Lijkt me wel. Al is de lading in mijn ogen wel een stuk minder zwaar dan van een persoon. Huisdieren worden nu eenmaal minder oud, en je hebt minder megemaakt met een huisdier als dan met een persoon.. Ik heb best veel huisdiertjes al gehad. 2 honden en 4/5 katten. De meeste door ouderdom gestorven, allemaal maar een korte tijd verdriet over gehad.quote:Op zondag 3 januari 2010 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?
Een huisdier zoals een kat of een hond
Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?quote:Op zaterdag 2 januari 2010 15:37 schreef Miracle_Drug het volgende:
Vriend is 2 jaar en 1 dag dood. Oudjaarsavond vorig jaar bij zn graf in Parijs doorgebracht, dit jaar wilde ik thuisblijven. Uiteindelijk belandde ik toch weer in Parijs, al ben ik deze keer met uitzicht op de Arc de Triomphe het nieuwe jaar ingegaan.
Twee jaar.. Het lijkt soms gisteren, ik heb met regelmaat nog die verbijstering van 'hij is er écht niet meer'. Maar ik weet dat het goed gaat komen met me, ooit.
Dat is al heel wat meer dan wat ik een jaar geleden voelde en al helemaal wat ik 2 jaar geleden voelde. Nieuwjaarsdag zal altijd wel een kutdag blijven..
Veel sterkte, vooral donderdag!quote:Op zondag 3 januari 2010 02:10 schreef W1ckeDxt het volgende:
Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..
Pfff.
Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.quote:Op zondag 3 januari 2010 @ 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?
Een huisdier zoals een kat of een hond
Bedankt !quote:Op zondag 3 januari 2010 03:16 schreef MissBliss het volgende:
[..]
Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.
De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikkenquote:Op zondag 3 januari 2010 01:43 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?
Jij ook een dikke kusquote:Op maandag 4 januari 2010 12:19 schreef Sjeen het volgende:
Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken
Mijn ene opa en oma zijn overleden voor ik er weet van had. Wij gingen altijd naar 'opa en oma's tuintje'.quote:Op maandag 4 januari 2010 12:25 schreef Ladylike het volgende:
[..]
Jij ook een dikke kus
Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje
Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?quote:Op zondag 3 januari 2010 13:07 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken
Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.
Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..
Ik had ook wel eens die neiging. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik was niet boos hem, maar op de kanker.quote:Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef TJDoornbos het volgende:
Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.
Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren
Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.quote:Op maandag 4 januari 2010 18:50 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?
Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.quote:Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.
Ik kwam 1 keer per week bij mijn ouders eten en mijn pa wilde dan 'klagen',zoals hij het noemde. Dat betekende gewoon dat hij vertelde wat voor last hij had. Maar hij wilde dat niet steeds tegen mijn moeder zeggen, om haar niet steeds lastig te vallen.quote:Op maandag 4 januari 2010 18:54 schreef TJDoornbos het volgende:
hij weet het wel hoor maar toch weet je..............voel me dr lullig over
Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.quote:Op maandag 4 januari 2010 18:57 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.
Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.
Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande
dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.quote:Op maandag 4 januari 2010 19:04 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.
Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?quote:Op maandag 4 januari 2010 19:14 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.
Ja ik heb een beroep en weet dat die artsen het niet bewust doen. Maar soms neemt onderzoek teveel tijd in beslag waar mensen slachtoffer van worden.quote:Op maandag 4 januari 2010 19:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....
Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15 ), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten..quote:Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.
Ow dan is het wel zo dat ze alles gedaan hebben idd. Hoe is zijn vader er aan toe?quote:Op maandag 4 januari 2010 20:26 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15 ), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten..
Zoals ik zei, het is een ontzettend lang verhaal, er is een hoop gebeurd. Het is een Franse familie, 'zwijgen is het beste, wat er ook aan de hand is'. Ze hebben niet meer gesproken nee, niet hierover in ieder geval. Het was 'ik ga naar huis, ik bel nog wel'. Schoonpapa liet hem voor het eerst ietwat met rust. Ik weet wel hoe het komt dat hij eindelijk luisterde, dat had weinig met de beslissing van vriend te maken helaas (dat zeg ik, tis een lang verhaal Ik wil hier ook niet teveel neer zetten). Maar op 1 januari zouden ze elkaar weer zien, toen was het al te laat. Broer van vriend was het grotendeels met broertje eens overigens, al hield hij zich afzijdig.quote:Op maandag 4 januari 2010 21:43 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ben een dochter die haar zus verloor. Als mijn ouders er iets aan hadden kunnen doen, waren ze ook meer arts dan ouder geweest, denk ik.
Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?
sterktequote:Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
sterkte!quote:Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.quote:Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
Ik denk dat ik wel begrijp waarom je het zo stelt, maar dan heb je volgens mij wel een egoïstische instelling.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:
Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
De vraag "waarom" stel ik mezelf niet, dood gaan hoort ook bij het leven en het komt nooit goed uit, altijd veel te vroeg.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:
[..]
Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.
Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.
Iedereen gaat er anders mee om natuurlijk en het verschil in leeftijd tussen ons zal ook een reden zijn dat ik er anders mee omga denk ik.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...
Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.
Klinkt voor mij niet vreemd en woede is bij mij heel ver te zoeken na die uitspraak.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
Goede instelling Stephen!quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.
Ik wil nog even zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben, op de rest van je verhaal heb ik in bovenstaande reaktie eigenlijk al gereageerd.quote:Op donderdag 7 januari 2010 19:14 schreef Jack. het volgende:
[..]
Eigenlijk moet je gewoon heel open kunnen zijn tegen personen die je erg dierbaar zijn, en gewoon zeggen dat je ze erg graag hebt, of ze nu morgen overlijden, volgende week of over 30 jaar pas. Als je op die manier kan leven, dan denk ik niet dat het uitmaakt of je uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen of niet, want je weet van elkaar wat je voor elkaar betekent. Dus je hoeft jezelf er dan nadien ook niet druk in te maken dat je het niet hebt gezegd.
En met of zonder afscheid, iemand dierbaar verliezen is in beide gevallen een ontzettend moeilijke klap om te overwinnen... Maar ik ben volledig akkoord dat wanneer je de laatste dag(en) afscheid hebt kunnen nemen op een fijne manier, je er ook meer kracht uit haalt om nadien het verlies te boven te komen.
Heel herkenbaarquote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis natuurlijk, ik mis em vreselijk maar het is niet anders, hier valt niks tegen te doen helaas.
Ik had em graag ons 1e koophuis willen laten zien maar hij is niet verder gekomen dan de brochure helaas....En zo zijn er zo veel dingen die ik nog met hem had willen doen en delen maar de tijd en zijn lichamelijke kracht waren beide op.
Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.
Heb het zelf ook regelmatig; de rouwkaart met een hele mooie foto er op staat hier nog op de schouw en ik sta er regelmatig naar te kijken terwijl ik mijn gedachten dan hun gang laat gaan.
Meestal moet ik dan ook wat tranen wegpinken maar na zo'n moment ga ik weer over tot de orde van de dag.
Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Maar dan komt het 1e nadeel van nog tijd samen door kunnen brengen en je moet weer weg: Wat zeg je tegen pa?
Tot ziens? Doe kalm aan? Hou je haaks? Ik weet het nog steeds niet......
Verder dan "ik hou van je" ben ik niet gekomen maar was op zich niet verkeerd natuurlijk.
Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Alleen nog even 1 vraag in het algemeen:
Men spreekt over afscheid nemen maar wat is dat nou eigenlijk?
En voor wie doe je dat? Voor jezelf of voor die ander?
In mijn ogen is afscheid nemen niks anders dan (voor de laatste keer) gevoelens bevestigen.
Maar als je een heel open en eerlijke band hebt weet je dat toch van elkaar? Dan hoeft dat toch niet meer?
Helemaal mee eens.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Of er nou iemand door een ongeluk of een ziekte om het leven komt, er is tijd geweest om afscheid te nemen of niet, er zal altijd 1 overeenkomst zijn:
Goh, wat had ik die persoon graag nog eens gesproken.
Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...quote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
[..]
Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?
Ook als je bij hem zit maar er komt geen reactie ben je al afscheid aan het nemen, afscheid nemen doe je voor jezelf.
Nou hoop ik alleen dat je voor het ongeluk een goede band met je vader had en nu niet met onuitgesproken dingen zit.......want dan kan ik me voorstellen dat je liever een gesprek had gehad.
Klinkt misschien lullig maar is niet zo bedoeld, kan het op dit moment gewoon even niet goed omschrijven.
[..]_
Jah, kut he?quote:
Ik zal hem nooit vergeten, da's zeker.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]
Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.
Ik wil hem niet vergeten, ik wil aan hem denken, maar dan wil ik graag dat er op zo'n moment een glimlach bij komt kijken en er geen tranen of gevoel van wanhoop boven komt.
"Tot morgen" zat er voor mij niet in gezien de afstand, ik moest weer naar huis.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]
Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.
Ik heb de laatste avond ook nog gezegd dat ik hem graag zag, en daar ben ik ontzettend blij om.
[..]
Ik vond het heel fijn om het nog eens te benadrukken, icm die knuffel is dat iets wat ik nooit zal vergeten.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.
Ook al weet ik dat hij het wist, ook ik heb bij mijn laatste bezoek gezegd dat ik hem graag zag. Maar moest ik het niet gedaan hebben, zou ik er nu spijt van hebben en mezelf afvragen of hij het echt wel wist.
Er is niks mis mee om dingen te zeggen die je al van elkaar weet, maar het hoeft inderdaad ook niet als je er geen behoefte aan hebt om het nog een keer expliciet te zeggen.
Ik had die behoefte wel, en ben erg blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen.
Ik mis het ook, maar ik weet ook dat hij trots zou zijn op zoals dingen nu gaan.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:
Helemaal mee eens.
Je mag nog honderduit praten met elkaar en uitgebreid afscheid nemen, het gevoel hebben dat je alles gezegd hebt wat er te zeggen viel.
En dan komt er een moment nadien, bv zoals bij jou het kopen van een huis, waarop je zo graag nog een keer met die persoon zou praten. Gewoon omdat je hem/haar erbij wilt op zulke momenten, enkel om trots te kunnen zijn of om raad te vragen.
Dat is ook iets dat ik nu heel erg mis.
Geloof me: Het soort afscheid is nooit de gewenste. Want je wil geen afscheid nemen.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 10:03 schreef StephenP het volgende:
[..]
Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...
Sindsdien heb ik iedere avond 'afscheid' van hem genomen, dit 2 weken lang, omdat hij misschien de dag erop er al niet meer kon zijn... Ik heb hem iedere dag zien verslechteren, zien vermageren, zijn verwondingen moeten aanschouwen. Qua uiterlijk was hij op de dag van zijn heengaan niet meer de papa die ik gekend had.
En je neemt afscheid op een bepaalde manier, maar ik vond dat afscheid nemen altijd zeer moeilijk omdat je niet wist of hij je kon horen en omdat hij niets terug kon zeggen. Dat was niet het soort afscheid dat ik van hem wou nemen...
Mensen krijgen toch al gauw een stempel. Ik begrijp wel wat je bedoelt.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:28 schreef formerjellybean het volgende:
Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.
Wat nou ? Dat is toch hardstikke mooi man!quote:Op maandag 11 januari 2010 18:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof
Och broer van vriend heeft een fles champagne opengetrokken (1 januari net na middernacht, dag dat het een jaar geleden was) en de kurk landde ergens waar we hem niet meer konden vinden.. De ikea bekers en de fles hebben we op het graf laten staan. Ik kijk nergens meer van opquote:Op dinsdag 12 januari 2010 18:44 schreef Jack. het volgende:
Dat is waar, maar het moet toch wel een raar beeld zijn zo'n volwassen kerel die op een kerkhof een sneeuwman staat te rollen...
Overigens was vandaag een kutdag.
Voor iedere persoon is het verwerkingsproces anders en je kan geen tijd plakken op het hele verwerkingsproces.quote:Op maandag 11 januari 2010 18:39 schreef Jack. het volgende:
Dat zou best kunnen, dat je in de laatste weken/dagen voor jezelf al je verdriet verwerkt maar dat zich dat op een andere manier uit. Mijn vader heeft ruim een maand in het ziekenhuis gelegen, maar vanaf dag 1 had ik het gevoel dat het afgelopen was, ook al werd dat door niemand gezegd. Het blijft dan nog altijd een schok eens het zover is, maar ik denk dat ik me er onbewust al op voorbereid had waardoor het minder hard aankwam dan wanneer het uit het niets zou gebeurd zijn.
Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof
Ja. soms heb ik dat gevoel nog steedsquote:Op dinsdag 12 januari 2010 19:43 schreef StephenP het volgende:
[..]
Ik heb eigenlijk nog een vraag aan alle anderen hier: in de eerste maanden na de dood van mijn vader (vooral na de begrafenis want dan val je in een 'zwart gat') stond ik vaak op met een ontzettend rot gevoel. Ik wou het liefst van al in bed blijven liggen, niets doen, niets zeggen, niemand zien, dat de dag gewoon snel voorbij zou zijn.
Nu bijna 2 jaar verder heb ik dat niet meer, dus ik denk dat ik in dat opzicht het al een beetje heb verwerkt, maar zijn er eigenlijk nog mensen die dit gevoel hebben of hebben gehad?
Ach zo hebben wij de dag voor de crematie, nog gezellig gegourmet met zen allen Inc mama, al lag die er maar stilletjes bij Was eigenlijk een heel geslaagde avond. Zal vast heel raar klinken, maar wij zagen gourmetten als iets leuks, hebben dat nog 1 x met mama gedaan toen ze amper een hapje door haar keel kreeg. En dat we het dus die avond ook deden was een soort afsluiter, alles was geregeld, we waren er klaar voor.quote:Op dinsdag 12 januari 2010 19:40 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Och broer van vriend heeft een fles champagne opengetrokken (1 januari net na middernacht, dag dat het een jaar geleden was) en de kurk landde ergens waar we hem niet meer konden vinden.. De ikea bekers en de fles hebben we op het graf laten staan. Ik kijk nergens meer van op
Sterkte verder..
Ik vind het wel mooi eigenlijk.quote:Op woensdag 13 januari 2010 11:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ach zo hebben wij de dag voor de crematie, nog gezellig gegourmet met zen allen Inc mama, al lag die er maar stilletjes bij Was eigenlijk een heel geslaagde avond. Zal vast heel raar klinken, maar wij zagen gourmetten als iets leuks, hebben dat nog 1 x met mama gedaan toen ze amper een hapje door haar keel kreeg. En dat we het dus die avond ook deden was een soort afsluiter, alles was geregeld, we waren er klaar voor.
quote:Op woensdag 13 januari 2010 11:29 schreef TJDoornbos het volgende:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
kut zeg.quote:Op woensdag 13 januari 2010 11:29 schreef TJDoornbos het volgende:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
heel veel sterktequote:Op woensdag 13 januari 2010 11:29 schreef TJDoornbos het volgende:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
sterkte voor de komende tijd gewenstquote:Op woensdag 13 januari 2010 11:29 schreef TJDoornbos het volgende:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
Dat maakt het misschien nu iets makkelijker, ja. Maak er voor zover mogelijk nog een leuke tijd van.quote:Op woensdag 13 januari 2010 12:07 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
jups maar weet je, vreesde er al voor dus klap komt niet keihard aan
dikke knuffelquote:Op woensdag 13 januari 2010 12:26 schreef CoolGuy het volgende:
Ik had dit topic niet moeten lezen nu. Gelukkig zit ik momenteel even alleen hier. Ik herken zo veel, en m'n vader is nog niet dood, maar het staat wel te gebeuren. Het doet veel pijn, en ik lees hier posts die een brok in mn keel veroorzaken omdat het zo overeenkomt met wat ik voel.
! Dat is de reden waarom we champagne dronken. Vriend en ik hadden de afspraak om in 2060 samen te sterven na een potje seks in een bubbelbad onder het genot van champagne en aardbeien.. Aardbeien waren nergens te vinden op oudjaarsdag maar champagne wel.. Ik vind dat juist mooie dingen om te doen. Gewoon omdat het helpt te verwerken.quote:Op woensdag 13 januari 2010 11:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ach zo hebben wij de dag voor de crematie, nog gezellig gegourmet met zen allen Inc mama, al lag die er maar stilletjes bij Was eigenlijk een heel geslaagde avond. Zal vast heel raar klinken, maar wij zagen gourmetten als iets leuks, hebben dat nog 1 x met mama gedaan toen ze amper een hapje door haar keel kreeg. En dat we het dus die avond ook deden was een soort afsluiter, alles was geregeld, we waren er klaar voor.
Dank je. Maar ik ben niet zo euh..ja..open, naar mensen die niet dicht bij me staan. Het kost me al wat moeite om over mijn gevoelens te praten naar mijn vriendin toe al gaat dat wel steeds beter. Ik doe dat wel, maar ik vind dat wel heel lastig, laat staan naar iemand die ik niet zo goed kenquote:Op woensdag 13 januari 2010 12:35 schreef Ladylike het volgende:
[..]
dikke knuffel
Mijn PM box staat altijd open, mocht je erover willen praten
Ik begrijp wat je zegt. Ik ben me daar ook van bewust. Echter, het is wel zo dat wij al in 2005 hebben gehoord dat hij ziek is, en niet meer zou genezen. Ik draag het dus al lange tijd met me mee. Ik heb fases waarin ik het heel zwaar heb. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het gewoon veel meer aanwezig is dan op andere momenten.quote:Op woensdag 13 januari 2010 14:09 schreef Jack. het volgende:
Coolguy:
Laat het verdriet niet overheersen (of doe iig een poging daartoe), daarvoor heb je nog ruim de tijd nadien. Probeer te focussen op de tijd die er nog is en dingen te doen/zeggen nu het nog kan. Wellicht dat je er nadien dan ook makkelijker doorheen komt.
Dit topic lezen hoeft niet slecht te zijn. Zo zie je alvast hoe anderen ermee omgaan en kan je al wat tips en ervaringen e.d. meekrijgen voor wanneer je er behoefte aan hebt.
Ik leef met je mee.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:28 schreef formerjellybean het volgende:
Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.
Ik vind het echt erg voor je..ik wens je heel veel sterkte.quote:Op zaterdag 16 januari 2010 01:42 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag ben ik er echt kapot van.. Alles herinnerend me aan me pa.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien.. kortom klote dag..
Sterkte jongen, soms heb je van die momenten.quote:Op zaterdag 16 januari 2010 01:42 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag ben ik er echt kapot van.. Alles herinnerend me aan me pa.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien.. kortom klote dag..
precies..mijn pa is ook al ruim 10jr overleden. Ik was vroeger ook altijd bang dat ik dingen zou vergeten van hoe hij was. (ik was heel jong toen hij dood ging..) maar nog steeds kan ik hem goed voor de geest halen. Als je van iemand houd, blijft dat altijd bij je.quote:Op zaterdag 16 januari 2010 12:40 schreef Nathan111 het volgende:
Veel sterkte ... Ik denk dat er op een rouwproces geen tijd staat. Maar als je het even niet meer ziet zitten allemaal, zonder je dan even af en denk aan hoe je pa zou willen dat je aan hem terugdenkt en hoe je verder zou gaan met je leven. Ook al zijn ze er niet meer (en denken veel mensen in je omgeving, uit het oog is uit het hart, na een paar maand mag die er wel over zijn ) In je hart en gedachten zal hij er altijd zijn. Als je hem niet kan zien voor je ogen, probeer het dan niet halstallig, het zal vanzelf komen dat je je hem weer volledig kan herinneren en zien zoals je hem kende toen hij nog leefde.
Zo is het voor mij ook, ik heb dat in een blog (nou ja, blog.. Ik schrijf voor mezelf en laat ze zelden aan anderen zien) eens beschreven als alsof een golf van pijn en verdriet ineens opkomt.quote:Op dinsdag 26 januari 2010 23:06 schreef krakkemieke het volgende:
Ik heb na jaren ook van die dagen. Vroeger had ik dan 'zomaar' een dip. Tegenwoordig kan ik het beter van te voren herkennen.
Het is voor mij waar wat je zegt Sjechov: Het verdriet wordt voor mij niet minder, maar wel minder schrijnend.
Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.quote:Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!
Hier staan vooral bij kindergrafjes heel veel spullen soms. En die blijven staan.quote:Op dinsdag 2 februari 2010 09:39 schreef Jack. het volgende:
[..]
Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.
Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.
Interessant topic. Ik ben zelf 15 jaar terug mijn moeder verloren (ben nu 23 jaar oud), maar ik heb inderdaad ook niets met een graf. Ik ga er één keer per jaar, op haar sterfdag, naar toe.quote:Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!
Ik ga er ook niet naartoe om eraan te denken, dat doe ik al elke dag vaak genoeg.quote:Op woensdag 3 februari 2010 18:45 schreef krakkemieke het volgende:
Hoi thettes!
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.
Niet dat dat in mijn geval zo is, maar je moet zoiets absoluut niet zien als verwaarlozing of zelfs een gebrek aan verdriet. Dat is inderdaad gewoon karakter en manier van verwerken.quote:Op donderdag 4 februari 2010 13:24 schreef Jack. het volgende:
[..]
Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).
Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?
Sterkte Cocktail!quote:Op woensdag 24 februari 2010 00:03 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wat is het hier lang stil geweest...
De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis
Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.
Ik kan me indenken dat die 2 beelden apart zijn. Ik had dat met mijn zus. Maar mijn stoere zus is dood en die is nergens meer. Ik denk dat je moet kiezen.quote:Op zondag 28 februari 2010 00:20 schreef kieskleurig het volgende:
Mijn opa is in febr 2009 overleden. De eerste persoon die echt dicht bij me stond en ik kwijt ben geraakt.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.
Wow... Sterktequote:Op woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Ik heb afgelopen november mijn moeder verloren aan borstkanker.
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..
Je hebt er naar toe kunnen werken, zo lang zelfs dat het een "last" werd denk ik. 7 jaar lang ben je er mee bezig en dat lijkt me behoorlijk zwaar eerlijk gezegd.quote:Op woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad
herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....quote:Op donderdag 4 februari 2010 08:56 schreef Lastpost het volgende:
Ik heb wel veel met de plek, maar ik denk dat het puur komt door de emotie die daar te plekke is geweest en het feit dat je toch weet dat degene waar je van houdt daar ligt.
Ze (M'n vorige vriendin) ligt zelf begraven in een andere stad, waar ze tevens woonde en ik voel me wel inmiddels heerlijk ontspannen als ik daar rondloop terwijl ik de eerste maanden steeds volschoot bij het zien van bepaalde dingen waar we zelf geregeld heen gingen, desondanks ga ik niet al te vaak naar haar graf toe, puur omdat ik me over het algemeen niet lekker voel als ik daar rondloop.
Soms ook weer wel, dan heb ik er gewoon een goed gevoel bij en dan ga ik even buurten, neem ik een bloemetje mee, zing ik wat en ouwehoer ik tegen d'r en ga ik daarna even richting het strand dat vrijwel om de hoek ligt (Den Haag) om even uit te waaien.
Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden en er zijn nu af en toe dagen bij dat ik me nog beroerder voel dan in het begin en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk.
M'n huidige vriendin heeft het dáar dan logischerwijs wel weer lastig mee en blijft toch altijd in d'r achterhoofd houden dat ik waarschijnlijk niet met haar zou zijn als ze nog leefde en dat kan ik ook moeilijk ontkennen want ik was nog nooit zó verliefd geweest (en gebleven haha) op iemand en dat ook nog eens wederzijds.
Al met al gaat het wel beter, maar er zijn zo van die dagen dat ik me echt kut voel, begin ik ineens te twijfelen aan m'n huidige relatie zonder dat er een aanleiding voor is, trek ik me terug of ga ik een stuk wandelen met de hond.
Aangezien ik normaliter altijd druk, opgewekt en hyper ben heeft ze het gelukkig vrij snel door als ik me even wat minder voel en inmiddels is een blik voldoende om door te hebben dat ik er even niet over wens te praten.
Ik heb de laatste paar jaar meerdere malen vroegtijdijg afscheid moeten nemen, ook van mijn vader nadat ik dacht het na verlies van vrienden wel gehad te hebben.quote:Op woensdag 3 maart 2010 04:38 schreef SeaOfLove het volgende:
en wat ik ook mis is om er met iemand over te kunnen praten. Iedere vriendin heeft alleen maar ex-en, niemand heeft een vriend waar de vorige partner van is overleden. Niet op deze leeftijd.
Excuus dat ik dit nu pas lees.quote:Op woensdag 3 maart 2010 04:32 schreef SeaOfLove het volgende:
[..]
herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....
Ik kan me dat wel voorstellen. Ik heb zelf de afgelopen 2 jaar moeten oppassen voor het niet op een voetstuk zetten van vriend. Toen hij net overleden was zei ik dat ik gedroomd had dat hij de ware was voor mij. Zijn broer zei toen 'ik hoop voor jou van niet, op je 33e moet je niet én gescheiden zijn én de ware op zo'n klote manier verliezen'.quote:Op woensdag 3 maart 2010 04:32 schreef SeaOfLove het volgende:
[..]
herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....
Sterkte SOL!quote:Op woensdag 3 maart 2010 20:07 schreef SeaOfLove het volgende:
miracle en natuurlijk lastpost, ik hoop vanavond even de rust te vinden om te reageren, lukt het me niet dan reageer ik later. zijn serieuze posts en daar wil ik echt even voor gaan zitten. ik doe internet via foon, echt heel praktisch is dat niet, dus forgive me van het ontbreken van hoofdletters en emoticons, dat zijn een hoop handelingen nl. en het gaat al niet zo vlot dus
Och het leven en je hoofd zitten soms raar in elkaar he......quote:Op woensdag 3 maart 2010 20:15 schreef SeaOfLove het volgende:
en dat te bedenken dat ik alleen maar even wilde lurken om een geheel andere reden
Da's mooi Stephen!quote:Op woensdag 3 maart 2010 20:18 schreef StephenP het volgende:
Vorige week was het exact 2 jaar geleden dat mijn vader het ongeluk had. Enkele dagen ervoor voelde ik me slecht, maar de dag zelf niet echt.
Net zoals vorig jaar een bloemetje gaan leggen op de plaats van het ongeluk en daarna samen gezellig iets gaan eten.
Ik merk wel dat het verdriet tijdens deze periode (er zit een maand tussen het ongeval en zijn overlijden) aanwezig is en ik vraag me af hoe de ik me zal voelen de dag dat hij 2 jaar geleden stierf, maar voorlopig probeer ik daar zo weinig mogelijk aan te denken.
Maarja, ondanks de slechte momenten zien ik de toekomst rooskleurig in
Heb het doorgegeven.quote:Op woensdag 3 maart 2010 20:54 schreef SeaOfLove het volgende:
oh, en lastpost, pm maar de naam van je huidige vriendin, of laat haar mij pm-en, wie weet dat we wat voor elkaar kunnen betekenen.
Wow! Een boek!quote:Op donderdag 4 maart 2010 08:34 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Heb het doorgegeven.
Gisteren uiteindelijk toch nog redelijk afgesloten, was al tamelijk moe (fysiek en mentaal) toen ik daar aankwam in Den Haag (woon zelf in R'dam) en voelde me tamelijk opgefokt sinds ergens in de middag, zal vast een combinatie zijn van woede, frustratie en emoties maar toen ik eenmaal bij haar begraafplaats aankwam was dat gevoel al snel weg, deed me goed om er te zijn en ik voelde me er ook op me gemak en dat is ook wel dagen anders geweest.
Kwam ook nog wat vriendinnen van haar tegen daar, maar echt veel zin om te praten had ik toen niet, ben uiteindelijk ook maar even in een bos in de buurt een rondje gaan lopen met de hond aangezien ik altijd tegen d'r sta te lullen, wat zing en dat soort ongein en dat voelt dan toch niet helemaal normaal als andere dat zien en horen.
Na afloop op Scheveningen nog even wat gedronken en de vis gedeeld met de hond en toen maar weer met de trein terug, wat lekker eten gehaald voor die avond en een toffe film, m'n huidige vriendin had de datum in kwestie niet door trouwens gisteren terwijl ze er vorig jaar de dagen ervoor al over begon, doet me gek genoeg goed dat soort details omdat het voor me gevoel betekend dat ze er niet meer dusdanig mee bezig is en zich meer richt op het nu en de toekomst.
Dit jaar komt er tevens een boek uit over de afgelopen periode, was niet bepaald mijn idee maar ik kwam gek genoeg op de begraafplaats zelf in contact met een uitgever, toen ik bij haar graf aan het schrijven was over de gevoelens en de emoties.
Heeft nogal wat gevolgen gehad, haar ouders die het niet zagen zitten en zelfs een rechtzaak wilde aanspannen voor een publicatieverbod maar uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen.
Dat schrijven heeft mij sowieso veel geholpen (denk ik) in het gehele proces, al kun je dat nooit met zekerheid stellen aangezien ik het alternatief niet geprobeerd heb.
Dat zal ik niet zo snel over mezelf zeggen, maar ik ben nogal iemand met een verhaal en blijkbaar vond ze dat dat verhaal verteld moest worden.quote:Op vrijdag 5 maart 2010 18:30 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Wow! Een boek!
Dan denk ik dat je echt wel iets te zeggen hebt, ze geven niet zomaar een boek uit.
En ik denk ook dat het je vast geholpen heeft om het op te schrijven. Ik kon het goed vertellen en had ook genoeg mensen die luisterden. Maar niet iedereen kan dat of kent zulke mensen.
Herkenbaarquote:Op donderdag 11 maart 2010 18:44 schreef Jack. het volgende:
Tijd gaat ontzettend snel, hier is het al 1 jaar en 2 maanden...
En nog steeds momenten dat je denkt om eens te bellen of op bezoek te gaan en dan plots besef van de harde realiteit dat je al zo lang alleen verder gaat.
Ik hoop dat ik er in slaag...quote:So tonight I'm gonna find a way to make it, without you.
Dankje voor je berichtje, Tammymara.quote:Op vrijdag 19 maart 2010 16:25 schreef Tammymara het volgende:
Lieve Quoi, jou stukje had het mijne kunnen zijn, Mijn oma was dan "pas"77 maar die lag er de laatste dagen wel hetzelfde bij.Dikke knuffel.Mijn oma kreeg ook niets meer, geen sonde, geen medicijnen meer, ze kon niet meer slikken, kon niets meer zelf.Wij hebben zeven keer of zo afscheid genomen. Elke keer gedacht "Nu kan het de laatste keer zijn"........Sterkte.
Sterkte Dzjenn!quote:Op zaterdag 20 maart 2010 18:30 schreef Dzjenn. het volgende:
Ik ben er (nog) niet aan toe mijn eigen verhaal hier te posten, maar lees wel mee en veel posts zijn erg herkenbaar. Dat geeft wel een zekere mate van troost.
Sterkte allemaal. Het is hard werken.
Mooi StephenP!quote:Op vrijdag 26 maart 2010 20:42 schreef StephenP het volgende:
vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden
en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:
mooi is dat het, iemand die je mist op een bepaalde manier terugzien in jezelfquote:Op vrijdag 26 maart 2010 20:42 schreef StephenP het volgende:
vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden
en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:
Lijkt me erg normaal. Je stond veel dichter bij je vader dan bij deze man die je uiteindelijk "maar" 5 jaar gekend hebt. Er is z'n aardige leeftijd, het feit dat je nog maar net afscheid hebt moeten nemen van je eigen vader, ... Dingen die gewoon meespelen en invloed hebben hoe je hiermee omgaat. Ik denk dat het in dit geval vooral belangrijk is dat je er bent voor je vriendin als ze daar nood aan heeft.quote:Op vrijdag 26 maart 2010 21:14 schreef Bill_E het volgende:
vandaag, bijna een half jaar na het overlijden van mijn vader ( zie OP van topic 1 ) de kist van de opa van mijn vriendin dicht gemaakt en morgen de crematie.. Het gekke is, dit doet me niets..
Hij is 86 geworden en had toch al de wens om te sterven.. Prima toch ? Ik heb vorige week vrijdag afscheid van hem genomen toen hij het laatste sacrament kreeg. Ik heb hem bedankt voor alles en een goede reis gewenst. En verteld dat hij het rustig aan moest doen. Hier heb ik weinig emotie over, ik kende de man dan ook nog maar 5 jaar maargoed.
Dit staat gewoon in zoon ander contrast dan me vader.
Morgen eens kijken of ik bij de crematie nog emotie's heb.
Verder sterkte aan iedereen hierboven, ik post niet veel maar lees alle verhalen!
Oh, een erehaag van motoren, dat is zo mooi! Zorg dat je een zakdoek bij de hand hebt Cocktail!quote:Op zaterdag 27 maart 2010 17:27 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nee, woensdag wordt hij begraven, en er komt een erehaag van motoren als hij binnen komt. De rit komt er zeer waarschijnlijk nog wel
Het was heel erg mooi, en emotioneel. Familie en vrienden waren erg blij met de opkomst van bijna 30 motorenquote:Op zondag 28 maart 2010 19:59 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Oh, een erehaag van motoren, dat is zo mooi! Zorg dat je een zakdoek bij de hand hebt Cocktail!
Of nu alvast kopen en een laag blanke lak erover doen?quote:Op woensdag 31 maart 2010 12:51 schreef Jack. het volgende:
Heb afgelopen weekend een paasboom gezet op het kerkhof.
Enkel wilden de geschilderde plastic paaseitjes niet echt meewerken toen het begon te regenen (wat een gore troep is dat zeg) De houten dingetjes houden het vooralsnog, op een paar uitzonderingen na, wel goed uit.
Dus volgend jaar maar een keer op zoek naar waterbestendig materiaal om erin te hangen
Hmmm, ik moet het even kwijt.quote:Op woensdag 31 maart 2010 14:19 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Het was heel erg mooi, en emotioneel. Familie en vrienden waren erg blij met de opkomst van bijna 30 motoren
Ach, er hangen genoeg van die houten spulletjes in, dus 't is niet dat hij kaal staat nu ofzoquote:Op donderdag 1 april 2010 17:41 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Of nu alvast kopen en een laag blanke lak erover doen?
Leuk dat je dat doet zo'n boom!
Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij omquote:Op zondag 4 april 2010 19:27 schreef Jack. het volgende:
Over twee weken is hij jarig, en ik de dag nadien jarig. Dat wordt alweer de 2de keer dat ik het zonder hem moet vieren
Vorig jaar heb ik me die 2 dagen ontzettend druk zitten maken omdat ik het maar niet kon vatten dat ik dat niet meer samen kon vieren...
Ik hoop dat ik het die dag ook druk genoeg zal hebben. Voor 's avonds heb ik iig wel al een etentje op restaurant vastgelegd met m'n buren. Zij hebben ongeveer dezelfde leeftijd als m'n overleden buurman, en ze weten heel goed hoe moeilijk het afgelopen jaar en het afscheid was/is voor mij. Dus is ook een beetje als dank naar hen toe, en ik heb de gezochte afleiding, dus perfecte planning zoquote:Op zondag 4 april 2010 19:29 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij om
Hulp is ook niet the magic word ofzo. Dat helpt enkel als je er zelf ook voor open staat, en er ook gebruik van wil maken. Ik heb er ook een tijd aan gedacht om een psycholoog ofzo te raadplegen omdat ik met mezelf geen blijf meer wist. Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik niet overtuigd was dat zo iemand mij op dat moment kon helpen, omdat ik er oa gewoon niet voor open stond. Ik ben nadien nog een eind dieper gezakt tot ik mezelf voor een keuze stelde, en op dat moment waren er mensen die me eruit gehaald hebben. Inmiddels enkele maanden verder, ben ik blij dat ik die evolutie heb doorgemaakt.quote:Op zondag 4 april 2010 19:30 schreef Say-Ahh het volgende:
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.
Dat ken ik wel, dat je bij bepaalde data een dip hebt. Ik vind dat na 8 jaar nog moeilijk. Het voordeel vind ik dat ik het nu herken. Vroeger dacht ik dat niet door de datum kwam.quote:Op woensdag 7 april 2010 20:02 schreef Jack. het volgende:
Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig
Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren
Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.quote:Op vrijdag 9 april 2010 00:42 schreef kwiwi het volgende:
even een tvp.
mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..
Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.quote:Op vrijdag 9 april 2010 08:57 schreef Quoi het volgende:
[..]
Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.
Zeg gewoon dat je hem zal missen mocht hij er plots niet meer zijn. Hij weet zelf ook wel waar hij voor staat, dus ik denk dat het voor hem niet overkomt alsof je definitief afscheid neemt ofzo. Nadien kan je nog altijd zeggen tot straks/morgen/overmorgen, daarmee laat je zien dat je hoopvol bent en dat hij er dan ook nog is. Toen ik afscheid heb genomen (definitief) zei ik ook tot morgen, terwijl ik heel goed wist dat het de laatste keer was dat ik hem zag.quote:Op vrijdag 9 april 2010 11:45 schreef kwiwi het volgende:
[..]
Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.
Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.quote:Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Natuurlijk valt het mij ook zwaar als er een dierbare overlijd, helemaal als het erg dichtbij komt.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.
Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.
Dat klote gevoel langzaamaan ombuigen naar een positief gevoel, dat gemis langzaamaan veranderen in leren verder gaan zonder, die voorstelling (angst) aanvaarden omdat je vroeg of laat toch alleen verder moet.quote:Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
Mmm ik weet niet.. ben sowieso niet zo van de emoties. Lekker nuchter alles beetje relativeren. Werkt het beste voor mij. voel ik me het beste bij.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Dat dus. Ik heb op een gegeven moment mezelf een schop onder mn kont gegeven omdat ik het idee kreeg dat ik erin begon te verdrinken. Maar vriendliefs broer zei een paar weken terug dat hij altijd vond dat ik zo sterk was. Ik denk dat hij dat vind omdat ik gewoon elke dag ging werken, maar dat was dan ook het enige wat ik deed. Zodra de deur achter me dichtviel stortte ik in elkaar.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Zou ik ook hebben, ik ben blij dat ik naar dat muurtje kan gaan, zorgen dat het er netjes uitziet met bloemen etc, wetende dat hij achter dat deurtje in een urne zit.quote:Op maandag 19 april 2010 14:57 schreef Tammymara het volgende:
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Zulke mensen hoef je ook niet langer aandacht te geven. Ze komen er vanzelf wel een keer achter dat de wereld helaas niet zo werkt als ze zelf getroffen worden door kanker.quote:Op maandag 19 april 2010 15:27 schreef bondiedann het volgende:
...
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Hoe is het nu met je opa? Vreselijk voor je vader, maar is er al nieuws of hij snel naar Nederland kan komen?quote:Op donderdag 15 april 2010 21:01 schreef kwiwi het volgende:
Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen
quote:Op woensdag 21 april 2010 08:45 schreef Jack. het volgende:
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Iedereen is anders, maar ik vind die dagen wel makkelijker dan het eerste jaar.quote:Op zaterdag 24 april 2010 10:21 schreef Jack. het volgende:
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Dat zou best goed kunnen dat je te weinig hebt gerouwd en dat dat er toch echt uit moet. Rouwen is een proces dat je kunt uitstellen, maar nooit overslaan. Maar goed dat weet je zelf denk ik ook best wel. Je kent jezelf denk ik het beste. Het is al goed dat je je van jezelf en je gedrag en gevoel bewust bent en er iets mee wilt.quote:Op zaterdag 24 april 2010 21:03 schreef Lastpost het volgende:
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Dit dus. Mensen die drama's maken van relatief kleine problemen (lekke fietsband ofzo), of hun kind heeft een gaatje, het kan me gewoon echt geen ruk schelen.quote:Op woensdag 28 april 2010 11:03 schreef Ravenous het volgende:
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Dankje, dit zijn wijze woordenquote:Op donderdag 29 april 2010 20:41 schreef krakkemieke het volgende:
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Ik herken inderdaad ook wat je schrijft Bill.. Ik denk dat dat bij het verwerken van je verlies hoort. Vannacht had ik toch een debiele droom zeg, mijn moeder kwam ik tegen, ik kon haar niet wijs maken dat ze dood was, het leek wel alsof ik gewoon terug in de tijd was met de wijsheid van nuquote:Op donderdag 29 april 2010 20:52 schreef Jack. het volgende:
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Dam, dat is erg heavy, sterkte man!quote:Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:
Goedemorgen allemaal,
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleefd!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.quote:Op donderdag 20 mei 2010 21:36 schreef straatmadelief het volgende:
Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.
Inderdaad.quote:Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Natuurlijk, 3 maart 2008.quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:11 schreef -Nienna- het volgende:
Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?
Mijn vader is ongeveer 3 maanden geleden overleden op dezelfde leeftijd. In tegenstelling tot jouw vader was de mijne wel ziek, maar het ging toch onverwacht snel.quote:Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....
Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.
Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Ik heb niet dat kleine dingen mij zwaar vallen zoals het weer, maar ik kan nu ook boos worden als ik iets laat vallen.quote:Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen.
een professional heeft voor mij ook niet echt geholpen. Ik kon er met mijn vrienden niet goed over praten omdat zij zich gewoon niet konden inleven in de situatie. En net zo min met mijn oom en tante (omdat de impact voor hun toch weer heel anders was....nog een gezinnetje en kinderen...en het gat was minder diep voor hun).quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:28 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.
Thanks voor de berichten. Je ziet toch wel dat het lezen van berichten die mensen hier posten dat er een soort van "click" is tussen de mensen omdat ze van zulke zwaren dingen hebben meegemaakt.quote:Op maandag 3 mei 2010 20:41 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Dam, dat is erg heavy, sterkte man!
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?
Lastpost, ik weet niet waar je gepraat hebt. Maar bv bij het RIAGG kan je altijd om een ander vragen, als het met de eerste niet klikt. Dat zeggen ze meteen al.quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?quote:Op vrijdag 21 mei 2010 23:17 schreef Cocktailprikker het volgende:
Een hoop gebeurd hier intussen Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.
Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten
Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...
Bedtijd, morgen werken
Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.quote:Op zaterdag 22 mei 2010 19:54 schreef Nexie het volgende:
[..]
Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?
Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...quote:Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.
Misschien wel iets te hard jaquote:Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).
Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.quote:Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?
Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.quote:Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.
Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komenquote:Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".quote:Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.
Bij mij kwam juist de dip nadat het geregel allemaal voorbij was. Je word in die tijd geleefd (nu speelde het bij mij ook nog dat ik net afgestudeerd was en slecht aan een baan kon komen en daardoor bijna op straat ben beland (fijn zo die woningcorporaties)... maar dat terzijde. Nadat het geregel voorbij was heb ik een enorme periode gehad van feesten en leven met de dag. veel festivals / feesten. veel drank. maar juist in die periode sloeg bij mij de eenzaamheid toe.quote:Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
[..]
Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.
[..]
Dat geluk heb ik dan wel weer. Ik heb nog een (familie)foto van mijn moeder + familie waar wij nog niet wisten dat ze ziek was (ze wist het zelf vermoedelijk al wel). Ze staat er niet geweldig op (maar dat stond ze nooit op foto's ) toch ben ik erg dankbaar dat ik nog een foto heb. Heb er een in mijn beurs zitten en er staan er verschillende door het huisquote:Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen
[..]
Koester deze gelukkige momenten juist, en bedenk jezelf hoe je vader zou hebben gereageerd op de hele situatie. praat met hem in je gedachten (hoe maf het ook klinkt).quote:Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".
Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog
Dat is net een goeie houding volgens mij. Blij kunnen zijn om mooie momenten, en dan ook hem niet vergeten en beseffen dat hij het graag had meegemaakt zonder dramatisch te worden.quote:Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodigquote:Op woensdag 30 juni 2010 11:28 schreef shiftknop het volgende:
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken
Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
Hij is ondertussen 15kg afgevallen trouwensquote:Op woensdag 30 juni 2010 18:19 schreef Nexie het volgende:
[..]
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig
Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.
Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.
Hoe oud ben je, shiftknop?
Oei, dat is heftig ja.quote:Op maandag 12 juli 2010 19:44 schreef walk-man het volgende:
Hmm.
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
Bedankt v oor je reactie.quote:Op vrijdag 16 juli 2010 19:51 schreef Jack. het volgende:
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |