C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
Welkom in Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 4)
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
Cultuur & Historie in het Nieuws
Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 2)
Cultuur & Historie in het Nieuws (deel 3)
25-02-2010
Onbekende brief van Franse filosoof gevonden
Slotalinea vande pas ontdekte brief van René Descartes, met zijn handtekening rechtsonder. Foto Charles Roberts Autograph Letters Collection, Haverford College, Haverford, Pennsylvania, USA.
Hoe Descartes in 1641 op andere gedachten kwam
De filosoof Erik-Jan Bos vond met Google een vergeten brief van de filosoof Descartes. In de brief laat Descartes zich mild uit over enkele van zijn felste bestrijders.
Prachtig, hè? En zo herkenbaar”, zegt Theo Verbeek. „En gelukkig ook goed leesbaar”, vult Erik-Jan Bos aan. De twee Utrechtse filosofen staan glunderend gebogen over een gescand document. Het is een handgeschreven brief, vier vellen groot, van de Franse rationalistische filosoof en wiskundige René Descartes. Hij is gericht aan de monnik Marin Mersenne en gedateerd 27 mei 1641.
Het origineel ligt al een eeuw opgeborgen in een Amerikaanse brievencollectie en is daar in vergetelheid geraakt. De inhoud is verrassend. Verbeek, hoogleraar geschiedenis van de wijsbegeerte en leider van het Utrechtse Descartes-project: „Descartes is in mei 1641 van gedachten veranderd over enkele van zijn opponenten. En daar wisten we niets van.”
Bos vond de onbekende brief met behulp van Google. „Ik grasduin regelmatig op internet. Een maand geleden ondernam ik weer zo’n zoekactie en toen kwam er een hit boven die ik nog niet kende.” Het was een beknopte beschrijving van een verzameling autografen (handgeschreven en gesigneerde teksten), waarin de brief wordt vermeld. De collectie is eigendom van een liberal arts college in Haverfort, Pennsylvania, dat wordt geleid door Quakers. Bos: „Zij wisten niet dat deze brief nooit is gepubliceerd.” Het is de derde brief van Descartes die het afgelopen kwart eeuw is gevonden.
In mei 1641 woonde Descartes al dertien jaar in de Nederlandse Republiek, op dat moment in kasteel Endegeest bij Leiden. Hij had net de laatste hand gelegd aan één van zijn hoofdwerken, Meditationes de prima philosophia. Daarin levert hij onder meer zijn Godsbewijzen en vecht hij op basis van zijn definitie van materie de transsubstantiatie aan. Volgens dat katholieke leerstuk verandert tijdens de eucharistieviering brood in het lichaam van Christus.
Mersenne begeleidde het drukproces in Parijs en onderhield hierover een briefwisseling met Descartes. De auteur wilde in de ‘Meditaties’ commentaren opnemen van vooraanstaande theologen. Hij dacht op die manier zijn ideeën te scherpen aan die van andere denkers. En hij hoopte als trouwe katholiek op een kerkelijk nihil obstat (verklaring van geen bezwaar). Dat kwam er overigens niet. In 1663, dertien jaar na de dood van Descartes, zou de paus zijn werken op de Index van Verboden Boeken zetten.
De tegenwerpingen werden verzameld door Mersenne, en daarover gaat de bewuste brief. Verbeek: „Descartes heeft zojuist de objecties ontvangen van een andere filosoof, de priester Pierre Gassendi (1582-1655). Hij doet altijd heel lelijk over Gassendi. Die deugt van geen kanten en schrijft alleen maar onzin. Maar in deze brief blijkt hij heel tevreden te zijn met diens tegenwerpingen en ze eigenlijk wel leuk te vinden: prikkelend, goed geschreven.”
Aan het eind van de brief schrijft Descartes dat hij bezoek heeft gehad van twee heren uit Frankrijk. De een was Claude Picot, later vertaler van Descartes’ Principia Philosophiae (1644). De ander een heer uit Touraine , ‘die mij de groeten overbracht van pater Bourdin’, een jezuïet met wie Descartes in een stekelig dispuut verwikkeld was. Deze heer, schrijft Descartes, ‘heeft me ook het een en ander verteld over Mr. Petit [Pierre Petit, 1617-1687, arts en humanist, nóg iemand met wie Descartes in de clinch lag]. Hij sprak zó vriendelijk over hem dat ik mijn kritiek moet verzachten’. Hij verzoekt daarom uit de tekst, die al drukklaar is, de aanvallen op Petit te verwijderen.
Na de dood van Mersenne, in 1648, kwam de brief in het bezit van de Franse wiskundige Gilles de Roberval. Toen die in 1675 stierf, is het document anderhalve eeuw bewaard door de Académie des Sciences. Totdat het werd gestolen door de Italiaanse graaf Guglielmo Libri (1803-1869), een beruchte kleptomaan.
Verbeek: „Libri begon als eerlijke verzamelaar en heeft brieven van Descartes gepubliceerd. Toen hij secretaris werd van een commissie die historische documenten moest inventariseren, kon hij de verleiding niet weerstaan: hij heeft duizenden handschriften gestolen. Een deel heeft hij verpatst op veilingen in Frankrijk, Italië en Engeland.”
Via een Britse veiling kwam de brief in het bezit van een Amerikaanse verzamelaar, Charles Roberts (1846-1902). Hij was een Quaker, en na zijn dood schonk zijn weduwe de brievencollectie aan Haverford College.
Toen de bestuurders van het college van de Utrechtse vinders hoorden dat de brief ooit is gestolen, besloten ze hem terug te geven aan Frankrijk, en wel aan het Institut de France. Dat is daar zeer mee ingenomen. Uit dankbaarheid verleent het aan Haverford College een Grand Prix voor ‘good custodianship’. Een vorm van genoegdoening voor de eerdere eigenaar, die kennelijk van mening is dat gestolen goed nimmer gedijt
EEN DEEL VAN DE TEKST
,,[..]Ik heb hier de heer Picot ontmoet. Het is duidelijk dat hij een zeer verstandig man is en dat ik hem veel verschuldigd ben. [..] In zijn gezelschap bevindt zich een edelman uit Touraine, die mij de hartelijke groeten overbracht van pater Bourdin, wiens leerling hij is. Ook heeft hij me in zodanige termen aangesproken over de heer Petit dat ik wel gedwongen ben om datgene wat ik over hem geschreven had wat te verzachten, zoals u zult zien in het Voorwoord aan de lezer. Ik stuur het u toe met het vriendelijke verzoek het te doen drukken, en wel vooraan in het boek, na de Opdracht aan de heren van de Sorbonne. Het vierde deel van het Discours de la méthode, noch het korte voorwoord dat daarna kwam, noch ook het voorwoord dat voorafging aan de tegenwerpingen van de theoloog mogen gedrukt worden, maar alleen de Synopsis. Tenslotte, kan ik u verzekeren dat er in de objecties van de heer Gassendi niets te vinden is dat me enige moeite baart. Het enige waarop ik moet letten is de stijl – immers hij heeft zich zo fraai uitgedrukt dat ik moet proberen hem ook op dezelfde wijze te antwoorden. Ik ben
Uw zeer verplichte en toegenegen dienaar
Des Cartes”
(nrc)
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
Cultuur & Historie in het Nieuws
Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 2)
Cultuur & Historie in het Nieuws (deel 3)
25-02-2010
Onbekende brief van Franse filosoof gevonden
Slotalinea vande pas ontdekte brief van René Descartes, met zijn handtekening rechtsonder. Foto Charles Roberts Autograph Letters Collection, Haverford College, Haverford, Pennsylvania, USA.
Hoe Descartes in 1641 op andere gedachten kwam
De filosoof Erik-Jan Bos vond met Google een vergeten brief van de filosoof Descartes. In de brief laat Descartes zich mild uit over enkele van zijn felste bestrijders.
Prachtig, hè? En zo herkenbaar”, zegt Theo Verbeek. „En gelukkig ook goed leesbaar”, vult Erik-Jan Bos aan. De twee Utrechtse filosofen staan glunderend gebogen over een gescand document. Het is een handgeschreven brief, vier vellen groot, van de Franse rationalistische filosoof en wiskundige René Descartes. Hij is gericht aan de monnik Marin Mersenne en gedateerd 27 mei 1641.
Het origineel ligt al een eeuw opgeborgen in een Amerikaanse brievencollectie en is daar in vergetelheid geraakt. De inhoud is verrassend. Verbeek, hoogleraar geschiedenis van de wijsbegeerte en leider van het Utrechtse Descartes-project: „Descartes is in mei 1641 van gedachten veranderd over enkele van zijn opponenten. En daar wisten we niets van.”
Bos vond de onbekende brief met behulp van Google. „Ik grasduin regelmatig op internet. Een maand geleden ondernam ik weer zo’n zoekactie en toen kwam er een hit boven die ik nog niet kende.” Het was een beknopte beschrijving van een verzameling autografen (handgeschreven en gesigneerde teksten), waarin de brief wordt vermeld. De collectie is eigendom van een liberal arts college in Haverfort, Pennsylvania, dat wordt geleid door Quakers. Bos: „Zij wisten niet dat deze brief nooit is gepubliceerd.” Het is de derde brief van Descartes die het afgelopen kwart eeuw is gevonden.
In mei 1641 woonde Descartes al dertien jaar in de Nederlandse Republiek, op dat moment in kasteel Endegeest bij Leiden. Hij had net de laatste hand gelegd aan één van zijn hoofdwerken, Meditationes de prima philosophia. Daarin levert hij onder meer zijn Godsbewijzen en vecht hij op basis van zijn definitie van materie de transsubstantiatie aan. Volgens dat katholieke leerstuk verandert tijdens de eucharistieviering brood in het lichaam van Christus.
Mersenne begeleidde het drukproces in Parijs en onderhield hierover een briefwisseling met Descartes. De auteur wilde in de ‘Meditaties’ commentaren opnemen van vooraanstaande theologen. Hij dacht op die manier zijn ideeën te scherpen aan die van andere denkers. En hij hoopte als trouwe katholiek op een kerkelijk nihil obstat (verklaring van geen bezwaar). Dat kwam er overigens niet. In 1663, dertien jaar na de dood van Descartes, zou de paus zijn werken op de Index van Verboden Boeken zetten.
De tegenwerpingen werden verzameld door Mersenne, en daarover gaat de bewuste brief. Verbeek: „Descartes heeft zojuist de objecties ontvangen van een andere filosoof, de priester Pierre Gassendi (1582-1655). Hij doet altijd heel lelijk over Gassendi. Die deugt van geen kanten en schrijft alleen maar onzin. Maar in deze brief blijkt hij heel tevreden te zijn met diens tegenwerpingen en ze eigenlijk wel leuk te vinden: prikkelend, goed geschreven.”
Aan het eind van de brief schrijft Descartes dat hij bezoek heeft gehad van twee heren uit Frankrijk. De een was Claude Picot, later vertaler van Descartes’ Principia Philosophiae (1644). De ander een heer uit Touraine , ‘die mij de groeten overbracht van pater Bourdin’, een jezuïet met wie Descartes in een stekelig dispuut verwikkeld was. Deze heer, schrijft Descartes, ‘heeft me ook het een en ander verteld over Mr. Petit [Pierre Petit, 1617-1687, arts en humanist, nóg iemand met wie Descartes in de clinch lag]. Hij sprak zó vriendelijk over hem dat ik mijn kritiek moet verzachten’. Hij verzoekt daarom uit de tekst, die al drukklaar is, de aanvallen op Petit te verwijderen.
Na de dood van Mersenne, in 1648, kwam de brief in het bezit van de Franse wiskundige Gilles de Roberval. Toen die in 1675 stierf, is het document anderhalve eeuw bewaard door de Académie des Sciences. Totdat het werd gestolen door de Italiaanse graaf Guglielmo Libri (1803-1869), een beruchte kleptomaan.
Verbeek: „Libri begon als eerlijke verzamelaar en heeft brieven van Descartes gepubliceerd. Toen hij secretaris werd van een commissie die historische documenten moest inventariseren, kon hij de verleiding niet weerstaan: hij heeft duizenden handschriften gestolen. Een deel heeft hij verpatst op veilingen in Frankrijk, Italië en Engeland.”
Via een Britse veiling kwam de brief in het bezit van een Amerikaanse verzamelaar, Charles Roberts (1846-1902). Hij was een Quaker, en na zijn dood schonk zijn weduwe de brievencollectie aan Haverford College.
Toen de bestuurders van het college van de Utrechtse vinders hoorden dat de brief ooit is gestolen, besloten ze hem terug te geven aan Frankrijk, en wel aan het Institut de France. Dat is daar zeer mee ingenomen. Uit dankbaarheid verleent het aan Haverford College een Grand Prix voor ‘good custodianship’. Een vorm van genoegdoening voor de eerdere eigenaar, die kennelijk van mening is dat gestolen goed nimmer gedijt
EEN DEEL VAN DE TEKST
,,[..]Ik heb hier de heer Picot ontmoet. Het is duidelijk dat hij een zeer verstandig man is en dat ik hem veel verschuldigd ben. [..] In zijn gezelschap bevindt zich een edelman uit Touraine, die mij de hartelijke groeten overbracht van pater Bourdin, wiens leerling hij is. Ook heeft hij me in zodanige termen aangesproken over de heer Petit dat ik wel gedwongen ben om datgene wat ik over hem geschreven had wat te verzachten, zoals u zult zien in het Voorwoord aan de lezer. Ik stuur het u toe met het vriendelijke verzoek het te doen drukken, en wel vooraan in het boek, na de Opdracht aan de heren van de Sorbonne. Het vierde deel van het Discours de la méthode, noch het korte voorwoord dat daarna kwam, noch ook het voorwoord dat voorafging aan de tegenwerpingen van de theoloog mogen gedrukt worden, maar alleen de Synopsis. Tenslotte, kan ik u verzekeren dat er in de objecties van de heer Gassendi niets te vinden is dat me enige moeite baart. Het enige waarop ik moet letten is de stijl – immers hij heeft zich zo fraai uitgedrukt dat ik moet proberen hem ook op dezelfde wijze te antwoorden. Ik ben
Uw zeer verplichte en toegenegen dienaar
Des Cartes”
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Iets uitgebreider uit het vorige topic:
Nederlandse Waffen-SS'ers namen deel aan Holocaust
Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten in de Duitse Waffen-SS waren betrokken bij de moord op Joden in de Sovjet-Unie. Historicus Evertjan van Roekel heeft hiervoor bewijzen gevonden in dagboeken. In Historisch Nieuwsblad (3/2010) laat Van Roekel geen spaan heel van de bewering van Nederlandse oostfrontveteranen, dat zij slechts gewone soldaten waren.
Van Roekel bestudeerde in het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) dagboeken van Nederlanders die vochten in de SS-divisie ‘Wiking’. In drie daarvan vond hij schokkende beschrijvingen van moordpartijen op Joden in de Sovjet-republiek Oekraïne. In en rond de stad Tarnopol deden Nederlandse soldaten op 4 en 5 juli 1941 mee aan het folteren, fusilleren en begraven van Joden.
Voor de Nederlandse SS’ers waren deze moordpartijen iets vanzelfsprekends. Een van hen schreef in zijn dagboek: ‘Het zal een ieder wel duidelijk zijn dat wij SS’ers onbarmhartig tegen de Joden optreden.’ Een ander herinnerde zich, ‘hoe mooi het was om in Tarnopol een opperrabbijn aan de toren van zijn synagoge op te hangen en toen de synagoge in brand te steken.’ Ook in de stad Mariopol hielden de SS’ers huis. ‘Mariopol viel in onze handen en de mooiste buit die wij ons hadden kunnen dromen was wel de 13.000 Joden die levend in onze vingers kwamen, maar er natuurlijk niet meer levend uit kwamen.’
Volgens Van Roekel werpen de dagboeken nieuw licht op het aandeel van Nederlandse oostfrontsoldaten in de Holocaust. De bewering van veteranen, die zeggen dat zij pas na de Tweede Wereldoorlog over de Duitse misdaden tegen de Joden zouden hebben gehoord en er zelf van schrokken, wordt door de dagboeken ontkracht.
Dat historici niet eerder met dit bewijsmateriaal tegen Nederlandse SS-soldaten zijn gekomen, wijt Van Roekel aan de slechte leesbaarheid van de dagboeken. ‘Ze waren ontzettend moeilijk te ontcijferen’, zegt hij. ‘Ik heb er maanden over gedaan. Dat zal wel de reden zijn dat iedereen, ook gerenommeerde onderzoekers, over de gruwelijke passages over de moord op de Joden heen hebben gelezen.’
Het complete artikel van Evertjan van Roekel vindt u in Historisch Nieuwsblad nr. 2, 2010, dat verschijnt op donderdag 25 februari a.s.
http://www.historischnieu(...)l_aan_Holocaust.html
Nederlandse Waffen-SS'ers namen deel aan Holocaust
Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten in de Duitse Waffen-SS waren betrokken bij de moord op Joden in de Sovjet-Unie. Historicus Evertjan van Roekel heeft hiervoor bewijzen gevonden in dagboeken. In Historisch Nieuwsblad (3/2010) laat Van Roekel geen spaan heel van de bewering van Nederlandse oostfrontveteranen, dat zij slechts gewone soldaten waren.
Van Roekel bestudeerde in het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) dagboeken van Nederlanders die vochten in de SS-divisie ‘Wiking’. In drie daarvan vond hij schokkende beschrijvingen van moordpartijen op Joden in de Sovjet-republiek Oekraïne. In en rond de stad Tarnopol deden Nederlandse soldaten op 4 en 5 juli 1941 mee aan het folteren, fusilleren en begraven van Joden.
Voor de Nederlandse SS’ers waren deze moordpartijen iets vanzelfsprekends. Een van hen schreef in zijn dagboek: ‘Het zal een ieder wel duidelijk zijn dat wij SS’ers onbarmhartig tegen de Joden optreden.’ Een ander herinnerde zich, ‘hoe mooi het was om in Tarnopol een opperrabbijn aan de toren van zijn synagoge op te hangen en toen de synagoge in brand te steken.’ Ook in de stad Mariopol hielden de SS’ers huis. ‘Mariopol viel in onze handen en de mooiste buit die wij ons hadden kunnen dromen was wel de 13.000 Joden die levend in onze vingers kwamen, maar er natuurlijk niet meer levend uit kwamen.’
Volgens Van Roekel werpen de dagboeken nieuw licht op het aandeel van Nederlandse oostfrontsoldaten in de Holocaust. De bewering van veteranen, die zeggen dat zij pas na de Tweede Wereldoorlog over de Duitse misdaden tegen de Joden zouden hebben gehoord en er zelf van schrokken, wordt door de dagboeken ontkracht.
Dat historici niet eerder met dit bewijsmateriaal tegen Nederlandse SS-soldaten zijn gekomen, wijt Van Roekel aan de slechte leesbaarheid van de dagboeken. ‘Ze waren ontzettend moeilijk te ontcijferen’, zegt hij. ‘Ik heb er maanden over gedaan. Dat zal wel de reden zijn dat iedereen, ook gerenommeerde onderzoekers, over de gruwelijke passages over de moord op de Joden heen hebben gelezen.’
Het complete artikel van Evertjan van Roekel vindt u in Historisch Nieuwsblad nr. 2, 2010, dat verschijnt op donderdag 25 februari a.s.
http://www.historischnieu(...)l_aan_Holocaust.html
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Tv-serie Romeinen in Nederland in de maak
Er is een televisieserie over de Romeinen in de Lage Landen in voorbereiding. De Stichting Tijdvensters kreeg hiervoor een startsubsidie van het Prins Bernhard Cultuurfonds. De toepassing van augmented reality, waarmee door middel van 3D-modellen historisch landschappen gereconstrueerd worden, moet ‘spectaculaire’ televisie opleveren. Pieter van Huystee Film is de beoogd producent.
23 februari 2010 | Freke Remmers
Een denktank, bestaande uit historici, archeologen maar ook vormgevers, brengt 10 maart a.s. advies uit over de inhoud. Dirk-Jan de Vink, secretaris van de Stichting Tijdvensters, verwacht dat zowel de algemene Romeinse geschiedenis als de dagelijkse beslommeringen in Germania Inferior (Nederland, België en delen van Duitsland) behandeld zullen worden. ‘De eerste vijf minuten van een aflevering geven een overview van de grotere ontwikkelingen in de behandelde periode, waarna ingezoomd wordt op locaties en individuen. De zes afleveringen worden ingedeeld in thema’s, zoals collaboratie en verzet, de grenszone van het Romeinse rijk (limes), stad en platteland en romanisering van de veroverde gebieden.’
De initiatiefnemers beogen een documentaire op BBC-niveau en hebben de televisieserie Beagle, over de evolutietheorie van Charles Darwin, als ‘lichtend voorbeeld’. Het gebruik van augmented reality brengt van oorsprong Romeinse steden, zoals Voorburg (Forum Hadriani), Utrecht en Nijmegen, tot leven. ‘Naast de historische correctheid streven we vooral naar een spannende serie,’ zegt De Vink.
Er worden ook onderwijsmodules gemaakt. ‘Bestaande informatie over de Romeinen in Nederland is beperkt. Leraren hebben dus weinig tot geen lesmateriaal om deze periode te doceren, terwijl ze wel in de Canon van de Nederlandse geschiedenis staat.’ Met dit project wil de Stichting Tijdvensters hun tegemoetkomen.
Het is nog onbekend wanneer de serie op televisie zal verschijnen. Volgens De Vink moet er nog circa twee jaar gezocht worden naar financiering. Er wordt ondertussen al wel gefilmd bij bijvoorbeeld opgravingen.
Er is een televisieserie over de Romeinen in de Lage Landen in voorbereiding. De Stichting Tijdvensters kreeg hiervoor een startsubsidie van het Prins Bernhard Cultuurfonds. De toepassing van augmented reality, waarmee door middel van 3D-modellen historisch landschappen gereconstrueerd worden, moet ‘spectaculaire’ televisie opleveren. Pieter van Huystee Film is de beoogd producent.
23 februari 2010 | Freke Remmers
Een denktank, bestaande uit historici, archeologen maar ook vormgevers, brengt 10 maart a.s. advies uit over de inhoud. Dirk-Jan de Vink, secretaris van de Stichting Tijdvensters, verwacht dat zowel de algemene Romeinse geschiedenis als de dagelijkse beslommeringen in Germania Inferior (Nederland, België en delen van Duitsland) behandeld zullen worden. ‘De eerste vijf minuten van een aflevering geven een overview van de grotere ontwikkelingen in de behandelde periode, waarna ingezoomd wordt op locaties en individuen. De zes afleveringen worden ingedeeld in thema’s, zoals collaboratie en verzet, de grenszone van het Romeinse rijk (limes), stad en platteland en romanisering van de veroverde gebieden.’
De initiatiefnemers beogen een documentaire op BBC-niveau en hebben de televisieserie Beagle, over de evolutietheorie van Charles Darwin, als ‘lichtend voorbeeld’. Het gebruik van augmented reality brengt van oorsprong Romeinse steden, zoals Voorburg (Forum Hadriani), Utrecht en Nijmegen, tot leven. ‘Naast de historische correctheid streven we vooral naar een spannende serie,’ zegt De Vink.
Er worden ook onderwijsmodules gemaakt. ‘Bestaande informatie over de Romeinen in Nederland is beperkt. Leraren hebben dus weinig tot geen lesmateriaal om deze periode te doceren, terwijl ze wel in de Canon van de Nederlandse geschiedenis staat.’ Met dit project wil de Stichting Tijdvensters hun tegemoetkomen.
Het is nog onbekend wanneer de serie op televisie zal verschijnen. Volgens De Vink moet er nog circa twee jaar gezocht worden naar financiering. Er wordt ondertussen al wel gefilmd bij bijvoorbeeld opgravingen.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Scandalous affair between Nelson and his mistress seen for the first time in rare watercolour sketch
It was a ménage à trois that thrilled early 19th century society: Vice-Admiral Horatio Lord Nelson's affair with actress Lady Emma Hamilton, wife of elderly aristocrat Sir William Hamilton.
It was understandably a popular subject for newspaper gossip columns and cartoonists, but in the days before photography and paparazzi, there had, to date, been no image of them together.
Now, a small watercolour sketch, painted from life during an 1800 tour of the Mediterranean has been confirmed as the only 'live footage' of the couple.
Art lovers: The 1800 watercolour, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the couple as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily
The painting, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the pair as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily.
Nelson, in his blue livery with gold epaulettes, is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand (he had lost his right hand in a battle in Tenerife three years earlier). The figure to his right has been identified as Sir William.
The painting dates to the year before Lady Hamilton gave birth to Nelson's daughter Horatia, and five years before his death at the Battle of Trafalgar.
Knight had been on board Nelson's flagship Foudroyant for the duration of the tour, and filled a sketchbook with her work.
Other sketches in the book feature naval ships, crew members on the Foudroyant's deck and various locations around the Mediterranean.
The artist later fell out with Lady Hamilton, after she was advised to keep her distance from the Nelson/Hamilton set for fear it would harm her reputation.
Ménage à trois: Nelson is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand. The figure to his right has been identified as Sir William
Lady Hamilton, was furious, and wrote of Knight: 'Altho she is clever and learned, she is dirty, ill-bred, ungrateful, bad mannered, false and deceitful. But my heart takes a noble vengeance I forgive her...'
The sketchbook, which had been in the possession of a naval family, is now due to be auctioned at Bonhams in London on March 23, along with three letters signed by Nelson.
Simon Roberts, from Bonhams, said: 'It's quite remarkable. There were of course cartoons of Nelson and Lady Hamilton but nothing done from life.
'The sketchbook is an evocative little thing and Ellis Knight was not a bad artist. She has a track record and some of her paintings have come up for sale in their own right.
'There are 37 sketches in the book which are numbered and indexed. It is an authentic document, like a visual diary.
'There was a huge surge of interest in Nelson in 2005 on the anniversary of Trafalgar, and it hasn't really dropped back.
'This book has been in the same family for generations and the family does have a naval history. It has never been put on public display or seen in public before.'
The Foudroyant was an 80-gun ship that was Nelson's flagship between 1799 and 1801.
Nelson first met Lady Hamilton in 1793, but their relationship did not begin until they met again in 1798, when she nursed him during an illness.
Sir William left his wife a small pension when he died, two years before Nelson, in 1803. Lady Hamilton, who became an alcoholic after moving to Calais in exile, died in 1815.
The sketchbook, which measures 7.5x5in, is estimated to sell for up to £15,000.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)h.html#ixzz0genlKUln
It was a ménage à trois that thrilled early 19th century society: Vice-Admiral Horatio Lord Nelson's affair with actress Lady Emma Hamilton, wife of elderly aristocrat Sir William Hamilton.
It was understandably a popular subject for newspaper gossip columns and cartoonists, but in the days before photography and paparazzi, there had, to date, been no image of them together.
Now, a small watercolour sketch, painted from life during an 1800 tour of the Mediterranean has been confirmed as the only 'live footage' of the couple.
Art lovers: The 1800 watercolour, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the couple as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily
The painting, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the pair as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily.
Nelson, in his blue livery with gold epaulettes, is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand (he had lost his right hand in a battle in Tenerife three years earlier). The figure to his right has been identified as Sir William.
The painting dates to the year before Lady Hamilton gave birth to Nelson's daughter Horatia, and five years before his death at the Battle of Trafalgar.
Knight had been on board Nelson's flagship Foudroyant for the duration of the tour, and filled a sketchbook with her work.
Other sketches in the book feature naval ships, crew members on the Foudroyant's deck and various locations around the Mediterranean.
The artist later fell out with Lady Hamilton, after she was advised to keep her distance from the Nelson/Hamilton set for fear it would harm her reputation.
Ménage à trois: Nelson is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand. The figure to his right has been identified as Sir William
Lady Hamilton, was furious, and wrote of Knight: 'Altho she is clever and learned, she is dirty, ill-bred, ungrateful, bad mannered, false and deceitful. But my heart takes a noble vengeance I forgive her...'
The sketchbook, which had been in the possession of a naval family, is now due to be auctioned at Bonhams in London on March 23, along with three letters signed by Nelson.
Simon Roberts, from Bonhams, said: 'It's quite remarkable. There were of course cartoons of Nelson and Lady Hamilton but nothing done from life.
'The sketchbook is an evocative little thing and Ellis Knight was not a bad artist. She has a track record and some of her paintings have come up for sale in their own right.
'There are 37 sketches in the book which are numbered and indexed. It is an authentic document, like a visual diary.
'There was a huge surge of interest in Nelson in 2005 on the anniversary of Trafalgar, and it hasn't really dropped back.
'This book has been in the same family for generations and the family does have a naval history. It has never been put on public display or seen in public before.'
The Foudroyant was an 80-gun ship that was Nelson's flagship between 1799 and 1801.
Nelson first met Lady Hamilton in 1793, but their relationship did not begin until they met again in 1798, when she nursed him during an illness.
Sir William left his wife a small pension when he died, two years before Nelson, in 1803. Lady Hamilton, who became an alcoholic after moving to Calais in exile, died in 1815.
The sketchbook, which measures 7.5x5in, is estimated to sell for up to £15,000.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)h.html#ixzz0genlKUln
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Revealed: The sacred junk food diet of the pharaohs
Banquets eaten by Egyptian pharaohs were laden with saturated fat
The food of the gods in Ancient Egypt was more likely to guarantee an early grave than immortality, scientists have discovered.
Delicious banquets offered to the deities and eaten by Egyptian priests and their families, were laden with artery-clogging saturated fat, research published in The Lancet has shown.
The evidence comes from inscriptions on temple walls and from computer X-rays of the priests' mummified remains - which show signs of damaged arteries and heart disease.
Fresh translations of hieroglyphics, the picture language of ancient Egypt, revealed sumptuous meals of beef, wild fowl, bread, fruit, vegetables, cake, wine and beer were given up to the gods three times a day, before being taken home and eaten.
Much of what the priests ate was rich in saturated fat and would be classified today as junk food.
They ate a type of bread fortified with fat, while cakes were typically made with animal fat or oil.
Goose, which was commonly consumed, provided 63 per cent of its energy from fat, 20 per cent of it saturated.
Doctors today say our daily intake should contain no more than 30 per cent fat, with just seven per cent of it saturated.
This incredibly unhealthy diet inevitably took its tool on the ruling classes.
Recent scans of 16 priest mummies whose hearts or arteries could be identified, showed nine suffered from vascular calcification.
A portrait of Ramesses III from the Tomb of Amen Her Khepshef. Scans of pharaohs and various priests has revealed they sufferer heart disease as the result of a rich diet
This is the stiffening of the muscles that line the blood vessels, which means the heart must pump harder and increases the risk of heart disease.
Professor Rosalie David, from the University of Manchester's Faculty of Life Sciences, who led the study, said the evidence showed 'that blocked arteries caused by rich diets are not just a modern malaise'.
However, it is likely that poorer Egyptians did not suffer to the same extent, because their diet was mainly vegetarian. Unfortunately mummification was reserved for the elite and the remains of the lower classes are far less well preserved.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0gepMFnB8
Banquets eaten by Egyptian pharaohs were laden with saturated fat
The food of the gods in Ancient Egypt was more likely to guarantee an early grave than immortality, scientists have discovered.
Delicious banquets offered to the deities and eaten by Egyptian priests and their families, were laden with artery-clogging saturated fat, research published in The Lancet has shown.
The evidence comes from inscriptions on temple walls and from computer X-rays of the priests' mummified remains - which show signs of damaged arteries and heart disease.
Fresh translations of hieroglyphics, the picture language of ancient Egypt, revealed sumptuous meals of beef, wild fowl, bread, fruit, vegetables, cake, wine and beer were given up to the gods three times a day, before being taken home and eaten.
Much of what the priests ate was rich in saturated fat and would be classified today as junk food.
They ate a type of bread fortified with fat, while cakes were typically made with animal fat or oil.
Goose, which was commonly consumed, provided 63 per cent of its energy from fat, 20 per cent of it saturated.
Doctors today say our daily intake should contain no more than 30 per cent fat, with just seven per cent of it saturated.
This incredibly unhealthy diet inevitably took its tool on the ruling classes.
Recent scans of 16 priest mummies whose hearts or arteries could be identified, showed nine suffered from vascular calcification.
A portrait of Ramesses III from the Tomb of Amen Her Khepshef. Scans of pharaohs and various priests has revealed they sufferer heart disease as the result of a rich diet
This is the stiffening of the muscles that line the blood vessels, which means the heart must pump harder and increases the risk of heart disease.
Professor Rosalie David, from the University of Manchester's Faculty of Life Sciences, who led the study, said the evidence showed 'that blocked arteries caused by rich diets are not just a modern malaise'.
However, it is likely that poorer Egyptians did not suffer to the same extent, because their diet was mainly vegetarian. Unfortunately mummification was reserved for the elite and the remains of the lower classes are far less well preserved.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0gepMFnB8
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Revealed: The African queen who called York home in the 4th century
Startling new forensic research has revealed that multicultural Britain is nothing new after discovering black Africans were living in high society in Roman York.
A study of various remains and artefacts from the 4th century at the Yorkshire Museum shows North Africans were living there thousands of years ago.
The most exciting results came from analysis of the so-called 'Ivory Bangle Lady' whose remains were found in 1901 on the city's Sycamore Terrace.
Her skull was found buried with a range of jewellery including jet and elephant ivory bracelets, earrings, pendants and a glass mirror indicating she was wealthy and was of high social status.
The new research, published in the March issue of the journal Antiquity, demonstrates that Roman York of the period had individuals of North African descent moving in the highest social circles
Precious find: The two ivory bangles that were discovered with the woman's remains
The research used modern forensic ancestry assessment to show it was likely she was of North African descent and may have migrated to York from somewhere warmer.
An exquisite pristine blue glass jar that was uncovered
The fascinating study was carried out by the University of Reading's Department of Archaeology, and senior lecturer Dr Hella Eckhardt said: 'Up until now we have had to rely on evidence of such foreigners in Roman Britain from inscriptions.
'However, by analysing the facial features of the Ivory Bangle Lady and measuring her skull, analysing the chemical signature of the food and drink she consumed, and analysing evidence from the burial site we are now able to establish a clear profile of her ancestry and social status.
'We're looking at a population mix which is much closer to contemporary Britain than previous historians had suspected.
'In the case of York, the Roman population may have had more diverse origins than the city has now.
'This skull is particularly interesting, because the stone sarcophagus she was buried in, and the richness of the grave goods, means she was a very wealthy woman, absolutely from the top end of York society.
'Her case contradicts assumptions that may derive from more recent historical experience, namely that immigrants are low status and male, and that African individuals are likely to have been slaves.
'Instead, it is clear that both women and children moved across the Empire, often associated with the military.'
The research is published in the March edition of the journal Antiquity.
The 'Ivory Bangle Lady' and he possessions will be the centrepiece of a new exhibition at the Museum in August entitled 'Roman York: Meet the People Of The Empire'.
York, known as Eboracum during Roman Times, was a legendary fortress and civilian settlement which was visited by a string of emperors.
The experts believe these factors provided reasons for potential immigration to the area and for the foundation of a multi-cultural community.
A painting that depicts how the 'Ivory Bangle Lady' may have looked
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)y.html#ixzz0gk5OtyUj
Startling new forensic research has revealed that multicultural Britain is nothing new after discovering black Africans were living in high society in Roman York.
A study of various remains and artefacts from the 4th century at the Yorkshire Museum shows North Africans were living there thousands of years ago.
The most exciting results came from analysis of the so-called 'Ivory Bangle Lady' whose remains were found in 1901 on the city's Sycamore Terrace.
Her skull was found buried with a range of jewellery including jet and elephant ivory bracelets, earrings, pendants and a glass mirror indicating she was wealthy and was of high social status.
The new research, published in the March issue of the journal Antiquity, demonstrates that Roman York of the period had individuals of North African descent moving in the highest social circles
Precious find: The two ivory bangles that were discovered with the woman's remains
The research used modern forensic ancestry assessment to show it was likely she was of North African descent and may have migrated to York from somewhere warmer.
An exquisite pristine blue glass jar that was uncovered
The fascinating study was carried out by the University of Reading's Department of Archaeology, and senior lecturer Dr Hella Eckhardt said: 'Up until now we have had to rely on evidence of such foreigners in Roman Britain from inscriptions.
'However, by analysing the facial features of the Ivory Bangle Lady and measuring her skull, analysing the chemical signature of the food and drink she consumed, and analysing evidence from the burial site we are now able to establish a clear profile of her ancestry and social status.
'We're looking at a population mix which is much closer to contemporary Britain than previous historians had suspected.
'In the case of York, the Roman population may have had more diverse origins than the city has now.
'This skull is particularly interesting, because the stone sarcophagus she was buried in, and the richness of the grave goods, means she was a very wealthy woman, absolutely from the top end of York society.
'Her case contradicts assumptions that may derive from more recent historical experience, namely that immigrants are low status and male, and that African individuals are likely to have been slaves.
'Instead, it is clear that both women and children moved across the Empire, often associated with the military.'
The research is published in the March edition of the journal Antiquity.
The 'Ivory Bangle Lady' and he possessions will be the centrepiece of a new exhibition at the Museum in August entitled 'Roman York: Meet the People Of The Empire'.
York, known as Eboracum during Roman Times, was a legendary fortress and civilian settlement which was visited by a string of emperors.
The experts believe these factors provided reasons for potential immigration to the area and for the foundation of a multi-cultural community.
A painting that depicts how the 'Ivory Bangle Lady' may have looked
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)y.html#ixzz0gk5OtyUj
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Massive head of pharaoh unearthed in Egypt
This undated photo released by the Egyptian Supreme Council of Antiquities in Cairo, Egypt, Sunday Feb. 28, 2010, shows the newly unearthed 3,400-year old red granite head, part of a huge statue of the ancient pharaoh Amenhotep III, at the pharaoh's mortuary temple in the city of Luxor. Egypt's Culture Ministry says a team of Egyptian and European archaeologists has unearthed a large head made of red granite of an ancient pharaoh who ruled Egypt some 3,400 years ago.
CAIRO – Archaeologists have unearthed the massive head of one Egypt's most famous pharoahs who ruled nearly 3,400 years ago, the Egyptian Supreme Council of Antiquities announced Sunday.
The head of Amenhotep III, which alone is about the height of a person, was found in the ruins of the pharaoh's mortuary temple in the southern city of Luxor.
The Egyptian-European expedition under the guidance of German-Armenian archaeologist Hourig Sourouzian has been excavating the temple near the famous seated colossi of Memnon for the last several years.
The head is part of a larger statue found several years ago and Sourouzian believes its ceremonial beard is still buried somewhere nearby.
Amenhotep III, the grandfather of Tutankhamun, ruled from 1387-1348 B.C. at the height of Egypt's New Kingdom and presided over a vast empire stretching from Nubia in the south to Syria in the north.
His massive mortuary temple, however, was largely destroyed, possible by floods, and little remains of its walls.
The expedition, however, has unearthed a wealth of artifacts and statuary in the buried ruins, including two statues of Amenhotep made of black granite found in March.
http://news.yahoo.com/s/a(...)ml_egypt_antiquities
This undated photo released by the Egyptian Supreme Council of Antiquities in Cairo, Egypt, Sunday Feb. 28, 2010, shows the newly unearthed 3,400-year old red granite head, part of a huge statue of the ancient pharaoh Amenhotep III, at the pharaoh's mortuary temple in the city of Luxor. Egypt's Culture Ministry says a team of Egyptian and European archaeologists has unearthed a large head made of red granite of an ancient pharaoh who ruled Egypt some 3,400 years ago.
CAIRO – Archaeologists have unearthed the massive head of one Egypt's most famous pharoahs who ruled nearly 3,400 years ago, the Egyptian Supreme Council of Antiquities announced Sunday.
The head of Amenhotep III, which alone is about the height of a person, was found in the ruins of the pharaoh's mortuary temple in the southern city of Luxor.
The Egyptian-European expedition under the guidance of German-Armenian archaeologist Hourig Sourouzian has been excavating the temple near the famous seated colossi of Memnon for the last several years.
The head is part of a larger statue found several years ago and Sourouzian believes its ceremonial beard is still buried somewhere nearby.
Amenhotep III, the grandfather of Tutankhamun, ruled from 1387-1348 B.C. at the height of Egypt's New Kingdom and presided over a vast empire stretching from Nubia in the south to Syria in the north.
His massive mortuary temple, however, was largely destroyed, possible by floods, and little remains of its walls.
The expedition, however, has unearthed a wealth of artifacts and statuary in the buried ruins, including two statues of Amenhotep made of black granite found in March.
http://news.yahoo.com/s/a(...)ml_egypt_antiquities
Mary had a little lamb
Then Mary had dessert
Then Mary had dessert
28-02-2010quote:Op zondag 28 februari 2010 15:54 schreef De_Hertog het volgende:
Massive head of pharaoh unearthed in Egypt
Granieten hoofd farao Amenhotep III ontdekt in Luxor
Een rode granieten beeltenis die het hoofd van farao Amenhotep III voorstelt, is ontdekt op de plaats waar zijn graftempel zich bevindt in Luxor. Dat heeft het Egyptisch ministerie van Cultuur bekendgemaakt.
Drieduizend jaar oud
"Het ontdekte hoofd is intact en is 2,5 meter hoog", luidt het in een mededeling. Het ministerie heeft het over een "meesterwerk van een grote artistieke kwaliteit". Het drieduizend jaar oude hoofd, waarop nog sporen van rode verf zitten, bevond zich bovenop een groot standbeeld van de koning, waarop die afgebeeld stond met gekruiste armen voor de borst en met de koninklijke insignes.
Opa van Toetanchamon
De laatste jaren werden verschillende resten van standbeelden in rode graniet teruggevonden in de graftempel van Amenhotep III, de grootvader van Toetanchamon, in Kom al-Hitan, op de westelijke oever van Luxor. Amenhotep III regeerde tussen 1390 en 1352 voor Christus over Egypte. (belga/lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-02-2010
Maya-cultuur droogde op
Bijna alle Maya-steden waren verlaten na de 9e/10e eeuw AD. Hoe komt dat? De laatste decennia zijn er steeds meer aanwijzingen dat klimaatveranderingen de beschaving op de rand van de afgrond bracht…
De Maya’s zijn bekend om hun geschreven taal, bouwwerken, kunst, wiskunde en ook hun astronomie. Ze waren vooral te vinden op het schiereiland Yucatán (Mexico) en de gebieden ten zuiden daarvan in het huidige Guatemala, Belize, El Salvador en Honduras. Hun cultuur beleefde hoogtijdagen van 250-900 AD, de Klassieke Periode. Op het toppunt van de beschaving woonden er waarschijnlijk dertien miljoen mais-etende Maya’s in de regio. Aan het einde van de Klassieke Periode ging het mis. Steden werden verlaten en er was chaos in het land. Na 800 AD verdween maar liefst 90-99% van de populatie.
De redenen daarvoor zijn al bijna een eeuw een groot punt van discussie. De belangrijkste redenen die wetenschappers noemen, zijn oorlog, opstand, bodemerosie en droogte. Vooral de laatste heeft in het afgelopen decennium flink aan populariteit gewonnen in de wetenschap. Over het hoe en waarom kom je meer te weten in dit artikel. Een ander artikel op Kennislink behandelt de andere theorieën.
De rode lijnen geven het leefgebied van de Maya’s aan om en nabij de Klassieke Periode.
.Klimaat: hoe?
Die droge perioden kwamen vooral voor aan het eind van de Klassieke Periode. Bewijs komt bijvoorbeeld van sedimentkernen uit de meren in Yucatán en zelfs het Cariaco bekken, 2500 km naar het zuidoosten. Uit de sedimenten van Yucatán blijkt dat de periode van 750-850 AD de droogste periode was in 7000 jaar. De sedimentkernen uit het Cariaco bekken laten ook een flinke droogte zien voor deze periode. Door enorme precisie konden onderzoekers onder leiding van Gerald Haug zelfs vier perioden van 3-9 jaar aanwijzen van extreme droogte binnen de droge periode: ~760, 810, 860 en 910 AD.
De vier perioden van droogte in de Klassieke Periode. De meteorologische evenaar verschuift bij droge perioden naar het zuiden en neemt daarmee de regenval mee (zie verderop in het artikel). Een hoge concentratie titanium betekent dat er veel water vanaf het continent de zee instroomde: er was dus voldoende regen. Een lage concentratie stelt een droge periode voor. Afbeelding: © Gerald Haug
Meten is weten
Naast titanium gebruikten wetenschappers onder andere gips en zuurstof om te komen tot de perioden van droogte. Bij droogte verdampt water en slaat gips (CaSO4 +2 H2O) neer in de wateren van de meren om vervolgens naar de bodem te zakken. Voor zuurstof geldt een soortgelijk verhaal: vooral de lichte vorm van zuurstof (O-16) verdampt in droge periodes, terwijl relatief veel van de zware vorm (O-18) achterblijft in het meer. Schelpdieren uit die periode bewaren de verhouding tussen de twee ‘zuurstofisotopen’ in hun skelet.
Deze stalagmiet komt van Belize en laat ook een periode van droogte zien van 700-1135 AD. De droogste periode in de afgelopen 3300 jaar! In dit geval werd UV-licht gebruikt. Afbeelding: © Webster et al. (2007)
.Ook archeologische artefacten bevestigen droogte. Zo meldde Richardson Gill dat de laatst gebeitelde data op de stenen monumenten van belangrijke Maya centra samenvallen met drie van de vier genoemde jaartallen: 810 voor het zuidwesten, 860 voor het zuidoosten en 910 AD voor het noorden. De droogtes hadden ook gevolgen voor de manier waarop de Maya’s hun goden benaderden, ten minste voor het oostelijke gedeelte, nu Belize. In de laat-Klassieke periode voerden de Maya’s meer religieuze rituelen op in de grotten om de goden maar gunstig te stemmen afgaande op de hoeveelheid houtskool en potten. Een ‘droogte-cult’ noemen wetenschappers het.
Waarom zo droog?
Een belangrijke rol bij deze droogtes is weggelegd voor de zon en de daarmee samenhangende intertropische convergentiezone (ITCZ). Deze klimatologische evenaar migreert per seizoen afhankelijk van de zonnestand ten opzichte van de aarde. De meeste regen valt in de zomerperiode als de ITCZ precies boven het vroegere Mayaland ligt. In de winter ligt de ITCZ zuidelijker en is het droog. Gerald Haug en collega’s denken dat de ITCZ de Maya’s niet bereikte in de late zomers aan het einde van de Klassieke Periode. En dat betekende dus droogte voor de Maya’s.
De positie van de ITCZ in de zomer en in de winter. De verschillende kleuren staan voor de temperatuur van het zeewater. Afbeelding: © Gerald Haug
.Wereldwijde klimaatschommelingen
De droogte in het gebied van de Maya’s staat niet op zichzelf. Ook in andere delen van de wereld waren er rond diezelfde periode tijdelijke veranderingen in het klimaat. In Europa was het koud in de 9e en begin 10e eeuw alsook op Groenland. Een studie aan boomringen uit Zweden laat bijvoorbeeld zien dat het rond 800, 860 en 910 AD enorm koud was. Dit komt zeker voor de laatste twee jaartallen goed overeen met de perioden van droogte in ‘Mayaland’. Ook Afrika deelde in de malaise: het was droog van 770-960 AD in Nigeria en in 829 vroor de Nijl zelfs dicht. Ten zuiden van de Maya’s woedden er bosbranden in Costa Rica aan het eind van de 9e eeuw en ijs uit de gletsjers van de Andes laten een droge periode zien rond 900 AD. De globale malaise laat zien dat klimaatverandering in het land van de Maya’s niet vreemd is.
Titanium laat zien dat de Klassieke Periode niet de enige droge periode was over het Mayaland. Ook rond 200 AD en het laatste gedeelte van de 6e eeuw was het droog. Deze droogtes vallen ook samen met een teruggang van de Maya-beschaving. Volgens wetenschappers keert de periode van droogte elke 208 jaar terug en wordt vooral gestuurd door de zonneactiviteit. De andere droge perioden (behalve die van de Kleine IJstijd) waren echter minder droog. Afbeelding: © Gerald Haug
Allemaal tegelijk?
De ondergang van de Maya’s was dus niet een proces van enkele jaren of decennia, maar ééntje van enkele honderden jaren. De steden en dorpen die overleefden tot in de Post-Klassieke Periode lagen vaak aan een meer, zee of rivier. Dit was een ideale plaats om handel te drijven en bovendien was water bijna altijd beschikbaar. Het algemene beeld is echter dat eerst het zuiden werd getroffen (99% van de populatie verdween in de Klassieke Periode) en later de noordelijke gebieden van het schiereiland Yucatán. Dit is vreemd omdat juist het noordelijke gedeelte droger is dan het zuidelijke deel van Yucatán. Het is zelfs zo droog dat het een ware woestijn is in het droge seizoen (januari-mei), vooral in het noorden. In het noordelijke deel valt tegenwoordig slechts 500 mm per jaar, terwijl het in het zuiden kan oplopen tot 4000 mm.
De reden voor het niet tegelijk instorten zoeken wetenschappers in het grondwaterniveau. De ondergrond van het Maya-gebied bestaat voor een groot gedeelte uit kalksteen. In de loop van miljoenen jaren is een deel van dit kalk opgelost, daarbij allerlei grotten en sleuven achterlatend. Een soort van gatenkaas dus. Het water van een regenbui sijpelt hierdoor makkelijk diep weg in de ondergrond. In de lagergelegen noordelijke gebieden was dat niet zo’n probleem omdat het grondwater relatief ondiep lag. In het hogergelegen zuidelijke gedeelte lag het waterpeil aanmerkelijk lager. Het water was dus lang niet zo toegankelijk in het zuiden.
Het grondwater was makkelijker te bereiken in het noorden. Afbeelding: © Bewerkt naar Gill (2000)
.De Maya’s in het zuiden concentreerden zich daarom op het bouwen van dammen, kanalen en reservoirs om het water op te vangen, zoals bijvoorbeeld voor één van de grootste steden genaamd Tikal. Het reservoir in Tikal had genoeg water om maar liefst 10,000 mensen 18 maanden van water te voorzien. Dit betekent dat de Maya’s in het zuiden enorm afhankelijk waren van de regenval. Lange droogteperioden hielden zonder meer een gebrek aan water in. In het noorden was dat voor een tijdje nog wel op te vangen met het aftappen van grondwater. Maar ook het grondwaterpeil kan na een lange droge periode flink zakken…
Veel van de Maya’s stierven dus uit aan het einde van de Klassieke Periode. Niet allemaal dus want er leven nog steeds afstammelingen van de Maya’s in Midden-Amerika. Het gaat hier echter slechts om een klein deel van de populatie in vergelijking de Klassieke Periode. Dit artikel toont maar weer eens aan dat klimaatveranderingen een essentiële rol spelen in de ondergang van beschavingen. Zal dat ook zo zijn voor onze huidige maatschappij?
Referenties:
Aimers, J.J., 2007. What Maya Collapse? Terminal Classic Variation in the Maya Lowlands. Journal of Archaeological Research 15: 329-377.
Diamond, J., 2005. Collapse – how societies choose to fail or succeed, 157-177.
Gill et al., 2007. Drought and the Maya Collapse. Ancient Mesoamerica 18: 283-302.
Haug et al., 2003. Climate and the Collapse of Maya Civilization. Science 299: 1731-1735.
Hodell et al., 1995. Possible role of climate in the collapse of Classic Maya civilization. Nature 375: 391-394.
Hodell et al., 2001. Solar Forcing of Drought Frequency in the Maya Lowlands. Science 292: 1367-1370.
Hodell et al., 2007. Climate and cultural history of the Northeastern Yucatan Peninsula, Quintana Roo, Mexico. Climatic Change 83: 215–240.
Peterson & Haug, 2005. Climate and the collapse of Maya civilization. American Scientist 93: 322-329.
Webster et al., 2007. Stalagmite evidence from Belize indicating significant droughts at the time of Preclassic Abandonment, the Maya Hiatus, and the Classic Maya collapse. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology 250: 1-17.
(Kennislink)
Maya-cultuur droogde op
Bijna alle Maya-steden waren verlaten na de 9e/10e eeuw AD. Hoe komt dat? De laatste decennia zijn er steeds meer aanwijzingen dat klimaatveranderingen de beschaving op de rand van de afgrond bracht…
De Maya’s zijn bekend om hun geschreven taal, bouwwerken, kunst, wiskunde en ook hun astronomie. Ze waren vooral te vinden op het schiereiland Yucatán (Mexico) en de gebieden ten zuiden daarvan in het huidige Guatemala, Belize, El Salvador en Honduras. Hun cultuur beleefde hoogtijdagen van 250-900 AD, de Klassieke Periode. Op het toppunt van de beschaving woonden er waarschijnlijk dertien miljoen mais-etende Maya’s in de regio. Aan het einde van de Klassieke Periode ging het mis. Steden werden verlaten en er was chaos in het land. Na 800 AD verdween maar liefst 90-99% van de populatie.
De redenen daarvoor zijn al bijna een eeuw een groot punt van discussie. De belangrijkste redenen die wetenschappers noemen, zijn oorlog, opstand, bodemerosie en droogte. Vooral de laatste heeft in het afgelopen decennium flink aan populariteit gewonnen in de wetenschap. Over het hoe en waarom kom je meer te weten in dit artikel. Een ander artikel op Kennislink behandelt de andere theorieën.
De rode lijnen geven het leefgebied van de Maya’s aan om en nabij de Klassieke Periode.
.Klimaat: hoe?
Die droge perioden kwamen vooral voor aan het eind van de Klassieke Periode. Bewijs komt bijvoorbeeld van sedimentkernen uit de meren in Yucatán en zelfs het Cariaco bekken, 2500 km naar het zuidoosten. Uit de sedimenten van Yucatán blijkt dat de periode van 750-850 AD de droogste periode was in 7000 jaar. De sedimentkernen uit het Cariaco bekken laten ook een flinke droogte zien voor deze periode. Door enorme precisie konden onderzoekers onder leiding van Gerald Haug zelfs vier perioden van 3-9 jaar aanwijzen van extreme droogte binnen de droge periode: ~760, 810, 860 en 910 AD.
De vier perioden van droogte in de Klassieke Periode. De meteorologische evenaar verschuift bij droge perioden naar het zuiden en neemt daarmee de regenval mee (zie verderop in het artikel). Een hoge concentratie titanium betekent dat er veel water vanaf het continent de zee instroomde: er was dus voldoende regen. Een lage concentratie stelt een droge periode voor. Afbeelding: © Gerald Haug
Meten is weten
Naast titanium gebruikten wetenschappers onder andere gips en zuurstof om te komen tot de perioden van droogte. Bij droogte verdampt water en slaat gips (CaSO4 +2 H2O) neer in de wateren van de meren om vervolgens naar de bodem te zakken. Voor zuurstof geldt een soortgelijk verhaal: vooral de lichte vorm van zuurstof (O-16) verdampt in droge periodes, terwijl relatief veel van de zware vorm (O-18) achterblijft in het meer. Schelpdieren uit die periode bewaren de verhouding tussen de twee ‘zuurstofisotopen’ in hun skelet.
Deze stalagmiet komt van Belize en laat ook een periode van droogte zien van 700-1135 AD. De droogste periode in de afgelopen 3300 jaar! In dit geval werd UV-licht gebruikt. Afbeelding: © Webster et al. (2007)
.Ook archeologische artefacten bevestigen droogte. Zo meldde Richardson Gill dat de laatst gebeitelde data op de stenen monumenten van belangrijke Maya centra samenvallen met drie van de vier genoemde jaartallen: 810 voor het zuidwesten, 860 voor het zuidoosten en 910 AD voor het noorden. De droogtes hadden ook gevolgen voor de manier waarop de Maya’s hun goden benaderden, ten minste voor het oostelijke gedeelte, nu Belize. In de laat-Klassieke periode voerden de Maya’s meer religieuze rituelen op in de grotten om de goden maar gunstig te stemmen afgaande op de hoeveelheid houtskool en potten. Een ‘droogte-cult’ noemen wetenschappers het.
Waarom zo droog?
Een belangrijke rol bij deze droogtes is weggelegd voor de zon en de daarmee samenhangende intertropische convergentiezone (ITCZ). Deze klimatologische evenaar migreert per seizoen afhankelijk van de zonnestand ten opzichte van de aarde. De meeste regen valt in de zomerperiode als de ITCZ precies boven het vroegere Mayaland ligt. In de winter ligt de ITCZ zuidelijker en is het droog. Gerald Haug en collega’s denken dat de ITCZ de Maya’s niet bereikte in de late zomers aan het einde van de Klassieke Periode. En dat betekende dus droogte voor de Maya’s.
De positie van de ITCZ in de zomer en in de winter. De verschillende kleuren staan voor de temperatuur van het zeewater. Afbeelding: © Gerald Haug
.Wereldwijde klimaatschommelingen
De droogte in het gebied van de Maya’s staat niet op zichzelf. Ook in andere delen van de wereld waren er rond diezelfde periode tijdelijke veranderingen in het klimaat. In Europa was het koud in de 9e en begin 10e eeuw alsook op Groenland. Een studie aan boomringen uit Zweden laat bijvoorbeeld zien dat het rond 800, 860 en 910 AD enorm koud was. Dit komt zeker voor de laatste twee jaartallen goed overeen met de perioden van droogte in ‘Mayaland’. Ook Afrika deelde in de malaise: het was droog van 770-960 AD in Nigeria en in 829 vroor de Nijl zelfs dicht. Ten zuiden van de Maya’s woedden er bosbranden in Costa Rica aan het eind van de 9e eeuw en ijs uit de gletsjers van de Andes laten een droge periode zien rond 900 AD. De globale malaise laat zien dat klimaatverandering in het land van de Maya’s niet vreemd is.
Titanium laat zien dat de Klassieke Periode niet de enige droge periode was over het Mayaland. Ook rond 200 AD en het laatste gedeelte van de 6e eeuw was het droog. Deze droogtes vallen ook samen met een teruggang van de Maya-beschaving. Volgens wetenschappers keert de periode van droogte elke 208 jaar terug en wordt vooral gestuurd door de zonneactiviteit. De andere droge perioden (behalve die van de Kleine IJstijd) waren echter minder droog. Afbeelding: © Gerald Haug
Allemaal tegelijk?
De ondergang van de Maya’s was dus niet een proces van enkele jaren of decennia, maar ééntje van enkele honderden jaren. De steden en dorpen die overleefden tot in de Post-Klassieke Periode lagen vaak aan een meer, zee of rivier. Dit was een ideale plaats om handel te drijven en bovendien was water bijna altijd beschikbaar. Het algemene beeld is echter dat eerst het zuiden werd getroffen (99% van de populatie verdween in de Klassieke Periode) en later de noordelijke gebieden van het schiereiland Yucatán. Dit is vreemd omdat juist het noordelijke gedeelte droger is dan het zuidelijke deel van Yucatán. Het is zelfs zo droog dat het een ware woestijn is in het droge seizoen (januari-mei), vooral in het noorden. In het noordelijke deel valt tegenwoordig slechts 500 mm per jaar, terwijl het in het zuiden kan oplopen tot 4000 mm.
De reden voor het niet tegelijk instorten zoeken wetenschappers in het grondwaterniveau. De ondergrond van het Maya-gebied bestaat voor een groot gedeelte uit kalksteen. In de loop van miljoenen jaren is een deel van dit kalk opgelost, daarbij allerlei grotten en sleuven achterlatend. Een soort van gatenkaas dus. Het water van een regenbui sijpelt hierdoor makkelijk diep weg in de ondergrond. In de lagergelegen noordelijke gebieden was dat niet zo’n probleem omdat het grondwater relatief ondiep lag. In het hogergelegen zuidelijke gedeelte lag het waterpeil aanmerkelijk lager. Het water was dus lang niet zo toegankelijk in het zuiden.
Het grondwater was makkelijker te bereiken in het noorden. Afbeelding: © Bewerkt naar Gill (2000)
.De Maya’s in het zuiden concentreerden zich daarom op het bouwen van dammen, kanalen en reservoirs om het water op te vangen, zoals bijvoorbeeld voor één van de grootste steden genaamd Tikal. Het reservoir in Tikal had genoeg water om maar liefst 10,000 mensen 18 maanden van water te voorzien. Dit betekent dat de Maya’s in het zuiden enorm afhankelijk waren van de regenval. Lange droogteperioden hielden zonder meer een gebrek aan water in. In het noorden was dat voor een tijdje nog wel op te vangen met het aftappen van grondwater. Maar ook het grondwaterpeil kan na een lange droge periode flink zakken…
Veel van de Maya’s stierven dus uit aan het einde van de Klassieke Periode. Niet allemaal dus want er leven nog steeds afstammelingen van de Maya’s in Midden-Amerika. Het gaat hier echter slechts om een klein deel van de populatie in vergelijking de Klassieke Periode. Dit artikel toont maar weer eens aan dat klimaatveranderingen een essentiële rol spelen in de ondergang van beschavingen. Zal dat ook zo zijn voor onze huidige maatschappij?
Referenties:
Aimers, J.J., 2007. What Maya Collapse? Terminal Classic Variation in the Maya Lowlands. Journal of Archaeological Research 15: 329-377.
Diamond, J., 2005. Collapse – how societies choose to fail or succeed, 157-177.
Gill et al., 2007. Drought and the Maya Collapse. Ancient Mesoamerica 18: 283-302.
Haug et al., 2003. Climate and the Collapse of Maya Civilization. Science 299: 1731-1735.
Hodell et al., 1995. Possible role of climate in the collapse of Classic Maya civilization. Nature 375: 391-394.
Hodell et al., 2001. Solar Forcing of Drought Frequency in the Maya Lowlands. Science 292: 1367-1370.
Hodell et al., 2007. Climate and cultural history of the Northeastern Yucatan Peninsula, Quintana Roo, Mexico. Climatic Change 83: 215–240.
Peterson & Haug, 2005. Climate and the collapse of Maya civilization. American Scientist 93: 322-329.
Webster et al., 2007. Stalagmite evidence from Belize indicating significant droughts at the time of Preclassic Abandonment, the Maya Hiatus, and the Classic Maya collapse. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology 250: 1-17.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-02-2010quote:Op vrijdag 26 februari 2010 16:49 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Revealed: The sacred junk food diet of the pharaohs
[ afbeelding ]
Banquets eaten by Egyptian pharaohs were laden with saturated fat
Egyptische godenspijzen waren ongezonde kost
LONDEN - De spijzen die de oude Egyptenaren hun goden voorschotelden, leidden eerder tot een vroege dood dan tot onsterfelijkheid.
Dat schrijven medewerkers van de Universiteit van Manchester in een artikel in het gezaghebbende Engelse medische tijdschrift The Lancet.
Weliswaar boden de Egyptenaren het voedsel, vlees en veel zoetigheden, en veel wijn aan hun goden aan, maar het waren de priesters en hun familieleden die die ongezonde kost aten. Zij kregen daarom volgens de wetenschappers vaak hartklachten of aderverkalking.
Levensverwachting
De wetenschappers onderzochten mummies van priesters en de hiërogliefen (lettertekens) en beelden op tempels. De tempeldienaren bleken vaak aan hartkwalen en aderverkalking te hebben geleden. Hun levensverwachting lag daarom niet hoger dan 40 tot 50 jaar.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
German victim is first to break silence on Red Army rapists after 65 years
A German woman has become the first of an estimated 2million victims of rape by Soviet soldiers in the Second World War to break the taboo on talking publicly about the crimes.
Gabriele Koepp's book Why Did I Have To Be A Girl, about the rapes carried out by the Red Army as they marched on Berlin, is the first to be published under a victim's real name.
The soldiers were encouraged by their leader Josef Stalin to regard the crime as a spoil of war after Hitler's invasion had left 26million Russians dead.
Ordeal: Gabriele Koepp, now aged 80 and as a 15-year-old. She is the first woman to break the taboo on talking publicly about being raped by the Red Army as they marched on Berlin in 1945
The Russian establishment continues to deny the events.
'Frau, komm' - 'Woman, come' - was a phrase that females dreaded hearing from Red Army soldiers.
In the weeks after Berlin fell, the rape epidemic was so bad the Roman Catholic Church considered abortion for some victims.
Even today, Miss Koepp, 80, has trouble sleeping. She never had a romance after her ordeal.
'I wouldn't have been able to feel anything anyway,' she said. 'For me, sexuality was just violence.'
Only one other account of the mass rapes, A Woman In Berlin, was published after the war. Its author remained anonymous but its veracity is now doubted.
'But that woman was 30,' said Miss Koepp. 'I was hardly more than a child. Writing this has not been easy, but I had no choice: who else would do it?'
Miss Koepp's book speaks for all of the victims.
Experts, who interviewed some of them, say they were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital in 1945.
The victims ranged from eight to 90, with many raped to death.
Soviet troops in procession in Berlin, 1946: Victims were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital
Miss Koepp told Der Spiegel magazine it was on the evening of January 25, 1945, aged 15, that her mother told her to pack quickly as she had to flee from the Russians.
They lived Schneidemuhl, in the former German region of Pomerania which is now a Polish town called Pila.
'In a sense, she allowed me to run headlong on to a knife,' Miss Koepp said. She and her sister left the next day aboard a cattle train that was supposed to head towards Berlin.
For some reason, it went in a different direction and the engine was soon blown up by Russian artillery.
'The freight car door was locked,' she said. 'I managed to climb up and crawl out of a window. My sister was left behind: I have never seen her again.'
The next day, in a small village, Soviet troops scoured houses for prey.
She was raped twice that day and twice again the next morning. She said she hid under a table in a room filled with refugees.
When the soldiers came to the building, asking for girls, the older women called out: 'Where's little Gabi?' and pulled her out from underneath the table.
'I feel hatred rising up inside of me,' she wrote. She was dragged off to a ransacked house. 'I have no tears,' she remembered.
'The next morning, it was the women, once again, who pushed me into the arms of a greedy officer. I despise these women.'
Her ordeal went on for two weeks until she was taken in at a farm and hid from the Soviets.
She was reunited with her mother 15 months later in Hamburg but says her mother was cold to her when she tried to talk of her pain and shame.
Miss Koepp thinks she felt guilty for letting her and her sister leave home alone. The book will be translated into English later this year.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0guc47y5p
A German woman has become the first of an estimated 2million victims of rape by Soviet soldiers in the Second World War to break the taboo on talking publicly about the crimes.
Gabriele Koepp's book Why Did I Have To Be A Girl, about the rapes carried out by the Red Army as they marched on Berlin, is the first to be published under a victim's real name.
The soldiers were encouraged by their leader Josef Stalin to regard the crime as a spoil of war after Hitler's invasion had left 26million Russians dead.
Ordeal: Gabriele Koepp, now aged 80 and as a 15-year-old. She is the first woman to break the taboo on talking publicly about being raped by the Red Army as they marched on Berlin in 1945
The Russian establishment continues to deny the events.
'Frau, komm' - 'Woman, come' - was a phrase that females dreaded hearing from Red Army soldiers.
In the weeks after Berlin fell, the rape epidemic was so bad the Roman Catholic Church considered abortion for some victims.
Even today, Miss Koepp, 80, has trouble sleeping. She never had a romance after her ordeal.
'I wouldn't have been able to feel anything anyway,' she said. 'For me, sexuality was just violence.'
Only one other account of the mass rapes, A Woman In Berlin, was published after the war. Its author remained anonymous but its veracity is now doubted.
'But that woman was 30,' said Miss Koepp. 'I was hardly more than a child. Writing this has not been easy, but I had no choice: who else would do it?'
Miss Koepp's book speaks for all of the victims.
Experts, who interviewed some of them, say they were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital in 1945.
The victims ranged from eight to 90, with many raped to death.
Soviet troops in procession in Berlin, 1946: Victims were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital
Miss Koepp told Der Spiegel magazine it was on the evening of January 25, 1945, aged 15, that her mother told her to pack quickly as she had to flee from the Russians.
They lived Schneidemuhl, in the former German region of Pomerania which is now a Polish town called Pila.
'In a sense, she allowed me to run headlong on to a knife,' Miss Koepp said. She and her sister left the next day aboard a cattle train that was supposed to head towards Berlin.
For some reason, it went in a different direction and the engine was soon blown up by Russian artillery.
'The freight car door was locked,' she said. 'I managed to climb up and crawl out of a window. My sister was left behind: I have never seen her again.'
The next day, in a small village, Soviet troops scoured houses for prey.
She was raped twice that day and twice again the next morning. She said she hid under a table in a room filled with refugees.
When the soldiers came to the building, asking for girls, the older women called out: 'Where's little Gabi?' and pulled her out from underneath the table.
'I feel hatred rising up inside of me,' she wrote. She was dragged off to a ransacked house. 'I have no tears,' she remembered.
'The next morning, it was the women, once again, who pushed me into the arms of a greedy officer. I despise these women.'
Her ordeal went on for two weeks until she was taken in at a farm and hid from the Soviets.
She was reunited with her mother 15 months later in Hamburg but says her mother was cold to her when she tried to talk of her pain and shame.
Miss Koepp thinks she felt guilty for letting her and her sister leave home alone. The book will be translated into English later this year.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0guc47y5p
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
http://www.duitslandweb.n(...)n+Sophie+Scholl.htmlquote:Braun en Scholl: twee vrouwen in nazitijd
Biografieën werpen nieuw licht op Eva Braun en Sophie Scholl
1-mrt-2010 Marja Verburg
Eva Braun en Sophie Scholl hebben heel weinig met elkaar gemeen. De een was Hitlers geliefde, de ander groeide uit tot hét icoon van het Duitse verzet tegen het nazi-regime. Over beiden verscheen vorige maand in Duitsland een zeer goed ontvangen biografie.
'Eva Braun. Leben mit Hitler'
‘Eva Braun. Leben mit Hitler’ van historicus Heike Görtemaker is volgens de lovende Duitse media de eerste wetenschappelijke biografie over Hitlers geliefde Eva Braun. Görtemaker wil met haar boek de mythes over Braun doorbreken, zegt ze in de Süddeutsche Zeitung. Dat is haar volgens de Duitse critici goed gelukt. Zo weerlegt de biografe onder meer het beeld van het onschuldige jonge meisje dat slachtoffer werd van Hitler.
Braun was jarenlang Hitlers geliefde. Een dag voor hun gezamenlijke zelfmoord op 30 april 1945 trouwden ze. Ze zouden elkaar in 1929 hebben ontmoet in het atelier van Hitlers fotograaf Heinrich Hoffmann. Hitler, 40, was daar op bezoek. Braun, 17 werkte daar.
Over Braun bestaan vooral anekdotes en geruchten uit tweede of derde hand die moeilijk zijn te controleren, aldus de recensenten. Brieven, dagboeken en ander materiaal zijn vermoedelijk direct na haar dood vernietigd of zijn niet betrouwbaar genoeg.
Politiek geëngageerd
Die Zeit noemt het Görtemakers verdienste dat ze in dat woud van legendes niet is verdwaald en ook niet aan het psychologiseren of speculeren is geslagen. Ze geeft aan welke bronnen ze gebruikt en hoe betrouwbaar die zijn en vult haar biografie waar ze kan aan met feiten, die ze zelf uit bijvoorbeeld bevolkingsregisters heeft opgediept. Zo schetst Görtemaker zakelijk, nuchter en met voldoende afstand het beeld van een mondaine maar ook politiek geëngageerde vrouw die Hitler tot aan hun beider zelfmoord actief steunde.
Spiegel Online gaat nog verder: Görtemakers boek geeft ook een andere visie op Hitler. Hij was niet slechts een “emotioneel lege man”, die “zonder liefde, passie en vreugde” helemaal “opging in de politiek” – zoals de nieuwssite het beeld van diens biografen Joachim Fest, Sebastian Haffner en Ian Kershaw samenvat. Hitler hield wel degelijk van Eva Braun, een intelligente vrouw aan wie hij veel steun had, aldus de biografe. Dat aspect heeft totnogtoe “een verrassend geringe rol” gespeeld, schrijft ook dagblad Die Welt.
De Duitse producent Michael Simon de Normier, die ook ‘The Reader’ maakte, wil een film van het boek maken, die hij internationaal wil uitbrengen, meldden media.
Sophie Scholl
Een heel ander leven in dezelfde tijd leidde de Münchener studente Sophie Scholl. Zij vormde met haar broer Hans en hun beider vriend Christoph Probst de verzetsgroep ‘Die weisse Rose’. Op 23 februari 1943 werden ze alle drie door de nazi’s onthoofd. Enkele dagen daarvoor waren Sophie, Hans en Christoph opgepakt terwijl ze flyers verspreidden in de universiteit van München.
Sophie Scholl groeide al snel uit tot een icoon van het Duitse verzet tegen het naziregime. Ook nu nog spreekt ze tot de verbeelding. In 2005 verscheen de film ‘Sophie Scholl – Die letzten Tage’ die werd genomineerd voor een Oscar. Ook in de documentaire ‘Im toten Winkel’ (2002) over Traudl Junge, een van Hitlers secretaresses, komt Scholls verzet aan de orde. Junge kijkt als bejaarde vrouw terug op haar leven en heeft haar keuze om voor Hitler te werken jarenlang verdedigd met het excuus dat ze jong was en niet beter wist. Tot ze zich realiseerde dat Sophie Scholl een jaar jonger was en “wel zag dat ze met een misdadig regime te maken had. Opeens was ik mijn excuus kwijt.”
Het beeld van Sophie Scholl is mede vormgegeven door haar zus Inge. Zij publiceerde al in 1952 het boek ‘Die weisse Rose’ en verzamelde jarenlang alles wat door en over Sophie en broer Hans werd geschreven. In 2005 kwam Inge’s archief terecht bij het Münchner Institut für Zeitgeschichte en kon het worden gebruikt voor onderzoek.
'Zigzagsgewijs naar het verzet'
Barbara Beuys, een bekende Duitse historicus en journalist die al eerder vrouwenportretten schreef, heeft het materiaal uit het archief in München nu bewerkt tot een nieuwe biografie. En die is niet alleen “prachtig geschreven”, aldus Die Zeit, ook geeft ze nieuwe informatie over de bekende verzetstrijdster. Dat Sophie en haar broers en zussen als kinderen aanhangers van Hitler waren, is niet nieuw. Hoe ver ze in hun verering gingen wel. “Met lichaam en ziel behoor ik Hitler toe”, schreef Inge in 1933 in haar dagboek. Tot ver in de jaren dertig bleven Sophie en Inge aanhangers van Hitler, toont Beuys aan – anders dan Inge wilde doen geloven.
Begin jaren veertig rijpt het besluit in Sophie Scholl iets tegen het naziregime te ondernemen. Aan de hand van brieven beschrijft Beuys dit proces “met veel sensibiliteit”, aldus Die Zeit. Ook de Frankfurter Allgemeine Zeitung is lovend over de biografe. Volgens Spiegel Online brengt Beuys het ietwat verstarde beeld van Sophie Scholl tot leven. Beuys heeft een “zeer gecompliceerde karakterstudie” afgeleverd van Scholl, die “bij lange na niet rechtstreeks maar volstrekt zigzagsgewijs haar weg naar het verzet tegen de nazidictatuur vindt”.
Heike Görtemaker ‘Eva Braun. Leben mit Hitler’
Uitgeverij C.H. Beck, 2010, 366 pag., 22,95 euro
ISBN 978-3-406-58514-2
Barbara Beuys ‘Sophie Scholl. Biographie’
Uitgeverij Hanser Verlag, 2010, 493 pag, 24,90 euro
ISBN 978-3-446-23505-2
http://knack.rnews.be/nie(...)45-article47251.htmlquote:De vergeten Belgische stiefvader van de pil
02/03/2010 13:00
Op 31 maart 1960 presenteerde de diepgelovige Belgische gynaecoloog Ferdinand Peeters de resultaten van zijn onderzoek naar een anticonceptiepil aan de onthutste wetenschappers van de Duitse farmareus Schering in Berlijn. De rest is geschiedenis, zij het onbekende geschiedenis.
'Nand' Peeters liep nooit te koop met zijn belangrijkste medische ontdekking. Bescheidenheid? Twijfel? Spreekverbod?
In een Knack Extra over de 50ste verjaardag van de pil, die vrijdag in de winkel ligt, reconstrueert Knack-hoofdredacteur Karl van den Broeck voor het eerst het vergeten verhaal van een stille, maar daarom niet minder grote Belg.
De anticonceptiepil heeft vele vaders. Nadat een aantal wetenschappers voor Peeters al synthetische vrouwelijke hormonen hadden ontwikkeld die oraal konden worden ingenomen, slaagden de Amerikaanse bioloog Gregory Pincus en zijn team er in 1957 in een pil - Enovid - op de markt te brengen die als voorbehoedsmiddel kon dienen. Ze mocht echter alleen verkocht worden als middel tegen pijnlijke menstruaties.
In Berlijn is de firma Schering zenuwachtig. Zij heeft een hormonenpreparaat in huis dat dezelfde eigenschappen heeft als de pil van Pincus. In Duitsland is, gezien het naziverleden, onderzoek naar anticonceptie echter niet evident. Daarom krijgt de Turnhoutse gynaecoloog Ferdinand 'Nand' Peeters in 1959 de toestemming om het middel te testen. Hij gaat meteen aan de slag en een half jaar later, eind maart 1960, reist hij samen met zijn medewerkers, dokter Marcel Van Roy en dokter H. Oeyen, naar Berlijn. Op het hoofdkwartier van Schering presenteert hij zijn resultaten. In amper een half jaar tijd en met onderzoek op een klein aantal patiënten is hij erin geslaagd een haast perfecte dosering te vinden voor twee hormonen (progestageen en oestrogeen). Geen enkele vrouw in de testgroep werd zwanger en er waren geen noemenswaardige bijwerkingen.
Bij Schering zijn de wetenschappers onder de indruk en wanneer onderzoekers in Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Japan en Australië zijn conclusies bevestigen, staat het vast dat Peeters' preparaat (SH 639) een werkzame en veilige anticonceptiepil is.
In Amerika zit Gregory Pincus ondertussen niet stil. Hij brengt op 23 juli 1960 Enovid op de markt als anticonceptiemiddel. De officiële 'geboorte' van de pil is een feit. Hij is doof voor de kritiek - onder meer van zijn eigen medewerkers- dat Enovid te zwaar zou zijn en ernstige bijwerkingen heeft: hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid. Die bijwerkingen heeft SH 639 van Nand Peeters niet.
Na enig aarzelen brengt Schering in januari 1961 dan zijn eigen pil op de markt onder de naam Anovlar. Die is, wat het hormonengehalte betreft, meer dan de helft lichter dan Enovid (4 milligram progestagenen en 60 microgram oestrogenen) maar even doeltreffend.
Pincus erkent stilzwijgend de superioriteit van Anovlar door in juli 1961 de dosering van zijn pil te halveren. Het is dus de pil van Nand Peeters die wereld zal veroveren.
Humanae Vitae
Dat Nand Peeters - zoals Pincus - een van de stiefvaders van de pil is, is alleen bekend bij een kleine incrowd. Gregory Pincus is dan weer wereldberoemd. Dat komt omdat de stille grote Belg nooit te koop heeft gelopen met zijn ontdekking. De kinderen van Nand Peeters vernamen zelf pas in 1995 dat hun vader zich met de pil had beziggehouden. Het Hygiene-Museum in Dresden wilde toen de 35e verjaardag van de pil vieren en besteedde aandacht aan Peeters' 'beslissende bijdrage tot de ontwikkeling van Anovlar'.
Peeters was een diepgelovig man. Hij had vooral sociale redenen om naar een oraal anticonceptiemiddel te zoeken. Als gynaecoloog in Turnhout zag hij hoe in de afgelegen Kempense dorpen bevallen voor (vooral oudere) vrouwen vaak de dood betekende. Hij vond dat een vrouw zelf haar vruchtbaarheid moest kunnen regelen, uit lijfsbehoud.
In 1960 was anticonceptie niet formeel verboden door de Kerk. Sterker nog, tijdens het Tweede Vaticaans concilie ontstond een consensus die in 1965 uitmondde in Gaudium et Spes. Daarin schreven de concilievaders dat het bereiken van een 'edelmoedige doch verantwoorde vruchtbaarheid' een zaak is tussen de echtelieden en God. Het Vaticaan steunde daarbij sterk op de conclusies van het eerste congres van katholieke dokters, op Malta in 1964.
Daar was Nand Peeters een opgemerkte spreker. Hij toonde aan dat zijn pil de menstruatiecyclus perfect kon regelen, waardoor de periodieke onthouding (de enige vorm van geboortebeperking die de Kerk toeliet) veel efficiënter kon worden toegepast. Dit 'compromis' moest regelrecht leiden tot het stilzwijgende gedogen van de pil.
In 1968 sloot paus Paulus VI dit achterpoortje echter weer in Humanae Vitae. Daarin verbood hij elke vorm van anticonceptie.
Vrienden en medewerkers van Nand Peeters getuigen in Knack Extra dat de Turnhoutse gynaecoloog de beslissing van de paus niet kon begrijpen. Hij repte nadien met geen woord meer over zijn onderzoek.
Oproep: op zoek naar de eerste moderne vrouw van Europe
In 2012 is Turnhout Vlaamse Cultuurstad. Het organisatiecomité Turnhout 2012 wil dan een historische tentoonstelling op poten zetten waarin het verhaal van Nand Peeters een prominente plek moet krijgen.
Knack-hoofdredacteur Karl van den Broeck, die meewerkt aan die tentoonstelling, lanceert deze week een oproep. 'De eerste vrouwen in Europa die de pil hebben geslikt, woonden in Turnhout en omstreken. Het waren de vrouwen op wie Nand Peeters zijn hormonenpreparaat heeft uitgetest in 1959, 1960 en 1961. Wij zijn op zoek naar vrouwen die destijds als proefkonijn hebben gediend voor dokter Peeters. Zij moeten nu tussen 70 en 90 jaar oud zijn. Er is dus een waterkans dat we deze eerste 'moderne' vrouwen van Europa kunnen terugvinden. Zij verdienen een prominente plaats in de tentoonstelling.'
Wie informatie kan verschaffen over het onderzoek van Nand Peeters, kan dat altijd melden aan karl.van.den.broeck@knack.be
Why women and children were saved on the Titanic, but not the Lusitania
When the Titanic sank, the safety of women and children came first. But when the Lusitania went down three years later, it was a case of survival of the fittest.
A painstaking analysis of passenger data from the two vessels revealed that captain's orders to allow women and children off first were adhered to when the Titanic hit an iceberg on her maiden voyage on April 14, 1912.
But when the Lusitania was torpedoed by a German submarine off the coast of Ireland three years later, it was a case of every man for himself.
Women and children first: Titanic survivors wrapped in blankets onboard the rescue ship Carpathia
Going down: The Titanic took almost three hours to sink, giving some passengers time to regain their cool and remember their manners (1998 film Titanic, pictured)
More precisely, men and women aged between 16 and 35 were most likely to push their way to safety, the journal Proceedings of the National Academy of Sciences reports.
The difference in behaviour, the researchers believe, lies not in who was on the ships, but how quickly they went down.
The Titanic took almost three hours to sink, giving at least some of the passengers time to regain their cool and remember their manners.
Women were up to 54 per cent more likely to have lived than men, and under-15s were 32 per cent more likely to survive than the over-50s.
Survival of the fittest: When the Lusitania was torpedoed in 1915 - and took less than 20 minutes to sink - it was every man for himself
But the Lusitania, which was sailing from New York, took less than 20 minutes, and panic was the order of the day, with the young and fit pushing their way onto the lifeboats - and staying on them.
Researcher Professor Bruno Frey, of Switzerland's Zurich University, said: 'Because the Lusitania sank in under 18 minutes, we would expect a stronger competition for survival of the fittest on that ship than on the Titanic.
'People in their prime, age 16 to 35 years, are expected to have higher survival probabilities.
'However, a higher survival rate may be a result not only of the struggle for a place on a lifeboat but also of an inefficient launching of the lifeboats on the Lusitania.
Titanic survivors shortly before being picked up from their lifeboat
'Individuals who were strong and agile enough to stay in the boats or to get back into the boats after being pitched into the water had a higher survival rate.
'The social norm of "women and children first" was deferred to only on the Titanic.'
Knowledge of the fate of the Titanic may have heightened the panic on the Lusitania.
Professor Frey said: 'The likelihood that the passengers of the Lusitania knew about the tragic events of the sinking of the Titanic should not be excluded.
'For example, while many of the passengers on the Titanic may have [wrongly] believed they would ultimately be rescued, those on the Lusitania may have learned from the experience of the Titanic.
'This may have led passengers to increase self-preserving behaviour.'
A previous analysis by the same team revealed that Britons aboard the Titanic were more likely to exhibit good manners by queuing for lifeboats and allowing the vulnerable to board first than other nationalities.
It is thought the phenomenon explains why British passengers were the most likely to perish.
Professor Frey said: 'The Americans at the time were not very cultured, while the English were still gentlemen.'
Just 706 of the Titanic's 2,223 passengers and crew survived and 1,198 lost their lives on the Lusitania.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)a.html#ixzz0h3DBooWZ
When the Titanic sank, the safety of women and children came first. But when the Lusitania went down three years later, it was a case of survival of the fittest.
A painstaking analysis of passenger data from the two vessels revealed that captain's orders to allow women and children off first were adhered to when the Titanic hit an iceberg on her maiden voyage on April 14, 1912.
But when the Lusitania was torpedoed by a German submarine off the coast of Ireland three years later, it was a case of every man for himself.
Women and children first: Titanic survivors wrapped in blankets onboard the rescue ship Carpathia
Going down: The Titanic took almost three hours to sink, giving some passengers time to regain their cool and remember their manners (1998 film Titanic, pictured)
More precisely, men and women aged between 16 and 35 were most likely to push their way to safety, the journal Proceedings of the National Academy of Sciences reports.
The difference in behaviour, the researchers believe, lies not in who was on the ships, but how quickly they went down.
The Titanic took almost three hours to sink, giving at least some of the passengers time to regain their cool and remember their manners.
Women were up to 54 per cent more likely to have lived than men, and under-15s were 32 per cent more likely to survive than the over-50s.
Survival of the fittest: When the Lusitania was torpedoed in 1915 - and took less than 20 minutes to sink - it was every man for himself
But the Lusitania, which was sailing from New York, took less than 20 minutes, and panic was the order of the day, with the young and fit pushing their way onto the lifeboats - and staying on them.
Researcher Professor Bruno Frey, of Switzerland's Zurich University, said: 'Because the Lusitania sank in under 18 minutes, we would expect a stronger competition for survival of the fittest on that ship than on the Titanic.
'People in their prime, age 16 to 35 years, are expected to have higher survival probabilities.
'However, a higher survival rate may be a result not only of the struggle for a place on a lifeboat but also of an inefficient launching of the lifeboats on the Lusitania.
Titanic survivors shortly before being picked up from their lifeboat
'Individuals who were strong and agile enough to stay in the boats or to get back into the boats after being pitched into the water had a higher survival rate.
'The social norm of "women and children first" was deferred to only on the Titanic.'
Knowledge of the fate of the Titanic may have heightened the panic on the Lusitania.
Professor Frey said: 'The likelihood that the passengers of the Lusitania knew about the tragic events of the sinking of the Titanic should not be excluded.
'For example, while many of the passengers on the Titanic may have [wrongly] believed they would ultimately be rescued, those on the Lusitania may have learned from the experience of the Titanic.
'This may have led passengers to increase self-preserving behaviour.'
A previous analysis by the same team revealed that Britons aboard the Titanic were more likely to exhibit good manners by queuing for lifeboats and allowing the vulnerable to board first than other nationalities.
It is thought the phenomenon explains why British passengers were the most likely to perish.
Professor Frey said: 'The Americans at the time were not very cultured, while the English were still gentlemen.'
Just 706 of the Titanic's 2,223 passengers and crew survived and 1,198 lost their lives on the Lusitania.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)a.html#ixzz0h3DBooWZ
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Prehistorische boomkano gevonden
ELST - Bij graafwerkzaamheden voor een nieuwe gastransportleiding in het Gelderse Elst zijn overblijfselen van een prehistorische boomkano gevonden.
Een deel van de prehistorische boomkano... Foto: ANP
De kano dateert waarschijnlijk uit de periode 400 tot 200 voor Christus, de Midden IJzertijd, en is daarmee het oudste bekende vaartuig van de provincie Gelderland, aldus de Gasunie. Een kraanmachinist stuitte tijdens het graven op een diepte van 3,5 meter bij toeval op een stuk hout.
,,Hij zag gelijk dat het geen gewoon stuk hout was’’, vertelt Gerben van Dijk, woordvoerder van Gasunie. Het bedrijf schakelde daarop een archeologisch adviesbureau in, dat de twee fragmenten samen met een archeoloog van de gemeente Overbetuwe veiligstelde.
,,We zijn de kraanmachinist erg dankbaar!’’, aldus Van Dijk. De twee grotere stukken hout vormen samen naar schatting een kwart van een grote boomstamkano. Het grootste deel is twee meter lang en 80 centimeter breed, het kleinste ongeveer 80 bij 40 centimeter. Boomstamkano’s uit de IJzertijd zijn eerder ook aangetroffen in Vlaardingen, Uitgeest, Nigtevecht en Kadoelderveld.
De kano uit Elst is vervoerd naar de afdeling Scheeps- en Onderwaterarcheologie van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed in Lelystad in afwachting van verder onderzoek en conservering.
ELST - Bij graafwerkzaamheden voor een nieuwe gastransportleiding in het Gelderse Elst zijn overblijfselen van een prehistorische boomkano gevonden.
Een deel van de prehistorische boomkano... Foto: ANP
De kano dateert waarschijnlijk uit de periode 400 tot 200 voor Christus, de Midden IJzertijd, en is daarmee het oudste bekende vaartuig van de provincie Gelderland, aldus de Gasunie. Een kraanmachinist stuitte tijdens het graven op een diepte van 3,5 meter bij toeval op een stuk hout.
,,Hij zag gelijk dat het geen gewoon stuk hout was’’, vertelt Gerben van Dijk, woordvoerder van Gasunie. Het bedrijf schakelde daarop een archeologisch adviesbureau in, dat de twee fragmenten samen met een archeoloog van de gemeente Overbetuwe veiligstelde.
,,We zijn de kraanmachinist erg dankbaar!’’, aldus Van Dijk. De twee grotere stukken hout vormen samen naar schatting een kwart van een grote boomstamkano. Het grootste deel is twee meter lang en 80 centimeter breed, het kleinste ongeveer 80 bij 40 centimeter. Boomstamkano’s uit de IJzertijd zijn eerder ook aangetroffen in Vlaardingen, Uitgeest, Nigtevecht en Kadoelderveld.
De kano uit Elst is vervoerd naar de afdeling Scheeps- en Onderwaterarcheologie van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed in Lelystad in afwachting van verder onderzoek en conservering.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
03-03-2010
Duits Openbaar Ministerie eist levenslang tegen ex-SS'er Heinrich Boere
De Duitse aanklager Ulrich Maass heeft dinsdag voor de rechtbank in Aken levenslang geëist tegen de Nederlandse oorlogsmisdadiger Heinrich Boere. Die staat daar terecht voor de moord in 1944 op de Bredase apotheker Frits Bicknese, op Teun de Groot en op Frans Kusters.
Boere heeft inmiddels bekend de drie te hebben vermoord, destijds als korporaal van een speciale eenheid van de SS in Nederland als vergelding voor aanslagen, gepleegd door het verzet.
Boere kan zich volgens Maass niet beroepen op mildere omstandigheden omdat hij gedwongen was om bevelen op te volgen. Hij meldde zich immers vrijwillig bij de SS aan in mei 1940 en deed dat als lid van het zogenoemde moordcommando Feldmeier in 1944 nog eens. Die eenheid moest in Nederland tegenstanders van de Duitsers liquideren.
Volgens het Openbaar Ministerie liet Boere zijn drie slachtoffers in de waan dat hij geen bedoeling had hen te doden. Slachtoffers bejegenden hem daardoor argeloos. Bovendien bewijst die argeloosheid volgens de aanklager dat ze geen deel uitmaakten van het Nederlandse verzet. Boere had dit kunnen zien maar hij besloot de drie Nederlanders toch dood te schieten.
Boere staat sinds 2 november in Aken terecht voor de drievoudige moord. In 1949 kreeg hij daarvoor in Nederland al de doodstraf, later omgezet in levenslang. Omdat Boere wist te ontsnappen, heeft hij zijn straf nooit uitgezeten. (belga/jv)
(HLN)
Duits Openbaar Ministerie eist levenslang tegen ex-SS'er Heinrich Boere
De Duitse aanklager Ulrich Maass heeft dinsdag voor de rechtbank in Aken levenslang geëist tegen de Nederlandse oorlogsmisdadiger Heinrich Boere. Die staat daar terecht voor de moord in 1944 op de Bredase apotheker Frits Bicknese, op Teun de Groot en op Frans Kusters.
Boere heeft inmiddels bekend de drie te hebben vermoord, destijds als korporaal van een speciale eenheid van de SS in Nederland als vergelding voor aanslagen, gepleegd door het verzet.
Boere kan zich volgens Maass niet beroepen op mildere omstandigheden omdat hij gedwongen was om bevelen op te volgen. Hij meldde zich immers vrijwillig bij de SS aan in mei 1940 en deed dat als lid van het zogenoemde moordcommando Feldmeier in 1944 nog eens. Die eenheid moest in Nederland tegenstanders van de Duitsers liquideren.
Volgens het Openbaar Ministerie liet Boere zijn drie slachtoffers in de waan dat hij geen bedoeling had hen te doden. Slachtoffers bejegenden hem daardoor argeloos. Bovendien bewijst die argeloosheid volgens de aanklager dat ze geen deel uitmaakten van het Nederlandse verzet. Boere had dit kunnen zien maar hij besloot de drie Nederlanders toch dood te schieten.
Boere staat sinds 2 november in Aken terecht voor de drievoudige moord. In 1949 kreeg hij daarvoor in Nederland al de doodstraf, later omgezet in levenslang. Omdat Boere wist te ontsnappen, heeft hij zijn straf nooit uitgezeten. (belga/jv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2010
Gouden grafvondsten
Georgische schatten tonen waarheid achter Griekse mythe
Het mythische land Colchis, waar de Griekse held Jason heenreisde om het Gulden Vlies te bemachtigen, bestond echt. In het Drents Museum is van 6 maart t/m 27 juni goud te zien van daar, het tegenwoordige Georgië.
Klik hier voor meer uitleg, foto's en filmpje
(Noorderlicht)
Gouden grafvondsten
Georgische schatten tonen waarheid achter Griekse mythe
Het mythische land Colchis, waar de Griekse held Jason heenreisde om het Gulden Vlies te bemachtigen, bestond echt. In het Drents Museum is van 6 maart t/m 27 juni goud te zien van daar, het tegenwoordige Georgië.
Klik hier voor meer uitleg, foto's en filmpje
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-03-2010
Grafkamer mysterieuze koningin blootgelegd in Egypte
Franse archeologen hebben op de necropolis van Saqqara de grafkamer van de Egyptische koningin Behenu blootgelegd. De oudheidkundige dienst in Caïro verklaarde dat onder de ruïnes van haar piramide een sarcofaag werd ontdekt. De mysterieuze echtgenote van de farao, over wie tot nog toe weinig bekend is, behoorde tot de zesde dynastie (ca. 2318-2168 v. Chr.).
De meeste wetenschappers vermoeden dat ze de echtgenote was van farao Pepi I, wiens piramide niet ver van van haar grafkamer in het zuiden van Saqqara bij Caïro ligt. Anderen dan weer denken dat Behenu een gade van Pepi II was.
Een van de vrouwen van Pepi I was in ongenade gevallen, omdat ze volgens de overlevering een complot had gesmeed met de vrouwen in het huishouden van de farao. De piramide van koningin Behenu werd door het archeologisch team van Philippe Collombert een drietal jaar geleden geïdentificeerd. (dpa/dea)
(HLN)
Grafkamer mysterieuze koningin blootgelegd in Egypte
Franse archeologen hebben op de necropolis van Saqqara de grafkamer van de Egyptische koningin Behenu blootgelegd. De oudheidkundige dienst in Caïro verklaarde dat onder de ruïnes van haar piramide een sarcofaag werd ontdekt. De mysterieuze echtgenote van de farao, over wie tot nog toe weinig bekend is, behoorde tot de zesde dynastie (ca. 2318-2168 v. Chr.).
De meeste wetenschappers vermoeden dat ze de echtgenote was van farao Pepi I, wiens piramide niet ver van van haar grafkamer in het zuiden van Saqqara bij Caïro ligt. Anderen dan weer denken dat Behenu een gade van Pepi II was.
Een van de vrouwen van Pepi I was in ongenade gevallen, omdat ze volgens de overlevering een complot had gesmeed met de vrouwen in het huishouden van de farao. De piramide van koningin Behenu werd door het archeologisch team van Philippe Collombert een drietal jaar geleden geïdentificeerd. (dpa/dea)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2010
60.000 jaar oude struisvogeleierschalen met kraspatronen
Een aantal van de ingekraste eierschaalfragmenten. Foto?s Pierre-Jean Texier / Diepkloof-project
Duidelijke aanwijzing voor stokoude symbolische tradities
Met 270 ingekraste fragmenten van struisvogeleieren van 60.000 jaar oud is nieuw bewijs gevonden voor vroege vormen van symbolisch denken.
60.000 jaar geleden versierden mensen van de prehistorische Howiesonspoort-cultuur in Zuid-Afrika eierschalen van struisvogels met eenvoudige patronen. De gewoonte bleef een paar duizend jaar bestaan en verdween toen weer.
Dat blijkt uit de vondst van resten van die schalen in een grot, de Diepkloof Rock Shelter in de Westkaap. Het zijn 270 stukjes, hooguit 2 bij 3 centimeter groot. Een aantal fragmenten kon tot grotere stukjes aaneengepast worden, maar de meeste niet. De verkleuringen van de schalen zijn ontstaan door latere blootstelling aan vuur, toen ze al gebroken waren, zo schrijven archeologen deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences (Early Edition Online).
Belangrijk is dat de patronen lijken op eerdere patronen die in Zuid-Afrika gevonden zijn, uit de periode van 100.000 tot 70.000 jaar geleden. Die lijnpatronen, ingekrast op stukken oker en botten, gelden als de oudste symbolische uitingen van de mens. De vondst van vergelijkbare versieringen op weer een heel ander andere materiaal (eierschalen) is daarom een belangrijke versterking van de opvatting dat de moderne mens (Homo sapiens) al vóór de prachtige beeldjes en rotstekeningen uit het late paleolithicum (vanaf ca. 40.000 jaar geleden) in staat was tot abstracte communicatie.
Dat oudere vermogen tot ‘modern gedrag’ is nog altijd omstreden, door het geringe aantal onmiskenbare bewijzen. Een van de betrokken onderzoekers, de bekende antropoloog Richard Klein, meldt desgevraagd dan ook dat deze eierfragmenten wat hem betreft zelfs de enige duidelijke aanwijzingen voor modern gedrag in die vroege tijd zijn. Maar „als deze cognitieve vaardigheden inderdaad zo belangrijk waren, is het ook raadselachtig dat er niet veel meer van dit soort voorwerpen zijn gevonden in deze periode”. Het verschil met latere tijd blijft enorm, aldus Klein.
Waarvoor 60.000 jaar geleden mensen struisvogeleieren gebruikten, is geen raadsel. Nog niet zo lang geleden gebruikten ook Bosjesmannen nog altijd struisvogeleieren als flessen, via een gaatje aan de bovenkant. Er kan ongeveer een liter water in. Interessant genoeg brachten ook de bosjesmannen markeringen aan op hun eieren, om de eigenaar aan te geven, of de inhoud van het ei. Op sommige fragmenten uit Diepkloof zijn nog sporen van zo’n gaatje bovenin te vinden. In totaal gaat het om de resten van minimaal 25 ‘eierschaalflessen’.
Omdat de ‘eierflessen’ zo duidelijk zichtbare elementen in het leven van de jagers-verzamelaars in de Diepkloofgrot moeten hebben gevormd, denken de archeologen dat de markeringen een soort stamsymbolen zijn. Ze zien ook een duidelijke stilistische ontwikkeling in de patronen in de Diepkloof. Ze onderscheiden vier verschillende patronen: ongeveer parallelle lijnen, licht gebogen lijnen over een rechte lijn, gekruiste lijnen, of een band met dwarsstrepen. Die band komt het vaakst voor en vooral in de oudste lagen. Ook de andere typen komen in specifieke lagen voor.
(nrc)
60.000 jaar oude struisvogeleierschalen met kraspatronen
Een aantal van de ingekraste eierschaalfragmenten. Foto?s Pierre-Jean Texier / Diepkloof-project
Duidelijke aanwijzing voor stokoude symbolische tradities
Met 270 ingekraste fragmenten van struisvogeleieren van 60.000 jaar oud is nieuw bewijs gevonden voor vroege vormen van symbolisch denken.
60.000 jaar geleden versierden mensen van de prehistorische Howiesonspoort-cultuur in Zuid-Afrika eierschalen van struisvogels met eenvoudige patronen. De gewoonte bleef een paar duizend jaar bestaan en verdween toen weer.
Dat blijkt uit de vondst van resten van die schalen in een grot, de Diepkloof Rock Shelter in de Westkaap. Het zijn 270 stukjes, hooguit 2 bij 3 centimeter groot. Een aantal fragmenten kon tot grotere stukjes aaneengepast worden, maar de meeste niet. De verkleuringen van de schalen zijn ontstaan door latere blootstelling aan vuur, toen ze al gebroken waren, zo schrijven archeologen deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences (Early Edition Online).
Belangrijk is dat de patronen lijken op eerdere patronen die in Zuid-Afrika gevonden zijn, uit de periode van 100.000 tot 70.000 jaar geleden. Die lijnpatronen, ingekrast op stukken oker en botten, gelden als de oudste symbolische uitingen van de mens. De vondst van vergelijkbare versieringen op weer een heel ander andere materiaal (eierschalen) is daarom een belangrijke versterking van de opvatting dat de moderne mens (Homo sapiens) al vóór de prachtige beeldjes en rotstekeningen uit het late paleolithicum (vanaf ca. 40.000 jaar geleden) in staat was tot abstracte communicatie.
Dat oudere vermogen tot ‘modern gedrag’ is nog altijd omstreden, door het geringe aantal onmiskenbare bewijzen. Een van de betrokken onderzoekers, de bekende antropoloog Richard Klein, meldt desgevraagd dan ook dat deze eierfragmenten wat hem betreft zelfs de enige duidelijke aanwijzingen voor modern gedrag in die vroege tijd zijn. Maar „als deze cognitieve vaardigheden inderdaad zo belangrijk waren, is het ook raadselachtig dat er niet veel meer van dit soort voorwerpen zijn gevonden in deze periode”. Het verschil met latere tijd blijft enorm, aldus Klein.
Waarvoor 60.000 jaar geleden mensen struisvogeleieren gebruikten, is geen raadsel. Nog niet zo lang geleden gebruikten ook Bosjesmannen nog altijd struisvogeleieren als flessen, via een gaatje aan de bovenkant. Er kan ongeveer een liter water in. Interessant genoeg brachten ook de bosjesmannen markeringen aan op hun eieren, om de eigenaar aan te geven, of de inhoud van het ei. Op sommige fragmenten uit Diepkloof zijn nog sporen van zo’n gaatje bovenin te vinden. In totaal gaat het om de resten van minimaal 25 ‘eierschaalflessen’.
Omdat de ‘eierflessen’ zo duidelijk zichtbare elementen in het leven van de jagers-verzamelaars in de Diepkloofgrot moeten hebben gevormd, denken de archeologen dat de markeringen een soort stamsymbolen zijn. Ze zien ook een duidelijke stilistische ontwikkeling in de patronen in de Diepkloof. Ze onderscheiden vier verschillende patronen: ongeveer parallelle lijnen, licht gebogen lijnen over een rechte lijn, gekruiste lijnen, of een band met dwarsstrepen. Die band komt het vaakst voor en vooral in de oudste lagen. Ook de andere typen komen in specifieke lagen voor.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-03-2010
'Dinosaurusetende slang ontdekt'
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in India overblijfselen gevonden van een slang die op het punt stond om een nest met jonge dinosaurussen aan te vallen.
De onderzoekers van de Universiteit van Michigan vonden het 67 miljoen jaar oude fossiel van de slang en het nest met sauropoden in de Indiase deelstaat Gujarat.
De slang - die Sanajeh indicus wordt genoemd - was ongeveer 3,5 meter lang en had zich rond een ei gekronkeld, dat net was uitgekomen.
De overblijfselen van de dieren wijzen er echter op dat de slang en de jonge sauropoden plotseling werden bedolven onder een laag zand die werd verplaatst door een storm.
Een gedetailleerde beschrijving van de vondst is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift PLoS Biology.
Bedreigd
Volgens hoofdonderzoeker Jeff Wilson is het voor het eerst dat een fossiel suggereert dat een nest van sauropoden werd bedreigd door een roofdier (zie filmpje).
“De slang leefde waarschijnlijk in de buurt van het nest en jaagde op de jongen”, verklaart Wilson in het Britse tijdschrift New Scientist. “Maar alle dieren stierven onmiddellijk toen ze werden bedolven onder een laag sediment van een nabijgelegen heuvel die werd weggeblazen door een storm.”
Titanosaurus
De sauropoden behoorden waarschijnlijk tot de soort Titanosaurus. Die dieren bereikten een lengte van ongeveer 20 meter. Het jong was waarschijnlijk nog maar 50 centimeter lang.
“De slang maakte gebruik van de mogelijkheid om deze dieren op te eten toen ze nog erg klein waren”, aldus Wilson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Dinosaurusetende slang ontdekt'
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in India overblijfselen gevonden van een slang die op het punt stond om een nest met jonge dinosaurussen aan te vallen.
De onderzoekers van de Universiteit van Michigan vonden het 67 miljoen jaar oude fossiel van de slang en het nest met sauropoden in de Indiase deelstaat Gujarat.
De slang - die Sanajeh indicus wordt genoemd - was ongeveer 3,5 meter lang en had zich rond een ei gekronkeld, dat net was uitgekomen.
De overblijfselen van de dieren wijzen er echter op dat de slang en de jonge sauropoden plotseling werden bedolven onder een laag zand die werd verplaatst door een storm.
Een gedetailleerde beschrijving van de vondst is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift PLoS Biology.
Bedreigd
Volgens hoofdonderzoeker Jeff Wilson is het voor het eerst dat een fossiel suggereert dat een nest van sauropoden werd bedreigd door een roofdier (zie filmpje).
“De slang leefde waarschijnlijk in de buurt van het nest en jaagde op de jongen”, verklaart Wilson in het Britse tijdschrift New Scientist. “Maar alle dieren stierven onmiddellijk toen ze werden bedolven onder een laag sediment van een nabijgelegen heuvel die werd weggeblazen door een storm.”
Titanosaurus
De sauropoden behoorden waarschijnlijk tot de soort Titanosaurus. Die dieren bereikten een lengte van ongeveer 20 meter. Het jong was waarschijnlijk nog maar 50 centimeter lang.
“De slang maakte gebruik van de mogelijkheid om deze dieren op te eten toen ze nog erg klein waren”, aldus Wilson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste dino ooit gevonden
Paleontologen hebben het oudste fossiel ooit van van een dinosaurus gevonden. De botten zijn van een dier dat zo'n 245 miljoen jaar geleden leefde.
Daarmee is de dino ongeveer 10 miljoen jaar ouder dan wat tot nu toe als de vroegste dinosaurus werd beschouwd. Volgens de ontdekkers moet hierdoor de theorie over het ontstaan van de dino's op de schop.
Herbivoor
Ook de kenmerken van het dier verschillen van het beeld dat paleontologen tot nu toe van vroege dinosaurussen hadden. Zo was het dier geen carnivoor maar een planteneter en liep het op vier in plaats van twee poten. De Asilisaurus kongwe zoals de dino is gedoopt, wordt daarom gezien als een soort missing link tussen reptielen en dinosaurussen
Bron
Paleontologen hebben het oudste fossiel ooit van van een dinosaurus gevonden. De botten zijn van een dier dat zo'n 245 miljoen jaar geleden leefde.
Daarmee is de dino ongeveer 10 miljoen jaar ouder dan wat tot nu toe als de vroegste dinosaurus werd beschouwd. Volgens de ontdekkers moet hierdoor de theorie over het ontstaan van de dino's op de schop.
Herbivoor
Ook de kenmerken van het dier verschillen van het beeld dat paleontologen tot nu toe van vroege dinosaurussen hadden. Zo was het dier geen carnivoor maar een planteneter en liep het op vier in plaats van twee poten. De Asilisaurus kongwe zoals de dino is gedoopt, wordt daarom gezien als een soort missing link tussen reptielen en dinosaurussen
Bron
* I intend to live forever, so far so good! *
http://www.rnw.nl/nederla(...)or-oude-tulpenrassenquote:Nieuw leven voor oude tulpenrassen
Eeuwenoude tulpenrassen zijn verdrongen door de moderne, gestyleerde tulp. Het Rijksmuseum toont dit voorjaar tulpenprenten uit de Gouden Eeuw. Deze grillige, meerkleurige rassen komen langzaam terug in de handel. En uiteraard zijn het Nederlanderse tulpenkwekers die deze nieuwe rassen creëren.
'Bruit van Leide', 'La Bella Sultana', 'Spinnekoop' of 'Admiraal Pottenbacker'. Je kunt ze zien in een zaaltje vlak naast Rembrandts Nachtwacht. Het zijn namen van tulpen uit de zeventiende eeuw, die door Jacob Marrel en andere kunstenaars uit die tijd zijn geschilderd. Heel precies. Het Rijksmuseum in Amsterdam toont de prenten tijdelijk, nu de bloeitijd van de tulpen weer aanbreekt.
Behalve zo'n twintig tulpenprenten aan de wand, liggen er twee antieke boeken in een vitrine. Het belangrijkste is het tulpenboek van Jacob Marrel, een zeldzaam boekwerk uit de jaren 1637-1639. "Wat onmiddellijk in het oog springt, is dat al die tulpen twee kleuren hebben. Zeventiende eeuwers hielden niet van tulpen die alleen maar rood of paars waren. Ze wilden altijd tulpen met twee kleuren. En dan was het belangrijk dat de tekening van die tulp zo grillig mogelijk was," aldus Rijksmuseum-conservator Marijn Schapelhouman.
Virus
Ook de vorm van de bloemen en de bladeren is grilliger dan de doorsnee tulpen die tegenwoordig met miljarden in Nederland worden geteeld, vooral voor de export. Ook in de Gouden Eeuw waren tulpen -eigenlijk de bollen- veel waard. Ze waren nog maar een paar decennia in Nederland bekend. Een ware tulpenmanie ontstond destijds. Sommige handelaren verdienden een fortuin aan de bollen, maar in de jaren-30 van de zeventiende eeuw stortte die speculatie-handel toch in.
Bollenkwekers in Nederland hebben de afgelopen eeuwen gezorgd voor vele nieuwe tulpenrassen. Dankzij langdurig experimenteren en kruizen zijn deze rassen tot stand gekomen. Ook ontdekten onderzoekers dat een virus in de bollen verantwoordelijk was voor de vlammende kleurpatronen in de tulpen, deze zieke bollen lieten zich niet goed vermeerderen. De controle op de gezondheid van bloembollen is streng. De economische belangen zijn groot en daarom zijn de eeuwenoude rassen uit de handel verdwenen.
Hortus Bulborum
In de Hortus Bulborum in Limmen -onder Alkmaar- staan duizenden verschillende bloembolsoorten. Op een apart veld staat zelfs een aantal heel oude rassen, vertelt conservator Joop Zonneveld. "Dit is een levend museum, een genenbank van bolbloemen. De oudste tulp die wij hebben is van 1595, maar we hebben ook rassen van 1620 en van 1700, tegenwoordig noemt men dat Rembrandt-tulpen. Elk jaar anders zijn ze anders, dat komt door het tulpenmozaïek-virus."
"Als je viruszieke tulpen en gewone tulpen in een vaas zet, blijven de gezonde tulpen een paar dagen langer goed. Maar de bezoekers van onze tulpentuin zijn bij die oude rassen niet weg te slaan," aldus Joop Zonneveld van de Hortus Bulborum.
'Aardig dingetje'
Het grootste bloembollengebied ter wereld ligt nog verder noordelijk, in de kop van Noord-Holland. Bollenkweker Jan Ligthart is daar ruim dertig jaar geleden begonnen zijn eigen tulpenrassen te creëren. "We maken duizenden kruizingen en één op de zoveel wordt een aardig dingetje. Vanaf het eerste zaadje totdat de eerste bollen naar het buitenland gaan, ben je achttien jaar verder. Dat moet je je wel bedenken."
Ligthart heeft grote velden rond zijn bollenschuur, nu nog bedekt met wat stro, waar de bollen onder de grond zich klaarmaken om uit te lopen. Daaronder zitten ook een paar tulpensoorten met vlammen, net als de Zomerschoon en andere eeuwenoude rassen. Ligthart heeft ze zelf gecreëerd.
Vraag en aanbod
"Amerika is de grootste markt voor die gevlamde tulpen. Daar hebben ze nog een hang naar het nostalgische, zeg maar. De markt voor deze Rembrandt-tulpen is heel groot, maar de arealen zijn nog heel klein. De vraag is groter dan het aanbod, maar over tien à vijftien jaar zal het aanbod pas groeien."
Er zijn een handvol bollenkwekers die zelf rassen creëren. Ligthart heeft zo'n 170 soorten gemaakt, waarvan een aantal naar beroemdheden is vernoemd, onder wie Prins Willem-Alexander. Maar zijn 'ouderwetse' tulpenrassen nemen voor hem persoonlijk een speciale plaats in. "Ik vind het gewoon heel bijzonder, ook als het op het land bloeit. Het is een feest om naar te kijken. Dit zijn de snoepjes, de krenten in de pap."
05-03-2010
Onvoltooid meesterwerk van Da Vinci gesimuleerd
AMSTERDAM – Italiaanse onderzoekers hebben met een computersimulatie berekend dat het plan van Leonardo Da Vinci voor de bouw van een ruim zeven meter hoog bronzen paard technisch haalbaar was.
Leonardo da Vinci werkte zeventien jaar tevergeefs aan de voorbereidingen voor de vervaardiging van het bronzen kunstwerk met de naam ‘Il Cavallo’. Veel wetenschappers gingen er vanuit dat de kunstenaar was gestuit op technische problemen.
Onderzoekers van het Institute and Museum of the History of Science in Florence hebben met behulp van zijn aantekeningen echter een computersimulatie van het beeld gemaakt, waaruit blijkt dat het project wel uitvoerbaar was.
Drie benen
Het bronzen paard dat in totaal 70.000 kilo zou hebben gewogen en op drie benen moest rusten, had volgens de onderzoekers binnen 165 seconden uit brons kunnen worden gegoten, zo meldt Discovery News (zie filmpje).
“De vraag was hoe je deze gigantische hoeveelheid brons zou hanteren en op welke manier je zo’n zwaar beeld kon laten balanceren op drie benen”, verklaart hoofdonderzoeker Paolo Galuzzi. “Met geavanceerde computerberekeningen en de precieze gegevens uit Leonardo’s manuscripten hebben we nu het antwoord gevonden op die vragen.”
Kanonnen
Volgens historische bronnen had Leonardo da Vinci in 1499 een kleimodel van ‘Il Cavallo’ gemaakt en was hij bijna klaar om het beeld uit brons te gieten. Maar de bronsvoorraad in zijn woonplaats Milaan raakte op, omdat er kanonnen van werden gemaakt voor een oorlog tegen de Franse koning Karel VIII.
Als Da Vinci zijn bronzen paard had voltooid, zou het beeld volgens veel historici mogelijk beroemder zijn geworden dan al zijn andere werken, zoals de Mona Lisa en het Laatste Avondmaal.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Onvoltooid meesterwerk van Da Vinci gesimuleerd
AMSTERDAM – Italiaanse onderzoekers hebben met een computersimulatie berekend dat het plan van Leonardo Da Vinci voor de bouw van een ruim zeven meter hoog bronzen paard technisch haalbaar was.
Leonardo da Vinci werkte zeventien jaar tevergeefs aan de voorbereidingen voor de vervaardiging van het bronzen kunstwerk met de naam ‘Il Cavallo’. Veel wetenschappers gingen er vanuit dat de kunstenaar was gestuit op technische problemen.
Onderzoekers van het Institute and Museum of the History of Science in Florence hebben met behulp van zijn aantekeningen echter een computersimulatie van het beeld gemaakt, waaruit blijkt dat het project wel uitvoerbaar was.
Drie benen
Het bronzen paard dat in totaal 70.000 kilo zou hebben gewogen en op drie benen moest rusten, had volgens de onderzoekers binnen 165 seconden uit brons kunnen worden gegoten, zo meldt Discovery News (zie filmpje).
“De vraag was hoe je deze gigantische hoeveelheid brons zou hanteren en op welke manier je zo’n zwaar beeld kon laten balanceren op drie benen”, verklaart hoofdonderzoeker Paolo Galuzzi. “Met geavanceerde computerberekeningen en de precieze gegevens uit Leonardo’s manuscripten hebben we nu het antwoord gevonden op die vragen.”
Kanonnen
Volgens historische bronnen had Leonardo da Vinci in 1499 een kleimodel van ‘Il Cavallo’ gemaakt en was hij bijna klaar om het beeld uit brons te gieten. Maar de bronsvoorraad in zijn woonplaats Milaan raakte op, omdat er kanonnen van werden gemaakt voor een oorlog tegen de Franse koning Karel VIII.
Als Da Vinci zijn bronzen paard had voltooid, zou het beeld volgens veel historici mogelijk beroemder zijn geworden dan al zijn andere werken, zoals de Mona Lisa en het Laatste Avondmaal.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://knack.rnews.be/kan(...)77-article47530.htmlquote:Hitlerjongeren waren spionnen op de fiets
08/03/2010 16:00
Uit documenten van de Britse geheime dienst MI5 blijkt dat leden van de Duitse Hitlerjügend net voor de Tweede Wereldoorlog Engeland per fiets verkenden.
Volgens de MI5 zouden de Duitse jongeren tijdens zogenaamde onschuldige fietstochten doelwitten in Engeland verkend hebben.
Uit de rapporten uit 1937 blijkt dat de leden van de Hitlerjügend de opdracht kregen om wegen, bruggen en dorpen exact in kaart te brengen.
Aanleiding van dit vermoeden was een artikel in een Duits wielermagazine. "Noteer de namen van plaatsen, rivieren, zeeën en bergen. Misschien zullen jouw waarnemingen op een dag tot het welzijn van het vaderland kunnen bijdragen", stond te lezen in het magazine.
De MI5 vond nooit rechtstreekse bewijzen voor spionageplannen van de Hitlerjügend. Toch gaf de geheime dienst de politie de opdracht om elke nieuwe groep Duitse fietser onmiddellijk te melden.
Contact
Ook trachtte de MI5 de toenemende contacten tussen Britse en Duitse padvinders in te perken. Want tijdens de fietstochten waren er ontmoetingen tussen de jongeren van beide nationaliteiten.
Voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog stonden de hoge vertegenwoordigers van Britse en Duitse jeugdorganisaties nauw in contact met elkaar om de uitwisseling tussen de jongeren te bevorderen.
Hitler zou zelfs de stichter van de Britse scouts, lord Baden-Powell, uitgenodigd hebben op gesprek. Of de twee elkaar daadwerkelijk ontmoet hebben, is onbekend.
09-03-2010
Eeuwenoude schepen in Oostzee
AMSTERDAM - Het gasbedrijf dat onder de zeespiegel een gaspijpleiding aanlegt tussen Duitsland en Rusland heeft op de bodem van de Oostzee tientallen eeuwenoude schepen gevonden. Dat heeft de Zweedse erfgoedraad dinsdag bekendgemaakt.
De raad zei dat de meeste schepen stammen uit de achttiende en negentiende eeuw. Eén wrak zou bijna duizend jaar oud zijn.
Van drie schepen, die op een diepte van honderddertig meter ondersteboven op de zeebodem liggen, zou de romp nog intact zijn.
Of de wrakken geborgen zullen worden is onbekend, maar wel liet de raad weten te hopen dat duikers de schepen gaan onderzoeken.
Het consortium Nord Stream, dat een twaalfhonderd kilometer lange pijpleiding aanlegt, ontdekte de wrakken tijdens een analyse van de zeebodem ten oosten van het Zweedse eiland Gotland.
© Novum
(nu.nl)
Eeuwenoude schepen in Oostzee
AMSTERDAM - Het gasbedrijf dat onder de zeespiegel een gaspijpleiding aanlegt tussen Duitsland en Rusland heeft op de bodem van de Oostzee tientallen eeuwenoude schepen gevonden. Dat heeft de Zweedse erfgoedraad dinsdag bekendgemaakt.
De raad zei dat de meeste schepen stammen uit de achttiende en negentiende eeuw. Eén wrak zou bijna duizend jaar oud zijn.
Van drie schepen, die op een diepte van honderddertig meter ondersteboven op de zeebodem liggen, zou de romp nog intact zijn.
Of de wrakken geborgen zullen worden is onbekend, maar wel liet de raad weten te hopen dat duikers de schepen gaan onderzoeken.
Het consortium Nord Stream, dat een twaalfhonderd kilometer lange pijpleiding aanlegt, ontdekte de wrakken tijdens een analyse van de zeebodem ten oosten van het Zweedse eiland Gotland.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-03-2010
Opgraving op Vliegkamp Valkenburg van start
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat er op het terrein van het voormalig Marinevliegkamp Valkenburg grootschalig archeologisch onderzoek gedaan mag worden. Door de militaire functie was het terrein decennialang niet toegankelijk. De gemeente heeft echter plannen voor de herontwikkeling van het gebied. En het Verdrag van Malta schrijft voor dat er –bij verstorende bodemwerkzaamheden- eerst archeologisch onderzoek plaats dient te vinden.
Doordat archeologen weten uit welke periode scherftypes afkomstig zijn, zijn zij in staat dateringen te verbinden aan aardlagen. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Het dorp Valkenburg staat sinds de jaren ’40 van de vorige eeuw bekend als één van Europa’s belangrijkste (Romeinse) archeologische vindplaatsen. Archeologen kijken er dus al heel lang naar uit om de vliegbasis onder handen te mogen nemen. Afgelopen maand was het dan eindelijk zover. Tijdens het verkennende vooronderzoek hebben zij grondboringen verricht en aan de hand daarvan een zogenaamde verwachtingskaart opgesteld. De resultaten van het vooronderzoek liegen er niet om; de archeologen vermoeden niet alleen restanten uit de Romeinse tijd aan te treffen, maar ook uit de prehistorie (IJzertijd, Bronstijd en Jonge Steentijd), de Middeleeuwen en de Nieuwe Tijd.
Limes
“Het vliegkamp is onderdeel van de Romeinse Limeszone (de grens van het Romeinse Rijk). Het zou zomaar kunnen dat we een gedeelte van de Limes weer terugvinden, of verwante Romeinse structuren.” vertelt Boudewijn Voormolen –archeoloog van de Gemeente Katwijk- enthousiast. “Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat we misschien een Romeins fort zullen achterhalen, of andere vormen van verdedigingswerken. Omdat er in deze streken eigenlijk voortdurend bewoning is geweest is de kans groot dat we ook uit andere tijdperken mooie dingen zullen vinden. Denk hierbij aan handelsnederzettingen, wegen, dammetjes, en beschoeiingen.”
Projectleider Adrie Tol (Archol) geeft toelichting. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Water als conserveringsmiddel
Dat mensen vroeger ook te kampen hebben gehad met water kunnen we nu nog zien. Het waterpeil staat hoog in de proefsleuf die open voor ons ligt. “Dat is voor ons onderzoek alleen maar gunstig.” vertelt archeoloog Adrie Tol, projectleider van Archol. Hij wijst op een rijtje palen in de openliggende put. “Omdat het waterpeil zo hoog staat, fungeert dat eigenlijk als een soort natuurlijk conserveringsmiddel. Het hout, maar ook andere organische voorwerpen in de bodem blijven daardoor goed bewaard. Dat belooft wat voor ons onderzoek de komende maanden! Wie weet wat voor spectaculaire vondsten we aan zullen treffen.”
Explosieven
Omdat het om een voormalig militair terrein gaat is zorgvuldigheid en veiligheid uiteraard van het grootste belang. Naast de archeologische verwachtingskaart is er tijdens het vooronderzoek ook onderzoek gedaan naar mogelijke locaties in de bodem van niet-gesprongen explosieven uit de Tweede Wereldoorlog. Deze plaatsen zijn vooral gesitueerd binnen de oude grenzen (tot 1951) van het vliegveld, op het middengebied van het huidige vliegveldterrein. Het deel waar de archeologen momenteel aan het graven zijn is volledig veilig verklaard en vrijgegeven voor archeologisch onderzoek.
De rode, evenwijdige lijnen geven de locaties van de proefsleuven weer. Afbeelding: © Project Locatie Valkenburg
(Kennislink)
Opgraving op Vliegkamp Valkenburg van start
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat er op het terrein van het voormalig Marinevliegkamp Valkenburg grootschalig archeologisch onderzoek gedaan mag worden. Door de militaire functie was het terrein decennialang niet toegankelijk. De gemeente heeft echter plannen voor de herontwikkeling van het gebied. En het Verdrag van Malta schrijft voor dat er –bij verstorende bodemwerkzaamheden- eerst archeologisch onderzoek plaats dient te vinden.
Doordat archeologen weten uit welke periode scherftypes afkomstig zijn, zijn zij in staat dateringen te verbinden aan aardlagen. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Het dorp Valkenburg staat sinds de jaren ’40 van de vorige eeuw bekend als één van Europa’s belangrijkste (Romeinse) archeologische vindplaatsen. Archeologen kijken er dus al heel lang naar uit om de vliegbasis onder handen te mogen nemen. Afgelopen maand was het dan eindelijk zover. Tijdens het verkennende vooronderzoek hebben zij grondboringen verricht en aan de hand daarvan een zogenaamde verwachtingskaart opgesteld. De resultaten van het vooronderzoek liegen er niet om; de archeologen vermoeden niet alleen restanten uit de Romeinse tijd aan te treffen, maar ook uit de prehistorie (IJzertijd, Bronstijd en Jonge Steentijd), de Middeleeuwen en de Nieuwe Tijd.
Limes
“Het vliegkamp is onderdeel van de Romeinse Limeszone (de grens van het Romeinse Rijk). Het zou zomaar kunnen dat we een gedeelte van de Limes weer terugvinden, of verwante Romeinse structuren.” vertelt Boudewijn Voormolen –archeoloog van de Gemeente Katwijk- enthousiast. “Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat we misschien een Romeins fort zullen achterhalen, of andere vormen van verdedigingswerken. Omdat er in deze streken eigenlijk voortdurend bewoning is geweest is de kans groot dat we ook uit andere tijdperken mooie dingen zullen vinden. Denk hierbij aan handelsnederzettingen, wegen, dammetjes, en beschoeiingen.”
Projectleider Adrie Tol (Archol) geeft toelichting. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Water als conserveringsmiddel
Dat mensen vroeger ook te kampen hebben gehad met water kunnen we nu nog zien. Het waterpeil staat hoog in de proefsleuf die open voor ons ligt. “Dat is voor ons onderzoek alleen maar gunstig.” vertelt archeoloog Adrie Tol, projectleider van Archol. Hij wijst op een rijtje palen in de openliggende put. “Omdat het waterpeil zo hoog staat, fungeert dat eigenlijk als een soort natuurlijk conserveringsmiddel. Het hout, maar ook andere organische voorwerpen in de bodem blijven daardoor goed bewaard. Dat belooft wat voor ons onderzoek de komende maanden! Wie weet wat voor spectaculaire vondsten we aan zullen treffen.”
Explosieven
Omdat het om een voormalig militair terrein gaat is zorgvuldigheid en veiligheid uiteraard van het grootste belang. Naast de archeologische verwachtingskaart is er tijdens het vooronderzoek ook onderzoek gedaan naar mogelijke locaties in de bodem van niet-gesprongen explosieven uit de Tweede Wereldoorlog. Deze plaatsen zijn vooral gesitueerd binnen de oude grenzen (tot 1951) van het vliegveld, op het middengebied van het huidige vliegveldterrein. Het deel waar de archeologen momenteel aan het graven zijn is volledig veilig verklaard en vrijgegeven voor archeologisch onderzoek.
De rode, evenwijdige lijnen geven de locaties van de proefsleuven weer. Afbeelding: © Project Locatie Valkenburg
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-03-2010
Vianen ontdekt tweede vestinggracht
VIANEN - Bij archeologische opgravingen in Vianen is een tweede vestinggracht ontdekt. De gracht ligt als een dubbelgracht rond een eerder gevonden waterlinie.
De vondst is bijzonder omdat in historische bronnen maar slechts één gracht werd genoemd. Dat meldde de gemeente Vianen woensdag.
De dubbele gracht stond op slechts één kaart uit de zestiende eeuw getekend. Op alle andere kaarten kwam de tweede gracht niet voor.
Archeologen vonden naast de resten van de gracht ook een straatje en een huisje dat na demping van de gracht, in de zeventiende eeuw, is gebouwd.
Het onderzoek in het gebied De Bleek werd uitgevoerd vanwege geplande nieuwbouw.
© ANP
(nu.nl)
Vianen ontdekt tweede vestinggracht
VIANEN - Bij archeologische opgravingen in Vianen is een tweede vestinggracht ontdekt. De gracht ligt als een dubbelgracht rond een eerder gevonden waterlinie.
De vondst is bijzonder omdat in historische bronnen maar slechts één gracht werd genoemd. Dat meldde de gemeente Vianen woensdag.
De dubbele gracht stond op slechts één kaart uit de zestiende eeuw getekend. Op alle andere kaarten kwam de tweede gracht niet voor.
Archeologen vonden naast de resten van de gracht ook een straatje en een huisje dat na demping van de gracht, in de zeventiende eeuw, is gebouwd.
Het onderzoek in het gebied De Bleek werd uitgevoerd vanwege geplande nieuwbouw.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dorset's killing field: In a ditch on a country road, the skulls and bones of 51 Viking invaders beheaded 1,000 years ago
They knelt and cowered together - a once proud and fearless band of raiders stripped and humiliated by their Saxon captors.
One by one, their executioners stepped forward, uttered a prayer and brought their axes and swords crashing down on the necks of the Viking prisoners.
The axes fell until the roadside was sticky with blood from the decapitated corpses of the 51 men, most barely in their twenties.
Burial site: The decapitated skulls were left in one part of a pit and the bodies in another near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road
Soon the excited crowd joined in, spearing a couple of heads on stakes, placing the rest in a neat pile and tossing the bodies into a ditch.
For more than 1,000 years this bloody roadside act was forgotten, one of many atrocities in the long and violent struggle between the Anglo-Saxons and the Norse invaders.
Now, thanks to an extraordinary piece of luck - and detective work - the massacre has been uncovered by archaeologists in a discovery that sheds fascinating new light on life in Viking Britain.
The 51 beheaded skeletons were discovered last summer near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road.
Over the following two months, Oxford Archaeology removed the skulls which had been placed together in one part of a pit, and the bodies which had been thrown roughly into a heap a few feet away.
A chemical analysis of teeth from ten of the men showed they grew up in countries where the climate is far colder than Britain - with one individual thought to have come from within the Arctic Circle.
Carbon dating showed they were buried between 910 and 1030AD, a time when England was being unified under Saxon kings and when Vikings from Denmark had begun a second wave of raids on the South Coast.
A researcher sifts through the Viking bones found by the side of the road
Oxford Archaeology project manager David Score said: 'To find out that the young men executed were Vikings is a thrilling development.
'Any mass grave is a relatively rare find, but to find one on this scale, from this period of history, is extremely unusual.'
For researchers, there is no question that the victims were Vikings. And not the Vikings who had settled and lived in Britain for generations, but almost certainly a captured raiding party.
In the heart of Anglo-Saxon Wessex - the stronghold of Alfred the Great and his descendants - justice against rogue Vikings would have been violent and swift.
Osteologist Helen Webb from Oxford Archaeology with one of the skull fragments
The blows to the back of their necks were so fierce that the swords cut into the jaws and collarbones.
One man had wounds to his hands - indicating that he grabbed for the blade in a futile bid to save himself. Others suffered blows to pelvis, stomach and chest.
There were more bodies than skulls, leading to speculation that three dismembered heads were displayed on stakes.
Oxford Archaeology bone specialist Ceri Boston said: 'It was not a straight one slice and head off. They were all hacked at around the head and jaw. It doesn't look like they were very willing or the executioners very skilled.
'We think the decapitation was messy because the person would have been moving around.
'The location is a typical place for a Saxon execution site - on a main road and a parish boundary and close to prehistoric burrows.'
Although a raiding party seems the most likely explanation, the men could have been caught in battle some distance away and taken to Weymouth for execution. Or they could even have been killed by a rival Viking party.
History suggests that the Viking raiders could be just as ruthless as their fearsome reputation.
The first to arrive in Britain were after loot - and they saw the undefended monasteries, with their silver-chalices, gold crosses and bejewelled books, as a soft target.
The raids - which started in Lindisfarne in Northumbria in 793AD, then one of Europe's most holy sites - sent shockwaves through the country and signalled an era of terror that would last, on and off, for more than 200 years.
In 865AD a full army arrived to storm through Britain, taking three of the kingdoms of England - Northumbria, East Anglia and Mercia - before finally attacking the remaining Anglo-Saxon stronghold of Wessex.
There, under the leadership of King Alfred, the Saxons organised themselves and pushed back - eventually dividing Britain into Wessex to the West and Danelaw to the East. By the time of the Weymouth massacre, the Saxons had regained most of their old territories and had created the first unified English kingdom.
But the birth of England was accompanied by a return of the Viking raiders, spurred on by Danish royalty back home.
Some involved a couple of boats and a few dozen men, but others involved 100 boats.
Formidable: How a Viking warrior looked
The raids ended in 1016, when the throne was taken by the Danish King Canute.
Life in Viking times would have been tough and short.
Dr Richard Hall, director of archaeology at the York Archaeological Trust, said: 'Vikings would be the same build and height as us.
But there would be few women over 35 because so many died in childbirth. And if you lived to 50 you were doing very well.'
Vikings - and the Saxons that some came to live alongside - were riddled with parasites.
Worms, fleas and lice were common and Vikings kept their hair meticulously groomed to remove the steady supply of nits and fleas.
Water was rarely safe to drink in the ninth and tenth centuries, and Vikings would drink weak beer, or imported wine if they were wealthy enough. Mead made with honey was also popular.
Those who settled in Britain lived in wooden long houses, with thick walls to keep them cool in summer and warm in winter.
Families slept together in the centre of the hall around a fire pit.
They ate bread, cottage cheese, milk and cured meats and fish, supplementing their diet with wild fruits, honey and nuts.
Their bowls and plates were similar to our own but they ate with a sharp-pointed knife which doubled up as a fork.
Drink was taken in horns, while spoons were often ornately carved.
The Viking raids on monasteries created the impression to many Saxons that they hated Christianity. But in reality Vikings who settled in Britain adopted the native religion very easily.
Those who did not convert worshipped a pantheon of charismatic gods.
Their most powerful was the one-eyed Odin, but the most popular was Thor - a stupid but strong god who throws lightning bolts.
Despite the popular image of legend, there is no evidence that Vikings wore horned helmets.
The myth came from the discovery of ceremonial helmets in Scandinavia.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)o.html#ixzz0hwe0jKA8
They knelt and cowered together - a once proud and fearless band of raiders stripped and humiliated by their Saxon captors.
One by one, their executioners stepped forward, uttered a prayer and brought their axes and swords crashing down on the necks of the Viking prisoners.
The axes fell until the roadside was sticky with blood from the decapitated corpses of the 51 men, most barely in their twenties.
Burial site: The decapitated skulls were left in one part of a pit and the bodies in another near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road
Soon the excited crowd joined in, spearing a couple of heads on stakes, placing the rest in a neat pile and tossing the bodies into a ditch.
For more than 1,000 years this bloody roadside act was forgotten, one of many atrocities in the long and violent struggle between the Anglo-Saxons and the Norse invaders.
Now, thanks to an extraordinary piece of luck - and detective work - the massacre has been uncovered by archaeologists in a discovery that sheds fascinating new light on life in Viking Britain.
The 51 beheaded skeletons were discovered last summer near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road.
Over the following two months, Oxford Archaeology removed the skulls which had been placed together in one part of a pit, and the bodies which had been thrown roughly into a heap a few feet away.
A chemical analysis of teeth from ten of the men showed they grew up in countries where the climate is far colder than Britain - with one individual thought to have come from within the Arctic Circle.
Carbon dating showed they were buried between 910 and 1030AD, a time when England was being unified under Saxon kings and when Vikings from Denmark had begun a second wave of raids on the South Coast.
A researcher sifts through the Viking bones found by the side of the road
Oxford Archaeology project manager David Score said: 'To find out that the young men executed were Vikings is a thrilling development.
'Any mass grave is a relatively rare find, but to find one on this scale, from this period of history, is extremely unusual.'
For researchers, there is no question that the victims were Vikings. And not the Vikings who had settled and lived in Britain for generations, but almost certainly a captured raiding party.
In the heart of Anglo-Saxon Wessex - the stronghold of Alfred the Great and his descendants - justice against rogue Vikings would have been violent and swift.
Osteologist Helen Webb from Oxford Archaeology with one of the skull fragments
The blows to the back of their necks were so fierce that the swords cut into the jaws and collarbones.
One man had wounds to his hands - indicating that he grabbed for the blade in a futile bid to save himself. Others suffered blows to pelvis, stomach and chest.
There were more bodies than skulls, leading to speculation that three dismembered heads were displayed on stakes.
Oxford Archaeology bone specialist Ceri Boston said: 'It was not a straight one slice and head off. They were all hacked at around the head and jaw. It doesn't look like they were very willing or the executioners very skilled.
'We think the decapitation was messy because the person would have been moving around.
'The location is a typical place for a Saxon execution site - on a main road and a parish boundary and close to prehistoric burrows.'
Although a raiding party seems the most likely explanation, the men could have been caught in battle some distance away and taken to Weymouth for execution. Or they could even have been killed by a rival Viking party.
History suggests that the Viking raiders could be just as ruthless as their fearsome reputation.
The first to arrive in Britain were after loot - and they saw the undefended monasteries, with their silver-chalices, gold crosses and bejewelled books, as a soft target.
The raids - which started in Lindisfarne in Northumbria in 793AD, then one of Europe's most holy sites - sent shockwaves through the country and signalled an era of terror that would last, on and off, for more than 200 years.
In 865AD a full army arrived to storm through Britain, taking three of the kingdoms of England - Northumbria, East Anglia and Mercia - before finally attacking the remaining Anglo-Saxon stronghold of Wessex.
There, under the leadership of King Alfred, the Saxons organised themselves and pushed back - eventually dividing Britain into Wessex to the West and Danelaw to the East. By the time of the Weymouth massacre, the Saxons had regained most of their old territories and had created the first unified English kingdom.
But the birth of England was accompanied by a return of the Viking raiders, spurred on by Danish royalty back home.
Some involved a couple of boats and a few dozen men, but others involved 100 boats.
Formidable: How a Viking warrior looked
The raids ended in 1016, when the throne was taken by the Danish King Canute.
Life in Viking times would have been tough and short.
Dr Richard Hall, director of archaeology at the York Archaeological Trust, said: 'Vikings would be the same build and height as us.
But there would be few women over 35 because so many died in childbirth. And if you lived to 50 you were doing very well.'
Vikings - and the Saxons that some came to live alongside - were riddled with parasites.
Worms, fleas and lice were common and Vikings kept their hair meticulously groomed to remove the steady supply of nits and fleas.
Water was rarely safe to drink in the ninth and tenth centuries, and Vikings would drink weak beer, or imported wine if they were wealthy enough. Mead made with honey was also popular.
Those who settled in Britain lived in wooden long houses, with thick walls to keep them cool in summer and warm in winter.
Families slept together in the centre of the hall around a fire pit.
They ate bread, cottage cheese, milk and cured meats and fish, supplementing their diet with wild fruits, honey and nuts.
Their bowls and plates were similar to our own but they ate with a sharp-pointed knife which doubled up as a fork.
Drink was taken in horns, while spoons were often ornately carved.
The Viking raids on monasteries created the impression to many Saxons that they hated Christianity. But in reality Vikings who settled in Britain adopted the native religion very easily.
Those who did not convert worshipped a pantheon of charismatic gods.
Their most powerful was the one-eyed Odin, but the most popular was Thor - a stupid but strong god who throws lightning bolts.
Despite the popular image of legend, there is no evidence that Vikings wore horned helmets.
The myth came from the discovery of ceremonial helmets in Scandinavia.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)o.html#ixzz0hwe0jKA8
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
12-03-2010quote:Op vrijdag 12 maart 2010 08:28 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Dorset's killing field: In a ditch on a country road, the skulls and bones of 51 Viking invaders beheaded 1,000 years ago
Onthoofde lichamen in Engels massagraf blijken Vikingen
In juni 2009 werd in het zuidwesten van Engeland een massagraf ontdekt in het graafschap Dorset. Archeologen hebben de ontdekte onthoofde lichamen nu geïdentificeerd als Vikingen. Uit testen bij 10 van de meer dan 50 lijken, blijkt dat ze afkomstig zijn uit een land met een kouder klimaat dan dat in Groot-Brittannië.
Het massagraf werd ontdekt tijdens bouwwerken in het Engelse graafschap Dorset, in het zuidwesten van Engeland. Volgens het team archeologen rond Jane Evans en Carolyn Chenery van NERC Isotope Geosciences Laboratory in Nottingham, dateert de vondst van tussen 910 en 1030 na Christus. Mogelijk werden de Vikingen vermoord door Angelsaksen.
"Het is relatief zeldzaam dat een massagraf ontdekt wordt, zeker een massagraf van deze omvang en uit deze tijd", zegt projectleider David Score. "Het biedt ongelooflijke mogelijkheden om meer te ontdekken over wat er in Dorset heeft plaatsgevonden." De wetenschappers hopen nieuwe informatie te verkrijgen over de levensstijl, de voeding en de algemene gezondheid van Vikingen. (dpa/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-03-2010
Sarcofaag weer terug in Egypte
AMSTERDAM - Een drieduizend jaar oude houten sarcofaag is teruggekeerd in Egypte. Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur zaterdag gezegd. De sarcofaag werd in oktober 2008 op het vliegveld van Miami in beslag genomen.
De fel beschilderde grafkist dateert uit de 21e dynastie, die duurde van 1070 tot 945 voor Christus, en behoorde toe aan een edelman die de naam Imesy droeg.
De kist werd in 2008 in Miami in beslag genomen uit een vracht uit Barcelona. De importeur beschikte niet over de juiste papieren om de sarcofaag in te voeren en kon niet aantonen dat hij de eigenaar was.
Het hoofd van de Egyptische antiquiteitenraad reisde woensdag naar de VS om de sarcofaag op te halen.
© Novum
(nu.nl)
Sarcofaag weer terug in Egypte
AMSTERDAM - Een drieduizend jaar oude houten sarcofaag is teruggekeerd in Egypte. Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur zaterdag gezegd. De sarcofaag werd in oktober 2008 op het vliegveld van Miami in beslag genomen.
De fel beschilderde grafkist dateert uit de 21e dynastie, die duurde van 1070 tot 945 voor Christus, en behoorde toe aan een edelman die de naam Imesy droeg.
De kist werd in 2008 in Miami in beslag genomen uit een vracht uit Barcelona. De importeur beschikte niet over de juiste papieren om de sarcofaag in te voeren en kon niet aantonen dat hij de eigenaar was.
Het hoofd van de Egyptische antiquiteitenraad reisde woensdag naar de VS om de sarcofaag op te halen.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-03-2010
Sporen uit de Midden Steentijd ontdekt in Evergem
Bij proefsleuvenonderzoek op een toekomstig industrieterrein in Evergem hebben archeologen de voorbije maand allerlei gebruiksvoorwerpen uit de Midden Steentijd aangetroffen. Archeoloog Pieter Laloo zegt dat de voorwerpen in een onaangeroerde ondergrond lagen, wat uniek voor de streek zou zijn.
"We ontdekten gebruiksvoorwerpen, waaronder 'schrabbers' om huiden te bewerken, pijlbewapeningen (weerhaken op een pijl) en microklingen (mesjes) uit het Mesoliticum (10.000 tot 4.000 v.C.)", verduidelijkt Pieter Laloo van Ghent Archeological Solutions, een spin-off van de Gentse Universiteit. "Daarnaast werden verschillende afslagen van vuursteenknollen gevonden, wat bewijst dat men er aanwezig was met een kampplaats."
Dat de vondsten in de onaangeroerde originele bodem lagen, is volgens de archeoloog uniek in de streek. "In de nabijheid van de rivierbedding van de Oude Kale en de akkers van de Moervaartdepressie zijn wel al oppervlaktevondsten uit die tijd gedaan, maar die voorwerpen lagen in een goed bewaarde podsollaag."
Nu het vooronderzoek afgerond is, start volgende week het gerichte archeologisch afboren en bemonsteren om de vuursteenconcentraties meer in detail te bestuderen. Op langere termijn hoopt men een spreidingskaart te kunnen opmaken en de kampplaats te beschrijven. (belga/lpb)
(HLN)
Sporen uit de Midden Steentijd ontdekt in Evergem
Bij proefsleuvenonderzoek op een toekomstig industrieterrein in Evergem hebben archeologen de voorbije maand allerlei gebruiksvoorwerpen uit de Midden Steentijd aangetroffen. Archeoloog Pieter Laloo zegt dat de voorwerpen in een onaangeroerde ondergrond lagen, wat uniek voor de streek zou zijn.
"We ontdekten gebruiksvoorwerpen, waaronder 'schrabbers' om huiden te bewerken, pijlbewapeningen (weerhaken op een pijl) en microklingen (mesjes) uit het Mesoliticum (10.000 tot 4.000 v.C.)", verduidelijkt Pieter Laloo van Ghent Archeological Solutions, een spin-off van de Gentse Universiteit. "Daarnaast werden verschillende afslagen van vuursteenknollen gevonden, wat bewijst dat men er aanwezig was met een kampplaats."
Dat de vondsten in de onaangeroerde originele bodem lagen, is volgens de archeoloog uniek in de streek. "In de nabijheid van de rivierbedding van de Oude Kale en de akkers van de Moervaartdepressie zijn wel al oppervlaktevondsten uit die tijd gedaan, maar die voorwerpen lagen in een goed bewaarde podsollaag."
Nu het vooronderzoek afgerond is, start volgende week het gerichte archeologisch afboren en bemonsteren om de vuursteenconcentraties meer in detail te bestuderen. Op langere termijn hoopt men een spreidingskaart te kunnen opmaken en de kampplaats te beschrijven. (belga/lpb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-03-2010
Archeologen vinden Romeinse pottenbakkersoven in Asse
KUL-archeologen onder leiding van professor Marc Lodewijckx hebben in een zone langs de Nerviërsstraat in Asse een goed bewaarde pottenbakkersoven uit de Romeinse periode ontdekt. In de omgeving werden de afgelopen maanden al tal van interessante vondsten uit die periode aangetroffen, zoals een stuk geplaveide weg, restanten van een groot gebouw, waterputten en kuilen met nederzettingsafval waaronder aardewerk en dergelijke.
In de loop van de eerste eeuw na Christus ontwikkelde zich in Asse een Gallo-Romeinse nederzetting rond een kruispunt van Romeinse wegen. Zeker vanaf het midden van de eerste eeuw tot het begin van de derde eeuw na Christus was Asse het economisch en bestuurlijk centrum van de omliggende regio. De archeologen onderzoeken sinds een tijd een 1,3 ha groot terrein dat zich in het noordoostelijke deel van de nederzetting bevond.
Het is overigens al de derde pottenbakkersoven die de KUL-archeologen aangetroffen hebben in Asse. Tijdens onderzoek in 2007 aan de Krokegemseweg in Asse legde het onderzoeksteam al een goed bewaard pottenbakkersatelier uit de tweede helft van de tweede eeuw na Christus vrij. Ook die ovens bevonden zich in de noordoostelijke randzone van de nederzetting. (belga/sps)
(HLN)
Archeologen vinden Romeinse pottenbakkersoven in Asse
KUL-archeologen onder leiding van professor Marc Lodewijckx hebben in een zone langs de Nerviërsstraat in Asse een goed bewaarde pottenbakkersoven uit de Romeinse periode ontdekt. In de omgeving werden de afgelopen maanden al tal van interessante vondsten uit die periode aangetroffen, zoals een stuk geplaveide weg, restanten van een groot gebouw, waterputten en kuilen met nederzettingsafval waaronder aardewerk en dergelijke.
In de loop van de eerste eeuw na Christus ontwikkelde zich in Asse een Gallo-Romeinse nederzetting rond een kruispunt van Romeinse wegen. Zeker vanaf het midden van de eerste eeuw tot het begin van de derde eeuw na Christus was Asse het economisch en bestuurlijk centrum van de omliggende regio. De archeologen onderzoeken sinds een tijd een 1,3 ha groot terrein dat zich in het noordoostelijke deel van de nederzetting bevond.
Het is overigens al de derde pottenbakkersoven die de KUL-archeologen aangetroffen hebben in Asse. Tijdens onderzoek in 2007 aan de Krokegemseweg in Asse legde het onderzoeksteam al een goed bewaard pottenbakkersatelier uit de tweede helft van de tweede eeuw na Christus vrij. Ook die ovens bevonden zich in de noordoostelijke randzone van de nederzetting. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-03-2010
Oude beelden opgegraven in Egypte
AMSTERDAM - Een team archeologen heeft in de Egyptische stad Luxor twee grote roodgranieten beelden gevonden in het mortuarium van een van Egyptes machtigste farao's, die bijna 3400 jaar geleden aan de macht was.
Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur dinsdag gezegd. De archeologen ontdekten een vier meter hoog beeld van Thoth, de god van de wijsheid, en het bovenste deel van een beeld van farao Amenhotep III dat naast een ander godenbeeld stond.
Beide beelden lagen begraven in het mortuarium van de farao, gelegen op de westoever van de Nijl in de stad Luxor.
Amenhotep III
Eind februari werd al het hoofd van een beeld van Amenhotep III gevonden. Het hoofd, ongeveer ter grootte van een volwassen persoon, is de best bewaarde beeltenis van het gezicht van de farao dat ooit gevonden is. Twee beelden van zwart graniet werden in maart vorig jaar ontdekt in de tempel.
Overstromingen
Amenhotep III was de grootvader van de wereldberoemde farao Toetanchamon. De tempel van de oude farao is in het verleden grotendeels verwoest, mogelijk door overstromingen. Van de muren is weinig meer over, maar archeologen hebben wel een grote hoeveelheid rijkdommen opgegraven, van kunstvoorwerpen tot standbeelden.
© Novum
(nu.nl)
[ Bericht 73% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 17-03-2010 08:28:52 ]
Oude beelden opgegraven in Egypte
AMSTERDAM - Een team archeologen heeft in de Egyptische stad Luxor twee grote roodgranieten beelden gevonden in het mortuarium van een van Egyptes machtigste farao's, die bijna 3400 jaar geleden aan de macht was.
Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur dinsdag gezegd. De archeologen ontdekten een vier meter hoog beeld van Thoth, de god van de wijsheid, en het bovenste deel van een beeld van farao Amenhotep III dat naast een ander godenbeeld stond.
Beide beelden lagen begraven in het mortuarium van de farao, gelegen op de westoever van de Nijl in de stad Luxor.
Amenhotep III
Eind februari werd al het hoofd van een beeld van Amenhotep III gevonden. Het hoofd, ongeveer ter grootte van een volwassen persoon, is de best bewaarde beeltenis van het gezicht van de farao dat ooit gevonden is. Twee beelden van zwart graniet werden in maart vorig jaar ontdekt in de tempel.
Overstromingen
Amenhotep III was de grootvader van de wereldberoemde farao Toetanchamon. De tempel van de oude farao is in het verleden grotendeels verwoest, mogelijk door overstromingen. Van de muren is weinig meer over, maar archeologen hebben wel een grote hoeveelheid rijkdommen opgegraven, van kunstvoorwerpen tot standbeelden.
© Novum
(nu.nl)
[ Bericht 73% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 17-03-2010 08:28:52 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://knack.rnews.be/nie(...)26-article48016.htmlquote:"CIA financieerde Europese eenmaking"
17/03/2010 12:28
Knack Extra focust deze week op een niet zo bekende geldschieter van de prille Europese beweging: de Amerikaanse inlichtingendienst CIA.
Toen de Franse minister Robert Schuman op 9 mei 1950 in zijn historische verklaring de aanzet gaf tot de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (en dus tot wat nu de Europese Unie is) was een expliciet doel een federatie creëren die 'onontbeerlijk is voor het behoud van de vrede'.
In die begindagen van de Koude Oorlog speelde echter nog een motief mee.
Een klein jaar daarvoor kwamen in de chique New Yorkse Recess Club enkele power boys uit financiële en politieke kringen en uit de inlichtingendiensten samen. Het werd de eerste formele bijeenkomst van het American Committee on United Europe (ACUE).
De opdracht: Europese eenmaking aanmoedigen, vooral door privéorganisaties in Europa financieel te ondersteunen.
Propaganda
Winston Churchill was op dat moment al in de weer met zijn Europese beweging, en de mobilisatiekracht daarvan was de Amerikanen niet ontgaan. De beweging kon een interessante propagandatoeter worden in de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie.
Churchill was al eerder - samen met Paul-Henri Spaak - over de Atlantische Oceaan om bijstand voor zijn nagenoeg bankroete Europese beweging komen smeken, maar nu zou hij gehoor vinden.
Financiële steun
Het kwam tot een geheime samenwerking tussen het ACUE en de Europese beweging. En het ACUE kon daarbij rekenen op de financiële steun van de CIA, die daartoe op haar beurt fondsen van het Marshallplan afleidde.
Tussen eind 1949 en begin 1960 zou het ACUE ruim 4 miljoen dollar CIA-geld naar de Europese beweging sluizen - in hedendaagse euro's nagenoeg 32 miljoen. Het eerste tastbare succes: Robert Schumans plan voor een Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal.
"Wat wij in Europa hebben gedaan, was onmogelijk geweest zonder de hulp van het American Committtee on United Europe", zo schrijft een dankbare Paul Henri-Spaak in 1960 aan de toenmalige ACUE-directeur.
(RVC)
Knack Extra '60 jaar na de Schumanverklaring', ligt vanaf vrijdag 19 maart in de winkel. Abonnees vinden het nummer gewoon bij Knack van woensdag.
17-03-2010
Bombardement op Dresden in 1945 eiste 25.000 doden
Bij de Britse en Amerikaanse bombardementen op de Duitse stad Dresden in 1945 hebben mensen uit twintig verschillende landen het leven verloren. Onder de slachtoffers bevonden zich ook dwangarbeiders en krijgsgevangenen, zo deelde de Historische Commissie van de stad vandaag mee.
Het onderzoek van de historici bevestigt ook dat tijdens de luchtaanval ongeveer 25.000 doden vielen.
Volgens nazipropaganda werden er tijdens de bombardementen, die plaatsvonden van 13 tot 15 februari 1945, 200.000 mensen gedood. Het omstreden bombardement op de Duitse stad wordt in sommige extreem-rechtse kringen dan ook vaak aangehaald als argument om de oorlogsmisdaden van nazi-Duitsland te relativeren. (dpa/sps)
(HLN)
Bombardement op Dresden in 1945 eiste 25.000 doden
Bij de Britse en Amerikaanse bombardementen op de Duitse stad Dresden in 1945 hebben mensen uit twintig verschillende landen het leven verloren. Onder de slachtoffers bevonden zich ook dwangarbeiders en krijgsgevangenen, zo deelde de Historische Commissie van de stad vandaag mee.
Het onderzoek van de historici bevestigt ook dat tijdens de luchtaanval ongeveer 25.000 doden vielen.
Volgens nazipropaganda werden er tijdens de bombardementen, die plaatsvonden van 13 tot 15 februari 1945, 200.000 mensen gedood. Het omstreden bombardement op de Duitse stad wordt in sommige extreem-rechtse kringen dan ook vaak aangehaald als argument om de oorlogsmisdaden van nazi-Duitsland te relativeren. (dpa/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-03-2010
Vroegere Floresmensen
Eiland werd ruim een miljoen jaar geleden gekoloniseerd
Het is al meer dan een miljoen jaar geleden dat de eerste mensachtigen zich vestigden op het Indonesische eiland Flores. Hun stenen werktuigen zijn gevonden onder een laag vulkanisch gesteente.
Voorgangers van de moderne mens zijn veel eerder en verder over de wereld uitgezwermd dan bekend was, blijkt de laatste jaren steeds weer. De vondst van 48 stenen werktuigen op het Indonesische eiland Flores schuift de grens nog een stukje op. Ze lagen verstopt onder een 80 centimeter dikke laag vulkanisch gesteente van ruim een miljoen jaar oud.
Het is niet voor het eerst dat voorwerpen op dit eiland zijn gevonden die onmogelijk door moderne mensen gemaakt kunnen zijn, vertelt John de Vos, paleontoloog bij Naturalis in Leiden. “Je kent natuurlijk de vondst van de dwergmens Homo floresiensis, in 2003, bijgenaamd de Hobbit. Toen zijn ook werktuigen gevonden, de oudste zo’n honderdduizend jaar oud. Veel minder bekend is, dat we in de jaren negentig ook al werktuigen uit de grond haalden en hun ouderdom vaststelden op bijna 900 duizend jaar. Waarschijnlijk waren ze gemaakt door Homo erectus.”
Waarom nu wel?
“Destijds wilde Nature dat verhaal niet hebben. Zulke oude bewijzen pasten helemaal niet in het beeld dat er toen was van de verspreiding van vroege menstypen, en dus vertrouwden ze onze datering niet. Nu komen één miljoen jaar oude werktuigen er wel in. Waarom? Ik denk dat dat vooral met de ontdekking van de ‘Hobbit’ te maken heeft. En met de schedels in Dmanisi, in Georgië. Die zijn 1,8 miljoen jaar oud, wat ook niemand voor mogelijk had gehouden.”
De Vos vond ook honderdduizenden jaren oude stenen werktuigen op de Filippijnen. En zo zijn er nog wel meer vreemde vondsten, zegt de paleontoloog. “Maar zonder menselijke botten, het liefst schedels, heb je een moeilijk te verkopen verhaal.”
Botten zeggen inderdaad veel meer dan stenen, zegt Gert van den Bergh, één van de auteurs van het nieuwe Nature-artikel. Hij heeft tegenwoordig een aanstelling aan de universiteit van Wollongong (Australië) en richt zich in zijn werk voornamelijk op Indonesië. “Het idee dat je aan oeroude stenen werktuigen kunt zien wie ze gemaakt heeft, is de laatste jaren bijna helemaal losgelaten. Verschillende soorten mensen blijken min of meer dezelfde vormen te hebben gemaakt. Dus nee, die vorm zegt niet zo veel. Maar de ouderdom natuurlijk wel. En die heeft mijn Deense collega Gitte Jensen aangetoond met de zeer precieze argon-laserfusie techniek.”
Dierenbotten
Botten van een miljoen jaar oud hebben Van den Bergh en zijn collega’s niet gevonden in Wolo Sege, de plek waar ze de werktuigen uit de grond haalden. “Gelukkig zijn elders op Flores wel dierenbotten van dezelfde leeftijd gevonden.” Onder meer door John de Vos, die dus niet het geluk had er zulke oude werktuigen bij te vinden.
Flores ligt voorbij de ‘Wallace-lijn’, die de Australische en Aziatische natuur van elkaar scheidt. Al miljoenen jaren is de zee daar een natuurlijke barrière, die weinig diersoorten weten te nemen. Van den Bergh: “Op Flores kwamen bijvoorbeeld nooit varkens en herten voor, terwijl dat toch vrij goede zwemmers zijn. Maar wel olifanten en ratten, die nog iets zeewaardiger zijn. En vroege mensen dus.”
Extreem klein olifantje
“Je ziet je een groot verschil tussen de periode voor een grote vulkaanuitbarsting, rond 900 duizend jaar geleden, en erna. Ervoor leefden er op Flores reuzenschildpadden en liep het extreem kleine dwergolifantje Stegodon sondaari er rond, met een schofthoogte van 90 centimeter.” Daarna niet meer. Er kwam een nieuwe, veel grotere olifant van het vasteland, die in de honderden eeuwen daarna kromp tot dwergformaat, maar nooit zo klein is geworden als zijn voorganger.
En de mensen? Zijn die bij deze ramp ook van het eiland weggevaagd en hebben ze Flores daarna opnieuw gekoloniseerd, of hebben ze de slachting overleefd? Het is allebei mogelijk, zegt Van den Bergh. Tot nu toe was het idee dat de eerste mensachtigen na die uitbarsting op het eiland aankwamen, en dat zij misschien schuldig waren aan het verdwijnen van de schildpad en de mini-olifant. “Maar dat is erg onwaarschijnlijk geworden nu we deze werktuigen hebben ontdekt. Want een soort uitroeien nadat je tienduizenden jaren naast elkaar hebt geleefd, dat is niet logisch.”
Hij acht het goed mogelijk dat deze mensen goed door de vulkaanuitbarsting heenkwamen. “Dat deed de komodovaraan namelijk ook, en die is net als de mens een generalist. Als je van een specifieker dieet moet leven, zoals die schildpad en het olifantje, dan heb je het moeilijker. Die zouden dus wel door deze uitbarsting gesneuveld kunnen zijn.”
Eén miljoen jaar is minimum
Wanneer de eerste mensachtigen op Flores aankwamen, staat uiteraard nog steeds niet vast. Die één miljoen jaar is een minimum; het kan veel langer geleden zijn, aldus Van den Bergh. “En was dat inderdaad Homo erectus, waarvan ook 1,2 miljoen jaar oude resten op Java gevonden zijn? Of misschien een ouder menstype? We weten het niet zeker.”
Ook is niet duidelijk hoe die vroege mensen op Flores zijn beland. Van den Bergh denkt niet dat ze boten of vlotten hebben gebouwd. “Het lijkt me waarschijnlijker dat ze er door tsunami’s heen gespoeld zijn. Die zijn er regelmatig in dit gebied, en bij de tsumani van een paar jaar geleden bleek dat mensen ver kunnen komen als ze zich aan een ontwortelde boom vastklampen.”
Kortom, er zijn nog vragen genoeg. De komende jaren kan het onderzoek op Flores en andere eilanden doorgaan, zegt Van den Bergh. “Mijn collega Mike Morwood heeft voor vijf jaar financiering geregeld. Dus in juni gaan we weer naar Wolo Sege om te graven. En we gaan elders op Flores zoeken naar nog oudere grondlagen. Daarnaast heb ik lopend onderzoek op Sulawesi, waar we ook oude werktuigen hebben gevonden. Misschien is Flores wel vanuit die richting gekoloniseerd.”
Hobbit verdween eerder
In het artikel in Nature staat terloops dat Homo floresiensis niet twaalfduizend, maar zeventienduizend jaar geleden verdween. Hoe zit dat? “Ja, destijds zeiden we dat de jongste botten twaalfduizend jaar oud waren, dat klopt. Het blijkt nu dat we een grondlaag hebben gemist. Zestien à zeventienduizend is het goede getal. Mogelijk is de Hobbit aan z’n einde gekomen door vulkaanuitbarstingen die rond die tijd begonnen. De moderne mens kwam zo’n elfduizend jaar geleden aan, toen het weer rustig was. Misschien was Homo floresiensis er toen nog wel, want daar zijn intrigerende volksverhalen over.”
Elmar Veerman
Adam Brumm, Gitte M. Jensen, Gert D. van den Bergh, Michael J. Morwood, Iwan Kurniawan, Fachroel Aziz en Michael Storey: ‘Hominins on Flores, Indonesia, by one million years ago’, Nature, 18 maart 2010
(Noorderlicht)
Vroegere Floresmensen
Eiland werd ruim een miljoen jaar geleden gekoloniseerd
Het is al meer dan een miljoen jaar geleden dat de eerste mensachtigen zich vestigden op het Indonesische eiland Flores. Hun stenen werktuigen zijn gevonden onder een laag vulkanisch gesteente.
Voorgangers van de moderne mens zijn veel eerder en verder over de wereld uitgezwermd dan bekend was, blijkt de laatste jaren steeds weer. De vondst van 48 stenen werktuigen op het Indonesische eiland Flores schuift de grens nog een stukje op. Ze lagen verstopt onder een 80 centimeter dikke laag vulkanisch gesteente van ruim een miljoen jaar oud.
Het is niet voor het eerst dat voorwerpen op dit eiland zijn gevonden die onmogelijk door moderne mensen gemaakt kunnen zijn, vertelt John de Vos, paleontoloog bij Naturalis in Leiden. “Je kent natuurlijk de vondst van de dwergmens Homo floresiensis, in 2003, bijgenaamd de Hobbit. Toen zijn ook werktuigen gevonden, de oudste zo’n honderdduizend jaar oud. Veel minder bekend is, dat we in de jaren negentig ook al werktuigen uit de grond haalden en hun ouderdom vaststelden op bijna 900 duizend jaar. Waarschijnlijk waren ze gemaakt door Homo erectus.”
Waarom nu wel?
“Destijds wilde Nature dat verhaal niet hebben. Zulke oude bewijzen pasten helemaal niet in het beeld dat er toen was van de verspreiding van vroege menstypen, en dus vertrouwden ze onze datering niet. Nu komen één miljoen jaar oude werktuigen er wel in. Waarom? Ik denk dat dat vooral met de ontdekking van de ‘Hobbit’ te maken heeft. En met de schedels in Dmanisi, in Georgië. Die zijn 1,8 miljoen jaar oud, wat ook niemand voor mogelijk had gehouden.”
De Vos vond ook honderdduizenden jaren oude stenen werktuigen op de Filippijnen. En zo zijn er nog wel meer vreemde vondsten, zegt de paleontoloog. “Maar zonder menselijke botten, het liefst schedels, heb je een moeilijk te verkopen verhaal.”
Botten zeggen inderdaad veel meer dan stenen, zegt Gert van den Bergh, één van de auteurs van het nieuwe Nature-artikel. Hij heeft tegenwoordig een aanstelling aan de universiteit van Wollongong (Australië) en richt zich in zijn werk voornamelijk op Indonesië. “Het idee dat je aan oeroude stenen werktuigen kunt zien wie ze gemaakt heeft, is de laatste jaren bijna helemaal losgelaten. Verschillende soorten mensen blijken min of meer dezelfde vormen te hebben gemaakt. Dus nee, die vorm zegt niet zo veel. Maar de ouderdom natuurlijk wel. En die heeft mijn Deense collega Gitte Jensen aangetoond met de zeer precieze argon-laserfusie techniek.”
Dierenbotten
Botten van een miljoen jaar oud hebben Van den Bergh en zijn collega’s niet gevonden in Wolo Sege, de plek waar ze de werktuigen uit de grond haalden. “Gelukkig zijn elders op Flores wel dierenbotten van dezelfde leeftijd gevonden.” Onder meer door John de Vos, die dus niet het geluk had er zulke oude werktuigen bij te vinden.
Flores ligt voorbij de ‘Wallace-lijn’, die de Australische en Aziatische natuur van elkaar scheidt. Al miljoenen jaren is de zee daar een natuurlijke barrière, die weinig diersoorten weten te nemen. Van den Bergh: “Op Flores kwamen bijvoorbeeld nooit varkens en herten voor, terwijl dat toch vrij goede zwemmers zijn. Maar wel olifanten en ratten, die nog iets zeewaardiger zijn. En vroege mensen dus.”
Extreem klein olifantje
“Je ziet je een groot verschil tussen de periode voor een grote vulkaanuitbarsting, rond 900 duizend jaar geleden, en erna. Ervoor leefden er op Flores reuzenschildpadden en liep het extreem kleine dwergolifantje Stegodon sondaari er rond, met een schofthoogte van 90 centimeter.” Daarna niet meer. Er kwam een nieuwe, veel grotere olifant van het vasteland, die in de honderden eeuwen daarna kromp tot dwergformaat, maar nooit zo klein is geworden als zijn voorganger.
En de mensen? Zijn die bij deze ramp ook van het eiland weggevaagd en hebben ze Flores daarna opnieuw gekoloniseerd, of hebben ze de slachting overleefd? Het is allebei mogelijk, zegt Van den Bergh. Tot nu toe was het idee dat de eerste mensachtigen na die uitbarsting op het eiland aankwamen, en dat zij misschien schuldig waren aan het verdwijnen van de schildpad en de mini-olifant. “Maar dat is erg onwaarschijnlijk geworden nu we deze werktuigen hebben ontdekt. Want een soort uitroeien nadat je tienduizenden jaren naast elkaar hebt geleefd, dat is niet logisch.”
Hij acht het goed mogelijk dat deze mensen goed door de vulkaanuitbarsting heenkwamen. “Dat deed de komodovaraan namelijk ook, en die is net als de mens een generalist. Als je van een specifieker dieet moet leven, zoals die schildpad en het olifantje, dan heb je het moeilijker. Die zouden dus wel door deze uitbarsting gesneuveld kunnen zijn.”
Eén miljoen jaar is minimum
Wanneer de eerste mensachtigen op Flores aankwamen, staat uiteraard nog steeds niet vast. Die één miljoen jaar is een minimum; het kan veel langer geleden zijn, aldus Van den Bergh. “En was dat inderdaad Homo erectus, waarvan ook 1,2 miljoen jaar oude resten op Java gevonden zijn? Of misschien een ouder menstype? We weten het niet zeker.”
Ook is niet duidelijk hoe die vroege mensen op Flores zijn beland. Van den Bergh denkt niet dat ze boten of vlotten hebben gebouwd. “Het lijkt me waarschijnlijker dat ze er door tsunami’s heen gespoeld zijn. Die zijn er regelmatig in dit gebied, en bij de tsumani van een paar jaar geleden bleek dat mensen ver kunnen komen als ze zich aan een ontwortelde boom vastklampen.”
Kortom, er zijn nog vragen genoeg. De komende jaren kan het onderzoek op Flores en andere eilanden doorgaan, zegt Van den Bergh. “Mijn collega Mike Morwood heeft voor vijf jaar financiering geregeld. Dus in juni gaan we weer naar Wolo Sege om te graven. En we gaan elders op Flores zoeken naar nog oudere grondlagen. Daarnaast heb ik lopend onderzoek op Sulawesi, waar we ook oude werktuigen hebben gevonden. Misschien is Flores wel vanuit die richting gekoloniseerd.”
Hobbit verdween eerder
In het artikel in Nature staat terloops dat Homo floresiensis niet twaalfduizend, maar zeventienduizend jaar geleden verdween. Hoe zit dat? “Ja, destijds zeiden we dat de jongste botten twaalfduizend jaar oud waren, dat klopt. Het blijkt nu dat we een grondlaag hebben gemist. Zestien à zeventienduizend is het goede getal. Mogelijk is de Hobbit aan z’n einde gekomen door vulkaanuitbarstingen die rond die tijd begonnen. De moderne mens kwam zo’n elfduizend jaar geleden aan, toen het weer rustig was. Misschien was Homo floresiensis er toen nog wel, want daar zijn intrigerende volksverhalen over.”
Elmar Veerman
Adam Brumm, Gitte M. Jensen, Gert D. van den Bergh, Michael J. Morwood, Iwan Kurniawan, Fachroel Aziz en Michael Storey: ‘Hominins on Flores, Indonesia, by one million years ago’, Nature, 18 maart 2010
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
War hero who inspired Great Escape film dies aged 87
Bill Dean in his RAF uniform during the war
A war hero who helped inspire the film The Great Escape has died aged 87.
Bill Dean joined the RAF in 1940 and became part of Bomber Command, completing 14 missions before he was shot down over Berlin in January 1944.
He was sent to Stalag Luft 111 in Poland a month before the breakout and helped Flight Lt Colin 'The Forger' Blythe create fake passports for 200 servicemen selected for the escape.
Seventy-six made it beyond the wire before the Germans realised what was going on, but many were recaptured and at least 50 were executed.
In January 1945, Bill was among the remaining prisoners who were forced to march 2,000 miles to a camp at Luckenwalder, south of Berlin, where conditions were much worse than Stalag Luft 111.
By April of that year, security at the camp slackened enough for him to walk out.
He was given shelter by a German woman for several months, before being picked up by Americans and sent back to England.
Bill went back to serving in the RAF and in the 1950s became acting squadron leader with the City of Chester Squadron.
In 1956, he started his own business as a retailer of luxury goods to delicatessens.
He married in 1946 and had one daughter, Victoria and a grandson, Alex.
Bill, of Liverpool Road, Cadishead, Salford, Greater Manchester, died in his sleep in Salford Royal Hospital on Tuesday, March 9.
Bill's RAF indentification card. He managed to escape a German camp at Luckenwalder in 1945, before being picked up by the Americans and sent back to England
He had been in hospital for a week with heart problems.
His grandson Alex Beech said: 'It was a peaceful way to go - and also a dignified way - and that would have meant an awful lot to my grandfather.'
Local historian Dave Veldhoven, 45, had been hoping to team Bill up with a film company eager to take him back to the camp.
He said: 'Bill was looking forward to it and he would have been marvellous on film.'
Bill's funeral will be held on Monday, March 29 at 2.20pm in Peel Green Crematorium.
Bill Dean inspired classic film The Great Escape. It was based on a book of the same name about the escape of allied prisoners from a German camp during WWII
The late actor Charles Bronson portrays Flight Lieutenant Danny Velinski DFC RAF, also known as 'The Tunnel King
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)7.html#ixzz0iYTOnCds
Bill Dean in his RAF uniform during the war
A war hero who helped inspire the film The Great Escape has died aged 87.
Bill Dean joined the RAF in 1940 and became part of Bomber Command, completing 14 missions before he was shot down over Berlin in January 1944.
He was sent to Stalag Luft 111 in Poland a month before the breakout and helped Flight Lt Colin 'The Forger' Blythe create fake passports for 200 servicemen selected for the escape.
Seventy-six made it beyond the wire before the Germans realised what was going on, but many were recaptured and at least 50 were executed.
In January 1945, Bill was among the remaining prisoners who were forced to march 2,000 miles to a camp at Luckenwalder, south of Berlin, where conditions were much worse than Stalag Luft 111.
By April of that year, security at the camp slackened enough for him to walk out.
He was given shelter by a German woman for several months, before being picked up by Americans and sent back to England.
Bill went back to serving in the RAF and in the 1950s became acting squadron leader with the City of Chester Squadron.
In 1956, he started his own business as a retailer of luxury goods to delicatessens.
He married in 1946 and had one daughter, Victoria and a grandson, Alex.
Bill, of Liverpool Road, Cadishead, Salford, Greater Manchester, died in his sleep in Salford Royal Hospital on Tuesday, March 9.
Bill's RAF indentification card. He managed to escape a German camp at Luckenwalder in 1945, before being picked up by the Americans and sent back to England
He had been in hospital for a week with heart problems.
His grandson Alex Beech said: 'It was a peaceful way to go - and also a dignified way - and that would have meant an awful lot to my grandfather.'
Local historian Dave Veldhoven, 45, had been hoping to team Bill up with a film company eager to take him back to the camp.
He said: 'Bill was looking forward to it and he would have been marvellous on film.'
Bill's funeral will be held on Monday, March 29 at 2.20pm in Peel Green Crematorium.
Bill Dean inspired classic film The Great Escape. It was based on a book of the same name about the escape of allied prisoners from a German camp during WWII
The late actor Charles Bronson portrays Flight Lieutenant Danny Velinski DFC RAF, also known as 'The Tunnel King
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)7.html#ixzz0iYTOnCds
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
19-03-2010
Nieuwe soort dinosaurus ontdekt: neefje van Velociraptor
Wetenschappers hebben een nieuwe soort onder de dinosaurussen ontdekt. Ze vonden in Mongolië een uitzonderlijk goed bewaard skelet van de tot nog toe onbekende soort, die erg verwant was met de tot de verbeelding sprekende Velociraptor. De nieuwe soort krijgt de naam Linheraptor exquisitus. Dat meldt de BBC op hun website.
Het 1.80 meter grote roofdier behoort tot de klasse van de dromeosaurusses, familie van de therpoden waarvan moderne vogels afstammen. Het versteende geraamte werd in een bijna perfecte staat terug gevonden. De indrukwekkende klauwen en tanden waren nog volledig en bijna onaangeroerd ondanks de ouderdom van het skelet. Dat zou dateren van 65 tot 145 miljoen jaar terug in de tijd.
Lopende hagedis
Het onderzoek werd geleid door Xing Xu van de Chinese Academie der Wetenschappen in Peking. Hij en zijn collega's beschrijven verschillende karakteriserende kenmerken voor het dier, voornamelijk dan over de kaken en de poten. Door de eigenschappen van de kaken en de poten van het dier, die de klauwen van een roofdier bevatten, behoort hij tot de dromeosaurussen. Een dromeosaurus is letterlijk vertaald een "lopende hagedis".
Het fel geëvolueerde roofdier vertegenwoordigt een volledig nieuwe klasse binnen de familie van de dromeosaurussen. "De Linheraptor heeft verschillende overeenkomstige kenmerken met de Velociraptor", schrijven de wetenschappers. Toch wijzen ze erop dat hij niet de dichtste verwant van de Velociraptor is. (svl)
(HLN)
Nieuwe soort dinosaurus ontdekt: neefje van Velociraptor
Wetenschappers hebben een nieuwe soort onder de dinosaurussen ontdekt. Ze vonden in Mongolië een uitzonderlijk goed bewaard skelet van de tot nog toe onbekende soort, die erg verwant was met de tot de verbeelding sprekende Velociraptor. De nieuwe soort krijgt de naam Linheraptor exquisitus. Dat meldt de BBC op hun website.
Het 1.80 meter grote roofdier behoort tot de klasse van de dromeosaurusses, familie van de therpoden waarvan moderne vogels afstammen. Het versteende geraamte werd in een bijna perfecte staat terug gevonden. De indrukwekkende klauwen en tanden waren nog volledig en bijna onaangeroerd ondanks de ouderdom van het skelet. Dat zou dateren van 65 tot 145 miljoen jaar terug in de tijd.
Lopende hagedis
Het onderzoek werd geleid door Xing Xu van de Chinese Academie der Wetenschappen in Peking. Hij en zijn collega's beschrijven verschillende karakteriserende kenmerken voor het dier, voornamelijk dan over de kaken en de poten. Door de eigenschappen van de kaken en de poten van het dier, die de klauwen van een roofdier bevatten, behoort hij tot de dromeosaurussen. Een dromeosaurus is letterlijk vertaald een "lopende hagedis".
Het fel geëvolueerde roofdier vertegenwoordigt een volledig nieuwe klasse binnen de familie van de dromeosaurussen. "De Linheraptor heeft verschillende overeenkomstige kenmerken met de Velociraptor", schrijven de wetenschappers. Toch wijzen ze erop dat hij niet de dichtste verwant van de Velociraptor is. (svl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Documenten Auschwitz gevonden op vliering
WARSCHAU - Op de vliering van een huis in de stad Oswiecim zijn meer dan tweehonderd documenten over het naziconcentratiekamp Auschwitz gevonden. Dat heeft het Poolse persbureau PAP zondag gemeld.
Een deel van de stukken heeft betrekking op het werk van de arts Victor Capesius, die vanaf februari 1944 gevangenen aan experimenten met geneesmiddelen onderwierp. Hij was de laatste apotheker van het kamp, dat in januari 1945 door de Russen werd bevrijd. Auschwitz lag vlak bij Oswiecim.
De documenten werden gevonden bij de renovatie van de woning. Capesius, die na de Tweede Wereldoorlog tot negen jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, stierf in 1985.
WARSCHAU - Op de vliering van een huis in de stad Oswiecim zijn meer dan tweehonderd documenten over het naziconcentratiekamp Auschwitz gevonden. Dat heeft het Poolse persbureau PAP zondag gemeld.
Een deel van de stukken heeft betrekking op het werk van de arts Victor Capesius, die vanaf februari 1944 gevangenen aan experimenten met geneesmiddelen onderwierp. Hij was de laatste apotheker van het kamp, dat in januari 1945 door de Russen werd bevrijd. Auschwitz lag vlak bij Oswiecim.
De documenten werden gevonden bij de renovatie van de woning. Capesius, die na de Tweede Wereldoorlog tot negen jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, stierf in 1985.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
The face of Hitler's British SS: Chilling pictures of the traitors who joined the Fuhrer's most evil unit - with a Union Flag on their sleeve
At first glance, he looks to be a regular corporal in Hitler's dreaded Waffen-SS. The uniform is certainly familiar enough. But look a little closer and two disturbing clues emerge as to his true identity.
On the man's right arm, a Union Flag shield is just visible, while his right collar tab hides a strange insignia - the three lions of the Royal Standard of England.
For this corporal was no ordinary Nazi. He belonged to a shadowy and little-known unit of the SS called the British Free Corps (BFC), a group of treacherous British and Commonwealth soldiers who decided to fight for the Nazis rather than spend the war in honourable captivity as PoWs.
Total traitor: Roy Courlander in his SS uniform, featuring a Union Flag just visible in the bottom left-hand corner
Photographs of members of the British Free Corps in uniform are fantastically rare - the last was found 30 years ago. But earlier this month, I discovered this faded photograph - and several others like it - in a long-forgotten file buried away at the National Archives in Kew, Surrey.
The photographs - of 14 men in total - had been tucked away in a folder relating to an RAF war crimes investigation unit that I stumbled upon while researching a forthcoming book.
Placed in a plain brown manilla A5 envelope marked simply 'collaborators', there were no accompanying documents, nor any details of the men's identities.
But from piecing together other historical records, I have been able to trace most of those shown here, and in some cases tell the full story of their betrayal - and reveal what became of them after the war.
Together, their tales cast a fascinating new light on some of Britain's worst wartime traitors.
So who was the first arrogant young man, posing proudly in his SS uniform? His name was Roy Nicholas Courlander - one of the leading members of the BFC. And what makes his betrayal even more abhorrent is that he had been raised by a Jewish family.
These BFC members are believed to be Railton Freeman, Leonard Banning, Martin James Monti and Douglas Berneville-Clay
Born illegitimately in London in 1914, the young Roy was adopted by a Lithuanian Jewish businessman who sent him to boarding school. When he was 19, however, he was sent to live and work on a coconut plantation owned by his father in the New Hebrides in the South Pacific.
On the outbreak of war, Courlander was enlisted into the New Zealand army, and served in the Western Desert and Greece, where he was captured in April 1941.
But unbeknown to his fellow PoWs, Courlander harboured secret fascist sympathies and had come to believe in the inevitability of a Nazi victory. So when the Germans invaded Russia that summer he decided to defect, volunteering to fight for Hitler against the Soviets.
His request was initially turned down by the Germans, and Courlander spent the next year acting instead as an interpreter at his PoW camp.
Nevertheless, he continued to ally himself with his captors, and in June 1943, he was rewarded with a transfer to Genshagen PoW camp 20 miles south of Berlin.
Superficially, Genshagen appeared to be almost like a holiday camp, where PoWs were well fed and had access to many more amenities than they would expect at a normal Stalag.
Billed as a camp where compliant prisoners could enjoy a well-earned break, its purpose was far more sinister - it was a place in which prisoners were recruited to help the German cause.
While at Genshagen, Courlander first came into contact with one of the most despicable and infamous British traitors of the war - John Amery.
An Old Harrovian and son of a leading member of Churchill's Cabinet, Amery was a sexual pervert, a bankrupt and a convinced Nazi who had remained in France with his prostitute wife after the fall of Paris.
These portraits of unidentified members of the BFC were found in an envelope marked ‘Photographs Dulag Luft III and Collaborators’ at the National Archives at Kew. The first two pictures appear to be of the same man
Amery spent his time making speeches glorifying the Third Reich before he kindled the idea of forming a British unit that could fight alongside the Germans - the British Free Corps.
Initially christened the 'Legion of St George', the idea was personally approved by the Führer. On December 28, 1942, Hitler had sent out the following order from his lair in the forest at Rastenburg: 'The Führer is in agreement with the establishment of an English legion . . . former members of the English Fascist Party or those with similar ideology - therefore quality, not quantity.'
Hitler stipulated that the unit should reach platoon strength - around 30 men - before going into action.
Amery toured PoW camps attempting to recruit British and Commonwealth-troops to enlist, but he met little more than catcalls and jeers. His recruiting leaflets were often used as lavatory paper by patriotic prisoners.
Courlander, though, was eager to enlist. Even before joining Amery's unit, he proved his loyalties to his new masters by broadcasting on German radio. The Nazis thought that using British citizens for these transmissions was a useful propaganda weapon.
The most famous broadcaster was William Joyce, more infamously known as 'Lord Haw-Haw'. But Courlander did more than just make broadcasts. He actively tried to convince fellow PoWs to join the new 'British SS'.
The vast majority were understandably outraged. Those who were persuaded to sign up had often been members of Oswald Mosley's Blackshirts, or chancers who were lured by the promise of decent food, alcohol, and access to female company.
Towards the end of 1943, Courlander was sent to live in Pankow in Berlin, where he was billeted along with his fellow recruits. On January 1, 1944, the British Free Corps finally came into being, and Courlander was given the rank of corporal.
More unknown BFC members whose portraits have been found at Kew. Again the last two photographs may be of the same man - they both appear to be wearing the same tie
As the leading light in the unit, he had hoped to be commissioned as an officer, but the job went to a German SS captain called Hans-Werner Roepke.
In the spring, the unit was posted to Hildesheim, 20 miles south-east of Hanover, and on April 20, 1944 (Hitler's 55th birthday), the unit had its inaugural parade wearing its specially designed BFC uniforms featuring the Union Flag and the three lions collar tab that Courlander is shown wearing in the photograph on this page.
What is not visible in this image is the cuff band which read 'British Free Corps', an addition that must surely have startled the residents of Hildesheim when the British collaborators caroused with German women in the local cafés.
Like his fellow traitors, Courlander jumped at the chance of female company, and while he continued his radio work in Berlin, he struck up a relationship with a German girl called Carola.
But as the year wore on, even the most dim-witted members of the BFC realised that the war was going against Germany, and they had no desire to go into action. 'The unit was just trying to kill time,' Captain Roepke remembered many years later.
Even Courlander's loyalty to the Nazis dissipated, and during that summer he made plans to escape. Along with another BFC member, Francis Maton (see below), Courlander was seconded to the SS propaganda regiment on the Western Front, which he hoped would give him the chance to defect back to the Allies.
On September 3, the two men duly arrived in Brussels, where they went into hiding rather than face the advancing Allied army. The following day, they gave themselves up to a British officer, thus becoming the first two BFC men to be arrested.
During his subsequent interrogations, Courlander spoke freely and did not hesitate to name fellow traitors. As a result, the British were able to identify many other 'rotten apples' and round them up as the Allies advanced through Europe.
Though their exact origins remain a mystery, the newly discovered photographs are likely to have been compiled as part of the process of identifying the traitors and bringing them to justice.
So what became of Courlander and his fellow BFC members? After capture, they were brought back to Britain for trial. Surprisingly, even though the men were convicted of assisting the enemy, most of their sentences were not as severe as might be expected.
Though John Amery was hanged as the ringleader, Courlander received only a 15-year jail sentence, which was later cut in half. But, fearful of retribution, the men were understandably keen to keep their wartime records secret on their release.
After serving his time, Courlander moved to Australia in the early Fifties to start a new life, but spent his last years wandering from lowly address to lowly address.
He ended up in a small industrial town of Lethbridge Park, two hours' drive from Sydney, which at the time was home to many serving and former soldiers.
His last address was a ground-floor council flat in a graffiti-scarred rundown block.
Today, no one in the block of flats remembers the Englishman who lived there 31 years ago - virtually everyone now living in the complex and neighbouring houses has moved in since that time.
But it was here that Roy Courlander's controversial life ended at the age of 65.
Today, all that remains of his past is this forgotten snapshot - a picture of the traitor who had worn his SS uniform with pride.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0ivGNuOF4
At first glance, he looks to be a regular corporal in Hitler's dreaded Waffen-SS. The uniform is certainly familiar enough. But look a little closer and two disturbing clues emerge as to his true identity.
On the man's right arm, a Union Flag shield is just visible, while his right collar tab hides a strange insignia - the three lions of the Royal Standard of England.
For this corporal was no ordinary Nazi. He belonged to a shadowy and little-known unit of the SS called the British Free Corps (BFC), a group of treacherous British and Commonwealth soldiers who decided to fight for the Nazis rather than spend the war in honourable captivity as PoWs.
Total traitor: Roy Courlander in his SS uniform, featuring a Union Flag just visible in the bottom left-hand corner
Photographs of members of the British Free Corps in uniform are fantastically rare - the last was found 30 years ago. But earlier this month, I discovered this faded photograph - and several others like it - in a long-forgotten file buried away at the National Archives in Kew, Surrey.
The photographs - of 14 men in total - had been tucked away in a folder relating to an RAF war crimes investigation unit that I stumbled upon while researching a forthcoming book.
Placed in a plain brown manilla A5 envelope marked simply 'collaborators', there were no accompanying documents, nor any details of the men's identities.
But from piecing together other historical records, I have been able to trace most of those shown here, and in some cases tell the full story of their betrayal - and reveal what became of them after the war.
Together, their tales cast a fascinating new light on some of Britain's worst wartime traitors.
So who was the first arrogant young man, posing proudly in his SS uniform? His name was Roy Nicholas Courlander - one of the leading members of the BFC. And what makes his betrayal even more abhorrent is that he had been raised by a Jewish family.
These BFC members are believed to be Railton Freeman, Leonard Banning, Martin James Monti and Douglas Berneville-Clay
Born illegitimately in London in 1914, the young Roy was adopted by a Lithuanian Jewish businessman who sent him to boarding school. When he was 19, however, he was sent to live and work on a coconut plantation owned by his father in the New Hebrides in the South Pacific.
On the outbreak of war, Courlander was enlisted into the New Zealand army, and served in the Western Desert and Greece, where he was captured in April 1941.
But unbeknown to his fellow PoWs, Courlander harboured secret fascist sympathies and had come to believe in the inevitability of a Nazi victory. So when the Germans invaded Russia that summer he decided to defect, volunteering to fight for Hitler against the Soviets.
His request was initially turned down by the Germans, and Courlander spent the next year acting instead as an interpreter at his PoW camp.
Nevertheless, he continued to ally himself with his captors, and in June 1943, he was rewarded with a transfer to Genshagen PoW camp 20 miles south of Berlin.
Superficially, Genshagen appeared to be almost like a holiday camp, where PoWs were well fed and had access to many more amenities than they would expect at a normal Stalag.
Billed as a camp where compliant prisoners could enjoy a well-earned break, its purpose was far more sinister - it was a place in which prisoners were recruited to help the German cause.
While at Genshagen, Courlander first came into contact with one of the most despicable and infamous British traitors of the war - John Amery.
An Old Harrovian and son of a leading member of Churchill's Cabinet, Amery was a sexual pervert, a bankrupt and a convinced Nazi who had remained in France with his prostitute wife after the fall of Paris.
These portraits of unidentified members of the BFC were found in an envelope marked ‘Photographs Dulag Luft III and Collaborators’ at the National Archives at Kew. The first two pictures appear to be of the same man
Amery spent his time making speeches glorifying the Third Reich before he kindled the idea of forming a British unit that could fight alongside the Germans - the British Free Corps.
Initially christened the 'Legion of St George', the idea was personally approved by the Führer. On December 28, 1942, Hitler had sent out the following order from his lair in the forest at Rastenburg: 'The Führer is in agreement with the establishment of an English legion . . . former members of the English Fascist Party or those with similar ideology - therefore quality, not quantity.'
Hitler stipulated that the unit should reach platoon strength - around 30 men - before going into action.
Amery toured PoW camps attempting to recruit British and Commonwealth-troops to enlist, but he met little more than catcalls and jeers. His recruiting leaflets were often used as lavatory paper by patriotic prisoners.
Courlander, though, was eager to enlist. Even before joining Amery's unit, he proved his loyalties to his new masters by broadcasting on German radio. The Nazis thought that using British citizens for these transmissions was a useful propaganda weapon.
The most famous broadcaster was William Joyce, more infamously known as 'Lord Haw-Haw'. But Courlander did more than just make broadcasts. He actively tried to convince fellow PoWs to join the new 'British SS'.
The vast majority were understandably outraged. Those who were persuaded to sign up had often been members of Oswald Mosley's Blackshirts, or chancers who were lured by the promise of decent food, alcohol, and access to female company.
Towards the end of 1943, Courlander was sent to live in Pankow in Berlin, where he was billeted along with his fellow recruits. On January 1, 1944, the British Free Corps finally came into being, and Courlander was given the rank of corporal.
More unknown BFC members whose portraits have been found at Kew. Again the last two photographs may be of the same man - they both appear to be wearing the same tie
As the leading light in the unit, he had hoped to be commissioned as an officer, but the job went to a German SS captain called Hans-Werner Roepke.
In the spring, the unit was posted to Hildesheim, 20 miles south-east of Hanover, and on April 20, 1944 (Hitler's 55th birthday), the unit had its inaugural parade wearing its specially designed BFC uniforms featuring the Union Flag and the three lions collar tab that Courlander is shown wearing in the photograph on this page.
What is not visible in this image is the cuff band which read 'British Free Corps', an addition that must surely have startled the residents of Hildesheim when the British collaborators caroused with German women in the local cafés.
Like his fellow traitors, Courlander jumped at the chance of female company, and while he continued his radio work in Berlin, he struck up a relationship with a German girl called Carola.
But as the year wore on, even the most dim-witted members of the BFC realised that the war was going against Germany, and they had no desire to go into action. 'The unit was just trying to kill time,' Captain Roepke remembered many years later.
Even Courlander's loyalty to the Nazis dissipated, and during that summer he made plans to escape. Along with another BFC member, Francis Maton (see below), Courlander was seconded to the SS propaganda regiment on the Western Front, which he hoped would give him the chance to defect back to the Allies.
On September 3, the two men duly arrived in Brussels, where they went into hiding rather than face the advancing Allied army. The following day, they gave themselves up to a British officer, thus becoming the first two BFC men to be arrested.
During his subsequent interrogations, Courlander spoke freely and did not hesitate to name fellow traitors. As a result, the British were able to identify many other 'rotten apples' and round them up as the Allies advanced through Europe.
Though their exact origins remain a mystery, the newly discovered photographs are likely to have been compiled as part of the process of identifying the traitors and bringing them to justice.
So what became of Courlander and his fellow BFC members? After capture, they were brought back to Britain for trial. Surprisingly, even though the men were convicted of assisting the enemy, most of their sentences were not as severe as might be expected.
Though John Amery was hanged as the ringleader, Courlander received only a 15-year jail sentence, which was later cut in half. But, fearful of retribution, the men were understandably keen to keep their wartime records secret on their release.
After serving his time, Courlander moved to Australia in the early Fifties to start a new life, but spent his last years wandering from lowly address to lowly address.
He ended up in a small industrial town of Lethbridge Park, two hours' drive from Sydney, which at the time was home to many serving and former soldiers.
His last address was a ground-floor council flat in a graffiti-scarred rundown block.
Today, no one in the block of flats remembers the Englishman who lived there 31 years ago - virtually everyone now living in the complex and neighbouring houses has moved in since that time.
But it was here that Roy Courlander's controversial life ended at the age of 65.
Today, all that remains of his past is this forgotten snapshot - a picture of the traitor who had worn his SS uniform with pride.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0ivGNuOF4
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Griekse muur is 23.000 jaar oud
ATHENE - Archeologen hebben bij een grot in het noorden van Griekenland een 23.000 jaar oude muur ontdekt. Dat heeft het ministerie van Cultuur in Athene maandag bekendgemaakt.
De muur is volgens de onderzoekers vermoedelijk een van de oudste ter wereld. Het bouwwerk stamt uit een van de koudste perioden in de ijstijd. „De mensen die in de grot woonden, hebben de muur vermoedelijk gebouwd om zichzelf te beschermen tegen de kou”, aldus het ministerie.
ATHENE - Archeologen hebben bij een grot in het noorden van Griekenland een 23.000 jaar oude muur ontdekt. Dat heeft het ministerie van Cultuur in Athene maandag bekendgemaakt.
De muur is volgens de onderzoekers vermoedelijk een van de oudste ter wereld. Het bouwwerk stamt uit een van de koudste perioden in de ijstijd. „De mensen die in de grot woonden, hebben de muur vermoedelijk gebouwd om zichzelf te beschermen tegen de kou”, aldus het ministerie.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Jodenlijst van Schindler te koop
NEW YORK - In New York wordt een wereldberoemde lijst met de Joodse werknemers van nazizakenman Oskar Schindler verkocht. Dat heeft eigenaar Gary Zimet maandag gezegd. Het overzicht wordt niet per opbod verkocht, maar „wie het eerst komt, het eerst maalt”, aldus Zimet.
Op de lijst staan de namen, beroepen en geboortedata van 801 mannen. Zij werkten in de emailfabriek van Schindler, een nazi met gewetenswroeging, in het Poolse Krakau. Wegens hun werk hoefden ze niet te worden gedeporteerd naar de concentratiekampen. Schindler had met zijn boekhouder, de Jood Itzhak Stern, tijdens de Tweede Wereldoorlog zeven van zulke lijsten gemaakt. Zo konden duizenden Joden de Holocaust overleven.
Schindler was de eerste nazi die door het Israëlische herdenkingscentrum voor de Holocaust Yad Vashem werd erkend als een 'Rechtvaardige onder de Volkeren'. Regisseur Steven Spielberg maakte in 1993 de film Schindler's List over het verhaal. De film won zeven Oscars.
Voor zover bekend bestaan nog vijf lijsten van Schindler. De vier andere exemplaren liggen in het Amerikaanse Holocaustmuseum, in het Duitse federale archief en in Yad Vashem.
NEW YORK - In New York wordt een wereldberoemde lijst met de Joodse werknemers van nazizakenman Oskar Schindler verkocht. Dat heeft eigenaar Gary Zimet maandag gezegd. Het overzicht wordt niet per opbod verkocht, maar „wie het eerst komt, het eerst maalt”, aldus Zimet.
Op de lijst staan de namen, beroepen en geboortedata van 801 mannen. Zij werkten in de emailfabriek van Schindler, een nazi met gewetenswroeging, in het Poolse Krakau. Wegens hun werk hoefden ze niet te worden gedeporteerd naar de concentratiekampen. Schindler had met zijn boekhouder, de Jood Itzhak Stern, tijdens de Tweede Wereldoorlog zeven van zulke lijsten gemaakt. Zo konden duizenden Joden de Holocaust overleven.
Schindler was de eerste nazi die door het Israëlische herdenkingscentrum voor de Holocaust Yad Vashem werd erkend als een 'Rechtvaardige onder de Volkeren'. Regisseur Steven Spielberg maakte in 1993 de film Schindler's List over het verhaal. De film won zeven Oscars.
Voor zover bekend bestaan nog vijf lijsten van Schindler. De vier andere exemplaren liggen in het Amerikaanse Holocaustmuseum, in het Duitse federale archief en in Yad Vashem.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Ernst Nolte zeker met z'n malle praatjes dat we dit ook moeten zeggen. Blijf toch geloven in de Sonderweg-these, Dresden gebombardeerd, dat heeft geholpen de oorlog te winnen.quote:Op donderdag 18 maart 2010 08:28 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
17-03-2010
Bombardement op Dresden in 1945 eiste 25.000 doden
[ afbeelding ]
Bij de Britse en Amerikaanse bombardementen op de Duitse stad Dresden in 1945 hebben mensen uit twintig verschillende landen het leven verloren. Onder de slachtoffers bevonden zich ook dwangarbeiders en krijgsgevangenen, zo deelde de Historische Commissie van de stad vandaag mee.
Het onderzoek van de historici bevestigt ook dat tijdens de luchtaanval ongeveer 25.000 doden vielen.
Volgens nazipropaganda werden er tijdens de bombardementen, die plaatsvonden van 13 tot 15 februari 1945, 200.000 mensen gedood. Het omstreden bombardement op de Duitse stad wordt in sommige extreem-rechtse kringen dan ook vaak aangehaald als argument om de oorlogsmisdaden van nazi-Duitsland te relativeren. (dpa/sps)
(HLN)
quote:Op maandag 22 maart 2010 18:03 schreef DeParo het volgende:
[..]
Ernst Nolte zeker met z'n malle praatjes dat we dit ook moeten zeggen. Blijf toch geloven in de Sonderweg-these, Dresden gebombardeerd, dat heeft geholpen de oorlog te winnen.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
quote:Gangenstelsel onder boulevard ontdekt door Jop Goslinga
SCHEVENINGEN - Een mysterieus gangenstelsel en een raadselachtige Duitse oorlogsbunker hebben decennialang onopvallend onder de Scheveningse boulevard gelegen, maar zijn door de graafwerkzaamheden tot vreugde van historici plotseling ontdekt.
Bij de sloop van de boulevard kwam gisteren plotseling een bunker vrij. Achter deze Nederlandse kazemat blijkt een nog onbekend gangenstelsel met een bunker van Duitse makelij te liggen. Foto: DICK TESKE
„We hadden geen flauw idee dat daar een heel gangenstelsel zat, laat staan een Duitse bunker”, zegt een gemeentewoordvoerder over de markante ontdekking. Er kwamen tevens twee Nederlandse bunkers uit het zand tevoorschijn, maar daar waren de ambtenaren wel van op de hoogte. „Het gaat om twee gepantserde verdedigingsgebouwen, genaamd kazematten.”
De onderzoekers die de bunkers bestudeerden, ontdekten tijdens het doorzoeken van de kazematten een aantal onbekende gangen die nog onontdekt waren. „Uiteindelijk stuitten zij op een, waarschijnlijk, Duitse bunker”, zegt Ferry Taal, gemeentewoordvoerder. „Niemand wist echter dat er daar nog een zat.”
De kans dat de opvallende ontdekkingen voor de badplaatsbewoners bewaard blijven, is echter klein. De gemeente was immers net begonnen met de ophoging van de strandwal, zodat de Scheveningse kust ook in de toekomst beschermd blijft tegen metershoge golven en de stijging van de zeespiegel. „De boulevard gaat volledig op de schop, dus de bunkers gaan waarschijnlijk verloren”, laat de gemeente via een woordvoerder weten. „De komende dagen worden ze in ieder geval nog beter onderzocht.”
Voor veel bunkerliefhebbers zou het verdwijnen van de plotselinge ontdekking catastrofaal zijn. „Mensen beseffen vaak niet dat iedere bunker ons iets leert over de historie”, legt Cor Quist, voorzitter van het bunkermuseum Atlantikwall in Hoek van Holland, uit. „Een onbekende Duitse bunker is voor ons dus razend interessant. Ik hoop van harte dat het bouwwerk behouden blijft.”
Ook veel Scheveningers zijn nieuwsgierig naar de ondergrondse bunkers. „Spannend”, reageert een strandwandelaar. „Alleen al het feit dat het pal onder de boulevard ligt, zou een reden moeten zijn om het niet af te breken.” Komende donderdag gaan onderzoekers de gangenstelsels door om te kijken of er nog meer onwetendheden verborgen liggen in de Scheveningse boulevard. Dan zal er ook meer duidelijk moeten worden over eventueel behoud.
telegraaf.nl
* I intend to live forever, so far so good! *
http://www.nwo.nl/nwohome.nsf/pages/NWOP_82JEQ2quote:Vechtjassen zetten 'intellectuele' politici aan de kant
10 februari 2010
Militaire rouwdouwers namen in de derde eeuw het Romeinse rijk over. De senaat, de bestuurlijke elite van het Romeinse rijk, stond erbij en keek ernaar. Dat stelt NWO-onderzoeker Inge Mennen. Zij onderzocht de machtsverhoudingen in het Romeinse rijk tijdens de 'crisis van de derde eeuw'. De senatoren verloren wel hun militaire macht, maar behielden hun status. Ondertussen heersten de soldatenkeizers over het rijk.
Inge Mennen bestudeerde de levens van de meest vooraanstaande mannen uit de woelige derde eeuw om zo te ontdekken hoe de machtsverhoudingen in het Romeinse rijk verschoven. Intellectuelen en elite, zowel uit de orde van de senatoren als de orde van de ridders, werden geleidelijk vervangen door militaire professionals die als eenvoudige soldaten begonnen maar opklommen tot de hoogste rangen. Zij wisten uiteindelijk zelfs de keizerlijke macht te grijpen.
Macht in het Romeinse rijk was lange tijd in handen van de senatoren. Deze mannen waren afkomstig uit een beperkte groep rijke families. Ze hadden status en het netwerk om invloed uit te kunnen oefenen. Militaire ervaring kwam op de tweede plaats. De senaat was ook de kweekschool voor de toekomstige keizers: alleen mannen uit de ordo senatorius konden keizerskroon dragen. Tot de derde eeuw na Christus. Dan worden deze senatoren ruw opzij gezet door mannen van een heel ander allooi: soldatenkeizers uit de ridderorde. Aan het eind van de derde eeuw is het Romeinse rijk bijna onherkenbaar veranderd: keizer Diocletianus voert grootschalige hervormingen door. Hij reorganiseert het leger en deelt de macht met zijn belangrijkste generaal. Zo wordt het rijk praktisch in tweeën gedeeld. Hoe kon het Romeinse rijk in één eeuw zo veel veranderen?
Elite
In de derde eeuw stonden de Romeinse grenzen onder druk. Inge Mennen laat zien dat de keizers zich steeds langer en vaker bezighielden met de buitengebieden van het rijk en de daar toenemende oorlogsdreiging. De senatoren, met beperkte militaire ervaring, werden steeds vaker overschaduwd door militairen. Maar uit het onderzoek van Inge Mennen blijkt dat sommige senatoren de situatie juist in hun voordeel wisten te gebruiken. Zij behielden hun hoge sociale positie en breidden hun macht in de vreedzame gebieden van het rijk stilletjes aan uit. Ze verloren militaire macht maar floreerden op juridische, bestuurlijke en financiële posities. Benoemingen tot de senaat liepen via de keizer die de rijke elite van Rome zo eer kon bewijzen en tegelijk zijn eigen macht kon legitimeren.
Ridders
Ondertussen werden de mannen uit de ridderorde aan het begin van de tumultueuze crisiseeuw langzaam uit Rome verdreven. Lange tijd bekleedden zij vooral adviesposities aan het keizerlijk hof. Maar met het vertrekken van de keizer naar de oorlogsgebieden, en de toenemende macht van de slinkse senatoren, werd deze groep overbodig. Dat liet de ridders één alternatief: een militaire carrière. Veel beroepssoldaten zagen daarnaast kans om via een loopbaan in het leger op te klimmen tot de ridderorde. Zo veranderde het gezicht ervan. Het Romeinse rijk in oorlog maakte gretig gebruik van de groeiende groep militairen: zij adviseerden de keizer en bestuurden de grensgebieden. De ridders die in het Romeinse leger hun sporen hadden verdiend rezen zelfs tot de rang van keizer, een eer die tot dan toe was voorbehouden aan de senatoren.
Keizers
De senatoren hielden de teugels in handen in Rome, het oude machtscentrum van het rijk, terwijl de ridderorde de periferie van het rijk steeds vaster in haar klauwen kreeg. Juist in die periferie kwam de prioriteit te liggen, in de gebieden van het rijk die bevochten moesten worden. Om die gebieden onder controle te houden hadden de keizers een militaire achtergrond nodig. Ze besteedden ook een steeds groter deel van hun dag aan krijgszaken. Hierdoor zagen zij zich vaak genoodzaakt om andere taken af te stoten. Tijdens een absoluut dieptepunt waren keizers zelfs gedwongen om delen van het rijk af te stoten.
De oude keizerlijke dynastieën werden in de derde eeuw niet meer in ere hersteld. In plaats daarvoor kwamen de soldatenkeizers: machtige generaals die met de steun van hun troepen het keizerschap voor korte tijd in handen kregen. Tot de volgende ambitieuze generaal. Militaire en civiele taken kwamen in handen van twee compleet verschillende groepen, totdat ze formeel werden gescheiden door keizer Diocletianus. De hervormingen van deze keizer zijn volgens Inge Mennen niet zo radicaal als ze op het eerste gezicht lijken. De levenswandel van de machtige mannen uit de derde eeuw laat zien dat veel veranderingen al een ruime eeuw eerder in gang waren gezet. Diocletianus zette ze op papier, maar helemaal vernieuwend waren zijn ideeën niet.
Levensgeschiedenis
Inge Mennen bestudeerde voor haar onderzoek de levens van leidende figuren uit de derde eeuw: keizers, senatoren, ridders. Door de verschillende levensgeschiedenissen met elkaar te vergelijken en met elkaar in verband te brengen, weet zij een uniek beeld te schetsen van een tijd waarin een wereldrijk van gezicht veranderde. NWO financierde haar unieke onderzoek binnen de Vrije competitie. Inge Mennen promoveerde op 9 februari aan de RU.
24-03-2010
Nieuwe soort plantenetende dinosaurus ontdekt in Utah
In de VS-staat Utah is een fossiel van het gedeeltelijke skelet van een nieuwe soort plantenentende dinosaurus blootgelegd. Het beest zwierf 185 miljoen jaar geleden over de aardbol.
Het blootleggen van het skelet bevestigt het succes van de soort dinosaurus, de sauropodomorpha, aan het begin van de Jura-periode. Die staat geboekstaafd als een periode waarin diersoorten massaal uitstierven, legt paleontoloog Joseph Sertich van de universiteit Stony Brook in New York uit.
Goed bewaard
Het goed bewaarde specimen bevat het grootste deel van de beenderen van het skelet, behalve het hoofd en enkele delen van de nek en de staart. Het werd in 2004 ontdekt in gefossiliseerde zandduinen alvorens het in 2005 werd blootgelegd en opgedolven.
Seitad
Het onderzoek doet vermoeden dat het dier, dat Seitad werd gedoopt, levend werd begraven tijdens de plotse instorting van een duin. Het dier had een klein hoofd, een lange nek en een lange staart. Het zou ongeveer 3 tot 4,5 meter lang zijn geweest en tussen 70 en 90 kilo hebben gewogen. (belga/kh)
(HLN)
Nieuwe soort plantenetende dinosaurus ontdekt in Utah
In de VS-staat Utah is een fossiel van het gedeeltelijke skelet van een nieuwe soort plantenentende dinosaurus blootgelegd. Het beest zwierf 185 miljoen jaar geleden over de aardbol.
Het blootleggen van het skelet bevestigt het succes van de soort dinosaurus, de sauropodomorpha, aan het begin van de Jura-periode. Die staat geboekstaafd als een periode waarin diersoorten massaal uitstierven, legt paleontoloog Joseph Sertich van de universiteit Stony Brook in New York uit.
Goed bewaard
Het goed bewaarde specimen bevat het grootste deel van de beenderen van het skelet, behalve het hoofd en enkele delen van de nek en de staart. Het werd in 2004 ontdekt in gefossiliseerde zandduinen alvorens het in 2005 werd blootgelegd en opgedolven.
Seitad
Het onderzoek doet vermoeden dat het dier, dat Seitad werd gedoopt, levend werd begraven tijdens de plotse instorting van een duin. Het dier had een klein hoofd, een lange nek en een lange staart. Het zou ongeveer 3 tot 4,5 meter lang zijn geweest en tussen 70 en 90 kilo hebben gewogen. (belga/kh)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2010
Schadevrij dateren
Nieuwe koolstofdateringsmethode is onschadelijk voor kunstschatten
Koolstof-14-datering kan vrij nauwkeurig tot tienduizenden jaren terug de ouderdom van een voorwerp bepalen. Maar niet iedereen leent zijn kunstschatten daarvoor uit, omdat er een klein stukje materiaal moet worden verwijderd. Amerikaanse onderzoekers ontwikkelden een non-destructieve variant.
De lijkwade van Turijn, volgens sommige christenen het authentieke kleed waarin Jezus werd begraven, is een van de meest omstreden relikwieën. Het Vaticaan stond koolstofdatering slechts 1 keer toe op 1 vezel. Uit die analyse volgde een jaartal tussen 1260 en 1390, maar dit stopte de discussie over de authenticiteit niet. Onderzoeker en emeritus-hoogleraar Marvin Rowe van de Texas A&M University zegt nu dat hij de ouderdom van de gehele lijkwade nauwkeurig kan vaststellen met zijn nieuwe techniek ‘non-destructieve koolstofdatering’.
Kunstschatten verbranden
Rowe presenteerde zijn nieuwe techniek vandaag op de 239e National Meeting of the American Chemical Society (ACS). Het grote voordeel ervan is volgens Rowe dat het wetenschappelijke ouderdomsanalyse mogelijk maakt van honderden kunstschatten die musea en verzamelaars eerder niet wilden afstaan.
Dat kwam doordat er voor conventionele koolstof-14-datering een klein fragment van het voorwerp moet worden verwijderd. Dit monster krijgt een behandeling met zuren en basen, om vervuiling te verwijderen, waarna het wordt verbrand in een afgesloten glazen kamer. Uit de CO2 die bij de verbranding vrijkomt, is het C14-gehalte te achterhalen. Het C14-gehalte geeft tot op enkele tientallen jaren nauwkeurig een indicatie van de ouderdom van het object.
Koptisch tapijt
Bij de nieuwe methode van Rowe wordt er nog geen flinter materiaal van het voorwerp verwijderd. De onderzoekers plaatsen het voorwerp in zijn geheel in een afgesloten glazen kamer. Deze kamer is gevuld met plasma, een combinatie van elektrisch geladen gassen. De niet-reactieve gassen, zoals argon, verwijderen vervuiling van het object. Het reactieve zuurstofgas oxideert vervolgens langzaam een hele kleine oppervlaktelaag van het voorwerp waarbij CO2 vrijkomt.
Uit dit CO2 is, op dezelfde manier en met dezelfde nauwkeurigheid als de conventionele methode, het C14-gehalte en daarmee de ouderdom te bepalen. Maar is deze methode wel echt non-destructief? Er gaat immers nog steeds een minimale hoeveelheid materiaal verloren door oxidatie.
‘Dat is waar, in totaal reageert ongeveer een milligram koolstof, maar het effect daarvan is nagenoeg volledig onzichtbaar’, verklaart Marvin Rowe die het onderzoeksteam leidde. ‘Bij experimenten met een 1350 jaar oud Koptisch tapijt zagen we, ook bij vergroting onder de microscoop, geen verandering. Alleen bij extreme plasmabehandelingen trad er bij sommige voorwerpen een lichte verbleking of erosie op van minieme hoeveelheden oppervlaktemateriaal.’
Gemummificeerd mensenvlees
Rowe en zijn collega’s voerden in totaal een stuk of 20 testen uit om de leeftijd van divers organisch materiaal vast te stellen. Daaronder waren voorwerpen van hout en leer, stukken houtskool, konijnenhaar en een bot met een stuk gemummificeerd mensenvlees. ‘De resultaten komen overeen met conventionele C14-dateringstechnieken’, zegt Rowe. ‘De techniek is even nauwkeurig en kan de ouderdom bepalen van objecten tot ongeveer 45 à 50 duizend jaar terug.’
Rowe en zijn onderzoeksteam bouwden twee testopstellingen met ronde glazen kamers van verschillende afmetingen. De grootste had een diameter van 8,5 centimeter en een hoogte van 25 centimeter. ‘Een groottebeperking is er niet voor deze techniek’, verklaart Rowe. ‘We kunnen de testkamers zo groot maken als we willen. Mogelijk kunnen we ook een deel van een object behandelen, mits de opstelling rondom zeer goed wordt afgedicht met aluminiumfolie. Maar dit hebben we nog niet getest.’
Venus van Brassempouy
Rowe verwacht dat de nieuwe techniek meer musea en verzamelaars over de streep zal trekken om hun kunstvoorwerpen te laten dateren. Hij heeft zelf in ieder geval al een shortlist van historische objecten die hij dolgraag onder handen wil nemen. Bovenaan staat de lijkwade van Turijn.
Een tweede object op Rowe’s shortlist is de Venus van Brassempouy, een 3,65 centimeter hoog kopje van een ivoren beeldje. Het beeldje wordt geschat op ongeveer 25 duizend jaar oud. Het zou de oudst bekende nauwkeurige voorstelling zijn van een gezicht en met gedetailleerd haar. De Venus van Brassempouy is zo klein dat ze makkelijk in de huidige testopstelling past, maar dan moet Rowe het object wel eerst los zien te krijgen van het Museé des Antiquités Nationales in het Franse Saint-Germain-en-Laye.
Paul Schilperoord
(Noorderlicht)
Schadevrij dateren
Nieuwe koolstofdateringsmethode is onschadelijk voor kunstschatten
Koolstof-14-datering kan vrij nauwkeurig tot tienduizenden jaren terug de ouderdom van een voorwerp bepalen. Maar niet iedereen leent zijn kunstschatten daarvoor uit, omdat er een klein stukje materiaal moet worden verwijderd. Amerikaanse onderzoekers ontwikkelden een non-destructieve variant.
De lijkwade van Turijn, volgens sommige christenen het authentieke kleed waarin Jezus werd begraven, is een van de meest omstreden relikwieën. Het Vaticaan stond koolstofdatering slechts 1 keer toe op 1 vezel. Uit die analyse volgde een jaartal tussen 1260 en 1390, maar dit stopte de discussie over de authenticiteit niet. Onderzoeker en emeritus-hoogleraar Marvin Rowe van de Texas A&M University zegt nu dat hij de ouderdom van de gehele lijkwade nauwkeurig kan vaststellen met zijn nieuwe techniek ‘non-destructieve koolstofdatering’.
Kunstschatten verbranden
Rowe presenteerde zijn nieuwe techniek vandaag op de 239e National Meeting of the American Chemical Society (ACS). Het grote voordeel ervan is volgens Rowe dat het wetenschappelijke ouderdomsanalyse mogelijk maakt van honderden kunstschatten die musea en verzamelaars eerder niet wilden afstaan.
Dat kwam doordat er voor conventionele koolstof-14-datering een klein fragment van het voorwerp moet worden verwijderd. Dit monster krijgt een behandeling met zuren en basen, om vervuiling te verwijderen, waarna het wordt verbrand in een afgesloten glazen kamer. Uit de CO2 die bij de verbranding vrijkomt, is het C14-gehalte te achterhalen. Het C14-gehalte geeft tot op enkele tientallen jaren nauwkeurig een indicatie van de ouderdom van het object.
Koptisch tapijt
Bij de nieuwe methode van Rowe wordt er nog geen flinter materiaal van het voorwerp verwijderd. De onderzoekers plaatsen het voorwerp in zijn geheel in een afgesloten glazen kamer. Deze kamer is gevuld met plasma, een combinatie van elektrisch geladen gassen. De niet-reactieve gassen, zoals argon, verwijderen vervuiling van het object. Het reactieve zuurstofgas oxideert vervolgens langzaam een hele kleine oppervlaktelaag van het voorwerp waarbij CO2 vrijkomt.
Uit dit CO2 is, op dezelfde manier en met dezelfde nauwkeurigheid als de conventionele methode, het C14-gehalte en daarmee de ouderdom te bepalen. Maar is deze methode wel echt non-destructief? Er gaat immers nog steeds een minimale hoeveelheid materiaal verloren door oxidatie.
‘Dat is waar, in totaal reageert ongeveer een milligram koolstof, maar het effect daarvan is nagenoeg volledig onzichtbaar’, verklaart Marvin Rowe die het onderzoeksteam leidde. ‘Bij experimenten met een 1350 jaar oud Koptisch tapijt zagen we, ook bij vergroting onder de microscoop, geen verandering. Alleen bij extreme plasmabehandelingen trad er bij sommige voorwerpen een lichte verbleking of erosie op van minieme hoeveelheden oppervlaktemateriaal.’
Gemummificeerd mensenvlees
Rowe en zijn collega’s voerden in totaal een stuk of 20 testen uit om de leeftijd van divers organisch materiaal vast te stellen. Daaronder waren voorwerpen van hout en leer, stukken houtskool, konijnenhaar en een bot met een stuk gemummificeerd mensenvlees. ‘De resultaten komen overeen met conventionele C14-dateringstechnieken’, zegt Rowe. ‘De techniek is even nauwkeurig en kan de ouderdom bepalen van objecten tot ongeveer 45 à 50 duizend jaar terug.’
Rowe en zijn onderzoeksteam bouwden twee testopstellingen met ronde glazen kamers van verschillende afmetingen. De grootste had een diameter van 8,5 centimeter en een hoogte van 25 centimeter. ‘Een groottebeperking is er niet voor deze techniek’, verklaart Rowe. ‘We kunnen de testkamers zo groot maken als we willen. Mogelijk kunnen we ook een deel van een object behandelen, mits de opstelling rondom zeer goed wordt afgedicht met aluminiumfolie. Maar dit hebben we nog niet getest.’
Venus van Brassempouy
Rowe verwacht dat de nieuwe techniek meer musea en verzamelaars over de streep zal trekken om hun kunstvoorwerpen te laten dateren. Hij heeft zelf in ieder geval al een shortlist van historische objecten die hij dolgraag onder handen wil nemen. Bovenaan staat de lijkwade van Turijn.
Een tweede object op Rowe’s shortlist is de Venus van Brassempouy, een 3,65 centimeter hoog kopje van een ivoren beeldje. Het beeldje wordt geschat op ongeveer 25 duizend jaar oud. Het zou de oudst bekende nauwkeurige voorstelling zijn van een gezicht en met gedetailleerd haar. De Venus van Brassempouy is zo klein dat ze makkelijk in de huidige testopstelling past, maar dan moet Rowe het object wel eerst los zien te krijgen van het Museé des Antiquités Nationales in het Franse Saint-Germain-en-Laye.
Paul Schilperoord
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Boeren hebben buik vol van archeologie
door Erik Riensema
ARNHEM - Boeren kunnen niet uit de voeten met nieuwe archeologische wetgeving. Ze zijn verplicht om een archeologisch onderzoek te laten doen als ze dieper dan dertig centimeter graven. En daar zitten ze al snel op, bijvoorbeeld bij het aanleggen van drainagebuizen, mestopslag of het verplanten van bomen.
Zo'n onderzoek kost duizenden euro's per hectare en blijkt achteraf vaak niet nodig. Maar de boer moet wel de rekening betalen. De problematiek vloeit voort uit het Verdrag van Malta, dat in 1992 werd opgesteld en waarin de Europese landen met elkaar afspraken dat het cultureel erfgoed in de bodem beter moet worden beschermd.
Nederland vertaalde dit in 2007 in de wet op de archeologische monumentenzorg. Daarin staat dat wie dieper dan dertig centimeter graaft in een terrein van minimaal honderd vierkante meter, verplicht is een archeologisch onderzoek te laten verrichten, als het terrein in een archeologisch waardevol gebied ligt.
Gemeenten bepalen hoe groot dat gebied is. En gaan daarin volgens boerenorganisatie LTO veel te ver: "In de Betuwe bijvoorbeeld is bijna 90 procent van het gebied archeologisch waardevol", zegt beleidsadviseur Jacob Vreling van LTO Noord. "Boeren die in de grond moeten werken, lopen daar dus overal tegen de verplichting aan om een onderzoek te doen. En dat kost tijd en geld. Terwijl een boer van oudsher wel gewend is om met archeologische vondsten om te gaan en het meldt als hij iets vindt. Daar hoeft geen duur onderzoek voor te worden gedaan, dat achteraf vaak onnodig blijkt te zijn. De enige die hier garen bij spinnen, zijn de archeologische onderzoeksbureaus", benadrukt Vreling, die er aan toevoegt dat de hele Nederlandse bodem al grotendeels op de schop is gegaan.
door Erik Riensema
ARNHEM - Boeren kunnen niet uit de voeten met nieuwe archeologische wetgeving. Ze zijn verplicht om een archeologisch onderzoek te laten doen als ze dieper dan dertig centimeter graven. En daar zitten ze al snel op, bijvoorbeeld bij het aanleggen van drainagebuizen, mestopslag of het verplanten van bomen.
Zo'n onderzoek kost duizenden euro's per hectare en blijkt achteraf vaak niet nodig. Maar de boer moet wel de rekening betalen. De problematiek vloeit voort uit het Verdrag van Malta, dat in 1992 werd opgesteld en waarin de Europese landen met elkaar afspraken dat het cultureel erfgoed in de bodem beter moet worden beschermd.
Nederland vertaalde dit in 2007 in de wet op de archeologische monumentenzorg. Daarin staat dat wie dieper dan dertig centimeter graaft in een terrein van minimaal honderd vierkante meter, verplicht is een archeologisch onderzoek te laten verrichten, als het terrein in een archeologisch waardevol gebied ligt.
Gemeenten bepalen hoe groot dat gebied is. En gaan daarin volgens boerenorganisatie LTO veel te ver: "In de Betuwe bijvoorbeeld is bijna 90 procent van het gebied archeologisch waardevol", zegt beleidsadviseur Jacob Vreling van LTO Noord. "Boeren die in de grond moeten werken, lopen daar dus overal tegen de verplichting aan om een onderzoek te doen. En dat kost tijd en geld. Terwijl een boer van oudsher wel gewend is om met archeologische vondsten om te gaan en het meldt als hij iets vindt. Daar hoeft geen duur onderzoek voor te worden gedaan, dat achteraf vaak onnodig blijkt te zijn. De enige die hier garen bij spinnen, zijn de archeologische onderzoeksbureaus", benadrukt Vreling, die er aan toevoegt dat de hele Nederlandse bodem al grotendeels op de schop is gegaan.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
24-03-2010
Prehistorisch wrak geeft lading prijs
Een drieduizend jaar oud scheepswrak toont de Europese Unie in het Bronzen Tijdperk.
Een unieke vondst, dat is het zeker. Het gebeurt maar hoogst zelden dat archeologen een blik mogen werpen in het ruim van een prehistorisch schip.
Maar wat de recente vondst voor de Britse zuidkust zo bijzonder maakt, is dat het hier gaat om een drieduizend jaar oud, ruim tien meter lang vrachtschip waarvan de lading in een klap laat zien hoe intensief uitgebreid de Europese handel was. Toen al. Ten tijde van het oude Egypte, ruim voor de opkomst van de Griekse beschaving.
Het schip, aangetroffen vlak voor de kust bij Salcombe, moet in staat zijn geweest in een keer de oversteek te maken van zuidwest-Frankrijk of Bretagne naar de Britse Kust. Archeologen troffen daar, in het zand, zwaarden en gouden sieraden, en driehonderd stukken tin en koper; ingots, smeltstukken, geschikt voor de productie van brons.
En het opmerkelijke was: het koper was afkomstig uit alle delen van Europa, van Spanje via midden-Frankrijk tot Oostenrijk. Koper was in die dagen niet alleen een kostbare grondstof, het was blijkbaar ook een universeel ruil- en betaalmiddel, de smeerolie voor een handelsnetwerk dat reikte van Engeland tot diep in Centraal Europa. De euro van de prehistorie.
(depers.nl)
Prehistorisch wrak geeft lading prijs
Een drieduizend jaar oud scheepswrak toont de Europese Unie in het Bronzen Tijdperk.
Een unieke vondst, dat is het zeker. Het gebeurt maar hoogst zelden dat archeologen een blik mogen werpen in het ruim van een prehistorisch schip.
Maar wat de recente vondst voor de Britse zuidkust zo bijzonder maakt, is dat het hier gaat om een drieduizend jaar oud, ruim tien meter lang vrachtschip waarvan de lading in een klap laat zien hoe intensief uitgebreid de Europese handel was. Toen al. Ten tijde van het oude Egypte, ruim voor de opkomst van de Griekse beschaving.
Het schip, aangetroffen vlak voor de kust bij Salcombe, moet in staat zijn geweest in een keer de oversteek te maken van zuidwest-Frankrijk of Bretagne naar de Britse Kust. Archeologen troffen daar, in het zand, zwaarden en gouden sieraden, en driehonderd stukken tin en koper; ingots, smeltstukken, geschikt voor de productie van brons.
En het opmerkelijke was: het koper was afkomstig uit alle delen van Europa, van Spanje via midden-Frankrijk tot Oostenrijk. Koper was in die dagen niet alleen een kostbare grondstof, het was blijkbaar ook een universeel ruil- en betaalmiddel, de smeerolie voor een handelsnetwerk dat reikte van Engeland tot diep in Centraal Europa. De euro van de prehistorie.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Neanderthalers niet de oudsten
- Lang voordat de Neanderthalers rondliepen in het gebied dat we nu Nederland noemen, woonde er al een primitievere mensensoort. Het TNO heeft in Woerden gevonden vuurstenen werktuigen gedateerd die zeker 370.000 jaar oud zijn. Dit heeft het populair-wetenschappelijke maandblad NWT Natuurwetenschap & Techniek donderdag gemeld.
De gebruiksvoorwerpen zijn de oudste die in ons land gevonden zijn. Tot nog toe was bekend dat 'Nederland' zo'n 250.000 tot 300.000 jaar geleden al bewoond werd door Neanderthalers. De vuurstenen vuistbijlen en schrapertjes zijn waarschijnlijk gemaakt door de voorloper van de Neanderthaler, de Homo heidelbergensis.
Twee jaar geleden waren de werktuigen nog onderdeel van een tentoonstelling over Neanderthalers. Maar nu blijkt dus dat het gereedschap waarschijnlijk niet door Neanderthalers is gebruikt.
(telegraaf.nl)
- Lang voordat de Neanderthalers rondliepen in het gebied dat we nu Nederland noemen, woonde er al een primitievere mensensoort. Het TNO heeft in Woerden gevonden vuurstenen werktuigen gedateerd die zeker 370.000 jaar oud zijn. Dit heeft het populair-wetenschappelijke maandblad NWT Natuurwetenschap & Techniek donderdag gemeld.
De gebruiksvoorwerpen zijn de oudste die in ons land gevonden zijn. Tot nog toe was bekend dat 'Nederland' zo'n 250.000 tot 300.000 jaar geleden al bewoond werd door Neanderthalers. De vuurstenen vuistbijlen en schrapertjes zijn waarschijnlijk gemaakt door de voorloper van de Neanderthaler, de Homo heidelbergensis.
Twee jaar geleden waren de werktuigen nog onderdeel van een tentoonstelling over Neanderthalers. Maar nu blijkt dus dat het gereedschap waarschijnlijk niet door Neanderthalers is gebruikt.
(telegraaf.nl)
* I intend to live forever, so far so good! *
26-03-2010
Regering laat 35 miljoen kilo munitie strand Knokke liggen
De 35 miljoen kilogram munitie die al sinds 1919 op amper twee kilometer voor het strand van Knokke-Heist ligt, blijft onaangeroerd. Het gaat om miljoenen bommen, granaten en ander oorlogsmateriaal dat na de Eerste Wereldoorlog in zee werd gedumpt op de ondiepe zandplaat Paardenmarkt. De zee is daar nauwelijks 1,5 tot 5,5 meter diep. Diverse studies hebben bewezen dat er geen acuut gevaar is. Dat schrijven de Corelio-kranten.
"Sindsdien heeft zich een laag van één tot twee meter slib gevormd op de munitie", zegt Frederic Francken, de oceanograaf die de studie uitvoerde. "Die laag heeft alles goed afgedekt, waardoor de kans dat de obussen gaan roesten zeer klein is."
Giftige stoffen
Het is niet geweten in welke mate de bommen doorgeroest zijn want het is al van 1972 geleden dat een schip nog munitie bovenhaalde. Als de gifgasgranaten zouden doorroesten, komt mosterdgas, arseen en de springstof TNT vrij. "Het arseen zou het grootste gevaar vormen omdat het gif tot op een halve meter rondom het depot voor vervuiling zou zorgen. Bij de andere stoffen spreken we van een paar centimeter", legt Francken uit.
Laten liggen
"We laten de bommen liggen waar ze liggen", reageert staatssecretaris voor de Noordzee Etienne Schouppe (CD&V). "Ze opgraven zou enorm gevaarlijk en duur worden." Van het munitiestort worden elk jaar bodemstalen genomen om te zien of de giftige stoffen niet vrijkomen. (belga/kve)
(HLN)
Regering laat 35 miljoen kilo munitie strand Knokke liggen
De 35 miljoen kilogram munitie die al sinds 1919 op amper twee kilometer voor het strand van Knokke-Heist ligt, blijft onaangeroerd. Het gaat om miljoenen bommen, granaten en ander oorlogsmateriaal dat na de Eerste Wereldoorlog in zee werd gedumpt op de ondiepe zandplaat Paardenmarkt. De zee is daar nauwelijks 1,5 tot 5,5 meter diep. Diverse studies hebben bewezen dat er geen acuut gevaar is. Dat schrijven de Corelio-kranten.
"Sindsdien heeft zich een laag van één tot twee meter slib gevormd op de munitie", zegt Frederic Francken, de oceanograaf die de studie uitvoerde. "Die laag heeft alles goed afgedekt, waardoor de kans dat de obussen gaan roesten zeer klein is."
Giftige stoffen
Het is niet geweten in welke mate de bommen doorgeroest zijn want het is al van 1972 geleden dat een schip nog munitie bovenhaalde. Als de gifgasgranaten zouden doorroesten, komt mosterdgas, arseen en de springstof TNT vrij. "Het arseen zou het grootste gevaar vormen omdat het gif tot op een halve meter rondom het depot voor vervuiling zou zorgen. Bij de andere stoffen spreken we van een paar centimeter", legt Francken uit.
Laten liggen
"We laten de bommen liggen waar ze liggen", reageert staatssecretaris voor de Noordzee Etienne Schouppe (CD&V). "Ze opgraven zou enorm gevaarlijk en duur worden." Van het munitiestort worden elk jaar bodemstalen genomen om te zien of de giftige stoffen niet vrijkomen. (belga/kve)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-03-2010
Voorloper gevonden Tyrannosaurus rex in Australië
AMSTERDAM - In Australië zijn resten gevonden van een voorloper van de tyrannosaurus rex. Het gaat om een bot van dertig centimeter.
Onderzoekers zeggen dat het bot van een veel kleiner dier dan het befaamde roofdier is, maar een schat van informatie kan opleveren over hoe deze dinosaurussoort is ontstaan.
De vondst wordt gemeld in het nieuwste nummer van het tijdschrift Science dat vrijdag verschijnt. "De nieuwe ontdekking vertelt ons dat 110 miljoen jaar geleden, halverwege hun geschiedenis, overal tyrannosaurussen leefden."
Verschrompelden
"Dus luidt de vraag, hoe komt het dat ze uitgroeiden tot reusachtige roofdieren in het noorden, maar verschrompelden in het zuiden?" aldus de leider van het onderzoek, Roger Benson van het Department of Earth Studies aan de universiteit van Cambridge.
Het stuk bot werd door co-auteur Tom Rich van het Museum Victoria in Melbourne gevonden op een plek in het zuidoosten van Australië die Dinosaur Cove wordt genoemd. Volgens Benson gaat het overduidelijk om een tyrannosaurus, omdat deze dieren kenmerkende heupbeenderen hadden.
Het gevonden bot was van een dier dat tegen de drie meter lang was en ongeveer tachtig kilo woog. De Tyrannosaurus rex was twaalf meter lang en woog ruim 3,5 ton.
© Novum
(nu.nl)
Voorloper gevonden Tyrannosaurus rex in Australië
AMSTERDAM - In Australië zijn resten gevonden van een voorloper van de tyrannosaurus rex. Het gaat om een bot van dertig centimeter.
Onderzoekers zeggen dat het bot van een veel kleiner dier dan het befaamde roofdier is, maar een schat van informatie kan opleveren over hoe deze dinosaurussoort is ontstaan.
De vondst wordt gemeld in het nieuwste nummer van het tijdschrift Science dat vrijdag verschijnt. "De nieuwe ontdekking vertelt ons dat 110 miljoen jaar geleden, halverwege hun geschiedenis, overal tyrannosaurussen leefden."
Verschrompelden
"Dus luidt de vraag, hoe komt het dat ze uitgroeiden tot reusachtige roofdieren in het noorden, maar verschrompelden in het zuiden?" aldus de leider van het onderzoek, Roger Benson van het Department of Earth Studies aan de universiteit van Cambridge.
Het stuk bot werd door co-auteur Tom Rich van het Museum Victoria in Melbourne gevonden op een plek in het zuidoosten van Australië die Dinosaur Cove wordt genoemd. Volgens Benson gaat het overduidelijk om een tyrannosaurus, omdat deze dieren kenmerkende heupbeenderen hadden.
Het gevonden bot was van een dier dat tegen de drie meter lang was en ongeveer tachtig kilo woog. De Tyrannosaurus rex was twaalf meter lang en woog ruim 3,5 ton.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-03-2010
Farao Toetanchamon was kind van incestueuze relatie
De Egyptische farao Toetanchamon werd geboren uit een incestueuze relatie. Zijn ouders waren broer en zus. Die theorie deed in wetenschappelijke kringen al lang de ronde en de Egyptische egyptoloog Zahi Hawass heeft nieuw DNA-bewijs geleverd die de theorie bevestigen.
Echnaton
Via nieuwe DNA-tests toont hij aan dat de vader van Toetanchamon koning Echnaton (Amenhotep IV of Achnaton) was. Zijn grootouders waren fararo Amenhotep III en koningin Teje. De moeder van Toetanchamon was een vrouw wiens identiteit tot nog toe onduidelijk is. Volgens Hawass gaat het om een dochter van Amenhotep III en Teje, dus een zus van Echnaton.
Slechte gezondheid
Deze incest-theorie zou ook bewijzen waarom Toetanchamon zo'n slechte gezondheid had. Wetenschappers bewezen dat de legendarische farao op 9-jarige leeftijd op de troon belandde en in 1324 voor Christus op 19-jarige leeftijd aan malaria overleed, terwijl hij ook aan een beenderziekte leed en fysiek zwak was. Daarmee werden eerdere hypotheses - tot en met moord - naar de prullenbak verwezen. (belga/ep)
(HLN)
Farao Toetanchamon was kind van incestueuze relatie
De Egyptische farao Toetanchamon werd geboren uit een incestueuze relatie. Zijn ouders waren broer en zus. Die theorie deed in wetenschappelijke kringen al lang de ronde en de Egyptische egyptoloog Zahi Hawass heeft nieuw DNA-bewijs geleverd die de theorie bevestigen.
Echnaton
Via nieuwe DNA-tests toont hij aan dat de vader van Toetanchamon koning Echnaton (Amenhotep IV of Achnaton) was. Zijn grootouders waren fararo Amenhotep III en koningin Teje. De moeder van Toetanchamon was een vrouw wiens identiteit tot nog toe onduidelijk is. Volgens Hawass gaat het om een dochter van Amenhotep III en Teje, dus een zus van Echnaton.
Slechte gezondheid
Deze incest-theorie zou ook bewijzen waarom Toetanchamon zo'n slechte gezondheid had. Wetenschappers bewezen dat de legendarische farao op 9-jarige leeftijd op de troon belandde en in 1324 voor Christus op 19-jarige leeftijd aan malaria overleed, terwijl hij ook aan een beenderziekte leed en fysiek zwak was. Daarmee werden eerdere hypotheses - tot en met moord - naar de prullenbak verwezen. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-03-2010
Egyptologen leggen 3.500 jaar oude granieten deur bloot
Archeologen hebben in de zuidelijke stad Luxor een 3.500 jaar oude met inscripties getooide roodgranieten deur blootgelegd. Op de massieve deur staan religieuze teksten in hiëroglyfen. Ze sloot indertijd het graf van koninklijk adviseur User en zijn vrouw Toy, aldus Mansoer Boraik, het hoofd van het Egyptisch opgravingsteam.
Niettegenstaande User een belangrijke adviseur was van koningin Hatshepsut, is de deur van zijn graf weggenomen om deel te worden van een muur van de fameuze Karnak-tempel tijdens de Romeinse periode, meer dan 1.000 jaar na zijn dood.
Voor geschiedkundigen gold Hatshepsut als één van de meest succesvolle keizerinnen. Tijdens het leeuwendeel van haar 22-jarig durend bewind kende Egypte vrede. Zo kon ze ook handelsroutes uitbouwen die de schatkist vulden waardoor de bouw mogelijk werd van monumenten en gebouwen die nu stromen toeristen aanlokken. (belga/gb)
(HLN)
Egyptologen leggen 3.500 jaar oude granieten deur bloot
Archeologen hebben in de zuidelijke stad Luxor een 3.500 jaar oude met inscripties getooide roodgranieten deur blootgelegd. Op de massieve deur staan religieuze teksten in hiëroglyfen. Ze sloot indertijd het graf van koninklijk adviseur User en zijn vrouw Toy, aldus Mansoer Boraik, het hoofd van het Egyptisch opgravingsteam.
Niettegenstaande User een belangrijke adviseur was van koningin Hatshepsut, is de deur van zijn graf weggenomen om deel te worden van een muur van de fameuze Karnak-tempel tijdens de Romeinse periode, meer dan 1.000 jaar na zijn dood.
Voor geschiedkundigen gold Hatshepsut als één van de meest succesvolle keizerinnen. Tijdens het leeuwendeel van haar 22-jarig durend bewind kende Egypte vrede. Zo kon ze ook handelsroutes uitbouwen die de schatkist vulden waardoor de bouw mogelijk werd van monumenten en gebouwen die nu stromen toeristen aanlokken. (belga/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-03-2010
'Holocaustzeep met mensenvet' te koop in Montréal
In een tweedehandszaak in Montréal verkoopt Abraham Botines, zelf een jood, een stuk zeep waarvan hij beweert dat ze gemaakt is van het vet van mensen die in de Holocaust werden vermoord. Dat meldt CBC News.
Deze man doet op geen enkele manier aan geschiedkunde. De verkoop van objecten die het nazisme en haat verheerlijken is verwerpelijk. Dat soort objecten horen niet te koop aangeboden te worden
Alice Herscovitch, directeur van het Holocaust Centrum in Montréal In Canada is de verkoop van items met hakenkruisen op afgebeeld niet verboden. Maar zeep verkopen die is gemaakt van menselijk vet, dat is wel verboden. Dat beweren is fraude als het niet waar is
Anita Blomberg, wetsexpert van de joodse gemeenschap in TorontoDe zeep, waarop een hakenkruis prijkt en die tentoongesteld staat in een vitrinekast met het opschrift 'Pologne 1940', heeft een storm van protest onder de Canadese joodse gemeenschap veroorzaakt. Botines heeft de zeep inmiddels uit de kast verwijderd, ze is enkel nog beschikbaar voor "ernstige potentiële kopers".
Niet zeker
Abraham Botines is een in Spanje geboren jood die naar Canada migreerde tijdens de Burgeroorlog in zijn geboorteland. Sinds 1967 runt hij zijn tweedehandszaak in Montréal. Vrijdag bekende Botines dat hij niet zeker is of de zeep werkelijk menselijk vet bevat.
Jeugdherinneringen
"Ik ben 73 en verzamelde vroeger spullen die verband houden met de Holocaust en de Tweede Wereldoorlog omdat dat mijn jeugd is", verklaarde hij in een interview.
Experimenten met menselijk vet
De meeste Holocaust-experts stellen dat de verhalen die in het verleden circuleerden over nazi's die zeep maakten van de lichamen van joden en andere slachtoffers van de concentratiekampen onwaar zijn. Toch zouden de nazi's geëxperimenteerd hebben met zeep van menselijke overschotten.
Geschokt
Alice Herscovitch, directeur van het Holocaust Centrum in Montréal, is geschokt door het verhaal. "Deze man doet op geen enkele manier aan geschiedkunde. De verkoop van objecten die het nazisme en haat verheerlijken is verwerpelijk. Dat soort objecten horen niet te koop aangeboden te worden".
Fraude
"In Canada is de verkoop van items met hakenkruisen op afgebeeld niet verboden, maar zeep gemaakt van menselijk vet is wel verboden", zo stelt Anita Blomberg, wetsexpert van de joodse gemeenschap in Toronto. "Dit beweren over een stuk zeep is fraude indien het onwaar is", voegt ze er aan toe.
Haarvlecht
Botines biedt ook een haarvlecht aan met het opschrift 'afkomstig van een Nazi-uitroeiingskamp'. Hij zegt dat hij dit soort spullen nooit aan een neonazi zou verkopen.
De politie van Montréal verifieert de zaak en overlegt met lokale joodse groeperingen alvorens besloten wordt of een onderzoek zal geopend worden. Zo zou het stuk zeep aan een labo-analyse kunnen onderworpen worden om uit te maken of er daadwerkelijk menselijk vet in verwerkt is. (lb)
(HLN)
'Holocaustzeep met mensenvet' te koop in Montréal
In een tweedehandszaak in Montréal verkoopt Abraham Botines, zelf een jood, een stuk zeep waarvan hij beweert dat ze gemaakt is van het vet van mensen die in de Holocaust werden vermoord. Dat meldt CBC News.
Deze man doet op geen enkele manier aan geschiedkunde. De verkoop van objecten die het nazisme en haat verheerlijken is verwerpelijk. Dat soort objecten horen niet te koop aangeboden te worden
Alice Herscovitch, directeur van het Holocaust Centrum in Montréal In Canada is de verkoop van items met hakenkruisen op afgebeeld niet verboden. Maar zeep verkopen die is gemaakt van menselijk vet, dat is wel verboden. Dat beweren is fraude als het niet waar is
Anita Blomberg, wetsexpert van de joodse gemeenschap in TorontoDe zeep, waarop een hakenkruis prijkt en die tentoongesteld staat in een vitrinekast met het opschrift 'Pologne 1940', heeft een storm van protest onder de Canadese joodse gemeenschap veroorzaakt. Botines heeft de zeep inmiddels uit de kast verwijderd, ze is enkel nog beschikbaar voor "ernstige potentiële kopers".
Niet zeker
Abraham Botines is een in Spanje geboren jood die naar Canada migreerde tijdens de Burgeroorlog in zijn geboorteland. Sinds 1967 runt hij zijn tweedehandszaak in Montréal. Vrijdag bekende Botines dat hij niet zeker is of de zeep werkelijk menselijk vet bevat.
Jeugdherinneringen
"Ik ben 73 en verzamelde vroeger spullen die verband houden met de Holocaust en de Tweede Wereldoorlog omdat dat mijn jeugd is", verklaarde hij in een interview.
Experimenten met menselijk vet
De meeste Holocaust-experts stellen dat de verhalen die in het verleden circuleerden over nazi's die zeep maakten van de lichamen van joden en andere slachtoffers van de concentratiekampen onwaar zijn. Toch zouden de nazi's geëxperimenteerd hebben met zeep van menselijke overschotten.
Geschokt
Alice Herscovitch, directeur van het Holocaust Centrum in Montréal, is geschokt door het verhaal. "Deze man doet op geen enkele manier aan geschiedkunde. De verkoop van objecten die het nazisme en haat verheerlijken is verwerpelijk. Dat soort objecten horen niet te koop aangeboden te worden".
Fraude
"In Canada is de verkoop van items met hakenkruisen op afgebeeld niet verboden, maar zeep gemaakt van menselijk vet is wel verboden", zo stelt Anita Blomberg, wetsexpert van de joodse gemeenschap in Toronto. "Dit beweren over een stuk zeep is fraude indien het onwaar is", voegt ze er aan toe.
Haarvlecht
Botines biedt ook een haarvlecht aan met het opschrift 'afkomstig van een Nazi-uitroeiingskamp'. Hij zegt dat hij dit soort spullen nooit aan een neonazi zou verkopen.
De politie van Montréal verifieert de zaak en overlegt met lokale joodse groeperingen alvorens besloten wordt of een onderzoek zal geopend worden. Zo zou het stuk zeep aan een labo-analyse kunnen onderworpen worden om uit te maken of er daadwerkelijk menselijk vet in verwerkt is. (lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-03-2010
Paleis van Romeinse keizer Nero gedeeltelijk ingestort
Een deel van de Domus Aurea, het paleis van de Romeinse keizer Nero, is vandaag ingestort. Het incident roept vragen op over de toestand van een van Italië's belangrijkste acheologische schatten.
Tijdens het voorval, waarbij een deel van het dak instortte, raakte niemand gewond. Volgens sommige bronnen zou regenwater dat zich verzameld had op het dak verantwoordelijk zijn voor de instorting. De burgemeester van Rome, Gianni Alemanno, verklaarde "erg bezorgd" te zijn en verzekerde dat er een grondig onderzoek zal plaatsvinden naar de oorzaak van het incident.
Restauratie
De site, in het centrum van Rome niet ver van het Colosseum, werd afgebakend terwijl zandzakken werden aangebracht om de overige muren te ondersteunen. "De restauratiewerken moeten onmiddellijk van start gaan, alleen zo kan voorkomen worden dat meerdere delen van de Domus Aurea (Gouden Huis) instorten, aldus opzichter Luciano Marchetti.
De instorting moet volgens Marchetti "als een waarschuwing dienen" aangezien er dringend meer financiële middelen nodig zijn om de site te onderhouden. (dpa/eb)
(HLN)
Paleis van Romeinse keizer Nero gedeeltelijk ingestort
Een deel van de Domus Aurea, het paleis van de Romeinse keizer Nero, is vandaag ingestort. Het incident roept vragen op over de toestand van een van Italië's belangrijkste acheologische schatten.
Tijdens het voorval, waarbij een deel van het dak instortte, raakte niemand gewond. Volgens sommige bronnen zou regenwater dat zich verzameld had op het dak verantwoordelijk zijn voor de instorting. De burgemeester van Rome, Gianni Alemanno, verklaarde "erg bezorgd" te zijn en verzekerde dat er een grondig onderzoek zal plaatsvinden naar de oorzaak van het incident.
Restauratie
De site, in het centrum van Rome niet ver van het Colosseum, werd afgebakend terwijl zandzakken werden aangebracht om de overige muren te ondersteunen. "De restauratiewerken moeten onmiddellijk van start gaan, alleen zo kan voorkomen worden dat meerdere delen van de Domus Aurea (Gouden Huis) instorten, aldus opzichter Luciano Marchetti.
De instorting moet volgens Marchetti "als een waarschuwing dienen" aangezien er dringend meer financiële middelen nodig zijn om de site te onderhouden. (dpa/eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-03-2010
Homo heidelbergensis oudste Nederlander?
Groot nieuws uit de Nederlandse archeologie/paleontologie! Vuurstenen werktuigen gevonden bij Woerden blijken mogelijk tot ongeveer 600.000 jaar oud te zijn. Onderzoekers denken aan Homo heidelbergensis, een oudere mensensoort dan de Neanderthaler. Nieuw onderzoek volgt…
Vorig jaar kwam de vondst van de eerste schedel van een Nederlandse Neanderthaler in het nieuws. Dit jaar is er weer groot nieuws rondom de oude mens in Nederland. Pieter Stoel en Freek Busschers (TNO) onderzochten vuurstenen voorwerpen uit Woerden (provincie Utrecht). De voorwerpen hebben waarschijnlijk een ouderdom van 370.000-600.000 jaar en kunnen daarom gemaakt zijn door een oudere mensensoort dan de Neanderthaler: Homo heidelbergensis.
Hiermee zouden deze vondsten de regio Maastricht verslaan waar de tot nu toe de oudste artefacten van Nederland vandaan komen. Deze artefacten behoorden toe aan oermensen die hier 250.000-300.000 jaar geleden hun kampementen opsloegen. Of ze nou Neanderthalers waren of individuen van Homo heidelbergensis is niet precies bekend. Voor de Neanderthalers zijn de voorwerpen aan de oude kant, terwijl het voor Homo heidelbergensis aan de jonge kant is. Als de datering van 370.000-600.000 jaar geleden voor de artefacten uit Woerden klopt, dan zijn ze mogelijk gemaakt door Homo heidelbergensis.
Twee vuurstenen voorwerpen uit Woerden. Afbeelding: © Pieter Stoel
.Vuurstenen
Het onderzoek aan het materiaal vond plaats aan duizenden vuurstenen in de vorm van mesjes, schaven en schrapers die tijdens een zandwinning bij Woerden tevoorschijn kwamen. Pieter Stoel vond deze voorwerpen bij de zandzuigerij ter plaatse en nam later contact op met Freek Busschers die, in verband met werk voor TNO en zijn promotieonderzoek over onder andere de afzettingen nabij Woerden, veel over de lokale aardlagen weet.
Tussen de duizenden vuurstenen artefacten zelf zitten geen Mousterienspitsen en ook geen kleine Mousterienvuistbijltjes volgens Stoel. Die zijn juist zo kenmerkend voor de Neanderthalers. Met andere woorden: de werktuigen zijn waarschijnlijk door een andere cultuur geproduceerd.
Diepte
De crux ligt hem in de diepte waarop de vuurstenen zijn gevonden. Stoel geeft aan dat de diepte van de vondsten ongeveer 27-36 m onder het maaiveld moet zijn geweest. Busschers weet aan te vullen dat het daarom zou kunnen gaan om zandlagen van 370.000 ± 40.000 jaar door de dateringen aan zandkorreltjes met behulp van licht. Probleem is echter dat de zandlagen van de vindplaats nu weggezogen zijn. Freek Busschers geeft aan Kennislink aan dat nieuw onderzoek nodig is op nieuw (zand)materiaal van de Woerden-site zelf. Een nieuwe boring net naast de zandzuigerij zou ideaal zijn, maar of dat financieel haalbaar is blijft nog even de vraag.
De zandzuigerij in Woerden waar de vuurstenen artefacten vandaan komen. Afbeelding: © Pieter Stoel
.Andere fossielen
Een extra foefje bij het aannemelijk maken van de ouderdom van de vuurstenen is de zogenaamde ‘begeleidende fauna’. Dit zijn fossiele resten van dieren of planten die in dezelfde lagen zijn gevonden en daarom meer kunnen vertellen over het klimaat en de ouderdom. De botresten gevonden in Woerden zijn onder andere van nijlpaarden en bosolifanten, die rond 600.000 jaar geleden leefden in het toen warme Nederland. Maar er is meer. Stoel vertelt aan Kennislink: “Er is een jaar lang op 36 m diepte gebaggerd en tussen de zeer grove afzettingen trof ik artefacten aan. Bij onderzoek aan de grove zandfractie ontdekte ik Vroeg Pleistocene zaden, schelpen en muizenkiesjes, die minimaal 500.000 jaar oud zijn.”
Engeland
Een ander belangrijke aanwijzing voor de ouderdom komt uit Engeland. In Pakefield (oostelijk Engeland) zijn vergelijkbare vuurstenen werktuigen gevonden. De artefacten uit Woerden zouden daarom ook rond 600.000 jaar oud kunnen zijn. Dick Stapert (Rijksuniversiteit Groningen) is echter niet overtuigd en vindt dat de totstandkoming van de kleur van de vuurstenen maar eens moet worden onderzocht.
Verder onderzoek zal de ouderdom van de vuurstenen voorwerpen uit Woerden moeten vaststellen. Pieter Stoel wil er zelfs zijn baan als leraar natuur- en scheikunde voor opzeggen. “Wat ons nu rest is een nauwkeurig bewijs te leveren van vondsten exact op diepte. Dit is een dagtaak waarvoor ik mijn huidige baan ga opzeggen.” Het beste bewijs zouden echter resten van de oermensen zelf zijn. “Helaas heb ik nog geen menselijke resten gevonden in Woerden, misschien komt dat nog!” Het onderzoek wordt vervolgd dus…
Een deel van de schedel van Homo heidelbergensis uit Atapuerca, Spanje. Afbeelding: © José-Manuel Benito Álvarez
.Referentie:
Voorde, M. ter, 2010. Zandzuiger hoest oudste voorwerpen Nederland op. Natuurwetenschap en Techniek – april 2010: 8-9.
(Kennislink)
Homo heidelbergensis oudste Nederlander?
Groot nieuws uit de Nederlandse archeologie/paleontologie! Vuurstenen werktuigen gevonden bij Woerden blijken mogelijk tot ongeveer 600.000 jaar oud te zijn. Onderzoekers denken aan Homo heidelbergensis, een oudere mensensoort dan de Neanderthaler. Nieuw onderzoek volgt…
Vorig jaar kwam de vondst van de eerste schedel van een Nederlandse Neanderthaler in het nieuws. Dit jaar is er weer groot nieuws rondom de oude mens in Nederland. Pieter Stoel en Freek Busschers (TNO) onderzochten vuurstenen voorwerpen uit Woerden (provincie Utrecht). De voorwerpen hebben waarschijnlijk een ouderdom van 370.000-600.000 jaar en kunnen daarom gemaakt zijn door een oudere mensensoort dan de Neanderthaler: Homo heidelbergensis.
Hiermee zouden deze vondsten de regio Maastricht verslaan waar de tot nu toe de oudste artefacten van Nederland vandaan komen. Deze artefacten behoorden toe aan oermensen die hier 250.000-300.000 jaar geleden hun kampementen opsloegen. Of ze nou Neanderthalers waren of individuen van Homo heidelbergensis is niet precies bekend. Voor de Neanderthalers zijn de voorwerpen aan de oude kant, terwijl het voor Homo heidelbergensis aan de jonge kant is. Als de datering van 370.000-600.000 jaar geleden voor de artefacten uit Woerden klopt, dan zijn ze mogelijk gemaakt door Homo heidelbergensis.
Twee vuurstenen voorwerpen uit Woerden. Afbeelding: © Pieter Stoel
.Vuurstenen
Het onderzoek aan het materiaal vond plaats aan duizenden vuurstenen in de vorm van mesjes, schaven en schrapers die tijdens een zandwinning bij Woerden tevoorschijn kwamen. Pieter Stoel vond deze voorwerpen bij de zandzuigerij ter plaatse en nam later contact op met Freek Busschers die, in verband met werk voor TNO en zijn promotieonderzoek over onder andere de afzettingen nabij Woerden, veel over de lokale aardlagen weet.
Tussen de duizenden vuurstenen artefacten zelf zitten geen Mousterienspitsen en ook geen kleine Mousterienvuistbijltjes volgens Stoel. Die zijn juist zo kenmerkend voor de Neanderthalers. Met andere woorden: de werktuigen zijn waarschijnlijk door een andere cultuur geproduceerd.
Diepte
De crux ligt hem in de diepte waarop de vuurstenen zijn gevonden. Stoel geeft aan dat de diepte van de vondsten ongeveer 27-36 m onder het maaiveld moet zijn geweest. Busschers weet aan te vullen dat het daarom zou kunnen gaan om zandlagen van 370.000 ± 40.000 jaar door de dateringen aan zandkorreltjes met behulp van licht. Probleem is echter dat de zandlagen van de vindplaats nu weggezogen zijn. Freek Busschers geeft aan Kennislink aan dat nieuw onderzoek nodig is op nieuw (zand)materiaal van de Woerden-site zelf. Een nieuwe boring net naast de zandzuigerij zou ideaal zijn, maar of dat financieel haalbaar is blijft nog even de vraag.
De zandzuigerij in Woerden waar de vuurstenen artefacten vandaan komen. Afbeelding: © Pieter Stoel
.Andere fossielen
Een extra foefje bij het aannemelijk maken van de ouderdom van de vuurstenen is de zogenaamde ‘begeleidende fauna’. Dit zijn fossiele resten van dieren of planten die in dezelfde lagen zijn gevonden en daarom meer kunnen vertellen over het klimaat en de ouderdom. De botresten gevonden in Woerden zijn onder andere van nijlpaarden en bosolifanten, die rond 600.000 jaar geleden leefden in het toen warme Nederland. Maar er is meer. Stoel vertelt aan Kennislink: “Er is een jaar lang op 36 m diepte gebaggerd en tussen de zeer grove afzettingen trof ik artefacten aan. Bij onderzoek aan de grove zandfractie ontdekte ik Vroeg Pleistocene zaden, schelpen en muizenkiesjes, die minimaal 500.000 jaar oud zijn.”
Engeland
Een ander belangrijke aanwijzing voor de ouderdom komt uit Engeland. In Pakefield (oostelijk Engeland) zijn vergelijkbare vuurstenen werktuigen gevonden. De artefacten uit Woerden zouden daarom ook rond 600.000 jaar oud kunnen zijn. Dick Stapert (Rijksuniversiteit Groningen) is echter niet overtuigd en vindt dat de totstandkoming van de kleur van de vuurstenen maar eens moet worden onderzocht.
Verder onderzoek zal de ouderdom van de vuurstenen voorwerpen uit Woerden moeten vaststellen. Pieter Stoel wil er zelfs zijn baan als leraar natuur- en scheikunde voor opzeggen. “Wat ons nu rest is een nauwkeurig bewijs te leveren van vondsten exact op diepte. Dit is een dagtaak waarvoor ik mijn huidige baan ga opzeggen.” Het beste bewijs zouden echter resten van de oermensen zelf zijn. “Helaas heb ik nog geen menselijke resten gevonden in Woerden, misschien komt dat nog!” Het onderzoek wordt vervolgd dus…
Een deel van de schedel van Homo heidelbergensis uit Atapuerca, Spanje. Afbeelding: © José-Manuel Benito Álvarez
.Referentie:
Voorde, M. ter, 2010. Zandzuiger hoest oudste voorwerpen Nederland op. Natuurwetenschap en Techniek – april 2010: 8-9.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-04-2010
Antieke hoofdstad Assyrië dreigt in rivier te zinken
De allereerste hoofdstad van de voorchristelijk-Iraakse Assyrische beschaving, Assur, dreigt in de Tigrisrivier te verzinken. Dat zegt Mohammed al-Jaburi, een archeoloog van het departement oudheidkunde van de Iraakse provincie Salah al-Din.
De Tigris, aldus de functionaris, heeft al meer dan 30 meter van de meer dan 4.500 jaar oude stad weggewassen. De ruinestad staat nu bekend als Qal'at Sherkat of 'Kasteel van Aarde'. Als religieuze hoofdstad was zij gewijd aan de cultus van de goden Ashur - naar wie later de Noord-Mesopotamische beschaving werd genoemd - en Isjtar (Inanna).
Beschermingsmuur
Sommige delen van de antieke stad werden tussen 1913 en 1918 door een team Duitse archeologen blootgelegd. Sindsdien is op de site geen enkele archeologische opgraving meer gedaan, zei al-Jaburi. Hij riep de regering in Bagdad, de provincieregering en eenieder die geïnteresseerd is in bewaring van werelderfgoed op, met spoed geld vrij te maken om een muur te bouwen die de site tegen de rivier beschermt. Pogingen die de archeoloog tot dusver deed, worden door de Iraakse overheid wegens "geen prioriteit" op schokschouderen onthaald. (dpa/eb)
(HLN)
Antieke hoofdstad Assyrië dreigt in rivier te zinken
De allereerste hoofdstad van de voorchristelijk-Iraakse Assyrische beschaving, Assur, dreigt in de Tigrisrivier te verzinken. Dat zegt Mohammed al-Jaburi, een archeoloog van het departement oudheidkunde van de Iraakse provincie Salah al-Din.
De Tigris, aldus de functionaris, heeft al meer dan 30 meter van de meer dan 4.500 jaar oude stad weggewassen. De ruinestad staat nu bekend als Qal'at Sherkat of 'Kasteel van Aarde'. Als religieuze hoofdstad was zij gewijd aan de cultus van de goden Ashur - naar wie later de Noord-Mesopotamische beschaving werd genoemd - en Isjtar (Inanna).
Beschermingsmuur
Sommige delen van de antieke stad werden tussen 1913 en 1918 door een team Duitse archeologen blootgelegd. Sindsdien is op de site geen enkele archeologische opgraving meer gedaan, zei al-Jaburi. Hij riep de regering in Bagdad, de provincieregering en eenieder die geïnteresseerd is in bewaring van werelderfgoed op, met spoed geld vrij te maken om een muur te bouwen die de site tegen de rivier beschermt. Pogingen die de archeoloog tot dusver deed, worden door de Iraakse overheid wegens "geen prioriteit" op schokschouderen onthaald. (dpa/eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-04-2010
Skelet van onbekende aapmens gevonden
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in Zuid-Afrika een bijna compleet skelet gevonden van een primaat die mogelijk de ontbrekende evolutionaire schakel vormt tussen apen en mensen.
Onderzoekers van de Universiteit van Witwatersrand ontdekten het fossiel in de kalksteengrotten van Sterkfontein. Het skelet behoorde waarschijnlijk toe aan een kind dat ongeveer 2 miljoen jaar geleden leefde. In de grotten werden ook enkele botten van volwassen individuen aangetroffen.
De fossielen zijn allemaal afkomstig van een tot nu toe nog onbekende soort aapmens. Volgens de wetenschappers kunnen de botten meer informatie opleveren over de periode waarin de verre voorouders van de mens rechtop begonnen te lopen en gereedschap gingen gebruiken.
Zeldzaamheid
Hoofdonderzoeker Lee Berger wil eerst verder onderzoek verrichten op de fossielen. De botten worden daarom voorlopig nog niet aan de buitenwereld getoond.
De Zuid-Afrikaanse paleoantropoloog Phillip Tobias is één van de weinige wetenschappers die het skelet al wel heeft gezien. “Het is een zeldzaamheid om een skelet te vinden, in plaats van alleen een paar tanden of het bot van een arm”, verklaart hij in de Britse krant The Times.
“Natuurlijk is het leuk als je een kaakbeen met een tand vindt, maar hier kun je ook zien hoe de kaak aan de schedel vastzit en op welke manier de ruggengraat met het bekken en de benen is verbonden.”
Loopje en gereedschap
Wetenschappers zijn al lange tijd op zoek naar de ontbrekende schakel tussen primitieve aapmensen en de Homo habilis, de eerste geavanceerde mensensoort.
Mogelijk zijn de Zuid-Afrikaanse onderzoekers in staat om aan de hand van het nieuw ontdekte skelet de houding en manier van lopen van de onbekende aapmensen te reconstrueren. De botten van de handen zouden kunnen uitwijzen of de primaten al gereedschap gebruikten.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Skelet van onbekende aapmens gevonden
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in Zuid-Afrika een bijna compleet skelet gevonden van een primaat die mogelijk de ontbrekende evolutionaire schakel vormt tussen apen en mensen.
Onderzoekers van de Universiteit van Witwatersrand ontdekten het fossiel in de kalksteengrotten van Sterkfontein. Het skelet behoorde waarschijnlijk toe aan een kind dat ongeveer 2 miljoen jaar geleden leefde. In de grotten werden ook enkele botten van volwassen individuen aangetroffen.
De fossielen zijn allemaal afkomstig van een tot nu toe nog onbekende soort aapmens. Volgens de wetenschappers kunnen de botten meer informatie opleveren over de periode waarin de verre voorouders van de mens rechtop begonnen te lopen en gereedschap gingen gebruiken.
Zeldzaamheid
Hoofdonderzoeker Lee Berger wil eerst verder onderzoek verrichten op de fossielen. De botten worden daarom voorlopig nog niet aan de buitenwereld getoond.
De Zuid-Afrikaanse paleoantropoloog Phillip Tobias is één van de weinige wetenschappers die het skelet al wel heeft gezien. “Het is een zeldzaamheid om een skelet te vinden, in plaats van alleen een paar tanden of het bot van een arm”, verklaart hij in de Britse krant The Times.
“Natuurlijk is het leuk als je een kaakbeen met een tand vindt, maar hier kun je ook zien hoe de kaak aan de schedel vastzit en op welke manier de ruggengraat met het bekken en de benen is verbonden.”
Loopje en gereedschap
Wetenschappers zijn al lange tijd op zoek naar de ontbrekende schakel tussen primitieve aapmensen en de Homo habilis, de eerste geavanceerde mensensoort.
Mogelijk zijn de Zuid-Afrikaanse onderzoekers in staat om aan de hand van het nieuw ontdekte skelet de houding en manier van lopen van de onbekende aapmensen te reconstrueren. De botten van de handen zouden kunnen uitwijzen of de primaten al gereedschap gebruikten.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-04-2010
Favoriete piano van Chopin nagebouwd
In het atelier van Piano's Maene in Ruiselede is dinsdagmorgen de replica voorgesteld van een Pleyel-piano uit 1843. Er werd een jaar lang aan gewerkt. Drie jaar terug kon Chris Maene een Ignace Pleyel kopen die slechts enkele nummers verwijderd was van het lievelingsinstrument van componist Frederic Chopin. Op 24 april wordt de replica ingespeeld in het Brugse Concertgebouw door pianovirtuoos Abdel Rahman El Bacha.
Chris Maene ging de uitdaging aan naar aanleiding van het Chopin-jaar. In 2004 bouwde hij al een replica van de Steinway N° 1 uit 1836. Die piano reist momenteel de wereld rond. Een jaar geleden ging hij de uitdaging aan om met zijn team een Pleyel uit 1843 na te bouwen.
Specifieke klank
De nieuwe replica is het ideale instrument om de muziek van Chopin te brengen. "De jongste tijd is er een standaardisering van de pianoklank bezig", zegt Chris Maene. "Daarom is er een behoefte om oude instrumenten met hun specifieke klank op te waarderen. Het is immers boeiend om muziek te brengen op het origineel instrument."
Eenvoudig was de uitdaging niet. Piano's Maene moest voor de metalen stukken uit de Pleyel-piano op zoek naar de gepaste leverancier. "Het was niet evident om iemand te vinden die de stukken exact wilde namaken", argumenteert de instrumentenbouwer.
"De replica is bijna af. Alle onderdelen zijn samengesteld maar moeten nog worden geassembleerd. Daar zal nog enkele dagen werk in kruipen", zegt Maene die ervan overtuigd is dat het instrument op 24 april bespeelbaar zal zijn.
De replica van de Pleyel-piano zal straks het ideale instrument worden om de overgang van de pianoforte naar de Steinway-concertvleugel te vertegenwoordigen. (belga/mvdb)
(HLN)
Favoriete piano van Chopin nagebouwd
In het atelier van Piano's Maene in Ruiselede is dinsdagmorgen de replica voorgesteld van een Pleyel-piano uit 1843. Er werd een jaar lang aan gewerkt. Drie jaar terug kon Chris Maene een Ignace Pleyel kopen die slechts enkele nummers verwijderd was van het lievelingsinstrument van componist Frederic Chopin. Op 24 april wordt de replica ingespeeld in het Brugse Concertgebouw door pianovirtuoos Abdel Rahman El Bacha.
Chris Maene ging de uitdaging aan naar aanleiding van het Chopin-jaar. In 2004 bouwde hij al een replica van de Steinway N° 1 uit 1836. Die piano reist momenteel de wereld rond. Een jaar geleden ging hij de uitdaging aan om met zijn team een Pleyel uit 1843 na te bouwen.
Specifieke klank
De nieuwe replica is het ideale instrument om de muziek van Chopin te brengen. "De jongste tijd is er een standaardisering van de pianoklank bezig", zegt Chris Maene. "Daarom is er een behoefte om oude instrumenten met hun specifieke klank op te waarderen. Het is immers boeiend om muziek te brengen op het origineel instrument."
Eenvoudig was de uitdaging niet. Piano's Maene moest voor de metalen stukken uit de Pleyel-piano op zoek naar de gepaste leverancier. "Het was niet evident om iemand te vinden die de stukken exact wilde namaken", argumenteert de instrumentenbouwer.
"De replica is bijna af. Alle onderdelen zijn samengesteld maar moeten nog worden geassembleerd. Daar zal nog enkele dagen werk in kruipen", zegt Maene die ervan overtuigd is dat het instrument op 24 april bespeelbaar zal zijn.
De replica van de Pleyel-piano zal straks het ideale instrument worden om de overgang van de pianoforte naar de Steinway-concertvleugel te vertegenwoordigen. (belga/mvdb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-04-2010
Afrikaanse insecten uit dinosaurustijdperk ontdekt
AMSTERDAM – Een internationaal team van wetenschappers heeft mieren, wespen en spinnen uit het dinosaurustijdperk ontdekt in barnsteen uit Ethiopië.
Het is voor het eerst dat er fossielen zijn aangetroffen in barnsteen uit Afrika. De insecten zijn ongeveer 95 miljoen jaar geleden verstrikt geraakt in de versteende boomhars.
Het gaat om mieren, wespen, spinnen en andere kleine organismen die vrijwel perfect bewaard zijn gebleven.
De gefossiliseerde insecten kunnen bijna allemaal worden beschouwd als de oudste exemplaren van hun soort.
Gelijkenis
Het barnsteen werd aangetroffen in de buurt van de stad Alem Ketema in Ethiopië. De bevindingen zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
“Op het eerste gezicht zien de insecten en spinnen in het barnsteen er ongeveer hetzelfde uit als hun nog levende familieleden”, verklaart onderzoeker Vincent Perrichot van de Universiteit van Kansas op Discovery News. “Maar na een grondig onderzoek bleek dat ze qua vorm weldegelijk zijn te onderscheiden van hun moderne soortgenoten.”
Mier
Een van de meest opvallende fossielen in het barnsteen is het lichaam van een mier. De ontdekking suggereert voor het eerst dat mieren oorspronkelijk uit het gebied komen dat nu Afrika heet.
Verder werden er voorouders van moderne spinnen in de barnsteen ontdekt. Ook troffen de wetenschappers sporen van bloemplanten aan.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Afrikaanse insecten uit dinosaurustijdperk ontdekt
AMSTERDAM – Een internationaal team van wetenschappers heeft mieren, wespen en spinnen uit het dinosaurustijdperk ontdekt in barnsteen uit Ethiopië.
Het is voor het eerst dat er fossielen zijn aangetroffen in barnsteen uit Afrika. De insecten zijn ongeveer 95 miljoen jaar geleden verstrikt geraakt in de versteende boomhars.
Het gaat om mieren, wespen, spinnen en andere kleine organismen die vrijwel perfect bewaard zijn gebleven.
De gefossiliseerde insecten kunnen bijna allemaal worden beschouwd als de oudste exemplaren van hun soort.
Gelijkenis
Het barnsteen werd aangetroffen in de buurt van de stad Alem Ketema in Ethiopië. De bevindingen zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
“Op het eerste gezicht zien de insecten en spinnen in het barnsteen er ongeveer hetzelfde uit als hun nog levende familieleden”, verklaart onderzoeker Vincent Perrichot van de Universiteit van Kansas op Discovery News. “Maar na een grondig onderzoek bleek dat ze qua vorm weldegelijk zijn te onderscheiden van hun moderne soortgenoten.”
Mier
Een van de meest opvallende fossielen in het barnsteen is het lichaam van een mier. De ontdekking suggereert voor het eerst dat mieren oorspronkelijk uit het gebied komen dat nu Afrika heet.
Verder werden er voorouders van moderne spinnen in de barnsteen ontdekt. Ook troffen de wetenschappers sporen van bloemplanten aan.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-04-2010
'Mogelijke afvalput van Shakespeare opgegraven'
AMSTERDAM - Britse onderzoekers vermoeden dat ze bij een opgraving op de plek van het voormalige huis van William Shakespeare op de afvalput van de schrijver zijn gestuit.
De archeologen van de Universiteit van Birmingham onderzoeken op dit moment de ruïne van de woning van William Shakespeare in de stad Stratford-Upon-Avon, de geboorteplaats van de schrijver.
Ze zijn daarbij gestuit op enkele aardewerkscherven en een gebroken pijp van klei. De resten werden gevonden op de plaats waar de tuin van het huis zich bevond. Volgens de wetenschappers wijst de vondst er op dat Shakespeare dit deel van zijn grond gebruikte als afvalput of stortplaats. Dat meldt de Britse krant The Daily Telegraph.
Eten en drinken
Shakespeare kocht het huis in Stratford-Upon-Avon in 1597 toen hij al beroemd was en terugkeerde vanuit Londen naar zijn geboortestad. De afvalput of stortplaats van het huis zou nieuwe details kunnen onthullen over het leven van de schrijver.
“Zelfs het kleinste stukje aardewerk kan ons in theorie een glimp laten zien van het leven van Shakespeare”, verklaart hoofdonderzoeker Kevin Colls. “Bijvoorbeeld wat hij zoal at en dronk.”
Bedienden
Het staat echter nog niet vast dat het afval in de tuin van het huis ook daadwerkelijk van de schrijver afkomstig is. “We weten niet zeker of Shakespeare dit gedeelte van het huis ook zelf gebruikte”, verklaart historicus Diana Owen van de Shakespeare Birthplace Trust. “Het zou ook kunnen dat alleen de bedienden gebruik maakten van deze tuin.”
“Maar het onderzoek zou fantastische resultaten kunnen opleveren als dit echt het gebied was waar de afvalput zich bevond, of waar het huisvuil werd gedumpt", aldus Owen.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Mogelijke afvalput van Shakespeare opgegraven'
AMSTERDAM - Britse onderzoekers vermoeden dat ze bij een opgraving op de plek van het voormalige huis van William Shakespeare op de afvalput van de schrijver zijn gestuit.
De archeologen van de Universiteit van Birmingham onderzoeken op dit moment de ruïne van de woning van William Shakespeare in de stad Stratford-Upon-Avon, de geboorteplaats van de schrijver.
Ze zijn daarbij gestuit op enkele aardewerkscherven en een gebroken pijp van klei. De resten werden gevonden op de plaats waar de tuin van het huis zich bevond. Volgens de wetenschappers wijst de vondst er op dat Shakespeare dit deel van zijn grond gebruikte als afvalput of stortplaats. Dat meldt de Britse krant The Daily Telegraph.
Eten en drinken
Shakespeare kocht het huis in Stratford-Upon-Avon in 1597 toen hij al beroemd was en terugkeerde vanuit Londen naar zijn geboortestad. De afvalput of stortplaats van het huis zou nieuwe details kunnen onthullen over het leven van de schrijver.
“Zelfs het kleinste stukje aardewerk kan ons in theorie een glimp laten zien van het leven van Shakespeare”, verklaart hoofdonderzoeker Kevin Colls. “Bijvoorbeeld wat hij zoal at en dronk.”
Bedienden
Het staat echter nog niet vast dat het afval in de tuin van het huis ook daadwerkelijk van de schrijver afkomstig is. “We weten niet zeker of Shakespeare dit gedeelte van het huis ook zelf gebruikte”, verklaart historicus Diana Owen van de Shakespeare Birthplace Trust. “Het zou ook kunnen dat alleen de bedienden gebruik maakten van deze tuin.”
“Maar het onderzoek zou fantastische resultaten kunnen opleveren als dit echt het gebied was waar de afvalput zich bevond, of waar het huisvuil werd gedumpt", aldus Owen.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Oude boerderij bij Gieten ontdekt 07-04-2010
GIETEN - Bij de rotonde in Gieten is een boerderij uit de ijzertijd ontdekt; dat is de tijd van 800 voor Christus tot het begin van de jaartelling.
De rotonde gaat momenteel op de schop. Er worden nieuwe opritten en afritten aangelegd. Archeologen krijgen tijdens de werkzaamheden de kans de grond te onderzoeken. Eind vorige week deden ze deze bijzondere vondst. Tot grote teleurstelling van de archeologen blijft hun vondst niet voor het nageslacht bewaard.
Op zaterdag 15 augustus 2009 23:05 schreef eer-ik het volgende:
Ik vind je sig nogal denigrerend.
Ik vind je sig nogal denigrerend.
07-04-2010
Pioniers in pornografie
Iedereen die wel eens in de videotheek komt heeft wel eens een nieuwsgierige blik geworpen op de porno-collectie. Om vervolgens met een rode blos snel door te lopen, want ‘wij’ kijken niet naar porno. Ondanks dit vluchtgedrag, kent pornografie een eeuwenoud succesverhaal.
Voor we kijken naar dit succesverhaal is het van belang om te definiëren wat we eigenlijk onder pornografie verstaan. Dat is namelijk helemaal niet zo eenduidig. De lijn tussen erotiek en pornografie is heel dun, en bovendien zeer persoonlijk. Wat de één obsceen vindt, is voor de ander een kunstzinnige uiting van het menselijk lichaam. Strikt genomen bestaat pornografie alleen in de hoofden van mensen, waarin het shockerende effect en het taboe dat eromheen hangt door eenieder zelf wordt beoordeeld.
Het woord ‘pornografie’ komt uit het Grieks en betekent letterlijk: de ‘grafiek van de ontucht’, of vrij vertaald ‘schrijven over hoeren’. Het is grappig om te constateren dat wij tegenwoordig pornografie altijd associëren met beelden. Boekjes uit de Bouquet-reeks waarin bloemrijk wordt verteld over ‘de daad’ zijn naar onze mening geen pornografie. Toch is juist de geschreven vorm in het verleden de aanleiding geweest voor het floreren van het beeldmateriaal. Laten we even kort een blik werpen op de geschiedenis van pornografie.
De Venus van Willendorf (links) & Attisch aardewerk met erotisch tafereel, 500 – 490 v. Chr. (rechts). Afbeelding: © Flickr / Galerie op Weg & Andrew Griffith
Porno uit zijn context
Natuurlijk staat ons verleden bol van materiële uitingen die seksuele prikkels zouden kunnen oproepen. Daarbij kunnen we wel tot 50.000 jaar terug gaan. Denk bijvoorbeeld eens aan de vrouwelijke rondingen van de Venus van Willendorf, aan erotische grotschilderkunst, of aan de schunnige fresco’s gevonden in Pompeii.
Wetenschappers weten er helaas niet volledig hun vinger op te leggen wat precies de oorspronkelijke bedoeling van deze uitingen was. Waren zij ten behoeve van een vruchtbaarheidsritueel? Hadden ze een religieuze betekenis? Dachten ze nu eenmaal veel aan seks en wilden ze dat een uitlaatklep geven? Vanwege het ontbreken van een context laten we deze uitingen in dit artikel achterwege. Bovendien verschilde het toen heersende moraal over naaktheid dermate met dat van ons, dat deze afbeeldingen onder ‘pornografie’ scharen wellicht niet terecht is.
Renaissance
De Renaissance bracht Europa’s pionier op het gebied van pornografie voort: Pietro Aretino (1492-1556).
Tijdens de Renaissance ontwikkelden de humanisten een eindeloze fascinatie voor de klassieke oudheid. Intellectuelen schoolden zich in Latijn en Grieks, en lazen Cicero en Vergilius. Voor kunstenaars was de hernieuwde interesse in de oudheid een prachtig excuus om heidense mythes vorm te geven. Het liefst naakt (zoals dat in de klassieke oudheid ook gebruikelijk was) en in erotische scenes. Terwijl het afbeelden van naakte lichamen taboe was, was het afbeelden van naakte satyrs, nymphen, goden, en godinnen dat niet. Zelfs in religieuze schilderijen werden scènes van Maria en kind geërotiseerd. In deze tijd had Aretino vrij spel voor een werk met een seksueel thema.
Sonnet en illustratie uit ‘I modi’, door Pietro Aretino Afbeelding: © Wikimedia commons
Zijn controversiële boek ‘I modi’, ofwel ‘de manieren’, bracht een grote omwenteling teweeg in de Westerse wereld. Het combineert 16 seksueel expliciete sonnetten met 16 gravures van stelletjes die seks hebben in verschillende standjes. Hoofdpersonen in zijn werk zijn overigens niet zomaar fictief. Hij deelt bijzondere rollen toe aan prominente courtisanes, en bekende geestelijken van zijn tijd.
Aretino’s doel met ‘I Modi’ was tweeledig: enerzijds wilde hij seks weergeven op een leuke, levendige, en vertrouwde manier. Anderzijds wilde hij met zijn werk een tegengeluid bieden aan het in zijn ogen corrupte pauselijke hof. Wat Aretino’s werk zo aanstootgevend maakte in de ogen van de kerk was dat hij juist seks gebruikte als middel om pauselijke corruptie aan te tonen, en daarmee tevens een breed publiek wist te bereiken. (Door de uitvinding van de boekdrukkunst was het namelijk mogelijk om boeken goedkoper en minder arbeidsintensief te laten vervaardigen, waardoor ze beschikbaar werden voor een groter publiek.)
Door werken als ‘I Modi’ en de werken die daar op volgden, raakte pornografie nauw betrokken bij politiek en religieus verzet.
Franse revolutie
In de jaren voorafgaand aan de Franse Revolutie groeide de hoeveelheid pornografie gestaag. Het product viel goed bij het publiek—juist vanwege de taboesfeer die er omheen hing. De voornaamste doelwitten waren de aristocratie en de geestelijkheid. Beide groeperingen werden uitgemaakt voor impotent, hadden geslachtsziektes, en waren moreel verderfelijk. Het is ironisch dat het seksueel getinte materiaal dat voorheen alleen voor de elite beschikbaar was, een wapen werd in de handen van het volk dat hen zo haatte.
Niemand was onaantastbaar voor deze aanvallen, zelfs koning Lodewijk de 16e en zijn vrouw Marie-Antoinette niet. Zo werden er pamfletten verspreid waarin openlijk het vaderschap van haar kinderen in twijfel werd getrokken. Ook haar vermeende wilde orgieën en toegeschreven lesbische activiteiten werden verspreid onder de burgerij en werkende klasse. Deze ‘aanval’ ging door tot zij was vastgezet in de gevangenis La Conciergerie. Toen circuleerden er berichten die haar beschuldigden van het hebben van een incestueuze relatie met haar zoon. Het doel hiermee is duidelijk: als de koning zijn vrouw niet onder controle kon houden, hoe kan hij dan gehoorzaamheid verlangen van het volk?
Marquis de Sade
Na de Franse Revolutie werd ‘politieke pornografie’ langzamerhand vervangen door materiaal dat meer algemeen de grenzen van sociaal geaccepteerde normen opzocht. De verhalen van Marquis de Sade markeren deze overgangsperiode in 1790. In plaats van politieke kopstukken op de hak te nemen, richtte de Sade zich meer op het ondermijnen van de algemeen geaccepteerde moraal.
Donatien Alphonse François de Sade ( Marquis de Sade) door Charles Amédée Philippe van Loo, tekening uit 1760. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Zijn werk was zo shockerend dat het niet beschikbaar was voor het publiek tot ver in de 20e eeuw (onderwerpen waren bijvoorbeeld incest, kindermoord, en verkrachtingen). Hierbij ging het hem niet enkel om het uiten van afwijkende seksuele verlangens, hij wilde met zijn werk ook aantonen dat iemands levensvisie kan worden beheerst door het verlangen om anderen te domineren en zelfs te vernietigen. Marquis de Sade is tevens naamgever voor de seksualiteitsvorm ‘sadisme’.
Victoriaanse tijdperk
Opvallend genoeg beleefde porno in het preutse Victoriaanse tijdperk (1837-1901) juist een enorme bloeiperiode. De groeikern verschoof van Frankrijk naar Engeland, waar het meer commercieel uitgebuit werd. In een tijd die gekenmerkt werd door starre conservatieve morele waardes, ontwikkelde pornografie zich als een op zichzelf staand genre waarvan het doel enkel bestond uit het opwekken van lustgevoelens.
Er werd door overheidsinstellingen veel moeite gedaan om de dubieuze literatuur en afbeeldingen uit handen van het publiek te houden. Vooral vrouwen werden in bescherming genomen. Omdat zij als biologisch inferieur werden beschouwd, waren zij meer vatbaar voor de invloed van vleselijke lusten. Niet langer werd pornografie gevreesd vanwege zijn politieke boodschap, maar vanwege het perverteren van het ‘onschuldige’.
Terwijl vrouwen tegen alles werden beschermd wat ook maar enigszins een blosje op de wangen zou kunnen veroorzaken, bloeide pornografie onder de mannelijke bevolking enorm. In 1834 telde Londen alleen al 57 porno-zaakjes!
Victoriaanse pornografie creëerde morele anarchie waar het maar kon. In deze tijd werd homoseksualiteit openlijk verworpen, maar in de pornografie ontsproten seksuele uitingen van alle vormen en maten. De gouden eeuw van verdrukking betekende tegelijk de gouden eeuw van pornografie.
Porno voor de massa
De 20e eeuw is de eeuw van technologische vooruitgang. En elk technologisch sprongetje werd op de voet gevolgd door pornografen. Door in te haken op media als fotografie, film en internet werd porno meer en meer beschikbaar voor de massa. Bij een pompstation, in de videotheek, of thuis achter je computer; porno werd een product dat altijd voor handen was. Daarmee raakte het verweven met het dagelijks leven.
We kijken tegenwoordig niet meer op van een Sloggi-billboard waarop een schaars geklede dame zwoel in de cameralens kijkt, alhoewel dit in andere tijden wellicht als pornografisch zou worden beschouwd. Daarmee verandert ons begrip van wat pornografie dus feitelijk is. Maar omdat pornografie steeds extremer wordt, zoekt het nog steeds de grenzen op van de algemeen geaccepteerde moraal. Wat dat betreft is er vijf eeuwen na het ontstaan van porno helemaal niets veranderd.
Een snelle blik in de geschiedenis van pornografie toont aan dat pornografie altijd al een—zij het ietwat ondankbare—rol heeft gespeeld in het tarten en bestrijden van de gevestigde rollen, en de sociale angst die eromheen hangt.
(Kennislink)
Pioniers in pornografie
Iedereen die wel eens in de videotheek komt heeft wel eens een nieuwsgierige blik geworpen op de porno-collectie. Om vervolgens met een rode blos snel door te lopen, want ‘wij’ kijken niet naar porno. Ondanks dit vluchtgedrag, kent pornografie een eeuwenoud succesverhaal.
Voor we kijken naar dit succesverhaal is het van belang om te definiëren wat we eigenlijk onder pornografie verstaan. Dat is namelijk helemaal niet zo eenduidig. De lijn tussen erotiek en pornografie is heel dun, en bovendien zeer persoonlijk. Wat de één obsceen vindt, is voor de ander een kunstzinnige uiting van het menselijk lichaam. Strikt genomen bestaat pornografie alleen in de hoofden van mensen, waarin het shockerende effect en het taboe dat eromheen hangt door eenieder zelf wordt beoordeeld.
Het woord ‘pornografie’ komt uit het Grieks en betekent letterlijk: de ‘grafiek van de ontucht’, of vrij vertaald ‘schrijven over hoeren’. Het is grappig om te constateren dat wij tegenwoordig pornografie altijd associëren met beelden. Boekjes uit de Bouquet-reeks waarin bloemrijk wordt verteld over ‘de daad’ zijn naar onze mening geen pornografie. Toch is juist de geschreven vorm in het verleden de aanleiding geweest voor het floreren van het beeldmateriaal. Laten we even kort een blik werpen op de geschiedenis van pornografie.
De Venus van Willendorf (links) & Attisch aardewerk met erotisch tafereel, 500 – 490 v. Chr. (rechts). Afbeelding: © Flickr / Galerie op Weg & Andrew Griffith
Porno uit zijn context
Natuurlijk staat ons verleden bol van materiële uitingen die seksuele prikkels zouden kunnen oproepen. Daarbij kunnen we wel tot 50.000 jaar terug gaan. Denk bijvoorbeeld eens aan de vrouwelijke rondingen van de Venus van Willendorf, aan erotische grotschilderkunst, of aan de schunnige fresco’s gevonden in Pompeii.
Wetenschappers weten er helaas niet volledig hun vinger op te leggen wat precies de oorspronkelijke bedoeling van deze uitingen was. Waren zij ten behoeve van een vruchtbaarheidsritueel? Hadden ze een religieuze betekenis? Dachten ze nu eenmaal veel aan seks en wilden ze dat een uitlaatklep geven? Vanwege het ontbreken van een context laten we deze uitingen in dit artikel achterwege. Bovendien verschilde het toen heersende moraal over naaktheid dermate met dat van ons, dat deze afbeeldingen onder ‘pornografie’ scharen wellicht niet terecht is.
Renaissance
De Renaissance bracht Europa’s pionier op het gebied van pornografie voort: Pietro Aretino (1492-1556).
Tijdens de Renaissance ontwikkelden de humanisten een eindeloze fascinatie voor de klassieke oudheid. Intellectuelen schoolden zich in Latijn en Grieks, en lazen Cicero en Vergilius. Voor kunstenaars was de hernieuwde interesse in de oudheid een prachtig excuus om heidense mythes vorm te geven. Het liefst naakt (zoals dat in de klassieke oudheid ook gebruikelijk was) en in erotische scenes. Terwijl het afbeelden van naakte lichamen taboe was, was het afbeelden van naakte satyrs, nymphen, goden, en godinnen dat niet. Zelfs in religieuze schilderijen werden scènes van Maria en kind geërotiseerd. In deze tijd had Aretino vrij spel voor een werk met een seksueel thema.
Sonnet en illustratie uit ‘I modi’, door Pietro Aretino Afbeelding: © Wikimedia commons
Zijn controversiële boek ‘I modi’, ofwel ‘de manieren’, bracht een grote omwenteling teweeg in de Westerse wereld. Het combineert 16 seksueel expliciete sonnetten met 16 gravures van stelletjes die seks hebben in verschillende standjes. Hoofdpersonen in zijn werk zijn overigens niet zomaar fictief. Hij deelt bijzondere rollen toe aan prominente courtisanes, en bekende geestelijken van zijn tijd.
Aretino’s doel met ‘I Modi’ was tweeledig: enerzijds wilde hij seks weergeven op een leuke, levendige, en vertrouwde manier. Anderzijds wilde hij met zijn werk een tegengeluid bieden aan het in zijn ogen corrupte pauselijke hof. Wat Aretino’s werk zo aanstootgevend maakte in de ogen van de kerk was dat hij juist seks gebruikte als middel om pauselijke corruptie aan te tonen, en daarmee tevens een breed publiek wist te bereiken. (Door de uitvinding van de boekdrukkunst was het namelijk mogelijk om boeken goedkoper en minder arbeidsintensief te laten vervaardigen, waardoor ze beschikbaar werden voor een groter publiek.)
Door werken als ‘I Modi’ en de werken die daar op volgden, raakte pornografie nauw betrokken bij politiek en religieus verzet.
Franse revolutie
In de jaren voorafgaand aan de Franse Revolutie groeide de hoeveelheid pornografie gestaag. Het product viel goed bij het publiek—juist vanwege de taboesfeer die er omheen hing. De voornaamste doelwitten waren de aristocratie en de geestelijkheid. Beide groeperingen werden uitgemaakt voor impotent, hadden geslachtsziektes, en waren moreel verderfelijk. Het is ironisch dat het seksueel getinte materiaal dat voorheen alleen voor de elite beschikbaar was, een wapen werd in de handen van het volk dat hen zo haatte.
Niemand was onaantastbaar voor deze aanvallen, zelfs koning Lodewijk de 16e en zijn vrouw Marie-Antoinette niet. Zo werden er pamfletten verspreid waarin openlijk het vaderschap van haar kinderen in twijfel werd getrokken. Ook haar vermeende wilde orgieën en toegeschreven lesbische activiteiten werden verspreid onder de burgerij en werkende klasse. Deze ‘aanval’ ging door tot zij was vastgezet in de gevangenis La Conciergerie. Toen circuleerden er berichten die haar beschuldigden van het hebben van een incestueuze relatie met haar zoon. Het doel hiermee is duidelijk: als de koning zijn vrouw niet onder controle kon houden, hoe kan hij dan gehoorzaamheid verlangen van het volk?
Marquis de Sade
Na de Franse Revolutie werd ‘politieke pornografie’ langzamerhand vervangen door materiaal dat meer algemeen de grenzen van sociaal geaccepteerde normen opzocht. De verhalen van Marquis de Sade markeren deze overgangsperiode in 1790. In plaats van politieke kopstukken op de hak te nemen, richtte de Sade zich meer op het ondermijnen van de algemeen geaccepteerde moraal.
Donatien Alphonse François de Sade ( Marquis de Sade) door Charles Amédée Philippe van Loo, tekening uit 1760. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Zijn werk was zo shockerend dat het niet beschikbaar was voor het publiek tot ver in de 20e eeuw (onderwerpen waren bijvoorbeeld incest, kindermoord, en verkrachtingen). Hierbij ging het hem niet enkel om het uiten van afwijkende seksuele verlangens, hij wilde met zijn werk ook aantonen dat iemands levensvisie kan worden beheerst door het verlangen om anderen te domineren en zelfs te vernietigen. Marquis de Sade is tevens naamgever voor de seksualiteitsvorm ‘sadisme’.
Victoriaanse tijdperk
Opvallend genoeg beleefde porno in het preutse Victoriaanse tijdperk (1837-1901) juist een enorme bloeiperiode. De groeikern verschoof van Frankrijk naar Engeland, waar het meer commercieel uitgebuit werd. In een tijd die gekenmerkt werd door starre conservatieve morele waardes, ontwikkelde pornografie zich als een op zichzelf staand genre waarvan het doel enkel bestond uit het opwekken van lustgevoelens.
Er werd door overheidsinstellingen veel moeite gedaan om de dubieuze literatuur en afbeeldingen uit handen van het publiek te houden. Vooral vrouwen werden in bescherming genomen. Omdat zij als biologisch inferieur werden beschouwd, waren zij meer vatbaar voor de invloed van vleselijke lusten. Niet langer werd pornografie gevreesd vanwege zijn politieke boodschap, maar vanwege het perverteren van het ‘onschuldige’.
Terwijl vrouwen tegen alles werden beschermd wat ook maar enigszins een blosje op de wangen zou kunnen veroorzaken, bloeide pornografie onder de mannelijke bevolking enorm. In 1834 telde Londen alleen al 57 porno-zaakjes!
Victoriaanse pornografie creëerde morele anarchie waar het maar kon. In deze tijd werd homoseksualiteit openlijk verworpen, maar in de pornografie ontsproten seksuele uitingen van alle vormen en maten. De gouden eeuw van verdrukking betekende tegelijk de gouden eeuw van pornografie.
Porno voor de massa
De 20e eeuw is de eeuw van technologische vooruitgang. En elk technologisch sprongetje werd op de voet gevolgd door pornografen. Door in te haken op media als fotografie, film en internet werd porno meer en meer beschikbaar voor de massa. Bij een pompstation, in de videotheek, of thuis achter je computer; porno werd een product dat altijd voor handen was. Daarmee raakte het verweven met het dagelijks leven.
We kijken tegenwoordig niet meer op van een Sloggi-billboard waarop een schaars geklede dame zwoel in de cameralens kijkt, alhoewel dit in andere tijden wellicht als pornografisch zou worden beschouwd. Daarmee verandert ons begrip van wat pornografie dus feitelijk is. Maar omdat pornografie steeds extremer wordt, zoekt het nog steeds de grenzen op van de algemeen geaccepteerde moraal. Wat dat betreft is er vijf eeuwen na het ontstaan van porno helemaal niets veranderd.
Een snelle blik in de geschiedenis van pornografie toont aan dat pornografie altijd al een—zij het ietwat ondankbare—rol heeft gespeeld in het tarten en bestrijden van de gevestigde rollen, en de sociale angst die eromheen hangt.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2010
'Hitler wilde lijkwade van Turijn stelen'
AMSTERDAM – Het Vaticaan heeft de lijkwade van Turijn tijdens de Tweede Wereldoorlog in het geheim ondergebracht in een Benedictijns klooster, omdat Hitler het kleed wilde stelen. Dat heeft een hooggeplaatste Italiaanse monnik verklaard.
De lijkwade van Turijn werd in 1939 door het Vaticaan ondergebracht in het Benedictijnse klooster van Montevergine in het zuiden van Italië. Dat zou zijn gebeurd, omdat Hitler buitengewoon veel interesse toonde in het relikwie.
De Benedictijnse monnik Andrea Cardin heeft dat verklaard in een interview met het Italiaanse tijdschrift Diva e Donna. Cardin is bibliothecaris in het klooster van Monevergine.
Obsessie
”Officieel werd de lijkwade hierheen gebracht om het te beschermen tegen mogelijke bombardementen op Turijn”, zo wordt Cardin geciteerd in de Britse krant The Daily Telegraph. “In werkelijkheid werd het kleed verplaatst omdat Hitler erdoor geobsedeerd zou zijn. Tijdens een bezoek aan Italië in 1938 zou hij veel ongebruikelijke vragen over de lijkwade hebben gesteld.”
Gebed
Tijdens de oorlog zou het relikwie ook eenmaal bijna in handen van de Nazi’s zijn gevallen. “In 1943 doorzochten Duitse troepen ons klooster”, verklaart Cardin. “Maar de monniken deden alsof ze in gebed waren voor het altaar, waarin de lijkwade was opgeborgen. Dat is de enige reden waarom het kleed niet werd ontdekt.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Hitler wilde lijkwade van Turijn stelen'
AMSTERDAM – Het Vaticaan heeft de lijkwade van Turijn tijdens de Tweede Wereldoorlog in het geheim ondergebracht in een Benedictijns klooster, omdat Hitler het kleed wilde stelen. Dat heeft een hooggeplaatste Italiaanse monnik verklaard.
De lijkwade van Turijn werd in 1939 door het Vaticaan ondergebracht in het Benedictijnse klooster van Montevergine in het zuiden van Italië. Dat zou zijn gebeurd, omdat Hitler buitengewoon veel interesse toonde in het relikwie.
De Benedictijnse monnik Andrea Cardin heeft dat verklaard in een interview met het Italiaanse tijdschrift Diva e Donna. Cardin is bibliothecaris in het klooster van Monevergine.
