KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Buitenkant en binnenkant
We duiken nu de diepte in, om een gevoelige snaar in de Japanse samenleving bloot te leggen: wat je van buiten ziet, is niet gelijk aan wat er daadwerkelijk plaats vindt.
Beetje cryptisch, maar hier gaan we.
Een paar maanden geleden kreeg ik het idee om onze studenten bekend te maken met een technologie, die bijna iedere groep in mijn vakgebied gebruikt, maar waar onze studenten (en mijn collega professoren) nog nooit van hadden gehoord. Tijd dus om deze techniek subiet in te voeren. Software gekocht, lesprogramma opgesteld, lesprogramma aangemeld. Vraag van de school: waar is je toestemming om les te geven?
Het blijft natuurlijk wel Japan, dus moest er toestemming gevraagd worden. Dat begint met een CV dat goedgekeurd moet worden. Een CV, dat had ik wel, maar dit voldeed niet aan de eisen. Netjes bijgewerkt en ingestuurd. Een week later: het ziet er prachtig uit, maar de komma's en dubbele punten in de referenties staan niet altijd op dezelfde plek. Gaarne bijwerken. Ok... dat doen we dus. Weer een week later. Weet je zeker dat het Optics Letters, 29(6), 798-803, (2005) is, en niet Optics Letters, 29(7), 798-803, (2005)? Mijn God, wie gaat er op dat niveau een CV mierenneuken??? Ja, dat klopte inderdaad niet, het moest volume 7 zijn (er stonden 4 van dat soort fouten in het CV). Daarnaast moest er voor ieder artikel een samenvatting geschreven worden. Copy-paste werk, maar denk maar niet dat daar ook maar een commentaar op kwam. Zo lang de komma's maar goed stonden, was het blijkbaar ok.
En eindelijk, nadat het CV vier keer was ingediend, was het zo ver: het zou worden goedgekeurd! Probleem was echter dat ik ondertussen een jaar ouder was geworden, en de leeftijd op het CV moest worden aangepast (In een Japans CV staan leeftijd en geslacht). Twee versies later had ik zelfs mijn handtekening op de goede plaats staan, en was het eindelijk zo ver: ik was bevoegd om les te geven!
Op dat moment werd ik overvallen door een professor die zich bezighoudt met het lesschema. Of ik aan kon geven wanneer ik les wilde geven? Kreeg ik een mooi Excel schema gemaild, waarin alle andere lessen stonden aangegeven. Allemaal in het Japans natuurlijk, maar gelukkig kon zelfs ik zien wanneer er niet werd lesgegeven, dus zo lastig was dat niet om een tijdstip te vinden. Dat werd dus maandags, van 4 tot 5:30, en dat vijftien weken lang.
Maar toen bleek dat ik niet alleen les mocht geven aan de MS studenten, maar ook aan de PhD studenten. Niet dat we er daar veel van hebben (op dit moment 2), maar daar moest dus ook een les voor ingeroosterd worden. Tja, ga ik die twee studenten echt iets anders leren, of krijgen ze hetzelfde lespakket voorgeschoteld? Liever lui dan moe, dat laatste dus. Maar zoiets moet wel netjes worden afgehandeld. Dus vroeg ik de Excelguru of die twee lessen op hetzelfde tijdstip konden worden gegeven?
En op dat moment raakte ik een gevoelige snaar in de Japanse samenleving.
Het antwoord: "Nee, je kunt ze niet op hetzelfde moment geven, want er zijn aparte lessen voor PhD en MS studenten. In het schema moeten er twee lesuren worden gereserveerd, voor elke groep een. Uiteindelijk mag die les wel gecombineerd gegeven worden, maar in het schema moet het gescheiden blijven."
Eenzelfde stituatie maak ik iedere keer mee als ik naar het buitenland op reis ga. Als ik bijvoorbeeld een conferentie in Belgie heb, en ik reis via Amsterdam, dan ga ik een dag bij mijn ouders langs. Op eigen kosten natuurlijk. Mag van de administratie, zo lang ik er maar officieel over lieg, en verzin dat ik die dag bij een Nederlandse universiteit of bedrijf op bezoek ben.
Op die manier is niet alles wat het lijkt in Japan.
Waarom doen ze dit? Waar in Nederland gelukkig vaak het gezonde boerenverstand de doorslag geeft, zitten ze hier hartstikke vast aan regels, en is de enige manier om iets voor elkaar te krijgen, iets 'stiekem' te doen.
Soms krijg ik het op mijn heupen, en zet ik mezelf in datsukanryou mode (de-bureaucratizeringsmode). Op die manier is het uiteindelijk ook gelukt om Japanse importeurs een hak te zetten (score voor Oktober/November: $7000 bespaard!). Maar om deze binnenkant/buitenkant idioterie te veranderen... dat is misschien een brug te ver.
We duiken nu de diepte in, om een gevoelige snaar in de Japanse samenleving bloot te leggen: wat je van buiten ziet, is niet gelijk aan wat er daadwerkelijk plaats vindt.
Beetje cryptisch, maar hier gaan we.
Een paar maanden geleden kreeg ik het idee om onze studenten bekend te maken met een technologie, die bijna iedere groep in mijn vakgebied gebruikt, maar waar onze studenten (en mijn collega professoren) nog nooit van hadden gehoord. Tijd dus om deze techniek subiet in te voeren. Software gekocht, lesprogramma opgesteld, lesprogramma aangemeld. Vraag van de school: waar is je toestemming om les te geven?
Het blijft natuurlijk wel Japan, dus moest er toestemming gevraagd worden. Dat begint met een CV dat goedgekeurd moet worden. Een CV, dat had ik wel, maar dit voldeed niet aan de eisen. Netjes bijgewerkt en ingestuurd. Een week later: het ziet er prachtig uit, maar de komma's en dubbele punten in de referenties staan niet altijd op dezelfde plek. Gaarne bijwerken. Ok... dat doen we dus. Weer een week later. Weet je zeker dat het Optics Letters, 29(6), 798-803, (2005) is, en niet Optics Letters, 29(7), 798-803, (2005)? Mijn God, wie gaat er op dat niveau een CV mierenneuken??? Ja, dat klopte inderdaad niet, het moest volume 7 zijn (er stonden 4 van dat soort fouten in het CV). Daarnaast moest er voor ieder artikel een samenvatting geschreven worden. Copy-paste werk, maar denk maar niet dat daar ook maar een commentaar op kwam. Zo lang de komma's maar goed stonden, was het blijkbaar ok.
En eindelijk, nadat het CV vier keer was ingediend, was het zo ver: het zou worden goedgekeurd! Probleem was echter dat ik ondertussen een jaar ouder was geworden, en de leeftijd op het CV moest worden aangepast (In een Japans CV staan leeftijd en geslacht). Twee versies later had ik zelfs mijn handtekening op de goede plaats staan, en was het eindelijk zo ver: ik was bevoegd om les te geven!
Op dat moment werd ik overvallen door een professor die zich bezighoudt met het lesschema. Of ik aan kon geven wanneer ik les wilde geven? Kreeg ik een mooi Excel schema gemaild, waarin alle andere lessen stonden aangegeven. Allemaal in het Japans natuurlijk, maar gelukkig kon zelfs ik zien wanneer er niet werd lesgegeven, dus zo lastig was dat niet om een tijdstip te vinden. Dat werd dus maandags, van 4 tot 5:30, en dat vijftien weken lang.
Maar toen bleek dat ik niet alleen les mocht geven aan de MS studenten, maar ook aan de PhD studenten. Niet dat we er daar veel van hebben (op dit moment 2), maar daar moest dus ook een les voor ingeroosterd worden. Tja, ga ik die twee studenten echt iets anders leren, of krijgen ze hetzelfde lespakket voorgeschoteld? Liever lui dan moe, dat laatste dus. Maar zoiets moet wel netjes worden afgehandeld. Dus vroeg ik de Excelguru of die twee lessen op hetzelfde tijdstip konden worden gegeven?
En op dat moment raakte ik een gevoelige snaar in de Japanse samenleving.
Het antwoord: "Nee, je kunt ze niet op hetzelfde moment geven, want er zijn aparte lessen voor PhD en MS studenten. In het schema moeten er twee lesuren worden gereserveerd, voor elke groep een. Uiteindelijk mag die les wel gecombineerd gegeven worden, maar in het schema moet het gescheiden blijven."
Eenzelfde stituatie maak ik iedere keer mee als ik naar het buitenland op reis ga. Als ik bijvoorbeeld een conferentie in Belgie heb, en ik reis via Amsterdam, dan ga ik een dag bij mijn ouders langs. Op eigen kosten natuurlijk. Mag van de administratie, zo lang ik er maar officieel over lieg, en verzin dat ik die dag bij een Nederlandse universiteit of bedrijf op bezoek ben.
Op die manier is niet alles wat het lijkt in Japan.
Waarom doen ze dit? Waar in Nederland gelukkig vaak het gezonde boerenverstand de doorslag geeft, zitten ze hier hartstikke vast aan regels, en is de enige manier om iets voor elkaar te krijgen, iets 'stiekem' te doen.
Soms krijg ik het op mijn heupen, en zet ik mezelf in datsukanryou mode (de-bureaucratizeringsmode). Op die manier is het uiteindelijk ook gelukt om Japanse importeurs een hak te zetten (score voor Oktober/November: $7000 bespaard!). Maar om deze binnenkant/buitenkant idioterie te veranderen... dat is misschien een brug te ver.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wat is het toch geweldig om dat soort verhaaltjes te horen, met die logica waarvan je zit 'juist ja... ehhh'
Japan is heel hevig verbureaucratiseerd, dus waarschijnlijk is het iemand's baan om een cv te controleren op fouten, en als hij het niet minstens 3 keer terug zou sturen, zou men al snel gaan denken dat z'n baan overbodig is.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Of ik als uitwisselingsstudent een jaar later terug langs mocht gaan bij mijn school. Nee dat kon niet, ik was immers afgestudeerd. Ik mocht wel de lerares komen assisteren tijdens de les.
Ik deed als uitwisselingsstudent niets anders...
Ik deed als uitwisselingsstudent niets anders...
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Wat deed je dan? Engels?quote:Op woensdag 8 december 2010 18:41 schreef Tanin het volgende:
Of ik als uitwisselingsstudent een jaar later terug langs mocht gaan bij mijn school. Nee dat kon niet, ik was immers afgestudeerd. Ik mocht wel de lerares komen assisteren tijdens de les.
Ik deed als uitwisselingsstudent niets anders...
Ik ging daar gewoon naar school. Maar ik hielp inderdaad bij de Engelse lessen, met name Eikaiwa (English Conversation)
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Eikaiwa
Oftewel, English Conversation! (tx Tanin).
Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver. Als sluitstuk van een aantal maanden Eikawa moesten de studenten een korte voordracht geven. Als onderwerp voor hun voordracht hadden ze twee mogelijkheden:
- Why did I decide to study optical engineering?
- What are my future plans after graduation?
Bedoeling was dat ze een kort verhaal zouden geven, waarin ze konden laten zien wat ze hadden opgestoken van mijn lessen. In die lessen had ik een aantal situaties nagebootst, waarin ze wel eens terecht zouden kunnen komen, zoals een telefoongesprek in het Engels, of een ontmoeting op een internationale conferentie. We speelden na hoe je het beste iemand kunt introduceren, en bijvoorbeeld hoe je jezelf introduceert aan een belangrijke buitenlandse onderzoeker. Daarnaast hoopte ik de studenten zo ver te krijgen dat ze hun maandelijkse voordrachten over hun onderzoek in het Engels zouden gaan geven, en door flink wat tips en uitleg over de ideale voordracht te hebben gegeven, hadden we langzaam naar hun voordracht toegewerkt.
Ik moet eerlijk bekennen dat de hele serie Eikaiwa met hangen en wurgen gegaan is. Je kon wel merken dat de studenten het best leuk en interessant vonden, maar dat ze erg veel moeite hadden om hun schaamte te overwinnen, en om fouten te durven maken. Daar ontkom je als Japanner niet aan als je Engels probeert te spreken.
Verder bleek het best lastig om ze geinteresseerd in het lesmateriaal te houden. Zodra ze niet zelf met oefeningen bezig waren, en ik wat uitleg gaf, viel de helft in slaap. De oplossing lag in het random aanwijzen van personen om een net door mij gepresenteerde presentatieslide in het Japans te vertalen, zodat ook de mensen die veel moeite met Engels hadden, snapten waar het om ging. En zo bleef iedereen bij de les.
Voordat ik verklap wat er tijdens de laatste les gebeurde, is het misschien interessant om te weten hoe gemakkelijk Japanse lagere schoolkinderen met Engels omgaan.
Ik ben nu twee keer door een lagere school uitgenodigd om daar met de oudste kinderen Eikawa te oefenen. Het is verbazingwekkend hoe slim die kinderen zijn, en hoe gemakkelijk ze met het Engels omgaan. Het blijft Japan, dus voordat er een vraag gesteld wordt, moet er in een klein groepje overlegd worden (in het Japans), maar die vraag is dan meestal foutloos. En ze snappen mijn uitleg nog ook! De antwoorden van de kinderen worden zonder schroom gegeven. Het gaat ze heel gemakkelijk af. Je vraagt je af wat er mis gaat tussen de lagere school en de universiteit, want het Engels van onze studenten is relatief (zelfs absoluut in sommige gevallen!) gezien veel veel slechter dan het Engels van lagere schoolkinderen. Misschien is het een andere generatie die in een andere tijd is opgegroeid, en die geen Engels kreeg op de lagere school, wie weet.
Ook apart - je komt zo'n klas binnen, en het lijkt alsof er kinderen van alle leeftijden in die klas zitten. Veel van de meisjes zijn erg fors en lang (veel meisjes spelen basketbal), en er lopen een aantal dwergen rond, met name tussen de jongens. Maar dan blijkt iedereen dus toch 11 of 12 te zijn. Ook leuk - vragen hoe oud ze denken dat ik ben.
Afijn, terug naar de voordrachten. Wat erg bemoedigend was om te zien, was dat een paar studenten erg goed hadden opgelet en stuk voor stuk alle tips die ik had gegeven, hadden opgevolgd. Je denkt als leraar dat iedereen zit te slapen en geen flauw benul heeft waar je het over hebt, maar dan blijkt daar niets van te kloppen. Toch wel positief! Niet iedereen was zo ver, ongeveer de helft van de studenten doen er goed aan om volgend semester nog eens terug te komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-12-2010 09:05:24 ]
Oftewel, English Conversation! (tx Tanin).
Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver. Als sluitstuk van een aantal maanden Eikawa moesten de studenten een korte voordracht geven. Als onderwerp voor hun voordracht hadden ze twee mogelijkheden:
- Why did I decide to study optical engineering?
- What are my future plans after graduation?
Bedoeling was dat ze een kort verhaal zouden geven, waarin ze konden laten zien wat ze hadden opgestoken van mijn lessen. In die lessen had ik een aantal situaties nagebootst, waarin ze wel eens terecht zouden kunnen komen, zoals een telefoongesprek in het Engels, of een ontmoeting op een internationale conferentie. We speelden na hoe je het beste iemand kunt introduceren, en bijvoorbeeld hoe je jezelf introduceert aan een belangrijke buitenlandse onderzoeker. Daarnaast hoopte ik de studenten zo ver te krijgen dat ze hun maandelijkse voordrachten over hun onderzoek in het Engels zouden gaan geven, en door flink wat tips en uitleg over de ideale voordracht te hebben gegeven, hadden we langzaam naar hun voordracht toegewerkt.
Ik moet eerlijk bekennen dat de hele serie Eikaiwa met hangen en wurgen gegaan is. Je kon wel merken dat de studenten het best leuk en interessant vonden, maar dat ze erg veel moeite hadden om hun schaamte te overwinnen, en om fouten te durven maken. Daar ontkom je als Japanner niet aan als je Engels probeert te spreken.
Verder bleek het best lastig om ze geinteresseerd in het lesmateriaal te houden. Zodra ze niet zelf met oefeningen bezig waren, en ik wat uitleg gaf, viel de helft in slaap. De oplossing lag in het random aanwijzen van personen om een net door mij gepresenteerde presentatieslide in het Japans te vertalen, zodat ook de mensen die veel moeite met Engels hadden, snapten waar het om ging. En zo bleef iedereen bij de les.
Voordat ik verklap wat er tijdens de laatste les gebeurde, is het misschien interessant om te weten hoe gemakkelijk Japanse lagere schoolkinderen met Engels omgaan.
Ik ben nu twee keer door een lagere school uitgenodigd om daar met de oudste kinderen Eikawa te oefenen. Het is verbazingwekkend hoe slim die kinderen zijn, en hoe gemakkelijk ze met het Engels omgaan. Het blijft Japan, dus voordat er een vraag gesteld wordt, moet er in een klein groepje overlegd worden (in het Japans), maar die vraag is dan meestal foutloos. En ze snappen mijn uitleg nog ook! De antwoorden van de kinderen worden zonder schroom gegeven. Het gaat ze heel gemakkelijk af. Je vraagt je af wat er mis gaat tussen de lagere school en de universiteit, want het Engels van onze studenten is relatief (zelfs absoluut in sommige gevallen!) gezien veel veel slechter dan het Engels van lagere schoolkinderen. Misschien is het een andere generatie die in een andere tijd is opgegroeid, en die geen Engels kreeg op de lagere school, wie weet.
Ook apart - je komt zo'n klas binnen, en het lijkt alsof er kinderen van alle leeftijden in die klas zitten. Veel van de meisjes zijn erg fors en lang (veel meisjes spelen basketbal), en er lopen een aantal dwergen rond, met name tussen de jongens. Maar dan blijkt iedereen dus toch 11 of 12 te zijn. Ook leuk - vragen hoe oud ze denken dat ik ben.
Afijn, terug naar de voordrachten. Wat erg bemoedigend was om te zien, was dat een paar studenten erg goed hadden opgelet en stuk voor stuk alle tips die ik had gegeven, hadden opgevolgd. Je denkt als leraar dat iedereen zit te slapen en geen flauw benul heeft waar je het over hebt, maar dan blijkt daar niets van te kloppen. Toch wel positief! Niet iedereen was zo ver, ongeveer de helft van de studenten doen er goed aan om volgend semester nog eens terug te komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-12-2010 09:05:24 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leeftijd raden is inderdaad geweldig. Ik werd steevast 6-8 jaar ouder ingeschat, en had vrouwen die 10 jaar ouder waren achter me aanzitten 
De huidige universiteitsstudenten hebben inderdaad (bijna allemaal) geen Engels gehad op de basisschool. Zelfs nu zijn er maar weinig scholen die zich daar zo voor inzetten dat ze buitenlanders inhuren.
Op de middelbare school (zowel junior als senior high) draait Engels vaak om grammatica en woordenschat. Er worden lijsten met woorden hun kop in gestamd, daar zegt een menig woordenboek u tegen, maar praten kunnen ze niet.
Ik zat geregeld met mijn gastvader te praten in het Japans, zolang ik een Japanse zinsstructuur aanhield kon ik een woord als Aanpassen ofzo er prima tussendoor gooien, en hij wist precies waar ik het over had.
En je moet eens Eikaiwa proberen te geven als je WEL Japans kunt, dan komen ze helemaal niet meer aan Engels toe.
Maar het klinkt of je goed bezig bent
De huidige universiteitsstudenten hebben inderdaad (bijna allemaal) geen Engels gehad op de basisschool. Zelfs nu zijn er maar weinig scholen die zich daar zo voor inzetten dat ze buitenlanders inhuren.
Op de middelbare school (zowel junior als senior high) draait Engels vaak om grammatica en woordenschat. Er worden lijsten met woorden hun kop in gestamd, daar zegt een menig woordenboek u tegen, maar praten kunnen ze niet.
Ik zat geregeld met mijn gastvader te praten in het Japans, zolang ik een Japanse zinsstructuur aanhield kon ik een woord als Aanpassen ofzo er prima tussendoor gooien, en hij wist precies waar ik het over had.
En je moet eens Eikaiwa proberen te geven als je WEL Japans kunt, dan komen ze helemaal niet meer aan Engels toe.
Maar het klinkt of je goed bezig bent
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Groeten
Van mensen die een keer in de VS op vakantie zijn geweest, hoor ik vaak hoe nep vriendelijk Amerikanen zijn. Dat roept allemaal maar "Hey, how are you?!", maar ondertussen menen ze er niets van. Dat dit hun manier van hallo zeggen is, hebben de vakantiegangers niet helemaal door.
In Japan speelt iets soortgelijks. Hallo zeggen is heel gemakkelijk (konnichiwa), en 's ochtends zeg je ohio gozaimasu, 's avonds konbanwa en als je terug naar huis gaat 's avonds zeg je otskara sama desu/deshta. Dan is er nog een ritueel met je collega's als je effe ergens naar toe gaat en weer terugkomt (ittekimasu / iterashai / okaerinasai) - tot zo ver nog overzichtelijk, niet?
Het wordt pas echt vreemd als je naar de kapper gaat. Dit begint als je de kapperszaak binnenwandelt, waar meestal zo'n vijf a tien kappers tegelijk aan het knippen zijn. Zodra die je zien, brullen ze allemaal tegelijk irasheimasei, wat "welkom in onze zaak" betekent. Sommige kappers zijn daar wat fanatieker in dan andere kappers. Das minder als je net geknipt wordt, en jouw kapper dat net brult terwijl hij vlak bij je oren aan het knippen was. De kans dat er in je oor geschreeuwd wordt, is overigens behoorlijk groot, omdat alle kappers ook bij vertrek van een klant met z'n allen tegelijkertijd hun dank betuigen (arigato gozaimasu!), of tot ziens roepen. Probeer dan maar eens zo'n zaak in of uit te lopen zonder te lachen.
Ook leuk: Starbucks. Bij Starbucks hebben ze geen begroetingsritueel, maar ook daar kan ik nooit mijn lachen inhouden. Stel dat je een capuchino bestelt, dan roept de persoon aan de kassa naar de koffiemakers dat ze een capuchino moeten maken (.... capuchino haerimasu). Dit wordt dan door de twee a drie medewerkers die koffie aan het maken herhaald, als teken dat ze het begrepen hebben. In de Starbucks waar wij wel eens komen, zijn het allemaal meisjes die de koffie aan het zetten zijn, en die hebben de neiging om heel erg nasaal te praten/roepen. Dus dan hoor je heel erg nasaal in koor: CAPUCHINO KUDASAAAAAAAAAIIIIIII. Jaja, en probeer dan maar eens zonder te lachen af te rekenen.
Als laatste: een restaurant. Als je een restaurant binnenkomt, dan wil de ober graag weten met hoe velen je bent. Vingers zijn daar handig voor, met name als je nog niet in het Japans kunt tellen. Je loopt dan naar je tafel toe, en geheel onverwachts (in het begin dan, na een tijdje heb je het eerder door) roept zo'n ober dan keihard Okyaksan haerimashtaaaa, wat zoiets betekent als "we hebben klanten!". Het keukenpersoneel roept dan heel enthousiast irasheimasei!. Een van de restaurants waar we vaker dan gemiddeld naar toe gaan, is een all you can eat Italiaans restaurant, waar je voor 1550 yen binnen een uur zo veel als je wilt kunt eten en drinken (geen alcohol). De twee Finnen hadden een tijd geleden met een van de serveersters aangepapt, zodat we nu voor 1350 yen daar ongelimiteerd kunnen schranzen. Ze spreekt verdacht goed Engels, maar nadat we eerst een tijdje in het Engels gekeuveld hebben, ontkomen ook wij niet aan een klassieke Japanse begroeting van dezelfde serveerster zodra we het restaurant binnenlopen. Je voelt je al snel wat opgelaten, omdat het lijkt alsof iedereen in de zaak naar je kijkt, maar dat valt allemaal wel mee.
Dat irasheimasei is een woord dat iedereen die in een winkel werkt, gebruikt. Japanners kennen geen schaamte als het gaat om het brullen van irasheimasei. Bij onze mall staan van die verkeersbrigadiers, die er voor zorgen dat je onbezorgd kunt oversteken. 's avonds, als we daar gaan eten, staat er vaak een ouder vrouwtje te brigadieren, die irasheimasei roept alsof het een vaststaand feit is, waaraan niet getornd kan worden. In onze buurtsuper lopen er vakkenvullers rond die zo'n verschrikkelijk nasale irasheimasei hebben, dat het niet meer grappig is. Toen ik nog maar net hier woonde, en bij de lokale KPN een mobiele telefoonabonnement af probeerde te sluiten, toen sprak ik met een hele aantrekkelijke Japanse. Maar toen zij heel nasaal IRASHEIMASEEEIIIII riep tegen iedere klant die binnenkwam, was die aantrekkelijkheid snel over.
[ Bericht 7% gewijzigd door Lyrebird op 12-12-2010 10:10:07 ]
Van mensen die een keer in de VS op vakantie zijn geweest, hoor ik vaak hoe nep vriendelijk Amerikanen zijn. Dat roept allemaal maar "Hey, how are you?!", maar ondertussen menen ze er niets van. Dat dit hun manier van hallo zeggen is, hebben de vakantiegangers niet helemaal door.
In Japan speelt iets soortgelijks. Hallo zeggen is heel gemakkelijk (konnichiwa), en 's ochtends zeg je ohio gozaimasu, 's avonds konbanwa en als je terug naar huis gaat 's avonds zeg je otskara sama desu/deshta. Dan is er nog een ritueel met je collega's als je effe ergens naar toe gaat en weer terugkomt (ittekimasu / iterashai / okaerinasai) - tot zo ver nog overzichtelijk, niet?
Het wordt pas echt vreemd als je naar de kapper gaat. Dit begint als je de kapperszaak binnenwandelt, waar meestal zo'n vijf a tien kappers tegelijk aan het knippen zijn. Zodra die je zien, brullen ze allemaal tegelijk irasheimasei, wat "welkom in onze zaak" betekent. Sommige kappers zijn daar wat fanatieker in dan andere kappers. Das minder als je net geknipt wordt, en jouw kapper dat net brult terwijl hij vlak bij je oren aan het knippen was. De kans dat er in je oor geschreeuwd wordt, is overigens behoorlijk groot, omdat alle kappers ook bij vertrek van een klant met z'n allen tegelijkertijd hun dank betuigen (arigato gozaimasu!), of tot ziens roepen. Probeer dan maar eens zo'n zaak in of uit te lopen zonder te lachen.
Ook leuk: Starbucks. Bij Starbucks hebben ze geen begroetingsritueel, maar ook daar kan ik nooit mijn lachen inhouden. Stel dat je een capuchino bestelt, dan roept de persoon aan de kassa naar de koffiemakers dat ze een capuchino moeten maken (.... capuchino haerimasu). Dit wordt dan door de twee a drie medewerkers die koffie aan het maken herhaald, als teken dat ze het begrepen hebben. In de Starbucks waar wij wel eens komen, zijn het allemaal meisjes die de koffie aan het zetten zijn, en die hebben de neiging om heel erg nasaal te praten/roepen. Dus dan hoor je heel erg nasaal in koor: CAPUCHINO KUDASAAAAAAAAAIIIIIII. Jaja, en probeer dan maar eens zonder te lachen af te rekenen.
Als laatste: een restaurant. Als je een restaurant binnenkomt, dan wil de ober graag weten met hoe velen je bent. Vingers zijn daar handig voor, met name als je nog niet in het Japans kunt tellen. Je loopt dan naar je tafel toe, en geheel onverwachts (in het begin dan, na een tijdje heb je het eerder door) roept zo'n ober dan keihard Okyaksan haerimashtaaaa, wat zoiets betekent als "we hebben klanten!". Het keukenpersoneel roept dan heel enthousiast irasheimasei!. Een van de restaurants waar we vaker dan gemiddeld naar toe gaan, is een all you can eat Italiaans restaurant, waar je voor 1550 yen binnen een uur zo veel als je wilt kunt eten en drinken (geen alcohol). De twee Finnen hadden een tijd geleden met een van de serveersters aangepapt, zodat we nu voor 1350 yen daar ongelimiteerd kunnen schranzen. Ze spreekt verdacht goed Engels, maar nadat we eerst een tijdje in het Engels gekeuveld hebben, ontkomen ook wij niet aan een klassieke Japanse begroeting van dezelfde serveerster zodra we het restaurant binnenlopen. Je voelt je al snel wat opgelaten, omdat het lijkt alsof iedereen in de zaak naar je kijkt, maar dat valt allemaal wel mee.
Dat irasheimasei is een woord dat iedereen die in een winkel werkt, gebruikt. Japanners kennen geen schaamte als het gaat om het brullen van irasheimasei. Bij onze mall staan van die verkeersbrigadiers, die er voor zorgen dat je onbezorgd kunt oversteken. 's avonds, als we daar gaan eten, staat er vaak een ouder vrouwtje te brigadieren, die irasheimasei roept alsof het een vaststaand feit is, waaraan niet getornd kan worden. In onze buurtsuper lopen er vakkenvullers rond die zo'n verschrikkelijk nasale irasheimasei hebben, dat het niet meer grappig is. Toen ik nog maar net hier woonde, en bij de lokale KPN een mobiele telefoonabonnement af probeerde te sluiten, toen sprak ik met een hele aantrekkelijke Japanse. Maar toen zij heel nasaal IRASHEIMASEEEIIIII riep tegen iedere klant die binnenkwam, was die aantrekkelijkheid snel over.
[ Bericht 7% gewijzigd door Lyrebird op 12-12-2010 10:10:07 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ben je al eens bij Big Camera (elektronica zaak) geweest? Die zijn naar mijn ervaring het ergste. Hoewel ik nooit bij een Japanse kapper ben geweest, dus dat kan ik niet vergelijken.
Heb ook een restaurant gevonden in Kyoto met lekker eten, waar ze heel stilletjes Irashaimasee zeggen. Kon het later alleen niet meer terugvinden
Heb ook een restaurant gevonden in Kyoto met lekker eten, waar ze heel stilletjes Irashaimasee zeggen. Kon het later alleen niet meer terugvinden
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Ik vind dat prachtig, vooral inderdaad als je de wat gezelligere izakaya binnenstapt. Wij hadden in de buurt van ons appartementencomplex in Oookayama-Tokyo een ontzettend leuk (en lekker) ookonomiyaki tentje. Daar werd dus ook bij elk proces in de bediening heel enthousiast geschreeuwd. Maakte het alleen maar gezelliger (zeker als je aan je derde halve liter zat).
Maar inderdaad, de eerste keer schrik je je de pleuris.
Maar inderdaad, de eerste keer schrik je je de pleuris.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Nog even over "sloffen" gesproken... Op Schiphol valt het me vaak op, vooral bij een groep Japanse jongelui (en dan vooral de vrouwelijke) dat die zich heel "klungelig" voortbewegen en dan vooral hun schoeisel over de grond als het ware meeslepen alsof die 50 kg per stuk wegen.
Ik heb het overigens niet over af en toe, maar 9.5 van de 10 keer dat ik dit mee maak.
Hier heb ik tot nu toe geen verklaring voor kunnen vinden, maar keer op keer blijf ik me hierover verbazen.
Weten jullie wat ik bedoel?
Ik heb het overigens niet over af en toe, maar 9.5 van de 10 keer dat ik dit mee maak.
Hier heb ik tot nu toe geen verklaring voor kunnen vinden, maar keer op keer blijf ik me hierover verbazen.
Weten jullie wat ik bedoel?
"Go Ahead, Make My Day !!"
dat klopt wel, haha. in japan moeten ze hun schoenen vaak uit en aan doen, als ze ergens binnen gaan. onder jongeren is ht een ding geworden om mar half in je schoenen rond te lopen, dus je nikes dragn alsof het instappertejs of sloffen zijn, met de achterkant plantgedrukt inder je voetzool. ik denk dat ht daar vandan komt, dat het normaal is geworden of cool om rond te lopen alsof je op sloffen loopt.quote:
Nog even over "sloffen" gesproken... Op Schiphol valt het me vaak op, vooral bij een groep Japanse jongelui (en dan vooral de vrouwelijke) dat die zich heel "klungelig" voortbewegen en dan vooral hun schoeisel over de grond als het ware meeslepen alsof die 50 kg per stuk wegen.
Ik heb het overigens niet over af en toe, maar 9.5 van de 10 keer dat ik dit mee maak.
Hier heb ik tot nu toe geen verklaring voor kunnen vinden, maar keer op keer blijf ik me hierover verbazen.
Weten jullie wat ik bedoel?
en ook, bedenk ik me ineens, voor meisjes is het weer iets anders. op de een of andere manier is het voor hun schattig om met je voeten maar binnen rond te lopen, zoals je meisjes getekend ziet in mangas, beetje als een kind die wat onzeker op dr benen staat. sommigen voeren dit zo consequent uit dat t net lijkt alsof ze gehandicapt zijn, lol.
dit:
Bedankt voor je uitlegquote:
[..]
dat klopt wel, haha. in japan moeten ze hun schoenen vaak uit en aan doen, als ze ergens binnen gaan. onder jongeren is ht een ding geworden om mar half in je schoenen rond te lopen, dus je nikes dragn alsof het instappertejs of sloffen zijn, met de achterkant plantgedrukt inder je voetzool. ik denk dat ht daar vandan komt, dat het normaal is geworden of cool om rond te lopen alsof je op sloffen loopt.
en ook, bedenk ik me ineens, voor meisjes is het weer iets anders. op de een of andere manier is het voor hun schattig om met je voeten maar binnen rond te lopen, zoals je meisjes getekend ziet in mangas, beetje als een kind die wat onzeker op dr benen staat. sommigen voeren dit zo consequent uit dat t net lijkt alsof ze gehandicapt zijn, lol.
dit:
[ afbeelding ]
Heel herkenbaar trouwens dat plaatje
"Go Ahead, Make My Day !!"
Toch had ik in Japan dan weer het gevoel (in 2007 althans) dat 90% van de meisjes op stiletto hakken liepen. Je ziet het geslof iig wel veel bij andere aziaten, inderdaad waarschijnlijk omdat het klunzig en dus schattig maakt.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Wat het hiel plattrappen betreft: dat heeft niets met stoer te maken, is gewoon luiheid. Op school draag je een speciaal paar schoenen dat je om de haverklap uit moet doen (en weer aan).quote:
[..]
dat klopt wel, haha. in japan moeten ze hun schoenen vaak uit en aan doen, als ze ergens binnen gaan. onder jongeren is ht een ding geworden om mar half in je schoenen rond te lopen, dus je nikes dragn alsof het instappertejs of sloffen zijn, met de achterkant plantgedrukt inder je voetzool. ik denk dat ht daar vandan komt, dat het normaal is geworden of cool om rond te lopen alsof je op sloffen loopt.
en ook, bedenk ik me ineens, voor meisjes is het weer iets anders. op de een of andere manier is het voor hun schattig om met je voeten maar binnen rond te lopen, zoals je meisjes getekend ziet in mangas, beetje als een kind die wat onzeker op dr benen staat. sommigen voeren dit zo consequent uit dat t net lijkt alsof ze gehandicapt zijn, lol.
dit:
[ afbeelding ]
Dan trap je de hiel plat en draag je het als sloffen, en menigeen zal dat inmiddels ook met sneakers doen.
Overigens kun je er wel degelijk normaal mee lopen, als je je tenen omhoog trekt, maar dat is niet echt lekker...
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
ja geboren uit praktische gemakzucht, maar t heeft wel iets met stoer te maken, als de jongens het doen. ziet er lekker nonchalant uit, en t hoort niet zo, dus ook een beetje rebels.. tenminste, zo is mij dat uitgelegd ooit eens, door een japanner..quote:
[..]
