Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #4

hey 'lotgenoten'

klinkt allemaal erg bekend in de oren.

ik ben een man, 25 jaar oud en ik heb sinds ongeveer 1 jaar last van wat de psychologie noemt een 'gegeneraliseerde angststoornis'. wat eigenlijk betekent dat ik een groot gedeelte van de dag heftige angstgevoelens voel en mijn geest met angstige/negatieve gedachtes word overspoeld. hier voor zit nu ongeveer een half jaar in therapie (vooral mindfullness therapie en cognitieve gedragstherapie) en het gaat gelukkig al iets beter met me, in dat de hevigheid van de angst is afgenomen, maar de frequentie is nog ongeveer hetzelfde.

het zit hem vooral in mijn werk; ik ben erg perfectionistisch (lees: faal-angst ) en heb veel moeite met deadlines. ik onderschat eigenlijk altijd mijn eigen capaciteiten en ook de haalbaarheid van deadlines wat veel angst en stress met zich meebrengt.
ik ben eigenlijk vooral aan het leren om mijn emoties toe te laten en te accepteren en meestal lukt dit redelijk. maar toch blijft er hier en daar nog wat kleven. het is soms erg moeilijk om in het moment te blijven wanneer je geest eigenlijk het liefst wil vluchten voor de emoties. ik merk dat ik me dan te veel identificeer met de angst en met mijn gedachtes, terwijl wij allemaal weten dat dit een illusie is.

ik heb dit topic eens doorgelezen en er erg veel aan gehad. ik ben altijd zeer geïnteresseerd geweest in spiritualiteit en des te groter was mijn teleurstelling dat ik nou net deze klachten heb gekregen; ik heb jaren ervaring met meditatie en was altijd erg positief ingesteld en nam het leven niet te serieus. maar sinds ik een baan heb waar ik echt heel erg blij mee ben en waarin ik echt wil laten zien wat ik kan, heb ik deze klachten gekregen.

weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wilde bereiken behalve dan mijn hart luchten en mijn dank uit spreken over dit fantastische topic!

quote:

Op zondag 21 maart 2010 23:10 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Als ik je verhaal zo lees bekruipt mij het gevoel dat ik zo blij ben dat ik een simpel baantje heb zonder deadlines en gedoe. Soms vind ik het jammer dat ik geen baan heb waar ik echt gebruik kan maken van mijn kwaliteiten en talenten, maar gelukkig ben ik wel. Die angst en stress van jou kan ik me wel wat bij voorstellen.
[..]

ik zit er zeker wel over na te denken om van baan te switchen, maar ik doe erg gespecialiseerd werk. zo gespecialiseerd dat ik als ik een andere baan wil ik eigenlijk meteen in een totaal andere sector terecht moet waarvoor ik niet direct ben opgeleid. misschien moet ik toch maar kijken of ik iets anders met mijn hbo opleiding kan doen. maar wat zou ik echt niet weten

quote:

Op zondag 21 maart 2010 23:10 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Eerst stond je niet middenin die gestresste wereld van deadlines en was alles relaxed. Nu is dat zomaar ineens anders. Dat kan idd een schok zijn. Daarom kan het misschien handig zijn om iets meer aandacht te besteden aan je relativeringsvermogen. Ik denk dat wanneer je je overtuigingenstructuur (over hoe jij naar de wereld kijkt) op orde hebt dat je dan veel makkelijker grote veranderingen in je beleving van de wereld om je heen, kunt opvangen.
[..]

enige tips over hoe ik dat zou kunnen doen?

quote:

Op zondag 21 maart 2010 23:20 schreef Ganesh_is_fresh het volgende:

[..]

ik zit er zeker wel over na te denken om van baan te switchen, maar ik doe erg gespecialiseerd werk. zo gespecialiseerd dat ik als ik een andere baan wil ik eigenlijk meteen in een totaal andere sector terecht moet waarvoor ik niet direct ben opgeleid. misschien moet ik toch maar kijken of ik iets anders met mijn hbo opleiding kan doen. maar wat zou ik echt niet weten
[..]

enige tips over hoe ik dat zou kunnen doen?

Ik herken me wel in je verhaal. Ik heb dit jaar een stage die me zo enorm veel energie kost, terwijl in de praktijk het maar weinig lijkt voor te stellen.

Het is vooral mijn zeikbaas, deadlines enz. Vooral dat ik nooit het gevoel krijg dat ik waardering krijg voor het harde werk wat ik verricht. Als alles goed gaat wordt er eigenlijk niks gezegt, en als hij ergens ontevreden over is kan hij daar uitgebreid over praten.

Ik ben even te moe om verder te tikken, als je nog online bent wil ik nog wel verder discussieren

quote:

Op maandag 22 maart 2010 00:00 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik herken me wel in je verhaal. Ik heb dit jaar een stage die me zo enorm veel energie kost, terwijl in de praktijk het maar weinig lijkt voor te stellen.

Het is vooral mijn zeikbaas, deadlines enz. Vooral dat ik nooit het gevoel krijg dat ik waardering krijg voor het harde werk wat ik verricht. Als alles goed gaat wordt er eigenlijk niks gezegt, en als hij ergens ontevreden over is kan hij daar uitgebreid over praten.

Ik ben even te moe om verder te tikken, als je nog online bent wil ik nog wel verder discussieren

ga maar lekker slapen hoor sint, komt morgen wel

Grrr, ik zit weer enorm veel moeite te doen om me niet druk te maken slash te ergeren aan van alles en nog wat. En natuurlijk lukt het niet.

Ken dat gevoel ja.

Je druk maken of ergens aan ergeren kost moeite, dus moeite doen om dit niet te doen zal nooit werken.

quote:

Overgeven vind ik een lastig begrip.
Stel ik ben volledig geblokkeerd, het wil allemaal niet. Dan zeg ik tegen mezelf, het is zoals het is geef je over. De seconde erna is er meteen een stemmetje: 'zie je wel deze methode werkt niet, je voelt je nog steeds niet oké'. Waardoor de frustratie dus alleen maar erger wordt..

Ditzelde gebeurd met constateren, stel ik constateer dat ik iets stom vind. Dan denk ik okee ik constateer het, ik laat het los en oordeel niet. Maar het feit dat ik hier over nadenk en een soort regeltje toepas(constateren niet oordelen) ben ik weer bezig met me verstand. En gaan deze gedachtes eigen leven leiden..
"Ow ik vind ik stom, oja alleen constateren niet oordelen. Zoals eckhart zei leef in het nu, dus ik moet er nu niet op in gaan. Verder gaan met wat ik doe. Oké. Maar gister wilde het ook niet blablablablablalbaab" Tot opeens ik merk, dat ik dus weer onbewust ben geworden..........................
Ik merk dat deze cyclus erg vermoeiend is en heb er nog geen directe oplossing voor..

Hallo lezers van dit topic.

Ik ben nieuw op dit forum, heb me bewust aangemeld voor dit soort topics. Ik 'spring' er dan ook graag meteen gelijk in.

Ik heb het eerste, grote deel van dit topic gelezen inclusief het filmpje van de persoon die de 'stroke' heeft ervaren (erg interessant en het lijkt wel of ik het begrijp), maar reageer nu even op een bericht van Bioloogje T omdat ik denk dat ik nu in dezelfde fase zit als Bioloogje T. Wat ik van Bioloogje T heb gelezen herken ik in mezelf.

Mijn beschrijving: ik zit al enige jaren met mezelf in de knoop en ben sinds een aantal maanden tot inzichten aan het komen als hoe het in dit topic beschreven staat. Ik ben ontzettend blij met dit soort inzichten, echter zit ik nu in een fase dat ik niet vooruit kom lijkt het wel..... Aan de andere kant zie ik het ook als een hele vooruitgang omdat ik dus tot bepaalde inzichten ben gekomen.

Echter is er nu een soort "time-out" in mijn leven. Ben momenteel gestopt met werken omdat ik nu niet kan functioneren op het werk door angst+paniekaanvallen. Dit is nu een reactie van een proces wat al jaren speelt. Ik heb zowieso altijd al heftige angst/paniekreacties gehad op, voor andere mensen, 'normale' dingen. Echter heb ik veel dingen als traumatisch ervaren....

Ik weet nu zelfs niet goed waar ik moet beginnen met schrijven, er gaat zoveel door mijn hoofd en heb er al zo vaak over nagedacht. Ik heb in ieder geval last dwanggedachten. Ik zit er ook mee dat ik dit dus 'altijd' al heb gehad en me misschien soms in de ogen van anderen 'vreemd' heb gedragen of dat ik 'vreemd' overkom. Ik heb me denk ik altijd gedragen naar de verwachtingen van anderen (wat ik dácht hoe ik me moest gedragen). Het lijkt wel of ik nu pas kan gaan leven naar mijn eigen ideeen, en niet naar alleen die van anderen. Ik beschrijf het zo dat ik nu in een soort overgansfase zit van mijn oude gedachten/gedragingen achter me laten naar 'nieuwe' gedachten/gedragingen. Echter zit ik met een soort verwerking en ben ik er nog lang niet.

Het heeft ook te maken met eigen keuzes en beslissingen te durven nemen en hier ook achter te staan. Ook heeft het te maken met het loslaten van allerhanden dingen/gedachten uit het verleden.

Ik herken me in BioloogjeT dat hij/zij de bevestiging van anderen nodig heeft om te stoppen met de dwanggedachten (toch? dat schreef je toch ook in één van je reacties?). Ik wil dit zelf kunnen doen en zodanig dat ik me hier dan ook rustig bij voel!!!!
Ook ik zeg "Stop" tegen mezelf, maar dit werkt (nog) niet altijd....

Het feit dat ik dit schrijf is denk ik dat ik nu heel sterk de behoefte heb om begrepen te worden. BioloogjeT (of anderen) herkennen jullie zich in wat ik schrijf? En wat doen jullie eraan om de dwanggedachten te stoppen? Die dwanggedachten maken me ziek en maken me passief. Ik wil me zo graag 'normaal' voelen en normaal kunnen functioneren!!!

quote:

Op maandag 22 maart 2010 11:46 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Hallo lezers van dit topic.

Ik ben nieuw op dit forum, heb me bewust aangemeld voor dit soort topics. Ik 'spring' er dan ook graag meteen gelijk in.

Ik heb het eerste, grote deel van dit topic gelezen inclusief het filmpje van de persoon die de 'stroke' heeft ervaren (erg interessant en het lijkt wel of ik het begrijp), maar reageer nu even op een bericht van Bioloogje T omdat ik denk dat ik nu in dezelfde fase zit als Bioloogje T. Wat ik van Bioloogje T heb gelezen herken ik in mezelf.

Mijn beschrijving: ik zit al enige jaren met mezelf in de knoop en ben sinds een aantal maanden tot inzichten aan het komen als hoe het in dit topic beschreven staat. Ik ben ontzettend blij met dit soort inzichten, echter zit ik nu in een fase dat ik niet vooruit kom lijkt het wel..... Aan de andere kant zie ik het ook als een hele vooruitgang omdat ik dus tot bepaalde inzichten ben gekomen.

Echter is er nu een soort "time-out" in mijn leven. Ben momenteel gestopt met werken omdat ik nu niet kan functioneren op het werk door angst+paniekaanvallen. Dit is nu een reactie van een proces wat al jaren speelt. Ik heb zowieso altijd al heftige angst/paniekreacties gehad op, voor andere mensen, 'normale' dingen. Echter heb ik veel dingen als traumatisch ervaren....

Ik weet nu zelfs niet goed waar ik moet beginnen met schrijven, er gaat zoveel door mijn hoofd en heb er al zo vaak over nagedacht. Ik heb in ieder geval last dwanggedachten. Ik zit er ook mee dat ik dit dus 'altijd' al heb gehad en me misschien soms in de ogen van anderen 'vreemd' heb gedragen of dat ik 'vreemd' overkom. Ik heb me denk ik altijd gedragen naar de verwachtingen van anderen (wat ik dácht hoe ik me moest gedragen). Het lijkt wel of ik nu pas kan gaan leven naar mijn eigen ideeen, en niet naar alleen die van anderen. Ik beschrijf het zo dat ik nu in een soort overgansfase zit van mijn oude gedachten/gedragingen achter me laten naar 'nieuwe' gedachten/gedragingen. Echter zit ik met een soort verwerking en ben ik er nog lang niet.

Het heeft ook te maken met eigen keuzes en beslissingen te durven nemen en hier ook achter te staan. Ook heeft het te maken met het loslaten van allerhanden dingen/gedachten uit het verleden.

Ik herken me in BioloogjeT dat hij/zij de bevestiging van anderen nodig heeft om te stoppen met de dwanggedachten (toch? dat schreef je toch ook in één van je reacties?). Ik wil dit zelf kunnen doen en zodanig dat ik me hier dan ook rustig bij voel!!!!
Ook ik zeg "Stop" tegen mezelf, maar dit werkt (nog) niet altijd....

Het feit dat ik dit schrijf is denk ik dat ik nu heel sterk de behoefte heb om begrepen te worden. BioloogjeT (of anderen) herkennen jullie zich in wat ik schrijf? En wat doen jullie eraan om de dwanggedachten te stoppen? Die dwanggedachten maken me ziek en maken me passief. Ik wil me zo graag 'normaal' voelen en normaal kunnen functioneren!!!

Je wilt iets, maar alles wat je nodig hebt is er al. Kijk niet verlangend vooruit, getergd door wat je niet hebt, maar kijk naar het Nu, naar jezelf. Neem het huidige moment eens goed waar en zie of het nu echt zo vervelend is.

Wat is er op dit moment aan de hand? Het zonnetje schijnt, je zit achter de PC en je leest een bericht.
"Ja maar ik zit met <insert probleem>, dus ik ben gespannen en ik voel me niet relaxed."
Is dat probleem nu aan de hand? Op dit precieze moment? Je bent toch een bericht aan het lezen, niet met een probleem bezig?

Nu bestaat niet uit problemen uit het verleden. Het bestaat niet uit verlangen naar de toekomst of het verleden. Nu bestaat uit Nu.

Met "Stop" zeggen doe je jezelf geen recht. Je doet jezelf denken dat je iets fout doet, en je voelt je rot over het feit dat het zo moeilijk is om te stoppen. Probeer de gedachten juist te herkennen, en te merken dat ze er zijn. Als je ze ziet voor wat ze zijn, slechts gedachten, hebben ze ook niet de kracht om je over te nemen.

quote:

Je wilt iets, maar alles wat je nodig hebt is er al. Kijk niet verlangend vooruit, getergd door wat je niet hebt, maar kijk naar het Nu, naar jezelf. Neem het huidige moment eens goed waar en zie of het nu echt zo vervelend is.

Wat is er op dit moment aan de hand? Het zonnetje schijnt, je zit achter de PC en je leest een bericht.
"Ja maar ik zit met <insert probleem>, dus ik ben gespannen en ik voel me niet relaxed."
Is dat probleem nu aan de hand? Op dit precieze moment? Je bent toch een bericht aan het lezen, niet met een probleem bezig?

Nu bestaat niet uit problemen uit het verleden. Het bestaat niet uit verlangen naar de toekomst of het verleden. Nu bestaat uit Nu.

Met "Stop" zeggen doe je jezelf geen recht. Je doet jezelf denken dat je iets fout doet, en je voelt je rot over het feit dat het zo moeilijk is om te stoppen. Probeer de gedachten juist te herkennen, en te merken dat ze er zijn. Als je ze ziet voor wat ze zijn, slechts gedachten, hebben ze ook niet de kracht om je over te nemen.

Wat je schrijft begrijp ik verstandelijk gelukkig. En het is ook zo dat ik NU, op dit moment (zittend achter mijn PC) nergens bang voor hoef te zijn.

Echter ben ik nu ziek thuis (niet aan het 'betaald werk'), omdat ik nu niet kan functioneren in m'n huidige baan (angst, paniek, depressie). Ik 'moet' nu aan mezelf werken. Ik wil heel graag weer z.s.m. aan het werk (omdat dit goed is voor mijn dag/nacht-ritme, omdat ik zinvol werk wil doen en natuurlijk omdat je jezelf financieel moet onderhouden). Echter is het probleem met mezelf nog niet opgelost. Als ik nu terug zou gaan dan zou ik dezelfde angst/paniek-reacties hebben. Dus ik zit met een aantal vragen: is dit vluchtgedrag of past het werk gewoonweg niet bij m'n karakter? Ik weet gewoon niet wat ik op dit moment ermee moet doen (werkgerelateerde vragen die in me opkomen).

Ik heb ook al een 'psychotherapie-behandeling' verleden achter me. Ik ben nu 3 maanden van de antidepressieva af en wil er ook nooit meer aan. Dit heeft me op een gegeven moment meer slecht gedaan dan goed is mijn mening. Dit speelt volgens de huisarts ook mee dat ik nu in deze 'depri/dip' zit: m'n lichaam is in dysbalans.
Mijn psychotherapie-ervaring in het verleden is gebaseerd op Ad-hoc beslissingen van mij en daardoor van de behandelaar. Ik kwam alleen maar als het 'slecht' ging en niet als het 'goed' ging. Dat besef ik nu pas met mn nieuwe inzichten.

De huisarts is nu mijn behandelaar. Vorige week ben ik op een intakegesprek geweest bij een GGZ-instantie. Omdat ik nu van A tot Z 'bekeken' wil worden en niet gebaseerd op Ad-hoc-beslissingen omdat dat het probleem niet oplost. Dit is zoals ik al zei een proces van jaren. Ik functioneer al jaren op en af, en ik begin het patroon te herkennen.

Dus de vraag is nu: wat moet ik nu doen betreffende nadenken over werk? Ik kan toch niet 'stilzitten', want dan gebeurd er toch ook niks? Ik kan dan wel naar het NU kijken (naar de laptop en de ruimte waarin ik me begeef), maar dat lost toch ook niet mijn probleem op? Snap je wat ik bedoel? Ik vind het al moeilijk om het huishouden draaiende te houden, omdat ik het 'allesoverkoepelende' overzicht soms wel heb en soms niet. Snap je wat ik bedoel?

Het lijkt wel of ik iemand naast me nodig heb die me precies zegt wat ik moet doen, maar ik besef ook dat ik diegene zelf moet zijn.....

Is dit een soort identiteitscrisis? Of heb ik een of andere psychische ziekte? Of is dit gewoon volwassen worden? Of verwerking? Loslaten / acceptatie?

Ik wil gewoon doen / handelen. En in sommige situaties (als ik wordt 'meegesleept' door anderen) lukt dit wel, maar nu ik hier alleen in huis ben lukt dit niet. Ik kan me heel moeilijk toezetten tot activiteiten vanuit mezelf. Het lijkt wel of ik niet zelf een beslissing/keuze durf te maken voor het moment en hier achter durf te staan.

Poeh, wat een verhaal he... Maargoed hier zit ik dus mee op dit moment.

quote:

Ik herken dat wel.
Bij mij is t voornamelijk de emotie die ik voedt en die dan helemaal uit de hand loopt.
Ik kan het niet onder controle houden. Zit constant te huilen.
Eventjes ben ik dan weer rustig, en dan denk ik opeens weer ergens aan en hup daar ga ik weer.
Ik heb ook steeds iemand anders nodig om te bevestigen dat het niet waar is wat ik allemaal denk...
Das niet goed..

Oh, sorry, het was niet 'BioloogjeT' die dat van 'bevestigen van anderen' schreef, maar 'Noumooiniet'. Dat heb ik dus ook: dat ik iemand anders nodig heb ter bevestiging dat het niet waar is wat ik allemaal denk. Dat heb ik dus ook!! En ik wil diegene zélf zijn dit kan bevestigen dat het niet waar is wat ik allemaal denk als ik in een piekerbui zit (waar ik nu dus constant in zit als ik alleen ben). Ik vind dit heel moeilijk en heb er erg veel last van. En het is ook moeilijk voor mijn omgeving. Die snappen er soms niets van als ik 'ineens' over een onderwerp begin dat niet voortkomt uit de huidige situatie maar uit mijn gedachten.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 12:24 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Oh, sorry, het was niet 'BioloogjeT' die dat van 'bevestigen van anderen' schreef, maar 'Noumooiniet'. Dat heb ik dus ook: dat ik iemand anders nodig heb ter bevestiging dat het niet waar is wat ik allemaal denk. Dat heb ik dus ook!! En ik wil diegene zélf zijn dit kan bevestigen dat het niet waar is wat ik allemaal denk als ik in een piekerbui zit (waar ik nu dus constant in zit als ik alleen ben). Ik vind dit heel moeilijk en heb er erg veel last van. En het is ook moeilijk voor mijn omgeving. Die snappen er soms niets van als ik 'ineens' over een onderwerp begin dat niet voortkomt uit de huidige situatie maar uit mijn gedachten.

Als ik nog maar eens een boek mag aanraden
lees: wat voor mens wil ik zijn.
Dit gaat heel erg in op het 'er zijn voor jezelf' dit heeft mij enorm geholpen.

Kijken naar het nu lost niet je problemen op nee, de vraag is alleen of er daadwerkelijk een probleem is, of dat je van een situatie een probleem maakt.

Voorbeeld (beetje van mezelf, beetje van Maggi) :
Je noemt als probleem "Ik kan een huishouden amper draaiende houden.".
Ten eerste is dat geen probleem, maar een beoordeling. Ten tweede is die beoordeling waarschijnlijk gestaafd op 1 of 2 dingen die niet lekker gaan, of heb je moeite om die dingen te gaan doen.

Dus kom je bij de beter passende omschrijving "Ik heb moeite om met ding 1 te beginnen.".
Nu zegt dit nog niet veel. Wat voel je als je eraan denkt om met ding 1 te beginnen? Is dat gevoel realistisch? Of is het mateloos overdreven en is ding 1 eigenlijk iets heel simpels om te doen?

Kun je iets doen om dat gevoel weg te krijgen? Ja, je kunt ding 1 gewoon gaan doen.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 12:17 schreef lookingforhappiness het volgende:

[..]

Wat je schrijft begrijp ik verstandelijk gelukkig. En het is ook zo dat ik NU, op dit moment (zittend achter mijn PC) nergens bang voor hoef te zijn.

Echter ben ik nu ziek thuis (niet aan het 'betaald werk'), omdat ik nu niet kan functioneren in m'n huidige baan (angst, paniek, depressie). Ik 'moet' nu aan mezelf werken. Ik wil heel graag weer z.s.m. aan het werk (omdat dit goed is voor mijn dag/nacht-ritme, omdat ik zinvol werk wil doen en natuurlijk omdat je jezelf financieel moet onderhouden). Echter is het probleem met mezelf nog niet opgelost. Als ik nu terug zou gaan dan zou ik dezelfde angst/paniek-reacties hebben. Dus ik zit met een aantal vragen: is dit vluchtgedrag of past het werk gewoonweg niet bij m'n karakter? Ik weet gewoon niet wat ik op dit moment ermee moet doen (werkgerelateerde vragen die in me opkomen).

Ik heb ook al een 'psychotherapie-behandeling' verleden achter me. Ik ben nu 3 maanden van de antidepressieva af en wil er ook nooit meer aan. Dit heeft me op een gegeven moment meer slecht gedaan dan goed is mijn mening. Dit speelt volgens de huisarts ook mee dat ik nu in deze 'depri/dip' zit: m'n lichaam is in dysbalans.
Mijn psychotherapie-ervaring in het verleden is gebaseerd op Ad-hoc beslissingen van mij en daardoor van de behandelaar. Ik kwam alleen maar als het 'slecht' ging en niet als het 'goed' ging. Dat besef ik nu pas met mn nieuwe inzichten.

De huisarts is nu mijn behandelaar. Vorige week ben ik op een intakegesprek geweest bij een GGZ-instantie. Omdat ik nu van A tot Z 'bekeken' wil worden en niet gebaseerd op Ad-hoc-beslissingen omdat dat het probleem niet oplost. Dit is zoals ik al zei een proces van jaren. Ik functioneer al jaren op en af, en ik begin het patroon te herkennen.

Dus de vraag is nu: wat moet ik nu doen betreffende nadenken over werk? Ik kan toch niet 'stilzitten', want dan gebeurd er toch ook niks? Ik kan dan wel naar het NU kijken (naar de laptop en de ruimte waarin ik me begeef), maar dat lost toch ook niet mijn probleem op? Snap je wat ik bedoel? Ik vind het al moeilijk om het huishouden draaiende te houden, omdat ik het 'allesoverkoepelende' overzicht soms wel heb en soms niet. Snap je wat ik bedoel?

Het lijkt wel of ik iemand naast me nodig heb die me precies zegt wat ik moet doen, maar ik besef ook dat ik diegene zelf moet zijn.....

Is dit een soort identiteitscrisis? Of heb ik een of andere psychische ziekte? Of is dit gewoon volwassen worden? Of verwerking? Loslaten / acceptatie?

Ik wil gewoon doen / handelen. En in sommige situaties (als ik wordt 'meegesleept' door anderen) lukt dit wel, maar nu ik hier alleen in huis ben lukt dit niet. Ik kan me heel moeilijk toezetten tot activiteiten vanuit mezelf. Het lijkt wel of ik niet zelf een beslissing/keuze durf te maken voor het moment en hier achter durf te staan.

Poeh, wat een verhaal he... Maargoed hier zit ik dus mee op dit moment.

Ik denk dat dit verhaal voor veel mensen herkenbaar is, dit gebeurt namelijk heel vaak. Ik had altijd zelf behoefte aan een naam voor mijn ´psychische toestand´, totdat ik een keer de term ´disthyme stoornis´ kreeg. Maar dat was tussen neus en lippen door. Nu maakt het me echt geen zak meer uit. Het doet er allemaal niet toe.

Wat je hebt neergezet is wat sommige mensen hun ´levensdrama´ wordt genoemd. Er zijn zoveel ogenschijnlijke problemen dat je niet weet waar je moet beginnen. Je wilt graag weten wat er aan de hand is, maar dit is niets meer dan een houvast in de poging om de chaos in je hoofd naar een structuur te helpen. Dat is meestal een vicieuse cirkel, gedachtes maken om gedachtes te stoppen/ordenen.

Je weet dat je een angststoornis/dwanggedachtes hebt, waarschijnlijk is dit al een heel deel van je identiteit. 'Ik ben die en die en ik heb een blablastoornis.' Daarmee maak je je ego groter, daarmee scheidt je je nog meer af van de andere mensen.

Er is geen probleem als je in de zon achter de PC zit. Je ego wil je kosten wat het kost laten denken dat het wel zo is, maar het is gewoon niet zo!

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:13 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik denk dat dit verhaal voor veel mensen herkenbaar is, dit gebeurt namelijk heel vaak. Ik had altijd zelf behoefte aan een naam voor mijn ´psychische toestand´, totdat ik een keer de term ´disthyme stoornis´ kreeg. Maar dat was tussen neus en lippen door. Nu maakt het me echt geen zak meer uit. Het doet er allemaal niet toe.

Wat je hebt neergezet is wat sommige mensen hun ´levensdrama´ wordt genoemd. Er zijn zoveel ogenschijnlijke problemen dat je niet weet waar je moet beginnen. Je wilt graag weten wat er aan de hand is, maar dit is niets meer dan een houvast in de poging om de chaos in je hoofd naar een structuur te helpen. Dat is meestal een vicieuse cirkel, gedachtes maken om gedachtes te stoppen/ordenen.

Je weet dat je een angststoornis/dwanggedachtes hebt, waarschijnlijk is dit al een heel deel van je identiteit. 'Ik ben die en die en ik heb een blablastoornis.' Daarmee maak je je ego groter, daarmee scheidt je je nog meer af van de andere mensen.

Er is geen probleem als je in de zon achter de PC zit. Je ego wil je kosten wat het kost laten denken dat het wel zo is, maar het is gewoon niet zo!

Dat dus

* Thrackan is ondertussen rustiger aan het worden en begint weer wat normaler naar het leven te kijken.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:25 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Dat dus

* Thrackan is ondertussen rustiger aan het worden en begint weer wat normaler naar het leven te kijken.

Wat is 'normaal'

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:41 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Wat is 'normaal'

Op een manier waarop ik niet alles persoonlijk opvat?

Ga dan ff eruit of zo, als je zo onrustig bent, ff lekker rennen... dat helpt zeker. Dat piekeren en twijfelen gaat eigenlijk bij mij meestal alleen maar over allemaal onzin, en het kost me hartstikke veel energie en tijd... dus als ik merk dat ik op die toer ga, is het makkelijker om ermee te stoppen omdat ik gewoon weet dat het allemaal zinloos/verspilde tijd is.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 14:18 schreef Stefanovich het volgende:
Ga dan ff eruit of zo, als je zo onrustig bent, ff lekker rennen... dat helpt zeker. Dat piekeren en twijfelen gaat eigenlijk bij mij meestal alleen maar over allemaal onzin, en het kost me hartstikke veel energie en tijd... dus als ik merk dat ik op die toer ga, is het makkelijker om ermee te stoppen omdat ik gewoon weet dat het allemaal zinloos/verspilde tijd is.

Ja, 3 weken geleden zou ik even buiten een peukie zijn gaan roken
Maar goed, hoe het gedoe verder gaat zien we vanavond wel weer. Nu nog even doorwerken.

quote:

Op maandag 22 maart 2010 13:57 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Op een manier waarop ik niet alles persoonlijk opvat?

Das duidelijk Ik bedoelde eigenlijk, dat 'normaal' een concept/gedachtenbeeld is waarnaar je kunt streven.

alright, back for more

sinterklaaskapoentje :

jouw verhaal klinkt mij erg bekend in de oren. ik zit nu ook in een werkomgeving waarin complimentjes erg zeldzaam zijn en dat is erg slecht voor mijn zelfvertrouwen. wat eigenlijk natuurlijk nogal triest is; waarom zou mijn gevoel voor eigenwaarde moeten afhangen van wat andere mensen vinden/zeggen?
de truck is om jezelf niet te identificeren met jou gedachtes en jou gevoelens; deze borrelen op vanuit de ego en zeggen niet over wie jij echt bent (de 'observerende jij').
dankzij meditatie is het meestal wel te doen voor mij om een observerende houding aan te nemen. ik switch dan tussen het observeren van mijn gedachtes en deze gewoon hun gang te laten gaan als ik 'weet' dat het irrationele, angstige gedachtes zijn. als ik mij echter toch identificeer met een bepaalde gedachte, dan gebruik ik logica om deze te ontkrachten (de meeste angstige gedachtes zijn gebaseerd op dingen die eventueel in de toekomst mis zouden kunnen gaan, of op een negatieve karikatuur van de werkelijkheid.). en uiteindelijk is het natuurlijk een kwestie van geduld

heeft iemand nog een goede aanrader qua boeken m.b.t. het opvijzelen van mijn zelfvertrouwen?