Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie

24-03-2011

Zwarte gaten worden tegengewerkt door magnetische velden



De Europese gammasatelliet Integral heeft extreem hete materie waargenomen die op het punt staat om in een zwart gat te verdwijnen. Of toch niet? De waarnemingen laten de mogelijkheid open dat een deel van de materie nog kan ontsnappen.

Bij een zwart gat kun je maar beter niet in de buurt komen. Op enkele honderden kilometers van zijn 'oppervlak' kolkt de ruimte van de energierijke deeltjes en straling. Normaal gesproken zijn die deeltjes slechts een duizendste seconde van hun noodlottige einde verwijderd. Maar voor sommige van hen bestaat hoop.

Dat blijkt uit de eigenschappen van gammastraling die afkomstig is van het object Cygnus X-1 - een zwart gat dat samen met een reuzenster een bizarre dubbelster vormt. De metingen van Integral, die verspreid over zeven jaar hebben plaatsgevonden, laten zien dat de omgeving van dat zwarte gat één grote kluwen van magnetische veldlijnen is. En op sommige plaatsen is het magnetische veld zó sterk dat ze de deeltjes uit de zwaartekrachtsgreep van het zwarte gat kunnen losrukken en terug de ruimte schieten.

Hoe dat wegschieten precies in zijn werk gaat, is overigens nog onduidelijk. Mogelijk dat de Integral-metingen meer duidelijkheid over dit proces kunnen geven.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

08-04-2011

Versmeltende zwarte gaten verorberen elke tien jaar een ster



Wanneer twee sterrenstelsels met elkaar in botsing komen en versmelten, zullen ook de superzware zwarte gaten in hun kernen uiteindelijk met elkaar fuseren. Theoretici van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics hebben berekend dat zo'n versmolten superzwaar monster misschien wel eens per decennium een ster kan verzwelgen.

Bij het samensmelten van de zwarte gaten worden gravitatiegolven uitgezonden - rimpelingen in de ruimtetijd die zich met de lichtsnelheid voortplanten - en uit de berekeningen volgt dat die emissie vooral in één richting plaatsvindt. Het gevolg is dat het versmolten superzware zwarte gat een reactiekracht ondervindt, en uit zijn centrale positie wordt weggestoten. Het zwarte gat komt dan in dichtbevolkte delen van het sterrenstelsel terecht die aanvankelijk geen hinder ondervonden.

Verorberde sterren kunnen vlak voordat ze opgegeten worden zo extreem heet worden dat ze evenveel energie uitstralen als een supernova-explosie, aldus theoretici Nick Stone en Avi Loeb, die hun resultaten publiceerden in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society . Met toekomstige detectoren moet het ook mogelijk zijn om de gravitatiegolven op te vangen die geproduceerd worden bij het versmelten van de superzware zwarte gaten en bij het opschrooken van sterren.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

15-06-2011

Vroegste zwarte gaten ontdekt



Een internationaal team van astronomen heeft de vroegste zwarte gaten ontdekt die ooit zijn waargenomen (Nature, 16 juni). De superzware objecten gaan schuil in de kernen van verre sterrenstelsels. Uit nadere analyse blijkt dat de groei van deze zwarte gaten gelijk op gaat met de ontwikkeling van de sterrenstelsels waar ze deel van uitmaken. Het is voor het eerst dat dit nauwe verband, dat eerder al bij nabijere stelsels was waargenomen, ook bij zulke verre, jonge stelsels is gemeten.

De superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels zijn alleen waarneembaar als zij bezig zijn om materie uit hun omgeving op te slokken. Bij dat proces wordt deze materie dermate heet, dat zij röntgenstraling gaat uitzenden.

De nu ontdekte zwarte gaten zijn ontdekt in zwakke sterrenstelsels die eerder met de Hubble-ruimtetelescoop waren vastgelegd. Door een vijftigtal opnamen van de röntgensatelliet Chandra digitaal bij elkaar op te tellen, konden hun superzware zwarte gaten zichtbaar worden gemaakt. Chandra registreerde daarbij alleen de meest energierijke röntgenstraling, wat erop duidt dat de omgeving van de zwarte gaten rijk is aan gas en stof. Dat verklaart waarom het zoveel moeite kost om deze objecten te kunnen zien.

De verste sterrenstelsels waarbij nu superzware zwarte gaten zijn waargenomen, bevinden zich op 13 miljard lichtjaar van de aarde. Dat betekent dat ze al bestonden toen het heelal nog maar 700 miljoen jaar oud was. Volgens de astronomen betekent dit dat deze objecten ofwel bij hun ontstaan al groot en zwaar waren of een zeer snelle groei hebben doorgemaakt.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

16-06-2011

Zwart gat at ster op



De heldere uitbarsting van gammastraling die op 28 maart van dit jaar door de satelliet Swift werd opgemerkt, was wellicht de 'doodskreet' van een ster die door een superzwaar zwart gat werd verzwolgen. Tot deze conclusie komen astronomen die de resultaten van hun onderzoek van de gammaflits vrijdag in Science publiceren.

Normale gammaflitsen ontstaan als een zeer zware ster aan het eind van zijn leven op explosieve wijze afsluit. Doorgaans duurt zo'n flits, inclusief nasleep, hooguit een paar uur, maar die van 28 maart hield weken aan en bleek zich af te spelen in de kern van een sterrenstelsel op vier miljard lichtjaar van de aarde. Omdat de meeste, zo niet alle sterrenstelsels een superzwaar zwart gat in hun kern hebben, ontstond direct al het vermoeden dat de bron van de gammastraling dáár gezocht moest worden.

De meest plausibele verklaring is dat een ster door het zwarte gat aan flarden is getrokken. De stermaterie kolkt dan nog een tijd rond het zwarte gat voordat zij daarin verdwijnt, ongeveer zoals water rond het afvoerputje van een gootsteen. Volgens de astronomen is het heel bijzonder dat we getuige kunnen zijn van het einde van deze verre ster. De waargenomen röntgen- en gammastraling is namelijk voor een belangrijk deel afkomstig van twee straalstromen of jets van energierijke deeltjes die langs de rotatie-as van het zwarte gat de ruimte in worden geblazen voordat het zwarte gat de kans krijgt ze op te slokken. Het is niet meer dan toeval dat een van die jets in de richting van de aarde wijst.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

13-07-2011

Zwarte gaten worden niet gevoed door galactische botsingen



Nieuw onderzoek, gebaseerd op gegevens van de Europese Very Large Telescope en XMM-Newton röntgensatelliet, heeft een verrassende conclusie opgeleverd. De meeste kolossale zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels zijn de afgelopen 11 miljard jaar niet geactiveerd door het samengaan van sterrenstelsels, zoals tot nu toe werd gedacht.

In het hart van de meeste, zo niet alle, grote sterrenstelsels schuilt een superzwaar zwart gat van miljoenen, soms zelfs miljarden zonsmassa's. In veel stelsels, waaronder ook ons eigen Melkwegstelsel, houdt dit centrale zwarte gat zich rustig. Maar in sommige stelsels, met name vroeg in de geschiedenis van ons heelal, doet het centrale monster zich te goed aan materiaal dat intense straling afgeeft terwijl het in het zwarte gat valt.

Een van de onopgeloste raadsels is waar het materiaal dat een slapend zwart gat activeert, en hevige uitbarstingen in de kern van zijn sterrenstelsel veroorzaakt, vandaan komt. Tot nu toe dachten veel astronomen dat de meeste van deze zogeheten actieve kernen op gang zijn gekomen door het samengaan van sterrenstelsels die elkaar dicht waren genaderd. Door zo'n fusie zou de aanwezige materie zodanig in beroering komen, dat er een toevoer van verse brandstof naar het centrale zwarte gat ontstaat. Maar zo simpel is het niet.

Een team van Europese astronomen heeft ontdekt dat actieve kernen doorgaans te vinden zijn in grote, zware sterrenstelsels die veel donkere materie bevatten. Dat is in strijd met wat theoretisch werd verwacht - als de meeste actieve kernen het gevolg zouden zijn van botsingen en samensmeltingen van sterrenstelsels, zouden ze vooral te vinden moeten zijn in sterrenstelsels van gemiddelde massa (ongeveer een biljoen zonsmassa's). Het team stelde echter vast dat de meeste actieve kernen deel uitmaken van stelsels die ongeveer twintig keer zo zwaar zijn als de waarde die door de samensmeltingstheorie wordt voorspeld.

Dat wijst erop dat actieve zwarte gaten vooral worden gevoed door processen binnen hun sterrenstelsel, zoals schijfinstabiliteiten en stellaire geboortegolven, en niet door galactische botsingen.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

27-07-2011

Gasstroom naar zwart gat waargenomen



Met de Amerikaanse röntgensatelliet Chandra is voor het eerst duidelijk in beeld gebracht hoe heet gas naar een zwart gat toe stroomt. Het onderzochte zwarte gat bevindt zich in het centrum van het grote sterrenstelsel NGC 3115, op ongeveer 32 miljoen lichtjaar van de aarde.

Gas dat naar een zwart gat toe stroomt wordt samengedrukt en daardoor heet. De onderzoekers hebben vastgesteld dat de stijging van de temperatuur van het gas rond het zwarte gat in NGC 3115 op ongeveer 700 lichtjaar van het centrum begint. Daaruit kan worden afgeleid dat het zwarte gat ongeveer twee miljard keer zo zwaar is als de zon, waarmee dit het meest nabije zwarte gat van die omvang is.

Uit de eigenschappen van het waargenomen gas blijkt dat het naar het zwarte gat toe stroomt. Merkwaardig is wel dat er vrij weinig röntgenstraling uit de omgeving van het superzware zwarte gat komt, terwijl de gasaanvoer aanzienlijk is (ongeveer twee zonsmassa's per eeuw). Of dat betekent dat niet al het gas dat naar het zwarte gat toe stroomt ook daarin eindigt, is nog onduidelijk.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

11-08-2011

Lekt er toch informatie uit zwarte gaten?



Volgens twee natuurkundigen van de Universiteit van York zijn zwarte gaten nét iets minder zwart dan gedacht. In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, zou er volgens Samuel Braunstein en Manas Patra toch informatie uit een zwart gat kunnen ontsnappen.

In een artikel in Physical Review Letters zetten de twee natuurkundigen hun ideeën uiteen, met de kanttekening dat er nog veel onzekerheid bestaat over de interpretatie van de theoretische resultaten. Het werk van Braunstein en Patra doet vermoeden dat ruimte, tijd en zelfs zwaartekracht geen fundamentele eigenschappen van de natuur zijn, maar zogeheten 'emergente' eigenschappen, die zich pas op basis van onderliggende verschijnselen en processen beginnen te manifesteren.
Kwantuminformatietheorie zou de beste kandidaat zijn voor een emergente theorie van de zwaartekracht, aldus de twee wetenschappers.

Eerder kwam ook de Amsterdamse hoogleraar en Spinozaprijswinnaar Erik Verlinde al met de suggestie dat zwaartekracht een emergente eigenschap van de natuur is.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

Dat zal waarschijnlijk dit artikel zijn

Ik post hier voor het eerst. Ik heb geen idee of dit al eerder genoemd is.
Maar ze zeggen toch altijd dat licht niet kan ontsnappen uit een zwart gat?
Dus dat zou betekenen dat op het moment net voordat dat een zwart gat ontstaat licht zich heel langzaam voortbeweegt? en kunnen we dat licht niet ergens waarnemen?

Ik ben hier wel echt een noob in dus waarschijnlijk heb ik het helemaal fout. Maar zou t wel leuk vinden als iemand mij dat kan uitleggen

quote:

Op zondag 14 augustus 2011 19:29 schreef hmkay het volgende:
Ik post hier voor het eerst. Ik heb geen idee of dit al eerder genoemd is.
Maar ze zeggen toch altijd dat licht niet kan ontsnappen uit een zwart gat?
Dus dat zou betekenen dat op het moment net voordat dat een zwart gat ontstaat licht zich heel langzaam voortbeweegt? en kunnen we dat licht niet ergens waarnemen?

Ik ben hier wel echt een noob in dus waarschijnlijk heb ik het helemaal fout. Maar zou t wel leuk vinden als iemand mij dat kan uitleggen

Waar leid je uit af dat licht zich langzaam voortbeweegt net voordat een zwart gat ontstaat?
Lichtsnelheid is gewoon constant maar het kan niet ontsnappen aan de zwaartekracht van een zwart gat.

31-08-2011

Röntgensatelliet ontdekt dubbel zwart gat



In de kern van het spiraalstelsel NGC 3393 draaien twee superzware zwarte gaten om elkaar. Dat blijkt uit opnamen die met de NASA-röntgensatelliet Chandra zijn gemaakt. Met een afstand van 160 miljoen lichtjaar is dit het meest nabije voorbeeld van zo'n dubbel zwart gat (Nature, 1 september).

Waarschijnlijk hebben de beide zwarte gaten vroeger deel uitgemaakt van twee afzonderlijke sterrenstelsels. Deze zouden minstens een miljard jaar geleden met elkaar in botsing zijn gekomen en tot één stelsel zijn samengesmolten. Hun zwarte gaten, die elk zeker een miljoen zonsmassa's zwaar zijn, cirkelen nu nog op een onderlinge afstand van 490 lichtjaar om elkaar.

Dat zich in de kern van NGC 3393 twee superzware zwarte gaten bevinden, kwam als een verrassing. De aanwezigheid van één zo'n zwart gat werd al wel verwacht, omdat de kern van het stelsel een heldere bron van röntgenstraling is. Deze straling is afkomstig van materie die naar een zwart gat toe stroomt.

Aan NGC 3393 zelf is echter niet te zien dat het stelsel bij een botsing betrokken is geweest. Andere stelsels met een dubbel zwart gat in hun kern vertonen duidelijke vervormingen. Dat kan erop wijzen dat NGC 3393 het resultaat is van een botsing tussen een groot en een veel kleiner stelsel. In dat geval is de kans groot dat het ene zwarte gat in zijn kern veel groter is dan het andere, en dat de twee zwarte gaten binnen een miljard jaar met elkaar zullen fuseren.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

08-09-2011

Positie superzwaar zwart gat bepaald



Japanse radioastronomen hebben met ongekende precisie de positie bepaald van het superzware zwarte gat in de kern van het grote sterrenstelsel M87. Daaruit blijkt dat het helderste deel van de 'jet' van materie die deze kern uitstoot dichter bij het zwarte gat ligt dan tot nu toe werd gedacht (Nature, 8 september).

De meeste sterrenstelsels hebben een zwart gat in hun kern dat honderden miljoenen of, zoals bij M87, zelfs miljarden zonsmassa's zwaar is. Hoewel zwarte gaten bekend staan als kosmische veelvraten die alles wat in hun buurt komt opslokken, zijn het nogal slordige eters. De materie die zij aantrekken verzamelt zich in eerste instantie in een schijf rond het zwarte gat. Een deel van de materie van deze 'accretieschijf' verdwijnt uiteindelijk in het zwarte gat, de rest wordt weer terug de ruimte in geblazen in de vorm van twee bundels van snelle deeltjes: de jets.

Volgens een veel gebruikt model wordt het jetmateriaal uit de schijf opgetild door het sterke magnetische veld in de buurt van het zwarte gat. Het opgetilde materiaal wordt vervolgens door schokgolven of een ander mechanisme tot grote snelheden versneld. Observationele bewijzen voor dit model ontbraken echter.