Wat het hiel plattrappen betreft: dat heeft niets met stoer te maken, is gewoon luiheid. Op school draag je een speciaal paar schoenen dat je om de haverklap uit moet doen (en weer aan).
Dan trap je de hiel plat en draag je het als sloffen, en menigeen zal dat inmiddels ook met sneakers doen.
Overigens kun je er wel degelijk normaal mee lopen, als je je tenen omhoog trekt, maar dat is niet echt lekker...
Het waren bij ons niet bepaald de stoere jongens die er zo bijliepen, meer de kneuzen.
Nou hadden we ook niet veel jongens...(man of 10 op een klas van 42)
Nou hadden we ook niet veel jongens...(man of 10 op een klas van 42)
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
misschien een ander soort stoer, t zijn inderdad niet van die gangster typetjes. meer een beetje de dropout croud.quote:
Het waren bij ons niet bepaald de stoere jongens die er zo bijliepen, meer de kneuzen.
Nou hadden we ook niet veel jongens...(man of 10 op een klas van 42)
zo heeft ellk groepje wel weer iets. in tokyo vond ik de otakus bijna nog het stoerste, lol. die gasten staan echt buiten het sociale gebeuren, hebben een soort cult status tegenwoordig en zijn gewoon lekker zichzelf(en dat is behoorlijk raar)
Ja ok, op die manier wel. Stoer waren toch meer de honkbalspelers (en de uitwisselingsstudenten uiteraard)
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Dank daarvoor - ik probeer het op mijn eigen manier te brengen en het is goed om te lezen dat lezers dat leuk vinden.quote:Op maandag 20 december 2010 13:12 schreef Cracka-ass het volgende:
Ik vind je verhalen erg komisch geschreven Lyrebird.
Ik zit op dit moment een beetje in de olie, omdat we net met de studenten onze "end-of-year party" hebben gehad. Ik heb daar vorig jaar ook over geschreven (hoe een van onze studenten de zaak had ondergekotst, en hoe een andere student later een paaltje aan het verven was met prima whiskey). Dit jaar viel het reuze mee. De eerstejaars MS studenten van vorig jaar zijn een jaar wijzer geworden, en gedroegen zich uitermate volwassen.
Wat ook mee zal spelen, is dat het steeds gemakkelijker wordt voor onze studenten om snel een baan te vinden, waardoor ze minder gespannen zijn en minder drinken. In Japan moeten eerste jaars MS studenten na een half semester al een baan gevonden hebben. Doen ze dat niet, dan wordt iedereen heel erg zenuwachtig, want studenten moeten vaak voor een hele familie zorgen, en het is dus belangrijk dat ze een goede baan krijgen.
Met de krimpende Japanse bevolking, en de groeiende economie is het nu zelfs voor de meest belabberde student een eitje om een goede baan te vinden. Zo werk ik nu samen met een student die nog voor z'n BS moet afstuderen, maar die nu al een baan heeft aangeboden gekregen, simpelweg omdat hij een jaar ervaring heeft in mijn vakgebied, en wat dat betreft dus aantrekkelijk wordt voor bepaalde werkgevers.
Goed, ik laat het hierbij vandaag, tot het in de bovenkamer weer wat opklaart.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik vind het ook leuk om te lezen. Hou ons op de hoogte en vergeet niet regelmatig een paar foto's te posten van de mooie dames daarquote:Op maandag 20 december 2010 14:31 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
Dank daarvoor - ik probeer het op mijn eigen manier te brengen en het is goed om te lezen dat lezers dat leuk vinden.
Ik zit op dit moment een beetje in de olie, omdat we net met de studenten onze "end-of-year party" hebben gehad. Ik heb daar vorig jaar ook over geschreven (hoe een van onze studenten de zaak had ondergekotst, en hoe een andere student later een paaltje aan het verven was met prima whiskey). Dit jaar viel het reuze mee. De eerstejaars MS studenten van vorig jaar zijn een jaar wijzer geworden, en gedroegen zich uitermate volwassen.
Wat ook mee zal spelen, is dat het steeds gemakkelijker wordt voor onze studenten om snel een baan te vinden, waardoor ze minder gespannen zijn en minder drinken. In Japan moeten eerste jaars MS studenten na een half semester al een baan gevonden hebben. Doen ze dat niet, dan wordt iedereen heel erg zenuwachtig, want studenten moeten vaak voor een hele familie zorgen, en het is dus belangrijk dat ze een goede baan krijgen.
Met de krimpende Japanse bevolking, en de groeiende economie is het nu zelfs voor de meest belabberde student een eitje om een goede baan te vinden. Zo werk ik nu samen met een student die nog voor z'n BS moet afstuderen, maar die nu al een baan heeft aangeboden gekregen, simpelweg omdat hij een jaar ervaring heeft in mijn vakgebied, en wat dat betreft dus aantrekkelijk wordt voor bepaalde werkgevers.
Goed, ik laat het hierbij vandaag, tot het in de bovenkamer weer wat opklaart.
Leer spaties gebruiken!
Op donderdag 16 december 2010 20:05 schreef craftyvirus het volgende:
Bootje84 is een westlander waar ik respect voor heb :@ :P
Op donderdag 16 december 2010 20:05 schreef craftyvirus het volgende:
Bootje84 is een westlander waar ik respect voor heb :@ :P
