OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Vervolg op Depressief door de hormonen, deel 8
Enkele van de laatste posts:
Enkele van de laatste posts:
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:17 schreef Nijna het volgende:
Ik geef maar eens een schopje omhoog, gaat niet zo lekker.
Laatst al bij de huisarts geweest en toen wat opties gekregen en afspraak om nog een keer langs te komen, toen net een wat betere dag dus ik zat weer gezellig. Nieuwe afspraak voor het nieuwe jaar gemaakt, maar vanmorgen gebeld of ik niet eerder kan, want ik denk dat we toch maar wat moeten gaan doen nu. Mag volgende week, moest even een momentje zoeken dat ik kinders even thuis kan laten. Ik vermoed dat ik toch gewoon beter functioneer met medicatie... dit was al de 3e stoppoging geloof ik.
De vermoeidheid op het moment werkt in elk geval niet mee, misschien die hormonen die nog niet weer op hun plek gevallen zijn ook wel en ik denk ook, gewoon hoe ik ben.
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:20 schreef miss_sly het volgende:
He Nijn, wat jammer toch. Wel goed dat je al bij de huisarts bent geweest en nu ook weer snel gaat. Als je met medicatie nou toch een fijnere, blijere moeder bent, dan is dat natuurlijk jammer voor je dat dat zo is, maar niet verkeerd om dat dan ook te gebruiken, toch?
Dikke
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:28 schreef YPPY het volgende:
Nijna, medicijnen zijn niet erg als ze maken dat je je beter voelt (hahahaha, hoor wie het zegt, echt, ik heb zelfs al in mijn hoofd zitten dat het ms voor altijd is).
Ik vind het echt heel erg superstoer dat je hebt gebeld om eerder te gaan, echt! Dat is zo erg, toegeven dat het niet goed gaat.
quote:Op donderdag 10 december 2009 20:32 schreef AncientSound het volgende:
Wat jammer dat het weer niet zo goed gaat, Nijna. Goed dat je aan de bel trekt. Medicatie is natuurlijk ook niet alles, maar als dat voor jou werkt dan is dat alleen maar heel fijn. Als je maar van 't leven en je dochters kunt genieten, toch? Sterkte, en hopelijk ben je er snel weer bovenop
quote:Op donderdag 10 december 2009 21:33 schreef Nijna het volgende:
Dank jullie. Ik vind het niet erg hoor om weer aan de medicatie te gaan en dan maar misschien ook niet meer afbouwen... (* Nijna is een eigenwijze drol)
quote:Op donderdag 10 december 2009 21:36 schreef YPPY het volgende:
Of ga pas afbouwen over langere tijd. Over twee jaar ofzo, zodat je je eerst in kunt stellen op een langere periode medicijnen. Ik mag op z'n vroegst in januari af gaan bouwen, maar ik wacht ermee. Die nieuwe baan nu en alles stress en spanning erbij is niet handig. Misschien als Anna naar school gaat.
quote:Op zaterdag 12 december 2009 13:02 schreef Moonah het volgende:
Hé Nijna, wat rot voor je dat het niet zo lekker gaat.
Goed dat je zo adequaat gehandeld hebt. Ik hoop van harte dat je je snel beter zult voelen met je medicatie en dat je heerlijk kunt gaan genieten van je twee meiskes.
Gisteren kwam het met een vriendin nog ter sprake, mijn PPD. Bah, wat voelde ik me afgrijselijk, onmachtig, waardeloos en beroerd. Zó onvoorstelbaar eigenlijk. Je bent eigenlijk een ander mens. Ik tenminste. Ik ben zó blij met mijn pillen. En tja, als het levenslang is, dan maar levenslang.
Mijn reactie waarmee ik het topic sloot:
't is wat ik al eens eerder gezegd heb: sommige mensen hebben gewoon medicijnen nodig. Een suikerpatiënt kan ook niet zonder insuline, mensen met een schildklierstoornis niet zonder thyrax en sommige mensen hebben AD nodig om goed te kunnen functioneren. Helemaal geen schande hoor...
voor alle dappere en moedige moeders hier
't is wat ik al eens eerder gezegd heb: sommige mensen hebben gewoon medicijnen nodig. Een suikerpatiënt kan ook niet zonder insuline, mensen met een schildklierstoornis niet zonder thyrax en sommige mensen hebben AD nodig om goed te kunnen functioneren. Helemaal geen schande hoor...
voor alle dappere en moedige moeders hier
Dat is waar Asy.
