Vrijdag 16 juli; Graz – Bad Blumau #1Na een warme nacht ben ik als eerste wakker. Een snelle douche later loop ik de straat op om een sigaret te roken. In de etalage van een winkeltje zie ik een uitstekend cadeau voor Costa. De winkel is alleen nog gesloten. Dat koop ik wel als Costa de auto haalt. Na het ontbijt, dat wederom is inbegrepen bij het hotel, staan we voor een keuze: bezoeken we Schloß Eggenberg met de Alte Galerie en de State Rooms (even) dat aan de andere kant van de stad ligt, of de Schloßberg en het Kunsthaus die we vanuit het hotel kunnen zien (oneven). De drie is duidelijk.
We wandelen de brug over de Mur over en hebben daarvandaan een mooi zicht op de Murinsel:
De Schloßbergbahn is nog gesloten, omdat we te vroeg zijn, dus we lopen richting de Hauptplatz om ergens een kop koffie te scoren. De koffie in het hotel was weer eens vreselijk.
Maar voordat we een café tegenkomen, zie ik links een entree tot de berg. Nadere inspectie leert ons, dat er een lift in de berg zit. Dat is nog eens handig. Jammer genoeg is hij van glas. Hoogtehelden als we zijn, nemen we toch plaats in de lift. Boven stappen we enigszins opgelucht uit en blijken direct naast het posterbeeld van Graz te staan, namelijk de Glockenturm:
Daarvandaan hebben we een goed uitzicht over de stad:
Links het Kunsthaus, rechts de Mariahilf-Kirche met daarvoor de Murinsel. Ons hotel zit tussen het Kunsthaus en de Mariahilf-Kirche. Op de Schloßberg vinden we een bord dat diverse Europese steden aanwijst. De Nederlandse steden worden vertegenwoordigd door Amsterdam en Groningen. Groningen blijkt 20 km dichterbij te liggen. Vorig jaar mocht ik naar Amsterdam wijzen, dit jaar laat ik die eer aan Costa die daar, getuige de foto, ontzettend blij mee is:
Verder vinden we een thermometer. Het is net negen uur en nu al 30 graden:
Het belooft weer een hete dag te worden. De Schloßberg is zeker een bezoek waard als je in Graz bent, maar alle cafés gaan niet open voor 10 uur. Voor cafeïne-verslaafde Costa is dat geen doen. Met de inmiddels werkende Schloßbergbahn gaan we naar beneden:
Erg steil, maar met cafeïne en theïne in het vooruitzicht veranderen zelfs wij in hoogtehelden:
Beneden zijn wederom geen open cafés te vinden, dus dan maar geen dobbelsteenbeslissing. Sommige zaken gaan voor de dobbelsteen. De eerste de beste mogelijkheid die zich voordoet, gaat het worden:
De Murinsel gaat net open en Costa en ik zijn de eerste bezoekers van de dag. Ik neem plaats in een wel heel gemakkelijke bank:
De theïne doet zijn werk en al gauw waag ik een bezoek aan het toilet. En die is een foto waard:
Stipt om 10 uur lopen we het Kunsthaus in. Wat we erover kunnen vertellen is dit: mooi van buiten, niks van binnen. Dat kan ook liggen aan de huidige tentoonstelling. Hier dan maar een foto van ons hotel en de achterkant van het Kunsthaus:
Mijn plan om ongemerkt een cadeau voor Costa te halen valt in duigen als ik hem mijn tas meegeef terwijl hij de auto haalt. Daar zit m'n portemonnee in.
Als hij terugkomt met de auto en deze volgeladen is, vraag ik hem even te blijven zitten en niet te kijken. Ik sprint naar de winkel, koop het item en sprint weer terug naar de auto, waar ik het cadeau in de kofferbak leg. Op naar het drielandenpunt van Oostenrijk, Hongarije en Slovenië!
Na een lange rit door de landerijen van Steiermark en het zuiden van Burgerland vinden we eindelijk een duidelijk bord:
Maar daar mogen we dus niet in. Net als in Buchboden toen we op zoek waren naar het epicentrum. Hier is echter één duidelijk verschil: geen boete tot ¤ 700. Althans, het staat er niet op.
. Ik vraag Costa om
Die Antwoord – Enter The Ninja weer eens aan te zetten. Als we dan toch de wet breken vereist dit een ninja-actie. Na een rit dwars door het bos en over zandpaadjes, komen we aan bij het punt, waar ik de dobbelsteen op het drielandenmonument plaats:
Costa schiet verder nog wat obligate foto's van alle zijden van het monument, terwijl ik zijn cadeau uit de achterbak pak. Vol ongeloof kijkt Costa me aan als hij het uitgepakt heeft:
Wie wil nou geen ninja-trainingszwaard?
In het volgende deel: een oude eikel (Europa's oudste om precies te zijn), Hundertwasser #4, zwembroeken aan, een lopend buffet en het saunabezoek met een saunameester. En een band met oude jazzmusici.