quote:
Omdat het er anders nooit meer van komt, alvast even snel een stukje onsamenhangend verslag:
Kwam vrijdagavond aan in Dublin, na 2 dagen in Liverpool vertoeft te hebben. Daarover later zeker meer! Na zaterdagochtend vroeg snel een beetje de toerist te hebben uitgehangen in het centrum, was ik 's middags alweer terug voor McCartney D-Day
. M'n hotel was om de hoek bij het RDS Stadium, en daardoor had ik alle tijd om de omgeving te verkennen.
Om een uurtje of 13:00 lagen de eerste mensen met staanplaatsen (achter het vlak van de zitplaatsen) al voor de ingang. Het was een openlucht-stadion, niet eens zo groot, dus vanaf die plek kon ik zien dat we van buiten al prima zicht op het podium en de schermen hadden, wat dus betekende dat we de soundcheck zouden kunnen horen en zien.
Na wat sympathieke mede-fans ontmoet te hebben, kwam ik rond 15:00 terug bij het stadion, waarna ik Rusty, Abe, Wix en Brian al op het podium bezig zag met hun soundcheck. Ze speelden individueel flarden van vooral de Wings-nummers. Ik hoorde overigens dat McCartney ook al een dag eerder uitgebreid gesoundcheckt had.
Toen was het ongeveer 15:30, de band stond op het podium, dus ik dacht dat het wel leuk zou zijn om McCartney weer te zien arriveren. Al was de omgeving rondom het stadion mega, en waren er minstens 10 ingangen, was ietsje verderop de ingang die het dichtste bij het podium leek. Toen ik daar heen liep, had ik wel het idee dat ik goed zat, aangezien er ineens een heleboel beveiligers om me heen stonden. Er stonden een handjevol mede-fans, echt maar een stuk of 10. Heel anders dan de hysterische Beatlemania-achtige taferelen die ik vorig jaar in Amerika had meegemaakt. En jawel, zoals altijd de willekeurige eBay-handelaar met een "Abbey Road"-LP in z'n hand
.
En natuurlijk, 5 minuten later kwam er een snelle auto aan geracet, vlak voor de ingang remde de bestuurder af, het raam ging open, en daar was-ie weer, breed lachend en zwaaiend: Paul McCartney. Aangezien er niemand aan de kant van zijn raam stond, dook hij over de bestuurder heen, en groette het eerste groepje fans vrolijk: "Hi guys!". Daarna kwam hij langs mij, zwaaide vrolijk, knikte even, en weg was-ie weer. Vind dat bij hem van zo veel vriendelijkheid getuigen. Hij kan ook makkelijk doorrijden, maar hij kiest er altijd voor om (voor hoe veel of weinig mensen ook) zichzelf even te laten zien.
Ter illustratie, een foto van zijn vertrek een dag eerder, op dezelfde plek.Daarna liep ik terug naar mijn plek vanaf waar ik, tussen de bomen door, een glimp van het podium kon opvangen. Gelijk kwam McCartney samen met zijn zoon James het podium oplopen. Hij communiceerde met de band, en opende met een uitgebreide jamsessie op z'n Les Paul gitaar. Daarna wendde Paul zich tot het publiek:
"Welcome to the soundcheck. What a nice little audience......... We expected more." . Hij zette "Matchbox" in. Daarna improviseerde hij weer met de band, waarna hij zijn Hofner bas omgehangen kreeg en "Letting Go" speelde. Daarna klonken tot mijn grote vreugde de klanken van "Penny Lane". Zijn stem klonk erg ruw, en hij had erg veel moeite met de tekst en de basnoten.
Daarna volgde "Flaming Pie", liep hij naar zijn vleugel voor "C Moon" (ook leuk om eens live te horen!) inclusief reggae-kreten, "Nineteen Hundred and Eighty Five" (met schreeuwende climax à la de studio-versie), "My Love" en daarna "Celebration" van zijn klassieke album "Standing Stone" uit 1997 inclusief het stukje "Hope of Deliverance", en zelfs een gedeelte waarin hij tekst zong. Terug naar voren, op z'n akoestische gitaar een losse versie van "San Francisco Bay Blues", die speelt hij ook nooit tijdens het concert. "Two Of Us", en daarna een ander hoogtepunt: "Every Night", in het arrangement zoals hij het in 1979 live speelde, met volledige band. Maar het refrein werd gespeeld zoals tijdens de akoestische tour in begin jaren '90. Prachtig.
McCartney communiceerde continu met het publiek tussen de nummers door, en gaf de crew vanzelfsprekend technische aanwijzingen. Na "Every Night" las hij wat borden voor, en vroeg hij zich af wat het grote bord wat één van de aanwezigen had meegenomen moest voorstellen. Nadat er een camera op het groepje fans gericht werd, reageerde hij met een korte: "Hm, haha". Het was een bord met een foto van de Wings line-up uit 1979, met in de plaats van Laurence Juber en Steve Holly, niemand minder dan John Lennon en Ringo Starr.
Ook leuk was "Twenty Flight Rock", want ik had natuurlijk de dagen daarvoor continu gehoord over hoe Paul en John elkaar voor het eerst hadden ontmoet, en het was bijzonder om het de man zelf 53 jaar later in levende lijve te horen spelen. Nadat hij z'n mandoline erbij pakte voor "Dance Tonight", en daarna z'n ukelele voor (wat ik verwachtte) "Something", hoopte ik natuurlijk maar op één ding. En dat gebeurde ook: "Ram On"
!!!! De band viel in. Onbeschrijfelijk mooi, al duurde het amper een minuut.
"Something" werd gespeeld, met een aantal onderbrekingen. Weer terug naar de akoestische gitaar voor "Yesterday". De piano voor "Lady Madonna". Ondertussen liepen verbaasde buurtbewoners langs, iedereen natuurlijk meezingend. Paul deed nog een korte improvisatie op "You Never Give Me Your Money", waar hij de eerste zinnen steeds herhaalde en bijna croonde. Hij besloot met een uitgebreid afscheid aan het publiek, en zo waren we anderhalf uur verder.