Depressief door de hormonen, deel 9

dames...

Even een hier.

het nieuws over Antonie Kamerling sloeg bij mij al heftig in, en dan is het voor mij een gedeelte dat ik min of meer hebt afsloten. Het confronteert weer even hoe ontzettend slecht je je kunt voelen, dat je zelf voor je kinderen niet meer verder wil.

ook voor jou Yppy.

Bij mij kwam het nieuws over A. ook nogal als een bom binnen. Zit hier al de hele dag te jenken.
Gelukkig is Tirza bij de opvang en hoef ik die pas om 4 uur te halen.

Ik ben blij dat ik niet in zo'n staat verkeer dat ik niet meer wil, en ik hoop ook dat het zover nooit zal komen. Ik voel me al sjit genoeg op dit moment.
Gisteren weer gaan hardlopen, leek lekker te gaan, _{ondanks dat ik absoluut geen zin had}, totdat m'n kuiten strak gingen staan, ik stekende pijn kreeg aan mijn litteken _{(keizersnede)} en, als slagroom op de taart, mijn bekken dienst weigerde. Jankend aan de kant van de baan gestaan omdat ik het niet voor elkaar kreeg en verrekte van de pijn en iedereen maar zeggen dat het zo goed ging!

Ik ga maar weer eens een pakje zakdoeken pakken..........

*ego post*

Ik heb vanaf a.s. maandag voor minimaal een week elke ochtend lichttherapie en a.s. dinsdag mijn eerste gesprek met de mevrouw die mij met gesprekstherapie gaat ondersteunen.
Ik heb er totaal geen zin in maar goed er is investering van mijn kant nodig om me weer beter te voelen.

/einde ego post.

lieve meiden, dikke

DML, geen zin is zo begrijpelijk, maar goed dat je gaat. Ik hoop zo dat het je wat helpt en dat je je wat beter gaat voelen

_{ik heb laatst wat terug zitten lezen van mezelf, en ik schrok er toch wel een beetje van. Zowel over wat ik had gepost als ook de wetenschap dat ik nergens, ook niet hier, het achterste van mijn tong heb laten zien en het in mij slechter ging dan iemand ooit geweten heeft. En als ik dan kijk naar Senna en hoe ik geniet en hoeveel ik van haar hou, dan voel ik me bijna alsnog schuldig dat ik me zo voelde tijdens de zwangerschap. Maar wat ben ik blij dat dat meteen na de bevalling over was!}

Heftig om terug te denken aan zo'n periode in je leven, he? Berichten over mensen met een depressie komen bij mij ook wel hard aan. Je wenst het simpelweg niemand toe.

Verder is de post van Miss Sly voor mij herkenbaar. Tijdens de zwangerschap van Elise was ik niet echt depressief, maar wel heel moe, lusteloos en zag ik het helemaal niet zo vrolijk in. Of er een deken over me heen lag. Ik was ook echt heel bang in dat zwarte gat terecht te komen, was het niet tijdens de zwangerschap dan misschien wel erna. Gelukkig zijn al die dingen na de bevalling direct verdwenen. Maar ik voel(de) me er soms wel een beetje rot over dat ik er niet volop van heb kunnen genieten, zeker nu ik zie dat het was voor zo'n prachtig meisje. Maar goed, toen ze geboren was, voelde ik me vrijwel gelijk weer normaal en nu geniet ik wel volop. Het hoeft niet zo te gaan, helaas is er altijd een kans dat je na de bevalling depressieve gevoelens houdt/hebt. Maar: het hoeft niet, en er komt hoe dan ook een einde aan, ook al kan je je dat op het moment niet voorstellen. Sterkte meiden!

tsja, of je hoopt met heel je wezen dat het donkergrijze na de bevalling weggaat en dan krijg je het na een kort roze-wolkperiode zwarter terug dan je had durven vrezen...

K*T heel verhaal getikt, verkeerde knop en het is weg!

dus....

Elmo, wat balen dat je lijf niet meewerkt. en natuurlijk gaat het fantastisch!
Want als het echt niet goed gaat, zien ze je niet. en als je er wel bent, zien ze niet hoe slecht het gaat. danwel omdat jij het niet laat zien, danwel omdat ze gewoon niet goed kijken. Conclusie: het gaat fantastisch. Dat je het ff weet.

DML, het voelt niet zo, maar het is wel heel goed dat je die lichttherapie begint! Je probeert er nu wat aan te doen dat je je zo slecht voelt. Of het wat gaat doen is een tweede, maar je probeert tenminste. En dat is knap. (Zeggen ze.)

Over de zelfmoord van antonie kamerling, tsja, ik kan me wel (wellicht iets te goed) voorstellen dat hij heeft heeft gedaan. Als je het gevoel hebt uitbehandeld te zijn, dat alles is geprobeerd en niets of niemand je kan helpen, dan kan je vechten tot je een ons weegt, maar op een gegeven moment houdt het gewoon op. En daar doet het achterlaten van een vrouw en kinderen niets aan af. Het is bijna een soort euthanasie bij terminale patiënten.

Hoe gaat het met mij dan?
Steeds een beetje beter. en dan weer niet. omdat je verwacht dat het beter gaat, waardoor je meer gaat doen, waardoor je dus per definitie teveel gedaan hebt, waardoor je weer terug valt. waar je je dan weer schuldig over voelt naar man en kinderen, wat allemaal geen ene zak helpt, uiteraard.

Ik ben er nog lang niet. En ik kom al van zover. Hoe diep was het dal dan? Dat was dus heel ver heen. Dat verklaart wel waarom iedereen zo van zn stoel viel als ik echt liet zien (niet eens alles verteld) hoe ik me voelde. Maar ja, hoe beter het gaat, terwijl ik er nog niet ben, hoe meer ik me realiseer dat het dal wel heel erg diep was. En dat is nogal confronterend. vooral omdat je het op het moment zelf helemaal niet doorhebt.

Soms gaat het goed. En dan is er nog maar heel erg weinig nodig om me weer van het padje af te schoppen. Een e-mail van een collega waar ik me dan aan erger. Het feit dat ik meer dan 2 dingen te doen heb op een dag. Afspraken op kantoor worden steeds confronterender op de een of andere manier.
En gister waren we uit eten met de familie. Ik zag er best tegenop, maar je moet toch gaan, en dan probeer je maar het beste ervan te maken. 8 mensen, 3 gesprekken en heel heleboel geroezemoes op de achtergrond. Resultaat: davinia volledig van de wap vandaag. Van een etentje! Met mijn eigen familie! Van een e-mail! Dat is toch van de zotten?!

Ach ja, ik ben weer te hard voor mezelf. Ik weet het. Maar dat ben ik. En ik heb geen geduld. De medicatie slaat goed aan. Haalt een hoop onrust weg. Onrust die ik me eigenlijk had geaccepteerd als zijnde een onderdeel van mij. Maar ja, dan is nog steeds niet alle onrust weg. Ik moet nog 1 verdubbeling, dus je moet geen wonderen verwachten, maar dan nog. Het helpt, dus dan moet het klaar zijn. Nu. Gister.

Nu maar eerst een kop koffie of zo. En dan mss een wasje vouwen. of de vaatwasmachine uitruimen. Of allebei. Dan heb ik weer mijn taken voor vandaag volbracht.
Naja, ik moet herstellen van gister. Net als tijdens de zwangerschap. Alleen nu moet ik niet herstellen van een fysieke overbelasting, maar van een cognitieve overbelasting. En er zijn maar weinig mensen die dat echt kunnen snappen. Helaas.

NB: toch nog een epistel geworden

[ Bericht 3% gewijzigd door DaviniaHR op 08-10-2010 14:20:59 (Hoofdletters toegevoegd :P) ]

Cognitieve overbelasting snap ik juist heel goed

Gisteren in de SC wilde ik nog iets zeggen, maar toen ging het alweer op een ander onderwerp. Ik weet zelf ook van zelfdodingsplannen en pogingen en flats en pillen. en ook heb ik in mijn omgeving 4 mensen verloren aan zelfdoding. Waaronder een klasgenoot. Dat is helemaal kapotgezwegen. En daar heb ik toen niks aan kunnen doen, omdat ik zelf toen amper communiceren kon.

Weet je wat ik heb gedaan? Een kaart gestuurd naar zijn ouders, om te laten weten dat ik na al die jaaaaaren nog wel eens aan hem denk. En ik ben naar de begraafplaats geweest vandaag om een edelsteen neer te leggen op zijn graf.
Ik hoop dat de familie dat goedvindt. Dat hoop ik zó. En als ik daar dan sta, en dan moet denken aan mijn eigen depressies, en als ik lees wat YPPY dan schreef gisteren over 'blauw gras'....