Met behulp van de Very Long Baseline Array (VLBA), een groot netwerk van radiotelescopen, hebben de astronomen nu ontdekt dat het helderste deel van de jet op minder dan 0,02 lichtjaar van het zwarte gat ligt. Dat is een veel kleinere afstand dan bestaande modellen voorspellen.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op vrijdag 2 september 2011 09:01 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

Waar leid je uit af dat licht zich langzaam voortbeweegt net voordat een zwart gat ontstaat?
Lichtsnelheid is gewoon constant maar het kan niet ontsnappen aan de zwaartekracht van een zwart gat.

Hoe verklaar je dan dat een waarnemer buiten het zwarte gat een lichtstraal nooit voorbij de waarnemershorizon ziet gaan?

Je stellling

quote:

Lichtsnelheid is gewoon constant

is in de algemene relativiteitstheorie een stuk subtieler, omdat je daar snelheden in veel gevallen niet meer globaal over je ruimtetijd kan definiëren; "snelheid" is een coordinaatafhankelijk concept. De lichtsnelheid is in de ART alleen "locaal constant". Mag jij bedenken of de lichtsnelheid ook constant is voor een versnelde waarnemer

Zie ook deze site van Baez.

[ Bericht 16% gewijzigd door Haushofer op 13-09-2011 10:25:54 ]

quote:

Op zondag 14 augustus 2011 19:29 schreef hmkay het volgende:
Ik post hier voor het eerst. Ik heb geen idee of dit al eerder genoemd is.
Maar ze zeggen toch altijd dat licht niet kan ontsnappen uit een zwart gat?
Dus dat zou betekenen dat op het moment net voordat dat een zwart gat ontstaat licht zich heel langzaam voortbeweegt? en kunnen we dat licht niet ergens waarnemen?

Ik ben hier wel echt een noob in dus waarschijnlijk heb ik het helemaal fout. Maar zou t wel leuk vinden als iemand mij dat kan uitleggen

Een buitenstaander ziet een zwart gat nooit "volledig ontstaan", omdat de instorting van de ster op een gegeven moment voor zo'n buitenstaander steeds langzamer lijkt te gaan

Zulk licht, "net voor het ontstaan", zal vast ergens te vinden zijn, maar hoeveel bruikbare informatie daar uit te halen is zou ik niet weten.

Welkom, trouwens

19-09-2011

Mini zwarte gaatjes doen sterren trillen



Wat gebeurt er als er een mini zwart gat door een ster beweegt? Shravan Hanasoge van de Princeton-universiteit en Michael Kesden van New York University hebben dat berekend met behulp van computermodellen. Dankzij de zwaartekracht van het piepkleine zwarte gaatje ontstaan er karakteristieke trillingen aan het oppervlak van de ster. Die zouden in principe vanaf de aarde waarneembaar moeten zijn, aldus de twee onderzoekers in een artikel in Physical Review Letters .

Volgens sommige kosmologische theorieën zouden er in de allereerste levensmomenten van het heelal microscopische zwarte gaatjes kunnen zijn ontstaan, met de afmetingen van elementaire deeltjes maar met de massa van planetoïden. Het is zelfs denkbaar dat op z'n minst een deel van de mysterieuze donkere materie in het heelal uit dit soort oer-zwarte gaatjes bestaat. Volgens Hanasoge en Kesden zou het ongeveer tienduizend keer per jaar moeten voorkomen dat zo'n mini zwart gat in 'botsing' komt met een van de sterren in het Melkwegstelsel.

Uit de modelberekeningen volgt dat de ster daarbij niet wordt opgeslokt, zoals bij een groter zwart gat het geval zou zijn. In plaats daarvan beweegt het microscopische zwarte gaatje met hoge snelheid dwars door de ster heen, en ontstaat er in het inwendige en aan het oppervlak van de ster een karakteristiek patroon van golven en trillingen, als gevolg van de zwaartekracht van het zwarte gaatje.

Sterrenkundigen slagen er steeds beter in om precisiewaarnemingen te doen aan de trillingen van andere sterren. Via die techniek van de asteroseismologie moet het in principe mogelijk zijn om de voorspelde patronen te detecteren en te herkennen.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 10:20 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Hoe verklaar je dan dat een waarnemer buiten het zwarte gat een lichtstraal nooit voorbij de waarnemershorizon ziet gaan?

quote:

Op dinsdag 20 september 2011 23:24 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Heb ik die vraag niet beantwoord?
Ik zal je link eens doornemen vanavond, is een flinke lap tekst.

20-09-2011

WISE-telescoop ziet de flikkerende jet van een zwart gat



Astronomen, onder wie Sera Markoff en Dave Russell van de Universiteit van Amsterdam, hebben met behulp van NASA's infraroodtelescoop WISE het herhaaldelijk opvlammen van de jet (straalstroom) van een zwart gat gezien. Het gaat om plotselinge, willekeurige flitsen, waarbij de jet in een paar uur tijd drie keer zo helder wordt. Het onderzoeksresultaat wordt vandaag gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters .

Zwart gat GX 339-4 was al bekend. Het staat op meer dan 20.000 lichtjaar afstand in de buurt van het centrum van de Melkweg en heeft een massa van zeker zes keer die van de zon. De sterrenkundigen konden met de infraroodcamera van WISE voor het eerst inzoomen op de binnenste regionen van de basis van de jet (de snelle straalvormige gasstroom die uit het zwarte gat komt en hoogenergetische straling het heelal in slingert).

De resultaten verrasten de astronomen. Ze zagen grote en onregelmatige veranderingen in de activiteit van de jet, variërend van 11 seconden tot een paar uur. Nooit eerder is dit met zo'n grote precisie vastgelegd. De astronomen deden ook de beste metingen tot nu toe aan het magnetisch veld van een zwart gat, dat 30.000 keer zo sterk is als dat van de aarde. Dat sterke magneetveld zorgt ervoor dat de stroom van materie versneld wordt en in een nauwe straalstroom het heelal wordt ingeblazen.

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op woensdag 21 september 2011 09:06 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]


Heb ik die vraag niet beantwoord?
Ik zal je link eens doornemen vanavond, is een flinke lap tekst.

Zover ik kan zien, niet.

Je stelt dat "de lichtsnelheid gewoon constant is", waarmee je lijkt te impliceren dat elke waarnemer exact dezelfde lichtsnelheid meet. Dat zou betekenen dat een waarnemer buiten een zwart gat zou moeten zien dat een lichtstraal netjes een zwart gat binnenvalt, toch?

Snelheid is een coordinaatafhankelijk begrip; je deelt een afstand door een tijd, en die twee dingen hangen af van je coordinaten (oftewel: van de waarnemer). Een versnellende waarnemer zal niet dezelfde lichtsnelheid meten als een inertiaalwaarnemer, en een waarnemer in een zwaartekrachtsveld zal alleen "lokaal" (dus "binnen een beperkte ruimtetijdregio om hem/haar heen) meten dat de lichtsnelheid constant is. Dat is ook het idee van het equivalentiebeginsel, dat je lokaal altijd de speciale relativiteitstheorie (waarin je natuurlijk prima versnellingen kunt doorrekenen) kunt gebruiken.

Zou het niet zo kunnen zijn dat een zwart gat hol is?
Alle invallende materie wordt tot staan gebracht in de waarnemershorizon omdat hier de tijd tot stilstand gekomen is.
Een zwart gat bestaat dan uit een bolschil waarin alle materie geconcentreerd is, een leuke bijzonderheid zou dan zijn dat er binnen de bolschil geen gravitatie heerst.

Onlangs The Black Hole War gelezen van Leonard Susskind.
Als je geinteresseerd bent in dit onderwerp maar er nog niet zo heel veel van weet kun je het best dat boek lezen. Wordt erg mooi uitgelegd.

http://www.amazon.com/Bla(...)id=1316670091&sr=8-1

quote:

Op woensdag 21 september 2011 22:10 schreef Schonedal het volgende:
Zou het niet zo kunnen zijn dat een zwart gat hol is?
Alle invallende materie wordt tot staan gebracht in de waarnemershorizon omdat hier de tijd tot stilstand gekomen is.

Dat is een waarnemersafhankelijk statement.

Dank u voor de wijze woorden o Grote Haushofer
De link moet ik nog steeds even doornemen, nog niet aan toegekomen

Kijk maar even, daar wordt het erg leuk uitgelegd

Er zijn van die hardnekkige misverstanden in de RT die moeilijk uit te bannen zijn. Voorbeelden daarvan zijn "de lichtsnelheid is voor elke waarnemer hetzelfde" en "de speciale relativiteitstheorie kan geen versnellingen beschrijven".

Niet voorbij de waarnemershorizon Zolang de massa m gelijk of groter dan 0 is

quote:

Op woensdag 21 september 2011 10:03 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Zover ik kan zien, niet.

Je stelt dat "de lichtsnelheid gewoon constant is", waarmee je lijkt te impliceren dat elke waarnemer exact dezelfde lichtsnelheid meet. Dat zou betekenen dat een waarnemer buiten een zwart gat zou moeten zien dat een lichtstraal netjes een zwart gat binnenvalt, toch?

Snelheid is een coordinaatafhankelijk begrip; je deelt een afstand door een tijd, en die twee dingen hangen af van je coordinaten (oftewel: van de waarnemer). Een versnellende waarnemer zal niet dezelfde lichtsnelheid meten als een inertiaalwaarnemer, en een waarnemer in een zwaartekrachtsveld zal alleen "lokaal" (dus "binnen een beperkte ruimtetijdregio om hem/haar heen) meten dat de lichtsnelheid constant is. Dat is ook het idee van het equivalentiebeginsel, dat je lokaal altijd de speciale relativiteitstheorie (waarin je natuurlijk prima versnellingen kunt doorrekenen) kunt gebruiken.

Ik denk dat er onderscheid gemaakt moet worden in 2 soorten referenties waarbij de lichtsnelheid altijd constant blijft.

1) verschil in snelheid van de referentiestelsels. Je eigen tijd / lichtsnelheid is constant, waarbij een lichtstraal verzonden vanuit een snel bewegend 2e referentiestelsel langzamer lijkt te gaan dan c ten opzichte van de persoon in het 2e referentiestelsel. Dit wordt echter gecompenseerd door de verandering van lengte en vertraging van verstrijken van tijd van het 2e referentiestelsel gezien vanuit de 1e persoon.

2) verschil in zwaartekracht, waar we het hier over hebben. Waarbij de ruimte kleiner / korter wordt en de tijd langzamer gaat wanneer de zwaartekracht toeneemt. Zodra je bij de event horizon aankomt is de ruimte gigantisch ingekort en staat de tijd bijna stil voor de buitenstaander. Puur naar het licht gekeken lijkt het stil te gaan staan. Echter is de lichtsnelheid (ruimte / tijd) nog steeds c. Voor de ongelukkige persoon die het event horizon nadert lijkt de ruimte verder van de massa groter te worden en de tijd sneller te gaan. Puur naar het licht gekeken lijkt het te snel te gaan, maar ruimte / tijd is nog steeds c.

Nu mijn persoonlijke visie: de observeerder zal het licht nooit voorbij de event horizon zien gaan. Het 'slachtoffer' zal het universum zien eindigen voordat hij het event horizon passeert. In beide gevallen wordt het event horizon niet gepasseerd voordat de tijd naar oneindig is gegaan. De persoon vlak bij het event horizon heeft ten opzichte van de 'buitenwereld' een tijdreis gemaakt naar het einde van het universum.

volgende gedachtestap: als het 'slachtoffer' nooit voorbij het event horizon komt, hoe heeft de oorspronkelijke massa zich dan ooit voorbij het event horizon kunnen verplaatsen? Vlak voordat het laatste deeltje hier voorbij zal gaan, zit je op 99,999% van de benodigde massa en de effecten die daarbij optreden, kleine ruimte / trage tijd. Dit deeltje zal zo goed als stil staan en nooit binnen de grens kunnen komen om daadwerkelijk genoeg massa binnen het volume te hebben voor het ontstaan van het event horizon.

Hopelijk ben ik te volgen...

quote:

Nu mijn persoonlijke visie: de observeerder zal het licht nooit voorbij de event horizon zien gaan. Het 'slachtoffer' zal het universum zien eindigen voordat hij het event horizon passeert. In beide gevallen wordt het event horizon niet gepasseerd voordat de tijd naar oneindig is gegaan.

Dan ga je voorbij aan hoe relativiteit werkt. De reiziger, kan zelf ook observant kan worden, kan weer een andere reiziger naar de lichtsnelheid zien accelereren en vervolgens deze stil zien staan, etc. Tijd houdt nooit op, alleen de reference frames worden zo verbogen, dat je er niet meer vanuit alle situaties bijkan, behalve als je er een eeuwigheid voor uittrekt.. als zwaartekracht de atomen zelf niet uit elkaar zou trekken.

quote:

Op woensdag 28 september 2011 14:16 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

Dan ga je voorbij aan hoe relativiteit werkt. De reiziger, kan zelf ook observant kan worden, kan weer een andere reiziger naar de lichtsnelheid zien accelereren en vervolgens deze stil zien staan, etc. Tijd houdt nooit op, alleen de reference frames worden zo verbogen, dat je er niet meer vanuit alle situaties bijkan, behalve als je er een eeuwigheid voor uittrekt.. als zwaartekracht de atomen zelf niet uit elkaar zou trekken.

klopt, je kunt met 0,99c bewegen en ten opzichte van jezelf weer iemand met 0,99c zien bewegen.
Waar ik echter op doelde was bij het passeren van een event horizon. Daar kun je je voorganger niet zien omdat gesuggereerd wordt dat daar de bewegingsrichting van licht en materie beperkt wordt.

quote:

Op woensdag 28 september 2011 17:37 schreef mike-amersfoort het volgende:

[..]

klopt, je kunt met 0,99c bewegen en ten opzichte van jezelf weer iemand met 0,99c zien bewegen.
Waar ik echter op doelde was bij het passeren van een event horizon. Daar kun je je voorganger niet zien omdat gesuggereerd wordt dat daar de bewegingsrichting van licht en materie beperkt wordt.

Niet dat wordt het niet. Alleen de ruimtetijd (het reference frame) is zo gekromd dat teruggaan een bijna oneindige hoeveelheid energie kost (gerelateerd aan het zwarte gat) en oneindig lang duurt (of bijna oneindig lang, als alles een minimale rustmassa zou hebben). Aangezien je dat niet hebt, kan je er niet meer uit. Daarnaast worden de reference frames zo extreem gekromd en versmolten dat atomen uit elkaar vallen, je zou kunnen zeggen dat alle reference frames gelijk worden getrokken in het gat, waarbij de holografische staat van het universum ophoud te bestaan.

[ Bericht 1% gewijzigd door Onverlaatje op 28-09-2011 18:42:38 ]

Is de theorie van Nassim Haramein hier al eens ter sprake gekomen? Er is weinig informatie te vinden over deze man maar hij lijkt te verklaren hoe het heelal aan zijn energieverdeling komt.

Ik kwam gisteren deze presentatie tegen waarin hij uitlegt hoe je met geometrische vormen alles lijkt te kunnen verklaren.


Het is een lange zit, de delen zijn ieder 2 uur en 3 kwartier maar hij weet het (men name voor leken zoals mij) erg interessant te houden. In het tweede deel behandelt hij bepaalde graancirkels en ook religie, wat het een beetje zweverig maakt maar met name in het eerste deel lijkt hij te verklaren hoe energie bepaalde vormen kan aannemen.

Vorige week kwam het bericht naar buiten dat heel misschien de mogelijkheid bestaat dat deeltjes sneller dan licht kunnen reizen. Volgens mij is dat met deze theorie prima te verklaren adhv de spin van een massa, in dit geval de aarde.

Hier het artikel (PDF) http://www.theresonancepr(...)SProton_Haramein.pdf

[ Bericht 5% gewijzigd door Robus op 28-09-2011 23:27:34 ]

29-09-2011

Ruimtetelescopen onthullen geheimen zwart gat



Superzware zwarte gaten, zoals die in kernen van actieve sterrenstelsels worden aangetroffen, kunnen grote hoeveelheden gas opslokken. Hierbij morsen ze veel 'voedsel', dat wordt afgestoten in de vorm van een turbulente uitstroom van gas. Een internationaal team van sterrenkundigen heeft nu voor het eerst enkele bijzondere eigenschappen van dat proces blootgelegd. Ze vonden boven het zwarte gat een 'corona' van heet gas die UV-straling omzet in röntgenstraling. Ook ontdekten ze koude 'gaskogels' die met snelheden tot 700 km/s van het zwarte gat wegschieten.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken wordt niet alle materie rond een zwart gat opgeslokt. Op weg naar binnen zenden het gas en stof grote hoeveelheden röntgen- en ultraviolette straling uit. Deze straling kan zo sterk zijn dat een deel van het binnenstromende gas wordt omgeleid. Dit veroorzaakt winden die met een snelheid van vele honderden kilometers per seconde van het zwarte gat af bewegen.

Een internationaal team van sterrenkundigen, onder leiding van Jelle Kaastra van het Nederlandse Instituut voor Ruimteonderzoek SRON, heeft een van de helderste superzware gaten die we kennen nader onderzocht. Dit 'monster' in het verre sterrenstelsel Markarian 509 is meer dan 300 miljoen zonsmassa's zwaar. Door het kerngebied van dit stelsel met vijf satellieten te bestuderen, werd boven de materieschijf die het centrale zwarte gat omringt een corona van heet gas ontdekt.

De ontdekking van de koude 'gaskogels' die het zwarte gat wegschiet, is onder meer te danken aan een door SRON ontwikkeld instrument van de satelliet XMM-Newton. Gebleken is dat dit gas grotendeels afkomstig is uit een gordel van gas en stof die het zwarte gat op een afstand van meer dan vijftien lichtjaar omringt. Zelfs op die grote afstand is de energie die vlak bij het zwarte gat vrijkomt blijkbaar nog voldoende om grote hoeveelheden gas weg te blazen.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

10-10-2011

Zwarte gaten hinderen stervorming niet



Nieuw onderzoek wijst erop dat de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels de vorming van nieuwe sterren toch niet hinderen. Die indruk bestond wel, omdat astronomen deze objecten voornamelijk aantroffen in de grootste, zwaarste sterrenstelsels, die vrijwel geen jonge sterren bevatten. Maar een nieuwe survey van sterrenstelsels van uiteenlopende aard pleit de zwarte gaten vrij.

In de kernen van de meeste, misschien zelfs alle grote sterrenstelsels bevindt zich een miljoenen zonsmassa's zwaar zwart gat. Dat object zelf is niet rechtstreeks waarneembaar, maar verraadt zijn aanwezigheid door zijn 'vraatzucht'. De materie die het uit zijn omgeving aantrekt, wordt dermate heet dat zij - voordat ze in het zwarte gat verdwijnt - intense röntgenstraling uitzendt.

Met de röntgensatellieten XMM-Newton en Chandra hebben Amerikaanse astronomen bij een steekproef van 25.000 sterrenstelsels nu 264 stelsels ontdekt die veel röntgenstraling produceren. Dat bleken sterrenstelsels van allerlei soorten te zijn: grote en kleine, stelsels met uitsluitend oude sterren en stelsels met veel jonge sterren. Kortom: de aanwezigheid van een superzwaar zwart gat dat materie opslokt uit zijn omgeving heeft geen invloed op de stervorming.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

14-10-2011

Botsingen maken zwarte gaten niet actief

Een grootschalig onderzoek van verre sterrenstelsels lijkt korte metten te hebben gemaakt met de theorie dat botsingen tussen sterrenstelsels verantwoordelijk zijn voor het activeren van de superzware zwarte gaten in de kernen van deze stelsels.


Foto: NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl

Het onderzoek is uitgevoerd met de Hubble-ruimtetelescoop. Uit de survey, CANDELS geheten, blijkt dat stelsels met een actieve kern net zo vaak bij een botsing betrokken zijn als stelsels waarvan het centrale zwarte gat in diepe rust is.

Hoewel waarschijnlijk elk groot sterrenstelsel een zwart gat van vele miljoenen zonsmassa's in zijn kern heeft, is daar meestal weinig van te merken.

Pas als dat zwarte gat gaswolken of sterren uit zijn omgeving weet op te slokken, komt het tot leven: de materie die naar het zwarte gat toe stroomt wordt extreem heet en verandert daardoor in een bron van intense, energierijke straling.

Verstoord

Lang is gedacht dat sterrenstelsels door onderlinge botsingen zodanig worden verstoord, dat hun centrale zwarte gaten op een flinke aanvoer van sterren en gas mogen rekenen. Maar van zo'n direct verband lijkt dus geen sprake te zijn.

Bij de CANDELS-survey, waarbij sterrenstelsels tot op afstanden van elf miljard lichtjaar zijn onderzocht, zijn tal van stelsels met actieve kernen gevonden waarbij niets op een botsing met een soortgenoot wijst. Eerder was iets soortgelijks al vastgesteld bij sterrenstelsels op afstanden tot acht miljard lichtjaar.

De vraag is nu waardoor de superzware zwarte gaten dan wél actief worden. Volgens de onderzoekers moet dit oorzaak nu binnen de sterrenstelsels zelf worden gezocht. Misschien is het simpelweg een kwestie van toeval dat er af en toe een ster of gaswolk in de greep van zo'n zwart gat komt.

© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl

(nu.nl)

quote:

Op woensdag 28 september 2011 18:03 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

Niet dat wordt het niet. Alleen de ruimtetijd (het reference frame) is zo gekromd dat teruggaan een bijna oneindige hoeveelheid energie kost (gerelateerd aan het zwarte gat) en oneindig lang duurt (of bijna oneindig lang, als alles een minimale rustmassa zou hebben). Aangezien je dat niet hebt, kan je er niet meer uit. Daarnaast worden de reference frames zo extreem gekromd en versmolten dat atomen uit elkaar vallen, je zou kunnen zeggen dat alle reference frames gelijk worden getrokken in het gat, waarbij de holografische staat van het universum ophoud te bestaan.

Ik bedenk me net.. dat teruggaan een oneindige hoeveelheid energie kost, als je massa hebt. Wat nu als je geen massa hebt. Dan kan je met de lichtsnelheid uit het zwarte gat, in de vorm van straling. Je kan dus, als je je massa weet te nivelleren met het zwarte gat zodat het voor het zwarte gat lijkt alsof je geen massa hebt, ontsnappen uit het zwarte gat. Dat duurt heel erg lang, maar niet oneindig lang. Het zal langs de polen eenvoudiger gaan aangezien de centrifugale ruimtetijdgolven daar minder aanwezig zijn. Anders duurt het te lang, dan bestaat het universum zoals we dat kennen zelf niet eens meer.

17-11-2011

Astronomen weten nu 'alles' van zwart gat



Voor het eerst is het astronomen gelukt om een volledige beschrijving te geven van een zwart gat. De nauwkeurige metingen maken het mogelijk om de complete geschiedenis van het ongeveer zes miljoen jaar oude object te reconstrueren.

Het zwarte gat, dat deel uitmaakt van de dubbelster Cygnus X-1 draagt, is al bijna vijftig jaar een begrip in de sterrenkunde. Het heeft een normale ster als begeleider, waar hij materie van wegsnoept. Bij deze overdracht wordt de materie dermate heet, dat zij röntgenstraling uitzendt.

Het zwarte gat zelf zendt geen enkele waarneembare vorm van straling uit. Hierdoor kunnen er maar drie stukjes informatie over zo'n object worden verzameld: zijn massa, zijn rotatiesnelheid en zijn elektrische lading. Dankzij nieuwe metingen met drie röntgensatellieten en de VLBA, een groot Amerikaans netwerk van radiotelescopen, zijn de massa en rotatiesnelheid van het zwarte gat nu beter bekend dan ooit. Zijn elektrische lading is vrijwel nul.

De VLBA-metingen hebben uitsluitsel gegeven over de afstand van Cygnus X-1. Deze blijkt 6070 lichtjaar te bedragen, waar eerdere schattingen uitkwamen op 5800 tot 7800 lichtjaar. Uit de combinatie van deze nieuwe afstand en de gegevens die de afgelopen twintig jaar met de röntgensatellieten zijn verzameld, blijkt dat het zwarte gat in Cygnus X-1 bijna vijftien keer zo zwaar is als onze zon en meer dan achthonderd keer per seconde om zijn as tolt.

De VLBA-metingen hebben verder laten zien dat Cygnus X-1 maar heel traag beweegt ten opzichte van de sterren in zijn omgeving. Dat wijst erop dat het zwarte gat bij zijn geboorte geen grote 'schop' heeft gekregen. En dat versterkt het al bestaande vermoeden dat de ongeveer honderd zonsmassa's wegende ster waaruit hij is voortgekomen geen supernova-explosie heeft ondergaan, maar 'stilletjes' in elkaar is gezakt.

NASA's Chandra Adds to Black Hole Birth Announcement
http://chandra.si.edu/press/11_releases/press_111711.html

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

05-12-2011

Zwaarste zwarte gaten ooit ontdekt



De zwarte gaten in de kernen van de grote elliptische sterrenstelsels NGC 3842 en NGC 4889 hebben een massa van ongeveer tien miljard zonsmassa's. Dat blijkt uit metingen met de telescopen Gemini North en Keck 2 op Hawaï, waarvan de resultaten komende donderdag in het tijdschrift Nature worden gepubliceerd. De twee superzware zwarte gaten zijn daarmee ongeveer anderhalf keer zo zwaar als die in de kern van het sterrenstelsel M87 - de vorige recordhouder.

In het hart van veel, zo niet álle volgroeide sterrenstelsels gaat een zwart gat schuil. De kleinste 'wegen' enkele honderdduizenden zonsmassa's, de grootste meer dan een miljard zonsmassa's - vandaar de aanduiding 'superzwaar'.

Hoe deze kolossale zwarte gaten zijn ontstaan, is nog onduidelijk. Wel is uit onderzoek van zeer verre sterrenstelsels gebleken dat ze al bestonden toen het heelal nog maar 700 miljoen jaar oud was.

Dat ook in de kernen van NGC 3842 en NGC 4889 een superzwaar zwart gat huist, komt dus niet echt als een verrassing. Wél verrassend is de massa van de beide zwarte gaten, die beduidend groter is dan voor deze sterrenstelsels werd verwacht. Volgens de astronomen die de record-zware zwarte gaten hebben opgespoord, kan dat erop wijzen dat de groei van superzware zwarte gaten in de grootste sterrenstelsels anders verloopt dan die in kleinere stelsels.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrnekunde)

09-12-2011

Kepler kan ook op mini zwarte gaatjes jagen



Volgens Amerikaanse astronomen kan de succesvolle ruimtetelescoop Kepler, die jacht maakt op planeten bij andere sterren dan de zon, ook gebruikt worden om te speuren naar 'mini zwarte gaatjes' - hypothetische objecten die vlak na de oerknal ontstaan zouden kunnen zijn. Dat meldt de website physorg.com. Dergelijke 'oergaatjes' zouden mogelijk een verklaring kunnen vormen voor de mysterieuze donkere materie in het heelal. Het zou gaan om objecten met een massa tussen een tienmiljoenste en een tienbiljoenste van de massa van de zon.

Als er in de interstellaire ruimte inderdaad zulke kleine zwarte gaatjes rondzweven, zal het licht van sterren op de achtergrond af en toe een heel klein beetje versterkt worden door de zwaartekrachtlenswerking van de gaatjes. Zo'n 'microlenseffect' heeft een heel karakteristieke vorm, en zou door de extreem gevoelige fotometer van Kepler gemeten moeten kunnen worden, aldus Kim Griest van de Universiteit van Californië in Berkeley en Agnieszka Cieplak en Bhuvnesh Jain van de Universiteit van Pennsylvania. Er is via demicrolenstechniek al eerder gespeurd naar het bestaan van 'oergaatjes', maar de grote nauwkeurigheid van de Kepler-metingen bieden compleet nieuwe perspectieven. De drie astronomen publiceren hun idee in Physical Review Letters .

(allesoversterrenkunde)

12-12-2011

'Fast food' maakte vroegste zwarte gaten snel zwaar



De eerste superzware zwarte gaten in het heelal danken hun spectaculair snelle gewichtstoename aan een dieet van koud 'fast food'. Dat blijkt uit extreem gedetailleerde computersimulaties die uitgevoerd zijn door astronomen van de Carnegie Mellon University. De zwarte gaten groeiden veel sneller dan je zou verwachten, doordat ze gevoed werden door langgerekte slierten van koud gas, die met hoge snelheden naar binnen werden gezogen.

Met de Sloan Digital Sky Survey is ontdekt dat er relatief kort na de oerknal, toen het heelal nog geen één miljard jaar oud was, al zeer zware zwarte gaten voorkwamen. Dat valt moeilijk te rijmen met het gegeven dat de sterrenstelsels waarin die zwarte gaten zich bevinden veel langzamer in omvang en massa toenamen. Het bestaan van superzware zwarte gaten in de prille jeugd van het heelal is een van de grote raadsels in de hedendaagse kosmologie.

Met behulp van krachtige supercomputers lijkt het mysterie nu te zijn opgelost, aldus de astronomen, die hun resultaten publiceren in Astrophysical Journal Letters . Hun gedetailleerde simulatie van de groei van objecten in het heelal, 'MassiveBlack' geheten, laat zien dat draderige slierten van koud gas met hoge snelheid opgezogen kunnen worden door gulzige zwarte gaten, die daardoor in korte tijd enorm in massa kunnen toenemen.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

14-12-2011

Galactisch zwart gat wordt gevoerd



Astronomen hebben, met ESO's Very Large Telescope, een gaswolk van enkele aardmassa's ontdekt, die steeds sneller in de richting van het zwarte gat in het centrum van de Melkweg beweegt. Het is voor het eerst dat wordt waargenomen hoe zo'n tot ondergang gedoemde gaswolk een superzwaar zwart gat nadert (Nature (online), 14 december).

De huidige snelheid van de gaswolk bedraagt meer dan acht miljoen kilometer per uur, wat bijna tweemaal zo snel is als zeven jaar geleden. Hij volgt een zeer langgerekte baan en zal de waarnemingshorizon van het zwarte gat, dat officieel Sagittarius A* heet, medio 2013 tot op slechts ongeveer veertig miljard kilometer naderen.

Naar verwachting zal de gaswolk, naarmate de ontmoeting met het vier miljoen zonsmassa's zware zwarte gat nadert, steeds heter worden en ook röntgenstraling gaan uitzenden. Tegelijkertijd zal de gaswolk aan flarden worden getrokken: nu al is te zien hoe hij begint te rafelen. Er is momenteel verder weinig materiaal in de buurt van het zwarte gat, dus deze nieuwe prooi zal zijn belangrijkste brandstof zijn voor de komende jaren.

Waar de gaswolk vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Maar mogelijk bestaat hij uit materiaal dat afkomstig is van naburige jonge, zware sterren die hevige sterrenwinden produceren en dus letterlijk hun gas weg blazen.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

Geweldig, die zwarte gaten.

Nu loop ik al zo n vijf jaar mezelf klem te denken over deze fenomenen, maar hoor nooit iemand praten over eventuele nieuwe dimenties. Wat als de massa van een zwart gat zo zwaar is dat deze een gat scheurt in onze ruimtetijd en alle materie uitspuugt in een nieuwe dementie. Nou ben ik geen genie, maar omdat er eigenlijk zo weinig bekend is hierover zou dat toch een aannemelijke mogelijkheid kunnen zijn. Ik wil niet zeggen dat dan alle zwarte gaten een deur zijn naar een andere dimentie, maar misschien alleen degene waar de omstandigheden voor een deur gewoon ideaal zijn.
Dit zou kunnen betekenen dat er nooit een big bang is geweest. Dus dat wij een vals beeld van het heelal hebben en dat we zouden moeten aannemen dat de materie zichtbaar om ons heen al meerdere malen door de molen is gegaan. Aannemelijk is dan ook dat alle sterrenstelsels meerdere dimenties bezitten die voor ons niet zichtbaar zijn, maar misschien wel heel dichtbij.
Laten we voor de grap eens aannemen dat dit zo is dan zullen we de oorsprong van alles nooit vinden,mits we instaat zijn deze onzichtbare dimenties te doorkruisen.
Ik las hier net een stukje over, dat als we in staat zijn zelf zwarte gaten te maken we misschien met een ruimteschip in een soort van slipstream heel snel zouden kunnen reizen. Dan lijkt het mij verstandig dat (als ze bestaan), deze andere dimenties goed op de kaart staan. Wellicht ziet het heelal er dan ineens heel anders uit, wanneer je uit deze slipstream komt.

Heerlijk om dit eens op te schrijven en als het gewoon niet kan,deze theorie, dan ben ik maar de loser, kill mehttp://i.fokzine.net/templates/forum2009/i/p/6.gif

quote:

Op maandag 19 december 2011 16:25 schreef Beckspace het volgende:
Geweldig, die zwarte gaten.

✂ KNIP ✂

Heerlijk om dit eens op te schrijven en als het gewoon niet kan,deze theorie, dan ben ik maar de loser, kill mehttp://i.fokzine.net/templates/forum2009/i/p/6.gif

Zoiets: ‘Every Black Hole Contains Another Universe?’

Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie

zeg maar gerust een universum in een universum en misschien zit er daar wel weer een in.

Als de materie die wij zien werkelijk uit een "wit" gat ( de uitgang van een zwart gat) zou zijn gekomen betekend dit natuurlijk dat we niet meer in het originele universum zijn. Altans we zijn er wel, maar zien deze niet. Dit brengt met zich mee dat we de gevaren van het origineel ook niet zien. Je mag toch wel aannemen dat het zwarte gat waar de onze bekende materie dan uiteindelijk uit zou zijn gekomen echt vele malen zwaarder moet zijn, of zijn geweest, dan het zwaarste zwarte gat dat we nu kennen. Terwijl de massa van dit soort zwarte gaten in het originele universum wel eens heel gewoon zou kunnen zijn.
Dan zouden we ons nu dus in een soort micro universum bevinden. Het ligt voor de hand dat het ons bekende universum dan een speelbal is van het origineel en onze ruimtetijd continu vervormt.
Wellicht kunnen we daarom niet goed bepalen welke kant we op zweven of dat we gewoon mee liften of wel mee geduwd worden.
Maar denk eens aan een zon, duizenden keren groter dan die van ons en deze bevind zich ergens in de buurt van ons, maar wel in het originele universum. Zou deze zon supernova gaan en een zwart gat worden op de juiste tijd en plaats, dan blaast deze zijn omliggende materie als een wilde gek onze dimentie in. Misschien is dit een verklaring voor de enorme gaswolken van lichtjaren groot waaruit weer nieuwe sterren geboren worden, die we in ons bekend universum kunnen waarnemen. Dit zal dan naar alle waarschijnlijkheid ook vice versa gebeuren. Maar dan wel van micro naar macro. Het zou dan zelfs zo kunnen zijn dat ons bekende universum groter of juist kleiner wordt ( wellicht een verklaring voor het uit dijen maar kleiner zou ook kunnen)

Soms laat ik m n fantasie gaan zoals hij gaat. Dit soort ideen kunnen natuurlijk wetenschappelijk
niet of nog niet onderbouwd worden. Daarom eerst fantaseren dan onderbouwen. Vind het gewoon leuk om er over te praten/schrijven, ook al klopt er misschien geen donder van. haha

10-01-2012

Zwart gat schiet gaskogels de ruimte in


© epa

Een team met ook Nederlandse astronomen heeft het moment vastgelegd waarop een zwart gat in de Melkweg supersnelle 'kogels' van gas de ruimte inschiet, zo hebben het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA en astronomie.nl vandaag gemeld.

Bollen van geïoniseerd gas, die met een kwart van de lichtsnelheid naar buiten razen, komen uit een gebied net buiten de waarnemingshorizon van het zwarte gat, het punt waarachter niets meer kan ontsnappen.

De astronomen keken met de Rossi X-ray Timing Explorer (RXTE) van de NASA en de VBLBA-radiotelescoop naar het dubbelstersysteem H1743-322 op 28.000 lichtjaar afstand. Het systeem bestaat uit een gewone ster en een zwart gat, en barstte midden 2009 uit.

Verhitting
De twee draaien in enkele dagen om elkaar heen, zo dicht bij elkaar dat het zwarte gat doorlopend een stroom van materie opzuigt vanaf de ster. Het stromende gas vormt een afgeplatte accretieschijf rondom het zwarte gat, die een gebied van miljoen kilometers beslaat, vele keren groter dan onze zon. Als materie naar binnen wervelt, wordt het samengeperst en verhit tot miljoenen graden en gaat het röntgenstraling uitzenden.

Enorme snelheid
Een deel van het invallende materiaal verlaat de accretieschijf weer als een 'jet' die in twee tegengestelde richtingen naar buiten blaast. Meestal bevat de 'jet' een constante stroom van deeltjes, maar af en toe worden er gigantische gaskogels met een enorme snelheid weggeslingerd.

Tot nu toe dachten astronomen dat de kogels werden afgevuurd op het moment van de radio-uitbarsting. Maar nu blijkt dat ze twee dagen voor de opvlamming in radiostraling waren afgeschoten. (belga/ep)

(HLN)

17-01-2012

Event Horizon Telescope moet zwart gat in beeld brengen



Hoe breng je een zwart gat in beeld? Sterrenkundigen van over de hele wereld spreken daar deze week over op een bijeenkomst in Tucson, Arizona, waar de plannen worden uitgewerkt voor de virtuele 'Event Horizon Telescope' (EHT). In feite gaat het om een reusachtig netwerk van onderling gekoppelde millimeter- en submillimeter-telescopen, waaronder de Submillimeter Telescope op Mount Graham, Arizona, de CARA-array in Californië, en - in de toekomst - de internationale Atacama Large Millimeter Array (ALMA) in Chili.

Submillimetertelescopen kunnen op dezelfde wijze onderling gekoppeld worden als radiotelescopen, zoals de afzonderlijke radioschotels die deel uitmaken van de Very Large Baseline Array in de Verenigde Staten of van het European VLBI Network. Voor de kortere submillimetergolflengten is de techniek weliswaar moeilijker te realiseren, maar inmiddels niet langer onmogelijk. Door op deze manier een interferometer zo groot als de aarde te creëren, kan een extreem hoge gezichtsscherpte worden bereikt.

De EHT kan op die manier de gloed in beeld brengen van gas dat in een zwart gat wordt gezogen. OP die manier moet het zwarte gat zelf zichtbaar worden: vanuit het gebied binnen de zogeheten 'gebeurtenishorizon' (event horizon) kan geen licht ontsnappen, waardoor het zwarte gat zichtbaar moet zijn als een zwarte, ronde vlek in het centrum van de gloeiende gaswolk.

Door in de komende jaren steeds meer submillimetertelescopen in het netwerk op te nemen, zal de Event Horizon Telescope langzaam maar zeker steeds gevoeliger worden.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

Waarom heeft een zwart gat een horizon ? Als het oneindig dichtheid heeft en inmense aantrekkings kracht, waarom is het dan niet een omni-aantrekkende materie opnemer ? Met andere woorden waarom heeft het dan vorm ?

[ Bericht 0% gewijzigd door Gertje-Plongers op 23-01-2012 14:33:33 ]

25-01-2012

Zwarte gaten breken stervorming af



Met behulp van de APEX-submillimetertelescoop in het noorden van Chili hebben astronomen een sterk verband gevonden tussen de krachtigste uitbarstingen van stervorming in het vroege heelal en de zwaarste sterrenstelsels van nu. De hevige stervorming in de sterrenstelsels werd abrupt afgebroken, waardoor ze eindigden als de huidige zware - maar passieve - stelsels van ouder wordende sterren. De astronomen, onder wie Paul van de Werf (Sterrewacht Leiden), hebben ook de waarschijnlijke oorzaak voor het plotselinge einde van de 'starbursts' ontdekt: de opkomst van superzware zwarte gaten.

Met de APEX-telescoop is gekeken naar sterrenstelsels die zich op een afstand van ongeveer tien miljard lichtjaar bevinden. Door de massa's van de halo's van donkere materie rond de stelsels te meten, en computersimulaties te gebruiken die laten zien hoe zulke halo's in de loop van de tijd groeien, hebben de astronomen ontdekt dat deze verre starburststelsels uit de begintijd van het heelal uiteindelijk zijn veranderd in elliptische reuzenstelsels - de zwaarste sterrenstelsels in het huidige heelal.

Verder wijzen de nieuwe waarnemingen erop dat de 'geboortegolven' in deze stelsels slechts honderd miljoen jaar duren - erg kort naar kosmologische begrippen. Toch slagen de verre sterrenstelsels erin om in die korte tijd hun aantallen sterren te verdubbelen.

De oorzaak van het abrupte einde van de starbursts wordt gezocht bij de superzware zwarte gaten in de kernen van de stelsels. Er zijn aanwijzingen dat door de stellaire geboortegolven enorme hoeveelheden materie naar het zwarte gat worden toegevoerd. Hierop produceert dat zwarte gat krachtige uitbarstingen van energie die het nog in het sterrenstelsel aanwezige gas - het bouwmateriaal voor nieuwe sterren - wegblazen. Hierdoor valt het stervormingsproces stil.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

09-02-2012

Zwart gat in Melkwegcentrum verslindt planetoïden



Het grote zwarte gat in het centrum van de Melkweg verslindt wellicht planetoïden en/of kometen. Dat kan de opflakkeringen van röntgenstraling verklaren die het zwarte gat regelmatig vertoont.

De afgelopen jaren heeft de NASA-satelliet Chandra ongeveer één keer per dag een kleine röntgenuitbarsting van het superzware zwarte gat, dat bekendstaat als Sagittarius A*, waargenomen. De opflakkeringen, waarbij Sgr A* enkele keren tot bijna honderd keer zoveel röntgenstraling produceert als normaal, duren een paar uur. De uitbarstingen zijn ook gezien in infraroodgegevens van de Europese Very Large Telescope in Chili.

Volgens de astronomen die de Chandra-gegevens hebben geanalyseerd, zijn de röntgenuitbarstingen verklaarbaar als Sgr A* omgeven is door een wolk van biljoenen kometen en planetoïden die aan sterren zijn ontfutseld. Planetoïden die binnen ongeveer 150 miljoen kilometer van het zwarte gat komen, worden door de sterke getijkrachten ter plaatse verbrijzeld. En hun brokstukken zouden bij hun tocht door het hete gas rond Sgr A* verdampen en een röntgenuitbarsting veroorzaken.

De astronomen schatten dat er planetoïden groter dan ongeveer tien kilometer nodig zijn om de waargenomen röntgenuitbarstingen te verklaren. Het zwarte gat slokt misschien ook kleinere exemplaren op, maar uitbarstingen die deze opleveren zijn te zwak om door Chandra gedetecteerd te worden.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

16-02-2012

Zwart gat bestolen van sterrenstelsel

Het enige ‘middelzware’ zwarte gat dat we kennen blijkt te worden vergezeld door een groep jonge sterren. Astronomen denken dat ze naar het centrum van een dwergsterrenstelsel kijken dat grotendeels door een veel groter sterrenstelsel is opgeslokt.

Het zwarte gat HLX-1 (Hyper-Luminous X-ray source 1) was al een vreemde eend in de bijt, want toen het in 2009 werd ontdekt bleek het met zijn 20.000 zonsmassa’s de enige in zijn soort te zijn. Dat was genoeg reden hem verder te onderzoeken, dachten astronomen van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in de Verenigde Staten en het Sydney Institute for Astronomy in Australië. Ze gebruikten beelden van de Hubble-telescoop en van het Swift Observatory, beiden satellieten van de NASA, om ver-infrarode-, optische-, ultraviolette- en Röntgen-informatie te verkrijgen. Daarin zag het onderzoeksteam blauw licht van heet gas dat met hoge snelheid rondom het zwarte gat draait. Maar verrassend genoeg zagen ze ook rood licht, dat afkomstig moet zijn van veel koeler gas in de buurt van het zwarte gat.


Een artistieke weergave van een zwart gat met een zogenoemde accretieschijf. Dat is een wolk van heet gas die met hoge snelheid om het centrum heen draait. Door dit hete gas zijn de eigenlijk onzichtbare zwarte gaten waar te nemen.

Vergezeld door een groep sterren
De astronomen komen met een verklaring voor dat rode licht in een artikel dat 15 februari in het Astrophysical Journal verscheen. ‘De kleuren wijzen op zowel een accretieschijf van een zwart gat, als een hoop jonge sterren die koeler gas uitstoten en zo voor rood licht zorgen’, schrijft hoofdauteur Sean Farrell.

De sterren zwermen binnen een straal van 250 lichtjaar rondom het zwarte gat en zijn jonger dan 200 miljoen jaar. Om hoeveel sterren het precies gaat is niet bekend, het cluster staat op een afstand van 290 miljoen lichtjaar van de aarde. Dat is te ver om ze individueel te kunnen zien.

Bestolen
Meestal worden zwarte gaten gevonden in het centrum van een sterrenstelsel, omringt door miljoenen of zelfs miljarden sterren. Hoe kan het dan dat HLX-1 slechts worden vergezeld door een klein groep sterren in zijn directe omgeving? De verklaring is volgens de wetenschappers dat het zwarte gat het centrum heeft gevormd van een dwergsterrenstelsel, waarvan bijna alle sterren zijn opgeslokt door het veel grotere naburige sterrenstelsel ESO 243-49. Het zwarte gat wist bij deze gebeurtenis alleen de materie in zijn directe omgeving vast te houden.


Opvallend aan sterrenstelsel ESO 243-49 is dat er een zwart gat is waargenomen boven de schijf waarin alle sterren zich bevinden. Afbeelding: © NASA, ESA, S. Farrell

Beperkte tijd zichtbaar
Wat wel een raadsel blijft is het bijzondere gewicht van het zwarte gat. Astronomen weten dat extreem zware sterren aan het einde van hun leven kunnen ‘instorten’ tot een klein zwart gat, dat pakweg tien keer de massa van de zon heeft. Daarnaast zien ze in veel sterrenstelsels zogenoemde superzware zwarte gaten, met massa’s van miljoenen zonsmassa’s. Gek genoeg is er een groot leeg gebied tussen deze twee categorieën.

Mathieu Servillat, mede-auteur van het artikel, zegt dat er nu voor het eerst duidelijkheid is over de omgeving en herkomst van HLX-1. ‘Deze zeldzaamheid van dit soort zwarte gaten kan bovendien betekenen dat ze maar een beperkte tijd zichtbaar zijn in het Röntgenspectrum.’

(Kennislink)