Het grote "rammelaars-topic" deel 26

Och ja ook dat nog.. Stomme huizenmarkt.. De vorige keer dat we gingen verhuizen hebben we eerst gekocht en daarna pas t andere appartement in de verkoop gezet.. Dat was niet zo'n succes, we hebben 2 jaar dubbele woonlasten gehad Dat wil ik niet nog eens, zéker niet nu Timo er is en met een 2e erbij lijkt me dat helemaal niet te doen..

Huup is particulier huren geen optie dan? Hoewel die huurprijzen wel echt belachelijk hoog zijn, dan kun je beter wat kopen, zelfs in Leiden volgens mij..

Particulier is belachelijk duur. Om nog maar te zwijgen van de eisen die makelaars stellen aan nieuwe huurders
Je moet in je eentje vaak rond een jaarsalaris zitten van minimaal 40.000 wil je een of andere aftandse flat in een bleh-wijk kunnen huren

er staan bij wz wel direct-te-huur huizen op maar daar zijn de prijzen voor ook 800 van ofzo. Das gewoon net iets teveel. Is dat voor jou en m geen optie? Er staan nu een aantal huizen op met tuin, zelfs 1 soort nieuwbouwgeval, wel prijzig maar onder de 900,- Die gaan binnenkort in de verhuur, ik geloof dat er voor een paar komend weekend een bezichtiging is.

Mja nee huren wil M absoluut niet en ik t liefst ook niet, dus dat valt allemaal al af.. En die prijzen zijn echt absurd zeg Aan netto hypotheeklasten ben je nog minder kwijt als je n huis voor 2,5 ton koopt..
Er komt ook allemaal nieuwbouw op de haagwegparkeerplaats, daar zou ik wel willen wonen, maar ja.. beetje te duur

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 11:43 schreef oeke het volgende:
Spannend Diaan!

Bluh, ik rammel niet, dus misschien hoort het hier niet. Maar ik wil wel rammelen, want dan hoef ik niet meer zo te dubben.
Het gaat nu zo lekker met ons jongetje, we zijn helemaal in ons sas de laatste tijd.
Misschien gaat hij binnenkort ook naar het kdv en dan heb ik nog meer tijd voor mijn werk.
Aan de andere kant, is het wel zo slim om nu weer een plaats te veroveren in mijn werkgebied als ik over een jaar weer uit de running ben vanwege een zwangerschap.
We willen namelijk wel heel graag een kindje erbij. Alleen wanneer?
Verstandelijk gezien zou nu een goede tijd zijn.
Zeker aangezien het 3 jaar duurde voor Ko er was, dus moeten we het misschien gewoon proberen.
Maar ik geniet nu zo van mijn 'vrijheid'. Al vind ik dat dan weer heel oppervlakkig klinken.
Nouja, verwarring alom hier.

Ik heb precies hetzelfde, maar ik weet eigenlijk uberhaupt niet of we ooit aan een tweede willen beginnen. Juist omdat alles nu eindelijk weer lekker loopt en omdat er nog een grote verhuizing aankomt over een jaar. Alleen moet ik er toch uiteindelijk een keer overna gaan denken, want ik word er ook niet jonger op.

Het probleem is eigenlijk ook dat ik nooit gerammeld heb. Misschien zit het wel niet in me, wat de keus dus nog weer extra lastig maakt omdat er nu ook zoveel andere bezwaren meetellen....

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 11:43 schreef oeke het volgende:
Spannend Diaan!

Bluh, ik rammel niet, dus misschien hoort het hier niet. Maar ik wil wel rammelen, want dan hoef ik niet meer zo te dubben.
Het gaat nu zo lekker met ons jongetje, we zijn helemaal in ons sas de laatste tijd.
Misschien gaat hij binnenkort ook naar het kdv en dan heb ik nog meer tijd voor mijn werk.
Aan de andere kant, is het wel zo slim om nu weer een plaats te veroveren in mijn werkgebied als ik over een jaar weer uit de running ben vanwege een zwangerschap.
We willen namelijk wel heel graag een kindje erbij. Alleen wanneer?
Verstandelijk gezien zou nu een goede tijd zijn.
Zeker aangezien het 3 jaar duurde voor Ko er was, dus moeten we het misschien gewoon proberen.
Maar ik geniet nu zo van mijn 'vrijheid'. Al vind ik dat dan weer heel oppervlakkig klinken.
Nouja, verwarring alom hier.

