Depressief door de hormonen, deel 9

Davinia, ik zou zo graag een hele wijze post hier neerzetten waar je echt iets mee kan. Maar ik heb geen wijze woorden, hoe vaak ik het topic ook open en lees wat jullie allemaal posten. Ik weet alleen dat ik het zo naar vind dat dit je overkomt en ik hoop zo erg dat je een goed padje vindt

DML, ene prenatale depressie, dat klinkt wel bekend, achteraf. Daar wilde ik tijdens de zwangerschap niet echt aan, maar achteraf denk ik dat ik er toch iig niet erg ver vanaf zat. Goed dat je hulp zoekt, ik hoop dat je er wat aan hebt en het niet je hele zwangerschap zal overschaduwen

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 18:11 schreef DaviniaHR het volgende:
maar ja, en als ik dan weer volledig eruit ga, zal iedereen dus weten wat er aan de hand is, maar dan snappen ze ook meteen wel dat het ernstig is. dat scheelt dan. hoop ik. en dan mss alleen therapeutisch werken, maar niet meer de druk voelen om echt wat te moeten doen. ik krijg mijn hoofd er gewoon niet omheen. en dat kost zoveel energie. en dat is zo frustrerend. zit je daar: 'ik wil nu DIT doen.' en dan ga je zitten staren naar je scherm, komt er geen gedachte, haal je nog een kop koffie, check je maar weer eens je mail, druk je wat op F5, nog steeds geen gedachtes. is het al tijd om te kolven? top! kolven klaar, een nwe poging om iets te produceren, lukt niet. gelukkig bijna lunchtijd. en dan na de lunch wil het een klein beetje lukken, maar toch niet helemaal. en dan is het gewoon helemaal klaar. wat heb je dan gedaan op zo'n dag? helmaal geen ene fl*kker. en ik wil zo graag! maar het gaat niet.

Oh zo herkenbaar! Net een nieuwe baan, en heb nu al een soort waarschuwing dat het 'te langzaam gaat'. Nu ben ik van nature al lichtelijk laks (zelfkennis), maar ik heb altijd wel dingen af, net op tijd, maar wel af. Nu lukt het allemaal gewoon niet zo. Kan niets afsluiten, geen normale email tikken, want halverwege vind ik het alweer te stom en sluit ik de computer maar af. En dan gaat er weer een dag voorbij. En ook niet dat ik kan aangeven waarom of wat ik voel. Misschien wel niets? Ik doe wat ik moet doen, luiers verschonen en de rest gaat matigjes. Ik functioneer. Ik besta. Zoiets. En alhoewel de man heel hard probeert, vind ik het moeilijk mijn grenzen en behoeftes aan te geven. Hij is nogal ego-centrisch van aard, niets mis mee, vind ik erg aantrekkelijk en kan ik goed op bouwen, maar daardoor zijn mijn kwaliteiten door mijn uitleg gewoon van mindere 'kwaliteit', wat me nog meer bevestigd dat ik het 'niet kan'.

En ik vind het werk zo leuk, eindelijk een baan, en het lukt gewoon niet. Durf ook niet goed te zeggen dat ik zwanger ben (19 weken deze week) en wil al helemaal niet ontslagen worden, want dan heb ik gewoon niets 'voor mezelf' meer. Maar eigenlijk wil ook gewoon helemaal stoppen en niets meer... En al helemaal geen kind in huis, want een lieve moeder ben ik gewoon vaak niet. Neem haar niet mee naar buiten, ga geen dingen meer met haar doen, behalve sporadisch een toren bouwen en geef haar de makkelijkste sncks die je kan bedenken. En het komt allemaal niet eens in me op, terwijl ik het wel zou willen ofzo.

Wacht voor nu maar afspraak af met die kliniek whatever, maar de vk zei dat dat nog wel even kon duren. Had trouwens geen trieste vragenlijst, DML Gewoon ben je nu minder vrolijk, lach je minder, maak je je meer zorgen etc.

Jeetje, Basboussa. Dat is wel even heftig om te lezen. Ik had geen idee dat het niet zo goed met je ging. Denk je dat het ook door je zwangerschap komt dat je je zo voelt? Ik wou dat ik iets zinvols kon schrijven. Iets waar je wat aan hebt, maar helaas heb ik de antwoorden ook niet. Maar ik wou wel even reageren, want het is niet niks om dit op te schrijven. Dat vergt ook erg veel moed.

