Vriend/vriendin in het buitenland #4

Ik meld me hier ook maar weer eens. Ondertussen ben ik afgestudeerd in Zweden en ben ik voor de zomer bij m'n vriend in Duitsland. Hardstikke fijn, als is samenwonen op 1 kamer soms wel een opgave..
Ik heb een moeilijke beslissing gemaakt: ik heb een baan aangeboden gekregen in Zweden, die wellicht tot een promotieplek kan leiden. Dus, ik ga in September weer terug die kant op, en dan is het maar kijken hoe lang ik daar ga blijven. Wel gek en spannend, maar eigenlijk de enige reeele optie voor mijn toekomst.

Voor onze toekomst is het lastiger, maar goed, we gaan proberen er het beste van te maken..

nog 13 dagen. Langzaam kruipen de dagen voorbij

Ik ben aangekomen in Australië.... en god allemachtig wat voel ik me kut. Heb de afgelopen 24 uur constant de tranen in mijn ogen gehad, ik wist niet dat het zoveel pijn kon doen om iemand te missen. Het is ook geheel nieuw voor me, ik heb me nooit echt gehecht aan personen en deed dus ook niet aan heimwee. Maar nu... elke vezel in mijn lichaam wil gewoon bij hém zijn na een potje janken op het toilet en een etentje met wat meisjes voel ik me wel weer wat beter. Ben hard op zoek naar woonruimte, denk dat het dan wel beter gaat omdat ik kan settelen.
Maar als iemand tips heeft hoe ik dit gevoel weg kan laten gaan, heel graag! Het verpest echt alles, zie nergens meer de lol van in en kan alleen maar bedenken dat ik nog 7 maanden moet wachten voordat ik hem zie.

quote:

Op woensdag 7 juli 2010 18:18 schreef Syr het volgende:
Ik ben aangekomen in Australië.... en god allemachtig wat voel ik me kut. Heb de afgelopen 24 uur constant de tranen in mijn ogen gehad, ik wist niet dat het zoveel pijn kon doen om iemand te missen. Het is ook geheel nieuw voor me, ik heb me nooit echt gehecht aan personen en deed dus ook niet aan heimwee. Maar nu... elke vezel in mijn lichaam wil gewoon bij hém zijn na een potje janken op het toilet en een etentje met wat meisjes voel ik me wel weer wat beter. Ben hard op zoek naar woonruimte, denk dat het dan wel beter gaat omdat ik kan settelen.
Maar als iemand tips heeft hoe ik dit gevoel weg kan laten gaan, heel graag! Het verpest echt alles, zie nergens meer de lol van in en kan alleen maar bedenken dat ik nog 7 maanden moet wachten voordat ik hem zie.

Maatregelen die wij treffen om het meer draagbaar te maken, zijn:

1) Allereerst: dit gevoel zal minder heftig worden. De eerste paar dagen zijn echt vreselijk, maar op een gegeven moment vindt gewenning plaats. Je mist hem dan nog steeds, maar je raakt eraan gewend.

2) Proberen elke dag contact met elkaar te hebben. Dat hoeven geen urenlange conversaties te zijn, maar zelfs een kwartiertje bellen (of Skype met webcam) maakt veel goed. Daar kun je dan ook de hele dag naar uitkijken.

3) Verras elkaar soms met een leuk smsje Dat vind ikzelf altijd wel een goede boost voor de dag.

4) Maak tijdens je verblijf iets voor hem. Denk aan een gedicht, een tekening of iets anders waarvan je weet dat hij het leuk zal vinden en stuur hem dit op! Dan kun je uitkijken naar het moment dat hij het pakje/enveloppe zal ontvangen. Zodoende kun je in ieder geval ergens naar uitkijken dat aan hem gerelateerd is, maar geen 7 maanden duurt. Dat breekt de lange periode een beetje in stukjes.

5) Ga er niet bij de pakken neer zitten en geniet van je tijd in Australie. Dat zul je ook ongetwijfeld doen! Plan activiteiten met vrienden en ga (zover mogelijk) het land verkennen. Dan heb je ook grote verhalen om te vertellen zodra je hem weer spreekt

Enfin, dit zijn wat tips die ik heb kunnen bedenken om het wachten wat dragelijker te maken. Ik zie mijn vriendin op z'n langst 1 maand niet, dus dat is verder ook niet vergelijkbaar met de lange tijd die jij moet wachten. Toch hoop ik dat sommige van de bovenstaande tips je wel kunnen helpen.

quote:

Op woensdag 7 juli 2010 18:42 schreef Samsonneke het volgende:

[..]

Maatregelen die wij treffen om het meer draagbaar te maken, zijn:

1) Allereerst: dit gevoel zal minder heftig worden. De eerste paar dagen zijn echt vreselijk, maar op een gegeven moment vindt gewenning plaats. Je mist hem dan nog steeds, maar je raakt eraan gewend.

2) Proberen elke dag contact met elkaar te hebben. Dat hoeven geen urenlange conversaties te zijn, maar zelfs een kwartiertje bellen (of Skype met webcam) maakt veel goed. Daar kun je dan ook de hele dag naar uitkijken.

3) Verras elkaar soms met een leuk smsje Dat vind ikzelf altijd wel een goede boost voor de dag.

4) Maak tijdens je verblijf iets voor hem. Denk aan een gedicht, een tekening of iets anders waarvan je weet dat hij het leuk zal vinden en stuur hem dit op! Dan kun je uitkijken naar het moment dat hij het pakje/enveloppe zal ontvangen. Zodoende kun je in ieder geval ergens naar uitkijken dat aan hem gerelateerd is, maar geen 7 maanden duurt. Dat breekt de lange periode een beetje in stukjes.

5) Ga er niet bij de pakken neer zitten en geniet van je tijd in Australie. Dat zul je ook ongetwijfeld doen! Plan activiteiten met vrienden en ga (zover mogelijk) het land verkennen. Dan heb je ook grote verhalen om te vertellen zodra je hem weer spreekt

Enfin, dit zijn wat tips die ik heb kunnen bedenken om het wachten wat dragelijker te maken. Ik zie mijn vriendin op z'n langst 1 maand niet, dus dat is verder ook niet vergelijkbaar met de lange tijd die jij moet wachten. Toch hoop ik dat sommige van de bovenstaande tips je wel kunnen helpen.

Goede tips

Wat je ook kunt doen is af en toe een kaartje met een leuke/toepasselijke tekst zoeken en opsturen Doe ik zelf vaak om de tijd wat te breken. Zal hij ook leuk vinden denk ik. En als je straks woonruimte hebt kan hij dat wellicht ook doen, heb je toch steeds iets leuks om naar uit te kijken.

[ Bericht 0% gewijzigd door kwiwi op 08-07-2010 15:12:35 ]

12 slopende dagen

Bedankt voor de tips iedereen! Ik zal morgen even op zoek gaan naar briefpapier om leuke dingetjes te sturen. We hebben geskyped vanmiddag en dat was wel fijn, hoewel er toch een paar traantjes tussendoor glipten. Ik voel me echter wel een stuk beter. Wel dat constante gemis, echt alsof er een lichaamsdeel ontbreekt. Maar ik raak er aan gewend denk ik. We bellen soms heel kort, weliswaar duur maar toch fijn om elkaar te horen zo dichtbij. En hij stuurt soms hele lieve smsjes, wat ook wel fijn is (behalve als hij het per ongeluk naar mijn moeder stuurt zoals daarnet, die mijn Nederlandse simkaart heeft).
Voorlopig kom ik er wel doorheen denk ik. Ik ben alleen nog wel erg bang voor wat er over drie maanden oid gaat gebeuren. Zijn we dan nog steeds zo dol op elkaar als nu? Missen we elkaar dan nog? Ik moet er niet aan denken om zonder hem te leven, maar ik kan de toekomst niet voorspellen helaas.

Mijn vriendin zit nu 6 maanden in het buitenland. Vorig jaar zomer was ze ook 3 maanden weg (Amerika). De eerste dagen zijn dan echt niet tof. Na een tijd begin je er inderdaad aan te wennen, maar ik tel wel altijd af tot het moment dat we elkaar weer zien.

Vorig jaar zag ik haar ook echt 3 maanden niet (geen skype, plus daarnaast een slechte telefoonverbinding). Het is ook afhankelijk van je eigen leven, als je het zelf druk hebt en veel dingen te doen dan gaat de tijd supersnel. Dat had ik helaas in die 3 maanden niet, en waren er momenten waarop ik haar echt hard nodig had. Maar je moet je er gewoon doorheen slaan .

Nu is ze inmiddels alweer 3 maanden van de 6 weg . Ben er al een keer geweest en ga nog 2x. Ook komt ze een keer hierheen, dus dat maakt het allemaal een stuk makkelijker . Daarnaast zit ik nu zelf ook veel beter in m'n vel en dan merk je gewoon dat de tijd voorbij vliegt.

Langste tijd dat ik haar dit jaar achtereengesloten niet zie is 50 dagen, alle tripjes zijn dus mooi verdeeld over de 6 maanden

Nog 13 dagen

[ Bericht 15% gewijzigd door Omaha2 op 09-07-2010 15:02:16 ]

Mijn vriendin zit nu ook in het buitenland.. Niet voor vakantie maar werk. En het voelt toch best raar als je wederhelft zo ver bij je vandaan is!

Bellen jullie nu vaak met je vriend / vriendin of gebeurd het ook dat je soms een week niks van elkaar laat horen?

quote:

Op maandag 12 juli 2010 11:36 schreef Fes1-2 het volgende:
Mijn vriendin zit nu ook in het buitenland.. Niet voor vakantie maar werk. En het voelt toch best raar als je wederhelft zo ver bij je vandaan is!

Bellen jullie nu vaak met je vriend / vriendin of gebeurd het ook dat je soms een week niks van elkaar laat horen?

Wij spreken elkaar eigenlijk wel elke dag via skype/telefoon/msn. En als een van ons een hele dag weg is gaan er meestal wel wat smsjes heen en weer
Week niks van elkaar horen gebeurd eigenlijk bijna nooit, alleen als het echt niet anders kan.

Het is bij mij nu ook officieel... na 3,5 jaar contact te hebben gehad via mail, skype, ed.
Vooral ook onder het motto 'wie niet waagt, wie niet wint'
Morgen ga ik naar dr toe, lekker naar Duitsland... heb nog geen idee hoe lang ik daar blijf

quote:

Op maandag 12 juli 2010 13:33 schreef iBenny het volgende:
Het is bij mij nu ook officieel... na 3,5 jaar contact te hebben gehad via mail, skype, ed.
Vooral ook onder het motto 'wie niet waagt, wie niet wint'
Morgen ga ik naar dr toe, lekker naar Duitsland... heb nog geen idee hoe lang ik daar blijf

Leuk! Veel plezier alvast daar!

Over 8 dagen rennen we op elkaar af en omhelzen we elkaar weer op Schiphol Kan niet wachten

Pff ik heb het echt even moeilijk nu. Ben heel hard op zoek naar een kamer in Melbourne, maar het zit me gewoon even heel erg tegen. Ben afgelopen drie dagen erg ziek geweest waardoor ik alleen maar op bed kon liggen en wensen dat ik thuis was. Vervolgens enorme ruzie (per email) gehad met mijn ouders over o.a. mijn relatie waardoor ik me zo eenzaam voelde dat ik een hele avond huilend heb doorgebracht. Nu krijg ik de ene na de andere teleurstelling wat betreft kamers zoeken te verwerken en dat helpt ook niet. Vriendje steunt me wel goed, maar het blijft een feit dat hij aan de andere kant van de wereld zit, dus ik zit er echt helemaal doorheen nu. Ik weet dat het ooit wel goedkomt, maar ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou zo.

quote:

Op maandag 12 juli 2010 13:51 schreef Syr het volgende:
Pff ik heb het echt even moeilijk nu. Ben heel hard op zoek naar een kamer in Melbourne, maar het zit me gewoon even heel erg tegen. Ben afgelopen drie dagen erg ziek geweest waardoor ik alleen maar op bed kon liggen en wensen dat ik thuis was. Vervolgens enorme ruzie (per email) gehad met mijn ouders over o.a. mijn relatie waardoor ik me zo eenzaam voelde dat ik een hele avond huilend heb doorgebracht. Nu krijg ik de ene na de andere teleurstelling wat betreft kamers zoeken te verwerken en dat helpt ook niet. Vriendje steunt me wel goed, maar het blijft een feit dat hij aan de andere kant van de wereld zit, dus ik zit er echt helemaal doorheen nu. Ik weet dat het ooit wel goedkomt, maar ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou zo.

* kwiwi geeft Syr een knuffel

Vandaag nieuwe week, nieuwe kansen (voor je kamer) Hopelijk zit het een dezer dagen wel mee. Kun je wel gebruiken
En ruzie met je ouders is al niet leuk, maar zeker nu niet Is het wel weer goed nu?

quote:

Op maandag 12 juli 2010 13:33 schreef iBenny het volgende:
Het is bij mij nu ook officieel... na 3,5 jaar contact te hebben gehad via mail, skype, ed.
Vooral ook onder het motto 'wie niet waagt, wie niet wint'
Morgen ga ik naar dr toe, lekker naar Duitsland... heb nog geen idee hoe lang ik daar blijf

Ik las toevallig dit topic, maar wat leuk man! Veel plezier samen

quote:

Op maandag 12 juli 2010 16:11 schreef Alec690 het volgende:

[..]

Nice man! Let us know!

Ben benieuwt naar je ervaringen. Goed dat je de stap zet. Het levert je altijd wat op (de ervaring an sich) en wie weet wat meer!

Nogmaals: let us know. Hoe lang blijf je? Ga je naar haar thuis?

Ja, dr ouders zijn er waarschijnlijk niet.. dus dat is al lekker.
Geen idee hoe lang ik blijf

quote:

Op maandag 12 juli 2010 13:51 schreef Syr het volgende:
Pff ik heb het echt even moeilijk nu. Ben heel hard op zoek naar een kamer in Melbourne, maar het zit me gewoon even heel erg tegen. Ben afgelopen drie dagen erg ziek geweest waardoor ik alleen maar op bed kon liggen en wensen dat ik thuis was. Vervolgens enorme ruzie (per email) gehad met mijn ouders over o.a. mijn relatie waardoor ik me zo eenzaam voelde dat ik een hele avond huilend heb doorgebracht. Nu krijg ik de ene na de andere teleurstelling wat betreft kamers zoeken te verwerken en dat helpt ook niet. Vriendje steunt me wel goed, maar het blijft een feit dat hij aan de andere kant van de wereld zit, dus ik zit er echt helemaal doorheen nu. Ik weet dat het ooit wel goedkomt, maar ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou zo.

Hey Syr,

Ik weet niet hoelang je in Melbourne zit maar ik zit zelf in Auckland, NZ voor 7 maanden en m'n vriendin zit ook nog thuis in Nederland Gelukkig komt ze een keer langs maar tot nu toe gaat het goed!
Tips die ik je wil geven is dat je gewoon contact blijft houden, vertel hem/haar de dingen die je meemaakt maar maak het niet te "leuk". Je gaat vanzelf mooie dingen meemaken maar ik persoonlijk geef mijn partner liever niet het gevoel dat het super is zonder haar!

Anyways voor kamers wil ik je even dit linkje droppen: http://au.easyroommate.com/
en natuurlijk gumtree.com

Succes in ieder geval!!

Hoe ga ik ermee om dat ik haar misschien meer mis dan zij mij?

Mijn vriendin (nu dus ruim 3,5 maand - vorige keer was ruim 3 maand ipv 3.5 ) is al twee weken in Bulgarije en ze had haar familie dus een half jaar niet gezien. Ze heeft het daar zeer naar haar zin, zeker omdat ze heel veel van haar thuisland houdt. We skypen bijna elke nacht en dat is echt heel goed voor mij en ook voor haar. Maar ik heb het gevoel dat het voor haar veel gemakkelijker is. Zij heeft daar meer afleiding (dingen die ze lang niet heeft gedaan), ik zit hier gewoon thuis en zij is blijkbaar al eerder in een lange-afstandssituatie geweest, ik niet.

Ik denk nog steeds de hele tijd aan haar, terwijl het al twee weken geleden is, en constant zijn er gedachtes over haar, over toen ze nog hier was, over problemen etc. etc. en wanneer we praten ben ik vooral degene die door laat schemeren hoe moeilijk ik het heb.

Zij heeft me een paar keer al verteld dat ze, ook al zegt ze het niet vaak, de hele tijd aan me denkt en me mist. En ik ben gerustgesteld hierop en ik vertrouw haar ook. Maar ik weet niet goed hoe ik ermee moet omgaan dat het lijkt alsof ik de enige ben die er echt onder lijdt. Daarnaast probeer ik mezelf zo veel mogelijk terug te houden met dit aan haar laten blijken want ik wil niet dat het overkomt alsof ik nu een levenloze stalker.

Met dat laatste bedoel ik ook: ik wil mezelf niet teveel opdringen aan haar. Ik heb wil haar vaak SMSen en vaak met haar skypen of facebooken (zit er meerdere malen per dag toch achter) maar zij wil juist niet gebonden zijn aan de PC (dat zit ze toch in NL de hele tijd dus ze wil wat anders) en mobiel contact is duur dus er komt niet altijd een SMS terug (dat wacht dan tot de avond-skype) - haar financien zijn ook niet onbeperkt. Ik heb nu het gevoel dat dit allemaal averechts werkt en ik vroeg me af of iemand daar een mening over heeft.

Heeft iemand een idee?

[ Bericht 8% gewijzigd door Gamesua op 16-07-2010 19:15:05 ]

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 18:36 schreef Gamesua het volgende:
Hoe ga ik ermee om dat ik haar misschien meer mis dan zij mij?

Mijn vriendin (nu dus ruim 3,5 maand - vorige keer was ruim 3 maand ipv 3.5 ) is al twee weken in Bulgarije en ze had haar familie dus een half jaar niet gezien. Ze heeft het daar zeer naar haar zin, zeker omdat ze heel veel van haar thuisland houdt. We skypen bijna elke nacht en dat is echt heel goed voor mij en ook voor haar. Maar ik heb het gevoel dat het voor haar veel gemakkelijker is. Zij heeft daar meer afleiding (dingen die ze lang niet heeft gedaan), ik zit hier gewoon thuis en zij is blijkbaar al eerder in een lange-afstandssituatie geweest, ik niet.

Ik denk nog steeds de hele tijd aan haar, terwijl het al twee weken geleden is, en constant zijn er gedachtes over haar, over toen ze nog hier was, over problemen etc. etc. en wanneer we praten ben ik vooral degene die door laat schemeren hoe moeilijk ik het heb.

Zij heeft me een paar keer al verteld dat ze, ook al zegt ze het niet vaak, de hele tijd aan me denkt en me mist. En ik ben gerustgesteld hierop en ik vertrouw haar ook. Maar ik weet niet goed hoe ik ermee moet omgaan dat het lijkt alsof ik de enige ben die er echt onder lijdt. Daarnaast probeer ik mezelf zo veel mogelijk terug te houden met dit aan haar laten blijken want ik wil niet dat het overkomt alsof ik nu een levenloze stalker.

Met dat laatste bedoel ik ook: ik wil mezelf niet teveel opdringen aan haar. Ik heb wil haar vaak SMSen en vaak met haar skypen of facebooken (zit er meerdere malen per dag toch achter) maar zij wil juist niet gebonden zijn aan de PC (dat zit ze toch in NL de hele tijd dus ze wil wat anders) en mobiel contact is duur dus er komt niet altijd een SMS terug (dat wacht dan tot de avond-skype) - haar financien zijn ook niet onbeperkt. Ik heb nu het gevoel dat dit allemaal averechts werkt en ik vroeg me af of iemand daar een mening over heeft.

Heeft iemand een idee?

Kun je haar op een vast nummer bereiken? Dan kun je http://www.budgetbel.nl/index2.php eens proberen, 3 ct/minuut, werkt prima, heb het zelf ook wel eens gebruikt. Als dit niet mag haalt men het maar weg

Nee ik ben moslim-Turks en zij orthodox-Bulgaar dus dat gaat niet goed samen met ouders enzo. Ze weten het dan ook niet. (Heb ook geen idee hoe we dat gaan vertellen mocht het later echt serieus worden. Lijkt wel een sprookje ). Maar dat terzijde