quote:
Op woensdag 14 april 2010 07:09 schreef Fixers het volgende:Hoe gaan jullie om met grappig bedoelde opmerking die meer waarheid blijken te bevatten dan ze zelf denken? Een gesprek op het werk ging laatst over mannen in lingeriewinkels. Een collega maakte daarin een opmerking in de trant van: "Ga jij dan ook, zo op zaterdag avond hooggehakt en lippen gestift?
" Ik had er bijna een ja of je moest eens weten op geantwoord.
Hehe, dat klinkt inderdaad zo bekend!
En ik ga er niet echt mee om, ik lach een beetje mee, maar in gedachten zit ik dan altijd te balen dat er zo "idioot" over gedacht moet worden...
Zo, nu na een paar maanden lurken in dit topic toch maar eens besloten me ook hier voor te stellen:
Ik ben Abby, een 30 jarige die nog wacht op d'r eerste intake gesprek voor een MV behandeling. Ik heb hier nu een nieuw account voor aangemaakt, daar m'n
oude nick niet heel erg toepasselijk meer is
(en eigenlijk ook nooit echt geweest is). Na het bijna 20 jaar verbergen van mijn "andere ik" - ik ben rond mijn 12e begonnen met travestie, daarvoor was het nog "verkleden"
-, ben ik eigenlijk de afgelopen maanden steeds meer tegen het feit aangelopen dat ik merkte dat de dagelijkse rol die ik speel niet klopte met hoe ik me eigenlijk voelde. Ik heb nu het gevoel dat ik overdag mezelf aan het verbergen ben voor de rest van de wereld... en dat wil ik dus laten aanpassen
Zoals al gezegd ben ik dus zo'n 20 jaar geleden echt begonnen met travestie, maar ook daarvoor speelde ik altijd het vrouwtje in de verkleedpartijtjes als superhelden/tekenfilmfiguren met m'n broertjes. Uiteraard eerst zeer stiekem begonnen, hoewel ik denk dat m'n ouders vanaf m'n 14e ofzo al een redelijk vermoeden hadden. Mijn moeder heb ik een jaar of 10 geleden geinformeerd, en m'n vader heb ik pas een jaar of 5 later ingelicht over de travestie (hoewel ik denk dat mam hem ondertussen wel al had ingelicht
). En hoewel ik een paar jaar geleden nog "nee" antwoorde toen mam me vroeg of ik eigenlijk niet een vrouw wilde zijn, ben ik dus toch teruggekomen op die beslissing. Ik denk dat ik me de afgelopen jaren te makkelijk heb kunnen verstoppen in online gaming (met name World of Warcraft, *zwaait naar BB*).
Sinds September vorig jaar is er echter iets veranderd. Wat exact weet ik niet, maar ik merkte dat mijn beeld van mezelf niet meer overeen kwam met hoe ik me presenteerde. En hoewel ik ergens in een topic hier ooit gezegd heb dat ik de stap niet zou nemen, heb ik me 1 maart opgegevn bij het VUmc. En nu zit ik dus zoals zovelen hier te wachten tot de gesprekken gaan starten... (dus, over een jaar of 6 ben ik wel aan de beurt voor m'n intakegesprek
)
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.