Eminem #4: Where Recovery's heating up

Alle 4 fantastisch.

quote:

Op donderdag 3 maart 2011 23:05 schreef ebutyouyou het volgende:
@boomlaars,,
trouwens ik denk dat ik t wel kan raden maar wat vind je van zn nieuwe leaks?
difficult enz.? en eigenlijk van die hele 'the leaked mixtape' ?
behalve van die paar trieste nummertjes a la relapse style?
en wat vind je van I need a doctor?

Difficult; Was niet voor release bestemd en misschien juist daarom erg goed. Oprecht en een tribute track zoals hij hoort te zijn. Dit nummer slaagt wat dat betreft waar You're Never Over faalt.

Straight from the Vault nummers vond ik eigenlijk wel aardig. Met name G.O.A.T. en de I Get Money freestyle zijn verfrissend na de emotracks op Relapse en Recovery. Ben wel benieuwd naar meer materiaal van het project waarvoor dit bestemd was rond '07.

I Need A Doctor heb ik weinig mee. Lomp geschreeuw weer van Eminem en het chorus is onuitstaanbaar. "I need a doctor doctor doctor doctor" . Dre's verse is enorm slecht en zijn flow lijkt nergens op (om nog maar niet te spreken over de clip). Sowieso, wat doet een nummer geproduceerd door Alex Da Kid op Detox, een project waar nota bene 10 jaar op is gewacht. Dat album gaat gigantisch floppen.

Je bent wel een klein beetje een ziel hoor Boomlaars. Ten tijde van de release van het album toen iedereen het een bazenalbum vond wilde je niet direct reageren want je wilde goed luisteren. Toen na 2 weken had je goed geluisterd en gaf je een review, om nu, na nog eens te luisteren, toch er weer op terug te komen. Persoonlijk vind ik Won't Back Down ook een schijtnummer (die heeft mn ipod niet eens gehaald) vanwege de redenen die je opnoemt, maar Cold Wind Blows is ook niet zaligmakend. 25 to Life, Space Bound en LtwyL zijn gewoon prima nummers. Geen niveau á la The Way I Am, Stan, Sing for the Moment, '97 Bonnie and Clyde of bv. My Name is, maar nog steeds topplaten. Als bovenstaande nummers een 9 op de schaal van 10 zijn, is Recovery gemiddeld nog altijd een 7.

brr tenenkrommende nummers zeg die jij opnoemt wat een wijventekst in space bound, en 'love the way you lie' _

Ik begin het album steeds meer te waarderen, vooral om dat het lekkere kale tracks zijn, niet zo goed als slim shady lp, maar wel voldoende ruimte voor Em zijn teksten. Tevens lekker dat ie veel alleen doet, alleen komt dat niet altijd het reffrein ten goedde.
Maar ik blijf genieten van lyrics, vooral qua stijl en hoe hij rijmt.

roddel is nu dat ie naar pukkelpop komt, als dat zo is ben ik er zeker bij.

Ik vraag me eerder af of mensen LTWYL slecht vinden ómdat het uitgebracht is, of omdat ze het ook echt slecht vinden. Afgezien van het refrein, Em's verses zijn gewoon goed.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2011 09:34 schreef AgeEll het volgende:
Ik begin het album steeds meer te waarderen, vooral om dat het lekkere kale tracks zijn, niet zo goed als slim shady lp, maar wel voldoende ruimte voor Em zijn teksten. Tevens lekker dat ie veel alleen doet, alleen komt dat niet altijd het reffrein ten goedde.
Maar ik blijf genieten van lyrics, vooral qua stijl en hoe hij rijmt.

roddel is nu dat ie naar pukkelpop komt, als dat zo is ben ik er zeker bij.

Dat zou echt hels zijn

quote:

Op donderdag 3 maart 2011 22:43 schreef GGMM het volgende:

[..]

[..]

Met alle respect Boomlaars, maar hier lul je je niet meer uit. Als je langer naar nummers luistert kan je perspectief inderdaad nog wel veranderen, door dingen die je later pas opvallen, dubbele bodems, kleine irritaties etc. Maar naar mijn mening zijn dit nuances, en je komt nogal ongeloofwaardig over als je nu gaat afkraken wat je eerder helemaal ophemelde.

Ikzelf vind Recovery een erg tof album, hoewel ik ook de minpunten ervan in kan zien. Persoonlijk vind ik de geforceerde emotie in de nummers af en toe irritant, en dat alles misschien een beetje overgeproduceerd is, duidelijk op de mainstream gericht.

25 to Life is mijn favoriet, over die uitgelekte nummers zal ik mij de komende dagen eens gaan buigen.

Het heeft ook met een bepaald verwachting's patroon te maken. Ik verwacht niet dezelfde kwaliteit van een artiest als hij iets nieuws uitbrengt na verloop van tijd. En al helemaal niet dat het op hetzelfde niveau is. Ik bedoel, ik was allang blij dat hij met een nieuw album destijds kwam (relapse) en die vond ik stukken beter dan Encore. Gelukkig zag hij zelf ook in dat Relapse niet alles was en kwam hij met het betere Recovery.

En Eminem is als rapper zo dusdanig groot geworden dat alles wat hij doet en uitbrengt onder een enorm vergroot glas wordt gezet. En dan komt er logischer wijs ook veel kritiek. Ik snap al die kritiek wel maar begrijp het niet. 10 jaar geleden was alles anders.

Ben allang blij dat Eminem nog steeds nieuwe nummers naar buiten brengt. En tussen elke 5-10 nieuwe nummers zit voor mij wel een blijvertje

Die mixtape heeft wel een paar fijne nummertjes....

Emulate
Living Proof
Cocaine
Toppertjes! Hadden alle drie op Recovery gekunt imo

quote:

Op vrijdag 4 maart 2011 19:00 schreef Micson het volgende:

[..]



Met alle respect Boomlaars, maar hier lul je je niet meer uit. Als je langer naar nummers luistert kan je perspectief inderdaad nog wel veranderen, door dingen die je later pas opvallen, dubbele bodems, kleine irritaties etc. Maar naar mijn mening zijn dit nuances, en je komt nogal ongeloofwaardig over als je nu gaat afkraken wat je eerder helemaal ophemelde.

Ikzelf vind Recovery een erg tof album, hoewel ik ook de minpunten ervan in kan zien. Persoonlijk vind ik de geforceerde emotie in de nummers af en toe irritant, en dat alles misschien een beetje overgeproduceerd is, duidelijk op de mainstream gericht.

25 to Life is mijn favoriet, over die uitgelekte nummers zal ik mij de komende dagen eens gaan buigen.

Ik was erg enthousiast de eerste dagen na de release door eerdergenoemde redenen (al kun je, als je tussen de regels doorleest, al zien waar ik mijn bedenkingen had). Niet verstandig om op zo'n moment een review the schrijven. Mijn uiteenzetting een paar posts terug geeft aan hoe ik er sinds ongeveer een maand na de release over denk. Ongeloofwaardig? Dat zij dan maar zo.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2011 18:38 schreef kalinhos het volgende:
Ik vraag me eerder af of mensen LTWYL slecht vinden ómdat het uitgebracht is, of omdat ze het ook echt slecht vinden. Afgezien van het refrein, Em's verses zijn gewoon goed.

"goed"? Onderstaande is goed, LTWYL is commerciele troep. Het feit alleen al dat er een vervolg op is gemaakt is alleszeggend.

De SSLP en met name de MMLP waren pas commercieel.

Niks commercieels aan de SSLP buiten My Name Is. De helft daarvan komt van de SSEP, ver voordat hij ook maar in de buurt van een deal bij een grote platenmaatschappij kwam. MMLP is ook niet echt commercieel te noemen behalve de 1e single.

MMLP was wel commercieel schat.

Vooral MMLP was wel degelijk commercieel. Puur controversieel zijn om het controversieel zijn. Neemt niet weg dat het een aardig album is, maar bij tracks als 'Amytiville', de chorus van Under The Influence, 'Im Back' en helemaal bij 'Kim' valt het gewoon op.
Veel Stanachtige die bij dit album zijn ontstaan noemen het 'lekker gestoord', eigenlijk moet het 'lekker controversieel' zijn.
MMLP is een heel leuk album, maar geen klassieker oid.

Onzin. Relapse was doelbewust controversieel zijn. Kim is ook niets geforceerds aan. Een van zijn beste nummers ooit, artistiek gezien.

MMLP en SSLP zijn zijn enige 2 klassiekers.

quote:

Op zaterdag 5 maart 2011 01:20 schreef Boomlaars het volgende:
Onzin. Relapse was doelbewust controversieel zijn. Kim is ook niets geforceerds aan. Een van zijn beste nummers ooit, artistiek gezien.

MMLP en SSLP zijn zijn enige 2 klassiekers.

Dank. Kim staat hier nu weer keihard aan

Ik moet zeggen dat ik zelfs nummer van zijn Infinite album nog wel aantrekkelijk vindt. Mede omdat toch anders klinkt.

De SSLP is zijn enige klassieker, m.u.v. 'My name is'.

MMLP was een herhaling van hetzelfde trucje, alleen volledig over the top. Niet dat het slecht is, maar het is wel degelijk commercieel.

'Kim' is niet geforceerd, maar wel degelijk commercieel doordacht. De intro van het nummer, waarin hij overgaat van 'kijk mij eens schattig zijn voor mijn dochter' naar 'kijk mij eens een gestoorde maniak zijn' en het doorsnijden van de keel is puur gericht op het puberpubliek dat met rode oortjes aan het luisteren is.

quote:

Op zaterdag 5 maart 2011 01:42 schreef GGMM het volgende:
De SSLP is zijn enige klassieker, m.u.v. 'My name is'.

MMLP was een herhaling van hetzelfde trucje, alleen volledig over the top. Niet dat het slecht is, maar het is wel degelijk commercieel.

'Kim' is niet geforceerd, maar wel degelijk commercieel doordacht. De intro van het nummer, waarin hij overgaat van 'kijk mij eens schattig zijn voor mijn dochter' naar 'kijk mij eens een gestoorde maniak zijn' en het doorsnijden van de keel is puur gericht op het puberpubliek dat met rode oortjes aan het luisteren is.

Volstrekt oneens. Voor mij zijn SSLP en MMLP beiden even goed op verschillende niveaus (je kunt zo ook niet direct vergelijken). SSLP blinkt uit in haar visuele, cartoonachtige verhaalvertellende (ofwel de typische 'slim shady' stijl welke wanhopig werd gezocht op Relapse); met nummers als My Fault, As The World Turns en Brain Damage, afgewisseld met serieuzere nummers welke symbool staan voor zijn worsteling naar erkenning en de bijbehorende frustraties (Rock Bottom, If I Had). De beats zijn erg basic en laten veel ruimte voor het (imo belangrijkste) verbale gedeelte. Jammer genoeg is dit principe vanaf The Eminem Show omgedraaid.

MMLP daarentegen gaat dieper in op zaken als artistieke vrijheid (The Way I Am, Criminal), de hypocriete en selectieve verontwaardiging van o.a. de politiek en de media (The Way I Am, Who Knew) en bijkomstigheden van een plotselinge bekendheid (Marshall Mathers). Het is een veel serieuzer album dan SSLP, en ik deel je mening dan ook niet dat het hier over de top uitgevoerd zou zijn (zie Stan bijvoorbeeld VS. dergelijke tracks op SSLP; eerder het omgekeerde is waar).

Dan je standpunt over dat MMLP effectbejag zou zijn. Zo kun je natuurlijk bezig blijven (immers, '97 Bonnie & Clyde op de SSLP is wat dat betreft schokkender door de interactie met zijn dochter). Het zal vast een onderdeel van de strategie van de platenmaatschappij geweest zijn om hem als artiest te positioneren, maar ik denk niet dat het heel veel invloed heeft gehad op zijn stijl. Zie het voorbeeld van '97 Bonnie & Clyde, welke is opgenomen ver voordat hij bij Aftermath tekende. Ik zie het meer als onderdeel van zijn stijl. Of er dergelijke motieven zitten achter specifieke onderdelen van het nummer (het door de keel snijden bijv) betwijfel ik.

Zie deze lyrics van '97 Bonnie & Clyde

And don't worry about that little boo-boo on her throat
It's just a little scratch - it don't hurt, her was eatin

Gewoon een logische continuering dus aangezien deze nummers samen 1 chronologisch verhaal vertellen.

benieuwd naar de videoclip van spacebound

quote:

Op zaterdag 5 maart 2011 12:59 schreef Boomlaars het volgende:

[..]

Volstrekt oneens. Voor mij zijn SSLP en MMLP beiden even goed op verschillende niveaus (je kunt zo ook niet direct vergelijken). SSLP blinkt uit in haar visuele, cartoonachtige verhaalvertellende (ofwel de typische 'slim shady' stijl welke wanhopig werd gezocht op Relapse); met nummers als My Fault, As The World Turns en Brain Damage, afgewisseld met serieuzere nummers welke symbool staan voor zijn worsteling naar erkenning en de bijbehorende frustraties (Rock Bottom, If I Had). De beats zijn erg basic en laten veel ruimte voor het (imo belangrijkste) verbale gedeelte. Jammer genoeg is dit principe vanaf The Eminem Show omgedraaid.

MMLP daarentegen gaat dieper in op zaken als artistieke vrijheid (The Way I Am, Criminal), de hypocriete en selectieve verontwaardiging van o.a. de politiek en de media (The Way I Am, Who Knew) en bijkomstigheden van een plotselinge bekendheid (Marshall Mathers). Het is een veel serieuzer album dan SSLP, en ik deel je mening dan ook niet dat het hier over de top uitgevoerd zou zijn (zie Stan bijvoorbeeld VS. dergelijke tracks op SSLP; eerder het omgekeerde is waar).

Dan je standpunt over dat MMLP effectbejag zou zijn. Zo kun je natuurlijk bezig blijven (immers, '97 Bonnie & Clyde op de SSLP is wat dat betreft schokkender door de interactie met zijn dochter). Het zal vast een onderdeel van de strategie van de platenmaatschappij geweest zijn om hem als artiest te positioneren, maar ik denk niet dat het heel veel invloed heeft gehad op zijn stijl. Zie het voorbeeld van '97 Bonnie & Clyde, welke is opgenomen ver voordat hij bij Aftermath tekende. Ik zie het meer als onderdeel van zijn stijl. Of er dergelijke motieven zitten achter specifieke onderdelen van het nummer (het door de keel snijden bijv) betwijfel ik.

Zie deze lyrics van '97 Bonnie & Clyde

And don't worry about that little boo-boo on her throat
It's just a little scratch - it don't hurt, her was eatin

Gewoon een logische continuering dus aangezien deze nummers samen 1 chronologisch verhaal vertellen.

Over SSLP had je gelijk, dit album is op één of twee tracks na niet commercieel.

Ik vind SSLP net wat beter. Hier staat slechts één nummer op dat ik minder vind (My Name Is). Daar waar MMLP meerdere nummers heeft waar ik niet graag naar luister (Amytiville, The Real Slim Shady, Remember Me, Kim). Dit is puur persoonlijk en staat ook los van het eventuele opzoeken van de controversie.

Wat je zegt over de producties op SSLP vind ik ook een goed punt, maar dit geldt voor mij ook net iets meer voor SSLP dan voor MMLP. Dre heeft zich iets minder bemoeid met SSLP. De producties van De Bass Brothers vind ik net iets meer bij Eminem passen. Ondanks dat b.v. de productie van The Way I Am ook fantastisch is, ik vind de SSLP wat meer stabieler, daar waar het bij de MMLP wat heen en weer schommelt, dit geldt overigens ook voor de tracks die op het album staan, bij SSLP zit het allemaal heel dicht tegen de top aan, daar waar MMLP ook schommelt als het ware, Stan en The Way I Am zijn absolute top, maar dat niveau wordt op de rest van het album niet gehaald, Marshall Mathers, Who Knew en "Drug Ballad" tikken het niveau van SSLP nog aan, maar de rest vind ik allemaal net iets minder. Dit blijft allemaal persoonlijk, en zijn voor mij onder andere redenen waarom SSLP beter is.

MMLP is voor mij wel net iets over the top uitgevoerd; het nummer Kim is voor mij een vervolg op Bonnie en Clyde. Daar waar Bonnie en Clyde vanuit een fantastisch perspectief wordt verteld is Kim meer een soort toneelstukje, met veel geschreeuw en het einde waar de keel wordt doorgesneden. Veel meer doelbewust gericht op shockeren, zo komt het op mij over. De manier waarop hij in Bonnie and Clyde tegen zn dochter praat over zn vrouw, hoe verzin je het. Dat hoe verzin je het-gevoel wordt bij Kim overgedaan, maar meer in your face. Een stuk minder creatief voor mij een stuk meer 'let op, dit wordt gestoord'.

Wat MMLP ook veel commerciëler maakt is het aanvallen van celeberties. Hij richtte zich al op de media, dat was in principe voldoende geweest, en had hij z'n gestoorde stijl gericht op algemeenheden of in de vorm van de "cartoonachtige verhalen" dan was het nog mee gevallen, hier richt hij zich tegen Britney Spears, Christina Aguilera, N Sync, Will Smith, Jennifer Lopez, Puff Daddy en Dre wordt vermoord. Dat maakt allemaal een beetje deel uit van het over the top kijk mij ondanks alle kritiek gewoon nog even gestoord blijven stijl. Nogmaals: Niet slecht, wel commercieel.

Ik zeg overigens nergens dat het door de platenmaatschappij opgelegd wordt, zijn stijl. Ook zeg ik niet dat het niet oprecht is wat hij zegt (integendeel! Bij MMLP lijkt hij zich oprecht te ergeren aan bepaalde celeberties, daar waar hij op Relapse nummers heeft gemaakt waar de celeberties waar hij het over heeft zelf om (moeten kunnen) lachen). Jij lijkt commercieel een synoniem voor 'oprechtheid' en/of 'geforceerd' te vinden. Dat vind ik niet. MMLP is een heel goed album, maar wel commercieel. Wellicht omdat hij nu gewoon in die wereld zat, daar waar hij bij de SSLP nog onberoemd en niet rijk was, maar het blijft commerciëler. Voor mij daarom toch minder dan de SSLP. Daarom en omdat er wat mindere tracks/producties op staan (maar nogmaals, dat is persoonlijk) is MMLP voor mij geen klassieker. SSLP wel, dat is zn beste album.

[ Bericht 0% gewijzigd door GGMM op 05-03-2011 21:20:28 ]

space bound video komt deze week uit:
http://slim-shady.nl/

Nieuwe album van yelawolf, radioactive, komt bijna uit.
Ook het nieuwe album van Slaugterhouse, waar Eminem enorm bij betrokken is, komt dit jaar nog uit.
Wat vinden jullie van Yelawolf en Slaugterhouse?
kijken jullie uit naar de nieuwe albums?

Yelawolf zuigt. Het album van Slaughterhouse kan in principe wel aardig worden, maar heb hier ook geen hoge verwachtingen van.