Depressief door de hormonen, deel 9

Yppy, spannend dat afbouwen van de medicijnen.

Ik geloof niet dat ik snap wat je probleem is, maar als ik zo lees over die tien stappen terug denk ik dat het misschien wel goed is om tegenover de persoon in kwestie niet alleen de ppd te noemen maar ook de moeite en tijd die het je gekost heeft om van daar uit te komen waar je nu bent.
Dat maakt het misschien wat begrijpelijker dat je niet tien stappen terug wilt vallen (en hoe groot die stappen zijn).

quote:

Op zondag 6 juni 2010 20:45 schreef YPPY het volgende:
Ik heb besloten het te noemen, maar het verder niet uit te leggen. Dat heb ik genoeg gedaan. Vragen beantwoorden doe ik natuurlijk wel, maar omdat het voor mij te dicht kwam bij 'mezelf verantwoorden', heb ik besloten hier zelf verder niet het initiatief toe te nemen.

Heel verstandig. Je hoeft niet altijd het achterste van je tong te laten zien. Je bent alleen verantwoording aan jezelf schuldig. Wat 'die ander' ook beweert (en wellicht manipuleert).
Succes met afbouwen. Wat is je reden?

Smikke, bij dat stuk over de borstvoeding moest ik huilen. Juist omdat ik tegen alles en iedereen (voor mijn gevoel dan, ik weet niet of het echt zo was) heb moeten vechten om door te 'mogen' gaan. Het was zo fijn te lezen, dat een ander het ook zo voelde.

Macka, dat noemen van de moeite en de tijd is niet verstandig. Ik wil je via pm wel uitleggen waarom, maar het is niet handig dat hier neer te zetten.

Moonah, de eerst keer afbouwen heb ik te vroeg gedaan, ik was toen nog geen jaar 'goed', maar het ging echt niet meer toen ik in de auto in slaap viel. En die 20kg en 4 maanden tijd vond ik ook wel heftig. Na het afbouwen ben ik weer achteruit gegaan, maar ik weet niet of dat is omdat ik 'levenslang' heb, of omdat ik te vroeg gestopt ben. Daarom ben ik met andere medicijnen begonnen, met andere bijwerkingen (mochten eerst niet ivm bv) en daarmee gaat het nu al een hele tijd goed.
Van de psychiater mocht ik op zo'n vroegst in januari naar de huisarts om het afbouwen te bespreken. Ik heb nu dus die stap gezet en morgen ga ik weer. (fijne, aardige, huisarts gelukkig) Ik wil de zekerheid of het zonder medicijnen goed gaat of dat ik ze nodig blijfthebben. Statistisch gezien is de kans 75% dat het zonder kan. Bij mij iets lager, maar ik wil het wel heel graag weten.
Stel dat ik ze 'levenslang' nodig heb, dan ben ik nu zover dat ik dat accepteer. Maar dan wil ik wel zeker weten dat het echt nodig is, dat ik ze niet voor niks slik. Want de bijwerkingen zijn redelijk vervelend, die wil ik niet onnodig langer hebben.

quote:

Op zondag 6 juni 2010 22:47 schreef YPPY het volgende:

Stel dat ik ze 'levenslang' nodig heb, dan ben ik nu zover dat ik dat accepteer. Maar dan wil ik wel zeker weten dat het echt nodig is, dat ik ze niet voor niks slik. Want de bijwerkingen zijn redelijk vervelend, die wil ik niet onnodig langer hebben.

Ja, is ook wel logisch dat je weer wil kijken of je ook zonder kunt.
Wat rot dat jij chronisch bijwerkingen hebt.

Yppy, naar zeg die bijwerkingen. Goed om te kijken of het zonder ook kan. Kleine stapjes!

De gesprekken, eigenlijk heb ik al best veel gesprekken enzo gehad en nu lijkt het een beetje neer te komen op "het is zoals het is, je moet het er maar mee doen" en daar ben ik niet zo goed in, want ik vind het niet ok zoals het is en ik wil het daar niet mee doen. Maar ik weet ook niet zo goed wat me dan wel zou helpen... _{iemand die kan toveren in de buurt misschien?}

Nijna, ik zou willen dat ik kon toveren dan toverde ik ook meteen voor YPPY!

Ik heb toevallig de gelukkige huisvrouw hier liggen, van de bieb. Ben er nog niet in begonnen, weet eigenlijk neit waarom. Het boek van Brooke Shields ken ik niet.

Yps succes met afbouwen.

Nou ja, feitelijk gezien is de realiteit een gegeven en die kun je niet veranderen Nijna. Ik heb daar ook lang mee geworsteld. Ik wilde het anders, maar nu accepteer ik dat bepaalde zaken gaan zoals ze gaan, dat het buiten mijn macht ligt om het te veranderen. Wat echter wel binnen mijn macht ligt, is hoe ik daar mee om ga. Hoeveel invloed ik het geef in mijn leven. Die omslag was lastig (en nu soms nog steeds), maar ik ben zo blij dat ik dit geleerd heb. Het bespaart me veel irritaties, toestanden, paniekbuien, zakdoekjes en J. een hoop gezeur.

Het boek van Brookee Shiels lag voor 4 euro bij de AH, dus dat kon ik niet laten liggen.

Yppy, als jij het gevoel hebt dat je iemand iets 'moet' uitleggen, kun je dit het beste in je eigen woorden doen. Er is geen voorbeeldboekje die jouw situatie exact uitlegt (gelukkig). Als iemand het dan nog niet begrijpt, is de kans groot dat desbetreffende persoon het gewoon niet begrijpen wil

Nijna voor jou geldt eigenlijk het zelfde, alleen is voor jou het onderwerp meer wat verwacht je er van, i.p.v. wat is het. gebruik zoveel mogelijk je eigen woorden en illustratie's en vergeet ook zeer zeker niet de frustratie's die je kunt tegen komen door onbegrip.

Een ieder die het nodig heeft, een hele dikke knuf.
Afgezien van een nerveus en angstig gevoel hier alles nog redelijk onder controle, moet ook eerlijk toegeven dat ik me volledig op mijn werk stort om maar niet met mezelf bezig te zijn zolang t gaat. Vrees dus nog wel een trugslag medio mijn verlof Maar t gaat goed komen! _ooit...

quote:

Op maandag 7 juni 2010 21:01 schreef YPPY het volgende:
Ik heb daar ook lang mee geworsteld. Ik wilde het anders, maar nu accepteer ik dat bepaalde zaken gaan zoals ze gaan, dat het buiten mijn macht ligt om het te veranderen. Wat echter wel binnen mijn macht ligt, is hoe ik daar mee om ga.

Precies! Is voor mij een van de belangrijkste lessen die ik uit mijn depressie heb getrokken. Voor mij was dat inzicht misschien zelfs wel noodzakelijk om er helemaal bovenop te komen.

Spannend, dat je af gaat bouwen! Hopelijk blijkt dat je weer zonder kunt, dat zou toch wel super zijn. Succes in elk geval!

Ik heb trouwens 'De gelukkige huisvrouw' voor mijn verjaardag gehad en in één ruk uitgelezen. Ik vond het erg meevallen met de heftigheid, doordat het vooral humoristisch is geschreven. En doordat het weinig herkenbaar is voor mezelf, want een psychose kun je je eigenlijk niet voorstellen, denk ik.

Ben wel van plan om binnenkort eens naar de huisarts te gaan om te vragen wat ik kan doen om een PPD te voorkomen. Misschien krijg ik het helemaal niet, dat weet ik wel, maar ik heb nu eenmaal een "verhoogd risico" en het geeft toch wat gevoel van controle.

Verstandig Cantare, je weet nooit of het jou overkomt, maar zeker als je meer kans hebt, kun je je wel voorbereiden. Zelf, maar ook je omgeving. Dat je die nu al instrueert (nu je zeker weet dat het goed gaat met je) dat ze echt heel goed op moeten passen en eerlijk moeten zijn. ik vond tenslotte ook dat er niks met me aan de hand was in eerste instantie. Was ook in shock dat ik binnen een 2 dagen bij de psychiater zat.

Hoelang na de bevalling kan een ppd eigenlijk optreden? En kan die ook een tijd door allerlei zaken onderdrukt worden? Dit gaat niet over mij, hoor, maar over mijn zusje. Het gaat helemaal niet goed met haar, door allerlei zaken (ook de naam van Senna speelt daarbij een grote rol), maar het woord depressie is inmiddels wel gevallen, geloof ik.

Met mij gaat het eigenlijk heel goed, en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Ik ben me ervan bewust dat een ppd heel best had kunnen optreden na de prenatale depressie die ik toch heb gehad.
Misschien moet schaap binnenkort echter weer 10 dagen naar de VS en dat vind ik wel een lastig, confronterend iets. Mijn zwangerschapsdip begon toen de dag nadat hij naar dezelfde conferentie vertrokken was als waar hij nu eventueel heen moet. Ik weet niet of het de termijn van de zwangerschap was, of dat het getriggerd werd door zijn vertrek, maar het idee dat hij dadelijk weer 10 dagen daarheen is, vind ik best eng. Maar aangezien ik nergens last van heb en nu een klein meisje heb om mijn dagen mee te vullen, alsmede lieve ouders die het prima vinden als we een paar dagen komen logeren, maakt dat het eigenlijk niet iets zou moeten zijn om tegenop te zien. Komt vast goed!

Miss, fijn dat het met jou goed gaat. 10 dagen lijkt mij ook lang, zou er zelf ook de kriebels van krijgen. Maar gelukkig zit je nu in een positievere situatie dan vorig jaar..

Ik geloof dat de pieken van een ppd doorsnee rond de 4-6 maanden na de bevalling liggen. Ik weet niet hoelang geleden je zusje bevallen is?

13 maanden geleden. We hebben echter wel een heel heftig jaar achter de rug met dus oa twee moeilijke zwangerschappen (zij en ik allebei pre-dep), problemen met de naam van ons meisje en heel veel problemen met mijn broer. Dat het dus niet zo lekker liep hier en daar, leek alleen maar logisch. De laatste tijd gaat het echter ineens weer heel slecht, vandaar mijn vraag eigenlijk of dit nog een ppd kan zijn, of 'gewoon' een depressie.

Ja, gelukkig gaat het met mij echt veel beter, maar vorig jaar toen hij wegging ging het ook goed. Ik heb hem vrolijk en blij weggebracht op vrijdagochtend en op zaterdag is het bij mij begonnen. Zo duidelijk als ik me dat nog herinner, die omslag van de ene dag op de andere.

Heeft ze lang borstvoeding gegeven? Dan kan de hormoon verandering bij het stoppen ook nog meespelen. Maar als je zoveel meemaakt, dan houd het natuurlijk ook gewoon eens op. Zou het nog een burn-out/overspannenheid kunnen zijn, dat de grens gewoon bereikt is?

Misschien kun je dat 1e dagje iets leuks inplannen? Dat je niet thuis kunt gaan zitten sippen? Ergens koffiedrinken, ochtendje park.. En gewoon lekker de hele dag genieten van je meisje

BV is ze al een tijdje geleden mee gestopt, ook mede door omstandigheden, geen helemaal vrije keus. Maar idd, al met al kan het ook een 'gewone' burn out/depressie zijn. Ik vroeg het me gewoon af, omdat het ook tijdens de zwangerschap zo vreselijk fout gegaan is.

Ik ga zeker leuke dingen doen, en logeren bij mijn ouders. En ik moet een paar dagen werken en al met al zal het zeker wel goed komen, denk ik. En het is nog niet eens zeker dat hij gaat, maar ik kreeg gisteravond echt even heel erg de kriebels en eennaar gevoel toen hij vertelde dat hij misschien weer weg moet. Ik wist wel dat hij in februari weer zou moeten, maar daar kon ik me dan veel langer op voorbereiden. Dit is over een maand, een paar dagen na Senna's eerste verjaardag!
Nou ja, komt vast goed, en deze vervuiling hoort hier dan ook verder niet. het wierp me gewoon even erg terug in de tijd.

En het verlossende woord: het gaat in juli niet door! Rustig dus de tijd om me voor te bereiden op februari

[ Bericht 10% gewijzigd door miss_sly op 16-06-2010 11:16:52 ]

Oh wat fijn Miss! dan heb je nu toch je voorbereidingstijd in iedergeval
En vwb je zusje, heeft ze al eens met de huisarts gesproken? ppd lijkt het niet op het eerste gezicht, maar natuurlijk is het niet uit te sluiten. Als in: misschien heeft ze constant wel vervelende gevoelens gehad, maar valt het nu op voor jou en de omgeving.

Slybeeb, gelukkig niet al volgende maand. Maar ik denk dat het al veel kan schelen als je op eea bent voorbereid en je omgeving om steun kunt vragen. plus dat ze je in de gaten kunnen houden wat betreft symptomen. En wat naar voor je zus. Tja, die naam, dat herinner ik me nog wel. En je broer ja, dat heb ik zijdelings in de SC meegekregen (is dat goed afgelopen??). Maar weet je, eigenlijk doet het er toch niet zo heel veel toe of het een PPD of een andere depressie is? Qua gevoel is het even kut, en qua behandeling gelijk. Toch?

Yppeke, hoe gaatie met afbouwen??

Speelt dat met de naam van Senna nog steeds miss_sly? Vervelend lijkt me dat, voor jullie allebei
Fijn dat het met jou weer goed gaat!

Moonah, je hebt gelijk, met je hele post eigenlijk wel. Mijn broer zit voorlopig een kleine 4 jaar vast, wellicht begin volgend jaar overgeplaatst naar Nederland. Het grootste punt bij mijn zus is toch kennelijk nog steeds de naam. Zoals ik het begrijp, is dat een van de belangrijkste factoren nu. En misschien dat ik juist daarom ook wel nog denk aan een hormonale oorzaak voor de depressie, maar wellicht is dat helemaal niet relevant en hebben hormonen er weinig mee te maken. En idd, lood om oud ijzer: het is kut en er moet gehandeld/behandeld worden.

Artikel over hulp bij PPD
http://www.psy.nl/meer-ni(...)-is-een-groot-taboe/

Wat fijn dat schaap nu toch niet weg hoeft miss_sly!

Het afbouwen gaat goed Moonah. Het valt me echt zo ontzettend mee. Ik heb wat last gehad van duizeligheid en 'licht in mijn hoofd' en trillende handen, maar zeker niet dramatisch. Het kan nog komen, maar dat verwacht ik niet. Echt heel fijn. Op zich mag ik nu een afspraak maken met de huisarts, maar ik denk ik dat ik nog twee weken wacht, voor de zekerheid. Ben echt zo blij, dat het niet ging als de vorige keer.

Bedankt voor dat artikeltje oxy. Goed dat er aandacht voor is. Eerlijk gezegd ben ik wel verbaasd dat veel vrouwen schijnbaar na drie gesprekken al genoeg hulp hebben gehad. Als ik dan mijn hele traject bekijk.

Hé Yp, wat fijn zeg!

Echt goed om te lezen Yppy!!!

Yps, wat fijn dat het afbouwen zo meevalt en goed gaat!

Yppy, omdat het zo goed gaat , zet ik hier mijn lievelingsliedje (van Acda & de Munnik) neer.
Inclusief de tekst, want daar gaat het om!
Ik hoop, dat het ook voor jou een symbool (of hoe zeg je dat, voor mij betekent het nummer heel veel ) zal worden. Loop!!!

Vandaag ben ik gaan lopen

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik was het maanden al van plan
Maar pas toen iedereen gezegd had, dat het niet kon,
Ging ik lopen
Kijk me lopen toch
Hier loop ik dan

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik heb de meningen geteld
En heb bedacht dat het niets uitmaakt
Ook als men niks vind, wordt zelfs dat nog als een mening je verteld

Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop
Is van nu af aan een weg

Vandaag ben ik gaan lopen
Maak me klein bij elk geluid
Ben veel banger dan ik was,
Toen ik nog stil stond

Mag zo wezen
Maar ik kom eindelijk, ik kom eindelijk vooruit

Vandaag ben ik gaan lopen
Waar ik loop, is van nu af aan een weg

Kijk me lopen, zeven sloten
Hoogste bergen, andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik kom

Diepe dalen, mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes haast onhoorbaar fluisterend zeg
Waar ik gelopen heb, is van nu af aan een weg

Vandaag ben ik gaan lopen
Omdat dat is wat ik wou
Ik heb geen idee waarom men zei dat het niet kon
Zeg liever ga maar, dat is leuk,
En moet je doen
Want kijk me lachen, man

Hier loop ik nou