Obsessie
”Officieel werd de lijkwade hierheen gebracht om het te beschermen tegen mogelijke bombardementen op Turijn”, zo wordt Cardin geciteerd in de Britse krant The Daily Telegraph. “In werkelijkheid werd het kleed verplaatst omdat Hitler erdoor geobsedeerd zou zijn. Tijdens een bezoek aan Italië in 1938 zou hij veel ongebruikelijke vragen over de lijkwade hebben gesteld.”
Gebed
Tijdens de oorlog zou het relikwie ook eenmaal bijna in handen van de Nazi’s zijn gevallen. “In 1943 doorzochten Duitse troepen ons klooster”, verklaart Cardin. “Maar de monniken deden alsof ze in gebed waren voor het altaar, waarin de lijkwade was opgeborgen. Dat is de enige reden waarom het kleed niet werd ontdekt.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Bataafse elite in Romeinse grafveld
NIJMEGEN - Het Romeinse grafveld van Noviomagus dat tussen 1981 en 1983 is blootgelegd in Nijmegen-West bevat vooral graven van voorname Bataven. Dat stelt de Nijmeegse promovenda Annelies Koster.
De uitkomst is opmerkelijk, omdat het grafveld geldt als het gootste en een van de meest 'rijke' Romeinse grafvelden van West-Europa.
Afgaande op de grafvondsten en de 'on-Romeinse' inrichting van de graven lag in Nijmegen-West de toenmalige stedelijke elite begraven: rijke Bataafse families, aldus Koster.
Meer over het onderzoek vindt u hier.
Op zaterdag 15 augustus 2009 23:05 schreef eer-ik het volgende:
Ik vind je sig nogal denigrerend.
Ik vind je sig nogal denigrerend.
09-04-2010
Politie van Montréal analyseert "zeep van Holocaust"
De politie van Montréal analyseert in het laboratorium een stuk zeep dat bij een brocanteur in beslag werd genomen om na te gaan of het gemaakt is van vet van slachtoffers van de Holocaust, zoals de verkoper beweert. De resultaten van de laboratoriumtests worden in de loop van de komende dagen verwacht.
De zeep, waarin een hakenkruis gegraveerd is, werd vorige week bij de verkoper van rommel in beslag genomen, nadat Joodse organisaties een klacht hadden ingediend.
300 dollar
Volgens de openbare omroep CBC is de brocanteur zelf van Joodse afkomst en zegt hij dat hij de zeep van een oud-strijder gekocht heeft. Het stuk zeep werd voor 300 dollar te koop aangeboden.
"Enkel probeersels"
De meeste specialisten van de Holocaust verwerpen de stelling dat de nazi's op industriële schaal zeep vervaardigd zouden hebben op basis van resten van slachtoffers van de vernietigingskampen, ook al bestaan er bewijzen dat ze dit geprobeerd hebben. (belga/edp)
(HLN)
Politie van Montréal analyseert "zeep van Holocaust"
De politie van Montréal analyseert in het laboratorium een stuk zeep dat bij een brocanteur in beslag werd genomen om na te gaan of het gemaakt is van vet van slachtoffers van de Holocaust, zoals de verkoper beweert. De resultaten van de laboratoriumtests worden in de loop van de komende dagen verwacht.
De zeep, waarin een hakenkruis gegraveerd is, werd vorige week bij de verkoper van rommel in beslag genomen, nadat Joodse organisaties een klacht hadden ingediend.
300 dollar
Volgens de openbare omroep CBC is de brocanteur zelf van Joodse afkomst en zegt hij dat hij de zeep van een oud-strijder gekocht heeft. Het stuk zeep werd voor 300 dollar te koop aangeboden.
"Enkel probeersels"
De meeste specialisten van de Holocaust verwerpen de stelling dat de nazi's op industriële schaal zeep vervaardigd zouden hebben op basis van resten van slachtoffers van de vernietigingskampen, ook al bestaan er bewijzen dat ze dit geprobeerd hebben. (belga/edp)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-04-2010
‘Toetanchamon droeg orthopedisch schoeisel’
AMSTERDAM – De Egyptische farao Toetanchamon beschikte over sandalen die speciaal waren gemaakt om zijn misvormde voeten te ondersteunen. Dat blijkt uit een studie van een Nederlandse wetenschapper.
Archeoloog André Veldmeijer van de Palarch Foundation bestudeerde 81 verschillende sandalen die in het graf van Toetanchamon werden gevonden.
Bij drie paar van de primitieve schoenen trof hij een horizontaal bandje aan dat net boven de tenen zat. Een dergelijke constructie is nog nooit eerder aangetroffen bij sandalen uit de oudheid.
De resultaten van de studie worden uitgebreid beschreven in een nieuw boek van de Veldmeijer, getiteld Tutankhamun's Footwear: Studies of Ancient Egyptian Footwear.
Slepende voet
Volgens de archeoloog was het speciale bandje op de sandalen van Toetanchamon bedoeld om zijn sandalen beter te laten aansluiten op zijn misvormde voeten.
“Als de voet van Toetanchamon inderdaad zo misvormd was als we denken, sleepte hij zijn sandaal waarschijnlijk over de grond”, verklaart Veldmeijer op Discovery News. “Maar het strakke bandje boven de teen hield het schoeisel dan toch op zijn plaats.”
Uit röntgenfoto’s van zijn gemummificeerde lichaam bleek eerder dat Toetanchamon waarschijnlijk een afwijking aan zijn voeten had. Hij miste een teenkootje aan zijn rechtervoet. Zijn linkervoet was een klompvoet die naar binnen gedraaid stond en mogelijk over de grond sleepte bij het lopen.
Ondersteuning
De horizontale bandjes op het schoeisel van de farao zijn gemaakt van leer dat is bekleed met goud. De speciale sandalen bevatten ook cirkelvormige panelen aan de zijkant die waarschijnlijk extra ondersteuning moesten bieden.
“Dit soort eigenschappen zijn nooit eerder aangetroffen bij vergelijkbare sandalen”, aldus Veldmeijer.
Klik hier voor afbeeldingen van de sandalen
(nu.nl)
‘Toetanchamon droeg orthopedisch schoeisel’
AMSTERDAM – De Egyptische farao Toetanchamon beschikte over sandalen die speciaal waren gemaakt om zijn misvormde voeten te ondersteunen. Dat blijkt uit een studie van een Nederlandse wetenschapper.
Archeoloog André Veldmeijer van de Palarch Foundation bestudeerde 81 verschillende sandalen die in het graf van Toetanchamon werden gevonden.
Bij drie paar van de primitieve schoenen trof hij een horizontaal bandje aan dat net boven de tenen zat. Een dergelijke constructie is nog nooit eerder aangetroffen bij sandalen uit de oudheid.
De resultaten van de studie worden uitgebreid beschreven in een nieuw boek van de Veldmeijer, getiteld Tutankhamun's Footwear: Studies of Ancient Egyptian Footwear.
Slepende voet
Volgens de archeoloog was het speciale bandje op de sandalen van Toetanchamon bedoeld om zijn sandalen beter te laten aansluiten op zijn misvormde voeten.
“Als de voet van Toetanchamon inderdaad zo misvormd was als we denken, sleepte hij zijn sandaal waarschijnlijk over de grond”, verklaart Veldmeijer op Discovery News. “Maar het strakke bandje boven de teen hield het schoeisel dan toch op zijn plaats.”
Uit röntgenfoto’s van zijn gemummificeerde lichaam bleek eerder dat Toetanchamon waarschijnlijk een afwijking aan zijn voeten had. Hij miste een teenkootje aan zijn rechtervoet. Zijn linkervoet was een klompvoet die naar binnen gedraaid stond en mogelijk over de grond sleepte bij het lopen.
Ondersteuning
De horizontale bandjes op het schoeisel van de farao zijn gemaakt van leer dat is bekleed met goud. De speciale sandalen bevatten ook cirkelvormige panelen aan de zijkant die waarschijnlijk extra ondersteuning moesten bieden.
“Dit soort eigenschappen zijn nooit eerder aangetroffen bij vergelijkbare sandalen”, aldus Veldmeijer.
Klik hier voor afbeeldingen van de sandalen
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.rnw.nl/nederla(...)etigingskamp-sobiborquote:Selma Wijnberg (87) overleefde vernietigingskamp Sobibor
'Je leeft bij de dag. Sterker nog: je leeft bij het moment en altijd in angst. Het leven was niks waard. Elk moment kon een Duitser je doodschieten'. Selma Engel-Wijnberg overleefde als enige Nederlandse het vernietigingskamp Sobibor in het oosten van Polen, tegen de grens met Rusland aan. Ze is nu 87 jaar.
Journalist en schrijver Ad van Liempt - bekend van indrukwekkende tv-serie De Oorlog - zocht haar op in de Verenigde Staten, waar ze al decennia woont. Naar Nederland kijkt ze met enige afkeer, want bij terugkeer uit Polen in 1945 was ze hier niet welkom. Door haar huwelijk met de Poolse jood Chaim Engel die ze in Sobibor had ontmoet was ze haar Nederlandse nationaliteit kwijtgeraakt. Haar man moest zelfs in Nederland onderduiken. 'Terwijl hij in Sobibor heldendaden verrichtte door SS-ers uit te schakelen. In Nederland zou je daarvoor worden beloond. Chaim werd ervoor in Nederland gestraft. Ook Selma is daar nog heel verdrietig om', vertelt Van Liempt.
Excuses
Achteraf, een doodzonde, erkent de Nederlandse overheid nu.
Maandag 12 april is Selma Wijnberg op uitnodiging van de Nederlandse regering aanwezig bij de herdenking van de bevrijding van kamp Westerbork in Drente, 65 jaar geleden. Met dubbele gevoelens zet ze na zoveel jaar voet op Nederlandse bodem. 'Na enig aandringen komt ze toch', zegt Ad van Liempt, die haar levensverhaal optekende. 'Minister Klink zal bij deze herdenking zelfs officieel namens de regering excuses aanbieden voor het onrecht dat haar en haar man na de oorlog is aangedaan'.
Indrukwekkend
Het boek 'Selma, de vrouw die Sobibor overleefde' is even indrukwekkend als angstaanjagend. Het vertelt het verhaal van een jonge joodse vrouw die via Westerbork in het vernietigingskamp Sobibor terecht komt. De meeste van haar lotgenoten worden meteen de gaskamers ingestuurd. Selma wordt aan het werk gezet.
'Het is een groot wonder dat ze het heeft overleefd', vertelt Van Liempt. 'In oktober 1943 brak in Sobibor een opstand uit, waardoor enkele honderden Joodse gevangenen het kamp konden ontvluchten. Onder hen Selma Wijnberg en haar Poolse vriend en latere echtgenoot Chaim Engel. Ze bleven uit handen van de nazi's en doken onder in Polen, dat uiterst vijandig stond tegenover Joden. Beiden overleefden de oorlog en emigreerden uiteindelijk naar de Verenigde Staten'.
Documentaire
Bij het boek dat Ad van Liempt schreef op verzoek van het Herinneringcentrum Westerbork hoort een dvd met daarop een documentaire over Selma, de vrouw die Sobibor overleefde. De Nederlandse publiek omroep zendt deze documentaire uit aan de vooravond, zondag 11 april, van de herdenking van de bevrijding van Westerbork.
Het boek bevat ook delen van het dagboek dat Selma Wijnberg bijhield in de negen maanden dat ze samen met Chaim Engel ondergedoken zat op een hooizolder op het Poolse platteland. Ontroerende teksten, schrijnende verhalen over angst en verdriet, over onbegrip en ongeloof. Terublikkend op haar leven zegt Selma Wijnberg nu:'Ik heb altijd toch zo'n geluk gehad! Ik had een engeltje op mijn schouder, dat kan niet anders. Dat ik Chaim heb ontmoet, hij heeft me overal doorheen gesleept, het is eigenlijk ongelooflijk'.
Chaim Engel overleed in 2003.
'Selma, de vrouw die Sobibor overleefde', auteur Ad van Liempt,; een uitgave van Verbum Uitgeverij, Laren.
Standbeeld voor pleger aanslag op Hitler
KÖNIGSBRONN - In Königsbronn in het zuidwesten van Duitsland is zondag een standbeeld van Georg Elsner onthuld. Hij pleegde op 8 november 1939 in München een bomaanslag op Adolf Hitler. De nazileider bleef ongedeerd.
Georg Elsner
Elsner was geboren in Königsbronn in de deelstaat Baden-Württemberg en werd op bevel van Hitler kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog in het concentratiekamp Dachau vermoord.
Het standbeeld staat op het station van Elsners geboorteplaats, omdat hij vandaar naar München reisde om de aanslag te plegen. Het 2,2 meter hoge beeld uit roestig staal toont een man in een jas, hoed en een tas met een dubbele bodem. In de tas zat de bom verstopt waarmee Elsner Hitler uit de weg wilde ruimen.
In Konstanz, waarheen Elsner vluchtte en waar hij gevangen werd genomen, herinnert sinds november een buste aan hem. Berlijn overweegt een gedenkteken aan hem te wijden.
KÖNIGSBRONN - In Königsbronn in het zuidwesten van Duitsland is zondag een standbeeld van Georg Elsner onthuld. Hij pleegde op 8 november 1939 in München een bomaanslag op Adolf Hitler. De nazileider bleef ongedeerd.
Georg Elsner
Elsner was geboren in Königsbronn in de deelstaat Baden-Württemberg en werd op bevel van Hitler kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog in het concentratiekamp Dachau vermoord.
Het standbeeld staat op het station van Elsners geboorteplaats, omdat hij vandaar naar München reisde om de aanslag te plegen. Het 2,2 meter hoge beeld uit roestig staal toont een man in een jas, hoed en een tas met een dubbele bodem. In de tas zat de bom verstopt waarmee Elsner Hitler uit de weg wilde ruimen.
In Konstanz, waarheen Elsner vluchtte en waar hij gevangen werd genomen, herinnert sinds november een buste aan hem. Berlijn overweegt een gedenkteken aan hem te wijden.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
12-04-2010
Aboriginals met Hollands bloed
Gingen VOC-schipbreukelingen op in de lokale bevolking?
Zijn Aboriginals aan de westkust van Australië afstammelingen van Nederlandse schipbreukelingen? Daar zijn veel aanwijzingen voor. En het definitieve bewijs wordt binnenkort verwacht.
Op Australia Day, de nationale feestdag, vieren de Australiërs dat de First Fleet het huidige Sydney bereikte en het land opeiste voor de Britse Kroon. Dat was op 26 januari 1788. Ze zien het als het begin van de Westerse geschiedenis van hun land. Een beetje raar, want de Nederlandse jongemannen Jan Pelgrom de Bije en Wouter Loos vestigden zich bijna 160 jaar eerder op het continent. Dat wordt nooit gevierd. Hun verhaal is dan ook minder geschikt om nationale trots aan te ontlenen.
Pelgrom en Loos waren bemanningsleden van de Batavia, het vlaggenschip van de VOC. Dat voer in 1629 via een pas ontdekte route langs de westkust van Australië naar Nederlands Indië, maar raakte uit koers en strandde op een koraalrif bij de Houtman Abrolhos (eilanden van de tegenwoordige Wallabi Group, ongeveer 80 kilometer uit de kust). Wat volgde was een van de gruwelijkste episoden uit de scheepvaartgeschiedenis.
Seksslavinnen
De schipbreuk zelf overleefden de meeste opvarenden wel. Maar terwijl gezagvoerder Francisco Pelsaert met 42 mannen in een sloep naar het verre Batavia (nu Jakarta) voer, werd een groot deel van de achterblijvers, waaronder vrouwen en kinderen, afgeslacht door een groep bemanningsleden. Vrouwen die mochten blijven leven, werden seksslavinnen.
Na zijn terugkeer veroordeelde Pelsaert de daders tot de galg. Om onduidelijke redenen spaarde hij de twee jongemannen die het laatst aan de beurt waren. Zij werden niet opgehangen, maar op het vasteland afgezet met voedsel en wat spullen.
Wat is er van ze geworden? Vanzelf doodgegaan of omgebracht door de lokale ‘wilden’, nam iedereen altijd aan, want er is nooit meer iets van ze vernomen. Maar Rupert Gerritsen weet zeker dat het heel anders is gelopen. Deze selfmade archeoloog, historicus, taalkundige en socioloog groeide op aan de kust waar het wrak van de Batavia in 1963 is gevonden, toen hij tien jaar oud was. Hij is ervan overtuigd dat de twee Hollanders hun sporen op allerlei manieren hebben nagelaten in de taal, de cultuur en de genen van de lokale bevolking, de Nhanda.
Opvallend lichtgekleurd
Gerritsen, zelf geboren uit Nederlandse ouders, doet hier al meer dan twintig jaar onderzoek naar. ‘Pas vanaf 1829, precies tweehonderd jaar na de stranding van de Batavia, vestigden Britse kolonisten zich aan de Westkust. Ze schreven over opvallend lichtgekleurde mensen, die leefden in dorpen met landbouwgronden eromheen. Terwijl Aboriginals geacht werden donker te zijn, rond te trekken en te leven van wat de natuur ze opbracht. Twee van die dorpen lagen vlak bij elkaar, bij de monding van de rivier de Hutt. Precies waar Pelgrom en Loos zijn afgezet.’
Op de velden werden yams verbouwd. Ook dat is een aanwijzing, zegt Gerritsen. "Die plantenfamilie komt in Afrika en Azië voor, maar kan nooit uit zichzelf in Australië terechtgekomen zijn. Waarschijnlijk hebben de twee Nederlandse muiters de knollen meegekregen toen ze aan land gezet zijn."
Gerritsen ontwaart ook Hollandse sporen in de plaatselijke technologie. In de wijde omgeving maakten de mensen geen vaartuigen, maar hier wel. Ze holden boomstammen uit. "Het woord voor zo’n kano in het Nhanta, de lokale taal, is bootcha. Je hoeft geen linguïst te zijn om de gelijkenis met het Nederlandse ‘bootje’ te zien. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden."
Meer scheepsrampen
Niet alles hoeft de erfenis van de twee gedropte moordenaars te zijn. In 1656 verging voor deze kust de Vergulde Draeck, in 1712 de Zuytdorp en in 1717 de Zeewijck. Bij elk van deze scheepsrampen zijn vrijwel zeker overlevenden op het vasteland van West-Australië terechtgekomen, waarschijnlijk honderden in totaal. Ook die zijn opgegaan in de plaatselijke bevolking, vermoedt Gerritsen.
De Nhanda vertellen zelf allerlei verhalen over blanke voorouders, zegt hij. "En wanneer iemand sterft, zeggen ze dat die over de zee naar huis gaat. De eerste Britten werden gezien als teruggekeerde bleke geesten van hun voorvaderen. Niet voor lang, want al snel bleek dat ze niets goeds in de zin hadden. Binnen een jaar of twintig was de oorspronkelijke bevolking gekelderd, van een stuk of duizend tot zo’n twintig mensen. Sindsdien is er veel vermenging geweest met Britse kolonisten en Aboriginals uit andere gebieden. Maar hoewel hun taal vrijwel is uitgestorven, zijn de Nhanda niet verdwenen."
Weinig bijval
Vanuit de gevestigde wetenschap krijgt Gerritsen tot nu toe weinig bijval. De linguïste Juliette Blevins, die de taal intensief bestudeerd heeft, zegt bijvoorbeeld dat er geen wetenschappelijke basis is voor invloed van het Nederlands. Archeologisch bewijs wordt als te mager van de hand gewezen, historische getuigenissen en mythen van Aboriginals gelden als onbetrouwbaar.
Iemand die wel in de Nederlandse wortels van de Nanda’s gelooft, is Tom Vanderveldt. Hij is 54 jaar geleden als kind naar West-Australië geëmigreerd, maar in zijn hart Nederlander gebleven. Met zijn VOC Historical Society probeert hij aandacht te creëren voor de Nederlandse kant van de Australische geschiedenis. Het definitieve bewijs voor de landingen hoopt hij te vinden in het DNA van de Nhanda.
Speekselmonsters
Vanderveldt: "We hebben nu van tachtig mensen speekselmonsters verzameld. Dat moeten er een paar honderd worden. Maar het is lastig. Er is veel argwaan, want blanken hebben altijd veel beloofd zonder dat waar te maken. We stellen voorop dat ik als Nederlander graag wil weten wat er met mijn landgenoten is gebeurd. Dat kunnen ze zich voorstellen."
De deelnemers willen ook graag meer over hun afkomst weten, vertelt hij. Maar dat is niet hun enige motief. DNA dat op een Nederlandse afkomst wijst, zou aantonen dat hun voorouders al vóór 1829 in dit gebied leefden. En dat betekent dat ze aanspraak kunnen maken op delen van het land. Het is natuurlijk wel wrang dat daar westers DNA voor nodig is.
De speekselmonsters die Vanderveldt verzamelt, stuurt hij naar geneticus Peter de Knijff in het Leids Universitair Medisch Centrum. Die zegt dat uit een eerste analyse blijkt, dat het overgrote deel van de mannen een Y-chromosoom van West-Europese afkomst heeft. "Maar of dat van Nederlandse schipbreukelingen komt, weten we niet. Ik kan wel een veel gedetailleerdere analyse doen, maar daarmee wacht ik tot alle monsters binnen zijn.”
Elmar Veerman
Dit artikel verschijnt deze week ook in de VPRO Gids
(Noorderlicht)
Aboriginals met Hollands bloed
Gingen VOC-schipbreukelingen op in de lokale bevolking?
Zijn Aboriginals aan de westkust van Australië afstammelingen van Nederlandse schipbreukelingen? Daar zijn veel aanwijzingen voor. En het definitieve bewijs wordt binnenkort verwacht.
Op Australia Day, de nationale feestdag, vieren de Australiërs dat de First Fleet het huidige Sydney bereikte en het land opeiste voor de Britse Kroon. Dat was op 26 januari 1788. Ze zien het als het begin van de Westerse geschiedenis van hun land. Een beetje raar, want de Nederlandse jongemannen Jan Pelgrom de Bije en Wouter Loos vestigden zich bijna 160 jaar eerder op het continent. Dat wordt nooit gevierd. Hun verhaal is dan ook minder geschikt om nationale trots aan te ontlenen.
Pelgrom en Loos waren bemanningsleden van de Batavia, het vlaggenschip van de VOC. Dat voer in 1629 via een pas ontdekte route langs de westkust van Australië naar Nederlands Indië, maar raakte uit koers en strandde op een koraalrif bij de Houtman Abrolhos (eilanden van de tegenwoordige Wallabi Group, ongeveer 80 kilometer uit de kust). Wat volgde was een van de gruwelijkste episoden uit de scheepvaartgeschiedenis.
Seksslavinnen
De schipbreuk zelf overleefden de meeste opvarenden wel. Maar terwijl gezagvoerder Francisco Pelsaert met 42 mannen in een sloep naar het verre Batavia (nu Jakarta) voer, werd een groot deel van de achterblijvers, waaronder vrouwen en kinderen, afgeslacht door een groep bemanningsleden. Vrouwen die mochten blijven leven, werden seksslavinnen.
Na zijn terugkeer veroordeelde Pelsaert de daders tot de galg. Om onduidelijke redenen spaarde hij de twee jongemannen die het laatst aan de beurt waren. Zij werden niet opgehangen, maar op het vasteland afgezet met voedsel en wat spullen.
Wat is er van ze geworden? Vanzelf doodgegaan of omgebracht door de lokale ‘wilden’, nam iedereen altijd aan, want er is nooit meer iets van ze vernomen. Maar Rupert Gerritsen weet zeker dat het heel anders is gelopen. Deze selfmade archeoloog, historicus, taalkundige en socioloog groeide op aan de kust waar het wrak van de Batavia in 1963 is gevonden, toen hij tien jaar oud was. Hij is ervan overtuigd dat de twee Hollanders hun sporen op allerlei manieren hebben nagelaten in de taal, de cultuur en de genen van de lokale bevolking, de Nhanda.
Opvallend lichtgekleurd
Gerritsen, zelf geboren uit Nederlandse ouders, doet hier al meer dan twintig jaar onderzoek naar. ‘Pas vanaf 1829, precies tweehonderd jaar na de stranding van de Batavia, vestigden Britse kolonisten zich aan de Westkust. Ze schreven over opvallend lichtgekleurde mensen, die leefden in dorpen met landbouwgronden eromheen. Terwijl Aboriginals geacht werden donker te zijn, rond te trekken en te leven van wat de natuur ze opbracht. Twee van die dorpen lagen vlak bij elkaar, bij de monding van de rivier de Hutt. Precies waar Pelgrom en Loos zijn afgezet.’
Op de velden werden yams verbouwd. Ook dat is een aanwijzing, zegt Gerritsen. "Die plantenfamilie komt in Afrika en Azië voor, maar kan nooit uit zichzelf in Australië terechtgekomen zijn. Waarschijnlijk hebben de twee Nederlandse muiters de knollen meegekregen toen ze aan land gezet zijn."
Gerritsen ontwaart ook Hollandse sporen in de plaatselijke technologie. In de wijde omgeving maakten de mensen geen vaartuigen, maar hier wel. Ze holden boomstammen uit. "Het woord voor zo’n kano in het Nhanta, de lokale taal, is bootcha. Je hoeft geen linguïst te zijn om de gelijkenis met het Nederlandse ‘bootje’ te zien. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden."
Meer scheepsrampen
Niet alles hoeft de erfenis van de twee gedropte moordenaars te zijn. In 1656 verging voor deze kust de Vergulde Draeck, in 1712 de Zuytdorp en in 1717 de Zeewijck. Bij elk van deze scheepsrampen zijn vrijwel zeker overlevenden op het vasteland van West-Australië terechtgekomen, waarschijnlijk honderden in totaal. Ook die zijn opgegaan in de plaatselijke bevolking, vermoedt Gerritsen.
De Nhanda vertellen zelf allerlei verhalen over blanke voorouders, zegt hij. "En wanneer iemand sterft, zeggen ze dat die over de zee naar huis gaat. De eerste Britten werden gezien als teruggekeerde bleke geesten van hun voorvaderen. Niet voor lang, want al snel bleek dat ze niets goeds in de zin hadden. Binnen een jaar of twintig was de oorspronkelijke bevolking gekelderd, van een stuk of duizend tot zo’n twintig mensen. Sindsdien is er veel vermenging geweest met Britse kolonisten en Aboriginals uit andere gebieden. Maar hoewel hun taal vrijwel is uitgestorven, zijn de Nhanda niet verdwenen."
Weinig bijval
Vanuit de gevestigde wetenschap krijgt Gerritsen tot nu toe weinig bijval. De linguïste Juliette Blevins, die de taal intensief bestudeerd heeft, zegt bijvoorbeeld dat er geen wetenschappelijke basis is voor invloed van het Nederlands. Archeologisch bewijs wordt als te mager van de hand gewezen, historische getuigenissen en mythen van Aboriginals gelden als onbetrouwbaar.
Iemand die wel in de Nederlandse wortels van de Nanda’s gelooft, is Tom Vanderveldt. Hij is 54 jaar geleden als kind naar West-Australië geëmigreerd, maar in zijn hart Nederlander gebleven. Met zijn VOC Historical Society probeert hij aandacht te creëren voor de Nederlandse kant van de Australische geschiedenis. Het definitieve bewijs voor de landingen hoopt hij te vinden in het DNA van de Nhanda.
Speekselmonsters
Vanderveldt: "We hebben nu van tachtig mensen speekselmonsters verzameld. Dat moeten er een paar honderd worden. Maar het is lastig. Er is veel argwaan, want blanken hebben altijd veel beloofd zonder dat waar te maken. We stellen voorop dat ik als Nederlander graag wil weten wat er met mijn landgenoten is gebeurd. Dat kunnen ze zich voorstellen."
De deelnemers willen ook graag meer over hun afkomst weten, vertelt hij. Maar dat is niet hun enige motief. DNA dat op een Nederlandse afkomst wijst, zou aantonen dat hun voorouders al vóór 1829 in dit gebied leefden. En dat betekent dat ze aanspraak kunnen maken op delen van het land. Het is natuurlijk wel wrang dat daar westers DNA voor nodig is.
De speekselmonsters die Vanderveldt verzamelt, stuurt hij naar geneticus Peter de Knijff in het Leids Universitair Medisch Centrum. Die zegt dat uit een eerste analyse blijkt, dat het overgrote deel van de mannen een Y-chromosoom van West-Europese afkomst heeft. "Maar of dat van Nederlandse schipbreukelingen komt, weten we niet. Ik kan wel een veel gedetailleerdere analyse doen, maar daarmee wacht ik tot alle monsters binnen zijn.”
Elmar Veerman
Dit artikel verschijnt deze week ook in de VPRO Gids
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-04-2010
Fossiel van 100 miljoen oude pijlinktvis gevonden
Mexicaanse en Duitse vorsers hebben de fossiele resten gevonden van een gigantische pijlinktvis die zowat 100 miljoen jaar geleden in Mexico leefde.
Gigantisch
De vondst dateert van begin 2010 en werd gedaan in de deelstaat Coahuila, ongeveer duizend kilometer ten noorden van Mexico Stad. De in het Krijttijdperk levende inktvis had tien tentakels. Hoewel bronnen het over een 'gigantisch' beest hebben, zijn er geen details over de afmetingen van de cephalopod mollusc bekend. (belga/ep)
(HLN)
Fossiel van 100 miljoen oude pijlinktvis gevonden
Mexicaanse en Duitse vorsers hebben de fossiele resten gevonden van een gigantische pijlinktvis die zowat 100 miljoen jaar geleden in Mexico leefde.
Gigantisch
De vondst dateert van begin 2010 en werd gedaan in de deelstaat Coahuila, ongeveer duizend kilometer ten noorden van Mexico Stad. De in het Krijttijdperk levende inktvis had tien tentakels. Hoewel bronnen het over een 'gigantisch' beest hebben, zijn er geen details over de afmetingen van de cephalopod mollusc bekend. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Geheime dienst smokkelde Jodenjager in lijkkist land uit
AMSTERDAM - Dries Riphagen alias 'Al Capone', de grootste oorlogsmisdadiger van Amsterdam, is begin 1946 door de inlichtingendienst Bureau Nationale Veiligheid (BNV), de voorloper van de BVD en de AIVD, in een lijkwagen het land uitgesmokkeld.
Dat blijkt uit verklaringen van de zoon van Dries Riphagen, Rob Riphagen. De oorlogsmisdadiger, die tijdens de bezetting honderden mensen de dood heeft ingejaagd, werd, verstopt in een lijkkist, door BNV-rechercheur Frits Kerkhoven en diens broer Piet Kerkhoven in een lijkwagen van Amsterdam naar België gereden; Kerkhoven verhuurde in het dagelijks leven rouwwagens. ''Bij controle onderweg zou dat geen argwaan wekken, want dan konden ze zeggen: we vervoeren een dooie,'' zegt Rob Riphagen.
In de lijkwagen werd een gedemonteerde sportfiets meegesmokkeld. ''Ze hadden van tevoren een plek uitgekozen bij de Belgische grens waar weinig of geen controle zou zijn. Daar is mijn vader uit de kistgehaald en hebben ze die fiets in elkaar gezet.'' Riphagen fietste in drie maanden naar Spanje. Daar werd hij aangehouden omdat hij geen papieren had.
In Spanje werd hij opnieuw door Frits Kerkhoven ontzet: de BNV-rechercheur bracht hem kleding en schoenen. ''In de hakken van die schoenen had Kerkhoven diamantjes verstopt die mijn vader bij hem had achtergelaten. Met die diamantjes heeft mijn vader zich op de een of andere manier vrijgekocht,'' aldus Rob Riphagen.
Bekend was al dat het BNV Riphagen na de oorlog in de gelegenheid heeft gesteld te vluchten: hij hoefde niet de cel in, maar kreeghuisarrest bij Frits Kerkhoven, en kon dus zo de benen nemen. Onbekend was dat het BNV Riphagen ook nog actief heeft geholpen bij zijn vlucht. Nadat Riphagen was verdwenen, werd Frits Kerkhoven de tweede vader van Rob Riphagen: hij kreeg een langdurige verhoudingmet de echtgenote van 'Al Capone'. (BART MIDDELBURG, RENÉ TER STEEGE)
http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/289422/2010/04/17/Geheime-dienst-smokkelde-Jodenjager-in-lijkkist-land-uit.dhtml
AMSTERDAM - Dries Riphagen alias 'Al Capone', de grootste oorlogsmisdadiger van Amsterdam, is begin 1946 door de inlichtingendienst Bureau Nationale Veiligheid (BNV), de voorloper van de BVD en de AIVD, in een lijkwagen het land uitgesmokkeld.
Dat blijkt uit verklaringen van de zoon van Dries Riphagen, Rob Riphagen. De oorlogsmisdadiger, die tijdens de bezetting honderden mensen de dood heeft ingejaagd, werd, verstopt in een lijkkist, door BNV-rechercheur Frits Kerkhoven en diens broer Piet Kerkhoven in een lijkwagen van Amsterdam naar België gereden; Kerkhoven verhuurde in het dagelijks leven rouwwagens. ''Bij controle onderweg zou dat geen argwaan wekken, want dan konden ze zeggen: we vervoeren een dooie,'' zegt Rob Riphagen.
In de lijkwagen werd een gedemonteerde sportfiets meegesmokkeld. ''Ze hadden van tevoren een plek uitgekozen bij de Belgische grens waar weinig of geen controle zou zijn. Daar is mijn vader uit de kistgehaald en hebben ze die fiets in elkaar gezet.'' Riphagen fietste in drie maanden naar Spanje. Daar werd hij aangehouden omdat hij geen papieren had.
In Spanje werd hij opnieuw door Frits Kerkhoven ontzet: de BNV-rechercheur bracht hem kleding en schoenen. ''In de hakken van die schoenen had Kerkhoven diamantjes verstopt die mijn vader bij hem had achtergelaten. Met die diamantjes heeft mijn vader zich op de een of andere manier vrijgekocht,'' aldus Rob Riphagen.
Bekend was al dat het BNV Riphagen na de oorlog in de gelegenheid heeft gesteld te vluchten: hij hoefde niet de cel in, maar kreeghuisarrest bij Frits Kerkhoven, en kon dus zo de benen nemen. Onbekend was dat het BNV Riphagen ook nog actief heeft geholpen bij zijn vlucht. Nadat Riphagen was verdwenen, werd Frits Kerkhoven de tweede vader van Rob Riphagen: hij kreeg een langdurige verhoudingmet de echtgenote van 'Al Capone'. (BART MIDDELBURG, RENÉ TER STEEGE)
http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/289422/2010/04/17/Geheime-dienst-smokkelde-Jodenjager-in-lijkkist-land-uit.dhtml
All those moments will be lost, like tears in rain... Time to die.
quote:Grafveld Heel is archeologische topvondst
Het Romeins grafveld in Heel dat afgelopen jaar gevonden is, is gekozen tot archeologische topvondst van het jaar. Dat is bekend geworden tijdens de Limburgse Archeologie Dag in Venlo.
Onder meer een bronzen olielampje behoorde tot de opgravingen. De archeologische vondst werd gedaan toen bij zorginstelling Daelzicht in Heel verbouwd werd.
Op zaterdag 15 augustus 2009 23:05 schreef eer-ik het volgende:
Ik vind je sig nogal denigrerend.
Ik vind je sig nogal denigrerend.
20-04-2010
Mythen op Grieks aardewerk
Grieks aardewerk geeft wetenschappers een bijzondere blik op de vorming en de beeldtradities van de Griekse mythen. Veel scènes op de vazen tonen namelijk afbeeldingen van mythische verhalen waarin onze helden vaak een hoofdrol spelen.
Griekse schilderkunst op vazen kent uiteraard een lange ontwikkelingsgeschiedenis. Lang, lang geleden waren geometrische vormpjes zoals de meander erg trendy op Grieks aardewerk. Dit werd stilistisch opgevolgd door naturalistische afbeeldingen zoals planten en dieren. Hierna volgde pas het zogenaamde zwart-, en roodfigurige aardewerk. Deze vazen zijn erg fraai om te zien en worden zowel in Griekenland als in Italië terug gevonden.
Zwart
Bij de zwartfigurige techniek werden de figuren met kleiverf geschilderd. Details werden aangebracht door ze in te krassen met een scherp voorwerp.
Aeneas draagt Anchises. 520-510 v. Chr. Afbeelding: © Wikimedia commons / Bibi Saint-Pol
De plekken die beschilderd waren werden tijdens het bakproces zwart. De gedeeltes die niet beschilderd waren werden rood. Soms werden de figuren nog wat verlevendigd door details toe te voegen met witte of paarse verf.
Deze zwartfigurige techniek is het oudst en rond 700 v. Chr. ontstaan in Korinthe. Rond ongeveer 630 v. Chr. werd het door de Atheense vaasschilders overgenomen. Zij gebruikten deze techniek tot circa 470 v. Chr.
Rood
De roodfigurige techniek is rond 530 v.Chr. uitgevonden door de Atheners.
Odysseus en de sirenen, 480-470 v. Chr. Afbeelding: © Wikimedia Commons / Jastrow
Hierbij werkten zij precies andersom. De figuren werden uitgespaard en de achtergrond werd beschilderd. Dit bracht nieuwe mogelijkheden met zich mee; de schilders konden nu veel gedetailleerder werken. Door details aan te brengen met fijne penseeltjes konden de schilders het inkrassen achterwege laten. Op deze manier konden emoties en perspectief beter weergegeven worden. Na het bakken waren de figuren dan rood en de details en de achtergrond zwart.
Er zijn vazen bekend waarbij beide technieken tegelijk gebruikt werden, maar op een gegeven moment verving de techniek van de ‘roodfigurige’ vazen de techniek van de ‘zwartfigurige’ vazen definitief.
Belang
De Griekse schilderkunst op aardewerk heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de vorming, maar ook de instandhouding van de Griekse mythen.
De Griekse mythen verklaarden de oorsprong van de wereld en vertellen over het leven en de avonturen van diverse goden, godinnen, helden, heldinnen, en andere mythologische schepsels. Het verhaal van de oorspronkelijke epen lag niet vast. Kenmerkend voor het epos is immers een orale traditie. Zangers konden de gedichten aanpassen aan de wensen van hun gastheren, om bijvoorbeeld de goddelijke afkomst van een familie te benadrukken. De oudste bekende Griekse literaire bronnen over de mythen zijn de Iliad en Odyssee, die ingaan op de gebeurtenissen omtrent de Trojaanse oorlog.
De afbeeldingen van de mythen op Griekse vazen zijn belangrijk voor wetenschappers om twee redenen. Enerzijds weten we hierdoor dat vele Griekse mythen een vroegere oorsprong hebben dan dat we vanuit literaire bronnen dachten. Van de twaalf werken van Hercules vinden we bijvoorbeeld alleen het avontuur met hellehond Cerberus voor het eerst in een literaire tekst. Soms zijn de afbeeldingen zelfs eeuwen vroeger te dateren dan de eerst bekende literaire bron.
Aan de andere kant tonen deze afbeeldingen soms mythen die we helemaal niet terugvinden in de mythologische literatuur. Dit is natuurlijk erg interessant, maar hoe weten we dan wat er is afgebeeld?
De afbeeldingen begrijpen
Griekse vazen zijn in onze ogen erg mooi, toch is het kunst dat vroeger werd vervaardigd in massaproductie. De schilders maakten diverse exemplaren van dezelfde mythe of scene volgens (beeld) tradities die zich in de loop der tijd in werkplaatsen hadden ontwikkeld.
De Grieken zelf zullen de afbeeldingen waarschijnlijk gewoon begrepen hebben. Zij waren bekend met alle varianten van de mythen, en wisten welke manieren bij de schilders gangbaar waren om ze uit te beelden. Voor ons is die interpretatie lastiger. Als wij naar een afbeelding kijken is het ons in sommige gevallen volstrekt onduidelijk wie er is afgebeeld en wat er precies gebeurt. Wij kunnen de scenes dan niet direct in verband brengen met een mythe. Soms is dat omdat we de afgebeelde mythe niet kennen in literaire bronnen, maar ook omdat we kennis missen van de gebruikte (beeld)tradities.
Hoe kunnen conservatoren en wetenschappers dan zo’n mooi verhaal bij een vaas vertellen? Daar zit uiteraard heel wat onderzoek achter. Zij hebben afbeeldingen op vazen met elkaar vergeleken om de stijlontwikkeling te volgen en te ontdekken hoe beeldelementen in de loop der tijd veranderen.
Op deze manier kunnen wetenschappers constateren welke regels werkplaatsen hanteerden bij het afbeelden van verschillende scenes. Attributen kunnen zo bijvoorbeeld in verband gebracht worden met bepaalde personen. Ook weten we hierdoor wat bepaalde lichaamshoudingen betekenen en welke acties er in zulke gevallen wordt uitgebeeld. Door deze kennis dan weer op andere afbeeldingen toe te passen, kunnen we daar dan ook een betekenis aan hechten en veel schilderingen alsnog begrijpen, en plaatsen binnen een (mythologische) context.
Wat beelden ze af?
De schilders waren gebonden aan een beperkte ruimte op zo’n vaas. Ze moesten kiezen welke scene ze wilden weergeven, niet iedere scene was geschikt tenslotte. Herkenbaarheid was belangrijk. Men koos daarom bij voorkeur een beslissend moment uit de mythe uit (monoscenisch). Als dit niet voldoende was om een mythe te herkennen, kozen de schilders soms voor het weergeven van de mythe in een soort stripverhaal-variant. Hierbij kwamen verschillende scenes uit de mythe aan bod, van elkaar gescheiden door middel van een streep (cyclisch). Ook maakten zij soms gebruik van een ‘onmogelijke’ weergave (synoptisch). In deze compositie werden verschillende tijdstippen, en locaties gecombineerd om zo als het ware een totaaloverzicht van de mythe te tonen.
De schilders maakten dus een bewuste keuze van welk moment zij afbeeldden en welke figuren zij in hun afbeelding opnamen. Door dit herhaaldelijk op dezelfde manier te doen ontstonden vaste beeldtradities waarbij combinaties van figuren, kleding en voorwerpen een directe associatie legden naar een specifieke mythe.
Had jij geweten wie dit waren als het bijschrift er niet bij had gestaan? Herakles is vaak herkenbaar aan zijn leeuwenvel, en Apollo aan zijn attributen. Afbeelding: © Wikimedia Commons / Bibi Saint-Pol
.Door het gebruik van deze vaste ‘ingrediënten’ in de beeldtraditie kon de toeschouwer direct zien welke mythe was weergegeven, ondanks het ontbreken van bepaalde figuren of elementen. De toeschouwer herkende de mythe en vulde zelf ontbrekende figuren en gebeurtenissen in zijn of haar interpretatie aan. Maar, zoals gezegd, kunnen ook wij – door afbeeldingen onderling te vergelijken – uiteindelijk achter de betekenis van zo’n afbeelding komen.
(Kennislink)
Mythen op Grieks aardewerk
Grieks aardewerk geeft wetenschappers een bijzondere blik op de vorming en de beeldtradities van de Griekse mythen. Veel scènes op de vazen tonen namelijk afbeeldingen van mythische verhalen waarin onze helden vaak een hoofdrol spelen.
Griekse schilderkunst op vazen kent uiteraard een lange ontwikkelingsgeschiedenis. Lang, lang geleden waren geometrische vormpjes zoals de meander erg trendy op Grieks aardewerk. Dit werd stilistisch opgevolgd door naturalistische afbeeldingen zoals planten en dieren. Hierna volgde pas het zogenaamde zwart-, en roodfigurige aardewerk. Deze vazen zijn erg fraai om te zien en worden zowel in Griekenland als in Italië terug gevonden.
Zwart
Bij de zwartfigurige techniek werden de figuren met kleiverf geschilderd. Details werden aangebracht door ze in te krassen met een scherp voorwerp.
Aeneas draagt Anchises. 520-510 v. Chr. Afbeelding: © Wikimedia commons / Bibi Saint-Pol
De plekken die beschilderd waren werden tijdens het bakproces zwart. De gedeeltes die niet beschilderd waren werden rood. Soms werden de figuren nog wat verlevendigd door details toe te voegen met witte of paarse verf.
Deze zwartfigurige techniek is het oudst en rond 700 v. Chr. ontstaan in Korinthe. Rond ongeveer 630 v. Chr. werd het door de Atheense vaasschilders overgenomen. Zij gebruikten deze techniek tot circa 470 v. Chr.
Rood
De roodfigurige techniek is rond 530 v.Chr. uitgevonden door de Atheners.
Odysseus en de sirenen, 480-470 v. Chr. Afbeelding: © Wikimedia Commons / Jastrow
Hierbij werkten zij precies andersom. De figuren werden uitgespaard en de achtergrond werd beschilderd. Dit bracht nieuwe mogelijkheden met zich mee; de schilders konden nu veel gedetailleerder werken. Door details aan te brengen met fijne penseeltjes konden de schilders het inkrassen achterwege laten. Op deze manier konden emoties en perspectief beter weergegeven worden. Na het bakken waren de figuren dan rood en de details en de achtergrond zwart.
Er zijn vazen bekend waarbij beide technieken tegelijk gebruikt werden, maar op een gegeven moment verving de techniek van de ‘roodfigurige’ vazen de techniek van de ‘zwartfigurige’ vazen definitief.
Belang
De Griekse schilderkunst op aardewerk heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de vorming, maar ook de instandhouding van de Griekse mythen.
De Griekse mythen verklaarden de oorsprong van de wereld en vertellen over het leven en de avonturen van diverse goden, godinnen, helden, heldinnen, en andere mythologische schepsels. Het verhaal van de oorspronkelijke epen lag niet vast. Kenmerkend voor het epos is immers een orale traditie. Zangers konden de gedichten aanpassen aan de wensen van hun gastheren, om bijvoorbeeld de goddelijke afkomst van een familie te benadrukken. De oudste bekende Griekse literaire bronnen over de mythen zijn de Iliad en Odyssee, die ingaan op de gebeurtenissen omtrent de Trojaanse oorlog.
De afbeeldingen van de mythen op Griekse vazen zijn belangrijk voor wetenschappers om twee redenen. Enerzijds weten we hierdoor dat vele Griekse mythen een vroegere oorsprong hebben dan dat we vanuit literaire bronnen dachten. Van de twaalf werken van Hercules vinden we bijvoorbeeld alleen het avontuur met hellehond Cerberus voor het eerst in een literaire tekst. Soms zijn de afbeeldingen zelfs eeuwen vroeger te dateren dan de eerst bekende literaire bron.
Aan de andere kant tonen deze afbeeldingen soms mythen die we helemaal niet terugvinden in de mythologische literatuur. Dit is natuurlijk erg interessant, maar hoe weten we dan wat er is afgebeeld?
De afbeeldingen begrijpen
Griekse vazen zijn in onze ogen erg mooi, toch is het kunst dat vroeger werd vervaardigd in massaproductie. De schilders maakten diverse exemplaren van dezelfde mythe of scene volgens (beeld) tradities die zich in de loop der tijd in werkplaatsen hadden ontwikkeld.
De Grieken zelf zullen de afbeeldingen waarschijnlijk gewoon begrepen hebben. Zij waren bekend met alle varianten van de mythen, en wisten welke manieren bij de schilders gangbaar waren om ze uit te beelden. Voor ons is die interpretatie lastiger. Als wij naar een afbeelding kijken is het ons in sommige gevallen volstrekt onduidelijk wie er is afgebeeld en wat er precies gebeurt. Wij kunnen de scenes dan niet direct in verband brengen met een mythe. Soms is dat omdat we de afgebeelde mythe niet kennen in literaire bronnen, maar ook omdat we kennis missen van de gebruikte (beeld)tradities.
Hoe kunnen conservatoren en wetenschappers dan zo’n mooi verhaal bij een vaas vertellen? Daar zit uiteraard heel wat onderzoek achter. Zij hebben afbeeldingen op vazen met elkaar vergeleken om de stijlontwikkeling te volgen en te ontdekken hoe beeldelementen in de loop der tijd veranderen.
Op deze manier kunnen wetenschappers constateren welke regels werkplaatsen hanteerden bij het afbeelden van verschillende scenes. Attributen kunnen zo bijvoorbeeld in verband gebracht worden met bepaalde personen. Ook weten we hierdoor wat bepaalde lichaamshoudingen betekenen en welke acties er in zulke gevallen wordt uitgebeeld. Door deze kennis dan weer op andere afbeeldingen toe te passen, kunnen we daar dan ook een betekenis aan hechten en veel schilderingen alsnog begrijpen, en plaatsen binnen een (mythologische) context.
Wat beelden ze af?
De schilders waren gebonden aan een beperkte ruimte op zo’n vaas. Ze moesten kiezen welke scene ze wilden weergeven, niet iedere scene was geschikt tenslotte. Herkenbaarheid was belangrijk. Men koos daarom bij voorkeur een beslissend moment uit de mythe uit (monoscenisch). Als dit niet voldoende was om een mythe te herkennen, kozen de schilders soms voor het weergeven van de mythe in een soort stripverhaal-variant. Hierbij kwamen verschillende scenes uit de mythe aan bod, van elkaar gescheiden door middel van een streep (cyclisch). Ook maakten zij soms gebruik van een ‘onmogelijke’ weergave (synoptisch). In deze compositie werden verschillende tijdstippen, en locaties gecombineerd om zo als het ware een totaaloverzicht van de mythe te tonen.
De schilders maakten dus een bewuste keuze van welk moment zij afbeeldden en welke figuren zij in hun afbeelding opnamen. Door dit herhaaldelijk op dezelfde manier te doen ontstonden vaste beeldtradities waarbij combinaties van figuren, kleding en voorwerpen een directe associatie legden naar een specifieke mythe.
Had jij geweten wie dit waren als het bijschrift er niet bij had gestaan? Herakles is vaak herkenbaar aan zijn leeuwenvel, en Apollo aan zijn attributen. Afbeelding: © Wikimedia Commons / Bibi Saint-Pol
.Door het gebruik van deze vaste ‘ingrediënten’ in de beeldtraditie kon de toeschouwer direct zien welke mythe was weergegeven, ondanks het ontbreken van bepaalde figuren of elementen. De toeschouwer herkende de mythe en vulde zelf ontbrekende figuren en gebeurtenissen in zijn of haar interpretatie aan. Maar, zoals gezegd, kunnen ook wij – door afbeeldingen onderling te vergelijken – uiteindelijk achter de betekenis van zo’n afbeelding komen.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
'Eerste mensen paarden met primitievere soorten'
21-4-2010
AMSTERDAM – De eerste moderne mensen hebben gedurende zeker twee periodes in de geschiedenis gepaard met primitievere soorten, zoals de Neanderthaler en mogelijk ook de Homo heidelbergensis. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Onderzoekers van de Universiteit van New Mexico analyseerden het DNA van 1.983 mensen over de hele wereld. In het genetisch materiaal werden verschillende markers aangetroffen die niet afkomstig lijken van moderne mensen, maar van veel oudere mensensoorten zoals de Neanderthaler en de Homo heidelbergensis.
De bevindingen suggereren dat er waarschijnlijk op twee moment in de geschiedenis kruisingen tussen moderne mensen en andere soorten hebben plaatsgevonden: 60.000 jaar geleden en 45.000 jaar geleden.
Genetische sporen
De resultaten van de studie zijn bekend gemaakt op een bijeenkomst van de American Society of Physical Anthropologists, zo meldt het wetenschappelijk tijdschrift Nature.
Volgens hoofdonderzoeker Jeffrey Long zijn de bevindingen erg verrassend. De genetische sporen suggereren volgens hem dat de Neanderthaler nog niet helemaal is uitgestorven. “Dit was niet wat we verwachtten te vinden”, verklaarde hij. “Maar er zit blijkbaar in iedereen nog een beetje Neanderthaler.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
Een uitgebreider bericht is te vinden op Nature.com.
21-4-2010
AMSTERDAM – De eerste moderne mensen hebben gedurende zeker twee periodes in de geschiedenis gepaard met primitievere soorten, zoals de Neanderthaler en mogelijk ook de Homo heidelbergensis. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Onderzoekers van de Universiteit van New Mexico analyseerden het DNA van 1.983 mensen over de hele wereld. In het genetisch materiaal werden verschillende markers aangetroffen die niet afkomstig lijken van moderne mensen, maar van veel oudere mensensoorten zoals de Neanderthaler en de Homo heidelbergensis.
De bevindingen suggereren dat er waarschijnlijk op twee moment in de geschiedenis kruisingen tussen moderne mensen en andere soorten hebben plaatsgevonden: 60.000 jaar geleden en 45.000 jaar geleden.
Genetische sporen
De resultaten van de studie zijn bekend gemaakt op een bijeenkomst van de American Society of Physical Anthropologists, zo meldt het wetenschappelijk tijdschrift Nature.
Volgens hoofdonderzoeker Jeffrey Long zijn de bevindingen erg verrassend. De genetische sporen suggereren volgens hem dat de Neanderthaler nog niet helemaal is uitgestorven. “Dit was niet wat we verwachtten te vinden”, verklaarde hij. “Maar er zit blijkbaar in iedereen nog een beetje Neanderthaler.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
Een uitgebreider bericht is te vinden op Nature.com.
22-04-2010
Bart De Wever reikt SPQR-prijs uit aan "Romeins legionair"
N-VA-topman Bart De Wever heeft in Leuven de jaarlijkse Romulusprijs 2010 van de Rome- en Italiëvereniging S.P.Q.R. uitgereikt aan archeoloog Bernard Van Daele. Deze prijs gaat uit naar iemand die het voorbije jaar een opmerkelijke inspanning leverde voor de promotie van Rome of Italië. De Wever is al jarenlang gefascineerd door het reilen en zeilen van de oude Romeinse samenleving.
Van Daele reist sinds 1999 als legionair Quintus de scholen af om leerlingen op een wetenschappelijk verantwoorde manier duidelijk te maken wat het leven en de uitrusting van een Romeinse soldaat inhoudt. Hij schreef de voorbije jaren hierover ook de boeken 'Het Romeinse Leger', 'De Romeinse Marine' en 'Wakend over Rome. Als archeoloog was hij betrokken bij opgravingen naar Romeinse activiteiten.
Allochtonen
In zijn laudatio voor Van Daele wees De Wever erop dat hij net als de laureaat al van kinds af aan gefascineerd was door Rome. Op latere leeftijd las hij diverse boeken over het politieke reilen en zeilen van de res publica van de 1e eeuw voor tot de 1e eeuw na Christus. "Het is uiterst boeiend om na te gaan om hoe men toen die samenleving heeft trachten vorm te geven en omgegaan is met macht. De Romeinse bevolking werd toen overigens geconfronteerd met vele problemen zoals globalisering, inwijking van allochtonen en opkomst van nieuwe religies die zich ook vandaag voordoen", aldus De Wever na afloop van zijn lezing. (belga/kh)
(HLN)
Bart De Wever reikt SPQR-prijs uit aan "Romeins legionair"
N-VA-topman Bart De Wever heeft in Leuven de jaarlijkse Romulusprijs 2010 van de Rome- en Italiëvereniging S.P.Q.R. uitgereikt aan archeoloog Bernard Van Daele. Deze prijs gaat uit naar iemand die het voorbije jaar een opmerkelijke inspanning leverde voor de promotie van Rome of Italië. De Wever is al jarenlang gefascineerd door het reilen en zeilen van de oude Romeinse samenleving.
Van Daele reist sinds 1999 als legionair Quintus de scholen af om leerlingen op een wetenschappelijk verantwoorde manier duidelijk te maken wat het leven en de uitrusting van een Romeinse soldaat inhoudt. Hij schreef de voorbije jaren hierover ook de boeken 'Het Romeinse Leger', 'De Romeinse Marine' en 'Wakend over Rome. Als archeoloog was hij betrokken bij opgravingen naar Romeinse activiteiten.
Allochtonen
In zijn laudatio voor Van Daele wees De Wever erop dat hij net als de laureaat al van kinds af aan gefascineerd was door Rome. Op latere leeftijd las hij diverse boeken over het politieke reilen en zeilen van de res publica van de 1e eeuw voor tot de 1e eeuw na Christus. "Het is uiterst boeiend om na te gaan om hoe men toen die samenleving heeft trachten vorm te geven en omgegaan is met macht. De Romeinse bevolking werd toen overigens geconfronteerd met vele problemen zoals globalisering, inwijking van allochtonen en opkomst van nieuwe religies die zich ook vandaag voordoen", aldus De Wever na afloop van zijn lezing. (belga/kh)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Neurenberg-aanklager Harris overleden
NEW YORK - De bekende Amerikaanse jurist Whitney Harris is woensdag op 97-jarige leeftijd overleden. Dit is donderdag vernomen van een universiteit waaraan hij was verbonden. Hij was de laatste nog levende aanklager van het eerste proces dat de geallieerden in 1945/46 in Neurenberg voerden tegen de kopstukken van het nazibewind.
Samen met Robert Jackson, de hoofdaanklager van het Internationale Militaire Tribunaal, deed Harris het kruisverhoor van Hermann Göring, de opperbevelhebber van de Duitse luchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook hield hij zich bezig met de vervolging van de Gestapo, Hitlers geheime politie, als criminele organisatie. Tevens onderzocht hij de massale moord op Joden in vernietigingskamp Auschwitz.
Harris is de auteur van boeken over de internationale strafrechtspleging, zoals Tirannen voor de rechter en Moord aan miljoenen. Hij was een fervent pleitbezorger van huidige internationale tribunalen, zoals het Joegoslavië-Tribunaal en het Internationaal Strafhof.
NEW YORK - De bekende Amerikaanse jurist Whitney Harris is woensdag op 97-jarige leeftijd overleden. Dit is donderdag vernomen van een universiteit waaraan hij was verbonden. Hij was de laatste nog levende aanklager van het eerste proces dat de geallieerden in 1945/46 in Neurenberg voerden tegen de kopstukken van het nazibewind.
Samen met Robert Jackson, de hoofdaanklager van het Internationale Militaire Tribunaal, deed Harris het kruisverhoor van Hermann Göring, de opperbevelhebber van de Duitse luchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook hield hij zich bezig met de vervolging van de Gestapo, Hitlers geheime politie, als criminele organisatie. Tevens onderzocht hij de massale moord op Joden in vernietigingskamp Auschwitz.
Harris is de auteur van boeken over de internationale strafrechtspleging, zoals Tirannen voor de rechter en Moord aan miljoenen. Hij was een fervent pleitbezorger van huidige internationale tribunalen, zoals het Joegoslavië-Tribunaal en het Internationaal Strafhof.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Ik vermoed omkoping. Er wordt in het stuk aangegeven dat deze man diamantjes bezat. Ik denk dat hij er enkele van aan deze BVD-er heeft gegeven in ruil voor hulp. En vlak na de oorlog zullen diamantjes, samen met goud, een zekere bron van inkomsten zijn geweest, gezien de chaos op de geldmarkt.quote:Op maandag 19 april 2010 23:31 schreef capricia het volgende:
Nou ja, lekker zeg. Waarom zouden ze dat doen?
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
21-04-2010
Is wiskunde ‘halal’?
Sinds zowat 400 jaar zijn de exacte wetenschappen voor sommige fundamentalisten in Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië ‘onrein’. Wat verwijten deze moslims de mathematica, ‘in hemelsnaam’, vraagt wiskundige Dirk Huylebrouck zich af.
Boko Haram, letterlijk: westers onderwijs is een zonde. Het is de naam voor een Nigeriaanse rebellengroep, die vecht tegen het onderwijs in de wiskunde. De sekteleden zijn bang dat kinderen door de invloed van moderne scholen hun islamitische wortels verliezen. Hun leider Mohammed Yusuf pleit voor een religieuze samenleving zonder westerse invloeden: ‘De democratie en het huidige onderwijssysteem moeten veranderen. Anders zal de oorlog, die op het punt staat te beginnen, lang duren.’ Het belangrijkste strijdpunt van ‘Boko Haram’ is een verbod van moderne scholen, die vandaag steeds meer de islamitische scholen vervangen. In die laatste wordt traditioneel onder een boom of in een huisje aan de leerlingen het schrijven aangeleerd en het opdreunen van de Koran, en, op latere leeftijd, de Arabische literatuur en de theologie.
In veel islamitische scholen leren kinderen de Koran opdreunen en krijgen ze geen wiskunde.
Maar Engels, wiskunde en natuurwetenschappen worden niet onderwezen. Verzet tegen lessen biologie wegens soms expliciete seksuele feiten, tegen de dominantie van het Engels ‘van de Amerikaanse vijand’, of tegen geschiedenislessen die de evolutieleer voorstaan, het zou ons nog vertrouwelijk in de oren kunnen klinken. Maar wat ‘in hemelsnaam’ kan de oorzaak zijn van een tegenkanting tegen de wiskunde? Gebruikt de mathematica niet even abstracte patronen als deze die de moskeeën versieren? Duiden de ‘Hindoe-Arabische’ cijfers niet op een duidelijke band tussen de wiskunde en de Arabische wereld? Het woord ‘cijfer’ verwijst trouwens naar het Arabische sifr wat nul betekent. En nog steeds schrijven we bij het uitvoeren van een vermenigvuldiging onze getallen onder elkaar, van rechts naar links, alsof we Arabisch schreven.
In vele scholen in moslimlanden worden de exacte wetenschappen gewoon niet onderwezen. In de meerderheid van Aziatische madrassa’s of Koranscholen wordt geen cijfer geschreven, tenzij het een nummer zou zijn van een deel uit het Heilige Boek. De Arabische universiteiten blinken dan ook niet uit door de aanwezigheid van eersterangs wiskundigen: sinds 400 jaar is er geen enkele Arabische topwiskundige geweest – dit in grote tegenstelling tot bijvoorbeeld de ontelbare joodse namen die de wiskundige erelijsten sieren.
Slechte cijfers
Sinds 2003 oefent de Singaporese overheid grote druk uit op de Koranscholen, omdat de overheid had vastgesteld dat de kennis van niet-religieuze vakken er heel gebrekkig is. Ze eiste dat tegen 2010 de zes Singaporese madrassa’s een vastgesteld basisniveau zouden halen, zoniet zou hen het recht worden ontzegd om onderwijs te organiseren. Enkele scholen kregen een bijzondere ondersteuning van de regering en werden voorzien van de modernste technische snufjes. Hun onderwijsmodel, waarbij de leerlingen de dag weliswaar beginnen met een uitgebreide gebedssessie maar daarna toch wetenschappen en wiskunde studeren, wordt schoorvoetend uitgevoerd naar Indonesië en de Filippijnen.
Het contrasteert echter met de meerderheid van de traditionele Koranscholen in Zuidoost-Azië, waar leerlingen niets anders doen dan de Koran uit het hoofd leren, de hele dag lang. Meestal zijn het teksten geschreven in een voor hen onbegrijpelijke taal, het Arabisch, dat dikwijls niet de moedertaal is, noch de tweede taal.
De Organisatie van de Islamitische Conferentie, een onverdachte bron, berekende dat haar ruim vijftig leden gemiddeld slechts 8,5 wetenschappers, ingenieurs en technici hebben per 1.000 inwoners, waar het gemiddelde op 139,3 ligt voor de landen van de OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling. En er moet worden bij gezegd dat sommige van die ‘wetenschappers’ zich al eens bezighouden met de berekening van de temperatuur van de hel, of met de chemische samenstelling van een djin, een ‘geest’ zoals die uit de lamp van Aladin.
Het aantal wiskundigen onder deze 8,5 wetenschappers is verwaarloosbaar. Ook het aantal wetenschappelijke publicaties bevestigt deze schrijnende toestand: zesenveertig moslimlanden samen leveren slechts 1,17% van de publicaties, en twintig Arabische landen samen 0,55%. De Amerikaanse ‘National Science Foundation’ stelde vast dat de helft van de 28 laagst scorende landen op het gebied van wetenschappelijke artikelen behoren tot de Organisatie van de Islamitische Conferentie. Toch is het moeilijk voor te stellen dat Arabische universiteiten met ronkende namen als ‘King Faisal University’ of ‘Prince Sultan University’ te klagen zouden hebben over een gebrek aan financiële middelen.
Een groots verleden
Toch waren het moslimgeleerden die de wiskundige wereld gedurende bijna 700 jaar domineerden. In de 8ste eeuw was er Musa al-Khwarizmi die in zijn ‘Huis der Wijsheid’ in Bagdad niet alleen sterrenkundige tafels opstelde maar ook het oudste leerboek in de rekenkunde, dat in zijn Latijnse vertaling tot in de 16de eeuw zou worden gebruikt, ook in Europa. De verbastering van zijn naam leidde trouwens tot ons woord ‘algoritme’.
Rond ‘onze’ millenniumwisseling was er Al Beruni die in wat nu Oezbekistan heet vele boeken schreef, waaronder een vijftiental over de wiskunde. Sommen van reeksen, algebraïsche vergelijkingen en de verdere ontwikkeling van stellingen van Archimedes: ze trokken allemaal zijn aandacht. De 11de eeuw kende de wellicht grootste wiskundige, dichter en filosoof uit het hele Midden-Oosten, de Pers Omar Khayyam. Hij besefte dat verhoudingen in geometrische figuren niet noodzakelijk tot getallen leiden die steeds als breuken kunnen worden geschreven. Hij had ook het idee om algebra (nog een woord met een Arabische etymologie) en meetkunde te combineren, ten einde vergelijkingen van de vorm x3 + px2 + qx + r = 0 op te lossen. Een tijdgenoot van hem was de eerste om het parallellenpostulaat van Euclides in twijfel te trekken, lang voor Nikolaj Lobatsjevski (Rusland) of Janos Bolyai (Hongarije) dit deden in de 19de eeuw. Het postulaat stelt het nochtans intuïtief voor de hand liggende feit dat door elk punt precies één evenwijdige gaat aan een gegeven rechte.
Een pagina uit een Latijnse editie van Euclides’ Elementen uit de 14de eeuw. Onderaan de pagina het beroemde parallellenpostulaat.
Een wiskundige ‘Prince of Persia’ was Ulugh-Beg (ca. 1393-1449), een kleinzoon van Ti-moer Lenk (1336-1405), die eerst gouverneur was in Samarkand en daarna de vorst van het gehele rijk. Hij zou een groot belang hechten aan de wetenschap en een enorme astronomische sterrenwacht laten bouwen. Onder zijn bewind werden Koranscholen een soort islamitische academies, waar ook wiskunde en sterrenkunde hoog in het vaandel werden gedragen. Tussen 1408 en 1437 werkten er zowat 70 sterrenkundigen, onder wie Al-Kashi (1380-1429). Al was de astronomie er het belangrijkste studiegebied, toch zou deze laatste bijvoorbeeld ook de decimalen van pi berekenen aan de hand van een 8.050.306.368-zijdig veelvlak. Zijn waarde was pi was 3,141 592 653 589 793 25, wat juist is tot op de 16 decimaal (de 17de moet 4 zijn, niet 5). Zijn ‘totaal nutteloze’ wereldrecord zou stand houden tot 1596 toen de Nederlander Ludolph van Ceulen er 20 berekende.
Al-Kashi berekende ook de sinus van 1° met een grote nauwkeurigheid, en dit 200 jaar voor Kepler. In 1449 werd Ulugh-Beg echter vermoord op zijn weg naar Mekka, door fundamentalisten geleid door zijn eigen zoon. Misschien konden de hovelingen het niet langer dulden dat hij meer aandacht had voor wetenschappelijke dan voor wereldse zaken, en met zijn dood kwam ook een einde aan de wetenschappelijke activiteiten in Samarkand.
Ulugh-Beg omringd door zijn astronomen. Onder zijn bewind werden Koranscholen een soort islamitische academies, waar wiskunde en sterrenkunde hoog in het vaandel werden gedragen.
.Wiskunde wordt zinloos
Ulugh-Begs wiskundige activiteiten bleken de laatste oprisping van de islamitische wiskunde. Tegen het einde van de 15de eeuw zou de invloed van Shaykh Ahmad Sirhindi (1564-1624) verreikende gevolgen hebben. Deze geleerde uit Punjab beschouwde de wiskundigen als ‘idioten’ en hun bewonderaars als ‘nog ergere idioten en de ergste schepsels’. In zijn Maktubat I/266 schreef hij dat de wiskunde ‘totaal zinloos en absoluut nutteloos’ is. De wiskunde kon de mens immers niet van dienst zijn in zijn redding op weg naar het hiernamaals. Het volstond volgens hem om voldoende te kunnen rekenen om de verdeling van een erfenis te bepalen en om de richting te vinden waarin moet worden gebeden.
Sindsdien overheerst deze zienswijze ook bij de ‘Ulama’, de geleerden die de visie van de islam en de sharia bestuderen, met officiële goedkeuring. Opmerkelijk is dat Europa bijna op dat zelfde moment een einde maakte aan zijn lange traditie van neerkijken op de wiskunde. Weliswaar kwam Galileo Galilei (1564-1642) toen nog in moeilijkheden voor zijn wetenschappelijke vindingen, maar ongeveer vanaf ditzelfde tijdperk ontdeed West-Europa zich stilaan van het juk van het religieuze obscurantisme. Sinds de heilige Augustinus hadden vele christenen de wetenschap-om-de-wetenschap afgewezen, in een laatantieke traditie, en achtten ze de studie van de wiskunde alleen zinvol voor zover ze kon bijdragen aan ‘het waarachtige geluk’. Lange tijd werden de negatieve getallen door de katholieke kerk als des duivels beschouwd, waardoor alleen een enkele paus in zijn kamer wel aan wiskunde mocht doen, maar liefst niet de gewone christen.
In het Westen veranderden de tijden echter wel, en uiteindelijk zouden bijvoorbeeld de scholen van de jezuïeten de wiskunde zelfs zeer hoog in het vaandel dragen. Het is alsof rond 1600 het Westen en het Midden-Oosten elkaar kruisten: ze sloegen tegenovergestelde wegen in, vanuit tegenovergestelde vertrekpunten.
Volgens prof. Reza Sarhangi biedt de wetenschap jongeren uit Iran de mogelijkheid om de godsdienstige bekrompenheid te overstijgen en een internationale carrière uit te bouwen.
.Olympiades
Maar het is niet allemaal kommer en kwel. De statistieken, zoals de al aangehaalde OESO-rapporten, zijn voor interpretatie vatbaar. De cijfers van de Wiskundeolympiade, een soort ‘wiskundige Olympische Spelen’, geven een volledig ander beeld. Zo staat het Iraanse team gemiddeld op de 10,9de plaats gedurende het laatste decennium, en nog twee jaar verder terug in de tijd, in 1998, stond het Iraanse team zowaar op de eerste plaats. Turkije bekleedt gemiddeld een 15,6de plaats, ver voor Israël dat slechts een gemiddelde 26ste plaats haalt, en dit in weerwil tot de uitzonderlijke palmares van de Joodse wiskundigen. Ter vergelijking, het Belgische team stond in dezelfde tijdsspanne gemiddeld op de 48,6ste plaats, en Nederland op de 52,4ste plaats. Dit is maar een paar plaatsen hoger dan bijvoorbeeld Marokko. Misschien halen bepaalde westerse landen juist een goed palmares in de ‘Quotation Index’ en andere statistische middelen om de belangrijkheid van onderzoek te meten, omdat moslim wiskundegenieën die op jeugdige leeftijd aan de Olympiade deelnamen, daarna in hun landen gaan werken. De geciteerde Amerikaanse ‘National Science Foundation’ zou ontgoocheld kunnen zijn wanneer ze zou natellen hoeveel in de VS geboren en getogen wetenschappers er het mooie weer maken aan de Amerikaanse wiskundedepartementen.
Wiskunde is bovendien een minder opvallende zonde tegen het halal-beginsel dan het niet dragen van een hoofddoek, het eten van een stuk varkensvlees of het drinken van wijn. Daarom is het verzet tegen de wiskunde van Nigeriaanse islamisten, Aziatische madrassa’s en westerse hardlinermoslims wellicht slechts een achterhoedegevecht, althans volgens Reza Sarhangi, hoogleraar aan het departement Wiskunde van de Towson University (VS). Deze Iraniër organiseert het congressencircuit ‘Bridges: Mathematical Connections in Art, Music, and Science’ en houdt graag voordrachten over ‘islamitische wiskunde’. Bij een glas wijn, waarvan hij fier vertelt dat het Perzië was dat de ‘godendrank’ uitvond, kan hij niet stoppen met het vermelden van redenen waarom ‘wiskunde mooi is’. Voorwaar een statement dat niet erg ‘halal’ is, maar hij stoort er zich niet aan: ‘Zelfs in de Islamistische Republiek zijn de wetenschappen van vandaag te belangrijk geworden, en niemand krijgt de wiskundige geest terug in de wonderlamp.’ Ook niet in die van Aladin.
(Kennislink)
Is wiskunde ‘halal’?
Sinds zowat 400 jaar zijn de exacte wetenschappen voor sommige fundamentalisten in Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië ‘onrein’. Wat verwijten deze moslims de mathematica, ‘in hemelsnaam’, vraagt wiskundige Dirk Huylebrouck zich af.
Boko Haram, letterlijk: westers onderwijs is een zonde. Het is de naam voor een Nigeriaanse rebellengroep, die vecht tegen het onderwijs in de wiskunde. De sekteleden zijn bang dat kinderen door de invloed van moderne scholen hun islamitische wortels verliezen. Hun leider Mohammed Yusuf pleit voor een religieuze samenleving zonder westerse invloeden: ‘De democratie en het huidige onderwijssysteem moeten veranderen. Anders zal de oorlog, die op het punt staat te beginnen, lang duren.’ Het belangrijkste strijdpunt van ‘Boko Haram’ is een verbod van moderne scholen, die vandaag steeds meer de islamitische scholen vervangen. In die laatste wordt traditioneel onder een boom of in een huisje aan de leerlingen het schrijven aangeleerd en het opdreunen van de Koran, en, op latere leeftijd, de Arabische literatuur en de theologie.
In veel islamitische scholen leren kinderen de Koran opdreunen en krijgen ze geen wiskunde.
Maar Engels, wiskunde en natuurwetenschappen worden niet onderwezen. Verzet tegen lessen biologie wegens soms expliciete seksuele feiten, tegen de dominantie van het Engels ‘van de Amerikaanse vijand’, of tegen geschiedenislessen die de evolutieleer voorstaan, het zou ons nog vertrouwelijk in de oren kunnen klinken. Maar wat ‘in hemelsnaam’ kan de oorzaak zijn van een tegenkanting tegen de wiskunde? Gebruikt de mathematica niet even abstracte patronen als deze die de moskeeën versieren? Duiden de ‘Hindoe-Arabische’ cijfers niet op een duidelijke band tussen de wiskunde en de Arabische wereld? Het woord ‘cijfer’ verwijst trouwens naar het Arabische sifr wat nul betekent. En nog steeds schrijven we bij het uitvoeren van een vermenigvuldiging onze getallen onder elkaar, van rechts naar links, alsof we Arabisch schreven.
In vele scholen in moslimlanden worden de exacte wetenschappen gewoon niet onderwezen. In de meerderheid van Aziatische madrassa’s of Koranscholen wordt geen cijfer geschreven, tenzij het een nummer zou zijn van een deel uit het Heilige Boek. De Arabische universiteiten blinken dan ook niet uit door de aanwezigheid van eersterangs wiskundigen: sinds 400 jaar is er geen enkele Arabische topwiskundige geweest – dit in grote tegenstelling tot bijvoorbeeld de ontelbare joodse namen die de wiskundige erelijsten sieren.
Slechte cijfers
Sinds 2003 oefent de Singaporese overheid grote druk uit op de Koranscholen, omdat de overheid had vastgesteld dat de kennis van niet-religieuze vakken er heel gebrekkig is. Ze eiste dat tegen 2010 de zes Singaporese madrassa’s een vastgesteld basisniveau zouden halen, zoniet zou hen het recht worden ontzegd om onderwijs te organiseren. Enkele scholen kregen een bijzondere ondersteuning van de regering en werden voorzien van de modernste technische snufjes. Hun onderwijsmodel, waarbij de leerlingen de dag weliswaar beginnen met een uitgebreide gebedssessie maar daarna toch wetenschappen en wiskunde studeren, wordt schoorvoetend uitgevoerd naar Indonesië en de Filippijnen.
Het contrasteert echter met de meerderheid van de traditionele Koranscholen in Zuidoost-Azië, waar leerlingen niets anders doen dan de Koran uit het hoofd leren, de hele dag lang. Meestal zijn het teksten geschreven in een voor hen onbegrijpelijke taal, het Arabisch, dat dikwijls niet de moedertaal is, noch de tweede taal.
De Organisatie van de Islamitische Conferentie, een onverdachte bron, berekende dat haar ruim vijftig leden gemiddeld slechts 8,5 wetenschappers, ingenieurs en technici hebben per 1.000 inwoners, waar het gemiddelde op 139,3 ligt voor de landen van de OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling. En er moet worden bij gezegd dat sommige van die ‘wetenschappers’ zich al eens bezighouden met de berekening van de temperatuur van de hel, of met de chemische samenstelling van een djin, een ‘geest’ zoals die uit de lamp van Aladin.
Het aantal wiskundigen onder deze 8,5 wetenschappers is verwaarloosbaar. Ook het aantal wetenschappelijke publicaties bevestigt deze schrijnende toestand: zesenveertig moslimlanden samen leveren slechts 1,17% van de publicaties, en twintig Arabische landen samen 0,55%. De Amerikaanse ‘National Science Foundation’ stelde vast dat de helft van de 28 laagst scorende landen op het gebied van wetenschappelijke artikelen behoren tot de Organisatie van de Islamitische Conferentie. Toch is het moeilijk voor te stellen dat Arabische universiteiten met ronkende namen als ‘King Faisal University’ of ‘Prince Sultan University’ te klagen zouden hebben over een gebrek aan financiële middelen.
Een groots verleden
Toch waren het moslimgeleerden die de wiskundige wereld gedurende bijna 700 jaar domineerden. In de 8ste eeuw was er Musa al-Khwarizmi die in zijn ‘Huis der Wijsheid’ in Bagdad niet alleen sterrenkundige tafels opstelde maar ook het oudste leerboek in de rekenkunde, dat in zijn Latijnse vertaling tot in de 16de eeuw zou worden gebruikt, ook in Europa. De verbastering van zijn naam leidde trouwens tot ons woord ‘algoritme’.
Rond ‘onze’ millenniumwisseling was er Al Beruni die in wat nu Oezbekistan heet vele boeken schreef, waaronder een vijftiental over de wiskunde. Sommen van reeksen, algebraïsche vergelijkingen en de verdere ontwikkeling van stellingen van Archimedes: ze trokken allemaal zijn aandacht. De 11de eeuw kende de wellicht grootste wiskundige, dichter en filosoof uit het hele Midden-Oosten, de Pers Omar Khayyam. Hij besefte dat verhoudingen in geometrische figuren niet noodzakelijk tot getallen leiden die steeds als breuken kunnen worden geschreven. Hij had ook het idee om algebra (nog een woord met een Arabische etymologie) en meetkunde te combineren, ten einde vergelijkingen van de vorm x3 + px2 + qx + r = 0 op te lossen. Een tijdgenoot van hem was de eerste om het parallellenpostulaat van Euclides in twijfel te trekken, lang voor Nikolaj Lobatsjevski (Rusland) of Janos Bolyai (Hongarije) dit deden in de 19de eeuw. Het postulaat stelt het nochtans intuïtief voor de hand liggende feit dat door elk punt precies één evenwijdige gaat aan een gegeven rechte.
Een pagina uit een Latijnse editie van Euclides’ Elementen uit de 14de eeuw. Onderaan de pagina het beroemde parallellenpostulaat.
Een wiskundige ‘Prince of Persia’ was Ulugh-Beg (ca. 1393-1449), een kleinzoon van Ti-moer Lenk (1336-1405), die eerst gouverneur was in Samarkand en daarna de vorst van het gehele rijk. Hij zou een groot belang hechten aan de wetenschap en een enorme astronomische sterrenwacht laten bouwen. Onder zijn bewind werden Koranscholen een soort islamitische academies, waar ook wiskunde en sterrenkunde hoog in het vaandel werden gedragen. Tussen 1408 en 1437 werkten er zowat 70 sterrenkundigen, onder wie Al-Kashi (1380-1429). Al was de astronomie er het belangrijkste studiegebied, toch zou deze laatste bijvoorbeeld ook de decimalen van pi berekenen aan de hand van een 8.050.306.368-zijdig veelvlak. Zijn waarde was pi was 3,141 592 653 589 793 25, wat juist is tot op de 16 decimaal (de 17de moet 4 zijn, niet 5). Zijn ‘totaal nutteloze’ wereldrecord zou stand houden tot 1596 toen de Nederlander Ludolph van Ceulen er 20 berekende.
Al-Kashi berekende ook de sinus van 1° met een grote nauwkeurigheid, en dit 200 jaar voor Kepler. In 1449 werd Ulugh-Beg echter vermoord op zijn weg naar Mekka, door fundamentalisten geleid door zijn eigen zoon. Misschien konden de hovelingen het niet langer dulden dat hij meer aandacht had voor wetenschappelijke dan voor wereldse zaken, en met zijn dood kwam ook een einde aan de wetenschappelijke activiteiten in Samarkand.
Ulugh-Beg omringd door zijn astronomen. Onder zijn bewind werden Koranscholen een soort islamitische academies, waar wiskunde en sterrenkunde hoog in het vaandel werden gedragen.
.Wiskunde wordt zinloos
Ulugh-Begs wiskundige activiteiten bleken de laatste oprisping van de islamitische wiskunde. Tegen het einde van de 15de eeuw zou de invloed van Shaykh Ahmad Sirhindi (1564-1624) verreikende gevolgen hebben. Deze geleerde uit Punjab beschouwde de wiskundigen als ‘idioten’ en hun bewonderaars als ‘nog ergere idioten en de ergste schepsels’. In zijn Maktubat I/266 schreef hij dat de wiskunde ‘totaal zinloos en absoluut nutteloos’ is. De wiskunde kon de mens immers niet van dienst zijn in zijn redding op weg naar het hiernamaals. Het volstond volgens hem om voldoende te kunnen rekenen om de verdeling van een erfenis te bepalen en om de richting te vinden waarin moet worden gebeden.
Sindsdien overheerst deze zienswijze ook bij de ‘Ulama’, de geleerden die de visie van de islam en de sharia bestuderen, met officiële goedkeuring. Opmerkelijk is dat Europa bijna op dat zelfde moment een einde maakte aan zijn lange traditie van neerkijken op de wiskunde. Weliswaar kwam Galileo Galilei (1564-1642) toen nog in moeilijkheden voor zijn wetenschappelijke vindingen, maar ongeveer vanaf ditzelfde tijdperk ontdeed West-Europa zich stilaan van het juk van het religieuze obscurantisme. Sinds de heilige Augustinus hadden vele christenen de wetenschap-om-de-wetenschap afgewezen, in een laatantieke traditie, en achtten ze de studie van de wiskunde alleen zinvol voor zover ze kon bijdragen aan ‘het waarachtige geluk’. Lange tijd werden de negatieve getallen door de katholieke kerk als des duivels beschouwd, waardoor alleen een enkele paus in zijn kamer wel aan wiskunde mocht doen, maar liefst niet de gewone christen.
In het Westen veranderden de tijden echter wel, en uiteindelijk zouden bijvoorbeeld de scholen van de jezuïeten de wiskunde zelfs zeer hoog in het vaandel dragen. Het is alsof rond 1600 het Westen en het Midden-Oosten elkaar kruisten: ze sloegen tegenovergestelde wegen in, vanuit tegenovergestelde vertrekpunten.
Volgens prof. Reza Sarhangi biedt de wetenschap jongeren uit Iran de mogelijkheid om de godsdienstige bekrompenheid te overstijgen en een internationale carrière uit te bouwen.
.Olympiades
Maar het is niet allemaal kommer en kwel. De statistieken, zoals de al aangehaalde OESO-rapporten, zijn voor interpretatie vatbaar. De cijfers van de Wiskundeolympiade, een soort ‘wiskundige Olympische Spelen’, geven een volledig ander beeld. Zo staat het Iraanse team gemiddeld op de 10,9de plaats gedurende het laatste decennium, en nog twee jaar verder terug in de tijd, in 1998, stond het Iraanse team zowaar op de eerste plaats. Turkije bekleedt gemiddeld een 15,6de plaats, ver voor Israël dat slechts een gemiddelde 26ste plaats haalt, en dit in weerwil tot de uitzonderlijke palmares van de Joodse wiskundigen. Ter vergelijking, het Belgische team stond in dezelfde tijdsspanne gemiddeld op de 48,6ste plaats, en Nederland op de 52,4ste plaats. Dit is maar een paar plaatsen hoger dan bijvoorbeeld Marokko. Misschien halen bepaalde westerse landen juist een goed palmares in de ‘Quotation Index’ en andere statistische middelen om de belangrijkheid van onderzoek te meten, omdat moslim wiskundegenieën die op jeugdige leeftijd aan de Olympiade deelnamen, daarna in hun landen gaan werken. De geciteerde Amerikaanse ‘National Science Foundation’ zou ontgoocheld kunnen zijn wanneer ze zou natellen hoeveel in de VS geboren en getogen wetenschappers er het mooie weer maken aan de Amerikaanse wiskundedepartementen.
Wiskunde is bovendien een minder opvallende zonde tegen het halal-beginsel dan het niet dragen van een hoofddoek, het eten van een stuk varkensvlees of het drinken van wijn. Daarom is het verzet tegen de wiskunde van Nigeriaanse islamisten, Aziatische madrassa’s en westerse hardlinermoslims wellicht slechts een achterhoedegevecht, althans volgens Reza Sarhangi, hoogleraar aan het departement Wiskunde van de Towson University (VS). Deze Iraniër organiseert het congressencircuit ‘Bridges: Mathematical Connections in Art, Music, and Science’ en houdt graag voordrachten over ‘islamitische wiskunde’. Bij een glas wijn, waarvan hij fier vertelt dat het Perzië was dat de ‘godendrank’ uitvond, kan hij niet stoppen met het vermelden van redenen waarom ‘wiskunde mooi is’. Voorwaar een statement dat niet erg ‘halal’ is, maar hij stoort er zich niet aan: ‘Zelfs in de Islamistische Republiek zijn de wetenschappen van vandaag te belangrijk geworden, en niemand krijgt de wiskundige geest terug in de wonderlamp.’ Ook niet in die van Aladin.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Munten en make-up uit oude Egypte gevonden
AMSTERDAM; Archeologen hebben in Egypte honderden munten, sierraden en een voorraad make-up opgegraven uit de tijd van koning Ptolemaeus III. Dat heeft de Egyptische regering bekend gemaakt.
De gevonden munten bevatten aan de ene kant een afbeelding van de Grieks-Egyptische god Amon-Zeus. Op de andere zijde staat een adelaar met daaronder de Griekse woorden ‘ Ptolemaeus’ en ‘Koning’.
De combinatie tussen Griekse en Egyptische symbolen is verklaarbaar, aangezien de twee culturen onder het bewind van de Ptolemaeën samensmolten.
De munten zijn gevonden ten noorden van het meer van Qarun, ongeveer tachtig kilometer ten zuidwesten van Caïro, zo meldt de New York Times. Het geld komt vermoedelijk uit de derde eeuw voor Christus.
Eyeliner
Bij de opgraving troffen archeologen ook kettingen aan die zijn gemaakt van eierschalen van struisvogels. Ook werd er een pot met van kolen gemaakte eyeliner ontdekt. Het was al langer bekend dat vrouwen hun ogen in de oudheid soms versierden met kolen.
De vondsten zullen worden tentoongesteld in een nieuw museum dat wordt gebouwd bij de piramiden van Gizeh.
http://www.nu.nl/wetensch(...)egypte-gevonden.html
AMSTERDAM; Archeologen hebben in Egypte honderden munten, sierraden en een voorraad make-up opgegraven uit de tijd van koning Ptolemaeus III. Dat heeft de Egyptische regering bekend gemaakt.
De gevonden munten bevatten aan de ene kant een afbeelding van de Grieks-Egyptische god Amon-Zeus. Op de andere zijde staat een adelaar met daaronder de Griekse woorden ‘ Ptolemaeus’ en ‘Koning’.
De combinatie tussen Griekse en Egyptische symbolen is verklaarbaar, aangezien de twee culturen onder het bewind van de Ptolemaeën samensmolten.
De munten zijn gevonden ten noorden van het meer van Qarun, ongeveer tachtig kilometer ten zuidwesten van Caïro, zo meldt de New York Times. Het geld komt vermoedelijk uit de derde eeuw voor Christus.
Eyeliner
Bij de opgraving troffen archeologen ook kettingen aan die zijn gemaakt van eierschalen van struisvogels. Ook werd er een pot met van kolen gemaakte eyeliner ontdekt. Het was al langer bekend dat vrouwen hun ogen in de oudheid soms versierden met kolen.
De vondsten zullen worden tentoongesteld in een nieuw museum dat wordt gebouwd bij de piramiden van Gizeh.
http://www.nu.nl/wetensch(...)egypte-gevonden.html
Mary had a little lamb
Then Mary had dessert
Then Mary had dessert
23-04-2010
"Radicale islam ontstond uit nazipropaganda"
Veel toespraken van Adolf Hitler werden naar het Arabisch vertaald voor radiopropaganda in het Midden-Oosten.
Het huidige islamfanatisme vindt zijn oorsprong in radioboodschappen van Adolf Hitler die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Arabische wereld werden uitgezonden. Die stelling wordt verdedigd in een nieuw controversieel boek van de Amerikaanse historicus Jeffrey Herf.
De compromisloze, religieus geïnspireerde jodenhaat werd voor het eerst uitgesproken door de propaganda-experts van nazi-Duitsland. Hun verhaal wordt vandaag overgenomen door radicale islamisten
Jeffrey Herf, auteur van 'Nazi Propaganda for the Arab World'De nationaal-socialisten maakten in het - destijds grotendeels ongeletterde - Midden-Oosten gretig gebruik van radiopropaganda. Hoewel weinig mensen een radiotoestel in hun bezit hadden, werd in cafés en bazaars massaal naar de radio geluisterd.
Rellen in Egypte
"Jullie enige hoop op redding is dat de joden worden vernietigd voor zij jullie vernietigen!", verwoordde Hitler de nazistandpunten in een toespraak in 1942, een van de duizenden boodschappen die in het Midden-Oosten werden uitgezonden om steun te zoeken in de Arabische regio en er de antisemitische gevoelens aan te wakkeren.
"Een groot aantal joden die in Egypte wonen hebben - net zoals de Polen, de Grieken, de Armeniërs en de Fransen - wapens en munitie", zo probeerde Hitler in Egypte anti-joodse rellen te creëren. "Sommige joden in Caïro vroegen zelfs al toestemming om machinegeweren op de daken van hun huizen te posteren!"
Anti-joods en antidemocratisch
De naziboodschappen werden een vergeten bladzijde in de oorlogsgeschiedenis, tot de Amerikaanse academicus Jeffrey Herf in archieven op oude opnamen van de uitzendingen stootte. De man is ervan overtuigd dat de toespraken tot vandaag voor onrust zorgen in het Midden-Oosten.
"Het conflict tussen Israël en de Palestijnen had al lang voorbij kunnen zijn", argumenteert Herf, een docent geschiedenis aan de universiteit van Maryland, in zijn boek 'Nazi Propaganda for the Arab World'. "De hinderpaal die een oplossing in de weg staat, is de compromisloze, religieus geïnspireerde jodenhaat die voor het eerst werd uitgesproken door de propaganda-experts van nazi-Duitsland. Hun verhaal wordt vandaag overgenomen door radicale islamisten."
"Het islamfundamentalisme is een mengelmoes van zeer oude en zeer nieuwe elementen, net zoals de Europese dictaturen uit de 20ste eeuw dat waren", zegt hij. "De radicale islam is ook het resultaat van een mix van traditionele islam-elementen met de haat tegenover joden, liberalisme en democratie die we ook bij de nationaal-socialisten terugvinden. De Arabisch gesproken oorlogspropaganda die in Berlijn werd gemaakt, werd een belangrijk hoofdstuk in de langere geschiedenis van radicaal Arabisch nationalisme en moslimfundamentalisme."
6.000 haatboodschappen
Herf ontdekte zo'n 6.000 boodschappen die gemaakt werden onder het regime van nazi-propagandaminister Joseph Goebbels. Ze werden van 1939 tot 1945 in het Midden-Oosten verspreid. De Amerikaanse ambassade in Caïro schreef de uitzendingen destijds uit. Daarna werden de teksten bewaard in Washington. Herf was twee jaar geleden de eerste wetenschapper die de archieven mocht inkijken. (tw)
(HLN)
"Radicale islam ontstond uit nazipropaganda"
Veel toespraken van Adolf Hitler werden naar het Arabisch vertaald voor radiopropaganda in het Midden-Oosten.
Het huidige islamfanatisme vindt zijn oorsprong in radioboodschappen van Adolf Hitler die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Arabische wereld werden uitgezonden. Die stelling wordt verdedigd in een nieuw controversieel boek van de Amerikaanse historicus Jeffrey Herf.
De compromisloze, religieus geïnspireerde jodenhaat werd voor het eerst uitgesproken door de propaganda-experts van nazi-Duitsland. Hun verhaal wordt vandaag overgenomen door radicale islamisten
Jeffrey Herf, auteur van 'Nazi Propaganda for the Arab World'De nationaal-socialisten maakten in het - destijds grotendeels ongeletterde - Midden-Oosten gretig gebruik van radiopropaganda. Hoewel weinig mensen een radiotoestel in hun bezit hadden, werd in cafés en bazaars massaal naar de radio geluisterd.
Rellen in Egypte
"Jullie enige hoop op redding is dat de joden worden vernietigd voor zij jullie vernietigen!", verwoordde Hitler de nazistandpunten in een toespraak in 1942, een van de duizenden boodschappen die in het Midden-Oosten werden uitgezonden om steun te zoeken in de Arabische regio en er de antisemitische gevoelens aan te wakkeren.
"Een groot aantal joden die in Egypte wonen hebben - net zoals de Polen, de Grieken, de Armeniërs en de Fransen - wapens en munitie", zo probeerde Hitler in Egypte anti-joodse rellen te creëren. "Sommige joden in Caïro vroegen zelfs al toestemming om machinegeweren op de daken van hun huizen te posteren!"
Anti-joods en antidemocratisch
De naziboodschappen werden een vergeten bladzijde in de oorlogsgeschiedenis, tot de Amerikaanse academicus Jeffrey Herf in archieven op oude opnamen van de uitzendingen stootte. De man is ervan overtuigd dat de toespraken tot vandaag voor onrust zorgen in het Midden-Oosten.
"Het conflict tussen Israël en de Palestijnen had al lang voorbij kunnen zijn", argumenteert Herf, een docent geschiedenis aan de universiteit van Maryland, in zijn boek 'Nazi Propaganda for the Arab World'. "De hinderpaal die een oplossing in de weg staat, is de compromisloze, religieus geïnspireerde jodenhaat die voor het eerst werd uitgesproken door de propaganda-experts van nazi-Duitsland. Hun verhaal wordt vandaag overgenomen door radicale islamisten."
"Het islamfundamentalisme is een mengelmoes van zeer oude en zeer nieuwe elementen, net zoals de Europese dictaturen uit de 20ste eeuw dat waren", zegt hij. "De radicale islam is ook het resultaat van een mix van traditionele islam-elementen met de haat tegenover joden, liberalisme en democratie die we ook bij de nationaal-socialisten terugvinden. De Arabisch gesproken oorlogspropaganda die in Berlijn werd gemaakt, werd een belangrijk hoofdstuk in de langere geschiedenis van radicaal Arabisch nationalisme en moslimfundamentalisme."
6.000 haatboodschappen
Herf ontdekte zo'n 6.000 boodschappen die gemaakt werden onder het regime van nazi-propagandaminister Joseph Goebbels. Ze werden van 1939 tot 1945 in het Midden-Oosten verspreid. De Amerikaanse ambassade in Caïro schreef de uitzendingen destijds uit. Daarna werden de teksten bewaard in Washington. Herf was twee jaar geleden de eerste wetenschapper die de archieven mocht inkijken. (tw)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Verzetsvrouw Berdenis van Berlekom overleden
UTRECHT - De om haar verzetswerk onderscheiden Jet Berdenis van Berlekom is donderdag in haar woonplaats Erickson in Canada op 90-jarige leeftijd overleden. Dat meldde haar familie in Nederland zaterdag.
Berdenis van Berlekom werkte in de oorlogsjaren samen met de in 2002 overleden verzetsheldin Trui van Lier in het kinderhuis Kindjeshaven aan de Prins Hendriklaan in Utrecht. Daar wisten zij zeker 150 Joodse kinderen uit handen van de Duitse bezetter te houden. Beiden kregen de Israëlische Yad Vashem-onderscheiding.
Van Lier had Berdenis van Berlekom, die in het bezit was een diploma kinderverzorging, benaderd via een gemeenschappelijk kennis om samen met haar Kindjeshaven te runnen.
Berdenis van Berlekom huwde aan het einde van de oorlog een Canadese soldaat en verruilde in 1946 Nederland voor Canada.
UTRECHT - De om haar verzetswerk onderscheiden Jet Berdenis van Berlekom is donderdag in haar woonplaats Erickson in Canada op 90-jarige leeftijd overleden. Dat meldde haar familie in Nederland zaterdag.
Berdenis van Berlekom werkte in de oorlogsjaren samen met de in 2002 overleden verzetsheldin Trui van Lier in het kinderhuis Kindjeshaven aan de Prins Hendriklaan in Utrecht. Daar wisten zij zeker 150 Joodse kinderen uit handen van de Duitse bezetter te houden. Beiden kregen de Israëlische Yad Vashem-onderscheiding.
Van Lier had Berdenis van Berlekom, die in het bezit was een diploma kinderverzorging, benaderd via een gemeenschappelijk kennis om samen met haar Kindjeshaven te runnen.
Berdenis van Berlekom huwde aan het einde van de oorlog een Canadese soldaat en verruilde in 1946 Nederland voor Canada.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Ter dood veroordeelde man in Utah (VS) verkiest vuurpeloton boven gifspuit.
Charmante traditie.quote:Death row inmate Gardner: 'I would like the firing squad, please'
Shackled at his ankles and wrists and wearing an orange jump suit, Ronnie Lee Gardner leaned forward in his chair Friday and uttered seven words that will place Utah in the international spotlight.
"I would like the firing squad, please," Gardner said, his voice choking up.
Choosing bullets over lethal injection may have nothing to do with making headlines for Utah -- the first state to execute a killer after the U.S. Supreme Court reinstated the death penalty in 1976 and the only to allow inmates to die by firing squad.
Gardner's cousin, Jerry Hainsworth, said Gardner told him a few years ago: "I'd rather do it that way because I've been shot a bunch of times."
That includes a bullet wound suffered during Gardner's 1985 escape attempt from the since demolished Salt Lake County courthouse. Police shot Gardner in the neck while trying to apprehend him after he escaped from prison in 1981. Hainsworth said Gardner was shot in the leg with a .22-caliber rifle as a child, was once wounded in a shootout with a brother-in-law, and once accidently shot himself in the thigh.
After hearing Gardner's request, 3rd District Court Judge Robin Reese on Friday signed a death warrant setting his execution date for June 18. The judge rejected Gardner's latest appeal of his 1985 death sentence minutes earlier, leaving a Utah Supreme Court appeal or a commutation from the Utah Board of Pardons as Gardner's only chances to avoid death.
Already on Friday opponents of capital punishment were anticipating the intense scrutiny Gardner's death would generate for Utah.
"It's so unusual and harks back to a whole other era," said Richard Dieter, executive director of the Death Penalty Information Center in Washington, D.C. "This is a spectacle in a sense."
The last Utah inmate to die by firing squad was John Albert Taylor in 1996, who said he selected the method to embarrass the state. Satellite trucks filled a large parking lot near the state prison in Draper.
Jack Ford, who was then the Utah Department of Corrections spokesman, on Friday read a list of reporters, photographers and other media personnel who were on the prison grounds. Ford estimated there were 150 media personnel in all, including major American news outlets and journalists from Great Britain, Denmark, Italy and Australia.
International journalists detailed how the shots rang out, Ford said, reporting the story as if to say, "You can't believe what they do in the United States."
The current Corrections spokesman, Steve Gehrke, said as of Friday afternoon he had already received inquiries from several national media outlets. Visiting reporters will find the firing squad still has its proponents among Utah lawmakers. In 2004, when the Legislature was debating whether to eliminate the firing squad, then-Sen. David Thomas, R-South Weber, and others like him supported keeping the method.
"I know there are a lot who suggest getting rid of firing squad is more humane but we've had the firing squad since statehood and it's effective," Thomas told The Salt Lake Tribune Friday.
Prior to Taylor, the inmate to die by firing squad was Gary Gilmore, whose crimes and execution spawned the book The Executioner's Song and a television movie of the same name.
Gardner chose to die by firing squad after his conviction in 1985. But when death warrants were issued for Gardner in 1990 and 1996, he chose lethal injection. All those execution dates were stayed through appeals. Gardner, citing his arthritis and leukemia, also has wavered over whether he wants to keep appealing or submit to his sentence.
On Friday, 10 bailiffs and prison guards were ready in the courtroom as Gardner was led in through a side door at 9:14 a.m.
Gardner sat with his lawyers, then turned to greet Utah Attorney General Mark Shurtleff. Shurtleff reciprocated and asked Gardner how he was doing.
"Good considering the circumstances," Gardner said.
Gardner sat quietly through the two-hour hearing, occasionally pivoting his head from shoulder to shoulder.
His lawyers argued Friday that putting Gardner to death after 25 years of litigation amounted to unconstitutional cruel and unusual punishment and that his rights were violated because the state did not pay for experts to testify about his abusive childhood and alleged brain damage during the penalty phase of his 1985 trial.
Thomas Brunker, an assistant attorney general who represented the state in the hearing, said other courts have already heard and ruled against those arguments.
Gardner's attorneys also introduced evidence Friday that his victims' family and friends oppose the imposition of the death sentence. But Reese said Gardner had exhausted all his legal options.
"It's my conclusion not to second-guess the courts or undertake an independent review," the judge said.
Hainsworth, who did not attend Friday's hearing, said he feels his cousin wasn't surprised by the ruling.
"He knows what he did," Hainsworth said. "The last time I talked to him he told me straight up: 'There's no doubt in my mind I deserve what I'm getting.'"
My mother was a drug addict. When she got pregnant, she took more drugs. She even tried to kill me inside her with a coat hanger, but I survived. I was born blind as a result, but my mother didn't care. She overdosed choking on her own vomit.
26-04-2010
De Tweede Wereldoorlog in muziek op Nederlandse website
In Nederland is een website opgericht over de betekenis van muziek in de Tweede Wereldoorlog. Op de site wo2-muziek.nl is verboden muziek, muziek uit kampen, amusementsmuziek en propaganda te horen. Dit heeft het Nederlands Muziek Instituut (NMI) vandaag bekendgemaakt.
Op de site is niet alleen muziek te vinden, maar ook artikelen, films, foto's en documenten die vertellen over de macht en onmacht van muziek. Op de internetpagina vertelt Gisela Wieberdink-Söhnlein (1921) bijvoorbeeld dat zingen moed gaf. Zij schreef in de kampen Vught en Ravensbrück cabaretliedjes. "Het was een opdracht die we ons stelden." Op de website kan doorgeklikt worden naar portretten van mensen die vertellen over de betekenis die muziek voor hen had in de oorlog. Naast persoonlijke verhalen doen ook professionele musici en artiesten hun relaas.
Wieberdink- Söhnlein ontwikkelde tijdens haar periode in de cel een communicatiesysteem met sinterklaasliedjes. Wanneer de één een bericht wegstuurde, zong deze "Zie ginds komt de stoomboot". De ander antwoordde dan met "Vol verwachting klopt ons hart". Was het briefje goed ontvangen, dan klonk "O kom er eens kijken, wat ik in mijn schoentje vind". (anp/ddh)
(HLN)
De Tweede Wereldoorlog in muziek op Nederlandse website
In Nederland is een website opgericht over de betekenis van muziek in de Tweede Wereldoorlog. Op de site wo2-muziek.nl is verboden muziek, muziek uit kampen, amusementsmuziek en propaganda te horen. Dit heeft het Nederlands Muziek Instituut (NMI) vandaag bekendgemaakt.
Op de site is niet alleen muziek te vinden, maar ook artikelen, films, foto's en documenten die vertellen over de macht en onmacht van muziek. Op de internetpagina vertelt Gisela Wieberdink-Söhnlein (1921) bijvoorbeeld dat zingen moed gaf. Zij schreef in de kampen Vught en Ravensbrück cabaretliedjes. "Het was een opdracht die we ons stelden." Op de website kan doorgeklikt worden naar portretten van mensen die vertellen over de betekenis die muziek voor hen had in de oorlog. Naast persoonlijke verhalen doen ook professionele musici en artiesten hun relaas.
Wieberdink- Söhnlein ontwikkelde tijdens haar periode in de cel een communicatiesysteem met sinterklaasliedjes. Wanneer de één een bericht wegstuurde, zong deze "Zie ginds komt de stoomboot". De ander antwoordde dan met "Vol verwachting klopt ons hart". Was het briefje goed ontvangen, dan klonk "O kom er eens kijken, wat ik in mijn schoentje vind". (anp/ddh)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zou Roberto Benigni hier de filmrechten al voor veroverd hebben? Dat script schrijft zichzelf, heerlijk melodrama.quote:Op dinsdag 27 april 2010 08:09 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Wieberdink- Söhnlein ontwikkelde tijdens haar periode in de cel een communicatiesysteem met sinterklaasliedjes. Wanneer de één een bericht wegstuurde, zong deze "Zie ginds komt de stoomboot". De ander antwoordde dan met "Vol verwachting klopt ons hart". Was het briefje goed ontvangen, dan klonk "O kom er eens kijken, wat ik in mijn schoentje vind". (anp/ddh)
My mother was a drug addict. When she got pregnant, she took more drugs. She even tried to kill me inside her with a coat hanger, but I survived. I was born blind as a result, but my mother didn't care. She overdosed choking on her own vomit.
quote:Op dinsdag 27 april 2010 21:41 schreef Marble het volgende:
[..]
Dat script schrijft zichzelf, heerlijk melodrama.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2010
Ark van Noah gevonden?
De structuur die op de berg Ararat in Turkije ligt, is wel degelijk de Ark van Noah. Dat beweert althans een team van Chinese en Turkse evangelische onderzoekers. Ze onderzochten de ouderdom van het hout van de structuur en kwamen tot de conclusie dat die ongeveer 4.800 jaar oud moet zijn, wat overeen zou moeten komen met de periode waarin de zondvloed plaatsvond.
Volgens de Bijbel strandde de Ark na de zondvloed op een berg. Velen geloven dat dat de berg Ararat is, de hoogste berg in de omgeving.
"Helemaal zeker zijn we natuurlijk niet, maar het staat wel voor 99,9 procent vast dat het om de Ark van Noah gaat", vertelde Yeung Wing-cheung van Noah's Ark Ministries International en documentairemaker aan AFP.
De houten constructie op de berg bevat enkele compartimenten, waarvan sommigen zijn uitgerust met balken. De onderzoekers denken dat er in die 'kamers' ooit dieren woonden. Van een menselijke nederzetting kan er volgens de onderzoekers geen sprake zijn. "In de omgeving van de berg is nog nooit een nederzetting gevonden op een hoogte van 3.500 meter of hoger", aldus Wing-cheung. De onderzoekers hopen nu dat de ark op de Unesco Werelderfgoedlijst komt. Op die manier kan er een grote archeologische opgraving plaatsvinden. (sps))
(HLN)
Ark van Noah gevonden?
De structuur die op de berg Ararat in Turkije ligt, is wel degelijk de Ark van Noah. Dat beweert althans een team van Chinese en Turkse evangelische onderzoekers. Ze onderzochten de ouderdom van het hout van de structuur en kwamen tot de conclusie dat die ongeveer 4.800 jaar oud moet zijn, wat overeen zou moeten komen met de periode waarin de zondvloed plaatsvond.
Volgens de Bijbel strandde de Ark na de zondvloed op een berg. Velen geloven dat dat de berg Ararat is, de hoogste berg in de omgeving.
"Helemaal zeker zijn we natuurlijk niet, maar het staat wel voor 99,9 procent vast dat het om de Ark van Noah gaat", vertelde Yeung Wing-cheung van Noah's Ark Ministries International en documentairemaker aan AFP.
De houten constructie op de berg bevat enkele compartimenten, waarvan sommigen zijn uitgerust met balken. De onderzoekers denken dat er in die 'kamers' ooit dieren woonden. Van een menselijke nederzetting kan er volgens de onderzoekers geen sprake zijn. "In de omgeving van de berg is nog nooit een nederzetting gevonden op een hoogte van 3.500 meter of hoger", aldus Wing-cheung. De onderzoekers hopen nu dat de ark op de Unesco Werelderfgoedlijst komt. Op die manier kan er een grote archeologische opgraving plaatsvinden. (sps))
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2010
Obus uit WOII tot ontploffing gebracht in Zoutleeuw
De ontmijningsdienst van het leger, DOVO, heeft deze namiddag in het Vlaams-Brabantse Zoutleeuw een artillerie-obus uit de Tweede Wereldoorlog tot ontploffing gebracht. Dat meldt de lokale politie. Het gevaarte van zowat 30 centimeter lang met een diameter van 95 millimeter was maandagnamiddag aangetroffen in Neerwinden, een deelgemeente van Landen.
De bewoners van een woning in de Neerwindenstraat hadden het tuig gevonden toen ze een deel van hun tuin wilden afgraven om er een vijver te bouwen. Ze verwittigden zelf de ontmijningsdienst van het leger en die stelde vast dat het om een artillerie-obus van Engelse makelij ging. Omdat het te gevaarlijk was om het tuig naar de kazerne van DOVO over te brengen, werd besloten het dinsdag tot ontploffing te brengen.
Daarvoor werd de obus overgebracht naar een braakliggend terrein in Zoutleeuw dat toebehoorde aan de Landense burgemeester Kris Colsoul. Uit voorzorg werden in een omtrek van 800 meter alle straten afgesloten voor het verkeer. Eenmaal het springtuig tot ontploffing was gebracht, kon alle verkeer weer normaal door. (belga/dea)
(HLN)
Obus uit WOII tot ontploffing gebracht in Zoutleeuw
De ontmijningsdienst van het leger, DOVO, heeft deze namiddag in het Vlaams-Brabantse Zoutleeuw een artillerie-obus uit de Tweede Wereldoorlog tot ontploffing gebracht. Dat meldt de lokale politie. Het gevaarte van zowat 30 centimeter lang met een diameter van 95 millimeter was maandagnamiddag aangetroffen in Neerwinden, een deelgemeente van Landen.
De bewoners van een woning in de Neerwindenstraat hadden het tuig gevonden toen ze een deel van hun tuin wilden afgraven om er een vijver te bouwen. Ze verwittigden zelf de ontmijningsdienst van het leger en die stelde vast dat het om een artillerie-obus van Engelse makelij ging. Omdat het te gevaarlijk was om het tuig naar de kazerne van DOVO over te brengen, werd besloten het dinsdag tot ontploffing te brengen.
Daarvoor werd de obus overgebracht naar een braakliggend terrein in Zoutleeuw dat toebehoorde aan de Landense burgemeester Kris Colsoul. Uit voorzorg werden in een omtrek van 800 meter alle straten afgesloten voor het verkeer. Eenmaal het springtuig tot ontploffing was gebracht, kon alle verkeer weer normaal door. (belga/dea)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2010
Leerlingen dol op lessen over WOII, maar Holocaust ligt gevoelig
Een op de vijf geschiedenisleraars in de vier grote Nederlandse steden heeft weleens meegemaakt dat hij of zij de Holocaust nauwelijks ter sprake kon brengen omdat vooral islamitische leerlingen er moeite mee hebben. Dat schrijft Elsevier naar aanleiding van een eigen enquête in 500 scholen bij leraars geschiedenis.
Er is ook goed nieuws volgens Elsevier: "het gesomber over een oorlog die wordt vergeten en jongeren die niets meer weten over de Tweede Wereldoorlog blijkt onzin. Scholieren in het voortgezet onderwijs vinden de Tweede Wereldoorlog juist superinteressant."
Acht op de tien docenten zeggen dat van alle tijdvakken de leerlingen die van de wereldoorlogen het interessantst vinden. Op verre afstand volgen de tweede helft van de twintigste eeuw en de Grieken en Romeinen. (mvl)
(HLN)
Leerlingen dol op lessen over WOII, maar Holocaust ligt gevoelig
Een op de vijf geschiedenisleraars in de vier grote Nederlandse steden heeft weleens meegemaakt dat hij of zij de Holocaust nauwelijks ter sprake kon brengen omdat vooral islamitische leerlingen er moeite mee hebben. Dat schrijft Elsevier naar aanleiding van een eigen enquête in 500 scholen bij leraars geschiedenis.
Er is ook goed nieuws volgens Elsevier: "het gesomber over een oorlog die wordt vergeten en jongeren die niets meer weten over de Tweede Wereldoorlog blijkt onzin. Scholieren in het voortgezet onderwijs vinden de Tweede Wereldoorlog juist superinteressant."
Acht op de tien docenten zeggen dat van alle tijdvakken de leerlingen die van de wereldoorlogen het interessantst vinden. Op verre afstand volgen de tweede helft van de twintigste eeuw en de Grieken en Romeinen. (mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-04-2010
De lijkwade van Hitler
Adolf Hitler was erg geïnteresseerd in het occulte en in religieuze symboliek. Hij was een connaisseur en een verzamelaar. Zo nu en dan komt er nog iets naar boven van zijn vroegere zoektocht naar de ultieme persoonlijke bibliotheek. Hij ging voor topstukken, dat is zeker. Adolf zou namelijk een plan beraamd hebben om de lijkwade van Turijn, met daarop de vermeende afdruk van het gelaat van Jezus Christus, te stelen. Maar dat feest ging niet door...
(Lijkwade van Turijn)
Hitler zou de diefstal beraamd hebben nadat hij in 1938 Italië had bezocht. Het Vaticaan deed hun best om een dergelijk plan te voorkomen en verplaatste de lijkwade naar het Montevergineklooster. Officieel was dat om het doel te beschermen tegen de bommen, maar achter de schermen wist het Vaticaan van Hitlers obsessie voor religieuze symbolen. Het duurde een tijd vooraleer Dolf die locatie achterhaald had, maar in 1943 stuurde hij er uiteindelijk toch enkele mannetjes op af.
De monniken van het klooster hadden de lijkwade verstopt in een altaar. Toen Hitlers mannen kwamen zoeken deden de monniken alsof ze rond het altaar aan het bidden waren, waarmee ze die locatie veilig stelden. Volgens een interview met directeur van de Montevergine-bibliotheek en priester Andrea Davide Cardin, dat in het Italiaanse magazine Diva e Donna is verschenen, is het bidden van de monniken de enige reden dat de lijkwade van Turijn niet in de handen van Hitler is gekomen.
(Grenswetenschap)
De lijkwade van Hitler
Adolf Hitler was erg geïnteresseerd in het occulte en in religieuze symboliek. Hij was een connaisseur en een verzamelaar. Zo nu en dan komt er nog iets naar boven van zijn vroegere zoektocht naar de ultieme persoonlijke bibliotheek. Hij ging voor topstukken, dat is zeker. Adolf zou namelijk een plan beraamd hebben om de lijkwade van Turijn, met daarop de vermeende afdruk van het gelaat van Jezus Christus, te stelen. Maar dat feest ging niet door...
(Lijkwade van Turijn)
Hitler zou de diefstal beraamd hebben nadat hij in 1938 Italië had bezocht. Het Vaticaan deed hun best om een dergelijk plan te voorkomen en verplaatste de lijkwade naar het Montevergineklooster. Officieel was dat om het doel te beschermen tegen de bommen, maar achter de schermen wist het Vaticaan van Hitlers obsessie voor religieuze symbolen. Het duurde een tijd vooraleer Dolf die locatie achterhaald had, maar in 1943 stuurde hij er uiteindelijk toch enkele mannetjes op af.
De monniken van het klooster hadden de lijkwade verstopt in een altaar. Toen Hitlers mannen kwamen zoeken deden de monniken alsof ze rond het altaar aan het bidden waren, waarmee ze die locatie veilig stelden. Volgens een interview met directeur van de Montevergine-bibliotheek en priester Andrea Davide Cardin, dat in het Italiaanse magazine Diva e Donna is verschenen, is het bidden van de monniken de enige reden dat de lijkwade van Turijn niet in de handen van Hitler is gekomen.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Artsenverzet dwarsboomde de Duitsers
door René Steenhorst
AMSTERDAM - De Duitse bezetter heeft in de Tweede Wereldoorlog vrijwel tevergeefs geprobeerd Nederlandse artsen in te schakelen bij het creëren van het in zijn ogen 'perfecte' ras van edel-Germanen. Hun werd opgedragen álles te doen om het 'zuiverste aller rassen' mogelijk te maken.
Dat blijkt uit 'Witte Jassen en Bruinhemden', een boek met bijzondere getuigenissen van artsen en geneeskundestudenten uit de oorlogsjaren, geschreven door de redactie van het Nederlandse artsentijdschrift Medisch Contact. Het boek verschijnt maandag. Gelijktijdig wordt in Utrecht door demissionair minister Ab Klink een gedenkteken onthuld voor de artsen in oorlogstijd.
Steriliseren
Huisartsen en specialisten kregen van de nazi's ook de opdracht om Joden en zwakzinnigen te steriliseren. Bovendien werd de artsenstand bevolen patiënten met schot- en steekwonden te melden bij de bezetter, gewonde piloten niet te behandelen (behalve als deze Duits waren) en ook aan Joden geen medische hulp te verlenen en hen te registreren. Het verzet tegen al deze ridicule, bizarre bevelen werd massaal genegeerd.
Volgens Ben Crul, arts en hoofdredacteur van het huidige artsenvakblad, vormden de artsen de eerste verzetsgroep in oorlogstijd: "Al in het begin van de Tweede Wereldoorlog, toen eigenlijk niemand nog iets in de gaten had over de werkelijke bedoelingen van de bezetter, hadden veel artsen al het ware gezicht van de nazi's leren kennen. Onder meer door deze absurde, griezelige en uiterst verwerpelijke medische eisen om mee te werken aan het scheppen van edel-Germanen. Meteen hebben zij de nazi's heel resoluut laten weten: daar doen wij niet aan mee." Die saamhorigheid en onverzettelijkheid legde de kiem voor de stille, maar massale opstand van de geneeskunde in Nederland. Artsen communiceerden met elkaar via de geheime organisatie 'Het Medisch Contact', waaraan het huidige tijdschrift zijn naam ontleent. Via estafetteberichten die met de hand of tikmachine overgeschreven werden, werden berichten aan elkaar doorgegeven. Doel was de Duitse bezetter zoveel mogelijk te dwarsbomen en de burger in nood te helpen.
Tijdens de bezettingsjaren heersten besmettelijke ziekten zoals tyfus en difterie. De Duitsers waren als de dood om besmet te raken. Artsen maakten hier grif gebruik van.
Een van hen was Andreas Botter. "Op een avond", zo vertelt hij in 'Witte Jassen en Bruinhemden', "kwam ik thuis en trof een huilende familie aan. Er was in Haarlem een grote razzia gehouden en mijn broer was opgepakt en meegenomen naar de kazerne aan de Schoterweg. Ik dacht: God beware me, wat te doen? Ik ben erheen gegaan, te voet in het donker. Voor de poort stonden twee Duitsers. Ik heb me voorgesteld als dokter Botter en gezegd dat ik de commandant moest spreken. De deur ging open en ik keek in een slecht verlichte kamer met militairen rond een tafel. Tegen de commandant zei ik: 'Moet u luisteren, u heeft hier een patiënt van mij met difterie en die man is een gevaar voor alle mensen in de kazerne'. Mijn broer werd direct gehaald. Ik bedankte de commandant en zei dat ik hem zelf wel naar het ziekenhuis zou brengen. Tegen mijn broer fluisterde ik 'mond dicht'. Even later stonden we op straat."
Valse diagnoses
Lieten de Duitsers de artsen die valse diagnoses stelden zomaar hun gang gaan? Zeker niet. In de Artsenkamer, de door de Duitsers ingestelde artsenorganisatie, waren de valse diagnoses en simulaties vaak onderwerp van gesprek. Met herkeuringen en steekproeven trachtte de overheerser de door artsen valselijk opgestelde medische verklaringen door te prikken. Echt grip hebben de Duitsers en met hen sympathiserende Nederlanders op deze praktijken nooit gekregen.
Ook hielpen artsen mee om verzetsmensen of onderduikers onopvallend te verplaatsen door hen volledig in te gipsen. Dat er bij het halen van een dokter voor een onderduiker voorzichtig te werk werd gegaan, ondervond ook dokter Hendrik Hamminga. Hij was tijdens de bezetting geneeskundestudent in Groningen en werkte, nog voordat hij zijn doctoraal had behaald, als assistent bij een huisarts in Zuidwolde. Hij had op zijn fiets een plaatje met 'arts' erop waardoor de Duitsers hem overal doorlieten. "Ik kwam in allerlei gekke situaties terecht", vertelt Hamminga. "Zo moest ik eens bij een man achter in het veld komen, die Joden verborg van wie er één de dokter nodig had. Het probleem van de man was echter dat zijn buren NSB'ers waren. Die zouden argwaan krijgen als de dokter kwam, terwijl er ogenschijnlijk niemand ziek was. Daarom had de man zich een paar dagen eerder ziek gemeld en de NSB-buren gevraagd de dokter te roepen. Ik kwam bij de man, die meteen zei dat hij Joden had. Ik behandelde de patiënt en moest daarna nog even bij de NSB-buren zijn. Die vroegen mij hoe het met 'de Joden' ging. Want door te laten blijken dat zij wisten dat er Joden zaten, wilden zij zich, het was tegen het einde van de oorlog, indekken."
Ook Anne Frank schreef in haar dagboek over het probleem om als onderduikers medische zorg te krijgen: "Liefste Kitty, ik ben danig ongerust, vader is ziek. Hij heeft hoge koorts en roze uitslag, het lijken wel de mazelen. Stel je voor, we kunnen niet eens de dokter halen!" Aldus de hartenkreet van Anne Frank.
door René Steenhorst
AMSTERDAM - De Duitse bezetter heeft in de Tweede Wereldoorlog vrijwel tevergeefs geprobeerd Nederlandse artsen in te schakelen bij het creëren van het in zijn ogen 'perfecte' ras van edel-Germanen. Hun werd opgedragen álles te doen om het 'zuiverste aller rassen' mogelijk te maken.
Dat blijkt uit 'Witte Jassen en Bruinhemden', een boek met bijzondere getuigenissen van artsen en geneeskundestudenten uit de oorlogsjaren, geschreven door de redactie van het Nederlandse artsentijdschrift Medisch Contact. Het boek verschijnt maandag. Gelijktijdig wordt in Utrecht door demissionair minister Ab Klink een gedenkteken onthuld voor de artsen in oorlogstijd.
Steriliseren
Huisartsen en specialisten kregen van de nazi's ook de opdracht om Joden en zwakzinnigen te steriliseren. Bovendien werd de artsenstand bevolen patiënten met schot- en steekwonden te melden bij de bezetter, gewonde piloten niet te behandelen (behalve als deze Duits waren) en ook aan Joden geen medische hulp te verlenen en hen te registreren. Het verzet tegen al deze ridicule, bizarre bevelen werd massaal genegeerd.
Volgens Ben Crul, arts en hoofdredacteur van het huidige artsenvakblad, vormden de artsen de eerste verzetsgroep in oorlogstijd: "Al in het begin van de Tweede Wereldoorlog, toen eigenlijk niemand nog iets in de gaten had over de werkelijke bedoelingen van de bezetter, hadden veel artsen al het ware gezicht van de nazi's leren kennen. Onder meer door deze absurde, griezelige en uiterst verwerpelijke medische eisen om mee te werken aan het scheppen van edel-Germanen. Meteen hebben zij de nazi's heel resoluut laten weten: daar doen wij niet aan mee." Die saamhorigheid en onverzettelijkheid legde de kiem voor de stille, maar massale opstand van de geneeskunde in Nederland. Artsen communiceerden met elkaar via de geheime organisatie 'Het Medisch Contact', waaraan het huidige tijdschrift zijn naam ontleent. Via estafetteberichten die met de hand of tikmachine overgeschreven werden, werden berichten aan elkaar doorgegeven. Doel was de Duitse bezetter zoveel mogelijk te dwarsbomen en de burger in nood te helpen.
Tijdens de bezettingsjaren heersten besmettelijke ziekten zoals tyfus en difterie. De Duitsers waren als de dood om besmet te raken. Artsen maakten hier grif gebruik van.
Een van hen was Andreas Botter. "Op een avond", zo vertelt hij in 'Witte Jassen en Bruinhemden', "kwam ik thuis en trof een huilende familie aan. Er was in Haarlem een grote razzia gehouden en mijn broer was opgepakt en meegenomen naar de kazerne aan de Schoterweg. Ik dacht: God beware me, wat te doen? Ik ben erheen gegaan, te voet in het donker. Voor de poort stonden twee Duitsers. Ik heb me voorgesteld als dokter Botter en gezegd dat ik de commandant moest spreken. De deur ging open en ik keek in een slecht verlichte kamer met militairen rond een tafel. Tegen de commandant zei ik: 'Moet u luisteren, u heeft hier een patiënt van mij met difterie en die man is een gevaar voor alle mensen in de kazerne'. Mijn broer werd direct gehaald. Ik bedankte de commandant en zei dat ik hem zelf wel naar het ziekenhuis zou brengen. Tegen mijn broer fluisterde ik 'mond dicht'. Even later stonden we op straat."
Valse diagnoses
Lieten de Duitsers de artsen die valse diagnoses stelden zomaar hun gang gaan? Zeker niet. In de Artsenkamer, de door de Duitsers ingestelde artsenorganisatie, waren de valse diagnoses en simulaties vaak onderwerp van gesprek. Met herkeuringen en steekproeven trachtte de overheerser de door artsen valselijk opgestelde medische verklaringen door te prikken. Echt grip hebben de Duitsers en met hen sympathiserende Nederlanders op deze praktijken nooit gekregen.
Ook hielpen artsen mee om verzetsmensen of onderduikers onopvallend te verplaatsen door hen volledig in te gipsen. Dat er bij het halen van een dokter voor een onderduiker voorzichtig te werk werd gegaan, ondervond ook dokter Hendrik Hamminga. Hij was tijdens de bezetting geneeskundestudent in Groningen en werkte, nog voordat hij zijn doctoraal had behaald, als assistent bij een huisarts in Zuidwolde. Hij had op zijn fiets een plaatje met 'arts' erop waardoor de Duitsers hem overal doorlieten. "Ik kwam in allerlei gekke situaties terecht", vertelt Hamminga. "Zo moest ik eens bij een man achter in het veld komen, die Joden verborg van wie er één de dokter nodig had. Het probleem van de man was echter dat zijn buren NSB'ers waren. Die zouden argwaan krijgen als de dokter kwam, terwijl er ogenschijnlijk niemand ziek was. Daarom had de man zich een paar dagen eerder ziek gemeld en de NSB-buren gevraagd de dokter te roepen. Ik kwam bij de man, die meteen zei dat hij Joden had. Ik behandelde de patiënt en moest daarna nog even bij de NSB-buren zijn. Die vroegen mij hoe het met 'de Joden' ging. Want door te laten blijken dat zij wisten dat er Joden zaten, wilden zij zich, het was tegen het einde van de oorlog, indekken."
Ook Anne Frank schreef in haar dagboek over het probleem om als onderduikers medische zorg te krijgen: "Liefste Kitty, ik ben danig ongerust, vader is ziek. Hij heeft hoge koorts en roze uitslag, het lijken wel de mazelen. Stel je voor, we kunnen niet eens de dokter halen!" Aldus de hartenkreet van Anne Frank.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Russian who 'cremated' Adolf Hitler refuses to reveal where he scattered his ashes
Exactly 65 years after Adolf Hitler perished in his Berlin bunker, the man who Moscow claims destroyed his bones today refused to reveal the exact spot in Germany where he 'cremated' the Fuhrer.
Vladimir Gumenyuk, a 73 year old retired KGB officer, vowed to take his secret to his grave so that the location in the countryside around Magdeburg would not become the focus of pilgrimages by neo-Nazis.
The veteran is said to be the last man alive from a team of three who were secretly tasked in 1970 by Yuri Andropov - then KGB leader and later head of the Soviet Union - with digging up the bones of Hitler, his mistress Eva Braun along with the remains of Joseph Goebbels and his family.
He told a Russian newspaper that having burned the bones of the Nazi leader and his entourage, he and two colleagues drove the ashes to the top of 'a cliff on a small unnamed stream' before they were released to the wind.
It was a pre-determined location decided by Moscow. 'No-one was there,' he said. 'Twenty seconds - and job was done. It was just the last flight of the Fuhrer.'
Gumenyuk's role was first claimed by Moscow in revelations from the secret services in 2001.
Yesterday he gave a few additional details but said he had turned down large sums from the German media to identify the exact spot he disposed of Hitler.
'I believe that the coverage of this subject is not appropriate,' he said.
Making clear he would go to his grave with his knowledge, he said: 'There are still too many neo-Nazis around. There would be pilgrimages. They would even put up a monument.'
He said that the had been haunted by a fear of 'failure' since 1970, concerned that knowledge of the operation might leak out before its disclosure was officially sanctioned.
'I and two other colleagues were given a secret order - due to the transfer of a Soviet military town - to burn the remains of Hitler and all his entourage, and blow them to the wind,' said Gumenyuk, who served in a special KGB department linked to the Red Army in East Germany.
'They had been buried there after the war in a secret place. And we were told the coordinates under conditions of such secrecy that even now I cannot tell you everything.'
The burial location at the Soviet military base was surrounded by German-built tower blocks, he said.
When they went to dig up the macabre remains, they pretended to be fishermen on a trip, and pitched a tent over the site where the bones had been hidden in the aftermath of the war.
Their initial dig failed to produce any results. But then they realised they had counted 45 metres instead of 45 paces from a secret co-ordinate, so they moved the tent.
Five feet below the surface, they found the rotting wooden crates that the German high command had been buried in.
'The remains had been lying for a long time in the ground, and I'm generally a squeamish person, so I took rubber gloves, boots, and a special suit of chemical protection.
'I thought the smell would be terrible, and even took the mask.
'But when they began to dig, nothing like that happened. Sometimes when digging in the garden, you find a bone - it was the same thing here. We shifted the bones and put the ground back.'
Their order was to burn the bones 'but in Germany the fire at night, even at the river bank is something quite unusual. The people here are disciplined, and it wasn't allowed to make fires outside in the GDR.'
So they waited until morning, he said, drove around Magdeburg making sure they were not being followed, and went to a river, a sport screened by trees, posing as fishermen.
They lit a fire to make soup - and then a second blaze to burn Hitler's remains.
'We wasted the whole canister of gasoline on him,' he said.
Later he collected the ashes in his rucksack and 'went to a pre-determined location' - by the cliff - where they disposed of Hitler.
'It was over in no time at all. I opened up the rucksack, the wind caught the ashes up in a little brown cloud, and in a second they were gone.'
He wrote a report saying they had completed the task, never talking about it, even to his wife.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0mcUEG83v
Exactly 65 years after Adolf Hitler perished in his Berlin bunker, the man who Moscow claims destroyed his bones today refused to reveal the exact spot in Germany where he 'cremated' the Fuhrer.
Vladimir Gumenyuk, a 73 year old retired KGB officer, vowed to take his secret to his grave so that the location in the countryside around Magdeburg would not become the focus of pilgrimages by neo-Nazis.
The veteran is said to be the last man alive from a team of three who were secretly tasked in 1970 by Yuri Andropov - then KGB leader and later head of the Soviet Union - with digging up the bones of Hitler, his mistress Eva Braun along with the remains of Joseph Goebbels and his family.
He told a Russian newspaper that having burned the bones of the Nazi leader and his entourage, he and two colleagues drove the ashes to the top of 'a cliff on a small unnamed stream' before they were released to the wind.
It was a pre-determined location decided by Moscow. 'No-one was there,' he said. 'Twenty seconds - and job was done. It was just the last flight of the Fuhrer.'
Gumenyuk's role was first claimed by Moscow in revelations from the secret services in 2001.
Yesterday he gave a few additional details but said he had turned down large sums from the German media to identify the exact spot he disposed of Hitler.
'I believe that the coverage of this subject is not appropriate,' he said.
Making clear he would go to his grave with his knowledge, he said: 'There are still too many neo-Nazis around. There would be pilgrimages. They would even put up a monument.'
He said that the had been haunted by a fear of 'failure' since 1970, concerned that knowledge of the operation might leak out before its disclosure was officially sanctioned.
'I and two other colleagues were given a secret order - due to the transfer of a Soviet military town - to burn the remains of Hitler and all his entourage, and blow them to the wind,' said Gumenyuk, who served in a special KGB department linked to the Red Army in East Germany.
'They had been buried there after the war in a secret place. And we were told the coordinates under conditions of such secrecy that even now I cannot tell you everything.'
The burial location at the Soviet military base was surrounded by German-built tower blocks, he said.
When they went to dig up the macabre remains, they pretended to be fishermen on a trip, and pitched a tent over the site where the bones had been hidden in the aftermath of the war.
Their initial dig failed to produce any results. But then they realised they had counted 45 metres instead of 45 paces from a secret co-ordinate, so they moved the tent.
Five feet below the surface, they found the rotting wooden crates that the German high command had been buried in.
'The remains had been lying for a long time in the ground, and I'm generally a squeamish person, so I took rubber gloves, boots, and a special suit of chemical protection.
'I thought the smell would be terrible, and even took the mask.
'But when they began to dig, nothing like that happened. Sometimes when digging in the garden, you find a bone - it was the same thing here. We shifted the bones and put the ground back.'
Their order was to burn the bones 'but in Germany the fire at night, even at the river bank is something quite unusual. The people here are disciplined, and it wasn't allowed to make fires outside in the GDR.'
So they waited until morning, he said, drove around Magdeburg making sure they were not being followed, and went to a river, a sport screened by trees, posing as fishermen.
They lit a fire to make soup - and then a second blaze to burn Hitler's remains.
'We wasted the whole canister of gasoline on him,' he said.
Later he collected the ashes in his rucksack and 'went to a pre-determined location' - by the cliff - where they disposed of Hitler.
'It was over in no time at all. I opened up the rucksack, the wind caught the ashes up in a little brown cloud, and in a second they were gone.'
He wrote a report saying they had completed the task, never talking about it, even to his wife.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0mcUEG83v
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
03-05-2010
Mammoeten hadden antivriessysteem in bloed
Mammoeten hadden meer dan een dikke vacht om zich te beschermen tegen de ijzige koude van hun habitat. De uitgestorven kolossen hadden antivriesbloed dat hun lichamen van zuurstof voorzag bij vriestemperaturen.
De Britse krant The Guardian geeft de resultaten van wetenschappelijk onderzoek weer, gebaseerd op het dna dat aan 43.000 jaar oude resten van een mammoet werd onttrokken.
Eiwit houdt warmte bij
Een genetische aanpassing in de hemoglobine, een eiwit dat in het bloed voorkomt, verloren mammoeten in koude streken veel minder lichaamswarmte dan gebruikelijk is.
Voorouders van de mammoet kwamen zeven miljoen jaar geleden vooral voor in Afrika, maar dik een miljoen jaar geleden migreerden een aantal populaties noordwaarts. Dat gebeurde in een periode waarin de temperatuur op aarde als gevolg van klimaatsverandering sterk daalde.
In tegenstelling tot de hedendaagse olifanten, die heel wat eigenschappen ontwikkelden om beter bestand te zijn tegen de hitte, overleefden de oeroude mammoeten dankzij manieren om warmte te bewaren. Zo hadden ze veel kleinere oren en staarten dan hun hedendaagse afstammelingen.
Bloed stroomt koud
In de jongste studie over het onderwerp, uitgevoerd aan de Universiteit van Manitoba, in Canada, ontdekte met een andere fysiologische eigenschap de mammoeten aanwendden om de ijstijd door te komen.
Het team van onderzoeksleider Kevin Campbell isoleerde hemoglobine-dna dat bij een Siberische mammoet uit de ijstijd werd aangetroffen, en vergeleek het met de genetische code van olifanten die vandaag in Azië en Afrika leven.
Het dna van de mammoet vertoonde kleine maar belangrijke verschillen. Aanpassingen in één procent van de bestudeerde eiwitten toonden aan dat de hemoglobine van mammoeten veel minder energie nodig had om zuurstof in het lichaam te laten. "Dankzij de aanpassing kon het bloed van mammoeten letterlijk koud stromen", stelde Campbell vast.
Geen extra voedsel nodig
"Zonder deze genetische aanpassing, zouden de mammoeten veel meer energie verliezen gedurende de winter. Dat energieverlies zouden ze dan moeten opvangen door meer te eten, uitgerekend in een periode waarin voedsel schaars is. Het extra eten vermijden, is dus duidelijk een voordeel."
Volgens de wetenschapper wordt het dankzij nieuwe wetenschappelijke ontwikkelingen steeds beter mogelijk om oude natuurgeheimen te ontrafelen. "Dna van een mammoet opbouwen, dat is alsof we met een tijdmachine 40.000 jaar terug in de tijd kunnen gaan en een bloedstaaltje van het dier nemen", zegt hij. (tw)
(HLN)
Mammoeten hadden antivriessysteem in bloed
Mammoeten hadden meer dan een dikke vacht om zich te beschermen tegen de ijzige koude van hun habitat. De uitgestorven kolossen hadden antivriesbloed dat hun lichamen van zuurstof voorzag bij vriestemperaturen.
De Britse krant The Guardian geeft de resultaten van wetenschappelijk onderzoek weer, gebaseerd op het dna dat aan 43.000 jaar oude resten van een mammoet werd onttrokken.
Eiwit houdt warmte bij
Een genetische aanpassing in de hemoglobine, een eiwit dat in het bloed voorkomt, verloren mammoeten in koude streken veel minder lichaamswarmte dan gebruikelijk is.
Voorouders van de mammoet kwamen zeven miljoen jaar geleden vooral voor in Afrika, maar dik een miljoen jaar geleden migreerden een aantal populaties noordwaarts. Dat gebeurde in een periode waarin de temperatuur op aarde als gevolg van klimaatsverandering sterk daalde.
In tegenstelling tot de hedendaagse olifanten, die heel wat eigenschappen ontwikkelden om beter bestand te zijn tegen de hitte, overleefden de oeroude mammoeten dankzij manieren om warmte te bewaren. Zo hadden ze veel kleinere oren en staarten dan hun hedendaagse afstammelingen.
Bloed stroomt koud
In de jongste studie over het onderwerp, uitgevoerd aan de Universiteit van Manitoba, in Canada, ontdekte met een andere fysiologische eigenschap de mammoeten aanwendden om de ijstijd door te komen.
Het team van onderzoeksleider Kevin Campbell isoleerde hemoglobine-dna dat bij een Siberische mammoet uit de ijstijd werd aangetroffen, en vergeleek het met de genetische code van olifanten die vandaag in Azië en Afrika leven.
Het dna van de mammoet vertoonde kleine maar belangrijke verschillen. Aanpassingen in één procent van de bestudeerde eiwitten toonden aan dat de hemoglobine van mammoeten veel minder energie nodig had om zuurstof in het lichaam te laten. "Dankzij de aanpassing kon het bloed van mammoeten letterlijk koud stromen", stelde Campbell vast.
Geen extra voedsel nodig
"Zonder deze genetische aanpassing, zouden de mammoeten veel meer energie verliezen gedurende de winter. Dat energieverlies zouden ze dan moeten opvangen door meer te eten, uitgerekend in een periode waarin voedsel schaars is. Het extra eten vermijden, is dus duidelijk een voordeel."
Volgens de wetenschapper wordt het dankzij nieuwe wetenschappelijke ontwikkelingen steeds beter mogelijk om oude natuurgeheimen te ontrafelen. "Dna van een mammoet opbouwen, dat is alsof we met een tijdmachine 40.000 jaar terug in de tijd kunnen gaan en een bloedstaaltje van het dier nemen", zegt hij. (tw)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Executie Anton Mussert staat op film
AMSTERDAM - De executie van NSB-leider Anton Mussert is op film vastgelegd om te voorkomen dat geruchten zouden opduiken dat Mussert nog leefde.
De beelden worden bewaard door het ministerie van Justitie. Dat zei programmamaker Han Peekel dinsdagochtend in Goedemorgen Nederland.
Peekel sprak in het programma over zijn nieuwe tweeluik over Mussert. De beelden van de executie staan niet op de dvd en Peekel heeft ze ook niet gezien, zei hij. Volgens de programmamaker is druk overlegd of hij de beelden mocht zien, maar dat ging op het allerlaatste moment niet door.
Omdat na de dood van Adolf Hitler werd beweerd dat hij nog zou leven, bestond de angst dat hetzelfde na de dood van Mussert zou gebeuren. Daarom werd besloten de executie op 7 mei 1946 op de Waalsdorpervlakte te filmen.
AMSTERDAM - De executie van NSB-leider Anton Mussert is op film vastgelegd om te voorkomen dat geruchten zouden opduiken dat Mussert nog leefde.
De beelden worden bewaard door het ministerie van Justitie. Dat zei programmamaker Han Peekel dinsdagochtend in Goedemorgen Nederland.
Peekel sprak in het programma over zijn nieuwe tweeluik over Mussert. De beelden van de executie staan niet op de dvd en Peekel heeft ze ook niet gezien, zei hij. Volgens de programmamaker is druk overlegd of hij de beelden mocht zien, maar dat ging op het allerlaatste moment niet door.
Omdat na de dood van Adolf Hitler werd beweerd dat hij nog zou leven, bestond de angst dat hetzelfde na de dood van Mussert zou gebeuren. Daarom werd besloten de executie op 7 mei 1946 op de Waalsdorpervlakte te filmen.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Romeinse weg ontdekt
VALKENBURG (ZH) - Op voormalig Vliegkamp Valkenburg hebben archeologen de resten van een Romeinse weg aangetroffen. De weg bestaat uit een dijk opgebouwd uit plaggen, aan weerszijden verstevigd met een palenrij en aflopend talud. Het is de eerste Romeinse weg binnen het voormalige vliegkamp, maar al de derde weg die archeologen door de jaren heen in het dorp hebben ontdekt.
Zo is in 1996 bij de aanleg van de wijk Veldzicht een stuk weg ontdekt die dateert uit de periode van keizer Hadrianus. De andere weg loopt over het Marktveld en de Woerd en is in het jaar 123/124 na Christus aangelegd voor het bezoek dat keizer Hadrianus bracht aan de noordgrens van zijn rijk.
De laatste vondst wijst erop dat de militaire Limes-zone waar Valkenburg zo beroemd om is, zich uitstrekt tot in het plangebied Locatie Valkenburg, de bouwlocatie op het voormalige vliegkamp.
VALKENBURG (ZH) - Op voormalig Vliegkamp Valkenburg hebben archeologen de resten van een Romeinse weg aangetroffen. De weg bestaat uit een dijk opgebouwd uit plaggen, aan weerszijden verstevigd met een palenrij en aflopend talud. Het is de eerste Romeinse weg binnen het voormalige vliegkamp, maar al de derde weg die archeologen door de jaren heen in het dorp hebben ontdekt.
Zo is in 1996 bij de aanleg van de wijk Veldzicht een stuk weg ontdekt die dateert uit de periode van keizer Hadrianus. De andere weg loopt over het Marktveld en de Woerd en is in het jaar 123/124 na Christus aangelegd voor het bezoek dat keizer Hadrianus bracht aan de noordgrens van zijn rijk.
De laatste vondst wijst erop dat de militaire Limes-zone waar Valkenburg zo beroemd om is, zich uitstrekt tot in het plangebied Locatie Valkenburg, de bouwlocatie op het voormalige vliegkamp.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Figes schreef recensies toch zelf
Orlando Figes heeft toch zelf onder pseudoniem negatieve recensies over concurrenten geschreven op Amazon. Eerder wees de Britse historicus zijn echtgenote als schuldige aan. Figes is 'beschaamd' om zijn gedrag.
26 april 2010 | bron: Mail Online
Figes, een succesvol schrijver over Russische geschiedenis, heeft jarenlang anoniem het werk van collega-historici afgekraakt op de boekensite Amazon. Twee van zijn slachtoffers, Rachel Polonsky en Robert Service, vermoedden al dat achter het pseudoniem 'Historian' Figes schuilging. Zij verspreidden hierover kort geleden een e-mail onder vakgenoten. Figes liet daarop zijn advocaat verklaren dat 'Historian' stond voor zijn echtgenote, Stephanie Palmer.
Figes heeft er nu spijt van dat hij zijn vrouw voor zijn eigen foute gedrag heeft laten opdraaien. Toen hij hoorde van de mail van Polonsky en Service, zou hij 'in paniek geraakt' zijn. 'Ik instrueerde mijn advocaat zonder rationeel na te denken'. Ook schaamt hij zich voor de gewraakte recensies. 'Het was stom. Ik zie nu dat sommige recensies kleingeestig en onaardig waren, maar ze waren niet bedoeld om iemand te kwetsen.'
Op Amazon noemde Figes een boek van Rachel Polonsky, Molotov’s Magic Lantern, ‘gebrekkig’, ‘pretentieus’ en ‘het soort boek, waarvan je jezelf afvraagt waarom het ooit is gepubliceerd’. De Trotski-biografie van Robert Service zou ‘saai’ zijn, zijn biografie over Stalin ‘teleurstellend’ en zijn A History of World Communism ‘een verschrikkelijk boek’ en ‘rotzooi’. Zichzelf daarentegen prees Figes de hemel in. De auteur van De fluisteraars was een ‘uitstekende verhalenverteller’, zo schreef hij.
Figes zou kampen met gezondheidsproblemen. Volgens zijn werkgever Birkbeck College is hij momenteel met ziekteverlof.
http://www.historischnieu(...)nsies_toch_zelf.html
Orlando Figes heeft toch zelf onder pseudoniem negatieve recensies over concurrenten geschreven op Amazon. Eerder wees de Britse historicus zijn echtgenote als schuldige aan. Figes is 'beschaamd' om zijn gedrag.
26 april 2010 | bron: Mail Online
Figes, een succesvol schrijver over Russische geschiedenis, heeft jarenlang anoniem het werk van collega-historici afgekraakt op de boekensite Amazon. Twee van zijn slachtoffers, Rachel Polonsky en Robert Service, vermoedden al dat achter het pseudoniem 'Historian' Figes schuilging. Zij verspreidden hierover kort geleden een e-mail onder vakgenoten. Figes liet daarop zijn advocaat verklaren dat 'Historian' stond voor zijn echtgenote, Stephanie Palmer.
Figes heeft er nu spijt van dat hij zijn vrouw voor zijn eigen foute gedrag heeft laten opdraaien. Toen hij hoorde van de mail van Polonsky en Service, zou hij 'in paniek geraakt' zijn. 'Ik instrueerde mijn advocaat zonder rationeel na te denken'. Ook schaamt hij zich voor de gewraakte recensies. 'Het was stom. Ik zie nu dat sommige recensies kleingeestig en onaardig waren, maar ze waren niet bedoeld om iemand te kwetsen.'
Op Amazon noemde Figes een boek van Rachel Polonsky, Molotov’s Magic Lantern, ‘gebrekkig’, ‘pretentieus’ en ‘het soort boek, waarvan je jezelf afvraagt waarom het ooit is gepubliceerd’. De Trotski-biografie van Robert Service zou ‘saai’ zijn, zijn biografie over Stalin ‘teleurstellend’ en zijn A History of World Communism ‘een verschrikkelijk boek’ en ‘rotzooi’. Zichzelf daarentegen prees Figes de hemel in. De auteur van De fluisteraars was een ‘uitstekende verhalenverteller’, zo schreef hij.
Figes zou kampen met gezondheidsproblemen. Volgens zijn werkgever Birkbeck College is hij momenteel met ziekteverlof.
http://www.historischnieu(...)nsies_toch_zelf.html
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
04-05-2010
'Familie Darwin leed onder inteelt'
AMSTERDAM – Bioloog Charles Darwin en zijn kinderen hadden een relatief slechte gezondheid doordat er veel inteelt in de familie voorkwam. Dat blijkt uit een analyse van Amerikaanse en Spaanse wetenschappers.
De onderzoekers van de Universiteit van Ohio en de Universiteit van Santiago de Compostela hebben een verband gevonden tussen de vele ziektes en sterfgevallen in de familie van Charles Darwin en de grote mate van inteelt in het geslacht.
Uit de analyse blijkt dat de kinderen van Charles Darwin een zogenaamde inteeltfactor van 0,063 hadden. Dat betekent dat 6,3 procent van de genen die ze erfden van hun vader en moeder identiek waren. De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift BioScience.
Identieke genen
Hoe meer ‘identieke’ genen iemand erft, hoe groter de kans dat daar ‘defecte’ genen bijzitten die niet kunnen worden gecompenseerd door een gen van de andere ouder. De kinderen van Darwin werden inderdaad geplaagd door ziektes en biologische afwijkingen.
De bioloog kreeg tien kinderen met zijn vrouw en eerstegraads nicht Emma Wedgwood, maar daarvan overleden er drie. Dat percentage sterfgevallen (30 procent) ligt twee keer zo hoog als de gemiddelde kindersterfte in negentiende eeuw.
Onvruchtbaar
Twee van Darwin's nakomelingen die wel in leven bleven, kregen geen kinderen. Volgens de wetenschappers wijst dat op onvruchtbaarheid. De onderzoekers wijzen er verder op dat de gezondheidsproblemen die Darwin ondervond na zijn reis de met de Beagle mogelijk ook een genetische oorzaak hadden.
Darwin was zich overigens bewust van de gevaren van inteelt. Hij toonde zich meerdere malen bezorgd over het aantal huwelijken tussen genetisch verwante personen in zijn familie. Ook stelde hij in 1870 voor om huwelijken tussen eerstegraads neven en nichten voortaan te verbieden.
Sterfelijkheid
“Wanneer je naar de sterfelijkheid van zijn kinderen kijkt en de onvruchtbaarheid binnen zijn familie, kun je volgens mij wel stellen dat Darwin terecht bezorgd was over deze kwestie”, verklaart hoofdonderzoeker Tim Berra in het Britse tijdschrift New Scientist.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Familie Darwin leed onder inteelt'
AMSTERDAM – Bioloog Charles Darwin en zijn kinderen hadden een relatief slechte gezondheid doordat er veel inteelt in de familie voorkwam. Dat blijkt uit een analyse van Amerikaanse en Spaanse wetenschappers.