Oeke, ik heb ongeveer hetzelfde. Ik rammel echt helemaal niet, maar toch ben ik er veel mee bezig of er eventueel nog een 2de zou komen en wanneer dan. Ik heb altijd 2 kinderen gewild. Maar nu twijfel ik heel erg over een 2de. Ik ben heel blij met hoe alles nu gaat, voel me ook echt wel vrij in m'n doen. Met een 2de wordt dat een stuk anders.
Ook zie ik erg op tegen het zwanger zijn, omdat ik trombose heb gehad zal ik moeten gaan prikken elke dag, daar zie ik gewoon tegenop. Ik ben zoiezo erg geschrokken dat het ook na de zwangerschap nog fout kan gaan (trombose, leverproblemen en een heftige viraleinfectie). Ik denk dat dit tijd nodig heeft en dat ik erover een jaar of 2 wel anders over denk.
Maar het leek me zo fijn om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen.... Dus dat is het dilemma dan...
Dus in dat opzicht 'rammel' ik soms wel. Maar dat is puur rationeel rammelen

_{Soms voel ik me ook erg egoistisch als ik denk dat 1 kind wel praktisch en fijn is. Ik gun Mette echt het plezier van een broertje of zusje (tenminste ik heb het altijd geweldig gevonden een broer, heb ook een goede band met mn broer).}

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 12:00 schreef oeke het volgende:

Ik moet gewoon gaan rammelen. Pijlsnel zwanger worden en dan kan ik nog heel even meezwangeren met Huup en Claudia.

Dat zou wel heel leuk zijn, natuurlijk!

Het is een lastige kwestie. Je verstand wil dus wel maar je gevoel is er niet naar. Het is makkelijk voor mij om te zeggen dat je naar je gevoel moet luisteren en niet te veel in de toekomst moet leven. Je weet nu eenmaal dat het langer kan duren om zwanger te worden, en ja, de jaren tikken ook verder. Ik vind het niet zo raar dat je jezelf 'dwingt' om hier over na te denken. Geef jezelf toch een beetje tijd, want je hoeft de keuze niet binnen nu en een week of maand te maken!

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 14:06 schreef wickie het volgende:

Ook zie ik erg op tegen het zwanger zijn, omdat ik trombose heb gehad zal ik moeten gaan prikken elke dag, daar zie ik gewoon tegenop. Ik ben zoiezo erg geschrokken dat het ook na de zwangerschap nog fout kan gaan (trombose, leverproblemen en een heftige viraleinfectie). Ik denk dat dit tijd nodig heeft en dat ik erover een jaar of 2 wel anders over denk.

Jij hebt een behoorlijk traumatische kraamperiode gehad, dus het lijkt me niet meer dan logisch dat je er tijd voor nodig hebt om die beslissing te maken. En tja, ik vind er niks mis mee om te kiezen voor één kind. Ik was er behoorlijk van overtuigd dat ik er maar één wilde, tot allerlei idiote gevoelens en fantasietjes over nog een kind de overhand begonnen te krijgen. Maar ik heb me er nooit schuldig over gevoeld Ivan geen broertje of zusje te 'geven'. Ik heb zelf geen heel goede band met mijn broertje.

Ik weet eigenlijk niet of je ooit (lange tijd) bloedverdunners hebt gespoten, maar het is mij tijdens de zwangerschap van Ivan erg meegevallen. Op het einde vond ik het vervelender worden omdat het onderhuidse weefsel wat stugger werd. Deze zwangerschap blijkt het weefsel nog steeds stug te zijn, dus het spuiten gaat heel moeizaam. Ik heb een manier gevonden om ermee om te gaan. Ik klaag inmiddels vaker over de moeheid, het maagzuur en de harde buiken dan over het spuiten.

