quote:Op donderdag 10 december 2009 20:17 schreef Nijna het volgende:
Ik geef maar eens een schopje omhoog, gaat niet zo lekker.
Laatst al bij de huisarts geweest en toen wat opties gekregen en afspraak om nog een keer langs te komen, toen net een wat betere dag dus ik zat weer gezellig . Nieuwe afspraak voor het nieuwe jaar gemaakt, maar vanmorgen gebeld of ik niet eerder kan, want ik denk dat we toch maar wat moeten gaan doen nu. Mag volgende week, moest even een momentje zoeken dat ik kinders even thuis kan laten. Ik vermoed dat ik toch gewoon beter functioneer met medicatie... dit was al de 3e stoppoging geloof ik.
De vermoeidheid op het moment werkt in elk geval niet mee, misschien die hormonen die nog niet weer op hun plek gevallen zijn ook wel en ik denk ook, gewoon hoe ik ben .
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:20 schreef miss_sly het volgende:
He Nijn, wat jammer toch. Wel goed dat je al bij de huisarts bent geweest en nu ook weer snel gaat. Als je met medicatie nou toch een fijnere, blijere moeder bent, dan is dat natuurlijk jammer voor je dat dat zo is, maar niet verkeerd om dat dan ook te gebruiken, toch?
Dikke
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:28 schreef YPPY het volgende:
Nijna, medicijnen zijn niet erg als ze maken dat je je beter voelt (hahahaha, hoor wie het zegt, echt, ik heb zelfs al in mijn hoofd zitten dat het ms voor altijd is).
Ik vind het echt heel erg superstoer dat je hebt gebeld om eerder te gaan, echt! Dat is zo erg, toegeven dat het niet goed gaat.
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:32 schreef AncientSound het volgende:
Wat jammer dat het weer niet zo goed gaat, Nijna. Goed dat je aan de bel trekt. Medicatie is natuurlijk ook niet alles, maar als dat voor jou werkt dan is dat alleen maar heel fijn. Als je maar van 't leven en je dochters kunt genieten, toch? Sterkte, en hopelijk ben je er snel weer bovenop
quote:Op donderdag 10 december 2009 21:33 schreef Nijna het volgende:
Dank jullie . Ik vind het niet erg hoor om weer aan de medicatie te gaan en dan maar misschien ook niet meer afbouwen... (* Nijna is een eigenwijze drol)
quote:Op donderdag 10 december 2009 21:36 schreef YPPY het volgende:
Of ga pas afbouwen over langere tijd. Over twee jaar ofzo, zodat je je eerst in kunt stellen op een langere periode medicijnen. Ik mag op z'n vroegst in januari af gaan bouwen, maar ik wacht ermee. Die nieuwe baan nu en alles stress en spanning erbij is niet handig. Misschien als Anna naar school gaat.
quote:Op zaterdag 12 december 2009 13:02 schreef Moonah het volgende:
Hé Nijna, wat rot voor je dat het niet zo lekker gaat.
Goed dat je zo adequaat gehandeld hebt. Ik hoop van harte dat je je snel beter zult voelen met je medicatie en dat je heerlijk kunt gaan genieten van je twee meiskes. Sterkte.
Gisteren kwam het met een vriendin nog ter sprake, mijn PPD. Bah, wat voelde ik me afgrijselijk, onmachtig, waardeloos en beroerd. Zó onvoorstelbaar eigenlijk. Je bent eigenlijk een ander mens. Ik tenminste. Ik ben zó blij met mijn pillen. En tja, als het levenslang is, dan maar levenslang.
Ik denk dat wat "kale info" (d.m.v. een link) in combinatie met je ervaringen het meest duidelijk is. En als je het moeilijk vindt jouw ervaringen te delen, dan d.m.v. andermans ervaringen (boek ofzo).quote:Op donderdag 27 mei 2010 12:36 schreef YPPY het volgende:
Nijna, hoe is het bij jou nu? Ben je gestart met de medicijnen?
Omdat ik niet zo goed weet waar ik het kan vragen, maar even hier. Omdat er hier ook niet-ervaringsdeskundigen komen. Op zich gaat het nu allemaal best wel goed, maar ik ben gisteren wel even ergens tegenaan gelopen (figuurlijk dan, mijn bril werkt prima) en ik denk dat het verstandig is aan iemand uit te leggen wat ik nu heb gehad. Maar hoe leg ik dat uit? Ik kan wel romans aanbevelen die hierover gaan, of een linkje geven naar een uitleg, maar wat is nu helder? Wel duidelijk, maar omdat het nu best ok gaat, niet te dramatisch? Nou was het wel dramatisch en wie weet wordt het dat weer zonder medicijnen, maar dat vind ik zelf zo confronterend. Maar misschien is dat wel beter, dat het wel echt eerlijk is, dan maar wat heftiger. Alleen hoe leg ik zoiets uit?
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik wil.quote:Op donderdag 27 mei 2010 12:52 schreef Memmel het volgende:
Yppy, ik moet je post echt even een paar keer lezen. Probeer het mij eens uit te leggen (in een PM?) en dan kan ik beoordelen of het "aankomt"? Is dat wat je graag wilt?