Davinia, ook jij veel sterkte gewenst in dit moeizame proces. Ik heb niet de juiste woorden, maar ik hoop echt dat je je weg omhoog zal vinden.

Ach Basboussa toch. Wat rot. En helemaal in jouw situatie lijkt me, zonder een echt sociaal netwerk om je heen. Probeer toch écht je behoeften aan je man kenbaar te maken hoor, zeker als hij dat niet uit zichzelf opmerkt. Hoe moeilijk ook... Wat voor kliniek is dat waar je over spreekt?

En DizzyMissLizzy ook al een prenatale depressie. Sterkte. Zo rot. Ik heb echt met jullie te doen.

Fannie, je hebt een mooie geboortedag En het moederschap vind ik wel leuk. Het is alleen heel moeilijk om te accepteren dat je ziek in je hoofd bent. En iedereen die ik een beetje vertel hoe ik me voel(de), valt van zijn stoel. Dus dan denk je, het is dus heel duidelijk dat er iets mis is. Maar ja, dat ben ik, en zo erg zal het toch niet zijn? Naja, kennelijk wel. En dat is best ingewikkeld om toe te geven. Al is het makkelijker om te accepteren dat het een biologisch probleem is. Het is heel simpel:
Er is een biploaire component, dus het is een biologisch probleem
Bipolaire trekken krijg je eigenlijk alleenmaar als je er een (genetische) gevoeligheid voor hebt in je systeem. Gooi daar een psychologische trigger overheen en het is feest.
Maar dan is het wel ECHT niet mijn schuld, of zo. Dan is het vergelijkbaar met diabetes of zo. Je mist een stofje. Foutje in het lichaam. Aanvullen/fixen en klaar.

Ik ben per afgelopen maandag volledig ziek gemeld weer. En eigenlijk voelt dat best fijn!
Dus, basboussa, heel herkenbaar wat je schrijft.

Nijna, toen PR jouw respons zag, zei hij dat je zo door me heen prikte! Dusseh…
Nah, ik ben ook hard voor mezelf. Altijd al geweest. Ik weet niet anders. Als je hard bent, en hoge eisen stelt, is het fijn als je alles haalt. En als je het niet haalt, ga je net zolang door tot je het wel hebt gehaald. Dus tsja, loslaten is nogal een toer hier idd. Maar ik doe mijn best.
Probeer mijn gevoel te volgen. Wat dat ook moge zijn/zeggen. En te ‘genieten’ van deze mogelijkheid om schoon schip te maken. Gewoon ff rust. Gewoon ff niks.

Basboussa, een heel groot deel van wat je schrijft is erg herkenbaar. De delen over je concentratie, de omgang met de kinderen, sommige dingen gewoon niet meer kunnen bedenken, “ik functioneer. Ik besta.” Check, check, check.
Zouden ze je ontslaan wegens zwangerschap? Je woont in canada, toch? Maar ja, als je je niet kan concentreren, kan je ook niet werken, dus dan worden ze ontevreden over je werk, en dan ben je nog verder van huis, want dan kunnen ze je ontslaan wegens slecht werk leveren. Is er daar iets van een vertrouwenspersoon of zo?

Ik ben dus dinsdag bij de psychiater geweest. Het voorgesteld behandelplan is primair (en eigenlijk alleenmaar) medicijnen. Door het biploaire karakter is dat de enige optie. Maar, zegt hij, dat kan niet samen met bv. Cognitieve gedragstherapie is niet bewezen voor mijn problematiek, dus dat bieden ze niet (als eerste) aan. Medicatie is wel bewezen. Ik wilde niet meteen beslissen, dus we hadden een belafspraak voor vandaag gepland. Omdat ik de bv niet zonder slag of stoot wilde opgeven, heb ik p_iglet gesms’t of zij mss alternatieven wist. Het antwoord was dat het voorgestelde spul wellicht WEL met bv kon! (en dan kwam ze ook met bronnen die medisch gezien heel standaard zijn). Hoe meer we (naja, vooral anderen) zoeken, hoe meer indicaties er zijn dat het prima zou moeten kunnen in mijn geval.
Waar ik dus eerst al bijna afscheid ging nemen van de bv, ligt nu alles nog open. De psychiater gaat nogmaals bij de POPpoli (kenniscentrum voor psychiatrie rond zwangerschap, die dus zegt dat het niet kan met bv… ) overleggen, ook met de notie dat Aviva bijna 8 mnd is, en dus geen minibaby meer is, en in de tussentijd probeer ik een casus op te bouwen. Heb ook een medicijnconsult aangevraagd bij Lonneke (een bekende lactatiekundige die heel veel weet van medicijnen en bv). En als zij zegt dat het veilig is, dan is het gewoon veilig. Zij is op de hoogste van de laatste ontwikkelingen rondom borstvoeding en zo, bij de POPpoli is het vooral psychiatrie en weinig bv.

Naja, het houdt me van de straat, zullen we maar zeggen.

En zo thuis, niets doen (naja, achter de computer zitten en zo, en afwasdingen doen, wasjes niet opvouwen, weblogs niet bijwerken), niets hoeven, doet heel veel goed voor mijn gemoed. Wat op zich tekenend is voor het feit dat er dus echt iets mis is. Anders zou ik na een dag al gillend gek worden. Nu vind ik het juist superfijn dat ik die tijd heb. Zo ben ik normaal niet. Naja, ik geniet maar van het feit dat ik me op deze manier staande kan houden en dus een betere moeder kan zijn voor mijn kinderen en een betere vrouw voor mijn man. Als dit is wat het is tot de medicatie is ingeregeld, dan is het maar zo. Ben de strijd tegen mezelf een beetje zat. Gelukkig kan ik nog strijden voor de bv, anders had ik me verveeld

Het is een beetje een dagboekpost geworden, excuses daarvoor

Acceptatie en loslaten.... Twee sleutelwoorden.

Succes met de keuze van al dan niet medicatie Davinia.
En ook al zou het níet (alleen) iets biologisch zijn, dan is het nóg niet iets om je voor te schamen. Ik functioneer nu al een jaar of wat (met een onderbreking ivm zwangerschap) prima op stemminngsstabilisatoren, heb bergen therapie achter de rug en het gaat super met me. Niks om me voor te schamen. Want het gaat er om dat ik me goed voel. En dat ik gelukkig ben en een fijne moeder en etc etc. En wat anderen daarvan zouden vinden dat doet er toch niet toe?
_{Mwoah, die acceptatie heb ik ook moeten leren hoor.}

Ik ga vanavond weer ff reageren, voor nu ff een dikke knuffel voor davinia en Basboussa

Oh Davinia, het is (bijna) allemaal zo herkenbaar hier... Maar ik vind het juist heerlijk om een beetje te werken, werk ver onder mijn niveau, en eigenlijk meestal alleen of met een paar (leuke) mensen om me heen, part-time, dus kan eigenlijk gewoon een dag neits doen, of gewoon een beetje komen en zitten fokken onder het mom van 'ik ben er wel!' Het hele ontslag gebeuren had ik mezelf natuurlijk weer wijsgemaakt, dat gebeurt als je niet zo goed kan slapen en ik ben een pro in piekeren. Ook kan ik heel goed neutrale emails negatief uitleggen en daar vervolgens een halve dag over gaan lopen schreien... Zonder er iets aan te doen natuurlijk, want zo ben ik dan ook wel weer. Maar goed, heerlijk even zonder kind, een paar uurtjes hier, paar uurtjes daar, en het 'geld inbrengen' doet me veel goed. Hier krijg ik geen uitkering oid, dus 'niets inbrengen' vind ik echt lastig om mee om te gaan, helemaal nu ik niets productiefs doe.

Ik word doorverwezen, net als DML, naar een soort pre/postnatale depressie kliniek. Ik weet er verder niet zoveel van, maar het kon nog even duren voordat ze daar ruimte voor me hadden... (Hoe gaat ie DML?)