De onderzoekers van de Universiteit van Ohio en de Universiteit van Santiago de Compostela hebben een verband gevonden tussen de vele ziektes en sterfgevallen in de familie van Charles Darwin en de grote mate van inteelt in het geslacht.
Uit de analyse blijkt dat de kinderen van Charles Darwin een zogenaamde inteeltfactor van 0,063 hadden. Dat betekent dat 6,3 procent van de genen die ze erfden van hun vader en moeder identiek waren. De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift BioScience.
Identieke genen
Hoe meer ‘identieke’ genen iemand erft, hoe groter de kans dat daar ‘defecte’ genen bijzitten die niet kunnen worden gecompenseerd door een gen van de andere ouder. De kinderen van Darwin werden inderdaad geplaagd door ziektes en biologische afwijkingen.
De bioloog kreeg tien kinderen met zijn vrouw en eerstegraads nicht Emma Wedgwood, maar daarvan overleden er drie. Dat percentage sterfgevallen (30 procent) ligt twee keer zo hoog als de gemiddelde kindersterfte in negentiende eeuw.
Onvruchtbaar
Twee van Darwin's nakomelingen die wel in leven bleven, kregen geen kinderen. Volgens de wetenschappers wijst dat op onvruchtbaarheid. De onderzoekers wijzen er verder op dat de gezondheidsproblemen die Darwin ondervond na zijn reis de met de Beagle mogelijk ook een genetische oorzaak hadden.
Darwin was zich overigens bewust van de gevaren van inteelt. Hij toonde zich meerdere malen bezorgd over het aantal huwelijken tussen genetisch verwante personen in zijn familie. Ook stelde hij in 1870 voor om huwelijken tussen eerstegraads neven en nichten voortaan te verbieden.
Sterfelijkheid
“Wanneer je naar de sterfelijkheid van zijn kinderen kijkt en de onvruchtbaarheid binnen zijn familie, kun je volgens mij wel stellen dat Darwin terecht bezorgd was over deze kwestie”, verklaart hoofdonderzoeker Tim Berra in het Britse tijdschrift New Scientist.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194727229711.htmquote:150 jaar ‘Max Havelaar’
150 jaar geleden verscheen ‘Max Havelaar' van Multatuli, de bekendste roman uit de moderne Nederlandstalige literatuur die in Brussel werd geschreven.
‘Het is geen roman, het is een aanklacht!’ Toen op 14 mei 1860 'Max Havelaar' van Eduard Douwes Dekker op 1300 exemplaren van de persen rolde, baalde Dekker van het predicaat ‘roman’ dat men zijn pamflet tegen de onderdrukking van de Javanen wou meegeven. Dat hij zijn boek onder het pseudoniem Multatuli – Latijn voor ‘ik heb veel geleden’ – de wereld in stuurde, is veelzeggend. Dekker-Multatuli wou in ‘Max Havelaar’ op de eerste plaats het eigen leed documenteren. Als assistent-resident in Lebak op het Indonesische eiland Java was hij in conflict gekomen met de resident-gouverneur, die geen oren had naar Dekkers klachten. Exit Dekker, die ontslag nam en verbitterd terugkeerde naar Nederland omdat zijn verhoopte carrière in de Nederlandse kolonie schipbreuk had geleden.
Het was op een Brussels zolderkamertje van een goedkoop logement schuin tegenover de Sint-Michielskathedraal dat Dekker in september-oktober 1859 het onrecht dat hem door de Nederlandse overheid werd aangedaan te boek stelde. Hij stileerde zijn persoonlijke sores tot het collectieve onheil dat de Javaan door de Nederlandse kolonisator overkwam. Zoals Harriet Beecher-Stowe in ‘De hut van oom Tom’ (1851) het hem voordeed, wou hij een origineel schotschrift plegen tegen slavernij en uitbuiting. Dekker zat tijdens het schrijven van Max Havelaar financieel aan de grond. Zijn desastreuze gokverslaving, die hij in Baden-Baden en Spa botvierde, deed hem voor schuldeisers op de vlucht slaan naar Brussel. De hoofdstad bood in die jaren asiel aan talloze bekende politieke en economische vluchtelingen, onder wie Karl Marx, Michail Bakoenin en Victor Hugo.
Philip Vermoortel, hoogleraar Nederlandse en Europese letterkunde aan de HUB, organisator van de herdenkingsactiviteiten in Brussel op 14 mei en bovenal multatuliaan in hart en nieren, vertelt waarom Multatuli voor Brussel koos: ‘Het was de enige stad waar hij zonder geld kon overleven.’ Na zijn vlucht uit Java in 1856 vond Multatuli in Brussel in januari 1858 een baantje als correspondent van L’Indépendance Belge, een liberale krant die dagelijks een buitenlands persoverzicht bracht. Monsieur Dekèèèr, zoals Multatuli in het Frans werd aangesproken, werd er echter al vlug de laan uit gestuurd omdat hij in de nieuwsbulletins eigen commentaren verwerkte. De mythomaan Multatuli was geboren, en de schrijver diende zich aan.
Multatuli maakte toen van de nood een deugd en begon zijn persoonlijk levensverhaal dan maar neer te pennen in het pension Au Prince Belge in de Arenbergstraat 52. Met verkleumde vingers en zonder overjas – ‘Er is ook een ruit stuk in mijn kamer en dat waait’ schrijft hij in een brief – maakte hij in een schrijfkoorts die drie weken duurde het manuscript van zijn debuut Max Havelaar. Laurent Prince, de West-Vlaamse hoteleigenaar, gaf hem soms gratis een portie uiensoep, maar voor de steenkool in het kacheltje moest hij op de pof betalen. ‘Ze zullen mij weer een bak kolen geven, dus kan ik voortschrijven’, aldus de veelgeplaagde debutant aan zijn Antwerpse vrouw Tine. Toen hij in oktober 1859 een punt zette achter zijn bijzondere pamflet, was hij tegenover haar euforisch: ‘Lieve hart, mijn boek is af, mijn boek is af! (…) Ik sta u borg dat het opgang maakt. Het zal als een donderslag in het land vallen, dat beloof ik je.’
Multatuli, die zoals zijn nom de plume verraadt geen last had van bescheidenheid, sloeg voor een keer de nagel op de kop. Toen het boek in mei 1860 effectief werd gepubliceerd, kwam het onmiddellijk tot bitse discussies in de Nederlandse Tweede Kamer over de weinig fraaie manier waarop de Nederlandse koloniale overheid de autochtone Indonesische bevolking behandelde. Maar een donderslag was het niet helemaal. Daarvoor waren de ingrepen van uitgever Jacob van Lennep te groot geweest. Volgens Vermoortel deed Van Lennep, die aartsconservatief was, er alles aan om het explosieve politieke gehalte van het oorspronkelijke Brusselse handschrift te ontmijnen. Hij wou van ‘Max Havelaar’ – in tegenstelling tot de auteur – een heuse roman maken en geen opruiend schotschrift, en verving alle plaatsnamen door de initialen gevolgd door drie puntjes. Ook de jaartallen, zo Vermoortel, werden op die manier gereduceerd tot 18… Bovendien dwong Van Lennep het geheel in een romanesk korset en versneed hij het origineel in hoofdstukken die Multatuli niet had aangebracht.
Kwam daarbij dat Van Lennep de prijs van ‘Max Havelaar’, dat oorspronkelijk in twee delen verscheen, ook nog eens onredelijk hoog maakte zodat het zeker geen spek voor de bek van Jan Modaal zou zijn. Een arbeider verdiende in 1860 drie gulden per week, en ‘Max Havelaar’ kostte bij verschijnen vier gulden. Niet meteen een leesvriendelijke prijs dus. Multatuli zelf kon geen verhaal halen omdat hij in geldnood zijn manuscript voor een forfaitaire prijs had verpatst, zonder verdere auteursrechten. Het gevolg was een slaande ruzie tussen de uitgever en de schrijver, en een groeiende afkeer van Multatuli tegenover zijn eigen kind.
Multatuli, aldus Vermoortel, vond ‘Max Havelaar’ zeker niet zijn boeiendste werk. Hij liep wel hoog op met zijn latere ‘Ideeën’ – een compilatie van allerlei geschriften, zoals ‘Woutertje Pieterse’ en ‘Vorstenschool’, maar ook van parabels en aforismen – en ‘Minnebrieven’.
Multatuli beschouwde zich na zijn ontslag bij L’Indépendance Belge immers als een geëngageerde journalist. Hij ging zijn vrijzinnige Vlaamse vrienden bedelen om fondsen voor een eigen journalistiek project, dat hij onder de titel ‘Ideeën’ als een soort tegendraads feuilleton wou uitbrengen. In de kring rond de Antwerpse vrijzinnige flamingant Julius de Geyter vond Multatuli oorspronkelijk heel wat bijval voor zijn plannen. Multatuli hield in 1867 drie succesvolle lezingen in Antwerpen die in het teken stonden van zijn kruistocht tégen de schijnheiligheid en vóór individuele zelfverwerkelijking. De titels van die toenmalige lezingen zeggen veel over het credo van Multatuli: ‘Het streven naar waarheid’, ‘De leugen van het huwelijk’ en ‘De leugen in de godsdienst’.
Multatuli werd in Antwerpen binnengehaald als de vrijzinnige paus die het liberale Vlaanderen kon helpen in zijn strijd voor ontvoogding en tegen klerikale betutteling. Hij liet zich die blijde intrede welgevallen, en ging in zijn enthousiasme zelfs zo ver dat hij in Vlaanderen een nieuw vaderland ontdekte: ‘Juist 10 jaar zwierf ik, als Ulysses. Wie weet of ik niet door mijn reis naar Antwerpen mijn Ithaka gevonden heb.’ In Gent mocht hij zijn Antwerpse lezingen overdoen voor eenzelfde vrijzinnig publiek, maar toen was het vat af voor Multatuli in Vlaanderen. Daadwerkelijke financiële steun voor zijn journalistiek Ideeën-project bleef uit, en Multatuli keerde zich na 1869 als een ontgoochelde minnaar van Vlaanderen af. Alleen zijn contacten met De Geyter bleef hij nog aanhouden.
En ‘Max Havelaar’? In 1910 – Multatuli was toen al 23 jaar dood – dook bij een vijftigjarige herdenking van de eerste druk van het boek eindelijk de niet-gecensureerde versie, op zonder puntjes en hoofdstukken, die Multatuli echt had bedoeld. Dit handschrift is nu te bewonderen op een Amsterdamse tentoonstelling. Philip Vermoortel laat wel de officiële eerste druk in twee delen zien, op 14 mei in de gebouwen van de EHSAL (nu HUB) vlak bij het adres waar Multatuli zijn boek neerpende. Maar Vermoortel geeft toe dat Max Havelaar vandaag lezen niet meer vanzelfsprekend is. ‘Uiteraard is de roman deel van een gemeenschappelijk Nederlands-Vlaams erfgoed’, zegt hij.
En natuurlijk dient iedereen het boek één keer in zijn leven te hebben gelezen. Maar om het op de secundaire schoolbanken tot zich te nemen, zoals vroeger in het leerplan van de retorica gebruikelijk was, ligt allesbehalve voor de hand. ‘Het valt dan allicht als een steen op de maag.’ En dat was alvast niet de bedoeling toen Multatuli in ‘Max Havelaar’ zijn heilige verontwaardiging om eigen en andermans lot op een hoogst eigenzinnige, meesterlijke manier uitschreeuwde.
Frank Hellemans
05-05-2010
Nieuw beeld Stalin onthuld in Oekraïne
In Oekraïne is woensdag een controversieel, nieuw beeld onthuld van de oud-dictator van de Sovjet-Unie, Jozef Stalin. Ongeveer duizend mensen woonden de ceremonie bij in de stad Zaporizjia in het zuidoosten van het land, waar vooral Russischtaligen wonen.
Het meer dan 2 meter hoge beeld staat op het eigen terrein van de Communistische Partij. Tegenstanders van Stalin wilden betogen tijdens de ceremonie, wat de lokale autoriteiten hadden verboden. Het beeld werd in het geheim gemaakt en zal 24 uur per dag bewaakt worden om te voorkomen dat er iets mee gebeurt.
Jozef Stalin heerste tot aan zijn dood in 1953 drie decennia over de Sovjet-Unie. Hij is verantwoordelijk voor de dood van miljoenen mensen, die omkwamen in strafkampen. "Het was de Sovjet-Unie die onder leiding van Stalin Europa bevrijdde'", aldus een woordvoerder van de lokale Communistische Partij. (anp/mvdb)
(HLN)
Nieuw beeld Stalin onthuld in Oekraïne
In Oekraïne is woensdag een controversieel, nieuw beeld onthuld van de oud-dictator van de Sovjet-Unie, Jozef Stalin. Ongeveer duizend mensen woonden de ceremonie bij in de stad Zaporizjia in het zuidoosten van het land, waar vooral Russischtaligen wonen.
Het meer dan 2 meter hoge beeld staat op het eigen terrein van de Communistische Partij. Tegenstanders van Stalin wilden betogen tijdens de ceremonie, wat de lokale autoriteiten hadden verboden. Het beeld werd in het geheim gemaakt en zal 24 uur per dag bewaakt worden om te voorkomen dat er iets mee gebeurt.
Jozef Stalin heerste tot aan zijn dood in 1953 drie decennia over de Sovjet-Unie. Hij is verantwoordelijk voor de dood van miljoenen mensen, die omkwamen in strafkampen. "Het was de Sovjet-Unie die onder leiding van Stalin Europa bevrijdde'", aldus een woordvoerder van de lokale Communistische Partij. (anp/mvdb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
'Geheim Duits Eichmanndossier moet open'
BERLIJN - De Duitse geheime dienst BND moet volledige openheid van zaken geven over zijn geheim dossier over Adolf Eichmann, een van de belangrijkste organisatoren van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit staat in een motie die de linkse parlementariër Jan Korte donderdag heeft ingediend in de Bondsdag.
Er zijn al langer aanwijzingen dat de West-Duitse geheime dienst ervan op de hoogte was dat Eichmann zich na de oorlog in Argentinië schuilhield. Hij werd daar alsnog opgespoord door de Israëlische geheime dienst, in 1960 ontvoerd en na een proces in Jeruzalem in 1962 geëxecuteerd.
De BND heeft tegenover onderzoeksjournaliste Gaby Weber toegegeven over meer dan drieduizend pagina's dossier over het verblijf van Eichmann in Argentinië te beschikken. De BND wil die echter geheim houden, naar eigen zeggen om informanten te beschermen en om de relatie met buitenlandse geheime diensten niet te schaden.
Weber kwam er pikant genoeg dankzij inmiddels wel gepubliceerde stukken van de Amerikaanse geheime dienst CIA achter dat de BND over een dik Eichmanndossier beschikt, zo meldt de krant Märkische Allgemeine.
Korte, parlementariër van Die Linke, een partij van ex-communisten en voormalige linkse sociaaldemocraten, neemt de Eichmannaffaire als aanleiding om een onderzoek naar het hele rechtse verleden van de BND te eisen. In West-Duitsland konden na de oorlog ex-nazi's weer snel klimmen op de maatschappelijke ladder, ook in overheidsfuncties. Zo liet bondskanselier Konrad Adenauer zijn geheime dienst opbouwen door Reinhard Gehlen, een omstreden voormalig nazigeneraal, die elke menselijkheid bij de ondervraging van krijsgevangenen afwees.
In West-Duitsland werd destijds het toekennen van hoge functies aan mensen als Gehlen gerechtvaardigd met het argument dat het communisme moest worden bestreden en dat er geen andere geschikte kandidaten beschikbaar waren. Korte wil dat er nu alsnog een uitgebreid onderzoek komt naar ex-nazi's in West-Duitse overheidsdienst. Volgens de voormalige communistische partijkrant Neues Deutschland heeft de BND geheime dossiers over 146 oud-SS'ers en andere ex-nazi's die na de oorlog in dienst genomen zijn.
BERLIJN - De Duitse geheime dienst BND moet volledige openheid van zaken geven over zijn geheim dossier over Adolf Eichmann, een van de belangrijkste organisatoren van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit staat in een motie die de linkse parlementariër Jan Korte donderdag heeft ingediend in de Bondsdag.
Er zijn al langer aanwijzingen dat de West-Duitse geheime dienst ervan op de hoogte was dat Eichmann zich na de oorlog in Argentinië schuilhield. Hij werd daar alsnog opgespoord door de Israëlische geheime dienst, in 1960 ontvoerd en na een proces in Jeruzalem in 1962 geëxecuteerd.
De BND heeft tegenover onderzoeksjournaliste Gaby Weber toegegeven over meer dan drieduizend pagina's dossier over het verblijf van Eichmann in Argentinië te beschikken. De BND wil die echter geheim houden, naar eigen zeggen om informanten te beschermen en om de relatie met buitenlandse geheime diensten niet te schaden.
Weber kwam er pikant genoeg dankzij inmiddels wel gepubliceerde stukken van de Amerikaanse geheime dienst CIA achter dat de BND over een dik Eichmanndossier beschikt, zo meldt de krant Märkische Allgemeine.
Korte, parlementariër van Die Linke, een partij van ex-communisten en voormalige linkse sociaaldemocraten, neemt de Eichmannaffaire als aanleiding om een onderzoek naar het hele rechtse verleden van de BND te eisen. In West-Duitsland konden na de oorlog ex-nazi's weer snel klimmen op de maatschappelijke ladder, ook in overheidsfuncties. Zo liet bondskanselier Konrad Adenauer zijn geheime dienst opbouwen door Reinhard Gehlen, een omstreden voormalig nazigeneraal, die elke menselijkheid bij de ondervraging van krijsgevangenen afwees.
In West-Duitsland werd destijds het toekennen van hoge functies aan mensen als Gehlen gerechtvaardigd met het argument dat het communisme moest worden bestreden en dat er geen andere geschikte kandidaten beschikbaar waren. Korte wil dat er nu alsnog een uitgebreid onderzoek komt naar ex-nazi's in West-Duitse overheidsdienst. Volgens de voormalige communistische partijkrant Neues Deutschland heeft de BND geheime dossiers over 146 oud-SS'ers en andere ex-nazi's die na de oorlog in dienst genomen zijn.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
http://www.duitslandweb.n(...)pitaal+kan+weer.htmlquote:Marx is weer salonfähig
Karl Marx. Wie hem noemde als inspirator viel de afgelopen 20 jaar toch vooral hoon ten deel. Maar toen de financiele crisis de economie op haar grondvesten deed schudden, werd zijn belangrijkste werk 'Het Kapitaal' uit menig boekenkast getrokken en afgestoft. En na 1 mei is het officieel: Marx kan weer.
“Ik ken niemand die kans heeft gezien een boek te schrijven dat zo'n enorme indruk heeft gemaakt en perspectief heeft geboden aan miljoenen mensen”, stelt professor Arnold Heertje tijdens een Marx-middag in de Amsterdamse Singelkerk. Samen met collega-academici Ad Verbrugge, Elsbeth Etty en Esther-Mirjam Sent praat hij over de inspiratie die van Marx uitgaat. Zonder gêne.
In zijn vaderland Duitsland maakte Marx vorig jaar al een comeback. Zijn werk wordt daar goed verkocht, er wordt weer over zijn theorie gediscussieerd, hij wordt aangehaald in de media en onlangs werden Duitse bankiers tijdens een ludiek tribunaal zelfs veroordeeld tot het lezen van Das Kapital. De Nederlandse comeback is een feit nu afgelopen weekend Het Kapitaal in een herziene vertaling is uitgebracht, tegelijk met een vertaalde biografie van Marx, geschreven door Rolf Hosfeld.
Heertje laat op de boekpresentatie trots zijn originele eerste druk van 'Das Kapital' zien, waarvan er maar drie in de wereld zijn. Hij roemt de wetenschappelijke aanpak van Marx:”Marx bewijst langs analytische weg, bijna op wiskundige wijze, dat het kapitalistische systeem vanzelf aan z'n einde komt.”
“Het is een dik boek,maar de essentie is eenvoudig deze: Marx heeft als eerste gezien dat technische ontwikkeling een van de belangrijkste krachten in de samenleving is.” Heertje legt de driehonderd aanwezigen in 3 minuten Marx' theorie uit: ondernemingen voeren onder druk van concurrerende bedrijven nieuwe technieken in en stoten daarmee arbeid uit. De werklozen nemen in aantal toe. Nieuwe technieken zorgen voor een steeds grotere productiestroom, dus in de winkels komen steeds meer nieuwe goederen maar er ontstaat een massa zonder koopkracht. Dat geeft spanning en dat leidt uiteindelijk tot een dictatuur van het proletariaat. Heertje: “Is het zo gegaan? Nee. De veronderstelling dat technische ontwikkeling zuiver arbeidsbesparend was, blijkt niet juist. Hij is ook kapitaalbesparend.”
Verontwaardiging
Columniste Elsbeth Etty is om andere redenen in de jaren zeventig voor Marx gevallen. Het was de morele verontwaardiging over onrecht die haar aansprak in zijn werk. "Hij brulde het uit voor de slachtoffers van hebzucht en tirannie." Die morele verontwaardiging is volgens Etty ook wat Marx nog steeds relevant maakt, meer dan zijn wetenschappelijke theorie. "Zijn taal en beschrijving is me bijgebleven. Het is de taal en retoriek van Multatuli's 'Max Havelaar' en Melvilles 'Moby Dick'. Alle drie auteurs jagen een ideaal na en proberen iets te ontmaskeren."
Marx moest je in die jaren in de linkse studentenkringen gelezen hebben, vertelt Etty. Ze begon met het Communistisch Manifest. Haar toenmalige vriendje spoorde haar aan om ook Het Kapitaal te lezen. Ze probeerde het eerst in het Duits, maar dat bleek ondoenlijk. Voor haar verjaardag kreeg ze de Nederlandse vertaling en de zomer van 1971 bracht ze door met het boek, in het Vondelpark of aan de rand van het zwembad. "Marx gaf perspectief, je kon zelf iets doen om een betere wereld tot stand te brengen."
Etty sloot zich aan bij de Communistische Partij Nederland (CPN) en werd redacteur voor partijkrant De Waarheid. "Maar ik heb vaker teruggegrepen op Multatuli dan op Marx", bekent Etty. "Het Kapitaal heb ik sindsdien eigenlijk alleen nog gebruikt om geld in te verbergen. Inbrekers stelen nooit boeken, ik koos een titel waardoor ik het nog terug kon vinden. Toen ik het opensloeg voor deze gelegenheid vond ik een briefje van 25 gulden."
Multatuli had het volgens Etty helemaal niet op zijn tijdgenoot Marx. 'De man schrijft slecht', zou hij hebben geschreven. En hij begreep dat 'het' van 'Het Kapitaal' niet.
Filosoof Ad Verbrugge meent dat Marx het lidwoord gebruikt in de titel om aan te geven dat het om kapitaal als zelfstandige macht gaat. Marx beschrijft het fenomeen dat geld zich los maakt van waar de waarde tot stand komt. Het wordt van een ruilmiddel een eigen macht met geheel eigen processen. "Dat zie je in deze crisis ook", zegt Verbrugge. Hij doceert Marx' theorieën over geld daarom aan zijn Leidse studenten.
De crisis was ook voor hoogleraar Economische Theorie Esther-Mirjam Sent van de Radboud Universiteit Nijmegen aanleiding om terug te grijpen op de Duitse denker. "Volgens Marx verandert het kapitalisme in een systeem van gokken en schulden. Need I say more? De tegenstellingen nemen toe. Politici doen alleen aan symptoombestrijding. Deze crisis biedt kansen maar dan moet je die wel grijpen. We moeten aandacht schenken aan de fundamentele weeffouten in het economische systeem. Dat maakt Marx tot een comeback-kid."
06-05-2010
"Lede was wellicht belangrijke Romeinse plaats"
De voorbije maanden troffen archeologen in Lede Romeinse bewoningssporen, twaalf brandgraven en wegtracés aan uit de eerste tot derde eeuw na Christus. Omdat er vroeger al verschillende archeologische vondsten uit de Romeinse tijd gedaan werden, denkt archeoloog Bart Cherretté (Solva) dat het huidige Lede wellicht een centrale plaats voor de omgeving was.
"Op zich zijn de vondsten aan Domein Mesen niet zo uniek. Maar het geheel, samen met wat vroeger uit de Romeinse periode in Lede is aangetroffen, maakt de opgraving wel heel interessant. Was de omgeving landelijk met verspreide boerderijen, of nam de plaats een grotere centrale rol in? Ik denk eerder aan het laatste", aldus archeoloog Bart Cherretté. Een Romeinse vicus (hoofdplaats), zoals het nabijgelegen Velzeke, was de omgeving van het huidige Lede alvast niet.
Behalve de Romeinse sporen werden de afgelopen negen maanden kuilen, greppels, waterputten en mogelijk een wegtracé uit de volle en late middeleeuwen gevonden, maar geen bewoningssporen uit die periode. Er zijn wel kelders en funderingen van het 17de eeuwse markizaat teruggevonden. Het gaat om twee L-vormige gebouwen aan weerszijden van de oprijlaan, waarop afbeeldingen stonden op de kaart van Ferraris. (belga/adb)
(HLN)
"Lede was wellicht belangrijke Romeinse plaats"
De voorbije maanden troffen archeologen in Lede Romeinse bewoningssporen, twaalf brandgraven en wegtracés aan uit de eerste tot derde eeuw na Christus. Omdat er vroeger al verschillende archeologische vondsten uit de Romeinse tijd gedaan werden, denkt archeoloog Bart Cherretté (Solva) dat het huidige Lede wellicht een centrale plaats voor de omgeving was.
"Op zich zijn de vondsten aan Domein Mesen niet zo uniek. Maar het geheel, samen met wat vroeger uit de Romeinse periode in Lede is aangetroffen, maakt de opgraving wel heel interessant. Was de omgeving landelijk met verspreide boerderijen, of nam de plaats een grotere centrale rol in? Ik denk eerder aan het laatste", aldus archeoloog Bart Cherretté. Een Romeinse vicus (hoofdplaats), zoals het nabijgelegen Velzeke, was de omgeving van het huidige Lede alvast niet.
Behalve de Romeinse sporen werden de afgelopen negen maanden kuilen, greppels, waterputten en mogelijk een wegtracé uit de volle en late middeleeuwen gevonden, maar geen bewoningssporen uit die periode. Er zijn wel kelders en funderingen van het 17de eeuwse markizaat teruggevonden. Het gaat om twee L-vormige gebouwen aan weerszijden van de oprijlaan, waarop afbeeldingen stonden op de kaart van Ferraris. (belga/adb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.independent.co(...)s-italy-1968243.htmlquote:150 years after uniting it, Garibaldi divides Italy
By Peter Popham in Milan
Saturday, 8 May 2010
Giuseppe Garibaldi's status as a national hero has been questioned as Italy celebrates unification
Italy, Metternich said, was "only a geographical expression", but 150 years ago the greatest revolutionary the peninsula ever produced set about proving him wrong.
In the most dramatic episode in the long story of Italy's unification, Giuseppe Garibaldi, set sail from Genoa with two small steamers crammed with red-shirted comrades from northern Italy. They were known as the Mille, "the thousand", and they sailed south to conquer Sicily. In less than a month, and against all odds, they had seized Palermo. Soon Garibaldi was master of Sicily and had crossed over to the mainland to continue the rout.
This event has long been regarded as a crucial moment in the creation of the Italian nation, celebrated in romantic paintings and public monuments. The anniversary this week was the starting gun for a whole year of celebrations as Italy looks back on its short but tumultuous history as an independent nation. Organisers promise four major exhibitions and "an extraordinary programme of culture, sport and entertainment". The central exhibition, in Turin, examines Italy's independent history.
The only problem is that, despite the exhortations of the head of state, President Giorgio Napolitano, and lectures from on high by the establishment media, Italians appear conflicted about even marking the anniversary.
The Northern League's founder and leader, Umberto Bossi, called the celebrations "useless things." The party's newspaper demanded rhetorically, "The unity of Italy – what's there to celebrate?" and described the birth of the unitary state as "contrary to nature and history."
Another senior figure, Robert Cota, went so far as to describe Garibaldi as "a criminal who sowed death and destruction".
The League began life as a coven of extremists in the prosperous north, inveighing against "Big Thief Rome" and demanding secession from the supposedly blood-sucking south.
Silvio Berlusconi brought League members into his first government in 1994, and though they pulled the plug on that fragile administration, today they are his strongest coalition allies. They may have backtracked on their secession demands but they never tire of reminding people that the unity of the nation should not be taken for granted while they are around.
President Napolitano was on the defensive when he travelled to Genoa this week to honour the Thousand. "To celebrate the unity of Italy is not a waste of time or money," he declared. He urged Italians to show "a stronger sense of Italy and of being Italian".
And he defended Garibaldi, long regarded as the national hero but recently, as he put it, "incomprehensibly the object of gross denigration by new detractors".
"Let us incite ourselves," he said, "to have a bit more national pride."
The President's problem is that, a century and a half after the founders of the unified state set about, as they put it, "making Italians," the work is still only half done.
In Garibaldi's day, all the peoples of the peninsula spoke the dialect of their own region, so when the red shirts turned up on the shores of Sicily, they were regarded as scarcely less foreign than the British naval sailors who backed them up.
National wars, a national education system and nationwide television helped to forge a national language, but dialects are still alive. Pride in one's home town and its culture and food is still far more commonly encountered than pride in being Italian.
Colosseum brokkelt af
ROME - Van het Colosseum in Rome is zondag een stuk antiek pleisterwerk van bijna een vierkante meter afgebrokkeld. Het gebeurde voor de openstelling van het amfitheater voor publiek. Niemand raakte gewond.
Volgens de Italiaanse Confederatie van Archeologen is de Italiaanse hoofdstad „aan een tragedie ontsnapt”. Het ministerie van Cultuur wees erop dat het gedeelte van het Colosseum waar het pleisterwerk losliet, op de wachtlijst staat om gerestaureerd te worden.
Het Colosseum uit de klassieke oudheid, een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Rome, blijft gewoon open voor publiek, zo meldden Italiaanse media.
ROME - Van het Colosseum in Rome is zondag een stuk antiek pleisterwerk van bijna een vierkante meter afgebrokkeld. Het gebeurde voor de openstelling van het amfitheater voor publiek. Niemand raakte gewond.
Volgens de Italiaanse Confederatie van Archeologen is de Italiaanse hoofdstad „aan een tragedie ontsnapt”. Het ministerie van Cultuur wees erop dat het gedeelte van het Colosseum waar het pleisterwerk losliet, op de wachtlijst staat om gerestaureerd te worden.
Het Colosseum uit de klassieke oudheid, een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Rome, blijft gewoon open voor publiek, zo meldden Italiaanse media.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
10-05-2010
Fossielen van gigantische vliegende dinosaurus gevonden
Zo zag de vliegende dinosaurus er 95 miljoen jaar geleden uit, vermoeden wetenschappers. (Illustratie Karen Carr)
Op een bouwwerf nabij de Amerikaanse stad Dallas, in Texas, werden fossielen gevonden die toebehoren aan een enorme vliegende dinosaurus, die zo'n 95 miljoen jaar geleden leefde. De gigant had een spanwijdte van bijna drie meter en een bek met meer dan 100 messcherpe tanden.
Een onderkaak van het dier, ruim 35 centimeter lang, werd gevonden door amateur-fossielenjager Lance Hall. Die mag van een succesvolle ontdekking spreken, want paleontologen hebben het over een 'opmerkelijke ontdekking'. Het beest werd 'Aetodactylus halli' gedoopt, naar zijn vinder.
Reusachtig
Hall wist nauwelijks wat hij gevonden had toen hij een stuk van de kaak uit de grond van een heuveltop op een bouwwerf zag uitsteken. "Toen ik het fossiel bloot legde, besefte ik dat het de kaak van iets was", zegt hij. "Maar ik had geen idee van welk dier. Pas toen ik het fossiel helemaal bloot legde, kon ik me een beetje beginnen voorstellen aan welk reusachtig dier het toebehoorde."
Opvallend goed bewaard
Hall schonk het fossiel aan het Shuler Museum voor Paleontologie in Dallas, waar experts het onder de loep namen. Volgens professor Timothy Myers hadden de vleugels van de vliegende dinosaurus een spanwijdte van zo'n drie meter en had het in zijn onderkaak plaats voor 54 scherpe tanden. "De vondst is extra belangrijk omdat dit been zo goed bewaard bleef", zegt de prof. "De beenderen van zulke vliegende dieren zijn enorm licht en dus slecht bestand tegen de tand des tijds."
De Aetodactylus halli behoort tot de pterosaurussen, vliegende reptielen die zo'n 200 miljoen jaar geleden het luchtruim beheersten. Zo'n 65 miljoen jaar geleden verdwenen deze dinosaurussen, de eerste gewervelde dieren die konden vliegen, van onze planeet. (tw)
(HLN)
Fossielen van gigantische vliegende dinosaurus gevonden
Zo zag de vliegende dinosaurus er 95 miljoen jaar geleden uit, vermoeden wetenschappers. (Illustratie Karen Carr)
Op een bouwwerf nabij de Amerikaanse stad Dallas, in Texas, werden fossielen gevonden die toebehoren aan een enorme vliegende dinosaurus, die zo'n 95 miljoen jaar geleden leefde. De gigant had een spanwijdte van bijna drie meter en een bek met meer dan 100 messcherpe tanden.
Een onderkaak van het dier, ruim 35 centimeter lang, werd gevonden door amateur-fossielenjager Lance Hall. Die mag van een succesvolle ontdekking spreken, want paleontologen hebben het over een 'opmerkelijke ontdekking'. Het beest werd 'Aetodactylus halli' gedoopt, naar zijn vinder.
Reusachtig
Hall wist nauwelijks wat hij gevonden had toen hij een stuk van de kaak uit de grond van een heuveltop op een bouwwerf zag uitsteken. "Toen ik het fossiel bloot legde, besefte ik dat het de kaak van iets was", zegt hij. "Maar ik had geen idee van welk dier. Pas toen ik het fossiel helemaal bloot legde, kon ik me een beetje beginnen voorstellen aan welk reusachtig dier het toebehoorde."
Opvallend goed bewaard
Hall schonk het fossiel aan het Shuler Museum voor Paleontologie in Dallas, waar experts het onder de loep namen. Volgens professor Timothy Myers hadden de vleugels van de vliegende dinosaurus een spanwijdte van zo'n drie meter en had het in zijn onderkaak plaats voor 54 scherpe tanden. "De vondst is extra belangrijk omdat dit been zo goed bewaard bleef", zegt de prof. "De beenderen van zulke vliegende dieren zijn enorm licht en dus slecht bestand tegen de tand des tijds."
De Aetodactylus halli behoort tot de pterosaurussen, vliegende reptielen die zo'n 200 miljoen jaar geleden het luchtruim beheersten. Zo'n 65 miljoen jaar geleden verdwenen deze dinosaurussen, de eerste gewervelde dieren die konden vliegen, van onze planeet. (tw)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-05-2010
Ook Oude Grieken moesten besparen
Zo'n 2.300 jaar voor hun afstammelingen moesten de Oude Grieken die in de derde eeuw voor Christus in centraal-Macedonië leefden, zware bezuiningsmaatregelen ondergaan. Dat heeft een Griekse archeoloog, Manthos Besios, dinsdag verklaard.
Hij legde twee graftombes bloot uit de vierde en derde eeuw voor Christus op de plaats waar zich het oude Pydnas bevond in centraal-Macedonië. Daaruit leidt Besios af dat er in het gebied een periode van bezuinigingen heeft plaatsgevonden.
De tombes uit de vierde eeuw die ongeschonden bleven, bevatten gouden juwelen en ivoren objecten. Minder dan een eeuw later bleken de tombes soberder en kleiner en waren de offers in rook opgegaan, legt de archeoloog uit in de Griekse krant Ta Nea.
"Aan het einde van de vierde eeuw had de prefect Demetrios van Phalerum, die was benoemd door koning Cassandra, het verbod uitgevaardigd op de bouw van weelderige grafconstructies en een beperking opgelegd op verspilling bij begrafenisplechtigheden", stelt Besios.
"Het was in zekere zin zoals de periode die we nu meemaken (...) Indien je de huidige toestand wil vergelijken met die uit de Oudheid, zet dan Cassandra in de plaats van het IMF en Demetrios van Phalerum in de plaats van de premier of de minister van Financiën", besluit de archeoloog. (belga/jv)
(HLN)
Ook Oude Grieken moesten besparen
Zo'n 2.300 jaar voor hun afstammelingen moesten de Oude Grieken die in de derde eeuw voor Christus in centraal-Macedonië leefden, zware bezuiningsmaatregelen ondergaan. Dat heeft een Griekse archeoloog, Manthos Besios, dinsdag verklaard.
Hij legde twee graftombes bloot uit de vierde en derde eeuw voor Christus op de plaats waar zich het oude Pydnas bevond in centraal-Macedonië. Daaruit leidt Besios af dat er in het gebied een periode van bezuinigingen heeft plaatsgevonden.
De tombes uit de vierde eeuw die ongeschonden bleven, bevatten gouden juwelen en ivoren objecten. Minder dan een eeuw later bleken de tombes soberder en kleiner en waren de offers in rook opgegaan, legt de archeoloog uit in de Griekse krant Ta Nea.
"Aan het einde van de vierde eeuw had de prefect Demetrios van Phalerum, die was benoemd door koning Cassandra, het verbod uitgevaardigd op de bouw van weelderige grafconstructies en een beperking opgelegd op verspilling bij begrafenisplechtigheden", stelt Besios.
"Het was in zekere zin zoals de periode die we nu meemaken (...) Indien je de huidige toestand wil vergelijken met die uit de Oudheid, zet dan Cassandra in de plaats van het IMF en Demetrios van Phalerum in de plaats van de premier of de minister van Financiën", besluit de archeoloog. (belga/jv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-05-2010
Voorouder van krokodil opgegraven
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben de resten opgegraven van een krokodilachtige reptiel die ongeveer 238 miljoen jaar geleden in het huidige Brazilië leefde.
© Het reptiel met de naam Prestosuchus chiniquensis was ongeveer zeven meter lang en woog bijna een ton (900 kilo).
Het dier leefde nog voor het dinosaurustijdperk en was een voorouder van de krokodillen die nu in Brazilië voorkomen.
De paleontologen van de Lutheraanse Universiteit van Brazilië in Rio Grande hebben het fossiel opgegraven in een steenformatie in het dorpje Dona Francisca.
De botresten zijn zeer compleet en in goede staat, meldt persbureau AFP. Zo bevat het fossiel voor het eerst een goed bewaard gebleven achterpoot van een Prestosuchus.
Onvoorstelbaar
“Dit is iets wat we ons niet konden voorstellen”, verklaart hoofdonderzoeker Sergio Furtado Cabreira. “De kwaliteit en het formaat van het fossiel is sensationeel. Deze ontdekking zal ons in staat stellen om de anatomie van de Prestosuchus beter te begrijpen, zodat we zijn skelet precies kunnen nabouwen.”
Gekartelde tanden
Over het uiterlijk van de Presosuchus zijn wetenschappers tot nu toe nog relatief weinig te weten gekomen. Wel is bekend dat het dier een grote schedel had, gekartelde tanden en een lange staart.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Voorouder van krokodil opgegraven
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben de resten opgegraven van een krokodilachtige reptiel die ongeveer 238 miljoen jaar geleden in het huidige Brazilië leefde.
© Het reptiel met de naam Prestosuchus chiniquensis was ongeveer zeven meter lang en woog bijna een ton (900 kilo).
Het dier leefde nog voor het dinosaurustijdperk en was een voorouder van de krokodillen die nu in Brazilië voorkomen.
De paleontologen van de Lutheraanse Universiteit van Brazilië in Rio Grande hebben het fossiel opgegraven in een steenformatie in het dorpje Dona Francisca.
De botresten zijn zeer compleet en in goede staat, meldt persbureau AFP. Zo bevat het fossiel voor het eerst een goed bewaard gebleven achterpoot van een Prestosuchus.
Onvoorstelbaar
“Dit is iets wat we ons niet konden voorstellen”, verklaart hoofdonderzoeker Sergio Furtado Cabreira. “De kwaliteit en het formaat van het fossiel is sensationeel. Deze ontdekking zal ons in staat stellen om de anatomie van de Prestosuchus beter te begrijpen, zodat we zijn skelet precies kunnen nabouwen.”
Gekartelde tanden
Over het uiterlijk van de Presosuchus zijn wetenschappers tot nu toe nog relatief weinig te weten gekomen. Wel is bekend dat het dier een grote schedel had, gekartelde tanden en een lange staart.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Thoroughly modern Mummy: 500-year-old remains of Korean woman discovered with her handbag
They were traditionally buried with their most treasured possessions to take with them into their afterlife.
And for this female mummy, her most important item was her handbag.
The corpse of the Korean woman, which is thought to date back 500 years, was also discovered with her finest clothes as well as a the intricate satchel and ornaments.
Discovery: A female mummy was discovered at an industrial complex site in Osan, near Seoul, South Korea. It is believed to be about 500 years old
Researchers at the Seogyeong Cultural Properties Research Institute in Seoul believe the woman was the wife of a high-level government official during the Joseon Dynasty and who died during the 16th century.
Early analysis of the wooden coffin in which she was interred has revealed characters which indicate she was a woman of importance.
The coffin was found at an industrial complex site in Osan, Gyeonggi Province in South Korea.
It hails from the Joseon Dynasty, which ruled between 1392 until 1910.
The clothes found with the mummy will help researchers in the study of how women lived during the era.
Treasured possessions: A satchel and ornaments worn by and buried with the Joseon Dynasty woman whose remains were found at an industrial complex site
Although mummies are normally associated with ancient Egypt, mummification was common in Korea.
Unlike the Egyptian process, Korean corpses were not deliberately mummified. It was a naturally occurring phenomenon of the way they were buried.
During the dynasty, the upper classes were buried in a way that prevented the body's decay.
They placed their dead in hoegyeok, a type of tomb, and corpses were buried in double-sided coffins and covered with a layer of a limestone mixture which completely isolated the body from water and air.
Final resting place: Researchers inspect the wooden coffin which contained the woman's mummified remains
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)g.html#ixzz0nng5pDZy
They were traditionally buried with their most treasured possessions to take with them into their afterlife.
And for this female mummy, her most important item was her handbag.
The corpse of the Korean woman, which is thought to date back 500 years, was also discovered with her finest clothes as well as a the intricate satchel and ornaments.
Discovery: A female mummy was discovered at an industrial complex site in Osan, near Seoul, South Korea. It is believed to be about 500 years old
Researchers at the Seogyeong Cultural Properties Research Institute in Seoul believe the woman was the wife of a high-level government official during the Joseon Dynasty and who died during the 16th century.
Early analysis of the wooden coffin in which she was interred has revealed characters which indicate she was a woman of importance.
The coffin was found at an industrial complex site in Osan, Gyeonggi Province in South Korea.
It hails from the Joseon Dynasty, which ruled between 1392 until 1910.
The clothes found with the mummy will help researchers in the study of how women lived during the era.
Treasured possessions: A satchel and ornaments worn by and buried with the Joseon Dynasty woman whose remains were found at an industrial complex site
Although mummies are normally associated with ancient Egypt, mummification was common in Korea.
Unlike the Egyptian process, Korean corpses were not deliberately mummified. It was a naturally occurring phenomenon of the way they were buried.
During the dynasty, the upper classes were buried in a way that prevented the body's decay.
They placed their dead in hoegyeok, a type of tomb, and corpses were buried in double-sided coffins and covered with a layer of a limestone mixture which completely isolated the body from water and air.
Final resting place: Researchers inspect the wooden coffin which contained the woman's mummified remains
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)g.html#ixzz0nng5pDZy
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
13-05-2010
Reuzedinosaurussen lieten voetsporen na in Argentinië
Deze voetafdrukken, gevonden in Frankrijk, zijn lang niet zo spectaculair als die in Argentinië.
Er zijn voetsporen van gigantische dinosaurussen ontdekt in Patagonië (Argentinië). Dat meldt Jorge Calvo, geoloog aan de nationale universiteit van Comahue. De sporen hebben een diameter van wel 1,20 meter.
"Er zijn heel wat sporen van Sauropoda dinosaurussen gevonden van verschillend formaat", verklaarde de wetenschapper. Calvo omschrijft de vondst als "spectaculair" wegens de diepte van de sporen en de beenderen die er zijn gevonden.
Het gebied waar de sporen werden aangetroffen, in de Argentijnse zuidelijke provincie Neuquen, krijgt ook wel de bijnaam het Argentijnse "Jurassic Park".
Yogaprofessor
De sporen werden toevallig ontdekt door een yogaprofessor die er oefeningen deed in de buitenlucht. "Ik zag eerst een zeer vreemde kuil, en toen nog een, en nog een en toen drong het tot me door dat het ging om een voetspoor van een dinosaurus", vertelde Silvia Cuevas.
Goed bewaard
"De sporen zijn erg goed bewaard", aldus Jorge Calvo, die ook directeur is van het paleontologisch onderzoekscentrum Lago Los Barreales. Volgens de onderzoeker zijn de sporen "90 miljoen jaar oud". (belga/edp)
(HLN)
Reuzedinosaurussen lieten voetsporen na in Argentinië
Deze voetafdrukken, gevonden in Frankrijk, zijn lang niet zo spectaculair als die in Argentinië.
Er zijn voetsporen van gigantische dinosaurussen ontdekt in Patagonië (Argentinië). Dat meldt Jorge Calvo, geoloog aan de nationale universiteit van Comahue. De sporen hebben een diameter van wel 1,20 meter.
"Er zijn heel wat sporen van Sauropoda dinosaurussen gevonden van verschillend formaat", verklaarde de wetenschapper. Calvo omschrijft de vondst als "spectaculair" wegens de diepte van de sporen en de beenderen die er zijn gevonden.
Het gebied waar de sporen werden aangetroffen, in de Argentijnse zuidelijke provincie Neuquen, krijgt ook wel de bijnaam het Argentijnse "Jurassic Park".
Yogaprofessor
De sporen werden toevallig ontdekt door een yogaprofessor die er oefeningen deed in de buitenlucht. "Ik zag eerst een zeer vreemde kuil, en toen nog een, en nog een en toen drong het tot me door dat het ging om een voetspoor van een dinosaurus", vertelde Silvia Cuevas.
Goed bewaard
"De sporen zijn erg goed bewaard", aldus Jorge Calvo, die ook directeur is van het paleontologisch onderzoekscentrum Lago Los Barreales. Volgens de onderzoeker zijn de sporen "90 miljoen jaar oud". (belga/edp)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-05-2010
Taal in Teotihuacan
Over Teotihuacan weten we dat de ouderdom niet te bepalen valt. De Azteken betrokken de stad toen hij allang verlaten was. Niemand weet door wie of waarom Teotihuacan gebouwd is, al wordt er natuurlijk veel gespeculeerd op basis van de archeologische puzzelstukjes die men blijft vinden. Aan het nog onbekende totaalplaatje is nu een nieuw stukje toegevoegd: sporen van een geschreven taal.
In Teotihuacan werden voorheen alleen maar stenen gevonden. Weliswaar in de vorm van prachtige gebouwen, maar het blijft steen zonder enige vorm van duiding. Niet zo heel lang geleden vond men enkele inscripties die erop duiden dat de oude bouwers ook een geschreven taal kenden. Het blijft onduidelijk wie precies de inscripties gemaakt heeft. Steen valt immers niet zo makkelijk zonder context te dateren. Werden deze inscripties gemaakt door de bouwers van de indrukwekkende stad of zijn het graffiti-uitingen van de Azteken? Betekenen ze iets en zo ja, welk verhaal vertellen de hiërogliefen van Teotihuacan?
(Grenswetenschap)
Taal in Teotihuacan
Over Teotihuacan weten we dat de ouderdom niet te bepalen valt. De Azteken betrokken de stad toen hij allang verlaten was. Niemand weet door wie of waarom Teotihuacan gebouwd is, al wordt er natuurlijk veel gespeculeerd op basis van de archeologische puzzelstukjes die men blijft vinden. Aan het nog onbekende totaalplaatje is nu een nieuw stukje toegevoegd: sporen van een geschreven taal.
In Teotihuacan werden voorheen alleen maar stenen gevonden. Weliswaar in de vorm van prachtige gebouwen, maar het blijft steen zonder enige vorm van duiding. Niet zo heel lang geleden vond men enkele inscripties die erop duiden dat de oude bouwers ook een geschreven taal kenden. Het blijft onduidelijk wie precies de inscripties gemaakt heeft. Steen valt immers niet zo makkelijk zonder context te dateren. Werden deze inscripties gemaakt door de bouwers van de indrukwekkende stad of zijn het graffiti-uitingen van de Azteken? Betekenen ze iets en zo ja, welk verhaal vertellen de hiërogliefen van Teotihuacan?
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ook Oude Grieken moesten besparen
Zo'n 2.300 jaar voor hun afstammelingen moesten de Oude Grieken die in de derde eeuw voor Christus in centraal-Macedonië leefden, zware bezuiningsmaatregelen ondergaan. Dat heeft een Griekse archeoloog, Manthos Besios, dinsdag verklaard.
Hij legde twee graftombes bloot uit de vierde en derde eeuw voor Christus op de plaats waar zich het oude Pydnas bevond in centraal-Macedonië. Daaruit leidt Besios af dat er in het gebied een periode van bezuinigingen heeft plaatsgevonden.
De tombes uit de vierde eeuw die ongeschonden bleven, bevatten gouden juwelen en ivoren objecten. Minder dan een eeuw later bleken de tombes soberder en kleiner en waren de offers in rook opgegaan, legt de archeoloog uit in de Griekse krant Ta Nea.
"Aan het einde van de vierde eeuw had de prefect Demetrios van Phalerum, die was benoemd door koning Cassandra, het verbod uitgevaardigd op de bouw van weelderige grafconstructies en een beperking opgelegd op verspilling bij begrafenisplechtigheden", stelt Besios.
"Het was in zekere zin zoals de periode die we nu meemaken (...) Indien je de huidige toestand wil vergelijken met die uit de Oudheid, zet dan Cassandra in de plaats van het IMF en Demetrios van Phalerum in de plaats van de premier of de minister van Financiën", besluit de archeoloog. (belga/jv)
(HLN)
Zo'n 2.300 jaar voor hun afstammelingen moesten de Oude Grieken die in de derde eeuw voor Christus in centraal-Macedonië leefden, zware bezuiningsmaatregelen ondergaan. Dat heeft een Griekse archeoloog, Manthos Besios, dinsdag verklaard.
Hij legde twee graftombes bloot uit de vierde en derde eeuw voor Christus op de plaats waar zich het oude Pydnas bevond in centraal-Macedonië. Daaruit leidt Besios af dat er in het gebied een periode van bezuinigingen heeft plaatsgevonden.
De tombes uit de vierde eeuw die ongeschonden bleven, bevatten gouden juwelen en ivoren objecten. Minder dan een eeuw later bleken de tombes soberder en kleiner en waren de offers in rook opgegaan, legt de archeoloog uit in de Griekse krant Ta Nea.
"Aan het einde van de vierde eeuw had de prefect Demetrios van Phalerum, die was benoemd door koning Cassandra, het verbod uitgevaardigd op de bouw van weelderige grafconstructies en een beperking opgelegd op verspilling bij begrafenisplechtigheden", stelt Besios.
"Het was in zekere zin zoals de periode die we nu meemaken (...) Indien je de huidige toestand wil vergelijken met die uit de Oudheid, zet dan Cassandra in de plaats van het IMF en Demetrios van Phalerum in de plaats van de premier of de minister van Financiën", besluit de archeoloog. (belga/jv)
(HLN)
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Zie 6 posts hierbovenquote:Op zondag 16 mei 2010 12:49 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ook Oude Grieken moesten besparen
Zo'n 2.300 jaar voor hun afstammelingen moesten de Oude Grieken die in de derde eeuw voor Christus in centraal-Macedonië leefden, zware bezuiningsmaatregelen ondergaan. Dat heeft een Griekse archeoloog, Manthos Besios, dinsdag verklaard.
Hij legde twee graftombes bloot uit de vierde en derde eeuw voor Christus op de plaats waar zich het oude Pydnas bevond in centraal-Macedonië. Daaruit leidt Besios af dat er in het gebied een periode van bezuinigingen heeft plaatsgevonden.
De tombes uit de vierde eeuw die ongeschonden bleven, bevatten gouden juwelen en ivoren objecten. Minder dan een eeuw later bleken de tombes soberder en kleiner en waren de offers in rook opgegaan, legt de archeoloog uit in de Griekse krant Ta Nea.
"Aan het einde van de vierde eeuw had de prefect Demetrios van Phalerum, die was benoemd door koning Cassandra, het verbod uitgevaardigd op de bouw van weelderige grafconstructies en een beperking opgelegd op verspilling bij begrafenisplechtigheden", stelt Besios.
"Het was in zekere zin zoals de periode die we nu meemaken (...) Indien je de huidige toestand wil vergelijken met die uit de Oudheid, zet dan Cassandra in de plaats van het IMF en Demetrios van Phalerum in de plaats van de premier of de minister van Financiën", besluit de archeoloog. (belga/jv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.rnw.nl/nederla(...)dement-op-middelburgquote:Vergeten bombardement op Middelburg
Vrijdag 17 mei 1940 is de geschiedenis ingegaan als Vreselijke Vrijdag. Op die datum werd de Zeeuwse hoofdstad Middelburg gebombardeerd. Zeventig jaar later wordt deze gebeurtenis groots herdacht onder de noemer Het Vergeten Bombardement. NL Magazine sprak met een ooggetuige en een historicus.
Jo Witte weet het nog precies. De geboren en getogen Middelburger is nu 81 jaar oud en maakte het bombardement zeventig jaar geleden als 11-jarige jongen van nabij mee. Zijn ouderlijk huis was al op 15 mei vernield, toen een neergeschoten Duits vliegtuig zijn bommen afgooide voordat het neerstortte in de Oosterschelde.
Daarom schuilde hij in het Oostindisch Huis, een historisch VOC-pand. Maar dat brandde na het bombardement op 17 mei volledig af. ‘De stad was een brandende massa en middenin stond de Lange Jan, de hoogste toren van de stad, in brand als een fakkel. Tegen middernacht zagen we de bovenste helft neerstorten.’
Historische schade
In de herinnering is het bombardement op Middelburg helemaal overschaduwd door het bombardement op Rotterdam, drie dagen eerder op 14 mei. Er kwamen in Middelburg weliswaar ‘slechts’ tweeëntwintig mensen om het leven, maar de schade aan het historische centrum van de stad was enorm.
Historicus Peter Sijnke: ‘Er zijn bijna 600 gebouwen in de middeleeuwse binnenstad volledig verwoest. Een ongelofelijk cultureel verlies was de Provinciale Zeeuwse Bibliotheek in de Lange Delft. Niet alleen het 18de-eeuwse pand, maar 160.000 boeken, waaronder middeleeuwse handschriften zijn verbrand. 20.000 boeken die in de kelder stonden zijn beschadigd door bluswater.’
17-05-2010quote:Op donderdag 13 mei 2010 11:33 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Thoroughly modern Mummy: 500-year-old remains of Korean woman discovered with her handbag
500 jaar oude mummie gevonden in Zuid-Korea
In de buurt van de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul is afgelopen maand een ongeveer 500 jaar oude mummie opgegraven. Onderzoekers denken dat de vrouwelijke mummie de echtgenote was van een vooraanstaande functionaris in de Joseon-dynastie (1392-1910).
De mummie werd begraven in een houten kist. Ze werd begraven met waardevolle bezittingen als sieraden en een handtas. Aan de hand van die voorwerpen hopen de onderzoekers een beter beeld te krijgen van de manier waarop vrouwen in die tijd leefden.
In de Joseon-dynastie was mummificatie erg gebruikelijk, al verschilt de manier waarop wel met die van de Egyptische. In Korea werden de lichamen ingesmeerd met een mengsel van kalksteen en vervolgens in een dubbelzijdige kist begraven, zodat ze als het ware 'vacuum verpakt' werden. De onderzoekers denken op de site ook nog het lichaam van de echtgenoot te vinden. (sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-05-2010
Oudste tombe Midden-Amerika gevonden
MEXICO-STAD - Archeologen hebben in Mexico naar eigen zeggen de oudste graftombe van Midden-Amerika gevonden.
Dat heeft het Mexicaanse nationale instituut voor antropologie en geschiedenis (INAH), maandag bekendgemaakt.
De tombe, aangetroffen in de zuidelijke deelstaat Chiapas, is ongeveer 2700 jaar oud en behoort tot de vroege Zoque-cultuur.
De vondst werd vlakbij het toeristische plaatsje Chiapa de Corzo gedaan. De tombe is ongeveer 12 vierkante meter groot en bevindt zich in een kleine piramide van 6 of 7 meter hoog, waarop een tempeltje is gebouwd. Vermoedelijk is het de laatste rustplaats van een edelman.
Bijzonder
Dat het graf zich in een kleine piramide bevindt wordt door het INAH ''bijzonder'' genoemd. Tot nu toe werd algemeen aangenomen dat dergelijke constructies pas veel later werden gebouwd. ''De tombe is zo'n duizend jaar ouder dan de graven in de piramides van de Maya's'', licht een van de archeologen toe.
In het graf zijn de resten van vier mensen gevonden, waarvan twee gekleed in jaden kostuums. Daarnaast troffen de archeologen meer dan duizend voorwerpen aan, waaronder aardewerk en sieraden van edelstenen.
De Zoques, waarvan er nu nog steeds zo'n 40.000 in Chiapas wonen, stammen af van de Olmeken, één van de oudste volken van Latijns-Amerika. Chiapas en het nabijgelegen schiereiland Yucatán staan vooral bekend om de Maya's, die het gebied beheersten tot de komst van de Spaanse veroveraars. Ruïnes van de Maya's zoals Palenque, Chichén Itzá, Uxmal en Tulum lokken jaarlijks vele honderdduizenden toeristen naar het zuiden van Mexico.
© ANP
(nu.nl)
Oudste tombe Midden-Amerika gevonden
MEXICO-STAD - Archeologen hebben in Mexico naar eigen zeggen de oudste graftombe van Midden-Amerika gevonden.
Dat heeft het Mexicaanse nationale instituut voor antropologie en geschiedenis (INAH), maandag bekendgemaakt.
De tombe, aangetroffen in de zuidelijke deelstaat Chiapas, is ongeveer 2700 jaar oud en behoort tot de vroege Zoque-cultuur.
De vondst werd vlakbij het toeristische plaatsje Chiapa de Corzo gedaan. De tombe is ongeveer 12 vierkante meter groot en bevindt zich in een kleine piramide van 6 of 7 meter hoog, waarop een tempeltje is gebouwd. Vermoedelijk is het de laatste rustplaats van een edelman.
Bijzonder
Dat het graf zich in een kleine piramide bevindt wordt door het INAH ''bijzonder'' genoemd. Tot nu toe werd algemeen aangenomen dat dergelijke constructies pas veel later werden gebouwd. ''De tombe is zo'n duizend jaar ouder dan de graven in de piramides van de Maya's'', licht een van de archeologen toe.
In het graf zijn de resten van vier mensen gevonden, waarvan twee gekleed in jaden kostuums. Daarnaast troffen de archeologen meer dan duizend voorwerpen aan, waaronder aardewerk en sieraden van edelstenen.
De Zoques, waarvan er nu nog steeds zo'n 40.000 in Chiapas wonen, stammen af van de Olmeken, één van de oudste volken van Latijns-Amerika. Chiapas en het nabijgelegen schiereiland Yucatán staan vooral bekend om de Maya's, die het gebied beheersten tot de komst van de Spaanse veroveraars. Ruïnes van de Maya's zoals Palenque, Chichén Itzá, Uxmal en Tulum lokken jaarlijks vele honderdduizenden toeristen naar het zuiden van Mexico.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-05-2010
Prehistorische dildo diende ook om vuurtje te stoken
Het oudste tot dusver bekende seksspeeltje had meer in z'n mars dan vrouwen te bevredigen. De stenen fallus diende namelijk ook om een vuurtje te stoken. Dat meldt de website van The Independent.
Het 30.000 jaar oude kleinood werd gevonden in een grot in Duitsland. Het stenen geval geval wordt nu bestudeerd door wetenschappers van de universiteit van Tübingen.
Uitzonderlijk
De vondst wordt als uitzonderlijk bestempeld. Fallussymbolen uit die periode zijn erg zeldzaam. Kunstwerken die vrouwen afbeelden komen meer voor.
Inkervingen
Op de voorhistorische penis uit siltsteen zijn sporen te zien van vuursteen die er tegen gewreven werd. Ook zijn inkervingen rond een gepolijst uiteinde aangebracht. Volgens wetenschappers ligt het voor de hand dat deze steen ook gebruikt werd als seksspeeltje.
Aan diggelen geslagen
Archeologen hebben het multifunctionele gebruiksvoorwerp weer in elkaar gepuzzeld uit meer dan een dozijn fragmenten. Blijkbaar werd de 'vuurdildo' stukgeslagen. Vraag is of dit gebeurde door een jaloerse holbewoner of een malcontente holbewoonster die vond dat de stenen penis zijn werk niet naar behoren verrichtte. (eb)
(HLN)
Prehistorische dildo diende ook om vuurtje te stoken
Het oudste tot dusver bekende seksspeeltje had meer in z'n mars dan vrouwen te bevredigen. De stenen fallus diende namelijk ook om een vuurtje te stoken. Dat meldt de website van The Independent.
Het 30.000 jaar oude kleinood werd gevonden in een grot in Duitsland. Het stenen geval geval wordt nu bestudeerd door wetenschappers van de universiteit van Tübingen.
Uitzonderlijk
De vondst wordt als uitzonderlijk bestempeld. Fallussymbolen uit die periode zijn erg zeldzaam. Kunstwerken die vrouwen afbeelden komen meer voor.
Inkervingen
Op de voorhistorische penis uit siltsteen zijn sporen te zien van vuursteen die er tegen gewreven werd. Ook zijn inkervingen rond een gepolijst uiteinde aangebracht. Volgens wetenschappers ligt het voor de hand dat deze steen ook gebruikt werd als seksspeeltje.
Aan diggelen geslagen
Archeologen hebben het multifunctionele gebruiksvoorwerp weer in elkaar gepuzzeld uit meer dan een dozijn fragmenten. Blijkbaar werd de 'vuurdildo' stukgeslagen. Vraag is of dit gebeurde door een jaloerse holbewoner of een malcontente holbewoonster die vond dat de stenen penis zijn werk niet naar behoren verrichtte. (eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-05-2010
Karel de Grote ligt toch niet begraven in kathedraal Aken
Op zoek naar het graf van de middeleeuwse heerser Karel de Grote hebben archeologen de populaire theorie weggewuifd dat hij in het atrium van de kathedraal van Aken is begraven.
Een Akens team van archeologen rond Andreas Schaub heeft drie jaar gezocht naar bewijzen voor de uit de jaren tachtig daterende theorie dat de "eerste echte Europeaan" in het kerkgebouw is begraven na zijn dood in het jaar 814. Maar de oudste tijdens de laatste opgravingen gevonden voorwerpen dateren van de dertiende eeuw.
De plaats waar Karel de Grote is begraven, houdt deskundigen al eeuwen bezig. Nu de laatste zoekpoging is mislukt, wordt het vinden van het graf wellicht nog moeilijker. Karel de Grote is op zijn sterfdag, 28 januari 814, haastig begraven. Zowat 250 jaar later lokaliseerde keizer Friedrich Barbarossa het graf en verhuisde hij de beenderen. Die bevinden zich nu in een schrijn in de kathedraal van Aken. (dpa/gb)
(HLN)
Karel de Grote ligt toch niet begraven in kathedraal Aken
Op zoek naar het graf van de middeleeuwse heerser Karel de Grote hebben archeologen de populaire theorie weggewuifd dat hij in het atrium van de kathedraal van Aken is begraven.
Een Akens team van archeologen rond Andreas Schaub heeft drie jaar gezocht naar bewijzen voor de uit de jaren tachtig daterende theorie dat de "eerste echte Europeaan" in het kerkgebouw is begraven na zijn dood in het jaar 814. Maar de oudste tijdens de laatste opgravingen gevonden voorwerpen dateren van de dertiende eeuw.
De plaats waar Karel de Grote is begraven, houdt deskundigen al eeuwen bezig. Nu de laatste zoekpoging is mislukt, wordt het vinden van het graf wellicht nog moeilijker. Karel de Grote is op zijn sterfdag, 28 januari 814, haastig begraven. Zowat 250 jaar later lokaliseerde keizer Friedrich Barbarossa het graf en verhuisde hij de beenderen. Die bevinden zich nu in een schrijn in de kathedraal van Aken. (dpa/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-05-2010
Hunebedscan Borger brengt veel aan licht
BORGER - Een scan van een hunebed in Borger (Drenthe) heeft zo veel aan het licht gebracht dat het komend half jaar nieuw bodemonderzoek onder het hunebed volgt.
Dat maakte het Hunebedcentrum in Borger dinsdag bekend.
Uit bodemscans die afgelopen maanden werden uitgevoerd, blijkt onder meer dat de oorspronkelijke kleivloer nog geheel intact is.
Ook de belangrijkste bodemlaag van 30 centimeter daarboven is nog steeds in goede staat. Dit maakt de kans groot dat voorwerpen uit de oudheid, zoals trechterbekers, vuistbijlen en sieraden nog ongeschonden in de bodem liggen.
Trechterbekervolk
Bovendien zijn opmerkelijke bodemstructuren onder de oorspronkelijke grafkelder aangetroffen.
Dit duidt mogelijk op een vroegere cultuur dan het Trechterbekervolk, dat de hunebedden bouwde. Om dit vast te stellen wordt de grond rondom het hunebed opnieuw onderzocht.
© ANP
(nu.nl)
Hunebedscan Borger brengt veel aan licht
BORGER - Een scan van een hunebed in Borger (Drenthe) heeft zo veel aan het licht gebracht dat het komend half jaar nieuw bodemonderzoek onder het hunebed volgt.
Dat maakte het Hunebedcentrum in Borger dinsdag bekend.
Uit bodemscans die afgelopen maanden werden uitgevoerd, blijkt onder meer dat de oorspronkelijke kleivloer nog geheel intact is.
Ook de belangrijkste bodemlaag van 30 centimeter daarboven is nog steeds in goede staat. Dit maakt de kans groot dat voorwerpen uit de oudheid, zoals trechterbekers, vuistbijlen en sieraden nog ongeschonden in de bodem liggen.
Trechterbekervolk
Bovendien zijn opmerkelijke bodemstructuren onder de oorspronkelijke grafkelder aangetroffen.
Dit duidt mogelijk op een vroegere cultuur dan het Trechterbekervolk, dat de hunebedden bouwde. Om dit vast te stellen wordt de grond rondom het hunebed opnieuw onderzocht.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-05-2010
Schuilkelder uit WOII blootgelegd in Ursel
Bij wegwerkzaamheden in Ursel (Knesselare) stootte een aannemer gisteren op een schuilkelder uit de Tweede Wereldoorlog. De ondergrondse constructie blijkt in perfecte staat en het gemeentebestuur vroeg een archeoloog van Universiteit Gent om deze voormiddag de kelder te bestuderen.
Andere toegang
"We wisten van de kelder dankzij een foto van een Engelse soldaat, maar ik vermoed dat sinds de jaren zestig de toegang in het trottoir met straatstenen afgedekt was", zegt cultuurschepen Hilde Trenson (Groep 9910). "Bij het openleggen van het wegtracé in Urseldorp stootte de aannemer gisteren echter op een andere toegang. Een brandladder in een schacht kwam uit op een ondergrondse ruimte van vijf op zes meter die met faiencetegels is afgewerkt. De schuilkelder blijkt in perfecte staat en dat is verrassend."
Een archeoloog van de Gentse universiteit zal de kelder bestuderen. "We willen de kelder graag behouden, maar de toegankelijkheid zal wellicht een probleem worden," aldus de schepen. (belga/ddh)
(HLN)
Schuilkelder uit WOII blootgelegd in Ursel
Bij wegwerkzaamheden in Ursel (Knesselare) stootte een aannemer gisteren op een schuilkelder uit de Tweede Wereldoorlog. De ondergrondse constructie blijkt in perfecte staat en het gemeentebestuur vroeg een archeoloog van Universiteit Gent om deze voormiddag de kelder te bestuderen.
Andere toegang
"We wisten van de kelder dankzij een foto van een Engelse soldaat, maar ik vermoed dat sinds de jaren zestig de toegang in het trottoir met straatstenen afgedekt was", zegt cultuurschepen Hilde Trenson (Groep 9910). "Bij het openleggen van het wegtracé in Urseldorp stootte de aannemer gisteren echter op een andere toegang. Een brandladder in een schacht kwam uit op een ondergrondse ruimte van vijf op zes meter die met faiencetegels is afgewerkt. De schuilkelder blijkt in perfecte staat en dat is verrassend."
Een archeoloog van de Gentse universiteit zal de kelder bestuderen. "We willen de kelder graag behouden, maar de toegankelijkheid zal wellicht een probleem worden," aldus de schepen. (belga/ddh)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Machinehersteller ontdekt naziplannen voor supermuseum
Een fotoalbum met gedetailleerde plannen voor een supermuseum van de nazi's, waarin duizenden gestolen kunststukken zouden komen, werd bij toeval ontdekt door een hersteller van wasmachines. De man vond het onschatbare werk bij een ex-soldaat, die het na WO II mee naar huis nam.
Oorlogsveteraan John Pistone bewaarde het historisch waardevolle werk onwetend 65 jaar bij zich thuis.
De Amerikaanse soldaat John Pistone had er geen benul van hoe belangrijk het zware, groene, in leder gebonden boek 'Fotogalerij Linz XIII' was dat hij in 1945 als aandenken meenam uit Hitlers bergverblijf in Berchtesgarden. Hij hield het al die jaren gewoon bij in zijn woning in Ohio, Cleveland.
Maar een hersteller die bij Pistone thuis kwam, en die een grote liefde voor geschiedenis koestert, wist meteen dat het werk iets speciaals was. Via internet legde hij contacten met de vereniging Monuments Men Foundation for the Preservation of Art in Dallas, die twee gelijkaardige boeken in haar bezit had. Samen met Monuments Men-stichter Robert Edsel ontdekte hij precies hoé belangrijk de boeken zijn.
Nazi-obsessie
Hitler, in zijn vroege jaren zelf gezakt kunstschoolstudent en amateurschilder, was geobsedeerd door kunst, en zag de expansie van nazi-Duitsland als een kans om zijn collectie uit te breiden met topwerken uit alle bezette gebieden.
Elke Kerstmis, en bij elke verjaardag, kreeg de Führer een deel van een boekencollectie cadeau waarin alle buitgemaakte kunst netjes werd opgelijst. De kunstverzameling zou uiteindelijk moeten resulteren in een gigantisch 'Führermuseum', in Hitlers Oostenrijkse geboortestad Linz.
Megalomane plannen
Adolf Hitler wou dat het nieuwe museum de grote kunsttempels in Dresden en München naar de kroon zou steken. Hij tekende zelfs mee de megalomane plannen uit, waarin ook plaats was voor een theater, een opera en een hotel. Op foto's is te zien hoe hij aan de museumvoorstellen werkt. Een schaalmodel prijkte zelfs in de bunker van de Führer in Linz, het laatste bastion waarin de nazileider zich ophield.
"De kunstcollecties die ik opbouwde, dienden niet om mezelf te verrijken, maar om een galerij te bouwen in Linz", schreef de Führer in zijn testament, net voor hij zelfmoord pleegde in april 1945.
Souvenir
In totaal kreeg Hitler 31 boeken cadeau. Het pas ontdekte deel bevat foto's van 19de-eeuwse Duitse en Oostenrijkse werken, de kunst die Hitler het meest bewonderde omdat het Germaanse volk - in heroïsche poses en tegen een idyllische achtergrond - er zo vaak in werd afgebeeld.
"Voor mij was het gewoon een boek met foto's van oude schilderijen", zegt Pistone, die nu 88 jaar oud is. "Een aandenken om te bewijzen dat ik op die berg van Hitler was geweest."
Vandaag ontbreken nog elf delen in de collectie. Vermoed wordt dat het merendeel van de boeken werd meegenomen door soldaten die op souvenirjacht waren in Hitlers vesting. De kans dat ze allemaal teruggevonden worden, is dan ook bijzonder klein. (tw)
Een fotoalbum met gedetailleerde plannen voor een supermuseum van de nazi's, waarin duizenden gestolen kunststukken zouden komen, werd bij toeval ontdekt door een hersteller van wasmachines. De man vond het onschatbare werk bij een ex-soldaat, die het na WO II mee naar huis nam.
Oorlogsveteraan John Pistone bewaarde het historisch waardevolle werk onwetend 65 jaar bij zich thuis.
De Amerikaanse soldaat John Pistone had er geen benul van hoe belangrijk het zware, groene, in leder gebonden boek 'Fotogalerij Linz XIII' was dat hij in 1945 als aandenken meenam uit Hitlers bergverblijf in Berchtesgarden. Hij hield het al die jaren gewoon bij in zijn woning in Ohio, Cleveland.
Maar een hersteller die bij Pistone thuis kwam, en die een grote liefde voor geschiedenis koestert, wist meteen dat het werk iets speciaals was. Via internet legde hij contacten met de vereniging Monuments Men Foundation for the Preservation of Art in Dallas, die twee gelijkaardige boeken in haar bezit had. Samen met Monuments Men-stichter Robert Edsel ontdekte hij precies hoé belangrijk de boeken zijn.
Nazi-obsessie
Hitler, in zijn vroege jaren zelf gezakt kunstschoolstudent en amateurschilder, was geobsedeerd door kunst, en zag de expansie van nazi-Duitsland als een kans om zijn collectie uit te breiden met topwerken uit alle bezette gebieden.
Elke Kerstmis, en bij elke verjaardag, kreeg de Führer een deel van een boekencollectie cadeau waarin alle buitgemaakte kunst netjes werd opgelijst. De kunstverzameling zou uiteindelijk moeten resulteren in een gigantisch 'Führermuseum', in Hitlers Oostenrijkse geboortestad Linz.
Megalomane plannen
Adolf Hitler wou dat het nieuwe museum de grote kunsttempels in Dresden en München naar de kroon zou steken. Hij tekende zelfs mee de megalomane plannen uit, waarin ook plaats was voor een theater, een opera en een hotel. Op foto's is te zien hoe hij aan de museumvoorstellen werkt. Een schaalmodel prijkte zelfs in de bunker van de Führer in Linz, het laatste bastion waarin de nazileider zich ophield.
"De kunstcollecties die ik opbouwde, dienden niet om mezelf te verrijken, maar om een galerij te bouwen in Linz", schreef de Führer in zijn testament, net voor hij zelfmoord pleegde in april 1945.
Souvenir
In totaal kreeg Hitler 31 boeken cadeau. Het pas ontdekte deel bevat foto's van 19de-eeuwse Duitse en Oostenrijkse werken, de kunst die Hitler het meest bewonderde omdat het Germaanse volk - in heroïsche poses en tegen een idyllische achtergrond - er zo vaak in werd afgebeeld.
"Voor mij was het gewoon een boek met foto's van oude schilderijen", zegt Pistone, die nu 88 jaar oud is. "Een aandenken om te bewijzen dat ik op die berg van Hitler was geweest."
Vandaag ontbreken nog elf delen in de collectie. Vermoed wordt dat het merendeel van de boeken werd meegenomen door soldaten die op souvenirjacht waren in Hitlers vesting. De kans dat ze allemaal teruggevonden worden, is dan ook bijzonder klein. (tw)
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
21-05-2010
De Romeinse Germanenpolitiek
120 v. Chr. - 16 n. Chr.
Behalve in het Teutoburgerwoud leverde Rome nog vele andere malen slag tegen de ‘barbaarse’ Germanen. Wat was op lange termijn eigenlijk de bedoeling van de Romeinse militaire inspanningen? Van een zorgvuldig voorbereide veroveringsoorlog of ‘Germanenpolitiek’ lijkt geen sprake te zijn geweest. De situatie doet denken aan die van de Verenigde Staten in Irak.
Zelden leefde de westerse wereld zo in angst voor terroristische dreiging als sinds ‘9/11’. Het gezag van de supermacht Amerika was in één klap aan het wankelen gebracht. Een rechtstreeks gevolg van de aanslagen in New York en Washington was dat de Verenigde Staten, als voorvechter van vrijheid en democratie, de strijd aanbonden met de corrupte en fundamentalistische regimes van Afghanistan en Irak. Op dit moment duren de oorlogen in deze landen respectievelijk al weer zeven en vijf jaar en het ziet er niet naar uit dat de Amerikanen deze op korte termijn in hun voordeel zullen beslechten. Hun op papier veel zwakkere tegenstanders weten, gesterkt door hun kennis van het terrein en het verrassingselement, de Amerikanen regelmatig gevoelige klappen toe te brengen. Deze zijn op hun beurt niet in staat hun militair-technisch surplus ten volle te benutten. Zoals zo vaak vertoont het heden historische parallellen met het verleden. Ook de Romeinen hadden een op het eerste oog ondergeschikte tegenstander die zij ondanks herhaalde pogingen niet definitief op de knieën kregen: de Germanen.
Het grote trauma
Julius Caesar, de eerste Romein die de Rijn overstak om de Germanen te bestrijden. Afbeelding: © Wikimedia commons
De vroegste vermelding van Germanen in de antieke geschiedschrijving dateert uit het eerste kwart van de eerste eeuw v.Chr. Het betreft een fragment van de Griekse geograaf, etnograaf en filosoof Posidonius (ca. 135-51), die over hen weet te melden dat zij gebraden vlees als ontbijt eten, waarbij zij onversneden wijn en melk drinken. Dit eetgedrag maakte de bewoners van het Middellandse-Zeegebied veel duidelijk over de woeste inborst van de Germaanse volkeren: alleen barbaren aan de rand van de wereld dronken hun wijn immers onversneden!
Toen Posidonius over de eetgewoonten van de Germanen schreef, hadden de Romeinen al een aantal stevige confrontaties met de Cimbren en de Teutonen achter de rug. Deze twee volkeren waren afkomstig uit het noorden van Europa en waren waarschijnlijk van Germaanse origine, hoewel ze door de Romeinen niet als zodanig werden aangeduid. Ze waren rond 120 v.Chr. zuidwaarts getrokken en bedreigden na verloop van tijd het zuiden van Gallië, dat toen al een Romeinse provincie was. De weg werd hen diverse malen versperd door Romeinse legers, maar die waren tot vijfmaal toe door de woeste meute verslagen. De Romeinen waren in deze tijd duidelijk nog niet op de hoogte van de krijgszuchtige reputatie van de Germanen. Hier zou volgens de Romeinse geschiedschrijver Velleius Paterculus (eerste eeuw n. Chr.) echter snel verandering in komen: ‘Deze volkeren werden spoedig vermaard vanwege de rampspoed die zij ons brachten en wij hen.’ Het was uiteindelijk Gaius Marius (ca. 157-86) die in 102-101 de Cimbren en Teutonen definitief een halt toeriep. Dat er eeuwen later nog altijd werd gesproken over de ‘Teutoonse razernij’ (furor Teutonicus), laat zien dat de Germanen hun visitekaartje hadden afgegeven.
Caesar en de Germanen
Zoals gezegd werden de Cimbren en Teutonen aanvankelijk niet aangeduid als Germanen. Deze naam raakte pas in de loop van de eerste eeuw v. Chr. in zwang ter aanduiding van de bewoners van Noord-Europa. In zijn verslag van de Gallische Oorlogen (midden eerste eeuw v. Chr.) kan Julius Caesar de noordelijke barbaren inmiddels herhaaldelijk ten tonele voeren zonder dat hij hen nog hoeft te introduceren bij zijn lezerspubliek.
Gedurende het eerste jaar van zijn campagnes in Gallië, in 58 v. Chr., raakte Caesar in conflict met de Germanenvorst Ariovistus. Niet lang daarvoor had deze nog de eretitel ‘vriend van het Romeinse volk’ ontvangen, maar volgens Caesar had Ariovistus zich ontpopt tot een arrogante en wrede machtswellusteling. Diverse Gallische stammen deden hun beklag over de Germanen, die zich in groten getale links van de Rijn hadden gevestigd. Als dit zo doorging, zo was hun angst, zouden binnen een paar jaar alle Galliërs door de Germanen uit hun land verdreven zijn.
Sokkel van een zuil gevonden in Mainz Kästrich, afgebeeld zijn twee gevangen barbaren die met een ketting om de hals aan elkaar vastzitten (tweede helft van de 1e eeuw n. Chr.) Afbeelding: © Wikimedia Commons
Deze smeekbeden boden Caesar een uitgelezen mogelijkheid zich te mengen in een binnenlandse Gallische kwestie. Wat graag vergelijkt hij de Germaanse krijgshorden van Ariovistus met de angstaanjagende Cimbren en Teutonen. Ariovistus wordt in de bronnen afgeschilderd als een onbetrouwbare leider die met zijn volk een serieuze bedreiging vormde voor de stabiliteit in de regio en de Romeinse bezittingen in Zuid-Gallië en Italië.
Het diplomatieke steekspel tussen Caesar en de Germaanse vorst was gedoemd te mislukken. In de onvermijdelijke veldslag die in september 58 v. Chr. ergens in de Vogezen plaatsvond, werden de Germanen weggevaagd door de superieure Romeinse legioenen van Caesar. Volgens de Griekse schrijver Plutarchus waren er aan Germaanse zijde 80 000 doden gevallen. Caesar kon zich nu volledig toeleggen op de onderwerping van de Gallische stammen.
Hoewel Caesar de Rijn beschouwde als de grens tussen Rome en de Germanen lieten deze zich niet tegenhouden door deze rivier bij hun zuidwaartse plundertochten. In 55 v. Chr. waagden twee Germaanse stammen, de Usipeten en de Tencteren, de oversteek om huis te houden op Gallisch grondgebied. Met een buitenproportionele geweldsuitspatting vernietigde Caesar het merendeel van de vijand. De fanatieke politicus Cato de Jongere (95-46) bestempelde Caesar hierop zelfs als een oorlogsmisdadiger die aan de Germanen diende te worden uitgeleverd!
Caesar was geïrriteerd over het gemak waarmee barbaarse stammen het Romeinse gezag in het noorden trotseerden. Daarom besloot hij zijn Germaanse tegenstanders op hun eigen terrein te bestrijden, ‘zodat ook zij eens de angst zouden voelen om hun bezittingen te verliezen’. Nog datzelfde jaar trok hij voor een strafexpeditie de Rijn over. De Germanen trokken zich echter onmiddellijk terug in de bossen en vermeden angstvallig iedere confrontatie. Caesar zag zich genoodzaakt zijn troepen na achttien dagen terug te trekken zonder iets wezenlijks te hebben bereikt. Een tweede Overrijnse veldtocht in 53 v. Chr. was evenmin succesvol.
De veldtochten onder Augustus
Caesar was kennelijk realistisch genoeg om zich niet te laten verleiden tot een langdurige en risicovolle oorlog op vreemd en moeilijk toegankelijk terrein. Nadat hij Gallië als overwinnaar achter zich had gelaten bleef het bij tijd en wijle echter onrustig in het Rijngebied. De climax volgde toen de Romeinse gouverneur van Gallië, Marcus Lollius, in een confrontatie met enkele Germaanse stammen in 17 of 16 v.Chr. een legerstandaard verloor. Toen enkele jaren later opnieuw enkele stammen de Rijn overstaken, was voor keizer Augustus (27 v. Chr.-14 n. Chr.) de maat vol. In 12 v.Chr. stuurde hij zijn stiefzoon Nero Claudius Drusus naar het noorden met de opdracht de meest agressieve Germaanse stammen aan te pakken.
Of er ooit sprake is geweest van een serieuze veroveringspolitiek in Germanië, is maar de vraag. Romeinse schrijvers zijn vaak geneigd een erg flatteus beeld te geven van de militaire vorderingen rechts van de Rijn, maar wat er nu daadwerkelijk is bereikt is lastig uit te maken uit de bronnen. Hierin zijn campagnes nagenoeg altijd ‘zegerijk’, waarbij Germaanse stammen niet zelden worden ‘onderworpen’ of ‘verpletterd’. Velleius Paterculus beweert dat Germanië door de latere keizer Tiberius rond 7 v. Chr. ‘bijna was teruggebracht tot een schatplichtige provincie.’ De schrijver Florus (2de eeuw) gaat zelfs zover dat onder Drusus ‘de inwoners [van Germanië] veranderd leken… Ja zelfs het klimaat was zachter en aangenamer dan het gewoonlijk was.’
De Romeinse veldheer Germanicus (16 v. Chr- 19 n. Chr.) viel na de nederlaag in het Teutoburgerwoud een paar maal Germanië binnen. Het lukte hem echter niet Arminius te pakken te krijgen. Afbeelding: © Flickr / Paral lax
In werkelijkheid werd er juist regelmatig gekozen voor diplomatieke oplossingen. In dat kader kregen Germaanse stammen soms nieuwe woongebieden toegewezen en werden gijzelaars naar Rome gezonden. Weliswaar zouden de Romeinen reeds begonnen zijn met het stichten van steden (een opgegraven nederzetting bij Lahnau-Waldgirmes (Hessen) vormt hiervoor het schamele bewijs) maar al te veel moeten we ons bij de Romeinse controle over de Germaanse stammen niet voorstellen. De Griekse historicus Cassius Dio (derde eeuw) komt tot de conclusie dat de Romeinen na bijna twintig jaar strijd op Germaans grondgebied slechts delen van het land beheersten, ‘geen totale gebieden, maar louter die delen die toevallig onderworpen waren’. En dat is geen wonder: het moeilijk toegankelijke landschap met zijn uitgestrekte wouden, de slechte wegen en de onoverzichtelijke Germaanse stamstructuren boden de Romeinen weinig aanknopingspunten voor een vlotte afwikkeling van het Germanenprobleem. Bovendien bleek de guerrilla-achtige strijdwijze van de vijand in de praktijk moeilijk te bestrijden.
September 9 n. Chr.
Na de aanslagen van september 2001 hield de wereld haar adem in. De westerse beschaving was in het hart getroffen. Deze aanslagen zouden ongetwijfeld op korte termijn gevolgd worden door nog meer geweld, zo was de vrees. Eenzelfde gevoel van angst en machteloosheid moet de Romeinse wereld hebben getroffen in september van het jaar 9 n. Chr. toen drie Romeinse legioenen onder aanvoering van Publius Quinctilius Varus werden weggevaagd bij een Germaanse hinderlaag in het Teutoburgerwoud. Geruchten gingen dat Germaanse stammen na het bloedbad begonnen waren aan een zuidwaartse opmars tegen Rome.
Als moderne wereldleider zou keizer Augustus volledig door de mand zijn gevallen. In plaats van zijn bevolking tot kalmte te manen liet hij alle in Rome aanwezige Galliërs en Germanen in paniek de stad uitzetten. Tevens werd een soort dienstplicht in het leven geroepen en werd de hoofdstad dag en nacht bewaakt. Het nieuws van Varus’ nederlaag verspreidde zich spoedig door het rijk. Zelfs de dichter Ovidius, enige jaren ervoor door keizer Augustus verbannen naar een desolaat oord aan de Zwarte Zee, was de onheilstijding binnen enkele maanden ter ore gekomen, getuige een van zijn klaagzangen (Tristia). Een ware ‘code rood’ dus voor de Romeinen, maar uiteindelijk bleek de angst voor een barbaarse invasie ongegrond.
De Romeinen lieten zich door het echec in het Teutoburgerwoud niet uit het veld slaan. Onder aanvoering van Nero Claudius Germanicus, de zoon van Drusus, werden nieuwe troepen naar het noorden gestuurd om de opstandelingen een lesje te leren. Als we de historicus Tacitus mogen geloven, slaagde Germanicus er binnen een paar jaar tijd bijna in de Germanen definitief te onderwerpen. Hiermee geeft Tacitus wel een erg optimistisch beeld van de vorderingen onder Germanicus. Ondanks enkele overwinningen blijkt uit Tacitus’ verslag van de veldtochten tussen 14 en 16 dat Germanicus diverse vergissingen en tactische blunders beging die het leven van vele soldaten hebben gekost. Sommige geleerden menen zelfs dat deze veldtochten meer slachtoffers aan Romeinse kant hebben gemaakt dan de oorwassing in het Teutoburgerwoud.
Confrontaties tussen Romeinen en Germanen bleven tot de val van het Romeinse Rijk in de 5e eeuw voortduren. Deze marmeren sarcofaag verbeeldt gevechten tussen Romeinen en Germanen aan het eind van de 2e eeuw. Afbeelding: © Flickr / M. Pardy
Onbegrijpelijk is waarom Germanicus ervoor koos het slagveld van Varus te bezoeken, diep op Germaans grondgebied. Op de terugweg van deze risicovolle missie liep een deel van de troepen opnieuw in een Germaanse hinderlaag. Met de grootst mogelijke moeite wist Aulus Caecina, een generaal van Germanicus, zijn troepen veilig terug te loodsen naar hun legerplaatsen.
Germanicus had het geluk niet aan zijn zijde. In het jaar 16 ging een groot deel van zijn vloot verloren tijdens een zware zuiderstorm op de Waddenzee. Wel wist hij uiteindelijk twee van de drie legioenstandaards terug te veroveren die onder Varus verloren waren gegaan, alvorens hij door keizer Tiberius werd teruggeroepen van het front. Deze vond het na achtentwintig jaar strijd welletjes. De Germanen, zo was zijn mening, hadden inmiddels dusdanige onderlinge twisten dat zij niet langer meer een serieuze bedreiging vormden voor het rijk.
Het einde van de strijd
Vanaf 12 v. Chr. hebben de Romeinen geprobeerd meer veiligheid in een regio te creëren door de meest opstandige Germaanse stammen in het noorden het zwijgen op te leggen. Het belangrijkste doel was de onveilige situatie aan de noordgrenzen van het rijk te stabiliseren, maar evenals het Amerikaanse optreden in het Midden-Oosten ging dat niet zonder slag of stoot. De geschiedenis leert ons telkens weer dat oorlogvoeren op vreemd en ontoegankelijk terrein een vrijwel onmogelijke opgave is. De Romeinen zagen in dat een volledige onderwerping van de Germaanse stammen alleen kon worden afgedwongen met een enorme troepenmacht, en daaraan hadden zij weinig behoefte. De risico’s waren simpelweg te groot. Germanië had hun bovendien niets te bieden dat de enorme aanslag op de Romeinse schatkist kon compenseren. Het is een les waarmee de Amerikanen vandaag de dag hun voordeel zouden kunnen doen.
Bernt Kerremans is docent geschiedenis en opleidingsdocent voor aankomende leraren. Momenteel werkt hij aan een boek over de Romeinen in Germanië.
Lees verder:
• K.-P. Johne, Die Römer an der Elbe. Das Stromgebiet der Elbe im geographischen Weltbild und im politischen Bewusstsein der griechisch-römischen Antike, Berlijn, 2006
• U. Riemer, Die römische Germanienpolitik. Von Caesar bis Commodus, Darmstadt, 2006
(Kennislink)
De Romeinse Germanenpolitiek
120 v. Chr. - 16 n. Chr.
Behalve in het Teutoburgerwoud leverde Rome nog vele andere malen slag tegen de ‘barbaarse’ Germanen. Wat was op lange termijn eigenlijk de bedoeling van de Romeinse militaire inspanningen? Van een zorgvuldig voorbereide veroveringsoorlog of ‘Germanenpolitiek’ lijkt geen sprake te zijn geweest. De situatie doet denken aan die van de Verenigde Staten in Irak.
Zelden leefde de westerse wereld zo in angst voor terroristische dreiging als sinds ‘9/11’. Het gezag van de supermacht Amerika was in één klap aan het wankelen gebracht. Een rechtstreeks gevolg van de aanslagen in New York en Washington was dat de Verenigde Staten, als voorvechter van vrijheid en democratie, de strijd aanbonden met de corrupte en fundamentalistische regimes van Afghanistan en Irak. Op dit moment duren de oorlogen in deze landen respectievelijk al weer zeven en vijf jaar en het ziet er niet naar uit dat de Amerikanen deze op korte termijn in hun voordeel zullen beslechten. Hun op papier veel zwakkere tegenstanders weten, gesterkt door hun kennis van het terrein en het verrassingselement, de Amerikanen regelmatig gevoelige klappen toe te brengen. Deze zijn op hun beurt niet in staat hun militair-technisch surplus ten volle te benutten. Zoals zo vaak vertoont het heden historische parallellen met het verleden. Ook de Romeinen hadden een op het eerste oog ondergeschikte tegenstander die zij ondanks herhaalde pogingen niet definitief op de knieën kregen: de Germanen.
Het grote trauma
Julius Caesar, de eerste Romein die de Rijn overstak om de Germanen te bestrijden. Afbeelding: © Wikimedia commons
De vroegste vermelding van Germanen in de antieke geschiedschrijving dateert uit het eerste kwart van de eerste eeuw v.Chr. Het betreft een fragment van de Griekse geograaf, etnograaf en filosoof Posidonius (ca. 135-51), die over hen weet te melden dat zij gebraden vlees als ontbijt eten, waarbij zij onversneden wijn en melk drinken. Dit eetgedrag maakte de bewoners van het Middellandse-Zeegebied veel duidelijk over de woeste inborst van de Germaanse volkeren: alleen barbaren aan de rand van de wereld dronken hun wijn immers onversneden!
Toen Posidonius over de eetgewoonten van de Germanen schreef, hadden de Romeinen al een aantal stevige confrontaties met de Cimbren en de Teutonen achter de rug. Deze twee volkeren waren afkomstig uit het noorden van Europa en waren waarschijnlijk van Germaanse origine, hoewel ze door de Romeinen niet als zodanig werden aangeduid. Ze waren rond 120 v.Chr. zuidwaarts getrokken en bedreigden na verloop van tijd het zuiden van Gallië, dat toen al een Romeinse provincie was. De weg werd hen diverse malen versperd door Romeinse legers, maar die waren tot vijfmaal toe door de woeste meute verslagen. De Romeinen waren in deze tijd duidelijk nog niet op de hoogte van de krijgszuchtige reputatie van de Germanen. Hier zou volgens de Romeinse geschiedschrijver Velleius Paterculus (eerste eeuw n. Chr.) echter snel verandering in komen: ‘Deze volkeren werden spoedig vermaard vanwege de rampspoed die zij ons brachten en wij hen.’ Het was uiteindelijk Gaius Marius (ca. 157-86) die in 102-101 de Cimbren en Teutonen definitief een halt toeriep. Dat er eeuwen later nog altijd werd gesproken over de ‘Teutoonse razernij’ (furor Teutonicus), laat zien dat de Germanen hun visitekaartje hadden afgegeven.
Caesar en de Germanen
Zoals gezegd werden de Cimbren en Teutonen aanvankelijk niet aangeduid als Germanen. Deze naam raakte pas in de loop van de eerste eeuw v. Chr. in zwang ter aanduiding van de bewoners van Noord-Europa. In zijn verslag van de Gallische Oorlogen (midden eerste eeuw v. Chr.) kan Julius Caesar de noordelijke barbaren inmiddels herhaaldelijk ten tonele voeren zonder dat hij hen nog hoeft te introduceren bij zijn lezerspubliek.
Gedurende het eerste jaar van zijn campagnes in Gallië, in 58 v. Chr., raakte Caesar in conflict met de Germanenvorst Ariovistus. Niet lang daarvoor had deze nog de eretitel ‘vriend van het Romeinse volk’ ontvangen, maar volgens Caesar had Ariovistus zich ontpopt tot een arrogante en wrede machtswellusteling. Diverse Gallische stammen deden hun beklag over de Germanen, die zich in groten getale links van de Rijn hadden gevestigd. Als dit zo doorging, zo was hun angst, zouden binnen een paar jaar alle Galliërs door de Germanen uit hun land verdreven zijn.
Sokkel van een zuil gevonden in Mainz Kästrich, afgebeeld zijn twee gevangen barbaren die met een ketting om de hals aan elkaar vastzitten (tweede helft van de 1e eeuw n. Chr.) Afbeelding: © Wikimedia Commons
Deze smeekbeden boden Caesar een uitgelezen mogelijkheid zich te mengen in een binnenlandse Gallische kwestie. Wat graag vergelijkt hij de Germaanse krijgshorden van Ariovistus met de angstaanjagende Cimbren en Teutonen. Ariovistus wordt in de bronnen afgeschilderd als een onbetrouwbare leider die met zijn volk een serieuze bedreiging vormde voor de stabiliteit in de regio en de Romeinse bezittingen in Zuid-Gallië en Italië.
Het diplomatieke steekspel tussen Caesar en de Germaanse vorst was gedoemd te mislukken. In de onvermijdelijke veldslag die in september 58 v. Chr. ergens in de Vogezen plaatsvond, werden de Germanen weggevaagd door de superieure Romeinse legioenen van Caesar. Volgens de Griekse schrijver Plutarchus waren er aan Germaanse zijde 80 000 doden gevallen. Caesar kon zich nu volledig toeleggen op de onderwerping van de Gallische stammen.
Hoewel Caesar de Rijn beschouwde als de grens tussen Rome en de Germanen lieten deze zich niet tegenhouden door deze rivier bij hun zuidwaartse plundertochten. In 55 v. Chr. waagden twee Germaanse stammen, de Usipeten en de Tencteren, de oversteek om huis te houden op Gallisch grondgebied. Met een buitenproportionele geweldsuitspatting vernietigde Caesar het merendeel van de vijand. De fanatieke politicus Cato de Jongere (95-46) bestempelde Caesar hierop zelfs als een oorlogsmisdadiger die aan de Germanen diende te worden uitgeleverd!
Caesar was geïrriteerd over het gemak waarmee barbaarse stammen het Romeinse gezag in het noorden trotseerden. Daarom besloot hij zijn Germaanse tegenstanders op hun eigen terrein te bestrijden, ‘zodat ook zij eens de angst zouden voelen om hun bezittingen te verliezen’. Nog datzelfde jaar trok hij voor een strafexpeditie de Rijn over. De Germanen trokken zich echter onmiddellijk terug in de bossen en vermeden angstvallig iedere confrontatie. Caesar zag zich genoodzaakt zijn troepen na achttien dagen terug te trekken zonder iets wezenlijks te hebben bereikt. Een tweede Overrijnse veldtocht in 53 v. Chr. was evenmin succesvol.
De veldtochten onder Augustus
Caesar was kennelijk realistisch genoeg om zich niet te laten verleiden tot een langdurige en risicovolle oorlog op vreemd en moeilijk toegankelijk terrein. Nadat hij Gallië als overwinnaar achter zich had gelaten bleef het bij tijd en wijle echter onrustig in het Rijngebied. De climax volgde toen de Romeinse gouverneur van Gallië, Marcus Lollius, in een confrontatie met enkele Germaanse stammen in 17 of 16 v.Chr. een legerstandaard verloor. Toen enkele jaren later opnieuw enkele stammen de Rijn overstaken, was voor keizer Augustus (27 v. Chr.-14 n. Chr.) de maat vol. In 12 v.Chr. stuurde hij zijn stiefzoon Nero Claudius Drusus naar het noorden met de opdracht de meest agressieve Germaanse stammen aan te pakken.
Of er ooit sprake is geweest van een serieuze veroveringspolitiek in Germanië, is maar de vraag. Romeinse schrijvers zijn vaak geneigd een erg flatteus beeld te geven van de militaire vorderingen rechts van de Rijn, maar wat er nu daadwerkelijk is bereikt is lastig uit te maken uit de bronnen. Hierin zijn campagnes nagenoeg altijd ‘zegerijk’, waarbij Germaanse stammen niet zelden worden ‘onderworpen’ of ‘verpletterd’. Velleius Paterculus beweert dat Germanië door de latere keizer Tiberius rond 7 v. Chr. ‘bijna was teruggebracht tot een schatplichtige provincie.’ De schrijver Florus (2de eeuw) gaat zelfs zover dat onder Drusus ‘de inwoners [van Germanië] veranderd leken… Ja zelfs het klimaat was zachter en aangenamer dan het gewoonlijk was.’
De Romeinse veldheer Germanicus (16 v. Chr- 19 n. Chr.) viel na de nederlaag in het Teutoburgerwoud een paar maal Germanië binnen. Het lukte hem echter niet Arminius te pakken te krijgen. Afbeelding: © Flickr / Paral lax
In werkelijkheid werd er juist regelmatig gekozen voor diplomatieke oplossingen. In dat kader kregen Germaanse stammen soms nieuwe woongebieden toegewezen en werden gijzelaars naar Rome gezonden. Weliswaar zouden de Romeinen reeds begonnen zijn met het stichten van steden (een opgegraven nederzetting bij Lahnau-Waldgirmes (Hessen) vormt hiervoor het schamele bewijs) maar al te veel moeten we ons bij de Romeinse controle over de Germaanse stammen niet voorstellen. De Griekse historicus Cassius Dio (derde eeuw) komt tot de conclusie dat de Romeinen na bijna twintig jaar strijd op Germaans grondgebied slechts delen van het land beheersten, ‘geen totale gebieden, maar louter die delen die toevallig onderworpen waren’. En dat is geen wonder: het moeilijk toegankelijke landschap met zijn uitgestrekte wouden, de slechte wegen en de onoverzichtelijke Germaanse stamstructuren boden de Romeinen weinig aanknopingspunten voor een vlotte afwikkeling van het Germanenprobleem. Bovendien bleek de guerrilla-achtige strijdwijze van de vijand in de praktijk moeilijk te bestrijden.
September 9 n. Chr.
Na de aanslagen van september 2001 hield de wereld haar adem in. De westerse beschaving was in het hart getroffen. Deze aanslagen zouden ongetwijfeld op korte termijn gevolgd worden door nog meer geweld, zo was de vrees. Eenzelfde gevoel van angst en machteloosheid moet de Romeinse wereld hebben getroffen in september van het jaar 9 n. Chr. toen drie Romeinse legioenen onder aanvoering van Publius Quinctilius Varus werden weggevaagd bij een Germaanse hinderlaag in het Teutoburgerwoud. Geruchten gingen dat Germaanse stammen na het bloedbad begonnen waren aan een zuidwaartse opmars tegen Rome.
Als moderne wereldleider zou keizer Augustus volledig door de mand zijn gevallen. In plaats van zijn bevolking tot kalmte te manen liet hij alle in Rome aanwezige Galliërs en Germanen in paniek de stad uitzetten. Tevens werd een soort dienstplicht in het leven geroepen en werd de hoofdstad dag en nacht bewaakt. Het nieuws van Varus’ nederlaag verspreidde zich spoedig door het rijk. Zelfs de dichter Ovidius, enige jaren ervoor door keizer Augustus verbannen naar een desolaat oord aan de Zwarte Zee, was de onheilstijding binnen enkele maanden ter ore gekomen, getuige een van zijn klaagzangen (Tristia). Een ware ‘code rood’ dus voor de Romeinen, maar uiteindelijk bleek de angst voor een barbaarse invasie ongegrond.
De Romeinen lieten zich door het echec in het Teutoburgerwoud niet uit het veld slaan. Onder aanvoering van Nero Claudius Germanicus, de zoon van Drusus, werden nieuwe troepen naar het noorden gestuurd om de opstandelingen een lesje te leren. Als we de historicus Tacitus mogen geloven, slaagde Germanicus er binnen een paar jaar tijd bijna in de Germanen definitief te onderwerpen. Hiermee geeft Tacitus wel een erg optimistisch beeld van de vorderingen onder Germanicus. Ondanks enkele overwinningen blijkt uit Tacitus’ verslag van de veldtochten tussen 14 en 16 dat Germanicus diverse vergissingen en tactische blunders beging die het leven van vele soldaten hebben gekost. Sommige geleerden menen zelfs dat deze veldtochten meer slachtoffers aan Romeinse kant hebben gemaakt dan de oorwassing in het Teutoburgerwoud.
Confrontaties tussen Romeinen en Germanen bleven tot de val van het Romeinse Rijk in de 5e eeuw voortduren. Deze marmeren sarcofaag verbeeldt gevechten tussen Romeinen en Germanen aan het eind van de 2e eeuw. Afbeelding: © Flickr / M. Pardy
Onbegrijpelijk is waarom Germanicus ervoor koos het slagveld van Varus te bezoeken, diep op Germaans grondgebied. Op de terugweg van deze risicovolle missie liep een deel van de troepen opnieuw in een Germaanse hinderlaag. Met de grootst mogelijke moeite wist Aulus Caecina, een generaal van Germanicus, zijn troepen veilig terug te loodsen naar hun legerplaatsen.
Germanicus had het geluk niet aan zijn zijde. In het jaar 16 ging een groot deel van zijn vloot verloren tijdens een zware zuiderstorm op de Waddenzee. Wel wist hij uiteindelijk twee van de drie legioenstandaards terug te veroveren die onder Varus verloren waren gegaan, alvorens hij door keizer Tiberius werd teruggeroepen van het front. Deze vond het na achtentwintig jaar strijd welletjes. De Germanen, zo was zijn mening, hadden inmiddels dusdanige onderlinge twisten dat zij niet langer meer een serieuze bedreiging vormden voor het rijk.
Het einde van de strijd
Vanaf 12 v. Chr. hebben de Romeinen geprobeerd meer veiligheid in een regio te creëren door de meest opstandige Germaanse stammen in het noorden het zwijgen op te leggen. Het belangrijkste doel was de onveilige situatie aan de noordgrenzen van het rijk te stabiliseren, maar evenals het Amerikaanse optreden in het Midden-Oosten ging dat niet zonder slag of stoot. De geschiedenis leert ons telkens weer dat oorlogvoeren op vreemd en ontoegankelijk terrein een vrijwel onmogelijke opgave is. De Romeinen zagen in dat een volledige onderwerping van de Germaanse stammen alleen kon worden afgedwongen met een enorme troepenmacht, en daaraan hadden zij weinig behoefte. De risico’s waren simpelweg te groot. Germanië had hun bovendien niets te bieden dat de enorme aanslag op de Romeinse schatkist kon compenseren. Het is een les waarmee de Amerikanen vandaag de dag hun voordeel zouden kunnen doen.
Bernt Kerremans is docent geschiedenis en opleidingsdocent voor aankomende leraren. Momenteel werkt hij aan een boek over de Romeinen in Germanië.
Lees verder:
• K.-P. Johne, Die Römer an der Elbe. Das Stromgebiet der Elbe im geographischen Weltbild und im politischen Bewusstsein der griechisch-römischen Antike, Berlijn, 2006
• U. Riemer, Die römische Germanienpolitik. Von Caesar bis Commodus, Darmstadt, 2006
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Copernicus herbegraven in Polen
De overblijfselen van de zestiende eeuwse astronoom Nicolaas Copernicus zijn zaterdag herbegraven in de kathedraal van Frombork, in het noorden van Polen. De ceremonie werd geleid door het hoofd van de Poolse katholieke kerk, aartsbisschop Jozef Kowalczyk.
Archeologen vonden de overblijfselen van de beroemde sterrenkundige vijf jaar geleden onder de kathedraal. Met DNA-tests werd bewezen dat de schedel en de beenderen daadwerkelijk aan Copernicus toebehoorden. Die woonde in Frombork van 1503 tot zijn dood in 1543.
Het bekendste manuscript van Copernicus is "De revolutionibus orbium coelestium" (Over de omlopen van de hemellichamen), uit 1530. Daarin zet hij zijn heliocentrische theorie uiteen, die stelt dat de planeten rond de zon draaien en dat de sterren zich op grote afstand van de aarde bevinden.
Destijds werd aangenomen dat de aarde en de mens het centrum van het heelal vormen. De katholieke Kerk liet Copernicus bij leven met rust, maar toen zijn denkbeelden honderd jaar later werden overgenomen door Galileo Galilei kwam zijn werk op de Index terecht. Pas in 1993 werd de wetenschapper gerehabiliteerd door paus Johannes Paulus II.
Copernicus kreeg zaterdag een zwart marmeren altaar in de rechter zijbeuk van de kathedraal. Een afbeelding van ons zonnestelsel herinnert aan zijn theorie.
(belga/jv)
De overblijfselen van de zestiende eeuwse astronoom Nicolaas Copernicus zijn zaterdag herbegraven in de kathedraal van Frombork, in het noorden van Polen. De ceremonie werd geleid door het hoofd van de Poolse katholieke kerk, aartsbisschop Jozef Kowalczyk.
Archeologen vonden de overblijfselen van de beroemde sterrenkundige vijf jaar geleden onder de kathedraal. Met DNA-tests werd bewezen dat de schedel en de beenderen daadwerkelijk aan Copernicus toebehoorden. Die woonde in Frombork van 1503 tot zijn dood in 1543.
Het bekendste manuscript van Copernicus is "De revolutionibus orbium coelestium" (Over de omlopen van de hemellichamen), uit 1530. Daarin zet hij zijn heliocentrische theorie uiteen, die stelt dat de planeten rond de zon draaien en dat de sterren zich op grote afstand van de aarde bevinden.
Destijds werd aangenomen dat de aarde en de mens het centrum van het heelal vormen. De katholieke Kerk liet Copernicus bij leven met rust, maar toen zijn denkbeelden honderd jaar later werden overgenomen door Galileo Galilei kwam zijn werk op de Index terecht. Pas in 1993 werd de wetenschapper gerehabiliteerd door paus Johannes Paulus II.
Copernicus kreeg zaterdag een zwart marmeren altaar in de rechter zijbeuk van de kathedraal. Een afbeelding van ons zonnestelsel herinnert aan zijn theorie.
(belga/jv)
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
quote:Op zondag 23 mei 2010 09:05 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Copernicus herbegraven in Polen
(belga/jv)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-05-2010
57 oude graftombes ontdekt in Egypte
AMSTERDAM - Archeologen hebben 57 oude Egyptische graftombes opgegraven. De meeste bevatten een beschilderde houten sarcofaag met een mummie.
De Egyptische hoogste raad voor antiquiteiten zegt dat de oudste graftombe dateert van 2750 jaar voor het begin van onze jaartelling.
Twaalf van de tombes behoren tot de achttiende dynastie die over Egypte heerste tijdens het tweede millennium voor het begin van onze jaartelling.
De ontdekking zal volgens de raad nieuw licht werpen op oude Egyptische religies. De tombes zijn opgegraven bij Lahoun, in Fayoum, zo'n honderd kilometer ten zuiden van Caïro.
© Novum
(nu.nl)
57 oude graftombes ontdekt in Egypte
AMSTERDAM - Archeologen hebben 57 oude Egyptische graftombes opgegraven. De meeste bevatten een beschilderde houten sarcofaag met een mummie.
De Egyptische hoogste raad voor antiquiteiten zegt dat de oudste graftombe dateert van 2750 jaar voor het begin van onze jaartelling.
Twaalf van de tombes behoren tot de achttiende dynastie die over Egypte heerste tijdens het tweede millennium voor het begin van onze jaartelling.
De ontdekking zal volgens de raad nieuw licht werpen op oude Egyptische religies. De tombes zijn opgegraven bij Lahoun, in Fayoum, zo'n honderd kilometer ten zuiden van Caïro.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-05-2010
Nieuw snufje zegt of dino's koud- of warmbloedig waren
"Het is bijna alsof we een thermometer in de anus van al lang verdwenen wezens stoppen"Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuwe techniek ontwikkeld om uit te maken of dinosauriërs warm- of koudbloedig waren.
De zogenaamde 'paleothermometer' zal onder meer kunnen aantonen of prehistorische vogels warmbloedig werden vóór of nadat ze pluimen ontwikkelden. De techniek zou ook kunnen uitwijzen waarom de evolutie een voorkeur gaf aan warmbloedige organismen, terwijl deze meer energie nodig hebben.
Werking
De paleothermometer analyseert de concentratie van twee zeldzame isotopen, die de neiging hebben meer of minder samen te klonteren naargelang de temperatuur, zegt onderzoeker Robert Eagle van het California Institute of Technology (Caltech). "Bij hoge temperaturen klonteren de isotopen veel minder samen, terwijl ze dat bij lage temperaturen net meer doen".
Thermometer in anus
Bij levende wezens kan de samenklontering van de isotopen afgelezen worden uit een mineraal waaruit beenderen, tandglazuur en eierschalen ontwikkeld worden. "Wanneer dit mineraal in het bloed beenderen of tanden vormt, dan stolt de isotopische samenstelling. Die kan miljoenen jaren bewaard blijven", vervolgt Eagle. "Het is bijna alsof we een thermometer in de anus van al lang verdwenen wezens stoppen", besluit één van de onderzoekers. (afp/sam)
(HLN)
Nieuw snufje zegt of dino's koud- of warmbloedig waren
"Het is bijna alsof we een thermometer in de anus van al lang verdwenen wezens stoppen"Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuwe techniek ontwikkeld om uit te maken of dinosauriërs warm- of koudbloedig waren.
De zogenaamde 'paleothermometer' zal onder meer kunnen aantonen of prehistorische vogels warmbloedig werden vóór of nadat ze pluimen ontwikkelden. De techniek zou ook kunnen uitwijzen waarom de evolutie een voorkeur gaf aan warmbloedige organismen, terwijl deze meer energie nodig hebben.
Werking
De paleothermometer analyseert de concentratie van twee zeldzame isotopen, die de neiging hebben meer of minder samen te klonteren naargelang de temperatuur, zegt onderzoeker Robert Eagle van het California Institute of Technology (Caltech). "Bij hoge temperaturen klonteren de isotopen veel minder samen, terwijl ze dat bij lage temperaturen net meer doen".
Thermometer in anus
Bij levende wezens kan de samenklontering van de isotopen afgelezen worden uit een mineraal waaruit beenderen, tandglazuur en eierschalen ontwikkeld worden. "Wanneer dit mineraal in het bloed beenderen of tanden vormt, dan stolt de isotopische samenstelling. Die kan miljoenen jaren bewaard blijven", vervolgt Eagle. "Het is bijna alsof we een thermometer in de anus van al lang verdwenen wezens stoppen", besluit één van de onderzoekers. (afp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-05-2010
'Souvenirs' van slachtoffers Holocaust steeds vaker verkocht
Steeds meer mensen kopen memorabilia van de miljoenen Joden die het slachtoffer werden van de Holocaust in de Tweede Wereldoorlog. Tal van Joodse groeperingen wereldwijd reageren woedend op deze trend.
Websites
De internetverkoop van de gele sterren die Joden verplicht moesten dragen, poppen van kinderen in concentratiekampen als Auschwitz, papieren geld dat gebruikt werd in de Poolse getto's zijn de laatste hype bij verzamelaars van militaire spullen. De Amerikaanse 'Jewish Memory' website verzamelt en verkoopt memorabilia uit Duitsland, Polen en andere Europese landen. "Er is tot nu geen plaats waar je broches, armbanden en uniformen gedragen tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekampen en Joodse getto's kunt kopen. Als je spullen uit die periode hebt, aarzel dan niet om foto's en beschrijving te sturen. Het is een trieste herinnering aan een droevige periode, maar een onderdeel van de echte Joodse geschiedenis. Deze spullen kunnen helpen om je kinderen bij te leren over geschiedenis. De items uit deze periode helpen mensen deze droevige periode te herinneren en ervoor te zorgen dat de geschiedenis zich nooit meer herhaalt", aldus de oprichters.
De site heeft momenteel een zeldzame houten pop van een Joods kind uit de Holocaust, de verkopers vragen er 2500 euro voor. Een andere website Historama, opereert vanuit Israël en biedt werkvergunningen, arrestatiebevelen en geld uit getto's aan.
Zeep
Eerder deze maand kreeg een souvenirshop in het Canadese Montreal kritiek van Joodse groeperingen nadat het zogezegd zeep gemaakt van vet van slachtoffers van de Holocaust verkocht, er was een swastika in gegraveerd. Deze werd verkocht in een glazen kistje met een kaartje waarop 'Polen 1940' stond. De eigenaar van de winkel Abraham Botines, die zelf Joods is, beweerde dat de zeep gemaakt was van mensen. Hij vindt het belangrijk om dit soort memorabilia te verkopen om de Holocaust te herinneren. Volgens kenners is deze zeep vals, onderzoek toont namelijk aan dat de Nazi's helemaal geen zeep maakten van slachtoffers.
Verkeerde handen
De verkoop van deze memorabilia baren velen zorgen, ze hebben schrik dat ze in de verkeerde, rechtse handen zullen vallen. Een Zweedse neo-nazi stal vorig jaar het onderdeel 'Arbeit macht frei' van de poort aan de ingang van het Poolse concentratiekamp Auschwitz, het werd gelukkig teruggevonden. Alice Herscovitch, directeur van het Holocaustcentrum in Montreal: "De verkoop van objecten die de Nazi's en haat verheerlijken doen me niets. Ze helpen ons zeker niets te herinneren, dit is simpelweg wansmakelijk." (ep)
(HLN)
'Souvenirs' van slachtoffers Holocaust steeds vaker verkocht
Steeds meer mensen kopen memorabilia van de miljoenen Joden die het slachtoffer werden van de Holocaust in de Tweede Wereldoorlog. Tal van Joodse groeperingen wereldwijd reageren woedend op deze trend.
Websites
De internetverkoop van de gele sterren die Joden verplicht moesten dragen, poppen van kinderen in concentratiekampen als Auschwitz, papieren geld dat gebruikt werd in de Poolse getto's zijn de laatste hype bij verzamelaars van militaire spullen. De Amerikaanse 'Jewish Memory' website verzamelt en verkoopt memorabilia uit Duitsland, Polen en andere Europese landen. "Er is tot nu geen plaats waar je broches, armbanden en uniformen gedragen tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekampen en Joodse getto's kunt kopen. Als je spullen uit die periode hebt, aarzel dan niet om foto's en beschrijving te sturen. Het is een trieste herinnering aan een droevige periode, maar een onderdeel van de echte Joodse geschiedenis. Deze spullen kunnen helpen om je kinderen bij te leren over geschiedenis. De items uit deze periode helpen mensen deze droevige periode te herinneren en ervoor te zorgen dat de geschiedenis zich nooit meer herhaalt", aldus de oprichters.
De site heeft momenteel een zeldzame houten pop van een Joods kind uit de Holocaust, de verkopers vragen er 2500 euro voor. Een andere website Historama, opereert vanuit Israël en biedt werkvergunningen, arrestatiebevelen en geld uit getto's aan.
Zeep
Eerder deze maand kreeg een souvenirshop in het Canadese Montreal kritiek van Joodse groeperingen nadat het zogezegd zeep gemaakt van vet van slachtoffers van de Holocaust verkocht, er was een swastika in gegraveerd. Deze werd verkocht in een glazen kistje met een kaartje waarop 'Polen 1940' stond. De eigenaar van de winkel Abraham Botines, die zelf Joods is, beweerde dat de zeep gemaakt was van mensen. Hij vindt het belangrijk om dit soort memorabilia te verkopen om de Holocaust te herinneren. Volgens kenners is deze zeep vals, onderzoek toont namelijk aan dat de Nazi's helemaal geen zeep maakten van slachtoffers.
Verkeerde handen
De verkoop van deze memorabilia baren velen zorgen, ze hebben schrik dat ze in de verkeerde, rechtse handen zullen vallen. Een Zweedse neo-nazi stal vorig jaar het onderdeel 'Arbeit macht frei' van de poort aan de ingang van het Poolse concentratiekamp Auschwitz, het werd gelukkig teruggevonden. Alice Herscovitch, directeur van het Holocaustcentrum in Montreal: "De verkoop van objecten die de Nazi's en haat verheerlijken doen me niets. Ze helpen ons zeker niets te herinneren, dit is simpelweg wansmakelijk." (ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Brug van 1500 jaar oud in Oegstgeest
OEGSTGEEST - Archeologen in opleiding hebben in Oegstgeest de restanten gevonden van een 1500 jaar oude brug. Het bouwwerk verbond in de jaren 500 tot 700 de beide Rijnoevers. Het is een van de oudste bruggen van West-Nederland, aldus het onderzoeksteam van de Universiteit Leiden dinsdag.
Volgens de faculteit archeologie van Leiden bewijst de vondst in Oegstgeest dat na het vertrek van de Romeinen uit Nederland er ook infrastructurele werken werden aangelegd. Van de brug zijn alleen de houten pijlers nog over.
OEGSTGEEST - Archeologen in opleiding hebben in Oegstgeest de restanten gevonden van een 1500 jaar oude brug. Het bouwwerk verbond in de jaren 500 tot 700 de beide Rijnoevers. Het is een van de oudste bruggen van West-Nederland, aldus het onderzoeksteam van de Universiteit Leiden dinsdag.
Volgens de faculteit archeologie van Leiden bewijst de vondst in Oegstgeest dat na het vertrek van de Romeinen uit Nederland er ook infrastructurele werken werden aangelegd. Van de brug zijn alleen de houten pijlers nog over.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Sunken treasure - divers recover the stunning artefacts of Cleopatra's palace
Divers in the waters off Alexandria today recovered stunning artefacts from the submerged ruins of a palace and temple complex belonging to Egyptian queen Cleopatra.
The international team is painstakingly excavating one of the richest underwater archaeological sites in the world, and retrieving amazing riches from the last dynasty to rule over ancient Egypt before the Roman Empire annexed it in 30BC.
Using advanced technology, the team is surveying ancient Alexandria's Royal Quarters, encased deep below the harbour sediment, and confirming the accuracy of descriptions of the city left by Greek geographers and historians more than 2,000 years ago.
2,500 years old: A statuette of a boy pharaoh dating from the 5th century BC lies among other artefacts brought to the surface from an underwater excavation of a palace and temples of Cleopatra
Since the early Nineties the topographical surveys have allowed the team, led by French underwater archaeologist Franck Goddio, to conquer the harbour's extremely poor visibility and excavate below the seabed.
They are discovering everything from coins and everyday objects to colossal granite statues of Egypt's rulers and sunken temples dedicated to their gods.
'It's a unique site in the world,' said Mr Goddio, who has spent two decades searching for shipwrecks and lost cities below the seas.
The finds from along the Egyptian coast will go on display at Philadelphia's Franklin Institute from June 5 to January 2 - in an exhibition titled Cleopatra: The Search For The Last Queen of Egypt.
Stunning find: Recently excavated artefacts are shown aboard the Princess Duda research boat, anchored in the harbour off Alexandria, Egypt. A team of divers using advanced technology is exploring the ruins
Fit for a queen: Stone plates are a mere fraction of the priceless statues, jewellery and artefacts being brought to the surface from one of the richest underwater archaeological sites in the world
Many archaeological sites have been destroyed by man, with statues cut or smashed to pieces.
Alexandria's Royal Quarters - ports, a cape and islands full of temples, palaces and military outposts - simply slid into the sea after cataclysmic earthquakes in the fourth and eighth centuries.
Mr Goddio's team found it in 1996. Many of its treasures are completely intact, wrapped in sediment protecting them from the salt water.
Under the sea: A diver inspects limestone blocks that form part of the ruins of the Temple of Isis on the royal island of Antirhodos. The structure slid under the sea as a result of a earthquake more than 1,000 years ago
Colossal discovery: This quartzite block has an engraving of a pharaoh, indicated by hieroglyphic inscriptions on the stone as Seti I, father of Ramses II
'It's as it was when it sank,' said Ashraf Abdel-Raouf of Egypt's Supreme Council of Antiquities, who is part of the team.
Today's dive explored the sprawling palace and temple complex where Cleopatra, the last of Egypt's Greek-speaking Ptolemaic rulers, seduced the Roman general Mark Antony before they committed suicide upon their defeat by Octavian, the future Roman Emperor Augustus.
Dives have taken Mr Goddio and his team to some of the key scenes in the dramatic lives of the couple - including the Timonium, commissioned by Antony after his defeat as a place where he could retreat from the world, though he killed himself before it was completed.
Proud relic hunter: French underwater archaeologist Franck Goddio shows a recently excavated bronze cult statue found in the Temple of Isis
They also found a colossal stone head believed to be of Caesarion, son of Cleopatra and previous lover Julius Caesar, and two sphinxes - one of them probably representing Cleopatra's father, Ptolemy XII.
Divers photographed a section of the seabed cleared of sediment, their flashlights glowing in the green murk, the divers photographed ruins from a temple to Isis near Cleopatra's palace on the submerged island of Antirhodos.
Among the massive limestone blocks toppled in the fourth century was a huge quartzite block with an engraving of a pharaoh. An inscription indicates it depicts Seti I, father of Ramses II.
'We've found many pharaonic objects that were brought from Heliopolis, in what is now Cairo,' said Mr Abdel-Raouf.
'So, the Ptolemaic rulers re-used pharaonic objects to construct their buildings.'
On the boat's deck, researchers displayed some small recent finds: imported ceramics and local copies, a statuette of a pharaoh, bronze ritual vessels, amulets barely bigger than a fingernail, and small lead vessels tossed by the poor into the water or buried in the ground as devotions to gods.
Alexandria's eastern harbour was abandoned after another earthquake, in the eighth century, and was left untouched as an open bay - apart from two 20th century breakwaters - while modern port construction went ahead in the western harbour. That has left the ancient Portus Magnus undisturbed below.
'We have this as an open field for archaeology,' Mr Goddio said.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0p0jTFziK
Divers in the waters off Alexandria today recovered stunning artefacts from the submerged ruins of a palace and temple complex belonging to Egyptian queen Cleopatra.
The international team is painstakingly excavating one of the richest underwater archaeological sites in the world, and retrieving amazing riches from the last dynasty to rule over ancient Egypt before the Roman Empire annexed it in 30BC.
Using advanced technology, the team is surveying ancient Alexandria's Royal Quarters, encased deep below the harbour sediment, and confirming the accuracy of descriptions of the city left by Greek geographers and historians more than 2,000 years ago.
2,500 years old: A statuette of a boy pharaoh dating from the 5th century BC lies among other artefacts brought to the surface from an underwater excavation of a palace and temples of Cleopatra
Since the early Nineties the topographical surveys have allowed the team, led by French underwater archaeologist Franck Goddio, to conquer the harbour's extremely poor visibility and excavate below the seabed.
They are discovering everything from coins and everyday objects to colossal granite statues of Egypt's rulers and sunken temples dedicated to their gods.
'It's a unique site in the world,' said Mr Goddio, who has spent two decades searching for shipwrecks and lost cities below the seas.
The finds from along the Egyptian coast will go on display at Philadelphia's Franklin Institute from June 5 to January 2 - in an exhibition titled Cleopatra: The Search For The Last Queen of Egypt.
Stunning find: Recently excavated artefacts are shown aboard the Princess Duda research boat, anchored in the harbour off Alexandria, Egypt. A team of divers using advanced technology is exploring the ruins
Fit for a queen: Stone plates are a mere fraction of the priceless statues, jewellery and artefacts being brought to the surface from one of the richest underwater archaeological sites in the world
Many archaeological sites have been destroyed by man, with statues cut or smashed to pieces.
Alexandria's Royal Quarters - ports, a cape and islands full of temples, palaces and military outposts - simply slid into the sea after cataclysmic earthquakes in the fourth and eighth centuries.
Mr Goddio's team found it in 1996. Many of its treasures are completely intact, wrapped in sediment protecting them from the salt water.
Under the sea: A diver inspects limestone blocks that form part of the ruins of the Temple of Isis on the royal island of Antirhodos. The structure slid under the sea as a result of a earthquake more than 1,000 years ago
Colossal discovery: This quartzite block has an engraving of a pharaoh, indicated by hieroglyphic inscriptions on the stone as Seti I, father of Ramses II
'It's as it was when it sank,' said Ashraf Abdel-Raouf of Egypt's Supreme Council of Antiquities, who is part of the team.
Today's dive explored the sprawling palace and temple complex where Cleopatra, the last of Egypt's Greek-speaking Ptolemaic rulers, seduced the Roman general Mark Antony before they committed suicide upon their defeat by Octavian, the future Roman Emperor Augustus.
Dives have taken Mr Goddio and his team to some of the key scenes in the dramatic lives of the couple - including the Timonium, commissioned by Antony after his defeat as a place where he could retreat from the world, though he killed himself before it was completed.
Proud relic hunter: French underwater archaeologist Franck Goddio shows a recently excavated bronze cult statue found in the Temple of Isis
They also found a colossal stone head believed to be of Caesarion, son of Cleopatra and previous lover Julius Caesar, and two sphinxes - one of them probably representing Cleopatra's father, Ptolemy XII.
Divers photographed a section of the seabed cleared of sediment, their flashlights glowing in the green murk, the divers photographed ruins from a temple to Isis near Cleopatra's palace on the submerged island of Antirhodos.
Among the massive limestone blocks toppled in the fourth century was a huge quartzite block with an engraving of a pharaoh. An inscription indicates it depicts Seti I, father of Ramses II.
'We've found many pharaonic objects that were brought from Heliopolis, in what is now Cairo,' said Mr Abdel-Raouf.
'So, the Ptolemaic rulers re-used pharaonic objects to construct their buildings.'
On the boat's deck, researchers displayed some small recent finds: imported ceramics and local copies, a statuette of a pharaoh, bronze ritual vessels, amulets barely bigger than a fingernail, and small lead vessels tossed by the poor into the water or buried in the ground as devotions to gods.
Alexandria's eastern harbour was abandoned after another earthquake, in the eighth century, and was left untouched as an open bay - apart from two 20th century breakwaters - while modern port construction went ahead in the western harbour. That has left the ancient Portus Magnus undisturbed below.
'We have this as an open field for archaeology,' Mr Goddio said.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0p0jTFziK
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Coolquote:Op woensdag 26 mei 2010 07:39 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Sunken treasure - divers recover the stunning artefacts of Cleopatra's palace
Divers in the waters off Alexandria today recovered stunning artefacts from the submerged ruins of a palace and temple complex belonging to Egyptian queen Cleopatra.
The international team is painstakingly excavating one of the richest underwater archaeological sites in the world, and retrieving amazing riches from the last dynasty to rule over ancient Egypt before the Roman Empire annexed it in 30BC.
Using advanced technology, the team is surveying ancient Alexandria's Royal Quarters, encased deep below the harbour sediment, and confirming the accuracy of descriptions of the city left by Greek geographers and historians more than 2,000 years ago.
[ afbeelding ]
2,500 years old: A statuette of a boy pharaoh dating from the 5th century BC lies among other artefacts brought to the surface from an underwater excavation of a palace and temples of Cleopatra
Since the early Nineties the topographical surveys have allowed the team, led by French underwater archaeologist Franck Goddio, to conquer the harbour's extremely poor visibility and excavate below the seabed.
They are discovering everything from coins and everyday objects to colossal granite statues of Egypt's rulers and sunken temples dedicated to their gods.
'It's a unique site in the world,' said Mr Goddio, who has spent two decades searching for shipwrecks and lost cities below the seas.
The finds from along the Egyptian coast will go on display at Philadelphia's Franklin Institute from June 5 to January 2 - in an exhibition titled Cleopatra: The Search For The Last Queen of Egypt.
[ afbeelding ]
Stunning find: Recently excavated artefacts are shown aboard the Princess Duda research boat, anchored in the harbour off Alexandria, Egypt. A team of divers using advanced technology is exploring the ruins
[ afbeelding ]
Fit for a queen: Stone plates are a mere fraction of the priceless statues, jewellery and artefacts being brought to the surface from one of the richest underwater archaeological sites in the world
Many archaeological sites have been destroyed by man, with statues cut or smashed to pieces.
Alexandria's Royal Quarters - ports, a cape and islands full of temples, palaces and military outposts - simply slid into the sea after cataclysmic earthquakes in the fourth and eighth centuries.
Mr Goddio's team found it in 1996. Many of its treasures are completely intact, wrapped in sediment protecting them from the salt water.
[ afbeelding ]
Under the sea: A diver inspects limestone blocks that form part of the ruins of the Temple of Isis on the royal island of Antirhodos. The structure slid under the sea as a result of a earthquake more than 1,000 years ago
[ afbeelding ]
Colossal discovery: This quartzite block has an engraving of a pharaoh, indicated by hieroglyphic inscriptions on the stone as Seti I, father of Ramses II
'It's as it was when it sank,' said Ashraf Abdel-Raouf of Egypt's Supreme Council of Antiquities, who is part of the team.
Today's dive explored the sprawling palace and temple complex where Cleopatra, the last of Egypt's Greek-speaking Ptolemaic rulers, seduced the Roman general Mark Antony before they committed suicide upon their defeat by Octavian, the future Roman Emperor Augustus.
Dives have taken Mr Goddio and his team to some of the key scenes in the dramatic lives of the couple - including the Timonium, commissioned by Antony after his defeat as a place where he could retreat from the world, though he killed himself before it was completed.
[ afbeelding ]
Proud relic hunter: French underwater archaeologist Franck Goddio shows a recently excavated bronze cult statue found in the Temple of Isis
They also found a colossal stone head believed to be of Caesarion, son of Cleopatra and previous lover Julius Caesar, and two sphinxes - one of them probably representing Cleopatra's father, Ptolemy XII.
Divers photographed a section of the seabed cleared of sediment, their flashlights glowing in the green murk, the divers photographed ruins from a temple to Isis near Cleopatra's palace on the submerged island of Antirhodos.
Among the massive limestone blocks toppled in the fourth century was a huge quartzite block with an engraving of a pharaoh. An inscription indicates it depicts Seti I, father of Ramses II.
'We've found many pharaonic objects that were brought from Heliopolis, in what is now Cairo,' said Mr Abdel-Raouf.
'So, the Ptolemaic rulers re-used pharaonic objects to construct their buildings.'
On the boat's deck, researchers displayed some small recent finds: imported ceramics and local copies, a statuette of a pharaoh, bronze ritual vessels, amulets barely bigger than a fingernail, and small lead vessels tossed by the poor into the water or buried in the ground as devotions to gods.
Alexandria's eastern harbour was abandoned after another earthquake, in the eighth century, and was left untouched as an open bay - apart from two 20th century breakwaters - while modern port construction went ahead in the western harbour. That has left the ancient Portus Magnus undisturbed below.
'We have this as an open field for archaeology,' Mr Goddio said.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0p0jTFziK
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-05-2010
"Stalin blies twee aanslagen op Hitler af"
Russische communisten droegen spandoeken met de afbeelding van Stalin mee op een recente herdenking van WOII in Moskou.
De Sovjet-Russische dictator Josef Stalin (1879-1953) heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog tot twee keer toe een moordaanslag op Adolf Hitler (1889-1945) afgeblazen.
Stalin vreesde namelijk dat Hitlers vervanger de strijd tegen de westerse geallieerden zou staken, maar niet de oorlog tegen de Sovjet-Unie. Dat heeft de vooraanstaande Russische generaal en ex-minister van Binnenlandse Zaken Anatoli Koelikov gezegd op een conferentie van historici in Moskou. Hij belooft meer details in een nog te verschijnen boek.
Plannen
In 1943 werd in Rusland een plan gesmeed om de bunker van Hitler aan te vallen, en in 1944 werd tot in detail een moordaanslag beraamd met behulp van een geheim agent die het vertrouwen van de nazitop genoot. Stalin blies beide plannen echter af. Hitler pleegde 30 april 1945 zelfmoord in Berlijn, kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa.
Bondgenoot
Stalins Sovjet-Unie was aanvankelijk een bondgenoot en cruciale leverancier van grondstoffen van Hitlers Derde Rijk. Nadat Hitler in juni 1941 ook de Sovjet-Unie had aangevallen, schaarde dat land zich bij de geallieerden. (anp/sam)
(HLN)
"Stalin blies twee aanslagen op Hitler af"
Russische communisten droegen spandoeken met de afbeelding van Stalin mee op een recente herdenking van WOII in Moskou.
De Sovjet-Russische dictator Josef Stalin (1879-1953) heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog tot twee keer toe een moordaanslag op Adolf Hitler (1889-1945) afgeblazen.
Stalin vreesde namelijk dat Hitlers vervanger de strijd tegen de westerse geallieerden zou staken, maar niet de oorlog tegen de Sovjet-Unie. Dat heeft de vooraanstaande Russische generaal en ex-minister van Binnenlandse Zaken Anatoli Koelikov gezegd op een conferentie van historici in Moskou. Hij belooft meer details in een nog te verschijnen boek.
Plannen
In 1943 werd in Rusland een plan gesmeed om de bunker van Hitler aan te vallen, en in 1944 werd tot in detail een moordaanslag beraamd met behulp van een geheim agent die het vertrouwen van de nazitop genoot. Stalin blies beide plannen echter af. Hitler pleegde 30 april 1945 zelfmoord in Berlijn, kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa.
Bondgenoot
Stalins Sovjet-Unie was aanvankelijk een bondgenoot en cruciale leverancier van grondstoffen van Hitlers Derde Rijk. Nadat Hitler in juni 1941 ook de Sovjet-Unie had aangevallen, schaarde dat land zich bij de geallieerden. (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Discovered: The dinosaur that flew back when the Sahara was a lush and green paradise
A new type of giant flying reptile with a wingspan of six metres and which lived in the Sahara 95 million years ago has been discovered, scientists said today.
The pterosaur, which had a lance-shaped lower jaw making it look like a huge heron, was found by a team of scientists from University College Dublin, the University of Portsmouth and Universite Hassan II in Casablanca.
According to the findings published in the scientific journal PLoS ONE yesterday, the scientists believe the newly identified pterosaur to be the earliest example of its kind.
Discovered: An artist's impression of a new pterosaur, named Alanqa saharica, which has been found during a dig in the Sahara desert
The new species of pterosaur was unearthed in three separate well-preserved pieces and, unlike most other pterosaur fossils, retains its original three dimensional shape.
Dr David Martill, a reader in palaeobiology at the University of Portsmouth's School of Earth and Environmental Studies, said: 'This is the first of this type of pterosaur to be recorded in Africa, and is related to the Texan giant pterosaur Quetzalcoatlus, the largest animal ever to fly.'
Expedition leader Nizar Ibrahim, an expert on north African dinosaurs from University College Dublin, said: 'This pterosaur is distinguished from all others by its lance-shaped lower jaw which had no teeth and looked rather like the beak of a gigantic heron.
Slow process: Work at the dig is slow methodical, but it is yielding some significant finds - including new fish species
'During the excavation, we also discovered a partial neck vertebra that probably belonged to the same animal, inferring a wingspan of about six metres.'
The scientists have named the new pterosaur Alanqa saharica from the Arabic word 'Al Anqa' meaning phoenix, a mythological flying creature that dies in a fire and is reborn from its ashes.
Team leader: Nizar Ibrahim, the University College Dublin PhD research scholar whose team discovered a new pterosaur, named Alanqa saharica
On the same expedition and in the same region the scientists also discovered fossils of two other previously identified types of pterosaur, suggesting several types of pterosaurs lived alongside one another.
Mr Ibrahim said: 'When this pterosaur was alive, the Sahara desert was a river bed basin lush with tropical plant and animal life. This meant there were lots of opportunities for different pterosaurs to co-exist, and perhaps feeding on quite different kinds of prey.'
The team also discovered rare dinosaur footprints, including some that record several animals walking along the same trail.
As well as finding hundreds of dinosaur teeth, they also unearthed bits of giant crocodiles and some new species of fish.
Ibrahim said: 'It's amazing to think that millions of years ago the Sahara was in fact a lush green tropical paradise, home to giant dinosaurs and crocodiles and nothing like the dusty desert we see today.
'Even to a palaeontologist dealing in millions of years it gives one an overwhelming sense of deep time.'
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0p6ulLIjA
A new type of giant flying reptile with a wingspan of six metres and which lived in the Sahara 95 million years ago has been discovered, scientists said today.
The pterosaur, which had a lance-shaped lower jaw making it look like a huge heron, was found by a team of scientists from University College Dublin, the University of Portsmouth and Universite Hassan II in Casablanca.
According to the findings published in the scientific journal PLoS ONE yesterday, the scientists believe the newly identified pterosaur to be the earliest example of its kind.
Discovered: An artist's impression of a new pterosaur, named Alanqa saharica, which has been found during a dig in the Sahara desert
The new species of pterosaur was unearthed in three separate well-preserved pieces and, unlike most other pterosaur fossils, retains its original three dimensional shape.
Dr David Martill, a reader in palaeobiology at the University of Portsmouth's School of Earth and Environmental Studies, said: 'This is the first of this type of pterosaur to be recorded in Africa, and is related to the Texan giant pterosaur Quetzalcoatlus, the largest animal ever to fly.'
Expedition leader Nizar Ibrahim, an expert on north African dinosaurs from University College Dublin, said: 'This pterosaur is distinguished from all others by its lance-shaped lower jaw which had no teeth and looked rather like the beak of a gigantic heron.
Slow process: Work at the dig is slow methodical, but it is yielding some significant finds - including new fish species
'During the excavation, we also discovered a partial neck vertebra that probably belonged to the same animal, inferring a wingspan of about six metres.'
The scientists have named the new pterosaur Alanqa saharica from the Arabic word 'Al Anqa' meaning phoenix, a mythological flying creature that dies in a fire and is reborn from its ashes.
Team leader: Nizar Ibrahim, the University College Dublin PhD research scholar whose team discovered a new pterosaur, named Alanqa saharica
On the same expedition and in the same region the scientists also discovered fossils of two other previously identified types of pterosaur, suggesting several types of pterosaurs lived alongside one another.
Mr Ibrahim said: 'When this pterosaur was alive, the Sahara desert was a river bed basin lush with tropical plant and animal life. This meant there were lots of opportunities for different pterosaurs to co-exist, and perhaps feeding on quite different kinds of prey.'
The team also discovered rare dinosaur footprints, including some that record several animals walking along the same trail.
As well as finding hundreds of dinosaur teeth, they also unearthed bits of giant crocodiles and some new species of fish.
Ibrahim said: 'It's amazing to think that millions of years ago the Sahara was in fact a lush green tropical paradise, home to giant dinosaurs and crocodiles and nothing like the dusty desert we see today.
'Even to a palaeontologist dealing in millions of years it gives one an overwhelming sense of deep time.'
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0p6ulLIjA
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
KB digitaliseert krantenpagina's vanaf 1618
Den Haag - Den Haag De Koninklijke Bibliotheek in Den Haag heeft donderdag een website gelanceerd waarop miljoenen in Nederland verschenen krantenpagina’s zijn in te zien en te doorzoeken.
De site kranten.kb.nl is van start gegaan met een miljoen gedigitaliseerde pagina’s. Dat aantal wordt de komende achttien maanden uitgebreid tot acht miljoen, uit de periode 1618-1995. Dat is circa 10 procent van al het krantenmateriaal dat ooit in Nederland verscheen. Daarmee is de site het vooralsnog grootste gratis toegankelijke krantenarchief ter wereld.
De 12,5 miljoen euro kostende operatie is volgens projectleider Edwin Klijn heel belangrijk voor de KB. ‘Het past bij onze taakstelling informatie beschikbaar te stellen voor een groot publiek. Daarnaast kunnen we op deze manier de originelen beter beschermen.’
De Koninklijke Bibliotheek wil in de toekomst ook een groot deel van alle oude Nederlandse tijdschriften, boeken en websites via de eigen site toegankelijk maken.
Het monnikenwerk – elke pagina wordt handmatig gescand – wordt betaald uit een subsidie van de NWO.
http://www.vkgeschiedenis(...)ines/artikel/1383734
Den Haag - Den Haag De Koninklijke Bibliotheek in Den Haag heeft donderdag een website gelanceerd waarop miljoenen in Nederland verschenen krantenpagina’s zijn in te zien en te doorzoeken.
De site kranten.kb.nl is van start gegaan met een miljoen gedigitaliseerde pagina’s. Dat aantal wordt de komende achttien maanden uitgebreid tot acht miljoen, uit de periode 1618-1995. Dat is circa 10 procent van al het krantenmateriaal dat ooit in Nederland verscheen. Daarmee is de site het vooralsnog grootste gratis toegankelijke krantenarchief ter wereld.
De 12,5 miljoen euro kostende operatie is volgens projectleider Edwin Klijn heel belangrijk voor de KB. ‘Het past bij onze taakstelling informatie beschikbaar te stellen voor een groot publiek. Daarnaast kunnen we op deze manier de originelen beter beschermen.’
De Koninklijke Bibliotheek wil in de toekomst ook een groot deel van alle oude Nederlandse tijdschriften, boeken en websites via de eigen site toegankelijk maken.
Het monnikenwerk – elke pagina wordt handmatig gescand – wordt betaald uit een subsidie van de NWO.
http://www.vkgeschiedenis(...)ines/artikel/1383734
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
30-05-2010
Archeologen ontdekken 3.300 jaar oude graftombe in Egypte
Egyptische archeologen hebben in de buurt van Caïro een 3.300 jaar oude graftombe ontdekt. Dat heeft het Egyptische ministerie van Cultuur bekendgemaakt.
In dodenstad Saqqara
Het gaat om het graf van Betah Mes, een hoge ambtenaar uit de negentiende dynastie (1.320 tot 1.200 voor Christus). Het graf is zeventig meter lang en bevat onder meer gebedsruimtes. Het werd ontdekt in de dodenstad van Saqqara, ten zuiden van Caïro. In het graf werden onder meer afbeeldingen ontdekt van de overledene en beeldjes.
Het graf is beschadigd door grafrovers en een deel is gebruikt geweest voor de bouw van kerken.
De archeologen hopen nog de mummie van Betah Mes, die bevelhebber van het leger was, en van zijn vrouw te vinden in de hoofdkamer van de tombe. (belga/lb)
(HLN)
Archeologen ontdekken 3.300 jaar oude graftombe in Egypte
Egyptische archeologen hebben in de buurt van Caïro een 3.300 jaar oude graftombe ontdekt. Dat heeft het Egyptische ministerie van Cultuur bekendgemaakt.
In dodenstad Saqqara
Het gaat om het graf van Betah Mes, een hoge ambtenaar uit de negentiende dynastie (1.320 tot 1.200 voor Christus). Het graf is zeventig meter lang en bevat onder meer gebedsruimtes. Het werd ontdekt in de dodenstad van Saqqara, ten zuiden van Caïro. In het graf werden onder meer afbeeldingen ontdekt van de overledene en beeldjes.
Het graf is beschadigd door grafrovers en een deel is gebruikt geweest voor de bouw van kerken.
De archeologen hopen nog de mummie van Betah Mes, die bevelhebber van het leger was, en van zijn vrouw te vinden in de hoofdkamer van de tombe. (belga/lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-05-2010
Ondergrondse ruimtes Colosseum opengesteld
Wie de komende weken in Rome arriveert, zal merken dat in de archeologische zone rond het Colosseum, de Palatijnse heuvel en het Forum Romanum verscheidene restauratieprojecten werden afgerond. Daardoor worden sites toegankelijk die al vele jaren gesloten zijn of zelfs nooit eerder door het publiek konden worden bezocht. Vanaf juli zal het mogelijk zijn een boeiend gedeelte van de ondergrondse ruimtes van het beroemde Colosseum te bezoeken.
Bezoekers van het imposante bouwwerk kunnen onder meer de plaatsen bekijken waar de gladiatoren zich voorbereidden op de strijd. Beneden het Colosseum bevonden zich immers gigantische kleedruimtes, cellen en kooien met wilde dieren.
Kleine groepjes
Voor een dergelijk bezoek is het nodig je vooraf ter plaatse aan te melden. De eerste maanden zal de ondergrondse kennismaking gebeuren in groepjes van tien personen. Ook mensen die moeilijk te been zijn kunnen met de lift tot niveau -2 gaan en een kijkje nemen in de kelderruimtes van het monument.
Nachtelijk bezoek
Een andere grote nieuwigheid is dat het Colosseum tijdens de zomermaanden, vanaf juni tot 15 september, elke dinsdag en zaterdag ook 's nachts kan worden bezocht. Twee dagen per week is het monument open van 21 tot 24 uur. Om veiligheidsredenen kan niet overal zomaar worden gewandeld, maar de nieuwe verlichting moet een nachtelijk bezoek aan het Flavische Amphitheater tot iets apart maken.
Tentoonstelling
Overigens kan je op de eerste verdieping van het Colosseum nog tot 3 oktober 2010 een tentoonstelling bezoeken waar de leefwereld van de gladiatoren wordt gereconstrueerd. Je komt er ook meer te weten over het ontstaan en de triomfen, maar ook het harde leven van de gladiatoren wordt belicht. (hlnsydney/kve)
(HLN)
Ondergrondse ruimtes Colosseum opengesteld
Wie de komende weken in Rome arriveert, zal merken dat in de archeologische zone rond het Colosseum, de Palatijnse heuvel en het Forum Romanum verscheidene restauratieprojecten werden afgerond. Daardoor worden sites toegankelijk die al vele jaren gesloten zijn of zelfs nooit eerder door het publiek konden worden bezocht. Vanaf juli zal het mogelijk zijn een boeiend gedeelte van de ondergrondse ruimtes van het beroemde Colosseum te bezoeken.
Bezoekers van het imposante bouwwerk kunnen onder meer de plaatsen bekijken waar de gladiatoren zich voorbereidden op de strijd. Beneden het Colosseum bevonden zich immers gigantische kleedruimtes, cellen en kooien met wilde dieren.
Kleine groepjes
Voor een dergelijk bezoek is het nodig je vooraf ter plaatse aan te melden. De eerste maanden zal de ondergrondse kennismaking gebeuren in groepjes van tien personen. Ook mensen die moeilijk te been zijn kunnen met de lift tot niveau -2 gaan en een kijkje nemen in de kelderruimtes van het monument.
Nachtelijk bezoek
Een andere grote nieuwigheid is dat het Colosseum tijdens de zomermaanden, vanaf juni tot 15 september, elke dinsdag en zaterdag ook 's nachts kan worden bezocht. Twee dagen per week is het monument open van 21 tot 24 uur. Om veiligheidsredenen kan niet overal zomaar worden gewandeld, maar de nieuwe verlichting moet een nachtelijk bezoek aan het Flavische Amphitheater tot iets apart maken.
Tentoonstelling
Overigens kan je op de eerste verdieping van het Colosseum nog tot 3 oktober 2010 een tentoonstelling bezoeken waar de leefwereld van de gladiatoren wordt gereconstrueerd. Je komt er ook meer te weten over het ontstaan en de triomfen, maar ook het harde leven van de gladiatoren wordt belicht. (hlnsydney/kve)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-05-2010
Beeldbepalers van het verleden
Munten, inscripties en papyri
Voor de historicus die zich bezig houdt met de antieke wereld is de beschikbaarheid van bronnen verre van vanzelfsprekend. Sommige vragen blijven onbeantwoord omdat er geen documenten voorhanden zijn, anderen worden onverwacht opgelost na de ontdekking van een nieuwe bron of door de toepassing van nieuwe onderzoekstechnieken. Ons beeld van het verleden ligt dus niet vast, maar wordt telkens opnieuw bepaald door wat munten, inscripties en papyri ons zeggen.