Dan denk ik zo
Aan jullie hier
Je zou gelukkig "moeten" zijn
Een kind
Een man
Of zonder man
En soms een eigen huis

Een boom
In een tuin
Waar een hond onder ligt
Met één oog open
Slaapt hij toch
En droomt hij ergens heen

Zelfs met een kind
En met een man
Een huis, met tuin en hond
Komt het vaak voor
Dat wat rond lijkt
On af blijkt
En stomp

(c) Oxymoron, voor jullie

Oxy, wat mooi geschreven

prachtig oxy. zo mooi en helder!

verder een hele welgemeende dames.

Davinia, heb jij ook hulp in de vorm van therapie? Of alleen medicatie?
Want als ik zo je epistels lees lijkt een omslag in jouw denken over jezelf me geen overbodige luxe.
Ik denk echt dat jij beter voor je zelf moet leren zorgen en beter naar je eigen behoeften zou moeten luisteren (disclaimer: op basis van hetgeen je post uiteraard...).

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2010 14:15 schreef DaviniaHR het volgende:

Soms gaat het goed. En dan is er nog maar heel erg weinig nodig om me weer van het padje af te schoppen. Een e-mail van een collega waar ik me dan aan erger. Het feit dat ik meer dan 2 dingen te doen heb op een dag. Afspraken op kantoor worden steeds confronterender op de een of andere manier.
En gister waren we uit eten met de familie. Ik zag er best tegenop, maar je moet toch gaan, en dan probeer je maar het beste ervan te maken. 8 mensen, 3 gesprekken en heel heleboel geroezemoes op de achtergrond. Resultaat: davinia volledig van de wap vandaag. Van een etentje! Met mijn eigen familie! Van een e-mail! Dat is toch van de zotten?!

Waarom ga je naar een etentje als je weet dat het je te veel zal zijn nu? Van wie moet dat dan? Waarom die veroordeling dat het van de zotten is? Je belastbaarheid is momenteel laag. Soit. Doe het jezelf dan ook niet aan om je zelf over te belasten denk ik dan.
_{Iemand met een gebroken been doet ook niet mee aan de avondvierdaagse...}

quote:

Ach ja, ik ben weer te hard voor mezelf. Ik weet het. Maar dat ben ik.

En is dat laatste een excuus? Juíst als je dat weet van jezelf zou je eraan kunnen werken dat om te buigen.
Mss ben ik wat streng nu, maar ik bedoel het niet verkeerd.

Elmo, je bent gegaan, en dat is goed. En het voelt niet goed, logisch, het ging ook niet zoals je wilde. Maar je hebt wel je sportkleren aangetrokken en bent gegaan. Dat is goed. Feitelijk ging het hardlopen dus niet goed, maar het proberen ging wel goed.

DML, wat goed dat je start met de lichttherapie. En de mevrouw die je gaat ondersteunen, wat voor iemand is dat? Ben eerlijk, je bent niet de eerste die daar komt (hoop ik, als je een stagiaire krijgt, heb ik voorgaande niet geschreven). Het is confronterend zoiets, om het te vertellen, maar wel nodig.

miss_sly, het ging hormonaal verkeerd, dus geef jezelf er vooral niet de schuld van. Ook niet stiekem dame. Je steunt ook weer anderen, het geeft moed dat het na de bevalling zo over kan zijn.

Potverdriedubbeltjes Davinia, doe jij eens wat rustiger aan. Het gaat niet goed. Je bent ziek. Je bent nog een hele tijd ziek. Je bent misschien ietsjes minder ziek dan je was, maar echt nog niet beter. Nog lang niet. En dus niet doen alsof dat wel zo is. Doe zuinig met je energie, doe geen dingen die niet per se moeten, doe niet alsof je al goed vooruit gaat, terwijl het van binnen niet zo is. Je bent echt niet ineens beter. Rustig aan doen dus, echt! Niet gaan forceren. En wat Moonah al zegt, jouw denken is niet goed voor jezelf. Je verdient het om anders te leren denken. Heus!!!

Oxy, ik vind het echt super dat je een kaart hebt gestuurd! Juist nu zijn ouders het extra moeilijk zullen hebben, zal dat heel waardevol zijn voor ze. Wat een mooi gedichtje weer.

Misschien iets voor de meelezers, een vraag die gisteren werd gesteld

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:44 schreef Groofsken3 het volgende:
...

Wat hielp je wel? Waar had je wat aan?

mijn antwoord en daarbij het blauwe gras wat Oxy noemde:

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 15:26 schreef YPPY het volgende:

[..]

Als ik het gevoel had dat ik eerlijk kon zijn en geloofd werd. Mijn hersens werkten anders. Dingen die nu logisch zijn, waren dat totaal niet. En andersom. Echt geloven hoefde eigenlijk niet eens, het was meer het niet ontkennen, zeg maar 'erkennen' dat mijn gevoelens bestonden, dat het in mijn perspectief zo was. En het niet bang zijn. Verschillende keren had ik het gevoel dat een ander bang was voor wat ik zei, bang dat ik meteen van een flat zou springen oid. Terwijl ik dat helemaal niet zei.

Stel nu dat ik zei: "het gras is blauw", dan kun jij 100 x zeggen dat het groen is, voor mij is het blauw. Punt. Door dat groene steeds te noemen, maak je de afstand groter. Je kunt ook zeggen: "goh, voor jou is het dus blauw, dan zien wij het anders. Wat is voor jou nog meer blauw?". Dan erken je het verschil, je maakt het niet groter, maar je neemt het wel serieus. Als dit te snappen valt.

Er is nog veel meer geschreven, maar ik weet niet of ik dat wil kopiëren, soms wel heftig en niet altijd even bemoedigend voor hier. Dus dat laat ik even daar. Het is zo heftig nu nog.

[ Bericht 33% gewijzigd door Cantare op 08-10-2010 23:54:35 ]

Alleen een Teveel herkenning op dit moment, maar de is niet zo maar. Hij is oprecht en voor iedereen die hem nodig heeft....

Oxy, wat een mooi gedicht weer!

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2010 18:57 schreef Moonah het volgende:
Davinia, heb jij ook hulp in de vorm van therapie? Of alleen medicatie?
Want als ik zo je epistels lees lijkt een omslag in jouw denken over jezelf me geen overbodige luxe.
Ik denk echt dat jij beter voor je zelf moet leren zorgen en beter naar je eigen behoeften zou moeten luisteren (disclaimer: op basis van hetgeen je post uiteraard...).
[..]

Nu is het enkel medicatie. Na het instellen ga ik wel verder bij een instelling die ervaring heeft met biploaire stoornissen. Maar dat moet ik nog bespreken met de psychiater.

quote:

Waarom ga je naar een etentje als je weet dat het je te veel zal zijn nu? Van wie moet dat dan? Waarom die veroordeling dat het van de zotten is? Je belastbaarheid is momenteel laag. Soit. Doe het jezelf dan ook niet aan om je zelf over te belasten denk ik dan.
_{Iemand met een gebroken been doet ook niet mee aan de avondvierdaagse...}
[..]

ik ben naar dat etentje gegaan omdat er meer gevoeligheden bij zitten qua familiegebeurens. Dit zet ik verder niet op Fok. Maar in een ander geval had ik wellicht wel afgezegd.
Gister was er ook een soort borrel waar ik naar toe zou gaan. Heb ik wel afgezegd. Ik kan dus wel 'nee' zeggen. En dat doe ik ook steeds meer.

quote:

En is dat laatste een excuus? Juíst als je dat weet van jezelf zou je eraan kunnen werken dat om te buigen.
Mss ben ik wat streng nu, maar ik bedoel het niet verkeerd.

Weet je wat het is? Als je hard bent voor jezelf, je legt de lat hoog, dan is het heel stoer (vind ik dan) als je het dan haalt. Dan heb je iets bereikt. Voor jezelf. En dat geeft voldoening. Daarom probeer ik mezelf steeds te verbeteren. En zo.
Maar ja, het accepteren dat ik zo weinig belastbaar blijf, vind ik moeilijk.
Ik heb inmiddels bedacht dat ik het maar moet aanpakken zoals met de bekkenklachten. Door heel sterk mijn grenzen te bewaken, ging het bekken aan het eind een stuk beter. Dat ik toen niet ben gaan 'opbouwen', danwel 'aansterken' komt door hoogzwanger zijn, en 5 maal daags indalingsweeën, en maar van zulke leuke zwangerschapsgebeurens. :’)

YPPY, als ik tijd en zin heb componeer ik weer een mooie PM terug.

Ik heb verder wel in de SC teruggelezen. Was te nieuwsgierig

Ik heb vrijdag niet meer de vaatwasmachine uitgeruimd, en ook niet de was gevouwen. Geen zin meer. Ach ja, morgen weer een dag, nietwaar?
Wat wellicht ook niet heeft geholpen aan mijn stemming afgelopen vrijdag is dat ik wrs ongesteld was. (Dat weet je nooit zeker met een Mirena, maar aan de bv merkte ik het wel.) En gewoon onwijs overbelast. Tsja, dan is het ingesleten cirkeltje weer heel snel gevonden. Ookal is de onderliggende onrust weg.

Davina, dat van die lat herken ik heel erg. Mijn psych van toen heeft me gezegd dat als ik de lat op de grond zou leggen, dat ie dan al hoog genoeg lag. Want er overheen stappen zou al een enorme prestatie zijn, waar ik super trots op mocht zijn dan.

Goed, dat je je grenzen aan het verkennen bent. Want alleen dan kun je ze zien en aangeven dat ze bereikt zijn.

Ik kan me hier ook melden. 13 weken zwanger en doodongelukkig met mezelf.
Ik kan een heel verhaal neergooien, maar het wordt te warrig. Maar damn, zelfs vakantie, die op zich leuk was, maakt me niet blij. Als ik terugdenk aan de vakantie krijg ik het benauwd en wil ik gewoon lekker thuis zijn. Vannacht werd ik wakker, gedesorienteerd en dacht ik in een hotelkamer te liggen, voelde me vreselijk!
Ik voel me schuldig tegenover m'n man. Ik heb wel vaker depressieve buien gehad en ben overspannen geweest, maar het ging al zo'n tijd zo ontzettend lekker! En nu ben ik zwanger en voel ik me meer vreselijk dan een leuk mens. En ik gun hem zoveel moois... en dat ben ik momenteel niet, wéér niet!
Vrijdag heb ik de 13-weken controle bij de huisarts en gooi mn depressieve gevoelens maar op tafel daar.

Wat zijn gevoelens - of juist het niet voelen ervan - toch kut zo nu en dan!!!!!

TAP.....welkom.....
Ik wens je vooral sterkte de komende tijd en duim voor je dat je HA wat voor je kan betekenen. Probeer je schuldgevoelens van je af te zetten. Je doet dit niet expres.

TAP sterkte!

TAP wat balen dat jij je ook al in dit topic moet melden. Sterkte

Chaca, op goede dagen zie ik dat ook wel. zoals vandaag. wasjes gedraaid, wilde mss nwe kleertjes kopen voor de kinders. bleef hangen bij herhaling van SYTYCD en loos frummelen op internet. geen kleertjes gekocht. soit. morgen weer een dag. kan ik me niet druk over maken.
heerlijk dagje kneuteren. doet een mens goed.
en dat heet dan herstellen van een overbelasting!
ach ja, ik heb het wel nodig.

TAP, wat naar dat je je zo voelt! hopelijk vind je snel de juiste hulp

Davinia het voelt misschien als kneuteren, maar kneuteren is soms gewoon nodig (en stiekem soms ook heerlijk)

Ik ben gister bij de bedrijfsarts geweest. Hij zei eerst iets over dat hij bij de volgende afspraak (over 6 wk) wilde gaan evalueren hoe ik weer ga herintegreren. Toen heb ik gezegd dat ik het toch echt niet zie zitten om over 6 wk alweer aan de slag te gaan. Ja, de medicatie werkt, maar ik ben er nog lang niet. Toen legde hij uit dat hij wel zag dat er een begin van verbetering is, en dat hij niet verwacht dat ik voor het eind van het jaar ga beginnen met herintegreren.

En eigenlijk weet ik niet wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant ben ik blij dat ik gehoord ben, aan de andere kant is Aviva dan al een jaar.

Blijft moeilijk en dubbel.

davinia, het lijkt mij juist heel goed in de ogen. je hebt aan de ene kant lekker tijd om bij te komen, uit te rusten en te genezen maar dan wel met uitzicht op het idee dat je zelf therapeutisch (dus niet direct volledig!) aan de slag mag. en je heoft je er nu geen zorgen over te maken want het is pas later aan de orde