En nu maar even eerlijk....
Het gaat hier ronduit beroerd
. Ik heb ongelooflijk veel last van de (hopelijk extra) hormonen. Op zo'n manier dat ratio en emotioneel lijnrecht tegenover alkaar staan. Van de week was ik 'zo ver' dat ik in staat was naar het zh te rijden en daar te zeggen dat ze het maar uit mijn buik moesten halen en ik ermee ging kappen, zodat alles daarna weer normaal kon gaan worden. Leuk dat het is gelukt, fijn dat we dat weten en nu klaar, ik kap ermee.
Rationeel wéét ik dat ik dat niet meen, maar het vóélt niet zo. Ik kan niet meer.
Ik ben, normaal gesproken, degene thuis van het vele geduld en nu heb ik helemaaaal geen geduld meer, vooral niet naar Tobias toe
die natuurlijk haarfijn aanvoelt dat mama om de klipklap door het lint gaat en het heel grappig vind om te zien hoe snel hij dat voorelkaar krijgt
Heb van de week mijn hart gelucht bij mijn moeder die met onmiddelijke ingang de buitenschoolse opvang heeft opengesteld voor me. Mag elk moment bellen als het fout dreigt te gaan of als ik me te beroerd voel, dan komt zij Tobias ophalen bij me.
Ik ben agresief, heb geen lontje meer, geen geduld, ben boos en vooral nergens blij mee. Mijn vader is 16 jaar depressief geweest en ik 'voel' mezelf zó mijn vader worden.
Ik mag er vanuitgaan van de verloskundige, de gyn en nog iemand met verstand, dat dit komt door de extra hormonen en ik moet ze nog 'maar' 3,5 week slikken maar het voelt als 3,5 jaar. Stoppen is geen optie.
Opmerkingen als 'het is voor een goed doel' vallen absoluut verkeerd
ook al wéét ik dat het goed bedoeld is.
Ik voel het ene terwijl ik het andere weet, heel verwarrend, want wáár moet ik nu naar luisteren?
Ik heb een pakje gekregen en heb netjes dankjewel gezegd, maar vind het heel lelijk
Vind ik het lelijk? Of vinden mijn hormonen het lelijk?
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ik ben dit (nu al dus) zoooo zat, ben volledig mezelf kwijt en kan niets meer in perspectief zien.Bij alles afvragen wat Tobias doet of het nou écht zo vervelend is wat hij doet of dat ik de boel opblaas (ja dat laatste dus) , liedjes zingen mag natuurlijk, maar nu
Heb het deze week voorzichtig aan een paar mensen kunnen vertellen en dat lucht al op. Gewoon kunnen zeggen dat het beroerd gaat. En het idee van 'noodopvang' helpt ook.
Een beetje.
Alle beetjes helpen toch?
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana