Ik heb ook nog wel een gek verhaal:
Ik ben een vrouw van 46 en toen ik 36 was, kreeg ik de eerste klachten. Pas op mijn 39e en nadat ik zelf maar eens op internet ging zoeken, bleek dat ik meerdere ernstig vernauwde kransslagaderen had.
In 2005 ben ik vervolgens 3 keer gedotterd. De eerste keer ging allemaal niet zo lekker. Een combinatie van lastig te bereiken plaatsen en kronkelige dunne vaatjes, zorgden ervoor dat ik tijdens het dotteren en plaatsen van de stents een klein infarctje kreeg. Artsen zijn gestopt met waar ze mee bezig waren, om een maandje later weer verder te gaan, dit keer probleemloos.
Drie maanden later bleek het gedotterde en gestente vat volledig dicht te zitten vlak voor de stent. Huppekee, weer dotteren en wéér een hartinfarct. Jongens, dat doet zéér!
Een poosje ging het goed, maar na verloop van tijd kreeg ik toch weer klachten die zich uitten als pijnklachten op de borst bij inspanning, maar ook als ik van de warmte in de kou kwam. Na diverse ziekenhuisopnamen, onderzoeken en weet ik veel wat er allemaal is gebeurd (ook meerdere keren een slang in mijn strot om te kijken of het toch écht niet aan mijn slokdarm lag) ben ik in 2011 geopereerd.
Een 4-voudige bypass operatie met ondenkbare complicaties zoals ontstoken hartzakje, longinfectie en hepatitis als gevolg van de combinatie van een medicijn en een pijnstiller. Toch weer opgekrabbeld en het spinnen in de sportschool weer opgepakt. Na 7 maanden kreeg ik weer pijn tijdens het spinnen.
In juli van dit jaar bleek dat twee van de vier bypasses niet meer werkten. Het oorspronkelijke verstopte vat had het weer overgenomen, maar dat zat intussen volledig dicht en ik moest weer gedotterd worden. Op een zeer riskante en zeer moeilijk te bereiken plek, maar het is ze weer gelukt.
Sindsdien ben ik erg moe en kreeg ik kort na het dotteren wéér pijnklachten. In oktober ben ik zelfs opgenomen nadat ik een bezoekje bracht aan de polikliniek. De cardioloog vertrouwde het niet en er werd op een hartfilmpje inderdaad iets verontrustends gezien. Gek genoeg zagen ze tijdens katheterisatie geen ernstig vernauwde vaten, wel wat kleinere vernauwingen. Bij een ander onderzoek zagen ze wel gebieden in het hart die zuurstofgebrek vertoonden, maar die strookten niet met de vernauwingen die tijdens de katheterisatie werden gezien. Met een hoge dosis vaatverwijders ben ik weer op straat gezet.
Vorige week bleek tijdens een echo dat mijn pompfunctie nog maar 38% bedraagt (70% is normaal) en dat betekent dat ik aan hartfalen lijd. Het littekenweefsel dat na het tweede, grotere infarct is ontstaan, wordt steeds harder en stugger en zorgt ervoor dat het hart het bloed niet meer goed kan rondpompen, met alle gevolgen van dien.
Mijn vooruitzichten zijn dus niet bepaald rooskleurig. Hartfalen is een onomkeerbaar proces en uiteindelijk dodelijk.
Het staat er allemaal een beetje klinisch, maar ik kan het hele verhaal niet zo uitgebreid neerzetten, want dan wordt het veel te lang. Ik weet ook nu al dat er echt niemand zal zijn die hetzelfde heeft meegemaakt, dus dat vraag ik ook maar niet meer. Het is gewoon een gek verhaal, wat nog niet ten einde is. Over twee weken belt de cardioloog weer, want er moet met een ander ziekenhuis worden overlegd wat er verder nog gedaan kan worden.
Risicofactoren in mijn geval: 20 jaar geleden gestopt met roken, wat ik gedurende 15 jaar had gedaan, erfelijk belast, prikpil, stresskip.