Bij mij kwam juist de dip nadat het geregel allemaal voorbij was. Je word in die tijd geleefd (nu speelde het bij mij ook nog dat ik net afgestudeerd was en slecht aan een baan kon komen en daardoor bijna op straat ben beland (fijn zo die woningcorporaties)... maar dat terzijde. Nadat het geregel voorbij was heb ik een enorme periode gehad van feesten en leven met de dag. veel festivals / feesten. veel drank. maar juist in die periode sloeg bij mij de eenzaamheid toe.quote:Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
[..]
Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.
[..]
Dat geluk heb ik dan wel weer. Ik heb nog een (familie)foto van mijn moeder + familie waar wij nog niet wisten dat ze ziek was (ze wist het zelf vermoedelijk al wel). Ze staat er niet geweldig op (maar dat stond ze nooit op foto's ) toch ben ik erg dankbaar dat ik nog een foto heb. Heb er een in mijn beurs zitten en er staan er verschillende door het huisquote:Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen
[..]
Koester deze gelukkige momenten juist, en bedenk jezelf hoe je vader zou hebben gereageerd op de hele situatie. praat met hem in je gedachten (hoe maf het ook klinkt).quote:Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".
Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog
Dat is net een goeie houding volgens mij. Blij kunnen zijn om mooie momenten, en dan ook hem niet vergeten en beseffen dat hij het graag had meegemaakt zonder dramatisch te worden.quote:Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodigquote:Op woensdag 30 juni 2010 11:28 schreef shiftknop het volgende:
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken
Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
Hij is ondertussen 15kg afgevallen trouwensquote:Op woensdag 30 juni 2010 18:19 schreef Nexie het volgende:
[..]
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig
Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.
Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.
Hoe oud ben je, shiftknop?
Oei, dat is heftig ja.quote:Op maandag 12 juli 2010 19:44 schreef walk-man het volgende:
Hmm.
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
Bedankt v oor je reactie.quote:Op vrijdag 16 juli 2010 19:51 schreef Jack. het volgende:
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |