Bevallingsverhalen deel 10

Buikpijn tot op heden onbekend. Spierpijn dachten ze.
Rob zei dat tijdens de persfase de prik uit stond. Ik weet het niet.

Gelezen Amaranta . Ik vind het mooi en ook heel bijzonder hoe je gewoon gezegd hebt dat je ermee ophield, met persen . En ook fijn om te lezen dat het goed was zo, dat alles op z'n plek viel tijdens het nagesprek met de vk. En dat alles goed was toen Fabian er was .

Ik ben ook zo blij met m'n manneke . Zo fijn dat hij er gewoon is nu, er bij is en erbij hoort .

Wat een vervelende dokter

Pff Amaranta, klinkt toch als een heftige bevalling Goed dat je je eigen gevoel gevolgd hebt mbt het persen! Wat jammer dat er geen foto's zijn van toen Fabian op je buik werd gelegd en de navelstreng werd doorgeknipt

Het-is-mij, ik heb net je verhaal gelezen. Wat onverwacht toch allemaal! En uiteindelijk inderdaad mét baby in de mc naar huis

quote:

Op woensdag 23 december 2009 11:55 schreef Groofsken het volgende:
De mijne

... en weg ...

Gemist

En hier is mijn bevallingsverhaal:

Vandaag is de dag.. DE dag dat ik uitgrekend ben.. Vandaag is het 30 december. Ondertussen ben je er al weer 13 dagen! Omdat ik rhesus-antagonisme heb vond de gynaecoloog het beter om me in te leiden met 37.6 weken. Dinsdag 15 december zouden heit en ik ons moeten melden bij de balie en zou het grote verhaal beginnen.

Dinsdag 15 december;
Die nacht konden we natuurlijk helemaal niet slapen, we waren beide super zenuwachtig! Us jonkje zou komen!
Maar we hebben toch nog wat geslapen en om 7.15 stonden we bepakt en bezakt bij de balie van de verloskamers. Ik werd aan de ctg gelegd en na 3 kwartier werd ik getoucheerd om te kijken hoever ik al was. Dat bleek nog geen halve centimeter te wezen en werd er een veter met Prostaglandinen ingebracht. Dat was erg pijnlijk. Om 10 uur werden heit en ik naar onze kamer op de kraamafdeling gebracht. Hier konden we zelf een bed kiezen want ik was de enige op de kamer. Om 12 uur weer aan de ctg, geen nieuws, niks te zien. Om 14.00 kreeg ik het eerste kramp gevoel en die werden rond 16.00 echt hevig, zo hevig dat ik ze al echt weg moest zuchten en puffen. Om 20.00 weer aan de ctg, dat kreng registreerde helemaal niks! Maar ik had toch echt pijn! Toen mocht de veter mocht er eindelijk uit. Wat had dat ding me zeer gedaan vanbinnen en van onderen. Het voelde helemaal beurs aan. Ik werd daarna weer getoucheerd, dat was nu helemaal pijnlijk. Ik verkrampte helemaal. Na een poosje wrotten is het toch gelukt. Het resultaat; een halve centimeter.. We waren dus niks opgeschoten.. Maar de krampen bleven toch stug doorgaan. Ik ben in bad gegaan om 21.30, het zakte iets af, maar kon ze niet goed opvangen. Na een kwartier er weer uitgegaan en terug naar de kamer. De krampen zakten nog meer af. Heit ging naar huis om 23.00, die was ook helemaal gesloopt. Morgen zou hij weer komen. 's avonds heb ik amper geslapen, die rot krampen bleven komen, maar ze zakten later toch echt wel af..

Woensdag 16 december;
Om half 8 lag ik weer aan de ctg, en na een half uur werd er weer een veter ingebracht. Deze werd wat netter weggestopt tussen de schaamlippen en ik voelde gelijk dat ik hier geen last van zou krijgen. Dat was echt erg fijn. Daarna lag ik nog 2 uur aan de ctg, want; 'ze waren me vergeten'.. Om half 11 de eerste krampen, gelijk krampen die ik weer weg moest puffen. De ctg van 12 uur registreerde eindelijk heuveltjes! Jeu! Er gebeurde iets! De rest van de dag was het behoorlijk pijnlijk en kwamen ze ook best regelmatig, zo'n 7 minuten zaten er tussen, ze waren alleen best kort. Zo'n 20 seconden maar.
20.00 uur. Moment van de waarheid: 1 hele centimeter, ik zat er terug op de kamer helemaal doorheen. Al die pijn voor niets? Flutweeen schenen dit te zijn. 'voorwerk' ook wel. Ondertussen bleven de krampen ook flink komen, ook nu zonder veter. Waar ze gister na de veter afzakten, werden ze nu nog heviger. Ik mocht om 22.00 in bad. Met bed en al werd ik naar de verlosafdeling gebracht, want het was te ver lopen. Daar in bad kon ik de weeën niet opvangen. Eruit en onder de douche dan maar, we moesten over de gang en dat lukte precies tussen 2 weeën door. Wat een hel. Onder de douche kon ik er ook niks mee. Snel haren en lichaam wassen en er gauw weer onderuit. Ik mocht op de verlosafdeling blijven en ik realiseerde me dat ik op de vlinderkamer lag! Dat was tof, maar die weeën niet. Heit ging maar naar huis, want we dachten dat het wel weer zou afzakken zoals de dag ervoor. Ik kon de weeën alleen op mijn linkerzij opvangen en ik vroeg om pijnstilling. Dat was goed en ik kreeg remifentanil. Ik moest wel aan de ctg zodat ze Us Jonkje in de gaten konden houden. Ik vond alles best, ik wilde alleen van die waardeloze pijn af. De pijn werd alleen niet minder, ik werd alleen wel lichter in mn hoofd. Dus tussen de weeen door kon ik wat soezen.

Donderdag 17 december;
Rond 02.00 vroeg ik de verloskundige om eens te kijken, want het voelde of mn onderbroek nat was. Ze zag niks maar wilde wel toucheren omdat ik nog zo'n pijn had. Dat vond ik ook prima, konden we weer zien dat het toch allemaal voor niks was.
Rond 03.00 ging ze toucheren en ze keek me even heel raar aan. 'raad eens' zei ze. Ik gokte iets van 2 cm want ik had toch immers alleen maar flutweeen? 'Je zit al op 6 centimeter dus volgens mij wordt het nu tijd om je vriend uit bed te bellen' Dus toch! Al die ellende had dus wel zin! Ik vond ze opslag minder heftig en ik belde heit ' Schat, je kan komen want we zijn al halverwege' Vervolgens kon heit eerst een half uur sneeuwscheppen, want inmiddels lag er al ruim 40 centimeter sneeuw! Toen heit eindelijk bij mij was zat ik al op 8 centimeter en werd het spannend. De vliezen werden gebroken en wat voelde dat heet! Gelukkig was het helder. Maar na een kwartiertje werd ik ineens erg moe en zakte alles af. Ik kreeg een nieuw infuus met wee-opwekkers en toen ging het weer beter. Ik moest op mn rug liggen en kon de weeën niet goed meer opvangen. Ik heb heits handen helemaal fijn geknepen, die deed op een gegeven moment tussen de weeën door zn ring af, want dat vond hij niet fijn meer. Toen kwam het 'ik moet poepen' gevoel en heit riep de verloskundige. Ze voelde maar het randje zat er nog. 'Zoveel mogelijk wegzuchten en als het echt niet lukt mag je meepersen' dat ging een paar weeën goed. Maar om een uur of 05.45 ging het echt niet meer. Het infuus werd hoger gezet, want er viel weer meer tijd tussen en ik moest mn benen beet pakken. En dan krijg je 'Bij een nieuwe wee mag je persen'.. Geen idee hoe ik dat moest doen, ik deed maar wat. Ze bracht 2 vingers naar binnen en zei, 'bij de volgende wee probeer je die 2 vingers weg te duwen' En dat deed ik. Dus zo moest dat dus.
Na een poos persen had ik niet het idee dat het opschoot. Maar ze riepen met zn tweeën dat ik het erg goed deed. En dat het hoofdje al flink zakte. Hoe meer het hoofdje naar beneden kwam hoe pijnlijker het was, en op een gegeven moment zei ze dat het hoofdje er al aan kwam! Ik geloofde er niks van en zei dat ook, 'voel maar' zei ze. Dus ik voelen en ik voelde allemaal gladde haartjes! Dat gaf nieuwe motivatie en greep mn benen beter naar me toe en perste nog een paar keer zo hard als ik kon. Ik voelde het hoofdje komen en het deed zo vreselijk zeer toen het stond! Ik heb echt heel hard gegild.. Toen moest ik flink zuchten (Navelstreng zat er om heen) en daarna nog een paar keer flink persen op een wee. En toen.. Toen kon ik zomaar ineens om 06.27 onze zoon aanpakken! Hij was er! Zo mooi en gaaf en compleet!
3460 gram en zo'n 54 centimeter lang. Onze mooie Rienk Bowe. Us Jonkje. Onze droom is uitgekomen.

De placenta volgde snel en ik ben helemaal niet uitgescheurd of ingeknipt. Ik had alleen wat 'schaafwonden'

[ Bericht 0% gewijzigd door Vlinder op 31-12-2009 09:50:15 ]

Mooi verhaal Vlindur! Wat een ontmoedigend begin zo zeg, pffrrtt. Maar een prachtig resultaat
Ik vind het zo leuk dat je van die Friese termen gebruikt in je verhaal

Wat een marathonbevalling, Vlindur! Kan me voorstellen dat de moed je halverwege wel behoorlijk in de schoenen is gezakt. Maar wat een goed einde! Mooi geschreven.

Mooi Vlindur!

Thnx

Ik heb ook nog ergens geroepen dat 'het helemaal niet past' maar ik weet niet meer wanneer En J. riep de hele tijd dat ik persen moest, want die wilde ik nog wel eens wegzuchten omdat het zo zeer deed Dat hielp gelukkig wel.

*ranzige details weer weg*

[ Bericht 16% gewijzigd door Vlinder op 31-12-2009 22:09:20 (Spoiler weer weggehaald) ]

Amaranta en Vlindur, wat een verhalen... Elk heel anders maar beiden heel mooi genoteerd. En delen zijn ook wel herkenbaar inmiddels (wie had dat gedacht...)

Hierbij dan ook mijn verhaal:
Ruud werkt vandaag thuis ivm de sneeuwval van de afgelopen dagen en rond half 6 besluiten we dat het mooi geweest is voor vandaag en gaan naar beneden. Ruud heeft een leuke nieuwe gadget en zit lekker op de bank te prutsen met zijn internet-konijn. Ik ga maar eens beginnen met het koken, lekker spinazie met een schnitzeltje. Ik heb de aardappels opstaan, de spinazie zit in de magnetron en ook de schnitzels liggen net in de pan als ik een vreemd gevoel heb. Voel ik nou wel of niet een plas aankomen? Ja, nee, nee echt niet… ja toch wel! *Plons(je)… Nou, lekker dan, op de valreep nog effe incontinent worden, daar zat ik niet op te wachten hoor. Dus naar de wc en daar lijkt het toch wel behoorlijk geplonst. Ik plas nog wat en vervolgens ga ik verder met koken maar het lijkt wel of ik maar blijf lekken… ik loop naar boven om uit het kraampakket een verband te halen en doe die in mijn onderbroek. Deels voor het gevoel, deels omdat langzaam de vraag boven komt of dit niet misschien gebroken vliezen zijn. Eenmaal weer in de keuken voel ik me gek… het blijft “lekken” dus geef ik bij Ruud aan dat ik het gevoel heb dat dit toch echt gebroken vliezen zijn maar dat ik verder niks voel of merk. Ik denk ondertussen ook aan het verhaal van een vriendin, die gewoon nog 2 dagen heeft rondgelopen met gebroken vliezen voor de bevalling daadwerkelijk begon. We besluiten even af te wachten, misschien kunnen we eerst rustig even het eten eten en dan wel verder kijken. Toch blijft het maar stromen en ik vind het toch wel een goed idee in elk geval even naar het ziekenhuis te bellen om te vragen wat handig is. Zij vinden dat we maar even langs moeten komen voor een ctg en een check, dus we zetten halen het eten van het fornuis en ruimen de boel een beetje aan kant. Vluchtkoffer achterin voor de zekerheid en op naar het ziekenhuis.

Om 18.57 uur wordt de ctg aangesloten en begint het wachten een beetje… Ruud zit rustig in een stoel naast me en ik ben wat lacherig om de situatie… daar zitten we dan?! Een half uur moet de boel geregistreerd worden volgens de verpleegster, maar na 20 minuten wordt de boel even gestopt, voor controle bij de arts-assistent die anders naar een bevalling moet en dan zouden we nog langer moeten wachten. Volgens de ctg is er inderdaad nog niet echt actie en de arts-assistent bevestigd dit (ik voel ook nog niks, dus snap dat ook wel). Ontsluiting is nog steeds een vingertop, maar de vliezen zijn inderdaad gebroken, dat is niet te ontkennen. We mogen weer gewoon naar huis met de afspraak om uiterlijk morgen om 15:30 uur terug te komen, want dan gaan ze toch echt beginnen met inleiden omdat ze niet gaan wachten ivm de gebroken vliezen en ontstekingsgevaar hierdoor. Mochten de weeën toch beginnen en regelmaat en lengte hebben dan mochten we gewoon bellen.

We gaan weer naar huis en proberen het avondeten nog een beetje op te leuken (wat niet echt lukt) en na het eten en nog wat tv kijken gaan we op tijd richting bed. Wellicht zet het straks toch door en dan zou het wel fijn zijn als we nog wat slaap kunnen pakken voor die tijd. Er is voetbal op tv en dat kijken we in bed… Tegen 11 uur krijg ik toch het idee dat er wel wat weeën bezig zijn en ik besluit te gaan timen via mijn iphone-appje (Labor Mate) en toch blijkt er al best wat regelmaat in te zitten en duren ze ook echt wel bijna een minuut meteen. Na anderhalf uur besluiten we toch het ziekenhuis te bellen en we mogen weer die kant op.

Inmiddels is het bijna 2 uur ’s nachts als we weer het ziekenhuis inlopen. Op weg ernaartoe en van parkeerplaats tot ingang komen er nog wat weeën langs zetten maar ik wil perse wel gewoon lopen (ik ga echt niet in die rolstoel). We komen weer op de verlosafdeling en mogen direct door naar een verloskamer (dezelfde als ik tijdens een van de voorlichtingsgesprekken heb gezien en zo mooi vond).
De ctg wordt weer aangesloten en voor mijn gevoel worden de weeën iets sterker. Toch lijkt dit op de ctg niet echt te zien te zijn… jammer, misschien vind ik het dan toch meer lijken dan het is (stel ik me een beetje aan dan?).

Om 2:50 uur mogen we een deurtje verder voor onderzoek, maar nog steeds niet meer dan dat kloterige vingertopje ontsluiting… dit schiet niet op kennelijk. Omdat de vlos het niet handig vind dat we nu naar huis gaan met het winterse weer en op dit tijdstip, krijgt Ruud een stretcher naast mijn bed en kunnen we nog wat slapen… althans dat is het idee, want slapen lukt me absoluut niet. De weeën worden krachtiger voor mijn gevoel en elke keer als ik wil gaan liggen komt er een nieuwe oprukken en ik kan ze beter aan als ik sta, dus weer bed uit. Dit herhaalt zich een hele tijd en als de verpleegster om 4.30 uur langskomt wordt ik weer aan de ctg gehangen om te zien wat er gebeurd. Deze blijkt de boel echter niet goed te registreren maar dat ligt aan mij omdat ik niet goed rechtop zit (vind je het gek?!, dat doet zeer!). Ze gaat weer weg en ik krijg steeds meer last van de weeën. Door de spanning en vermoeidheid begin ik te trillen en krijg mijn eigen lichaam ook niet meer onder controle waardoor ik zelfs begin te hyperventileren. Ruud belt de verpleegkundige weer terug en samen krijgen ze me weer wat rustiger.
Wanneer ze om 05:25 uur weer een onderzoekje doen en er blijkt inmiddels 4 centimeter ontsluiting te zijn… eindelijk waardering voor mijn werk! Er wordt nu ook een elektrode ingebracht om de boel van Frummel beter te kunnen registreren. De vlos en verpleging verdwijnen weer en we gaan verder in een poging de weeën die steeds heftiger worden op te vangen.

Om 06.15 wordt het allemaal nog heftiger en moet ik plassen dus wordt de po-stoel binnengereden en daar wordt ik opgekwakt. Tussen de weeën door plassen blijkt best goed te werken en zitten op de stoel kan ik ook de boel iets beter opvangen. Ik mag nog even blijven zitten en daarna weer het bed in. Ik geef aan dat ik nu echt wel flink pijn in mijn onderbuik heb en dat ik wat misselijk wordt. Er wordt een bakje klaargezet. Deze wordt 20 minuten later gevuld als ik moet overgeven… de pijn wordt nu echt flink. Om 6.55 uur nog een keer onderzoek en we blijken op 6 centimeter te zitten. Dat is dus inderdaad de 1 cm per uur die je hoort… Ergens in mijn hoofd bereken ik dat het dan nog even duurt, plus persen en zo, dan zou Frummel rond 12/13 uur er wel eens kunnen zijn. Echter nog zo lang met deze pijn zie ik ook niet echt zitten... Omdat het inmiddels wel een tijd heeft geduurd is een ruggenprik geen optie meer, maar Pethedine mag wel. Er gaat nog door mijn hoofd dat mijn moeder dit ook heeft gehad bij haar bevalling van mij, dus prima, doe mij maar die spuit! Ze geven nog aan dat dit de pijn niet wegneemt, maar wel minder heftig maakt, beter op te vangen. Klinkt goed! Zet nou maar…! Het duurt even voor het begint te werken en in die tijd merk ik ook echt dat er weinig pauze meer zit tussen de weeën wat het allemaal niet echt lekker maakt. Het duurt even voor de Pethedine begint te werken, maar dan heeft het ook zeker zijn effect. Ik moet plassen en wordt op een weer op de stoel geplempt en kijk Ruud echt te stoned aan… dit is fijn!

Toch blijven de weeën erg snel op elkaar volgen en merk ik dat ik bij elke wee ook heel erge plasdrang heb. Na een paar keer komt de verloskundige nog even langs en herkent deze plasdrang als persdrang. Ik begrijp het niet helemaal want dat zou toch als poepen moeten voelen, maar kennelijk telt dit ook. Ik moet proberen het zoveel mogelijk tegen te houden, maar dat wil niet elke keer heel erg lukken. Toch gaat het erg goed. Rond half 9 wordt er weer gevoelt en blijkt op een klein randje na de ontsluiting al volledig te zijn. Dat ging erg rap, maar da’s dan weer het voordeel van zo’n weeënstorm. Ik moet het nog even ophouden maar als het echt niet lukt mag ik op de piek van de weeën best al een beetje meedrukken. Ik probeer het toch zoveel mogelijk te laten (iets met uitscheuren en zo, wat ik toch graag tegen ga…). Op de pufclub hadden we 7 keer puffen geleerd en iets met Kortjakje, maar dat wil absoluut niet. De vlos komt binnen en leert me Tu-Tu-Tu-Tu-Tu… dat helpt, dat kan ik!

Om kwart over negen is het dan zover, iedereen gaat in gereedheid en ik mag dan toch echt beginnen aan het laatste stuk: Persen! Op het moment dat ik mijn voeten in de zij van de 2 verpleegsters plant en mijn benen wijd doe, krijg ik al te horen dat ze het hoofdje, vol met haartjes, al kunnen zien. Het volgende stuk vond ik heel raar… het leek heel kort te duren, en toch heel rustig te gaan. Elke perswee krijg ik er 3 of 4 keer persen uit, maar bij de laatste houd ik een beetje in, het doet best veel pijn. Dat het hoofdje staat doet wel wat zeer, maar het laatste stukje persen doet me meer zeer. Ik moet echt een psychologische grens voorbij bij de allerlaatste keer persen voor het hoofdje eruit komt. Damn, that hurts! Nog een laatste keer doordrukken en de kleine meid wordt op mijn buik/borst gelegd. Dat was het dan, in die ene seconde dat het duurt als ze uit mijn lijf glibbert en op mijn borst land is alle pijn verdwenen en verschijnt een groot geluk! Cliché maar oh zo waar…

Frummeltje is Minke geworden. Ze begint meteen te huilen en te pruttelen en met 2 man maken ze haar meteen goed droog en een beetje schoon. Er zit eigenlijk geen huidsmeer op haar, dus het is echt een kwestie van het bloed eraf vegen en drogen en daarna mogen we haar rustig gaan bekijken. Een mooie meid, bos vol donkere haartje op het koppie en meteen al lekker rustig. Ruud mocht natuurlijk als echt papa de navelstreng doorknippen en ondertussen werden er flink wat foto’s gemaakt door de stagiaire die (schijnbaar) bij de bevalling was. Ik kreeg ook meteen een spuit voor de naweeën maar die kwamen niet echt. We hebben het toen maar gewoon op eigen kracht en een beetje trekken gedaan en daarmee werd ongeveer, een 20 minuten na Minke, ook de placenta geboren. Als laatste “toetje” nog even gehecht, gelukkig niet alle kanten op uitgescheurd, maar wat haarscheurtjes die toch nog een paar hechtinkjes konden gebruiken (AU!).

Minke wordt veel later nog even echt schoongeboend, gewogen, gemeten en lekker aangekleed en dan is het echt achter de rug. We zijn ouders geworden en de bevalling is voorbij.

Mooi

En het is fijn he, als de hel van pijn eindelijk achter de rug is en het mooie wonder eindelijk op de buik ligt

Vlindur wat mooi met die Friese woorden erin

Lijnloos jouw verhaal is ook heel mooi en ik vind Minke zo'n superlieve naam

meiden, wat een verhalen! wat hebben jullie het goed gedaan!!!

Vlindur, ik vind het echt rot dat je zo'n vervelende start hebt gehad, vooral die 1e veter. Je hebt het echt mooi opgeschreven.

Lijnloos, jouw verhaal is ook echt mooi geschreven, heeft ook nog lang geduurd zeg.

Maar allebei rijkelijk beloond nietwaar?

Ooh wat is er weer veel bij te lezen zie ik nu ik mn verhaal kopieer! Ik ga zo eens even bijlezen


Tijden heb ik uit mijn bevallingsverslag van de vk, ik had echt totaal geen tijdsbesef meer
41+4
donderdagochtend 10 december 05.00 word ik wakker en ga naar de wc, daar verlies ik een heleboel slijm.Zou het...?! Ik kruip weer in bed en zeg tegen mijn man dat ik denk dat het een beginnetje is.Ik trek serieus net het dekbed over me heen als de eerste wee zich aandient, geen twijfel, dit zijn echte weeen!
Ze zijn meteen heftig en pijnlijk, wegzuchten lukt me wel maar ze komen al wel erg vaak.
6.30 weeen om de 2-3 minuten mijn man belt de vk, die rond 8.45 met een student langskomt, de student zal mijn bevalling gaan leiden met op de achtergrond de vk om in te grijpen.
Er wordt al 5 cm ontsluiting gemeten! de dames lopen net de slaapkamer uit om dit op te gaan schrijven, als bij ons in de slaapkamer het bed volledig in elkaar zakt! met mij er dus nog in... ik maak een klap naar beneden (bed met klossen...) en wordt snel door 3 man het bed uitgehezen en de matras wordt op de grond in de woonkamer bij de kerstboom gelegd.
10.35 2e bezoek vk’s, weeen worden heftiger, ik probeer ze op mn zij op te vangen en klamp me steeds als er eentje opkomt helemaal vast aan de box in de woonkamer. Niemand moet aan me zitten of veel aan me vragen, ben helemaal in mezelf gekeerd
Daarna heb ik 2/3 uur op de wc gezeten in het donker, die houding is prettig! Ik hang in het donker tegen de koude wandtegels aan.
Mijn moeder en zusje zijn er ook, houden zich op de achtergrond bezig met de huisdieren in een ander kamertje, ik wil graag dat mijn moeder er op het laatst bij is.
14.00 voelt de student-vk van binnen, spontaan breken tijdens dit gebeuren de vliezen. Ze denkt dat de baby in hert vruchtwater heeft gepoept, we staan letterlijk al met onze jassen aan om naar ziekenhuis te gaan, als de vk arriveert en denkt dat de student het niet goed gezien heeft, jassen weer uit dus!
15.00 nog een randje om weg te zuchten.. pff irritant!
15.35 ik mag persen, voledige ontsluiting, heerlijk nu echt het idee dat ik goed wat aan die weeenpijn kan doen
16.00 persen lukt niet goed liggend, ik word op de baarkruk gezet. Wat een verademing! Mijn man zit achter me en ik grijp bij persdrang steeds zn been. Zittend is veel beter te voelen hoe ik persen moet!. vk pakt een spiegel en legt die onder de baarkruk. “Ik hoef het echt NIET te zien hoor’’ zeg ik. ‘‘Maar ik wel!’’ zegt de vk
16.40 hoofdje is te zien! Het eerste wat ik uitroep in zo’n beetje uren is ‘‘heeft hij haartjes??” Ja, dat had hij!
Tijd om het echt zeer te doen vinden was er niet, zuchten nu! hoor ik, ik zucht en floep, 16.44 daar werd onze zoon al geboren. Heel snel, (voor mijn ‘‘onderkant’’ iets TE snel bleek dus).
Wolf werd op mij gelegd. En daar was ook meteen mijn moeder gevoel, MIJN kind, wauw! en ik keek meteen en zag dat het echt een jongetje was.
Student bleek dus zeker wel goed gezien te hebben dat hij in het vruchtwater gepoept had (ben ik effe blij dat ik gewoon lekker wel thuis bevallen ben wat ik zo graag wou!)
Mijn moeder stond net even buiten op de gallerij, dus was te laat om hem geboren zien worden.
terwijl hij gecontroleerd werd, werd ik op matras gelegd en bleek ik een totaalruptuur te hebben. Een spiertje van achteren is ingescheurd.

Toch naar het ziekenhuis dus.. we wilden met auto’s gaan maar bij het opstaan werd ik helemaal niet goed, dus met de ambulance gebracht.
Daar aangekomen duurde het allemaal lang, gyn kreeg spoedgeval tussendoor. Uiteindelijk toen ernaar gekeken werd stonden er 6! mensen te kijken, het interesseerde me echt totaal geen hol meer, ik had tenslotte een zoon, een baby! Die gelukkig al lekker thuis geboren was.
Ik bleek op de OK te moeten worden gehecht,. gelukkig onder algehele narcose!!! Man wat ben ik blij dat ik totaal niks gemerkt heb.
1 nachtje moeten blijven,ik heb alleen maar vertederd naar Wolf zitten kijken. en volgende morgen kon het echte genieten helemaal gaan beginnen

Door het bed gezakt? Maar wat een mooi verhaal, Poppejans! Heftig maar goed, in lekenogen dan. Hoe vond je het zelf? En hoe is het met je herstel?

quote:

Op vrijdag 1 januari 2010 11:53 schreef Cantare het volgende:
Door het bed gezakt? Maar wat een mooi verhaal, Poppejans! Heftig maar goed, in lekenogen dan. Hoe vond je het zelf? En hoe is het met je herstel?

Ja, erg he dat bedverhaal, we hadden iig wel wat spectculairs te vertellen
Hij is voor de kerstboom geboren, bijna kinneke Jezus

Ik vond het heftig, maar goed te doen. Ik had me de pijn echt veel erger voorgesteld, gewoon omdat ik niet wist wat me te wachten zou staan denk ik.
De nasleep was een beetje jammer, van ziekenhuis enzo, maar de bevalling op zich zou ik zo weer willen hebben bij ooit een tweede.
''noooit meer'' heb ik iig nooit gedacht.
Het bloeden is vrijwel verdwenen nu, en de hechtingen voel ik wel, maar is wel goed te doen met lopen, soms beetje vervelend nog met zitten op een bepaalde manier.
Eind januari moet ik nog 1x op nacontrole ervoor

Poppejans, wat een verhaal!

Oh Vlindur, wat heftig! Wat k.. dat toen het hoofdje stond, het zo verschrikkelijk zeer deed, en beetje eng wel dat de navelstreng om hem heen zat!
Echt prachtig omschreven bevallingsverhaal

Jeetje Amaranta,. wat een verhaal joh! Wat krachtig en blijk van je doorzettingsvermogen dat je gewoon echt gestopt bent met persen en hebt vertrouwd op je gevoel.
Pff wat heftig zeg

Inca, het bed! Echt mijn grootste angst, dat je op klossen en al doorzakt! Wat was de reden?
Fijn dat je naar wens thuis bent bevallen, als ik het zo lees lijkt een baarkruk me super zinvol.
En die student vk was dus unne goeie!

Als ik die verhalen hier lees, dan word ik helemaal warm van binnen.
Over een paar weken mag ik ook...

quote:

Op vrijdag 1 januari 2010 14:17 schreef amaranta het volgende:
Inca, het bed! Echt mijn grootste angst, dat je op klossen en al doorzakt! Wat was de reden?
Fijn dat je naar wens thuis bent bevallen, als ik het zo lees lijkt een baarkruk me super zinvol.
En die student vk was dus unne goeie!

Er miste blijkbaar een ''draag''lat/stuk, waardoor de lattenbodems helemaal uitelkaar vielen, alle latjes vielen eruit .Gelukkig was het wel weer te maken