Ik weet dat veel trombosepatiënten lange tijd angstig blijven. Ik heb daar zelf niet zo last van gehad, maar ik ben me er wel heel bewust van dat er iets ergs kan gebeuren waardoor ik mijn vriend met twee kindjes achterlaat. Tijdens de kraamperiode van Ivan ben ik één keer zo bang geweest dat ik 's nachts de huisartsenpost heb gebeld omdat ik bang was een longembolie te hebben. Je hebt een mooie dochter, ze is gezond, jullie zijn gelukkig met haar - je hebt álle reden om daar gewoon blij mee te zijn en te zien wat de toekomst je voor gevoelens en nieuwe inzichten brengt.

O meiden, ik snap jullie helemaal. Ik rammel ook helemaal niet, maar we zijn wel bezig voor een tweede. Verstandelijk heb ik zoiets van ik wil ze niet te ver uit elkaar en als ik het nu doe ben ik klaar en kan ik weer echt voor mezelf kiezen. Tel daarbij op dat ik gewoon rekening houdt met de kans op een miskraam en niet meteen zwanger zijn en dan moet je nu wel beginnen. Maar als ik mijn gevoel zou laten gaan...dan kwam het volgende kindje uit de boerenkool ofzo. Ik vind zwanger zijn niets, haat het dat ik dan niet mezelf ben, vond het herstellen zwaar en lastig en vond als klap op de vuurpijl mijn manneke niet zo veel aan de eerste maanden. Rammelen, nee dus...we hebben er puur op verstand voor gekozen om nu weer te beginnen.

wickie, een kind zonder broertjes of zusjes is toch neit zielig? Ik vind het voor Senna iig beslist niet zielig dat ze alleen zal blijven. Alleen als in "zonder broertje of zusje" maar wel met twee liefhebbende ouders en zoveel vriendjes en vriendinnetjes als ze wil. Ons huis zal daarvoor ook zoveel mogelijk openstaan en wij zullen ook actief zijn met haar onder andere kinderen te brengen.

Een broer of zus hoeft ook neit per se leuk te zijn. Ik heb (nu weer) een fijne band met mijn zus, mar met mijn broer absoluut niet.

Zoals al eerder gezegd: iok begrijp het niet rammelen heel erg goed Voor ons komt het toevallig ook goed uit da thet zo is, maar ik kan me voorstellen dat het lastig is als je rationeel nog wel twijfelt over een tweede. Bij mij was het dus juist omgedraaid, en ik ben blij dat het rammelen, iig voorlopig, bij mij verdwenen is.

Kim, Wickie en Mefke, fijn om te horen dat ik er niet alleen in sta.

Ik heb echter geen slechte kraamtijd gehad of medische angsten, ik vond het zwanger zijn heerlijk!
Heb me erg goed gevoeld in die periode. En ook heb ik het nooit echt zwaar gehad met moeder zijn/worden.
Het past bij me, ik voel me er goed in.

Ik vind het wel heftig te lezen dat je pas na een tweede weer voor jezelf kunt kiezen, Mefke. Voor mij is kiezen voor die tweede juist voor mezelf kiezen. En omdat ik nu niet rammel kies ik dus voor mezelf door nog niet voor die tweede te gaan. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Lijkt me heftig om een keus te maken die zo op verstand gestoeld is.

Miss, omdat jij ook niet rammelt, kreeg ik net ineens het gevoel dat dat misschien wel bij deze fase hoort. Op moment dat Claudia en Huup zwanger werden was mijn rammelen sterker. Maar toen gaf ik mijn verstand voorrang.
En 1 kindje is niet zielig hoor. Ik ben ervan overtuigd dat jullie alles zullen doen om Senna zich niet eenzaam te laten voelen. Bovendien heeft ze iig 3 neven!

Claudia, je hebt gelijk dat het geen haast heeft. Het komt wel. Ik vind wel dat mijn verstand en gevoel enigszins in balans moeten zijn.

Oh wickie wat lijkt me dat angstig begrijpelijk dat je zoiets moet verwerken en lastig dat het waarschijnlijk altijd wel mee zal spelen bij je keuze.