Is zo uitleggen zoals het hier staat niet voldoende? Ik vind het heel duidelijk juist.quote:Op donderdag 27 mei 2010 13:10 schreef YPPY het volgende:
Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?
Ik begrijp heel goed dat je het gevoel hebt dat je je moet verantwoorden, maar moet je dat ook echt? Is het niet voldoende dat je zegt dat je iets niet doet omdat jij dat niet wilt/kunt? De ander hoeft het niet per se te begrijpen of er begrip voor te hebben, toch?quote:Op donderdag 27 mei 2010 13:10 schreef YPPY het volgende:
[..]
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik wil.
Meestal is het zo, dat als ik vertel dat ik een ppd heb gehad, dat mensen het wel begrijpen. Nou ja, niet echt begrijpen natuurlijk (gelukkig!) maar wel snappen dat het vervelend was en dat ik daardoor niet alles kan en alles doe wat een ander wel kan. Ik krijg dan de vraag of ik medicijnen had of therapie en dat het knap is dat het nu beter gaat enzo. Dat is allemaal prima.
Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?
Zat ik ook nog aan te denken. Schijnt best rauw en realistisch te zijn. Eigenlijk vind ik het best goed dat dit onderwerp daardoor (weer) eens in de schijnwerpers komt te staan. Er zijn zoveel vrouwen die er in meer of mindere mate mee te maken krijgen...quote:Op donderdag 27 mei 2010 19:56 schreef chacama het volgende:
Yppy, ik heb net 'de gelukkige huisvrouw' uit.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Heel verstandig. Je hoeft niet altijd het achterste van je tong te laten zien. Je bent alleen verantwoording aan jezelf schuldig. Wat 'die ander' ook beweert (en wellicht manipuleert).quote:Op zondag 6 juni 2010 20:45 schreef YPPY het volgende:
Ik heb besloten het te noemen, maar het verder niet uit te leggen. Dat heb ik genoeg gedaan. Vragen beantwoorden doe ik natuurlijk wel, maar omdat het voor mij te dicht kwam bij 'mezelf verantwoorden', heb ik besloten hier zelf verder niet het initiatief toe te nemen.
Ja, is ook wel logisch dat je weer wil kijken of je ook zonder kunt.quote:Op zondag 6 juni 2010 22:47 schreef YPPY het volgende:
Stel dat ik ze 'levenslang' nodig heb, dan ben ik nu zover dat ik dat accepteer. Maar dan wil ik wel zeker weten dat het echt nodig is, dat ik ze niet voor niks slik. Want de bijwerkingen zijn redelijk vervelend, die wil ik niet onnodig langer hebben.
Precies! Is voor mij een van de belangrijkste lessen die ik uit mijn depressie heb getrokken. Voor mij was dat inzicht misschien zelfs wel noodzakelijk om er helemaal bovenop te komen.quote:Op maandag 7 juni 2010 21:01 schreef YPPY het volgende:
Ik heb daar ook lang mee geworsteld. Ik wilde het anders, maar nu accepteer ik dat bepaalde zaken gaan zoals ze gaan, dat het buiten mijn macht ligt om het te veranderen. Wat echter wel binnen mijn macht ligt, is hoe ik daar mee om ga.
heuj, nou heb ik het toch niet droog gehouden!quote:
ik heb geen ervaring met ppd, wel met sterke emoties binnen het gezin, maar daarin is alles nog wel vers. tot nu toe kiezen wij ervoor om heel open te zijn. tot nu toe lijkt dat heel goed uit te pakken voor iedereen. we waken ervoor dat emotie zich nooit (al dan niet verbaal) agressief uit tegen de kinderen. dus het is wel ok om ontroerd (dus tranen) te zijn als ravi en selene iets schattigs doen. en het is ook ok om eens tegen elkaar uit te vallen (zonder schelden of gedoetjes, dat wel), ook al is het niet gewenst (beter om dingen úit te vechten op een ander tijdstip dan!), het is wel ok dan en het is ook ok om overstuur te zijn zonder reden. wel praten we dingen altijd uit en gaan we gewoon door met wat we deden. dus het 'schema' van de kinderen gaat altijd door, wat er ook gebeurt, hoe dan ook!quote:naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Weetje Davinia, soms hoef je ook niks te willen bereiken, en kan van je afschrijven (bijvoorbeeld hier) al een steuntje in de rug geven, en de adviezen die je er voor niks bijkrijgt kun je bekijken en als het je aanspreekt toepassen in je leven, en wat niet bij jou aansluit leg je lekker naast je neerquote:Op dinsdag 10 augustus 2010 11:26 schreef DaviniaHR het volgende:
Jullie zijn lief! Dank!
Ik weet niet precies wat ik nou 'wil' met dit topic. Het is toch openbaar, het is toch internet...
Ik ben nog een beetje aan het zoeken wat goed voelt. Maar de start was iig fijn!