Yppy, ik heb het afbouwen steeds na langere tijd gedaan, ik zie het wel. Eerst van de week maar naar de huisarts.
Moonah, dank je.
Yppy, ik heb het afbouwen steeds na langere tijd gedaan, ik zie het wel. Eerst van de week maar naar de huisarts.
Moonah, dank je.
Mama van 2 lieve meiden :)
Wat is langere tijd Nijna? Ik moet minimaal een jaar 'goed' zijn voor ik mag gaan afbouwen.
Omdat het topic omhoog is geschopt, kan ik het hier wel vertellen.
Vorige week had ik een etentje en natuurlijk kreeg ik de vraag of er een tweede komt. Voor het eerst kon ik nu echt, naar waarheid, (weet ik volgende week 100% zeker) zeggen dat het niet kan. En heel rustig. Wat was dat fijn, er werd niet doorgevraagd, gepushed helemaal niks. Het was mijn antwoord en het was klaar. Echt heel erg goed zo. Volgende week de echo, als de arts dan zegt dat het gelukt is, ga ik vast janken.
Omdat het topic omhoog is geschopt, kan ik het hier wel vertellen.
Vorige week had ik een etentje en natuurlijk kreeg ik de vraag of er een tweede komt. Voor het eerst kon ik nu echt, naar waarheid, (weet ik volgende week 100% zeker) zeggen dat het niet kan. En heel rustig. Wat was dat fijn, er werd niet doorgevraagd, gepushed helemaal niks. Het was mijn antwoord en het was klaar. Echt heel erg goed zo. Volgende week de echo, als de arts dan zegt dat het gelukt is, ga ik vast janken.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik weet het. Ik heb tussen Mirte en Iris in denk ik anderhalf jaar medicatie gehad, toen ook afgebouwd omdat het einde van de zwangerschap naderde en ik bv wilde geven. Maar het ging ook eigenlijk best wel ok (maar wellicht niet het ideale moment). Keren daarvoor langer geslikt en ook dat het langer goed ging.
Oh wat fijn Yppy!
Oh wat fijn Yppy!
Mama van 2 lieve meiden :)
In overleg met de huisarts maar weer aan de medicatie. Over 2 weken weer even langskomen.
En nu hebben we de kleine uit logeren gedaan, heeft peuter haar billen kapot en is elke verschoning 1 drama en jank ik gezellig mee. En ik was nog wel van plan om wat leuks met haar te gaan doen...
En nu hebben we de kleine uit logeren gedaan, heeft peuter haar billen kapot en is elke verschoning 1 drama en jank ik gezellig mee
. En ik was nog wel van plan om wat leuks met haar te gaan doen...
Mama van 2 lieve meiden :)
Yppy, wat goed! En duim voor je dat de echo positief is.
Nijna, goed dat je de stap genomen hebt. En het is ook niet makkelijk met een zieke kleine.
Hoe is het hier met de rest van de 'vechters'?
Nijna, goed dat je de stap genomen hebt. En het is ook niet makkelijk met een zieke kleine.
Hoe is het hier met de rest van de 'vechters'?
Nijna, zie je het zelf zitten om weer aan de medicijnen te gaan? En iets leuks doen kan alsnog he? Ook al merk je niet direct dat je het leuk vindt, het is wel goed.
De controle is geweest. Eerst een student die de rontgenfoto moest maken. Of er een vergruizing was geweest?
Blijkbaar had de arts nogal slordig geschreven. Hij drie keer z'n excuses aanbieden. 
Wel zachte handen hoor.
Bij het inwendig gebeuren kon de stagiair (ja joh, nog 1) de veertjes niet vinden. Haha, was echt grappig om dat te volgen en de arts stond te kijken. Ze heeft geen punten gescoord. Gelukkig zat het wel allemaal goed. Het is klaar nu dus. Het dringt nog niet echt door, maar het is wel geweldig.
De controle is geweest. Eerst een student die de rontgenfoto moest maken. Of er een vergruizing was geweest?
