R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dat klote gevoel langzaamaan ombuigen naar een positief gevoel, dat gemis langzaamaan veranderen in leren verder gaan zonder, die voorstelling (angst) aanvaarden omdat je vroeg of laat toch alleen verder moet.quote:Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
Zoals krakkemieke zegt, ervoor zorgen dat bovenstaande gevoelens, gemis, ideëen je leven niet gaan bepalen op een negatieve manier.
Dat is ook een manier om ermee om te gaan, toch ?
De beste vriend van mijn moeder, waar ze echt heel intensief mee omging, is niet lang geleden overleden aan kanker. Ze is de anderhalf jaar dat hij ziek was meegegaan naar iedere chemokuur, bleef dan altijd slapen, was er altijd voor hem, etc.. En nu hij overleden is valt ze natuurlijk echt in het welbekende gat.
ik wil er voor haar zijn, natuurlijk. Ik doe gewoon wat voelt dat goed is, erover praten, dat soort dingen, maar ik merk dat het best wel lastig is. Het verdriet is natuurlijk zo groot dat ik er wel voor haar kan zijn, maar aan het verdriet niets kan veranderen.
Mijn moeder is een vrij gesloten type.
Nouja, het komt erop neer dat ik er graag voor haar wil zijn maar ook niet precies weet hoe.. Het is lastig, en extra lastig omdat het pijndoet om je ouders verdriet te zien hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
ik wil er voor haar zijn, natuurlijk. Ik doe gewoon wat voelt dat goed is, erover praten, dat soort dingen, maar ik merk dat het best wel lastig is. Het verdriet is natuurlijk zo groot dat ik er wel voor haar kan zijn, maar aan het verdriet niets kan veranderen.
Mijn moeder is een vrij gesloten type.
Nouja, het komt erop neer dat ik er graag voor haar wil zijn maar ook niet precies weet hoe.. Het is lastig, en extra lastig omdat het pijndoet om je ouders verdriet te zien hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
And the sex
and the drugs
and the complications
and the drugs
and the complications
Mmm ik weet niet.. ben sowieso niet zo van de emoties. Lekker nuchter alles beetje relativeren. Werkt het beste voor mij. voel ik me het beste bij.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Daarom heb ik ook een grafhekel aan verliefd zijn, is echt het enige moment waarop ik niet lekker nuchter kan denken hehe..
Don't worry, it only seems kinky the first time (-;
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Dat dus. Ik heb op een gegeven moment mezelf een schop onder mn kont gegeven omdat ik het idee kreeg dat ik erin begon te verdrinken. Maar vriendliefs broer zei een paar weken terug dat hij altijd vond dat ik zo sterk was. Ik denk dat hij dat vind omdat ik gewoon elke dag ging werken, maar dat was dan ook het enige wat ik deed. Zodra de deur achter me dichtviel stortte ik in elkaar.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Vandaag zijn 30e verjaardag. Exact 5 jaar geleden belde hij me enthousiast op om middernacht, 'ik ben 25!!'. En op mijn 30e verjaardag zei hij dat hij niet dacht dat hij het zelf zou halen..
Een mail gekregen van een vriendin die een paar weken geleden haar man verloren is. Ze schreef dat het nog zo onwerkelijk voelt voor haar, alsof hij elk moment weer binnen kan lopen. Ik zal haar maar niet zeggen dat de klap nog moet komen. Het verloop van haar rouwproces gaat precies zoals dat van mij ging
Vandaag is mijn broertje begonnen aan zijn opleiding bij de landmacht.
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Zou ik ook hebben, ik ben blij dat ik naar dat muurtje kan gaan, zorgen dat het er netjes uitziet met bloemen etc, wetende dat hij achter dat deurtje in een urne zit.quote:Op maandag 19 april 2010 14:57 schreef Tammymara het volgende:
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Vlak ernaast ligt de strooiweide, en regelmatig zie je daar van die strepen as als er iem uitgestrooid is.
En dan zie je een week of 2 later dat ze dat grasveld gemaaid hebben, en is alle as ook weg. Daar zou ik het als nabestaande pas moeilijk mee hebben... wordt je dierbare gewoon gestofzuigd door een grasmaaier en belandt het allemaal in eoa groencontainer...
Zulke mensen hoef je ook niet langer aandacht te geven. Ze komen er vanzelf wel een keer achter dat de wereld helaas niet zo werkt als ze zelf getroffen worden door kanker.quote:Op maandag 19 april 2010 15:27 schreef bondiedann het volgende:
...
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Zo we zijn nu twee weken verder na mijn moeders overlijden en een week na de crematie. Ik ben inmiddels weer aan de slag. Niet omdat ik er aan toe ben, maar omdat ik zelfstandige ben en dus wel moet. Het valt mij soms heel zwaar, omdat mijn concentratie zo slecht is dat ik haast niets in mij op neem. Ik loop dan ook rond met een kladblokje in mijn broekzak. Aan de andere kant is het ergens ook wel goed om weer iets om handen te hebben. Hoe doelloos alles ook lijkt, je wordt toch gedwongen, automatische piloot of niet, om door te gaan en je verdriet meer te doseren.
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
Nothing else matters †
Hoe is het nu met je opa? Vreselijk voor je vader, maar is er al nieuws of hij snel naar Nederland kan komen?quote:Op donderdag 15 april 2010 21:01 schreef kwiwi het volgende:
Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen
Nothing else matters †
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
quote:Op woensdag 21 april 2010 08:45 schreef Jack. het volgende:
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Kan ik mij zo levendig voorstellen. Mijn verjaardag was een dag na de crematie en viel gelijk samen met de dag dat het een week geleden gebeurde. Veel mensen durven je niet te feliciteren en anderen doen dat juist heel onhandig of ongepast. Ik had ook liever die dag ongemerkt voorbij laten gaan, maar mensen gaven aan langs te willen komen. Hoewel ik daar helemaal geen zin in had liet ik het toe mits er geen taart of cadeautjes of wat dan ook gekocht werden. Uiteindelijk had ik een huiskamer vol en was ik toch superblij met het cadeautje van mijn zusje: een mooi ingelijste foto van mams en een kom met hyacinten. Eenzelfde zoals zij aan mijn zusje had gegeven. Het zwaarste moment, namelijk exact een week na het tijdstip van overlijden, is bijna onopgemerkt aan ons voorbij gegaan. Naar omstandigheden had ik mij toch geen betere dag kunnen wensen. Ik vrees alleen dat het volgend jaar andere koek wordt. Ik wens je veel sterkte vandaag en hoop dat je morgen ondanks alles toch een fijne dag hebt.
Nothing else matters †
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd 
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Iedereen is anders, maar ik vind die dagen wel makkelijker dan het eerste jaar.quote:Op zaterdag 24 april 2010 10:21 schreef Jack. het volgende:
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Mijn moeder en ik gaan op zulke dagen meestal uit eten. Ik eet elke week bij haar, maar zulke dagen hebben toch iets bijzonders. Ook omdat mijn zus en vader van lekker eten hielden.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Dat zou best goed kunnen dat je te weinig hebt gerouwd en dat dat er toch echt uit moet. Rouwen is een proces dat je kunt uitstellen, maar nooit overslaan. Maar goed dat weet je zelf denk ik ook best wel. Je kent jezelf denk ik het beste. Het is al goed dat je je van jezelf en je gedrag en gevoel bewust bent en er iets mee wilt.quote:Op zaterdag 24 april 2010 21:03 schreef Lastpost het volgende:
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Nothing else matters †
Dit dus. Mensen die drama's maken van relatief kleine problemen (lekke fietsband ofzo), of hun kind heeft een gaatje, het kan me gewoon echt geen ruk schelen.quote:Op woensdag 28 april 2010 11:03 schreef Ravenous het volgende:
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Maar een vriendin die het zwaar heeft omdat haar man die gevreesde ziekte heeft gaat me erg aan het hart.
Wat ik nu wel meemaak, is dat mensen hun leed (klein of groot) bij mij neerleggen, ik heb daar vorige week erg lang met een vriend over gesproken, dat deed me wel goed.
Men heeft zoiets van 'zij weet er alles van', en ook wel (al vind ik dat erg apart) 'zij heeft nu toch geen problemen'. Dus waar men eigenlijk niet meer aan mij vraagt hoe het gaat, beginnen ze direct over hunzelf. Ik ben daar weleens sarcastisch over, 'gelukkig heb je geen nagel gebroken'.
Vriend adviseerde me letterlijk 'zeg ze gewoon dat ze allemaal hun bek moeten houden en dat je het zat bent'
Morgen naar Parijs, vrijdag is broer-van-vriendlief jarig. Ik ga dan ook even het graf bezoeken.
Heb ik ook heel erg. Bij dagdagelijkse problemen/ergernissen kan ik echt niet doen alsof ik het me aantrek of er enigzins van wakker lig, ik bekijk die dingen momenteel erg nuchter. Maar wanneer iemand echt met iets zit en nood heeft aan iemand dan sta ik er voor de volle 500%, en soms doe ik dat ook wel te nadrukkelijk waardoor er ruzies ontstaan ('t heeft me iig al een vriendschap gekost...). Dus je moet er ook mee opletten dat je enerzijds niet te oppervlakkig (niets kan me nog wat schelen) overkomt, maar anderzijds ook niet te betrokken (er alles aan doen om iem te helpen).
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
Die emotionele afvlakking tegenover juist over-emotioneel reageren op dingen heb ik ook erg veel last van sinds het verlies van mijn ma in augustus 2009.
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Vandaag echt een slechte dag. Morgen al weer 7 maanden geleden dat me pa plots overleed..
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dankje, dit zijn wijze woordenquote:Op donderdag 29 april 2010 20:41 schreef krakkemieke het volgende:
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Bill-E, ik heb het nog eens gelezen.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Goedemorgen allemaal,
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
