Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

quote:

Op donderdag 29 april 2010 20:52 schreef Jack. het volgende:
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.

Ik herken inderdaad ook wat je schrijft Bill.. Ik denk dat dat bij het verwerken van je verlies hoort. Vannacht had ik toch een debiele droom zeg, mijn moeder kwam ik tegen, ik kon haar niet wijs maken dat ze dood was, het leek wel alsof ik gewoon terug in de tijd was met de wijsheid van nu

Gek hoe dromen zo realistisch kunnen zijn...

Ik heb het echt ff helemaal gehad met alles en iedereen, voor het eerst ga ik zelf een aantal dagen op vakantie. Vertrek straks lekker met de motor, en nog een vriend, richting Duitsland en eind vd week ben ik terug.

Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn vader overleed.
Alweer 6 maanden geleden en tegelijk nog maar 6 maanden geleden.
Ik mis hem.

Sterkte Tommpy!

Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:36 schreef straatmadelief het volgende:
Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.

Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....

Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.

Ik kreeg gisteren nieuws dat iemand waar ik behoorlijk aan gehecht ben, maar momenteel niet spreek/zie wegens principe/vertrouwenskwestie/ingewikkeld verhaal, afgelopen maandag geopereerd is ivm darmkanker...

Ik voelde me zo weer wegglijden in dat diepe donkere dal waar ik sinds begin dit jaar eindelijk langzaamaan ben aan het uitkomen. Ik heb een korte nacht gehad, raar gedroomd, weet niet wat ik nu moet, nergens zin in... Ik weet hoe diep ik heb gezeten december vorig jaar, en wil niet terug in die situatie verzeilen, want ik weet niet of ik dat een 2de keer kan overwinnen...

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:

[..]

Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.

Inderdaad.
Mijn vriendin lag op dat moment wel in het ziekenhuis, maar voor iets waar 99,9% van alle patiënten gewoon weer bij naar huis mag binnen de gestelde periode van enkele dagen en niets leek dat in dit geval ook in de weg te staan.
Ze was er om nieuwe medicatie uit te proberen, zou het aanslaan dan had ze een nieuwe verpakking in het medicijnkastje en mocht het op niets uitlopen dan zou ze het oude blijven gebruiken, gevaar van niets wat dat betreft.

Het enige punt was dat ze gedurende die dagen vrijwel niets kon/mocht eten en verslapt was en juist dat is haar uiteindelijk fataal geworden toen ze vanuit het niets een longbloeding kreeg.
D'r lijf kon het op dat moment nog net aan en later bleek de volgende redelijk onschuldige bloeding uiteindelijk fataal en toen was het binnen 4 uur afgelopen.

Wat mij het meest bijgebleven is was de kille reactie op de afdeling waar ik heen liep, aangezien ze daar niet meer lag keek ze voor me in de computer en ik was dusdanig van de kaart dat ik tot 3 keer toe gewoon dr achternaam verkeerd spelde waardoor ze niets kon vinden, uiteindelijk op Hyves maar even gekeken voor de zekerheid.
En toen kwam ze erachter dat de op de thorax ic lag en vertelde ze me direct dat ze de volgende dag niet zou halen terwijl ik niet meer wist dan dat ze daar voor medicatie lag en een longbloeding had gekregen, niet wetende dat die combinatie haar dus fataal zou kunnen worden.

Dan zak je echt letterlijk door de grond, helemaal als je op die IC ergens in de nacht rond zoekt naar je vriendin en dan op de juiste plek te horen krijgt van de arts ter plekke dat ze zelf nog niet weet dat het dusdanig verkeerd zit dat ze met pijn en moeite de volgende dag zou kunnen halen.
Ben wel bijzonder blij dat ik d'r nog heb kunnen zien, zelfs vol medicatie, tanden die door de teringzooi in haar lijf gewoon los begonnen te zitten en een huid die vol bultjes en littekens zat was ze nog steeds dat prachtig mooie meisje waar ik verliefd op werd en hoe ziek ze ook was op dat moment, nog steeds vol humor en die lach.

Van te voren werd me gewaarschuwd dat ze er akelig bij lag, allerlei functies bijna op 0 hingen en dat het praten zoveel pijn deed dat ze gewoon stil voor zich uit bleef turen en toen ik binnen mocht begon ze gelijk te praten, bijkomend bizar iets was dat dit de eerste ontmoeting was met d'r ouders en dat zij dus zelf moest uitleggen dat ik daadwerkelijk die jongen was waar ze verliefd op was, al vele maanden, zonder dat hun het wisten.
Wat dat betreft was ik blij dat ze nog bij kennis was, anders had ik d'r dus niet eens meer kunnen zien.
Ben daarna ook niet meer naar de plek geweest waar ze opgeborgen lag, puur omdat ik me liever die lach bleef herinneren dan m'n vriendin in een kist en ik heb er geen moment spijt van gehad.

Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:11 schreef -Nienna- het volgende:
Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?

Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.

Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:

[..]

Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....

Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.

Mijn vader is ongeveer 3 maanden geleden overleden op dezelfde leeftijd. In tegenstelling tot jouw vader was de mijne wel ziek, maar het ging toch onverwacht snel.

Ik heb het idee dat er iets kapot is gegaan op dat moment. Ik voel gewoon vrijwel geen verdriet. Nu hoor ik wel vaker dat dit even kan duren voordat het besef er is, maar ik vind het echt bizar. Mijn moeder heeft overigens hetzelfde.

Hoe zit dat bij jou, als ik dat vragen mag?

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.

Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.

Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.

quote:

Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:


Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen.

Ik heb niet dat kleine dingen mij zwaar vallen zoals het weer, maar ik kan nu ook boos worden als ik iets laat vallen.
Of als ik mij heel even stoot.

Na het verliezen van 2 hele goede vrienden word ik boos om bijna ALLES.
Succes ermee...Heftig.

ook eventjes reageren in dit topic.... vorig jaar in maart mijn moeder verloren. Ik heb haar huis overgenomen en ben nu bezig met de grote verbouwing zodat het mijn huisje wordt alhoewel het me heel goed doet dat ik deze stappen neem heb ik toch af en toe een terugvalmomentje... Straks is het "oude huis" er niet meer en dat is ergens best bedrukkend!

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:28 schreef -Nienna- het volgende:

[..]

Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.

een professional heeft voor mij ook niet echt geholpen. Ik kon er met mijn vrienden niet goed over praten omdat zij zich gewoon niet konden inleven in de situatie. En net zo min met mijn oom en tante (omdat de impact voor hun toch weer heel anders was....nog een gezinnetje en kinderen...en het gat was minder diep voor hun).

ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij een rouwverwerkingsgroep. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten en ook weinig tot geen aanknoping kunnen vinden met de buitenwereld. Dat heeft mij persoonlijk erg veel goed gedaan en heeft me heel erg geholpen met het verwerken van het overlijden van mijn moeder. En ik heb er een leuke kennissengroep aan overgehouden

quote:

Op maandag 3 mei 2010 20:41 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Dam, dat is erg heavy, sterkte man!
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?

Thanks voor de berichten. Je ziet toch wel dat het lezen van berichten die mensen hier posten dat er een soort van "click" is tussen de mensen omdat ze van zulke zwaren dingen hebben meegemaakt.

Mijn moeder en mijn middelste zusje die gaan naar een Therapeut, mijn moeder heeft het zeer zwaar maar ben toch heel trots op der dat ze iedere dag toch weer uit bed komt. Mijn zusje is een dag minder in de week gaan werken, die heeft het ook nog steeds heel zwaar. Mijn jongenste zusje (17) die doet het zeer goed eigenlijk. Haar school loopt zeer goed en ook daar buiten gaat het goed. Ik zelf ben vooral met mijn werk bezig, maar af en toe heb je echt een klote dag ! Dan is alles teveel en merk je ook aan jezelf dat je bij het minste of geringste boos en kwaad wordt. Het doet nog iedere dag pijn maar de dagen gaan zo snel voorbij het lijkt alsof gisteren toen het gebeurde alleen is het al weer bijna 7 maanden geleden !!

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.

Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.

Lastpost, ik weet niet waar je gepraat hebt. Maar bv bij het RIAGG kan je altijd om een ander vragen, als het met de eerste niet klikt. Dat zeggen ze meteen al.
Ik zou het toch eens met een ander persoon proberen. Of misschien idd een lotgenotengroep.

Een hoop gebeurd hier intussen Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.

Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten

Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...

Bedtijd, morgen werken

Mijn moeder is vorig jaar in september overleden, nota bene nog wel op mijn verjaardag Afgelopen Moederdag hakte er best wel in. Gelukkig heb ik iemand waarbij ik mijn gevoelens en pijn mee kan delen

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 23:17 schreef Cocktailprikker het volgende:
Een hoop gebeurd hier intussen Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.

Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten

Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...

Bedtijd, morgen werken

Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?

Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.

Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).

Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?

Het doet toch wel deugd om hier te lezen dat er meer mensen zijn die een moeilijke periode doormaken, of doorgemaakt hebben. Weet niet of het gepast is om het zo te stellen, maar ik bedoel dat je er ergens toch ook wel wat steun uit haalt, ook al is het maar een beetje.
Aan alle bovenstaande posters waar ik het nog niet tegen gezegd had (en voor de anderen nogmaals): veel sterkte!

Heb me afgelopen weekend wel wat laten gaan qua biergebruik, maar het hielp wel om de zorgen even opzij te zetten. Ik heb het er gisteren nog met buren over gehad, en die zijn er in geslaagd om me toch enigzins wat gerust te stellen dat het niet noodzakelijk slecht nieuws moet zijn. Vrijdag volgt de uitslag van de operatie dus ik hoop dat het dan reuze meevalt.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 19:54 schreef Nexie het volgende:

[..]

Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?

Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.

quote:

Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.

Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...

De ene keer zie ik dus een foto waar ik alleen blij van word, de andere keer kan ik niet meer ophouden met er aan denken. Eerst deden alle foto's me niks maar dat komt nu meer en meer omdat het besef duidelijker is. En ik wil het niet meer vooruit schuiven, dat gaat prima als je van alles te doen hebt, maar uiteindelijk schiet je er niks mee op en moet je toch door die shit heen

quote:

Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).

Misschien wel iets te hard ja

quote:

Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?

Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.

Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...

Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.

Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".

Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog