MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Dan download je de DVD, het is gerechtvaardigd 
. Maar van distributeur Topspin verwacht ik bar weinig, ja... Ik lees verhalen van mensen die na één jaar tijd hun Fireman deluxe-set nog steeds niet in huis hebben 
.
. Maar van distributeur Topspin verwacht ik bar weinig, ja... Ik lees verhalen van mensen die na één jaar tijd hun Fireman deluxe-set nog steeds niet in huis hebben .
Goed, maar op zo'n DVD merk je daar dus niks van.quote:Op zondag 29 november 2009 19:14 schreef Aisumasen het volgende:
[..]
Ik wil niet in herhaling vallen, aangezien we het ook in het vorige topic weer uitgebreid hebben besproken. Maar McCartney's ververst elke tour wel degelijk in z'n set/anekdotes. Het probleem is alleen dat die 'diepere' tracks daarna gelijk weer geloodst worden, en de gebruikelijke songs/anekdotes steeds blijven hangen...
Live is het sowieso wel geweldig, als je erbij bent. Dan zul je mij niet horen.
De laatste Fireman is geweldig. Wat mij betreft speelt 'ie die plaat integraal. Youth erbij, hartstikke leuk.quote:Het laatste Fireman-project was een goede start.
Even hè... Het werkt goed in het geheel, maar toch... "Drive My Car" moet wel zijn sufste set-opener aller tijden zijn. Geef mij dan maar "Jet" terug.
Als er een "car" nummer is dat hij moet spelen is het The Back Seat Of My Carquote:Op maandag 30 november 2009 00:39 schreef Aisumasen het volgende:
Even hè... Het werkt goed in het geheel, maar toch... "Drive My Car" moet wel zijn sufste set-opener aller tijden zijn. Geef mij dan maar "Jet" terug.
Alhoewel ik ook heel graag Monkberry Moon Delight live zou zien, misschien nog wel liever.
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Als er een "car" nummer is dat hij niet moet spelen is het Motor Of Love .
Bekeek weer eens een stukje van de opnames van z'n Europese tournee in 2004. Die setlist....!) weer langskomen.
.Bekeek weer eens een stukje van de opnames van z'n Europese tournee in 2004. Die setlist....!
En dan vooral boven de streep, voordat de gebruikelijke 10 (het is écht zoquote:1. Jet
2. Got To Get You Into My Life
3. Flaming Pie
4. All My Loving
5. Let Me Roll It
6. You Won't See Me
7. She's A Woman
8. Maybe I'm Amazed
9. Long And Winding Road
10. In Spite Of All The Danger
11. Blackbird
12. We Can Work It Out
13. Here Today
14. All Things Must Pass
15. I'll Follow The Sun
16. For No One
17. Calico Skies
18. I've Just Seen A Face
19. Eleanor Rigby
20. Drive My Car
21. Penny Lane
--------------------------------
22. Get Back
23. Band On the Run
24. Back in the USSR
25. Live and Let Die
26. I've Got a Feeling
27. Lady Madonna
28. Hey Jude
29. Yesterday
30. Let it Be
31. I Saw Her Standing There
32. Helter Skelter
33. Sgt. Pepper's Lonely Heart Club Band/The End
) weer langskomen.
Interessante setlist inderdaad, doch mis ik daar Mrs. Vanderbilt, ik ben echt blij dat die is toegevoegd.
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Oh-ohquote:Op maandag 30 november 2009 01:15 schreef Aisumasen het volgende:
Als we zó gaan beginnen....ik mis wel meer nummers!
Nee, maar ik wou gewoon vermelden dat ik blij ben dat hij dat nummer heeft toevoegd. Overigens denk ik er nu aan, zou die actie van beatlesshop.nl nog wat hebben uitgehaald? Ben benieuwd.
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Ik denk niet voor niets dat hij "Pipes Of Peace" (en "(I Want To) Come Home") zal toevoegen... Vanaf woensdag Beatles-gerelateerde sites mijden ...!
...!
Tja, hij had toch keuze gekregen uit drie nummers? Ben nog niet zo zeker dat Pipes of Peace is. I Want To Come Home lijkt me wel voor de hand liggend ja, hoop het eigenlijk ook.quote:Op maandag 30 november 2009 01:31 schreef Aisumasen het volgende:
Ik denk niet voor niets dat hij "Pipes Of Peace" (en "(I Want To) Come Home") zal toevoegen... Vanaf woensdag Beatles-gerelateerde sites mijden
Ja, dat zuigt wel, een week lang Beatles nieuws missen
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Nee, maar als hij dat specifieke nummer ineens in interviews gaat noemen 
...