Lastige keuze met bv en medicatie, Davinia, vooral meerdere mensen naar laten kijken, ervaring leert dat het al gauw makkelijk is om te roepen dat het 'vast niet kan', en met 8 maanden is bv 'ook toch niet echt meer nodig', maar ik kan me voorstellen dat het voor jou (misschien wel met name nu) gewoon wel erg belangrijk is.

@ Davinia, ja natuurlijk is het ongelofelijk moeilijk om zoiets toe te geven en te accepteren vooral.
Helemaal ook als anderen het helemaal niet van je verwachten.
Ik bedoelde alleen dat, zodra je het kan toegeven aan jezelf, je al een klein stapje verder bent.
Ik weet van mezelf nog dat ik er weken heb tegenaan lopen te hikken om het alleen maar aan manlief te durven vertellen , want zo hoor je je toch niet te voelen als alles in principe goedgaat?
En tuurlijk vond ik het moederschap wel leuk, alleen doordat ik me zo rot voelde dacht ik dat het daardoor kwam, maar m'n gevoelens hadden met hele andere dingen te maken.

Ow en ga je absoluut niet schuldig voelen, niemand vraagt toch om dit soort gevoelens?

Basboussa, ik hoop voor je dat je toch snel een plekje kan krijgen in die kliniek, klinkt ook helemaal niet fijn zoals het met jou gaat.

Sterkte voor jullie allebei, ook voor DML

basboussa, zelfs als je ver onder je niveau werkt, is het zwaar om steeds de schone schijn op te houden! heb je mss voldoende vakantie-uren om iets kortere dagen te kunnen maken?

ik heb vandaag goed nieuws gehad mbt de combinatie medicatie en borstvoeding. op zich superfijn om goed nieuws te krijgen, maar dat geeft toch wel weer even een soort realisatie van hoe depressief ik toch ben...
waar ik vroeger minstens een half uur lang op de bank had staan springen van geluk, (bij wijze van spreken)en de rest van de dag met een idiote grijns op mn kop had gelopen, was ik nu maar heel eventjes echt heel erg blij. daarna was het meer 'wat een opluchting! ' ipv x 100...

alles went, en dat is de pest. de chaos in het hoofd, de melancholieke stemming, het veel te korte lontje, de verhoogde irritatiegrens. maar als je dan in een uitzonderlijke situatie zoals dit nws met de combinatie bv-medicatie wordt toch weer pijnlijk duidelijk hoe erg het is. dan kan je weer het verschil ijken.

naja, ik heb in ieder geval genoten van mijn boterhammetjes osseworst die ik heb gekocht om het goede nieuws te 'vieren'.

Dat is fijn nieuws Davinia , van de combi medicatie/bv natuurlijk.

En nee, in een yippiekayee stemming zit je nu nog niet, maar dat komt wel weer, echt.
Osseworst, was mijn vader ook gek op

Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.

Ik wacht braaf tot de intake 23 september. Voor die tijd hebben we eigenlijk nog een vakantie van twee weken gepland staan maar ik ben zo ontzettend moe en energieloos dat ik er een hard hoofd in heb al heeft de meneer me een relax vakantie beloofd. Ik ben gewoon liever thuis geloof ik Maar hij heeft het ook moeilijk en deze vakantie hard nodig.

Mijn werkgever heeft wel eindelijk mijn ziek zijn erkend. Toen ik 'm dan maar mijn donkere gedachten vertelde omdat ie zo'n hork was, zag hij het eindelijk in.

Verder doe ik wel braaf het babylijstje bij elkaar sprokkelen e.d. maar echt enthousiast word ik er niet van om het in huis te hebben. Maar goed dat zal komen doordat ik die baby niet hoef. Ik wil me alleen maar weer gewoon voelen.

Davina en Basboussa

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2010 16:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.

Weet je, dat zijn juíst symptomen van depressie, weinig interesse (want geen fut!) voor je omgeving en vooral over je eigen sores praten. Het lijkt me dus juist goed als je hier lekker je ei kwijt kunt. Als je die behoefte voelt tenminste.
Goed dat je naar je werkgever bent gegaan. En jullie vakantie, tja, da's rotttig. Ik ben een keer met vakantie geweest toen ik depressief was. Ik dobberde op mijn luchtbedje op de Middellandse Zee en het enige wat ik kon denken was: "Wat dóe ik hier?" Lastige keuze. Maar wellicht als je er met je vriend/man goed over kunt praten is het toch wel te doen.

Davinia, gefeliciteerd met de medicatie.
Echt, als je het neemt en het slaat aan zul je je wél helemaal blij voelen.

moonah, heb jij eigenlijk ook gedragstherapie gehad, of enkel medicatie?

de psychiater belde net. heel verhaal met wie hij allemaal had gebeld en dat hij zelf in de literatuur was gedoken, maar zijn conclusie is ook dat de medicatie VEILIG is icm bv!
hij verontschuldigde zich nog voor de dubbele berichtgeving en zo. vond k wel heel aardig.
oef, opluchting! blij!

echt een last van mn schouders hierzo

wat fijn Davinia!!

Davinia, wat goed! Ben echt blij voor je.

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2010 16:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.

Ik wacht braaf tot de intake 23 september. Voor die tijd hebben we eigenlijk nog een vakantie van twee weken gepland staan maar ik ben zo ontzettend moe en energieloos dat ik er een hard hoofd in heb al heeft de meneer me een relax vakantie beloofd. Ik ben gewoon liever thuis geloof ik Maar hij heeft het ook moeilijk en deze vakantie hard nodig.

Mijn werkgever heeft wel eindelijk mijn ziek zijn erkend. Toen ik 'm dan maar mijn donkere gedachten vertelde omdat ie zo'n hork was, zag hij het eindelijk in.

Verder doe ik wel braaf het babylijstje bij elkaar sprokkelen e.d. maar echt enthousiast word ik er niet van om het in huis te hebben. Maar goed dat zal komen doordat ik die baby niet hoef. Ik wil me alleen maar weer gewoon voelen.

Davina en Basboussa

Wilde je even een en een knuffel 'geven'. Sterkte, en goed dat je wel hulp zoekt hoor! Wat de vakantie betreft, je moet doen waar je je goed bij voelt hoor. Maar, soms kan het wel erg fijn zijn om even in een andere omgevng te vertoeven. Ga je ver weg? Anders kan je natuurlijk ook altijd nog teruggaan, als het niet gaat....

Davinia, wat fijn dat het gewoon kan icm BV . Hopelijk gaat het vlot zn werk doen voor jou!

Davinia, wat ontzettend fijn dat je BV en dit medicijn kunt combineren!

DML, als jij je gevoel wilt delen, dan doe je dat. Niemand zal je hier beschuldigen van het niet hebben van medeleven. dat komt allemaal wel. Zorg maar eerst dat jij je weer beter kunt voelen. En wat betreft de vakantie. Dat wat bij jou goed voelt. En als jij je goed voelt bij thuis blijven, dan moet je thuisblijven. Maar als je lief er tussenuit wilt datn zal hij dat ook moeten kunnen. Zou je daar mee om kunnen gaan.... Hijwel op vakantie en jij niet?

Davina, wat super dat je bv kan blijven geven. Dat geeft bij mij al een gevoel van opluchting. Op naar de meer positieve gevoelens.

DML, hoe is het nu? Als je niet op vakantie wil, dan ga je niet. En als je het doet voor je man, dan is dat alles. Stel je dan niet in op een geweldige tijd, want dat wordt het niet. Dan is het vooral voor je partner. Is ook niks mis mee. Is ergens juist goed, lijkt me. Zolang je jezelf niet overbelast om hem te ontlasten, tenminste.
we zijn weer lekker warrig, geloof ik

een gewetensvraag: hebben jullie je ooit schuldig gevoeld dat je vanalles gemist hebt van de kinderen toen jullie depressief waren? ik vond eli's verjaardag bizar moeilijk, eigenlijk poging doen tot herbeleven, maar er niks bij voelen... proberen doen terug te denken aan 3 jaar geleden, en dan gewoon *niets*
hoeveel mis ik dan van het nu, als eli's bevalling niet eens meer wat doet bij me?
en als ik dan zie hoe sommigen zo intens genieten van hun kind(eren), tsja, dan voel ik me schuldig dat ik dat nu niet heb. dat ik dus eigenlijk vanalles mis, ookal ben ik fysiek wel aanwezig...

naja, tis niet anders, maar leuk is anders.

Davina, herkenning heb ik op dit vlak niet. Maar, ik denk wel dat het persoonsafhankelijk is van hoever je iets van die herbeleving maakt. En of dat wel of niet iets is waar je je schuldig over voelt. Ikzelf houd er meer van om naar de toekomst te kijken en niet zo in het verleden te kijken. Ik weet dat dit jaar het 7 worden van Fleur wel impact had, maar waar daar de oorzaak van lag weet ik niet zeker.

Ik weet dat Yppy in het begin ook dat gevoel omschreef. Maar, dat laat ik even aan haar over om daar het antwoord op te geven... dat het er bij hoort, dat is zeker.... maar dan...

In zekere zin wel herkenbaar, Davinia. Ik had dan wel geen kind, maar ik was niet blij met het zwanger zijn en daar voelde ik me ook heel stom en schuldig over. Ik wilde het al zo lang en nu was het zover en nu voelde ik me zo. Ik heb mezelf op dat punt staande kunnen houden door me vooral maar rationeel voor te houden dat ik wist dat ik dit wilde, ook al paste mijn gevoel er niet bij, maar kan me voorstellen dat dat voor jou nu niet lukt.

Davinia, wat een opluchting dat de psycholoog heeft ingezien dat de medicatie samen kan met borstvoeding. Dat hij zich nog heeft verontschuldigd is idd aardig.

Ik vind het moeilijk de juiste woorden te vinden over het niet kunnen herinneren/ kunnen herbeleven. Dat is geenszins fijn en ik kan me voorstellen, dat je er zwaar aan tilt. Heb jij het idee dat je je gevoel van toen vroeger wel terug kon halen? Dan is het misschien iets wat weer terugkomt nadat de medicatie goed op gang is en je je leven weer op kunt pakken. Het grotere probleem is als ik het goed begrijp dat je nu niet blij kunt zijn of bijzondere vreugde voelen bij het zien opgroeien van je kinderen en dat je het gevoel hebt op die manier belangrijke dingen in hun leven te missen. Ik weet hier niets over te zeggen dat je zou kunnen helpen ermee om te gaan of dat iets kan veranderen. Ik hoop met heel mijn hart, dat je met de medicatie snel weer kunt genieten van je kinderen en je niet meer blije gevoelens zult missen, die met je kinderen te maken hebben. Ga in ieder geval geen schuldgevoelens ontwikkelen daarover. Het is echt niet jouw schuld. Het is niet zo alsof je ervoor gekozen hebt om de gevoelens niet te hebben en je kan er zelf ook niets aan doen. Geen moeder zou dat fijn vinden, dus moet je jezelf echt geen schuld eraan geven.

Hallo mensjes,

Ik zit hier al een hele poos mee te lezen en wil steeds ook posten, maar het komt er gewoon niet van. Nu wordt het dan toch eens tijd vind ik zelf.
Enige tijd geleden is bij mij ook een PPD vastgesteld. Mijn dochtertje is intussen ruim 7 maanden en ik zit nu zo'n 4 weken ongeveer thuis. Ik wacht nog tot de behandeling van start gaat en er wordt gekeken naar medicatie. De laatste dagen voel ik me echt zwaar k#t! En net nu gaat mijn "kleine" meisje van alles leren, ontdekken, doen en ik heb het gevoel dat ik maar overal achter de feiten aan loop. Ik probeer te genieten, maar het is lastig. Als mijn vriend naar z'n werk is, zit ik de tijd weg te kijken en maar iets te bedenken om de dag door te komen. Ik hoop dat ik snel bericht krijg dat ik met de behandeling en medicatie kan beginnen, want ik weet niet hoe lang ik het zo nog trek.

Zo, ik heb ff mijn hart gelucht, door de snotterbuien heen...........

Davinia, ik ken je dan niet, maar ik heb dus al ff meegelezen hier (waardoor je toch niet meer helemaal een vreemde lijkt!) en ik wil je veel sterkte wensen en ben blij voor je dat de medicatie icm de bv kan!! En ook de anderen waarvan ik de namen nu niet weet (ik ben een vergiet met grote gaten) ook veel sterkte!