Deels inderdaad.quote:Op zondag 16 mei 2010 14:13 schreef Waterhoentje het volgende:
Is die eenzaamheid ook deels het feit dat ze zich onbegrepen voelen?
Er wordt beweerd dat er een genetische factor is die iedereen bezit. Alleen als je er gevoelig voor bent en je bepaalde triggers in je leven krijgt, dan is de kans aanwezig dat je BPS ontwikkelt. De kans is ook groter dat je BPS ontwikkelt als een van de ouders (meestal de moeder) BPS heeft.quote:Op zondag 16 mei 2010 21:18 schreef Keep_Walking het volgende:
Wat veroorzaakt BPS eigenlijk? Dus als je er niet mee geboren wordt, wat moet er dan in je jeugd gebeuren zodat je zoiets krijgt?
Ik heb ook een ASS en ADHD en mede daardoor een beetje rare en fucked up puberteit gehad en belangrijke periode in mijn leven verneukt en daardoor weer BPS en een Dystymische stoornis ontwikkeld.quote:Op maandag 17 mei 2010 18:47 schreef Fredo55 het volgende:
Zelf ben ik anders dan een standaard jongere.
Vier jaar geleden is de diagnose ASS vastgesteld, al heb ik lang gedacht dat ik borderline had.
Ik leef graag in een eigen wereldje, en ik maak moeilijk contact.
Vrienden heb ik wel, al moet ik hun 100% vertrouwen.
Zodra ik merk dat hun over me roddelen oid, hoef ik al gelijk niets meer van hun.
Een handjevol vertrouwde vrienden, daar heb ik eigenlijk wel genoeg aan.
(Al betekend dat niet dat ik voor nieuwe contacten klaar sta)
En over die eenzaamheid: ik voel me vaak eenzaam ja, maar op den duur raak je er aan gewend
en besef je gewoon dat je jezelf er bij neer moet leggen ook al kan dat moeilijk zijn.
edit: en wat waterhoentje zegt herken ik wel, van dat onbegrepen voelen.
Dit zou je ook eens moeten lezen.
Interessante site. Zelf schijn ik een persoonlijkheidsstoornis (alleen nog niet bekend welke) te hebben en ik herken me wel in jouw verhaaltje. Zelf leef ik ook erg in mijn eigen wereld. Is ook een reden waarom ik zougraag dagdroom.quote:Op maandag 17 mei 2010 18:47 schreef Fredo55 het volgende:
Zelf ben ik anders dan een standaard jongere.
Vier jaar geleden is de diagnose ASS vastgesteld, al heb ik lang gedacht dat ik borderline had.
Ik leef graag in een eigen wereldje, en ik maak moeilijk contact.
Vrienden heb ik wel, al moet ik hun 100% vertrouwen.
Zodra ik merk dat hun over me roddelen oid, hoef ik al gelijk niets meer van hun.
Een handjevol vertrouwde vrienden, daar heb ik eigenlijk wel genoeg aan.
(Al betekend dat niet dat ik voor nieuwe contacten klaar sta)
En over die eenzaamheid: ik voel me vaak eenzaam ja, maar op den duur raak je er aan gewend
en besef je gewoon dat je jezelf er bij neer moet leggen ook al kan dat moeilijk zijn.
edit: en wat waterhoentje zegt herken ik wel, van dat onbegrepen voelen.
Dit zou je ook eens moeten lezen.
Ik weet niet of je nou uit eigen ervaring spreekt, maar ik heb heel close contact met een man (29) met borderline, en die weet precies wat er met zijn emoties aan de hand is hoor. Hij weet dondersgoed dat hij van 1 verkeerd woord totaal uit zijn slof kan schieten of van een emotioneel liedje meteen 2 uur als een huilend hoopje mens doorbrengt. Hij probeert daarom ook zoveel mogelijk zulke situaties te ontwijkenquote:Op maandag 10 mei 2010 18:33 schreef jantco het volgende:
[..]
Die disregulatie van hun emoties is voor een psycholoog een kenmerk.
Voor de persoon in kwestie niet. Die handelt gewoon naar zijn gevoel. Hij weet niet beter.
Van anderen hoort hij dat hij wisselende buien en zo heeft.
Jou.quote:Op dinsdag 11 mei 2010 14:08 schreef jantco het volgende:
[..]
Tegen wie heb je het? Zie mijn eerste opmerking over verkouden mensen.
Borderliners zijn geen grijze muizen. Je kan veel plezier met ze hebben.
Ze zijn spontaan ( impulsief), meestal intelligent (jouw te slim af) en creatief (onvoorspelbaar), belust op seks (helaas ook met anderen).
