Bevallingsverhalen deel 11

Tessie wat een verhaal! Is dit beter bevallen dan bij Graeme?

Tico, ik was al benieuwd of je op tijd was voor de ruggeprik. Klinkt als een goede bevalling!

Wow, wat een vlotte bevalling Tico! Fijn zeg!

Ik vond deze bevaling veel fijner dan die van Graeme ja. Heb het nu echt samen met mn Lief kunnen doen, en heb het allemaal echt bewustmeegemaakt, terwijl ik bij de bevalling van Graeme het idee heb dat ik de helft gemist heb. En ik kon nu gewoon na een paar uurtjes lekker douchen en naar huis, terwijl ik na de bevalling van Graeme pas 24 uur later weer op mijn benen kon blijven staan. En ik heb nu geen hechtingen, en dat is ook wel heeeeel erg fijn!

Nee, ik was bij lange na niet optijd.. Maar das niet raar als je ff een kind werpt binnen 3 uur.

Tessie, ik vind het ook heel fijn dat ik deze bevalling heel bewust heb kunnen meemaken en dat ik vrijwel meteen weel mobiel was om te douchen.. Niet continu flauwvallen enzo. Heerlijk.

EN, mn doos doet gewoon geen pijn meer. Bij Jen heb ik zo lang last gehouden, zowel van mn stuit als als mn doos. En nu kan ik gewoon normaal afvegen van onder, nog geen 14 dagen later! Dat voelt echt goed!

Tessie, mooi verhaal!

Tico, wat een heerlijke "relaxte" bevalling!! Daar zou ik ook voor tekenen! _{al mag ik niet klagen met mijn 4 uurtjes}

Wauw Tico, wat een mooie bevalling! Daar zou ik voor tekenen hoor!

En Tessie, wat fijn dat dit een zo veel betere ervaring was dan bij Graeme.

Ja ik vond het ook geweldig. Ook heel fijn omdat ik zo goed bij was dat ik ook echt steun kon vinden bij M. Dat voelde echt heel goed.

Mooi verhaal Tico, en wat snel ook.

Hey er staan weer reacties in het topic! Ik had het niet gezien. Nu heb ik wel erg veel bij te lezen! Ga ik binnenkort doen. Maar ik wilde in ieder geval even Moonah bedanken voor haar post . Het was ook ellendig. Gelukkig gaat het inmiddels wel goed met me. Dat wil zeggen, ik kan intens genieten van Jesper en voel me geestelijk weer helemaal goed. Helaas blijkt dat er lichamelijk toch iets minder leuks aan de hand is. Ik ben van de week voor de eerste keer bij de fysio geweest omdat mijn man en ik niet kunnen vrijen :s. De fysio heeft mijn verhaal aangehoord en denkt nu dus dat ik een trauma heb overgehouden aan het moment van mijn bevalling waarop de verloskundige tijdens een wee ging toucheren. Waardoor ik nu onbewust mijn bekkenbodemspier aanspan zodra er iets ook maar een poging tot 'binnendringen' doet. Heel fijn dus...

De andere verhalen ga ik binnenkort lezen en daar zal ik dan op reageren! Maar ik ben nu op vakantie . Dus heerlijk even genieten met mijn mannen.

Ik vind het gewoon jammer dat ik nooit meer hoef te bevallen. Het is zo iets bijzonders, zo iets moois...

hahaik kijk ook echt niet op tegen een volgde bevalling. zo apart had k wel verwacht eigenlijk...
ben benieuwd hoelang ik et de volgende keer over doe

k ga eerst maar s jongensnamen verzinnen..aangezien we de enige naam die we allebei leuk vonden al gebruikt hebben

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 21:10 schreef Ticootje het volgende:
Ik vind het gewoon jammer dat ik nooit meer hoef te bevallen. Het is zo iets bijzonders, zo iets moois...

Ja dit! Wij willen nog 1 kindje (als dat lukt) maar ik zou best nog wel een paar bevallingen willen doen. Zo bijzonder!

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 20:41 schreef Fee-nix het volgende:
Ik ben van de week voor de eerste keer bij de fysio geweest omdat mijn man en ik niet kunnen vrijen :s. De fysio heeft mijn verhaal aangehoord en denkt nu dus dat ik een trauma heb overgehouden aan het moment van mijn bevalling waarop de verloskundige tijdens een wee ging toucheren. Waardoor ik nu onbewust mijn bekkenbodemspier aanspan zodra er iets ook maar een poging tot 'binnendringen' doet. Heel fijn dus...

Hm, rot. Eerst wilde ik per PM reageren, maar wellicht ook 'goed' als anderen het kunnen lezen (die met eenzelfde probleem kampen). Ik ben bij een bekkenbodemspecialist geweest en wij zijn samen bij een sexuoloog geweest. Ook vanwege een trauma. Eerst wilde mijn man niet, hopen dat het vanzelf zou overgaan, maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. Wellicht een idee voor jullie?
Fijn te lezen dat je je verder stukken beter voelt. Prettige vakantie!
_{Excuus dat ik over de andere zeer persoonlijke verhalen heenwals, ben er (nog) niet aan toe gekomen ze te lezen.}

quote:

Op zaterdag 18 september 2010 11:04 schreef Moonah het volgende:

[..]

Hm, rot. Eerst wilde ik per PM reageren, maar wellicht ook 'goed' als anderen het kunnen lezen (die met eenzelfde probleem kampen). Ik ben bij een bekkenbodemspecialist geweest en wij zijn samen bij een sexuoloog geweest. Ook vanwege een trauma. Eerst wilde mijn man niet, hopen dat het vanzelf zou overgaan, maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. Wellicht een idee voor jullie?
Fijn te lezen dat je je verder stukken beter voelt. Prettige vakantie!
_{Excuus dat ik over de andere zeer persoonlijke verhalen heenwals, ben er (nog) niet aan toe gekomen ze te lezen.}

Ja aan die seksuoloog heb ik inderdaad zelf ook zitten denken... Waarschijnlijk wel een heel goed idee! Ik PM je hier ook nog wel even over. Maar ik denk inderdaad dat wij niet de enige twee zijn met dit probleem na een bevalling .

Ik ga in mijn vakantie denk ik niet meer inloggen (we gaan vrijdag naar huis), omdat het internet hier echt zo traag is dat ik er ontzettend chagrijnig van wordt! Dus ook mijn excuses dat ik andere verhalen negeer, maar ik maak het goed!

Vriendin van mij heeft ook goede ervaringen met een seksuologe na een nare bevalling.
Hoe langer je wacht om het op te lossen, des te groter wordt het probleem (omdat je gewoonweg steeds meer 'vervelende' ervaringen opdoet).
Ik hoop op een spoedig herstel

Moonah, hoe gaat het dan nu met jou? Beter? Of blijft het een moeilijk punt?

Tnx for asking. Tja, ach, wat zal ik zeggen... Af en toe even de tandjes op elkaar...

_{Oftewel, als ik vroeger zei Harderharder! zeg ik nu Zachtjes zachtjes!}

Nou, het moet er dan toch maar eens van komen dat ik mijn verhaal post. Ik weet niet of ik hem laat staan. Inmiddels is alles ook uitgesproken met gyn en assistent, geeft rust....

Vrijdag 6 augustus ruim 42 weken zwanger
Ik ben vroeg wakker, vandaag gaan we starten met inleiden van de bevalling. Om 08.00 uur ben ik binnen en mag ik eerst aan de CTG. Met Willem is alles in orde. Ik krijg een inwendig onderzoek en dan blijkt dat mijn baarmoedermond niet eens rijp is. Gel dus om de boel wat week te maken en hopelijk te zorgen voor ontsluiting. Na het inbrengen van de gel moet ik een tijd aan de ctg blijven liggen, daarna mag ik wandelen. We wandelen naar het koffiecafe en eten/drinken wat met z'n tweetjes. Ook doen we een rondje buiten, wat niet meer zo goed gaat met m'n gewaggel en omdat er toch wel wat is gaan rommelen. Het gerommel neemt echter ook weer af en als we rond twee uur weer gecontroleerd worden blijkt dat het weinig gedaan heeft, de boel is wel aan het veranderen, maar lang niet genoeg om iets in gang te zetten. Ik krijg een tweede ladig gel en wordt daarna naar de afdeling verwezen, als deze poging ook niets doet gaan we een dag later wel verder. Weer wandelen we een rondje door het ziekenhuis en eten we wat. Gelukkig is het mooi weer, we kunnen dus ook nog even lekker buiten zitten voor het ziekenhuis. Deze keer geeft de gel nog minder gerommel dan 's ochtends en tegen zes uur valt het helemaal stil...

Om 8 uur twitter ik nog dat het rustig is, maar daarna begint er dan toch iets te gebeuren. Nog vrij snel ook, want om 9 uur is het al best wel gemeen allemaal en rond 10 uur moet ik af en toe echt in m'n coconnetje duiken. Ik heb goeie hoop dat het nu snel zal gaan allemaal... Rond 11 uur komt de assistent voelen, de boel is aan het verstrijken. De weëen doen wel iets dus, maar veel te weinig in relatie tot de pijn die ik heb. Ik mag een prik om te slapen en Martijn moet naar huis. De prik blijkt pethidine te zijn en ik weiger, hier hebben Martijn en ik het over gehad. Ik krijg tot 1 uur 's nachts de tijd om te beslissen, ze raden me aan om 'm wél te nemen. Ik hou m'n weigering vol. Martijn vertrekt met tegenzin en ik blijf verdrietig achter omdat ik die weëen nu helemaal alleen op moet gaan vangen.

Zaterdag 7 augustus
Nadat Martijn is vertrokken zijn de weëen behoorlijk heftiger geworden, op m'n buik valt het allemaal wel mee, maar ik krijg de volle lading rug- en beenweëen. En die laatste zijn dus zwaar kut, ik probeer weg te kruipen, maar het lukt niet. Afsluiten werkt niet, elke nieuwe wee trekt me terug in het hier en nu en ik kan geen houding vinden waarin het te handelen is. Ik probeer alles om de boel op te vangen; rond het bed lopen, op bed hangen, onder de douche, zittend op de wc. Ik mis Martijn, we hebben samen haptonomie gedaan en ik heb hem nodig. Rond 2 uur trek ik het niet meer en loop ik naar de zusterspost en smeek bijna of Martijn terug mag komen. Ze vind het goed, dus ik ga bellen en een half uur later val ik snikkend in z'n armen... Rond 3 uur komt de gyn en eindelijk heeft het wat gedaan, ik ben volledig verstreken én ik heb nog 4cm ontsluiting ook. Ik maak een snelle rekensom en vraag of ik dan een ruggeprik mag. De vermoeid zorgt ervoor dat mijn grenzen steeds sneller bereikt worden. Ze gaan akkoord, maar ik moet eerst in de verloskamer aan de CTG. Omdat het heel druk is zijn er echter geen verloskamers vrij, ik moet dus wachten...

Tegen 6 uur worden we dan eindelijk de verloskamer ingereden en na het breken van m'n vliezen bij het aanbrengen van de electrode op het hoofdje van Willem en een goeie ctg krijg ik rond 7 uur dan eindelijk m'n ruggeprik. Die electrode levert ook wel wat spanning op, de hartslag is in eerste instantie laag, erg laag en loopt ook nog eens regelmatig terug. Na een controle blijkt dat ze niet Willem's maar mijn hartslag te pakken hebben. Ik vind dit stressvol, want die hartslag liep ook zo terug, ben ik in gevaar? Ik ben echter te high om vragen te stellen en er is niemand die eraan denkt om ons te vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Er zijn zoveel vrouwen aan het bevallen dat ze het niet bij kunnen houden...

Ik weet niet wat ik verwacht had van de ruggeprik, maar dat ik alles nog gewoon zou voelen vond ik wel verbazingwekkend. Gelukkig nam het wel genoeg van de scherpte weg om even weg te doezelen en dat doe ik dan ook een uurtje of 2. Als ze rond 9 uur komen voelen blijk ik echter pas 7/8 cm ontsluiting te hebben. Niet genoeg naar hun zin en ik krijg er wee-opwekkers bij. Vanaf dat moment heeft de ruggeprik weinig zin meer, de pijn knalt er doorheen en hoe!! Ik ben compleet high van mijn eigen hormonen en weet niet meer waar ik het moet zoeken. Nog steeds is m'n buik wel te handelen, maar trek ik de pijn in rug en benen niet. Bovendien ben ik moe, zo ontzettend allesoverheersend moe.... Tussendoor is het nog steeds heel erg druk in het ziekenhuis en worden we vaak en lang alleen gelaten. Zelfs na het drukken op de bel kan het wel een kwartier duren voor er iemand komt kijken, we voelen ons alleen, erg alleen. De ontsluiting schiet niet op, de pijn is ondraaglijk, maar m'n weëen doen zo weinig... Rond 12 uur begin ik voorzichtig wat mee te duwen als ik een wee voel, dat verzacht enigzins en rond half 1 begin ik de drang tot persen te krijgen. Martijn drukt op het knopje en rond enen is er iemand om te voelen hoe het ermee staat, ik blijk nog een klein randje te hebben en ik mag even op m'n zij liggen omdat het randje dan sneller weg zou gaan. Om 1 uur heb ik flinke persdrang en duw ik stiekem wat harder mee tijdens het wegpuffen, Martijn drukt op het knopje, de verpleegkundige zegt dat de gyn zo komt en vertrekt zelf ook weer... Ik trek dit niet, waarom gaat ze weer weg? Ik moet persen verdomme!!

Om kwart over 1 drukt Martijn weer op het knopje, ik kan het niet meer inhouden, moet persen... Als er 10 minuten later nóg niemand komt rent Martijn de gang op en trekt iemand naar binnen, eindelijk hebben ze door dat het toch wel serieus is en binnen notime staat de kamer vol en mag ik ein-de-lijk gaan persen. Het is half 2 als ik m'n eerste perswee heb en vervolgens blijft het maar duren, ik voel de wee door me heen golven en word automatisch in de pershouding gedrukt waarna ik uit alle macht probeer om Willem eruit te krijgen. Het lukt niet... Ik ben te moe, te uitgeput om voldoende kracht erachter te kunnen zetten. In de verloskamer wordt het steeds drukker, blijkbaar ben ik echt in barensnood... Als tegen half 3 de chef de clinique binnenstapt worden er even flink wat stappen genomen, de wee-opwekkers worden flink opgeschroefd, de verpleegster vraagt voor de zekerheid nog 2 keer na of ze het toch echt wel goed begrepen heeft dat ze zó hoog moeten... Ik heb het inmiddels helemaal gehad en smeek of ze Willem eruit willen trekken, ik wil niet meer, hoef geen kind, ik ga wel naar huis... ( ) De wee-opwekkers zorgen ervoor dat de ene perswee overloopt in de andere, maar Willem komt er niet uit. Z'n haartjes zijn zichtbaar en elke keer als Martijn die weer ziet verschijnen begint ie me luidkeels aan te moedigen, kom op 'persen' puf puf puf...

Uiteindelijk tegen 3 uur besluiten ze om toch maar een knip te zetten, eerst een verdoving die ze er tijdens een perswee injassen. Ik merk er niets van en Martijn breekt. Pas als hij ziet dat zo'n enorme spuit in m'n doosch gezet kan worden zonder dat ik de prik voel beseft hij de kracht en pijnlijkheid van de weëen... Een wee later zetten ze de knip en nog een wee later, het is dan 15.02 komt Willem ter wereld. Ze leggen hem op m'n buik en ik kan alleen maar denken aan het feit dat ik nu eindelijk mag slapen.... Ik ben nog haske high van alle pijnhormonen in me en lijk wel apathisch. Ik mag slapen, ik mag slapen..... Maar eerst nog de hechtingen Ik krijg extra verdoving omdat die uitgewerkt bleek te zijn en ze maar bezig blééf daar beneden. Een poosje later begint het besef pas te komen, Willem is er!!

Ik was niet meteen bij de geboorte moeder, het houden van was er niet, geen herkenning... Het is langzaam gegroeid, wennen aan elkaar en de situatie. Inmiddels kan ik mezelf een leven zonder Willem niet meer voorstellen

_{Tijdens een gesprek met de assistent en de chef de clinique bleek dat Martijn en ik zo goed bezig waren dat ze niet het idee hadden dat we hulp nodig hadden. Het was zo ontzettend druk die dag dat helaas de stellen die het meest signalen afgeven dan vaak de 'voorrang' krijgen. Ze waren erg blij met onze feedback en beseften erdoor dat ze ook bij drukte uitleg moeten blijven geven en mensen niet het gevoel moeten krijgen dat ze in de steek gelaten worden. Meer praten dus met iedereen. Het was een fijn gesprek en ik heb er een goed gevoel aan overgehouden}

Zonder Martijn had ik het niet gered, hij was er de hele bevalling voor me. Een rots in de branding, wat het verplegend personeel opmerkte klopte ook. We zijn een perfect team samen... Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...

[ Bericht 2% gewijzigd door flugeltje op 30-10-2010 16:56:39 ]

Pfoe flugel, wat een heftige bevalling! En wat belachelijk dat Martijn toch gewoon naar huis moest terwijl je al weeen had.

Het naar huis sturen van Martijn waren ze in het nagesprek ook niet echt over te spreken... Als weëen eenmaal gestart zijn mag een partner gewoon blijven. Gaan ze dus ook iets mee doen voor de toekomst.

wel goed dat er zo naar jullie geluisterd is, ik hoop dat ze er echt iets mee gaan doen voor de toekomst. Lijkt me fijn dat jullie je gehoord voelen.

Oh Flugel, ik moet een beetje huilen van je verhaal... Vooral dat stuk waarin je schrijft "ik kan niet meer, ik hoef geen kind, ik wil naar huis" voelt zó herkenbaar...
Wat rot dat jullie zo veel alleen zijn gelaten, en in het ongewisse. En dat je zelfs een poos zonder Martijn moest zijn. Heftig hoor.... Erg fijn dat alles goed is uitgepraat, maar toch... Ik vind het eigenlijk wel shockerend dat er zo vaak en zo 'makkelijk' wordt omgegaan met bevallingen in het zkh.
_{Geen verwijt aan personeel an sich, want die werken zich wrs uit de naad, maar aan het systeem.}

quote:

Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...

Zo mooi verwoord!

Jee, Flugel, wat een verhaal.. Ik ben er een beetje sprakeloos van zelfs. Gelukkig heeft deze ervaring jullie je, je mooie Willem opgeleverd, maar poe wat een (fysieke) strijd heb je ervoor geleverd.

En wat fijn dat Martijn je zo goed steunde, een rotsvaste steunpilaar als ik het zo lees. Wat mooi!

Gelukkig dat het ziekenhuis goed omgaat met de feedback en er ook echt wat mee gaat doen!

quote:

Op zaterdag 30 oktober 2010 19:01 schreef Moonah het volgende:
Oh Flugel, ik moet een beetje huilen van je verhaal... Vooral dat stuk waarin je schrijft "ik kan niet meer, ik hoef geen kind, ik wil naar huis" voelt zó herkenbaar...
Wat rot dat jullie zo veel alleen zijn gelaten, en in het ongewisse. En dat je zelfs een poos zonder Martijn moest zijn. Heftig hoor.... Erg fijn dat alles goed is uitgepraat, maar toch... Ik vind het eigenlijk wel shockerend dat er zo vaak en zo 'makkelijk' wordt omgegaan met bevallingen in het zkh.
_{Geen verwijt aan personeel an sich, want die werken zich wrs uit de naad, maar aan het systeem.}

Zo voelde het ook, ik wilde gewoon echt naar huis. Dan maar geen kind, dit had ik er niet voor over... Achteraf zou ik Willem natuurlijk niet meer willen missen, maar vooraf weet je toch niet waar je het voor doet...

Ze hadden werkelijk geen idee van onze gevoelens over de bevalling weet je dat. Ze gaven heel eerlijk toe dat het voor hen een 'gewone' bevalling was en zagen het ook als hun makke dat ze onze signalen helemaal niet opgepikt hebben. Het naar huis sturen van Martijn werd door hen ook echt als zeer kwalijk ervaren, is toen door de verpleging op de 'gewone' afdeling gedaan, maar had natuurlijk niet mogen gebeuren. Met ingang van volgend jaar hebben ze ook kraamsuites hier en dan mag de man altijd blijven. Ze waren overigens ook heel erg blij met de feedback van Martijn dat hij als bijna-papa z'n stinkende best deed, maar geen flauw idee waar hij mee bezig was en hij na al die uren en uren ondersteunen van mij een beetje eigen steun toch ook wel heel erg fijn had gevonden. Normaliter is het 1 op 1 verpleging en blijft de verpleegster ook gewoon erbij zitten, praatje maken etc etc. Nu was het gewoon te druk daarvoor en ze gaan op zoek naar een oplossing voor dat soort momenten. (personeel van de afdeling oproepen desnoods)

Onze boodschap was min of meer dat zelfs een goed team af en toe wel eens een coach of coaching kan gebruiken en dat begrepen ze heel goed.

Overigens had ik dan weer wel 'mazzel' dat het de chef de clinique was die dienst had tijdens mijn bevalling, daardoor zat zij ook bij het nagesprek en we merkten echt dat ze alles serieus nam en hebben er vertrouwen in dat ze er iets mee gaat doen.

Flugel wat een heftige bevalling! Kan me voorstellen dat je een tijdje nodig had om dit te verwerken!

Flugel, heftig zeg! Wel heel mooi opgeschreven.
Ik schreef destijds al dat ik een beetje met je meeleefde omdat ik hetzelfde uitgangspunt had (42 weken, niks geen ontsluiting of wat dan ook, man moest naar huis en ik moest blijven) maar wat rot dat je door de drukte zo alleen gelaten werd _{bij mij werden er mensen van een andere afdeling bijgeroepen om mij bij te staan, ben toen ik echt bezig was niet meer alleen gelaten en dat zou ook echt niet moeten kunnen zeg}