Shit, nu kan ik na afloop niet meer zeggen dat ik uit het niets zo'n goed voorgevoel had, hehe.
En sja, jullie moeten maar PM-en als er niet te missen informatie is.
... Shit, nu kan ik na afloop niet meer zeggen dat ik uit het niets zo'n goed voorgevoel had, hehe
.En sja, jullie moeten maar PM-en als er niet te missen informatie is
.
Is er eigenlijk nog een voorprogramma of begint McCartney zelf direct 8 uur?
Als de show 2h45m duurt (zoals ik Aisumasen heb zien zeggen) wordt het namelijk anders nogal tergend met vervoer terug naar Den Haag
En volgende morgen weer vroeg op Wordt wat.
Als de show 2h45m duurt (zoals ik Aisumasen heb zien zeggen) wordt het namelijk anders nogal tergend met vervoer terug naar Den Haag
En volgende morgen weer vroeg op
Wordt wat.
Belangrijk nieuws wordt vast wel door anderen gepost. Ik blijf sowieso op de nieuwssites kijken, de setlist boeit mij niet zo. Al zou hij 13 keer Ob-la-di, Ob-la-da achtereen spelen dan zou ik het nog steeds een topconcert vinden.quote:Ja, dat zuigt wel, een week lang Beatles nieuws missen
http://www.hostelworld.co(...)y-Arnhem/Arnhem/4912quote:Op maandag 30 november 2009 10:36 schreef Xrenity het volgende:
Is er eigenlijk nog een voorprogramma of begint McCartney zelf direct 8 uur?
Als de show 2h45m duurt (zoals ik Aisumasen heb zien zeggen) wordt het namelijk anders nogal tergend met vervoer terug naar Den Haag
En volgende morgen weer vroeg op
Voor mij geldt hetzelfde. Bij vrijwel alle artiesten heb ik sterke voorkeuren, maar ik vind het zo geniaal om McCartney te zien dat het per definitie al goed zit.quote:Op maandag 30 november 2009 13:16 schreef psychedelicate het volgende:
[..]
Belangrijk nieuws wordt vast wel door anderen gepost. Ik blijf sowieso op de nieuwssites kijken, de setlist boeit mij niet zo. Al zou hij 13 keer Ob-la-di, Ob-la-da achtereen spelen dan zou ik het nog steeds een topconcert vinden.
Er is al een vervolg op Nowhere Boy in de maak 
quote:Het leven van John Lennon is opnieuw onderwerp van een documentaire.
Het Amerikaanse entertainmentmagazine Variety meldde zondag op zijn website dat de Britse zender BBC Four een film maakt over de periode dat Yoko Ono Lennons leven binnen kwam en de Beatles uit elkaar gingen.
De productie gaat Naked Lennon heten en volgt vlot op de documentaire Nowhere Boy, over de tienerjaren van de rockster. De nieuwe film schijnt licht op de jaren 1967 tot 1971. Dat waren woelige jaren in het leven van Lennon. Hij beëindigde zijn eerste huwelijk, trouwde met de kunstenares Yoko Ono en de Beatles hielden op te bestaan.
De documentaire wordt binnenkort opgenomen. De Britse acteur Christopher Eccleston zal de rol van John Lennon spelen.
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Volgende ochtend moet ik weer in Delft zijn, vroeg.quote:Op maandag 30 november 2009 13:17 schreef TNA het volgende:
[..]
http://www.hostelworld.co(...)y-Arnhem/Arnhem/4912
http://www.paulmccartney.com/news.php#/1800/2009-11
Videootje.
[ Bericht 14% gewijzigd door Xrenity op 30-11-2009 18:35:55 ]
Ach, het is allesinds veel interessanter dan Ringo's video updatesquote:Op maandag 30 november 2009 19:22 schreef Writersright het volgende:
Leuke video alleen beetje afgeknipt :p
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Ik verwacht dat het gebruikelijke Twin Freaks-intro vanaf 19:30 start, McCartney 20:00 op het podium staat, en om 22:30 aan zijn laatste nummer begint. Ik verwacht zeker geen Amerikaanse toestanden, waarin om 21:00 de helft van de plekken nog vrij waren wegens verkeersinfarcten, en hij pas om 21:30 op het podium stond.quote:Op maandag 30 november 2009 10:36 schreef Xrenity het volgende:
Is er eigenlijk nog een voorprogramma of begint McCartney zelf direct 8 uur?
Als de show 2h45m duurt (zoals ik Aisumasen heb zien zeggen) wordt het namelijk anders nogal tergend met vervoer terug naar Den Haag
En volgende morgen weer vroeg op
quote:Op maandag 30 november 2009 13:16 schreef psychedelicate het volgende:
[..]
Belangrijk nieuws wordt vast wel door anderen gepost. Ik blijf sowieso op de nieuwssites kijken, de setlist boeit mij niet zo. Al zou hij 13 keer Ob-la-di, Ob-la-da achtereen spelen dan zou ik het nog steeds een topconcert vinden.
Dan hebben jullie mijn bedoeling juist verkeerd begrepen. Ik zeg toch ook niet dat ik het niet naar mijn zin heb als ik zie dat de setlist voor 95% hetzelfde is, wat ook precies gaat gebeuren? Ik bedoelde dat een McCartney-optreden zo'n bijzondere gebeurtenis is, dat een totale verrassing in de set het alleen nog maar specialer maakt op het moment zelf.quote:Op maandag 30 november 2009 13:36 schreef TNA het volgende:
[..]
Voor mij geldt hetzelfde. Bij vrijwel alle artiesten heb ik sterke voorkeuren, maar ik vind het zo geniaal om McCartney te zien dat het per definitie al goed zit.
Er zijn er trouwens twee. De jam voor Berlijn, en de "A Day In The Life"-rehearsal. Blijft toch vreemd om te zien, zo'n song...quote:Op maandag 30 november 2009 19:22 schreef Writersright het volgende:
Leuke video alleen beetje afgeknipt :p
quote:Op maandag 30 november 2009 21:13 schreef Aisumasen het volgende:
[..]
Ik verwacht dat het gebruikelijke Twin Freaks-intro vanaf 19:30 start, McCartney 20:00 op het podium staat, en om 22:30 aan zijn laatste nummer begint. Ik verwacht zeker geen Amerikaanse toestanden, waarin om 21:00 de helft van de plekken nog vrij waren wegens verkeersinfarcten, en hij pas om 21:30 op het podium stond.
[..]
Wat is die Twin Freaks intro die je wel vaker noemt?
Twin Freaks is een project van DJ Freelance Hellraiser en Paul McCartney, waarin ze solo-songs van McCartney onder handen hebben genomen in een moderne remix. Ze vormen het begin van de show, die geleidelijk overloopt in de eerste song van McCartney, zoals je hier het laatste stukje kunt zien van het intro in 2004. In bijvoorbeeld 2004 waren dat onder andere "Darkroom", "Really Love You" en "Temporary Secretary".
In de remixes worden vaker meerdere elementen van verschillende nummers uit zijn catalogus gemasht, een beetje McCartney's voorloper van het "Love"-project. Een aantal van hun remixes zijn in 2005 uitgebracht op de LP-only release "Twin Freaks", een van mijn favoriete projecten van McCartney. Ook op YouTube te vinden. Afgelopen zomer waren de nieuwe remixes een paar Fireman-tracks, en "Say, Say, Say" als ode aan Michael Jackson. Het liep alleen niet meer over in de show, maar dat ter zijde.
In de remixes worden vaker meerdere elementen van verschillende nummers uit zijn catalogus gemasht, een beetje McCartney's voorloper van het "Love"-project. Een aantal van hun remixes zijn in 2005 uitgebracht op de LP-only release "Twin Freaks", een van mijn favoriete projecten van McCartney. Ook op YouTube te vinden. Afgelopen zomer waren de nieuwe remixes een paar Fireman-tracks, en "Say, Say, Say" als ode aan Michael Jackson. Het liep alleen niet meer over in de show, maar dat ter zijde.
Nummers van het Twin Freaks album lijkt me. Ik veronderstel deze set;quote:Op maandag 30 november 2009 21:23 schreef Writersright het volgende:
[..]
Wat is die Twin Freaks intro die je wel vaker noemt?
Edit: Te traagquote:Kerry performed a half hour set prior to McCartney's 2004 gigs in which the Kerry remixed various McCartney tracks into unusual and often unrecognizable forms. Twin Freaks was the outgrowth of these manipulations.
By hook or by crook, I'll be last in this book.
Uit historisch oogpunt leuk om eens te lezen, de authentieke Rolling Stone-recensie van "Ram":
quote:PAUL MCCARTNEY - RAM
Ram represents the nadir in the decomposition of Sixties rock thus far. For some, including myself, Self-Portrait had been secure in that position, but at least Self-Portrait was an album that you could hate, a record you could feel something over, even if it were nothing but regret. Ram is so incredibly inconsequential and so monumentally irrelevant you can't even do that with it: it is difficult to concentrate on, let alone dislike or even hate.
McCartney's work in the Beatles was always schizoid. On the one hand there were the rockers: "She's A Woman," "I'm Down," "If You Won't See Me," "Get Back," and "Lady Madonna"; on the other, the ballads and the schmaltz, including (in descending order), "Hey Jude," "She's Leaving Home," "Yesterday," "And I Love Her," "Taste of Honey" and "Till There Was You." Ram fulfills all the promise of "Till There Was You" and loses touch with the entire remainder of McCartney's own past. And it is so lacking in the taste that was one of the hallmarks of the Beatles that it strongly suggests Paul is not happy in his role as a solo artist, no matter how much he protests to the contrary.
The odd thing about it is that within the context of the Beatles, Paul's talents were beyond question. He was perhaps the most influential white bass player of the late Sixties, the only one of the Beatles with a keenly developed personal instrumental style. He was also the group's best melodist, and he surely had the best voice.
But, if it was Paul who used to polish up Lennon's bluntness and forced him to adapt a little style, it is by now apparent that Lennon held the reins in on McCartney's cutsie-pie, florid attempts at pure rock muzak. He was there to keep McCartney from going off the deep end that leads to an album as emotionally vacuous as Ram. Now left to their own devices, each has done what always came most naturally. Lennon has created a music of almost monomaniacal intensity and blunt style, while McCartney creates music with a fully developed veneer, little intensity, and no energy.
Thus the dissolution of the Beatles reveals that their compromises had always been psychological first, and musical second, and that without each other they both drift naturally to their own emotional-musical extreme. Lennon has the better of it for the moment, but he may falter yet: "Power to the People" was as awful in its own way as anything on Ram, and only a fool would write off a man of McCartney's past accomplishments on the basis of two albums (I'm not much of a fan of the last one either).
All of which makes it no less easy to deal with this very bad album from this very talented artist. For myself, I hear two good things on this record: "Eat At Home," a pleasant, if minor, evocation of the music of Buddy Holly (with some very nice updating), and "Sitting in the Back Seat of My Car," the album's production number.
The album's genre music–blues and old rock–is unbearably inept. On "Three Legs" they do strange and pointless things to the sound of the voice to liven it up; it doesn't work. "Smile Away" is sung with that exaggerated voice he used for the rock & roll medley in Let It Be: it is unpleasant. The "When I'm Sixty-Four" school of light English baubles is represented by "Uncle Albert/Admiral Halsey," a piece with so many changes it never seems to come down anywhere, and in the places that it does, sounds like the worst piece of light music Paul has ever done. And "Monkberry Moon Delight" is the bore to end all bores: Paul repeats a riff for five and a half minutes to no apparent purpose.
The lowest point on the album, and the one that most clearly indicates its failures, is "Heart of the Country." It is an evenly paced, finger-picking styled tune, with very light jazz overtones, obviously intended as Paul's idea of "mellow." Somehow, his lyrics about the joys of the country ring false. Rather than a sense of self-acceptance or pride, I get a feeling of self-pity and self-justification from this cut, feelings that are almost masked by music so competent, in fact routine, that it all seems to slip away. Compare it to an earlier piece of music somewhat in the same vein, "Blackbird." That song has all the charm and grace "Heart of the Country" tries for, but also the depth, purpose, and conviction, which are the missing ingredients from Ram as a whole.
These days groups are little more than collections of solo artists. The idea of a group as a unit with an identity of its own has become increasingly passe as groups become less and less stable: they seldom stay together long enough to achieve such an identity. But the Beatles were obviously a true group and history is now proving that it was greater than the sum of their parts. Collectively, the Beatles had a way of maximizing each of their individual strengths and minimizing each of their individual flaws. Individually, none of them can create on the same level, no matter how good some individual recordings may be.
For none of the Beatles is a truly self-sufficient artist and therefore none of them seems to function at his best as a soloist. In this light, Paul has simply proven to be the most vulnerable: the group hid most of his weaknesses longer and better than they did the others so that they were the most unexpected now that they have finally become visible. But now they have become visible and the results can scarcely be more satisfying to McCartney himself than they will be to the many people who will find this record wanting. McCartney and Ram both prove that Paul benefited immensely from collaboration and that he seems to be dying on the vine as a result of his own self-imposed musical isolation. What he finally decides to do about it is anybody's guess, but it is the only thing that makes Paul McCartney's musical future worth thinking about and hoping for.
JON LANDAU
July 8, 1971