Blijkbaar had de arts nogal slordig geschreven. Hij drie keer z'n excuses aanbieden. Wel zachte handen hoor. Bij het inwendig gebeuren kon de stagiair (ja joh, nog 1) de veertjes niet vinden. Haha, was echt grappig om dat te volgen en de arts stond te kijken. Ze heeft geen punten gescoord. Gelukkig zat het wel allemaal goed. Het is klaar nu dus. Het dringt nog niet echt door, maar het is wel geweldig.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Yppy, ja het was mijn eigen voorstel om weer medicatie te gaan slikken en daar kon ze zich in vinden,
Iets leuks doen kan wel, maar door die kapotte billen is zitten naar, lopen wil ook niet lekker, kind is gewoon niet lekker. Dus wat leuks doen, doen we wel als het weer beter gaat.
Je trof het wel zeg in het ziekenhuis met al die studenten!
Maar fijn joh dat het allemaal goed zit en klaar is
Iets leuks doen kan wel, maar door die kapotte billen is zitten naar, lopen wil ook niet lekker, kind is gewoon niet lekker. Dus wat leuks doen, doen we wel als het weer beter gaat.
Je trof het wel zeg in het ziekenhuis met al die studenten!
Maar fijn joh dat het allemaal goed zit en klaar is
Mama van 2 lieve meiden :)
Nijna, hoe is het bij jou nu? Ben je gestart met de medicijnen?
Omdat ik niet zo goed weet waar ik het kan vragen, maar even hier. Omdat er hier ook niet-ervaringsdeskundigen komen. Op zich gaat het nu allemaal best wel goed, maar ik ben gisteren wel even ergens tegenaan gelopen (figuurlijk dan, mijn bril werkt prima) en ik denk dat het verstandig is aan iemand uit te leggen wat ik nu heb gehad. Maar hoe leg ik dat uit? Ik kan wel romans aanbevelen die hierover gaan, of een linkje geven naar een uitleg, maar wat is nu helder? Wel duidelijk, maar omdat het nu best ok gaat, niet te dramatisch? Nou was het wel dramatisch en wie weet wordt het dat weer zonder medicijnen, maar dat vind ik zelf zo confronterend. Maar misschien is dat wel beter, dat het wel echt eerlijk is, dan maar wat heftiger. Alleen hoe leg ik zoiets uit?
Omdat ik niet zo goed weet waar ik het kan vragen, maar even hier. Omdat er hier ook niet-ervaringsdeskundigen komen. Op zich gaat het nu allemaal best wel goed, maar ik ben gisteren wel even ergens tegenaan gelopen (figuurlijk dan, mijn bril werkt prima) en ik denk dat het verstandig is aan iemand uit te leggen wat ik nu heb gehad. Maar hoe leg ik dat uit? Ik kan wel romans aanbevelen die hierover gaan, of een linkje geven naar een uitleg, maar wat is nu helder? Wel duidelijk, maar omdat het nu best ok gaat, niet te dramatisch? Nou was het wel dramatisch en wie weet wordt het dat weer zonder medicijnen, maar dat vind ik zelf zo confronterend. Maar misschien is dat wel beter, dat het wel echt eerlijk is, dan maar wat heftiger. Alleen hoe leg ik zoiets uit?
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Yppy, ik moet je post echt even een paar keer lezen. Probeer het mij eens uit te leggen (in een PM?) en dan kan ik beoordelen of het "aankomt"? Is dat wat je graag wilt?
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
Ik denk dat wat "kale info" (d.m.v. een link) in combinatie met je ervaringen het meest duidelijk is. En als je het moeilijk vindt jouw ervaringen te delen, dan d.m.v. andermans ervaringen (boek ofzo).quote:Op donderdag 27 mei 2010 12:36 schreef YPPY het volgende:
Nijna, hoe is het bij jou nu? Ben je gestart met de medicijnen?
Omdat ik niet zo goed weet waar ik het kan vragen, maar even hier. Omdat er hier ook niet-ervaringsdeskundigen komen. Op zich gaat het nu allemaal best wel goed, maar ik ben gisteren wel even ergens tegenaan gelopen (figuurlijk dan, mijn bril werkt prima) en ik denk dat het verstandig is aan iemand uit te leggen wat ik nu heb gehad. Maar hoe leg ik dat uit? Ik kan wel romans aanbevelen die hierover gaan, of een linkje geven naar een uitleg, maar wat is nu helder? Wel duidelijk, maar omdat het nu best ok gaat, niet te dramatisch? Nou was het wel dramatisch en wie weet wordt het dat weer zonder medicijnen, maar dat vind ik zelf zo confronterend. Maar misschien is dat wel beter, dat het wel echt eerlijk is, dan maar wat heftiger. Alleen hoe leg ik zoiets uit?
Ik zou het niet verzachten, een depressie is een van de meest afschuwelijke dingen die je mee kunt maken, dus neem jezelf serieus en doe niet of het wel meeviel, want dat deed het vast niet. Verder is mijn eigen ervaring dat het éigenlijk niet volledig over te brengen is wat je mee hebt gemaakt. Een depressie is (gelukkig) nauwelijks invoelbaar voor wie het niet kent. Verwacht dus maar niet teveel, dan kan het altijd positief uitpakken.
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik wil.quote:Op donderdag 27 mei 2010 12:52 schreef Memmel het volgende:
Yppy, ik moet je post echt even een paar keer lezen. Probeer het mij eens uit te leggen (in een PM?) en dan kan ik beoordelen of het "aankomt"? Is dat wat je graag wilt?
Meestal is het zo, dat als ik vertel dat ik een ppd heb gehad, dat mensen het wel begrijpen. Nou ja, niet echt begrijpen natuurlijk (gelukkig!) maar wel snappen dat het vervelend was en dat ik daardoor niet alles kan en alles doe wat een ander wel kan. Ik krijg dan de vraag of ik medicijnen had of therapie en dat het knap is dat het nu beter gaat enzo. Dat is allemaal prima.
Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Is zo uitleggen zoals het hier staat niet voldoende? Ik vind het heel duidelijk juist.quote:Op donderdag 27 mei 2010 13:10 schreef YPPY het volgende:
Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?
Je zou er haast een boek over schrijven!
Ik ook hoor. 
Het lijkt mij ook moeilijk, want het klinkt als 'opkomen voor jezelf' en dat is nou eenmaal niet altijd makkelijk.
Maar ik zou ook proberen aan te geven, en ik kom dan uit bij mss wel heel defensieve woorden maar 'ik ben xx jaar oud en dit is mijn achtergrond en inmiddels zijn we xx jaar verder en weet ik prima wat mijn grenzen zijn en ik ben niet bereid daar overheen te gaan'.
Zoiets.
Maar goed, zoals gezegd, makkelijker gezegd dan gedaan.
Het lijkt mij ook moeilijk, want het klinkt als 'opkomen voor jezelf' en dat is nou eenmaal niet altijd makkelijk.
Maar ik zou ook proberen aan te geven, en ik kom dan uit bij mss wel heel defensieve woorden maar 'ik ben xx jaar oud en dit is mijn achtergrond en inmiddels zijn we xx jaar verder en weet ik prima wat mijn grenzen zijn en ik ben niet bereid daar overheen te gaan'.
Zoiets.
Maar goed, zoals gezegd, makkelijker gezegd dan gedaan.
***
Oh lastig Yppy. Maar ik vind dat je het duidelijk uitlegt. Het voor jezelf kiezen omdat je weet dat je anders 10 stappen terug valt. Het ligt er ook maar net aan aan wie je iets moet uitleggen.
Maar het is wel lastig.
Ik slik alweer een tijdje medicatie, gaat wel beter, maar er zitten echt nog van die gaten in de weg zo nu en dan. Als alles loopt zoals ik het het liefst zie dan red ik het wel, maar dat gaat natuurlijk niet altijd zo... Of ik echt wat aan mn gesprekken heb weet ik niet zo goed...
Maar het is wel lastig.
Ik slik alweer een tijdje medicatie, gaat wel beter, maar er zitten echt nog van die gaten in de weg zo nu en dan. Als alles loopt zoals ik het het liefst zie dan red ik het wel, maar dat gaat natuurlijk niet altijd zo... Of ik echt wat aan mn gesprekken heb weet ik niet zo goed...
Mama van 2 lieve meiden :)
Yppy, ik vermoed dat de persoon aan wie je het gevoel hebt dit te moeten uitleggen, dus eigenlijk niet begrijpt wat voor impact dit heeft (gehad).
Misschien kun je het, ook om het voor jezelf makkelijker te maken, zeggen dat je weet dat het voor anderen moeilijk te begrijpen is wat voor impact een PPD heeft en dat het daarom niet uit te leggen is waarom je de keuzes maakt die je maakt en dat dus liever ook niet doet.
Misschien kun je het, ook om het voor jezelf makkelijker te maken, zeggen dat je weet dat het voor anderen moeilijk te begrijpen is wat voor impact een PPD heeft en dat het daarom niet uit te leggen is waarom je de keuzes maakt die je maakt en dat dus liever ook niet doet.
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
Ik begrijp heel goed dat je het gevoel hebt dat je je moet verantwoorden, maar moet je dat ook echt? Is het niet voldoende dat je zegt dat je iets niet doet omdat jij dat niet wilt/kunt? De ander hoeft het niet per se te begrijpen of er begrip voor te hebben, toch?quote:Op donderdag 27 mei 2010 13:10 schreef YPPY het volgende:
[..]
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik wil.
Meestal is het zo, dat als ik vertel dat ik een ppd heb gehad, dat mensen het wel begrijpen. Nou ja, niet echt begrijpen natuurlijk (gelukkig!) maar wel snappen dat het vervelend was en dat ik daardoor niet alles kan en alles doe wat een ander wel kan. Ik krijg dan de vraag of ik medicijnen had of therapie en dat het knap is dat het nu beter gaat enzo. Dat is allemaal prima.
Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?
Misschien geldt dit helemaal niet voor jouw situatie maar het doet met denken aan iets waar ik zelf geregeld tegen aan loop/liep. Ik ben/was namelijk vaak bezig om te zorgen dat de begrijpt waarom ik iets doe of juist niet doe, alsof ik dan pas voor mezelf mág kiezen, alsof de ander me daar toestemming voor moet geven.
Maar dat is natuurlijk niet juist en het kan niet anders dan dat er altijd mensen zullen zijn die het nîet begrijpen en het ook niet begrijpen (of willen begrijpen). Jij hoeft er niet altijd voor te zorgen dat de ander het begrijpt. Jij hoeft alleen voor jezelf te zorgen. De ander mag denken wat hij/zij wil. Dat verandert niets aan wat jij wel of niet kunt en wilt doen.
Misschien gaat dat in deze situatie ook op? Dat je geen verdere uitleg hoeft te geven. Je geeft je grens aan en zegt zelfs waarom. Is wat de ander daarmee doet of daarvan vindt echt belangrijk?
This life was not for you
though I learned from you
that beauty need only be a whisper
though I learned from you
that beauty need only be a whisper
Nijna, goed dat je weer met kleine stapjes doorvecht. En het is al zo vaak gezegd medicijnen zijn soms noodzakelijk om te leven.
Yppy, ik heb net 'de gelukkige huisvrouw' uit. Niet dat ik jouw gevoel of situatie zou kunnen of durven te verglijken met wat er allemaal in dat verhaal gebeurd, maar toen ik het gelezen had, snapte ik een heel klein beetje meer van wat pdd met een vrouw kan doen. Ik zou bijna zeggen.... laat de persoon in kwestie het boek lezen en/of naar de film gaan met de opmerking erbij dat je dat dus probeert te voorkomen. Dat je gelukkig tijdig aan de bel hebt getrokken en dat je geen zin hebt om weer door de wringer gehaald te worden alleen maar omdat het niet genoeg is om te begrijpen dat jij voor jezelf en je gezin kiest.
Yppy, ik heb net 'de gelukkige huisvrouw' uit. Niet dat ik jouw gevoel of situatie zou kunnen of durven te verglijken met wat er allemaal in dat verhaal gebeurd, maar toen ik het gelezen had, snapte ik een heel klein beetje meer van wat pdd met een vrouw kan doen. Ik zou bijna zeggen.... laat de persoon in kwestie het boek lezen en/of naar de film gaan met de opmerking erbij dat je dat dus probeert te voorkomen. Dat je gelukkig tijdig aan de bel hebt getrokken en dat je geen zin hebt om weer door de wringer gehaald te worden alleen maar omdat het niet genoeg is om te begrijpen dat jij voor jezelf en je gezin kiest.
Zat ik ook nog aan te denken. Schijnt best rauw en realistisch te zijn. Eigenlijk vind ik het best goed dat dit onderwerp daardoor (weer) eens in de schijnwerpers komt te staan. Er zijn zoveel vrouwen die er in meer of mindere mate mee te maken krijgen...quote:Op donderdag 27 mei 2010 19:56 schreef chacama het volgende:
Yppy, ik heb net 'de gelukkige huisvrouw' uit.
Even daarop doorgaand over mezelf: meerdere mensen hebben me aangeraden vooral _niet_ naar 'De gelukkige huisvrouw' (film) te gaan. Ik heb vorig jaar een depressie gehad en ik ben best wel eens bang dat ik er na de geboorte ook last van ga krijgen. Natuurlijk hoeft het helemaal niet, maar ik wil zoiets echt niet nog een keer meemaken, en zeker niet met een kind in huis.
Cantare, het feit alleen al dat jij je bedenkt dat het een mogelijkheid is dat je na de bevalling depresief zou kunnen worden, geeft je al een voorsprong. Je kunt het wrs. herkennen of in elk geval bij je kraam aangeven dat ze er alert op moet zijn.
Voor wat betreft de film. Ik zou hem persoonlijk ook niet gaan kijken in jouw geval. Zelf ben ik nieuwsgierig naar hoe ze alles verfilmd hebben, maar voorlopig ga ik hem ook niet zien. Ik heb zelf zitten janken bij het boek, heb me misselijk gevoeld van de schrijfwijze, dus om dit verfilmd te zien worden, neuh voorlopig hoef ik dat niet te zien.
Als iemand me zou vragen is het een goed boek. Dan zou ik eerlijk zeggen dat ik het verschrikkelijk vond. Als je wilt weten waar iemand met een zware vorm van ppd toe in staat kan zijn, dan moet je het vooral lezen. En ik zeg zware vorm, omdat ik diep in mijn hart gewoon hoop dat degene die hier posten of gepost hebben, zich nooit in een positie hebben gevonden waarbij ze hun eigen kind weg deden om vervolgens opgesloten te worden in een gesloten inrichting voor een maand. Mocht dit wel zo zijn weet dan dat ik je niet veroordeel, maar nu na het lezen van het boek iets meer begrijp.
Voor wat betreft de film. Ik zou hem persoonlijk ook niet gaan kijken in jouw geval. Zelf ben ik nieuwsgierig naar hoe ze alles verfilmd hebben, maar voorlopig ga ik hem ook niet zien. Ik heb zelf zitten janken bij het boek, heb me misselijk gevoeld van de schrijfwijze, dus om dit verfilmd te zien worden, neuh voorlopig hoef ik dat niet te zien.
Als iemand me zou vragen is het een goed boek. Dan zou ik eerlijk zeggen dat ik het verschrikkelijk vond. Als je wilt weten waar iemand met een zware vorm van ppd toe in staat kan zijn, dan moet je het vooral lezen. En ik zeg zware vorm, omdat ik diep in mijn hart gewoon hoop dat degene die hier posten of gepost hebben, zich nooit in een positie hebben gevonden waarbij ze hun eigen kind weg deden om vervolgens opgesloten te worden in een gesloten inrichting voor een maand. Mocht dit wel zo zijn weet dan dat ik je niet veroordeel, maar nu na het lezen van het boek iets meer begrijp.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Boek onlangs gelezen en ik vond het heftig. Maar wel goed denk ik dat er meer aandacht is door de film nu.
Mama van 2 lieve meiden :)
Nijna, je schrijft dat je niet zo goed weet of je wat aan de gesprekken hebt. Wat voor gesprekken heb je? Zelf heb ik er namelijk ontzettend veel aan gehad. Ik gebruik nog steeds wat ik heb geleerd en dat zorgt er zeker voor dat ik functioneer zoals ik nu functioneer. Het is jammer als je veel energie steekt in gesprekken en je er geen nieuwe energie voor terug krijgt.
Bedankt voor jullie reacties Ik heb er zeker veel aan, maar moet over 'dit soort onderwerpen' altijd even goed nadenken. Nadenken wat ik zelf vind, wat mijn eerste ingeving is en wat iets meer doordacht en wat ik hier in het openbaar neer wil zetten.
Ik heb besloten het te noemen, maar het verder niet uit te leggen. Dat heb ik genoeg gedaan. Vragen beantwoorden doe ik natuurlijk wel, maar omdat het voor mij te dicht kwam bij 'mezelf verantwoorden', heb ik besloten hier zelf verder niet het initiatief toe te nemen.
De gelukkige huisvrouw heb ik niet gelezen of gezien. Niet echt bewust. Het boek van Brooke Shields gaat ook over een PPD, dat heb ik wel gelezen. Dat vond ik gedeeltelijk geruststellend, omdat ik er heel veel van herkende, van de andere kant ook moeilijk. Ik schoot juist naar de andere kant. Heb juist wel het zorgen altijd gedaan, ik durf zelfs te zeggen dat ik meer heb gezorgd, dan een gemiddelde moeder. Wat ik ook alleen 'dankzij' de depressie volhield. Anders was het me niet gelukt, maandenlang zo weinig slaap en daarnaast gewoon zorgen en werken. De meeste verhalen vertellen dus juist niet mijn kant, waardoor ik niet zomaar durf te zeggen van 'lees dit en je weet wat ik heb meegemaakt', terwijl ik de gevoelens wel herken. Nou ja, ik weet zelf niet eens meer hoe ik wat uit wil leggen.
O ja, sinds gisteren is mijn dosis medicijnen omlaag gegaan, met de kleinst mogelijke afbouwhoeveelheid. Nu kijken hoe dit gaat lopen. Of het echt 'alleen maar' een paar jaar was of levenslang.
Bedankt voor jullie reacties Ik heb er zeker veel aan, maar moet over 'dit soort onderwerpen' altijd even goed nadenken. Nadenken wat ik zelf vind, wat mijn eerste ingeving is en wat iets meer doordacht en wat ik hier in het openbaar neer wil zetten.
Ik heb besloten het te noemen, maar het verder niet uit te leggen. Dat heb ik genoeg gedaan. Vragen beantwoorden doe ik natuurlijk wel, maar omdat het voor mij te dicht kwam bij 'mezelf verantwoorden', heb ik besloten hier zelf verder niet het initiatief toe te nemen.
De gelukkige huisvrouw heb ik niet gelezen of gezien. Niet echt bewust. Het boek van Brooke Shields gaat ook over een PPD, dat heb ik wel gelezen. Dat vond ik gedeeltelijk geruststellend, omdat ik er heel veel van herkende, van de andere kant ook moeilijk. Ik schoot juist naar de andere kant. Heb juist wel het zorgen altijd gedaan, ik durf zelfs te zeggen dat ik meer heb gezorgd, dan een gemiddelde moeder. Wat ik ook alleen 'dankzij' de depressie volhield. Anders was het me niet gelukt, maandenlang zo weinig slaap en daarnaast gewoon zorgen en werken. De meeste verhalen vertellen dus juist niet mijn kant, waardoor ik niet zomaar durf te zeggen van 'lees dit en je weet wat ik heb meegemaakt', terwijl ik de gevoelens wel herken. Nou ja, ik weet zelf niet eens meer hoe ik wat uit wil leggen.
O ja, sinds gisteren is mijn dosis medicijnen omlaag gegaan, met de kleinst mogelijke afbouwhoeveelheid. Nu kijken hoe dit gaat lopen. Of het echt 'alleen maar' een paar jaar was of levenslang.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Yppy, tijdens het lezen van het boek van Brooke Shields heb ik nog aan je gedacht. Ze legde zo goed uit waarom ze perse borstvoeding wilde geven. Misschien is dat niet de herkenning die jij had, maar ik dacht op dat moment wel aan je.
Succes met de medicatie, wat de uitkomst ook zal zijn! Neem je tijd en thumbs up!
Succes met de medicatie, wat de uitkomst ook zal zijn! Neem je tijd en thumbs up!
Opinions are like assholes, everybody's got one.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |