Schizofrenie deel 2

quote:

Op maandag 11 januari 2010 16:06 schreef Bob23 het volgende:
Ik heb wel enige ervaring met schizofrenie.. Vooral in de tijd dat ik nog veel blowde (4 weken geleden gestopt :p)..

Ik zat dan in een café of iets dergelijks en dan ving ik wel eens gesprekken op van andere mensen die daar waren. Dan was ik echt overtuigd dat het over mij ging (het hoefde niet eens slechte dingen te zijn) en keek ik ze even vuil of vriendelijk aan, met als reactie natuurlijk: 'wat moet hij nou weer?'
Maargoed, daardoor had ik dan ineens een zware neiging om gewoon weg te gaan daarzo, anders zou ik mezelf gekmaken.

Sinds ik ben gestopt nooit meer gehad, ookal is het maar 4 weken.

Ik rookte 5-6 joints op een avond.. Kan sowieso niet goed zijn (ookal heb ik nog steeds niks tegen een jointje op zn tijd )

klinkt niet alsof je schizofreen bent, meer als een drug-induced psychose.
zelfde symptomen, andere oorzaak

quote:

Op vrijdag 15 januari 2010 15:25 schreef knuppelhout het volgende:

[..]

klinkt niet alsof je schizofreen bent, meer als een drug-induced psychose.
zelfde symptomen, andere oorzaak

Dat is wel een geruststelling.. denk ik.. :p

Ik heb zelf 2,5 jaar geleden de diagnose schizofrenie gekregen, ik heb in de periode daarvoor ongeveer een jaar lang rond gelopen met het idee dat ik binnen 5 minuten dood geschoten zou worden, continu achtervolgd werd (vrijwel iedereen op straat was erbij betrokken, fietste ik langs dan was er overal wel iemand die dit doorsignaleerde naar de volgende "ja hij fietst nu hier en hier") en dat iedereen continu over mij (in negatieve zin - uiteraard) aan het spreken was, uiteindelijk ben ik zelfs door conflicten binnen mijzelf (ratio versus perceptie) gaan twijfelen aan de complete realiteit, oftewel overgesimplificeerd kwam mijn waanbeeld er op neer dat datgene wat ik meemaakte (alles) niet echt was, waarna ik ging invullen wat de daadwerkelijke realiteit was. Zo heb ik ongeveer 2 weken lang gedacht dat ik al dood was, of stervende, en dat dat wat ik meemaakte mijn laatste restje bewustzijn was (idee a la film crash, beter niet kijken als je gevoelig bent voor dit soort dingen). En zo heb ik ook een aantal dagen geloofd dat mijn leven een boek was, wat op dit moment werd gelezen door iemand, en was ik als de dood dat deze zou stoppen met lezen.
Extreem beangstigend, helemaal omdat ik door had dat het niet "klopte" (ik was mij er ten volle bewust van dat mijn perceptie van de realiteit compleet los-stond van logica en had dus door dat ik "gek" werd).
Ik ben in die tijd 2 keer voor een maand (vrijwillig) opgenomen geweest in een gesloten inrichting, en heb een tijdlang medicatie geslikt, waarna ik doorkreeg dat er van mijn oude "ik" weinig nog over was (naast dat de psychose mijn zelfvertrouwen ed compleet gecrusht had nam de medicatie mij mijn gevoel en energie af).
Ik moest helemaal opnieuw beginnen met het vormgeven van mijn leven. Iets wat mij pas lukte na het stoppen met de medicatie en het stoppen met blowen, mijn psychoses kwamen namelijk voort uit het gebruik van hallucinerende middelen en werden in stand gehouden door het blowen.
Het grootste omslagpunt was voor mij een avond waarop ik lichtelijk psychotisch was, en dus het idee had dat ik achtervolgd werd (al dan niet zo extreem heftig als daarvoor) waar ik mijn angst compleet onder ogen durfde te komen en het heb weten om te draaien (ik voelde de neiging om weg te duiken achter een auto en was mij compleet bewust van de absurditeit hiervan, wat een enorme glimlach over mijn gezicht trok en een flinke dosis adrenaline door mijn lichaam deed schieten (achtbaan idee)).
Ondertussen, ruim 2,5 jaar na mijn laaste opname, durf ik te zeggen dat ik vrijwel volledig hersteld ben (volledig is uiteraard onmogelijk, alleen al doordat de herinneringen voor altijd zullen bestaan), slik ik al 2 jaar geen medicatie meer, zonder complicaties, en lukt het mij aardig om mijn leven vorm te geven. Over het afgelopen jaar zou ik zelfs kunnen zeggen dat het beter met mij gaat dan voor mijn psychoses, iets wat ik vaak ook van anderen hoor. Af en toe heb ik natuurlijk mijn momenten waarop ik mij betrap op "psychotisch denken", waar ik goed mee om kan gaan (ik heb mijzelf een behoorlijk aantal trucs geleerd om gedachten om te gooien, "objectief" te bekijken of zelfs na er bewust van te zijn geworden gewoon "uit mijn denk patroon te schrappen").

Voor iedereen die hier nu doorheen gaat: _sterkte_, je bent niet alleen! (in positieve zin ), zorg dat je de mensen die van je houden dicht bij je hebt en zoek zo nodig hulp! (ook al speelt het natuurlijk in je eigen hoofd en is het jouw eigen perceptie is het absoluut niet zo dat je hier alleen doorheen moet gaan! wees open naar jezelf en je dierbaren, dan kom je er zeker uit!)

Als mensen meer willen weten, ik heb hier (in mijn psychose) een draadje over gestart ooit, en ik schaam me absoluut niet voor wat ik ervaren heb (deze shit kan iedereen overkomen, van bankier tot putjesschepper) en voel me vrij alles te delen

voor mensen zonder psychoses/schizofrenie: oordeel gewoon _niet_, voor mij was het gewoon mijn eigen stomme schuld (drugs) maar voor de meeste mensen die deze shit overkomt is dat dus gewoon niet zo, het is al lastig genoeg om hier doorheen te komen zonder dat je voor gek uitgemaakt wordt en wat al niet meer.

quote:

Op zondag 17 januari 2010 10:29 schreef Gewas het volgende:
Bedankt dat je dit verhaal wilde delen, terror623. Ik herken sommige dingen wel (dat je achtervolgd wordt en dat je denkt dat je dood gaat). Maar ik wist helemaal niet dat het weer over kon gaan.

er zijn natuurlijk gradaties in het niveau van heftigheid en lengte van de ziekte, sommigen zullen er volledig van herstellen andere zullen het hun leven lang hebben al dan niet in bepaalde cycli

begrijpen je ouders jouw ziekte?

quote:

Op zondag 17 januari 2010 10:29 schreef Gewas het volgende:
Bedankt dat je dit verhaal wilde delen, terror623. Ik herken sommige dingen wel (dat je achtervolgd wordt en dat je denkt dat je dood gaat). Maar ik wist helemaal niet dat het weer over kon gaan.

Het is bij mij overgegaan omdat ik gestopt ben met "me de tyfus in blowen" om het maar mooi te zeggen
Maar ik denk dat psychoses zowieso ook een uiting zijn van onderliggende (psychische) problemen, je kan dus een groot gedeelte wegnemen (imho) door "de confrontatie met jezelf aan te gaan" en te proberen die onderliggende problemen onder ogen te zien zodat je het kan verwerken/veranderen.

Klote dat je zoveel stress dankzij je ouders krijgt :/ Heb zelf in de tijd dat ik psychotisch was ook wel een aantal conflicten met mijn moeder gehad (woonde gelukkig al lang niet meer daar) en kreeg dan vaak van haar te horen dat mijn gevoel van onrecht/whatever voortkwam uit mijn psychose, "FFUUUUUUUUUUUUUU je neemt me niet serieus!!!" was dan wat door mijn hoofd ging
Het was natuurlijk ook ongelooflijk moeilijk voor haar, mij zo angstig te zien, en met mijn rare verhalen. Heb dat recent ook mogen ervaren toen ik een tijdje samenwoonde met iemand die ook ongelooflijk psychotisch was maar dat niet doorhad of er voor geholpen wou worden. Ongelooflijk frustrerend als je ziet dat die je hond rustig naar buiten laat lopen bij een drukke weg en daar niet op aan te spreken is.
Gewas, denk je dat zelfstandig wonen (op kamers ofzo) of een begeleid wonen traject iets voor je is ? Dan krijgen je ouders de kans tot rust te komen (hoe geweldig en goed je als persoon ook bent, als je psychotisch bent kan het wel is lastig worden met je samen te wonen) en krijg jij ook de rust (en eventueel begeleiding) die je nodig hebt en verdiend.

Hey Gewas,

Ik weet niet hoe jij de schizofrenie ervaart. Hoor je stemmen die commentaar op je leveren? Of wat moet ik me erbij voorstellen? Steeds vaker hoor ik nu dat schizofrenie een verouderde diagnose is en het eerder stemmenhoren zou moeten heten. Dat de stemmen representief zijn voor personen of gebeurtenissen. (met name jeugdervaringen ) Herken jij je hierin?
Dat de negatieve symptomen die bij schizofrenie horen eerder het gevolg zijn van het stemmenhoren wat weer is veroorzaakt door onverwerkte trauma's. Ik heb een familielid met schizofrenie vandaar mijn interesse. Zorgt muziek ervoor dat je de stemmen niet hoort?

quote:

Op donderdag 21 januari 2010 14:50 schreef Gewas het volgende:

[..]

Nee ik hoor geen stemmen. Maar wel gedachten die de hele dag door mijn hoofd gaan en mij behoeden voor gevaar. Vaak zijn het ook tegenstrijdige gedachten. Soms denk ik na over allerlei dingen (kan ook 1 ding zijn) en dan heb ik voor mijn gevoel twee uur staan praten terwijl ik eigenlijk geen woord gezegd heb. En ik luister veel muziek ja, vooral klassieke muziek want daar word ik rustig van.

Gewas, heb je wel is gehoord van "anti-psychiatrie" ? (niet anti als in tegen trouwens, maar een andere kijk)
Die nemen namelijk als stelling aan dat schizofrenie voortkomt uit communicatie problemen, en het niet om kunnen gaan met tegenstrijdigheden, de therapie is dan dus ook voornamelijk gebaseerd op communicatie (naar buiten toe en binnen jezelf)
Ik herken namelijk ook wel veel van die tegestrijdigheden, en mischien kan het flink helpen om daar een beetje mee te werken

Ben je eigenlijk ook psychotisch als er dingen gebeuren die niet echt zijn maar je dat wel van jezelf doorhebt? Dus dat je weet dat het niet echt is? Ook al voel/hoor/ruik je het wel?

ja, dat is dus de situatie waar ik in verkeerde, zolang het je niet stoort zou je er mee kunnen leven, maar eigenlijk is het gewoon een glijdende schaal (ook in hoeverre je het wel doorhebt!) en kan je eigenlijk het beste zsm de situatie proberen te veranderen.

Ik heb zelf wel eens dat ik bang in het donker ben, en dat mijn gevoel dan zeker weet dat er iemand is die mij kwaad wil doen. Maar mijn verstand zegt dan dat dat onzin is, en 9 van de 10 keer ga ik dan ook gewoon lekker slapen. Dat is eigenlijk de situatie waar ik het over heb. Die angst is met vlagen heel erg en soms bijna niet.

quote:

Op donderdag 21 januari 2010 18:54 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb zelf wel eens dat ik bang in het donker ben, en dat mijn gevoel dan zeker weet dat er iemand is die mij kwaad wil doen. Maar mijn verstand zegt dan dat dat onzin is, en 9 van de 10 keer ga ik dan ook gewoon lekker slapen. Dat is eigenlijk de situatie waar ik het over heb. Die angst is met vlagen heel erg en soms bijna niet.

Ik ben geen psych dus zou niet kunnen zeggen wat het is, maar het kunnen ook "gewoon" paniek aanvallen vanuit iets anders kunnen zijn, het hoeft geen psychose te zijn. Je kan pas zeker van een psychose spreken (dacht ik) als je ook daadwerkelijk hallucineert (of te wel dingen ziet/hoort/ruikt/voelt die er niet zijn), met voelen dus daadwerkelijk fysiek.

klinkt goed en ja iedereen heeft problemen groot of klein