Ik heb enig-kindjes nooit zielig of naar gevonden eigenlijk. Het was gewoon zo. Je had kindjes met 1 broer of zus, je had kindjes met 4 broers of zussen en je had kindjes die alleen waren, klaar. Zo heb ik er altijd over gedacht en zo denk ik er nog steeds over.
Maar nu ik zelf een kind heb ik pas zoiets van dat ik me heel goed een voorstelling kan maken waarom mensen denken van weet je, het is goed zo, het is genoeg, hier blijft het bij. Soms denk ik daar wel eens aan dat het ook zn lekkere kanten heeft. Ik kan mn meisje alle aandacht geven die ik wil en ik hoef alleen maar met haar rekening te houden (vooruit, en met B. dan ). Er zijn mensen die dat een egoistische keuze vinden, maar eerlijk? mijn keuze voor een tweede (en derde en vierde) is ook puur omdat ik wíj dat willen. Eerlijk gezegd is er helemaal niet zo door mn hoofd gegaan dat het zo leuk zou zijn voor Amélie. Het lijkt míj zo leuk. Ik kan het zelf eigenlijk niet bijster goed vinden met zowel m broertje als mn zusje, wel okay, maar we hebben geen hechte band, dus daar was het me niet om te doen. Mn zusje heeft ook plannen voor een voetbalelftal dus neefjes en nichtjes komen er sowieso wel.

Claudia dank voor je mooie, fijne woorden. Ik heb nog niet eerder lange tijd zelf gespoten. Het doet me goed te horen dat het prikken je is meegevallen. Moet je ook bloedprikken voor je INR tussendoor?
Ik ben niet zozeer bang dat er weer iets kan gebeuren en dat ik vriendlief en Mette achterlaat. Er kan ook wat anders gebeuren. Het is meer de gedachte aan al die poeha aan mn lijf, de gedachte daaraan.. Dat moet gewoon slijten.

Miss Sly, zielig was misschien een verkeerde woordkeuze van mij, ik bedoel zeker niet dat ik kinderen zonder broer of zus zielig vindt.
Maar het is misschien wel wat 'men' (mijn omgeving, niet m'n familie overigens) zegt als ik vertel blij te zijn met 1 kind (op de vraag, 'wanneer ga je voor de 2de?'). Voor mensen om mij heen klinkt het denk ik raar. Nog jong (28 jaar), leuke baan, makkelijk zwanger geraakt, goede zwangerschap gehad (de kraamperiode hebben weinig mensen van dichtbij gezien). Dus ik krijg vaak naar mn hoofd geslingerd 'wat zielig voor Mette'.
Ik weet ik moet me daar niet door laten pakken, maar soms gebeurd dat toch.
Bovenal zijn ik en mijn vriend heel blij dat we een kindje hebben

Oeke, ik denk dat het verschil em zit in het feit dat jij zwanger zijn niet erg vond. Ik heb me negen maanden lang gevoeld alsof er een ander bezit van me nam. Ik vind zwanger zijn gewoon geen hol aan. En ik zelf was daar geloof ik nog het meest verbaasd over. Dus toen Driekus er was had ik maar 1 doel: me weer normaal voelen. Met Driekus zelf kon ik niet zoveel op dat moment.
Juist omdat ik dit nu weet en ik er gemakshalve maar van uit ga dat het de volgende keer niet anders wordt, wil ik het achter de rug hebben. En daarna kan ik dan dus weer volledig voor mezelf gaan, snap je?

En kinderen zonder broers of zussen zijn niet zielig. Die hebben weer andere voor- en nadelen dan kinderen uit een groot gezin.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 15:38 schreef wickie het volgende:
Claudia dank voor je mooie, fijne woorden. Ik heb nog niet eerder lange tijd zelf gespoten. Het doet me goed te horen dat het prikken je is meegevallen. Moet je ook bloedprikken voor je INR tussendoor?

Nee! Dat is ook een belangrijke reden waarom ik wil spuiten en geen tabletten wil slikken. Als het niet echt hoeft word ik liever niet weer vaste klant bij de trombosedienst. Ik mag tijdens het 2e trimester van mijn gynaecoloog wel slikken als ik dat wil, zonder gevaar voor het kind. Dat kan een heel aardige 'ademperiode' zijn mocht het spuiten echt tegenvallen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Ik ben niet zozeer bang dat er weer iets kan gebeuren en dat ik vriendlief en Mette achterlaat. Er kan ook wat anders gebeuren. Het is meer de gedachte aan al die poeha aan mn lijf, de gedachte daaraan.. Dat moet gewoon slijten.

Ik ben vrij gauw na mijn longembolie naar de gynaecoloog geweest om informatie in te winnen over een spiraaltje. Ze wilde toen meteen inwendig onderzoek doen en een afspraak maken voor plaatsing. Daar kreeg ik op dat moment haast een paniekaanval van. Het 'gedoe aan je lijf' moest klaarblijkelijk ook bij mij slijten. Dat is trouwens ook gebeurd.

Lastig is dat Wickie, dat mensen in je omgeving het 'zielig' vinden voor Mette. dat snap ik niet zo goed. De keus die iemand maakt is aan hem. Ongeacht welke omstandigheden er zijn.
Hier krijg ik gelukkig bijna nooit die vraag.
Ik hoop dat je in elk geval snel alles een plek kan geven, zodat je uiteindelijk een keus kan maken gebaseerd op andere gronden dan angst of verdriet over je vorige kraamtijd.

Huup, dat maakt het inderdaad moeilijker, dat het nu zo lekker en soepel gaat met Ko.
Dat sowieso alles tot nu soepel en makkelijk gaat.
Dat P. en ik zo vreselijk veel van ons jongetje houden dat dat voor mij soms genoeg is.
P. wil heel graag nog eentje erbij, alhoewel hij soms ook twijfelt.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 15:33 schreef huuphuup het volgende:
Er zijn mensen die dat een egoistische keuze vinden, maar eerlijk? mijn keuze voor een tweede (en derde en vierde) is ook puur omdat ik wíj dat willen.

Nou, dat dus! Wij hebben elkaar heus voorgehouden 'dat het zo leuk voor Ivan zou zijn', maar eigenlijk was dat meer het bij elkaar rapen van argumenten om onszelf te overtuigen dat we dit gewoon konden doen en het niet een volslagen idioot idee was.

Wat een opluchting om te horen dat je tussendoor geen bloed hoeft te prikken. Ik vond dat echt een inbreuk op je levensritme, ik moest vaak 2x in de week omdat het heel erg schommelde.

Mensen die ons echt goed kennen zeggen dat niet hoor, maar ik snap soms niet dat mensen best wel kwetsende dingen kunnen zeggen.

En ik zie het niet allemaal super dramatisch hoor, ik heb heel erg genoten van de zwangerschap, vond het 1 van de geweldigste dingen om mee te maken
Zelfs van de kraamperiode met alle narigheden heb ik genoten. Al die uren dat Mette heerlijk op me heeft liggen slapen
Ook hier gaat alles voor de rest heel soepel en vind ik het fantastisch om moeder te zijn.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 15:28 schreef oeke het volgende:


Ik vind het wel heftig te lezen dat je pas na een tweede weer voor jezelf kunt kiezen, Mefke. Voor mij is kiezen voor die tweede juist voor mezelf kiezen. En omdat ik nu niet rammel kies ik dus voor mezelf door nog niet voor die tweede te gaan. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Lijkt me heftig om een keus te maken die zo op verstand gestoeld is.

Dat heb ik dus ook. Juist omdat twee kinderen vlak op elkaar beste een aardige lichamelijke en emotionele belasting is, vind ik het helemaal niet erg om nog even te wachten. Ik vind het ook erg knap (en soms ook vanuit mezelf gezien echt onvoorstelbaar) dat mensen met een baby gelijk vol enthousiasme na 5 maanden weer aan de volgende beginnen. Dan is alles net weer heel, en gaat je kind tanden krijgen waardoor je weer maandenlang je nest uit moet 's nachts, ze moeten in een duowagen, je moet nog heel veel tillen etc etc. Gewoon echt zwáár, in mijn optiek. En dan tel ik het zwanger/ontzwangeren zelf nog niet eens mee.

Misschien moeten we hier een apart topic voor maken, heb ik al wel eens over zitten twijfelen, want het steekt toch wel een beetje af tussen de mensen die hier gezellig rammelen voor de eerste .

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 15:58 schreef wickie het volgende:
Ook hier gaat alles voor de rest heel soepel en vind ik het fantastisch om moeder te zijn.

Dat lees ik precies uit je posts over Mette.

Poeh Mefke, klinkt erg hevig. Dat je dat nog een keer wil/moet doormaken. Heb je het gevoel dat jullie gezin nog niet compleet is? Verlang je naar nog een kind?
Sorry als ik te nieuwsgierig ben, maar ik vraag het me af omdat je zo vanuit ratio weer begonnen bent.

Hm, Kim, ik lees net je post. Je hebt gelijk, dit is natuurlijk niet precies de juiste plek om niet te rammelen. ofzo.

Ik wist niet of er meer animo voor zou zijn. Zal ik een nieuw topic openen?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 16:34 schreef k_i_m het volgende:
Ik wist niet of er meer animo voor zou zijn. Zal ik een nieuw topic openen?

Waarom niet

Ik doe em nog effe hier...er is nog geen ander topic toch?
Ik heb altijd gezegd dat ik graag twee kindjes wilde. Dat gevoel is er nog steeds, ik wil graag een tweede. Alleen, had ik de keuze om em uit de bloemkool te halen, dan deed ik het. Die keuze is niet zo (ja, adoptie, maar dan moet je ook heel lang wachten en dat wil ik juist niet) en dus dan maar zo. En stiekem hoop ik ook wel dat het nu meevalt, nu ik weet wat me te wachten staat. Driekus is nu 10 maanden, als we er net zo lang over doen als de eerste keer, dan is driekus 27 maanden voor kindje 2 er is. Daarom durf ik ook niet echt veel langer te wachten, dan wordt dat verschil naar mijn mening te groot. (en zul je zien, ben ik deze keer wel in 2 maanden zwanger ofzo... )

Koristes, ik kreeg bijna een leverberoerte toen ik jouw naam hier zag staan. Maar ik kom gezellig mee niet-rammelen hoor! Ben zoo blij dat ik van het zure braaksel, gestress met voedingen en het totale geleefd worden af ben. Al had ik het niet willen missen hoor, maar die hele rataplan weer opnieuw beleven trekt me totaal niet.

Ik had het tegen Kim dus, beetje door me heen posten....

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 15:38 schreef wickie het volgende:


Miss Sly, zielig was misschien een verkeerde woordkeuze van mij, ik bedoel zeker niet dat ik kinderen zonder broer of zus zielig vindt.
Maar het is misschien wel wat 'men' (mijn omgeving, niet m'n familie overigens) zegt als ik vertel blij te zijn met 1 kind (op de vraag, 'wanneer ga je voor de 2de?'). Voor mensen om mij heen klinkt het denk ik raar. Nog jong (28 jaar), leuke baan, makkelijk zwanger geraakt, goede zwangerschap gehad (de kraamperiode hebben weinig mensen van dichtbij gezien). Dus ik krijg vaak naar mn hoofd geslingerd 'wat zielig voor Mette'.
Ik weet ik moet me daar niet door laten pakken, maar soms gebeurd dat toch.
Bovenal zijn ik en mijn vriend heel blij dat we een kindje hebben

Ik snap echt niet dat de omgeving zich daar zo mee kan bemoeien. Ik zou heel graag een kind willen (wegens omstandigheden is het wederom op de lange baan geschoven ), maar ik krijg nu al opmerkingen als ik zeg dat ik maar een kind wil. "Een kind is geen kind" bijv. Ik snap niet waar mensen zich mee bemoeien. Als ik kijk naar mezelf, mijn partner, mijn relatie en de manier waarop ik in het leven sta, denk ik dat het goed zal zijn met een kind. Hoe lullig het ook klinkt; het is toch makkelijker aangezien je je volledig op een kind kunt richten en niet bijv moet gaan jongleren met een baby en een kind dat naar school moet. Ik zou willen genieten van mijn kind, niet op mijn tenen hoeven lopen omdat 2 eigenlijk net te heftig is. Als ik daar zelf goed over heb nagedacht, waarom zou iemand anders zich daar dan mee moeten bemoeien?

Trouwens nog zo`n leuke opmerking; "Dan hoop ik dat het een tweeling wordt" _{Van mijn moeder.}