Maar je moet dus wel de gebruiksaanwijzing kennen, anders wordt het ellende.
hoeft niet hoorquote:Op zondag 16 mei 2010 22:52 schreef Autidude het volgende:
dat is best wel waar, daarom is het ook een soort PTSS achtig. Maar het heeft wel met verleden en onverwerkte dingen te maken en een fucked up jeugd en al.
Acceptatieproces idd... de "slechte" of "mindere" kanten in je achterhoofd planten en op het moment dat iets opspeelt altijd even over nadenken. Ik denk dat het geen kwaad kan dat iedereen zo naar zichzelf zou kijken...quote:Op maandag 10 mei 2010 17:18 schreef Satsuma het volgende:
Geen borderliner maar wel andere klachten waardoor ik me ook veel eenzaam en leeg voel. Ik probeer me maar gewoon te realiseren dat als ik me eenzaam voel, dat niet komt omdat ik eenzaam ben, maar omdat ik een 'afwijking' heb waar dat gevoel bij hoort. Op momenten dat het heel hevig is, dan ben ik niet met veel anders bezig dan de eenzaamheid overleven, door gewoon te blijven zitten waar ik zit en de dag voorbij te laten gaan.
Verder ken ik twee borderliners redelijk goed... maar ik heb niet de indruk dat zij geen waarde hecht(t)en aan relaties, integendeel. Het lijkt me eerder alsof ze zich er compleet in storten en zo'n relatie allesoverheersend is. Kan iemand dat uitleggen?
Toch wel denk ik. Het kan zijn dat iemand met borderline op het eerste gezicht een normale jeugd heeft gehad: niet misbruikt of mishandeld en opgegroeid in een gezin waar het huisje boompje beestje is. Maar als je ouders bijvoorbeeld vaak om wat voor reden dan ook hebben gezegd dat je niks kan of iemand bent die altijd voor problemen zorgt, groei je wel op met het idee dat je minderwaardig bent. Het zou logisch zijn dat je beter je best gaat doen als dat telkens tegen je wordt gezegd, maar je voelt je klote erdoor en dat zorgt er juist voor dat het je niet lukt om te doen wat er van je wordt verwacht. Ondertussen zie je dat je leeftijdgenoten tot veel meer in staat zijn dan jij en dan ga je jezelf ook een minderwaardigheidscomplex aanpraten en grijp je op den duur duur naar middelen om jezelf toch enigzins beter te kunnen voelen: geld uitgeven, drank, drugs, gokken, etc. Je leert dan niet om te gaan met je emoties, waardoor je emotionele ontwikkeling stil komt te liggen. En dan zou je dus een borderline-stoornis kunnen krijgen.quote:
Een vroegere kennis van mij heeft borderline en een hele roedel honden. Neemt er af en toe weer eentje die voor even een stukje leegte opvult (ik zeg het wat cru maar hoewel ze dit zelf niet onderkent, komt het daarop neer), maar dat effect is maar van korte duur. En dan wordt de leegte weer groter en pijnlijker. Ze houdt van haar honden, maar ook met al die dieren om zich heen voelt ze zich intens eenzaam.quote:Op dinsdag 11 mei 2010 17:00 schreef jogy het volgende:
Een praktische tip: Kan een huisdier niet helpen?
Je kan er zeker aanleg voor hebben. Je hebt een bepaald karakter waardoor je problemen over jezelf afroept. Wat ik al zei, als je als kind iemand was zoals in dat voorbeeld, ben je een makkelijk slachtoffer voor anderen. Je bent dan niet zo sterk in het verbergen van je zwakke punten.quote:Op zaterdag 22 mei 2010 13:32 schreef Captain_Maximum het volgende:
Dat zou kunnen, maar ik denk wel dat je er ook aanleg voor nodig hebt dat het zo ver gaat. Zelf ben ik op de basisschool door sommige leraren vaak vernederd. Ik zou dom en raar zijn en daardoor heb ik wel een minderwaardigheidscomplex gekregen. Of dat ook wat met mijn persoonlijkheidsstoornis te maken heeft, durf ik niet te zeggen.
Zou je dat willen onderbouwen?quote:Op zondag 23 mei 2010 23:43 schreef Moonah het volgende:
Wat helpt tegen het gevoel van eenzaamheid:
Oprecht van jezelf gaan houden.
Dan moet je wel eerst beseffen dat je niet van jezelf houd, niet echt borderline-gedrag.quote:Op zondag 23 mei 2010 23:43 schreef Moonah het volgende:
Wat helpt tegen het gevoel van eenzaamheid:
Oprecht van jezelf gaan houden.
Goede therapie kan daar uitstekend bij helpen.quote:Op maandag 24 mei 2010 21:26 schreef wachtwoordalweerkwijt het volgende:
[..]
Dan moet je wel eerst beseffen dat je niet van jezelf houd, niet echt borderline-gedrag.
Tja, wat valt er aan te onderbouwen...quote:
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |