Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Fipo

Vandaag mn eerste verjaardag zonder mijn vader. Dat was wel even slikken hard janken vannacht. Vandaag valt het wel weer mee, want ik vier het niet.

Het eerste jaar zonder mama is begonnen... Alle eerste keren zonder komen er nu aan

Ook eventjes reageren hier. Net geregistreerd, maar lees al lang mee.

2,5 jaar geleden is mijn vader overleden op 56 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. In maart kreeg hij te horen dat hij "weke delen kanker" had en is uiteindelijk in juni gestorven. Hij kon echt niet meer, en was ontzettend moe en had zoveel pijn door alle tumoren overal. Hierdoor heeft hij voor euthanasie gekozen.
Ik was op de één of andere manier zo ontzettend trots op hem dat hij dit aandurfde! Zelf het laatste glas leeggedronken, zelf bewust de keuze gemaakt, alles.
Ik was toen net 18 jaar, maar ben wel ontzettend blij dat ik hem nog 18 jaar bij me heb mogen hebben.
Mis hem natuurlijk nog elke dag, maar ben wel nog steeds ontzettend trots.

Morgen (2 januari) ga ik een tattoo laten zetten met het sterrenbeeld van hem. Ik kijk er echt ontzettend naar uit, en dat zal ook zeker meewerken aan de verwerking

Sterkte voor alle mensen die 'de eerste keer' gaan beleven.

Welkom Mfox!
Na de dood van mijn zus werd de tattoo die ik al had, ook iets voor haar. Ik wil ook een tattoo laten zetten voor m'n vader, maar ik weet niet precies hoe het eruit moet zien.
Ik wens je een mooie dag morgen!

Mfox: dat is mooi, en ik denk ook wel dat het je zal helpen. Op moeilijke momenten kan je er dan naar kijken en dan is hij toch weer bij je. Zo heb ik een halsketting met een hanger van zijn (en ook mijn) sterrenbeeld, er hangt ook een steentje aan dat bepaalde krachten zou moeten hebben en een hangertje van een beschermheilige. Het is de ketting die hij jaren lang zelf droeg en die draag ik nu, op die manier draag ik hem ook overal mee met mij.

Ook ik heb de overgang overleefd. Ik heb er bewust niet al te veel bij willen stilstaan op oudjaarsavond zelf.
Ik ben bij hem langsgeweest op het kerkhof om een gelukkig nieuwjaar te wensen en alles verteld wat ik zo graag zou willen voor in het nieuwe jaar, en daarna heb ik me geconcentreerd op het gezelschap waarmee ik de overgang gevierd heb. En dat ging best wel goed (drank zal er ook wel voor iets tussenzitten).

Ergens voelt het ook wel bevrijdend om nu in een jaar te zitten waar hij geen actief deel meer van uitmaakt. Klinkt raar, maar het is alsof ik een stuk somberheid hebt achtergelaten in 2009 ofzo...

Gisteren was het dan de verplichte familiedag, en onderweg een stralende zon. Op restaurant kwam een nummer voorbij in de achtergrond muziek dat we ook in de afscheidsdienst hadden gestoken. Ik probeer die dingen nu te zien als zijn manier om een gelukkig nieuwjaar te wensen en dat voelt wel goed

Vriend is 2 jaar en 1 dag dood. Oudjaarsavond vorig jaar bij zn graf in Parijs doorgebracht, dit jaar wilde ik thuisblijven. Uiteindelijk belandde ik toch weer in Parijs, al ben ik deze keer met uitzicht op de Arc de Triomphe het nieuwe jaar ingegaan.
Twee jaar.. Het lijkt soms gisteren, ik heb met regelmaat nog die verbijstering van 'hij is er écht niet meer'. Maar ik weet dat het goed gaat komen met me, ooit.
Dat is al heel wat meer dan wat ik een jaar geleden voelde en al helemaal wat ik 2 jaar geleden voelde. Nieuwjaarsdag zal altijd wel een kutdag blijven..

Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?

Een huisdier zoals een kat of een hond

Ik heb vandaag de tattoo laten zetten. Ben er echt ontzettend bij mee en het resultaat is echt perfect! Ben ook ontzettend trots nu

Paar jaar terug een vriendin verloren, we waren beide veertien jaar. Heb maanden nachtmerries gehad, het beeld van haar in die kist bleef in m'n hoofd rondspoken. Denk niet meer elke dag aan haar, kan nu ook makkelijker over haar dood praten.

Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..

Pfff.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 02:10 schreef W1ckeDxt het volgende:
Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..

Pfff.

Veel sterkte, vooral donderdag!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 @ 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?

Een huisdier zoals een kat of een hond

Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:16 schreef MissBliss het volgende:

[..]

Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.

Bedankt !

Ik heb ook een overlijden meegemaakt een paar weken geleden maar het intresseerde me niet. Het was iemand in de familie die ik nauwelijks kende

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:43 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?

De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken

Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.

Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..

Ik denk dat je het wel anders ervaart als je weet dat het moment er aankomt, ooit, dan wanneer je volledig onverwachts iemand verliest.
Voor mij was het 2x onverwachts, al had ik achteraf gezien het wel kunnen verwachten.
Mijn vader heeft een hersenbloeding gekregen, en is uiteindelijk na een maand in het ziekenhuis en complicaties overleden op 53 jarige leeftijd (ik was toen 22, net afgestudeerd). Dat ben ik eigenlijk heel goed te boven gekomen. Ik ben helemaal in het begin wel wat verdwaald geweest, maar dat kwam meer omdat er een hoop dingen waren die hij altijd deed die nu op mijn schouders kwamen. Mijn band is nooit echt heel diep geweest met hem, maar het is wel iemand waar je al jaren mee samenleefde, dus dat komt ook wel aan.
Mijn buurman is geboren met een longafwijking, waardoor hij door de jaren heen snel last had van z'n longen, heeft ook 4x ofzo een zware longontsteking gehad. Op zich heeft hij er niet noemenswaardig veel last van gehad, hij heeft in z'n jonge jare nog vaak aan atlethiek gedaan enzo, dat hinderde hem niet. De laatste jaren zijn z'n longen meer en meer gaan aftakelen waardoor hij veel dingen moest laten, snel buiten adem was, en het laatste driekwart jaar van z'n leven met een zuurstof fles moest leven. Hij heeft er nooit om geklaagd en het leek alsof er niets veranderde, die zuurstof was gewoon iets dat er bijkwam maar er werd geen drama over gemaakt. Hij nam dat heel sportief op, al weet ik wel dat het hem pijn deed om te zien hoe hij achteruit ging, maar hij probeerde er altijd het beste van te maken, en dat leek hem ook telkens te lukken.
Begin 2009 werd hij dan weer een keer opgenomen in het ziekenhuis met longproblemen (de laatste 3-4 jaar lag hij elk jaar wel een keer in het ziekenhuis daardoor). Klaplong, en werd nog geopereerd maar dat is niet gelukt, en uiteindelijk is hij na 2 weken zieknhuis gestorven op 70 jarige leeftijd (ik was toen 26). Mijn band met hem was wel heel sterk, en heb het nooit willen inzien dat ook hij op een moment er niet meer zou zijn, waardoor het voor mij een grote klap was en is om te verwerken. Zijn verlies is ook de reden waarom ik een gigantisch slecht jaar achter de rug heb, en waarom ik hier geregeld een keer post.

In het begin leek ik er goed doorheen te komen, je bent druk bezig met voorbereidingen voor de afscheidsdienst en het regelen van allerlei zaken nadien. En dan komt het moment dat die dingen wegvallen dat iedereen z'n gewone gangetje weer oppikt en ik dus in een groot zwart gat ben gevallen.
En het is inderdaad zoals je beschrijft, dat je bij speciale datums/momenten telkens weer in dat gat valt, maar het wordt wel elke keer minder diep dat je valt. Dus ik reken erop dat er ooit een moment komt dat ik er niet meer inval en weer van die momenten kan genieten en ook aan hem denken zonder mezelf neerslachtig te voelen.

biw

Morgen is het weer 4 jaar geleden dat moeder overleden is.
Het blijft gewoon zo moeilijk..... iedere keer denk ik er meteen bij: jah en over 2 weken de verjaardag van haar eerste kleinkind dat ze nooit gezien heeft
pffff nu al geen zin in deze maand.

Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken

quote:

Op maandag 4 januari 2010 12:19 schreef Sjeen het volgende:
Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken

Jij ook een dikke kus

Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje

Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.

Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren

quote:

Op maandag 4 januari 2010 12:25 schreef Ladylike het volgende:

[..]

Jij ook een dikke kus

Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje

Mijn ene opa en oma zijn overleden voor ik er weet van had. Wij gingen altijd naar 'opa en oma's tuintje'.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 13:07 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken

Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.

Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..

Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?

quote:

Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef TJDoornbos het volgende:
Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.

Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren

Ik had ook wel eens die neiging. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik was niet boos hem, maar op de kanker.
En boosheid is ook een manier om verdriet te uiten.
Ik hoop dat je een andere manier kan vinden om met die boosheid om te gaan. Jij weet ook dat je pa er niks aan kan doen. En het zou jammer zijn als je je zelf later verwijten maakt.
Misschien kan je tegen hem zeggen dat je boos bent dat hij kanker heeft? Of kan je dat tegen andere mensen zeggen?

En een voor iedereen in het nieuwe jaar.

hij weet het wel hoor maar toch weet je..............voel me dr lullig over

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:50 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?

Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.

Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.

Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.

Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:54 schreef TJDoornbos het volgende:
hij weet het wel hoor maar toch weet je..............voel me dr lullig over

Ik kwam 1 keer per week bij mijn ouders eten en mijn pa wilde dan 'klagen',zoals hij het noemde. Dat betekende gewoon dat hij vertelde wat voor last hij had. Maar hij wilde dat niet steeds tegen mijn moeder zeggen, om haar niet steeds lastig te vallen.
Als ik boos op mijn pa zou zijn geweest, had ik er een grap van gemaakt. Zo van: en nu moet ik even klagen. Hij zou het gewaardeerd hebben. Hij voelde zich nutteloos en als hij mij zo zou kunnen helpen door te luisteren, zou hij dat fijn gevonden hebben.

Je moet je er niet lullig over voelen, het hoort bij het verdriet dat je nu al voelt.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:57 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.

Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.

Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande

Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:04 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.

dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:14 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.

Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....

tvp

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:28 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....

Ja ik heb een beroep en weet dat die artsen het niet bewust doen. Maar soms neemt onderzoek teveel tijd in beslag waar mensen slachtoffer van worden.

En ja de artsen die ik tot nu had zijn top pas 1 bokkelul gehad maargoed we dwalen beetje af. De vraag was gewoon kon de desbetreffende persoon gered worden ja of nee

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:48 schreef SteelDogg het volgende:
tvp

Hoi SteelDogg!

TJDoornbos, dat weten we niet.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.

Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15 ), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten..

Wat enorm lullig dan Miracle-Drug!
Is dat dan ook niet heel moeilijk voor zijn vader?

quote:

Op maandag 4 januari 2010 20:26 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15 ), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten..

Ow dan is het wel zo dat ze alles gedaan hebben idd. Hoe is zijn vader er aan toe?

Een lang verhaal is het, zoals altijd met dit soort dingen denk ik. Vriend en vader was altijd een beetje water en vuur, vriend vond dat zijn vader meer cardioloog dan vader was (ik was dat wel met hem eens, het leek wel zijn levensdoel om zoonlief gezond te maken al was dat eigenlijk onmogelijk). Hij bemoeide zich werkelijk overal mee.
Nadat vriend 4 dagen voor zn overlijden verteld was dat hij een 5e operatie nodig had om te overleven, weigerde hij. Vader besloot zich terug te trekken als cardioloog, zou zich nergens meer mee bemoeien. Zelfs niet in de keuze voor een nieuwe cardioloog en eventueel ander ziekenhuis. Hij smeekte hem gewoonweg..
Vriend besloot evengoed dat het genoeg geweest was (ik begreep hem wel, het was geen doen meer voor hem ). Zijn vader is goed in zn werk en is vrij bekend in die kringen. Hij is alles kwijt denk ik.. Naar mijn gevoel was vriend zijn 'levenswerk', zijn belangrijkste patient. Ik zie hem nog regelmatig, gek genoeg niet in Parijs de laatste paar keren dat ik er was. Hij komt vaak voor zn werk naar Amsterdam, dan spreken we nog weleens af.

Ik ben een dochter die haar zus verloor. Als mijn ouders er iets aan hadden kunnen doen, waren ze ook meer arts dan ouder geweest, denk ik.
Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?

quote:

Op maandag 4 januari 2010 21:43 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ben een dochter die haar zus verloor. Als mijn ouders er iets aan hadden kunnen doen, waren ze ook meer arts dan ouder geweest, denk ik.
Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?

Zoals ik zei, het is een ontzettend lang verhaal, er is een hoop gebeurd. Het is een Franse familie, 'zwijgen is het beste, wat er ook aan de hand is'. Ze hebben niet meer gesproken nee, niet hierover in ieder geval. Het was 'ik ga naar huis, ik bel nog wel'. Schoonpapa liet hem voor het eerst ietwat met rust. Ik weet wel hoe het komt dat hij eindelijk luisterde, dat had weinig met de beslissing van vriend te maken helaas (dat zeg ik, tis een lang verhaal Ik wil hier ook niet teveel neer zetten). Maar op 1 januari zouden ze elkaar weer zien, toen was het al te laat. Broer van vriend was het grotendeels met broertje eens overigens, al hield hij zich afzijdig.

Dat lijkt me moeilijk voor jou, dat er niet gepraat is.
Ik kan me aan 1 kant wel indenken dat je het beste wil voor je zoon. Ik heb ook wel eens gehoord dat artsen geen familie willen behandelen, juist omdat het familie is.
En als je zegt dat je schoonvader 'allles kwijt'is, is dat omdat hij je vriend niet kon redden?
Ik kan het verkeerd begrijpen.
Ik heb veel dingen verkeerd gedaan in mijn leven, maar ik heb geleerd om daarmee om te gaan.
Ik zou je schoonvader aanraden om te leren omgaan met het feit dat hij niet iedereen kan redden. Dat is beter voor hem en de familie en ook voor alle patienten die hij krijgt.

Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

sterkte

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

sterkte!

HIj zou vandaag 21 zijn geworden.

Gefeclitieerd kerel!

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.

Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.

Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...

Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.

Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.

Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.

Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.