quote:
Arena
Als supporters van F.C. Twente een geslaagde reanimatie van een PSV-supporter belonen met een staande ovatie dan weet je: het is lente. Alleen al voor deze actie zou de kampioensschaal naar Enschede moeten worden gebracht. Kom hedentendage maar eens om dergelijk volkomen vanzelfsprekend fatsoen. Zeker in de theaterwereld is zo’n daad van mededogen volstrekt ondenkbaar. Wie herinnert zich niet de arme Tommy Cooper die, getroffen door een hartaanval in de coulissen viel terwijl het publiek het in de broek deed van het lachen. Of wat te denken van de 48.000 toeschouwers die in de Amsterdam Arena kwamen kijken naar de kist van André Hazes en hem pas postuum aan zijn eerste nummer 1 hit hielpen. Dat zal voor mij niet veel anders zijn. Over een kleine 44 jaar, ijs en weder dienende, zak ik in elkaar tijdens een optreden in woonzorgcomplex De Laatste Strohalm te Schubbekuddeveen. Het zal die dag waarschijnlijk de eerste en enige keer zijn dat de bewoners een glimlach niet kunnen onderdrukken. Al tijdens de rit naar de Intensive Care zal er worden gebeld door diverse lieden die mijn belangen opeens blijken te behartigen. Op het moment dat ik de operatiekamer word binnengereden is de eerste oplage van mijn afscheidssingle al geperst. En als dan uiteindelijk, tot opluchting van een ieder die me een warm hart toe draagt datzelfde hart er ook daadwerkelijk mee op houdt, verover ik postuum mijn allereerste nummer 1 hit ooit, al is daar, voor alle zekerheid, nog wel even een housebeat onder gezet. Over de herdenkingsbijeenkomst maak ik me vervolgens geen enkele illusie. Er staat een kist op de middenstip van veld 1 van de v.v. Diepenheim en die wordt vlak voordat de wedstrijd begint door een paar hele enthousiaste 1e Elftal spelers op een dug-out gezet. Waarschijnlijk blijf ik daar twee weken staan. Of een hele zomer lang. Als het de laatste wedstrijd van de competitie betreft. Ondanks mijn uitdrukkelijke wens om te worden begraven in Cork, op loopafstand van het graf van Rory Gallagher, wordt het toch een enkeltje Usselo, waar mijn urn met die van ene Gerrit Jan van de Batse wordt verwisseld , zodat ik uiteindelijk zal worden uitgestrooid in het hok van een paar mij volslagen onbekende sierduiven. Er komt een necrologie in de krant waarbij per ongeluk een foto van Guido Weijers wordt geplaatst en dan zal definitief worden bewezen dat zelfs het kleinste beetje roem vergankelijk is. En dat is nu al goed zo.
andre manuel