In het algemeen bestaat er minder belangstelling voor het proces van het bronnenonderzoek dan voor het onderzoeksresultaat. Toch is dit relevant, zeker omdat er nog altijd nieuwe bronnen opduiken dankzij archeologische campagnes, maar ook omdat het onderzoek door moderne technologische ontwikkelingen wordt vergemakkelijkt. Hoewel conform de wet van de afnemende meerwaarde de meeste nieuwe bronnen niet veel nieuwe informatie opleveren, maar eerder het bestaande beeld bevestigen, gebeurt het nog regelmatig dat er spectaculaire vondsten worden gedaan.
Hoewel het lastig is een exacte categorisering van antieke bronnen te geven, wordt er vaak een onderscheid gemaakt tussen archeologische overblijfselen, literaire teksten en documentaire bronnen. Materiële resten, die onder de archeologie vallen, en literaire bronnen, oftewel de teksten die zijn geschreven door antieke auteurs voor een publiek, worden in deze bijdrage buiten beschouwing gelaten. Hier staan drie belangrijke soorten documentaire bronnen van de klassieke Oudheid centraal: munten, inscripties en papyri. Aan de hand van enige recente voorbeelden zal worden aangetoond dat zij nog altijd nieuwe gegevens opleveren en dat het Oudhistorische bronnenonderzoek volop in beweging is.
Munt van Domitianus II, in 2003 met behulp van een metaaldetector gevonden in Oxfordshire. Uit deze vondst is afgeleid dat Domitianus, die niet op de lijst van keizers voorkwam, gedurende korte tijd en in een beperkt gebied als keizer erkend werd. Afbeelding: © Flickr / Portableantiquities
Munten
Munten zijn een bijzonder waardevolle bron voor de Oudheid. Zij kunnen niet alleen veel gegevens verschaffen voor monetaire of economische vraagstukken, maar ook een schat aan informatie opleveren over de politieke geschiedenis. In de Griekse wereld lieten levende heersers zich sinds de tijd van Alexander de Grote op munten afbeelden en deze praktijk zien we ook terug bij Romeinse keizers. De heerser, of een van zijn familieleden, werd afgebeeld op de beeldzijde van de munt; op de keerzijde kon van alles staan, van militaire attributen tot gepersonifieerde deugden. Ook werden er teksten op munten geslagen. Hierdoor kon een munt een grote hoeveelheid informatie uitdragen in beeld en woord en daardoor zijn munten zeer bruikbaar als medium om te laten zien wie er de baas is en op welke eigenschappen en prestaties de persoon in kwestie zich liet voorstaan.
Recent onderzoek heeft aangetoond dat de vormgeving van munten in Rome in de vroege Keizertijd weloverwogen was en dat naar bepaalde gebieden munten met toepasselijke slogans werden gestuurd. In deze zin is een munt dus een propagandamiddel, dat ook ingezet kon worden in de strijd om het leiderschap. De discussie over wie nu precies de verantwoordelijkheid had voor de gebruikte afbeeldingen en teksten, duurt echter nog altijd voort.
Uit de brief van Claudius aan de Alexandrijnen, 10 november 41
“Keizer Tiberius Claudius Caesar Augustus Germanicus, pontifex maximus, drager van de tribunicia potestas en consul designatus, groet de stad Alexandrië. Uw gezanten … hebben met het overbrengen van uw stembesluit aan mij veel informatie over de stad gegeven en mij duidelijkheid verschaft betreffende uw welwillendheid jegens ons. U hebt al heel lang – u bent goed – voor mij goede gevoelens gekoesterd; van nature staat u welwillend tegenover de keizers, zoals mij uit veel zaken gebleken is. U hebt u ook publiekelijk voor mijn huis ingezet en bent ook goed behandeld. Om dit punt af te sluiten en andere voorbeelden over te slaan: mijn broer Germanicus Caesar is daarvan de beste getuige geweest. Hij prees u met een uitsluitend oprechte bewondering. Daarom heb ik graag de door u aan mij bewezen eer aanvaard, al vond ik dat in dit verband niet gemakkelijk. Ten eerste stond ik toe dat u van mijn verjaardag Augustusdag maakt, zoals u tevoren had gevraagd, evenals de opstelling overal in de stad van beelden van mij en mijn geslacht … Van de twee gouden standbeelden zal het ene, dat de Vrede van keizer Claudius voorstelt, in Rome worden opgericht, zoals is gesuggereerd en benadrukt door mijn zeer gewaardeerde Barbillus, hoewel ik dat wilde weigeren om geen foute indruk te wekken. Het andere beeld zal op dagen dat u me eer bewijst, meegaan in processie, zoals u wilde. En er zal dan een wagen, zo mooi mogelijk naar uw wensen opgetuigd, meerijden. Na met zoveel eer in te stemmen, verbied ik niet dat er een phyle Claudiana komt evenals een heilig woud volgens Egyptische gewoonte. Daarom ook bedank ik u voor uw én mijn welzijn.”
Uit: Olivier Hekster en Eric Moormann, Ooggetuigen van het Romeinse Rijk (Amsterdam 2007).
Claudius afgebeeld als de god Jupiter. Beeld uit de eerste eeuw. Afbeelding: © Flickr / Mitko Denev
Interpretatie van munten kan helpen bij het reconstrueren van de politieke geschiedenis. In het algemeen geldt dat het muntrecht is voorbehouden aan de (rechtmatige) heerser. De beeltenis van de Romeinse keizer op munten geldt dus als teken van diens keizerschap. Maar ook troonpretendenten eigenden zich die status toe, en lieten dat zien op munten. Een voorbeeld is de derde eeuw, toen het Romeinse rijk op zijn grondvesten beefde en onder andere de keizerlijke opvolging een netelige zaak was. In de tweede helft van die eeuw claimden in verschillende gebieden troonpretendenten het keizerschap en lieten munten slaan. Zo is in 2003 met behulp van een metaaldetector in Oxfordshire de munt van Domitianus II gevonden. Hoewel Domitianus II verder niet bekend is als keizer, wordt door deze vondst duidelijk dat hij zich het keizerschap wist toe te eigenen, al was zijn succes geografisch beperkt en van zeer korte duur.
Inscripties
Al in tijden dat het schrift nog in ontwikkeling was, werden bepaalde teksten, die blijkbaar een grote waarde hadden voor de opsteller ervan, gebeiteld in steen of ander duurzaam materiaal en zo zichtbaar gemaakt voor het publiek, ook uit latere generaties. Er zijn verschillende soorten inscripties, die zowel betrekking hebben op openbare besluitvorming van steden of instanties, alsook op privéleven.
Een belangrijke tekst die op een bronzen plaat is overgeleverd en in 1989 in Andalusië gevonden is – weer met behulp van een metaaldetector – is het senaatsbesluit in de rechtszaak tegen de Romeinse senator Piso, waarover daarvoor alleen informatie beschikbaar was dankzij de belangrijke Romeinse historicus Tacitus. Deze senator werd in het jaar 20 veroordeeld wegens de moord op Germanicus en verdere majesteitsschennis – in de ogen van de Romeinen een van de zwaarste misdaden die men kon begaan. Voordat het proces voltooid was, pleegde Piso zelfmoord. Maar men vond zelfs de dood geen afdoende straf voor hem. Daarom werd besloten tot maatregelen die doorwerkten na Piso’s dood, maatregelen die datgene troffen wat er nog van hem over was – de herinnering. Tegenwoordig wordt dit aangeduid met de term damnatio memoriae. Zo werd bijvoorbeeld bepaald dat de vrouwen niet zoals gebruikelijk niet om zijn dood mochten treuren. Ook moesten alle portretten en standbeelden van Piso worden verwijderd.
De tekst van het senaatsbesluit geeft niet alleen informatie over de werking van damnatio memoriae, maar ook over de manier waarop een provinciaal bestuurder (in dit geval van de Romeinse provincie Baetica) zich opstelde ten opzichte van de centrale autoriteiten in Rome. Het was de verantwoordelijkheid van gouverneurs om belangrijke besluiten die in Rome werden genomen te publiceren in de provincies, en het feit dat het senaatsbesluit over Piso in meerdere kopieën in Spanje bewaard is gebleven, zegt dus iets over de loyaliteit van de gouverneur van Baetica jegens Rome.
Een andere inscriptie licht toe hoe de Flavische keizers hun geweldige bouwproject dat nu bekendstaat als het Colosseum, konden financieren. Op basis van de in de steen achtergebleven gaten waarin de bronzen letters bevestigd waren, kon de Duitse historicus Geza Alföldy in 1995 de oorspronkelijke inscriptie reconstrueren. Daarin wordt vermeld dat keizer Titus (de zoon van Vespasianus) het nieuwe amfitheater heeft laten bouwen ex manubis, ofwel uit de buit die de Romeinen binnensleepten toen ze de Joodse opstand in het jaar 70 neersloegen. De inscriptie noemde oorspronkelijk Vespasianus, maar omdat hij gestorven was voordat het bouwproject was voltooid, werd de tekst aangepast op Titus.
Het Colosseum in Rome Afbeelding: © Wikimedia commons
.Papyri
Op papyrus, het papier uit de Oudheid, zijn twee groepen teksten overgeleverd. De eerste bestaat uit teksten met een literair karakter, die voor een groot publiek waren bedoeld. Onze kennis van de klassieke literatuur is soms puur gebaseerd op teksten die op papyrus zijn overgeleverd. Een mooi voorbeeld hiervan is de aan Aristoteles toegeschreven beschouwing over het democratische staatsbestel van de Atheners, bekend als de Athenaion politeia. Een ander voorbeeld is de in 2004 gepubliceerde papyrus met tot dan toe onbekende gedichten van de Griekse dichteres Sappho.
Papyrus werd gemaakt van de stengels van de papyrusplant, en werd in de oudheid gebruikt om op te schrijven. De tekst werd bewaard als boekrol, bekend als een papyrusrol. Afbeelding: © Wikimedia commons
Documentaire papyri, de tweede groep, legden allerlei zaken vast en hadden vooral een privé- en direct gebruikskarakter. Belangrijke ontdekkingen van de afgelopen eeuw op dit gebied zijn de teksten die zijn uitgegeven als P. Lond. VI 1912 en P. Giss. 40. De eerste bevat een brief van keizer Claudius (41-54) aan de Alexandrijnen. Keizers schreven aan steden in antwoord op brieven van die steden; tussen de regels door is het mogelijk de inhoud van een eerdere brief van de Alexandrijnen aan Claudius te reconstrueren en krijgen we extra informatie over de organisatie van het bestuur van het Romeinse rijk. Aan de orde komen bijvoorbeeld de manier waarop keizerlijke brieven aan de bevolking (van een stad) werden bekendgemaakt; elementen van de keizercultus; de politieke spanningen tussen de Grieken en Joden in Alexandrië in die tijd, en de manier waarop de Romeinse overheid daarin probeerde te bemiddelen.
De andere tekst bevat een keizerlijk edict van Caracalla (211-217), waarin hij aankondigt dat alle vrije inwoners van het Romeinse rijk het Romeinse burgerrecht krijgen. Sensationeel was ook de identificatie in 2000 van een ondertekening van een officieel document als de handtekening van Egyptes beroemde koningin Cleopatra. Ook voor meer alledaagse praktijken leveren documentaire papyri nieuwe kennis op. Zo is in 2006 een monografie verschenen over Grieks snelschrift die gebruikt heeft gemaakt van de ontdekking van een papyrus met een uitgebreide Griekse woordenlijst in de bibliotheek van Montserrat.
Er duiken dus nog steeds onbekende bronnen op. Daarnaast maken moderne technieken een nieuwe analyse van bekende bronnen mogelijk. De computer is hierbij van cruciale betekenis. Dankzij diverse online databases (zie onder) wordt het opsporen en raadplegen van munten, inscripties en papyri vereenvoudigd. Verder wordt er geëxperimenteerd met het conserveren en lezen van (verkoolde) papyri met behulp van lasertechnieken en scans. Zo kunnen niet alleen papyri die te kwetsbaar zijn om te worden uitgerold worden gelezen, maar ook palimpsesten. Ook het onderzoek naar de kleuren van antieke standbeelden, waarover Geschiedenis Magazine in januari 2006 berichtte, is dankzij technologische ontwikkelingen in nieuw vaarwater gekomen.
De hoofdlijnen van de geschiedenis van de Oudheid mogen bekend zijn, maar er valt zeker nog winst te behalen uit de bronnen die nu nog niet ontdekt of onderzocht zijn. Elke nieuwe bron is als een puzzelstukje dat kan worden ingepast in het grote kader. Juist daarom spelen documentaire bronnen een belangrijke rol en is het spannend om verder te zoeken naar stukken die de puzzel completer maken. Zolang er nog nieuwe bronnen gevonden worden, is er genoeg te ontdekken.
Janneke de Jong is onderzoekster aan de Westfälische Wilhelms-Universität te Münster. Zij promoveerde in 2006 op de machtsrepresentatie van Romeinse keizers in Egypte.
(Kennislink)
Beeldbepalers van het verleden
Munten, inscripties en papyri
Voor de historicus die zich bezig houdt met de antieke wereld is de beschikbaarheid van bronnen verre van vanzelfsprekend. Sommige vragen blijven onbeantwoord omdat er geen documenten voorhanden zijn, anderen worden onverwacht opgelost na de ontdekking van een nieuwe bron of door de toepassing van nieuwe onderzoekstechnieken. Ons beeld van het verleden ligt dus niet vast, maar wordt telkens opnieuw bepaald door wat munten, inscripties en papyri ons zeggen.
In het algemeen bestaat er minder belangstelling voor het proces van het bronnenonderzoek dan voor het onderzoeksresultaat. Toch is dit relevant, zeker omdat er nog altijd nieuwe bronnen opduiken dankzij archeologische campagnes, maar ook omdat het onderzoek door moderne technologische ontwikkelingen wordt vergemakkelijkt. Hoewel conform de wet van de afnemende meerwaarde de meeste nieuwe bronnen niet veel nieuwe informatie opleveren, maar eerder het bestaande beeld bevestigen, gebeurt het nog regelmatig dat er spectaculaire vondsten worden gedaan.
Hoewel het lastig is een exacte categorisering van antieke bronnen te geven, wordt er vaak een onderscheid gemaakt tussen archeologische overblijfselen, literaire teksten en documentaire bronnen. Materiële resten, die onder de archeologie vallen, en literaire bronnen, oftewel de teksten die zijn geschreven door antieke auteurs voor een publiek, worden in deze bijdrage buiten beschouwing gelaten. Hier staan drie belangrijke soorten documentaire bronnen van de klassieke Oudheid centraal: munten, inscripties en papyri. Aan de hand van enige recente voorbeelden zal worden aangetoond dat zij nog altijd nieuwe gegevens opleveren en dat het Oudhistorische bronnenonderzoek volop in beweging is.
Munt van Domitianus II, in 2003 met behulp van een metaaldetector gevonden in Oxfordshire. Uit deze vondst is afgeleid dat Domitianus, die niet op de lijst van keizers voorkwam, gedurende korte tijd en in een beperkt gebied als keizer erkend werd. Afbeelding: © Flickr / Portableantiquities
Munten
Munten zijn een bijzonder waardevolle bron voor de Oudheid. Zij kunnen niet alleen veel gegevens verschaffen voor monetaire of economische vraagstukken, maar ook een schat aan informatie opleveren over de politieke geschiedenis. In de Griekse wereld lieten levende heersers zich sinds de tijd van Alexander de Grote op munten afbeelden en deze praktijk zien we ook terug bij Romeinse keizers. De heerser, of een van zijn familieleden, werd afgebeeld op de beeldzijde van de munt; op de keerzijde kon van alles staan, van militaire attributen tot gepersonifieerde deugden. Ook werden er teksten op munten geslagen. Hierdoor kon een munt een grote hoeveelheid informatie uitdragen in beeld en woord en daardoor zijn munten zeer bruikbaar als medium om te laten zien wie er de baas is en op welke eigenschappen en prestaties de persoon in kwestie zich liet voorstaan.
Recent onderzoek heeft aangetoond dat de vormgeving van munten in Rome in de vroege Keizertijd weloverwogen was en dat naar bepaalde gebieden munten met toepasselijke slogans werden gestuurd. In deze zin is een munt dus een propagandamiddel, dat ook ingezet kon worden in de strijd om het leiderschap. De discussie over wie nu precies de verantwoordelijkheid had voor de gebruikte afbeeldingen en teksten, duurt echter nog altijd voort.
Uit de brief van Claudius aan de Alexandrijnen, 10 november 41
“Keizer Tiberius Claudius Caesar Augustus Germanicus, pontifex maximus, drager van de tribunicia potestas en consul designatus, groet de stad Alexandrië. Uw gezanten … hebben met het overbrengen van uw stembesluit aan mij veel informatie over de stad gegeven en mij duidelijkheid verschaft betreffende uw welwillendheid jegens ons. U hebt al heel lang – u bent goed – voor mij goede gevoelens gekoesterd; van nature staat u welwillend tegenover de keizers, zoals mij uit veel zaken gebleken is. U hebt u ook publiekelijk voor mijn huis ingezet en bent ook goed behandeld. Om dit punt af te sluiten en andere voorbeelden over te slaan: mijn broer Germanicus Caesar is daarvan de beste getuige geweest. Hij prees u met een uitsluitend oprechte bewondering. Daarom heb ik graag de door u aan mij bewezen eer aanvaard, al vond ik dat in dit verband niet gemakkelijk. Ten eerste stond ik toe dat u van mijn verjaardag Augustusdag maakt, zoals u tevoren had gevraagd, evenals de opstelling overal in de stad van beelden van mij en mijn geslacht … Van de twee gouden standbeelden zal het ene, dat de Vrede van keizer Claudius voorstelt, in Rome worden opgericht, zoals is gesuggereerd en benadrukt door mijn zeer gewaardeerde Barbillus, hoewel ik dat wilde weigeren om geen foute indruk te wekken. Het andere beeld zal op dagen dat u me eer bewijst, meegaan in processie, zoals u wilde. En er zal dan een wagen, zo mooi mogelijk naar uw wensen opgetuigd, meerijden. Na met zoveel eer in te stemmen, verbied ik niet dat er een phyle Claudiana komt evenals een heilig woud volgens Egyptische gewoonte. Daarom ook bedank ik u voor uw én mijn welzijn.”
Uit: Olivier Hekster en Eric Moormann, Ooggetuigen van het Romeinse Rijk (Amsterdam 2007).
Claudius afgebeeld als de god Jupiter. Beeld uit de eerste eeuw. Afbeelding: © Flickr / Mitko Denev
Interpretatie van munten kan helpen bij het reconstrueren van de politieke geschiedenis. In het algemeen geldt dat het muntrecht is voorbehouden aan de (rechtmatige) heerser. De beeltenis van de Romeinse keizer op munten geldt dus als teken van diens keizerschap. Maar ook troonpretendenten eigenden zich die status toe, en lieten dat zien op munten. Een voorbeeld is de derde eeuw, toen het Romeinse rijk op zijn grondvesten beefde en onder andere de keizerlijke opvolging een netelige zaak was. In de tweede helft van die eeuw claimden in verschillende gebieden troonpretendenten het keizerschap en lieten munten slaan. Zo is in 2003 met behulp van een metaaldetector in Oxfordshire de munt van Domitianus II gevonden. Hoewel Domitianus II verder niet bekend is als keizer, wordt door deze vondst duidelijk dat hij zich het keizerschap wist toe te eigenen, al was zijn succes geografisch beperkt en van zeer korte duur.
Inscripties
Al in tijden dat het schrift nog in ontwikkeling was, werden bepaalde teksten, die blijkbaar een grote waarde hadden voor de opsteller ervan, gebeiteld in steen of ander duurzaam materiaal en zo zichtbaar gemaakt voor het publiek, ook uit latere generaties. Er zijn verschillende soorten inscripties, die zowel betrekking hebben op openbare besluitvorming van steden of instanties, alsook op privéleven.
Een belangrijke tekst die op een bronzen plaat is overgeleverd en in 1989 in Andalusië gevonden is – weer met behulp van een metaaldetector – is het senaatsbesluit in de rechtszaak tegen de Romeinse senator Piso, waarover daarvoor alleen informatie beschikbaar was dankzij de belangrijke Romeinse historicus Tacitus. Deze senator werd in het jaar 20 veroordeeld wegens de moord op Germanicus en verdere majesteitsschennis – in de ogen van de Romeinen een van de zwaarste misdaden die men kon begaan. Voordat het proces voltooid was, pleegde Piso zelfmoord. Maar men vond zelfs de dood geen afdoende straf voor hem. Daarom werd besloten tot maatregelen die doorwerkten na Piso’s dood, maatregelen die datgene troffen wat er nog van hem over was – de herinnering. Tegenwoordig wordt dit aangeduid met de term damnatio memoriae. Zo werd bijvoorbeeld bepaald dat de vrouwen niet zoals gebruikelijk niet om zijn dood mochten treuren. Ook moesten alle portretten en standbeelden van Piso worden verwijderd.
De tekst van het senaatsbesluit geeft niet alleen informatie over de werking van damnatio memoriae, maar ook over de manier waarop een provinciaal bestuurder (in dit geval van de Romeinse provincie Baetica) zich opstelde ten opzichte van de centrale autoriteiten in Rome. Het was de verantwoordelijkheid van gouverneurs om belangrijke besluiten die in Rome werden genomen te publiceren in de provincies, en het feit dat het senaatsbesluit over Piso in meerdere kopieën in Spanje bewaard is gebleven, zegt dus iets over de loyaliteit van de gouverneur van Baetica jegens Rome.
Een andere inscriptie licht toe hoe de Flavische keizers hun geweldige bouwproject dat nu bekendstaat als het Colosseum, konden financieren. Op basis van de in de steen achtergebleven gaten waarin de bronzen letters bevestigd waren, kon de Duitse historicus Geza Alföldy in 1995 de oorspronkelijke inscriptie reconstrueren. Daarin wordt vermeld dat keizer Titus (de zoon van Vespasianus) het nieuwe amfitheater heeft laten bouwen ex manubis, ofwel uit de buit die de Romeinen binnensleepten toen ze de Joodse opstand in het jaar 70 neersloegen. De inscriptie noemde oorspronkelijk Vespasianus, maar omdat hij gestorven was voordat het bouwproject was voltooid, werd de tekst aangepast op Titus.
Het Colosseum in Rome Afbeelding: © Wikimedia commons
.Papyri
Op papyrus, het papier uit de Oudheid, zijn twee groepen teksten overgeleverd. De eerste bestaat uit teksten met een literair karakter, die voor een groot publiek waren bedoeld. Onze kennis van de klassieke literatuur is soms puur gebaseerd op teksten die op papyrus zijn overgeleverd. Een mooi voorbeeld hiervan is de aan Aristoteles toegeschreven beschouwing over het democratische staatsbestel van de Atheners, bekend als de Athenaion politeia. Een ander voorbeeld is de in 2004 gepubliceerde papyrus met tot dan toe onbekende gedichten van de Griekse dichteres Sappho.
Papyrus werd gemaakt van de stengels van de papyrusplant, en werd in de oudheid gebruikt om op te schrijven. De tekst werd bewaard als boekrol, bekend als een papyrusrol. Afbeelding: © Wikimedia commons
Documentaire papyri, de tweede groep, legden allerlei zaken vast en hadden vooral een privé- en direct gebruikskarakter. Belangrijke ontdekkingen van de afgelopen eeuw op dit gebied zijn de teksten die zijn uitgegeven als P. Lond. VI 1912 en P. Giss. 40. De eerste bevat een brief van keizer Claudius (41-54) aan de Alexandrijnen. Keizers schreven aan steden in antwoord op brieven van die steden; tussen de regels door is het mogelijk de inhoud van een eerdere brief van de Alexandrijnen aan Claudius te reconstrueren en krijgen we extra informatie over de organisatie van het bestuur van het Romeinse rijk. Aan de orde komen bijvoorbeeld de manier waarop keizerlijke brieven aan de bevolking (van een stad) werden bekendgemaakt; elementen van de keizercultus; de politieke spanningen tussen de Grieken en Joden in Alexandrië in die tijd, en de manier waarop de Romeinse overheid daarin probeerde te bemiddelen.
De andere tekst bevat een keizerlijk edict van Caracalla (211-217), waarin hij aankondigt dat alle vrije inwoners van het Romeinse rijk het Romeinse burgerrecht krijgen. Sensationeel was ook de identificatie in 2000 van een ondertekening van een officieel document als de handtekening van Egyptes beroemde koningin Cleopatra. Ook voor meer alledaagse praktijken leveren documentaire papyri nieuwe kennis op. Zo is in 2006 een monografie verschenen over Grieks snelschrift die gebruikt heeft gemaakt van de ontdekking van een papyrus met een uitgebreide Griekse woordenlijst in de bibliotheek van Montserrat.
Er duiken dus nog steeds onbekende bronnen op. Daarnaast maken moderne technieken een nieuwe analyse van bekende bronnen mogelijk. De computer is hierbij van cruciale betekenis. Dankzij diverse online databases (zie onder) wordt het opsporen en raadplegen van munten, inscripties en papyri vereenvoudigd. Verder wordt er geëxperimenteerd met het conserveren en lezen van (verkoolde) papyri met behulp van lasertechnieken en scans. Zo kunnen niet alleen papyri die te kwetsbaar zijn om te worden uitgerold worden gelezen, maar ook palimpsesten. Ook het onderzoek naar de kleuren van antieke standbeelden, waarover Geschiedenis Magazine in januari 2006 berichtte, is dankzij technologische ontwikkelingen in nieuw vaarwater gekomen.
De hoofdlijnen van de geschiedenis van de Oudheid mogen bekend zijn, maar er valt zeker nog winst te behalen uit de bronnen die nu nog niet ontdekt of onderzocht zijn. Elke nieuwe bron is als een puzzelstukje dat kan worden ingepast in het grote kader. Juist daarom spelen documentaire bronnen een belangrijke rol en is het spannend om verder te zoeken naar stukken die de puzzel completer maken. Zolang er nog nieuwe bronnen gevonden worden, is er genoeg te ontdekken.
Janneke de Jong is onderzoekster aan de Westfälische Wilhelms-Universität te Münster. Zij promoveerde in 2006 op de machtsrepresentatie van Romeinse keizers in Egypte.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-06-2010
Rijst gebruikt als 'supercement' in Chinese muur
AMSTERDAM – Bij de constructie van bepaalde delen van de Chinese muur is een mengsel van plakkerige rijst en kalk succesvol gebruikt als cement. Dat hebben wetenschappers uit China ontdekt.
Het 'rijstcement' is gebruikt door bouwers die in de tijd van de Ming-dynastie (ruim 600 jaar geleden) aan de muur werkten. De rijst geeft het voegsel in het bouwwerk een speciale structuur die ervoor zorgt dat de stenen bijna naadloos op elkaar aansluiten.
Door het bijzondere cement groeit er zelfs nu nog weinig onkruid tussen de stenen in bepaalde delen van de Chinese muur. Dat schrijven wetenschappers van Zhejiang Universiteit in het wetenschappelijk tijdschrift Accounts of Chemical Research.
Amylopectine
“Het oude cement is een mix van organische en anorganische stoffen”, verklaart hoofdonderzoeker Zhang Bingjian in de Britse krant The Daily Telegraph. “Het anorganische component is calcium carbonaat. Het organische deel is amylopectine. Dit is afkomstig van de pap van plakkerige rijst die aan het cement werd toegevoegd.”
Het bijzondere cementmengsel zorgde er volgens de wetenschappers voor dat veel bouwwerken uit de tijd van de Ming-dynastie extra stevigheid kregen en beter bestand waren tegen grote natuurrampen zoals overstromingen en aardbevingen.
Onrust
“De amylopectine zorgde voor een compactere microstructuur van het cement en gaf de Chinese muur bijvoorbeeld meer stabiele eigenschappen en grotere mechanische sterkte”, aldus Bingjian.
Het rijstcement zorgde echter ook voor onrust. De keizers legden namelijk vaak beslag op de rijst van de plaatselijke bevolking om het mengsel te maken.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Rijst gebruikt als 'supercement' in Chinese muur
AMSTERDAM – Bij de constructie van bepaalde delen van de Chinese muur is een mengsel van plakkerige rijst en kalk succesvol gebruikt als cement. Dat hebben wetenschappers uit China ontdekt.
Het 'rijstcement' is gebruikt door bouwers die in de tijd van de Ming-dynastie (ruim 600 jaar geleden) aan de muur werkten. De rijst geeft het voegsel in het bouwwerk een speciale structuur die ervoor zorgt dat de stenen bijna naadloos op elkaar aansluiten.
Door het bijzondere cement groeit er zelfs nu nog weinig onkruid tussen de stenen in bepaalde delen van de Chinese muur. Dat schrijven wetenschappers van Zhejiang Universiteit in het wetenschappelijk tijdschrift Accounts of Chemical Research.
Amylopectine
“Het oude cement is een mix van organische en anorganische stoffen”, verklaart hoofdonderzoeker Zhang Bingjian in de Britse krant The Daily Telegraph. “Het anorganische component is calcium carbonaat. Het organische deel is amylopectine. Dit is afkomstig van de pap van plakkerige rijst die aan het cement werd toegevoegd.”
Het bijzondere cementmengsel zorgde er volgens de wetenschappers voor dat veel bouwwerken uit de tijd van de Ming-dynastie extra stevigheid kregen en beter bestand waren tegen grote natuurrampen zoals overstromingen en aardbevingen.
Onrust
“De amylopectine zorgde voor een compactere microstructuur van het cement en gaf de Chinese muur bijvoorbeeld meer stabiele eigenschappen en grotere mechanische sterkte”, aldus Bingjian.
Het rijstcement zorgde echter ook voor onrust. De keizers legden namelijk vaak beslag op de rijst van de plaatselijke bevolking om het mengsel te maken.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-06-2010
Persvrijheid in 19e eeuws België toch niet zo verregaand
De Belgische grondwet van 1831 bevatte verregaande waarborgen voor de persvrijheid die ons land in de 19e eeuw de reputatie gaf een vrijhaven te zijn voor de politieke pers. In de praktijk paste de toenmalige Belgische elite deze regels echter pragmatisch en strategisch toe van zodra haar machtspositie aangevallen werd. Dat stelt de Leuvense jurist Bram Delbecke in het doctoraat dat hij zopas met succes verdedigde.
De grondwet voorzag bijzondere waarborgen voor de persvrijheid, zoals een verbod op preventieve overheidsmaatregelen, een getrapte verantwoordelijkheid om de private censuur van drukkers te beperken en de garantie dat persmisdrijven door een volksjury behandeld moesten worden.
Uit Delbecke's onderzoek blijkt echter dat bij vervolgingen van persmisdrijven in de 19e eeuw zeer tendentieus te werk gegaan werd en publicaties van uitdagers van de Belgische liberale staat geviseerd werden, zoals orangisten die de aansluiting bij Nederland bepleiten of actoren aan de linkerzijde.
Omzeild
Mettertijd werden de vermelde grondwettelijke waarborgen ook uitgehold of omzeild. Omdat de juryprocedure ongewenste ruchtbaarheid aan de vervolgde mening gaf en de uitkomst van een dergelijk vonnis onvoorspelbaar was, werd het begrip persmisdrijf restrictiever omschreven.
Op grond van de buitencontractuele aansprakelijkheidsregels werd de burgerlijke rechter bevoegd om een schadevergoeding op te leggen.
Door grootschalige toepassing van de mogelijkheid van beslagrecht in het gerechtelijk onderzoek werd ook het verbod op preventieve maatregelen omzeild. Ook uitgevers of drukkers die alle verantwoordelijkheid wensten op te nemen, konden worden gestraft. (belga/mvdb)
(HLN)
Persvrijheid in 19e eeuws België toch niet zo verregaand
De Belgische grondwet van 1831 bevatte verregaande waarborgen voor de persvrijheid die ons land in de 19e eeuw de reputatie gaf een vrijhaven te zijn voor de politieke pers. In de praktijk paste de toenmalige Belgische elite deze regels echter pragmatisch en strategisch toe van zodra haar machtspositie aangevallen werd. Dat stelt de Leuvense jurist Bram Delbecke in het doctoraat dat hij zopas met succes verdedigde.
De grondwet voorzag bijzondere waarborgen voor de persvrijheid, zoals een verbod op preventieve overheidsmaatregelen, een getrapte verantwoordelijkheid om de private censuur van drukkers te beperken en de garantie dat persmisdrijven door een volksjury behandeld moesten worden.
Uit Delbecke's onderzoek blijkt echter dat bij vervolgingen van persmisdrijven in de 19e eeuw zeer tendentieus te werk gegaan werd en publicaties van uitdagers van de Belgische liberale staat geviseerd werden, zoals orangisten die de aansluiting bij Nederland bepleiten of actoren aan de linkerzijde.
Omzeild
Mettertijd werden de vermelde grondwettelijke waarborgen ook uitgehold of omzeild. Omdat de juryprocedure ongewenste ruchtbaarheid aan de vervolgde mening gaf en de uitkomst van een dergelijk vonnis onvoorspelbaar was, werd het begrip persmisdrijf restrictiever omschreven.
Op grond van de buitencontractuele aansprakelijkheidsregels werd de burgerlijke rechter bevoegd om een schadevergoeding op te leggen.
Door grootschalige toepassing van de mogelijkheid van beslagrecht in het gerechtelijk onderzoek werd ook het verbod op preventieve maatregelen omzeild. Ook uitgevers of drukkers die alle verantwoordelijkheid wensten op te nemen, konden worden gestraft. (belga/mvdb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-06-2010
Unieke 'tijdcapsule' onder Swifterbant
SWIFTERBANT - Bij Swifterbant in Flevoland beginnen dinsdag de archeologische opgravingen die uitzonderlijk goed geconserveerde nederzettingresten uit de midden-steentijd moeten blootleggen.
De restanten uit 7500 tot 4500 v. Chr. die tot nu toe zijn gevonden, zijn zelfs voor Europese begrippen zeer bijzonder. Dat heeft Joris Habraken, provinciaal archeoloog van Flevoland, laten weten.
De opgravingen vinden plaats in een gebied van 6800 vierkante meter op maximaal 4,5 meter diepte. ''Doordat de resten zo diep liggen en als het ware luchtdicht zijn verpakt, is een soort tijdcapsule ontstaan'', aldus Habraken.
Er zijn zelfs etensresten gevonden die de tand des tijds goed hebben doorstaan. Vindplaatsen zo groot als die in Swifterbant en waar de resten zo goed bewaard zijn gebleven, zijn volgens de archeoloog in Europa zeldzaam.
© ANP
(nu.nl)
Unieke 'tijdcapsule' onder Swifterbant
SWIFTERBANT - Bij Swifterbant in Flevoland beginnen dinsdag de archeologische opgravingen die uitzonderlijk goed geconserveerde nederzettingresten uit de midden-steentijd moeten blootleggen.
De restanten uit 7500 tot 4500 v. Chr. die tot nu toe zijn gevonden, zijn zelfs voor Europese begrippen zeer bijzonder. Dat heeft Joris Habraken, provinciaal archeoloog van Flevoland, laten weten.
De opgravingen vinden plaats in een gebied van 6800 vierkante meter op maximaal 4,5 meter diepte. ''Doordat de resten zo diep liggen en als het ware luchtdicht zijn verpakt, is een soort tijdcapsule ontstaan'', aldus Habraken.
Er zijn zelfs etensresten gevonden die de tand des tijds goed hebben doorstaan. Vindplaatsen zo groot als die in Swifterbant en waar de resten zo goed bewaard zijn gebleven, zijn volgens de archeoloog in Europa zeldzaam.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Laatste deelnemer 'Great Escape' overleden
LONDEN - Jack Harrison, de laatste overlevende van een massale vluchtpoging uit een krijgsgevangenkamp in nazi-Duitsland, is op 97-jarige leeftijd overleden. Dat meldde de Britse omroep BBC maandag. De ontsnapping vormde de basis voor de film The Great Escape uit 1963.
Harrison was tijdens de Tweede Wereldoorlog piloot voor de Britse luchtmacht. In 1942 werd zijn vliegtuig neergehaald in de buurt van Den Helder. Harrison werd krijgsgevangen gemaakt en overgebracht naar het kamp Stalag Luft III, in het westen van het huidige Polen.
Enkele honderden gevangenen groeven in het diepste geheim een tunnel uit het kamp. In de nacht van 24 op 25 maart 1944 waagden ze hun ontsnapping. Veel ging echter mis, waardoor uiteindelijk maar 76 mensen ontsnapten. Van hen bleven slechts drie uit handen van de nazi's, onder wie de Nederlander Bram van der Stok. Vijftig ontsnapten werden geëxecuteerd.
Harrison zou als 98e naar buiten gaan. Na de mislukte ontsnapping moest hij echter in allerijl het bewijsmateriaal verbranden.
In de film The Great Escape (1963), die over de vluchtpoging is gemaakt, spelen onder meer Steve McQueen, James Garner en Richard Attenborough.
LONDEN - Jack Harrison, de laatste overlevende van een massale vluchtpoging uit een krijgsgevangenkamp in nazi-Duitsland, is op 97-jarige leeftijd overleden. Dat meldde de Britse omroep BBC maandag. De ontsnapping vormde de basis voor de film The Great Escape uit 1963.
Harrison was tijdens de Tweede Wereldoorlog piloot voor de Britse luchtmacht. In 1942 werd zijn vliegtuig neergehaald in de buurt van Den Helder. Harrison werd krijgsgevangen gemaakt en overgebracht naar het kamp Stalag Luft III, in het westen van het huidige Polen.
Enkele honderden gevangenen groeven in het diepste geheim een tunnel uit het kamp. In de nacht van 24 op 25 maart 1944 waagden ze hun ontsnapping. Veel ging echter mis, waardoor uiteindelijk maar 76 mensen ontsnapten. Van hen bleven slechts drie uit handen van de nazi's, onder wie de Nederlander Bram van der Stok. Vijftig ontsnapten werden geëxecuteerd.
Harrison zou als 98e naar buiten gaan. Na de mislukte ontsnapping moest hij echter in allerijl het bewijsmateriaal verbranden.
In de film The Great Escape (1963), die over de vluchtpoging is gemaakt, spelen onder meer Steve McQueen, James Garner en Richard Attenborough.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
07-06-2010
Archeologen leggen kerkhof van gladiatoren bloot in York
In de tuin van een achttiende eeuws landgoed in York in Engeland, hebben Britse archeologen een begraafplaats ontdekt van Romeinse gladiatoren. De wetenschappers zijn ervan overtuigd dat er in de hele wereld nog nooit zo'n complete begraafplaats van gladiatoren is blootgelegd.
De ontdekking van het grafveld is niet nieuw. In 2004 al legden archeologen een tachtigtal graven uit de eerste tot vierde eeuw na Christus bloot. Tot nu toe werd er altijd vanuit gegaan dat het om Romeinse soldaten ging die onthoofd werden na een opstand, maar nieuw onderzoek deed de archeologen twijfelen.
De skeletten bleken allemaal één opvallend ontwikkelde arm te hebben. "Het lijkt erop dat het gaat om mannen die vanaf jonge leeftijd getraind zijn in het vechten met zware wapens, zoals dat het geval was met gladiatoren", zegt Kurt Hunter-Mann, een van de onderzoekers, in een documentaire die vanavond op Channel 4 wordt uitgezonden.
Een andere zaak die erop moet wijzen dat het om gladiatoren gaat, zijn de verwondingen die op de skeletten gevonden zijn. Zo heeft een van de skeletten een wonde die alleen van een beet van een beer of leeuw afkomstig kan zijn, dieren die de gladiatoren bevochten. Bovendien werden er op de schedels sporen gevonden van een doodsklap met een hamer, waarmee een overwonnen gladiator uit zijn lijden zou kunnen zijn verlost. (sps)
(HLN)
Archeologen leggen kerkhof van gladiatoren bloot in York
In de tuin van een achttiende eeuws landgoed in York in Engeland, hebben Britse archeologen een begraafplaats ontdekt van Romeinse gladiatoren. De wetenschappers zijn ervan overtuigd dat er in de hele wereld nog nooit zo'n complete begraafplaats van gladiatoren is blootgelegd.
De ontdekking van het grafveld is niet nieuw. In 2004 al legden archeologen een tachtigtal graven uit de eerste tot vierde eeuw na Christus bloot. Tot nu toe werd er altijd vanuit gegaan dat het om Romeinse soldaten ging die onthoofd werden na een opstand, maar nieuw onderzoek deed de archeologen twijfelen.
De skeletten bleken allemaal één opvallend ontwikkelde arm te hebben. "Het lijkt erop dat het gaat om mannen die vanaf jonge leeftijd getraind zijn in het vechten met zware wapens, zoals dat het geval was met gladiatoren", zegt Kurt Hunter-Mann, een van de onderzoekers, in een documentaire die vanavond op Channel 4 wordt uitgezonden.
Een andere zaak die erop moet wijzen dat het om gladiatoren gaat, zijn de verwondingen die op de skeletten gevonden zijn. Zo heeft een van de skeletten een wonde die alleen van een beet van een beer of leeuw afkomstig kan zijn, dieren die de gladiatoren bevochten. Bovendien werden er op de schedels sporen gevonden van een doodsklap met een hamer, waarmee een overwonnen gladiator uit zijn lijden zou kunnen zijn verlost. (sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wat meer plaatjes hierover: http://www.dailymail.co.u(...)-unearthed-York.html
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
quote:Op dinsdag 8 juni 2010 08:58 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Wat meer plaatjes hierover: http://www.dailymail.co.u(...)-unearthed-York.html
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-06-2010
Laatste overlevende van 'The Great Escape' sterft op 97-jarige leeftijd
De laatst levende Britse oorlogsveteraan die deelgenomen zou hebben aan de beroemde ontsnapping uit de Duitse Stalag Luft III-gevangenis tijdens WOII, is overleden. Dat meldt het verzorgingstehuis waar de veteraan verbleef. Jack Harrison overleed op 97-jarige leeftijd. Zijn overlijden werd door de familie bevestigd.
De voormalige luchtmachtpiloot was een van de 200 gevangenen die in de nacht van 24 maart 1944 de ontsnappingstunnel, met codenaam Harry, richting vrijheid zouden nemen. De ontsnappingspoging werd door de Duitse bewakers ontdekt.
Zesenzeventig gevangenen konden ontsnappen, maar slechts drie van hen konden zichzelf in veiligheid brengen. De anderen werden gevat en vijftig onder hen werden geliquideerd. Harrison was nummer 98 op de ontsnappingslijst.
De gebeurtenis werd verfilmd in de kaskraker 'The Great Escape' uit 1963, met acteurs als Steve McQueen, Charles Bronson, James Garner en Richard Attenborough. Harrison keerde na de oorlog terug naar het Schotse Glasgow en ging er aan de slag als leraar klassieke talen. (dpa/ddh)
(HLN)
Laatste overlevende van 'The Great Escape' sterft op 97-jarige leeftijd
De laatst levende Britse oorlogsveteraan die deelgenomen zou hebben aan de beroemde ontsnapping uit de Duitse Stalag Luft III-gevangenis tijdens WOII, is overleden. Dat meldt het verzorgingstehuis waar de veteraan verbleef. Jack Harrison overleed op 97-jarige leeftijd. Zijn overlijden werd door de familie bevestigd.
De voormalige luchtmachtpiloot was een van de 200 gevangenen die in de nacht van 24 maart 1944 de ontsnappingstunnel, met codenaam Harry, richting vrijheid zouden nemen. De ontsnappingspoging werd door de Duitse bewakers ontdekt.
Zesenzeventig gevangenen konden ontsnappen, maar slechts drie van hen konden zichzelf in veiligheid brengen. De anderen werden gevat en vijftig onder hen werden geliquideerd. Harrison was nummer 98 op de ontsnappingslijst.
De gebeurtenis werd verfilmd in de kaskraker 'The Great Escape' uit 1963, met acteurs als Steve McQueen, Charles Bronson, James Garner en Richard Attenborough. Harrison keerde na de oorlog terug naar het Schotse Glasgow en ging er aan de slag als leraar klassieke talen. (dpa/ddh)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-06-2010
Oudste lederen schoen ter wereld ontdekt in Armenië
Wetenschappers hebben een lederen schoen van 5.500 jaar oud ontdekt in een grot in Armenië. Het schoeisel in maat 37 stamt uit het jaar 3.500 voor Christus, en is dus een paar eeuwen ouder dan de schoenen van de gletsjermummie die in 1991 in de Oostenrijkse Alpen gevonden werd. Dat schrijft onderzoeker Ron Pinhasi van de universiteit van het Ierse Cork in een artikel voor het tijdschrift PLoS One.
"We weten niet of de schoen van een vrouw of een man was", zegt Pinhasi. De schoen lag onder een dikke laag schaapsmest en werd dankzij de koelte en de droogte in de grot in perfecte staat bewaard. (dpa/sam)
(HLN)
Oudste lederen schoen ter wereld ontdekt in Armenië
Wetenschappers hebben een lederen schoen van 5.500 jaar oud ontdekt in een grot in Armenië. Het schoeisel in maat 37 stamt uit het jaar 3.500 voor Christus, en is dus een paar eeuwen ouder dan de schoenen van de gletsjermummie die in 1991 in de Oostenrijkse Alpen gevonden werd. Dat schrijft onderzoeker Ron Pinhasi van de universiteit van het Ierse Cork in een artikel voor het tijdschrift PLoS One.
"We weten niet of de schoen van een vrouw of een man was", zegt Pinhasi. De schoen lag onder een dikke laag schaapsmest en werd dankzij de koelte en de droogte in de grot in perfecte staat bewaard. (dpa/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-06-2010
Oudste bijenkorven ter wereld ontdekt
AMSTERDAM – Archeologen hebben in Israël de overblijfselen van dertig bijenkorven ontdekt die meer dan 3000 jaar oud zijn.
De bijenkorven zijn gevonden bij een opgraving in de buurt van de stad Tel Rehov en bevatten resten van een groot aantal bijen, waaronder werkers, larven en poppen.
De cilindervormige korven zijn gemaakt van klei en dateren uit de periode rond 900 voor Christus. Nog nooit eerder er werd zulk oud bewijs gevonden voor bijenteelt, zo melden de archeologen van de Universiteit van Jeruzalem in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Literatuur
Tot nu toe konden wetenschappers alleen op basis van literatuur vermoeden dat er 3000 jaar geleden al bijen werden gefokt door mensen.
“Teksten en muurschilderingen suggereerden al wel dat er bijen werden gehouden in het oude Verre Oosten voor de productie van honing”, verklaren de onderzoekers op nieuwssite Livescience. “Maar er is nooit eerder archeologisch bewijs voor bijenteelt gevonden.”
Bijensoorten
De wetenschappers hebben met radiometrische datering de leeftijd van de bijenkorven bepaald. Uit onderzoek op de resten van de bijen blijkt dat het om een andere soort gaat dan de bijensoorten die nu Israël voorkomen.
De diertjes lijken nog het meeste op een moderne soort uit Turkije. Dat wijst er mogelijk op dat de imkers in het oude Israël al bijen importeerden.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Oudste bijenkorven ter wereld ontdekt
AMSTERDAM – Archeologen hebben in Israël de overblijfselen van dertig bijenkorven ontdekt die meer dan 3000 jaar oud zijn.
De bijenkorven zijn gevonden bij een opgraving in de buurt van de stad Tel Rehov en bevatten resten van een groot aantal bijen, waaronder werkers, larven en poppen.
De cilindervormige korven zijn gemaakt van klei en dateren uit de periode rond 900 voor Christus. Nog nooit eerder er werd zulk oud bewijs gevonden voor bijenteelt, zo melden de archeologen van de Universiteit van Jeruzalem in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Literatuur
Tot nu toe konden wetenschappers alleen op basis van literatuur vermoeden dat er 3000 jaar geleden al bijen werden gefokt door mensen.
“Teksten en muurschilderingen suggereerden al wel dat er bijen werden gehouden in het oude Verre Oosten voor de productie van honing”, verklaren de onderzoekers op nieuwssite Livescience. “Maar er is nooit eerder archeologisch bewijs voor bijenteelt gevonden.”
Bijensoorten
De wetenschappers hebben met radiometrische datering de leeftijd van de bijenkorven bepaald. Uit onderzoek op de resten van de bijen blijkt dat het om een andere soort gaat dan de bijensoorten die nu Israël voorkomen.
De diertjes lijken nog het meeste op een moderne soort uit Turkije. Dat wijst er mogelijk op dat de imkers in het oude Israël al bijen importeerden.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-06-2010
Schoonheidsidealen in de geschiedenis .
Schoonheid wordt door de geschiedenis heen geassocieerd met het goede. Sappho, Oud-Griekse dichteres, schreef eens “Wat mooi is, is ook goed.” Andersom is het ook zo dat onaantrekkelijkheid of lelijkheid symbool stond voor het kwaad. Boosaardige heksen bijvoorbeeld werden vaak afgebeeld met onaantrekkelijke fysieke kenmerken en onaangename persoonlijkheden. Streven naar schoonheid was dus ook streven naar het goede en streven naar de algemeen geldende norm in de samenleving. Omdat we ons meestal conformeren aan de geldende rol in de samenleving streven we vrijwel allemaal naar deze schoonheidsidealen. De geschiedenis leert ons dat schoonheid loont, in de maatschappij (voorkeursbehandeling) maar ook in het vergroten van onze partnerkeuze.
Mode
Net als nu werden schoonheidsidealen vroeger ook al gepropageerd door trendsetters; mensen met invloed. In veel gevallen ging het om welgestelde mensen die door het dragen van bepaalde kledingstukken en het benadrukken van sommige lichaamsdelen, een geldende schoonheidsnorm voorschreven.
De ontwikkelingen die schoonheidsidealen hebben meegemaakt verschillen per streek. Sommige idealen hebben in Europa nooit voet aan de grond gekregen, anderen waren meer universeel. Een gemene deler is dat schoonheidsidealen eigenlijk altijd nauw verweven waren met mode. Laten we daarom de hoofdlijnen van heersende schoonheidsidealen en de bijhorende mode-grillen eens in vogelvlucht bekijken.
De Venus van Willendorf Afbeelding: © Flickr / Galerie op Weg
Prehistorie
Uit deze tijd hebben we geen geschreven bronnen, dus we weten niet helemaal zeker hoe ze over schoonheid dachten in de prehistorie. Wel zijn er uit deze periode veel Venusfiguurtjes gevonden die vrouwen moeten voorstellen. Deze vrouwen hebben allemaal flinke vormen. Stevige heupen, een groot achterwerk, en een boezem om jaloers op te zijn. Het is niet helemaal duidelijk wat ooit de functie was van deze beeldjes. Zij worden vaak in verband gebracht met een vruchtbaarheids-cultus, waarbij de rol van de vrouw als moeder verheven werd en wellicht als ideaal werd gehanteerd.
Grieks en Romeins
Schoonheid was voor de Grieken een teken van goddelijkheid. De kunst volgde hierin de verschillende opvattingen van filosofische scholen. De Discuswerper is een mooi voorbeeld van het Griekse schoonheidsideaal; het is geïdealiseerd.
Een kopie van de Discuswerper (5e eeuw v. Chr.) Afbeelding: © Wikimedia commons / Jastrow
De Discuswerper is atletisch gespierd, met fijne en toch sterke gelaatstrekken en een kleine penis. Vrouwen werden veelal jeugdig en rond weergegeven, met een slanke taille, hoge konische borsten en gewelfde heupen. Dit laatste was vooral om uiting te geven aan hun destijds voornaamste missie in de maatschappij: het moederschap.
De Romeinen kenden weinig eigen kunst. Ze kopieerden vooral veel van de Grieken en daarmee ook hun schoonheidsidealen. Desalniettemin kenden ook de Romeinen hun eigen schoonheidsidealen: voor mannen was dit vooral een grote en gespierde bouw, met lange benen, een goede kop met haar, een hoog en breed voorhoofd als teken van intelligentie, geprononceerde wenkbrauwen, open ogen, een perfect gestileerde neus, een wat kleinere mond, en een sterke kaaklijn. Voor vrouwen is het minder duidelijk, zij dienden vooral sterke kinderen te baren. Vrouwen gebruikten wel make-up om zichzelf een bleek uiterlijk te geven; een teken dat zij geen zware arbeid hoefden te verrichten in de zon. Ook gebruikten de welgestelde dames kleurstof om hun lippen rood te maken.
Gulden snede
De vroegste theorie over schoonheid vinden we in de werken van Griekse filosofen zoals Pythagoras. Zijn aanhangers zagen een verband tussen schoonheid en wiskunde. Meer specifiek zagen zij een verband tussen objecten geproportioneerd naar de gulden snede en de mate van schoonheid. De gulden snede is een wiskundige verhouding waarbij de hoogte tot de breedte 1 : 0,618 is. Moderne wetenschap bevestigt deze theorie ook; mensen wiens gezicht symmetrisch is en geproportioneerd volgens de gulden snede, worden als meer aantrekkelijk beschouwd in onze (on)bewuste keuze voor een partner.
Middeleeuwen
Fysieke schoonheid was niet heel belangrijk in de vroege Middeleeuwen. Het leven was doordrongen van het geloof, waarbij het streven naar aardse zaken, zoals ideale fysieke vormen, niet nuttig of zelfs zondig werd bevonden. Het aardse leven was maar tijdelijk tenslotte. Men kleedde zich ascetisch om niet de aandacht af te leiden van waar het werkelijk om ging, het hiernamaals en het geestelijke. Natuurlijk zal men de wulpse boerendochter als aantrekkelijk hebben beschouwd, maar vanuit de elite werd niet heel bewust een schoonheidsideaal uitgedragen.
‘De tuin van Eden’, uit het getijdenboek “Les Très Riches Heures du duc de Berry” uit circa 1410. Afbeelding: © Wikimedia commons
Nadat Europa de schok van de Zwarte Dood te boven was gekomen, braken er frivolere tijden aan. Onder de bezielende leiding van de elite gebruikte men schitterende kledingstukken om een merkwaardig schoonheidsideaal te bereiken. Men prefereerde kleine borsten die een stuk hoger gesitueerd waren dan normaal, smalle afhangende schouders, brede heupen met een bijhorend groot achterwerk, en een gewelfde bolle buik alsof de dames voortdurend zwanger waren. Tenslotte waren de dames bij voorkeur lelieblank met blond haar.
Om dit ideaal in werkelijkheid te bereiken werd het bovenlijf dermate ingesnoerd dat de borsten hoog op het lichaam prijkten. Voor de rok werd veel stof gebruikt en ietwat gerimpeld zodat het effect van een dikke buik ontstond. Hiermee week men voor het eerst in de geschiedenis af van Aristoteles’ visie dat het lichaam één geheel is, en door bepaalde ingrepen juist probeerde afzonderlijke lichaamsonderdelen te benadrukken.
En de mannen dan?
Arie Boomsma, de ideale Romein? Afbeelding: © Wikimedia commons
Schoonheidsidealen voor mannen, zoals gepropageerd door de Grieken en de Romeinen, hebben de basis gelegd voor het huidige mannelijke schoonheidsideaal. Dat dit schoonheidsideaal vandaag de dag vrijwel ongewijzigd is gebleven is bijzonder; vrouwen hebben in de loop der eeuwen heel wat moeten sleutelen aan hun lichaam en gezicht om te voldoen aan de geldende norm qua schoonheid. Een man die nu als aantrekkelijk wordt beschouwd komt verdacht veel overeen met het Romeinse schoonheidsideaal. De reden voor het veranderende schoonheidsideaal voor vrouwen heeft wellicht deels te maken met hun veranderende rol in de geschiedenis, waarbij we door de eeuwen heen zien dat de vrouw steeds gelijkwaardiger aan de man is geworden, en de primaire rol van het moederschap is afgevlakt.
‘De dame met de hermelijn’, een portret van Cecilia Gallerani door Leonardo da Vinci, circa 1490–91. Afbeelding: © Wikimedia commons
Renaissance
De Renaissance borduurt voort op de schoonheidsidealen van de volle Middeleeuwen. De gegoede dames droegen hun borsten nog steeds ingesnoerd omhoog. Het bolle buikje verdween echter en maakte plaats voor een sierlijke taille, die werd benadrukt door een strak lijfje gesneden in een V-vorm. Om de taille extra slank te laten lijken, maar ook de heupen mooi breed, droegen de dames weelderige rokken van meters en meters stof.
In deze periode werd de hals als zeer fraai beschouwd. De snit van de kraag werd dan ook zo gesneden dat deze zo lang mogelijk leek. Onder invloed van koningin Elizabeth werd een hoog voorhoofd ook erg charmant bevonden. Dames die niet waren gezegend met een hoog voorhoofd epileerden hun haargrens om deze optisch naar achter te verplaatsen.
Net als in de volle Middeleeuwen was blond dé haarkleur bij uitstek. Als een dame dit van nature niet had kwam het regelmatig voor dat ze het blond verfde met dubieuze middeltjes. Ook een blank uiterlijk was nog steeds populair. Dit kon worden verkregen door het gezicht in te smeren met ceruse, een smeerseltje gebaseerd op lood, wat niet altijd even goed was voor de gezondheid.
‘Adam en Eva’ geschilderd door Peter Paul Rubens (1577-1640) Afbeelding: © Wikimedia commons
Barok en Rococo
Alhoewel Peter Paul Rubens toch wel de kroon spant met zijn schilderijen van dikke mensen, zien we ook bij andere schilders in de Barok dat mensen knap mollig worden afgebeeld. Dik zijn was absoluut een teken van welvaart, en werd dan ook zeer fraai bevonden. De rol (en omvang) van de borsten is daarentegen afgenomen. Wanneer we kijken naar Eva hiernaast zien we dat de verhouding tussen haar lichaamsgewicht en de omvang van haar borsten eigenlijk niet helemaal overeenkomen. Een bleke huid bleef ook erg trendy, soms met aderen aangezet met blauwe make-up om de goede afkomst (“Blauw bloed”) te benadrukken)
Alhoewel tijdens de Rococo een mollig gezicht werd gewaardeerd, verschoof het lichamelijke ideaal naar ‘petite’. Om dit effect te bereiken werden de dames genadeloos ingesnoerd. Corsetten gemaakt van walvisbot moesten de tailles van de dames zodanig insnoeren dat ademhalingsklachten veelvuldig voorkwamen. Dit was dan ook wel weer de charme ervan. Flauwvallen werd door het andere geslacht namelijk erg bevallig gevonden. De ingesnoerde taille werd beschouwd als het bewijs van deugdzaamheid, discipline, en verfijndheid.
Actrice Camille Clifford toont de geliefde S-lijn. Afbeelding: © Wikimedia commons
Fin du Siècle
Vanaf de 19e eeuw ging het rap met de opvolging van de schoonheidsidealen. In deze eeuw zijn er meerdere periode’s te onderscheiden: ongeveer tussen 1790 en 1820 is het schoonheidsideaal een zeer hoge taille. Vlak onder de borsten werd het lichaam ingesnoerd, waardoor de borsten wederom prompt omhoog staken. Het derrière had in deze periode een achtergestelde rol, want door de hoge taille kregen jurken de vorm van een soort koker.
Tijdens de Romantiek (1820-1850) snoerden de dames nog steeds hun taille in, alleen verschoof die weer naar zijn natuurlijke plek. In deze tijd werd het modieus om een volumineuze rok te hebben; een kooi constructie (de crinoline) waar de rokken overheen konden vallen, maakte de omvang van de rokken groter zonder dat het gewicht ervan ondraagbaar werd.
Aan het eind van deze eeuw werd de crinoline aan de wilgen gehangen en vervangen door de ‘tournure’. Dit was een constructie die vooral de rok aan de achterzijde benadrukte. Naast de nadruk op het achterwerk, mochten de borsten er ook zijn. Door beide lichaamsdelen te benadrukken ontstond een geliefde S-lijn.
Een advertentie voor dameskleding in een catalogus uit 1921 Afbeelding: © Flickr / Elegant musings
Roaring Twenties tot nu
Begin 20e eeuw lijken de dames zich fanatiek af te zetten tegen eerder geprefereerde schoonheidsidealen. De vrouw deed in de maatschappij niet meer onder voor de man, en dat kwam tot uiting in een bepaalde vorm van imitatie. Een jongensachtig figuur was het nieuwe ideaal. De dames droegen in The Roaring Twenties kortere rokken en jurken, wijd en niet getailleerd. Het haar werd kort gedragen en opgestoken. Om dit jongensachtige uiterlijk te bereiken bonden sommige vrouwen zelfs hun borsten in om er sportief, jong en slank uit te zien.
En dan ineens gaat het snel. De volle vrouwelijkheid van Marilyn Monroe was in de jaren 50 als trend pas net een paar jaar gezet toen in de jaren 60 topmodel Twiggy het nieuwe ideaal werd. Haar slanke lichaam gaf uiting aan een nieuw ideaal; het vermogen en de discipline van vrouwen om ‘nee’ te zeggen tegen onaantrekkelijke vetrandjes.
Van links naar rechts, Marilyn Monroe, Twiggy, Farah Fawcett, en Keira Knightley
.Dit ideaal evolueerde verder in de jaren 70 en 80 met actrices als Farah Fawcett. De fitnessrage die ontstond schreef voor dat vrouwen niet alleen slank dienden te zijn, maar ook afgetraind. Tot op de dag van vandaag is sportief en slank (soms zelf mager) het ideaal dat we van vrouwen verwachten.
Rol van de elite
In mode en schoonheidsidealen is het altijd de elite geweest die ons zijn voorgegaan. Vroeger waren het de vorsten en de edelen, nu zijn het filmsterren en musici. Waarom zij? De exclusiviteit van schoonheidsidealen zit hem vooral in de hoeveelheid tijd en moeite die ervoor nodig zijn om die idealen te verwezenlijken, en de mate van welvaart die ervoor nodig is. Een bleek huidje was vroeger een schoonheidsideaal waar de elite zich mee bezig kon houden, omdat zij niet buiten hard hoefden te werken in de brandende zon. Tegenwoordig zijn filmsterren als Keira Knightley zo slank omdat zij simpelweg tijd hebben om 5 uur per dag in de fitnesszaal te trainen, en een privé trainer kunnen betalen.
Toch zijn schoonheidsidealen dankzij de toegenomen welvaart voor steeds meer mensen toegankelijk geworden. Deze idealen wijken iets af van de idealen van de ‘elite’; het zijn relatief bereikbare idealen geworden binnen ons begrip van welvaart en tijd. Voor de echte mode-junkies is het echter nog steeds een dure hobby. Zij rennen ongetwijfeld direct naar de winkel voor hun skinny jeans. Die laat ik dus mooi hangen als ik ze in de winkel zie.
(Kennislink)
Schoonheidsidealen in de geschiedenis .
Schoonheid wordt door de geschiedenis heen geassocieerd met het goede. Sappho, Oud-Griekse dichteres, schreef eens “Wat mooi is, is ook goed.” Andersom is het ook zo dat onaantrekkelijkheid of lelijkheid symbool stond voor het kwaad. Boosaardige heksen bijvoorbeeld werden vaak afgebeeld met onaantrekkelijke fysieke kenmerken en onaangename persoonlijkheden. Streven naar schoonheid was dus ook streven naar het goede en streven naar de algemeen geldende norm in de samenleving. Omdat we ons meestal conformeren aan de geldende rol in de samenleving streven we vrijwel allemaal naar deze schoonheidsidealen. De geschiedenis leert ons dat schoonheid loont, in de maatschappij (voorkeursbehandeling) maar ook in het vergroten van onze partnerkeuze.
Mode
Net als nu werden schoonheidsidealen vroeger ook al gepropageerd door trendsetters; mensen met invloed. In veel gevallen ging het om welgestelde mensen die door het dragen van bepaalde kledingstukken en het benadrukken van sommige lichaamsdelen, een geldende schoonheidsnorm voorschreven.
De ontwikkelingen die schoonheidsidealen hebben meegemaakt verschillen per streek. Sommige idealen hebben in Europa nooit voet aan de grond gekregen, anderen waren meer universeel. Een gemene deler is dat schoonheidsidealen eigenlijk altijd nauw verweven waren met mode. Laten we daarom de hoofdlijnen van heersende schoonheidsidealen en de bijhorende mode-grillen eens in vogelvlucht bekijken.
De Venus van Willendorf Afbeelding: © Flickr / Galerie op Weg
Prehistorie
Uit deze tijd hebben we geen geschreven bronnen, dus we weten niet helemaal zeker hoe ze over schoonheid dachten in de prehistorie. Wel zijn er uit deze periode veel Venusfiguurtjes gevonden die vrouwen moeten voorstellen. Deze vrouwen hebben allemaal flinke vormen. Stevige heupen, een groot achterwerk, en een boezem om jaloers op te zijn. Het is niet helemaal duidelijk wat ooit de functie was van deze beeldjes. Zij worden vaak in verband gebracht met een vruchtbaarheids-cultus, waarbij de rol van de vrouw als moeder verheven werd en wellicht als ideaal werd gehanteerd.
Grieks en Romeins
Schoonheid was voor de Grieken een teken van goddelijkheid. De kunst volgde hierin de verschillende opvattingen van filosofische scholen. De Discuswerper is een mooi voorbeeld van het Griekse schoonheidsideaal; het is geïdealiseerd.
Een kopie van de Discuswerper (5e eeuw v. Chr.) Afbeelding: © Wikimedia commons / Jastrow
De Discuswerper is atletisch gespierd, met fijne en toch sterke gelaatstrekken en een kleine penis. Vrouwen werden veelal jeugdig en rond weergegeven, met een slanke taille, hoge konische borsten en gewelfde heupen. Dit laatste was vooral om uiting te geven aan hun destijds voornaamste missie in de maatschappij: het moederschap.
De Romeinen kenden weinig eigen kunst. Ze kopieerden vooral veel van de Grieken en daarmee ook hun schoonheidsidealen. Desalniettemin kenden ook de Romeinen hun eigen schoonheidsidealen: voor mannen was dit vooral een grote en gespierde bouw, met lange benen, een goede kop met haar, een hoog en breed voorhoofd als teken van intelligentie, geprononceerde wenkbrauwen, open ogen, een perfect gestileerde neus, een wat kleinere mond, en een sterke kaaklijn. Voor vrouwen is het minder duidelijk, zij dienden vooral sterke kinderen te baren. Vrouwen gebruikten wel make-up om zichzelf een bleek uiterlijk te geven; een teken dat zij geen zware arbeid hoefden te verrichten in de zon. Ook gebruikten de welgestelde dames kleurstof om hun lippen rood te maken.
Gulden snede
De vroegste theorie over schoonheid vinden we in de werken van Griekse filosofen zoals Pythagoras. Zijn aanhangers zagen een verband tussen schoonheid en wiskunde. Meer specifiek zagen zij een verband tussen objecten geproportioneerd naar de gulden snede en de mate van schoonheid. De gulden snede is een wiskundige verhouding waarbij de hoogte tot de breedte 1 : 0,618 is. Moderne wetenschap bevestigt deze theorie ook; mensen wiens gezicht symmetrisch is en geproportioneerd volgens de gulden snede, worden als meer aantrekkelijk beschouwd in onze (on)bewuste keuze voor een partner.
Middeleeuwen
Fysieke schoonheid was niet heel belangrijk in de vroege Middeleeuwen. Het leven was doordrongen van het geloof, waarbij het streven naar aardse zaken, zoals ideale fysieke vormen, niet nuttig of zelfs zondig werd bevonden. Het aardse leven was maar tijdelijk tenslotte. Men kleedde zich ascetisch om niet de aandacht af te leiden van waar het werkelijk om ging, het hiernamaals en het geestelijke. Natuurlijk zal men de wulpse boerendochter als aantrekkelijk hebben beschouwd, maar vanuit de elite werd niet heel bewust een schoonheidsideaal uitgedragen.
‘De tuin van Eden’, uit het getijdenboek “Les Très Riches Heures du duc de Berry” uit circa 1410. Afbeelding: © Wikimedia commons
Nadat Europa de schok van de Zwarte Dood te boven was gekomen, braken er frivolere tijden aan. Onder de bezielende leiding van de elite gebruikte men schitterende kledingstukken om een merkwaardig schoonheidsideaal te bereiken. Men prefereerde kleine borsten die een stuk hoger gesitueerd waren dan normaal, smalle afhangende schouders, brede heupen met een bijhorend groot achterwerk, en een gewelfde bolle buik alsof de dames voortdurend zwanger waren. Tenslotte waren de dames bij voorkeur lelieblank met blond haar.
Om dit ideaal in werkelijkheid te bereiken werd het bovenlijf dermate ingesnoerd dat de borsten hoog op het lichaam prijkten. Voor de rok werd veel stof gebruikt en ietwat gerimpeld zodat het effect van een dikke buik ontstond. Hiermee week men voor het eerst in de geschiedenis af van Aristoteles’ visie dat het lichaam één geheel is, en door bepaalde ingrepen juist probeerde afzonderlijke lichaamsonderdelen te benadrukken.
En de mannen dan?
Arie Boomsma, de ideale Romein? Afbeelding: © Wikimedia commons
Schoonheidsidealen voor mannen, zoals gepropageerd door de Grieken en de Romeinen, hebben de basis gelegd voor het huidige mannelijke schoonheidsideaal. Dat dit schoonheidsideaal vandaag de dag vrijwel ongewijzigd is gebleven is bijzonder; vrouwen hebben in de loop der eeuwen heel wat moeten sleutelen aan hun lichaam en gezicht om te voldoen aan de geldende norm qua schoonheid. Een man die nu als aantrekkelijk wordt beschouwd komt verdacht veel overeen met het Romeinse schoonheidsideaal. De reden voor het veranderende schoonheidsideaal voor vrouwen heeft wellicht deels te maken met hun veranderende rol in de geschiedenis, waarbij we door de eeuwen heen zien dat de vrouw steeds gelijkwaardiger aan de man is geworden, en de primaire rol van het moederschap is afgevlakt.
‘De dame met de hermelijn’, een portret van Cecilia Gallerani door Leonardo da Vinci, circa 1490–91. Afbeelding: © Wikimedia commons
Renaissance
De Renaissance borduurt voort op de schoonheidsidealen van de volle Middeleeuwen. De gegoede dames droegen hun borsten nog steeds ingesnoerd omhoog. Het bolle buikje verdween echter en maakte plaats voor een sierlijke taille, die werd benadrukt door een strak lijfje gesneden in een V-vorm. Om de taille extra slank te laten lijken, maar ook de heupen mooi breed, droegen de dames weelderige rokken van meters en meters stof.
In deze periode werd de hals als zeer fraai beschouwd. De snit van de kraag werd dan ook zo gesneden dat deze zo lang mogelijk leek. Onder invloed van koningin Elizabeth werd een hoog voorhoofd ook erg charmant bevonden. Dames die niet waren gezegend met een hoog voorhoofd epileerden hun haargrens om deze optisch naar achter te verplaatsen.
Net als in de volle Middeleeuwen was blond dé haarkleur bij uitstek. Als een dame dit van nature niet had kwam het regelmatig voor dat ze het blond verfde met dubieuze middeltjes. Ook een blank uiterlijk was nog steeds populair. Dit kon worden verkregen door het gezicht in te smeren met ceruse, een smeerseltje gebaseerd op lood, wat niet altijd even goed was voor de gezondheid.
‘Adam en Eva’ geschilderd door Peter Paul Rubens (1577-1640) Afbeelding: © Wikimedia commons
Barok en Rococo
Alhoewel Peter Paul Rubens toch wel de kroon spant met zijn schilderijen van dikke mensen, zien we ook bij andere schilders in de Barok dat mensen knap mollig worden afgebeeld. Dik zijn was absoluut een teken van welvaart, en werd dan ook zeer fraai bevonden. De rol (en omvang) van de borsten is daarentegen afgenomen. Wanneer we kijken naar Eva hiernaast zien we dat de verhouding tussen haar lichaamsgewicht en de omvang van haar borsten eigenlijk niet helemaal overeenkomen. Een bleke huid bleef ook erg trendy, soms met aderen aangezet met blauwe make-up om de goede afkomst (“Blauw bloed”) te benadrukken)
Alhoewel tijdens de Rococo een mollig gezicht werd gewaardeerd, verschoof het lichamelijke ideaal naar ‘petite’. Om dit effect te bereiken werden de dames genadeloos ingesnoerd. Corsetten gemaakt van walvisbot moesten de tailles van de dames zodanig insnoeren dat ademhalingsklachten veelvuldig voorkwamen. Dit was dan ook wel weer de charme ervan. Flauwvallen werd door het andere geslacht namelijk erg bevallig gevonden. De ingesnoerde taille werd beschouwd als het bewijs van deugdzaamheid, discipline, en verfijndheid.
Actrice Camille Clifford toont de geliefde S-lijn. Afbeelding: © Wikimedia commons
Fin du Siècle
Vanaf de 19e eeuw ging het rap met de opvolging van de schoonheidsidealen. In deze eeuw zijn er meerdere periode’s te onderscheiden: ongeveer tussen 1790 en 1820 is het schoonheidsideaal een zeer hoge taille. Vlak onder de borsten werd het lichaam ingesnoerd, waardoor de borsten wederom prompt omhoog staken. Het derrière had in deze periode een achtergestelde rol, want door de hoge taille kregen jurken de vorm van een soort koker.
Tijdens de Romantiek (1820-1850) snoerden de dames nog steeds hun taille in, alleen verschoof die weer naar zijn natuurlijke plek. In deze tijd werd het modieus om een volumineuze rok te hebben; een kooi constructie (de crinoline) waar de rokken overheen konden vallen, maakte de omvang van de rokken groter zonder dat het gewicht ervan ondraagbaar werd.
Aan het eind van deze eeuw werd de crinoline aan de wilgen gehangen en vervangen door de ‘tournure’. Dit was een constructie die vooral de rok aan de achterzijde benadrukte. Naast de nadruk op het achterwerk, mochten de borsten er ook zijn. Door beide lichaamsdelen te benadrukken ontstond een geliefde S-lijn.
Een advertentie voor dameskleding in een catalogus uit 1921 Afbeelding: © Flickr / Elegant musings
Roaring Twenties tot nu
Begin 20e eeuw lijken de dames zich fanatiek af te zetten tegen eerder geprefereerde schoonheidsidealen. De vrouw deed in de maatschappij niet meer onder voor de man, en dat kwam tot uiting in een bepaalde vorm van imitatie. Een jongensachtig figuur was het nieuwe ideaal. De dames droegen in The Roaring Twenties kortere rokken en jurken, wijd en niet getailleerd. Het haar werd kort gedragen en opgestoken. Om dit jongensachtige uiterlijk te bereiken bonden sommige vrouwen zelfs hun borsten in om er sportief, jong en slank uit te zien.
En dan ineens gaat het snel. De volle vrouwelijkheid van Marilyn Monroe was in de jaren 50 als trend pas net een paar jaar gezet toen in de jaren 60 topmodel Twiggy het nieuwe ideaal werd. Haar slanke lichaam gaf uiting aan een nieuw ideaal; het vermogen en de discipline van vrouwen om ‘nee’ te zeggen tegen onaantrekkelijke vetrandjes.
Van links naar rechts, Marilyn Monroe, Twiggy, Farah Fawcett, en Keira Knightley
.Dit ideaal evolueerde verder in de jaren 70 en 80 met actrices als Farah Fawcett. De fitnessrage die ontstond schreef voor dat vrouwen niet alleen slank dienden te zijn, maar ook afgetraind. Tot op de dag van vandaag is sportief en slank (soms zelf mager) het ideaal dat we van vrouwen verwachten.
Rol van de elite
In mode en schoonheidsidealen is het altijd de elite geweest die ons zijn voorgegaan. Vroeger waren het de vorsten en de edelen, nu zijn het filmsterren en musici. Waarom zij? De exclusiviteit van schoonheidsidealen zit hem vooral in de hoeveelheid tijd en moeite die ervoor nodig zijn om die idealen te verwezenlijken, en de mate van welvaart die ervoor nodig is. Een bleek huidje was vroeger een schoonheidsideaal waar de elite zich mee bezig kon houden, omdat zij niet buiten hard hoefden te werken in de brandende zon. Tegenwoordig zijn filmsterren als Keira Knightley zo slank omdat zij simpelweg tijd hebben om 5 uur per dag in de fitnesszaal te trainen, en een privé trainer kunnen betalen.
Toch zijn schoonheidsidealen dankzij de toegenomen welvaart voor steeds meer mensen toegankelijk geworden. Deze idealen wijken iets af van de idealen van de ‘elite’; het zijn relatief bereikbare idealen geworden binnen ons begrip van welvaart en tijd. Voor de echte mode-junkies is het echter nog steeds een dure hobby. Zij rennen ongetwijfeld direct naar de winkel voor hun skinny jeans. Die laat ik dus mooi hangen als ik ze in de winkel zie.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-06-2010
De geheimzinnige gladiatrix
Zowel in de literatuur als in de cinema van nature een publiekstrekker: man met weinig meer dan een zwaard vecht ondanks onmogelijke odds voor zelfbehoud en tegen onrecht, om uiteindelijk te triomferen en (in elk geval door de lezer/kijker) als held vereerd te worden. Slechts zelden wordt dit romantische beeld van een scherp randje voorzien en krijg je de smaak van bloed welhaast te proeven. De televisieserie ‘Spartacus, blood and sand’ geeft af en toe wel zo’n reality-check.
Maar ook hier blijft het gissen naar de feiten. Beschrijft de ene historische bron de gladiator als een nobel krijgskunstenaar die tot in de hoogste kringen aan seksueel gerief kon komen, volgens de andere is hij weinig meer dan een slaaf, naar eigen inzicht en wensen te ge- of misbruiken. Met deze discrepanties in gedachte verkennen we hier een nog redelijk onontgonnen, maar toch minstens evenzeer tot de verbeelding sprekend gebied: de arena van de vrouwelijke gladiator, oftewel de gladiatrix.
Dat ze bestonden staat buiten kijf: verscheidene Romeinse (geschied)schrijvers noemen ze en van keizer Septimius Severus is bekend dat hij A.D. 200 het vrouwen expliciet verbood aan de Spelen deel te nemen.
Zijn voorgangers keken wat minder nauw. De beruchte keizer Nero
bijvoorbeeld liet volgens geschiedschrijver Cassius Dio regelmatig vrouwen opdraven ter vermaak van zijn gasten.Dat het hier niet slechts om gladiatrices ging maar ook om hulpeloze vrouwen die onder andere met wilde dieren dienden te strijden (venatoria) en aan wreedheden als bestialiteiten met bijvoorbeeld bavianen werden onderworpen wordt door Dio met een soort klinische afstand beschreven.
Dieren werden speciaal getraind om met vrouwen te copuleren. Wanneer deze weigerden mee te werken, werden ze verkracht. Er werd een verbluffende variatie aan beesten voor gebruikt: stieren, giraffen, luipaarden, zwijnen, zebra’s. paarden, ezels, honden, apen, enzovoort... De genitaliën van de vrouwen werden ingesmeerd met de urine van apinnen en de door wijn bezeten beesten werden vervolgens op hen losgelaten, veelal
tot en met een bloeddorstig einde aan toe.
Ook kinderen werden aan dergelijke excessen onderworpen.
Er is pas sprake van enige emotie in Cassius Dio’s berichtgevingen wanneer hij het heeft over vrouwen die vrijwillig de arena betreden. Daar heeft hij geen goed woord voor over. Wellicht vond hij de afloop van dergelijke gevechten minder bevredigend...
(Nero en Domitianus; de zachtmoedigheid straalt er vanaf)
Nero mag dan de reputatie hebben - zijn latere opvolger Domitianus was een minstens even vervaarlijke psychopaat. Gedurende zijn broers' regeringsperiode was het Colloseum afgebouwd, maar Domitianus liet er nog een extra ring op bouwen en wat gangen en kamers aan toevoegen. Dit geeft wel aan hoe belangrijk hij de Spelen vond.
Eén van zijn vernieuwingen in volksvermaak wordt beschreven door de dichter Statius, wanneer deze verhaalt hoe gladiatrices in fakkellicht Pygmeeën bevechten. Het tijdstip van deze gebeurtenissen, ook aangehaald door Suetonius, geeft aan dat ze als niet onbelangrijk werden beschouwd: de ‘mindere’ gevechten vonden altijd in de ochtend plaats en de executie van criminelen (door bijvoorbeeld wilde beesten) onder lunchtijd (Ad Besitas).
De gevechten der gladiatoren vonden in de middag plaats en de avond werd dus blijkbaar gereserveerd voor het bijzondere ‘vermaak’ vrouwen tegen bizarre tegenstanders te zien vechten.
Werden de dames dan slechts opgeofferd aan de onlesbare bloeddorst van de barbaarse Romeinen, of viel er ook voor hen nog enige eer te behalen in de arena?
Een marmeren reliëf uit de eerste of tweede eeuw, gevonden te Halicarnassus lijkt daar wel op te duiden. Afgebeeld zijn twee gladiatrices, genaamd Amazon en Achillia, en er wordt op vermeld dat beiden hun ‘missio’ hebben verkregen, oftewel een eervol ontslag.
(Amazon en Achillia, eindelijk vrij)
Feit is dat ondanks het verbod op gladiatorgevechten deze vorm van massavermaak nog minstens tot A.D. 500 heeft standgehouden, al dan niet met vrouwelijke inbreng en pas de opkomst van het christendom heeft de bloeddorst een andere richting gegeven.
(Grenswetenschap)
De geheimzinnige gladiatrix
Zowel in de literatuur als in de cinema van nature een publiekstrekker: man met weinig meer dan een zwaard vecht ondanks onmogelijke odds voor zelfbehoud en tegen onrecht, om uiteindelijk te triomferen en (in elk geval door de lezer/kijker) als held vereerd te worden. Slechts zelden wordt dit romantische beeld van een scherp randje voorzien en krijg je de smaak van bloed welhaast te proeven. De televisieserie ‘Spartacus, blood and sand’ geeft af en toe wel zo’n reality-check.
Maar ook hier blijft het gissen naar de feiten. Beschrijft de ene historische bron de gladiator als een nobel krijgskunstenaar die tot in de hoogste kringen aan seksueel gerief kon komen, volgens de andere is hij weinig meer dan een slaaf, naar eigen inzicht en wensen te ge- of misbruiken. Met deze discrepanties in gedachte verkennen we hier een nog redelijk onontgonnen, maar toch minstens evenzeer tot de verbeelding sprekend gebied: de arena van de vrouwelijke gladiator, oftewel de gladiatrix.
Dat ze bestonden staat buiten kijf: verscheidene Romeinse (geschied)schrijvers noemen ze en van keizer Septimius Severus is bekend dat hij A.D. 200 het vrouwen expliciet verbood aan de Spelen deel te nemen.
Zijn voorgangers keken wat minder nauw. De beruchte keizer Nero
bijvoorbeeld liet volgens geschiedschrijver Cassius Dio regelmatig vrouwen opdraven ter vermaak van zijn gasten.Dat het hier niet slechts om gladiatrices ging maar ook om hulpeloze vrouwen die onder andere met wilde dieren dienden te strijden (venatoria) en aan wreedheden als bestialiteiten met bijvoorbeeld bavianen werden onderworpen wordt door Dio met een soort klinische afstand beschreven.
Dieren werden speciaal getraind om met vrouwen te copuleren. Wanneer deze weigerden mee te werken, werden ze verkracht. Er werd een verbluffende variatie aan beesten voor gebruikt: stieren, giraffen, luipaarden, zwijnen, zebra’s. paarden, ezels, honden, apen, enzovoort... De genitaliën van de vrouwen werden ingesmeerd met de urine van apinnen en de door wijn bezeten beesten werden vervolgens op hen losgelaten, veelal
tot en met een bloeddorstig einde aan toe.
Ook kinderen werden aan dergelijke excessen onderworpen.
Er is pas sprake van enige emotie in Cassius Dio’s berichtgevingen wanneer hij het heeft over vrouwen die vrijwillig de arena betreden. Daar heeft hij geen goed woord voor over. Wellicht vond hij de afloop van dergelijke gevechten minder bevredigend...
(Nero en Domitianus; de zachtmoedigheid straalt er vanaf)
Nero mag dan de reputatie hebben - zijn latere opvolger Domitianus was een minstens even vervaarlijke psychopaat. Gedurende zijn broers' regeringsperiode was het Colloseum afgebouwd, maar Domitianus liet er nog een extra ring op bouwen en wat gangen en kamers aan toevoegen. Dit geeft wel aan hoe belangrijk hij de Spelen vond.
Eén van zijn vernieuwingen in volksvermaak wordt beschreven door de dichter Statius, wanneer deze verhaalt hoe gladiatrices in fakkellicht Pygmeeën bevechten. Het tijdstip van deze gebeurtenissen, ook aangehaald door Suetonius, geeft aan dat ze als niet onbelangrijk werden beschouwd: de ‘mindere’ gevechten vonden altijd in de ochtend plaats en de executie van criminelen (door bijvoorbeeld wilde beesten) onder lunchtijd (Ad Besitas).
De gevechten der gladiatoren vonden in de middag plaats en de avond werd dus blijkbaar gereserveerd voor het bijzondere ‘vermaak’ vrouwen tegen bizarre tegenstanders te zien vechten.
Werden de dames dan slechts opgeofferd aan de onlesbare bloeddorst van de barbaarse Romeinen, of viel er ook voor hen nog enige eer te behalen in de arena?
Een marmeren reliëf uit de eerste of tweede eeuw, gevonden te Halicarnassus lijkt daar wel op te duiden. Afgebeeld zijn twee gladiatrices, genaamd Amazon en Achillia, en er wordt op vermeld dat beiden hun ‘missio’ hebben verkregen, oftewel een eervol ontslag.
(Amazon en Achillia, eindelijk vrij)
Feit is dat ondanks het verbod op gladiatorgevechten deze vorm van massavermaak nog minstens tot A.D. 500 heeft standgehouden, al dan niet met vrouwelijke inbreng en pas de opkomst van het christendom heeft de bloeddorst een andere richting gegeven.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bouw Nationaal Historisch Museum onzeker
DEN HAAG - De vestiging van het Nationaal Historisch Museum (NHM) op een locatie in Arnhem staat op losse schroeven. Uit een uitgelekt nog vertrouwelijk rapport bleek namelijk dat alleen al de aanleg van een ondergrondse parkeergarage 60 miljoen euro kost. GroenLinks wil daarom in de Tweede Kamer een spoedoverleg over de kostenoverschrijding van het nog te bouwen museum,
GroenLinks-Kamerlid Mariko Peters vindt het een te hoog bedrag, zeker omdat het Rijk voor de totale aanleg voor het NHM 50 miljoen euro heeft uitgetrokken. De politica begreep dat lokale politici nu overwegen om de garage bovengronds te bouwen, in een natuurgebied. Zij wil dat voorkomen en heeft daarom het debat aangevraagd. Voorafgaand aan die bijeenkomst wil ze dat het vertrouwelijke rapport wordt vrijgegeven.
Peters vindt bovendien dat door de discussie over de parkeergarage ook weer moet worden gekeken naar Arnhem als vestigingsplaats van het NHM. Ook mede-initiatiefnemer van het NHM en vertrekkend SP-Tweede Kamerlid Jan Marijnissen is het daarmee eens. ,Het is reden te meer om nog eens heel goed na te denken. Of het nieuwe kabinet moet bereid zijn 60 miljoen uit te trekken voor een parkeergarage, maar dat lijkt me sterk.” Marijnissen ziet het museum liever in Den Haag of Amsterdam gebouwd worden.
Burgemeester Pauline Krikken van Arnhem zei in een reactie dat ze aanvullend onderzoek nodig vindt over de bouw. Volgens Krikke brengt het nog niet openbaar gemaakte rapport „alle mogelijke risico's en alle mogelijke kosten maximaal in beeld”. Extra onderzoek moet volgens haar meer duidelijk maken over de daadwerkelijke kosten. Het museum wilde niet reageren op de uitgelekte informatie.
Over de locatie van het museum over de Nederlandse geschiedenis is veel te doen geweest. Uiteindelijk besloot de Tweede Kamer vorig jaar dat het NHM naast het Nederlands Openluchtmuseum moet komen. De directie waarschuwde al eerder dat de kosten voor een nieuwe parkeergarage veel te hoog zouden worden.
DEN HAAG - De vestiging van het Nationaal Historisch Museum (NHM) op een locatie in Arnhem staat op losse schroeven. Uit een uitgelekt nog vertrouwelijk rapport bleek namelijk dat alleen al de aanleg van een ondergrondse parkeergarage 60 miljoen euro kost. GroenLinks wil daarom in de Tweede Kamer een spoedoverleg over de kostenoverschrijding van het nog te bouwen museum,
GroenLinks-Kamerlid Mariko Peters vindt het een te hoog bedrag, zeker omdat het Rijk voor de totale aanleg voor het NHM 50 miljoen euro heeft uitgetrokken. De politica begreep dat lokale politici nu overwegen om de garage bovengronds te bouwen, in een natuurgebied. Zij wil dat voorkomen en heeft daarom het debat aangevraagd. Voorafgaand aan die bijeenkomst wil ze dat het vertrouwelijke rapport wordt vrijgegeven.
Peters vindt bovendien dat door de discussie over de parkeergarage ook weer moet worden gekeken naar Arnhem als vestigingsplaats van het NHM. Ook mede-initiatiefnemer van het NHM en vertrekkend SP-Tweede Kamerlid Jan Marijnissen is het daarmee eens. ,Het is reden te meer om nog eens heel goed na te denken. Of het nieuwe kabinet moet bereid zijn 60 miljoen uit te trekken voor een parkeergarage, maar dat lijkt me sterk.” Marijnissen ziet het museum liever in Den Haag of Amsterdam gebouwd worden.
Burgemeester Pauline Krikken van Arnhem zei in een reactie dat ze aanvullend onderzoek nodig vindt over de bouw. Volgens Krikke brengt het nog niet openbaar gemaakte rapport „alle mogelijke risico's en alle mogelijke kosten maximaal in beeld”. Extra onderzoek moet volgens haar meer duidelijk maken over de daadwerkelijke kosten. Het museum wilde niet reageren op de uitgelekte informatie.
Over de locatie van het museum over de Nederlandse geschiedenis is veel te doen geweest. Uiteindelijk besloot de Tweede Kamer vorig jaar dat het NHM naast het Nederlands Openluchtmuseum moet komen. De directie waarschuwde al eerder dat de kosten voor een nieuwe parkeergarage veel te hoog zouden worden.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
16-06-2010
Graf van schilder Caravaggio gevonden
PORTO ERCOLE - Italiaanse archeologen hebben het lichaam van de renaissanceschilder Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571-1610) gevonden.
De kunstenaar ligt begraven in de Toscaanse badplaats Porto Ercole. Dat hebben de wetenschappers woensdag bekendgemaakt, aldus het Italiaanse persbureau ANSA.
Caravaggio werd in 1571 geboren in Milaan. Hij leidde een veelbewogen leven. De schilder was een heethoofd en kwam verscheidene keren in aanvaring met justitie in Rome.
Uiteindelijk vluchtte hij uit de stad, nadat hij een man in een zwaardgevecht had gedood ter verdediging van een vrouw.
Hij belandde in Napels en daarna op Malta, waar hij een monumentaal werk over de onthoofding van Johannes de Doper schilderde.
Vergetelheid
In 1610 stierf Caravaggio, 38 jaar oud, in Porto Ercole. Daarna raakte hij lang in de vergetelheid. Pas in de twintigste eeuw werd hij herontdekt.
Zijn werken hangen onder meer in de Uffizi in Florence, de National Gallery in Londen, het Louvre in Parijs en het Prado in Madrid.
© ANP
(nu.nl)
Graf van schilder Caravaggio gevonden
PORTO ERCOLE - Italiaanse archeologen hebben het lichaam van de renaissanceschilder Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571-1610) gevonden.
De kunstenaar ligt begraven in de Toscaanse badplaats Porto Ercole. Dat hebben de wetenschappers woensdag bekendgemaakt, aldus het Italiaanse persbureau ANSA.
Caravaggio werd in 1571 geboren in Milaan. Hij leidde een veelbewogen leven. De schilder was een heethoofd en kwam verscheidene keren in aanvaring met justitie in Rome.
Uiteindelijk vluchtte hij uit de stad, nadat hij een man in een zwaardgevecht had gedood ter verdediging van een vrouw.
Hij belandde in Napels en daarna op Malta, waar hij een monumentaal werk over de onthoofding van Johannes de Doper schilderde.
Vergetelheid
In 1610 stierf Caravaggio, 38 jaar oud, in Porto Ercole. Daarna raakte hij lang in de vergetelheid. Pas in de twintigste eeuw werd hij herontdekt.
Zijn werken hangen onder meer in de Uffizi in Florence, de National Gallery in Londen, het Louvre in Parijs en het Prado in Madrid.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-06-2010
Oudste bijtsporen van zoogdier ontdekt
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in de Canadese staat Alberta waarschijnlijk de oudste tandafdrukken van zoogdieren ontdekt op enkele botten van dinosauriërs
De bijtsporen zijn onder meer aangetroffen op een dijbeenbot van een champsosaurus, een rib van hadrosauriër en op het kaakbeen van een buideldier. Wetenschappers schatten dat de botten ongeveer 75 miljoen jaar oud zijn.
De tandafdrukken zijn vermoedelijk afkomstig van zoogdieren. Het gaat namelijk om bijtsporen van twee rijen tanden die tegenover elkaar stonden.
Knaagdieren
Alleen zoogdieren hadden 75 miljoen jaar geleden een dergelijk gebit, zo melden onderzoekers van de Universiteit van Yale en het Museum of Natural History in het wetenschappelijk tijdschrift Paleontology.
Vermoedelijk hebben primitieve knaagdieren van de soort Multituberculata op de botten gekauwd toen de dinosauriërs al gestorven waren. “De botten dienden als een soort voedingssuplement voor deze dieren”, verklaart hoofonderzoeker Nicholas Longrich op nieuwssite Physorg.com.
Hert
Ook moderne knaagdieren willen nog wel eens hun tanden zetten in botten of geweien van andere dieren.
“De tandafdrukken vielen me op, omdat ze me deden denken aan de knaagsporen op het gewei van een hert dat mijn vader eens mee naar huis bracht toen ik klein was”, aldus Longrich. "Toen ik zulke sporen op de fossielen zag, had het onmiddellijk mijn aandacht
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Oudste bijtsporen van zoogdier ontdekt
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in de Canadese staat Alberta waarschijnlijk de oudste tandafdrukken van zoogdieren ontdekt op enkele botten van dinosauriërs
De bijtsporen zijn onder meer aangetroffen op een dijbeenbot van een champsosaurus, een rib van hadrosauriër en op het kaakbeen van een buideldier. Wetenschappers schatten dat de botten ongeveer 75 miljoen jaar oud zijn.
De tandafdrukken zijn vermoedelijk afkomstig van zoogdieren. Het gaat namelijk om bijtsporen van twee rijen tanden die tegenover elkaar stonden.
Knaagdieren
Alleen zoogdieren hadden 75 miljoen jaar geleden een dergelijk gebit, zo melden onderzoekers van de Universiteit van Yale en het Museum of Natural History in het wetenschappelijk tijdschrift Paleontology.
Vermoedelijk hebben primitieve knaagdieren van de soort Multituberculata op de botten gekauwd toen de dinosauriërs al gestorven waren. “De botten dienden als een soort voedingssuplement voor deze dieren”, verklaart hoofonderzoeker Nicholas Longrich op nieuwssite Physorg.com.
Hert
Ook moderne knaagdieren willen nog wel eens hun tanden zetten in botten of geweien van andere dieren.
“De tandafdrukken vielen me op, omdat ze me deden denken aan de knaagsporen op het gewei van een hert dat mijn vader eens mee naar huis bracht toen ik klein was”, aldus Longrich. "Toen ik zulke sporen op de fossielen zag, had het onmiddellijk mijn aandacht
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://weblogs.nrc.nl/cul(...)lticultureel-londen/quote:Monument voor multicultureel Londen
donderdag 17 juni 2010 door Sandra Smallenburg
Met een hoogte van 2,8 meter en een lengte van vijf meter is Yinka Shonibare’s Ship in a Bottle waarschijnlijk het grootste scheepsflesje ooit gemaakt. De flessenhals van het kunstwerk is zelfs zo groot dat een mens er doorheen zou kunnen kruipen. Sinds een paar weken is Shonibare’s kunstwerk te bewonderen op Trafalgar Square in Londen, waar het is neergezet op een voetstuk dat beter bekend staat als The Fourth Plinth. Het zeilbootje is een replica – schaal 1:30 – van de Victory, het schip waarmee Lord Nelson in 1805 de slag bij Trafalgar won. Net als de Victory beschikt ook Shonibare’s boot over 37 zeilen en 80 kanonnen. De enorme glazen fles werd in Rome gemaakt, door een aquariumspecialist.
Sinds 1999 worden regelmatig beeldend kunstenaars uitgenodigd om een sculptuur te maken voor The Fourth Plinth, het voetstuk dat ooit bestemd was voor een ruiterstandbeeld van William IV, maar dat wegens geldgebrek leeg bleef. Eerder al zorgde Marc Quinn voor veel ophef toen hij er een beeld van een gehandicapte zwangere vrouw op plaatste, en vorig jaar nog nodigde Anthony Gormley inwoners van Londen uit om zich als levend kunstwerk op het voetstuk tentoon te stellen.
Shonibare’s bijdrage is misschien wel de beste tot nu toe. Omdat het zo mooi inspeelt op de geschiedenis van het plein. Vanaf zijn hoge zuil, elders op Trafalgar Square, kan Lord Nelson nu namelijk perfect neerkijken op zijn beroemde Victory.
De Brits-Nigeriaanse kunstenaar heeft vaker werk gemaakt dat inspeelt op de koloniale geschiedenis van Europa. Kenmerkend zijn de Afrikaanse stoffen waarmee hij zijn sculpturen maakt; kleurrijke doeken die in werkelijkheid geïnspireerd waren op Indonesische batikprints en die fabrieksmatig werden geproduceerd in Nederland om vervolgens te worden afgezet op de Afrikaanse markt. Ook nu weer zijn de zeilen van het schip gemaakt van die vrolijke lappen, die Shonibare kocht op de markt in Brixton.
Dat betekent trouwens niet dat dit kunstwerk bedoeld is als kritisch statement. Zelf zegt Shonibare dat hij met Nelson’s Ship in a Bottle vooral Londens multiculturele samenleving wil vieren. ,,Het is een ode aan de immense etnische weelde van Londen”, zei de kunstenaar in een interview met The Guardian. ,,De overwinning van Nelson maakte de zeeën vrij voor de Britten, en dat leidde weer tot het Londen dat we nu kennen: een dynamische, gevarieerde, multiculturele stad. Misschien is dit wel een monument dat zegt: leven en laten leven.”
Je zou willen dat wij in Nederland ook zo’n monument voor tolerantie konden oprichten. Zijn er nog lege sokkels te vergeven?
[ Bericht 1% gewijzigd door zakjapannertje op 18-06-2010 12:45:23 ]
18-06-2010
Sarkozy in Londen voor ceremonie de Gaulle
Frans president Nicolas Sarkozy is in Londen aangekomen om de zeventigste verjaardag te vieren van de oproep van generaal Charles de Gaulle op 18 juni 1940 vanuit de Britse hoofdstad aan de Fransen om zich tegen de Duitsers te verzetten. Sarkozy wordt vergezeld door zijn echtgenote Carla Bruni.
"Op het moment dat de getuigen van die tijd zeldzaam worden, is deze verjaardag de gelegenheid om eer te brengen aan de eerste verzetstrijders, aan degenen die nooit gestopt zijn te geloven in Frankrijk en die het land eer bewezen hebben", luidt het in een persbericht van de president. Brits premier David Cameron noemt op zijn beurt de verjaardag een "aangrijpende en bijzonder belangrijke" herinnering aan de banden tussen Frankrijk en Groot-Brittannië.
Gedenkplaat
Sarkozy gaat vrijdag naar de historische hoofdzetel van de BBC om daar een gedenkplaat te onthullen. Vervolgens staat onder meer nog een "hoffelijkheidsbezoek" met kroonprins Charles op het programma.
Bloemenkrans
In Carlton Gardens zal de president een bloemenkrans neerleggen voor onder meer de standbeelden van Charles de Gaulle en Winston Churchill. Aan het Royal Hospital Chelsea vindt nog een Frans-Britse militaire ceremonie plaats. Daar zullen medailles uitgereikt worden aan de "Free French and Tommies".
Sarkozy en Cameron zullen samen lunchen met hun echtgenotes. Het is de tweede maal dat de Franse president en de Britse premier elkaar ontmoeten. Vrijdagavond wordt Sarkozy opnieuw in Parijs verwacht om ook daar nog ceremonies bij te wonen. (belga/eb)
(HLN)
Sarkozy in Londen voor ceremonie de Gaulle
Frans president Nicolas Sarkozy is in Londen aangekomen om de zeventigste verjaardag te vieren van de oproep van generaal Charles de Gaulle op 18 juni 1940 vanuit de Britse hoofdstad aan de Fransen om zich tegen de Duitsers te verzetten. Sarkozy wordt vergezeld door zijn echtgenote Carla Bruni.
"Op het moment dat de getuigen van die tijd zeldzaam worden, is deze verjaardag de gelegenheid om eer te brengen aan de eerste verzetstrijders, aan degenen die nooit gestopt zijn te geloven in Frankrijk en die het land eer bewezen hebben", luidt het in een persbericht van de president. Brits premier David Cameron noemt op zijn beurt de verjaardag een "aangrijpende en bijzonder belangrijke" herinnering aan de banden tussen Frankrijk en Groot-Brittannië.
Gedenkplaat
Sarkozy gaat vrijdag naar de historische hoofdzetel van de BBC om daar een gedenkplaat te onthullen. Vervolgens staat onder meer nog een "hoffelijkheidsbezoek" met kroonprins Charles op het programma.
Bloemenkrans
In Carlton Gardens zal de president een bloemenkrans neerleggen voor onder meer de standbeelden van Charles de Gaulle en Winston Churchill. Aan het Royal Hospital Chelsea vindt nog een Frans-Britse militaire ceremonie plaats. Daar zullen medailles uitgereikt worden aan de "Free French and Tommies".
Sarkozy en Cameron zullen samen lunchen met hun echtgenotes. Het is de tweede maal dat de Franse president en de Britse premier elkaar ontmoeten. Vrijdagavond wordt Sarkozy opnieuw in Parijs verwacht om ook daar nog ceremonies bij te wonen. (belga/eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://knack.rnews.be/nl/(...)le-1194757180720.htmquote:Vergeet de Da Vinci Code, hier is de Michelangelo Code
Twee Amerikaanse neurologen hebben een geheime anatomische afbeelding van het brein ontdekt in een fresco in de Sixtijnse kapel.
Michelangelo verborg anatomische schetsen in de gewaden en gezichten van de figuren van de Sixtijnse kapel. Dat zeggen twee Amerikaanse neurologen die menen dat de kunstenaar hiermee de kerkelijke minachting voor de wetenschap aan de kaak wou stellen.
Ian Suk en Rafael Tamargo van de Johns Hopkins University School of Medicine in Baltimore hebben een geheime anatomische afbeelding van het brein ontdekt in de voorstelling van Gods nek en kin in het paneel “Scheiding van Licht en Duisternis”, een van de negen panelen op het plafond van de Sixtijnse kapel in het Vaticaan.
De op een uiterst slimme manier verdoken en anatomisch geheel correcte schets, die 500 jaar lang onopgemerkt is gebleven, is mogelijk een gecodeerde verwijzing naar de strijd tussen de wetenschap en de kerk.
De Renaissancemeester, die de fresco’s in de Sixtijnse kapel tussen 1508 en 1512 creëerde, had als succesvol anatomist een goede kennis van hoe het brein eruit zag en had al verschillende lichamen ontleed.
Vreemde bobbel
Historici hebben lang aangenomen dat de vreemde, bobbelige afbeelding van de nek van God een schildkliervergroting moest voorstellen. Maar Suk en Tamargo menen dat de schildering opvallende gelijkenissen vertoont met de kloven en plooiingen van het menselijke brein. “We veronderstellen dat Michelangelo, een diepgelovig man maar ook succesvol anatomist, zijn werk een diepere betekenis wilde meegeven alsook zijn anatomische verwezenlijkingen wou documenteren”, schrijven ze in het wetenschappelijke tijdschrift ‘Neurosurgery’.
Door het beeld van God te laten samenvloeien met het menselijke brein, zocht Michelangelo wellicht een verdoken manier om zijn anatomische kennis tentoon te spreiden in een tijd waarin de katholieke kerk de dissectie van lijken verwierp.
Een andere verklaring is dat Michelangelo alludeerde op de wijsheid van God. Of nog een andere - meer gevaarlijke - mogelijkheid is dat hij verwees naar de intelligentie van de mens. Michelangelo was er namelijk meer en meer van overtuigd dat gewone christenen over voldoende verstand en intelligentie beschikten om rechtsreeks met God te communiceren in plaats van indirect tot hem te bidden in de kerk. Dit kon door de kerk als ketterij beschouwd worden, ook omdat het fresco direct boven het altaar van de kapel is gesitueerd.
De relatie van Michelangelo met het Vaticaan werd tijdens zijn carrière steeds problematischer. Hij raakte in onmin met paus Julius II rond de betaling voor zijn werk in de Sixtijnse Kapel en begon te walgen van de extravagantie en de ijdelheid van de Kerk.
Nog mee anatomielessen?
De wetenschappers denken eveneens dat een vreemde verticale plooi in het karmozijnkleurig gewaad van God een afbeelding van het ruggenmerg voorstelt en de mysterieuze Y-vormige plooi rond het middel mogelijk een oogzenuw is. 20 jaar eerder, in 1487, had Leonardo da Vinci immers een gedetailleerde studie van oogzenuwen gemaakt die Michelangelo wellicht heeft gezien toen beide kunstenaars op hetzelfde moment in Firenze werkten.
De nieuwe thesis is een mogelijke verklaring voor iets wat critici zich al jaren afvragen, namelijk de vreemde belichting van het paneel. Het grootste deel van het fresco is namelijk belicht vanuit de linkerbenedenhoek, maar de nek is dat niet, wat voor verschillende schaduwen zorgt. Volgens Suk en Tamargo is dit geen fout van de kunstenaar, maar juist een manier om de anatomische componenten in het werk beter tot hun recht te laten komen.
Het is niet de eerste keer dat medische experts verdoken anatomische tekeningen in het werk van Michelangelo ontdekken. In 1990 stelde een Amerikaanse dokter in de Journal of the American Medical Association dat er een geheime dwarsdoorsnede van het brein verdoken zat in het paneel “De Schepping van Adam”.
http://demorgen.be/dm/nl/(...)oor-aan-nazi-s.dhtmlquote:Dictator Franco speelde namen Spaanse joden door aan nazi's
20/06/10 15u51
Het regime van de Spaanse dictator Francisco Franco heeft de nazi's in 1941 een lijst doorgespeeld met de namen van een zesduizendtal in Spanje levende joden. Dat heeft de Spaanse krant El Pais zondag bekendgemaakt.
El Pais kreeg een rondzendbrief in handen van 13 mei 1941, waarmee het heersende regime de provinciale autoriteiten opriep alle informatie door te spelen over "nationale of buitenlandse Israëlieten" op Spaanse bodem. In een uittreksel van de tekst is sprake van hun politieke overtuigingen, levenswijze en "graad van gevaarlijkheid".
In totaal zou het verzoek informatie hebben opgeleverd over zo'n 6.000 joden in Spanje. De gegevens zouden vervolgens zijn overgemaakt aan vertegenwoordigers van de Duitse ambassade in Madrid, luidt het voorts in El Pais. Dat het nieuws nu pas opduikt, komt volgens de krant doordat het regime van Franco alle gegevens over de joden systematisch deed verdwijnen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. (belga/jv)
quote:842 tt-EEN 842 zo 20 jun 19:57:14
KUNSTEN 500 jaar beiaard
ALLE BEIAARDEN SPELEN DEZELFDE MELODIE
De Lage Landen vieren zaterdag de 500e
verjaardag van de beiaard. Om 14 uur is
op alle beiaarden van ons land,
Nederland en Noord-Frankrijk hetzelfde
lied gespeeld. Het heet "Bell Canto" of
"De Zingende Klok" en is gecomponeerd
door de stadsbeiaardier van Lier.
De 1e beiaardmelodie werd in 1510 ten
gehore gebracht in Oudenaarde. Klokken-
maker Jan Van Spiere liet het luiden
van het uur op de stadhuistoren vooraf-
gaan door een melodietje op 9 klokken.
Dat gebeurde voor het eerst met de
beiaardtechniek.
Ook later zijn er nog evenementen.
20-06-2010
Archeologen lokaliseren eeuwenoude Egyptische hoofdstad
Oostenrijkse archeologen hebben in Egypte de ondergrondse resten gevonden van wat vermoedelijk Avaris is, de hoofdstad van de Hyksos-beschaving. Dat heeft het Egyptische ministerie van Cultuur bekendgemaakt.
De resten werden gelokaliseerd in de buurt van de huidige stad Tal al-Dabaa, ten noordoosten van Kaïro. Radarbeelden tonen een ondergrondse stad, compleet met straten, huizen en tempels.
De archeologen vermoeden dat het om resten gaat van Avaris, de zomerhoofdstad van de Hyksos. Deze buitenlandse heersers, afkomstig uit Azië, vielen Egypte binnen 3.600 jaar geleden. Ze heersten meer dan een eeuw over Egypte. (belga/sps)
(HLN)
Archeologen lokaliseren eeuwenoude Egyptische hoofdstad
Oostenrijkse archeologen hebben in Egypte de ondergrondse resten gevonden van wat vermoedelijk Avaris is, de hoofdstad van de Hyksos-beschaving. Dat heeft het Egyptische ministerie van Cultuur bekendgemaakt.
De resten werden gelokaliseerd in de buurt van de huidige stad Tal al-Dabaa, ten noordoosten van Kaïro. Radarbeelden tonen een ondergrondse stad, compleet met straten, huizen en tempels.
De archeologen vermoeden dat het om resten gaat van Avaris, de zomerhoofdstad van de Hyksos. Deze buitenlandse heersers, afkomstig uit Azië, vielen Egypte binnen 3.600 jaar geleden. Ze heersten meer dan een eeuw over Egypte. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-06-2010
Belgische linguïst vindt verdwenen sanskriet-grammaticum terug
Als gastwetenschapper aan de Universiteit van Potsdam heeft de Belgische linguïst Toon Van Hal in Italië de verloren gewaande en uit de 18de eeuw daterende "Grammatica Grandonica" teruggevonden, zo heeft de Duitse universiteit vandaag bekendgemaakt. Het betreft een van de vroegste linguïstische teksten omtrent het Sanskriet. Van Hal, verbonden aan de KU Leuven, stootte in het Karmelietenklooster van Montecomprati nabij Rome op de "Grammatica Grandonica".
De "Grammatica Grandonica" is van de hand van jezuïet Johann Ernst Hanxleben die als missionaris in het Indiase Kerala heeft gewerkt en die daar het Sanskriet heeft geleerd. Het Sanskriet ("oud-Indisch") is één van de oudste telgen van de indogermaanse taalfamilie en dient als basis voor historisch onderzoek naar Europese talen.
Toon Van Hal studeerde klassieke en oosterse talen aan de KU Leuven, de Universiteit van Tübingen en de UCL. Sinds de voltooiing van zijn dissertatie in de taalkunde is hij werkzaam als postdoctoraal onderzoeker bij het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek - Vlaanderen (KU Leuven) en als Alexander von Humboldt-Stipendiat bij de Universiteit van Potsdam.
Hij stootte op het document in het kader van een onderzoeksproject van Gerda Hassler van het departement voo Romaanse talen ter archivering van de linguïstiek in de Renaissance. (dpa/belga/ka)
(HLN)
Belgische linguïst vindt verdwenen sanskriet-grammaticum terug
Als gastwetenschapper aan de Universiteit van Potsdam heeft de Belgische linguïst Toon Van Hal in Italië de verloren gewaande en uit de 18de eeuw daterende "Grammatica Grandonica" teruggevonden, zo heeft de Duitse universiteit vandaag bekendgemaakt. Het betreft een van de vroegste linguïstische teksten omtrent het Sanskriet. Van Hal, verbonden aan de KU Leuven, stootte in het Karmelietenklooster van Montecomprati nabij Rome op de "Grammatica Grandonica".
De "Grammatica Grandonica" is van de hand van jezuïet Johann Ernst Hanxleben die als missionaris in het Indiase Kerala heeft gewerkt en die daar het Sanskriet heeft geleerd. Het Sanskriet ("oud-Indisch") is één van de oudste telgen van de indogermaanse taalfamilie en dient als basis voor historisch onderzoek naar Europese talen.
Toon Van Hal studeerde klassieke en oosterse talen aan de KU Leuven, de Universiteit van Tübingen en de UCL. Sinds de voltooiing van zijn dissertatie in de taalkunde is hij werkzaam als postdoctoraal onderzoeker bij het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek - Vlaanderen (KU Leuven) en als Alexander von Humboldt-Stipendiat bij de Universiteit van Potsdam.
Hij stootte op het document in het kader van een onderzoeksproject van Gerda Hassler van het departement voo Romaanse talen ter archivering van de linguïstiek in de Renaissance. (dpa/belga/ka)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-06-2010
Eeuwenoud kerkhof bij opgravingen Alkmaar
ALKMAAR - Bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar zijn archeologen maandag op de begraafplaats van een oud monnikenklooster gestuit.
Stadsarcheoloog Peter Bitter verwacht dat de komende weken tussen de 150 en driehonderd graven worden blootgelegd, zo zei hij maandag.
De begraafplaats stamt uit de periode tussen 1486 en 1572 en behoorde tot een zogenoemd Minderbroederklooster, een mannenklooster uit de Eerste Orde van Sint Franciscus.
De bewoners waren bedelmonniken, die geen lekenarbeid mochten verrichten.
Funderingsresten
Het klooster en de bijbehorende begraafplaats waren gesitueerd onder de huidige Paardenmarkt, die vanwege een ingrijpende reconstructie op de schop gaat.
Aangetroffen funderingsresten hebben aangetoond dat de eerste bebouwing op deze plek al uit de ijzertijd stamt, in de periode tussen 800 voor Christus en het begin van de jaartelling.
© ANP
(nu.nl)
Eeuwenoud kerkhof bij opgravingen Alkmaar
ALKMAAR - Bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar zijn archeologen maandag op de begraafplaats van een oud monnikenklooster gestuit.
Stadsarcheoloog Peter Bitter verwacht dat de komende weken tussen de 150 en driehonderd graven worden blootgelegd, zo zei hij maandag.
De begraafplaats stamt uit de periode tussen 1486 en 1572 en behoorde tot een zogenoemd Minderbroederklooster, een mannenklooster uit de Eerste Orde van Sint Franciscus.
De bewoners waren bedelmonniken, die geen lekenarbeid mochten verrichten.
Funderingsresten
Het klooster en de bijbehorende begraafplaats waren gesitueerd onder de huidige Paardenmarkt, die vanwege een ingrijpende reconstructie op de schop gaat.
Aangetroffen funderingsresten hebben aangetoond dat de eerste bebouwing op deze plek al uit de ijzertijd stamt, in de periode tussen 800 voor Christus en het begin van de jaartelling.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-06-2010
'Overgrootvader' van oermens Lucy liep al rechtop
Wetenschappers in Ethiopië hebben een 3,6 miljoen jaar oude voorouder van de mens opgegraven. Het gedeeltelijke skelet van de man is ongeveer 400.000 jaar ouder dan dat van de beroemde Lucy, dat lange tijd als het oudste menselijke fossiel beschouwd werd voordat ze vorig jaar werd voorbijgestoken door de 4,4 miljoen jaar oude Ardi.
De nieuwe vondst krijgt de naam "Kadanuumuu", wat "grote man" betekent in de Ethiopische Afartaal. Volgens de onderzoekers kon Kadanuumuu al "rechtop lopen zoals de moderne mens".
De vondst werd in 2005 opgegraven en wordt nu voorgesteld in de Amerikaanse Nationale Academie van Wetenschappen (PNAS). Het skelet is tussen de 1.52 en 1.68 meter groot en is dus beduidend groter dan Lucy (1,07 meter).
"Uit de ontdekking kunnen we afleiden dat het "langer worden" van onze benen vroeger in onze ontwikkeling heeft plaatsgevonden dan oorspronkelijk gedacht", zo luidt het bij de onderzoekers. Bij de kleine Lucy hadden verschillende wetenschappers twijfels bij het al dan niet rechtop lopen.
Vorig jaar stak de 4,4 miljoen jaar oude Ardi Lucy voorbij als oudste mensenfossiel. De onderzoekers stelden vast dat waarschijnlijk ook Ardi al rechtop liep. Het verband tussen beiden is nog niet vastgesteld. (belga/sps)
(HLN)
'Overgrootvader' van oermens Lucy liep al rechtop
Wetenschappers in Ethiopië hebben een 3,6 miljoen jaar oude voorouder van de mens opgegraven. Het gedeeltelijke skelet van de man is ongeveer 400.000 jaar ouder dan dat van de beroemde Lucy, dat lange tijd als het oudste menselijke fossiel beschouwd werd voordat ze vorig jaar werd voorbijgestoken door de 4,4 miljoen jaar oude Ardi.
De nieuwe vondst krijgt de naam "Kadanuumuu", wat "grote man" betekent in de Ethiopische Afartaal. Volgens de onderzoekers kon Kadanuumuu al "rechtop lopen zoals de moderne mens".
De vondst werd in 2005 opgegraven en wordt nu voorgesteld in de Amerikaanse Nationale Academie van Wetenschappen (PNAS). Het skelet is tussen de 1.52 en 1.68 meter groot en is dus beduidend groter dan Lucy (1,07 meter).
"Uit de ontdekking kunnen we afleiden dat het "langer worden" van onze benen vroeger in onze ontwikkeling heeft plaatsgevonden dan oorspronkelijk gedacht", zo luidt het bij de onderzoekers. Bij de kleine Lucy hadden verschillende wetenschappers twijfels bij het al dan niet rechtop lopen.
Vorig jaar stak de 4,4 miljoen jaar oude Ardi Lucy voorbij als oudste mensenfossiel. De onderzoekers stelden vast dat waarschijnlijk ook Ardi al rechtop liep. Het verband tussen beiden is nog niet vastgesteld. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-06-2010
Oudste afbeeldingen van vier apostelen ontdekt
In de catacomben van Santa Tecla bij Rome hebben archeologen de tot nu toe oudste afbeeldingen gevonden van vier apostels van Jezus Christus. Dat heeft Fabrizio Visconti, superintendant voor de opgravingen in de catacomben bekendgemaakt.
De afbeeldingen van Petrus, Paulus, Andreas en Johannes stammen van het eind van de vier eeuw. Een jaar geleden had de Osservatore Romano, de spreekbuis van het Vaticaan, al bericht over de vondst in de catacomben van een afbeelding van de apostel Paulus. (dpa/eb)
(HLN)
Oudste afbeeldingen van vier apostelen ontdekt
In de catacomben van Santa Tecla bij Rome hebben archeologen de tot nu toe oudste afbeeldingen gevonden van vier apostels van Jezus Christus. Dat heeft Fabrizio Visconti, superintendant voor de opgravingen in de catacomben bekendgemaakt.
De afbeeldingen van Petrus, Paulus, Andreas en Johannes stammen van het eind van de vier eeuw. Een jaar geleden had de Osservatore Romano, de spreekbuis van het Vaticaan, al bericht over de vondst in de catacomben van een afbeelding van de apostel Paulus. (dpa/eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.duitslandweb.n(...)+bruin+verleden.htmlquote:Neurenberg maakt goede sier met bruin verleden
Stad van partijdagen en processen wil op werelderfgoedlijst
23-jun-2010 Redactie Duitslandweb
Neurenberg noemt zichzelf de stad van de mensenrechten. De stad wil op de werelderfgoedlijst omdat het zichzelf ziet als de bakermat van de internationale rechtsspraak. Minder trots is de stad op de nazi-partijdagen.
Neurenberg streeft al sinds 1998 naar een plaats op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Eerdere pogingen om het historische centrum, de oude stadsmuur en de verschillende kerken op de prestigieuze lijst te krijgen mislukten. In een interview op woensdag met weekblad Die Zeit legt burgemeester Ulrich Maly uit waarom zijn stad het nu met het nationaal-socialistische verleden probeert.
Volgens burgemeester Maly verdient Neurenberg de status van werelderfgoed omdat de Neurenberger Processen het begin vormen van de internationale rechtspraak. Tijdens de processen werden vooraanstaande nazi’s vanwege hun aandeel in de Tweede Wereldoorlog door een geallieerde rechtbank berecht. De processen worden gezien als voorloper van het huidige Internationaal Strafhof in Den Haag. De burgemeester vindt “de rechtszaal waar de processen plaatsvonden op cultureel en historisch gebied een unieke plek.”
Erkenning
Voor de stad Neurenberg zou de status van werelderfgoed internationale erkenning betekenen voor de manier waarop de stad omgaat met het verleden. “Neurenberg is met het documenteren van het verleden beduidend eerder begonnen dan andere Duitse steden”, aldus de burgemeester, “momenteel werken we aan een documentatiecentrum over de Neurenberger Processen.”
Boze tongen beweren dat de status van werelderfgoed de stad voornamelijk veel geld oplevert. Volgens de Neurenbergse Abendzeitung brokkelen de enorme gebouwen waar de nationaal-socialistische partij van Adolf Hitler haar partijdagen hield langzaam af. De kosten van een sanering worden geschat op zeventig miljoen euro. De status van werelderfgoed kan ervoor zorgen dat de stad dit bedrag makkelijker bij elkaar krijgt. Burgemeester Maly wijst zulke suggesties resoluut van de hand: “Ik verwacht niet dat Neurenberg geld krijgt uit potjes voor werelderfgoed. Voor ons is de status van werelderfgoed een oprecht inhoudelijke wens.”
23-06-2010
'Massagraf' van dinosauriërs gevonden
AMSTERDAM – Wetenschappers zijn in de Canadese provincie Alberta gestuit op een gebied dat duizenden botten van dinosauriërs herbergt.
Het 'massagraf' bevat vooral fossielen van de Centrosaurus, een gehoornde dinosauriër die 75 miljoen jaar geleden leefde.
Het gebied werd ontdekt door wetenschappers van het Royal Tyrell Museum en is ongeveer 3,8 vierkante kilometer groot. Dat meldt Discovery News.
Orkaan
Het is nog onduidelijk waardoor de dinosauriërs massaal zijn gestorven op dezelfde plek. Wel is bekend dat het klimaat in het gebied vroeger tropisch was. De wetenschappers vermoeden daarom dat de dieren zijn omgekomen in een tropische storm.
Tijdens orkanen steeg het water in het gebied volgens hun berekeningen zeker vier tot vijf meter. De dinosauriërs werden vermoedelijk verrast door een overstroming en zijn massaal verdronken.
Lelijk
Hoewel de wetenschappers blij zijn met de vondst van het massagraf, is de plek volgens onderzoeksleider David Eberth niet bepaald mooi om te zien. Het landschap is zelfs flink ontsierd door de fossielen.
“De botten liggen open en bloot in de natuur”, verklaart hij. “Ze zijn verspreid door het prachtige landschap langs de rivier de Saskatchewan. Het ziet er nu behoorlijk lelijk uit.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Massagraf' van dinosauriërs gevonden
AMSTERDAM – Wetenschappers zijn in de Canadese provincie Alberta gestuit op een gebied dat duizenden botten van dinosauriërs herbergt.
Het 'massagraf' bevat vooral fossielen van de Centrosaurus, een gehoornde dinosauriër die 75 miljoen jaar geleden leefde.
Het gebied werd ontdekt door wetenschappers van het Royal Tyrell Museum en is ongeveer 3,8 vierkante kilometer groot. Dat meldt Discovery News.
Orkaan
Het is nog onduidelijk waardoor de dinosauriërs massaal zijn gestorven op dezelfde plek. Wel is bekend dat het klimaat in het gebied vroeger tropisch was. De wetenschappers vermoeden daarom dat de dieren zijn omgekomen in een tropische storm.
Tijdens orkanen steeg het water in het gebied volgens hun berekeningen zeker vier tot vijf meter. De dinosauriërs werden vermoedelijk verrast door een overstroming en zijn massaal verdronken.
Lelijk
Hoewel de wetenschappers blij zijn met de vondst van het massagraf, is de plek volgens onderzoeksleider David Eberth niet bepaald mooi om te zien. Het landschap is zelfs flink ontsierd door de fossielen.
“De botten liggen open en bloot in de natuur”, verklaart hij. “Ze zijn verspreid door het prachtige landschap langs de rivier de Saskatchewan. Het ziet er nu behoorlijk lelijk uit.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-06-2010
"Mens splitste zich veel vroeger af van Neanderthaler"
Nieuw onderzoek op basis van tandvergelijking bewijst dat de homo sapiens zich niet 500.000 maar een miljoen jaar geleden afsplitste van de Neanderthaler. Dat zegt een Spaanse doctoraatsstudente in een artikel waarvan de details binnenkort in het toonaangevend "Journal of Human Evolution" verschijnen.
Tot voor kort, en ook steunend op DNA-onderzoek, gingen evolutiewetenschappers ervan uit dat de lijnen van de moderne mens (homo sapiens) zich 400.000 tot 500.000 jaar geleden afsplitsten van wat uiteindelijk de Neanderthaler werd. Tot op heden is de gemeenschappelijke voorouder van die twee nog niet ontdekt.
Morfologische verschillen
Doctoraatsstudente Adia Gómez Robles van de universiteit van Granada bestudeerde jarenlang de evolutiegeschiedenis van de mens op basis van fossiele tanden. Voor het onderzoek werden bijna alle opgegraven tandresten bestudeerd van mensachtigen uit Afrika, Azië en Europa en dat tot vier miljoen jaar geleden. Alle morfologische verschillen van de tandresten zijn in kaart gebracht en op basis daarvan was het mogelijk om te bepalen tot welke mensensoort die behoren.
"Op basis van computerberekeningen werd de invloed van het veranderende milieu op de ontwikkeling van de tanden in kaart gebracht. Bovendien kunnen we op basis van de berekeningsmethode veronderstellen hoe de tanden van de gemeenschappelijke voorouders eruit zagen. Via referentiemodellen kan diezelfde werkwijze ook toegepast worden op andere skeletresten en dat maakt het vergelijkingen van toekomstige vondsten makkelijker."
De details over hoe ze aan haar stelling komt, worden binnenkort gepubliceerd in het wetenschappelijke vaktijdschrift "Journal of Human Evolution". (belga/sps)
(HLN)
"Mens splitste zich veel vroeger af van Neanderthaler"
Nieuw onderzoek op basis van tandvergelijking bewijst dat de homo sapiens zich niet 500.000 maar een miljoen jaar geleden afsplitste van de Neanderthaler. Dat zegt een Spaanse doctoraatsstudente in een artikel waarvan de details binnenkort in het toonaangevend "Journal of Human Evolution" verschijnen.
Tot voor kort, en ook steunend op DNA-onderzoek, gingen evolutiewetenschappers ervan uit dat de lijnen van de moderne mens (homo sapiens) zich 400.000 tot 500.000 jaar geleden afsplitsten van wat uiteindelijk de Neanderthaler werd. Tot op heden is de gemeenschappelijke voorouder van die twee nog niet ontdekt.
Morfologische verschillen
Doctoraatsstudente Adia Gómez Robles van de universiteit van Granada bestudeerde jarenlang de evolutiegeschiedenis van de mens op basis van fossiele tanden. Voor het onderzoek werden bijna alle opgegraven tandresten bestudeerd van mensachtigen uit Afrika, Azië en Europa en dat tot vier miljoen jaar geleden. Alle morfologische verschillen van de tandresten zijn in kaart gebracht en op basis daarvan was het mogelijk om te bepalen tot welke mensensoort die behoren.
"Op basis van computerberekeningen werd de invloed van het veranderende milieu op de ontwikkeling van de tanden in kaart gebracht. Bovendien kunnen we op basis van de berekeningsmethode veronderstellen hoe de tanden van de gemeenschappelijke voorouders eruit zagen. Via referentiemodellen kan diezelfde werkwijze ook toegepast worden op andere skeletresten en dat maakt het vergelijkingen van toekomstige vondsten makkelijker."
De details over hoe ze aan haar stelling komt, worden binnenkort gepubliceerd in het wetenschappelijke vaktijdschrift "Journal of Human Evolution". (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-06-2010
Publiek kan onderzoek naar middeleeuws scheepswrak uit Doel bezoeken
Vlaams minister van Onroerend Erfgoed Geert Bourgeois (N-VA) wil het wetenschappelijk onderzoek naar de Doelse Kogge toegankelijk maken voor het grote publiek.
In 2000 werd er bij de werken aan het Deurganckdok een uitzonderlijk goed bewaard wrak van een middeleeuwse schip ontdekt. Het kreeg de naam Doelse Kogge mee. Na tien jaar verkommering, besliste minister Bourgeois eind vorig jaar het scheepswrak grondig te laten onderzoeken. Hij maakte 2,3 miljoen euro vrij voor het onderzoek dat drie jaar in beslag neemt.
Heropbouw Kogge
"Met het lopende onderzoek willen we nagaan of we de Kogge kunnen heropbouwen. Een internationaal comité van wetenschappers zal het project nauwgezet opvolgen", aldus Bourgeois. "Maar ook het grote publiek kan alles van nabij volgen. Het onderzoek wordt het eerste live ontsloten erfgoedonderzoek in Vlaanderen. Iedereen kan het permanent volgen, zowel digitaal op www.kogge.be als ter plaatse vanaf 12 september."
"Van internationaal belang"
Ook projectleider Tom Lenaerts onderstreept het internationale belang. "De Kogge is één van de best bewaarde laatmiddeleeuwse schepen in Europa. De houten planken die zijn ondergebracht in het labo zullen onderworpen worden aan een mix van onderzoeken en technieken. Dit moet een beter inzicht geven in de middeleeuwse maritieme geschiedenis en de evolutie van de scheepsbouw. Zo kunnen de onderzoekers aan de hand van houtonderzoek achterhalen in welke havens het schip gerestaureerd is en zelfs wat het heeft vervoerd", besluit Lenaerts. (belga/vsv)
(HLN)
Publiek kan onderzoek naar middeleeuws scheepswrak uit Doel bezoeken
Vlaams minister van Onroerend Erfgoed Geert Bourgeois (N-VA) wil het wetenschappelijk onderzoek naar de Doelse Kogge toegankelijk maken voor het grote publiek.
In 2000 werd er bij de werken aan het Deurganckdok een uitzonderlijk goed bewaard wrak van een middeleeuwse schip ontdekt. Het kreeg de naam Doelse Kogge mee. Na tien jaar verkommering, besliste minister Bourgeois eind vorig jaar het scheepswrak grondig te laten onderzoeken. Hij maakte 2,3 miljoen euro vrij voor het onderzoek dat drie jaar in beslag neemt.
Heropbouw Kogge
"Met het lopende onderzoek willen we nagaan of we de Kogge kunnen heropbouwen. Een internationaal comité van wetenschappers zal het project nauwgezet opvolgen", aldus Bourgeois. "Maar ook het grote publiek kan alles van nabij volgen. Het onderzoek wordt het eerste live ontsloten erfgoedonderzoek in Vlaanderen. Iedereen kan het permanent volgen, zowel digitaal op www.kogge.be als ter plaatse vanaf 12 september."
"Van internationaal belang"
Ook projectleider Tom Lenaerts onderstreept het internationale belang. "De Kogge is één van de best bewaarde laatmiddeleeuwse schepen in Europa. De houten planken die zijn ondergebracht in het labo zullen onderworpen worden aan een mix van onderzoeken en technieken. Dit moet een beter inzicht geven in de middeleeuwse maritieme geschiedenis en de evolutie van de scheepsbouw. Zo kunnen de onderzoekers aan de hand van houtonderzoek achterhalen in welke havens het schip gerestaureerd is en zelfs wat het heeft vervoerd", besluit Lenaerts. (belga/vsv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-06-2010
Boerderijen in de Tweede Wereldoorlog: ‘dragers van identiteit, traditie en status’
In Nederland werden tijdens de Tweede Wereldoorlog duizenden boerderijen verwoest. Boeren verloren hiermee hun woonruimte, maar ook hun bestaansbasis. Sophie Elpers doet aan het Meertens Instituut promotieonderzoek naar de wederopbouw van deze boerderijen. Begin deze maand ging een databank online met informatie over meer dan 7000 wederopbouwboerderijen in Nederland.
Meer dan 8000 boerderijen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoest. In de meidagen van 1940 gingen alleen in de Grebbelinie al zo’n 300 boerderijen in vlammen op. Deze werden op bevel van het Nederlandse leger in brand gestoken. Op deze manier ontnam het leger de vijand de mogelijkheid tot verschansing. Maar de meeste boerderijen werden aan het eind van de oorlog tijdens gevechtshandelingen verwoest, met name in Gelderland, Limburg en Noord-Brabant. Boeren verloren hiermee hun woonruimte, maar ook hun bestaansbasis. En bovendien een substantieel deel van hun identiteit. Want een boerderij is drager van identiteit, traditie en status, aldus promovenda Sophie Elpers. Zij doet aan het Meertens Instituut onderzoek naar de wederopbouw van boerderijen.
Dagelijks leven
De laatste jaren is er ontzettend veel geschreven over de wederopbouw van steden na de Tweede Wereldoorlog. Maar voor wat er op het platteland is gebeurd, is nauwelijks aandacht geweest. En dat is opmerkelijk volgens Elpers, aangezien de verwoestingen van al die boerderijen een enorme impact hebben gehad op het plattelandsleven. Met de bouw van nieuwe boerderijen werd een modernisering ingezet, die een breuk betekende met het verleden. Niet alleen het dagelijks leven van de boeren nam andere vormen aan, ook het collectieve geheugen werd aangetast. Naar deze facetten van de wederopbouwperiode doet Elpers onderzoek.
Een verwoeste boerderij in Achterberg, Grebbelinie. Afbeelding: © Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, collectie SHBO
.Dat de wederopbouwperiode een grote impact heeft gehad op het leven van de getroffen boeren, blijkt uit de vele interviews die de promovenda de afgelopen jaren afnam. Een aantal van deze interviews werd gefilmd met subsidie van het ministerie van VWS (Programma Erfgoed van de Oorlog). Ze vonden plaats in de Grebbelinie en de omgeving van Nijmegen. Zoals in Groesbeek, waar meer dan 200 boerderijen werden verwoest. Om de dakloze boeren een onderkomen te bieden, werden tijdens en na de oorlog noodwoningen neergezet. Veel van deze woningen werden gemaakt van het stellinghout van de loopgraven. De periode waarin de boeren in deze noodwoningen onderdak vonden, zit diep geworteld in het geheugen van veel boeren. Al was het maar door de stank van de carboleum, die afkwam van het hout.
Modernisering en traditie
Bij de wederopbouw van de in de oorlog verwoeste boerderijen, speelden zowel collectieve als individuele belangen een rol. De Nederlandse overheid zag in de wederopbouw vooral een mogelijkheid om de landbouw te moderniseren. En omdat de middelen in die tijd beperkt waren, werd uitgegaan van een kostenbesparend plaatje. Dat alles had consequenties voor de bouwtekeningen voor de nieuw te verrijzen boerderijen. Toch moesten ook de wensen van de boeren in acht worden genomen. Om al die verschillende belangen te behartigen, werd er al in 1940 een bureau in het leven geroepen: het Bureau Wederopbouw Boerderijen (BWB).
De overheid vond het belangrijk om traditionele vormen te behouden in de architectuur. Zo werden streekeigen kenmerken in stand gehouden. Maar om kosten te besparen, kon niet alles bij het oude blijven. Dat leidde ertoe dat sommige vertrekken moesten wijken. Dat gold bijvoorbeeld voor de traditionele pronkkamer – de kamer die van oudsher werd gebruikt om visite te ontvangen – welke uit de bouwtekening verdween. Veel boeren sprongen creatief om met deze nieuwe situatie. Zij maakten de woonkamer tot pronkkamer en gingen zelf in de keuken wonen.
Wederopbouwboerderij in Woudenberg, Grebbelinie, gebouwd in 1947. Afbeelding: © Sophie Elpers
.Plattelandsvrouwen
Dat de boeren recht van inspraak hadden bij de wederopbouw, blijkt uit de adviescommissies die gehoord werden door het BWB. Ook de boerinnen hadden een eigen inspraakorgaan. Via de plattelandsvrouwenvereniging namen zij enquêtes af onder boerinnen in het hele land. Daarin werden vragen gesteld over het woongedeelte van de boerderij. De resultaten van deze enquêtes werden uiteindelijk via twee brochures verspreid. Zo pleitten de boerinnen voor betere watervoorzieningen, voor w.c.’s binnenshuis maar ook voor de afschaf van de bedstede.
In hoeverre de overheid rekening heeft gehouden met de wensen van de boeren, is één van de vragen die Elpers nog moet beantwoorden. Wel is zeker dat de nieuwe situatie voor sommige boeren niet ongunstig uitpakte. De grootte van de wederopbouwboerderijen werd namelijk bepaald door de grootte van het perceel grond dat de boer bezat. En dat betekende soms dat er een grotere boerderij herrees dan er oorspronkelijk had gestaan. Bovendien voldeden de wederopbouwboerderijen aan de moderne eisen van de landbouw. Dat zorgde ook voor afgunst. Er zijn verhalen van boeren die de verwoesting van hun boerderij een handje hebben geholpen.
Voor de bouw van een wederopbouwboerderij (hier in Woudenberg, Grebbelinie) werden plaatselijke architecten en aannemers ingeschakeld. Afbeelding: © Sophie Elpers
Tweede en derde generatie
In haar onderzoek maakt Elpers gebruik van het archief van het BWB, dat bij de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed ligt. Het bestaat uit meer dan 7000 bouwtekeningen voor boerderijen, maar ook schadeformulieren en reconstructieschetsen. Maar behalve in de archieven duiken, zal Elpers de komende jaren ook nog meer interviews afnemen. En dan vooral onder de tweede en derde generatie boeren. Want hoewel zij de oorlog niet hebben meegemaakt, kun je juist bij deze generaties zien wat het nalatenschap is van de wederopbouwperiode. Dat kunnen heel concrete dingen zijn – objecten die uit de brand gered zijn, worden soms belangrijke familiestukken – maar ook verhalen. Vormen van erfgoed die allemaal samenkomen in het etnologisch onderzoek van Elpers.
(Kennislink)
Boerderijen in de Tweede Wereldoorlog: ‘dragers van identiteit, traditie en status’
In Nederland werden tijdens de Tweede Wereldoorlog duizenden boerderijen verwoest. Boeren verloren hiermee hun woonruimte, maar ook hun bestaansbasis. Sophie Elpers doet aan het Meertens Instituut promotieonderzoek naar de wederopbouw van deze boerderijen. Begin deze maand ging een databank online met informatie over meer dan 7000 wederopbouwboerderijen in Nederland.
Meer dan 8000 boerderijen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoest. In de meidagen van 1940 gingen alleen in de Grebbelinie al zo’n 300 boerderijen in vlammen op. Deze werden op bevel van het Nederlandse leger in brand gestoken. Op deze manier ontnam het leger de vijand de mogelijkheid tot verschansing. Maar de meeste boerderijen werden aan het eind van de oorlog tijdens gevechtshandelingen verwoest, met name in Gelderland, Limburg en Noord-Brabant. Boeren verloren hiermee hun woonruimte, maar ook hun bestaansbasis. En bovendien een substantieel deel van hun identiteit. Want een boerderij is drager van identiteit, traditie en status, aldus promovenda Sophie Elpers. Zij doet aan het Meertens Instituut onderzoek naar de wederopbouw van boerderijen.
Dagelijks leven
De laatste jaren is er ontzettend veel geschreven over de wederopbouw van steden na de Tweede Wereldoorlog. Maar voor wat er op het platteland is gebeurd, is nauwelijks aandacht geweest. En dat is opmerkelijk volgens Elpers, aangezien de verwoestingen van al die boerderijen een enorme impact hebben gehad op het plattelandsleven. Met de bouw van nieuwe boerderijen werd een modernisering ingezet, die een breuk betekende met het verleden. Niet alleen het dagelijks leven van de boeren nam andere vormen aan, ook het collectieve geheugen werd aangetast. Naar deze facetten van de wederopbouwperiode doet Elpers onderzoek.
Een verwoeste boerderij in Achterberg, Grebbelinie. Afbeelding: © Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, collectie SHBO
.Dat de wederopbouwperiode een grote impact heeft gehad op het leven van de getroffen boeren, blijkt uit de vele interviews die de promovenda de afgelopen jaren afnam. Een aantal van deze interviews werd gefilmd met subsidie van het ministerie van VWS (Programma Erfgoed van de Oorlog). Ze vonden plaats in de Grebbelinie en de omgeving van Nijmegen. Zoals in Groesbeek, waar meer dan 200 boerderijen werden verwoest. Om de dakloze boeren een onderkomen te bieden, werden tijdens en na de oorlog noodwoningen neergezet. Veel van deze woningen werden gemaakt van het stellinghout van de loopgraven. De periode waarin de boeren in deze noodwoningen onderdak vonden, zit diep geworteld in het geheugen van veel boeren. Al was het maar door de stank van de carboleum, die afkwam van het hout.
Modernisering en traditie
Bij de wederopbouw van de in de oorlog verwoeste boerderijen, speelden zowel collectieve als individuele belangen een rol. De Nederlandse overheid zag in de wederopbouw vooral een mogelijkheid om de landbouw te moderniseren. En omdat de middelen in die tijd beperkt waren, werd uitgegaan van een kostenbesparend plaatje. Dat alles had consequenties voor de bouwtekeningen voor de nieuw te verrijzen boerderijen. Toch moesten ook de wensen van de boeren in acht worden genomen. Om al die verschillende belangen te behartigen, werd er al in 1940 een bureau in het leven geroepen: het Bureau Wederopbouw Boerderijen (BWB).
De overheid vond het belangrijk om traditionele vormen te behouden in de architectuur. Zo werden streekeigen kenmerken in stand gehouden. Maar om kosten te besparen, kon niet alles bij het oude blijven. Dat leidde ertoe dat sommige vertrekken moesten wijken. Dat gold bijvoorbeeld voor de traditionele pronkkamer – de kamer die van oudsher werd gebruikt om visite te ontvangen – welke uit de bouwtekening verdween. Veel boeren sprongen creatief om met deze nieuwe situatie. Zij maakten de woonkamer tot pronkkamer en gingen zelf in de keuken wonen.
Wederopbouwboerderij in Woudenberg, Grebbelinie, gebouwd in 1947. Afbeelding: © Sophie Elpers
.Plattelandsvrouwen
Dat de boeren recht van inspraak hadden bij de wederopbouw, blijkt uit de adviescommissies die gehoord werden door het BWB. Ook de boerinnen hadden een eigen inspraakorgaan. Via de plattelandsvrouwenvereniging namen zij enquêtes af onder boerinnen in het hele land. Daarin werden vragen gesteld over het woongedeelte van de boerderij. De resultaten van deze enquêtes werden uiteindelijk via twee brochures verspreid. Zo pleitten de boerinnen voor betere watervoorzieningen, voor w.c.’s binnenshuis maar ook voor de afschaf van de bedstede.
In hoeverre de overheid rekening heeft gehouden met de wensen van de boeren, is één van de vragen die Elpers nog moet beantwoorden. Wel is zeker dat de nieuwe situatie voor sommige boeren niet ongunstig uitpakte. De grootte van de wederopbouwboerderijen werd namelijk bepaald door de grootte van het perceel grond dat de boer bezat. En dat betekende soms dat er een grotere boerderij herrees dan er oorspronkelijk had gestaan. Bovendien voldeden de wederopbouwboerderijen aan de moderne eisen van de landbouw. Dat zorgde ook voor afgunst. Er zijn verhalen van boeren die de verwoesting van hun boerderij een handje hebben geholpen.
Voor de bouw van een wederopbouwboerderij (hier in Woudenberg, Grebbelinie) werden plaatselijke architecten en aannemers ingeschakeld. Afbeelding: © Sophie Elpers
Tweede en derde generatie
In haar onderzoek maakt Elpers gebruik van het archief van het BWB, dat bij de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed ligt. Het bestaat uit meer dan 7000 bouwtekeningen voor boerderijen, maar ook schadeformulieren en reconstructieschetsen. Maar behalve in de archieven duiken, zal Elpers de komende jaren ook nog meer interviews afnemen. En dan vooral onder de tweede en derde generatie boeren. Want hoewel zij de oorlog niet hebben meegemaakt, kun je juist bij deze generaties zien wat het nalatenschap is van de wederopbouwperiode. Dat kunnen heel concrete dingen zijn – objecten die uit de brand gered zijn, worden soms belangrijke familiestukken – maar ook verhalen. Vormen van erfgoed die allemaal samenkomen in het etnologisch onderzoek van Elpers.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-06-2010
'Massagraf babylijkjes wijst op Romeins bordeel'
Archeologen hebben in het Verenigd Koninkrijk 97 babylijkjes gevonden, die ongeveer 2.000 jaar geleden zijn vermoord bij een villa uit de Romeinse tijd. De onderzoekers vermoeden dat het huis diende als bordeel.
Bij opgravingen zijn bijna honderd babylijkjes gevonden
Het massagraf werd ontdekt bij Buckinghamshire, in de vallei van de Theems, meldt de Britse zender BBC.
Bordeel
De baby’s zouden allemaal onmiddellijk na geboorte zijn gedood. ‘We kunnen haast niet anders dan concluderen dat hier een bordeel moet zijn geweest,’ aldus de onderzoekers. De villa, die al eerder werd ontdekt, staat bekend als zeer luxe.
In de Romeinse tijd bestond er nog geen anticonceptie of abortus, dus moeten er legio ongewenste zwangerschappen zijn geweest. Omdat er zoveel lichaampjes op één locatie zijn gevonden, moet er haast wel een hoerenhuis hebben gestaan, vermoeden de archeologen.
Macaber
Hoewel dit allemaal zeer macaber klinkt, bschouwden Romeinen, zo meldt een archeoloog, kinderen tot hun tweede levensjaar niet als volwaardig.
In die tijd werden overleden kinderen onder die leeftijd wel vaker in de tuin rond het huis begraven. Alleen nooit eerder zijn er zoveel babylichamen zo dicht bij elkaar gevonden.
Uitleg over de Villa
Door Robin van der Kloor
(Elsevier)
[ Bericht 41% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 26-06-2010 09:10:04 ]
'Massagraf babylijkjes wijst op Romeins bordeel'
Archeologen hebben in het Verenigd Koninkrijk 97 babylijkjes gevonden, die ongeveer 2.000 jaar geleden zijn vermoord bij een villa uit de Romeinse tijd. De onderzoekers vermoeden dat het huis diende als bordeel.
Bij opgravingen zijn bijna honderd babylijkjes gevonden
Het massagraf werd ontdekt bij Buckinghamshire, in de vallei van de Theems, meldt de Britse zender BBC.
Bordeel
De baby’s zouden allemaal onmiddellijk na geboorte zijn gedood. ‘We kunnen haast niet anders dan concluderen dat hier een bordeel moet zijn geweest,’ aldus de onderzoekers. De villa, die al eerder werd ontdekt, staat bekend als zeer luxe.
In de Romeinse tijd bestond er nog geen anticonceptie of abortus, dus moeten er legio ongewenste zwangerschappen zijn geweest. Omdat er zoveel lichaampjes op één locatie zijn gevonden, moet er haast wel een hoerenhuis hebben gestaan, vermoeden de archeologen.
Macaber
Hoewel dit allemaal zeer macaber klinkt, bschouwden Romeinen, zo meldt een archeoloog, kinderen tot hun tweede levensjaar niet als volwaardig.
In die tijd werden overleden kinderen onder die leeftijd wel vaker in de tuin rond het huis begraven. Alleen nooit eerder zijn er zoveel babylichamen zo dicht bij elkaar gevonden.
Uitleg over de Villa
Door Robin van der Kloor
(Elsevier)
[ Bericht 41% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 26-06-2010 09:10:04 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.volkskrant.nl/(...)ke_economen_leeft_opquote:Strijd tussen klassieke economen leeft op
Van onze verslaggever Peter de Waard op 28 juni '10, 08:32, bijgewerkt 28 juni '10, 08:45
TORONTO - Na de wedergeboorte van John Maynard Keynes (1883-1946) door de kredietcrisis van twee jaar geleden is er nu de wedergeboorte van de klassieke econoom David Ricardo (1777-1823).
In Toronto stonden de keynesianen en ricardianen ineens recht tegenover elkaar, terwijl er ook politici waren die beide geloven aanhingen.
De klassieke econoom David Ricardo (net als Keyneseen Brit) is van stal gehaald door conservatieve politici (de Canadese premier Harper, de Britse premier Cameron en de Duitse kanselier Merkel) als ideologische onderbouwing voor hun standpunt dat nu moet worden bezuinigd in plaats van gestimuleerd.
Middellange termijn
Daarbij zetten zij zich af tegen de keynesiaanse oproep van de Amerikaanse president Barack Obama, die uitstel van bezuinigingen tot ‘de middellange termijn’ bepleit. Obama vreest dat het abrupt stopzetten van stimulering leidt tot een krimp van de economie en zelfs een herhaling van de depressie van de jaren dertig van de vorige eeuw met massawerkloosheid kan veroorzaken.
Volgens de Europeanen is het keynesiaanse model niet verouderd, maar wel uitgewerkt. Zij beroepen zich op de tweehonderd jaar oude theorie van Ricardo. Als de consumenten bang zijn dat door stimulering het overheidstekort te veel oploopt, gaan ze sparen voor de onzekere toekomst waarin mogelijk de belastingen worden verhoogd. Ze consumeren minder en daardoor keert de wal het schip. Elke keer als de overheid met geld de groei wil doen laten aantrekken, gaan de burgers minder consumeren waardoor dit ongedaan wordt gemaakt. Daardoor zal de schuld steeds verder stijgen. Japan is daarvan bij uitstek het voorbeeld.
Absolute kostenverschillen
Ricardo’s bekendste werk is zijn Principles of Political Economy and Taxation, waarin hij zich afzette tegen de theorie van de absolute kostenverschillen van Adam Smith. Volgens Ricardo kan een land voordeel plukken uit specialisatie. Een land is beter af door zich te specialiseren in die producten waarin men het beste is en daarin handel te drijven met andere landen.
Niet overheidsstimulering maar internationale handel moet de wereldeconomie uit het slop trekken, zei de president van de Europese Unie, Herman Van Rompuy – naar eigen zeggen een van de ricardianen die ook keynesiaan is gebleven.
28-06-2010
Vinders van Ötzi krijgen na 19 jaar toch 175.000 euro
Negentien jaar na de ontdekking van de ijsmummie Ötzi krijgen de ontdekkers toch een vindersloon van 175.000 euro. Het echtpaar Helmut en Erika Simon uit het Duitse Neurenberg vond het vijfduizend jaar oude lijk in september 1991 in de Noord-Italiaanse Alpenregio Zuid-Tirol.
Een jaar geleden was de regionale regering van Zuid-Tirol met 150.000 euro over de brug gekomen, maar dat aanbod werd afgewezen. De Simons hadden toen al jaren geprocedeerd om erkend te worden als vinders en om een passende vergoeding te krijgen.
Helmut stierf in 2004 door een ongeval in de bergen. Zijn familie had aanvankelijk moeten opdraaien voor de kosten van de processen en de verdediging, maar volgens de advocaat van de familie gaat Zuid-Tirol alles betalen. (anp/sam)
(HLN)
Vinders van Ötzi krijgen na 19 jaar toch 175.000 euro
Negentien jaar na de ontdekking van de ijsmummie Ötzi krijgen de ontdekkers toch een vindersloon van 175.000 euro. Het echtpaar Helmut en Erika Simon uit het Duitse Neurenberg vond het vijfduizend jaar oude lijk in september 1991 in de Noord-Italiaanse Alpenregio Zuid-Tirol.
Een jaar geleden was de regionale regering van Zuid-Tirol met 150.000 euro over de brug gekomen, maar dat aanbod werd afgewezen. De Simons hadden toen al jaren geprocedeerd om erkend te worden als vinders en om een passende vergoeding te krijgen.
Helmut stierf in 2004 door een ongeval in de bergen. Zijn familie had aanvankelijk moeten opdraaien voor de kosten van de processen en de verdediging, maar volgens de advocaat van de familie gaat Zuid-Tirol alles betalen. (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2010
Holbewoners gingen al naar de cinema
Het lijkt erop dat onze prehistorische voorouders al, in een zeer primitieve versie, naar de cinema gingen. Dat melden Britse en Oostenrijkse onderzoekers. De wetenschappers hopen deze "films" nu te kunnen reconstrueren.
Rotsgraveringen daterend uit het koperen tijdperk, die in heel Europa op moeilijk bereikbare plaatsen werden aangetroffen, tonen aan dat deze afbeeldingen meer zijn dan eenvoudige illustraties. Zo melden onderzoekers van Britse universiteit Cambridge en Sankt Pölten, in het noorden van Oostenrijk.
"De graveringen zijn volgens ons geen eenvoudige afbeeldingen maar ze vormen een element van een audiovisuele voorstelling. De afbeeldingen volgen elkaar op zoals een animatie", aldus Frederick Baker van de universiteit van Cambridge in een persbericht. "Daarnaast zijn de graveringen vaak teruggevonden op plaatsen met een uitzonderlijke echo, dus er was ook sprake van geluid."
De universiteiten van Cambridge en Sankt Pölten hebben in samenwerking met de universiteit van Bauhaus in Weimar (Duitsland) een project opgestart om met behulp van computers de afbeeldingen achter elkaar af te spelen. (belga/gb)
(HLN)
Holbewoners gingen al naar de cinema
Het lijkt erop dat onze prehistorische voorouders al, in een zeer primitieve versie, naar de cinema gingen. Dat melden Britse en Oostenrijkse onderzoekers. De wetenschappers hopen deze "films" nu te kunnen reconstrueren.
Rotsgraveringen daterend uit het koperen tijdperk, die in heel Europa op moeilijk bereikbare plaatsen werden aangetroffen, tonen aan dat deze afbeeldingen meer zijn dan eenvoudige illustraties. Zo melden onderzoekers van Britse universiteit Cambridge en Sankt Pölten, in het noorden van Oostenrijk.
"De graveringen zijn volgens ons geen eenvoudige afbeeldingen maar ze vormen een element van een audiovisuele voorstelling. De afbeeldingen volgen elkaar op zoals een animatie", aldus Frederick Baker van de universiteit van Cambridge in een persbericht. "Daarnaast zijn de graveringen vaak teruggevonden op plaatsen met een uitzonderlijke echo, dus er was ook sprake van geluid."
De universiteiten van Cambridge en Sankt Pölten hebben in samenwerking met de universiteit van Bauhaus in Weimar (Duitsland) een project opgestart om met behulp van computers de afbeeldingen achter elkaar af te spelen. (belga/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2010
Massagraf met paarden gevonden nabij Maastricht
Archeologen hebben in het Nederlandse plaatsje Borgharen, vlakbij Maastricht, een groot massagraf met de resten van 35 tot vijftig paarden uit de zestiende of zeventiende eeuw ontdekt. Het is voor het eerst dat in West-Europa een massagraf met zoveel paarden is gevonden.
Mogelijk zijn de paarden gedood tijdens gevechten in de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648), of bij de belegering van Maastricht in 1673 door de Franse koning Lodewijk XIV.
De paarden lagen gestapeld in een greppel met een lengte van 35 tot 40 meter. Van de dieren werden de nagenoeg volledige skeletten blootgelegd. In het massagraf werden hoeven, maar geen paardentuig gevonden. Archeozoöloge Jessica Grimm van Archeodienst noemt het "een vondst die z'n weerga niet kent in West-Europa".
Vindplaats
Mogelijk is er een verband met de vondst van resten van Franse soldaten enkele jaren geleden nabij de Maasoever in Borgharen, niet ver van de huidige vindplaats van het paardengraf. Dat zegt archeologe Angela Simons van het bureau Hazenberg Archeologie, dat de opgravingen coördineert in opdracht van het Consortium Grensmaas. Dat het toen om Franse soldaten ging, bleek uit de vorm van de gevonden uniformknopen.
Onderzocht
De vindplaats van het paardengraf wordt in de toekomst ontgrind door het Consortium Grensmaas. Standaard wordt voorafgaand aan de ontgrondingen archeologisch onderzoek uitgevoerd. Archeodienst, die in opdracht van het consortium het archeologisch onderzoek uitvoert, ontdekte het paardengraf enkele weken geleden. De paardenresten worden bewaard en nader onderzocht. (belga/gb)
(HLN)
Massagraf met paarden gevonden nabij Maastricht
Archeologen hebben in het Nederlandse plaatsje Borgharen, vlakbij Maastricht, een groot massagraf met de resten van 35 tot vijftig paarden uit de zestiende of zeventiende eeuw ontdekt. Het is voor het eerst dat in West-Europa een massagraf met zoveel paarden is gevonden.
Mogelijk zijn de paarden gedood tijdens gevechten in de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648), of bij de belegering van Maastricht in 1673 door de Franse koning Lodewijk XIV.
De paarden lagen gestapeld in een greppel met een lengte van 35 tot 40 meter. Van de dieren werden de nagenoeg volledige skeletten blootgelegd. In het massagraf werden hoeven, maar geen paardentuig gevonden. Archeozoöloge Jessica Grimm van Archeodienst noemt het "een vondst die z'n weerga niet kent in West-Europa".
Vindplaats
Mogelijk is er een verband met de vondst van resten van Franse soldaten enkele jaren geleden nabij de Maasoever in Borgharen, niet ver van de huidige vindplaats van het paardengraf. Dat zegt archeologe Angela Simons van het bureau Hazenberg Archeologie, dat de opgravingen coördineert in opdracht van het Consortium Grensmaas. Dat het toen om Franse soldaten ging, bleek uit de vorm van de gevonden uniformknopen.
Onderzocht
De vindplaats van het paardengraf wordt in de toekomst ontgrind door het Consortium Grensmaas. Standaard wordt voorafgaand aan de ontgrondingen archeologisch onderzoek uitgevoerd. Archeodienst, die in opdracht van het consortium het archeologisch onderzoek uitvoert, ontdekte het paardengraf enkele weken geleden. De paardenresten worden bewaard en nader onderzocht. (belga/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://news.bbc.co.uk/2/hi/8772583.stm?lsmquote:The untold story of the Great Fire of London
By Tom Geoghegan
BBC News Magazine
The Great Fire of London started accidentally in a bakery, right? That wasn't the view at the time - many believed it was a terrorist attack and violent reprisals against possible suspects soon followed.
The date 1666 is one burned on to the collective memory of a nation.
Everyone learns at school that the fire raging for four days in that hot, dry summer began in a bakery in Pudding Lane.
But a new Channel 4 documentary focuses on the lesser known story of the fire - it sparked a violent backlash against London's immigrant population, prompted by the widely-held belief at the time that it was an act of arson committed by a foreign power.
In the days and weeks following the fire, ordinary Londoners - many of whom were displaced and homeless - gave evidence to a parliamentary inquiry swiftly launched to find out what happened.
All those witness statements can be found in the inquiry's report, a 50-page document held in the capital's Guildhall.
It suggests the city on the eve of the fire was one fraught with anxiety and paranoia, says Sue Horth, the documentary's executive producer, and the finger of blame was pointed at two countries with which England was at war, Netherlands and France.
"We teach people about Pudding Lane and the hot summer but we don't say that weeks before the Great Fire, the British Navy sailed into the city of West Terschelling in the Netherlands and set fire to it in an act of diplomatic piracy.
"London was expecting an act of reprisal against the city. It was expecting something bad to happen, not because it was superstitious or frightened, but because the government had done something bad. So when the fire happened, it was a natural and quite sensible suspicion for the people of London to have."
As the fire raged, and rumours spread that the French had invaded, angry mobs hunted anyone who appeared to be foreign, says Ms Horth. A Swedish diplomat was lynched. A French woman trying to escape to a refugee camp in Spitalfields had her breast cut off because people thought the baby chicks she carried in her apron were fireballs.
"London was a city turned to constant night, with the ash cloud and smoke, and the sun couldn't penetrate, so it was a frightening place to be. Thousands of buildings were razed. People either tried to escape or they fought the fire or they tried to find those responsible."
This violence is the untold story of the fire, says Adrian Tinniswood, author of By Permission of Heaven: The True Story of the Great Fire of London.
Most people thought it was an attack by the Dutch, because of the recent atrocity by the Royal Navy under Admiral Robert Holmes.
"There was cheering in the streets of London when that happened, so when the fire started, people thought it was the Dutch getting their own back.
"In fact, the fire was caused by a gale blowing across London for four days. It hit London in the early hours of Sunday morning, just as [Thomas] Farriner's bakery goes up in flames. The gale blew embers and bits of straw across the city and fires broke out all over the place, so people said: 'This isn't a fire spreading, it has to be arson'."
On the fourth day, when the fire was finally quelled, King Charles II, the newly restored monarch after years of civil war, tried to calm matters by going to a new camp of 100,000 homeless, and declaring the fire was an act of God.
Shaky confession
The king took a very enlightened view and always believed it was an accident, says Mr Tinniswood. His brother, James, Duke of York, went even further. He rode into the city with his bodyguards and rescued people from the mob, some of whom were in the very act of being hanged on street corners.
The hunt for a foreign scapegoat continued, until one volunteered for the role. At the end of September, the parliamentary committee was appointed to investigate the fire, and a French Protestant watchmaker, Robert Hubert, confessed to having deliberately started the fire at the bakery with 23 conspirators.
Although his confession seemed to change and flounder under scrutiny, he was tried and hanged. Afterwards, colleagues told the inquiry Hubert had been at sea with them at the time, and the inquiry concluded the fire had indeed been an accident. No-one knows why he confessed.
Until the 19th Century, the plaque at London's Monument stated that followers of the Pope were to blame, says Ms Horth, and named Hubert as the fire-starter. It was only after Catholic emancipation in the 19th Century that the government decided the plaque was inflammatory and had those inscriptions removed.
"This story [about it being an accident] is not necessarily the most helpful for us all to believe," Ms Horth says. "The truth is that we will never know how it began. We now believe it was an accident but 350 years ago certain people thought differently. There are many perspectives to events and it's up to us to understand them all."
It's natural the version of events told to youngsters should airbrush the gruesome details, says Meriel Jeater, curator at the Museum of London.
"The traditional view taught in schools is that it all happened as a happily-ever-after sort of story. It was a terrible disaster, but not many people died, we rebuilt the city in brick so it was fireproof, and isn't St Paul's pretty?
"But the more you investigate, you realise it wasn't all like that. The dark side was that the fire burst on to the surface religious tension and paranoia about national security."
It's a tale with echoes today, says Ms Jeater. "When I was curating the exhibition, it wasn't long after the 7/7 bombings and when I was reading about the reactions against Catholics and the Dutch, it struck me that there were a lot of similarities with the backlash against Muslim people after the bombing. A lot of suspicion about people living in London.
"It's different people and different events, but I think human nature is very similar."
The Untold Great Fire of London is on Channel 4 on Wednesday, 30 June at 2000 BST.
Duizenden jaren oude stortplaats gevonden
SITTARD - Archeologen hebben in een bouwput in Sittard naar eigen zeggen spectaculaire vondsten gedaan uit het stenen en ijzeren tijdperk en de Romeinse tijd. De vondst geeft onder meer tot nog toe onbekend zicht op wat de eerste landbouwers van Nederland 7000 jaar geleden verbouwden en in welk landschap zij leefden. Dat bleek donderdagmiddag tijdens een presentatie van de vondst bij de bouwput aan de Odasingel in Sittard.
In enkele voormalige beekgeulen van de huidige Geleenbeek vonden de onderzoekers grote hoeveelheden afval uit de Romeinse tijd (vanaf Christus tot de vierde eeuw), de ijzertijd (300 voor Christus tot de Romeinse bezetting) en het stenen tijdperk (5000 voor Christus). Dat afval geeft inzicht in hoe de mensen toen leefden. Omdat dit afval altijd onder de grondwaterspiegel gelegen heeft, zijn organische voorwerpen als bot en plantenresten goed bewaard. Dat is nationaal en internationaal zeer zeldzaam en in het geval van het stenen tijdperk zelfs uniek, aldus de archeologen.
Zo'n 5000 jaar voor Christus woonden in het huidige Sittard langs de toenmalige loop van wat nu de Geleenbeek heet de bandkeramiekers, de eerste landbouwers. De archeologen vonden in het vroegere stroomgebied van de beek zo'n tienduizend stukken bot en een vergelijkbare hoeveelheid aardewerkscherven. Daaronder bevonden zich voor Europa unieke vondsten zoals drie bijlen en twee hamers gemaakt van gewei. Deze dateren mogelijk uit de ijzertijd. Uniek is volgens de projectleider Willem-Simon van de Graaf van Archeodienst ook een Romeins hangslot, waarvan in Nederland waarschijnlijk geen tweede bestaat.
De beek leverde niet alleen drinkwater, vis en snel transport, maar diende ook als riool en stortplaats van de naburige nederzettingen. Aan de hand van dat afval en in de beek gewaaid stuifmeel en zaden kan gereconstrueerd worden welke gewassen men toen verbouwde. „Hierdoor krijgen we een veel beter beeld van de leefwijze van dit volk”, zei gemeentelijk archeoloog Marion Aarts van Sittard-Geleen.
http://www.telegraaf.nl/b(...)innenland,buitenland
SITTARD - Archeologen hebben in een bouwput in Sittard naar eigen zeggen spectaculaire vondsten gedaan uit het stenen en ijzeren tijdperk en de Romeinse tijd. De vondst geeft onder meer tot nog toe onbekend zicht op wat de eerste landbouwers van Nederland 7000 jaar geleden verbouwden en in welk landschap zij leefden. Dat bleek donderdagmiddag tijdens een presentatie van de vondst bij de bouwput aan de Odasingel in Sittard.
In enkele voormalige beekgeulen van de huidige Geleenbeek vonden de onderzoekers grote hoeveelheden afval uit de Romeinse tijd (vanaf Christus tot de vierde eeuw), de ijzertijd (300 voor Christus tot de Romeinse bezetting) en het stenen tijdperk (5000 voor Christus). Dat afval geeft inzicht in hoe de mensen toen leefden. Omdat dit afval altijd onder de grondwaterspiegel gelegen heeft, zijn organische voorwerpen als bot en plantenresten goed bewaard. Dat is nationaal en internationaal zeer zeldzaam en in het geval van het stenen tijdperk zelfs uniek, aldus de archeologen.
Zo'n 5000 jaar voor Christus woonden in het huidige Sittard langs de toenmalige loop van wat nu de Geleenbeek heet de bandkeramiekers, de eerste landbouwers. De archeologen vonden in het vroegere stroomgebied van de beek zo'n tienduizend stukken bot en een vergelijkbare hoeveelheid aardewerkscherven. Daaronder bevonden zich voor Europa unieke vondsten zoals drie bijlen en twee hamers gemaakt van gewei. Deze dateren mogelijk uit de ijzertijd. Uniek is volgens de projectleider Willem-Simon van de Graaf van Archeodienst ook een Romeins hangslot, waarvan in Nederland waarschijnlijk geen tweede bestaat.
De beek leverde niet alleen drinkwater, vis en snel transport, maar diende ook als riool en stortplaats van de naburige nederzettingen. Aan de hand van dat afval en in de beek gewaaid stuifmeel en zaden kan gereconstrueerd worden welke gewassen men toen verbouwde. „Hierdoor krijgen we een veel beter beeld van de leefwijze van dit volk”, zei gemeentelijk archeoloog Marion Aarts van Sittard-Geleen.
http://www.telegraaf.nl/b(...)innenland,buitenland
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
30-06-2010
'Cleopatra pleegde zelfmoord met giftige cocktail'
De Egyptische koningin Cleopatra is niet gestorven door een beet van een giftige slang, maar dronk een dodelijke cocktail.
Cleopatra (hier geportretteerd door Elizabeth Taylor) pleegde zelfmoord met giftige drank
Cleopatra, de film
Dat concluderen onderzoekers van de Duitse universiteit van Trier.
Cleopatra zou een einde aan haar leven hebben gemaakt door een mengsel te drinken van opium en giftige planten.
Slang
Eerder werd altijd gedacht dat de Egyptische koningin zelfmoord pleegde door zich te laten bijten door een giftige cobra.
Wetenschapper Christoph Schäfer noemt die hypothese onwaarschijnlijk, omdat een beet van een slang een nare dood als gevolg heeft.
In de Britse krant The Daily Telegraph herinnert Schäfer aan Cleopatra's hang naar schoonheid. 'Zij zou zich nooit willen sterven aan een langzame dood, die haar zou misvormen'.
Reconstructie
De Duitse onderzoekers hebben een reconstructie gemaakt van haar dood door literatuuronderzoek en interviews met slangenexperts.
Zij kwamen tot de conclusie dat een giftig drankje een logischer zelfmoordmiddel zou zijn.
Door Maartje Willems
(Elsevier)
'Cleopatra pleegde zelfmoord met giftige cocktail'
De Egyptische koningin Cleopatra is niet gestorven door een beet van een giftige slang, maar dronk een dodelijke cocktail.
Cleopatra (hier geportretteerd door Elizabeth Taylor) pleegde zelfmoord met giftige drank
Cleopatra, de film
Dat concluderen onderzoekers van de Duitse universiteit van Trier.
Cleopatra zou een einde aan haar leven hebben gemaakt door een mengsel te drinken van opium en giftige planten.
Slang
Eerder werd altijd gedacht dat de Egyptische koningin zelfmoord pleegde door zich te laten bijten door een giftige cobra.
Wetenschapper Christoph Schäfer noemt die hypothese onwaarschijnlijk, omdat een beet van een slang een nare dood als gevolg heeft.
In de Britse krant The Daily Telegraph herinnert Schäfer aan Cleopatra's hang naar schoonheid. 'Zij zou zich nooit willen sterven aan een langzame dood, die haar zou misvormen'.
Reconstructie
De Duitse onderzoekers hebben een reconstructie gemaakt van haar dood door literatuuronderzoek en interviews met slangenexperts.
Zij kwamen tot de conclusie dat een giftig drankje een logischer zelfmoordmiddel zou zijn.
Door Maartje Willems
(Elsevier)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-07-2010
Haarlok van Napoleon voor 13.000 dollar geveild
Op een veiling in Nieuw-Zeeland is een haarlok van Napoleon I afgehamerd op 13.000 dollar (ruim 10.400 euro). De koper is een anonieme verzamelaar uit Londen, zo maakte het Aucklandse veilinghuis Art+Object bekend.
De haarlok werd geknipt de ochtend dat de Franse keizer in 1821 stierf op het eiland Sint-Helena. Het curiosum lokte biedingen uit Nieuw-Zeeland, Litouwen, Groot-Brittannië, de VS en Frankrijk. De topstukken waren een litografie en een aquarel van Napoleon op zijn sterfbed. Zij werden verkocht voor 14.600 dollar.
Nakomelingen Britse officier
De keizerlijke haarpluk maakte deel uit van een lot van 40 stukken die aan Napoleon gelinkt zijn en voor 100.000 dollar werden verkocht.
De collectie werd aangeboden door nakomelingen van Denzil Ibbetson, een Britse officier die diende op Sint-Helena en ook actief was als schilder. Na zijn nederlaag in Waterloo in 1815 werd Napoleon door de Britten op het eiland gevangen gehouden, tot zijn dood op 51-jarige leeftijd.
Ambities
Het dagboek van Ibbetson werd verkocht voor 6.600 dollar. Daarin verhaalt de officier de gesprekken met Napoleon die nog steeds ambities koesterde om Groot-Brittannië binnen te vallen, ondanks zijn nederlaag in Waterloo.
De collectie arriveerde met een zoon van Ibbetson in 1864 in Nieuw-Zeeland en bleef zo lang in de familie. (belga/eb)
(HLN)
Haarlok van Napoleon voor 13.000 dollar geveild
Op een veiling in Nieuw-Zeeland is een haarlok van Napoleon I afgehamerd op 13.000 dollar (ruim 10.400 euro). De koper is een anonieme verzamelaar uit Londen, zo maakte het Aucklandse veilinghuis Art+Object bekend.
De haarlok werd geknipt de ochtend dat de Franse keizer in 1821 stierf op het eiland Sint-Helena. Het curiosum lokte biedingen uit Nieuw-Zeeland, Litouwen, Groot-Brittannië, de VS en Frankrijk. De topstukken waren een litografie en een aquarel van Napoleon op zijn sterfbed. Zij werden verkocht voor 14.600 dollar.
Nakomelingen Britse officier
De keizerlijke haarpluk maakte deel uit van een lot van 40 stukken die aan Napoleon gelinkt zijn en voor 100.000 dollar werden verkocht.
De collectie werd aangeboden door nakomelingen van Denzil Ibbetson, een Britse officier die diende op Sint-Helena en ook actief was als schilder. Na zijn nederlaag in Waterloo in 1815 werd Napoleon door de Britten op het eiland gevangen gehouden, tot zijn dood op 51-jarige leeftijd.
Ambities
Het dagboek van Ibbetson werd verkocht voor 6.600 dollar. Daarin verhaalt de officier de gesprekken met Napoleon die nog steeds ambities koesterde om Groot-Brittannië binnen te vallen, ondanks zijn nederlaag in Waterloo.
De collectie arriveerde met een zoon van Ibbetson in 1864 in Nieuw-Zeeland en bleef zo lang in de familie. (belga/eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-07-2010
Archeologische 'wc-bril' gevonden in Almere
ALMERE - In Almere is een archeologische vondst gedaan waarvan tot nu toe niemand weet wat het is. Het voorwerp is de meest bijzondere vondst in Almere van de de afgelopen tien jaar.
De gemeente roept burgers op mee te denken over wat het voorwerp precies kan zijn. Dat heeft de gemeente donderdag bekendgemaakt.
Diverse deskundigen hebben het ovaalvormige voorwerp bestudeerd, maar hoe oud de vondst is, waarvan het is gemaakt en wat het voor functie had, is niet duidelijk.
''Het lijkt wel op een wc-bril'', aldus een woordvoerder van de gemeente. ''Misschien hadden ze die vroeger wel.''
Het voorwerp bevond zich in het Lumièrepark aan het Weerwater. Hoe het daar terecht is gekomen, is niet bekend. Waarschijnlijk kwam de vondst mee met de natuurstenen oeverbescherming.
© ANP
(nu.nl)
[ Bericht 12% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-07-2010 18:34:41 ]
Archeologische 'wc-bril' gevonden in Almere
ALMERE - In Almere is een archeologische vondst gedaan waarvan tot nu toe niemand weet wat het is. Het voorwerp is de meest bijzondere vondst in Almere van de de afgelopen tien jaar.
De gemeente roept burgers op mee te denken over wat het voorwerp precies kan zijn. Dat heeft de gemeente donderdag bekendgemaakt.
Diverse deskundigen hebben het ovaalvormige voorwerp bestudeerd, maar hoe oud de vondst is, waarvan het is gemaakt en wat het voor functie had, is niet duidelijk.
''Het lijkt wel op een wc-bril'', aldus een woordvoerder van de gemeente. ''Misschien hadden ze die vroeger wel.''
Het voorwerp bevond zich in het Lumièrepark aan het Weerwater. Hoe het daar terecht is gekomen, is niet bekend. Waarschijnlijk kwam de vondst mee met de natuurstenen oeverbescherming.
© ANP
(nu.nl)
[ Bericht 12% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-07-2010 18:34:41 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-07-2010
Groots onderzoek gaat na of beeldsnijder Meester van Elsloo echt heeft bestaan
Het Bonnefantenmuseum in Maastricht en het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) in Brussel zijn begonnen aan een groot internationaal onderzoek naar de Meester van Elsloo. Aan deze anonieme laatmiddeleeuwse beeldsnijder worden zeker tweehonderd houtsnijwerken in kerken toegeschreven, maar de vraag is of hij wel echt heeft bestaan.
Volgens conservator Peter te Poel van het museum is Meester van Elsloo een fictieve noodnaam, die alles te maken heeft met het beeldsnijwerk Anna te Drieën in Elsloo.
Sinds dit beeld in 1940 aan een fictieve Meester van Elsloo werd toegedicht, zijn in de zeventig jaar daarna nog eens circa tweehonderd beelden in kerken in het Maas-Rijngebied van België, Nederland en Duitsland aan hem toegeschreven vanwege een vergelijkbare stijl. "Een wel erg wankele basis om dan één kunstenaar als schepper te zien", meent te Poel.
Werkwijze
Hij nam het initiatief voor een groot internationaal onderzoek, waarbij een aantal aan de Meester van Elsloo toegedachte beelden wordt onderzocht op jaarringen, de manier waarop ze geklemd werden in werkbanken en waar het eikenhout vandaan kwam.
"In die tijd rond 1.500 werden beelden niet gesigneerd", zegt te Poel. "Mijn onderzoek richt zich op de vraag hoe een fictief iemand zich heeft kunnen ontwikkelen tot een kunstenaar van vlees en bloed. Een meester tussen fictie en feit, kortom". (anp/sam)
(HLN)
Groots onderzoek gaat na of beeldsnijder Meester van Elsloo echt heeft bestaan
Het Bonnefantenmuseum in Maastricht en het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) in Brussel zijn begonnen aan een groot internationaal onderzoek naar de Meester van Elsloo. Aan deze anonieme laatmiddeleeuwse beeldsnijder worden zeker tweehonderd houtsnijwerken in kerken toegeschreven, maar de vraag is of hij wel echt heeft bestaan.
Volgens conservator Peter te Poel van het museum is Meester van Elsloo een fictieve noodnaam, die alles te maken heeft met het beeldsnijwerk Anna te Drieën in Elsloo.
Sinds dit beeld in 1940 aan een fictieve Meester van Elsloo werd toegedicht, zijn in de zeventig jaar daarna nog eens circa tweehonderd beelden in kerken in het Maas-Rijngebied van België, Nederland en Duitsland aan hem toegeschreven vanwege een vergelijkbare stijl. "Een wel erg wankele basis om dan één kunstenaar als schepper te zien", meent te Poel.
Werkwijze
Hij nam het initiatief voor een groot internationaal onderzoek, waarbij een aantal aan de Meester van Elsloo toegedachte beelden wordt onderzocht op jaarringen, de manier waarop ze geklemd werden in werkbanken en waar het eikenhout vandaan kwam.
"In die tijd rond 1.500 werden beelden niet gesigneerd", zegt te Poel. "Mijn onderzoek richt zich op de vraag hoe een fictief iemand zich heeft kunnen ontwikkelen tot een kunstenaar van vlees en bloed. Een meester tussen fictie en feit, kortom". (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste afbeeldingen vier apostelen voor het eerst gepresenteerdquote:Op woensdag 23 juni 2010 08:36 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
22-06-2010
Oudste afbeeldingen van vier apostelen ontdekt
In de catacomben van Santa Tecla bij Rome hebben archeologen de tot nu toe oudste afbeeldingen gevonden van vier apostels van Jezus Christus. Dat heeft Fabrizio Visconti, superintendant voor de opgravingen in de catacomben bekendgemaakt.
De afbeeldingen van Petrus, Paulus, Andreas en Johannes stammen van het eind van de vier eeuw. Een jaar geleden had de Osservatore Romano, de spreekbuis van het Vaticaan, al bericht over de vondst in de catacomben van een afbeelding van de apostel Paulus. (dpa/eb)
(HLN)
Rome (door Lidy Peters) 22 juni 2010 - Vandaag zijn de oudst bekende apostelportretten voor het eerst aan de pers vertoond. De schilderingen bevinden zich in de catacombe van Sint Thecla in Rome.
Paulus
Vorig jaar, ter gelegenheid van het Paulusjaar, was al bekend gemaakt dat men een van de oudste afbeeldingen van deze apostel had gevonden. Nu blijkt dat er ook portretten zijn van Petrus, Andreas en Johannes. Uniek is dat zij niet in een groep maar individueel zijn afgebeeld. Deze portretten liggen waarschijnlijk ten grondslag aan latere afbeeldingen van de vier apostelen.
Portretten van de apostelen (v.l.n.r.) Paulus, Petrus, Johannes en Andreas.
Santa Tecla
De catacomben van de heilige Thecla werden aangelegd in de 4e eeuw na Christus en liggen enkele honderden meters verwijderd van het graf van Paulus in de Sint-Paulus-buiten-de-Murenbasiliek. Deze ondergrondse begraafplaats werd vanaf de vroege middeleeuwen genoemd in reisgidsjes voor pelgrims. Om welke Thecla het precies gaat, is niet met zekerheid te zeggen. Mogelijk gaat het om de vrouw die dicht bij de apostel Paulus stond.
Voorzichtig afkrabben
De conservering van muurschilderingen in de catacomben wordt bemoeilijkt door het hoge vochtigheidsgehalte. Daardoor zet zich een geelachtige kalklaag af waardoor de afbeeldingen verdwijnen. Alleen door het voorzichtig afkrabben van deze kalklaag was het mogelijk om de authentieke afbeeldingen weer naar boven te halen.
Laser
De restauratie van de Kapel van de Apostelen is onlangs afgerond. Door lasterstralen kon het vocht dat zich nog tussen de muurschildering en de kalklaag bevond, verdampen. Daardoor kon men de kalklaag verwijderen zonder de schilderingen te beschadigen.
Rijke dame
Een onderdeel van de catacomben van Sint Thecla is de cubiculum van de Apostelen. Het is het graf van een rijke adellijke dame. In de tombe worden de apostelen afgebeeld als beschermheren van deze vrouw. Dat was een nieuw iconografisch verschijnsel, dat te maken had met de groeiende verering voor de apostelen.
Eigendom van de staat
Alle catacomben in Italië zijn van de staat, dat het beheer ervan overlaat aan de Kerk. Dit is een afspraak, vastgelegd in artikel elf van het concordaat tussen de Heilige Stoel en de Republiek Italië. Het beheer werd toevertrouwd aan de Pauselijke Commissie voor Gewijde Archeologie.
Catacomba Santa Tecla. Foto: Lidy Peters
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Granaat uit 17e eeuw gevonden bij Fries dorp
DE BLESSE - Bij archeologische opgravingen van een verdedigingswerk bij het Friese dorp De Blesse is een niet-ontplofte granaat uit de zeventiende eeuw gevonden. De heeft projectleider Ko Lenting van het onderzoek dinsdag gezegd. Granaten uit die tijd zijn veel zeldzamer dan bijvoorbeeld kanonskogels, helemaal als ze niet zijn afgegaan.
Mogelijk is de granaat afkomstig van het leger van Bommen Berend, de bisschop van Munster, zegt Lenting. Die probeerde in 1672 door te stoten, maar had geen succes, omdat de Friezen standhielden. Een jaar later kwam hij opnieuw, ditmaal met een leger van achtduizend man. Toen slaagde hij wel in zijn opzet. De granaat is waarschijnlijk in het water gevallen, waardoor de lont is gedoofd.
De vondst werd vorige week al gedaan, maar nog even geheimgehouden in verband met pottenkijkers. De granaat is niet schadelijk meer en wordt naar een verzameldepot van archeologische vondsten van de provincies Groningen, Friesland en Drenthe gebracht.
DE BLESSE - Bij archeologische opgravingen van een verdedigingswerk bij het Friese dorp De Blesse is een niet-ontplofte granaat uit de zeventiende eeuw gevonden. De heeft projectleider Ko Lenting van het onderzoek dinsdag gezegd. Granaten uit die tijd zijn veel zeldzamer dan bijvoorbeeld kanonskogels, helemaal als ze niet zijn afgegaan.
Mogelijk is de granaat afkomstig van het leger van Bommen Berend, de bisschop van Munster, zegt Lenting. Die probeerde in 1672 door te stoten, maar had geen succes, omdat de Friezen standhielden. Een jaar later kwam hij opnieuw, ditmaal met een leger van achtduizend man. Toen slaagde hij wel in zijn opzet. De granaat is waarschijnlijk in het water gevallen, waardoor de lont is gedoofd.
De vondst werd vorige week al gedaan, maar nog even geheimgehouden in verband met pottenkijkers. De granaat is niet schadelijk meer en wordt naar een verzameldepot van archeologische vondsten van de provincies Groningen, Friesland en Drenthe gebracht.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
07-07-2010
Tussen eerbaar vermaak en bedenkelijke ontucht
Zingen over de liefde in de 17de eeuw
Hedendaagse discussies over wat aanstootgevend of pornografisch is, gaan vrijwel altijd over beelden. In de 17de eeuw werden vergelijkbare discussies gevoerd, maar dan over liedjes. In de Gouden Eeuw werd veel gezongen, vooral over liefde. Wat wel en niet door de beugel kon verschoof in de tijd. Was men begin 17de eeuw liberaal, aan het eind ervan groeide het verzet tegen ‘ontuchtige liedjes’ die de jeugd, ‘die meest tot geile en onbeschofte dartelheden genegen is’, bedierven.
Hij deed mijn hemd omhoog
en zeide: ‘Lief gedoog
dat uw schoonheid zich ten toon leit
voor mijn oog.’
Ik was ermee tevreden,
hij droeg mij op het bed
en zag mijn naakte leden
mooi, poezel, blank en net.
Hij voelde met zijn hand
mijn lijf aan alle kant
en hij maakte dat ik raakte
in de brand.
Toen ging hij zoetjes boren,
van onder in mijn buik,
een ding gelijk een horen,
de droelie [duivel], dat was puik.
Het ging ik weet niet hoe,
ik werd dat spel niet moe.
Op het leste kreeg ik het beste
ook nog toe.
In een kleine verzameling Minne-zangen, overgeleverd in een boekje uit 1675, staat de ‘Vrijsterklacht’ hiernaast, met een niets verbloemende passage.
Kon dit zomaar worden uitgegeven in de 17de eeuw? En voor welk publiek waren zulke liedjes dan bestemd? Voor zover dichters of uitgevers van bundels met liedjes over de liefde op hun doelgroep ingaan, wijzen ze telkens op zich vermakende jongelui. Zo spreekt Bredero in het voorwoord van zijn Geestigh Liedt-Boecxken (1621) ‘lustige en vrolijkmoedige maagden en jongelingen’ toe, die bijeen zijn in ‘vrolijke maaltijden, gezelschappen, en bruiloftsfeesten’.
Het is evident dat de opvattingen over wat wel of niet acceptabel was, sterk verschild zullen hebben. In een zeemanskroeg gelden andere normen dan aan de Amsterdamse Herengracht. Het blijft echter intrigerend wat wel en niet mocht. Wanneer ging men te ver?
Eddy de Jongh heeft alweer ruim veertig jaar geleden in het voetspoor van Norbert Elias een beschouwing gewijd aan het begrip ‘schaamtegrens’. Hij constateert dat die grens in de late 17de eeuw, als het classicisme de overhand krijgt, al snel bereikt wordt, terwijl men eerder vrij ombekommerd met seksuele toespelingen omsprong. Het was bijvoorbeeld een algemeen gebruik dat een bruiloftslied afsloot met een oproep om te genieten van de komende huwelijksnacht. Maar ook toen zullen sommigen door de minste toespeling op de vleselijke liefde al gegeneerd of geschokt hebben gereageerd, terwijl anderen dit alleen maar amusant vonden.
Gerbrand Adriaensz. Bredero (1585-1618). Het onderschrift luidt “Gerbrand Adriaensz Brederode Amsteldammer is gheboren in ‘t jaer 1535, den 16.en Maert, ghestoruen den 23.en Aug.ti des Jaers 1618, op d’uer zyns gheboortes, tusschen 9. ende 10 ueren ’s voormiddaghs.” Afbeelding: © Wikimedia Commons
Soms klinkt in de tekst van de liedjes zelf al iets door van een gevoeligheid voor al te openlijke seksuele zinspelingen. Een lied in Den koddigen opdisser, vol aerdige gesangen, kusjes, rondeeltjes uit 1672 laat horen hoe het zal toegaan in de huwelijksnacht. Een zanger zingt telkens twee regels hierover (tot vijftig keer toe), gevolgd door een collectief gezongen ‘Leen u oortje noch een woordje. Hou je kleur, ga niet deur’, ofwel: bloos niet en loop niet weg. Al vroeg in de 17de eeuw blijken samenstellers van liedbundels soms rekening te houden met de bezwaren die van kerkelijke zijde tegen te vrijmoedige liedjes waren ingebracht. Op de titelpagina van Den Nieuwen Lust-hof uit 1602, het eerste van een reeks chiquere liedboeken, krijgen de ‘amoreuse ende vrolijcke ghesanghen’ niet alleen de kwalificaties uitgelezen en welgerijmd mee, maar ook ‘eerelijck’, dat is eerbaar, fatsoenlijk. Het liedboek bevat inderdaad geen onvertogen woord.
Fatsoensgrens
Maar ook bij een soepele houding tegenover vrijmoedige liedjes kon een grens overschreden worden. In de al genoemde voorrede uit zijn Geestich Liedt-boecxken valt Bredero fel uit naar enige lieden die buiten zijn medeweten om de eerste uitgave van zijn liedjes hebben nagedrukt met toevoeging van ‘sommige oneerlijke en ontuchtige liedekens’. Kennelijk is het al zover gekomen, constateert hij, dat men zijn ‘vuiligheid’ onder de dekmantel van iemand anders kan uitstrooien. Voor Bredero was hier dus, nog afgezien van de ongeautoriseerde herdruk, duidelijk een fatsoensgrens overschreden. Dat valt ons op omdat het in zijn eigen liedjes ook niet ontbreekt aan een zekere vrijmoedigheid. In zijn ‘Koortsigh Liedtje’ raken een zekere Dirckje en Lijsbette heel opgewonden:
Zij bleven liggen zwoegen
met liefelijk genoegen
wat uitloopt op
Hij stierf in haar schoot
een suikerige dood.
Een ander voorbeeld komt uit zijn bekende ‘Boeren Geselschap’:
Maar Miewes en Trijntje, die zoete slechte slooi,
die liepen met mekander uit ’t huis in ’t hooi,
met zulk geflikkeflooi,
en zulk gewroet, och ’t was zo zoet,
mij docht, het was zo mooi!
Gravure van Theodor Matham (1606-1676) Afbeelding: © Wikimedia Commons
Wat voor Bredero dus wel kon, zal een streng gereformeerde niet gewaardeerd hebben. De aangehaalde strofe werd trouwens tot in de jaren zestig van de 20ste eeuw in vrijwel alle schoolbloemlezingen weggelaten. Hoeveel verder zal de ‘vuiligheid’ in de – niet overgeleverde – pirateneditie zijn gegaan? In elk geval zullen in de vroege 17de eeuw de geciteerde liedjes van Bredero onder de Amsterdamse jongeren voor wie hij ze dichtte, op weinig bezwaren zijn gestuit, vooral omdat ze in een boerenmilieu gesitueerd zijn. Over boeren valt te lachen. Ten opzichte van hun gebrek aan beheersing kan de stedelijke jeugd tot wie de liedboeken zich richten, zich superieur voelen. Door de veronderstelde seksuele losheid onder het onbeschaafde volk laat men zich graag wat prikkelen zonder dat de eigen status risico loopt.
Het gezamenlijk zingen kon verlevendigd worden door spelletjes die ook als meer of minder onschuldig beschouwd werden. Een duidelijk voorbeeld daarvan zijn de ‘kusliedjes’. In 1654 verscheen het bundeltje De Olipodrigo (stoofpot). Behalve ‘vrolijke gezangen’ worden op de titelpagina ‘kusjes’ aangekondigd, net als in de genoemde Koddigen opdisser. Waartoe deze stimuleren zal duidelijk zijn. Ook het Hollands Nachtegaaltien van 1633 bevatte een ‘Kus-lied’, op de wijs van Bayse moy ma Ianneton (Kus mij, mijn Jannetje). De slotregel luidt: ‘Vrienden tot ’t bedijen, kust aan beide zijen.’
Het is dit soort gebruiken waarover de moralist Johan de Brune, met het oog op de ‘verbeteringe van verscheiden feilen onzer eeuwe’, zich in zijn Emblemata uit 1624 zorgen maakt. Hij beschrijft hoe het bij de jongelui pleegt toe te gaan: niets dan los getater en wellustige handtastelijkheden. Kijk maar hoeveel wulpse zoenkunstjes daar de ronde doen, die de jongens ’s nachts liggen te bedenken om hun duistere lusten te koesteren en om de meisjes daarmee over te halen tot iets wat zij anders zedig geweigerd zouden hebben. In zijn vierde zinnebeeld toont de gravure een zoenspelletje in een gezelschap chic geklede jongeren, met het sprekende opschrift: ‘Nu, hola mond! niet al te bont (Ho mond! ga [met kussen] niet te ver!)’ In r. 3-4 van het onderschrift lezen we:
Elkeen ziet wat gij jaagt: een duivig bek-getrek,
Opdat ik niet en zeg een innig tong-gelek.
Overeenkomstige kritiek horen we van de Amsterdamse uitgever en dichter Dirck Pieterszoon Pers en de Enkhuizer Cornelis Pieterszoon Biens. Beiden trachtten met hun eerbare christelijke liedjes een tegengif te leveren voor de ontuchtige liedjes die tot hun ergernis zo populair waren, teneinde de jeugd, ‘die meest tot geile en onbeschofte dartelheden genegen is’ zoetjes daarvan weg te leiden.
‘Boerevrijage’
Geschilderd door Willem Pietersz. Buytewech (ca. 1591/1592– 1624). Deftige vrijage tussen de zusters uit het geslacht Duvelandt van Rhoon en de heren Dirc van der Nath en Johan van Buytewech. Afbeelding: © Wikimedia Commons
.Hoewel dus vóór 1650 kritiek niet ontbreekt, lijkt het fatsoensoffensief pas in de tweede helft van de eeuw meer voet aan de grond te krijgen. Onder beschaafde lieden groeit het bezwaar tegen openlijke seksuele toespelingen. Op het toneel worden voortaan de oudere kluchten rigoureus gekuist. Maar daarmee wordt ook de overschrijding van het taboe prikkelender.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit de opgang van pornografische romans na 1670. We komen dan ook liedboekjes tegen waarin de grenzen van het betamelijke bewust worden opgezocht. Dat geldt in het bijzonder voor zogenoemde kermisbundeltjes. Hiertoe behoort, naast de al genoemde Olipodrigo en Den koddigen opdisser, een opvallend ouderwets uitgevoerd boekje met de titel Uytertse hylickmaeckers [Utrechtse huwelijkmakelaars, tevens de naam van een soort gebak], vol soetigheydt, ofte Amsterdamse kermiskoeck, opgedist voor de genoode kermis gasten en aerdige sangers ende sangeressen.
Alle drie boekjes met hun culinaire titels bieden een mengelmoes van verschillende soorten humoristische teksten, waaronder liedjes over meisjes die zich maar al te graag laten verleiden. In de chiquere liedboeken zul je ook niet gauw iets aantreffen als ‘Een kluchtigh liedt van drie jonge dochters die t’samen wed-spul aen-gaen, wie van haer dryen het veerste soude pissen’, uit de Uytertse hylickmaeckers.
Geschilderd door Nicolaes Maes (1634-1693). Afbeelding: © Wikimedia Commons
Veel verder over de schreef gaat de boerenseks in Het net der wellustigheyt, vermeerderd met de Uytgelese minne-sangen. De inhoud van dit boekje, anoniem en zonder naam van de drukker uitgegeven, gaat terug op de beruchte hoerengesprekken van de 16de-eeuwse Italiaan Pietro Aretino. In de uitgave van 1675 is de tekst aangevuld met dertien liedjes. Naast de hierboven aangehaalde ‘Vrijsterklacht’ vinden we er een ‘Boerevrijage’, waarin de toenmalige schaamtegrens ver overschreden is. De minnaar uit het lied steekt de loftrompet over de billen en de ‘blanke buik’ van een zekere Aagt, aan wie hij graag zijn ‘stijve struik’ zal besteden. Hij geeft in detail aan welk standje hem het meest zal plezieren. Daar kun je in keurig gezelschap niet mee aankomen, zelfs niet om wat besmuikt te lachen over het gebrek aan beschaving en beheersing van dat rare boerenvolkje. Ook door de wat toleranter tijdgenoten zal dit als pornografie beschouwd zijn.
Terwijl dus een aanvankelijk in ruime kring geaccepteerde vrijmoedigheid plaats maakt voor striktere fatsoensregels, duikt er tegelijkertijd meer pornografisch werk op. Misschien werd zoiets ‘vanonder de toonbank’ verkocht. Dat het überhaupt uitgegeven kon worden, zij het anoniem, heeft te maken met het ineffectieve censuurbeleid in de Republiek. Dat was trouwens ook eerder gericht op wat op het gebied van godsdienst of politiek onaanvaardbaar werd gevonden dan op seks.
E.K. Grootes is emeritus hoogleraar historische Nederlandse letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam.
Verder lezen:
•Louis Peter Grijp, Het Nederlandse lied in de Gouden Eeuw. Het mechanisme van de contrafactuur (proefschrift), P.J. Meertens-Instituut Amsterdam 1991
•Inger Leemans, Het woord is aan de onderkant. Radicale ideeën in Nederlandse pornografische romans 1670-1700, Uitgeverij VanTilt, 2002
•Hans van Straten (ed.), Razernij der liefde. Ontuchtige poëzie in de Nederlanden van Middeleeuwen tot Franse tijd, Arbeiderpers, 1992
(Kennislink)
Tussen eerbaar vermaak en bedenkelijke ontucht
Zingen over de liefde in de 17de eeuw
Hedendaagse discussies over wat aanstootgevend of pornografisch is, gaan vrijwel altijd over beelden. In de 17de eeuw werden vergelijkbare discussies gevoerd, maar dan over liedjes. In de Gouden Eeuw werd veel gezongen, vooral over liefde. Wat wel en niet door de beugel kon verschoof in de tijd. Was men begin 17de eeuw liberaal, aan het eind ervan groeide het verzet tegen ‘ontuchtige liedjes’ die de jeugd, ‘die meest tot geile en onbeschofte dartelheden genegen is’, bedierven.
Hij deed mijn hemd omhoog
en zeide: ‘Lief gedoog
dat uw schoonheid zich ten toon leit
voor mijn oog.’
Ik was ermee tevreden,
hij droeg mij op het bed
en zag mijn naakte leden
mooi, poezel, blank en net.
Hij voelde met zijn hand
mijn lijf aan alle kant
en hij maakte dat ik raakte
in de brand.
Toen ging hij zoetjes boren,
van onder in mijn buik,
een ding gelijk een horen,
de droelie [duivel], dat was puik.
Het ging ik weet niet hoe,
ik werd dat spel niet moe.
Op het leste kreeg ik het beste
ook nog toe.
In een kleine verzameling Minne-zangen, overgeleverd in een boekje uit 1675, staat de ‘Vrijsterklacht’ hiernaast, met een niets verbloemende passage.
Kon dit zomaar worden uitgegeven in de 17de eeuw? En voor welk publiek waren zulke liedjes dan bestemd? Voor zover dichters of uitgevers van bundels met liedjes over de liefde op hun doelgroep ingaan, wijzen ze telkens op zich vermakende jongelui. Zo spreekt Bredero in het voorwoord van zijn Geestigh Liedt-Boecxken (1621) ‘lustige en vrolijkmoedige maagden en jongelingen’ toe, die bijeen zijn in ‘vrolijke maaltijden, gezelschappen, en bruiloftsfeesten’.
Het is evident dat de opvattingen over wat wel of niet acceptabel was, sterk verschild zullen hebben. In een zeemanskroeg gelden andere normen dan aan de Amsterdamse Herengracht. Het blijft echter intrigerend wat wel en niet mocht. Wanneer ging men te ver?
Eddy de Jongh heeft alweer ruim veertig jaar geleden in het voetspoor van Norbert Elias een beschouwing gewijd aan het begrip ‘schaamtegrens’. Hij constateert dat die grens in de late 17de eeuw, als het classicisme de overhand krijgt, al snel bereikt wordt, terwijl men eerder vrij ombekommerd met seksuele toespelingen omsprong. Het was bijvoorbeeld een algemeen gebruik dat een bruiloftslied afsloot met een oproep om te genieten van de komende huwelijksnacht. Maar ook toen zullen sommigen door de minste toespeling op de vleselijke liefde al gegeneerd of geschokt hebben gereageerd, terwijl anderen dit alleen maar amusant vonden.
Gerbrand Adriaensz. Bredero (1585-1618). Het onderschrift luidt “Gerbrand Adriaensz Brederode Amsteldammer is gheboren in ‘t jaer 1535, den 16.en Maert, ghestoruen den 23.en Aug.ti des Jaers 1618, op d’uer zyns gheboortes, tusschen 9. ende 10 ueren ’s voormiddaghs.” Afbeelding: © Wikimedia Commons
Soms klinkt in de tekst van de liedjes zelf al iets door van een gevoeligheid voor al te openlijke seksuele zinspelingen. Een lied in Den koddigen opdisser, vol aerdige gesangen, kusjes, rondeeltjes uit 1672 laat horen hoe het zal toegaan in de huwelijksnacht. Een zanger zingt telkens twee regels hierover (tot vijftig keer toe), gevolgd door een collectief gezongen ‘Leen u oortje noch een woordje. Hou je kleur, ga niet deur’, ofwel: bloos niet en loop niet weg. Al vroeg in de 17de eeuw blijken samenstellers van liedbundels soms rekening te houden met de bezwaren die van kerkelijke zijde tegen te vrijmoedige liedjes waren ingebracht. Op de titelpagina van Den Nieuwen Lust-hof uit 1602, het eerste van een reeks chiquere liedboeken, krijgen de ‘amoreuse ende vrolijcke ghesanghen’ niet alleen de kwalificaties uitgelezen en welgerijmd mee, maar ook ‘eerelijck’, dat is eerbaar, fatsoenlijk. Het liedboek bevat inderdaad geen onvertogen woord.
Fatsoensgrens
Maar ook bij een soepele houding tegenover vrijmoedige liedjes kon een grens overschreden worden. In de al genoemde voorrede uit zijn Geestich Liedt-boecxken valt Bredero fel uit naar enige lieden die buiten zijn medeweten om de eerste uitgave van zijn liedjes hebben nagedrukt met toevoeging van ‘sommige oneerlijke en ontuchtige liedekens’. Kennelijk is het al zover gekomen, constateert hij, dat men zijn ‘vuiligheid’ onder de dekmantel van iemand anders kan uitstrooien. Voor Bredero was hier dus, nog afgezien van de ongeautoriseerde herdruk, duidelijk een fatsoensgrens overschreden. Dat valt ons op omdat het in zijn eigen liedjes ook niet ontbreekt aan een zekere vrijmoedigheid. In zijn ‘Koortsigh Liedtje’ raken een zekere Dirckje en Lijsbette heel opgewonden:
Zij bleven liggen zwoegen
met liefelijk genoegen
wat uitloopt op
Hij stierf in haar schoot
een suikerige dood.
Een ander voorbeeld komt uit zijn bekende ‘Boeren Geselschap’:
Maar Miewes en Trijntje, die zoete slechte slooi,
die liepen met mekander uit ’t huis in ’t hooi,
met zulk geflikkeflooi,
en zulk gewroet, och ’t was zo zoet,
mij docht, het was zo mooi!
Gravure van Theodor Matham (1606-1676) Afbeelding: © Wikimedia Commons
Wat voor Bredero dus wel kon, zal een streng gereformeerde niet gewaardeerd hebben. De aangehaalde strofe werd trouwens tot in de jaren zestig van de 20ste eeuw in vrijwel alle schoolbloemlezingen weggelaten. Hoeveel verder zal de ‘vuiligheid’ in de – niet overgeleverde – pirateneditie zijn gegaan? In elk geval zullen in de vroege 17de eeuw de geciteerde liedjes van Bredero onder de Amsterdamse jongeren voor wie hij ze dichtte, op weinig bezwaren zijn gestuit, vooral omdat ze in een boerenmilieu gesitueerd zijn. Over boeren valt te lachen. Ten opzichte van hun gebrek aan beheersing kan de stedelijke jeugd tot wie de liedboeken zich richten, zich superieur voelen. Door de veronderstelde seksuele losheid onder het onbeschaafde volk laat men zich graag wat prikkelen zonder dat de eigen status risico loopt.
Het gezamenlijk zingen kon verlevendigd worden door spelletjes die ook als meer of minder onschuldig beschouwd werden. Een duidelijk voorbeeld daarvan zijn de ‘kusliedjes’. In 1654 verscheen het bundeltje De Olipodrigo (stoofpot). Behalve ‘vrolijke gezangen’ worden op de titelpagina ‘kusjes’ aangekondigd, net als in de genoemde Koddigen opdisser. Waartoe deze stimuleren zal duidelijk zijn. Ook het Hollands Nachtegaaltien van 1633 bevatte een ‘Kus-lied’, op de wijs van Bayse moy ma Ianneton (Kus mij, mijn Jannetje). De slotregel luidt: ‘Vrienden tot ’t bedijen, kust aan beide zijen.’
Het is dit soort gebruiken waarover de moralist Johan de Brune, met het oog op de ‘verbeteringe van verscheiden feilen onzer eeuwe’, zich in zijn Emblemata uit 1624 zorgen maakt. Hij beschrijft hoe het bij de jongelui pleegt toe te gaan: niets dan los getater en wellustige handtastelijkheden. Kijk maar hoeveel wulpse zoenkunstjes daar de ronde doen, die de jongens ’s nachts liggen te bedenken om hun duistere lusten te koesteren en om de meisjes daarmee over te halen tot iets wat zij anders zedig geweigerd zouden hebben. In zijn vierde zinnebeeld toont de gravure een zoenspelletje in een gezelschap chic geklede jongeren, met het sprekende opschrift: ‘Nu, hola mond! niet al te bont (Ho mond! ga [met kussen] niet te ver!)’ In r. 3-4 van het onderschrift lezen we:
Elkeen ziet wat gij jaagt: een duivig bek-getrek,
Opdat ik niet en zeg een innig tong-gelek.
Overeenkomstige kritiek horen we van de Amsterdamse uitgever en dichter Dirck Pieterszoon Pers en de Enkhuizer Cornelis Pieterszoon Biens. Beiden trachtten met hun eerbare christelijke liedjes een tegengif te leveren voor de ontuchtige liedjes die tot hun ergernis zo populair waren, teneinde de jeugd, ‘die meest tot geile en onbeschofte dartelheden genegen is’ zoetjes daarvan weg te leiden.
‘Boerevrijage’
Geschilderd door Willem Pietersz. Buytewech (ca. 1591/1592– 1624). Deftige vrijage tussen de zusters uit het geslacht Duvelandt van Rhoon en de heren Dirc van der Nath en Johan van Buytewech. Afbeelding: © Wikimedia Commons
.Hoewel dus vóór 1650 kritiek niet ontbreekt, lijkt het fatsoensoffensief pas in de tweede helft van de eeuw meer voet aan de grond te krijgen. Onder beschaafde lieden groeit het bezwaar tegen openlijke seksuele toespelingen. Op het toneel worden voortaan de oudere kluchten rigoureus gekuist. Maar daarmee wordt ook de overschrijding van het taboe prikkelender.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit de opgang van pornografische romans na 1670. We komen dan ook liedboekjes tegen waarin de grenzen van het betamelijke bewust worden opgezocht. Dat geldt in het bijzonder voor zogenoemde kermisbundeltjes. Hiertoe behoort, naast de al genoemde Olipodrigo en Den koddigen opdisser, een opvallend ouderwets uitgevoerd boekje met de titel Uytertse hylickmaeckers [Utrechtse huwelijkmakelaars, tevens de naam van een soort gebak], vol soetigheydt, ofte Amsterdamse kermiskoeck, opgedist voor de genoode kermis gasten en aerdige sangers ende sangeressen.
Alle drie boekjes met hun culinaire titels bieden een mengelmoes van verschillende soorten humoristische teksten, waaronder liedjes over meisjes die zich maar al te graag laten verleiden. In de chiquere liedboeken zul je ook niet gauw iets aantreffen als ‘Een kluchtigh liedt van drie jonge dochters die t’samen wed-spul aen-gaen, wie van haer dryen het veerste soude pissen’, uit de Uytertse hylickmaeckers.
Geschilderd door Nicolaes Maes (1634-1693). Afbeelding: © Wikimedia Commons
Veel verder over de schreef gaat de boerenseks in Het net der wellustigheyt, vermeerderd met de Uytgelese minne-sangen. De inhoud van dit boekje, anoniem en zonder naam van de drukker uitgegeven, gaat terug op de beruchte hoerengesprekken van de 16de-eeuwse Italiaan Pietro Aretino. In de uitgave van 1675 is de tekst aangevuld met dertien liedjes. Naast de hierboven aangehaalde ‘Vrijsterklacht’ vinden we er een ‘Boerevrijage’, waarin de toenmalige schaamtegrens ver overschreden is. De minnaar uit het lied steekt de loftrompet over de billen en de ‘blanke buik’ van een zekere Aagt, aan wie hij graag zijn ‘stijve struik’ zal besteden. Hij geeft in detail aan welk standje hem het meest zal plezieren. Daar kun je in keurig gezelschap niet mee aankomen, zelfs niet om wat besmuikt te lachen over het gebrek aan beschaving en beheersing van dat rare boerenvolkje. Ook door de wat toleranter tijdgenoten zal dit als pornografie beschouwd zijn.
Terwijl dus een aanvankelijk in ruime kring geaccepteerde vrijmoedigheid plaats maakt voor striktere fatsoensregels, duikt er tegelijkertijd meer pornografisch werk op. Misschien werd zoiets ‘vanonder de toonbank’ verkocht. Dat het überhaupt uitgegeven kon worden, zij het anoniem, heeft te maken met het ineffectieve censuurbeleid in de Republiek. Dat was trouwens ook eerder gericht op wat op het gebied van godsdienst of politiek onaanvaardbaar werd gevonden dan op seks.
E.K. Grootes is emeritus hoogleraar historische Nederlandse letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam.
Verder lezen:
•Louis Peter Grijp, Het Nederlandse lied in de Gouden Eeuw. Het mechanisme van de contrafactuur (proefschrift), P.J. Meertens-Instituut Amsterdam 1991
•Inger Leemans, Het woord is aan de onderkant. Radicale ideeën in Nederlandse pornografische romans 1670-1700, Uitgeverij VanTilt, 2002
•Hans van Straten (ed.), Razernij der liefde. Ontuchtige poëzie in de Nederlanden van Middeleeuwen tot Franse tijd, Arbeiderpers, 1992
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-7-2010
Onleesbare tekst tóch te lezen
Onderzoekers herontdekken brief van Livingstone
Onderzoekers van de Universiteit van London zijn er in geslaagd een halfvergane brief van de Schotse ontdekkingsreiziger David Livingstone te ontcijferen. De tekst werd leesbaar door het document te beschijnen met verschillende typen licht.
Het is februari 1871. Tijdens zijn zoektocht naar de oorsprong van de Nijl, is David Livingstone terecht gekomen in Congo. Het is er heet, de giftige insecten vliegen in het rond en het water is verontreinigd. De bewoonde wereld is buiten bereik en zijn materialen raken op, waaronder papier en inkt. Toch slaagde Livingstone er in brieven te schrijven: hij beschreef boeken en oude kranten en maakte inkt uit de kleurstoffen van bessen.
De negentiende-eeuwse avonturier David Livingstone is van oorsprong zendeling. Hij gaat op missie door grote delen van Afrika, waarbij hij vele nieuwe gebieden ontdekt. Afbeelding: © Flickr The Commons
.Helaas heeft het lang geduurd voordat we iets hadden aan zijn slimme improvisatiekunsten: tot nu toe waren de documenten namelijk vrijwel onleesbaar. Livingstone beschreef beide zijden van bladzijden uit een wetenschappelijk tijdschrift, waardoor teksten soms door elkaar heen lopen. Daarnaast is de inkt van de ene zijde naar de andere zijde doorgelekt. Op sommige bladzijden lopen dan ook drie teksten door elkaar: die van het oorspronkelijke tijdschrift, Livingstone’s tekst van de ene kant en zijn doorgedrukte tekst van de andere kant. Nu hebben onderzoekers echter een manier gevonden de teksten van elkaar te onderscheiden.
Andere inkt, andere foto
Om de teksten te onderscheiden, maken de onderzoekers gebruik van multispectral imaging, een techniek waarbij verschillende soorten foto’s van het document gemaakt worden (zie kader). Elke foto brengt in beeld hoe de inkt op de bladzijde een bepaald type straling reflecteert. Er is bijvoorbeeld een foto waarin je kunt zien hoe licht van golflengte 325 nanometer (ultraviolet licht) gereflecteerd wordt. De term multispectral geeft aan dat meerdere soorten straling uit het elektromagnetische spectrum gebruikt worden.
Foto van straling
Wanneer je een gewone foto maakt, breng je eigenlijk in beeld hoeveel licht het object weerkaatst. Zichtbaar licht welteverstaan, want een object kan ook licht weerkaatsten wat we niet kunnen zien, zoals infrarood of ultraviolet licht. Deze typen straling kan een speciale camera echter wel vastleggen: een infraroodcamera brengt bijvoorbeeld in beeld hoeveel infraroodlicht een object weerkaatst.
Maar wat heeft dat beschijnen met allerlei soorten straling voor nut? Het zit ‘em in de verschillende typen inkt die op de bladzijden is gebruikt. Elke inkt reageert namelijk net even anders op de straling waarmee de pagina wordt beschenen. De bessen-inkt van Livingstone absorbeert bijvoorbeeld veel van de infrarode straling, waardoor de tekst geschreven met deze inkt vrijwel niet zichtbaar is op de infrarood-foto (de inkt reflecteert tenslotte geen infrarood licht meer). Aan de andere kant reflecteert de inkt van het tijdschrift wél infrarode straling. Die tekst is dus goed zichtbaar op de infrarood-foto.
Op deze manier laten de foto’s dus de verschillen tussen de typen inkt zien. De teksten zien er op elke foto dus anders uit: op de ene foto zie je Livingstone’s tekst beter en op de andere zie je juist vooral de tijdschrifttekst.
Nep-kleuren
Van de bladzijden van Livingstone’s brief werden in totaal 12 foto’s gemaakt met licht van verschillende golflengten. Hiervan werden er telkens twee gecombineerd tot één foto, een zogenaamd pseudo-kleurenplaatje.
In een normaal kleurenplaatje bestaat elk beeldpunt (pixel) uit 3 waarden: een hoeveelheid rood, groen en blauw (RGB). Elke specifieke combinatie van deze waarden bepaalt de uiteindelijke kleur van de pixel. Zo heeft een paarse pixel de waarden [0.5 – 0.0 – 0.5]. Bij het maken van een pseudo-kleurenplaatje werkt het net zo: het systeem vult bepaalde waarden in voor R, G en B en hierdoor krijgt elke pixel een bepaalde kleur. Die kleuren zijn feitelijk puur rekenkundig bepaald, vandaar de naam pseudo-kleurenplaatje.
Elke pixel (beeldpunt) van de originele foto bestaat eigenlijk uit 3 getallen die aangeven hoeveel rood, groen en blauw de pixel bevat. Die hoeveelheden kun je in beeld brengen, dat zie je in de zwart-wit-plaatjes. Hierbij geldt dat hoe witter de pixel, hoe hoger de pixelwaarde en hoe meer er van die kleur gebruikt is. Vandaar dat de rode borst van de papegaai heel wit is in het R-waarden-plaatje.
Om een pseudo-kleurenplaatje te maken, moet het systeem dus iets ‘invullen’ voor de R-, G- en B-waarden. Daarvoor gebruikt het de twee foto’s die je wilt combineren: de ene foto geeft de R-waarden en de ander bepaalt de G-waarden (de B-waarden blijven leeg). Op die manier zie je in het pseudo-kleurenbeeld dat de roodheid van de pixels afhangt van de ene foto en de groenheid van de andere foto. Hierdoor kun je het verschil tussen twee foto’s veel beter zien. Eerst waren de teksten net iets lichter of net iets donkerder, nu hebben verschillende teksten een totaal andere kleur. De woorden van Livingstone werden bijvoorbeeld goed duidelijk toen de foto’s van 505 nm (groen licht) en 780 nm (infrarood licht) gecombineerd werden.
Hier zie je een stuk van één van de bladzijden die David Livingstone heeft beschreven: boven staat het origineel en onder staat een pseudo-kleurenbeeld dat de onderzoekers gemaakt hebben. De verschillende teksten kun je in het onderste plaatje beter van elkaar onderscheiden dan in het bovenste fragment. Afbeelding: © Birkbeck, University of London
En wat staat er dan uiteindelijk in de brief? Vooral persoonlijke waarnemingen, Livingstone’s opvattingen over wat hij ziet, voelt en meemaakt. Hij vertelt bijvoorbeeld over zijn vele ziekten en ongemakken, maar vermeld daarbij ‘this is for your eyes only’- het was niet de bedoeling dat dat in de Engelse pers terecht kwam. De brief geeft dan ook nieuwe inzichten in het leven van de beroemde ontdekkingsreiziger.
Veel informatie over dit onderzoek vind je op de site van het project Livingstone’s Letter from Bambarre. Dit is wel in het Engels.
(Kennislink)
Onleesbare tekst tóch te lezen
Onderzoekers herontdekken brief van Livingstone
Onderzoekers van de Universiteit van London zijn er in geslaagd een halfvergane brief van de Schotse ontdekkingsreiziger David Livingstone te ontcijferen. De tekst werd leesbaar door het document te beschijnen met verschillende typen licht.
Het is februari 1871. Tijdens zijn zoektocht naar de oorsprong van de Nijl, is David Livingstone terecht gekomen in Congo. Het is er heet, de giftige insecten vliegen in het rond en het water is verontreinigd. De bewoonde wereld is buiten bereik en zijn materialen raken op, waaronder papier en inkt. Toch slaagde Livingstone er in brieven te schrijven: hij beschreef boeken en oude kranten en maakte inkt uit de kleurstoffen van bessen.
De negentiende-eeuwse avonturier David Livingstone is van oorsprong zendeling. Hij gaat op missie door grote delen van Afrika, waarbij hij vele nieuwe gebieden ontdekt. Afbeelding: © Flickr The Commons
.Helaas heeft het lang geduurd voordat we iets hadden aan zijn slimme improvisatiekunsten: tot nu toe waren de documenten namelijk vrijwel onleesbaar. Livingstone beschreef beide zijden van bladzijden uit een wetenschappelijk tijdschrift, waardoor teksten soms door elkaar heen lopen. Daarnaast is de inkt van de ene zijde naar de andere zijde doorgelekt. Op sommige bladzijden lopen dan ook drie teksten door elkaar: die van het oorspronkelijke tijdschrift, Livingstone’s tekst van de ene kant en zijn doorgedrukte tekst van de andere kant. Nu hebben onderzoekers echter een manier gevonden de teksten van elkaar te onderscheiden.
Andere inkt, andere foto
Om de teksten te onderscheiden, maken de onderzoekers gebruik van multispectral imaging, een techniek waarbij verschillende soorten foto’s van het document gemaakt worden (zie kader). Elke foto brengt in beeld hoe de inkt op de bladzijde een bepaald type straling reflecteert. Er is bijvoorbeeld een foto waarin je kunt zien hoe licht van golflengte 325 nanometer (ultraviolet licht) gereflecteerd wordt. De term multispectral geeft aan dat meerdere soorten straling uit het elektromagnetische spectrum gebruikt worden.
Foto van straling
Wanneer je een gewone foto maakt, breng je eigenlijk in beeld hoeveel licht het object weerkaatst. Zichtbaar licht welteverstaan, want een object kan ook licht weerkaatsten wat we niet kunnen zien, zoals infrarood of ultraviolet licht. Deze typen straling kan een speciale camera echter wel vastleggen: een infraroodcamera brengt bijvoorbeeld in beeld hoeveel infraroodlicht een object weerkaatst.
Maar wat heeft dat beschijnen met allerlei soorten straling voor nut? Het zit ‘em in de verschillende typen inkt die op de bladzijden is gebruikt. Elke inkt reageert namelijk net even anders op de straling waarmee de pagina wordt beschenen. De bessen-inkt van Livingstone absorbeert bijvoorbeeld veel van de infrarode straling, waardoor de tekst geschreven met deze inkt vrijwel niet zichtbaar is op de infrarood-foto (de inkt reflecteert tenslotte geen infrarood licht meer). Aan de andere kant reflecteert de inkt van het tijdschrift wél infrarode straling. Die tekst is dus goed zichtbaar op de infrarood-foto.
Op deze manier laten de foto’s dus de verschillen tussen de typen inkt zien. De teksten zien er op elke foto dus anders uit: op de ene foto zie je Livingstone’s tekst beter en op de andere zie je juist vooral de tijdschrifttekst.
Nep-kleuren
Van de bladzijden van Livingstone’s brief werden in totaal 12 foto’s gemaakt met licht van verschillende golflengten. Hiervan werden er telkens twee gecombineerd tot één foto, een zogenaamd pseudo-kleurenplaatje.
In een normaal kleurenplaatje bestaat elk beeldpunt (pixel) uit 3 waarden: een hoeveelheid rood, groen en blauw (RGB). Elke specifieke combinatie van deze waarden bepaalt de uiteindelijke kleur van de pixel. Zo heeft een paarse pixel de waarden [0.5 – 0.0 – 0.5]. Bij het maken van een pseudo-kleurenplaatje werkt het net zo: het systeem vult bepaalde waarden in voor R, G en B en hierdoor krijgt elke pixel een bepaalde kleur. Die kleuren zijn feitelijk puur rekenkundig bepaald, vandaar de naam pseudo-kleurenplaatje.
Elke pixel (beeldpunt) van de originele foto bestaat eigenlijk uit 3 getallen die aangeven hoeveel rood, groen en blauw de pixel bevat. Die hoeveelheden kun je in beeld brengen, dat zie je in de zwart-wit-plaatjes. Hierbij geldt dat hoe witter de pixel, hoe hoger de pixelwaarde en hoe meer er van die kleur gebruikt is. Vandaar dat de rode borst van de papegaai heel wit is in het R-waarden-plaatje.
Om een pseudo-kleurenplaatje te maken, moet het systeem dus iets ‘invullen’ voor de R-, G- en B-waarden. Daarvoor gebruikt het de twee foto’s die je wilt combineren: de ene foto geeft de R-waarden en de ander bepaalt de G-waarden (de B-waarden blijven leeg). Op die manier zie je in het pseudo-kleurenbeeld dat de roodheid van de pixels afhangt van de ene foto en de groenheid van de andere foto. Hierdoor kun je het verschil tussen twee foto’s veel beter zien. Eerst waren de teksten net iets lichter of net iets donkerder, nu hebben verschillende teksten een totaal andere kleur. De woorden van Livingstone werden bijvoorbeeld goed duidelijk toen de foto’s van 505 nm (groen licht) en 780 nm (infrarood licht) gecombineerd werden.
Hier zie je een stuk van één van de bladzijden die David Livingstone heeft beschreven: boven staat het origineel en onder staat een pseudo-kleurenbeeld dat de onderzoekers gemaakt hebben. De verschillende teksten kun je in het onderste plaatje beter van elkaar onderscheiden dan in het bovenste fragment. Afbeelding: © Birkbeck, University of London
En wat staat er dan uiteindelijk in de brief? Vooral persoonlijke waarnemingen, Livingstone’s opvattingen over wat hij ziet, voelt en meemaakt. Hij vertelt bijvoorbeeld over zijn vele ziekten en ongemakken, maar vermeld daarbij ‘this is for your eyes only’- het was niet de bedoeling dat dat in de Engelse pers terecht kwam. De brief geeft dan ook nieuwe inzichten in het leven van de beroemde ontdekkingsreiziger.
Veel informatie over dit onderzoek vind je op de site van het project Livingstone’s Letter from Bambarre. Dit is wel in het Engels.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-07-2010
'Vergeten' beeldhouwwerk van Michelangelo ontdekt
AMSTERDAM - Een archeoloog heeft mogelijk een nog onbekend beeldhouwwerk van de Italiaanse kunstenaar Michelangelo ontdekt
.
Michelangelo heeft in de zestiende eeuw waarschijnlijk een inmiddels vergeten zandstenen beeld gemaakt van knielende man die zijn mes slijpt.
De sculptuur is een replica van Oud Grieks beeld met de naam ‘Arrotino’ dat tot op de dag van vandaag wordt ten toon gesteld in het Uffizi Museum in Florence. Het nagemaakte beeld is 120 jaar voor een vervalsing aangezien en was onderdeel van een privécollectie.
Literatuur
De Italiaanse archeoloog Flavia Zisa van de Universiteit Kore di Enna heeft echter literatuur uit de achttiende eeuw gevonden die er op wijst dat de replica van ‘Arrotino’ is gemaakt door Michelangelo, zo meldt Discovery News.
De schrijver Pandolfo Titi schreef in 1751 in een boek over de restauratie van Palazzo Lanfranchi dat Michelangelo ‘werkte aan een prachtig beeld van Arrotino dat hij gekopieerd had van de oude Griekse versie die in de Tribuna van de Galleria dei Medici stond.”
Details
Michelangelo veranderde wel enkele details aan de sculptuur. Zo valt de mantel van de knielende man in zijn versie van het beeld veel natuurlijker om zijn lichaam dan bij het origineel. Ook bracht de Italiaanse kunstenaar een decoratief patroon aan op het kledingsstuk.
Volgens Zisa is het zandstenen beeld van de geknielde man dan ook geen vervalsing van het originele Griekse beeld. “Veel kenmerken van dit beeld maken het tot een unieke sculptuur.”
Het is al langer bekend dat Michelangelo soms klassieke beeldhouwwerken kopieerde. Zo zou hij ook ooit een replica van een beeld van Cupido hebben gemaakt.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Vergeten' beeldhouwwerk van Michelangelo ontdekt
AMSTERDAM - Een archeoloog heeft mogelijk een nog onbekend beeldhouwwerk van de Italiaanse kunstenaar Michelangelo ontdekt
.
Michelangelo heeft in de zestiende eeuw waarschijnlijk een inmiddels vergeten zandstenen beeld gemaakt van knielende man die zijn mes slijpt.
De sculptuur is een replica van Oud Grieks beeld met de naam ‘Arrotino’ dat tot op de dag van vandaag wordt ten toon gesteld in het Uffizi Museum in Florence. Het nagemaakte beeld is 120 jaar voor een vervalsing aangezien en was onderdeel van een privécollectie.
Literatuur
De Italiaanse archeoloog Flavia Zisa van de Universiteit Kore di Enna heeft echter literatuur uit de achttiende eeuw gevonden die er op wijst dat de replica van ‘Arrotino’ is gemaakt door Michelangelo, zo meldt Discovery News.
De schrijver Pandolfo Titi schreef in 1751 in een boek over de restauratie van Palazzo Lanfranchi dat Michelangelo ‘werkte aan een prachtig beeld van Arrotino dat hij gekopieerd had van de oude Griekse versie die in de Tribuna van de Galleria dei Medici stond.”
Details
Michelangelo veranderde wel enkele details aan de sculptuur. Zo valt de mantel van de knielende man in zijn versie van het beeld veel natuurlijker om zijn lichaam dan bij het origineel. Ook bracht de Italiaanse kunstenaar een decoratief patroon aan op het kledingsstuk.
Volgens Zisa is het zandstenen beeld van de geknielde man dan ook geen vervalsing van het originele Griekse beeld. “Veel kenmerken van dit beeld maken het tot een unieke sculptuur.”
Het is al langer bekend dat Michelangelo soms klassieke beeldhouwwerken kopieerde. Zo zou hij ook ooit een replica van een beeld van Cupido hebben gemaakt.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-07-2010
Mens ging vroeger noordelijk dan gedacht
De prehistorische mens trok veel eerder naar het noorden van Europa dan tot nog toe werd gedacht. Meer dan achthonderdduizend jaar geleden vestigden mensen zich al langs de Engelse oostkust. De ontdekking van stenen werktuigen op 135 kilometer ten noordoosten van Londen toont aan dat de mens al vroeg koude klimaten trotseerde.
Voorheen werd gedacht dat de mens -die een kleine twee miljoen jaar geleden in Afrika ontstond- vooral in relatief warme tropische wouden, steppen en gebieden rond de Middellandse Zee bleef voordat hij zich verspreidde in Eurazië.
"Wat we hebben gevonden ondermijnt de traditionele visie op hoe de mens zich verspreidde en reageerde op klimaatverandering", aldus Simon Parfitt van University College in Londen. "Het toont aan hoe weinig we eigenlijk weten over de trek uit Afrika."
In de buurt van Happisburgh, een dorpje aan de kust nabij Norfolk, werden 75 stenen werktuigen gevonden van achthonderd tot ruim negenhonderdduizend jaar geleden. Dat betekent dat de mens honderdduizend jaar eerder in Groot-Brittannië verscheen dan aanvankelijk werd gedacht. Parfitt en zijn collega's schreven over de vondst een artikel dat donderdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature wordt gepubliceerd.
Welke mensen deze werktuigen gebruikten is onbekend. Daarvoor is fossielenbewijs nodig, zegt antropoloog Eric Dalson van de universiteit van New York, die overigens zelf niet aan het onderzoek deelnam.
Het was een tijd dat er nog mammoeten en sabeltandtijgers rondliepen en de rivier Thames in zee stroomde op de plek waar de werktuigen zijn gevonden, negentig kilometer hoger dan waar de monding nu ligt. Het klimaat was wat kouder dan nu, zeker in de winter.
Het leven moet in die omstandigheden bijzonder zwaar zijn geweest. Dichtbegroeide wouden betekende weinig eetbaar voedsel en een klein aantal prooidieren, dat bovendien nog eens in een enorm gebied leefden. 's Winters was er ook nog eens minder daglicht om te jagen en verzamelen.
Opmerkelijk is dat deze mensen zich niet door de koude lieten wegjagen. De vraag is hoe ze zich wisten aan te passen. Waarschijnlijk hebben de nabijheid van een getij, moerassen en de kust geholpen. In geval van voedselschaarste was er dan altijd nog zeewier, knollen en schelpdieren.
Maar hadden ze kleding, schuilplaatsen en waren ze het maken van vuur machtig? De vondst van de werktuigen roept meer vragen op dan dat er antwoorden zijn.
(depers.nl)
Mens ging vroeger noordelijk dan gedacht
De prehistorische mens trok veel eerder naar het noorden van Europa dan tot nog toe werd gedacht. Meer dan achthonderdduizend jaar geleden vestigden mensen zich al langs de Engelse oostkust. De ontdekking van stenen werktuigen op 135 kilometer ten noordoosten van Londen toont aan dat de mens al vroeg koude klimaten trotseerde.
Voorheen werd gedacht dat de mens -die een kleine twee miljoen jaar geleden in Afrika ontstond- vooral in relatief warme tropische wouden, steppen en gebieden rond de Middellandse Zee bleef voordat hij zich verspreidde in Eurazië.
"Wat we hebben gevonden ondermijnt de traditionele visie op hoe de mens zich verspreidde en reageerde op klimaatverandering", aldus Simon Parfitt van University College in Londen. "Het toont aan hoe weinig we eigenlijk weten over de trek uit Afrika."
In de buurt van Happisburgh, een dorpje aan de kust nabij Norfolk, werden 75 stenen werktuigen gevonden van achthonderd tot ruim negenhonderdduizend jaar geleden. Dat betekent dat de mens honderdduizend jaar eerder in Groot-Brittannië verscheen dan aanvankelijk werd gedacht. Parfitt en zijn collega's schreven over de vondst een artikel dat donderdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature wordt gepubliceerd.
Welke mensen deze werktuigen gebruikten is onbekend. Daarvoor is fossielenbewijs nodig, zegt antropoloog Eric Dalson van de universiteit van New York, die overigens zelf niet aan het onderzoek deelnam.
Het was een tijd dat er nog mammoeten en sabeltandtijgers rondliepen en de rivier Thames in zee stroomde op de plek waar de werktuigen zijn gevonden, negentig kilometer hoger dan waar de monding nu ligt. Het klimaat was wat kouder dan nu, zeker in de winter.
Het leven moet in die omstandigheden bijzonder zwaar zijn geweest. Dichtbegroeide wouden betekende weinig eetbaar voedsel en een klein aantal prooidieren, dat bovendien nog eens in een enorm gebied leefden. 's Winters was er ook nog eens minder daglicht om te jagen en verzamelen.
Opmerkelijk is dat deze mensen zich niet door de koude lieten wegjagen. De vraag is hoe ze zich wisten aan te passen. Waarschijnlijk hebben de nabijheid van een getij, moerassen en de kust geholpen. In geval van voedselschaarste was er dan altijd nog zeewier, knollen en schelpdieren.
Maar hadden ze kleding, schuilplaatsen en waren ze het maken van vuur machtig? De vondst van de werktuigen roept meer vragen op dan dat er antwoorden zijn.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-07-2010
Wilhelm II zag door de uniformen de oorlog niet
Eigenlijk vond koningin Victoria het uitdelen van uniformen vulgair, maar als lokkertje werkte het goed.
Het was een lokkertje. Persoonlijk vond koningin Victoria dat uitdelen van uniformen hoogst vulgair, maar ze wist dat de Duitse keizer er verzot op was. En aangezien de relatie tussen Groot-Brittannië en Duitsland ernstig verslechterd was, bood ze Wilhelm II aan ere-admiraal te worden van de Royal Navy. Met bijpassend uniform volgehangen met gouden knopen, tressen en manchetten.
Het bleek een gouden greep. Wilhelm, zo schrijft Miranda Carter in De ondergang van het oude Europa, ‘wierp zich op zijn nieuwe titel alsof dit het mooiste was wat hem in zijn hele leven was overkomen.’ Vanaf dat moment voorzag hij de lords van de Britse Admiraliteit regelmatig ongevraagd van advies, als hij ergens een Brits oorlogsschip tegenkwam, moest en zou hij het inspecteren – en Groot-Brittannië kon geen kwaad meer doen. Rusland was de aartsvijand. Voor even dan, want als de tsaar in de buurt was, veranderde hij spontaan van inzicht. Narcistisch, onberekenbaar, een gevaar voor Europa. Zo was de Kaiser. En uiteindelijk was het zijn grootheidswaan die het oude Europa in het verderf zou storten.
Wereldvreemd
Britse historici zijn dol op deze treurige episode in de Europese geschiedenis. Waarschijnlijk omdat van alle vorstenhuizen het Britse koningshuis nog het meest ‘normaal’ lijkt te zijn. Maar als het om karakterschetsen gaat, is Carter net zo hard over Edward en George als over Wilhelm en de Russische tsaar Nicolaas. Allemaal waren ze verknipt, dankzij wereldvreemde pogingen tot onderwijs, afzondering van het volk en een met de paplepel ingegoten obsessie voor militaire zaken. De Europese vorsten leefden in een volstrekt eigen wereld waarbinnen iedereen familie van elkaar was, en iedereen de illusie koesterde dat die familierelaties een garantie vormden tegen welke oorlog dan ook.
Carter heeft een vlot boek geschreven met een amusante mix van roddel, kleine waanzin en realpolitik. Uiteindelijk waren al die huwelijken, feesten, boottochtjes en het uitwisselen van glimmende uniformen bijzaak. Terwijl de vorsten kibbelden, stuurden de diplomaten achter de schermen op oorlog aan. George betoonde zich volkomen nutteloos; Nicolaas en zijn gezin werden vermoord; Wilhelm vluchtte naar Nederland, waar hij alle uniformen rücksichtslos de deur uit deed.
(depers.nl)
Wilhelm II zag door de uniformen de oorlog niet
Eigenlijk vond koningin Victoria het uitdelen van uniformen vulgair, maar als lokkertje werkte het goed.
Het was een lokkertje. Persoonlijk vond koningin Victoria dat uitdelen van uniformen hoogst vulgair, maar ze wist dat de Duitse keizer er verzot op was. En aangezien de relatie tussen Groot-Brittannië en Duitsland ernstig verslechterd was, bood ze Wilhelm II aan ere-admiraal te worden van de Royal Navy. Met bijpassend uniform volgehangen met gouden knopen, tressen en manchetten.
Het bleek een gouden greep. Wilhelm, zo schrijft Miranda Carter in De ondergang van het oude Europa, ‘wierp zich op zijn nieuwe titel alsof dit het mooiste was wat hem in zijn hele leven was overkomen.’ Vanaf dat moment voorzag hij de lords van de Britse Admiraliteit regelmatig ongevraagd van advies, als hij ergens een Brits oorlogsschip tegenkwam, moest en zou hij het inspecteren – en Groot-Brittannië kon geen kwaad meer doen. Rusland was de aartsvijand. Voor even dan, want als de tsaar in de buurt was, veranderde hij spontaan van inzicht. Narcistisch, onberekenbaar, een gevaar voor Europa. Zo was de Kaiser. En uiteindelijk was het zijn grootheidswaan die het oude Europa in het verderf zou storten.
Wereldvreemd
Britse historici zijn dol op deze treurige episode in de Europese geschiedenis. Waarschijnlijk omdat van alle vorstenhuizen het Britse koningshuis nog het meest ‘normaal’ lijkt te zijn. Maar als het om karakterschetsen gaat, is Carter net zo hard over Edward en George als over Wilhelm en de Russische tsaar Nicolaas. Allemaal waren ze verknipt, dankzij wereldvreemde pogingen tot onderwijs, afzondering van het volk en een met de paplepel ingegoten obsessie voor militaire zaken. De Europese vorsten leefden in een volstrekt eigen wereld waarbinnen iedereen familie van elkaar was, en iedereen de illusie koesterde dat die familierelaties een garantie vormden tegen welke oorlog dan ook.
Carter heeft een vlot boek geschreven met een amusante mix van roddel, kleine waanzin en realpolitik. Uiteindelijk waren al die huwelijken, feesten, boottochtjes en het uitwisselen van glimmende uniformen bijzaak. Terwijl de vorsten kibbelden, stuurden de diplomaten achter de schermen op oorlog aan. George betoonde zich volkomen nutteloos; Nicolaas en zijn gezin werden vermoord; Wilhelm vluchtte naar Nederland, waar hij alle uniformen rücksichtslos de deur uit deed.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-07-2010
52.000 Romeinse munten gevonden
LONDEN - Een man die in Groot-Brittannië met een metaaldetector een veld afzocht naar mogelijke historische schatten, heeft onverwachts 52.000 Romeinse munten gevonden.
Het gaat om een van de grootste verzamelingen Romeinse munten die ooit is gevonden.
David Crisp vond de geldstukken eind april vlak bij het plaatsje Frome in het zuiden van Engeland. De munten zijn afkomstig uit de derde eeuw na Christus en zaten in een pot van klei vlak onder de grond.
Crisp rapporteerde de ontdekking aan de autoriteiten, waarna experts van het British Museum in Londen de munten en de vindplek konden onderzoeken.
Experts denken dat de geldstukken een offer aan de goden waren. Volgens berekeningen zijn de munten evenveel waard als wat een soldaat uit een Romeinse legioen in vier jaar verdiende.
© ANP
(nu.nl)
52.000 Romeinse munten gevonden
LONDEN - Een man die in Groot-Brittannië met een metaaldetector een veld afzocht naar mogelijke historische schatten, heeft onverwachts 52.000 Romeinse munten gevonden.
Het gaat om een van de grootste verzamelingen Romeinse munten die ooit is gevonden.
David Crisp vond de geldstukken eind april vlak bij het plaatsje Frome in het zuiden van Engeland. De munten zijn afkomstig uit de derde eeuw na Christus en zaten in een pot van klei vlak onder de grond.
Crisp rapporteerde de ontdekking aan de autoriteiten, waarna experts van het British Museum in Londen de munten en de vindplek konden onderzoeken.
Experts denken dat de geldstukken een offer aan de goden waren. Volgens berekeningen zijn de munten evenveel waard als wat een soldaat uit een Romeinse legioen in vier jaar verdiende.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Met plaatjes: http://www.dailymail.co.u(...)ard-Roman-coins.htmlquote:Op vrijdag 9 juli 2010 09:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-07-2010
52.000 Romeinse munten gevonden
LONDEN - Een man die in Groot-Brittannië met een metaaldetector een veld afzocht naar mogelijke historische schatten, heeft onverwachts 52.000 Romeinse munten gevonden.
Het gaat om een van de grootste verzamelingen Romeinse munten die ooit is gevonden.
David Crisp vond de geldstukken eind april vlak bij het plaatsje Frome in het zuiden van Engeland. De munten zijn afkomstig uit de derde eeuw na Christus en zaten in een pot van klei vlak onder de grond.
Crisp rapporteerde de ontdekking aan de autoriteiten, waarna experts van het British Museum in Londen de munten en de vindplek konden onderzoeken.
Experts denken dat de geldstukken een offer aan de goden waren. Volgens berekeningen zijn de munten evenveel waard als wat een soldaat uit een Romeinse legioen in vier jaar verdiende.
© ANP
(nu.nl)
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
quote:Op vrijdag 9 juli 2010 09:16 schreef Lord_Vetinari het volgende:
[..]
Met plaatjes: http://www.dailymail.co.u(...)ard-Roman-coins.html
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
52.000 Romeinse munten gevondenquote:Op vrijdag 9 juli 2010 09:16 schreef Lord_Vetinari het volgende:
[..]
Met plaatjes: http://www.dailymail.co.u(...)ard-Roman-coins.html
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-07-2010
Romeinse schrijfplankjes ontdekt in Utrecht
UTRECHT - De provincie Utrecht is sinds vrijdag eigenaar van een unieke archeologische vondst: ruim honderd delen van schrijfplankjes uit de Romeinse tijd.
''Dit is enorm belangrijk voor de wetenschap'', zei archeoloog Wouter Vos tijdens de presentatie van de plankjes.
De houten delen werden gevonden bij het Romeinse fort Fectio in Bunnik. Nog niet eerder werden zo veel stukjes van Romeinse schrijfplanken gevonden op één plek.
''Het is uitermate uniek voor Noordwest-Europa, zo'n grote hoeveelheid op één locatie'', aldus Vos. De verzameling is ook bijzonder omdat veel plankjes nog vrij compleet zijn en redelijk goed bewaard.
Conservering
Die juiste conservering was het werk van twee amateurarcheologen. Zij stuitten 32 jaar geleden al op de Romeinse vondst, maar die werd tot vier jaar geleden niet op waarde geschat.
Volgens Wouter Vos is hun kennis van conserveren, onder water en in de vriezer, van groot belang geweest. ''Anders was dit allemaal verloren gegaan.'' De twee zeggen het een eer te vinden de fragmenten nu over te dragen aan de provincie.
Waanzinnig
Na onderzoek van een archeologisch bureau en de Vrije Universiteit blijkt dat het waarschijnlijk gaat om officiële documenten uit het militaire archief van het Romeinse leger.
''We hebben een deel van het archief te pakken, dat is waanzinnig'', aldus Vos. Het gaat vermoedelijk om testamenten, contracten en schuldverklaringen die in de Rijn zijn gegooid.
Ontcijferen
Het belangrijkste is nu nog: wat stond er precies gekerfd in de plankjes? Een expert aan de Universiteit van Oxford begint binnenkort met het ontcijferen van de teksten.
December volgend jaar komt daar hopelijk iets uit en kan het publiek de grote vondst ook bewonderen.
© ANP
(nu.nl)
Romeinse schrijfplankjes ontdekt in Utrecht
UTRECHT - De provincie Utrecht is sinds vrijdag eigenaar van een unieke archeologische vondst: ruim honderd delen van schrijfplankjes uit de Romeinse tijd.
''Dit is enorm belangrijk voor de wetenschap'', zei archeoloog Wouter Vos tijdens de presentatie van de plankjes.
De houten delen werden gevonden bij het Romeinse fort Fectio in Bunnik. Nog niet eerder werden zo veel stukjes van Romeinse schrijfplanken gevonden op één plek.
''Het is uitermate uniek voor Noordwest-Europa, zo'n grote hoeveelheid op één locatie'', aldus Vos. De verzameling is ook bijzonder omdat veel plankjes nog vrij compleet zijn en redelijk goed bewaard.
Conservering
Die juiste conservering was het werk van twee amateurarcheologen. Zij stuitten 32 jaar geleden al op de Romeinse vondst, maar die werd tot vier jaar geleden niet op waarde geschat.
Volgens Wouter Vos is hun kennis van conserveren, onder water en in de vriezer, van groot belang geweest. ''Anders was dit allemaal verloren gegaan.'' De twee zeggen het een eer te vinden de fragmenten nu over te dragen aan de provincie.
Waanzinnig
Na onderzoek van een archeologisch bureau en de Vrije Universiteit blijkt dat het waarschijnlijk gaat om officiële documenten uit het militaire archief van het Romeinse leger.
''We hebben een deel van het archief te pakken, dat is waanzinnig'', aldus Vos. Het gaat vermoedelijk om testamenten, contracten en schuldverklaringen die in de Rijn zijn gegooid.
Ontcijferen
Het belangrijkste is nu nog: wat stond er precies gekerfd in de plankjes? Een expert aan de Universiteit van Oxford begint binnenkort met het ontcijferen van de teksten.
December volgend jaar komt daar hopelijk iets uit en kan het publiek de grote vondst ook bewonderen.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-07-2010
Inscriptie van 3.400 jaar oud ontdekt in Jeruzalem
In Jeruzalem is onlangs de oudste inscriptie ontdekt die tot dusver in de Heilige Stad gevonden werd. Het gaat om een stukje van een kleitablet dat 3.400 jaar oud is, zo hebben archeologen bekendgemaakt.
Op het fragment van amper 2 centimeter op 2,8 staan letters in Akkadisch spijkerschrift, de taal die toen in de diplomatieke relaties werd gebruikt. De inscriptie getuigt volgens de vorsers van het belang dat Jeruzalem al in het bronzen tijdperk had.
Het fragment werd in het oostelijke deel van de stad gevonden (dat na de oorlog van 1967 door Israël geannexeerd werd). Het is te klein om een volledige zin te ontcijferen, maar volgens assyrioloog Wayne Horowitz van de Hebreeuwse universiteit van Jeruzalem, die belast is met de ontcijfering, geeft de uitstekende kwaliteit van het opschrift aan dat het van de hand van is van "een hoogopgeleid kopiist, waarschijnlijk ten dienste van een koning van Jeruzalem". (belga/gb)
(HLN)
Inscriptie van 3.400 jaar oud ontdekt in Jeruzalem
In Jeruzalem is onlangs de oudste inscriptie ontdekt die tot dusver in de Heilige Stad gevonden werd. Het gaat om een stukje van een kleitablet dat 3.400 jaar oud is, zo hebben archeologen bekendgemaakt.
Op het fragment van amper 2 centimeter op 2,8 staan letters in Akkadisch spijkerschrift, de taal die toen in de diplomatieke relaties werd gebruikt. De inscriptie getuigt volgens de vorsers van het belang dat Jeruzalem al in het bronzen tijdperk had.
Het fragment werd in het oostelijke deel van de stad gevonden (dat na de oorlog van 1967 door Israël geannexeerd werd). Het is te klein om een volledige zin te ontcijferen, maar volgens assyrioloog Wayne Horowitz van de Hebreeuwse universiteit van Jeruzalem, die belast is met de ontcijfering, geeft de uitstekende kwaliteit van het opschrift aan dat het van de hand van is van "een hoogopgeleid kopiist, waarschijnlijk ten dienste van een koning van Jeruzalem". (belga/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-07-2010
Ronde tafel van koning Arthur terecht
Koning Arthur is een figuur uit de Keltische legenden en de Middeleeuwse literatuur van wie de historiciteit niet bevestigd is. In vroege Welshe teksten wordt hij nergens koning genoemd, maar 'leider in de strijd', en in Middeleeuwse teksten wordt hij vaak 'heerser' genoemd. Koning Arthur is in de meeste legenden en verhalen een dappere strijder die de christelijke Britten beschermde voor de binnenvallende heidense Saksers en zijn ridders aan de ronde tafel van Camelot verzamelde. Geschiedkundigen denken nu dat ze de juiste locatie van de ronde tafel van koning Arthur gevonden hebben. Daarmee zou het enigma of de ronde tafel van koning Arthur werkelijk bestond ontraadseld zijn.
Wie dacht dat de ronde tafel van koning Arthur een groot meubelstuk was moeten we onmiddellijk teleurstellen. Geschiedkundigen claimen immers dat de ronde tafel in werkelijkheid de ronde ruimte binnen het voormalig Romeins amfitheater van Chester (Groot-Brittannië) was. Het oorspronkelijke amfitheater van Chester werd in het begin van de eerste eeuw na Christus uit hout opgetrokken en was 75 bij 67 meter groot.
Enkele jaren later werd het houten bouwwerk afgebroken en werd een groter amfitheater - 96 bij 87 meter - van steen gebouwd. Het amfitheater had waarschijnlijk twee verdiepingen, was circa 12 meter hoog en kon 10.000 toeschouwers ontvangen. Koning Arthur zou de 12 meter hoge muren van het amfitheater versterkt hebben om van het gebouw een imposante versterkte burcht te maken.
(Ruïnes van het Romeinse amfitheater in Chester)
Hoewel het al dan niet werkelijk bestaan van koning Arthur het onderwerp blijft van historisch getinte discussies geloven veel geleerden dat Arthur een leidinggevend figuur uit de vijfde of zesde eeuw moet geweest zijn. Dat komt omdat de legenden Arthur over een periode van 40 jaar verbinden met 12 belangrijke veldslagen. En één van zijn belangrijkste overwinningen zou in Chester verwezenlijkt zijn.
Geschiedkundige Chris Gidlow vindt het logisch dat koning Arthur zijn ogen liet vallen op een door de Romeinen achtergelaten bouwwerk, eerder dan een nog van helemaal op de grond op te bouwen Camelot. Volgens Gidlow hebben de allereerste vermeldingen van de ronde tafel in de literatuur het niet over een grote, ronde dinertafel, maar over een trefpunt waar 1.000 mensen tegelijkertijd konden verzamelen.
Het verzamelde bewijsmateriaal van de onderzoekers wordt deze maand onthuld in een speciale documentaire op The History Channel.
(Grenswetenschap)
Ronde tafel van koning Arthur terecht
Koning Arthur is een figuur uit de Keltische legenden en de Middeleeuwse literatuur van wie de historiciteit niet bevestigd is. In vroege Welshe teksten wordt hij nergens koning genoemd, maar 'leider in de strijd', en in Middeleeuwse teksten wordt hij vaak 'heerser' genoemd. Koning Arthur is in de meeste legenden en verhalen een dappere strijder die de christelijke Britten beschermde voor de binnenvallende heidense Saksers en zijn ridders aan de ronde tafel van Camelot verzamelde. Geschiedkundigen denken nu dat ze de juiste locatie van de ronde tafel van koning Arthur gevonden hebben. Daarmee zou het enigma of de ronde tafel van koning Arthur werkelijk bestond ontraadseld zijn.
Wie dacht dat de ronde tafel van koning Arthur een groot meubelstuk was moeten we onmiddellijk teleurstellen. Geschiedkundigen claimen immers dat de ronde tafel in werkelijkheid de ronde ruimte binnen het voormalig Romeins amfitheater van Chester (Groot-Brittannië) was. Het oorspronkelijke amfitheater van Chester werd in het begin van de eerste eeuw na Christus uit hout opgetrokken en was 75 bij 67 meter groot.
Enkele jaren later werd het houten bouwwerk afgebroken en werd een groter amfitheater - 96 bij 87 meter - van steen gebouwd. Het amfitheater had waarschijnlijk twee verdiepingen, was circa 12 meter hoog en kon 10.000 toeschouwers ontvangen. Koning Arthur zou de 12 meter hoge muren van het amfitheater versterkt hebben om van het gebouw een imposante versterkte burcht te maken.
(Ruïnes van het Romeinse amfitheater in Chester)
Hoewel het al dan niet werkelijk bestaan van koning Arthur het onderwerp blijft van historisch getinte discussies geloven veel geleerden dat Arthur een leidinggevend figuur uit de vijfde of zesde eeuw moet geweest zijn. Dat komt omdat de legenden Arthur over een periode van 40 jaar verbinden met 12 belangrijke veldslagen. En één van zijn belangrijkste overwinningen zou in Chester verwezenlijkt zijn.
Geschiedkundige Chris Gidlow vindt het logisch dat koning Arthur zijn ogen liet vallen op een door de Romeinen achtergelaten bouwwerk, eerder dan een nog van helemaal op de grond op te bouwen Camelot. Volgens Gidlow hebben de allereerste vermeldingen van de ronde tafel in de literatuur het niet over een grote, ronde dinertafel, maar over een trefpunt waar 1.000 mensen tegelijkertijd konden verzamelen.
Het verzamelde bewijsmateriaal van de onderzoekers wordt deze maand onthuld in een speciale documentaire op The History Channel.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.duitslandweb.n(...)im+agenten+vrij.htmlquote:Stasi-archief geeft naziverleden geheime dienst vrij
Dossiers leveren nauwelijks nieuwe feiten op, schrijft 'Die Welt'
13-jul-2010Redactie Duitslandweb
Na twintig jaar geeft het Stasi-archief in Berlijn de dossiers vrij over het naziverleden van medewerkers van West-Duitse geheime diensten. Met naam en toenaam worden ze in de Duitse media genoemd. Toch leveren de dossiers nauwelijks nieuwe feiten op, schrijft Die Welt.
Het gaat in totaal om 27 ordners uit de periode 1971-1980. Daarin verzamelde het Ministerium für Staatssicherheit (MfS) zoals de Stasi officieel heette, informatie over de betrokkenheid van medewerkers van de West-Duitse veiligheidsdiensten bij oorlogsmisdaden uit de nazitijd. Tot voor kort golden de documenten als vertrouwelijk.
Volgens de Berliner Zeitung, die inzage kreeg, staan in de ordners de namen van voormalige medewerkers van onder meer de geheime inlichtingendienst, de binnenlandse veiligheidsdienst BND, de militaire contraspionage en de politie van Sleeswijk-Holstein, Hamburg en West-Berlijn.
De Frankfurter Rundschau publiceert de namen van enkele van deze medewerkers en beschrijft hun carrière in het Derde Rijk en de Bondsrepubliek. Sommigen werkten in de oorlog bij concentratiekampen als Dachau en Sachsenhausen of bleken te zijn betrokken bij oorlogsmisdaden in de Sovjet-Unie. Na de oorlog kwamen ze al of niet onder een andere naam bij de West-Duitse veiligheidsdiensten of politie terecht.
BND ontsloeg nazi-medewerkers
De dossiers leveren echter nauwelijks nieuwe informatie op, schrijft Die Welt. Volgens dit dagblad zijn de contacten van de West-Duitse geheime diensten met medewerkers van de veiligheidsdiensten van het Derde Rijk sinds decennia bekend. Al in 1954 publiceerden Engelse kranten hierover de eerste berichten, waarschijnlijk op basis van informatie van de Stasi. De Oost-Duitse geheime dienst speelde wel vaker informatie door naar de Westerse pers om de Bondsrepubliek als het zo uitkwam in diskrediet te brengen.
Nieuw aan de akten is volgens Die Welt dat blijkt dat de binnenlandse veiligheidsdienst maatregelen nam op basis van de informatie over hun geheim agenten. Daarover berichtte de Frankfurter Allgemeine Zeitung voor het eerst in maart van dit jaar. Tussen 1962 en 1965 trok de BND bijvoorbeeld veel van haar eigen medewerkers na en liet er in het diepste geheim minstens 71 gaan. Van hen was bewezen dat ze bij oorlogsmisdaden waren betrokken. Maar volgens Die Welt kunnen het er ook 200 zijn geweest.
Bureaucratisch verzet
De BND kondigde in 2006 aan zelf onderzoek te doen naar het eigen verleden, maar dat is helemaal stil komen te liggen, schrijft de Berliner Zeitung. De historicus die daarvoor was aangenomen, gaf de opdracht in 2008 terug. Hij zei vast te zijn gelopen op bureaucratisch verzet en kreeg nauwelijks inzage in originele documenten.
De Birthler-Behörde of BStU, de instantie die de archieven van de Oost-Duitse geheime dienst de Stasi beheert, geeft de dossiers nu vrij omdat dit in 2000 is afgesproken met het ministerie van Binnenlandse Zaken. Destijds vroeg een journalist voor het eerst inzage in de documenten. Het Stasi-archief mag in sommige gevallen inzage weigeren als het om informatie gaat over medewerkers van veiligheidsdiensten van de overheid, de deelstaten of van bevriende staten.
18e-eeuws schip onder World Trade Centre
AMSTERDAM - Onder de restanten van het World Trade Centre op Manhattan, zijn de overblijfselen van een 18e-eeuws schip aangetroffen. De vondst werd gedaan tijdens de bouw op Ground Zero van een nieuwe parkeergarage.
Volgens archeologen is het bijna tien meter lange vaartuig wellicht gebruikt om land te winnen door de Hudson Rivier te vullen, samen met ander puin.
Ook werd een 45 kilo zwaar anker aangetroffen in de bouwput, waar in 2013 een nieuw World Trade Centre moet worden opgeleverd. De onderzoekers weten echter niet of deze ook bij het schip hoort.
Er worden delen van de vondst naar een laboratorium gestuurd, waar het nader kan worden onderzocht.
De Twin Towers werden op 11 september 2001 verwoest door terroristen. De bouw van het nieuwe WTC, genaamd de Freedom Tower, begon in 2006 en moet in 2013 klaar zijn.
AMSTERDAM - Onder de restanten van het World Trade Centre op Manhattan, zijn de overblijfselen van een 18e-eeuws schip aangetroffen. De vondst werd gedaan tijdens de bouw op Ground Zero van een nieuwe parkeergarage.
Volgens archeologen is het bijna tien meter lange vaartuig wellicht gebruikt om land te winnen door de Hudson Rivier te vullen, samen met ander puin.
Ook werd een 45 kilo zwaar anker aangetroffen in de bouwput, waar in 2013 een nieuw World Trade Centre moet worden opgeleverd. De onderzoekers weten echter niet of deze ook bij het schip hoort.
Er worden delen van de vondst naar een laboratorium gestuurd, waar het nader kan worden onderzocht.
De Twin Towers werden op 11 september 2001 verwoest door terroristen. De bouw van het nieuwe WTC, genaamd de Freedom Tower, begon in 2006 en moet in 2013 klaar zijn.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Wat een plek om een 18e eeuws schip te vindenquote:Op donderdag 15 juli 2010 18:02 schreef Lord_Vetinari het volgende:
18e-eeuws schip onder World Trade Centre
AMSTERDAM - Onder de restanten van het World Trade Centre op Manhattan, zijn de overblijfselen van een 18e-eeuws schip aangetroffen. De vondst werd gedaan tijdens de bouw op Ground Zero van een nieuwe parkeergarage.
Volgens archeologen is het bijna tien meter lange vaartuig wellicht gebruikt om land te winnen door de Hudson Rivier te vullen, samen met ander puin.
Ook werd een 45 kilo zwaar anker aangetroffen in de bouwput, waar in 2013 een nieuw World Trade Centre moet worden opgeleverd. De onderzoekers weten echter niet of deze ook bij het schip hoort.
Er worden delen van de vondst naar een laboratorium gestuurd, waar het nader kan worden onderzocht.
De Twin Towers werden op 11 september 2001 verwoest door terroristen. De bouw van het nieuwe WTC, genaamd de Freedom Tower, begon in 2006 en moet in 2013 klaar zijn.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Op donderdag 15 juli 2010 18:02 schreef Lord_Vetinari het volgende:
18e-eeuws schip onder World Trade Centre
AMSTERDAM - Onder de restanten van het World Trade Centre op Manhattan, zijn de overblijfselen van een 18e-eeuws schip aangetroffen. De vondst werd gedaan tijdens de bouw op Ground Zero van een nieuwe parkeergarage.
Volgens archeologen is het bijna tien meter lange vaartuig wellicht gebruikt om land te winnen door de Hudson Rivier te vullen, samen met ander puin.
Ook werd een 45 kilo zwaar anker aangetroffen in de bouwput, waar in 2013 een nieuw World Trade Centre moet worden opgeleverd. De onderzoekers weten echter niet of deze ook bij het schip hoort.
Er worden delen van de vondst naar een laboratorium gestuurd, waar het nader kan worden onderzocht.
De Twin Towers werden op 11 september 2001 verwoest door terroristen. De bouw van het nieuwe WTC, genaamd de Freedom Tower, begon in 2006 en moet in 2013 klaar zijn.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-07-2010
Unieke hoeves uit midden-bronstijd opgegraven in Sint-Gillis-Waas
Bij archeologische opgravingen aan de ambachtelijke zone Kluizenmolen in Sint-Gillis-Waas ontdekten archeologen paalsporen van drie hoevegebouwen uit de midden-bronstijd. Dat is een primeur voor het Waasland. Over heel Vlaanderen zijn nog maar een tiental van die gebouwen teruggevonden.
1.500 v.C.
"Het blijkt verrassend om drie hoevegebouwen te gaan uit de midden-bronstijd", zegt archeoloog Bart Lauwers van de Archeologische Dienst Waasland. De hoevegebouwen waren twintig meter lang met een rieten dak en randen in vlechtwerk met leem bestreken". Vermoedelijk werden de hoeves tussen 1.500 en 1.100 voor Christus bewoond door landbouwers en veetelers. "Rijk zullen ze niet geweest zijn, want er werden nauwelijks scherven teruggevonden."
Primeur
Het is de eerste keer dat in het Waasland uit die periode vondsten gedaan worden. "In het verleden werden wel al op ruim 70 plaatsen resten van de late bronstijd en de ijzertijd teruggevonden. Bovendien zijn over heel Vlaanderen nog maar een tiental bewoningsresten uit de midden-bronstijd beschreven, wat hier opgegraven wordt, heeft dus zijn wetenschappelijke waarde". Er zijn ook sporen van zeven Gallo-Romeinse hoevegebouwen, met bijgebouwtjes, twee waterputten en crematiegraven op de zandrug teruggevonden. Die vondsten worden teruggebracht tot de eerste en tweede eeuw na Christus.
Dinsdag 20 juli van 16 tot 19 uur zijn de opgravingen te bekijken aan de Reepstraat in Sint-Gillis-Waas. (belga/ep)
(HLN)
Unieke hoeves uit midden-bronstijd opgegraven in Sint-Gillis-Waas
Bij archeologische opgravingen aan de ambachtelijke zone Kluizenmolen in Sint-Gillis-Waas ontdekten archeologen paalsporen van drie hoevegebouwen uit de midden-bronstijd. Dat is een primeur voor het Waasland. Over heel Vlaanderen zijn nog maar een tiental van die gebouwen teruggevonden.
1.500 v.C.
"Het blijkt verrassend om drie hoevegebouwen te gaan uit de midden-bronstijd", zegt archeoloog Bart Lauwers van de Archeologische Dienst Waasland. De hoevegebouwen waren twintig meter lang met een rieten dak en randen in vlechtwerk met leem bestreken". Vermoedelijk werden de hoeves tussen 1.500 en 1.100 voor Christus bewoond door landbouwers en veetelers. "Rijk zullen ze niet geweest zijn, want er werden nauwelijks scherven teruggevonden."
Primeur
Het is de eerste keer dat in het Waasland uit die periode vondsten gedaan worden. "In het verleden werden wel al op ruim 70 plaatsen resten van de late bronstijd en de ijzertijd teruggevonden. Bovendien zijn over heel Vlaanderen nog maar een tiental bewoningsresten uit de midden-bronstijd beschreven, wat hier opgegraven wordt, heeft dus zijn wetenschappelijke waarde". Er zijn ook sporen van zeven Gallo-Romeinse hoevegebouwen, met bijgebouwtjes, twee waterputten en crematiegraven op de zandrug teruggevonden. Die vondsten worden teruggebracht tot de eerste en tweede eeuw na Christus.
Dinsdag 20 juli van 16 tot 19 uur zijn de opgravingen te bekijken aan de Reepstraat in Sint-Gillis-Waas. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-07-2010
Eeuwenoude diersoort ontdekt
Een groep Australische wetenschappers heeft een aantal prehistorische diersoorten ontdekt, die onder het Great Barrier Reef leven. Bij het onderzoek werd gebruikgemaakt van een camera die geschikt was om de donkere oceaanbodem af te speuren.
De dieren leven op 1400 meter onder het zeeniveau. Op deze diepte kan geen zonlicht komen. Onder de nieuw ontdekte diersoorten is onder meer een prehistorische haai.
Volgens onderzoeksleider Justin Marshall was het onderzoek nodig in verband met recente ongelukken waarbij olie in het Great Barrier Reef terechtkwam en de opwarming van de aarde. Die bedreigen het gebied van 345.000 vierkante kilometer, een van de belangrijkste toeristische attracties van Australië.
De camera gaat nu naar de Golf van Mexico om te onderzoeken wat de gevolgen zijn van het olielek op het zeeleven daar. Tientallen miljoenen liters ruwe olie zijn sinds 20 april in zee gestroomd en honderden kilometers Amerikaanse kustlijn zijn vervuild.
(depers.nl)
Eeuwenoude diersoort ontdekt
Een groep Australische wetenschappers heeft een aantal prehistorische diersoorten ontdekt, die onder het Great Barrier Reef leven. Bij het onderzoek werd gebruikgemaakt van een camera die geschikt was om de donkere oceaanbodem af te speuren.
De dieren leven op 1400 meter onder het zeeniveau. Op deze diepte kan geen zonlicht komen. Onder de nieuw ontdekte diersoorten is onder meer een prehistorische haai.
Volgens onderzoeksleider Justin Marshall was het onderzoek nodig in verband met recente ongelukken waarbij olie in het Great Barrier Reef terechtkwam en de opwarming van de aarde. Die bedreigen het gebied van 345.000 vierkante kilometer, een van de belangrijkste toeristische attracties van Australië.
De camera gaat nu naar de Golf van Mexico om te onderzoeken wat de gevolgen zijn van het olielek op het zeeleven daar. Tientallen miljoenen liters ruwe olie zijn sinds 20 april in zee gestroomd en honderden kilometers Amerikaanse kustlijn zijn vervuild.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
VENLO - Romeins Venlo is ouder dan het Romeinse Nijmegen. Dat blijkt volgens de gemeente Venlo uit járenlang archeologisch onderzoek aan de Maasboulevard in het Limburgse Maasstadje. De resultaten daarvan zijn vandaag gepresenteerd in een omvangrijk rapport. Maar wacht tot je hoort wat het doorslaggevende argument was...
Eerst toch even vermelden dat het hier gaat om het grootste archeologische onderzoek ooit uitgevoerd in de stad. "De oudste munten in Nijmegen dateren uit 19 voor Christus", aldus de Venlose stadsarcheoloog Maarten Dolmans. "In Venlo zijn naast een munt uit dat jaar ook oudere Keltische munten gevonden, waarvan bekend is dat ze gebruikt werden als betaalmiddel voor de soldaten." Het oudste Romeinse aardewerk in Venlo komt overeen met het oudste aardewerk in Nijmegen.
Conclusie van het omvangrijke archeologische onderzoek: beide steden stammen ongeveer uit dezelfde tijd. En tóch staat het voor de Venlose archeologen vast dat de Romeinen eerder in Venlo rondliepen dan in Nijmegen. Hoe zij daar dan zo zeker van zijn? Wel: "omdat de Romeinen uit het zuiden, en dus eerst in Venlo kwamen". Even kort door de bocht: járenlang archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat Venlo zuidelijker ligt dan Nijmegen. Geen speld tussen te krijgen.
Nijmegen in de tegenaanval
De reactie van het noordelijke Nijmegen liet niet lang op zich wachten: Nijmegen blijft de titel 'oudste stad van Nederland' claimen. Dat staat volgens de gemeente Nijmegen onomstotelijk vast. Die Keltische munten zijn volgens de Nijmeegse stadsarcheoloog ook in grote aantallen in Nijmegen gevonden. "De Waalstad kreeg in 17 na Christus een godenpijler van de Romeinse keizer en in 100 na Christus verleende keizer Trajanus de stad stadsrechten. Daarmee staat vast dat Nijmegen de eerste was", klinkt het vanuit het hoge noorden bitsig.
Nijmegen lag eerder al overhoop met Maastricht over de claim 'oudste stad van Nederland'. Die strijd werd beslecht in het voordeel van de Gelderse stad. Maar de Waalstad blijft dus een belegerde stad. (ANP)
----------------
Tsja, Venlo. De thuisstad van Wilders, dus dan weet je wat een simpele zielen er wonen. Ze kwamen uit het zuiden dus waren ze eerder hier...
Eerst toch even vermelden dat het hier gaat om het grootste archeologische onderzoek ooit uitgevoerd in de stad. "De oudste munten in Nijmegen dateren uit 19 voor Christus", aldus de Venlose stadsarcheoloog Maarten Dolmans. "In Venlo zijn naast een munt uit dat jaar ook oudere Keltische munten gevonden, waarvan bekend is dat ze gebruikt werden als betaalmiddel voor de soldaten." Het oudste Romeinse aardewerk in Venlo komt overeen met het oudste aardewerk in Nijmegen.
Conclusie van het omvangrijke archeologische onderzoek: beide steden stammen ongeveer uit dezelfde tijd. En tóch staat het voor de Venlose archeologen vast dat de Romeinen eerder in Venlo rondliepen dan in Nijmegen. Hoe zij daar dan zo zeker van zijn? Wel: "omdat de Romeinen uit het zuiden, en dus eerst in Venlo kwamen". Even kort door de bocht: járenlang archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat Venlo zuidelijker ligt dan Nijmegen. Geen speld tussen te krijgen.
Nijmegen in de tegenaanval
De reactie van het noordelijke Nijmegen liet niet lang op zich wachten: Nijmegen blijft de titel 'oudste stad van Nederland' claimen. Dat staat volgens de gemeente Nijmegen onomstotelijk vast. Die Keltische munten zijn volgens de Nijmeegse stadsarcheoloog ook in grote aantallen in Nijmegen gevonden. "De Waalstad kreeg in 17 na Christus een godenpijler van de Romeinse keizer en in 100 na Christus verleende keizer Trajanus de stad stadsrechten. Daarmee staat vast dat Nijmegen de eerste was", klinkt het vanuit het hoge noorden bitsig.
Nijmegen lag eerder al overhoop met Maastricht over de claim 'oudste stad van Nederland'. Die strijd werd beslecht in het voordeel van de Gelderse stad. Maar de Waalstad blijft dus een belegerde stad. (ANP)
----------------
Tsja, Venlo. De thuisstad van Wilders, dus dan weet je wat een simpele zielen er wonen. Ze kwamen uit het zuiden dus waren ze eerder hier...
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
edit
[ Bericht 97% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 17-07-2010 13:02:51 ]
[ Bericht 97% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 17-07-2010 13:02:51 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
oops, ik was nog niet goed wakker denk ikquote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:42 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Um, EFM? Kijk eens 1 post boven je
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-07-2010
Duikers vinden 200 jaar oude én drinkbare champagne in Oostzee
In een scheepswrak in de Oostzee hebben duikers 30 flessen 200 jaar oude champagne gevonden. Het gaat wellicht om de oudste, drinkbare champagne van een jaar tussen 1782 en 1788. De bubbels, meer dan waarschijnlijk van het merk Veuve Clicquot, smaken "fabuleus", zegt een duiker.
Een team van Zweedse duikers vond de flessen op 55 meter diepte, nabij het eiland Aland in de Baltische Zee (of Oostzee). De ontdekking dateert van 6 juli, maar wordt pas nu bekendgemaakt.
Twee eeuwen op zeebodem
De flessen champagne lagen meer dan twee eeuwen op de bodem van de zee in ideale omstandigheden: koude temperatuur en weinig licht. Volgens een wijnexpert die de bubbels al heeft geproefd, is de smaak "fabuleus". Het zou gaan om de oudste, nog drinkbare champagne.
Christian Ekström, de duikinstructeur van het team, heeft al contact gehad met het champagnehuis Moët & Chandon en volgens de experts is het 98 procent zeker dat het om Veuve Clicquot gaat.
50.000 euro per fles
Volgens de archieven van Moët & Chandon dateren de flessen van de jaren 1782 à 1788. "De productie van Veuve Clicquot startte in 1772, maar lag dan 10 jaar stil. Tijdens de Franse Revolutie in 1789 werd er ook geen champagne geproduceerd. De flessen dateren dus van een jaar tussen 1782 en 1788", zegt de deskundige. Een fles zou momenteel 50.000 euro waard zijn. (belga/vsv)
(HLN)
Duikers vinden 200 jaar oude én drinkbare champagne in Oostzee
In een scheepswrak in de Oostzee hebben duikers 30 flessen 200 jaar oude champagne gevonden. Het gaat wellicht om de oudste, drinkbare champagne van een jaar tussen 1782 en 1788. De bubbels, meer dan waarschijnlijk van het merk Veuve Clicquot, smaken "fabuleus", zegt een duiker.
Een team van Zweedse duikers vond de flessen op 55 meter diepte, nabij het eiland Aland in de Baltische Zee (of Oostzee). De ontdekking dateert van 6 juli, maar wordt pas nu bekendgemaakt.
Twee eeuwen op zeebodem
De flessen champagne lagen meer dan twee eeuwen op de bodem van de zee in ideale omstandigheden: koude temperatuur en weinig licht. Volgens een wijnexpert die de bubbels al heeft geproefd, is de smaak "fabuleus". Het zou gaan om de oudste, nog drinkbare champagne.
Christian Ekström, de duikinstructeur van het team, heeft al contact gehad met het champagnehuis Moët & Chandon en volgens de experts is het 98 procent zeker dat het om Veuve Clicquot gaat.
50.000 euro per fles
Volgens de archieven van Moët & Chandon dateren de flessen van de jaren 1782 à 1788. "De productie van Veuve Clicquot startte in 1772, maar lag dan 10 jaar stil. Tijdens de Franse Revolutie in 1789 werd er ook geen champagne geproduceerd. De flessen dateren dus van een jaar tussen 1782 en 1788", zegt de deskundige. Een fles zou momenteel 50.000 euro waard zijn. (belga/vsv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zeker een kleintje ipv een megalodon?quote:Op vrijdag 16 juli 2010 08:48 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Een groep Australische wetenschappers heeft een aantal prehistorische diersoorten ontdekt, die onder het Great Barrier Reef leven. Bij het onderzoek werd gebruikgemaakt van een camera die geschikt was om de donkere oceaanbodem af te speuren.
De dieren leven op 1400 meter onder het zeeniveau. Op deze diepte kan geen zonlicht komen. Onder de nieuw ontdekte diersoorten is onder meer een prehistorische haai.
My mother was a drug addict. When she got pregnant, she took more drugs. She even tried to kill me inside her with a coat hanger, but I survived. I was born blind as a result, but my mother didn't care. She overdosed choking on her own vomit.
Britse historicus struikelt over ijdelheid
AMSTERDAM - AMSTERDAM De beroemde Britse historicus Orlando Figes is het slachtoffer geworden van zijn ijdelheid. Figes, die faam verwierf met een aantal geschiedwerken over Rusland, moet smartegeld betalen aan een paar collega’s die hij anoniem had afgekraakt.
Figes, auteur van bekroonde geschiedenisboeken als Natasja’s Dans en Fluisteraars – leven onder Stalin, moest eerder toegeven dat hij onder een pseudoniem zijn eigen werk had aangeprezen op de website van de internetboekhandel Amazon. Werken van sommige van zijn collega’s kraakte hij meedogenloos af.
Een van zijn slachtoffers was de Ruslandkenner Rachel Polonsky, die onlangs Molotov’s Magic Lantern publiceerde. In de recensie werd het boek ‘pretentieus’ en ‘bijna niet te volgen’ genoemd. Volgens de anonieme recensent was het ‘onbegrijpelijk’ dat de uitgever het boek ooit had gepubliceerd.
Onder het pseudoniem ‘historian’ fileerde Figes ook het werk van Robert Service, een collega-historicus die verscheidene boeken over Rusland heeft geschreven. ‘Afschuwelijk’, was zijn oordeel over het meest recente werk van Service.
Polonsky kreeg argwaan en kwam er via de IP-adressen van de anonieme recensent achter dat deze aan de Universiteit van Londen werkte. Daar is Figes hoogleraar Oost-Europese geschiedenis.
Toen The Times Literary Supplement in een artikel suggereerde dat Figes wel eens achter de neprecensies zou kunnen zitten, reageerde de historicus als door een wesp gestoken. Hij eiste een rectificatie en dreigde met juridische stappen tegen collega’s die hem ervan betichtten de vernietigende recensies te hebben geschreven.
Kort daarna nam Figes’ echtgenote, een advocate, alle schuld op zich. Zij zou de recensies geschreven hebben. Uiteindelijk moest de 50-jarige Figes echter erkennen dat de anonieme recensies van zijn hand waren.
In een schikking met Polonsky en Service heeft Figes nu zijn verontschuldigingen aangeboden en toegezegd dat hij de kosten zal betalen van de rechtzaak die zij tegen hem hadden aangespannen. Ook krijgen zij een onbekend bedrag aan smartegeld van hun beroemde collega. Sinds het uitbreken van het schandaal is Figes met ziekteverlof. Het is nog onduidelijk of hij zijn aanstelling aan het Birkbeck College zal behouden.
http://www.vkgeschiedenis(...)ines/artikel/1401709
AMSTERDAM - AMSTERDAM De beroemde Britse historicus Orlando Figes is het slachtoffer geworden van zijn ijdelheid. Figes, die faam verwierf met een aantal geschiedwerken over Rusland, moet smartegeld betalen aan een paar collega’s die hij anoniem had afgekraakt.
Figes, auteur van bekroonde geschiedenisboeken als Natasja’s Dans en Fluisteraars – leven onder Stalin, moest eerder toegeven dat hij onder een pseudoniem zijn eigen werk had aangeprezen op de website van de internetboekhandel Amazon. Werken van sommige van zijn collega’s kraakte hij meedogenloos af.
Een van zijn slachtoffers was de Ruslandkenner Rachel Polonsky, die onlangs Molotov’s Magic Lantern publiceerde. In de recensie werd het boek ‘pretentieus’ en ‘bijna niet te volgen’ genoemd. Volgens de anonieme recensent was het ‘onbegrijpelijk’ dat de uitgever het boek ooit had gepubliceerd.
Onder het pseudoniem ‘historian’ fileerde Figes ook het werk van Robert Service, een collega-historicus die verscheidene boeken over Rusland heeft geschreven. ‘Afschuwelijk’, was zijn oordeel over het meest recente werk van Service.
Polonsky kreeg argwaan en kwam er via de IP-adressen van de anonieme recensent achter dat deze aan de Universiteit van Londen werkte. Daar is Figes hoogleraar Oost-Europese geschiedenis.
Toen The Times Literary Supplement in een artikel suggereerde dat Figes wel eens achter de neprecensies zou kunnen zitten, reageerde de historicus als door een wesp gestoken. Hij eiste een rectificatie en dreigde met juridische stappen tegen collega’s die hem ervan betichtten de vernietigende recensies te hebben geschreven.
Kort daarna nam Figes’ echtgenote, een advocate, alle schuld op zich. Zij zou de recensies geschreven hebben. Uiteindelijk moest de 50-jarige Figes echter erkennen dat de anonieme recensies van zijn hand waren.
In een schikking met Polonsky en Service heeft Figes nu zijn verontschuldigingen aangeboden en toegezegd dat hij de kosten zal betalen van de rechtzaak die zij tegen hem hadden aangespannen. Ook krijgen zij een onbekend bedrag aan smartegeld van hun beroemde collega. Sinds het uitbreken van het schandaal is Figes met ziekteverlof. Het is nog onduidelijk of hij zijn aanstelling aan het Birkbeck College zal behouden.
http://www.vkgeschiedenis(...)ines/artikel/1401709
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
LONDEN - Het kunstgebit van de Britse oud-premier Winston Churchill is binnenkort te koop. Het met goud bewerkte gebit zou tussen de 4000 en 5000 pond waard zijn, schat Keys Auctioneers.
Dit meldt De Pers vandaag.
Het kunstgebit is speciaal ontworpen om Churchills typische manier van praten te behouden. Churchill ontwikkelde zijn aparte uitspraak van de Engelse taal omdat hij als kind sliste. (EBO)
Dit meldt De Pers vandaag.
Het kunstgebit is speciaal ontworpen om Churchills typische manier van praten te behouden. Churchill ontwikkelde zijn aparte uitspraak van de Engelse taal omdat hij als kind sliste. (EBO)
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
15-07-2010
Remote-sensing in archeologie
Indiana Jones look-a-likes ploeteren maanden lang minutieus aan een skelet, gewapend met tandenborstels. Toegegeven, in het verleden was archeologie inderdaad wat ambachtelijk. Maar tijden zijn veranderd. Archeologie maakt een high-tech inhaalslag. Vanuit verschillende disciplines ontstaan innovatieve onderzoeksmethodes die de collectie van archeologische technieken uitbreiden.
Afbeelding: © VB Ecoflight
In het Limburgse luchtruim zweeft een klein vliegtuigje met een speciale missie: het opsporen van de verdedigingslinie rondom het Genneperhuis. Speciale camera’s maken foto’s van het landschap. ’Niets bijzonders,’ zou je denken, ‘dat doet Google ook’. Maar deze camera’s fotograferen wat wij met ons blote oog niet kunnen zien: nabij-infrarood licht dat bomen en planten uitstralen. Als de vliegtuigjes weer veilig aan de grond zijn, worden de foto’s met behulp van de computer geanalyseerd. Op de kleurige landschapsfoto’s zijn de kronkelige patronen van de linie te ontwaren. Archeologische sporen, gevonden zonder dat er een schep aan te pas komt.
Archeologisch vooronderzoek
Het heeft altijd tot de verbeelding gesproken: hoe weten archeologen nou waar ze moeten graven? Normaal gesproken wordt een opgraving vooraf gegaan door een uitgebreid ‘bureau-onderzoek’ naar o.a. archieven en historische documenten. Na dit bureau-onderzoek gaat men het veld in om steekproefsgewijs grondboringen te verrichten. Op vaste afstanden van elkaar zetten archeologen de boor in de grond om vermoede vondsten te bevestigen of te ontkrachten. Het nadeel is dat booronderzoek redelijk arbeidsintensief is, en er soms archeologische sporen over het hoofd worden gezien. Met ‘remote-sensing’ (letterlijk ‘op afstand waarnemen’) kan dit vooronderzoek mogelijk een stuk efficiënter worden aangepakt.
Multispectrale luchtfotografie
Maar hoe kan je dan aan de hand van luchtfoto’s archeologische sporen onder de grond zichtbaar maken? Dat zit zo: bomen en planten stralen een onzichtbaar licht uit dat we ‘nabij-infrarood’ noemen. Stel nou dat de bodem erg droog is, of juist te nat, dan heeft dit invloed op de aard van het nabij-infrarode licht dat de gewassen die daar groeien uitstralen. Ook als de plantenwortels niet voldoende ruimte krijgen om te groeien, omdat zij bijvoorbeeld belemmerd worden door archeologische sporen in de grond, heeft dit invloed op het nabij-infrarode licht dat de planten uitstralen. Op deze manier zijn patronen te ontdekken in de vegetatie waardoor we archeologische sporen in een vroeg stadium van het onderzoek kunnen ontdekken.
Luchtfoto van een akker in Limburg. Afbeelding: © Google Earth
.Dit is hetzelfde terrein als de luchtfoto hierboven, maar deze foto is geoptimaliseerd. Op deze multispectrale foto zie je de patronen van verkleuring door het nabij-infrarode licht. Afbeelding: © VB
Ecoflight
.“Multispectrale luchtfotografie is geen vervanging van het verkennende booronderzoek van archeologen. Het is bedoeld om het archeologische vooronderzoek efficiënter te maken”, benadrukt Rick Ghauharali van VB Ecoflight, een bedrijf gespecialiseerd in remote-sensing technieken. "Zeker wanneer er grote gebieden moeten worden onderzocht kan multispectrale luchtfotografie helpen om gericht booronderzoek te plannen, en zo ook eventueel grote gebieden van onderzoek uit te sluiten.”
Speuren naar de Limes
Momenteel werkt VB Ecoflight aan het opsporen van de Limes (Romeinse grensweg) bij Odijk en Bunnik met behulp van multispectrale luchtfotografie. Stel nou dat er zich een Romeinse weg bevindt onder de oppervlakte van het veld, dan heeft de weg het lokale milieu van de wortels daar beïnvloed. Dit zal dan zichtbaar zijn op de foto’s. De verwachtingen zijn hooggespannen, want een mogelijke vondst van de Limes bij Odijk en Bunnik is historisch gezien van groot belang; namelijk het bepalen van de exacte grens van het Romeinse rijk.
Er zit echter ook een kanttekening aan deze methode. Wat als de vegetatie in kwestie niet diep wortelt, maar de archeologische resten wel diep liggen? “Dan zie je op de multispectrale foto’s inderdaad geen verkleuring,” zegt Rick. “Maar elke situatie vraagt om een specifieke benadering. Wanneer je de aard kent van de archeologie waar je naar zoekt, weet je ook welke remote-sensing techniek je het best kunt inzetten.”
LIDAR en radar
Er is namelijk nog meer technische zegen van boven te verwachten. Dezelfde vliegtuigjes die worden gebruikt voor multispectrale luchtfotografie kunnen ook uitgerust worden met LIDAR. LIDAR, soms ook wel ‘laseroptimetrie’ genoemd, maakt gebruik van laserstralen. Deze laser zendt pulsjes uit naar het aardoppervlak. Als je heel nauwkeurig de tijd tussen het zenden en het terug ontvangen van het pulsje meet, kun je uitrekenen wat de afstand is tussen het vliegtuig en het aardoppervlak. Rekening houdend met de hoogte van het vliegtuig, kan men op deze manier de ruimtelijke vormen van het aardoppervlak berekenen. Dit kan met een nauwkeurigheid van 15 centimeter. Deze techniek kan door archeologen worden toegepast bij bijvoorbeeld het opsporen van kreekpatronen en oude waterlopen. Het gaat hierbij puur om het hoogteverschil in het land. Een hoogteverschil dat veelal niet zichtbaar is als je in het veld staat.
LIDAR heeft echter ook een nadeel; de laser-pulsjes gaan bijvoorbeeld slechts gedeeltelijk door de bladeren van bomen heen. De bladeren verzwakken het signaal. Dit fenomeen noemen we ‘laserschaduw’. Je kunt hierdoor eigenlijk niet goed zien wat er zich onder de boom bevindt. “Radar-technieken bieden hiervoor een oplossing”, zegt Rick. "Radar werkt ongeveer op dezelfde manier, alleen dan met radiogolven. Deze radiogolven kunnen wel “door bomen heen kijken”. Deze techniek is in Nederland echter nog niet volledig ingeburgerd."
Geofysica
Remote-sensing is niet per se beperkt tot waarnemen op grote hoogtes. “Alhoewel dat uiteraard afhankelijk is van je definitie van remote-sensing”, glimlacht Rick. "Er zijn bepaalde technieken in de geofysica die naar mijn mening ook onder remote-sensing vallen maar niet vanuit de lucht gebeuren, maar gewoon op de grond. Zoals bijvoobeeld ‘Ground Penetrating Radar’ ( GPR ), ‘bodemweerstandsmetingen’ (analyse van de bodemsamenstelling), en ‘radioactiviteitsmetingen’ (analyse van de aard van de bodem). Net als de eerder genoemde technieken vanuit de lucht, meet je hierbij namelijk ook niet direct het fenomeen waarin je geïnteresseerd bent. Je doet eerst vanaf een kleine afstand metingen, en komt na analyse van je gegevens pas tot interpretatie van je fenomeen.
Het bodemarchief
Remote sensing geeft ons een kijkje in de grond zonder dat we het bodemarchief hoeven te verstoren. Het nadeel van opgraven is namelijk dat het maar één keer kan. Zodra we de schep in de grond zetten verwoesten we lagen van eeuwenoude archeologische sporen. Niet alleen omdat we de grond omwoelen, maar ook omdat de sporen in aanraking komen met zonlicht, zuurstof en bacteriën. Het beleid vanuit de overheid is daarom archeologie zoveel mogelijk onaangetast te laten zitten in de grond (behoud in situ). Dit is de beste methode van conservering, totdat de techniek ons in de toekomst van nóg betere methodes van opgraven voorziet.
Remote-sensing heeft naast het verhogen van de efficiëntie van het archeologische vooronderzoek dus nog een voordeel: het bodemarchief blijft intact. Zonder te graven kunnen we met behulp van deze technieken uitspraak doen over mogelijke archeologische sporen. We kunnen een kijkje nemen in de grond, zonder de perfecte staat van conservering waarin het nu ligt aan te tasten.
(Kennislink)
Remote-sensing in archeologie
Indiana Jones look-a-likes ploeteren maanden lang minutieus aan een skelet, gewapend met tandenborstels. Toegegeven, in het verleden was archeologie inderdaad wat ambachtelijk. Maar tijden zijn veranderd. Archeologie maakt een high-tech inhaalslag. Vanuit verschillende disciplines ontstaan innovatieve onderzoeksmethodes die de collectie van archeologische technieken uitbreiden.
Afbeelding: © VB Ecoflight
In het Limburgse luchtruim zweeft een klein vliegtuigje met een speciale missie: het opsporen van de verdedigingslinie rondom het Genneperhuis. Speciale camera’s maken foto’s van het landschap. ’Niets bijzonders,’ zou je denken, ‘dat doet Google ook’. Maar deze camera’s fotograferen wat wij met ons blote oog niet kunnen zien: nabij-infrarood licht dat bomen en planten uitstralen. Als de vliegtuigjes weer veilig aan de grond zijn, worden de foto’s met behulp van de computer geanalyseerd. Op de kleurige landschapsfoto’s zijn de kronkelige patronen van de linie te ontwaren. Archeologische sporen, gevonden zonder dat er een schep aan te pas komt.
Archeologisch vooronderzoek
Het heeft altijd tot de verbeelding gesproken: hoe weten archeologen nou waar ze moeten graven? Normaal gesproken wordt een opgraving vooraf gegaan door een uitgebreid ‘bureau-onderzoek’ naar o.a. archieven en historische documenten. Na dit bureau-onderzoek gaat men het veld in om steekproefsgewijs grondboringen te verrichten. Op vaste afstanden van elkaar zetten archeologen de boor in de grond om vermoede vondsten te bevestigen of te ontkrachten. Het nadeel is dat booronderzoek redelijk arbeidsintensief is, en er soms archeologische sporen over het hoofd worden gezien. Met ‘remote-sensing’ (letterlijk ‘op afstand waarnemen’) kan dit vooronderzoek mogelijk een stuk efficiënter worden aangepakt.
Multispectrale luchtfotografie
Maar hoe kan je dan aan de hand van luchtfoto’s archeologische sporen onder de grond zichtbaar maken? Dat zit zo: bomen en planten stralen een onzichtbaar licht uit dat we ‘nabij-infrarood’ noemen. Stel nou dat de bodem erg droog is, of juist te nat, dan heeft dit invloed op de aard van het nabij-infrarode licht dat de gewassen die daar groeien uitstralen. Ook als de plantenwortels niet voldoende ruimte krijgen om te groeien, omdat zij bijvoorbeeld belemmerd worden door archeologische sporen in de grond, heeft dit invloed op het nabij-infrarode licht dat de planten uitstralen. Op deze manier zijn patronen te ontdekken in de vegetatie waardoor we archeologische sporen in een vroeg stadium van het onderzoek kunnen ontdekken.
Luchtfoto van een akker in Limburg. Afbeelding: © Google Earth
.Dit is hetzelfde terrein als de luchtfoto hierboven, maar deze foto is geoptimaliseerd. Op deze multispectrale foto zie je de patronen van verkleuring door het nabij-infrarode licht. Afbeelding: © VB
Ecoflight
.“Multispectrale luchtfotografie is geen vervanging van het verkennende booronderzoek van archeologen. Het is bedoeld om het archeologische vooronderzoek efficiënter te maken”, benadrukt Rick Ghauharali van VB Ecoflight, een bedrijf gespecialiseerd in remote-sensing technieken. "Zeker wanneer er grote gebieden moeten worden onderzocht kan multispectrale luchtfotografie helpen om gericht booronderzoek te plannen, en zo ook eventueel grote gebieden van onderzoek uit te sluiten.”
Speuren naar de Limes
Momenteel werkt VB Ecoflight aan het opsporen van de Limes (Romeinse grensweg) bij Odijk en Bunnik met behulp van multispectrale luchtfotografie. Stel nou dat er zich een Romeinse weg bevindt onder de oppervlakte van het veld, dan heeft de weg het lokale milieu van de wortels daar beïnvloed. Dit zal dan zichtbaar zijn op de foto’s. De verwachtingen zijn hooggespannen, want een mogelijke vondst van de Limes bij Odijk en Bunnik is historisch gezien van groot belang; namelijk het bepalen van de exacte grens van het Romeinse rijk.
Er zit echter ook een kanttekening aan deze methode. Wat als de vegetatie in kwestie niet diep wortelt, maar de archeologische resten wel diep liggen? “Dan zie je op de multispectrale foto’s inderdaad geen verkleuring,” zegt Rick. “Maar elke situatie vraagt om een specifieke benadering. Wanneer je de aard kent van de archeologie waar je naar zoekt, weet je ook welke remote-sensing techniek je het best kunt inzetten.”
LIDAR en radar
Er is namelijk nog meer technische zegen van boven te verwachten. Dezelfde vliegtuigjes die worden gebruikt voor multispectrale luchtfotografie kunnen ook uitgerust worden met LIDAR. LIDAR, soms ook wel ‘laseroptimetrie’ genoemd, maakt gebruik van laserstralen. Deze laser zendt pulsjes uit naar het aardoppervlak. Als je heel nauwkeurig de tijd tussen het zenden en het terug ontvangen van het pulsje meet, kun je uitrekenen wat de afstand is tussen het vliegtuig en het aardoppervlak. Rekening houdend met de hoogte van het vliegtuig, kan men op deze manier de ruimtelijke vormen van het aardoppervlak berekenen. Dit kan met een nauwkeurigheid van 15 centimeter. Deze techniek kan door archeologen worden toegepast bij bijvoorbeeld het opsporen van kreekpatronen en oude waterlopen. Het gaat hierbij puur om het hoogteverschil in het land. Een hoogteverschil dat veelal niet zichtbaar is als je in het veld staat.
LIDAR heeft echter ook een nadeel; de laser-pulsjes gaan bijvoorbeeld slechts gedeeltelijk door de bladeren van bomen heen. De bladeren verzwakken het signaal. Dit fenomeen noemen we ‘laserschaduw’. Je kunt hierdoor eigenlijk niet goed zien wat er zich onder de boom bevindt. “Radar-technieken bieden hiervoor een oplossing”, zegt Rick. "Radar werkt ongeveer op dezelfde manier, alleen dan met radiogolven. Deze radiogolven kunnen wel “door bomen heen kijken”. Deze techniek is in Nederland echter nog niet volledig ingeburgerd."
Geofysica
Remote-sensing is niet per se beperkt tot waarnemen op grote hoogtes. “Alhoewel dat uiteraard afhankelijk is van je definitie van remote-sensing”, glimlacht Rick. "Er zijn bepaalde technieken in de geofysica die naar mijn mening ook onder remote-sensing vallen maar niet vanuit de lucht gebeuren, maar gewoon op de grond. Zoals bijvoobeeld ‘Ground Penetrating Radar’ ( GPR ), ‘bodemweerstandsmetingen’ (analyse van de bodemsamenstelling), en ‘radioactiviteitsmetingen’ (analyse van de aard van de bodem). Net als de eerder genoemde technieken vanuit de lucht, meet je hierbij namelijk ook niet direct het fenomeen waarin je geïnteresseerd bent. Je doet eerst vanaf een kleine afstand metingen, en komt na analyse van je gegevens pas tot interpretatie van je fenomeen.
Het bodemarchief
Remote sensing geeft ons een kijkje in de grond zonder dat we het bodemarchief hoeven te verstoren. Het nadeel van opgraven is namelijk dat het maar één keer kan. Zodra we de schep in de grond zetten verwoesten we lagen van eeuwenoude archeologische sporen. Niet alleen omdat we de grond omwoelen, maar ook omdat de sporen in aanraking komen met zonlicht, zuurstof en bacteriën. Het beleid vanuit de overheid is daarom archeologie zoveel mogelijk onaangetast te laten zitten in de grond (behoud in situ). Dit is de beste methode van conservering, totdat de techniek ons in de toekomst van nóg betere methodes van opgraven voorziet.
Remote-sensing heeft naast het verhogen van de efficiëntie van het archeologische vooronderzoek dus nog een voordeel: het bodemarchief blijft intact. Zonder te graven kunnen we met behulp van deze technieken uitspraak doen over mogelijke archeologische sporen. We kunnen een kijkje nemen in de grond, zonder de perfecte staat van conservering waarin het nu ligt aan te tasten.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-07-2010
Begraafplaats ontdekt op grond van Belg in Costa Rica
Op het terrein van een Belgische vrouw in Costa Rica heeft een team archeologen een zeldzame, inheemse begraafplaats ontdekt. De archeologen vonden er overblijfselen die van 1.100 voor Christus zouden dateren. Dat staat te lezen op de lokale nieuwswebsite Ticotimes.net.
Op het terrein, zo'n vierhonderd vierkante meter groot, nabij Tres Ríos werd de site met 32 graven gevonden. Tot nu toe konden de archeologen al de resten van 26 mensen, onder wie volwassenen, maar ook kinderen, blootleggen.
Zoals ooit in Costa Rica gebruikelijk was, werden de beenderen eerst in stukjes gebroken vooraleer ze begraven werden. Maritza Gutierrez, die de leiding heeft over de opgraving, is nog niet zeker om welk inheems volk het precies gaat.
Daarnaast werden 98 voorwerpen uit keramiek, zoals potten en kommen, gevonden.
Bouwvergunning
Volgens de nieuwswebsite was het de Belgische vrouw die vroeg om een studie uit te voeren om zo haar bouwvergunning niet kwijt te spelen. Als bouwmannen aanwijzingen vinden van een archeologische site, moeten de werken stilgelegd worden zodat experten eerst hun onderzoek kunnen doen.
Twee maanden geleden begonnen de archeologen hun opgravingen en waarschijnlijk hebben ze nog zo'n twee weken werk voor de boeg. (belga/edp)
(HLN)
Begraafplaats ontdekt op grond van Belg in Costa Rica
Op het terrein van een Belgische vrouw in Costa Rica heeft een team archeologen een zeldzame, inheemse begraafplaats ontdekt. De archeologen vonden er overblijfselen die van 1.100 voor Christus zouden dateren. Dat staat te lezen op de lokale nieuwswebsite Ticotimes.net.
Op het terrein, zo'n vierhonderd vierkante meter groot, nabij Tres Ríos werd de site met 32 graven gevonden. Tot nu toe konden de archeologen al de resten van 26 mensen, onder wie volwassenen, maar ook kinderen, blootleggen.
Zoals ooit in Costa Rica gebruikelijk was, werden de beenderen eerst in stukjes gebroken vooraleer ze begraven werden. Maritza Gutierrez, die de leiding heeft over de opgraving, is nog niet zeker om welk inheems volk het precies gaat.
Daarnaast werden 98 voorwerpen uit keramiek, zoals potten en kommen, gevonden.
Bouwvergunning
Volgens de nieuwswebsite was het de Belgische vrouw die vroeg om een studie uit te voeren om zo haar bouwvergunning niet kwijt te spelen. Als bouwmannen aanwijzingen vinden van een archeologische site, moeten de werken stilgelegd worden zodat experten eerst hun onderzoek kunnen doen.
Twee maanden geleden begonnen de archeologen hun opgravingen en waarschijnlijk hebben ze nog zo'n twee weken werk voor de boeg. (belga/edp)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-07-2010
Het Lourdes van de bronstijd
Nieuwe verklaring voor de betekenis van Stonehenge
Over de betekenis van Stonehenge wordt al eeuwen gesteggeld, en dat zal nog wel een poos zo blijven. Onlangs hebben twee Britse archeologen een nieuwe verklaring geopperd: Stonehenge was een prehistorisch bedevaartsoord.
Wetenschappelijk wordt het Britse Stonehenge tot de megalithische bouwwerken gerekend, net als bijvoorbeeld onze hunebedden. Steeds gaat het om monumenten uit de prehistorie, gemaakt van kolossale stenen die nauwelijks werden bewerkt. De oudste exemplaren staan in Denemarken, Bretagne, Ierland en Portugal en zouden kort na 4500 v.Chr. zijn opgericht. De Nederlandse hunebedden worden rond 3400 v.Chr. gedateerd.
Stonehenge is een stuk jonger. De aanzet tot de bouw werd pas rond 3100 v.Chr. gegeven. En aanvankelijk bleef alles nog bescheiden: een ronde gracht en wal, met in het midden een ring van palen en een houten gebouwtje. Aan het complex in steen zoals we dat vandaag kennen, begonnen ze pas rond 2500 v.Chr. te knutselen.
Daarvoor reisden de Stonehenge-mensen eerst naar de Preseli Mountains in Wales. Uit de rotsen hakten ze er een reeks arduinstenen, die ze vervolgens naar huis transporteerden. Waarschijnlijk deden ze dat per schip: eerst over zee, dan over de rivier – een tocht van afgerond 400 km. In Stonehenge plaatsten ze de stenen naast elkaar in een slordige halve cirkel. Meestal worden deze keien uit Wales de ‘bluestones’ genoemd, niet omdat ze blauw zijn (hun tint is eerder rood-grijs) maar omdat ze die kleur krijgen als iemand er een stukje afbreekt of als ze nat worden.
Een eeuw later werden ze alweer vervangen door een cirkel van rechtopstaande zandstenen (sarsens in het jargon). Hierop legden werklui liggende keien, zodat de indruk werd gewekt dat de sarsens met elkaar verbonden waren. Binnen de cirkel plaatsten de werklui een tweede groep sarsens, dit keer in de vorm van een hoefijzer. Ook hierop bevestigden ze telkens een liggende steen.
De bluestones belandden aan beide zijden van het hoefijzer in een cirkel. Later veranderden de bouwlieden opnieuw van mening en zetten ze ook de binnenste bluestones in de vorm van een hoefijzer.
Merlijn de tovenaar
Merlijn bouwt met een reus aan Stonehenge. Het is de oudst bekende afbeelding van het monument, uit een 14e-eeuws Engels manuscript. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Archeologen moeten er nog steeds naar gissen waarom Stonehenge werd gebouwd. Evenmin is bekend waarom het monument enkele keren werd veranderd. Eén ding is zeker: de as van het complex wijst naar het punt aan de horizon waar op 21 juni (de zonnewende) de zon opkomt. Maar die vaststelling werpt nauwelijks een licht op het doel van Stonehenge: om de zonsopkomst te voorspellen heb je niet zo’n groot monument nodig. Daarvoor kan het niet zijn gebouwd.
Net als bijvoorbeeld sommige hunebedden in Drenthe zal ook Stonehenge als het centrale punt van de toenmalige gemeenschap hebben gefungeerd. Mogelijk was het een religieus centrum of een soort tempel. Maar die verklaringen helpen ons niet veel vooruit want ook daarvoor was een eenvoudiger monument even geschikt.
In de Middeleeuwen hadden ze een mooie theorie verzonnen. Volgens een legende waren na een veldslag veel soldaten van koning Arthur dodelijk gewond. Om ze te genezen, ijlde Merlijn de tovenaar naar Ierland. Daar wist hij grote stenen staan die gebruikt werden om wonden te helen. Met zijn magische kracht tilde Merlijn de stenen op, verplaatste ze door de lucht en deed ze in Stonehenge neerdalen. Arthur sleepte zijn gewonde soldaten tot tegen de stenen en prompt waren zij genezen.
Hoewel duidelijk een verzinsel heeft dit verhaal zijn sporen nagelaten. Tot in de 18de eeuw n.Chr. gebruikte de plaatselijke bevolking stukjes steen van Stonehenge als talisman.
Geneeskrachtige stenen
De voorbije twee eeuwen hebben archeologen bij herhaling Stonehenge op de schop genomen. De laatste keer dit voorjaar, toen de archeologen Tim Darvill en Geoffrey Wainwright opnieuw de oorspronkelijke bluestones-cirkel bestudeerden. Ze gingen ervan uit dat de sleutel om Stonehenge te begrijpen, in deze stenen moet schuilen. Waarom waren ze zo belangrijk dat ze helemaal uit Wales werden gehaald? En waarom vond men het nodig om ze, ongetwijfeld met veel pijn en moeite, enkele keren te verplaatsen?
Rondom het monument vonden Darvill en Wainwright een hoop menselijke beenderen. In veel gevallen ging het om misvormde beenderen, veel vaker dan je van een normale populatie zou verwachten. Kennelijk werden op deze plek vooral mensen met ziektes of verminkingen begraven.
Dankzij een chemische analyse van de tanden kon men achterhalen waar de zieken vandaan kwamen. Het bleek dat het niet alleen ging om buurtbewoners maar om bezoekers uit een verrassend ruim gebied: Wales, het Lake District, Ierland. Voor Darville en Wainwright leidt dat tot deze conclusie: Stonehenge was een bedevaartsoord. Het was een prehistorisch Lourdes waar zieken uit alle windstreken kwamen om te genezen.
Dat verklaart waarom er de bluestones uit Wales staan. Als je dat gesteente in stukken hakt, krijgt het niet alleen een blauwige kleur, maar lijkt het alsof je honderden sterren ziet flikkeren. Wellicht zette dat de prehistorische mens aan het denken. Net zoals vandaag sommige mensen ‘geneeskrachtige’ stenen of mineralen kopen en op hun huid dragen, schreef de toenmalige mens de bluestones helende eigenschappen toe. Dáárom hebben de bouwers van Stonehenge zich de moeite getroost om de stenen van zo ver weg te halen.
Een paar jaar eerder hadden beide archeologen al in de Preseli Mountains gespit, op de plek waar de bluestones vandaan kwamen. Wat ze daar ontdekten, lijkt hun bedevaart-hypothese perfect te ondersteunen. Bij de steengroeve ontspringen bronnen, die van oudsher ‘holy wells’ (heilige bronnen) worden genoemd. Sinds de prehistorie kregen die geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven, precies door de weldoende kracht van de rotsen waaruit het water stroomt.
Rondom de bronnen vonden Darvill en Wainwright verschillende dolmens (hunebedden). In veel gevallen stonden er een of meer bluestones bij. Volgens beide archeologen moesten die de genezende kracht van de bronnen vergroten, net zoals men later Stonehenge tot een extra sterk bedevaartsoord zou uitbouwen.
Volgens archeologen Darvill en Wainwright schuilt de sleutel tot het geheim van Stonehenge in de kleinere bluestones. Afbeelding: © Wikimedia Commons
.Waarom juist in Stonehenge?
Met de verklaring van Darville en Wainwright is het laatste woord over Stonehenge echter nog niet gezegd. Vooralsnog stemt niet elke archeoloog in met hun ideeën. Daarvoor is volgens sommigen hun bewijsvoering voorlopig te mager en blijft hun verklaring te speculatief. Niet iedereen gelooft dat de geraamtes die Darville en Wainwright konden opdelven, van pelgrims waren. Misschien ging het om gewone migranten, die in Stonehenge een nieuw leven wilden beginnen. Ook tijdens de prehistorie deden mensen dat.
Zo drukbezocht als hier is Stonehenge in de bronstijd waarschijnlijk nooit geweest. Integendeel, waarschijnlijk was het complex slechts voor enkelingen toegankelijk. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Een andere vraag die Darville en Wainwright niet hebben opgelost, luidt: als de bluestones inderdaad bedoeld waren om een geneeskrachtig bedevaartsoord te bouwen, waarom gebeurde dat dan precies op deze site? En niet in, of bij, een ander megalithisch complex? De regio staat vol zulke monumenten, dus er moet een speciale reden zijn geweest om juist Stonehenge uit te kiezen.
Ook Darville en Wainwright kunnen niet alles verklaren. Maar ze hebben hun nek uitgestoken. Wetenschap is geen kwestie van antwoorden geven maar van vragen stellen. Die verdienste komt hun toe. Bovendien beperkt hun theorie zich niet tot de traditionele verklaringen dat een monument als Stonehenge vooral diende als mausoleum voor belangrijke of verdienstelijke personen. Darville en Wainwright hebben verder gekeken. Daarmee hebben ze het debat over Stonehenge in een nieuwe richting gestuurd.
Geen toegang voor onbevoegden
Bezoekers aan Stonehenge klagen vaak dat er rond het monument een hek staat waar ze niet voorbij mogen. Maar diezelfde toeristen mogen zich gelukkig prijzen dat ze niet vijfduizend jaar eerder het complex hebben bezocht. Toen onttrok een dichte rij palen, een palissade van ongeveer zes meter hoog en drie kilometer lang, Stonehenge helemaal aan het zicht. Dat kwam onverwachts tijdens de opgravingen van de voorbije augustusmaand aan het licht.
Archeoloog Joshua Pollard van de universiteit van Bristol heeft er een hypothese over. Hij vermoedt dat, zoals elk onderdeel van Stonehenge, ook deze palen vooral een religieuze bedoeling hadden. De bouw ervan moet veel mankracht hebben gekost, redeneert Pollard, en dat doe je niet zonder goede reden. Maar welke? Om het monument te verdedigen, waren de palen niet hoog genoeg. Om vee binnen Stonehenge te houden, of gevaarlijke beesten erbuiten, was de palissade te hoog. Dus in die richting moeten we de verklaring niet zoeken.
Waarschijnlijk was de palissade bedoeld om Stonehenge af te schermen van de blikken van de massa. Daardoor konden de gewone vrouw en man niet zien wat hun leiders en priesters binnen het monument uitrichtten. Alleen aan de noordzijde, waar een afgebakende processieroute van de Avon-rivier naar Stonehenge leidde, was het complex nog zichtbaar. Maar daar hadden ‘onbevoegden’ waarschijnlijk geen toegang.
Ongetwijfeld moest deze afscherming het sociale onderscheid tussen de ingewijden en de rest van de bevolking beklemtonen. Tegelijkertijd moesten de palen het mysterie en het belang van de rituelen die zich in Stonehenge afspeelden, verhogen. Het geloof in de magische krachten van het monument, én van zijn priesters, werd er nog eens door versterkt.
Herman Clerinx is freelance publicist, gespecialiseerd in archeologie, volkskunde en geschiedenis. In 2001 publiceerde hij Kathedralen uit de steentijd. Hunebedden, dolmens en menhirs in de Lage Landen.
(Kennislink)
Het Lourdes van de bronstijd
Nieuwe verklaring voor de betekenis van Stonehenge
Over de betekenis van Stonehenge wordt al eeuwen gesteggeld, en dat zal nog wel een poos zo blijven. Onlangs hebben twee Britse archeologen een nieuwe verklaring geopperd: Stonehenge was een prehistorisch bedevaartsoord.
Wetenschappelijk wordt het Britse Stonehenge tot de megalithische bouwwerken gerekend, net als bijvoorbeeld onze hunebedden. Steeds gaat het om monumenten uit de prehistorie, gemaakt van kolossale stenen die nauwelijks werden bewerkt. De oudste exemplaren staan in Denemarken, Bretagne, Ierland en Portugal en zouden kort na 4500 v.Chr. zijn opgericht. De Nederlandse hunebedden worden rond 3400 v.Chr. gedateerd.
Stonehenge is een stuk jonger. De aanzet tot de bouw werd pas rond 3100 v.Chr. gegeven. En aanvankelijk bleef alles nog bescheiden: een ronde gracht en wal, met in het midden een ring van palen en een houten gebouwtje. Aan het complex in steen zoals we dat vandaag kennen, begonnen ze pas rond 2500 v.Chr. te knutselen.
Daarvoor reisden de Stonehenge-mensen eerst naar de Preseli Mountains in Wales. Uit de rotsen hakten ze er een reeks arduinstenen, die ze vervolgens naar huis transporteerden. Waarschijnlijk deden ze dat per schip: eerst over zee, dan over de rivier – een tocht van afgerond 400 km. In Stonehenge plaatsten ze de stenen naast elkaar in een slordige halve cirkel. Meestal worden deze keien uit Wales de ‘bluestones’ genoemd, niet omdat ze blauw zijn (hun tint is eerder rood-grijs) maar omdat ze die kleur krijgen als iemand er een stukje afbreekt of als ze nat worden.
Een eeuw later werden ze alweer vervangen door een cirkel van rechtopstaande zandstenen (sarsens in het jargon). Hierop legden werklui liggende keien, zodat de indruk werd gewekt dat de sarsens met elkaar verbonden waren. Binnen de cirkel plaatsten de werklui een tweede groep sarsens, dit keer in de vorm van een hoefijzer. Ook hierop bevestigden ze telkens een liggende steen.
De bluestones belandden aan beide zijden van het hoefijzer in een cirkel. Later veranderden de bouwlieden opnieuw van mening en zetten ze ook de binnenste bluestones in de vorm van een hoefijzer.
Merlijn de tovenaar
Merlijn bouwt met een reus aan Stonehenge. Het is de oudst bekende afbeelding van het monument, uit een 14e-eeuws Engels manuscript. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Archeologen moeten er nog steeds naar gissen waarom Stonehenge werd gebouwd. Evenmin is bekend waarom het monument enkele keren werd veranderd. Eén ding is zeker: de as van het complex wijst naar het punt aan de horizon waar op 21 juni (de zonnewende) de zon opkomt. Maar die vaststelling werpt nauwelijks een licht op het doel van Stonehenge: om de zonsopkomst te voorspellen heb je niet zo’n groot monument nodig. Daarvoor kan het niet zijn gebouwd.
Net als bijvoorbeeld sommige hunebedden in Drenthe zal ook Stonehenge als het centrale punt van de toenmalige gemeenschap hebben gefungeerd. Mogelijk was het een religieus centrum of een soort tempel. Maar die verklaringen helpen ons niet veel vooruit want ook daarvoor was een eenvoudiger monument even geschikt.
In de Middeleeuwen hadden ze een mooie theorie verzonnen. Volgens een legende waren na een veldslag veel soldaten van koning Arthur dodelijk gewond. Om ze te genezen, ijlde Merlijn de tovenaar naar Ierland. Daar wist hij grote stenen staan die gebruikt werden om wonden te helen. Met zijn magische kracht tilde Merlijn de stenen op, verplaatste ze door de lucht en deed ze in Stonehenge neerdalen. Arthur sleepte zijn gewonde soldaten tot tegen de stenen en prompt waren zij genezen.
Hoewel duidelijk een verzinsel heeft dit verhaal zijn sporen nagelaten. Tot in de 18de eeuw n.Chr. gebruikte de plaatselijke bevolking stukjes steen van Stonehenge als talisman.
Geneeskrachtige stenen
De voorbije twee eeuwen hebben archeologen bij herhaling Stonehenge op de schop genomen. De laatste keer dit voorjaar, toen de archeologen Tim Darvill en Geoffrey Wainwright opnieuw de oorspronkelijke bluestones-cirkel bestudeerden. Ze gingen ervan uit dat de sleutel om Stonehenge te begrijpen, in deze stenen moet schuilen. Waarom waren ze zo belangrijk dat ze helemaal uit Wales werden gehaald? En waarom vond men het nodig om ze, ongetwijfeld met veel pijn en moeite, enkele keren te verplaatsen?
Rondom het monument vonden Darvill en Wainwright een hoop menselijke beenderen. In veel gevallen ging het om misvormde beenderen, veel vaker dan je van een normale populatie zou verwachten. Kennelijk werden op deze plek vooral mensen met ziektes of verminkingen begraven.
Dankzij een chemische analyse van de tanden kon men achterhalen waar de zieken vandaan kwamen. Het bleek dat het niet alleen ging om buurtbewoners maar om bezoekers uit een verrassend ruim gebied: Wales, het Lake District, Ierland. Voor Darville en Wainwright leidt dat tot deze conclusie: Stonehenge was een bedevaartsoord. Het was een prehistorisch Lourdes waar zieken uit alle windstreken kwamen om te genezen.
Dat verklaart waarom er de bluestones uit Wales staan. Als je dat gesteente in stukken hakt, krijgt het niet alleen een blauwige kleur, maar lijkt het alsof je honderden sterren ziet flikkeren. Wellicht zette dat de prehistorische mens aan het denken. Net zoals vandaag sommige mensen ‘geneeskrachtige’ stenen of mineralen kopen en op hun huid dragen, schreef de toenmalige mens de bluestones helende eigenschappen toe. Dáárom hebben de bouwers van Stonehenge zich de moeite getroost om de stenen van zo ver weg te halen.
Een paar jaar eerder hadden beide archeologen al in de Preseli Mountains gespit, op de plek waar de bluestones vandaan kwamen. Wat ze daar ontdekten, lijkt hun bedevaart-hypothese perfect te ondersteunen. Bij de steengroeve ontspringen bronnen, die van oudsher ‘holy wells’ (heilige bronnen) worden genoemd. Sinds de prehistorie kregen die geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven, precies door de weldoende kracht van de rotsen waaruit het water stroomt.
Rondom de bronnen vonden Darvill en Wainwright verschillende dolmens (hunebedden). In veel gevallen stonden er een of meer bluestones bij. Volgens beide archeologen moesten die de genezende kracht van de bronnen vergroten, net zoals men later Stonehenge tot een extra sterk bedevaartsoord zou uitbouwen.
Volgens archeologen Darvill en Wainwright schuilt de sleutel tot het geheim van Stonehenge in de kleinere bluestones. Afbeelding: © Wikimedia Commons
.Waarom juist in Stonehenge?
Met de verklaring van Darville en Wainwright is het laatste woord over Stonehenge echter nog niet gezegd. Vooralsnog stemt niet elke archeoloog in met hun ideeën. Daarvoor is volgens sommigen hun bewijsvoering voorlopig te mager en blijft hun verklaring te speculatief. Niet iedereen gelooft dat de geraamtes die Darville en Wainwright konden opdelven, van pelgrims waren. Misschien ging het om gewone migranten, die in Stonehenge een nieuw leven wilden beginnen. Ook tijdens de prehistorie deden mensen dat.
Zo drukbezocht als hier is Stonehenge in de bronstijd waarschijnlijk nooit geweest. Integendeel, waarschijnlijk was het complex slechts voor enkelingen toegankelijk. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Een andere vraag die Darville en Wainwright niet hebben opgelost, luidt: als de bluestones inderdaad bedoeld waren om een geneeskrachtig bedevaartsoord te bouwen, waarom gebeurde dat dan precies op deze site? En niet in, of bij, een ander megalithisch complex? De regio staat vol zulke monumenten, dus er moet een speciale reden zijn geweest om juist Stonehenge uit te kiezen.
Ook Darville en Wainwright kunnen niet alles verklaren. Maar ze hebben hun nek uitgestoken. Wetenschap is geen kwestie van antwoorden geven maar van vragen stellen. Die verdienste komt hun toe. Bovendien beperkt hun theorie zich niet tot de traditionele verklaringen dat een monument als Stonehenge vooral diende als mausoleum voor belangrijke of verdienstelijke personen. Darville en Wainwright hebben verder gekeken. Daarmee hebben ze het debat over Stonehenge in een nieuwe richting gestuurd.
Geen toegang voor onbevoegden
Bezoekers aan Stonehenge klagen vaak dat er rond het monument een hek staat waar ze niet voorbij mogen. Maar diezelfde toeristen mogen zich gelukkig prijzen dat ze niet vijfduizend jaar eerder het complex hebben bezocht. Toen onttrok een dichte rij palen, een palissade van ongeveer zes meter hoog en drie kilometer lang, Stonehenge helemaal aan het zicht. Dat kwam onverwachts tijdens de opgravingen van de voorbije augustusmaand aan het licht.
Archeoloog Joshua Pollard van de universiteit van Bristol heeft er een hypothese over. Hij vermoedt dat, zoals elk onderdeel van Stonehenge, ook deze palen vooral een religieuze bedoeling hadden. De bouw ervan moet veel mankracht hebben gekost, redeneert Pollard, en dat doe je niet zonder goede reden. Maar welke? Om het monument te verdedigen, waren de palen niet hoog genoeg. Om vee binnen Stonehenge te houden, of gevaarlijke beesten erbuiten, was de palissade te hoog. Dus in die richting moeten we de verklaring niet zoeken.
Waarschijnlijk was de palissade bedoeld om Stonehenge af te schermen van de blikken van de massa. Daardoor konden de gewone vrouw en man niet zien wat hun leiders en priesters binnen het monument uitrichtten. Alleen aan de noordzijde, waar een afgebakende processieroute van de Avon-rivier naar Stonehenge leidde, was het complex nog zichtbaar. Maar daar hadden ‘onbevoegden’ waarschijnlijk geen toegang.
Ongetwijfeld moest deze afscherming het sociale onderscheid tussen de ingewijden en de rest van de bevolking beklemtonen. Tegelijkertijd moesten de palen het mysterie en het belang van de rituelen die zich in Stonehenge afspeelden, verhogen. Het geloof in de magische krachten van het monument, én van zijn priesters, werd er nog eens door versterkt.
Herman Clerinx is freelance publicist, gespecialiseerd in archeologie, volkskunde en geschiedenis. In 2001 publiceerde hij Kathedralen uit de steentijd. Hunebedden, dolmens en menhirs in de Lage Landen.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-07-2010
Nieuw monument onverwacht ontdekt nabij Stonehenge
Britse archeologen aan de slag in de buurt van Stonehenge nabij Salisbury hebben een houten gelijkenis gevonden van het wereldbekende prehistorische stenen monument negenhonderd meter verderop. Dat heeft BBC vandaag gemeld.
De wetenschappers vonden een cirkelvormige greppel met diepe kuilen tijdens hun opgravingen zo'n negenhonderd meter van de gigantische stenen vandaan. Volgens hen staken in de kuilen ooit houten palen.
"Het is een houten equivalent van Stonehenge", meent projectleider Vince Gaffney, die professor is aan de universiteit van Birmingham. Volgens hem dateert het uit de tijd van Stonehenges opbloei.
"Dit is wellicht het eerste grote ceremoniële monument dat in de voorbije vijftig jaar gevonden werd", aldus Gaffney.
Het blijft onduidelijk waarvoor de zo'n 4.500 jaar oude steencirkel precies gebruikt werd en hoe Stonehenge eigenlijk gebouwd werd. Sommige experten gaan ervan uit dat het oorspronkelijk een begraafplaats was. Niettemin lokken de mysterieuze stenen jaarlijks duizenden toeristen.
In het verleden werden in de omgeving al vaak andere prehistorische overblijfselen gevonden. De ontdekking van de houten constructie kwam toch als een verrassing aan bij de archeologen. "Uitzonderlijk" noemde Gaffney de vondst. "We gingen ervan uit dat het gewoon een leeg veld was." (afp/ypu)
(HLN)
Nieuw monument onverwacht ontdekt nabij Stonehenge
Britse archeologen aan de slag in de buurt van Stonehenge nabij Salisbury hebben een houten gelijkenis gevonden van het wereldbekende prehistorische stenen monument negenhonderd meter verderop. Dat heeft BBC vandaag gemeld.
De wetenschappers vonden een cirkelvormige greppel met diepe kuilen tijdens hun opgravingen zo'n negenhonderd meter van de gigantische stenen vandaan. Volgens hen staken in de kuilen ooit houten palen.
"Het is een houten equivalent van Stonehenge", meent projectleider Vince Gaffney, die professor is aan de universiteit van Birmingham. Volgens hem dateert het uit de tijd van Stonehenges opbloei.
"Dit is wellicht het eerste grote ceremoniële monument dat in de voorbije vijftig jaar gevonden werd", aldus Gaffney.
Het blijft onduidelijk waarvoor de zo'n 4.500 jaar oude steencirkel precies gebruikt werd en hoe Stonehenge eigenlijk gebouwd werd. Sommige experten gaan ervan uit dat het oorspronkelijk een begraafplaats was. Niettemin lokken de mysterieuze stenen jaarlijks duizenden toeristen.
In het verleden werden in de omgeving al vaak andere prehistorische overblijfselen gevonden. De ontdekking van de houten constructie kwam toch als een verrassing aan bij de archeologen. "Uitzonderlijk" noemde Gaffney de vondst. "We gingen ervan uit dat het gewoon een leeg veld was." (afp/ypu)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-07-2010
De Steen van Rosetta gaat digitaal
Computer helpt onbekend schrift ontcijferen
Een onbekend schrift ontcijferen is een flinke uitdaging. Waar begin je? En lijkt de onbekende taal eigenlijk wel op een bekende taal? In de 19e eeuw werden onderzoekers geholpen door de Steen van Rosetta, vandaag de dag kunnen computers van grote betekenis zijn.
Het ontcijferen van een onbekend schrift is te vergelijken met het leren van een spelletje waarvan je de regels niet kent. Zonder enige houvast moet je uitvinden wat mag en wat niet mag. En daarnaast moet het geheel ook nog een doel, een betekenis hebben. Eeuwenlang waren de Egyptische hiërogliefen onmogelijk te ontcijferen. Dat veranderde plotseling in 1799 met de vondst van de Steen van Rosetta in Egypte. Op de steen stond drie keer dezelfde tekst, één keer in het Grieks, één keer in Egyptische hiërogliefen en één keer in het Demotisch, een ander Oud-Egyptisch schrift. Met deze kennis konden onderzoekers ook andere teksten in hiërogliefen ontcijferen.
De Steen van Rosetta bleek de sleutel tot de ontcijfering van de Egyptische hiërogliefen. Op de steen staat drie keer dezelfde tekst: één keer in het Grieks, één keer in hiërogliefen en één keer in het Demotisch. De Steen van Rosetta ligt nu in het British Museum in Londen. In het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden is een kopie te bezichtigen.
.Puzzelwerk
Ontcijferaars van schriften hebben altijd gesteld dat logica en intuïtie onontbeerlijk zijn bij het ontcijferen van onbekende schriften. Elk beetje nieuwe informatie is een aanwijzing die kan leiden tot het vinden van het volgende puzzelstukje. Computers beschikken niet over de logica en intuïtie die hiervoor nodig is en zijn daarmee onbruikbaar bij het ontcijferen. Amerikaanse onderzoekers dachten hier anders over en ontwikkelden een computerprogramma dat automatisch het Ugaritisch, een in 1200 v. Chr. uitgestorven taal verwant aan het Hebreeuws, kan vertalen. Zij presenteerden hun resultaten vorige week tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Association for Computational Linguistics in Zweden.
Tabletten met het Ugaritische schrift zijn voor het eerst in 1929 gevonden in Syrië. Het kostte verschillende onderzoekers drie jaar om de tekst te ontcijferen. De onderzoekers van het Massachusetts Institute of Technology lieten hun computerprogramma het nog eens over doen aan de hand van Hebreeuwse teksten. Het Hebreeuws lijkt zowel qua locatie als qua tijdsperiode op het Ugaritisch, dus de kans is groot dat de onbekende taal daar op zal lijken. Ook menselijke ontcijferaars gebruiken dergelijke aanwijzingen bij hun puzzelwerk.
Het computerprogramma deed enkele uren over het ontcijferen van het Ugaritisch. Menselijke ontcijferaars hadden een paar jaar nodig voor de klus. Als eerste herkende de Duitse onderzoeker Hans Bauer twee Ugaritische letters die in het Hebreeuws in dezelfde patronen voorkomen. Op basis hiervan vond hij enkele woorden die leken op Hebreeuwse woorden en de nieuwe letters die dit opleverde leidden tot weer nieuwe ontdekkingen. Zo werd beetje bij beetje de puzzel opgelost.
.Vergelijken
De software vergeleek de patronen en frequenties van de symbolen in het Ugaritisch met die van het Hebreeuws. De kans is namelijk groot dat symbolen en reeksen symbolen die in het Ugaritisch vaak voorkomen, in het Hebreeuws ongeveer net zo vaak voorkomen. Zo kon het programma 29 van de 30 verschillende Ugaritische symbolen koppelen aan de 22 verschillende letters uit het Hebreeuwse alfabet. 8 van de Hebreeuwse letters bleken overeen te komen met 2 of 3 van de Ugaritische symbolen.
Daarnaast kon het programma 60 procent van de Ugaritische woorden met dezelfde woordstam als in het Hebreeuws aanwijzen. Dit zijn bijvoorbeeld het Franse ‘homme’ en het Spaanse ‘hombre’, die beide afstammen van het Latijnse woord voor ‘man’. Het onderzoeksteam onder leiding van Regina Barzilay denkt dat hun computerprogramma met enige aanpassingen ook andere geschriften zal kunnen ontcijferen.
Niet alle computerlinguïsten zijn hier echter van overtuigd. “Het Ugaritisch is een eenvoudig en klein schrift dat nauw verwant is aan enkele bekende talen”, aldus Richard Sproat, computerlinguïst aan de Oregon Health en Science University tegen National Geographic. “Het zal niet altijd het geval zijn dat er dergelijke nauw verwante talen beschikbaar zijn.” Barzilay denkt dat dit probleem op te lossen is door het programma het onbekende schrift te laten vergelijken met verschillende talen. Zo wordt de software een soort digitale Steen van Rosetta waarmee de puzzelstukjes van nog niet ontcijferde geschriften ineens op hun plek vallen.
Bron
Benjamin Snyder, Regina Barzilay en Kevin Knight presenteerden hun artikel A statistical model for lost language decipherment tijdens de 48e jaarlijkse bijeenkomst van de Association for Computational Linguistics.
(Kennislink)
De Steen van Rosetta gaat digitaal
Computer helpt onbekend schrift ontcijferen
Een onbekend schrift ontcijferen is een flinke uitdaging. Waar begin je? En lijkt de onbekende taal eigenlijk wel op een bekende taal? In de 19e eeuw werden onderzoekers geholpen door de Steen van Rosetta, vandaag de dag kunnen computers van grote betekenis zijn.
Het ontcijferen van een onbekend schrift is te vergelijken met het leren van een spelletje waarvan je de regels niet kent. Zonder enige houvast moet je uitvinden wat mag en wat niet mag. En daarnaast moet het geheel ook nog een doel, een betekenis hebben. Eeuwenlang waren de Egyptische hiërogliefen onmogelijk te ontcijferen. Dat veranderde plotseling in 1799 met de vondst van de Steen van Rosetta in Egypte. Op de steen stond drie keer dezelfde tekst, één keer in het Grieks, één keer in Egyptische hiërogliefen en één keer in het Demotisch, een ander Oud-Egyptisch schrift. Met deze kennis konden onderzoekers ook andere teksten in hiërogliefen ontcijferen.
De Steen van Rosetta bleek de sleutel tot de ontcijfering van de Egyptische hiërogliefen. Op de steen staat drie keer dezelfde tekst: één keer in het Grieks, één keer in hiërogliefen en één keer in het Demotisch. De Steen van Rosetta ligt nu in het British Museum in Londen. In het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden is een kopie te bezichtigen.
.Puzzelwerk
Ontcijferaars van schriften hebben altijd gesteld dat logica en intuïtie onontbeerlijk zijn bij het ontcijferen van onbekende schriften. Elk beetje nieuwe informatie is een aanwijzing die kan leiden tot het vinden van het volgende puzzelstukje. Computers beschikken niet over de logica en intuïtie die hiervoor nodig is en zijn daarmee onbruikbaar bij het ontcijferen. Amerikaanse onderzoekers dachten hier anders over en ontwikkelden een computerprogramma dat automatisch het Ugaritisch, een in 1200 v. Chr. uitgestorven taal verwant aan het Hebreeuws, kan vertalen. Zij presenteerden hun resultaten vorige week tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Association for Computational Linguistics in Zweden.
Tabletten met het Ugaritische schrift zijn voor het eerst in 1929 gevonden in Syrië. Het kostte verschillende onderzoekers drie jaar om de tekst te ontcijferen. De onderzoekers van het Massachusetts Institute of Technology lieten hun computerprogramma het nog eens over doen aan de hand van Hebreeuwse teksten. Het Hebreeuws lijkt zowel qua locatie als qua tijdsperiode op het Ugaritisch, dus de kans is groot dat de onbekende taal daar op zal lijken. Ook menselijke ontcijferaars gebruiken dergelijke aanwijzingen bij hun puzzelwerk.
Het computerprogramma deed enkele uren over het ontcijferen van het Ugaritisch. Menselijke ontcijferaars hadden een paar jaar nodig voor de klus. Als eerste herkende de Duitse onderzoeker Hans Bauer twee Ugaritische letters die in het Hebreeuws in dezelfde patronen voorkomen. Op basis hiervan vond hij enkele woorden die leken op Hebreeuwse woorden en de nieuwe letters die dit opleverde leidden tot weer nieuwe ontdekkingen. Zo werd beetje bij beetje de puzzel opgelost.
.Vergelijken
De software vergeleek de patronen en frequenties van de symbolen in het Ugaritisch met die van het Hebreeuws. De kans is namelijk groot dat symbolen en reeksen symbolen die in het Ugaritisch vaak voorkomen, in het Hebreeuws ongeveer net zo vaak voorkomen. Zo kon het programma 29 van de 30 verschillende Ugaritische symbolen koppelen aan de 22 verschillende letters uit het Hebreeuwse alfabet. 8 van de Hebreeuwse letters bleken overeen te komen met 2 of 3 van de Ugaritische symbolen.
Daarnaast kon het programma 60 procent van de Ugaritische woorden met dezelfde woordstam als in het Hebreeuws aanwijzen. Dit zijn bijvoorbeeld het Franse ‘homme’ en het Spaanse ‘hombre’, die beide afstammen van het Latijnse woord voor ‘man’. Het onderzoeksteam onder leiding van Regina Barzilay denkt dat hun computerprogramma met enige aanpassingen ook andere geschriften zal kunnen ontcijferen.
Niet alle computerlinguïsten zijn hier echter van overtuigd. “Het Ugaritisch is een eenvoudig en klein schrift dat nauw verwant is aan enkele bekende talen”, aldus Richard Sproat, computerlinguïst aan de Oregon Health en Science University tegen National Geographic. “Het zal niet altijd het geval zijn dat er dergelijke nauw verwante talen beschikbaar zijn.” Barzilay denkt dat dit probleem op te lossen is door het programma het onbekende schrift te laten vergelijken met verschillende talen. Zo wordt de software een soort digitale Steen van Rosetta waarmee de puzzelstukjes van nog niet ontcijferde geschriften ineens op hun plek vallen.
Bron
Benjamin Snyder, Regina Barzilay en Kevin Knight presenteerden hun artikel A statistical model for lost language decipherment tijdens de 48e jaarlijkse bijeenkomst van de Association for Computational Linguistics.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Hollands park in Russische provinciestad
Gepubliceerd : 22 juli 2010 - 10:02 am | door Geert Groot Koerkamp (
Een uniek, Nederlands stadspark in Rusland. Onderzoekers brachten onlangs een bezoek aan de stad Jaroslavl, in het Noorden van Rusland. Ze geven de Russische overheid advies bij de restauratie van het park, dat daar in de achttiende eeuw door Nederlanders is ontworpen. Een van de vele tastbare bewijzen van de nauwe banden die Rusland en Nederland in het verleden onderhielden.
Jaroslavl viert dit jaar het duizendjarig bestaan en dat is in deze stad van 600 duizend inwoners goed te merken. Ondanks de hitte zijn overal in de stad bouwwerkzaamheden in volle gang. Huizen krijgen een verfje, de belangrijkste wegen een nieuw asfaltdek.
Dierbaar
Het Peter- en Paulspark ligt net buiten het centrum en blijft verschoond van deze bouwwoede. Het park is een oase van rust. Hier en daar zingt een late noordse nachtegaal. Boven een van de vijvers vliegt een visdief. Het is een stukje stedelijke natuur, dat de omwonenden erg dierbaar is. Ze komen hier om te vissen of te zwemmen, of om te picknicken in het bos. De fraaie achttiende-eeuwse kerk en de verschillende ruïnes (een met het bordje 'beschermd door de staat' erop) geven het park een bijzondere atmosfeer.
Als het aan de Nederlandse Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed ligt worden die ruïnes en ook de rest van dit stadspark binnenkort weer in hun oude glorie hersteld. Nederlandse experts geven advies aan de overheid van Jaroslavl over hoe dat zo goed mogelijk kan gebeuren. Want oorspronkelijk is het Peter- en Paulspark een oer-Hollands project, het resultaat van de nauwe contacten die tsaar Peter de Grote aan het begin van de achttiende eeuw onderhield met Nederland.
'Peter de Grote heeft de Nederlandse ondernemer Jan Tames opdracht gegeven een textielfabriek te stichten,' zegt Willem Zieleman, hoofd van de tuindienst van paleis Het Loo in Apeldoorn. 'Dat is een modelfabriek geworden, waar niet alleen veel aandacht besteed werd aan de methoden om textiel te produceren, maar ook aan de vormgeving. Dat zie je heel duidelijk aan de prachtige tuin die erbij gelegen heeft.'
Groot industrieel complex
Op oude afbeeldingen van Jaroslavl neemt de Hollandse fabriek een prominente plaats in, een duidelijke aanwijzing voor het grote belang van de Manoefaktoera voor de ontwikkeling van Jaroslavl als textielstad. 'Het was heel Nederlands,' zegt Zieleman. 'Je ziet ook een stuk of drie windmolens erbij staan en twee watermolens, het was dus echt een groot industrieel complex voor die tijd.'
Zieleman maakt als tuinexpert deel uit van een Nederlandse delegatie, die Jaroslavl aandoet om de herstelplannen voor het Peter- en Paulspark verder uit te werken. Dat gebeurt in het kader van Grenzeloze Kunst, een programma dat steun moet geven aan cultureel erfgoed dat Nederland deelt met andere landen. Dat gaat vooral om voormalige koloniën of landen die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de Verenigde Oost-Indische of de West-Indische Compagnie, zoals Indonesië, Suriname en Ghana.
'De partners in die landen hebben vaak de wens om oude forten en ander erfgoed dat er is - zoals archiefmateriaal - beter te beheren en soms ook aan te wenden voor nieuwe functies,' zegt Thymen Kouwenaar, cultureel attaché van de Nederlandse ambassade in Moskou. 'Rusland behoort ook tot het programma, hoewel dat natuurlijk geen kolonie was van Nederland. Maar we hebben wel eeuwenlang hele intensieve contacten gehad en daarvan is heel veel terug te vinden.'
Oude boomstronk
Van de oorspronkelijke tuin die begin achttiende eeuw bij de Hollandse Manoefaktoera werd aangelegd is niet veel meer te zien. Een enkele boomstronk dateert vermoedelijk nog uit die tijd. Maar de Nederlandse experts kijken verder dan de ruïnes en het onkruid. Delegatielid en landschapsarchitect Peter Verhoef heeft goede hoop op een succesvolle restauratie, die grotendeels door een particuliere Russische investeerder moet worden bekostigd en een multifunctioneel park moet opleveren.
'Er zijn hier oude sloten bewaard gebleven en waterbassins,' zegt Verhoef. 'Ook de voormalige directeurswoning, die in de hoek van die mooie tuin stond, staat er nog als een hele mooie ruïne. Alle zuilen van het portiek staan er bijvoorbeeld nog. Dat gebouw staat ook op de nominatie om gerestaureerd te worden Er staat een hele grote kerk en nog een paar oude woongebouwen, die ook allemaal gerestaureerd kunnen worden. Samen met die herstelde tuin in het midden kan het weer een zeer mooi ensemble worden.'
Windmolen
Het Nederlandse karakter van dat ensemble zal niemand kunnen ontgaan. Als het aan de Nederlandse experts ligt wordt een nog te herbouwen Hollandse windmolen een van de pronkstukken van de toekomstige Manoefaktoera.
http://www.rnw.nl/nederla(...)sische-provinciestad
23-07-2010
Onderzoek naar Palestijns cultureel erfgoed
LEIDEN - Leidse en Palestijnse wetenschappers werken samen aan nader onderzoek en behoud van de archeologische vindplaats Tell Balata, vlakbij Nablus op de Westelijke Jordaanoever.
Bij het project, dat wordt gesubsidieerd door de Nederlandse overheid, is ook de VN-cultuurorganisatie Unesco betrokken. Dat maakte de Universiteit Leiden vrijdag bekend.
Uit eerdere opgravingen blijkt dat Tell Balata al in de veertiende eeuw voor Christus een belangrijke plaats was, omdat het op het kruispunt van twee handelsroutes lag. De stad werd verwoest tussen 128 en 107 voor Christus.
De Leidse archeoloog Gerrit van der Kooij en zijn Palestijnse collega Hamdan Taha willen de komende twee jaar meer te weten komen over Tell Balata aan de hand van veldwerk, onderzoek naar eerdere publicaties en aanvullende opgravingen.
Verval
Door verkeerd beheer is Tell Balata de afgelopen jaren in verval geraakt. De wetenschappers gaan eerst herstelwerkzaamheden uitvoeren om te voorkomen dat delen van de locatie verloren gaan. Ook willen zij de plaatselijke bevolking meer bij het eigen culturele erfgoed betrekken, zodat die zich medeverantwoordelijk gaat voelen voor het behoud ervan. Zo worden onder meer een bezoekerscentrum en een museum gebouwd.
© ANP
(nu.nl)
Onderzoek naar Palestijns cultureel erfgoed
LEIDEN - Leidse en Palestijnse wetenschappers werken samen aan nader onderzoek en behoud van de archeologische vindplaats Tell Balata, vlakbij Nablus op de Westelijke Jordaanoever.
Bij het project, dat wordt gesubsidieerd door de Nederlandse overheid, is ook de VN-cultuurorganisatie Unesco betrokken. Dat maakte de Universiteit Leiden vrijdag bekend.
Uit eerdere opgravingen blijkt dat Tell Balata al in de veertiende eeuw voor Christus een belangrijke plaats was, omdat het op het kruispunt van twee handelsroutes lag. De stad werd verwoest tussen 128 en 107 voor Christus.
De Leidse archeoloog Gerrit van der Kooij en zijn Palestijnse collega Hamdan Taha willen de komende twee jaar meer te weten komen over Tell Balata aan de hand van veldwerk, onderzoek naar eerdere publicaties en aanvullende opgravingen.
Verval
Door verkeerd beheer is Tell Balata de afgelopen jaren in verval geraakt. De wetenschappers gaan eerst herstelwerkzaamheden uitvoeren om te voorkomen dat delen van de locatie verloren gaan. Ook willen zij de plaatselijke bevolking meer bij het eigen culturele erfgoed betrekken, zodat die zich medeverantwoordelijk gaat voelen voor het behoud ervan. Zo worden onder meer een bezoekerscentrum en een museum gebouwd.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-07-2010
Historische weg opgegraven in Alkmaar
ALKMAAR - Bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar zijn resten van historische bestrating gevonden. Dat maakte de gemeente vrijdag bekend.
Eerder stuitten archeologen ook al op de begraafplaats van een eeuwenoud monnikenklooster met tussen de 150 en driehonderd graven.
Ook is een skelet gevonden met een musketkogel in de schedel.
De gemeente laat het archeologisch onderzoek uitvoeren, omdat het plein wegens een ingrijpende reconstructie op de schop gaat.
© ANP
(nu.nl)
Historische weg opgegraven in Alkmaar
ALKMAAR - Bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar zijn resten van historische bestrating gevonden. Dat maakte de gemeente vrijdag bekend.
Eerder stuitten archeologen ook al op de begraafplaats van een eeuwenoud monnikenklooster met tussen de 150 en driehonderd graven.
Ook is een skelet gevonden met een musketkogel in de schedel.
De gemeente laat het archeologisch onderzoek uitvoeren, omdat het plein wegens een ingrijpende reconstructie op de schop gaat.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-07-2010
Wetenschappers gaan Titanic ‘virtueel bergen'
Een model van de Titanic wordt weer tot zinken gebracht tijdens een beurs in het Duitse Bremen in 2006 (EPA)
WOODS HOLE - Onderzoekers gaan volgende maand een kijkje nemen bij de Titanic. Het gezonken schip zal zo goed mogelijk in beeld gebracht worden, om later een driedimensionaal beeld van de boot te kunnen maken. Op die manier willen de wetenschappers de Titanic ‘virtueel bergen’.
Met camera's zal het schip tijdens de twintig dagen durende expeditie gefilmd worden. Ook het gebied rond de Titanic zal worden vastgelegd. Veel voorwerpen zijn door het zinken van het schip in de buurt op de bodem van de Atlantische Oceaan terechtgekomen. De onderzoekers hopen door die stukken meer te weten te kunnen komen over de scheepsramp.
‘Het mooie hiervan is dat mensen de Titanic zelf kunnen gaan ontdekken en ervaren’, aldus expeditieleider David Gallo over de 3D-kaart, die waarschijnlijk online gezet zal worden. ‘Het verduidelijken van het verhaal over de Titanic, zal helpen om de erfenis van het schip beter te bewaren.’
Monsters
De onderzoekers zullen ook monsters nemen van het staal van het schip, om te bekijken hoe de toestand van het schip is. Ze hopen te ontdekken hoe snel de zee het metaal afbreekt.
De Titanic botste in april 1912 tijdens de eerste reis op een ijsberg. Het schip waarvan iedereen dacht dat het niet kon zinken, verdween daardoor voor altijd onder water. Door de scheepsramp kwamen 1522 mensen om het leven
(Volkskrant)
Wetenschappers gaan Titanic ‘virtueel bergen'
Een model van de Titanic wordt weer tot zinken gebracht tijdens een beurs in het Duitse Bremen in 2006 (EPA)
WOODS HOLE - Onderzoekers gaan volgende maand een kijkje nemen bij de Titanic. Het gezonken schip zal zo goed mogelijk in beeld gebracht worden, om later een driedimensionaal beeld van de boot te kunnen maken. Op die manier willen de wetenschappers de Titanic ‘virtueel bergen’.
Met camera's zal het schip tijdens de twintig dagen durende expeditie gefilmd worden. Ook het gebied rond de Titanic zal worden vastgelegd. Veel voorwerpen zijn door het zinken van het schip in de buurt op de bodem van de Atlantische Oceaan terechtgekomen. De onderzoekers hopen door die stukken meer te weten te kunnen komen over de scheepsramp.
‘Het mooie hiervan is dat mensen de Titanic zelf kunnen gaan ontdekken en ervaren’, aldus expeditieleider David Gallo over de 3D-kaart, die waarschijnlijk online gezet zal worden. ‘Het verduidelijken van het verhaal over de Titanic, zal helpen om de erfenis van het schip beter te bewaren.’
Monsters
De onderzoekers zullen ook monsters nemen van het staal van het schip, om te bekijken hoe de toestand van het schip is. Ze hopen te ontdekken hoe snel de zee het metaal afbreekt.
De Titanic botste in april 1912 tijdens de eerste reis op een ijsberg. Het schip waarvan iedereen dacht dat het niet kon zinken, verdween daardoor voor altijd onder water. Door de scheepsramp kwamen 1522 mensen om het leven
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
In het verlengde hiervan:quote:Op zaterdag 24 juli 2010 09:44 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
23-07-2010
Historische weg opgegraven in Alkmaar
ALKMAAR - Bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar zijn resten van historische bestrating gevonden. Dat maakte de gemeente vrijdag bekend.
Eerder stuitten archeologen ook al op de begraafplaats van een eeuwenoud monnikenklooster met tussen de 150 en driehonderd graven.
Ook is een skelet gevonden met een musketkogel in de schedel.
De gemeente laat het archeologisch onderzoek uitvoeren, omdat het plein wegens een ingrijpende reconstructie op de schop gaat.
© ANP
(nu.nl)
Archeologen stuiten op massagraf in Alkmaar
ALKMAAR - Archeologen zijn bij opgravingen in het oude stadscentrum van Alkmaar gestuit op een massagraf uit 1573. Dat heeft de gemeente woensdag bekendgemaakt. In het graf zijn minimaal vijftien personen, enkele musketkogels en hagel aangetroffen.
De vijftien skeletten liggen alle op een gelijke hoogte in de grond, maar daaronder bevinden zich volgens de gemeente hoogstwaarschijnlijk meer lagen. Vermoedelijk gaat het om resten van slachtoffers van het Beleg van Alkmaar in 1573, toen de stad door de Spanjaarden werd belegerd.
Archeologen vonden eerder al de begraafplaats van een eeuwenoud monnikenklooster met tussen 150 en driehonderd graven. Ook is een skelet gevonden met een musketkogel in de schedel. Vorige week stuitten de archeologen nog op resten van historische bestrating.
De gemeente laat het archeologisch onderzoek uitvoeren, omdat het plein wegens een ingrijpende reconstructie op de schop gaat. Het onderzoek loopt tot en met augustus.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Nazi-verdachte (90) aangeklaagd in Duitsland
BONN - In Duitsland is een voormalige bewaker van een nazi-concentratiekamp in staat van beschuldiging gesteld wegens oorlogsmisdaden. De 90-jarige Samuel Kunz wordt ervan verdacht betrokken te zijn geweest bij de moord op 430 duizend joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Kunz werkte van januari 1942 tot juli 1943 in het voormalige vernietigingskamp Belzec in Polen. Hij zou daarnaast om persoonlijke redenen bij twee incidenten tien joden hebben doodgeschoten.
Zijn naam kwam bovendrijven in het onderzoek voor het proces tegen John Demjanjuk. Demjanjuk wordt ervan verdacht als bewaker in het voormalige nazi-vernietigingskamp Sobibor betrokken te zijn geweest bij de moord op ruim 28 duizend joden. Kunz en Demjanjuk zouden in het SS-kamp Trawniki zijn opgeleid tot kampbewaker.
Op de lijst van gezochte nazi's van het Simon Wiesenthal Centrum staat Kunz op de derde plaats. De verdachte woont momenteel in Bonn. Wanneer en waar het proces wordt gevoerd, is nog niet bekend. (Novum/AP)
BONN - In Duitsland is een voormalige bewaker van een nazi-concentratiekamp in staat van beschuldiging gesteld wegens oorlogsmisdaden. De 90-jarige Samuel Kunz wordt ervan verdacht betrokken te zijn geweest bij de moord op 430 duizend joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Kunz werkte van januari 1942 tot juli 1943 in het voormalige vernietigingskamp Belzec in Polen. Hij zou daarnaast om persoonlijke redenen bij twee incidenten tien joden hebben doodgeschoten.
Zijn naam kwam bovendrijven in het onderzoek voor het proces tegen John Demjanjuk. Demjanjuk wordt ervan verdacht als bewaker in het voormalige nazi-vernietigingskamp Sobibor betrokken te zijn geweest bij de moord op ruim 28 duizend joden. Kunz en Demjanjuk zouden in het SS-kamp Trawniki zijn opgeleid tot kampbewaker.
Op de lijst van gezochte nazi's van het Simon Wiesenthal Centrum staat Kunz op de derde plaats. De verdachte woont momenteel in Bonn. Wanneer en waar het proces wordt gevoerd, is nog niet bekend. (Novum/AP)
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
27-07-2010
Dinosauriërs groeven naar zoogdieren
Structuren in gesteente in de Amerikaanse staat Utah blijken niet alleen van dinosaurussen te zijn, maar ook van zoogdieren. De 80 miljoen jaar oude sporen zijn – volgens de onderzoekers – bewijs dat dino’s op jacht waren naar in gangen levende zoogdieren. Door te graven!
De schrik van het Mesozoïcum-tijdperk zijn met recht de dinosauriërs. De bekende Jurassic Park films laten zien hoe naast plantenetende dinosauriërs, jagers zoals Velociraptor en de T-rex hun prooi in dolle vaart achterna rennen. Lang niet alle vleesetende dinosauriërs gebruiken deze strategie. Nieuw onderzoek laat zien dat dino’s ook groeven naar hun prooi, in dit geval kleine zoogdieren. De studie van de Amerikanen Edward Simpson en collega’s is gepubliceerd in het augustusnummer van het vakblad Geology.
Sporenfossielen
Van de zoogdieren en dino’s zelf is niets te vinden. Wel lieten ze hun sporen achter in de klei/siltsteen van 80 miljoen jaar oud in de Amerikaanse staat Utah. De omgeving waarin de dieren leefden was er eentje dichtbij een rivier. Na diverse overstromingen van de rivier werden de sporen bedolven en fossiliseerden ze uiteindelijk.
Edward Simpson en collega’s onderscheidden drie typen sporenfossielen. De eerste is een cilinderachtige structuur van 23 cm diep en 10 cm breed. Daarin zijn klauwafdrukken te herkennen die de onderzoekers herleiden tot een dinosauriër, mogelijk van een individu van de Dromaeosauridae of Troodontidae familie. Beide groepen zijn op vogels-gelijkende theropoden die op twee voeten liepen en voornamelijk vlees aten. De dino’s hebben hun achterpoten gebruikt om te graven.
Links een reconstructie van een lid van de Dromaeosauridae en rechts ééntje van de Troodontidae. Afbeelding: © Creative Commons
Het tweede en derde type sporenfossiel liggen binnen enkele meters van type 1. Beide typen hebben gangen en een kamer. In één geval is de kamer 15 cm in doorsnede. Dergelijke gangenstelsels worden ook gevonden bij huidige gravende zoogdieren, mogelijk zelfs op knaagdieren gelijkende beestjes. Deze holen boden bescherming tegen vuur, verdroging en rovers.
Rover en prooi
Mogelijk is dat laatste niet gelukt. De graafgangen van de dinosauriërklauwen waren erg dichtbij de zoogdiergangen. Ook bleek dat er dieper was gegraven door de dino’s bij diepere gangenstelsels. Soortgelijk graafgedrag is ook waargenomen bij coyotes uit het Pleistoceen die op zoek waren naar prairiehonden.
Of het hier nu echt gaat om dino’s die groeven naar zoogdieren is niet 100% bewezen, al is het wel aannemelijk. De sporen van dino’s en de graafgangen van de zoogdieren liggen uit elkaar. Het zijn in ieder geval geen normale loopsporen van dino’s, want de klauw is duidelijk meerdere malen in het hol geweest. Ook zijn het onmogelijk graafsporen rondom een nest, omdat de graafsporen zo duidelijk verschillen in de diepte.
Een gangenstelsel van een knaagdier dat lijkt op die uit het Krijt. Afbeelding: © Rolin Graphics
.Gravende dino’s
Het graven door dinosauriërs is niet uniek. Eerder onderzoek liet zien dat dino’s in de grond groeven bij het bouwen van een nest. Ook groeven dino’s zelf complete holen om in te schuilen, mogelijk zelfs tegen de kou bij de polen. Wél uniek is dat ze ook naar hun prooi groeven. Dit onderzoek toont daarom een uniek kijkje in het leven van een dinosaurus.
Referentie:
Simpson et al., 2010. Predatory digging behavior by dinosaurs. Geology 38 (8): 699-702
(Kennislink)
Dinosauriërs groeven naar zoogdieren
Structuren in gesteente in de Amerikaanse staat Utah blijken niet alleen van dinosaurussen te zijn, maar ook van zoogdieren. De 80 miljoen jaar oude sporen zijn – volgens de onderzoekers – bewijs dat dino’s op jacht waren naar in gangen levende zoogdieren. Door te graven!
De schrik van het Mesozoïcum-tijdperk zijn met recht de dinosauriërs. De bekende Jurassic Park films laten zien hoe naast plantenetende dinosauriërs, jagers zoals Velociraptor en de T-rex hun prooi in dolle vaart achterna rennen. Lang niet alle vleesetende dinosauriërs gebruiken deze strategie. Nieuw onderzoek laat zien dat dino’s ook groeven naar hun prooi, in dit geval kleine zoogdieren. De studie van de Amerikanen Edward Simpson en collega’s is gepubliceerd in het augustusnummer van het vakblad Geology.
Sporenfossielen
Van de zoogdieren en dino’s zelf is niets te vinden. Wel lieten ze hun sporen achter in de klei/siltsteen van 80 miljoen jaar oud in de Amerikaanse staat Utah. De omgeving waarin de dieren leefden was er eentje dichtbij een rivier. Na diverse overstromingen van de rivier werden de sporen bedolven en fossiliseerden ze uiteindelijk.
Edward Simpson en collega’s onderscheidden drie typen sporenfossielen. De eerste is een cilinderachtige structuur van 23 cm diep en 10 cm breed. Daarin zijn klauwafdrukken te herkennen die de onderzoekers herleiden tot een dinosauriër, mogelijk van een individu van de Dromaeosauridae of Troodontidae familie. Beide groepen zijn op vogels-gelijkende theropoden die op twee voeten liepen en voornamelijk vlees aten. De dino’s hebben hun achterpoten gebruikt om te graven.
Links een reconstructie van een lid van de Dromaeosauridae en rechts ééntje van de Troodontidae. Afbeelding: © Creative Commons
Het tweede en derde type sporenfossiel liggen binnen enkele meters van type 1. Beide typen hebben gangen en een kamer. In één geval is de kamer 15 cm in doorsnede. Dergelijke gangenstelsels worden ook gevonden bij huidige gravende zoogdieren, mogelijk zelfs op knaagdieren gelijkende beestjes. Deze holen boden bescherming tegen vuur, verdroging en rovers.
Rover en prooi
Mogelijk is dat laatste niet gelukt. De graafgangen van de dinosauriërklauwen waren erg dichtbij de zoogdiergangen. Ook bleek dat er dieper was gegraven door de dino’s bij diepere gangenstelsels. Soortgelijk graafgedrag is ook waargenomen bij coyotes uit het Pleistoceen die op zoek waren naar prairiehonden.
Of het hier nu echt gaat om dino’s die groeven naar zoogdieren is niet 100% bewezen, al is het wel aannemelijk. De sporen van dino’s en de graafgangen van de zoogdieren liggen uit elkaar. Het zijn in ieder geval geen normale loopsporen van dino’s, want de klauw is duidelijk meerdere malen in het hol geweest. Ook zijn het onmogelijk graafsporen rondom een nest, omdat de graafsporen zo duidelijk verschillen in de diepte.
Een gangenstelsel van een knaagdier dat lijkt op die uit het Krijt. Afbeelding: © Rolin Graphics
.Gravende dino’s
Het graven door dinosauriërs is niet uniek. Eerder onderzoek liet zien dat dino’s in de grond groeven bij het bouwen van een nest. Ook groeven dino’s zelf complete holen om in te schuilen, mogelijk zelfs tegen de kou bij de polen. Wél uniek is dat ze ook naar hun prooi groeven. Dit onderzoek toont daarom een uniek kijkje in het leven van een dinosaurus.
Referentie:
Simpson et al., 2010. Predatory digging behavior by dinosaurs. Geology 38 (8): 699-702
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vermiste verzetsman Bertus de Raaf na 66 jaar thuis
EMMER-COMPASCUUM - Oud-verzetsman Bertus de Raaf uit Emmer-Compascuum wordt woensdag herdacht in zijn geboortedorp en in Smilde, waar hij in de oorlog zat ondergedoken.
De Raaf is met behulp van DNA van een zuster geïdentificeerd in een massagraf van het voormalige Duitse concentratiekamp Neuengamme. De verzetsman wordt donderdag om 15.00 uur herbegraven in het graf van zijn lievelingsbroer Ab te Heiloo. Hierbij zullen ook Duitse betrokkenen aanwezig zijn.
Omgekeerde route
Tot aan donderdagmiddag brengt de familie Bertus naar Nederland. Met het stoffelijk overschot wordt de omgekeerde route gevolgd die Bertus heeft afgelegd toen hij naar Duitsland werd gevoerd. Onderweg worden ceremonies gehouden in o.a. Porta Westfalica, Lerbeck (buitenkamp waar hij stierf), Neuengamme (concentratiekamp waar hij ook gevangen zat), Smilde (waar hij ondergedoken zat en gearresteerd is), Emmer-Compscuum (geboortegrond) en Kamp Amersfoort (waar hij drie maanden gevangen zat).
Herdenking Smilde
In Smilde wordt Bertus woensdag - op de plek van de boerderij waar zij ondergedoken zaten- herenigd met zijn verzetsvriend Jan Hof (85). Die vertelt daar over het leven in de oorlog, het verzetswerk, de arrestatie en het transport naar de gevangenis in Assen. In Emmer-Compascuum wordt met Bertus het graf van zijn ouders bezocht. Zijn familie heeft door het ontbreken van een stoffelijk overschot en informatie over zijn lot nimmer rust of afscheid kunnen nemen.
Arrestatie 1944
Bertus de Raaf werd op 28 juni 1924 geboren te Emmer-Compscuum in het veengebied in het Zuidoosten van Drenthe. In de oorlog vervulde hij een actieve rol in het verzet en moest om die reden later onderduiken. Op 2 juni 1944 werd hij samen met zijn verzetsvriend Jan Hof opgepakt en opgesloten in de gevangenis in Assen. Enkele dagen later werd hij overgebracht naar het Polizeiliches Durchgangslager Amersfoort en daar te werk gesteld. Daar maakte hij onder meer de beruchte kampbeul Kotälla mee.
Kamp Amersfoort
Het regiem was heftig en volstrekt willekeurig, het werk was zwaar en de dagen lang, getuige een illegale brief die hij het kamp wist uit te smokkelen. Op 11 september 1944 wordt hij op transport gesteld naar het concentratiekamp Neuengamme. Van daaruit wordt hij op 1 oktober 1944 overgeplaatst naar het buitenkamp Lerbeck in Porta Westfalica, Na slechts 10 weken sterft de 20-jarige Bertus op 10 december 1944. Uit Bertus zijn kampbrieven worden bij het bezoek nu aan Amersfoort delen voorgelezen. Na afloop worden de brieven aan het de conservator aangeboden.
Begrafenis
Bij de begrafenis wordt donderdag een visuele impressie vertoond van zijn leven, de zoektocht en de steun vanuit Duitse instanties, burgers en media. Mede hierdoor werd een verloren gewaande plattegrond van het kerkhof teruggevonden, waar Bertus in een massagraf lag. De Westdeutsche Rundfunk (WDR) is bezig een documentaire te maken en heeft de zoektocht vanaf de opgraving gefilmd. Biograaf Vincent van de Vrede schrijft over Bertus' leven en terugkeer een boek. Dit verschijnt voorjaar 2011 bij Uitgeverij Compaan.
(foto opgraving: Robert Kauffeld/Mindener Tageblatt + foto gedenksteen in Lerbeck)
Bron: RTV Drenthe
http://www.bertusderaaf.nl/Nederlands/index.html
30-07-2010
Kanonloop gevonden in Scheveningen
SCHEVENINGEN - Bij graafwerkzaamheden bij het Boulevardhotel in Scheveningen is een gietijzeren kanonloop uit het einde van de achttiende eeuw gevonden.
Dat heeft de gemeente Den Haag vrijdag laten weten
Kanonsloop gevondenslideshow .
Bij de renovatie van de Scheveningse boulevard werd eerder dit jaar ook al een bunkercomplex blootgelegd.
De kanonloop beschermde twee eeuwen geleden de Scheveningse seinpost. De gemeente wil de kanonloop, een zesponder, opknappen en ergens op Scheveningen tentoonstellen.
© ANP
(nu.nl)
Kanonloop gevonden in Scheveningen
SCHEVENINGEN - Bij graafwerkzaamheden bij het Boulevardhotel in Scheveningen is een gietijzeren kanonloop uit het einde van de achttiende eeuw gevonden.
Dat heeft de gemeente Den Haag vrijdag laten weten
Kanonsloop gevondenslideshow .
Bij de renovatie van de Scheveningse boulevard werd eerder dit jaar ook al een bunkercomplex blootgelegd.
De kanonloop beschermde twee eeuwen geleden de Scheveningse seinpost. De gemeente wil de kanonloop, een zesponder, opknappen en ergens op Scheveningen tentoonstellen.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-08-2010
Hond van 14.000 jaar oud ontdekt in Zwitserland
Wetenschappers hebben in een grot in Zwitserland de tanden en een schedel van een hond teruggevonden, die volgens onderzoek 14.000 jaar oud zouden zijn. Dat is tot nu toe de oudste hond die ooit ontdekt is.
Eigenlijk werd de vondst al honderden jaren geleden gedaan. De resten bevonden zich tussen archeologische spullen die in 1873 in de grot van Kesslerloch in Zwitserland gevonden werden. Dat laat het Zwitserse persagentschap ATS weten. Maar wetenschappers van de Duitse universiteit in Tübingen onderzochten de resten pas vorig jaar echt grondig.
"Tijdens het onderzoek ontdekten we dat de resten afkomstig waren van een schedel en tanden van een hond die als huisdier gehouden werd", aldus de wetenschappers, "Het grote stuk van de bovenkaak dateert van 14.100 tot 14.600 voor Christus. Dit stuk van de bovenkaak is nu officieel het oudste bewijs van een hond. "
Enkele Belgische archeologen claimen echter dat ze de schedel gevonden hebben van een hond die zo'n 30.000 jaar geleden geleefd heeft. Maar wetenschapper Hannes Napierala gelooft dit niet echt. "De tanden van het dier waarover zij spreken, lijken erg op die van een wolf. Bij de resten van de grot in Zwitserland was er duidelijk verschil met de resten van een wolf." (ka)
(HLN)
Hond van 14.000 jaar oud ontdekt in Zwitserland
Wetenschappers hebben in een grot in Zwitserland de tanden en een schedel van een hond teruggevonden, die volgens onderzoek 14.000 jaar oud zouden zijn. Dat is tot nu toe de oudste hond die ooit ontdekt is.
Eigenlijk werd de vondst al honderden jaren geleden gedaan. De resten bevonden zich tussen archeologische spullen die in 1873 in de grot van Kesslerloch in Zwitserland gevonden werden. Dat laat het Zwitserse persagentschap ATS weten. Maar wetenschappers van de Duitse universiteit in Tübingen onderzochten de resten pas vorig jaar echt grondig.
"Tijdens het onderzoek ontdekten we dat de resten afkomstig waren van een schedel en tanden van een hond die als huisdier gehouden werd", aldus de wetenschappers, "Het grote stuk van de bovenkaak dateert van 14.100 tot 14.600 voor Christus. Dit stuk van de bovenkaak is nu officieel het oudste bewijs van een hond. "
Enkele Belgische archeologen claimen echter dat ze de schedel gevonden hebben van een hond die zo'n 30.000 jaar geleden geleefd heeft. Maar wetenschapper Hannes Napierala gelooft dit niet echt. "De tanden van het dier waarover zij spreken, lijken erg op die van een wolf. Bij de resten van de grot in Zwitserland was er duidelijk verschil met de resten van een wolf." (ka)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-08-2010
'Legende over Cleopatra's pareldrankje klopt'
AMSTERDAM – Er zit mogelijk een kern van waarheid in de legende die beschrijft hoe de Egyptische koningin Cleopatra een parel verwerkte in een drankje. Dat beweert een Amerikaanse wetenschapper naar aanleiding van een experiment.
Professor Prudence Jones van Montclair State University heeft met een experiment aangetoond dat een vijfkaraats parel binnen 24 tot 36 uur kan oplossen in een mengsel van water en vijf procent azijnzuur.
Die bevinding suggereert dat de legende over de ‘parelcocktail’ van Cleopatra mogelijk op waarheid berust, zo meldt Jones in het wetenschappelijk tijdschrift Classical World. Volgens de legende wedde Cleopatra ooit met Marc Antonius dat ze tien miljoen sestertiën (oude munteenheid) kon spenderen aan een diner.
Dure maaltijd
Marc Antonius ging de weddenschap aan, omdat het bereiden van zo'n dure maaltijd hem onmogelijk leek. Vervolgens liet Cleopatra een peperdure parel uit haar oorbel oplosssen in kopje azijn en dronk ze het mengsel op, waardoor ze de weddenschap won.
“In de legende die door Plinius wordt beschreven, wordt het tijdsverloop flink ingekort, aangezien een grote parel pas na 24 uur zou zijn opgelost”, verklaart Jones op Discovery News. “Maar de uitkomst van de legende is wel plausibel.”
“Het calciumcarbonaat in een parel reageert met het azijnzuur in azijn en daardoor ontstaat er calciumacetaat, water en koolzuurgas”, aldus Jones.
Smaak
De smaak van de parelcocktail van Cleopatra zal waarschijnlijk niet erg prettig zijn geweest. Maar volgens Jones is een opgeloste parel weldegelijk drinkbaar.
“Het calciumcarbonaat in de parel neutraliseert de azijnzuur, dus het drankje wat ontstaat is minder sterk dan azijn”, aldus de onderzoeker.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Legende over Cleopatra's pareldrankje klopt'
AMSTERDAM – Er zit mogelijk een kern van waarheid in de legende die beschrijft hoe de Egyptische koningin Cleopatra een parel verwerkte in een drankje. Dat beweert een Amerikaanse wetenschapper naar aanleiding van een experiment.
Professor Prudence Jones van Montclair State University heeft met een experiment aangetoond dat een vijfkaraats parel binnen 24 tot 36 uur kan oplossen in een mengsel van water en vijf procent azijnzuur.
Die bevinding suggereert dat de legende over de ‘parelcocktail’ van Cleopatra mogelijk op waarheid berust, zo meldt Jones in het wetenschappelijk tijdschrift Classical World. Volgens de legende wedde Cleopatra ooit met Marc Antonius dat ze tien miljoen sestertiën (oude munteenheid) kon spenderen aan een diner.
Dure maaltijd
Marc Antonius ging de weddenschap aan, omdat het bereiden van zo'n dure maaltijd hem onmogelijk leek. Vervolgens liet Cleopatra een peperdure parel uit haar oorbel oplosssen in kopje azijn en dronk ze het mengsel op, waardoor ze de weddenschap won.
“In de legende die door Plinius wordt beschreven, wordt het tijdsverloop flink ingekort, aangezien een grote parel pas na 24 uur zou zijn opgelost”, verklaart Jones op Discovery News. “Maar de uitkomst van de legende is wel plausibel.”
“Het calciumcarbonaat in een parel reageert met het azijnzuur in azijn en daardoor ontstaat er calciumacetaat, water en koolzuurgas”, aldus Jones.
Smaak
De smaak van de parelcocktail van Cleopatra zal waarschijnlijk niet erg prettig zijn geweest. Maar volgens Jones is een opgeloste parel weldegelijk drinkbaar.
“Het calciumcarbonaat in de parel neutraliseert de azijnzuur, dus het drankje wat ontstaat is minder sterk dan azijn”, aldus de onderzoeker.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-08-2010
Churchill stopte UFO-rapport in de doofpot
De Britse regering nam de dreiging van UFO's zo ernstig, dat ze in de jaren '40 en '50 wekelijkse rapporten over het fenomeen opvroeg. Premier Winston Churchill kwam zelfs eigenhandig tussen om een rapport uit WO II geheim te houden, meldt de BBC.
Zopas vrijgegeven documenten bevatten een getuigenis uit de Tweede Wereldoorlog, dat aantoont hoe toenmalig premier Churchill het bevel gaf om een 'belangrijke' UFO-waarneming geheim te houden. Gevreesd werd dat er anders 'massale paniek' zou uitbreken onder de bevolking.
Gezien na bommenraid
Volgens de documenten maakte Churchill zich ernstig zorgen om de ontmoeting tussen een UFO en bommenwerpers van de Britse luchtmacht RAF. Hij vroeg tijdens een meeting om die waarneming 'minstens 50 jaar' geheim te houden.
Kleinzoon bodyguard
"Dit is een zeer interessant gegeven", vindt UFO-specialist Nick Pope van het Britse Ministerie van Defensie. "De meeste UFO-files uit die periode zijn immers vernietigd. De kleinzoon van een van Churchills lijfwachten heeft achteraf details gegeven over de geheime ontmoeting. Churchill en de Amerikaanse president Eisenhower zouden toen samen beslist hebben om een 'fenomenale' UFO-waarneming in de doofpot te stoppen. Het RAF-vliegtuig zou die gerapporteerd hebben toen het terugkwam van een bombardement op Duitse doelen. Churchill wilde evenwel tot elke prijs vermijden dat de bevolking in paniek raakte en dat religieuze overtuigingen aan het wankelen zouden gaan."
Details over het UFO-beleid worden mondjesmaat publiek gemaakt in de Britse National Archives, omdat de Freedom of Information Act stipuleert dat de bevolking vrije inzage moet hebben in overheidsdocumenten. (hlnsydney/tw)
(HLN)
Churchill stopte UFO-rapport in de doofpot
De Britse regering nam de dreiging van UFO's zo ernstig, dat ze in de jaren '40 en '50 wekelijkse rapporten over het fenomeen opvroeg. Premier Winston Churchill kwam zelfs eigenhandig tussen om een rapport uit WO II geheim te houden, meldt de BBC.
Zopas vrijgegeven documenten bevatten een getuigenis uit de Tweede Wereldoorlog, dat aantoont hoe toenmalig premier Churchill het bevel gaf om een 'belangrijke' UFO-waarneming geheim te houden. Gevreesd werd dat er anders 'massale paniek' zou uitbreken onder de bevolking.
Gezien na bommenraid
Volgens de documenten maakte Churchill zich ernstig zorgen om de ontmoeting tussen een UFO en bommenwerpers van de Britse luchtmacht RAF. Hij vroeg tijdens een meeting om die waarneming 'minstens 50 jaar' geheim te houden.
Kleinzoon bodyguard
"Dit is een zeer interessant gegeven", vindt UFO-specialist Nick Pope van het Britse Ministerie van Defensie. "De meeste UFO-files uit die periode zijn immers vernietigd. De kleinzoon van een van Churchills lijfwachten heeft achteraf details gegeven over de geheime ontmoeting. Churchill en de Amerikaanse president Eisenhower zouden toen samen beslist hebben om een 'fenomenale' UFO-waarneming in de doofpot te stoppen. Het RAF-vliegtuig zou die gerapporteerd hebben toen het terugkwam van een bombardement op Duitse doelen. Churchill wilde evenwel tot elke prijs vermijden dat de bevolking in paniek raakte en dat religieuze overtuigingen aan het wankelen zouden gaan."
Details over het UFO-beleid worden mondjesmaat publiek gemaakt in de Britse National Archives, omdat de Freedom of Information Act stipuleert dat de bevolking vrije inzage moet hebben in overheidsdocumenten. (hlnsydney/tw)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-08-2010quote:Op woensdag 4 augustus 2010 08:20 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
03-08-2010
Hond van 14.000 jaar oud ontdekt in Zwitserland
[ afbeelding ]
Wetenschappers hebben in een grot in Zwitserland de tanden en een schedel van een hond teruggevonden, die volgens onderzoek 14.000 jaar oud zouden zijn. Dat is tot nu toe de oudste hond die ooit ontdekt is.
Eigenlijk werd de vondst al honderden jaren geleden gedaan. De resten bevonden zich tussen archeologische spullen die in 1873 in de grot van Kesslerloch in Zwitserland gevonden werden. Dat laat het Zwitserse persagentschap ATS weten. Maar wetenschappers van de Duitse universiteit in Tübingen onderzochten de resten pas vorig jaar echt grondig.
"Tijdens het onderzoek ontdekten we dat de resten afkomstig waren van een schedel en tanden van een hond die als huisdier gehouden werd", aldus de wetenschappers, "Het grote stuk van de bovenkaak dateert van 14.100 tot 14.600 voor Christus. Dit stuk van de bovenkaak is nu officieel het oudste bewijs van een hond. "
Enkele Belgische archeologen claimen echter dat ze de schedel gevonden hebben van een hond die zo'n 30.000 jaar geleden geleefd heeft. Maar wetenschapper Hannes Napierala gelooft dit niet echt. "De tanden van het dier waarover zij spreken, lijken erg op die van een wolf. Bij de resten van de grot in Zwitserland was er duidelijk verschil met de resten van een wolf." (ka)
(HLN)
Hond van 32.000 jaar oud ontdekt in provincie Namen
HLN update Wetenschappers hebben in een grot in Zwitserland de tanden en een schedel van een hond teruggevonden, die volgens onderzoek 14.000 jaar oud zouden zijn. In de provincie Namen zou echter in de grot van Goyet een dubbel zo oude hond ontdekt zijn. Het team van archeologen ontdekte een schedel van een hond die zo'n 32.000 jaar geleden heeft geleefd.
De kritiek die wetenschapper Hannes Napierala op de vondst had, wordt weerlegd. Napierala geloofde niet dat het om een hond ging, omdat de tanden van het dier erg op die van een wolf leken. Napierala gebruikte enkel de breedte van de snuit om het dier als hond te bestempelen. Bij de andere vondsten werd echter ook rekening gehouden met de lengte van de snuit en de totale lengte van de schedel. Daardoor zouden de resten onderscheiden kunnen worden van die van een wolf. Oude hondenschedels zijn duidelijk korter dan die van een wolf.
Ook de grootte van de tanden is geen correcte redenering van Napierala volgens archeologe Mietje Germonpré. "De tanden van oude honden waren beduidend groter dan nu. Het is vooral de lengte van de snuit die belangrijk is. De oude vondsten zijn dus wel degelijk van een hond. Het is dus niet correct dat de 14.000 jaar oude resten in Zwitserland de oudste ter wereld zijn."
Vondst honderden jaren geleden
Eigenlijk werd de vondst in Zwitserland al honderden jaren geleden gedaan. De resten bevonden zich tussen archeologische spullen die in 1873 in de grot van Kesslerloch gevonden werden. Maar wetenschappers van de Duitse universiteit in Tübingen onderzochten de resten pas vorig jaar echt grondig. (ka/adv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-08-2010
475 miljoen jaar oud koraal gevonden in Gieten
GIETEN - Bij werkzaamheden in Gieten (Drenthe) zijn zeldzame fossiele resten gevonden van Chileens koraal. De vondst is 475 miljoen jaar oud.
Dat maakte het Hunnebedcentrum in Borger dinsdag bekend. 'Dit zijn echt de krenten in de pap, want de Nederlandse bodem is nogal ongeschikt voor dit soort fossielen’, zei ontdekker en gesteente-expert Harry Huisman dinsdag.
De koralen leefden miljoenen jaren geleden voor de kust van Chili. Door het verschuiven van de continenten zijn ze uiteindelijk 150.000 jaar geleden in de bodem bij Gieten terechtgekomen.
Behalve koraal zijn ook afdrukken van een prehistorische inktvissoort gevonden.
Een paar weken geleden werden op dezelfde locatie zwerfkeien ontdekt. De provincie Drenthe schonk de keien als erfgoed aan het Hunebedcentrum. Het centrum krijgt ook de fossiele koralen
(Volkskrant)
475 miljoen jaar oud koraal gevonden in Gieten
GIETEN - Bij werkzaamheden in Gieten (Drenthe) zijn zeldzame fossiele resten gevonden van Chileens koraal. De vondst is 475 miljoen jaar oud.
Dat maakte het Hunnebedcentrum in Borger dinsdag bekend. 'Dit zijn echt de krenten in de pap, want de Nederlandse bodem is nogal ongeschikt voor dit soort fossielen’, zei ontdekker en gesteente-expert Harry Huisman dinsdag.
De koralen leefden miljoenen jaren geleden voor de kust van Chili. Door het verschuiven van de continenten zijn ze uiteindelijk 150.000 jaar geleden in de bodem bij Gieten terechtgekomen.
Behalve koraal zijn ook afdrukken van een prehistorische inktvissoort gevonden.
Een paar weken geleden werden op dezelfde locatie zwerfkeien ontdekt. De provincie Drenthe schonk de keien als erfgoed aan het Hunebedcentrum. Het centrum krijgt ook de fossiele koralen
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-08-2010
'Alexander de Grote stierf mogelijk aan bacterie'
AMSTERDAM - Alexander de Grote overleed mogelijk niet aan een overdosis drank of malaria, maar aan een dodelijke bacterie uit een rivier. Dat beweren Amerikaanse onderzoekers in een nieuwe wetenschappelijke publicatie.
De omstandigheden waaronder Alexander de Grote stierf, wijzen er volgens wetenschappers van de Stanford Universiteit in Californië op dat hij besmet was met de giftige stof calicheamicine. Deze stof wordt geproduceerd door een grondbacterie die vaak voorkomt in rivieren.
De nieuwe theorie over het overlijden van de Macedonische koning is gepresenteerd op het International Congress of Toxicology in Barcelona.
“Calicheamicine is een extreem giftige stof die wordt geproduceerd door bacteriën die op kalksteen voorkomen. En er is veel kalksteen te vinden in Griekenland”, verklaart hoofdonderzoekster Antoinette Hayes in de Britse krant The Daily Telegraph.
Coma
Alexander de Grote klaagde voor zijn dood over pijnlijke steken in zijn zij, spierpijn en hoge koorts. Ook verloor hij zijn stem. Hij stierf uiteindelijk na een ziektebed van twaalf dagen.
Tot nu toe gingen wetenschappers ervan uit dat de Macedonische koning overleed aan een overdosis alcohol, malaria of tyfus. Maar de besmetting met een rivierbacterie ligt volgens de Amerikaanse onderzoekers meer voor de hand.
Volgens oude Griekse legendes moesten goden namelijk verplicht water uit een mythische rivier drinken, wanneer ze een eerder afgelegde eed verbraken. Het water zou zo giftig zijn geweest, dat ze een jaar lang hun stem verloren en verlamd raakten.
Rivierwater
De onderzoekers van de Universiteit van Stanford vermoeden dat ook Alexander de Grote vlak voor zijn dood rivierwater had gedronken, vanwege een verboken eed. De giftige stof calicheamicine zou vervolgens hebben geleid tot zijn dood.
“Een heilig vergif dat de goden tot zich namen, zou natuurlijk ook erg geschikt zijn geweest voor Alexander de Grote, want hij werd beschouwd als een halfgod”, verklaart onderzoekster Adrienne Mayor.
Symptomen
“Het ziekteverloop en de symptomen waaraan Alexander de Grote overleed, lijken daarnaast ook veel op de mythische verhalen over de goden die uit de giftige rivier dronken”, aldus Mayor.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Alexander de Grote stierf mogelijk aan bacterie'
AMSTERDAM - Alexander de Grote overleed mogelijk niet aan een overdosis drank of malaria, maar aan een dodelijke bacterie uit een rivier. Dat beweren Amerikaanse onderzoekers in een nieuwe wetenschappelijke publicatie.
De omstandigheden waaronder Alexander de Grote stierf, wijzen er volgens wetenschappers van de Stanford Universiteit in Californië op dat hij besmet was met de giftige stof calicheamicine. Deze stof wordt geproduceerd door een grondbacterie die vaak voorkomt in rivieren.
De nieuwe theorie over het overlijden van de Macedonische koning is gepresenteerd op het International Congress of Toxicology in Barcelona.
“Calicheamicine is een extreem giftige stof die wordt geproduceerd door bacteriën die op kalksteen voorkomen. En er is veel kalksteen te vinden in Griekenland”, verklaart hoofdonderzoekster Antoinette Hayes in de Britse krant The Daily Telegraph.
Coma
Alexander de Grote klaagde voor zijn dood over pijnlijke steken in zijn zij, spierpijn en hoge koorts. Ook verloor hij zijn stem. Hij stierf uiteindelijk na een ziektebed van twaalf dagen.
Tot nu toe gingen wetenschappers ervan uit dat de Macedonische koning overleed aan een overdosis alcohol, malaria of tyfus. Maar de besmetting met een rivierbacterie ligt volgens de Amerikaanse onderzoekers meer voor de hand.
Volgens oude Griekse legendes moesten goden namelijk verplicht water uit een mythische rivier drinken, wanneer ze een eerder afgelegde eed verbraken. Het water zou zo giftig zijn geweest, dat ze een jaar lang hun stem verloren en verlamd raakten.
Rivierwater
De onderzoekers van de Universiteit van Stanford vermoeden dat ook Alexander de Grote vlak voor zijn dood rivierwater had gedronken, vanwege een verboken eed. De giftige stof calicheamicine zou vervolgens hebben geleid tot zijn dood.
“Een heilig vergif dat de goden tot zich namen, zou natuurlijk ook erg geschikt zijn geweest voor Alexander de Grote, want hij werd beschouwd als een halfgod”, verklaart onderzoekster Adrienne Mayor.
Symptomen
“Het ziekteverloop en de symptomen waaraan Alexander de Grote overleed, lijken daarnaast ook veel op de mythische verhalen over de goden die uit de giftige rivier dronken”, aldus Mayor.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-08-2010
'Botresten van Johannes de Doper ontdekt'
AMSTERDAM – Archeologen zijn in Bulgarije mogelijk gestuit op de lichamelijke resten van Johannes de Doper.
Wetenschappers van het Nationaal Historisch Museum in Bulgarije hebben op het eiland Sveti Ivan enkele schedelfragmenten, vingerkootjes en een kaakresten gevonden die mogelijk afkomstig zijn van Johannes de Doper.
De botresten zijn aangetroffen in een kleine sarcofaag. Een inscriptie op het lijkkistje verwijst naar de datum 24 januari. Dat is de dag waarop Christenen de geboorte van Johannes de Doper herdenken. Dat meldt de Amerikaanse nieuwszender CNN.
Koolstofdatering moet nog uitwijzen of de botten daadwerkelijk uit de tijd van Johannes de Doper komen.
Klooster
De sarcofaag waarin de resten zijn aangetroffen, stamt volgens de onderzoekers uit de vijfde eeuw na Christus. Het kistje werd gevonden in een ondergrondse ruimte nabij de overblijfselen van een oud klooster dat vermoedelijk ooit de naam van Johannes de Doper droeg.
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers claimen dat ze resten van Johannes de Doper hebben gevonden.
Schedel
Zo beweert een kerk in Rusland de rechterhand van de heilige in het bezit te hebben. Ook in Istanboel is het mogelijk om een schedel te bezichtigen die van Johannes de Doper zou zijn geweest.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Botresten van Johannes de Doper ontdekt'
AMSTERDAM – Archeologen zijn in Bulgarije mogelijk gestuit op de lichamelijke resten van Johannes de Doper.
Wetenschappers van het Nationaal Historisch Museum in Bulgarije hebben op het eiland Sveti Ivan enkele schedelfragmenten, vingerkootjes en een kaakresten gevonden die mogelijk afkomstig zijn van Johannes de Doper.
De botresten zijn aangetroffen in een kleine sarcofaag. Een inscriptie op het lijkkistje verwijst naar de datum 24 januari. Dat is de dag waarop Christenen de geboorte van Johannes de Doper herdenken. Dat meldt de Amerikaanse nieuwszender CNN.
Koolstofdatering moet nog uitwijzen of de botten daadwerkelijk uit de tijd van Johannes de Doper komen.
Klooster
De sarcofaag waarin de resten zijn aangetroffen, stamt volgens de onderzoekers uit de vijfde eeuw na Christus. Het kistje werd gevonden in een ondergrondse ruimte nabij de overblijfselen van een oud klooster dat vermoedelijk ooit de naam van Johannes de Doper droeg.
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers claimen dat ze resten van Johannes de Doper hebben gevonden.
Schedel
Zo beweert een kerk in Rusland de rechterhand van de heilige in het bezit te hebben. Ook in Istanboel is het mogelijk om een schedel te bezichtigen die van Johannes de Doper zou zijn geweest.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-08-2010
Orkney-eilanden, archeologische schatkamer
Op de Orkney-eilanden heeft men muurschilderingen gevonden die waarschijnlijk 5.000 jaar oud zijn. Men vond er enkele gekleurde stenen, meer moet dat niet zijn. Archeologen vermoeden dat men gebruik maakte van ijzererts dat vermengd werd met dierenvet, eieren of melk om het primitieve schilderij te maken. Deze muurschildering is niet het enige dat men daar heeft gevonden.
De Orkney-eilanden zijn een cultureel werelderfgoed, rijk aan een bewogen geschiedenis. Het is ook niet erg verwonderlijk dat men daar veelvuldig archeologische vondsten doet. Het is een Mekka voor oudheidkundigen.
Zo vond men er tot tweemaal toe een Venusbeeldje. De Orkney Venus is een klein beeldje van slechts 3,5 bij 3 cm. Op het beeldje is een neolithisch vrouwelijk gezicht gekerfd. Het kleine neolithische zandstenen menselijke beeldje is waarschijnlijk 5.000 jaar oud. De nieuwe vondst is van dezelfde afmeting en gevormd als de oorspronkelijke Venus, alleen was dit beeldje van klei gemaakt en ontbreekt het hoofd:
(Grenswetenschap)
Orkney-eilanden, archeologische schatkamer
Op de Orkney-eilanden heeft men muurschilderingen gevonden die waarschijnlijk 5.000 jaar oud zijn. Men vond er enkele gekleurde stenen, meer moet dat niet zijn. Archeologen vermoeden dat men gebruik maakte van ijzererts dat vermengd werd met dierenvet, eieren of melk om het primitieve schilderij te maken. Deze muurschildering is niet het enige dat men daar heeft gevonden.
De Orkney-eilanden zijn een cultureel werelderfgoed, rijk aan een bewogen geschiedenis. Het is ook niet erg verwonderlijk dat men daar veelvuldig archeologische vondsten doet. Het is een Mekka voor oudheidkundigen.
Zo vond men er tot tweemaal toe een Venusbeeldje. De Orkney Venus is een klein beeldje van slechts 3,5 bij 3 cm. Op het beeldje is een neolithisch vrouwelijk gezicht gekerfd. Het kleine neolithische zandstenen menselijke beeldje is waarschijnlijk 5.000 jaar oud. De nieuwe vondst is van dezelfde afmeting en gevormd als de oorspronkelijke Venus, alleen was dit beeldje van klei gemaakt en ontbreekt het hoofd:
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-08-2010
'Katachtige' krokodil opgegraven
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben een prehistorische krokodil met een katachtige kop opgegraven, die ruim 100 miljoen jaar geleden op het land leefde.
De resten van het opmerkelijke reptiel met de naam Pakasuchus kapilimai zijn gevonden in een 105 miljoen jaar oude rotspartij in Tanzania. Vooral de kleine katachtige schedel van de krokodilachtige is erg bijzonder.
De kaken en tanden van het dier lijken meer op het gebit van een zoogdier dan op de bek van een reptiel. Dat schrijven wetenschappers van de Universiteit van Ohio in het wetenschappelijk tijdschrift Nature
Neusgaten
Ook de neusgaten van het reptiel zijn opvallend. Ze zitten aan de voorkant van de schedel. Bij de meeste krokodillen zitten de neusgaten meer aan de bovenkant, zodat ze adem kunnen halen terwijl ze in het water liggen. De wetenschappers vermoeden dan ook dat het nieuw ontdekte reptiel voornamelijk op het land leefde.
Pakasuchus kapilimai was waarschijnlijk ongeveer 50 centimeter lang van kop tot staart en maakte jacht op insecten en andere kleine landdieren. Zijn dunne, relatief lange poten zouden daarbij goed van pas zijn gekomen.
Handpalm
“Op het eerste gezicht doet deze krokodil erg zijn best om op een zoogdier te lijken”, verklaart hoofdonderzoeker Patrick O’Connor in de Britse krant The Daily Telegraph. “Zijn kop zou in de palm van je hand passen."
"Als je alleen naar de tanden zou kijken, zou je niet denken dat het om een krokodil ging. Je zou je dan afvragen of je met een vreemd soort zoogdier te maken had”, aldus O' Connor.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Katachtige' krokodil opgegraven
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben een prehistorische krokodil met een katachtige kop opgegraven, die ruim 100 miljoen jaar geleden op het land leefde.
De resten van het opmerkelijke reptiel met de naam Pakasuchus kapilimai zijn gevonden in een 105 miljoen jaar oude rotspartij in Tanzania. Vooral de kleine katachtige schedel van de krokodilachtige is erg bijzonder.
De kaken en tanden van het dier lijken meer op het gebit van een zoogdier dan op de bek van een reptiel. Dat schrijven wetenschappers van de Universiteit van Ohio in het wetenschappelijk tijdschrift Nature
Neusgaten
Ook de neusgaten van het reptiel zijn opvallend. Ze zitten aan de voorkant van de schedel. Bij de meeste krokodillen zitten de neusgaten meer aan de bovenkant, zodat ze adem kunnen halen terwijl ze in het water liggen. De wetenschappers vermoeden dan ook dat het nieuw ontdekte reptiel voornamelijk op het land leefde.
Pakasuchus kapilimai was waarschijnlijk ongeveer 50 centimeter lang van kop tot staart en maakte jacht op insecten en andere kleine landdieren. Zijn dunne, relatief lange poten zouden daarbij goed van pas zijn gekomen.
Handpalm
“Op het eerste gezicht doet deze krokodil erg zijn best om op een zoogdier te lijken”, verklaart hoofdonderzoeker Patrick O’Connor in de Britse krant The Daily Telegraph. “Zijn kop zou in de palm van je hand passen."
"Als je alleen naar de tanden zou kijken, zou je niet denken dat het om een krokodil ging. Je zou je dan afvragen of je met een vreemd soort zoogdier te maken had”, aldus O' Connor.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-08-2010
Archeologisch monument onder Domplein Utrecht
UTRECHT - De resten van de Romeinse legerplaats onder en rond het Domplein in Utrecht zijn aangewezen als archeologisch monument. Dat maakte de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed vrijdag bekend.
De Rijksdienst wil de ‘archeologische parels’ zo goed mogelijk bewaren. Met de aanwijzing als archeologisch monument wordt het bodemarchief in Utrecht beschermd. ‘Het gaat vooral om erkenning van een heel uniek monument’, liet een woordvoerder van de Rijksdienst weten.
Onder de straatstenen van het Domplein in Utrecht ligt een tweeduizend jaar oude geschiedenis verborgen met daarin de grootste en best bewaarde Romeinse castellummuur van Nederland. In de zogenoemde Schatkamer van Stichting Domplein 2013 zijn die resten voor het publiek zichtbaar.
Nederland telt in totaal 1500 archeologische monumenten. In Utrecht is dat onder meer een Romeinse nederzetting in de wijk Leidsche Rijn.
(Volkskrant)
Archeologisch monument onder Domplein Utrecht
UTRECHT - De resten van de Romeinse legerplaats onder en rond het Domplein in Utrecht zijn aangewezen als archeologisch monument. Dat maakte de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed vrijdag bekend.
De Rijksdienst wil de ‘archeologische parels’ zo goed mogelijk bewaren. Met de aanwijzing als archeologisch monument wordt het bodemarchief in Utrecht beschermd. ‘Het gaat vooral om erkenning van een heel uniek monument’, liet een woordvoerder van de Rijksdienst weten.
Onder de straatstenen van het Domplein in Utrecht ligt een tweeduizend jaar oude geschiedenis verborgen met daarin de grootste en best bewaarde Romeinse castellummuur van Nederland. In de zogenoemde Schatkamer van Stichting Domplein 2013 zijn die resten voor het publiek zichtbaar.
Nederland telt in totaal 1500 archeologische monumenten. In Utrecht is dat onder meer een Romeinse nederzetting in de wijk Leidsche Rijn.
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.theglobalist.com/storyid.aspx?StoryId=8252quote:Dateline Congo: Belgium's Builder King — and Top Villain?
By Bruce Bueno de Mesquita | Friday, July 02, 2010
A leader's policies are based on the number of people he has to keep happy. Citing the example of King Leopold's vastly different ruling styles in his native Belgium and the Congo, Bruce Bueno de Mesquita, the author of "The Predictioneer's Game," argues that political leaders are only as good as their circumstances require them to be.
King Leopold II, remembered today as Belgium’s Builder King, reigned from 1865 to 1909. A constitutional monarch who, like many of his contemporaries, longed for the bygone days of absolute power, he was nonetheless an unusually influential and activist king who helped make Belgians free, prosperous and secure.
Belgium’s good works during Leopold’s reign are almost uncountable. He oversaw the expansion of political freedom with the adoption of universal adult male suffrage in competitive elections, putting his country on a firm footing to become a modern democracy.
On the economic front, he encouraged free-trade policies that guided Belgium to remarkable growth. In little Belgium, coal production — the engine of industry in 19th century Europe — rose to such heights that it almost equaled that of France.
Social policy, too, moved briskly ahead. Primary education became compulsory, and with the 1881 School Law, girls were assured access to secondary education.
Moreover, Leopold’s policies provided greater protection for women and children than was then the norm in most of Europe. Thanks to legislation passed in 1889, children under 12 could not be put to work and, after they turned 12, their workdays were limited to 12 hours — a radical departure from prevailing policy of the time.
When the Belgian economy was racked by a major economic crisis in 1873, Leopold helped improve the lot of the poor with pro-labor reforms, including granting workers the right to strike — a right that was still hotly resisted in the United States half a century later.
He promoted truly ambitious public works projects, including massive road and railway construction designed to reduce unemployment, promote urbanization and increase business opportunities. He was way ahead of Franklin Delano Roosevelt and Barack Obama in recognizing how to stimulate employment and economic prosperity by building up infrastructure.
King Leopold, in short, was a great reformer at home, a founder of Belgium’s long years of peace and plenty.
But then there was the Congo. Though he never set foot in Africa, Leopold also ruled over the Congo Free State for nearly a quarter of a century (1885-1908).
He built his personal wealth in the Congo — first by extracting high-priced ivory from the region and then by exploiting the even more lucrative rubber trade that developed there.
Unlike in Belgium, there was no chef de cabinet (roughly prime minister), and no voters among the Congo’s approximately 30 million people to limit what he could do.
Because it was his personal property, Leopold was free to exert the absolute rule he could not have at home. His “police,” the Force Publique, became the key to governing the Congo.
Their job was to extract wealth for him (and for themselves) by ensuring the vast exportation of rubber to meet world demand. This band of butchers was led by a small number of Europeans who kidnapped and enslaved Congolese as soldiers who were in turn responsible for making sure that rubber quotas were met.
Slave labor was the Force Publique’s preferred mode of production, so its soldiers set about enslaving Congolese men, women and children. Leopold’s “police” received low salaries but could earn big commissions by meeting or exceeding their rubber quotas.
Unrestricted by any law governing their conduct except, literally, the law of the jungle — and provided with a huge financial incentive through the commission system — these soldiers of sorrow, from the very bottom of the ladder to the very top, used whatever means they saw fit to meet the quotas.
The incentives included not only riches for those who succeeded, but the severest punishment for those who failed, including beatings and even death. To avoid this fate, the police tortured, maimed and often murdered those below them who threatened (or could be claimed to have threatened) rubber production.
Rewarded for killing people allegedly engaged in anti-government activities and needing to account for every bullet they spent, soldiers quickly took to indiscriminate mutilation of innocent souls as a way to boost their counts — and thereby their fees. They went so far as to chop off the right hands of women and children to provide evidence of their work on behalf of Leopold’s interests.
Perhaps as many as ten million people were murdered at the hands of the Force Publique in their pursuit of wealth for Leopold and, of course, for themselves.
In contrast to Leopold’s progressive policies in Belgium, virtually nothing was invested in improving conditions in the Congo. Roads were built only where they helped move rubber to market. Laws protecting women and children or workers' right to strike were unheard of. Much as Leopold worried about protecting the security of his Belgian subjects, he worked to undermine the security of his Congolese subjects.
Just about the only items exported to the Congo were weapons for the Force Publique, while vast riches flowed back to Europe. Indeed, it was this extraordinary imbalance in trade that eventually led to the revelation in Belgium that Leopold was growing rich through slavery and much worse.
In 1908, the evidence of atrocities reached such a level that they could no longer be denied, and Leopold, with great reluctance, surrendered his control over the Congo to the Belgian government. The ministers who were then put in charge certainly did not rule it well but, compared to Leopold, they were a significant improvement.
How could King Leopold II have ruled two places at the same time in such dramatically different manners?
It’s easy to blame Leopold’s apparent split personality — a progressive in Belgium and a monster in the Congo — on some character flaw or on a diseased mind. It’s also easy to explain away his horrible rule in the Congo as typical racist behavior. These explanations feel good, but they almost certainly cannot describe the big picture.
After all, just think about Mobutu Sese Seko, the Congo’s latter-day Leopold — the monster in a leopard-skin hat who ruled Zaire (largely what used to be the Congo Free State and is today the Democratic Republic of Congo) for more than 30 years (1965-97). During that time, he bankrupted his country, stole billions of dollars for himself and murdered hundreds of thousands of Congolese.
Surely, we cannot blame Mobutu’s murderous rule on racism. Was he crazy? Probably not, and besides, what are the odds that so many allegedly crazy people would rise to and then successfully cling to power for decades despite their awful rule?
As it turns out, Leopold, despicable as he was, did what worked best for him in the politically unconstrained environment of the Congo — and he did what worked best for him in the constitutionally limiting environment in Belgium.
The difference between doing a good job and doing a lousy job is driven by how many people a leader has to keep happy.
So the explanation for Leopold, the Builder King, and Leopold, the Monster, begins to fall into place. When rulers need the support of many — as was Leopold’s situation in Belgium — the best way to rule is by creating good policies.
When leaders rely only on a few to stay in control — as was the case for Leopold in the Congo — their best bet is to make the few fat and happy, even if that means making everyone else miserable.
08-08-2010
Britse historicus Tony Judt overleden
In New York is de Britse historicus en auteur Tony Judt op 62-jarige leeftijd overleden aan de ziekte van Gehrig. Dat heeft de krant The New York Times gemeld.
Judt werd in 1948 in Londen geboren als zoon van joodse ouders. Als jongeman was hij een aanhanger van het zionisme en werkte hij in een kibboets. Tijdens de oorlog van 1967 bood hij zelfs zijn diensten als chauffeur en vertaler aan bij het Israëlische leger. Nadien zou Judt zich echter steeds kritischer uitlaten over de houding van Israël jegens de Palestijnen.
Prijzen
Judt studeerde in Cambridge en Parijs, waar hij uitgebreid het Franse socialisme bestudeerde. In 1987 ging hij aan de slag bij New York University. Acht jaar later hield hij het Remarque Institute boven de doopvont. Zijn werk werd bekroond met een Erich Maria Remarque-prijs en de Hannah Arendt-prijs.
'Is there a Belgium?'
Judt is gespecialiseerd in de naoorlogse Europese geschiedenis. Vooral het in 2005 gepubliceerde meesterwerk 'Na de oorlog' leverde hem faam op. Judt, wiens vader in Antwerpen is geboren, interesseerde zich ook in België en publiceerde met 'Is there a Belgium?' een lijvig essay over de politieke geschiedenis van ons land.
ALS
In 2008 werd bij Judt ALS of de ziekte van Gehrig vastgesteld. Dat is een neuromusculaire aandoening waarbij het lichaam gestaag verlamd raakt. Met de hulp van assistenten lukte het hem eerder dit jaar nog om het boek 'Het land is moe' over de teloorgang van de sociaaldemocratie uit te brengen. (afp/adb)
(HLN)
Britse historicus Tony Judt overleden
In New York is de Britse historicus en auteur Tony Judt op 62-jarige leeftijd overleden aan de ziekte van Gehrig. Dat heeft de krant The New York Times gemeld.
Judt werd in 1948 in Londen geboren als zoon van joodse ouders. Als jongeman was hij een aanhanger van het zionisme en werkte hij in een kibboets. Tijdens de oorlog van 1967 bood hij zelfs zijn diensten als chauffeur en vertaler aan bij het Israëlische leger. Nadien zou Judt zich echter steeds kritischer uitlaten over de houding van Israël jegens de Palestijnen.
Prijzen
Judt studeerde in Cambridge en Parijs, waar hij uitgebreid het Franse socialisme bestudeerde. In 1987 ging hij aan de slag bij New York University. Acht jaar later hield hij het Remarque Institute boven de doopvont. Zijn werk werd bekroond met een Erich Maria Remarque-prijs en de Hannah Arendt-prijs.
'Is there a Belgium?'
Judt is gespecialiseerd in de naoorlogse Europese geschiedenis. Vooral het in 2005 gepubliceerde meesterwerk 'Na de oorlog' leverde hem faam op. Judt, wiens vader in Antwerpen is geboren, interesseerde zich ook in België en publiceerde met 'Is there a Belgium?' een lijvig essay over de politieke geschiedenis van ons land.
ALS
In 2008 werd bij Judt ALS of de ziekte van Gehrig vastgesteld. Dat is een neuromusculaire aandoening waarbij het lichaam gestaag verlamd raakt. Met de hulp van assistenten lukte het hem eerder dit jaar nog om het boek 'Het land is moe' over de teloorgang van de sociaaldemocratie uit te brengen. (afp/adb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-08-2010
Slaapruimte van Neanderthalers opgegraven
AMSTERDAM – Archeologen hebben in een Spaanse grot een ruimte ontdekt, die vermoedelijk ooit als slaapvertrek werd gebruikt door Neanderthalers.
De resten van de slaapruimte zijn gevonden in de Esquilleu-grot in de Spaanse regio Cantabrië. De prehistorische 'slaapgrot' bevatte 53.000 tot 39.000 jaar geleden waarschijnlijk een primitieve haard met daaromheen bedden van gras. Mogelijk werden de bedden door de Neanderthalers ook bedekt met dierenhuiden.
De resultaten van de studie zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of Archaeological Science.
Grondmonsters
Israëlische wetenschappers van het Kimmel Center for Archeological Research zijn de resten van de slaapruimte op het spoor gekomen door sedimenten uit de grot op te graven en te analyseren. Uit het onderzoek blijkt dat de open haard waarschijnlijk werd opgestookt met hout en boomschors. Volgens de wetenschappers moeten de grasresten wel wijzen op de aanwezigheid van bedden, omdat er geen planten groeiden in de grot.
De bedden van gras dienden volgens de wetenschappers mogelijk ook als zitplekken.
Bij eerdere opgravingen zijn vaak stenen werktuigen aangetroffen in de buurt van haardsteden van Neanderthalers. Die vondsten suggereren dat de primitieve mensen niet alleen sliepen rond vuren, maar ook kookten en aten bij primitieve haartstedes.
Verschonen
“Neanderthalers waren waarschijnlijk gewend om het gebied rondom de open haard erg comfortabel in te richten”, verklaart hoofdonderzoeker Dan Cabanes op Discovery News. “Het is verder mogelijk dat de Neanderthalers hun bed iedere keer verschoonden wanneer ze deze grot betraden.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Slaapruimte van Neanderthalers opgegraven
AMSTERDAM – Archeologen hebben in een Spaanse grot een ruimte ontdekt, die vermoedelijk ooit als slaapvertrek werd gebruikt door Neanderthalers.
De resten van de slaapruimte zijn gevonden in de Esquilleu-grot in de Spaanse regio Cantabrië. De prehistorische 'slaapgrot' bevatte 53.000 tot 39.000 jaar geleden waarschijnlijk een primitieve haard met daaromheen bedden van gras. Mogelijk werden de bedden door de Neanderthalers ook bedekt met dierenhuiden.
De resultaten van de studie zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of Archaeological Science.
Grondmonsters
Israëlische wetenschappers van het Kimmel Center for Archeological Research zijn de resten van de slaapruimte op het spoor gekomen door sedimenten uit de grot op te graven en te analyseren. Uit het onderzoek blijkt dat de open haard waarschijnlijk werd opgestookt met hout en boomschors. Volgens de wetenschappers moeten de grasresten wel wijzen op de aanwezigheid van bedden, omdat er geen planten groeiden in de grot.
De bedden van gras dienden volgens de wetenschappers mogelijk ook als zitplekken.
Bij eerdere opgravingen zijn vaak stenen werktuigen aangetroffen in de buurt van haardsteden van Neanderthalers. Die vondsten suggereren dat de primitieve mensen niet alleen sliepen rond vuren, maar ook kookten en aten bij primitieve haartstedes.
Verschonen
“Neanderthalers waren waarschijnlijk gewend om het gebied rondom de open haard erg comfortabel in te richten”, verklaart hoofdonderzoeker Dan Cabanes op Discovery News. “Het is verder mogelijk dat de Neanderthalers hun bed iedere keer verschoonden wanneer ze deze grot betraden.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-08-2010
Prehistorisch graf gevonden in centrum Alkmaar
AMSTERDAM - Archeologen zijn bij opgravingen in Alkmaar gestuit op een graf uit vermoedelijk de ijzertijd. In het graf is het silhouet van een persoon in gehurkte houding te zien, meldt de gemeente Alkmaar maandag.
Prehistorisch graf gevonden in Alkmaar
De ontdekking werd gedaan op de Paardenmarkt, waar de afgelopen tijd vaker bijzondere vondsten werden gedaan. De meest recente vondst kwam tevoorschijn onder een laag stuifzand.
Dit zand werd al eerder in de kaasstad aangetroffen en kan volgens de gemeente worden gedateerd in de ijzertijd.
De houding van de persoon die in het graf lag was daarbij karakteristiek voor begravingen in de ijzertijd, die vanaf ongeveer 800 jaar voor Christus tot het begin van de jaartelling loopt.
Massagraf
Eerder troffen archeologen op de Paardenmarkt onder meer een massagraf uit 1573 aan. In dat jaar werd de kaasstad door de Spanjaarden belegerd.
Bij enkele skeletten werden musketkogels en hagel aangetroffen. De gemeente verwacht dat de opgravingen in de loop van volgende week zijn afgerond.
© Novum
(nu.nl)
Prehistorisch graf gevonden in centrum Alkmaar
AMSTERDAM - Archeologen zijn bij opgravingen in Alkmaar gestuit op een graf uit vermoedelijk de ijzertijd. In het graf is het silhouet van een persoon in gehurkte houding te zien, meldt de gemeente Alkmaar maandag.
Prehistorisch graf gevonden in Alkmaar
De ontdekking werd gedaan op de Paardenmarkt, waar de afgelopen tijd vaker bijzondere vondsten werden gedaan. De meest recente vondst kwam tevoorschijn onder een laag stuifzand.
Dit zand werd al eerder in de kaasstad aangetroffen en kan volgens de gemeente worden gedateerd in de ijzertijd.
De houding van de persoon die in het graf lag was daarbij karakteristiek voor begravingen in de ijzertijd, die vanaf ongeveer 800 jaar voor Christus tot het begin van de jaartelling loopt.
Massagraf
Eerder troffen archeologen op de Paardenmarkt onder meer een massagraf uit 1573 aan. In dat jaar werd de kaasstad door de Spanjaarden belegerd.
Bij enkele skeletten werden musketkogels en hagel aangetroffen. De gemeente verwacht dat de opgravingen in de loop van volgende week zijn afgerond.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-08-2010
Archeologen vinden jaagplaats Indianen
BROWNING - Archeologen hebben in de Verenigde Staten een plek ontdekt waar Indianen meer dan duizend jaar geleden op bizons jaagden.
Onder een klif in het indianenreservaat Blackfeet in de staat Montana werden twee kampeerplaatsen en veel bizonbotten gevonden. Dat melden lokale media maandag.
De vindplaats ligt op een plateau dat uitkijkt over een rivier. Het kan volgens de archeologen een van de belangrijkste prehistorische locaties van Montana worden.
De onderzoekers hopen door bestudering van de vondsten te leren hoe de indianen en hun voorouders precies leefden en op bizons jaagden.
Vlees
Bizons zorgden voor een groot deel van het levensonderhoud van indianen. Het vlees werd gegeten en de huiden kwamen van pas voor kleding en tenten.
Meestal lieten indianen een kudde bizons op hol slaan en leidden ze de groep dan naar een afgrond. Veel dieren stierven door de val, de overlevende werden opgewacht door jagers.
© ANP
(nu.nl)
Archeologen vinden jaagplaats Indianen
BROWNING - Archeologen hebben in de Verenigde Staten een plek ontdekt waar Indianen meer dan duizend jaar geleden op bizons jaagden.
Onder een klif in het indianenreservaat Blackfeet in de staat Montana werden twee kampeerplaatsen en veel bizonbotten gevonden. Dat melden lokale media maandag.
De vindplaats ligt op een plateau dat uitkijkt over een rivier. Het kan volgens de archeologen een van de belangrijkste prehistorische locaties van Montana worden.
De onderzoekers hopen door bestudering van de vondsten te leren hoe de indianen en hun voorouders precies leefden en op bizons jaagden.
Vlees
Bizons zorgden voor een groot deel van het levensonderhoud van indianen. Het vlees werd gegeten en de huiden kwamen van pas voor kleding en tenten.
Meestal lieten indianen een kudde bizons op hol slaan en leidden ze de groep dan naar een afgrond. Veel dieren stierven door de val, de overlevende werden opgewacht door jagers.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-08-2010
Gobekli Tepe, 's werelds oudste tempel
Wanneer we aan oude, prehistorische tempels denken dan komt bij de meeste mensen het beeld van Stonehenge uit het neolithicum te voorschijn. De meeste archeologen zijn het er over eens dat Stonehenge circa 5.000 jaar geleden gebouwd werd. Maar Stonehenge wordt met meer dan 6 millennia verslagen door een minder gekende plaats in modern Turkije. De pre-neolithische tempel van Göbekli Tepe uit het mesolithicum is circa 11.500 jaar oud en samengesteld uit cirkels van T-vormige monolieten. Veel van de mysterieuze monolieten dragen gravures van dieren. Wie bouwde de tempel en waarom? En misschien nog de meest prangende vraag: wie verborg en waarom 1.500 jaar later de tempel onder honderden kubieke meters grond?
Hoewel Göbekli Tepe (wat dikke buik of dikzak betekent) wat media-aandacht kreeg in 2008, toen The Guardian en het Smithsonian Magazine een artikel publiceerden over het belang van de site, schonk het brede publiek er niet echt de aandacht aan die de tempel van Göbekli Tepe zeker wel verdient. Want volgens archeologen is Göbekli Tepe één van de meest opwindende ontdekkingen die ooit is opgegraven, een echte shapeshifter in termen van ons begrip over beschaving, settlement, landbouw, en godsdienst.
Wetenschappers zijn er altijd van uitgegaan dat mensen die zich ergens vestigden eerst huizen bouwden en landbouw aanleerden, vooraleer er tempels gebouwd werden. Die algemene veronderstelling wordt op zijn kop gezet omdat het lijkt dat Göbekli Tepe door jagers-verzamelaars als een plaats van verering - en als eerste tempel ter wereld - gebouwd werd.
Volgens Ian Hodder, professor antropologie aan de universiteit van Stanford, had iedereen de stelling aangenomen dat enkel complexe hiërarchische beschavingen in staat waren om monumentale constructies te bouwen, en dat ze niet gelijktijdig met het 'uitvinden' van de landbouw uit de grond rezen. Göbekli Tepe zou volgens Hodder die stelling aan flarden scheuren: de tempel is complex, gedetailleerd en predateert de landbouw.
Hodder: "Om het in de context te plaatsen antidateert Göbekli Tepe aardewerk, metallurgie, en de uitvinding van het schrift en het wiel, de piramiden, de muren van Jericho en elk ander tot dusver teruggevonden prehistorisch bouwwerk. Vele mensen denken dat het alles verandert... het ontmantelt het gehele cognitieve denkproces. Al onze theorieën waren verkeerd."
De eigenlijke functie van het megalithische complex van Göbekli Tepe blijft een studieobject, de archeologische opgravingen zijn nog steeds aan de gang en kunnen nog jaren aanslepen. Klaus Schmidt, de Duitse archeoloog die de opgravingen leidt, gelooft dat Göbekli Tepe voor een dodencultus gebruikt werd. Anderen denken dat het megalithische complex het begin van de landbouw symboliseert, een representatie van het kweken van planten, meerbepaald granen.
Waarom bouwden oude pre-neolithische jagers-verzamelaars, die over het algemeen geen vaste verblijfplaats hadden en in nomadengroepen op zoek gingen naar nieuwe gebieden waar genoeg voedsel te vinden was, zo'n groot complex? Waar gebruikten ze het voor? Wat betekent deze ontdekking voor ons begrip over de chronologie van landbouw en godsdienst? Zijn de gravures van dieren op de monolieten de vroegste representatie van goden? En last but not least: waarom werd de tempel van Göbekli Tepe in circa 8.000 voor Christus opzettelijk onder honderden kubieke meters aarde verborgen?
(Grenswetenschap)
Gobekli Tepe, 's werelds oudste tempel
Wanneer we aan oude, prehistorische tempels denken dan komt bij de meeste mensen het beeld van Stonehenge uit het neolithicum te voorschijn. De meeste archeologen zijn het er over eens dat Stonehenge circa 5.000 jaar geleden gebouwd werd. Maar Stonehenge wordt met meer dan 6 millennia verslagen door een minder gekende plaats in modern Turkije. De pre-neolithische tempel van Göbekli Tepe uit het mesolithicum is circa 11.500 jaar oud en samengesteld uit cirkels van T-vormige monolieten. Veel van de mysterieuze monolieten dragen gravures van dieren. Wie bouwde de tempel en waarom? En misschien nog de meest prangende vraag: wie verborg en waarom 1.500 jaar later de tempel onder honderden kubieke meters grond?
Hoewel Göbekli Tepe (wat dikke buik of dikzak betekent) wat media-aandacht kreeg in 2008, toen The Guardian en het Smithsonian Magazine een artikel publiceerden over het belang van de site, schonk het brede publiek er niet echt de aandacht aan die de tempel van Göbekli Tepe zeker wel verdient. Want volgens archeologen is Göbekli Tepe één van de meest opwindende ontdekkingen die ooit is opgegraven, een echte shapeshifter in termen van ons begrip over beschaving, settlement, landbouw, en godsdienst.
Wetenschappers zijn er altijd van uitgegaan dat mensen die zich ergens vestigden eerst huizen bouwden en landbouw aanleerden, vooraleer er tempels gebouwd werden. Die algemene veronderstelling wordt op zijn kop gezet omdat het lijkt dat Göbekli Tepe door jagers-verzamelaars als een plaats van verering - en als eerste tempel ter wereld - gebouwd werd.
Volgens Ian Hodder, professor antropologie aan de universiteit van Stanford, had iedereen de stelling aangenomen dat enkel complexe hiërarchische beschavingen in staat waren om monumentale constructies te bouwen, en dat ze niet gelijktijdig met het 'uitvinden' van de landbouw uit de grond rezen. Göbekli Tepe zou volgens Hodder die stelling aan flarden scheuren: de tempel is complex, gedetailleerd en predateert de landbouw.
Hodder: "Om het in de context te plaatsen antidateert Göbekli Tepe aardewerk, metallurgie, en de uitvinding van het schrift en het wiel, de piramiden, de muren van Jericho en elk ander tot dusver teruggevonden prehistorisch bouwwerk. Vele mensen denken dat het alles verandert... het ontmantelt het gehele cognitieve denkproces. Al onze theorieën waren verkeerd."
De eigenlijke functie van het megalithische complex van Göbekli Tepe blijft een studieobject, de archeologische opgravingen zijn nog steeds aan de gang en kunnen nog jaren aanslepen. Klaus Schmidt, de Duitse archeoloog die de opgravingen leidt, gelooft dat Göbekli Tepe voor een dodencultus gebruikt werd. Anderen denken dat het megalithische complex het begin van de landbouw symboliseert, een representatie van het kweken van planten, meerbepaald granen.
Waarom bouwden oude pre-neolithische jagers-verzamelaars, die over het algemeen geen vaste verblijfplaats hadden en in nomadengroepen op zoek gingen naar nieuwe gebieden waar genoeg voedsel te vinden was, zo'n groot complex? Waar gebruikten ze het voor? Wat betekent deze ontdekking voor ons begrip over de chronologie van landbouw en godsdienst? Zijn de gravures van dieren op de monolieten de vroegste representatie van goden? En last but not least: waarom werd de tempel van Göbekli Tepe in circa 8.000 voor Christus opzettelijk onder honderden kubieke meters aarde verborgen?
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-08-2010
'Robot zal verborgen gang in piramide verkennen'
AMSTERDAM – Een nieuw ontworpen robot kan zich mogelijk een weg banen door twee mysterieuze gangen in de wereldberoemde piramide van Cheops.
Onderzoekers van de Universiteit van Leeds hebben een robot ontworpen die zich een weg kan banen door twee smalle schachten die vanuit de zogenaamde koninginnenkamer in de piramide van Cheops verder het bouwwerk in leiden. Dat meldt het Amerikaanse tijdschrift Popular Science.
De nieuwe robot zal met behulp van een drilboor een gat maken in een deur die een deel van de gangen blokkeert. Het is de bedoeling dat het voertuig nog dit jaar de piramide in wordt gestuurd.
Camera
De piramide van Cheops is ongeveer 4.500 jaar oud. De twee smalle gangen in de koninginnenkamer werden in 1872 ontdekt, maar onderzoekers zijn er nooit in geslaagd om te bepalen waar de schachten uitkomen.
In 1992 stuitte een rijdende camera op een deur van kalksteen halverwege de gang aan de zuidzijde van koninginnekamer. In 2002 werd er met behulp van een robot een gat in deze deur geboord. Maar vervolgens stuitte dit voertuig op een tweede deur, die destijds niet kon worden doorboord.
Beschadiging
De nieuwe robot zou in staat zijn om een doorgang te maken in de tweede deur, zonder de piramide te beschadigen. “We zullen bepalen hoe dik de deur is en of we er doorheen kunnen boren”, verklaart hoofdonderzoeker Robert Richardson in de Britse krant The Independent.
“Het is erg belangrijk om geen onnodige schade aan te richten. Maar we zullen doorgaan tot we het antwoord hebben gevonden op de vraag waar de tunnels heen leiden”, aldus Richardson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Robot zal verborgen gang in piramide verkennen'
AMSTERDAM – Een nieuw ontworpen robot kan zich mogelijk een weg banen door twee mysterieuze gangen in de wereldberoemde piramide van Cheops.
Onderzoekers van de Universiteit van Leeds hebben een robot ontworpen die zich een weg kan banen door twee smalle schachten die vanuit de zogenaamde koninginnenkamer in de piramide van Cheops verder het bouwwerk in leiden. Dat meldt het Amerikaanse tijdschrift Popular Science.
De nieuwe robot zal met behulp van een drilboor een gat maken in een deur die een deel van de gangen blokkeert. Het is de bedoeling dat het voertuig nog dit jaar de piramide in wordt gestuurd.
Camera
De piramide van Cheops is ongeveer 4.500 jaar oud. De twee smalle gangen in de koninginnenkamer werden in 1872 ontdekt, maar onderzoekers zijn er nooit in geslaagd om te bepalen waar de schachten uitkomen.
In 1992 stuitte een rijdende camera op een deur van kalksteen halverwege de gang aan de zuidzijde van koninginnekamer. In 2002 werd er met behulp van een robot een gat in deze deur geboord. Maar vervolgens stuitte dit voertuig op een tweede deur, die destijds niet kon worden doorboord.
Beschadiging
De nieuwe robot zou in staat zijn om een doorgang te maken in de tweede deur, zonder de piramide te beschadigen. “We zullen bepalen hoe dik de deur is en of we er doorheen kunnen boren”, verklaart hoofdonderzoeker Robert Richardson in de Britse krant The Independent.
“Het is erg belangrijk om geen onnodige schade aan te richten. Maar we zullen doorgaan tot we het antwoord hebben gevonden op de vraag waar de tunnels heen leiden”, aldus Richardson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik kan me nog herinneren dat in 2002 de hele operatie live te zien was op national geographic. Wat was het toen spannend. Op het puntje van m'n stoel zat ik toenquote:Op dinsdag 10 augustus 2010 10:59 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
10-08-2010
'Robot zal verborgen gang in piramide verkennen'
AMSTERDAM – Een nieuw ontworpen robot kan zich mogelijk een weg banen door twee mysterieuze gangen in de wereldberoemde piramide van Cheops.
Onderzoekers van de Universiteit van Leeds hebben een robot ontworpen die zich een weg kan banen door twee smalle schachten die vanuit de zogenaamde koninginnenkamer in de piramide van Cheops verder het bouwwerk in leiden. Dat meldt het Amerikaanse tijdschrift Popular Science.
De nieuwe robot zal met behulp van een drilboor een gat maken in een deur die een deel van de gangen blokkeert. Het is de bedoeling dat het voertuig nog dit jaar de piramide in wordt gestuurd.
Camera
De piramide van Cheops is ongeveer 4.500 jaar oud. De twee smalle gangen in de koninginnenkamer werden in 1872 ontdekt, maar onderzoekers zijn er nooit in geslaagd om te bepalen waar de schachten uitkomen.
In 1992 stuitte een rijdende camera op een deur van kalksteen halverwege de gang aan de zuidzijde van koninginnekamer. In 2002 werd er met behulp van een robot een gat in deze deur geboord. Maar vervolgens stuitte dit voertuig op een tweede deur, die destijds niet kon worden doorboord.
Beschadiging
De nieuwe robot zou in staat zijn om een doorgang te maken in de tweede deur, zonder de piramide te beschadigen. “We zullen bepalen hoe dik de deur is en of we er doorheen kunnen boren”, verklaart hoofdonderzoeker Robert Richardson in de Britse krant The Independent.
“Het is erg belangrijk om geen onnodige schade aan te richten. Maar we zullen doorgaan tot we het antwoord hebben gevonden op de vraag waar de tunnels heen leiden”, aldus Richardson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Gouden munt van 2200 jaar oud gevonden
JERUZALEM - Amerikaanse archeologen hebben in het noorden van Israël bij Tel Kedesh een gouden munt opgegraven van meer dan tweeduizend jaar oud. Dat heeft een functionaris van de Israëlische overheidsinstantie voor de oudheid woensdag bekendgemaakt.
De munt is geslagen in het jaar 191 voor Christus in Alexandrië in Egypte en bevindt zich in zeer goede staat. In die tijd was Ptolemaeus V Epiphanes koning van Egypte.
Met 27,71 gram is het de zwaarste gouden munt die ooit in een Israëlische opgraving is gevonden. De meeste gouden munten uit de oudheid wegen 4,5 gram, aldus het hoofd van de muntenafdeling van de Israëlische instantie, Donald Ariel. De munt had volgens hem een symbolische functie en zou niet als betaalmiddel zijn gebruikt.
JERUZALEM - Amerikaanse archeologen hebben in het noorden van Israël bij Tel Kedesh een gouden munt opgegraven van meer dan tweeduizend jaar oud. Dat heeft een functionaris van de Israëlische overheidsinstantie voor de oudheid woensdag bekendgemaakt.
De munt is geslagen in het jaar 191 voor Christus in Alexandrië in Egypte en bevindt zich in zeer goede staat. In die tijd was Ptolemaeus V Epiphanes koning van Egypte.
Met 27,71 gram is het de zwaarste gouden munt die ooit in een Israëlische opgraving is gevonden. De meeste gouden munten uit de oudheid wegen 4,5 gram, aldus het hoofd van de muntenafdeling van de Israëlische instantie, Donald Ariel. De munt had volgens hem een symbolische functie en zou niet als betaalmiddel zijn gebruikt.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
11-08-2010
Mens haalt al 3,4 miljoen jaar vlees van dieren met stenen gereedschap
De mens gebruikt al een miljoen jaar langer stenen gereedschap om vlees van dieren te halen dan tot nog toe werd gedacht. Wetenschappers vonden in Ethiopië bewijs van het gebruik van werktuigen van zeker 3,4 miljoen jaar oud, schrijven ze in het wetenschappelijke tijdschrift Nature.
Voor de ontdekking was het oudst bekende bewijs voor het gebruik van stenen gereedschap 2,5 miljoen jaar oud. De wetenschappers vonden echter twee botten van zoogdieren, waar stukjes uit waren. Die stukjes konden alleen zijn verwijderd door mensen die gebruik maakten van scherpe, stenen gereedschap.
Twee soorten schade
De botten vertoonden twee soorten schade. De ene soort beschadiging wijst erop dat mensen vlees van de botten afsneden. De andere soort, die lijkt op inslagen van een hamer, wijst erop dat mensen de botten opensloegen om bij het merg te komen. Het is niet duidelijk of de mensen het gereedschap zelf maakten of de scherpe stenen simpelweg in de omgeving vonden.
Wieg mensheid
De regio Afar in Ethiopië, waar de botten zijn gevonden, staat bekend als de wieg van de mensheid. Eerder werden al menselijke skeletten van miljoenen jaren oud aangetroffen. Het bekendste daarvan is Lucy, dat werd opgegraven in 1974. (anp/sam)
(HLN)
Mens haalt al 3,4 miljoen jaar vlees van dieren met stenen gereedschap
De mens gebruikt al een miljoen jaar langer stenen gereedschap om vlees van dieren te halen dan tot nog toe werd gedacht. Wetenschappers vonden in Ethiopië bewijs van het gebruik van werktuigen van zeker 3,4 miljoen jaar oud, schrijven ze in het wetenschappelijke tijdschrift Nature.
Voor de ontdekking was het oudst bekende bewijs voor het gebruik van stenen gereedschap 2,5 miljoen jaar oud. De wetenschappers vonden echter twee botten van zoogdieren, waar stukjes uit waren. Die stukjes konden alleen zijn verwijderd door mensen die gebruik maakten van scherpe, stenen gereedschap.
Twee soorten schade
De botten vertoonden twee soorten schade. De ene soort beschadiging wijst erop dat mensen vlees van de botten afsneden. De andere soort, die lijkt op inslagen van een hamer, wijst erop dat mensen de botten opensloegen om bij het merg te komen. Het is niet duidelijk of de mensen het gereedschap zelf maakten of de scherpe stenen simpelweg in de omgeving vonden.
Wieg mensheid
De regio Afar in Ethiopië, waar de botten zijn gevonden, staat bekend als de wieg van de mensheid. Eerder werden al menselijke skeletten van miljoenen jaren oud aangetroffen. Het bekendste daarvan is Lucy, dat werd opgegraven in 1974. (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-08-2010
Nederlandse bib riskeert vervolging voor online archivering nazi-bladen
De Nederlandse Koninklijke Bibliotheek (KB) wil nazistische publicaties uit de Tweede Wereldoorlog opnemen in het openbaar digitaal krantenarchief. Dit archief, met honderden jaren aan krantenartikelen, is voor iedereen online te doorzoeken.
Vervolging
Het Nederlandse ministerie van Justitie raadt echter af het 'foute' materiaal te archiveren, meldt het AD. Het gaat om teksten uit onder andere Volk en Vaderland, Storm, orgaan van de SS, en het rabiaat antisemitische strijdblad De Misthoorn. De archivering zou zelfs kunnen leiden tot vervolging door het OM voor de verspreiding van haatdragende teksten.
Bijeenkomst
Edwin Klijn van het project Historische kranten laat aan de VPRO weten dat er een expertbijeenkomst van voor- en tegenstanders komt om de zaak te bekijken. (sam)
(HLN)
Nederlandse bib riskeert vervolging voor online archivering nazi-bladen
De Nederlandse Koninklijke Bibliotheek (KB) wil nazistische publicaties uit de Tweede Wereldoorlog opnemen in het openbaar digitaal krantenarchief. Dit archief, met honderden jaren aan krantenartikelen, is voor iedereen online te doorzoeken.
Vervolging
Het Nederlandse ministerie van Justitie raadt echter af het 'foute' materiaal te archiveren, meldt het AD. Het gaat om teksten uit onder andere Volk en Vaderland, Storm, orgaan van de SS, en het rabiaat antisemitische strijdblad De Misthoorn. De archivering zou zelfs kunnen leiden tot vervolging door het OM voor de verspreiding van haatdragende teksten.
Bijeenkomst
Edwin Klijn van het project Historische kranten laat aan de VPRO weten dat er een expertbijeenkomst van voor- en tegenstanders komt om de zaak te bekijken. (sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-08-2010
‘Mysterieuze oude taal ontdekt in Schotland’
AMSTERDAM - Wetenschappers vermoeden dat er een nog onbekende taal schuil gaat achter eeuwenoude symbolen die zijn aangetroffen op grote stenen in Schotland.
© ANP
De mysterieuze symbolen kunnen volgens wetenschappers van de Universiteit van Exeter worden gezien als woorden die een betekenis hebben en gezamenlijk zinnen kunnen vormen in een oude taal. Dat meldt BBC News.
De wetenschappers hebben met een wiskundige formule vastgesteld dat er een betekenisvol patroon zit in de volgorde van de symbolen. In totaal hebben ze tekens op meer dan 200 stenen onderzocht.
Keltisch
De symbolen zijn waarschijnlijk in de stenen gekerfd door de Picten, een Keltisch volk dat tussen de 4e tot de 9e eeuw leefde in het gebied dat nu Schotland heet.
Er is echter ook kritiek op het onderzoek. Sommige wetenschappers vinden dat de volgorde van de symbolen te voorspelbaar is om voor een taal door te gaan.
Hoofdonderzoeker Rob Lee gelooft echter dat de tekens op de stenen maar een klein deel laat zien van de taal die de Picten gebruikten.
Menukaart
“De symbolen maken deel uit een van een zeer beperkt vocabulaire”, verklaart Lee. “Maar dat betekent niet dat het vocabulaire van de Picten ook beperkt was.”
“Het is alsof je een Engelse menukaart van een restaurant ontdekt als enig overblijfsel van de Engelse taal.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
‘Mysterieuze oude taal ontdekt in Schotland’
AMSTERDAM - Wetenschappers vermoeden dat er een nog onbekende taal schuil gaat achter eeuwenoude symbolen die zijn aangetroffen op grote stenen in Schotland.
© ANP
De mysterieuze symbolen kunnen volgens wetenschappers van de Universiteit van Exeter worden gezien als woorden die een betekenis hebben en gezamenlijk zinnen kunnen vormen in een oude taal. Dat meldt BBC News.
De wetenschappers hebben met een wiskundige formule vastgesteld dat er een betekenisvol patroon zit in de volgorde van de symbolen. In totaal hebben ze tekens op meer dan 200 stenen onderzocht.
Keltisch
De symbolen zijn waarschijnlijk in de stenen gekerfd door de Picten, een Keltisch volk dat tussen de 4e tot de 9e eeuw leefde in het gebied dat nu Schotland heet.
Er is echter ook kritiek op het onderzoek. Sommige wetenschappers vinden dat de volgorde van de symbolen te voorspelbaar is om voor een taal door te gaan.
Hoofdonderzoeker Rob Lee gelooft echter dat de tekens op de stenen maar een klein deel laat zien van de taal die de Picten gebruikten.
Menukaart
“De symbolen maken deel uit een van een zeer beperkt vocabulaire”, verklaart Lee. “Maar dat betekent niet dat het vocabulaire van de Picten ook beperkt was.”
“Het is alsof je een Engelse menukaart van een restaurant ontdekt als enig overblijfsel van de Engelse taal.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-08-2010
'Gesteente uit aardformatie ontdekt'
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste gesteente op aarde ontdekt. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek.
© NU.nl/Shopgirl
De gestolde lava is gevonden op Groenland en het Canadese Baffin Island. Uit geochemisch onderzoek blijkt dat het gesteente waarschijnlijk 4,54 miljard jaar oud is.
Dat schrijven wetenschappers van het Carnegie Instituut in Washington in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.
Als de uitkomst van het onderzoek klopt, is het lava gevormd tijdens de formatie van de aarde - net na het ontstaan van de aardkern, maar nog voor de vorming van de aardkorst.
Toneel
“Dit was de sleutelfase in de evolutie van de aarde”, aldus onderzoeker Richard Carlson op nieuwssite ScienceDaily. “Het toneel werd gevormd voor alles dat later kwam. De primitieve aardmantel die we hebben gevonden, is de bron van al het magma en alle verschillende gesteentes die we vandaag de dag op aarde zien.
Het 4,54 miljard jaar oude gesteente is twee jaar geleden al ontdekt door onderzoeker Matthew Jackson van de Universiteit van Boston. De gestolde lava kwam vermoedelijk 60 miljoen jaar geleden vrij bij een vulkanische uitbarsting, maar ontstond dus al miljarden jaren eerder in de aardkern.
Zekerheid
De wetenschappers zullen meer onderzoek gaan verrichten om de leeftijd van de lava te onderbouwen. Pas daarna kan met zekerheid worden gesteld dat het gesteente al voor het ontstaan van de aardkorst werd gevormd.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Gesteente uit aardformatie ontdekt'
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste gesteente op aarde ontdekt. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek.
© NU.nl/Shopgirl
De gestolde lava is gevonden op Groenland en het Canadese Baffin Island. Uit geochemisch onderzoek blijkt dat het gesteente waarschijnlijk 4,54 miljard jaar oud is.
Dat schrijven wetenschappers van het Carnegie Instituut in Washington in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.
Als de uitkomst van het onderzoek klopt, is het lava gevormd tijdens de formatie van de aarde - net na het ontstaan van de aardkern, maar nog voor de vorming van de aardkorst.
Toneel
“Dit was de sleutelfase in de evolutie van de aarde”, aldus onderzoeker Richard Carlson op nieuwssite ScienceDaily. “Het toneel werd gevormd voor alles dat later kwam. De primitieve aardmantel die we hebben gevonden, is de bron van al het magma en alle verschillende gesteentes die we vandaag de dag op aarde zien.
Het 4,54 miljard jaar oude gesteente is twee jaar geleden al ontdekt door onderzoeker Matthew Jackson van de Universiteit van Boston. De gestolde lava kwam vermoedelijk 60 miljoen jaar geleden vrij bij een vulkanische uitbarsting, maar ontstond dus al miljarden jaren eerder in de aardkern.
Zekerheid
De wetenschappers zullen meer onderzoek gaan verrichten om de leeftijd van de lava te onderbouwen. Pas daarna kan met zekerheid worden gesteld dat het gesteente al voor het ontstaan van de aardkorst werd gevormd.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.haaretz.com/pr(...)ler-farmers-1.307445quote:'White Jews', not 'good Nazis': How Germany rejected Holland's settler farmers
New research shows how a group of Dutch farmers that trekked to Ukraine and Lithuania in World War II was spurned as 'white Jews'.
They came in their thousands from Holland to Eastern Europe to be good Nazis and help the Germans colonize more land during World War II. But according to the first major research into the Dutch settler movement, their German brethren despised them, dubbing them "white Jews."
Dutch settlers
Approximately 5,000 farmers trekked from Holland to the Ukraine and Lithuania from 1942 to 1945. Their unique and little-researched story remained largely unknown even to Holocaust scholars until last month, when it was presented before dozens of Shoah researchers at the Yad Vashem Holocaust museum in Jerusalem.
The experience of these Dutch farmers has made them the only readily identifiable group of foreign witnesses to the pre-Auschwitz mass execution of East European Jewry - and it sheds new light on the nuances of the ethnic hierarchy among Aryans in the Third Reich.
Dr. Geraldine von Frijtag Drabbe Kunzel of Utrecht University in the Netherlands is among a handful of people familiar with the story. Speaking at a Yad Vashem conference for Holocaust scholars last month, she defined the newcomers as "ordinary Dutch" farmer families who largely failed to take root in Ukraine despite the strong Nazi ideology that brought them there.
The conference brought together 35 scholars from 13 countries, who discussed little-explored topics such as collaborators in Greece and Yugoslav partisans' approach to Jewish parachutists from the Yishuv in 1943-1945.
The Dutch settlers were volunteers sent by the NOC, a state body set up by the Dutch NSB party, which took power after the German invasion and occupation of the Netherlands in 1940.
German Nazis considered the Dutch and other Nordic peoples to be pure Aryans and therefore almost equal to them in the racial hierarchy. Though other European countries had strong Nazi parties, the Netherlands is the only one other than Germany to have encouraged its citizens to engage in Nazi colonization abroad.
The settlers were fully aware that the Nazis were killing more than 2 million Jews all around them, during and after their arrival, von Frijtag said. Of the dozens of families that returned to Holland, none cited the genocide as their reason for doing so. Fear of reprisals by partisans was a more common incentive for giving up on populating the rich lands of the east.
"There could have been no doubt about the fate of Jews in the target areas," von Frijtag said. Her research showed that the settler leaders visited Minsk in 1942, where Wilhelm Kube, the notorious Gebietskommissar (district commissioner ) of Belarus, told them he needed Dutch craftsmen to replace slain Jews.
Friendly welcome
One of the Dutch visitors, H.C. Van Maasdijk, wrote at the time that Kube delivered a friendly welcome speech, in which he mentioned the "unique civilizing task" in the east that rested upon the shoulders of all Germanic people.
But the rhetoric proved to be only that. The Dutch farmers found their German counterparts unwelcoming and suspicious. The German authorities, for their part, complained the Dutch were too busy fraternizing with the Slavs, whom the German Nazis considered an inferior people.
Particularly disturbing were reports of Dutch farmers enjoying the company of the women of Vilnius. Some of these men even married local women, in direct violation of their instructions, and brought their new wives back with them to Holland when it became clear the Nazi empire would be overrun.
In Ukraine, German anger was in particular aroused by Dutch activities on the black market. Some farmers sold everything they had, including uniforms of the NSB and shoes. "Theft, swindle and exorbitant prices" were among the words applied to Dutch craftsmen in Rowno. Notorious for their trading skills, the Dutch became "white Jews" to the Germans.
About 75 percent of the Dutch settlers came to Eastern Europe out of ideology, and the remaining because of economic reasons, according to von Frijtag. Out of 150 Dutch settlers whose background she researched, 111 had been investigated by tribunals in post-war Holland.
Based on this finding, she argues that many of the settlers were brought before their country's justice system to answer for their actions, which included the employment of coerced labor (mostly Russian POWs ), dispossession of Jewish property and murder.
All those moments will be lost, like tears in rain... Time to die.
13-08-2010
100 jaar oude whisky ontdooid
In het Nieuw-Zeelandse Christchurch is vandaag een 100 jaar oude whisky uit een bevroren krat gehaald in het Canterbury Museum. De krat werd begin dit jaar gevonden onder het ijs van Antarctica, en stond een maand lang in een speciale ruimte om langzaam te ontdooien.
De whisky was een eeuw geleden begraven door de poolreiziger Ernest Shackleton (1874-1922). Whiskykenners zijn opgetogen dat de fles ontdooid is. Nu is het mogelijk om met een injectienaald wat drank uit de fles te halen en die in een Schotse brouwerij na te maken. Dan kan geproefd worden wat Shackleton 100 jaar geleden had willen opdrinken.
De Engels-Ierse Shackleton en Robert Falcon Scott probeerden tussen 1907 en 1909 tevergeefs de Zuidpool te bereiken. Bij Cape Royds bouwden ze in 1908 een hut, waar ze de kisten met whisky begroeven. Door gebrek aan voldoende voorraden lukte het de expeditie niet de Zuidpool te bereiken. Bij hun vertrek uit Antarctica moesten ze whisky en andere spullen achterlaten omdat de winter intrad. (anp/sam)
(HLN)
100 jaar oude whisky ontdooid
In het Nieuw-Zeelandse Christchurch is vandaag een 100 jaar oude whisky uit een bevroren krat gehaald in het Canterbury Museum. De krat werd begin dit jaar gevonden onder het ijs van Antarctica, en stond een maand lang in een speciale ruimte om langzaam te ontdooien.
De whisky was een eeuw geleden begraven door de poolreiziger Ernest Shackleton (1874-1922). Whiskykenners zijn opgetogen dat de fles ontdooid is. Nu is het mogelijk om met een injectienaald wat drank uit de fles te halen en die in een Schotse brouwerij na te maken. Dan kan geproefd worden wat Shackleton 100 jaar geleden had willen opdrinken.
De Engels-Ierse Shackleton en Robert Falcon Scott probeerden tussen 1907 en 1909 tevergeefs de Zuidpool te bereiken. Bij Cape Royds bouwden ze in 1908 een hut, waar ze de kisten met whisky begroeven. Door gebrek aan voldoende voorraden lukte het de expeditie niet de Zuidpool te bereiken. Bij hun vertrek uit Antarctica moesten ze whisky en andere spullen achterlaten omdat de winter intrad. (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.guardian.co.uk(...)vsk-seed-bank-russiaquote:Pavlovsk seed bank faces destruction
'Priceless collection' in Russia was never registered so is therefore worthless and does not officially exist, say developers
Twelve Russian scientists famously chose to starve to death rather than eat the unique collection of seeds and plants they were protecting for humanity during the 900-day siege of Leningrad in the second world war. But the world's first global seed bank now faces destruction once more, to make way for a private housing estate.
The fate of the Pavlovsk agricultural station outside St Petersburg will be decided in the courts this week. If, as expected, the case goes against it then the collection of plants built up over 85 years could be destroyed within months.
At stake, say Russian and British campaigners for the station, is not just scientific history but one of the world's largest collection of strawberries, blackcurrants, apples and cherries. Pavlovsk contains more than 5,000 varieties of seeds and berries from dozens of countries, including more than 100 varieties each of gooseberries and raspberries.
More than 90% of the plants are found in no other research collection or seed bank. Its seeds and berries are thought to possess traits that could be crucial to maintaining productive fruit harvests in many parts of the world as climate change and a rising tide of disease, pests and drought weaken the varieties farmers now grow. As it is predominantly a field collection, Pavlovsk cannot be moved. Experts estimate that even if another site were available nearby, it would take many years to relocate the plants.
In what appears Kafkaesque logic, the property developers argue that because the station contains a "priceless collection", no monetary value can be assigned to it and so it is worthless. In another nod to Kafka, the government's federal fund of residential real estate development has argued that the collection was never registered and thus does not officially exist.
"It is a bitter irony that the single most deliberately destructive act against crop diversity could be about to happen in the country that invented the modern seed bank," said Cary Fowler, of the Global Crop Diversity Trust. "Russia taught the world about the importance of crop collections for the future of agriculture. A decision to destroy Pavlovsk would forever tarnish a cause that generations of Russian plant scientists have lived and, quite literally, died, to protect."
The station was established in 1926 by Nikolai Vavilov, the man credited with creating the idea of seed banks as repositories of plant diversity that could be used to breed new varieties in response to threats to food production. During the siege of Leningrad, 12 scientists chose to starve while protecting the diversity amassed by Vavilov, even though the seeds of rice, peas, corn and wheat that they were protecting could have sustained them. Vavilov died of malnutrition in prison in 1943, having criticised the anti-genetic concepts of Trofim Lysenko. But Russia has since elevated him to hero status.
15-08-2010
Eind WOII herdacht met 'kiss-in' op Times Square
New York heeft dit weekend het einde van het Tweede Wereldoorlog herdacht met een kusmeeting. Tientallen koppels kwamen 65 jaar na de legendarische foto van een kussende matroos en verpleegster op Times Square bijeen voor een heuse 'kiss-in'. Op de bijeenkomst waren ook enkele -intussen hoogbejaarde- oorlogsveteranen aanwezig.
Capitulatie Japan
Op de avond van 14 augustus 1945 had Amerikaans president Harry Truman de capitulatie van Japan aangekondigd. Daarop barstten in heel de Verenigde Staten volksfeesten uit. Op Times Square werd toen een wereldberoemde foto genomen, die later gold als symbool voor de vrede. Een matroos geeft er een passionele kus aan een verpleegster. Fotograaf was Alfred Eisenstaedt.
Maar critici stelden zich later wel vragen bij de spontaniteit en het exacte tijdsstip van de foto. Volgens Edith Sain, die beweert de verpleegster op de foto te zijn, ging het wel degelijk om een spontane kus van een nobele onbekende. (belga/lb)
(HLN)
Eind WOII herdacht met 'kiss-in' op Times Square
New York heeft dit weekend het einde van het Tweede Wereldoorlog herdacht met een kusmeeting. Tientallen koppels kwamen 65 jaar na de legendarische foto van een kussende matroos en verpleegster op Times Square bijeen voor een heuse 'kiss-in'. Op de bijeenkomst waren ook enkele -intussen hoogbejaarde- oorlogsveteranen aanwezig.
Capitulatie Japan
Op de avond van 14 augustus 1945 had Amerikaans president Harry Truman de capitulatie van Japan aangekondigd. Daarop barstten in heel de Verenigde Staten volksfeesten uit. Op Times Square werd toen een wereldberoemde foto genomen, die later gold als symbool voor de vrede. Een matroos geeft er een passionele kus aan een verpleegster. Fotograaf was Alfred Eisenstaedt.
Maar critici stelden zich later wel vragen bij de spontaniteit en het exacte tijdsstip van de foto. Volgens Edith Sain, die beweert de verpleegster op de foto te zijn, ging het wel degelijk om een spontane kus van een nobele onbekende. (belga/lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-08-2010
Hadden de Picten hun eigen schrift?
Pictische stenen onthullen mogelijk geschreven taal
Recent Brits onderzoek maakt aannemelijk dat achter de symbolen die gebruikt werden door de oude Picten een echte geschreven taal schuilgaat.
Pictische stenen worden gevonden in Schotland. Ze zijn versierd met gegraveerde symbolen en zijn afkomstig uit de zesde tot en met de negende eeuw. Al jaren breken onderzoekers zich het hoofd over de vraag wat deze symbolen betekenen. En nog steeds is niet helemaal duidelijk wat er achter de tekens schuilgaat. Wel denken Britse onderzoekers nu bewijs te hebben gevonden dat de symbolen deel uitmaken van een echt schrijfsysteem, vergelijkbaar met het hiërogliefenschrift.
De stammen van de Picten leefden van ongeveer 300 tot 843 in Schotland en werden geregeerd door koningen. Het meeste over deze stammen is bekend door archeologische vondsten en door geschriften van volkeren die met de Picten in aanraking kwamen, zoals de Romeinen, de Angelsaksen en de Ieren. Zelf lieten de Picten geen geschriften na. Althans, dat is wat men lange tijd dacht. De Pictische stenen zouden immers geen echt schrift bevatten.
De Romeinen gaven de stammen die zij aantroffen in Schotland de naam Picten vanwege hun (blauwe) tagoeages. Picti betekent ‘geverfden’. De eerste vermelding van deze naam is uit 297 na Christus. De foto is afkomstig van de film Centurion, die verhaalt over de strijd tussen de Romeinen en de Picten.
.
Symbolen of taal
Er zijn slechts een paar honderd overgebleven Pictische stenen. Op sommige stenen zijn symbolen gekerfd als reliëf. Ook zijn er veel christelijke motieven zoals een kruis te vinden op de stenen. Onderzoekers hebben zich lang afgevraagd wat die symbolen precies betekenen. Van recenter datum is de vraag of het gaat om louter symbolen of dat we te maken hebben met echte teksten die een heel eigen taalsysteem onthullen. Deze discussie is niet uniek. Ook het schrift op de kleitabletten uit de Indusbeschaving dat 4000 jaar geleden gebruikt werd in Zuid-Azië, is een niet-ontcijferd schrift waarvan onbekend is of het gaat om louter symbolen of taal. Het probleem met dit soort schrift is dat er slechts fragmenten van zijn overgeleverd. Dat maakt het lastig voor onderzoekers een systematiek te ontdekken.
Wiskundige formule
Een team van Britse taalkundigen, onder leiding van professor Rob Lee van de universiteit in Exeter (Zuid-Engeland), berekende met een wiskundige formule hoe willekeurig of onwillekeurig de Pictische symbolen zijn geordend. Daarbij werd de dataset van Pictische symbolen vergeleken met datasets van andere geschreven talen, zoals Egyptische hiërogliefen, Chinese en Latijnse teksten. De Pictische symbolen lieten overeenkomsten zien met teksten die gebaseerd zijn op gesproken taal.
Bron: Wikipedia
De uitkomsten staan gepubliceerd in een recent gepubliceerd artikel in de Proceedings of the Royal Society. “Het is buitengewoon onwaarschijnlijk dat de volgorde van de symbolen op de Pictische stenen willekeurig is”, schrijven de onderzoekers daar. Dat maakt het onwaarschijnlijk dat het louter symbolen zijn. De redenering is als volgt. Als de symbolen willekeurig waren opgeschreven, zou het onwaarschijnlijk zijn dat ze deel uitmaken van een echt taalsysteem. Elk taalsysteem is gebaseerd op regels. Als er een duidelijke orde bestaat in de opeenvolging van de symbolen, wijst dit op geschreven taal.
Toch is er ook kritiek op het onderzoek. De Franse taalkundige Arnoud Fournet sprak zijn twijfels uit bij de BBC: “Het grensgebied tussen schrijven en tekenen is een stuk grijzer dan dit onderzoek doet voorkomen”, zegt hij. De Britse onderzoekers houden voet bij stuk. Bovendien menen zij bewijs te hebben gevonden dat de symbolen overeenkomen met woorden. Omdat er ook stenen zijn gevonden met slechts één symbool, is het onaannemelijk dat de symbolen overeenkomen met lettergrepen.
Steen van Rosetta
“De ontdekking dat het Pictisch een schrift is waarin de symbolen hoogst waarschijnlijk corresponderen met woorden, biedt compleet nieuwe mogelijkheden voor historici en taalkundigen om de wereld van de Picten te onderzoeken”, aldus de onderzoekers. Voorlopig is de code van het Pictisch nog niet gekraakt. Paul Bouissac van de universiteit van Toronto (Canada), die ook achter de onderzoekers staat, zegt er het volgende over in Discovery News: “We moeten nu nog wachten op de ontdekking van een Schotse versie van de Steen van Rosetta, welke de sleutel vormde tot de ontcijfering van de Egyptische hiërogliefen. Dit gebeurt misschien ooit maar misschien ook nooit.”
Bron:
Rob Lee, Philip Jonathan & Pauline Ziman: Pictish symbols revealed as a written language through application of Shannen entropy. Proceedings of the Royal Society 466.
(Kennislink)
Hadden de Picten hun eigen schrift?
Pictische stenen onthullen mogelijk geschreven taal
Recent Brits onderzoek maakt aannemelijk dat achter de symbolen die gebruikt werden door de oude Picten een echte geschreven taal schuilgaat.
Pictische stenen worden gevonden in Schotland. Ze zijn versierd met gegraveerde symbolen en zijn afkomstig uit de zesde tot en met de negende eeuw. Al jaren breken onderzoekers zich het hoofd over de vraag wat deze symbolen betekenen. En nog steeds is niet helemaal duidelijk wat er achter de tekens schuilgaat. Wel denken Britse onderzoekers nu bewijs te hebben gevonden dat de symbolen deel uitmaken van een echt schrijfsysteem, vergelijkbaar met het hiërogliefenschrift.
De stammen van de Picten leefden van ongeveer 300 tot 843 in Schotland en werden geregeerd door koningen. Het meeste over deze stammen is bekend door archeologische vondsten en door geschriften van volkeren die met de Picten in aanraking kwamen, zoals de Romeinen, de Angelsaksen en de Ieren. Zelf lieten de Picten geen geschriften na. Althans, dat is wat men lange tijd dacht. De Pictische stenen zouden immers geen echt schrift bevatten.
De Romeinen gaven de stammen die zij aantroffen in Schotland de naam Picten vanwege hun (blauwe) tagoeages. Picti betekent ‘geverfden’. De eerste vermelding van deze naam is uit 297 na Christus. De foto is afkomstig van de film Centurion, die verhaalt over de strijd tussen de Romeinen en de Picten.
.
Symbolen of taal
Er zijn slechts een paar honderd overgebleven Pictische stenen. Op sommige stenen zijn symbolen gekerfd als reliëf. Ook zijn er veel christelijke motieven zoals een kruis te vinden op de stenen. Onderzoekers hebben zich lang afgevraagd wat die symbolen precies betekenen. Van recenter datum is de vraag of het gaat om louter symbolen of dat we te maken hebben met echte teksten die een heel eigen taalsysteem onthullen. Deze discussie is niet uniek. Ook het schrift op de kleitabletten uit de Indusbeschaving dat 4000 jaar geleden gebruikt werd in Zuid-Azië, is een niet-ontcijferd schrift waarvan onbekend is of het gaat om louter symbolen of taal. Het probleem met dit soort schrift is dat er slechts fragmenten van zijn overgeleverd. Dat maakt het lastig voor onderzoekers een systematiek te ontdekken.
Wiskundige formule
Een team van Britse taalkundigen, onder leiding van professor Rob Lee van de universiteit in Exeter (Zuid-Engeland), berekende met een wiskundige formule hoe willekeurig of onwillekeurig de Pictische symbolen zijn geordend. Daarbij werd de dataset van Pictische symbolen vergeleken met datasets van andere geschreven talen, zoals Egyptische hiërogliefen, Chinese en Latijnse teksten. De Pictische symbolen lieten overeenkomsten zien met teksten die gebaseerd zijn op gesproken taal.
Bron: Wikipedia
De uitkomsten staan gepubliceerd in een recent gepubliceerd artikel in de Proceedings of the Royal Society. “Het is buitengewoon onwaarschijnlijk dat de volgorde van de symbolen op de Pictische stenen willekeurig is”, schrijven de onderzoekers daar. Dat maakt het onwaarschijnlijk dat het louter symbolen zijn. De redenering is als volgt. Als de symbolen willekeurig waren opgeschreven, zou het onwaarschijnlijk zijn dat ze deel uitmaken van een echt taalsysteem. Elk taalsysteem is gebaseerd op regels. Als er een duidelijke orde bestaat in de opeenvolging van de symbolen, wijst dit op geschreven taal.
Toch is er ook kritiek op het onderzoek. De Franse taalkundige Arnoud Fournet sprak zijn twijfels uit bij de BBC: “Het grensgebied tussen schrijven en tekenen is een stuk grijzer dan dit onderzoek doet voorkomen”, zegt hij. De Britse onderzoekers houden voet bij stuk. Bovendien menen zij bewijs te hebben gevonden dat de symbolen overeenkomen met woorden. Omdat er ook stenen zijn gevonden met slechts één symbool, is het onaannemelijk dat de symbolen overeenkomen met lettergrepen.
Steen van Rosetta
“De ontdekking dat het Pictisch een schrift is waarin de symbolen hoogst waarschijnlijk corresponderen met woorden, biedt compleet nieuwe mogelijkheden voor historici en taalkundigen om de wereld van de Picten te onderzoeken”, aldus de onderzoekers. Voorlopig is de code van het Pictisch nog niet gekraakt. Paul Bouissac van de universiteit van Toronto (Canada), die ook achter de onderzoekers staat, zegt er het volgende over in Discovery News: “We moeten nu nog wachten op de ontdekking van een Schotse versie van de Steen van Rosetta, welke de sleutel vormde tot de ontcijfering van de Egyptische hiërogliefen. Dit gebeurt misschien ooit maar misschien ook nooit.”
Bron:
Rob Lee, Philip Jonathan & Pauline Ziman: Pictish symbols revealed as a written language through application of Shannen entropy. Proceedings of the Royal Society 466.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-08-2010
Quasimodo bestond echt
Historici hebben aanwijzingen gevonden dat het personage van Quasimodo, de klokkenluider van Notre Dame, niet verzonnen werd door Victor Hugo, die in 1831 zijn roman 'Notre-Dame de Paris' schreef.
Geschiedkundigen ontdekten in de memoires van de Britse 19de-eeuwse beeldhouwer Henry Sibson verwijzingen naar "een gebochelde beeldhouwer", zo meldt de Daily Telegraph.
Teruggetrokken
Sibson schrijft: "De Franse overheid had orders gegeven om de kathedraal van Notre Dame te herstellen. Ik bezocht de ateliers waar de grote beelden gemaakt werden en daar ontmoette ik meneer Trajan, een uiterst beminnelijke man. Hij werkte onder de beeldhouwer die door de overheid was aangesteld en wiens naam ik me niet kan herinneren omdat ik hem nooit heb ontmoet. Wat ik wel weet, is dat hij een bochel had en een kluizenaarsbestaan leidde".
Monsieur Le Bossu
Verder in zijn memoires schrijft Sibson hoe hij met dezelfde groep beeldhouwers aan een ander project werkte, buiten Parijs. Opnieuw vermeldt hij de teruggetrokken beeldhouwer van de overheid, en nu herinnert hij zich zijn naam: monsieur Le Bossu. Dat is Frans voor "de gebochelde". Sibson schrijft: "Monsieur Le Bossu was zijn bijnaam, en hij werd nooit anders genoemd". (lb)
(HLN)
Quasimodo bestond echt
Historici hebben aanwijzingen gevonden dat het personage van Quasimodo, de klokkenluider van Notre Dame, niet verzonnen werd door Victor Hugo, die in 1831 zijn roman 'Notre-Dame de Paris' schreef.
Geschiedkundigen ontdekten in de memoires van de Britse 19de-eeuwse beeldhouwer Henry Sibson verwijzingen naar "een gebochelde beeldhouwer", zo meldt de Daily Telegraph.
Teruggetrokken
Sibson schrijft: "De Franse overheid had orders gegeven om de kathedraal van Notre Dame te herstellen. Ik bezocht de ateliers waar de grote beelden gemaakt werden en daar ontmoette ik meneer Trajan, een uiterst beminnelijke man. Hij werkte onder de beeldhouwer die door de overheid was aangesteld en wiens naam ik me niet kan herinneren omdat ik hem nooit heb ontmoet. Wat ik wel weet, is dat hij een bochel had en een kluizenaarsbestaan leidde".
Monsieur Le Bossu
Verder in zijn memoires schrijft Sibson hoe hij met dezelfde groep beeldhouwers aan een ander project werkte, buiten Parijs. Opnieuw vermeldt hij de teruggetrokken beeldhouwer van de overheid, en nu herinnert hij zich zijn naam: monsieur Le Bossu. Dat is Frans voor "de gebochelde". Sibson schrijft: "Monsieur Le Bossu was zijn bijnaam, en hij werd nooit anders genoemd". (lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-08-2010
'Oudste dierenfossielen ter wereld gevonden'
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers beweren dat ze de oudste dierenfossielen ter wereld hebben ontdekt.
De vondst van de wetenschappers van de Universiteit van Princeton bestaat uit enkele fossielen ter grootte van een menselijke hand, die waarschijnlijk de overblijfselen van sponsdieren bevatten.
De onderzoekers troffen de gesteentes aan in het Australische nationaal park Flinders Ranges en schatten dat de dierlijke resten ongeveer 650 to 640 miljoen jaar oud zijn. Dat schrijven ze in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Geoscience.
Primitief
Als de datering van de nieuw ontdekte fossielen klopt, zijn ze ruim 90 miljoen jaar ouder dan de dierlijke fossielresten die tot nu toe bekend stonden als ‘de oudste’.
Sponsdieren worden al lange tijd gezien als de meest primitieve nog levende dieren op aarde. Genetische studies suggereren dat de organismen meer dan 540 miljoen jaar geleden ontstonden. De gefossiliseerde resten uit Australië zijn mogelijk het eerste fysieke bewijs van die theorie.
3D-afbeelding
De Amerikaanse wetenschappers hebben de sponsdieren geïdentificeerd door kleine laagjes van de fossielen af te schaven, waarmee een 3D-afbeelding kon worden gecreërd.
Volgens hoofdonderzoeker Adam Maloof bewijst het patroon van asymmetrische vormen en wijde kanalen aan de binnenkant van de fossielen dat het gaat om gefossiliseerde fragmenten van sponsdieren en bacteriën.
“We denken echt dat we de oudste dierlijke fossielen hebben gevonden in de geschiedenis van de aarde”, verklaart Maloof in het Britse tijdschrift New Scientist.
Eéncellige
Voorlopig houden andere wetenschappers een slag om de arm. Zo denkt de Britse deskundige Martin Brasier van de Universiteit van Oxford dat de fossielen ook wel eens resten van eencellige organismen zouden kunnen bevatten, in plaats van overblijfselen van sponsdieren.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Oudste dierenfossielen ter wereld gevonden'
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers beweren dat ze de oudste dierenfossielen ter wereld hebben ontdekt.
De vondst van de wetenschappers van de Universiteit van Princeton bestaat uit enkele fossielen ter grootte van een menselijke hand, die waarschijnlijk de overblijfselen van sponsdieren bevatten.
De onderzoekers troffen de gesteentes aan in het Australische nationaal park Flinders Ranges en schatten dat de dierlijke resten ongeveer 650 to 640 miljoen jaar oud zijn. Dat schrijven ze in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Geoscience.
Primitief
Als de datering van de nieuw ontdekte fossielen klopt, zijn ze ruim 90 miljoen jaar ouder dan de dierlijke fossielresten die tot nu toe bekend stonden als ‘de oudste’.
Sponsdieren worden al lange tijd gezien als de meest primitieve nog levende dieren op aarde. Genetische studies suggereren dat de organismen meer dan 540 miljoen jaar geleden ontstonden. De gefossiliseerde resten uit Australië zijn mogelijk het eerste fysieke bewijs van die theorie.
3D-afbeelding
De Amerikaanse wetenschappers hebben de sponsdieren geïdentificeerd door kleine laagjes van de fossielen af te schaven, waarmee een 3D-afbeelding kon worden gecreërd.
Volgens hoofdonderzoeker Adam Maloof bewijst het patroon van asymmetrische vormen en wijde kanalen aan de binnenkant van de fossielen dat het gaat om gefossiliseerde fragmenten van sponsdieren en bacteriën.
“We denken echt dat we de oudste dierlijke fossielen hebben gevonden in de geschiedenis van de aarde”, verklaart Maloof in het Britse tijdschrift New Scientist.
Eéncellige
Voorlopig houden andere wetenschappers een slag om de arm. Zo denkt de Britse deskundige Martin Brasier van de Universiteit van Oxford dat de fossielen ook wel eens resten van eencellige organismen zouden kunnen bevatten, in plaats van overblijfselen van sponsdieren.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-08-2010
'Mammoet stierf uit door gebrek aan voedsel'
LONDEN - De mammoet is uitgestorven omdat er te weinig gras voor de soort beschikbaar was, niet door toedoen van de mens. Dat blijkt uit onderzoek van de Durham University, waar de BBC woensdag over schrijft.
Hoe de mammoet, een soort gigantische, harige olifant, is uitgestorven, is al jaren onderwerp van wetenschappelijk debat. Professor Brian Huntley denkt nu zeker te weten dat de mens niets te maken heeft gehad met het verdwijnen van de mammoet.
Na de koudste periode van de laatste ijstijd, twaalfduizend jaar geleden, nam volgens de onderzoekers de hoeveelheid weideland dramatisch snel af. ‘Het effect van klimaatverandering op de vegetatie is de belangrijkste oorzaak van het uitsterven van mammoeten en andere grote herbivoren’, aldus Huntley.
De wetenschapper ontwierp een computerprogramma dat de vegetatiegroei in Europa van de afgelopen 42.000 jaar simuleert. Hij combineerde daarvoor modellen van plantengroei met gegevens over het klimaat. Door de kou in de ijstijd nam de koolstofdioxide in de lucht af, waardoor er minder bomen groeiden. Het resultaat was een toendra, perfect geschikt voor mammoeten.
Naarmate het klimaat veranderde, nam de hoeveelheid koolstofdioxide toe en kregen bomen de kans te gaan groeien. De toendra's veranderden langzaam maar zeker in bos, waardoor de mammoet op zoek ging naar nieuw leefgebied. De soort kwam daardoor circa 14.000 jaar geleden in Siberië terecht. Ongeveer vierduizend jaar geleden stierf de mammoet uit.
(Volkskrant)
'Mammoet stierf uit door gebrek aan voedsel'
LONDEN - De mammoet is uitgestorven omdat er te weinig gras voor de soort beschikbaar was, niet door toedoen van de mens. Dat blijkt uit onderzoek van de Durham University, waar de BBC woensdag over schrijft.
Hoe de mammoet, een soort gigantische, harige olifant, is uitgestorven, is al jaren onderwerp van wetenschappelijk debat. Professor Brian Huntley denkt nu zeker te weten dat de mens niets te maken heeft gehad met het verdwijnen van de mammoet.
Na de koudste periode van de laatste ijstijd, twaalfduizend jaar geleden, nam volgens de onderzoekers de hoeveelheid weideland dramatisch snel af. ‘Het effect van klimaatverandering op de vegetatie is de belangrijkste oorzaak van het uitsterven van mammoeten en andere grote herbivoren’, aldus Huntley.
De wetenschapper ontwierp een computerprogramma dat de vegetatiegroei in Europa van de afgelopen 42.000 jaar simuleert. Hij combineerde daarvoor modellen van plantengroei met gegevens over het klimaat. Door de kou in de ijstijd nam de koolstofdioxide in de lucht af, waardoor er minder bomen groeiden. Het resultaat was een toendra, perfect geschikt voor mammoeten.
Naarmate het klimaat veranderde, nam de hoeveelheid koolstofdioxide toe en kregen bomen de kans te gaan groeien. De toendra's veranderden langzaam maar zeker in bos, waardoor de mammoet op zoek ging naar nieuw leefgebied. De soort kwam daardoor circa 14.000 jaar geleden in Siberië terecht. Ongeveer vierduizend jaar geleden stierf de mammoet uit.
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-08-2010
Hitler verwant aan Berbers en Joden
BRUSSEL - Hitler was genetisch verwant aan Noord-Afrikanen en Joden. Dat stelt een Belgische journalist na onderzoek van DNA van de voormalige nazileider.
© Getty Images
Jean-Paul Mulders bemachtigde DNA bij verwanten van Hitler in Oostenrijk en de Verenigde Staten.
Hij kwam daardoor in het bezit van diens Y-chromosoom, dat van vader op zoon wordt doorgegeven.
Hitler bleek tot de zogenoemde haplogroep E1b1b te horen, die in West-Europa zeldzaam is. Deze groep ontstond in het noordoosten van Afrika en verspreidde zich via het Midden-Oosten naar Europa.
Asjkenazische Joden
E1b1b komt vooral voor bij Berbers en Somaliërs, maar ook bij Asjkenazische Joden, aldus Mulders in het Belgische tijdschrift Knack.
''Je kunt dus, met de nodige relativering, stellen dat Hitler zelf verwant was met de mensen die hij zo minachtte.''
© ANP
(nu.nl)
Hitler verwant aan Berbers en Joden
BRUSSEL - Hitler was genetisch verwant aan Noord-Afrikanen en Joden. Dat stelt een Belgische journalist na onderzoek van DNA van de voormalige nazileider.
© Getty Images
Jean-Paul Mulders bemachtigde DNA bij verwanten van Hitler in Oostenrijk en de Verenigde Staten.
Hij kwam daardoor in het bezit van diens Y-chromosoom, dat van vader op zoon wordt doorgegeven.
Hitler bleek tot de zogenoemde haplogroep E1b1b te horen, die in West-Europa zeldzaam is. Deze groep ontstond in het noordoosten van Afrika en verspreidde zich via het Midden-Oosten naar Europa.
Asjkenazische Joden
E1b1b komt vooral voor bij Berbers en Somaliërs, maar ook bij Asjkenazische Joden, aldus Mulders in het Belgische tijdschrift Knack.
''Je kunt dus, met de nodige relativering, stellen dat Hitler zelf verwant was met de mensen die hij zo minachtte.''
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-08-2010
Nieuwe vondst overtreft Terracottaleger
In het Zuid-Chinese Bergland (Nan Ling) zijn duizenden standbeelden, talrijker dan het 9099 terracottafiguren tellende Terracottaleger (die als grafgiften aan de eerste keizer van China zijn meegegeven), teruggevonden. De vondst werd op 17 augustus 2010 tijdens het Xiang Gan Yue Gui Archeology Summit Forum in Yongzhou (provincie Hunan) bekend gemaakt. Volgens Tang Zhongyong, directeur van het Dao County Administrative Office, mag de nieuwe ontdekking als een wereldwonder beschouwd worden omdat er niet alleen bijna 10.000 stenen beelden zijn, maar ook unieke technologieën gebruikt werden.
De stenen beelden werden gevonden nabij een grote site die bekend staat als een oude plaats van verering, op circa 1 kilometer van Tianguangdong. De site draagt de naam 'Guizaiberg', omdat de lokale bevolking de bijna 10.000 stenen standbeelden die zich in de berg bevinden 'Guizaizai' noemen. Daar alleen al bevinden zich 5.000 levensechte standbeelden van ambtenaren, militairen en zwangere vrouwen.
De hoogte van de stenen beelden varieert van 30 centimeter tot 1 meter en meer dan 90 procent van de beeltenissen is gecreëerd vóór de Qin-dynastie (221 - 206 voor Christus). Omdat er zich ook stenen beelden bevinden die in de tijd van de Tang-dynastie (618 - 907), Song-dynastie (960 - 1279) en Yuan-dynastie (1279 - 1368) gehouwen werden, is de plaats een mengelmoes van oude Chinese offerculturen.
(De lokale bevolking vereert de oude stenen beelden)
Zhongyong verklaart dat de stenen standbeelden van de Guizaiberg de grootste verzameling stenen beelden ooit gevonden in China is. Naast de 5.000 standbeelden die zich op de grond bevinden, ligt er nog een ontelbaar aantal twee meter onder de grond begraven. Hij zegt dat het aantal beelden ruim het Terracottaleger van Qin Shi Huangdi overtreft. De oudste stenen beelden zijn ongeveer 5.000 jaar oud.
Uit veldonderzoek en de huidige beschikbare informatie leiden archeologen af dat de Guizaiberg een groot altaar moet geweest zijn. De prehistorische chinezen kozen deze plaats als een altaar en plaatsten er levensechte beelden op. De standbeelden werden waarschijnlijk gedurende duizenden jaren als een primitieve herdenking of offer op de berg geplaatst.
(Grenswetenschap)
Nieuwe vondst overtreft Terracottaleger
In het Zuid-Chinese Bergland (Nan Ling) zijn duizenden standbeelden, talrijker dan het 9099 terracottafiguren tellende Terracottaleger (die als grafgiften aan de eerste keizer van China zijn meegegeven), teruggevonden. De vondst werd op 17 augustus 2010 tijdens het Xiang Gan Yue Gui Archeology Summit Forum in Yongzhou (provincie Hunan) bekend gemaakt. Volgens Tang Zhongyong, directeur van het Dao County Administrative Office, mag de nieuwe ontdekking als een wereldwonder beschouwd worden omdat er niet alleen bijna 10.000 stenen beelden zijn, maar ook unieke technologieën gebruikt werden.
De stenen beelden werden gevonden nabij een grote site die bekend staat als een oude plaats van verering, op circa 1 kilometer van Tianguangdong. De site draagt de naam 'Guizaiberg', omdat de lokale bevolking de bijna 10.000 stenen standbeelden die zich in de berg bevinden 'Guizaizai' noemen. Daar alleen al bevinden zich 5.000 levensechte standbeelden van ambtenaren, militairen en zwangere vrouwen.
De hoogte van de stenen beelden varieert van 30 centimeter tot 1 meter en meer dan 90 procent van de beeltenissen is gecreëerd vóór de Qin-dynastie (221 - 206 voor Christus). Omdat er zich ook stenen beelden bevinden die in de tijd van de Tang-dynastie (618 - 907), Song-dynastie (960 - 1279) en Yuan-dynastie (1279 - 1368) gehouwen werden, is de plaats een mengelmoes van oude Chinese offerculturen.
(De lokale bevolking vereert de oude stenen beelden)
Zhongyong verklaart dat de stenen standbeelden van de Guizaiberg de grootste verzameling stenen beelden ooit gevonden in China is. Naast de 5.000 standbeelden die zich op de grond bevinden, ligt er nog een ontelbaar aantal twee meter onder de grond begraven. Hij zegt dat het aantal beelden ruim het Terracottaleger van Qin Shi Huangdi overtreft. De oudste stenen beelden zijn ongeveer 5.000 jaar oud.
Uit veldonderzoek en de huidige beschikbare informatie leiden archeologen af dat de Guizaiberg een groot altaar moet geweest zijn. De prehistorische chinezen kozen deze plaats als een altaar en plaatsten er levensechte beelden op. De standbeelden werden waarschijnlijk gedurende duizenden jaren als een primitieve herdenking of offer op de berg geplaatst.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-08-2010
Sterke toename archeologisch onderzoek in Vlaanderen
Het aantal personen aan wie de Vlaamse overheid een vergunning geeft voor archeologisch onderzoek is de afgelopen jaren sterk gestegen. In 2004 werd aan 35 verschillende personen een vergunning gegeven, in 2009 was dit aantal reeds gestegen tot 113. Dit jaar gaat het tot 21 juni om 87 personen. Dat blijkt uit het antwoord van Vlaams minister Geert Bourgeois op een schriftelijke vraag van Dirk Van Mechelen (Open VLD).
Het reële aantal archeologen dat actief is op het terrein ligt volgens Bourgeois een stuk hoger dan het aantal bovenvermelde personen omdat de vergunninghouders steeds worden bijgestaan door andere archeologen.
De stijging is het gevolg van de toename van het aantal archeologische onderzoeken. Volgens Bourgeois is dit aantal in Vlaanderen in de periode 2004-2009 gestegen van 66 tot 400. "Verwacht wordt dat het aantal onderzoeken ook in 2010 zal stijgen en daarmee ook het aantal archeologen dat dit onderzoek uitvoert". (belga/kve)
(HLN)
Sterke toename archeologisch onderzoek in Vlaanderen
Het aantal personen aan wie de Vlaamse overheid een vergunning geeft voor archeologisch onderzoek is de afgelopen jaren sterk gestegen. In 2004 werd aan 35 verschillende personen een vergunning gegeven, in 2009 was dit aantal reeds gestegen tot 113. Dit jaar gaat het tot 21 juni om 87 personen. Dat blijkt uit het antwoord van Vlaams minister Geert Bourgeois op een schriftelijke vraag van Dirk Van Mechelen (Open VLD).
Het reële aantal archeologen dat actief is op het terrein ligt volgens Bourgeois een stuk hoger dan het aantal bovenvermelde personen omdat de vergunninghouders steeds worden bijgestaan door andere archeologen.
De stijging is het gevolg van de toename van het aantal archeologische onderzoeken. Volgens Bourgeois is dit aantal in Vlaanderen in de periode 2004-2009 gestegen van 66 tot 400. "Verwacht wordt dat het aantal onderzoeken ook in 2010 zal stijgen en daarmee ook het aantal archeologen dat dit onderzoek uitvoert". (belga/kve)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-08-2010
Nieuwe expeditie naar Titanic
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers zijn vertrokken op een expeditie naar het wrak van de Titanic om het schip driedimensionaal vast te leggen voor toekomstige generaties.
De onderzoekers van onder meer het Woods Hole Oceanographic Institution zullen het wrak tijdens de twintig dagen durende expeditie in kaart brengen met 3D-camera’s, sonarapparatuur en duikrobots.
De onderneming moet uiteindelijk leiden tot een virtueel model van het schip, dat iedereen kan bezichtigen. De wetenschappers willen de Titanic op die manier bewaren voor toekomstige generaties. Dat meldt nieuwssite Physorg.com.
Weekdieren
De Titanic vergaat op dit moment langzaam op de zeebodem. Weekdieren vormen een bedreiging voor het hout en ook het staal van het wrak wordt langzaam afgebroken onder invloed van microben.
Het beroemde schip ligt op een diepte van 3,8 kilometer , ruim 500 kilometer van de Canadese kust. De wakstukken liggen verspreid op de zeebodem over een gebied van drie bij vijf kilometer.
Bescherming
De Titanic zonk op 12 april 1912, maar de resten van het schip werden pas in 1985 ontdekt. De wetenschappers denken dat hun driedimensionale model van het schip straks ook kan helpen bij ontwikkelen van nieuwe methodes om gezonken schepen beter te beschermen tegen verrotting.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Nieuwe expeditie naar Titanic
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers zijn vertrokken op een expeditie naar het wrak van de Titanic om het schip driedimensionaal vast te leggen voor toekomstige generaties.
De onderzoekers van onder meer het Woods Hole Oceanographic Institution zullen het wrak tijdens de twintig dagen durende expeditie in kaart brengen met 3D-camera’s, sonarapparatuur en duikrobots.
De onderneming moet uiteindelijk leiden tot een virtueel model van het schip, dat iedereen kan bezichtigen. De wetenschappers willen de Titanic op die manier bewaren voor toekomstige generaties. Dat meldt nieuwssite Physorg.com.
Weekdieren
De Titanic vergaat op dit moment langzaam op de zeebodem. Weekdieren vormen een bedreiging voor het hout en ook het staal van het wrak wordt langzaam afgebroken onder invloed van microben.
Het beroemde schip ligt op een diepte van 3,8 kilometer , ruim 500 kilometer van de Canadese kust. De wakstukken liggen verspreid op de zeebodem over een gebied van drie bij vijf kilometer.
Bescherming
De Titanic zonk op 12 april 1912, maar de resten van het schip werden pas in 1985 ontdekt. De wetenschappers denken dat hun driedimensionale model van het schip straks ook kan helpen bij ontwikkelen van nieuwe methodes om gezonken schepen beter te beschermen tegen verrotting.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.duitslandweb.n(...)wilde+veroveren.htmlquote:Hoe de DDR West-Berlijn wilde veroveren
Documentaire ‘Fall X’ ontvouwt Oost-Duitse aanvalsplannen
12-aug-2010Redactie Duitslandweb
Slechts een halve dag, zoveel tijd dacht de DDR-legerleiding nodig te hebben om West-Berlijn te veroveren. Als het plan was uitgevoerd had de geschiedenis van de Koude Oorlog een totaal andere wending gekregen. De documentaire ‘Fall X’ ontvouwt vanavond de gedetailleerde veroveringsplannen van de DDR.
Als ‘Schaufenster des Westens’ (etalage van het westen) was West-Berlijn de DDR een doorn in het oog. Dat de DDR plannen had om West-Berlijn te veroveren was algemeen bekend. Hoe gedetailleerd die plannen waren blijkt uit de documentaire van Hans Sparschuh en Rainer Burmeister, aldus Die Welt in een voorbeschouwing.
De eerste concrete plannen voor een verovering stammen uit 1969. In dat jaar presenteert een generaal van de Nationale Volksarmee (NVA), het DDR-leger, de plannen aan de belangrijkste gezaghebbers binnen de DDR. Alle sporen van deze bijeenkomst zijn uitgewist, behalve de aantekeningen van minister Erich Mielke van het Ministerium fur Staatssicherheit (Stasi).
Uit de plannen blijkt dat de DDR vijf tot zeven uur nodig had om West-Berlijn in te nemen. De DDR- en Sovjettroepen rond de stad waren veel sterker dan de aanwezige troepen van de drie geallieerde machten in West-Berlijn. De geallieerde militaire aanwezigheid was vooral symbolisch, in het westelijk deel van de stad waren slechts een paar dozijn tanks aanwezig.
Dag X
Op ‘Dag X’ moesten NVA-troepen op 59 nauwkeurig omschreven punten de Berlijnse Muur doorbreken om de geallieerde troepen aan te vallen. De Oost-Duitse troepen moesten zo snel mogelijk de westelijke infrastructuur onder controle krijgen. Door belangrijke verkeersknooppunten te bezetten probeerde de NVA te voorkomen dat de geallieerde troepen zich konden samenvoegen. De verovering van de West-Berlijnse vliegvelden moest een herhaling van de luchtbrug uit 1948/49 voorkomen.
Om ieder verzet in de kiem te smoren hield het SED-regime tot aan 1989 lijsten bij van vooraanstaande politici, politiemensen, industriëlen en journalisten die het arresteren waard waren. Daarnaast had de Stasi zo’n 600 medewerkers belast met de taak om na de verovering de geheime dienst naar het westen van de stad uit te breiden.
Cameraploeg
De stormtroepen van de DDR werden goed voorbereid. De documentaire toont beelden van West-Berlijn in de jaren tachtig die zijn gemaakt door een cameraploeg van de Stasi. Deze reed door West-Berlijn om opnamen van belangrijke straten en kruispunten te maken. De Oost-Duitse officieren konden zo vertrouwd raken met het te veroveren gebied.
Helaas wordt de documentaire ‘Der Fall X’ uitgezonden door de regionale omroep RBB, die in Nederland niet te ontvangen is. Volgens de recensent van Die Welt kan het niet lang duren voor de “adembenemend spannende” documentaire op DVD beschikbaar is.
23-08-2010
Sporen van zombiemieren zijn 50 miljoen jaar oud
Het klinkt als een slechte film: ook mieren kunnen zombies worden. En dat komt dan door een schimmel.
Mieren kunnen besmet raken met de schimmel Ophiocordyceps unlateralis, en verliezen dan hun eigen wil – voorzover mieren daarover beschikken. De schimmel produceert namelijk een stof die het gedrag van de mier radicaal verandert. Onder invloed van de schimmel besluit het arme diertje zijn veilige nest te verlaten en helemaal alleen in een blad te klimmen, hoog in een boom of struik, om zich daar vast te bijten. Klemvast. De mier laat niet meer los, en sterft. De schimmel groeit verder in het mierenlijkje, en verspreidt van daaruit zijn sporen in de lucht, die vervolgens neerdalen op de grond, waar ze aan de pootjes van nieuwe slachtoffers blijven kleven. Een scenario voor een horrorfilm, en onderzoekers van de Universiteit van Exeter hebben nu ontdekt dat mieren al 50 miljoen jaar machteloos staan tegenover deze schimmel.
Die ‘greep des doods’ laat in het blad hele karakteristieke bijtsporen achter. Dat bracht de onderzoekers op het idee een uitgebreide speurtocht naar deze bijtsporen uit te voeren in de afdrukken van fossiele bladeren. Uiteindelijk hadden ze succes in Duitsland, in afdrukken uit de Messel groeve, in de deelstaat Hesse. De fossiele bladeren met bijtsporen waren 50 miljoen jaar oud. Zo oud is deze gruwelijke vorm van parasitisme dus al. En al die tijd zijn de mieren nooit in staat geweest een gif te ontwikkelen tegen de moordende schimmel.
(depers.nl)
Sporen van zombiemieren zijn 50 miljoen jaar oud
Het klinkt als een slechte film: ook mieren kunnen zombies worden. En dat komt dan door een schimmel.
Mieren kunnen besmet raken met de schimmel Ophiocordyceps unlateralis, en verliezen dan hun eigen wil – voorzover mieren daarover beschikken. De schimmel produceert namelijk een stof die het gedrag van de mier radicaal verandert. Onder invloed van de schimmel besluit het arme diertje zijn veilige nest te verlaten en helemaal alleen in een blad te klimmen, hoog in een boom of struik, om zich daar vast te bijten. Klemvast. De mier laat niet meer los, en sterft. De schimmel groeit verder in het mierenlijkje, en verspreidt van daaruit zijn sporen in de lucht, die vervolgens neerdalen op de grond, waar ze aan de pootjes van nieuwe slachtoffers blijven kleven. Een scenario voor een horrorfilm, en onderzoekers van de Universiteit van Exeter hebben nu ontdekt dat mieren al 50 miljoen jaar machteloos staan tegenover deze schimmel.
Die ‘greep des doods’ laat in het blad hele karakteristieke bijtsporen achter. Dat bracht de onderzoekers op het idee een uitgebreide speurtocht naar deze bijtsporen uit te voeren in de afdrukken van fossiele bladeren. Uiteindelijk hadden ze succes in Duitsland, in afdrukken uit de Messel groeve, in de deelstaat Hesse. De fossiele bladeren met bijtsporen waren 50 miljoen jaar oud. Zo oud is deze gruwelijke vorm van parasitisme dus al. En al die tijd zijn de mieren nooit in staat geweest een gif te ontwikkelen tegen de moordende schimmel.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-08-2010
Belangrijke archeologische vondst in Doornik
Een team van archeologen heeft een belangrijke archeologische vondst gedaan in de rue Perdue in Doornik, waar momenteel werkzaamheden aan de gang zijn. Dat meldt Sud Presse. Het gaat om het graf van een vrouw uit de vierde eeuw na Christus dat in zeer goede staat verkeert.
Volgens de eerste onderzoeken zou het gaan om een vrouw die een hoge functie bekleedde. Dat leiden de archeologen af uit de objecten die in het graf zijn gevonden. Het gaat onder meer om vazen, juwelen en edelstenen.
De onderzoekers hopen op nog meer archeologische vondsten in de straat in het centrum van de stad. (belga/sps)
(HLN)
Belangrijke archeologische vondst in Doornik
Een team van archeologen heeft een belangrijke archeologische vondst gedaan in de rue Perdue in Doornik, waar momenteel werkzaamheden aan de gang zijn. Dat meldt Sud Presse. Het gaat om het graf van een vrouw uit de vierde eeuw na Christus dat in zeer goede staat verkeert.
Volgens de eerste onderzoeken zou het gaan om een vrouw die een hoge functie bekleedde. Dat leiden de archeologen af uit de objecten die in het graf zijn gevonden. Het gaat onder meer om vazen, juwelen en edelstenen.
De onderzoekers hopen op nog meer archeologische vondsten in de straat in het centrum van de stad. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-08-2010
"Neanderthalers roeiden holenbeer tijdens laatste ijstijd uit"
Archeologen vinden beenderen van de holenbeer.
De Neanderthalers roeiden de holenbeer uit omdat het dier op het koudste einde van de laatste ijstijd hun schuilplaatsen inpikte. Dat zeggen Spaanse wetenschappers na vergelijking van het DNA tussen de uitgestorven holenbeer en de bruine beer, die wel nog op aarde voorkomt.
Mens doodde beer
Er woedt al jaren discussie of Neanderthalers de holenbeer vereerden dan wel doodden en of een wijzigend klimaat zijn invloed had op het voortbestaan van de reusachtige beer. Sabeltijgers, mammoeten en holenberen overleefden de laatste ijstijd niet. Onderzoekers aan de universiteit van Coruña zeggen nu dat mens het einde van de holenbeer bepaalde.
Concurrentie schuilplaatsen
Ongeveer 24.000 jaar geleden verdween de bijna half ton zware beer van het continent. De achteruitgang van het dier startte dubbel zo lang geleden, en liep gelijktijdig met het einde van de laatste ijstijd. "Dat is veel vroeger dan voorheen werd aangenomen, " zegt Aurora Grandal-D'Anglade. "Met de expansie van de mens ontstonden steeds meer conflicten over landgebruik en schuilplaatsen. Maar met de laatste temperatuurdaling 25.000 tot 18.000 jaar geleden, veranderde de vegetatie en kwam de beer in felle concurrentie met de mens in zijn zoektocht naar schuilplaatsen."
Beenderen in grotten
In grotten in Siberië, Oekraïne, Centraal-Europa en Spanje werden opeenstapelingen gevonden van beenderen van de holenbeer. Op het Iberische schiereiland zou de holenbeer het langst standgehouden hebben. Volgens de onderzoekers overleefde de bruine beer, omdat hij nauwelijks in grotten schuilde. (belga/ep)
(HLN)
"Neanderthalers roeiden holenbeer tijdens laatste ijstijd uit"
Archeologen vinden beenderen van de holenbeer.
De Neanderthalers roeiden de holenbeer uit omdat het dier op het koudste einde van de laatste ijstijd hun schuilplaatsen inpikte. Dat zeggen Spaanse wetenschappers na vergelijking van het DNA tussen de uitgestorven holenbeer en de bruine beer, die wel nog op aarde voorkomt.
Mens doodde beer
Er woedt al jaren discussie of Neanderthalers de holenbeer vereerden dan wel doodden en of een wijzigend klimaat zijn invloed had op het voortbestaan van de reusachtige beer. Sabeltijgers, mammoeten en holenberen overleefden de laatste ijstijd niet. Onderzoekers aan de universiteit van Coruña zeggen nu dat mens het einde van de holenbeer bepaalde.
Concurrentie schuilplaatsen
Ongeveer 24.000 jaar geleden verdween de bijna half ton zware beer van het continent. De achteruitgang van het dier startte dubbel zo lang geleden, en liep gelijktijdig met het einde van de laatste ijstijd. "Dat is veel vroeger dan voorheen werd aangenomen, " zegt Aurora Grandal-D'Anglade. "Met de expansie van de mens ontstonden steeds meer conflicten over landgebruik en schuilplaatsen. Maar met de laatste temperatuurdaling 25.000 tot 18.000 jaar geleden, veranderde de vegetatie en kwam de beer in felle concurrentie met de mens in zijn zoektocht naar schuilplaatsen."
Beenderen in grotten
In grotten in Siberië, Oekraïne, Centraal-Europa en Spanje werden opeenstapelingen gevonden van beenderen van de holenbeer. Op het Iberische schiereiland zou de holenbeer het langst standgehouden hebben. Volgens de onderzoekers overleefde de bruine beer, omdat hij nauwelijks in grotten schuilde. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-08-2010
Nederlandse bib zet nazikranten toch online
De Nederlandse Koninklijke Bibliotheek (KB) zet nazistische kranten uit de Tweede Wereldoorlog toch op het internet. Er was daarover discussie ontstaan omdat het strafbaar zou kunnen zijn en gevoelig zou kunnen liggen bij nabestaanden van oorlogsslachtoffers.
De bibliotheek vindt het echter belangrijk "om de historische werkelijkheid ongecensureerd aan iedereen ter beschikking te stellen". Ook moet het belangrijk wetenschappelijk onderzoek mogelijk maken.
De bib bouwt sinds het voorjaar een digitaal krantenarchief. Alle landelijke, regionale, lokale en koloniale kranten van de afgelopen 400 jaar worden online gezet. De krantendatabank op kranten.kb.nl is gratis te raadplegen, en zal uiteindelijk acht miljoen krantenpagina's bevatten. (anp/sam)
(HLN)
Nederlandse bib zet nazikranten toch online
De Nederlandse Koninklijke Bibliotheek (KB) zet nazistische kranten uit de Tweede Wereldoorlog toch op het internet. Er was daarover discussie ontstaan omdat het strafbaar zou kunnen zijn en gevoelig zou kunnen liggen bij nabestaanden van oorlogsslachtoffers.
De bibliotheek vindt het echter belangrijk "om de historische werkelijkheid ongecensureerd aan iedereen ter beschikking te stellen". Ook moet het belangrijk wetenschappelijk onderzoek mogelijk maken.
De bib bouwt sinds het voorjaar een digitaal krantenarchief. Alle landelijke, regionale, lokale en koloniale kranten van de afgelopen 400 jaar worden online gezet. De krantendatabank op kranten.kb.nl is gratis te raadplegen, en zal uiteindelijk acht miljoen krantenpagina's bevatten. (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-08-2010
Handelspost uit oudheid ontdekt in Egypte
CAÏRO - Een onderzoeksteam van de Amerikaanse universiteit Yale heeft in de Egyptische woestijn een handelspost uit de oudheid ontdekt.
De nederzetting is meer dan 3500 jaar oud, duizend jaar ouder dan eerdere ontdekkingen in het gebied. Dat heeft de Egyptische raad voor antiquiteiten woensdag bekendgemaakt.
De onderzoekers ontdekten de nederzetting tijdens opgravingen in de oase Kharga, ruim vijfhonderd kilometer ten zuiden van Caïro. De post ligt op een plek die ooit onderdeel uitmaakte van een levendige handelsroute tussen de oude Egyptische beschaving in de Nijlvallei en de rest van Afrika.
In de nederzetting is een enorme bakkerij gevonden, een teken dat de handelspost tevens diende als voedselcentrum.
(nd.nl)
Handelspost uit oudheid ontdekt in Egypte
CAÏRO - Een onderzoeksteam van de Amerikaanse universiteit Yale heeft in de Egyptische woestijn een handelspost uit de oudheid ontdekt.
De nederzetting is meer dan 3500 jaar oud, duizend jaar ouder dan eerdere ontdekkingen in het gebied. Dat heeft de Egyptische raad voor antiquiteiten woensdag bekendgemaakt.
De onderzoekers ontdekten de nederzetting tijdens opgravingen in de oase Kharga, ruim vijfhonderd kilometer ten zuiden van Caïro. De post ligt op een plek die ooit onderdeel uitmaakte van een levendige handelsroute tussen de oude Egyptische beschaving in de Nijlvallei en de rest van Afrika.
In de nederzetting is een enorme bakkerij gevonden, een teken dat de handelspost tevens diende als voedselcentrum.
(nd.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Er zijn een aantal foto's van Rusland online geplaatst van 1909 tot 1912, in kleur.
Misschien intressant en nieuw?
http://www.boston.com/big(...)r_a_century_ago.html
Misschien intressant en nieuw?
http://www.boston.com/big(...)r_a_century_ago.html
SS'er Klaas Faber niet uitgeleverd
BEIEREN - Duitsland gaat de in Nederland tot levenslang veroordeelde 88-jarige SS'er Klaas Carel Faber niet vervolgen. Pas als de Nederlandse justitie met nieuwe feiten op de proppen komt waaruit zou moeten blijken dat Faber betrokken was bij moorden op verzetsmensen, wordt hiertoe mogelijk besloten. Dat blijkt uit een brief die BNR Nieuwsradio in handen heeft gekregen.
Begin augustus werd duidelijk dat de Duitse minister van justitie Sabine Leutheusser-Schnarrenberger er bij het ministerie van justitie van de deelstaat Beieren op heeft aangedrongen de zaak tegen Faber ter hand te nemen. Het Openbaar Ministerie van Beieren, waar Faber woont, kan tot zo'n onderzoek besluiten, maar in de uitgelekte brief schrijft het OM dat Nederland eerst met nieuwe feiten moet komen.
Doodstraf omgezet
Faber staat op de vijfde plek van de lijst met tien meest gezochte nazi-oorlogsmisdadigers van het Simon Wiesenthal Centrum. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij lid van de SS. Na de oorlog werd hij veroordeeld tot de doodstraf voor de moord op tientallen joden, een straf die later werd omgezet in een levenslange celstraf.
De SS'er wist in 1952 echter te ontsnappen en vluchtte naar Duitsland, waarvan hij het staatsburgerschap had gekregen omdat hij lid was van de SS. In 2007 maakte de Duitse justitie bekend dat verschillende Nederlandse oorlogsmisdadigers niet meer strafrechtelijk zouden worden vervolgd. Een van hen was Faber. Ongeveer een jaar geleden bleek echter dat er in Duitsland steeds meer mensen willen dat Faber toch voor de rechter komt of wordt uitgeleverd aan Nederland. (NOVUM)
Bron: AD
Klaas Faber wiki
BEIEREN - Duitsland gaat de in Nederland tot levenslang veroordeelde 88-jarige SS'er Klaas Carel Faber niet vervolgen. Pas als de Nederlandse justitie met nieuwe feiten op de proppen komt waaruit zou moeten blijken dat Faber betrokken was bij moorden op verzetsmensen, wordt hiertoe mogelijk besloten. Dat blijkt uit een brief die BNR Nieuwsradio in handen heeft gekregen.
Begin augustus werd duidelijk dat de Duitse minister van justitie Sabine Leutheusser-Schnarrenberger er bij het ministerie van justitie van de deelstaat Beieren op heeft aangedrongen de zaak tegen Faber ter hand te nemen. Het Openbaar Ministerie van Beieren, waar Faber woont, kan tot zo'n onderzoek besluiten, maar in de uitgelekte brief schrijft het OM dat Nederland eerst met nieuwe feiten moet komen.
Doodstraf omgezet
Faber staat op de vijfde plek van de lijst met tien meest gezochte nazi-oorlogsmisdadigers van het Simon Wiesenthal Centrum. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij lid van de SS. Na de oorlog werd hij veroordeeld tot de doodstraf voor de moord op tientallen joden, een straf die later werd omgezet in een levenslange celstraf.
De SS'er wist in 1952 echter te ontsnappen en vluchtte naar Duitsland, waarvan hij het staatsburgerschap had gekregen omdat hij lid was van de SS. In 2007 maakte de Duitse justitie bekend dat verschillende Nederlandse oorlogsmisdadigers niet meer strafrechtelijk zouden worden vervolgd. Een van hen was Faber. Ongeveer een jaar geleden bleek echter dat er in Duitsland steeds meer mensen willen dat Faber toch voor de rechter komt of wordt uitgeleverd aan Nederland. (NOVUM)
Bron: AD
Klaas Faber wiki
26-08-2010
IJsman Ötzi werd ceremonieel begraven in Alpen
De beroemde ijsman Ötzi, wiens gemummificeerde lijk in 1991 werd gevonden in de Alpen, is niet gestorven op de plaats waar hij werd aangetroffen. Dat stelt de Italiaanse archeoloog Alessandro Vanzetti van de Universiteit van Rome in de Oostenrijkse krant Die Presse.
Vanzetti heeft het diepbevroren lichaam en de vindplaats vijf jaar lang onderzocht. Hij concludeert dat Ötzi is omgekomen bij een gevecht op lagere hoogte. Pas maanden later werd zijn stoffelijk overschot ceremonieel begraven op de bergpas, waar hij ongeveer 5.300 jaar later zou worden gevonden.
Voorwerpen
Vanzetti baseert zich onder meer op de vele voorwerpen die rond het lichaam van Ötzi zijn gevonden. Die zijn waarschijnlijk meebegraven, zodat hij die in het hiernamaals zou kunnen gebruiken. Als Ötzi ter plekke was gestorven, zoals wordt aangenomen, zou de tegenstander de bezittingen hebben geplunderd, meent Vanzetti.
Belang
Ötzi de IJsman is de oudste mummie van Europa. Door zijn lichaam te bestuderen, hopen archeologen meer te weten te komen over het leven in Europa meer dan 3.000 jaar voor Christus. De wetenschappers hebben onder meer ontdekt waar Ötzi vandaan kwam, wat hij at en wat voor kleren hij droeg. (anp/sam)
(HLN)
IJsman Ötzi werd ceremonieel begraven in Alpen
De beroemde ijsman Ötzi, wiens gemummificeerde lijk in 1991 werd gevonden in de Alpen, is niet gestorven op de plaats waar hij werd aangetroffen. Dat stelt de Italiaanse archeoloog Alessandro Vanzetti van de Universiteit van Rome in de Oostenrijkse krant Die Presse.
Vanzetti heeft het diepbevroren lichaam en de vindplaats vijf jaar lang onderzocht. Hij concludeert dat Ötzi is omgekomen bij een gevecht op lagere hoogte. Pas maanden later werd zijn stoffelijk overschot ceremonieel begraven op de bergpas, waar hij ongeveer 5.300 jaar later zou worden gevonden.
Voorwerpen
Vanzetti baseert zich onder meer op de vele voorwerpen die rond het lichaam van Ötzi zijn gevonden. Die zijn waarschijnlijk meebegraven, zodat hij die in het hiernamaals zou kunnen gebruiken. Als Ötzi ter plekke was gestorven, zoals wordt aangenomen, zou de tegenstander de bezittingen hebben geplunderd, meent Vanzetti.
Belang
Ötzi de IJsman is de oudste mummie van Europa. Door zijn lichaam te bestuderen, hopen archeologen meer te weten te komen over het leven in Europa meer dan 3.000 jaar voor Christus. De wetenschappers hebben onder meer ontdekt waar Ötzi vandaan kwam, wat hij at en wat voor kleren hij droeg. (anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-08-2010
'Oudste bewijs voor gebruik pijl en boog gevonden'
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben Zuid-Afrika de resten gevonden van door mensen gemaakte pijlpunten. De wapens zijn waarschijnlijk 64.000 jaar oud.
© ANP
De puntige stenen zijn gevonden in oude grondlagen bij de grotten van Sibudu. De stenen bevatten resten van bloed en botten die volgens de onderzoekers van de Universiteit van Johannesburg informatie hebben opgeleverd over de manier waarop de wapens werden gebruikt.
Zo blijkt uit verspreiding van de bloed- en botresten dat de puntige stenen niet waren bevestigd op speren, maar dienden als de uiteinden van pijlen.
De ontdekking bewijst mogelijk dat de technologie die het gebruik van pijl en boog mogelijk maakte, ongeveer 20.000 jaar eerder ontstond dan tot nu toe werd aangenomen. Dat schrijven de onderzoekers in in het wetenschappelijk tijdschrift Antiquity.
Lijm
Op de pijlpunten zijn ook resten van een lijmachtige substantie aangetroffen. De wetenschappers vermoeden dan ook dat de stenen werden vastgemaakt op houten schachten.
“De aanwezigheid van lijm suggereert dat mensen in staat waren om samengesteld gereedschap te produceren”, verklaart hoofdonderzoeker Marlize Lombard op BBC News. “Dit gereedschap bevatte verschillende elementen die werden geproduceerd uit verschillende materialen die aan elkaar werden gelijmd om één voorwerp te maken.”
Sociale vaardigheden
Volgens de wetenschappers verraadt het gebruik van pijl en boog veel over de cognitieve mogelijkheden van de mensen die 64.000 jaar geleden leefde.
“Het jagen met pijl en boog vereist een planning in meerdere fases, het verzamelen van materiaal en het ontwikkelen van gereedschap”, schrijven de wetenschappers in het tijdschrift Antiquity. “Ook beschikten deze mensen waarschijnlijk al over een groot arsenaal aan sociale en communicatieve vaardigheden.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
'Oudste bewijs voor gebruik pijl en boog gevonden'
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben Zuid-Afrika de resten gevonden van door mensen gemaakte pijlpunten. De wapens zijn waarschijnlijk 64.000 jaar oud.
© ANP
De puntige stenen zijn gevonden in oude grondlagen bij de grotten van Sibudu. De stenen bevatten resten van bloed en botten die volgens de onderzoekers van de Universiteit van Johannesburg informatie hebben opgeleverd over de manier waarop de wapens werden gebruikt.
Zo blijkt uit verspreiding van de bloed- en botresten dat de puntige stenen niet waren bevestigd op speren, maar dienden als de uiteinden van pijlen.
De ontdekking bewijst mogelijk dat de technologie die het gebruik van pijl en boog mogelijk maakte, ongeveer 20.000 jaar eerder ontstond dan tot nu toe werd aangenomen. Dat schrijven de onderzoekers in in het wetenschappelijk tijdschrift Antiquity.
Lijm
Op de pijlpunten zijn ook resten van een lijmachtige substantie aangetroffen. De wetenschappers vermoeden dan ook dat de stenen werden vastgemaakt op houten schachten.
“De aanwezigheid van lijm suggereert dat mensen in staat waren om samengesteld gereedschap te produceren”, verklaart hoofdonderzoeker Marlize Lombard op BBC News. “Dit gereedschap bevatte verschillende elementen die werden geproduceerd uit verschillende materialen die aan elkaar werden gelijmd om één voorwerp te maken.”
Sociale vaardigheden
Volgens de wetenschappers verraadt het gebruik van pijl en boog veel over de cognitieve mogelijkheden van de mensen die 64.000 jaar geleden leefde.
“Het jagen met pijl en boog vereist een planning in meerdere fases, het verzamelen van materiaal en het ontwikkelen van gereedschap”, schrijven de wetenschappers in het tijdschrift Antiquity. “Ook beschikten deze mensen waarschijnlijk al over een groot arsenaal aan sociale en communicatieve vaardigheden.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-08-2010
10.000 jaar oude jachtkampen ontdekt in Gentse kanaalzone
In de Gentse kanaalzone zijn 10.000 jaar oude intacte jachtkampen van jagers-verzamelaars blootgelegd en bewoningsporen van ruim 12.000 jaar geleden aangetroffen. De prehistorische aanwezigheid in de regio was al langer bekend, maar volgens de archeologen zijn de intacte vondsten uniek.
Ghent Archeological Team (GATE) trok in het voorjaar al proefsleuvenonderzoek op het toekomstige bedrijventerrein Grote Nest in Evergem. Omdat men toen onaangeroerde sporen uit de midden steentijd aantrof, werd beslist om een terrein van 2.600 vierkante meter af te graven.
"We ontdekten een tiental grotere en kleinere jachtkampen van vermoedelijk zo'n 10.000 jaar oud", aldus Izabel Devriendt (GATE). "Die kampen zijn te herkennen als clusters van vuurstenen artefacten in de bodem. Jagers-verzamelaars bleven enkele dagen ter plaatse en bouwden een kamp rond vuurhaarden. Daar rond vonden wij vuurstenen pijlpunten, schrabbers om huiden te bewerken en vuursteenkernen om afslagen en klingen te maken waar uiteindelijk werktuigen mee gevormd werden."
Het is volgens de archeologe uniek dat de jachtkampen al die tijd onaangeroerd bleven. "Meestal gaat veel verloren door het ploegen, maar we ontdekten de jachtkampen tussen 60 centimeter en een meter diep, ruim onder een halve meter teelaarde dus."
De zes archeologen vonden ook een vijftal vuurstenen klingen van wellicht 12.000 jaar oud.
GATE is een archeologische spinn-off van de Ugent. De opgravingen gebeuren in opdracht van Ghent Industrial Investment NV (G2I) dat er tegen 2011 een 67 ha groot zeehaven- en watergebonden industrieterrein ontwikkeld. (belga/adb)
(HLN)
10.000 jaar oude jachtkampen ontdekt in Gentse kanaalzone
In de Gentse kanaalzone zijn 10.000 jaar oude intacte jachtkampen van jagers-verzamelaars blootgelegd en bewoningsporen van ruim 12.000 jaar geleden aangetroffen. De prehistorische aanwezigheid in de regio was al langer bekend, maar volgens de archeologen zijn de intacte vondsten uniek.
Ghent Archeological Team (GATE) trok in het voorjaar al proefsleuvenonderzoek op het toekomstige bedrijventerrein Grote Nest in Evergem. Omdat men toen onaangeroerde sporen uit de midden steentijd aantrof, werd beslist om een terrein van 2.600 vierkante meter af te graven.
"We ontdekten een tiental grotere en kleinere jachtkampen van vermoedelijk zo'n 10.000 jaar oud", aldus Izabel Devriendt (GATE). "Die kampen zijn te herkennen als clusters van vuurstenen artefacten in de bodem. Jagers-verzamelaars bleven enkele dagen ter plaatse en bouwden een kamp rond vuurhaarden. Daar rond vonden wij vuurstenen pijlpunten, schrabbers om huiden te bewerken en vuursteenkernen om afslagen en klingen te maken waar uiteindelijk werktuigen mee gevormd werden."
Het is volgens de archeologe uniek dat de jachtkampen al die tijd onaangeroerd bleven. "Meestal gaat veel verloren door het ploegen, maar we ontdekten de jachtkampen tussen 60 centimeter en een meter diep, ruim onder een halve meter teelaarde dus."
De zes archeologen vonden ook een vijftal vuurstenen klingen van wellicht 12.000 jaar oud.
GATE is een archeologische spinn-off van de Ugent. De opgravingen gebeuren in opdracht van Ghent Industrial Investment NV (G2I) dat er tegen 2011 een 67 ha groot zeehaven- en watergebonden industrieterrein ontwikkeld. (belga/adb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-08-2010
Appel blijkt 65 miljoen jaar oud’
AMSTERDAM – De appel is waarschijnlijk 60 tot 65 miljoen jaar geleden ontstaan in Kazachstan. Dat blijkt uit de ontrafeling van het DNA van de vrucht.
© Inertia Stock
Het genoom van de appel bestaat uit 34 chromosomen en 600 miljoen basenparen. Dat schrijft een internationaal team van wetenschappers in het tijdschrift Nature Genetics.
De onderzoekers hebben het complete genoom van de appelsoort Golden Delicous in kaart gebracht.
Uit hun studie blijkt dat appels ongeveer 60 tot 65 miljoen jaar geleden in Kazachtstan zijn ontstaan uit een vrucht die als gemeenschappelijke voorouder kan worden gezien van appels, peren en andere fruitsoorten.
Nieuwe soorten
De ontrafeling van het appelgenoom kan mogelijk leiden tot technieken om nieuwe appelsoorten te ontwikkelen. Genen die verantwoordelijk zijn voor eigenschappen als smaak en groei zouden volgens de wetenschappers in de toekomst kunnen worden gemanipuleerd.
“Deze doorbraak zal ons helpen om nieuwe kwaliteitseigenschappen te ontwikkelen en nieuwe producten op de appelmarkt te brengen”, verklaart onderzoeksleider Riccardo Velasco op BBC News.
Kruising
In totaal zijn er op dit moment al 7500 verschillende soorten appels verkrijgbaar. De Golden Delicious is een van de oudste appelsoorten. De vrucht ontstond in de negentiende eeuw in de Verenigde Staten bij toeval door een kruising.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Appel blijkt 65 miljoen jaar oud’
AMSTERDAM – De appel is waarschijnlijk 60 tot 65 miljoen jaar geleden ontstaan in Kazachstan. Dat blijkt uit de ontrafeling van het DNA van de vrucht.
© Inertia Stock
Het genoom van de appel bestaat uit 34 chromosomen en 600 miljoen basenparen. Dat schrijft een internationaal team van wetenschappers in het tijdschrift Nature Genetics.
De onderzoekers hebben het complete genoom van de appelsoort Golden Delicous in kaart gebracht.
Uit hun studie blijkt dat appels ongeveer 60 tot 65 miljoen jaar geleden in Kazachtstan zijn ontstaan uit een vrucht die als gemeenschappelijke voorouder kan worden gezien van appels, peren en andere fruitsoorten.
Nieuwe soorten
De ontrafeling van het appelgenoom kan mogelijk leiden tot technieken om nieuwe appelsoorten te ontwikkelen. Genen die verantwoordelijk zijn voor eigenschappen als smaak en groei zouden volgens de wetenschappers in de toekomst kunnen worden gemanipuleerd.
“Deze doorbraak zal ons helpen om nieuwe kwaliteitseigenschappen te ontwikkelen en nieuwe producten op de appelmarkt te brengen”, verklaart onderzoeksleider Riccardo Velasco op BBC News.
Kruising
In totaal zijn er op dit moment al 7500 verschillende soorten appels verkrijgbaar. De Golden Delicious is een van de oudste appelsoorten. De vrucht ontstond in de negentiende eeuw in de Verenigde Staten bij toeval door een kruising.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-08-2010
Finland onderzoekt gezonken Hollands schip
Laat-17de-eeuws olieverfschilderij: schip in nood. (Nationaal Instituut voor Oudheden, Finland / MoSS)
HELSINKI - Finland onderzoekt deze week onder water het wrak van het Hollandse handelsschip Vrouw Maria. Dat maakte Museovaristo, de Finse rijksdienst voor de bescherming van het cultureel erfgoed, maandag bekend.
De tweemaster Vrouw Maria verging tijdens een herfststorm in 1771 nabij de Finse kust. Het schip was op 5 september dat jaar uit Amsterdam naar het Russische Sint Petersburg vertrokken.
Volgens Museovaristo had het onder meer zink, suiker en kunst voor de privécollectie van de toenmalige Russische keizerin Catharina de Grote aan boord. De bemanning van de Vrouw Maria kon een deel van de lading redden, maar het meeste ging mee naar de bodem van de Oostzee. De Finnen hopen daar door nader onderzoek meer over te weten te komen.
(Volkskrant)
Finland onderzoekt gezonken Hollands schip
Laat-17de-eeuws olieverfschilderij: schip in nood. (Nationaal Instituut voor Oudheden, Finland / MoSS)
HELSINKI - Finland onderzoekt deze week onder water het wrak van het Hollandse handelsschip Vrouw Maria. Dat maakte Museovaristo, de Finse rijksdienst voor de bescherming van het cultureel erfgoed, maandag bekend.
De tweemaster Vrouw Maria verging tijdens een herfststorm in 1771 nabij de Finse kust. Het schip was op 5 september dat jaar uit Amsterdam naar het Russische Sint Petersburg vertrokken.
Volgens Museovaristo had het onder meer zink, suiker en kunst voor de privécollectie van de toenmalige Russische keizerin Catharina de Grote aan boord. De bemanning van de Vrouw Maria kon een deel van de lading redden, maar het meeste ging mee naar de bodem van de Oostzee. De Finnen hopen daar door nader onderzoek meer over te weten te komen.
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Regen legt oud schip bloot in Utrecht
Door de zware regenval van de afgelopen dagen zijn in Utrecht delen van een lang houten vrachtschip bloot komen te liggen. Het oude schip lijkt zeer compleet en goed bewaard gebleven. De gemeente spreekt van een 'sensationele vondst'.
De bewerkingssporen van de scheepsbouwers zijn nog steeds zichtbaar. Archeologen van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed en de gemeente Utrecht presenteren de vondst woensdagochtend. Dat gebeurt om 11.00 uur in het pand van de stichting Bouwloods aan de Alendorperweg.
bron: Regen legt oud schip bloot in Utrecht
Door de zware regenval van de afgelopen dagen zijn in Utrecht delen van een lang houten vrachtschip bloot komen te liggen. Het oude schip lijkt zeer compleet en goed bewaard gebleven. De gemeente spreekt van een 'sensationele vondst'.
De bewerkingssporen van de scheepsbouwers zijn nog steeds zichtbaar. Archeologen van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed en de gemeente Utrecht presenteren de vondst woensdagochtend. Dat gebeurt om 11.00 uur in het pand van de stichting Bouwloods aan de Alendorperweg.
bron: Regen legt oud schip bloot in Utrecht
Rich Hall:Everybody says that the wheel is the greatest invention ever but i think it was the 2nd wheel.... have you ever seen a guy on a unicycle, what an asshole." _O_
quote:Op vrijdag 27 augustus 2010 06:12 schreef WammesWaggel het volgende:
Er zijn een aantal foto's van Rusland online geplaatst van 1909 tot 1912, in kleur.
Misschien intressant en nieuw?
http://www.boston.com/big(...)r_a_century_ago.html
In dit topic past het ook wel
Oudste foto van een mens
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-08-2010
Feestresten in graf gevonden
Een van de leeggegeten schildpadschilden. Foto PNAS
Het oudst bekende feest werd 12.000 jaar geleden gevierd, in een grot in Noord-Israël. Het was een begrafenisfeest. De feestgangers aten twee grote en een kleine oeros en zo’n zeventig schildpadden. Die werden ter plekke in hun schild geroosterd. De etensresten werden in twee graven gelegd. Sindsdien bleven de graven gesloten, tot Amerikaanse en Israëlische archeologen ze aantroffen. De menselijke botten liggen tussen de leeggegeten schildpadschilden, schrijven de onderzoekers deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences (early edition, online).
Het was duidelijk een bijzonder begrafenisfeest, waarschijnlijk met twee overledenen, van wie er één een sjamaan was.
Feesten zijn belangrijk, ook in de antropologie. Antropologen zien dan dat er een sociale band tussen veel mensen bestaat endat die wordt versterkt. Tot nu toe dateerden de oudste feestrestanten uit de landbouwtijd, die ongeveer 10.000 jaar geleden begon. Het gaat altijd om grote vreetpartijen, aangezien de resten nu nog terug te vinden zijn. Alcoholgebruik is moeilijker aan te tonen. Dat nu ook uit de Natufiaanse cultuur, die in Israël direct voorafgaat aan de eerste landbouwculturen, feestresten zijn gevonden, past prachtig in de theorie dat daar al sociale cohesie bestond vóór de landbouwcultuur echt begon. Mensen woonden er al permanent op één plek, met veel complexere sociale verbanden dan in het verder nog normale nomadenbestaan.
(nrc)
[ Bericht 73% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 01-09-2010 08:07:36 ]
Feestresten in graf gevonden
Een van de leeggegeten schildpadschilden. Foto PNAS
Het oudst bekende feest werd 12.000 jaar geleden gevierd, in een grot in Noord-Israël. Het was een begrafenisfeest. De feestgangers aten twee grote en een kleine oeros en zo’n zeventig schildpadden. Die werden ter plekke in hun schild geroosterd. De etensresten werden in twee graven gelegd. Sindsdien bleven de graven gesloten, tot Amerikaanse en Israëlische archeologen ze aantroffen. De menselijke botten liggen tussen de leeggegeten schildpadschilden, schrijven de onderzoekers deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences (early edition, online).
Het was duidelijk een bijzonder begrafenisfeest, waarschijnlijk met twee overledenen, van wie er één een sjamaan was.
Feesten zijn belangrijk, ook in de antropologie. Antropologen zien dan dat er een sociale band tussen veel mensen bestaat endat die wordt versterkt. Tot nu toe dateerden de oudste feestrestanten uit de landbouwtijd, die ongeveer 10.000 jaar geleden begon. Het gaat altijd om grote vreetpartijen, aangezien de resten nu nog terug te vinden zijn. Alcoholgebruik is moeilijker aan te tonen. Dat nu ook uit de Natufiaanse cultuur, die in Israël direct voorafgaat aan de eerste landbouwculturen, feestresten zijn gevonden, past prachtig in de theorie dat daar al sociale cohesie bestond vóór de landbouwcultuur echt begon. Mensen woonden er al permanent op één plek, met veel complexere sociale verbanden dan in het verder nog normale nomadenbestaan.
(nrc)
[ Bericht 73% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 01-09-2010 08:07:36 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-09-2010
Mensenvlees eten heel gewoon voor onze voorouders
Het eten van mensenvlees was heel gewoon voor vroege Europese holbewoners. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van 800.000 jaar oude beenderen in Spanje.
Op beenderen van de grot Gran Dolina zijn snijsporen en andere markeringen te zien die gemaakt zijn met vroege stenen werktuigen. Tussen de beenderen van onder andere bizons, herten en wilde schapen liggen ook de geslachte overblijfselen van minstens 11 mensenkinderen en alolescenten.
Er zijn tekenen dat de beenderen werden verbrijzeld om bij het voedzame merg te kunnen komen, en er zijn ook aanwijzingen dat de mensen werden onthoofd en dat hun hersens werden geconsumeerd, zegt onderzoeker José Maria Bermúdez de Castro van het Nationale Onderzoekscentrum voor Menselijke Evolutie in Burgos. "Waarschijnlijk sneden ze in de schedel om de hersenen eruit te halen. Die zijn een goede voedselbron."
Normale praktijk
Wetenschappers geloven dat de vroege mens soortgenoten kannibaliseerde, zowel voor het verkrijgen van voedsel als voor het elimineren van rivaliserende stammen. De gevonden beenderen verschillen tot 100.000 jaar in ouderdom, wat suggereert dat het kannibalisme niet enkel voorkwam in tijden van voedselschaarste.
Daarnaast lagen de beenderen gewoon tussen die van andere dieren, wat de onderzoekers doet besluiten dat het eten van mensen geen deel uitmaakte van een speciaal religieus ritueel. Bovendien was er volgens Bermúdez de Castro normaal gezien genoeg eten te vinden rond de grotten, zodat de mensen zich niet moesten wenden tot kannibalisme als laatste uitweg. De studie denkt dat vooral kinderen werden opgegeten, omdat die zich minder goed kunnen verdedigen. (sam)
(HLN)
Mensenvlees eten heel gewoon voor onze voorouders
Het eten van mensenvlees was heel gewoon voor vroege Europese holbewoners. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van 800.000 jaar oude beenderen in Spanje.
Op beenderen van de grot Gran Dolina zijn snijsporen en andere markeringen te zien die gemaakt zijn met vroege stenen werktuigen. Tussen de beenderen van onder andere bizons, herten en wilde schapen liggen ook de geslachte overblijfselen van minstens 11 mensenkinderen en alolescenten.
Er zijn tekenen dat de beenderen werden verbrijzeld om bij het voedzame merg te kunnen komen, en er zijn ook aanwijzingen dat de mensen werden onthoofd en dat hun hersens werden geconsumeerd, zegt onderzoeker José Maria Bermúdez de Castro van het Nationale Onderzoekscentrum voor Menselijke Evolutie in Burgos. "Waarschijnlijk sneden ze in de schedel om de hersenen eruit te halen. Die zijn een goede voedselbron."
Normale praktijk
Wetenschappers geloven dat de vroege mens soortgenoten kannibaliseerde, zowel voor het verkrijgen van voedsel als voor het elimineren van rivaliserende stammen. De gevonden beenderen verschillen tot 100.000 jaar in ouderdom, wat suggereert dat het kannibalisme niet enkel voorkwam in tijden van voedselschaarste.
Daarnaast lagen de beenderen gewoon tussen die van andere dieren, wat de onderzoekers doet besluiten dat het eten van mensen geen deel uitmaakte van een speciaal religieus ritueel. Bovendien was er volgens Bermúdez de Castro normaal gezien genoeg eten te vinden rond de grotten, zodat de mensen zich niet moesten wenden tot kannibalisme als laatste uitweg. De studie denkt dat vooral kinderen werden opgegeten, omdat die zich minder goed kunnen verdedigen. (sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-09-2010
Oudste Romeinse thermen van Klein-Azië ontdekt in Sagalassos
Prins Filip bezocht Sagalassos in 2004.
Professor Marc Waelkens (KUL) heeft tijdens opgravingen in het Turkse Sagalassos de tot dusver oudste Romeinse thermen van Klein-Azië ontdekt. Al 21 jaar leidt Waelkens zomers een internationaal team - 180 wetenschappers en arbeiders - dat in Sagalassos archeologische opgravingen uitvoert.
Sagalassos werd tot de 7e eeuw na Christus bewoond toen door aardbevingen vernietigd werd. Door de vele ontdekkingen wordt het het 'Pompeï van Anatolië' genoemd.
10-30 na Christus
Tot dusver waren de Capito Thermen in Milete, gebouwd onder keizer Claudius (41-54 na Chr.), het oudste bekende Romeinse badcomplex in Klein-Azië. Naast de reeds ontdekte grote 'Imperiale Thermen' (ca. 120-165 na Chr.) in Sagalassos, die meer dan 5.000 vierkante meter groot waren, werd nu een veel ouder en kleiner (32,5 op 40 meter groot) badcomplex blootgelegd. Het wordt gedateerd in de jaren 10-30 na Christus, maar werd wellicht al iets vroeger gebouwd.
Fontein
Hoogtepunt van de voorbije opgravingsronde was echter de feestelijke inhuldiging, in aanwezigheid van de Turkse minister van Cultuur en Toerisme Ertugrul Günay, afgelopen zaterdag van de 28 meter lange en 9 meter hoge pronkfontein 'Antonijnse Nymphaeum'. Deze werd gebouwd in de jaren 160-180 na Christus en de afgelopen 12 jaar heropgebouwd waarbij voor het grootste deel gebruik werd gemaakt van de originele bouwelementen.
Tijdens de voorbije opgravingen werd ook de voorgevel van een belangrijk publiek gebouw uit de tijd van keizer Augustus (25 voor Chr. - 14 na Chr.) blootgelegd. Mogelijkheid gaat het om het stadhuis van Sagalassos. (belga/ep)
(HLN)
Oudste Romeinse thermen van Klein-Azië ontdekt in Sagalassos
Prins Filip bezocht Sagalassos in 2004.
Professor Marc Waelkens (KUL) heeft tijdens opgravingen in het Turkse Sagalassos de tot dusver oudste Romeinse thermen van Klein-Azië ontdekt. Al 21 jaar leidt Waelkens zomers een internationaal team - 180 wetenschappers en arbeiders - dat in Sagalassos archeologische opgravingen uitvoert.
Sagalassos werd tot de 7e eeuw na Christus bewoond toen door aardbevingen vernietigd werd. Door de vele ontdekkingen wordt het het 'Pompeï van Anatolië' genoemd.
10-30 na Christus
Tot dusver waren de Capito Thermen in Milete, gebouwd onder keizer Claudius (41-54 na Chr.), het oudste bekende Romeinse badcomplex in Klein-Azië. Naast de reeds ontdekte grote 'Imperiale Thermen' (ca. 120-165 na Chr.) in Sagalassos, die meer dan 5.000 vierkante meter groot waren, werd nu een veel ouder en kleiner (32,5 op 40 meter groot) badcomplex blootgelegd. Het wordt gedateerd in de jaren 10-30 na Christus, maar werd wellicht al iets vroeger gebouwd.
Fontein
Hoogtepunt van de voorbije opgravingsronde was echter de feestelijke inhuldiging, in aanwezigheid van de Turkse minister van Cultuur en Toerisme Ertugrul Günay, afgelopen zaterdag van de 28 meter lange en 9 meter hoge pronkfontein 'Antonijnse Nymphaeum'. Deze werd gebouwd in de jaren 160-180 na Christus en de afgelopen 12 jaar heropgebouwd waarbij voor het grootste deel gebruik werd gemaakt van de originele bouwelementen.
Tijdens de voorbije opgravingen werd ook de voorgevel van een belangrijk publiek gebouw uit de tijd van keizer Augustus (25 voor Chr. - 14 na Chr.) blootgelegd. Mogelijkheid gaat het om het stadhuis van Sagalassos. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-09-2010
Veel Romeinse resten gevonden in Dordrecht
DORDRECHT - Archeologen hebben tijdens de opgravingen op het Gezondheidspark in Dordrecht, die vorige week zijn begonnen, onverwacht veel Romeinse resten gevonden. Dat heeft de gemeente Dordrecht woensdag bekendgemaakt.
Naast een ijzeren vingerring en een bronzen mantelspeld vonden de archeologen een ijzeren werktuig, bouwmateriaal, zoals dakpannen, en aardewerk, zoals wrijfschalen en amforen. Verder werden drinkbekers en kookpotten gevonden.
De archeologen vonden ook bronzen munten waarvan er een de afbeelding van Faustina, de vrouw van keizer Antoninus Pius droeg. De munt zou geslagen zijn tussen 141 en 161 na Christus. ‘De vondsten wijzen waarschijnlijk op de aanwezigheid van een boerderij uit de tweede helft van de tweede eeuw na Christus’, aldus de gemeente. Van de boerderij zijn vooralsnog geen sporen teruggevonden.
‘De vondsten zijn bijzonder omdat ze niet langs de rivier de Merwede zijn gevonden, maar juist langs de rivier de Dubbel. Het ontstaan van de Dubbel was tot nu toe onduidelijk, maar nu weten we zeker dat deze al in de Romeinse tijd aanwezig, bevaarbaar en van belang was’, aldus de gemeente
(Volkskrant)
Veel Romeinse resten gevonden in Dordrecht
DORDRECHT - Archeologen hebben tijdens de opgravingen op het Gezondheidspark in Dordrecht, die vorige week zijn begonnen, onverwacht veel Romeinse resten gevonden. Dat heeft de gemeente Dordrecht woensdag bekendgemaakt.
Naast een ijzeren vingerring en een bronzen mantelspeld vonden de archeologen een ijzeren werktuig, bouwmateriaal, zoals dakpannen, en aardewerk, zoals wrijfschalen en amforen. Verder werden drinkbekers en kookpotten gevonden.
De archeologen vonden ook bronzen munten waarvan er een de afbeelding van Faustina, de vrouw van keizer Antoninus Pius droeg. De munt zou geslagen zijn tussen 141 en 161 na Christus. ‘De vondsten wijzen waarschijnlijk op de aanwezigheid van een boerderij uit de tweede helft van de tweede eeuw na Christus’, aldus de gemeente. Van de boerderij zijn vooralsnog geen sporen teruggevonden.
‘De vondsten zijn bijzonder omdat ze niet langs de rivier de Merwede zijn gevonden, maar juist langs de rivier de Dubbel. Het ontstaan van de Dubbel was tot nu toe onduidelijk, maar nu weten we zeker dat deze al in de Romeinse tijd aanwezig, bevaarbaar en van belang was’, aldus de gemeente
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-09-2010
Opgegraven schepen Utrecht uit vroege middeleeuwen
Een deel van een oud houten vrachtschip dat wordt opgegraven in Utrecht (ANP )
UTRECHT - De delen van houten vrachtschepen die de afgelopen dagen in Utrecht zijn gevonden, komen uit de vroege middeleeuwen. Het oudste schip dateert uit ongeveer 750 na Christus. Het is voor het eerst dat in Nederland een schip uit deze periode is gevonden, liet een gemeentewoordvoerder woensdag weten.
Het goed geconserveerde schip uit 750 na Christus is vijftien meter lang. Het andere schip is rond het jaar 956 in de vaart gekomen, blijkt uit jaarringonderzoek. De twintig meter lange boot is mogelijk door een ramp vergaan en heel compleet bewaard gebleven.
De schepen liggen in de wijk Leidsche Rijn. De hevige regenval legde het hout bloot van het jongste schip. ‘Een kraanmachinist zag de houtconstructie. En omdat hier al vaker dingen zijn opgegraven, wist hij dat hij direct de archeologische dienst moest bellen’, aldus de woordvoerder. Het schip kon snel geconserveerd worden.
(Volkskrant)
Opgegraven schepen Utrecht uit vroege middeleeuwen
Een deel van een oud houten vrachtschip dat wordt opgegraven in Utrecht (ANP )
UTRECHT - De delen van houten vrachtschepen die de afgelopen dagen in Utrecht zijn gevonden, komen uit de vroege middeleeuwen. Het oudste schip dateert uit ongeveer 750 na Christus. Het is voor het eerst dat in Nederland een schip uit deze periode is gevonden, liet een gemeentewoordvoerder woensdag weten.
Het goed geconserveerde schip uit 750 na Christus is vijftien meter lang. Het andere schip is rond het jaar 956 in de vaart gekomen, blijkt uit jaarringonderzoek. De twintig meter lange boot is mogelijk door een ramp vergaan en heel compleet bewaard gebleven.
De schepen liggen in de wijk Leidsche Rijn. De hevige regenval legde het hout bloot van het jongste schip. ‘Een kraanmachinist zag de houtconstructie. En omdat hier al vaker dingen zijn opgegraven, wist hij dat hij direct de archeologische dienst moest bellen’, aldus de woordvoerder. Het schip kon snel geconserveerd worden.
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-09-2010
Titanic virtueel naar boven
High-tech expeditie naar gezonken schip
Waarschijnlijk heb je ze wel eens gezien: spookachtige onderwaterbeelden van het wrak van de Titanic op de bodem van de Atlantische Oceaan. Die waren al mooi, maar beter materiaal is onderweg. Een grote expeditie is bezig om het gezonken schip compleet in 3D in beeld te brengen.
Het is alweer bijna 100 jaar geleden dat de Titanic naar de bodem van de Atlantische Oceaan zonk. Op 10 april 1912 vetrok het schip vanuit de haven van Southampton om de oversteek naar New York te maken. Zoals we weten, kwam het daar nooit aan: de Titanic zonk ’s morgens vroeg op 15 april na een zware ijsberg te hebben geramd.
Wij kennen de Titanic misschien het beste uit de gelijknamige film met Leonardo di Caprio en Kate Winslet. Hier zie je een oude foto van het echte schip.
In 1985 werd het wrak teruggevonden en sindsdien zijn er veel expedities uitgevoerd om de Titanic te onderzoeken. Inmiddels is bekend dat er drie grote scheepsdelen op de bodem liggen: de boeg, het middengedeelte van zo’n 20 meter en het achterschip. Dat laatste gedeelte is zwaar beschadigd, maar de boeg is redelijk intact. Je zou de kroonluchters nog in de grote zalen kunnen zien hangen.
En binnenkort kun je dat met eigen ogen zien, volledig in 3D. Sinds 23 augustus is een grote expeditie bezig het schip nogmaals te onderzoeken, maar nu met de meest geavanceerde technieken.
Een ander Kennislink-artikel beschrijft de AUV en ROV wat uitbebreider. Afbeelding: © Flickr: j-fi
Twee dames op verkenning
De Titanic wordt onderzocht door twee AUVs en één ROV. Een AUV is een Autonomous Underwater Vehicle, een soort kleine onderzeeër die ‘uit zichzelf’ op verkenning gaat. Er is geen bemanning aan boord en hij wordt ook niet vanaf afstand bestuurd. Dat is wel het geval bij een ROV, een Remotely Operated Vehicle. Die is ook onbemand, maar hierbij loopt de besturing via een lange kabel vanaf het moederschip.
De AUVs, genaamd Mary Ann en Ginger, brengen het gebied rondom het wrak in kaart met de side-scan sonar-techniek. Elke AUV zendt aan beide zijden geluidsgolven uit die vervolgens weerkaatsen op de bodem en de wrakstukken. Aan de hand van de terugkerende geluidsgolven kan de AUV vervolgens de afstanden berekenen tussen zichzelf en de obstakels. Die afstanden kun je daarna visualiseren (zie hieronder), zodat je een goed beeld krijgt van het gebied.
Dit is het beeld dat een side-scan sonar oplevert. De kleur geeft aan hoe sterk het teruggekaatste signaal was. Rood wil zeggen dat het signaal erg sterk was en dus is de bodem daar hoger of zorgt een object voor een snelle weerkaatsing (hoe sneller, hoe sterker). Op deze manier komt de Titanic in beeld, dat is de rode ‘stippellijn’. Het zwarte gedeelte is een schaduw: de geluidsgolven komen niet voorbij het hoge gedeelte en daardoor komt er geen signaal van achter het schip terug. Afbeelding: © RMS Titanic, Inc.
De geluidgolven bereiken aan elke kant zo’n 600 meter. Om het gehele gebied te bestrijken, varen de twee dames daarom heen en weer, als een soort grasmaaiers. Ze varen daarbij over hetzelfde stuk, maar in verschillende richting: Ginger vaart van Noord naar Zuid, Mary Ann van Oost naar West. Er ontstaan namelijk akoestische schaduwen, zoals de zwarte vlek die je ziet in de afbeelding hierboven. Dat zijn gebieden die de geluidsgolven niet bereiken omdat er iets voor staat (de boeg in dit geval). Door de andere AUV vanaf de andere kant te laten komen, kunnen de schaduwen later worden ingevuld.
Snelle details
Het side-scan-beeld ziet er misschien niet zo bijzonder uit, maar dat is het wel. Het gebied is nooit eerder in kaart gebracht en er zijn nog steeds belangrijke ontdekkingen mogelijk. Niet alle onderdelen van de Titanic zijn gevonden en men weet niet precies tot waar de wrakstukken kunnen liggen. Daarnaast is het heel bijzonder dat deze kaart zo snel is gemaakt. Binnen 24 uur na het lanceren van de AUVs staat er een gedetailleerd overzicht op het scherm; dat is voor het eerst bij een onderwateronderzoek.
Wist je dat…
Het opmeten van de hoogte van de zeebodem heet bathymetrie. Het doel is om een zeekaart te maken, die vergelijkbaar is met een gangbare hoogtekaart. Afbeelding: © Flickr: Travis.S
De snelheid is te danken aan de high-tech uitvoering van de AUVs. Doordat ze hun apparatuur aan boord hebben (en niet achter zich aanslepen) kunnen ze makkelijk manoeuvreren. De supernauwkeurige navigatie zorgt er daarnaast voor dat ze interessante plekken snel terugvinden. Dat is belangrijk omdat de beide AUVs meerdere keren op pad gaan. De eerste keer brengen ze het gebied globaal in beeld, daarna gaan ze terug voor gedetailleerdere beelden.
Daar gebruiken ze bijvoorbeeld de multi-beam-optie van Mary Ann voor. Dat is een sonar die naar beneden kijkt met veel meer pings (heen-en-weerkaatsende geluidsgolven) per seconden. Hierdoor is de resolutie van de sonarbeelden hoger en kan van deze data een 3D-kaart van de bodem worden gemaakt. Het bereik van de multi-beam is echter kleiner dan met de side scan sonar (zie afbeelding hieronder). Daarom gebruiken de onderzoekers de multi-beam alleen bij de tweede verkenningstocht, wanneer ze precies weten waar ze moeten kijken.
Dit is een illustratie van een multi-beam sonarsysteem. In plaats van één straal, worden er meerdere beams uitgezonden. Hierdoor kan de hoogte van een gebied met hoge nauwkeurigheid worden bepaald. Afbeelding: © Marum
.Live 3D kijken
Naast de sonorbeelden wordt er ook 3D-videomateriaal gemaakt en daar is de ROV voor. De Remora 6000 is uitgerust met 5 HD camera’s, die tot 6000 meter diepte opnames kunnen maken. De data van de AUVs komt daarbij goed van pas, want met de gedetailleerde kaart kunnen de ROV-piloten beter dan ooit langs alle wrakstukken navigeren. Het filmen zelf verschilt niet erg van het opnemen van een film in 3D, behalve dat het op zo’n 3700 meter diepte gebeurt en de bemanning real-time de opnames kan bekijken. Met z’n allen zitten ze met een bril op naar de schermen te kijken, waarop ze live zien wat de ROV ‘ziet’.
Maar dat is niet alles. De ROV heeft ook sonar imaging heads aan boord. Dat zijn een soort camera’s, maar dan met sonar. De ROV zet de apparaatjes aan op 20 tot 30 punten rondom de Titanic en laat ze dan in drie richtingen ’kijken’. Net als gewone sonarsystemen zenden ze geluidsgolven uit en wachten ze op de weerkaatsing. Alleen produceren ze niet een cirkelvormig beeld met een paar stippen, maar een foto-achtig beeld (zie hieronder).
Links zie je sonar zoals het vaak gebruikt wordt op een schip: je ziet objecten in de buurt als een stip binnen de cirkel. In het plaatje rechts zijn een gewone foto en een sonarbeeld samengevoegd. Afbeelding: © http://www.kongsberg-mesotech.com/ / Kongsberg Mesotech Ltd.
Door op meerdere punten en in meerdere richtingen zulke sonarbeelden te maken, kan de software naderhand een 3D-model van het schip creëren. Dat is erg handig, want daarmee zijn afstanden veel makkelijker te bepalen. Ook kunnen de onderzoekers met het model de achteruitgang van het wrak beter monitoren. Door het huidige model te vergelijken met oude foto’s en toekomstige opnamen (al dan in niet 3D), kunnen ze goed zien hoe snel het schip vergaat.
Goed te volgen
Toch zijn de ‘gewone’ 3D-beelden voor de meeste mensen het meest spectaculair. Dat is voor de oceanografen ook belangrijk. De meeste mensen worden normaal gesproken niet warm of koud van onderwatervideo’s, maar als het in 3D is… De onderzoekers hopen dan ook dat het publiek hierdoor meer belangstelling zal krijgen voor oceanografie.
Aan de media zal het in ieder geval niet liggen. In Amerika maakt het station MSNBC dagelijks een reportage vanaf het onderzoeksschip. Ze hebben een verslaggever aan boord en die kan op de voet volgen wat er allemaal gebeurt.
Het team houdt zelf een uitgebreide Facebook-pagina bij en twittert geregeld de stand van zaken. Ook op hun eigen website vind je veel informatie (allemaal wel in het Engels). De onderzoekers willen hun ervaring met de hele wereld delen en iedereen laten ‘meegenieten’ van de grootsheid van de Titanic. Tot nu lijken ze daar goed in te slagen. In een paar dagen tijd hebben ze een gedetailleerde kaart, 16.000 foto’s en spectaculaire 3D-opnames in HD kwaliteit weten te maken. Op dat laatste moeten we helaas nog even wachten, maar bovenstaande video belooft heel wat.
RMS_Titanic_Inc: More underwater #Titanic photos released around the world today. Have you seen them? Follow The Feed on ExpeditionTitanic.com 1 uur geleden
RMS_Titanic_Inc: Our partner WHOI’s Catherine Offinger on @BBC radio- She recounts 1985 discovery of #Titanic http://bbc.in/cLZlDK HT @WHOImedia 14 uur geleden
RMS_Titanic_Inc: Today is the 25th Anniversary of #Titanic discovery. First image of boiler via Image of the Day @WHOImedia http://t.co/Cdp7XiU 16 uur geleden
Lees meer over sonar en onderwaterexpedities op Kennislink
Titanic virtueel naar boven
door Marije Nieuwenhuizen-18 uur geleden
Waarschijnlijk heb je ze wel eens gezien: spookachtige onderwaterbeelden van het wrak van de Titanic op de bodem van de ...
Luidspreker voor onder water
door Barry van der Meer-17 Jun 2010
Een velletje van koolstofnanobuisjes kan geluid produceren, zo toonde onderzoek anderhalf jaar geleden al aan. Een nieuwe ...
Mot verstoort sonar van vleermuis
door Elles Lalieu-17 Jul 2009
Sommige tijgermotten hebben een wel heel bijzondere manier om aanvallen van vleermuizen te pareren. Zij leiden het ...
Verloren wereld wordt verkend
door Sven de Jong-03 Sep 2008
Britse duikboten gaan op zes kilometer diepte één van de laatste onontdekte plekken op Aarde verkennen. De Kaaimantrog tussen ..
.
Gedrag van zandgolven
door Joris van den Berg-09 Jul 2007
Joris van den Berg heeft een rekenmodel ontwikkeld waarmee de beweging van zandgolven voorspeld kan worden. Zandgolven worden ...
Nieuw soort onderwater ecosysteem
door Sanne Jense-03 Feb 2005
De Mid-Atlantische Rug bestaat uit een hele reeks onderwatervulkanen met unieke ecosystemen. Toen wetenschappers in 2000 ..
.
Meccano voor de diepzee
door Thijs Westerbeek van Eerten-29 Sep 2004
(Kennislink)
Titanic virtueel naar boven
High-tech expeditie naar gezonken schip
Waarschijnlijk heb je ze wel eens gezien: spookachtige onderwaterbeelden van het wrak van de Titanic op de bodem van de Atlantische Oceaan. Die waren al mooi, maar beter materiaal is onderweg. Een grote expeditie is bezig om het gezonken schip compleet in 3D in beeld te brengen.
Het is alweer bijna 100 jaar geleden dat de Titanic naar de bodem van de Atlantische Oceaan zonk. Op 10 april 1912 vetrok het schip vanuit de haven van Southampton om de oversteek naar New York te maken. Zoals we weten, kwam het daar nooit aan: de Titanic zonk ’s morgens vroeg op 15 april na een zware ijsberg te hebben geramd.
Wij kennen de Titanic misschien het beste uit de gelijknamige film met Leonardo di Caprio en Kate Winslet. Hier zie je een oude foto van het echte schip.
In 1985 werd het wrak teruggevonden en sindsdien zijn er veel expedities uitgevoerd om de Titanic te onderzoeken. Inmiddels is bekend dat er drie grote scheepsdelen op de bodem liggen: de boeg, het middengedeelte van zo’n 20 meter en het achterschip. Dat laatste gedeelte is zwaar beschadigd, maar de boeg is redelijk intact. Je zou de kroonluchters nog in de grote zalen kunnen zien hangen.
En binnenkort kun je dat met eigen ogen zien, volledig in 3D. Sinds 23 augustus is een grote expeditie bezig het schip nogmaals te onderzoeken, maar nu met de meest geavanceerde technieken.
Een ander Kennislink-artikel beschrijft de AUV en ROV wat uitbebreider. Afbeelding: © Flickr: j-fi
Twee dames op verkenning
De Titanic wordt onderzocht door twee AUVs en één ROV. Een AUV is een Autonomous Underwater Vehicle, een soort kleine onderzeeër die ‘uit zichzelf’ op verkenning gaat. Er is geen bemanning aan boord en hij wordt ook niet vanaf afstand bestuurd. Dat is wel het geval bij een ROV, een Remotely Operated Vehicle. Die is ook onbemand, maar hierbij loopt de besturing via een lange kabel vanaf het moederschip.
De AUVs, genaamd Mary Ann en Ginger, brengen het gebied rondom het wrak in kaart met de side-scan sonar-techniek. Elke AUV zendt aan beide zijden geluidsgolven uit die vervolgens weerkaatsen op de bodem en de wrakstukken. Aan de hand van de terugkerende geluidsgolven kan de AUV vervolgens de afstanden berekenen tussen zichzelf en de obstakels. Die afstanden kun je daarna visualiseren (zie hieronder), zodat je een goed beeld krijgt van het gebied.
Dit is het beeld dat een side-scan sonar oplevert. De kleur geeft aan hoe sterk het teruggekaatste signaal was. Rood wil zeggen dat het signaal erg sterk was en dus is de bodem daar hoger of zorgt een object voor een snelle weerkaatsing (hoe sneller, hoe sterker). Op deze manier komt de Titanic in beeld, dat is de rode ‘stippellijn’. Het zwarte gedeelte is een schaduw: de geluidsgolven komen niet voorbij het hoge gedeelte en daardoor komt er geen signaal van achter het schip terug. Afbeelding: © RMS Titanic, Inc.
De geluidgolven bereiken aan elke kant zo’n 600 meter. Om het gehele gebied te bestrijken, varen de twee dames daarom heen en weer, als een soort grasmaaiers. Ze varen daarbij over hetzelfde stuk, maar in verschillende richting: Ginger vaart van Noord naar Zuid, Mary Ann van Oost naar West. Er ontstaan namelijk akoestische schaduwen, zoals de zwarte vlek die je ziet in de afbeelding hierboven. Dat zijn gebieden die de geluidsgolven niet bereiken omdat er iets voor staat (de boeg in dit geval). Door de andere AUV vanaf de andere kant te laten komen, kunnen de schaduwen later worden ingevuld.
Snelle details
Het side-scan-beeld ziet er misschien niet zo bijzonder uit, maar dat is het wel. Het gebied is nooit eerder in kaart gebracht en er zijn nog steeds belangrijke ontdekkingen mogelijk. Niet alle onderdelen van de Titanic zijn gevonden en men weet niet precies tot waar de wrakstukken kunnen liggen. Daarnaast is het heel bijzonder dat deze kaart zo snel is gemaakt. Binnen 24 uur na het lanceren van de AUVs staat er een gedetailleerd overzicht op het scherm; dat is voor het eerst bij een onderwateronderzoek.
Wist je dat…
Het opmeten van de hoogte van de zeebodem heet bathymetrie. Het doel is om een zeekaart te maken, die vergelijkbaar is met een gangbare hoogtekaart. Afbeelding: © Flickr: Travis.S
De snelheid is te danken aan de high-tech uitvoering van de AUVs. Doordat ze hun apparatuur aan boord hebben (en niet achter zich aanslepen) kunnen ze makkelijk manoeuvreren. De supernauwkeurige navigatie zorgt er daarnaast voor dat ze interessante plekken snel terugvinden. Dat is belangrijk omdat de beide AUVs meerdere keren op pad gaan. De eerste keer brengen ze het gebied globaal in beeld, daarna gaan ze terug voor gedetailleerdere beelden.
Daar gebruiken ze bijvoorbeeld de multi-beam-optie van Mary Ann voor. Dat is een sonar die naar beneden kijkt met veel meer pings (heen-en-weerkaatsende geluidsgolven) per seconden. Hierdoor is de resolutie van de sonarbeelden hoger en kan van deze data een 3D-kaart van de bodem worden gemaakt. Het bereik van de multi-beam is echter kleiner dan met de side scan sonar (zie afbeelding hieronder). Daarom gebruiken de onderzoekers de multi-beam alleen bij de tweede verkenningstocht, wanneer ze precies weten waar ze moeten kijken.
Dit is een illustratie van een multi-beam sonarsysteem. In plaats van één straal, worden er meerdere beams uitgezonden. Hierdoor kan de hoogte van een gebied met hoge nauwkeurigheid worden bepaald. Afbeelding: © Marum
.Live 3D kijken
Naast de sonorbeelden wordt er ook 3D-videomateriaal gemaakt en daar is de ROV voor. De Remora 6000 is uitgerust met 5 HD camera’s, die tot 6000 meter diepte opnames kunnen maken. De data van de AUVs komt daarbij goed van pas, want met de gedetailleerde kaart kunnen de ROV-piloten beter dan ooit langs alle wrakstukken navigeren. Het filmen zelf verschilt niet erg van het opnemen van een film in 3D, behalve dat het op zo’n 3700 meter diepte gebeurt en de bemanning real-time de opnames kan bekijken. Met z’n allen zitten ze met een bril op naar de schermen te kijken, waarop ze live zien wat de ROV ‘ziet’.
Maar dat is niet alles. De ROV heeft ook sonar imaging heads aan boord. Dat zijn een soort camera’s, maar dan met sonar. De ROV zet de apparaatjes aan op 20 tot 30 punten rondom de Titanic en laat ze dan in drie richtingen ’kijken’. Net als gewone sonarsystemen zenden ze geluidsgolven uit en wachten ze op de weerkaatsing. Alleen produceren ze niet een cirkelvormig beeld met een paar stippen, maar een foto-achtig beeld (zie hieronder).
Links zie je sonar zoals het vaak gebruikt wordt op een schip: je ziet objecten in de buurt als een stip binnen de cirkel. In het plaatje rechts zijn een gewone foto en een sonarbeeld samengevoegd. Afbeelding: © http://www.kongsberg-mesotech.com/ / Kongsberg Mesotech Ltd.
Door op meerdere punten en in meerdere richtingen zulke sonarbeelden te maken, kan de software naderhand een 3D-model van het schip creëren. Dat is erg handig, want daarmee zijn afstanden veel makkelijker te bepalen. Ook kunnen de onderzoekers met het model de achteruitgang van het wrak beter monitoren. Door het huidige model te vergelijken met oude foto’s en toekomstige opnamen (al dan in niet 3D), kunnen ze goed zien hoe snel het schip vergaat.
Goed te volgen
Toch zijn de ‘gewone’ 3D-beelden voor de meeste mensen het meest spectaculair. Dat is voor de oceanografen ook belangrijk. De meeste mensen worden normaal gesproken niet warm of koud van onderwatervideo’s, maar als het in 3D is… De onderzoekers hopen dan ook dat het publiek hierdoor meer belangstelling zal krijgen voor oceanografie.
Aan de media zal het in ieder geval niet liggen. In Amerika maakt het station MSNBC dagelijks een reportage vanaf het onderzoeksschip. Ze hebben een verslaggever aan boord en die kan op de voet volgen wat er allemaal gebeurt.
Het team houdt zelf een uitgebreide Facebook-pagina bij en twittert geregeld de stand van zaken. Ook op hun eigen website vind je veel informatie (allemaal wel in het Engels). De onderzoekers willen hun ervaring met de hele wereld delen en iedereen laten ‘meegenieten’ van de grootsheid van de Titanic. Tot nu lijken ze daar goed in te slagen. In een paar dagen tijd hebben ze een gedetailleerde kaart, 16.000 foto’s en spectaculaire 3D-opnames in HD kwaliteit weten te maken. Op dat laatste moeten we helaas nog even wachten, maar bovenstaande video belooft heel wat.
RMS_Titanic_Inc: More underwater #Titanic photos released around the world today. Have you seen them? Follow The Feed on ExpeditionTitanic.com 1 uur geleden
RMS_Titanic_Inc: Our partner WHOI’s Catherine Offinger on @BBC radio- She recounts 1985 discovery of #Titanic http://bbc.in/cLZlDK HT @WHOImedia 14 uur geleden
RMS_Titanic_Inc: Today is the 25th Anniversary of #Titanic discovery. First image of boiler via Image of the Day @WHOImedia http://t.co/Cdp7XiU 16 uur geleden
Lees meer over sonar en onderwaterexpedities op Kennislink
Titanic virtueel naar boven
door Marije Nieuwenhuizen-18 uur geleden
Waarschijnlijk heb je ze wel eens gezien: spookachtige onderwaterbeelden van het wrak van de Titanic op de bodem van de ...
Luidspreker voor onder water
door Barry van der Meer-17 Jun 2010
Een velletje van koolstofnanobuisjes kan geluid produceren, zo toonde onderzoek anderhalf jaar geleden al aan. Een nieuwe ...
Mot verstoort sonar van vleermuis
door Elles Lalieu-17 Jul 2009
Sommige tijgermotten hebben een wel heel bijzondere manier om aanvallen van vleermuizen te pareren. Zij leiden het ...
Verloren wereld wordt verkend
door Sven de Jong-03 Sep 2008
Britse duikboten gaan op zes kilometer diepte één van de laatste onontdekte plekken op Aarde verkennen. De Kaaimantrog tussen ..
.
Gedrag van zandgolven
door Joris van den Berg-09 Jul 2007
Joris van den Berg heeft een rekenmodel ontwikkeld waarmee de beweging van zandgolven voorspeld kan worden. Zandgolven worden ...
Nieuw soort onderwater ecosysteem
door Sanne Jense-03 Feb 2005
De Mid-Atlantische Rug bestaat uit een hele reeks onderwatervulkanen met unieke ecosystemen. Toen wetenschappers in 2000 ..
.
Meccano voor de diepzee
door Thijs Westerbeek van Eerten-29 Sep 2004
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-09-2010
‘Best betaalde atleet ooit leefde in oude Rome’
AMSTERDAM - Wagenmenner Appuleius Diocles uit het oude Rome verdiende in verhouding meer dan moderne sportsterren. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van een Amerikaanse historicus.
Appuleius Diocles verdiende in de tweede eeuw na Christus met zijn paardenraces het gigantische bedrag van 35.863.120 sestertiën. Dat schrijft professor Peter Struck van de Universiteit van Pennsylvania in het tijdschrift Lapham's Quarterly.
De historicus heeft het salaris afgeleid uit oude inscripties die het leven van Diocles beschrijven en ook melding maken van de wedstrijden die hij won.
Prijzengeld
In totaal deed Diocles mee aan 4257 wedstrijden, waarvan hij er 1462 won. Daarmee is hij niet de meest succesvolle wagenmenner. Zijn collega Pompeius Musclosus won namelijk maarliefst 3599 wedstrijden. Maar omdat Diocles meer grote races met veel prijzengeld op zijn naam schreef, gaat hij de boeken in als de beste verdiener.
In verhouding heeft Diocles volgens Struck zelfs meer verdiend dan moderne topsporters.Met het bedrag dat hij gedurende zijn loopbaan won, had Diocles in theorie twee maanden lang de salarissen van het complete Romeinse leger kunnen betalen.
Leger
“Als je dat vergelijkt met vandaag de dag door te kijken naar welk bedrag er nodig is om de salarissen van het Amerikaanse leger te betalen, dan kom je uit op 15 miljard dollar (11,75 miljard euro, red.)”, verklaart Struck op Discovery News.
Diocles moest wel hard werken voor zijn geld en liep veel risico. De atleet bestuurde wagens met vier of meer paarden en nam het in races over vier kilometer op tegen andere wagenmenners.
Doden
Veel van de deelnemers waren slaven die tijdens de wedstrijden hun vrijheid konden terugwinnen. Het ging er dan ook ruig aan toe. Volgens Struck vielen er dan ook regelmatig doden tijdens de races.
(nu.nl)
‘Best betaalde atleet ooit leefde in oude Rome’
AMSTERDAM - Wagenmenner Appuleius Diocles uit het oude Rome verdiende in verhouding meer dan moderne sportsterren. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van een Amerikaanse historicus.
Appuleius Diocles verdiende in de tweede eeuw na Christus met zijn paardenraces het gigantische bedrag van 35.863.120 sestertiën. Dat schrijft professor Peter Struck van de Universiteit van Pennsylvania in het tijdschrift Lapham's Quarterly.
De historicus heeft het salaris afgeleid uit oude inscripties die het leven van Diocles beschrijven en ook melding maken van de wedstrijden die hij won.
Prijzengeld
In totaal deed Diocles mee aan 4257 wedstrijden, waarvan hij er 1462 won. Daarmee is hij niet de meest succesvolle wagenmenner. Zijn collega Pompeius Musclosus won namelijk maarliefst 3599 wedstrijden. Maar omdat Diocles meer grote races met veel prijzengeld op zijn naam schreef, gaat hij de boeken in als de beste verdiener.
In verhouding heeft Diocles volgens Struck zelfs meer verdiend dan moderne topsporters.Met het bedrag dat hij gedurende zijn loopbaan won, had Diocles in theorie twee maanden lang de salarissen van het complete Romeinse leger kunnen betalen.
Leger
“Als je dat vergelijkt met vandaag de dag door te kijken naar welk bedrag er nodig is om de salarissen van het Amerikaanse leger te betalen, dan kom je uit op 15 miljard dollar (11,75 miljard euro, red.)”, verklaart Struck op Discovery News.
Diocles moest wel hard werken voor zijn geld en liep veel risico. De atleet bestuurde wagens met vier of meer paarden en nam het in races over vier kilometer op tegen andere wagenmenners.
Doden
Veel van de deelnemers waren slaven die tijdens de wedstrijden hun vrijheid konden terugwinnen. Het ging er dan ook ruig aan toe. Volgens Struck vielen er dan ook regelmatig doden tijdens de races.
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-09-2010
De Affaire-Dreyfus
Hoe het proces tegen Alfred Dreyfus de Derde Republiek op de rand van de afgrond bracht.
Daar was hij dan. Na vijf jaar te zijn opgesloten, getreiterd en uitgehongerd op Duivelseiland. Na vijf jaar lang het onderwerp te zijn geweest van de meest bittere politieke strijd die Frankrijk ooit had doorstaan. De hele stad Rennes zat overvol mede- en tegenstanders; en daar was Alfred Dreyfus, klaar om te verschijnen voor het militair tribunaal. In een opgevuld uniform om zijn uitgemergelde gestalte te verhullen. Het was de tweede keer dat hij voor de rechters verscheen. Maar ook deze keer waren de rechters vast van plan om hem niet te laten ontsnappen. De jood was schuldig.
Vijf jaar daarvoor had een werkster, tevens spionne, een kattebelletje uit een prullenmand in de Duitse ambassade in Parijs gevist. Dat briefje bewees dat een Frans officier spioneerde voor de Duitsers. Een verdachte bleek verrassend snel gevonden: ook al was hij een vurig nationalist, ook al had hij geen enkel motief om te spioneren en ook al was het briefje absoluut niet in zijn handschrift, Alfred Dreyfus voldeed aan het ‘daderprofiel’ dat de Generale Staf had opgesteld. Hij werd opgepakt, ondervraagd, en veroordeeld tot levenslang op Duivelseiland. Een snelle dood tegemoet. Alleen Alfreds vrouw, zijn broer en een handjevol eigenzinnige collega’s wisten dat hier een gruwelijke vergissing was begaan. Maar er was geen weg terug. Antisemieten en nationalisten kraaiden inmiddels victorie. De eer van het leger, van Frankrijk, stond op het spel – en was gered.
Diep verdeeld
De Affaire-Dreyfus leefde voort. Al gauw werd duidelijk dat er bij het proces grove fouten waren gemaakt; dat het kattebelletje geschreven was door de louche officier Ferdinand Esterhazy en dat er in opdracht van hogerhand met ‘bewijsmateriaal’ was geknoeid. Esterhazy kwam voor de rechter – en werd vrijgesproken. Dat was het moment dat de zaak echt uit de klauwen liep. Emile Zola, de grote schrijver, publiceerde in de krant L’Aurore een felle aanklacht (‘J’accuse’) tegen de legerleiding. Zola werd belaagd, met de dood bedreigd, voor de rechter gedaagd – en veroordeeld. Voor- en tegenstanders van Dreyfus vlogen elkaar overal in de haren. De toch al wankele Derde Republiek werd onbestuurbaar.
Achteraf, nu we weten hoe de affaire zou aflopen, wordt vaak gedacht dat de Franse samenleving op dat moment volgens heldere scheidslijnen uiteen viel: in een dappere club van ‘Dreyfusards’ (intellectuelen, wetenschappers, joden, liberalen en verdedigers van de Rechten van de Mens) en verstarde ‘anti-Dreyfusards’: conservatieven, katholieken, antisemieten en ultranationalisten die in alle heisa een samenzwering zagen tegen de God, Frankrijk en het Franse leger. Maar zoals Ruth Harris in haar boek Dreyfus duidelijk maakt, was die scheiding in het begin helemaal niet vanzelfsprekend. Vrienden die altijd gedacht hadden dat ze elkaar door en door kenden, ontdekten tot hun ontzetting dat ze hierover radicaal van menig verschilden.
En wat ook vaak vergeten wordt, is dat die twee partijen zélf diep verdeeld waren. Juist de terugkeer van Dreyfus in 1899, een gebeurtenis die hun triomf had moeten worden, deed de Dreyfusards uiteen spatten. Ten eerste doordat ze verloren. Tot hun stomme verbazing werden alle valse beschuldigingen herhaald. Dreyfus’ verdediging stortte ineen, en hij werd opnieuw veroordeeld. Zijn vrouw en broer wisten dat Dreyfus, die na vijf jaar Duivelseiland nauwelijks kon eten, lopen of praten, een tweede verblijf in gavengenschap nooit zou overleven.
Theodor Herzl
Op dat moment stelde Joseph Reinach, een rijke joodse bankier en al jaren de drijvende kracht achter de beweging, voor om de Franse president om gratie te vragen. De familie was vóór; andere Dreyfusards waren woedend. Dat was vragen om vergeving; dat was een schuldbekentenis! Zij wilden doorvechten tot het einde, ook al kostte dat Dreyfus het leven.
Maar Reinach kreeg zijn zin. De Franse regering eiste daarbij amnestie voor iedereen die misdaden had gepleegd, dus inclusief de samenzweerders in de Generale Staf. De affaire moest afgesloten worden. Opnieuw heftige tegenstand – maar ook dat gebeurde. Dreyfus was een vrij man. De generaals gingen vrijuit.
De negentiende eeuw kende vele emotionele ‘affaires’, maar geen liep zo hoog op, en had zulke grote gevolgen als de Zaak-Dreyfus. Harris besteedt er veel te weinig aandacht aan, maar de zaak betekende de geboorte van de ‘intellectueel’: de wetenschapper/publicist die met zijn neus in de boeken zit, maar ook op de barricaden staat. De affaire maakte het antisemitisme én het socialisme salonfähig, en leerde ‘rechts’ hoe het de massa kon mobiliseren.
En dankzij de zaak kwam de jood Theodor Herzl tot de conclusie dat joden nergens veilig waren, zelfs niet in Frankrijk, en dus een eigen staat moesten stichten. Die zou uiteindelijk Israël gaan heten. In Frankrijk zélf bracht de zaak de fel antikatholieke regering-Combe aan de macht, die een strenge scheiding doorvoerde van kerk en staat, de nu als ‘typisch Frans’ vereerde laïcité.
De Franse antisemieten likten hun wonden, maar konden veertig jaar later tijdens het nazibewind bloedig wraak nemen. Toen hun voorman Charles Maurras in 1945 wegens collaboratie ter dood werd veroordeeld, snauwde hij de rechters toe: ‘Het is de wraak van Dreyfus!’
(depers.nl)
De Affaire-Dreyfus
Hoe het proces tegen Alfred Dreyfus de Derde Republiek op de rand van de afgrond bracht.
Daar was hij dan. Na vijf jaar te zijn opgesloten, getreiterd en uitgehongerd op Duivelseiland. Na vijf jaar lang het onderwerp te zijn geweest van de meest bittere politieke strijd die Frankrijk ooit had doorstaan. De hele stad Rennes zat overvol mede- en tegenstanders; en daar was Alfred Dreyfus, klaar om te verschijnen voor het militair tribunaal. In een opgevuld uniform om zijn uitgemergelde gestalte te verhullen. Het was de tweede keer dat hij voor de rechters verscheen. Maar ook deze keer waren de rechters vast van plan om hem niet te laten ontsnappen. De jood was schuldig.
Vijf jaar daarvoor had een werkster, tevens spionne, een kattebelletje uit een prullenmand in de Duitse ambassade in Parijs gevist. Dat briefje bewees dat een Frans officier spioneerde voor de Duitsers. Een verdachte bleek verrassend snel gevonden: ook al was hij een vurig nationalist, ook al had hij geen enkel motief om te spioneren en ook al was het briefje absoluut niet in zijn handschrift, Alfred Dreyfus voldeed aan het ‘daderprofiel’ dat de Generale Staf had opgesteld. Hij werd opgepakt, ondervraagd, en veroordeeld tot levenslang op Duivelseiland. Een snelle dood tegemoet. Alleen Alfreds vrouw, zijn broer en een handjevol eigenzinnige collega’s wisten dat hier een gruwelijke vergissing was begaan. Maar er was geen weg terug. Antisemieten en nationalisten kraaiden inmiddels victorie. De eer van het leger, van Frankrijk, stond op het spel – en was gered.
Diep verdeeld
De Affaire-Dreyfus leefde voort. Al gauw werd duidelijk dat er bij het proces grove fouten waren gemaakt; dat het kattebelletje geschreven was door de louche officier Ferdinand Esterhazy en dat er in opdracht van hogerhand met ‘bewijsmateriaal’ was geknoeid. Esterhazy kwam voor de rechter – en werd vrijgesproken. Dat was het moment dat de zaak echt uit de klauwen liep. Emile Zola, de grote schrijver, publiceerde in de krant L’Aurore een felle aanklacht (‘J’accuse’) tegen de legerleiding. Zola werd belaagd, met de dood bedreigd, voor de rechter gedaagd – en veroordeeld. Voor- en tegenstanders van Dreyfus vlogen elkaar overal in de haren. De toch al wankele Derde Republiek werd onbestuurbaar.
Achteraf, nu we weten hoe de affaire zou aflopen, wordt vaak gedacht dat de Franse samenleving op dat moment volgens heldere scheidslijnen uiteen viel: in een dappere club van ‘Dreyfusards’ (intellectuelen, wetenschappers, joden, liberalen en verdedigers van de Rechten van de Mens) en verstarde ‘anti-Dreyfusards’: conservatieven, katholieken, antisemieten en ultranationalisten die in alle heisa een samenzwering zagen tegen de God, Frankrijk en het Franse leger. Maar zoals Ruth Harris in haar boek Dreyfus duidelijk maakt, was die scheiding in het begin helemaal niet vanzelfsprekend. Vrienden die altijd gedacht hadden dat ze elkaar door en door kenden, ontdekten tot hun ontzetting dat ze hierover radicaal van menig verschilden.
En wat ook vaak vergeten wordt, is dat die twee partijen zélf diep verdeeld waren. Juist de terugkeer van Dreyfus in 1899, een gebeurtenis die hun triomf had moeten worden, deed de Dreyfusards uiteen spatten. Ten eerste doordat ze verloren. Tot hun stomme verbazing werden alle valse beschuldigingen herhaald. Dreyfus’ verdediging stortte ineen, en hij werd opnieuw veroordeeld. Zijn vrouw en broer wisten dat Dreyfus, die na vijf jaar Duivelseiland nauwelijks kon eten, lopen of praten, een tweede verblijf in gavengenschap nooit zou overleven.
Theodor Herzl
Op dat moment stelde Joseph Reinach, een rijke joodse bankier en al jaren de drijvende kracht achter de beweging, voor om de Franse president om gratie te vragen. De familie was vóór; andere Dreyfusards waren woedend. Dat was vragen om vergeving; dat was een schuldbekentenis! Zij wilden doorvechten tot het einde, ook al kostte dat Dreyfus het leven.
Maar Reinach kreeg zijn zin. De Franse regering eiste daarbij amnestie voor iedereen die misdaden had gepleegd, dus inclusief de samenzweerders in de Generale Staf. De affaire moest afgesloten worden. Opnieuw heftige tegenstand – maar ook dat gebeurde. Dreyfus was een vrij man. De generaals gingen vrijuit.
De negentiende eeuw kende vele emotionele ‘affaires’, maar geen liep zo hoog op, en had zulke grote gevolgen als de Zaak-Dreyfus. Harris besteedt er veel te weinig aandacht aan, maar de zaak betekende de geboorte van de ‘intellectueel’: de wetenschapper/publicist die met zijn neus in de boeken zit, maar ook op de barricaden staat. De affaire maakte het antisemitisme én het socialisme salonfähig, en leerde ‘rechts’ hoe het de massa kon mobiliseren.
En dankzij de zaak kwam de jood Theodor Herzl tot de conclusie dat joden nergens veilig waren, zelfs niet in Frankrijk, en dus een eigen staat moesten stichten. Die zou uiteindelijk Israël gaan heten. In Frankrijk zélf bracht de zaak de fel antikatholieke regering-Combe aan de macht, die een strenge scheiding doorvoerde van kerk en staat, de nu als ‘typisch Frans’ vereerde laïcité.
De Franse antisemieten likten hun wonden, maar konden veertig jaar later tijdens het nazibewind bloedig wraak nemen. Toen hun voorman Charles Maurras in 1945 wegens collaboratie ter dood werd veroordeeld, snauwde hij de rechters toe: ‘Het is de wraak van Dreyfus!’
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-09-2010
Ook eeuwenoud bier in champagneschip
Het recent gevonden scheepswrak bij Finland blijkt niet alleen een eeuwenoude voorraad champagne te herbergen, maar ook een aantal flessen bier.
"Wij geloven dat dit verreweg de oudste flesjes bier in de wereld zijn", zegt een woordvoerder van de semi-autonome eilandengroep Aaland. Finse specialisten hebben eerder al 70 flessen met de waarschijnlijk oudste champagne ter wereld boven water gehaald.
De drank was in juli gevonden in een 200 jaar oud scheepswrak. De precieze locatie is angstvallig geheim gehouden en zwaar bewaakt door de Finse kustwacht. Waarschijnlijk was het schip onderweg naar de Russische stad Sint-Petersburg, toen het rond 1800 zonk.
De champagne alleen is al enkele tienduizenden euro's per fles waard.(anp/sam)
(HLN)
Ook eeuwenoud bier in champagneschip
Het recent gevonden scheepswrak bij Finland blijkt niet alleen een eeuwenoude voorraad champagne te herbergen, maar ook een aantal flessen bier.
"Wij geloven dat dit verreweg de oudste flesjes bier in de wereld zijn", zegt een woordvoerder van de semi-autonome eilandengroep Aaland. Finse specialisten hebben eerder al 70 flessen met de waarschijnlijk oudste champagne ter wereld boven water gehaald.
De drank was in juli gevonden in een 200 jaar oud scheepswrak. De precieze locatie is angstvallig geheim gehouden en zwaar bewaakt door de Finse kustwacht. Waarschijnlijk was het schip onderweg naar de Russische stad Sint-Petersburg, toen het rond 1800 zonk.
De champagne alleen is al enkele tienduizenden euro's per fles waard.(anp/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-09-2010
Archeologen vinden middeleeuwse nederzetting
TILBURG - Archeologen zijn bij onderzoek op het voormalige HaVep-terrein aan de Oude Goirleseweg in Tilburg op een grote nederzetting gestuit uit de vroege middeleeuwen.
De gemeente Tilburg laat vrijdag weten dat het onderzoek verrassende resultaten heeft opgeleverd, maar wacht tot maandag met die bekend te maken.
Op het terrein vindt archeologisch onderzoek plaats voorafgaand aan de bouw van 150 woningen. Het onderzochte terrein is 4 hectare groot. Volgens een woordvoerder van de gemeente loopt de bouw van de woningen geen vertraging op door de archeologische vondst. 'We gaan ervan uit dat het bouwrijp maken van de grond en de bouw van de woningen in 2011 gewoon doorgaat.'
De vroege middeleeuwen liepen ongeveer van de vierde tot en met de tiende eeuw na Christus.
(Volkskrant)
Archeologen vinden middeleeuwse nederzetting
TILBURG - Archeologen zijn bij onderzoek op het voormalige HaVep-terrein aan de Oude Goirleseweg in Tilburg op een grote nederzetting gestuit uit de vroege middeleeuwen.
De gemeente Tilburg laat vrijdag weten dat het onderzoek verrassende resultaten heeft opgeleverd, maar wacht tot maandag met die bekend te maken.
Op het terrein vindt archeologisch onderzoek plaats voorafgaand aan de bouw van 150 woningen. Het onderzochte terrein is 4 hectare groot. Volgens een woordvoerder van de gemeente loopt de bouw van de woningen geen vertraging op door de archeologische vondst. 'We gaan ervan uit dat het bouwrijp maken van de grond en de bouw van de woningen in 2011 gewoon doorgaat.'
De vroege middeleeuwen liepen ongeveer van de vierde tot en met de tiende eeuw na Christus.
(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-09-2010
Onbekende Indianentaal duikt op achterop oud briefje
Het zeventiende-eeuwse lijstje indiaanse telwoorden uit Magdalena de Cao. Credit AA
Tussen de brokstukken van een ingestort kerkje uit de zeventiende eeuw in Noord-Peru zijn de resten van een onbekende indianentaal gevonden, in de vorm van een lijstje telwoorden. Het in kennelijke haast opgeschreven lijstje uit het dorpje Magdalena de Cao staat op de achterkant van een kort Spaans briefje over de prijs van een rol katoen, gericht aan een priester, ergens vroeg uit de zeventiende eeuw. Er is zo weinig bekend van de Indiaanse talen uit deze periode dat het lijstje onderworpen werd aan een minutieuze studie door een zestal taalkundigen (American Anthropologist, september).
Het bleek een tot nu toe onbekende taal, die niet lijkt op het Mochica (dat nog tot in de negentiende eeuw werd gesproken) en ook niet op het Quechua (dat in verschillende varianten nog altijd wordt gesproken). Waarschijnlijk staan op het briefje getallen in een taal die indertijd aan de Peruaanse kust door vissers werd gesproken: het Pescadora.
Taal voor de maag
In een van de spaarzame Spaanse opmerkingen over deze taal schreef de franciscaner monnik Antonio de la Calancha rond 1650 dat het ‘een taal voor de maag’ was: ‘kortaf, taai-klinkend, vol keelklanken en knorrig’. De telwoorden uit Magdalena de Cao voldoen aan die verwijten: kort en vaak eindigend op medeklinkers – veel meer dan de telwoorden die bekend zijn uit andere talen van die tijd.
Volgens De la Calancha werd de visserstaal vaak gebruikt in de handel en dat zou ook de reden kunnen zijn geweest waarom een Spanjaard het indertijd de moeite waard vond de getallen op te schrijven: uno–chari, dos–marian, tres–apar, 4–tau, 5–himic [?], 6.–sut [?], 7–canchen, 8.–mata, 9–yucan, 10–bencor, 21. maribencor chari tayac, 30 apar bencor, 100 chari pachac, 200 mari pachac. Het getal 8 (mata) is waarschijnlijk ontstaan uit 2x4 (marian tau). De getallen 4, 6 en 7 zijn mogelijk ooit ontleend aan het Quechua, maar de andere getallen lijken dus niet op bekende Indiaanse telwoorden.
(nrc)
Onbekende Indianentaal duikt op achterop oud briefje
Het zeventiende-eeuwse lijstje indiaanse telwoorden uit Magdalena de Cao. Credit AA
Tussen de brokstukken van een ingestort kerkje uit de zeventiende eeuw in Noord-Peru zijn de resten van een onbekende indianentaal gevonden, in de vorm van een lijstje telwoorden. Het in kennelijke haast opgeschreven lijstje uit het dorpje Magdalena de Cao staat op de achterkant van een kort Spaans briefje over de prijs van een rol katoen, gericht aan een priester, ergens vroeg uit de zeventiende eeuw. Er is zo weinig bekend van de Indiaanse talen uit deze periode dat het lijstje onderworpen werd aan een minutieuze studie door een zestal taalkundigen (American Anthropologist, september).
Het bleek een tot nu toe onbekende taal, die niet lijkt op het Mochica (dat nog tot in de negentiende eeuw werd gesproken) en ook niet op het Quechua (dat in verschillende varianten nog altijd wordt gesproken). Waarschijnlijk staan op het briefje getallen in een taal die indertijd aan de Peruaanse kust door vissers werd gesproken: het Pescadora.
Taal voor de maag
In een van de spaarzame Spaanse opmerkingen over deze taal schreef de franciscaner monnik Antonio de la Calancha rond 1650 dat het ‘een taal voor de maag’ was: ‘kortaf, taai-klinkend, vol keelklanken en knorrig’. De telwoorden uit Magdalena de Cao voldoen aan die verwijten: kort en vaak eindigend op medeklinkers – veel meer dan de telwoorden die bekend zijn uit andere talen van die tijd.
Volgens De la Calancha werd de visserstaal vaak gebruikt in de handel en dat zou ook de reden kunnen zijn geweest waarom een Spanjaard het indertijd de moeite waard vond de getallen op te schrijven: uno–chari, dos–marian, tres–apar, 4–tau, 5–himic [?], 6.–sut [?], 7–canchen, 8.–mata, 9–yucan, 10–bencor, 21. maribencor chari tayac, 30 apar bencor, 100 chari pachac, 200 mari pachac. Het getal 8 (mata) is waarschijnlijk ontstaan uit 2x4 (marian tau). De getallen 4, 6 en 7 zijn mogelijk ooit ontleend aan het Quechua, maar de andere getallen lijken dus niet op bekende Indiaanse telwoorden.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vrouw Maria? Waren wij niet netjes protestants in die dagen, zonder paapse maria aanbidding?quote:Op dinsdag 31 augustus 2010 08:20 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
30-08-2010
Finland onderzoekt gezonken Hollands schip
[ afbeelding ]
Laat-17de-eeuws olieverfschilderij: schip in nood. (Nationaal Instituut voor Oudheden, Finland / MoSS)
HELSINKI - Finland onderzoekt deze week onder water het wrak van het Hollandse handelsschip Vrouw Maria. Dat maakte Museovaristo, de Finse rijksdienst voor de bescherming van het cultureel erfgoed, maandag bekend.
De tweemaster Vrouw Maria verging tijdens een herfststorm in 1771 nabij de Finse kust. Het schip was op 5 september dat jaar uit Amsterdam naar het Russische Sint Petersburg vertrokken.
Volgens Museovaristo had het onder meer zink, suiker en kunst voor de privécollectie van de toenmalige Russische keizerin Catharina de Grote aan boord. De bemanning van de Vrouw Maria kon een deel van de lading redden, maar het meeste ging mee naar de bodem van de Oostzee. De Finnen hopen daar door nader onderzoek meer over te weten te komen.
(Volkskrant)
It really is just like a medieval doctor bleeding his patient, observing that the patient is getting sicker, not better, and deciding that this calls for even more bleeding.
06-09-2010
Student stuit op 'spectaculair' VOC-document
AMSTERDAM - Een student van de Universiteit Utrecht is tijdens zijn onderzoek in het Westfries Archief gestuit op een spectaculair document van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC). Dat meldt het Westfries Archief maandag.
De student deed de vonst tijdens zijn scriptieonderzoek in de VOC-archieven van Enkhuizen. Om wat voor document het precies gaat, wil de instelling nog niet bekendmaken. Donderdag onthult burgemeester Jan Baas van Enkhuizen samen met de vinder en de directeur van het archief het document, dat oorspronkelijk uit Enkhuizen komt.
Directeur van het Westfries Archief Dirk Dekema wil er vooralsnog alleen over kwijt dat het gevonden document 'eerdere vergelijkbare vondsten die al voor veel aandacht hebben gezorgd' overtreft. "Bovendien heeft deze vondst interessante consequenties voor het beeld dat wij tot nu toe van de VOC als handelsonderneming hadden."
(HLN)
Student stuit op 'spectaculair' VOC-document
AMSTERDAM - Een student van de Universiteit Utrecht is tijdens zijn onderzoek in het Westfries Archief gestuit op een spectaculair document van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC). Dat meldt het Westfries Archief maandag.
De student deed de vonst tijdens zijn scriptieonderzoek in de VOC-archieven van Enkhuizen. Om wat voor document het precies gaat, wil de instelling nog niet bekendmaken. Donderdag onthult burgemeester Jan Baas van Enkhuizen samen met de vinder en de directeur van het archief het document, dat oorspronkelijk uit Enkhuizen komt.
Directeur van het Westfries Archief Dirk Dekema wil er vooralsnog alleen over kwijt dat het gevonden document 'eerdere vergelijkbare vondsten die al voor veel aandacht hebben gezorgd' overtreft. "Bovendien heeft deze vondst interessante consequenties voor het beeld dat wij tot nu toe van de VOC als handelsonderneming hadden."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
In het noorden van Nederland waren ze voornamelijk protestants, in het zuiden katholiek.quote:Op maandag 6 september 2010 15:56 schreef Viajero het volgende:
[..]
Vrouw Maria? Waren wij niet netjes protestants in die dagen, zonder paapse maria aanbidding?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-09-2010
Wetenschappers reconstrueren hoofd Shakespeare
Wie bij het horen van William Shakespeares naam denkt aan een knappe man en dat beeld in gedachten wil houden, kan dit nieuwsbericht beter even overslaan. Wetenschappers hebben het hoofd van Shakespeare in 3D gereconstrueerd en het resultaat is…anders dan de beelden en schilderijen die we van deze wereldberoemde schrijver kennen.
Wetenschappers maakten de reconstructie in opdracht van History Channel. Het 3D-beeld is gebaseerd op een dodenmasker dat omstreeks 1840 in Duitsland werd gevonden. Onderzoekers bevestigden eerder al dat dit masker aan de getalenteerde schrijver toebehoorde. En mede op basis van dit masker werd later vastgesteld dat Shakespeare (1564-1616) aan kanker stierf.
Ophef
Volgens de onderzoekers laat de afbeelding duidelijk zien hoe Shakespeare er gedurende zijn leven of in ieder geval kort voor diens dood uitzag. Het onderzoeksteam dat de reconstructie maakte, reconstrueerde eerder al het uiterlijk van onder meer Napoleon, George Washington en Julius Caesar. Deze afbeeldingen zorgden indertijd voor veel ophef, omdat ze sterk verschilden van de schilderijen en beelden die we van deze grote mannen kennen. Het 3D-beeld van Shakespeare lijkt eveneens gedoemd om afgeschreven te worden.
Geen dodenmasker
Zo hebben de makers de eerste kritiek al kunnen incasseren. Expert Stanley Welles, voorzitter van het Shakespeare Birthplace Trust, stelt bijvoorbeeld dat deze man niet William Shakespeare is. Hij concludeert dat het dodenmasker waar het beeld op is gebaseerd naar alle waarschijnlijkheid niet aan Shakespeare toebehoorde. De schrijver was tijdens zijn leven geen nationale held of bekendheid en het is dan ook niet aannemelijk dat hij een dodenmasker kreeg.
De schilderijen die we van Shakespeare kennen, bevestigen die kritiek alleen maar. De verschillen tussen de afbeelding en de bekende beelden zijn wel heel groot.
Links oude afbeeldingen met daarop William Shakespeare en rechts de reconstructie (History Channel / Exclusivpix)
(Scientias.nl)
Wetenschappers reconstrueren hoofd Shakespeare
Wie bij het horen van William Shakespeares naam denkt aan een knappe man en dat beeld in gedachten wil houden, kan dit nieuwsbericht beter even overslaan. Wetenschappers hebben het hoofd van Shakespeare in 3D gereconstrueerd en het resultaat is…anders dan de beelden en schilderijen die we van deze wereldberoemde schrijver kennen.
Wetenschappers maakten de reconstructie in opdracht van History Channel. Het 3D-beeld is gebaseerd op een dodenmasker dat omstreeks 1840 in Duitsland werd gevonden. Onderzoekers bevestigden eerder al dat dit masker aan de getalenteerde schrijver toebehoorde. En mede op basis van dit masker werd later vastgesteld dat Shakespeare (1564-1616) aan kanker stierf.
Ophef
Volgens de onderzoekers laat de afbeelding duidelijk zien hoe Shakespeare er gedurende zijn leven of in ieder geval kort voor diens dood uitzag. Het onderzoeksteam dat de reconstructie maakte, reconstrueerde eerder al het uiterlijk van onder meer Napoleon, George Washington en Julius Caesar. Deze afbeeldingen zorgden indertijd voor veel ophef, omdat ze sterk verschilden van de schilderijen en beelden die we van deze grote mannen kennen. Het 3D-beeld van Shakespeare lijkt eveneens gedoemd om afgeschreven te worden.
Geen dodenmasker
Zo hebben de makers de eerste kritiek al kunnen incasseren. Expert Stanley Welles, voorzitter van het Shakespeare Birthplace Trust, stelt bijvoorbeeld dat deze man niet William Shakespeare is. Hij concludeert dat het dodenmasker waar het beeld op is gebaseerd naar alle waarschijnlijkheid niet aan Shakespeare toebehoorde. De schrijver was tijdens zijn leven geen nationale held of bekendheid en het is dan ook niet aannemelijk dat hij een dodenmasker kreeg.
De schilderijen die we van Shakespeare kennen, bevestigen die kritiek alleen maar. De verschillen tussen de afbeelding en de bekende beelden zijn wel heel groot.
Links oude afbeeldingen met daarop William Shakespeare en rechts de reconstructie (History Channel / Exclusivpix)
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-09-2010
Nieuwe soort dinosaurus ontdekt in Spanje
De Concavenator Corcovatus
In Centraal-Spanje is een nieuwe soort dinosaurus ontdekt. Het gaat om een vleesetend roofdier met een vreemde bult op het midden van de ruggengraat en kleine bulten op de voorarmen die vergelijkbaar zijn met de aanhechtingspunten voor pluimen bij vogels.
Zes meter
De Spaanse wetenschappers die het bijna volledige en in uitstekende staat bewaarde skelet ontdekten in La Cierva, gaven de dinosaurus de naam 'concavenator corcovatus' mee. Het beest zou 120 tot 150 miljoen jaar oud zijn. Het was ongeveer zes meter lang en liep op zijn achterste poten.
Uniek
Volgens de onderzoekers is het dier 'bizar' en een 'uniek specimen' in zijn genre. Zo is het voorlopig gissen naar de functie van de bult op het midden van de ruggengraat. De aanwezigheid van de bultjes op de voorarmen sterkt de hypothese dat het landdier ooit gevlogen zou hebben, maar dat is hoegenaamd nog niet zeker. (belga/ep)
(HLN)
Nieuwe soort dinosaurus ontdekt in Spanje
De Concavenator Corcovatus
In Centraal-Spanje is een nieuwe soort dinosaurus ontdekt. Het gaat om een vleesetend roofdier met een vreemde bult op het midden van de ruggengraat en kleine bulten op de voorarmen die vergelijkbaar zijn met de aanhechtingspunten voor pluimen bij vogels.
Zes meter
De Spaanse wetenschappers die het bijna volledige en in uitstekende staat bewaarde skelet ontdekten in La Cierva, gaven de dinosaurus de naam 'concavenator corcovatus' mee. Het beest zou 120 tot 150 miljoen jaar oud zijn. Het was ongeveer zes meter lang en liep op zijn achterste poten.
Uniek
Volgens de onderzoekers is het dier 'bizar' en een 'uniek specimen' in zijn genre. Zo is het voorlopig gissen naar de functie van de bult op het midden van de ruggengraat. De aanwezigheid van de bultjes op de voorarmen sterkt de hypothese dat het landdier ooit gevlogen zou hebben, maar dat is hoegenaamd nog niet zeker. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Is er nu al wat bekend over de inhoud? Dat zou toch afg. donderdag bekend worden gemaakt?quote:Op dinsdag 7 september 2010 08:09 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
06-09-2010
Student stuit op 'spectaculair' VOC-document
AMSTERDAM - Een student van de Universiteit Utrecht is tijdens zijn onderzoek in het Westfries Archief gestuit op een spectaculair document van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC). Dat meldt het Westfries Archief maandag.
De student deed de vonst tijdens zijn scriptieonderzoek in de VOC-archieven van Enkhuizen. Om wat voor document het precies gaat, wil de instelling nog niet bekendmaken. Donderdag onthult burgemeester Jan Baas van Enkhuizen samen met de vinder en de directeur van het archief het document, dat oorspronkelijk uit Enkhuizen komt.
Directeur van het Westfries Archief Dirk Dekema wil er vooralsnog alleen over kwijt dat het gevonden document 'eerdere vergelijkbare vondsten die al voor veel aandacht hebben gezorgd' overtreft. "Bovendien heeft deze vondst interessante consequenties voor het beeld dat wij tot nu toe van de VOC als handelsonderneming hadden."
(HLN)
Het was het oudste aandeel van de VOC wat ze ooit gevodnen hadden, 3 weken ouder dan het vorige record.quote:Op vrijdag 10 september 2010 17:16 schreef LeXX het volgende:
[..]
Is er nu al wat bekend over de inhoud? Dat zou toch afg. donderdag bekend worden gemaakt?
bron: http://www.beursduivel.be(...)l_ter_wereld_ontdekt
Rich Hall:Everybody says that the wheel is the greatest invention ever but i think it was the 2nd wheel.... have you ever seen a guy on a unicycle, what an asshole." _O_
dat het ouderdomrecord met 3 weken is verbroken vind ik niet zo spectaculair....
ook niet dat dit opnieuw bewijst dat Amsterdam niet de belangrijkste VOC-stad was in de beginjaren.. dat was al bekend.
interessant om een bewijs te vinden dat het niet zo wilde vlotten met de dividenden... maw dat de VOC geen goudmijntje was in het begin ... ja.. is wel nuttig te weten
maar spectaculair... enzo ? Welnee
ook niet dat dit opnieuw bewijst dat Amsterdam niet de belangrijkste VOC-stad was in de beginjaren.. dat was al bekend.
interessant om een bewijs te vinden dat het niet zo wilde vlotten met de dividenden... maw dat de VOC geen goudmijntje was in het begin ... ja.. is wel nuttig te weten
maar spectaculair... enzo ? Welnee
10-09-2010
Medicijnen van oude Grieken geanalyseerd
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben oude medicijntabletten onderzocht, die waarschijnlijk zijn gemaakt door geneesheren in het oude Griekenland.
De medicijnen zijn ontdekt in een wrak van een schip dat rond het jaar 130 voor Christus zonk voor de kust van Toscane.
Onderzoekers van het Smithsonian Instituut hebben nu vastgesteld dat de 2000 jaar oude medicijntabletten meer dan tien verschillende plantenextracten bevatten.
In de pillen zijn sporen aangetroffen van onder meer wortel, radijs, selderij, wilde ui, eik, witte kool en duizendblad. Dat hebben de wetenschappers bekend gemaakt op het vierde Internationale Symposium over Biomoleculaire Archeologie in Denemarken.
Oude Griekenland
De oude tabletten zijn het eerste tastbare bewijs voor de geneeskundige kennis van de oude Grieken.
“Voor het eerst hebben we fysiek bewijs van wat we hebben gelezen in schrijfsels van oude Griekse geneeskundigen zoals Galen en Dioscorides”, verklaart hoofdonderzoeker Alain Touwaide in het Britse tijdschrift New Scientist.
Reptielen
Veel ingrediënten van de geanalyseerde medicijnen zijn uitgebreid beschreven door de oude Griekse geneesheren. Zo zou duizendblad zijn gebruikt om bloedingen van patiënten te stoppen.
Wortel werd een geneeskrachtige werking toegedicht door de apotheker Pedaniu Dioscorides. “Ze zeggen dat mensen die het van tevoren nemen, niet worden aangevallen door reptielen. En het helpt ook bij de bevruchting,” schreef hij in het jaar 60.
De medicijnanalyse leidde ook tot nieuwe ontdekkingen. Zo kwamen de wetenschappers mogelijke sporen van zonnebloem tegen in de pillen. Tot nu toe gingen onderzoekers er vanuit dat die plant nog niet bestond in het oude Griekenland.
Kwakzalverij
Hoofdonderzoeker Touwaide wil met een vervolgonderzoek achterhalen in hoeverre de plantextracten in de oude medicijnen ook volgens de moderne medische literatuur een geneeskrachtige werking hebben. Hij is van mening dat de kennis van de oude Grieken vaak wordt onderschat.
“Wetenschappers en historici hebben de literatuur over deze medicijnen vaak afgedaan als kwakzalverij”, aldus de onderzoeker. “Ze schreven de mogelijke werking van de pillen alleen toe aan de aanwezigheid van opium. Maar misschien kunnen deze oude medicijnen wel tot nieuwe inzichten leiden in het moderne farmacologische onderzoek.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Medicijnen van oude Grieken geanalyseerd
AMSTERDAM – Amerikaanse wetenschappers hebben oude medicijntabletten onderzocht, die waarschijnlijk zijn gemaakt door geneesheren in het oude Griekenland.
De medicijnen zijn ontdekt in een wrak van een schip dat rond het jaar 130 voor Christus zonk voor de kust van Toscane.
Onderzoekers van het Smithsonian Instituut hebben nu vastgesteld dat de 2000 jaar oude medicijntabletten meer dan tien verschillende plantenextracten bevatten.
In de pillen zijn sporen aangetroffen van onder meer wortel, radijs, selderij, wilde ui, eik, witte kool en duizendblad. Dat hebben de wetenschappers bekend gemaakt op het vierde Internationale Symposium over Biomoleculaire Archeologie in Denemarken.
Oude Griekenland
De oude tabletten zijn het eerste tastbare bewijs voor de geneeskundige kennis van de oude Grieken.
“Voor het eerst hebben we fysiek bewijs van wat we hebben gelezen in schrijfsels van oude Griekse geneeskundigen zoals Galen en Dioscorides”, verklaart hoofdonderzoeker Alain Touwaide in het Britse tijdschrift New Scientist.
Reptielen
Veel ingrediënten van de geanalyseerde medicijnen zijn uitgebreid beschreven door de oude Griekse geneesheren. Zo zou duizendblad zijn gebruikt om bloedingen van patiënten te stoppen.
Wortel werd een geneeskrachtige werking toegedicht door de apotheker Pedaniu Dioscorides. “Ze zeggen dat mensen die het van tevoren nemen, niet worden aangevallen door reptielen. En het helpt ook bij de bevruchting,” schreef hij in het jaar 60.
De medicijnanalyse leidde ook tot nieuwe ontdekkingen. Zo kwamen de wetenschappers mogelijke sporen van zonnebloem tegen in de pillen. Tot nu toe gingen onderzoekers er vanuit dat die plant nog niet bestond in het oude Griekenland.
Kwakzalverij
Hoofdonderzoeker Touwaide wil met een vervolgonderzoek achterhalen in hoeverre de plantextracten in de oude medicijnen ook volgens de moderne medische literatuur een geneeskrachtige werking hebben. Hij is van mening dat de kennis van de oude Grieken vaak wordt onderschat.
“Wetenschappers en historici hebben de literatuur over deze medicijnen vaak afgedaan als kwakzalverij”, aldus de onderzoeker. “Ze schreven de mogelijke werking van de pillen alleen toe aan de aanwezigheid van opium. Maar misschien kunnen deze oude medicijnen wel tot nieuwe inzichten leiden in het moderne farmacologische onderzoek.”
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-09-2010
Menselijke beenderen blootgelegd bij Kapellekerk in Brussel
Bij graafwerken aan de Kapellekerk in Brussel zijn deze voormiddag een aantal menselijke beenderen ontdekt. Dat meldt de Brusselse lokale politie. Volgens de Cel Archeologie van de Dienst Monumenten en Landschappen van het Brussels Gewest gaat het om beenderen van verschillende personen, die nadat ze eerst apart begraven waren, in een gezamenlijk graf zijn terechtgekomen. Over de ouderdom van de beenderen bestaat nog geen duidelijkheid.
De menselijke resten kwamen bloot te liggen toen een aannemer voor werken aan de riolering een gleuf groef op het voorplein van de Kapellekerk. De aannemer verwittigde onmiddellijk de politie die op haar beurt de Dienst Monumenten en Landschappen op de hoogte bracht.
Resten
"We waren niet op de hoogte van de graafwerken," zegt Sylvianne Modrie van de Cel Archeologie. "Anders hadden we zelf eerst opgravingen gedaan. Deze plaats maakte immers deel uit van het kerkhof rond de Kapellelkerk, dus het was te verwachten dat hier beenderen konden liggen. In dit geval gaat het om de resten van verschillende personen die waarschijnlijk eerst apart begraven waren en bij opruimwerken in het kerkhof in een massagraf zijn gelegd."
De beenderen zullen bestudeerd worden en mogelijk worden ze later opnieuw begraven, op een ander kerkhof. (belga/dea)
(HLN)
Menselijke beenderen blootgelegd bij Kapellekerk in Brussel
Bij graafwerken aan de Kapellekerk in Brussel zijn deze voormiddag een aantal menselijke beenderen ontdekt. Dat meldt de Brusselse lokale politie. Volgens de Cel Archeologie van de Dienst Monumenten en Landschappen van het Brussels Gewest gaat het om beenderen van verschillende personen, die nadat ze eerst apart begraven waren, in een gezamenlijk graf zijn terechtgekomen. Over de ouderdom van de beenderen bestaat nog geen duidelijkheid.
De menselijke resten kwamen bloot te liggen toen een aannemer voor werken aan de riolering een gleuf groef op het voorplein van de Kapellekerk. De aannemer verwittigde onmiddellijk de politie die op haar beurt de Dienst Monumenten en Landschappen op de hoogte bracht.
Resten
"We waren niet op de hoogte van de graafwerken," zegt Sylvianne Modrie van de Cel Archeologie. "Anders hadden we zelf eerst opgravingen gedaan. Deze plaats maakte immers deel uit van het kerkhof rond de Kapellelkerk, dus het was te verwachten dat hier beenderen konden liggen. In dit geval gaat het om de resten van verschillende personen die waarschijnlijk eerst apart begraven waren en bij opruimwerken in het kerkhof in een massagraf zijn gelegd."
De beenderen zullen bestudeerd worden en mogelijk worden ze later opnieuw begraven, op een ander kerkhof. (belga/dea)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-09-2010
Graf van tsaar Ivan VI gevonden
MOSKOU - Russische archeologen hebben zo goed als zeker het stoffelijk overschot gevonden van tsaar Ivan VI (1740-1764), een van de jongste Russische vorsten aller tijden.
© Novum
Dat heeft onderzoeksleider Anatoli Karanin maandag gezegd tegen het Russische staatspersbureau RIA Novosti. Een DNA-onderzoek moet uitsluitsel geven.
Ivan was geboren in augustus 1740 als zoon van een Duitse hertog en een Russische hertogin. Hij werd geadopteerd door Anna, keizerin van Rusland.
Zij stierf in oktober van dat jaar, waarna de twee maanden oude Ivan werd gekroond tot tsaar.
Opgesloten
Een jaar na zijn troonsbestijging werd de peuter Ivan al afgezet door zijn verre familielid Elizabeth. Hij werd met zijn familie opgesloten en zou nooit meer vrijkomen.
Ivan stierf in 1764, 23 jaar oud. Zijn cipiers staken hem dood toen een muitende legercommandant probeerde hem te bevrijden.
© ANP
(nu.nl)
Graf van tsaar Ivan VI gevonden
MOSKOU - Russische archeologen hebben zo goed als zeker het stoffelijk overschot gevonden van tsaar Ivan VI (1740-1764), een van de jongste Russische vorsten aller tijden.
© Novum
Dat heeft onderzoeksleider Anatoli Karanin maandag gezegd tegen het Russische staatspersbureau RIA Novosti. Een DNA-onderzoek moet uitsluitsel geven.
Ivan was geboren in augustus 1740 als zoon van een Duitse hertog en een Russische hertogin. Hij werd geadopteerd door Anna, keizerin van Rusland.
Zij stierf in oktober van dat jaar, waarna de twee maanden oude Ivan werd gekroond tot tsaar.
Opgesloten
Een jaar na zijn troonsbestijging werd de peuter Ivan al afgezet door zijn verre familielid Elizabeth. Hij werd met zijn familie opgesloten en zou nooit meer vrijkomen.
Ivan stierf in 1764, 23 jaar oud. Zijn cipiers staken hem dood toen een muitende legercommandant probeerde hem te bevrijden.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
