Het is de eerste volledige dag In Tokio. 's Ochtends om half vier zijn de ogen al open bij me, dus ik ga alvast aan het werk. De Move van Sony ligt bij me thuis, dus een review schrijven van de Move-games die ik al gespeeld heb, lijkt me een prima plan. Ik wil ze in het weekend af hebben en het zijn toch vier reviews, die ik nu uit mijn blote bolletje moet gaan typen. Na een uurtje of twee ben ik dat moe, en ga ik maar douchen.
Nee, niet zo’n douche, maar gewoon een normale, op datzelfde blote bolletje van daarnet. Scheren, tanden poetsen en ondertussen is ook mijn vrouw klaar met het dagelijkse ochtendritueel. Snel even eten halen in een warenhuis, al hebben we het fruit maar laten staan. Zo'n 90 euro is me wat te gortig.
Wat je beslist niet mag overslaan als je in Tokio bent is de winkelketen Tokyu Hands. Geniale spullen zijn er te vinden. Dingen, waarvan je niet wist dat je ze mist. Van een chipsmaker tot aan kofferetiketten, ze hebben het. En als je van koken of knutselen houdt dan is dit het paradijs. Onze keuken puilt al uit met spullen uit die winkel zoals bentospulletjes en rechthoekige eierpannetjes, geschikt voor inductie. Daarnaast hebben ze allerlei speelgoed, maar daar kunnen we nog van afblijven.
Vandaag gaan we naar Roppongi, een district van Tokio. Wel met een omweg, want ik wil even weten waar EA de presentatie gaat houden. Dat is twee blokken van ons hotel af, dus dan stappen we daar wel op de metro naar Roppongi. Het is twee uur 's middags. Het hotel van EA is zo gevonden: groot, luxe, en volgende week mogen we daar naar binnen zonder er meteen uit gegooid te worden.
Mooi, dan even het gebouw van Capcom in Roppongi zoeken. Half uurtje van EA af, met een stuk metro en wat wandelen, maar goed te doen. Dat kan alvast niet mislukken. Nu naar Roppongi Hills, een enorm warenhuis volgens de reisgids. Nou ja, enorm is het, maar echt veel nuttige winkels zijn er niet te vinden. Beetje een tegenvaller.
Tot overmaat van ramp gaat mijn Nikon spiegelreflex ook nog raar doen. Kolere, zelfs een blaasbalgje en microvezeldoekje wil niet helpen. Er blijven haartjes op de foto’s te zien. Wat blijkt? Het borsteltje wat stof moet tegenhouden bovenin de mount is kapot. Gescheurd, en handig als het is, heeft het zichzelf heerlijk in het binnenste verspreid. Goede timing, straks op de beurs is mijn mobieltje echt niet lichtsterk genoeg om beelden vast te leggen.
Een groot voordeel van deze reisbestemming. Ik ben in het land waar baby's met camera's in hun handen geboren worden. En als ze in Japan geen Nikon kunnen repareren, dan kan niemand het. Bic Camera maar in, een van de grote camerazaken in het land. De beste man aldaar doet zijn best, maar hij krijgt het ook niet voor elkaar. Gelukkig, ik ben niet helemaal debiel. Het zou wat zijn als hij het wel in een minuut voor elkaar kreeg. Ik moet naar het Nikon servicebureau iets verder in de straat. Op de 28ste verdieping.
Daar mag ik mijn camera twee uur afstaan, ze gaan hem van top tot teen schoonmaken en het borsteltje repareren.
Twee uur de tijd doden in Tokio, wat te doen? Een verdieping beneden zit een Toto showroom. Toto is bekend om de wc brillen met verwarmde bril, het niet nodig hebben van wc-papier en de pot die geluidjes maakt om gênante bijgeluiden te verdoezelen. Dat je een master in de kernfysica nodig hebt om de topmodellen te snappen is wat anders, maar uitproberen kan je alleen nattigheid of een föhn op verkeerde plaatsen opleveren.
Daarnaast hebben ze nog wat keukens met automatische kastjes, schuifdeuren en meer high-tech. Alleen dat prijskaartje steeds, 30.000 euro is het minimum voor zo’n leuke keuken.
Nog even terug naar Bic Camera. Even wat games bekijken. Of toch niet, want als ik een masseerstoel van 5000 euro zie, dan wil ik wel weten of het wat is. Ik word gewiegd, ik word gekneed en al mijn wervels worden gekraakt. Ik had toch al nekpijn, dus dat kan er nog wel bij. Het apparaat hieronder deed mijn wenkbrauwen fronsen. Deze heb ik nog niet gezien op de sportschool.
Vijf uur en tijd om het fototoestel op te halen, gelukkig is het toestel weer schoon. Kosten, vijftien euro, inclusief het borsteltje en manuren. Ik kan in ieder geval weer verder fotograferen. Etenstijd, en we hebben geen zin om ver te lopen, dus we gaan naar een Udon winkeltje, waar ik een hete Udon met rauw ei bestel. En om het af te leren een zooi echt grote garnalen, niet die minuscule garnaaltjes in Nederland.
Jullie ook alvast, smakelijk eten!