@chaca, weet je, ik ben een beetje bang dat de bodem nog niet eens bereikt is...
omdat de bekkenklachten weer hard de verkeerde kant op gaanquote:Op maandag 16 augustus 2010 09:51 schreef YPPY het volgende:
Moet je dat masker zo vaak af doen dan? Hoezo krijg je dan geen vooruitgang?
...
mooi is dat he.... je kan het hier zetten, juist omdat het een openbaar forum is. IRL zie je die mensen elke dag. Zie je elke dag dat ze naar je kijken en twijfelen of ze nu wel of niet wat moeten zeggen, wel of niet vragen hoe het gaat. Terwijl jij zoiets hebt van: doe maar niet. Het hoeft niet. Je weet het, maar je hoeft er niets mee te doen. Je echte vrienden die zijn eerlijk tegen je, die menen wat ze zeggen. Dus al dat halfslachtige gedoe, is niet nodig. Dat kost alleen maar energie.quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 22:21 schreef DaviniaHR het volgende:
thx!
en ja, eigenlijk wel. het gaat de mensen niks aan hoe ik me echt voel. de mensen zijn irl in de regel toch niet oprecht geïnteresseerd, behalve je echte vrienden, dan. en als je eigenlijk toch niet wil weten dat het niet gaat, hoef je het ook niet te weten.
klinkt hard, maar ik heb in het ziektejaar van mn moeder iets te vaak quasi-net-niet-meelevende reacties gehad van mensen met wie ik helemaal niets heb. die vonden dat ze wat moesten zeggen, maar ze waren eigenlijk niet geïnteresseerd. zeg dan niets nee, dat kan ook niet, want dat mag niet van de sociale regels
dus neuh, tgaat ze niks aan.
zet ze op een openbar forum
En daar ga je de mist in denk ik lieve davinia.quote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
en toen waren we een eerste dag thuis.
weer thuis.
"papa naar zijn werk!" ja, papa wel. mama kan weer niet.
en dan zit je lekker achter je computertje en zo, en dan denk je "het valt allemaal wel mee". en dan moet ik toch iets doen voor mn werk en dan komt er weer niets.
gaat dus echt niet.
maar dat betekent dat de mensen dus zullen gaan weten wat er echt aan de hand is. en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. ik wil het zelf niet weten, en als anderen het weten, wordt het weer zo echt, of zo. tis echt best wel heel irritant.
Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijnquote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
valt het op dat ik een slechte dag heb?
Goed punt!quote:Op maandag 23 augustus 2010 19:12 schreef Macka66 het volgende:
[..]
Ik denk op basis van wat je geschreven hebt (en wat ervaring) dat een goede dag opvallender zou zijn
Heb je je al ziek gemeld? Dat geeft iedereen meer duidelijkheid en verlost jou van de plicht (niet het gevoel) tot werken, bovendien geeft het je de tijd die je nodig hebt voor herstel. Want ook van hormonaal bepaalde depressies kun je niet parttime herstellen.
Ik denk het niet dat hij kan toveren... althans ik ben er nog steeds geen tegen gekomen die dat kanquote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren? vast niet.
zucht.
"accio ongemakken" of anders "reparo hersenen" ? Wellicht dat "Balsemio" wonderen doet? En tot slot raad ik "Vulnera Sanentur" aan...quote:Op maandag 23 augustus 2010 17:51 schreef DaviniaHR het volgende:
morgen naar de psych. zou hij het weg kunnen toveren?
soms wel. In elk geval weer een stapje gedaan. davinaquote:
Oh zo herkenbaar! Net een nieuwe baan, en heb nu al een soort waarschuwing dat het 'te langzaam gaat'. Nu ben ik van nature al lichtelijk laks (zelfkennis), maar ik heb altijd wel dingen af, net op tijd, maar wel af. Nu lukt het allemaal gewoon niet zo. Kan niets afsluiten, geen normale email tikken, want halverwege vind ik het alweer te stom en sluit ik de computer maar af. En dan gaat er weer een dag voorbij. En ook niet dat ik kan aangeven waarom of wat ik voel. Misschien wel niets? Ik doe wat ik moet doen, luiers verschonen en de rest gaat matigjes. Ik functioneer. Ik besta. Zoiets. En alhoewel de man heel hard probeert, vind ik het moeilijk mijn grenzen en behoeftes aan te geven. Hij is nogal ego-centrisch van aard, niets mis mee, vind ik erg aantrekkelijk en kan ik goed op bouwen, maar daardoor zijn mijn kwaliteiten door mijn uitleg gewoon van mindere 'kwaliteit', wat me nog meer bevestigd dat ik het 'niet kan'.quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 18:11 schreef DaviniaHR het volgende:
maar ja, en als ik dan weer volledig eruit ga, zal iedereen dus weten wat er aan de hand is, maar dan snappen ze ook meteen wel dat het ernstig is. dat scheelt dan. hoop ik. en dan mss alleen therapeutisch werken, maar niet meer de druk voelen om echt wat te moeten doen. ik krijg mijn hoofd er gewoon niet omheen. en dat kost zoveel energie. en dat is zo frustrerend. zit je daar: 'ik wil nu DIT doen.' en dan ga je zitten staren naar je scherm, komt er geen gedachte, haal je nog een kop koffie, check je maar weer eens je mail, druk je wat op F5, nog steeds geen gedachtes. is het al tijd om te kolven? top! kolven klaar, een nwe poging om iets te produceren, lukt niet. gelukkig bijna lunchtijd. en dan na de lunch wil het een klein beetje lukken, maar toch niet helemaal. en dan is het gewoon helemaal klaar. wat heb je dan gedaan op zo'n dag? helmaal geen ene fl*kker. en ik wil zo graag! maar het gaat niet.
Weet je, dat zijn juíst symptomen van depressie, weinig interesse (want geen fut!) voor je omgeving en vooral over je eigen sores praten. Het lijkt me dus juist goed als je hier lekker je ei kwijt kunt. Als je die behoefte voelt tenminste.quote:Op vrijdag 27 augustus 2010 16:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.
Wilde je even een en een knuffel 'geven'. Sterkte, en goed dat je wel hulp zoekt hoor! Wat de vakantie betreft, je moet doen waar je je goed bij voelt hoor. Maar, soms kan het wel erg fijn zijn om even in een andere omgevng te vertoeven. Ga je ver weg? Anders kan je natuurlijk ook altijd nog teruggaan, als het niet gaat....quote:Op vrijdag 27 augustus 2010 16:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.
Ik wacht braaf tot de intake 23 september. Voor die tijd hebben we eigenlijk nog een vakantie van twee weken gepland staan maar ik ben zo ontzettend moe en energieloos dat ik er een hard hoofd in heb al heeft de meneer me een relax vakantie beloofd. Ik ben gewoon liever thuis geloof ik Maar hij heeft het ook moeilijk en deze vakantie hard nodig.
Mijn werkgever heeft wel eindelijk mijn ziek zijn erkend. Toen ik 'm dan maar mijn donkere gedachten vertelde omdat ie zo'n hork was, zag hij het eindelijk in.
Verder doe ik wel braaf het babylijstje bij elkaar sprokkelen e.d. maar echt enthousiast word ik er niet van om het in huis te hebben. Maar goed dat zal komen doordat ik die baby niet hoef. Ik wil me alleen maar weer gewoon voelen.
Davina en Basboussa
Dat! En uiteraard ook van mij eenquote:Op maandag 13 september 2010 11:22 schreef Nijna het volgende:
Davinia, ik hoop dat er steeds meer goede dagen zullen komen, met minder diepe dalen.
Knap hoe je bezig bent, pas goed op jezelf
Ja, goed bezig. Dat dat niet zo voelt, hoort bij de depressie. Het kloterige is (in mijn ervaring tenminste) dat je, als je depressief bent, per definitie géén zin hebt in alles wat goed voor je is: bewegen, praten, op tijd je bed uitkomen, relativeren. Het lijkt gewoon niet te gaan en steeds blijft een stemmetje maar zeggen dat het toch geen zin heeft. En toch moet je het doen, omdat je met je verstand weet dat het het beste is. Je hoeft het niet leuk te vinden, je moet het gewoon doen, gewoon doorgaan met die zogenaamd goede dingen. Het resultaat laat misschien even op zich wachten maar het komt er wel. Sterkte!quote:Op donderdag 16 september 2010 09:47 schreef Elmo76 het volgende:
Ben weer begonnen met hardlopen, men zegt dat dat goed is bij een depressie, en ik wilde ook graag weer gaan lopen. Ook al moet ik dan wel weer uitkijken met mijn bekken, aangezien dat ook nog niet helemaal jofel gaat!
En dan krijg je te horen dat je goed bezig bent! Jippie! Waarom voel ik me dan zo kut?! En is alles wat ik doe zo'n gigantische opgave om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen?! Ja poepoe, goed bezig! Het zal wel.
Davinia laat je niet opjagen! Mijn arbo-arts (een schat!!!) heeft indertijd gezegd dat ik pas aan het werk moest gaan als ik me weer voelde zoals ik me graag zou willen voelen. Eerst mezelf op orde, dan mijn gezin, en pas daarna weer aan het werk. Ik vond het wel erg prettig dat hij daar zo over dacht.quote:Op vrijdag 17 september 2010 10:24 schreef DaviniaHR het volgende:
maar gelukkig heb ik pas medio oktober gesprek met de bedrijfsarts, alwaar we langzaam aan gaan denken over herintegratie. duurt nog een maand.
Onthoud dit. Voor momenten dat het niet goed gaat, dat het zwart is, of grijs. Lees het dan weer, zeg het hardop tegen jezelf, het gaat ietsjes beter. Met stijgen en dalen, maar de momenten dat het beter gaat zijn er.quote:in de tussentijd gaat het wel ietsjes beter. ik heb meer goede momenten, waarbij ik dan primair me op de kinderen richt, om van de goede momenten te genieten. wat dan zoveel energie kost, dat ik weer finaal instort, maar dat terzijde. de kinderen hebben hun 'oude' moeder eventjes weer gehad.ik val in herhaling, geloof ik. 2 posts terug staat hetzelfde. boeit verder ook niet.
Het is voor mij helemaal niet lastig te begrijpen maar juist heel erg herkenbaar. Zwanger geworden via ICSI en dan je man sméken of hij je naar het ziekenhuis wil brengen 'om ermee te stoppen'. Niet een keer, niet twee keer, maar wel drie keer vragen of het zwarte gevoel als-je-blieft gestopt kon worden. En de enige manier was naar mijn idee om te stoppen met de zwangerschap. En ja, dan heb je zoveel moeite gedaan om zwanger te worden maar daar werd het echt niet minder zwart van.quote:Op woensdag 22 september 2010 17:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
-knip-
Ik hoop echt dat ik via hen toch nog een beetje lol er in ga zien want zoals ik me nu voel zie ik ook al heel erg op tegen alles na de geboorte. Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.
Ik doe heel veel moeite om zwanger te worden maar als ik jouw verhaal (en dat van de anderen) lees, voel ik alleen maar medeleven voor jou. Ik vind het zo verdrietig dat alles nu zo zwart is, dat je het liefst niet meer zwanger zou zijn. Heel veel sterkte, Dizzy-Miss-Lizzy.quote:Op woensdag 22 september 2010 17:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.
Waarom ga je naar een etentje als je weet dat het je te veel zal zijn nu? Van wie moet dat dan? Waarom die veroordeling dat het van de zotten is? Je belastbaarheid is momenteel laag. Soit. Doe het jezelf dan ook niet aan om je zelf over te belasten denk ik dan.quote:Op vrijdag 8 oktober 2010 14:15 schreef DaviniaHR het volgende:
Soms gaat het goed. En dan is er nog maar heel erg weinig nodig om me weer van het padje af te schoppen. Een e-mail van een collega waar ik me dan aan erger. Het feit dat ik meer dan 2 dingen te doen heb op een dag. Afspraken op kantoor worden steeds confronterender op de een of andere manier.
En gister waren we uit eten met de familie. Ik zag er best tegenop, maar je moet toch gaan, en dan probeer je maar het beste ervan te maken. 8 mensen, 3 gesprekken en heel heleboel geroezemoes op de achtergrond. Resultaat: davinia volledig van de wap vandaag. Van een etentje! Met mijn eigen familie! Van een e-mail! Dat is toch van de zotten?!
En is dat laatste een excuus? Juíst als je dat weet van jezelf zou je eraan kunnen werken dat om te buigen.quote:Ach ja, ik ben weer te hard voor mezelf. Ik weet het. Maar dat ben ik.
mijn antwoord en daarbij het blauwe gras wat Oxy noemde:quote:Op donderdag 7 oktober 2010 14:44 schreef Groofsken3 het volgende:
...
Wat hielp je wel? Waar had je wat aan?
Er is nog veel meer geschreven, maar ik weet niet of ik dat wil kopiëren, soms wel heftig en niet altijd even bemoedigend voor hier. Dus dat laat ik even daar. Het is zo heftig nu nog.quote:Op donderdag 7 oktober 2010 15:26 schreef YPPY het volgende:
[..]
Als ik het gevoel had dat ik eerlijk kon zijn en geloofd werd. Mijn hersens werkten anders. Dingen die nu logisch zijn, waren dat totaal niet. En andersom. Echt geloven hoefde eigenlijk niet eens, het was meer het niet ontkennen, zeg maar 'erkennen' dat mijn gevoelens bestonden, dat het in mijn perspectief zo was. En het niet bang zijn. Verschillende keren had ik het gevoel dat een ander bang was voor wat ik zei, bang dat ik meteen van een flat zou springen oid. Terwijl ik dat helemaal niet zei.
Stel nu dat ik zei: "het gras is blauw", dan kun jij 100 x zeggen dat het groen is, voor mij is het blauw. Punt. Door dat groene steeds te noemen, maak je de afstand groter. Je kunt ook zeggen: "goh, voor jou is het dus blauw, dan zien wij het anders. Wat is voor jou nog meer blauw?". Dan erken je het verschil, je maakt het niet groter, maar je neemt het wel serieus. Als dit te snappen valt.
Nu is het enkel medicatie. Na het instellen ga ik wel verder bij een instelling die ervaring heeft met biploaire stoornissen. Maar dat moet ik nog bespreken met de psychiater.quote:Op vrijdag 8 oktober 2010 18:57 schreef Moonah het volgende:
Davinia, heb jij ook hulp in de vorm van therapie? Of alleen medicatie?
Want als ik zo je epistels lees lijkt een omslag in jouw denken over jezelf me geen overbodige luxe.
Ik denk echt dat jij beter voor je zelf moet leren zorgen en beter naar je eigen behoeften zou moeten luisteren (disclaimer: op basis van hetgeen je post uiteraard...).
[..]
ik ben naar dat etentje gegaan omdat er meer gevoeligheden bij zitten qua familiegebeurens. Dit zet ik verder niet op Fok. Maar in een ander geval had ik wellicht wel afgezegd.quote:Waarom ga je naar een etentje als je weet dat het je te veel zal zijn nu? Van wie moet dat dan? Waarom die veroordeling dat het van de zotten is? Je belastbaarheid is momenteel laag. Soit. Doe het jezelf dan ook niet aan om je zelf over te belasten denk ik dan.
Iemand met een gebroken been doet ook niet mee aan de avondvierdaagse...
[..]
Weet je wat het is? Als je hard bent voor jezelf, je legt de lat hoog, dan is het heel stoer (vind ik dan) als je het dan haalt. Dan heb je iets bereikt. Voor jezelf. En dat geeft voldoening. Daarom probeer ik mezelf steeds te verbeteren. En zo.quote:En is dat laatste een excuus? Juíst als je dat weet van jezelf zou je eraan kunnen werken dat om te buigen.
Mss ben ik wat streng nu, maar ik bedoel het niet verkeerd.
* stem van Yoda: do or do not. There is no try! *quote:Op dinsdag 19 oktober 2010 20:53 schreef DaviniaHR het volgende:
Moonah, over de hoge lat heb je zeker gelijk. Daar probeer ik nu zelf ook al aan te werken. Ik ben zeker perfectionistisch en (soms te) hard voor mezelf. Niet op alle gebieden, trouwens.
Oké, excuus!quote:Op dinsdag 19 oktober 2010 20:53 schreef DaviniaHR het volgende:
vwb de medicatie en blij met de biploaire component, dat heb je verkeerd geïnterpreteerd.
Ik weet niet of het per definitie biologisch is hoor. Depressie ontstaat ook vaak doordat ongeuite emoties als woede, verdriet en/of onmacht naar binnen slaan.quote:Depressie is per definitie een biologische aandoening,
Niet echt. Maar dat geeft niet. Het gaat erom dat jij er vrede mee leert hebben en dat je je beter gaat voelen!quote:Is het zo helderder?
Maakt niet uit. Met enkel tekst is het toch moeilijker om iets over te brengen.quote:
Die info had ik van een folder die PR had gekregen. Ging over bipolaire stoornis. Wellicht hebben zij dan teveel gegeneraliseerd, want bij Dokterdoker vind ik het volgende:quote:Ik weet niet of het per definitie biologisch is hoor. Depressie ontstaat ook vaak doordat ongeuite emoties als woede, verdriet en/of onmacht naar binnen slaan.
Dat bedoelde ik met de duidelijkheid. Een unipolaire stoornis kan overgaan (door verwerking van ongeuite emoties, wat je noemt). Dit gaat nooit meer over, dus ik hoef niet te hopen dat ik ooit van de medicijnen af kom. Kan ik in dat opzicht ook niet teleurgesteld raken. (Moet ik dus op een ander gebied onrealistische verwachtingen hebben, anders zou mn leven nog saai worden GRAPJE! )quote:Hoe ontstaat het?
Onderzoek laat zien dat bij een bipolaire stoornis biologische factoren, zoals een aangeboren kwetsbaarheid, een grotere rol spelen dan bij depressie. Dit blijkt onder meer uit het feit dat eerstegraads familieleden van mensen met een bipolaire stoornis, een grotere kans hebben om de ziekte ook te krijgen.
Is het ernstig en wat kunt u verwachten?
Manische depressie is een stoornis die niet overgaat. Als u een manische periode heeft gehad, is de kans groot (ongeveer negentig procent) dat u er in de toekomst weer last van krijgt.
Als je geen last van bijwerkingen hebt dan is het ook niet echt erg, toch? Ik slik nu nog antidepressiva en wil daar binnenkort wel mee stoppen omdat ik waarschijnlijk wel zonder kan, maar als je wéét dat dat niet kan... nouja, dan is dat ook wel een rustig idee.quote:Op woensdag 20 oktober 2010 11:23 schreef DaviniaHR het volgende:
trui, ik zie het maar als hoge bloeddruk of diabetes. Kom je ook nooit meer vanaf.
Ik deed er altijd een paar in mijn portemonnee, kan je ze nooit vergeten.quote:Nu nog de discipline om iedere keer als we ergens blijven slapen om de pillen mee te nemen. Ach ja, dat went vast ook wel
Yup, heb ik ook! Als ik een paar uur te laat slik word ik echt hardstikke ziek (fysiek dan he).quote:Op woensdag 20 oktober 2010 11:34 schreef Cantare het volgende:
Ik deed er altijd een paar in mijn portemonnee, kan je ze nooit vergeten.
Over die onzekerheden die je hebt heb ik wel wat tips voor je, hoor. Je kunt ook best terecht om samen eens een bakkie te doen als je weer eens in de buurt bent. Je weet waar mijn huis woont.quote:Op zondag 28 november 2010 19:00 schreef ferrari_rood het volgende:
Ik meld mij hier ook maar een keer.
Ik ben nu ongeveer 10 weken zwanger. En een week of 8 beroerd waarvan 6 echt ziek.
In 1e instantie kreeg ik niets van de HA later emesafane. Afgelopen ma mijn vriend de HAP laten bellen omdat ik bloed aan het spugen was. Toen primperan gekregen.
Omdat moment spuug ik nog steeds meerdere keren per dag en ben ik de hele dag heel er misselijk. Mijn gedachtes zijn op dit moment alles behalve positief.
Ik schaam mij er eigenlijk heel erg voor maar op dit moment denk ik meer van ik wil het niet. En ik moet nog zolang.
Daarbij word ik ook steeds onzekerder ik heb geen vaste baan en was mentaal nog niet voorbereid op de komst van een kindje. Het is zeker welkom maar ik voel wel de angst voor straks hoe moeten we alles betalen? zal ik wel een goede moeder zijn? Krijgt het iets mee van hoe ik mij voel?
Do moet ik weer naar de VK en dan wil ik het hier zeker over hebben.
Sorry dat ik zo egoïstisch dit forum kom binnen denderen maar wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.
Nou ja.... kijk maar. De uitnodiging staat. Ik deed het ooit alleen en met weinig geld en had toen een postnatale depressie. Knap klote, maar achteraf gezien heeft het goed uitgepakt en kind is nu bijna volwassen.quote:Op zondag 28 november 2010 20:58 schreef ferrari_rood het volgende:
Dank je. Ik hou het in gedachten.
Voorlopig ben ik niet echt in de buurt. Werken en slapen nou ja in bed liggen. dat is het
quote:Op vrijdag 14 januari 2011 20:56 schreef DaviniaHR het volgende:
Ja, het boos op mezelf zijn heb ik maar opgegeven. Gaf niet echt een nuttige uitkomst.
mooi zo!
Tsja, ik zal wel binnen 4 mnd moeten gaan beginnen met herintegreren, anders krijg je weer gezeik met UWV. Maar ja, nog 4 mnd volledig thuis is ook niet leuk meer. De therapie moet juist in 'het echte leven' toegepast worden, dus dat zal wel los lopen.
dat zal vast wel gaan lukken, want reintegreren is niet meteen full-time
Over die notitie bij hun, ik vond het eerrder vervelend dat ik niet echt gehoord werd in mijn uitleg, en dat zij mij na 5 min. maar ff ging herdiagnostiseren. Maar wat ik al schreef, eerste indruk en zo. Ik moet weer die diagnostische vragenlijst invullen, dan blijkt eea vanzelf wel.
dat is dan wel fijn, dan kun je het in elk geval even relativeren voor ze
Fijn dat je O&N relatief goed was. Heb wel veel aan je gedacht.
Je mag altijd vragen hoor Davinia! Ik heb zo vaak hier willen posten, maar dan had Tirza weer net aandacht nodig, of ik zat weer te of het kwam er gewoon niet van. Maar ik heb jouw updates wel gelezen en ik ben blij dat er bij jou nu ook van alles in gang gezet is! Ook had ik bij heel veel dingen wat jij schreef het gevoel alsof ik het zelf had geschreven. Het klinkt me bijna allemaal bekend in de oren en het voelt al helemaal bekend!quote:Elmo, ik durfde niet te vragen hoe het met je gaat. Fijn om te lezen dat jij jezelf er ook uit krabbelt.
Ook dit ja.quote:Ja, ik blijf op het praktische, want emotioneel komt het verder iets te dichtbij.
Om je laatste zinnetje moest ik dan toch wel ff lachen!quote:Op maandag 17 januari 2011 16:06 schreef DaviniaHR het volgende:
Ik heb vandaag 2 afspraken gehad achter elkaar. En dat was dan ook weer meer dan voldoende. Lees: net teveel. Of op het randje.
Alles komt nu ineens heel snel, bij de vervolginstelling wordt vanalles in gang gezet, de komende weken afspraken met alle partijen die wat met mijn ziekte/herstel te maken hebben. En dan weet je niet wat er gezegd gaat worden, allemaal onduidelijk. Allemaal onrust. Allemaal zwaar irritant.
En dan was de koffiemelk ook nog op!
quote:Op maandag 17 januari 2011 16:06 schreef DaviniaHR het volgende:
8< knip >8
En dan was de koffiemelk ook nog op!
quote:Op maandag 17 januari 2011 16:33 schreef maffemuts het volgende:
[..]
[ afbeelding ]
Verder ben je keihard op weg in de goede richting
En voor Elmo ook n knuf!
quote:Op maandag 17 januari 2011 16:35 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
Ik doe het met Halvamel
/offtopic
Duh! Ik heb indertijd een wanhoopsbrief aan mijn huisarts en aan de psych bij wie ik op de wachtlijst stond geschreven, dat ik mezelf en mijn kind van het leven wilde beroven . Maar no way dat ik hoger op de wachtlijst kwam. 12 weken wachten. Ik werd gék, letterlijk.quote:Op maandag 17 oktober 2011 16:22 schreef Zoë23 het volgende:
ze kan (neem ik aan) ook een verwijzing krijgen naar bijv. maatschappelijk werker of iemand anders die hiervoor geschikt is. En die kan eventueel ook bij iemand thuis komen.
Als de ernst ervan goed duidelijk wordt gemaakt door partner/familie zou er wel iets mee gedaan moeten worden.
Nou, dát dus! Ik was er nog over na aan het denken, maar inderdaad, niet proberen te relativeren. Dat voelt heel bagatelliserend, alsof je niet serieus wordt genomen in je gevoelens. Rationeel wist ik héus wel dat eea niet klopte, dat de hormonen met me op de loop gingen, maar dat maakte de gevoelens niet minder echt.quote:Op maandag 17 oktober 2011 20:27 schreef YPPY het volgende:
spreek d'r niet tegen, luister wel. Niet zeggen dat ze geen slechte moeder is, niet zeggen dat ze geen rotmens is, niet zeggen dat ze geen gelijk heeft. Dat maakt de slechte wereld die er nu is ook nog eens kapot. Bevestigen hoeft (natuurlijk!!) ook niet, maar accepteer dat ze zo denkt en voelt. Ben niet bang voor wat ze denkt en zegt, dat is er nu eenmaal, door de ziekte. En dat gaat weg, maar nu is het zo. Als je een paar keer te horen krijgt dat je glashard zit te liegen, laat je het wel om later bij iemand aan te kloppen.
Natuurlijk zijn er betere dagen in het verschiet, maar dat is nog heel ver weg en de weg ernaar toe is een hele grote, steile berg die niet te overzien is. Althans, niet voor haar. Niet nu.quote:Op maandag 17 oktober 2011 20:46 schreef trui het volgende:
ah, da's een goede tip. ik had uiteraard wel die neiging vanmiddag... (niet zozeer relativerend, maar wel dat ik haar ervan probeerde te overtuigen dat er ook nog betere dagen in 't verschiet liggen.)
Ik wilde een grapje maken met het woord 'kut', maar dat is zeker niet gepast?quote:
knoop in je kut?quote:Op maandag 17 oktober 2011 21:18 schreef Moonah het volgende:
[..]
Ik wilde een grapje maken met het woord 'kut', maar dat is zeker niet gepast?
Heftig moonah..quote:Op maandag 17 oktober 2011 18:26 schreef Moonah het volgende:
[..]
Duh! Ik heb indertijd een wanhoopsbrief aan mijn huisarts en aan de psych bij wie ik op de wachtlijst stond geschreven, dat ik mezelf en mijn kind van het leven wilde beroven . Maar no way dat ik hoger op de wachtlijst kwam. 12 weken wachten. Ik werd gék, letterlijk.
Ik word er wéér boos van. Gelukkig heeft mijn oude therapeute onmiddellijk plek gemaakt en kreeg ik medicatie die snel werkte, dus het is godzijdank nooit zo ver gekomen....
Trui, wat mij door die allerrotste tijd heeft getrokken is wandelen. Met mijn moeder. En 'het kind' lag dan te slapen in de wagen. Uren heb ik gewandeld. En gezeurd en geklaagd en gejankt. Ik ben een aantal malen zonder Thies bij mijn zus gaan logeren. Ik ben alleen naar de sauna gegaan. En regeldingen deed mijn man. Dat trok ik echt niet.
Dus wellicht kun je je vriendin bij dit soort zaken tot steun zijn. Veel sterkte.
Bah, heb het nooit zo expliciet geschreven, komt toch wel even dichtbij nu... Wat een afgrijselijke tijd was dat. En nu ga ik even spelen met die heeeeerlijke zoon van me!
Das idd wel fijn om te weten dat je daar terecht kunt mocht het nodig zijn,quote:Op dinsdag 18 oktober 2011 08:49 schreef Deepfreeze het volgende:
Gisteren ook al geprobeerd te reageren. Maar mijn hormonen zaten me even dwars.. Yppy, die kut-post ( ) van jou raakte me gisteren een beetje.. Ook al heb ik het niet zo heftig gehad, het is wel herkenbaar. En zo onbegrijpelijk voor buitenstaanders soms dat je er niet uit kunt komen. En veel mensen (waaronder mijn moeder) snappen nog niet dat het echt niet even een vlaag vermoeidheid was. Dat met een paar nachtjes slapen over is.
Ik sta nu een stuk sterker in mijn schoenen dan de vorige bevalling. Dus verwacht niet zoveel problemen. Maar heb al bij mijn oude psych aangegeven dat ik zwanger ben. Hij is alleen een studentenpsycholoog, en heb ik daar straks geen recht meer op. Maar als ik niet snel genoeg hulp in het reguliere circuit kreeg, dan kon ik direct bij hem terecht tot de hulp er wel was. Dus dat is een fijne buffer voor mijn gevoel..
ik vind de huisarts zo'n stap, in de zin van 'toegeven'. Want ik kan altijd alles..... :-(. Ik hoop steeds dat het vanzelf beter gaat, over een paar dagen of over een maand.... Maar dat is niet zo.... :-(. Blegh.quote:Op dinsdag 13 november 2012 10:35 schreef Nijna het volgende:
Mikoxx, geen idee hoe lang dat nog kan na een bevalling, maar als je niet lekker in je vel zit, ga alsjeblieft naar de huisarts! Wat de oorzaak ook is... zijn het wel of niet hormonen... ik hoop dat ook jij je gauw beter gaat voelen!
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |