Mogelijke werking broncode van Jan Sloot

Wat vinden jullie van deze visie op de werking van het systeem van de 'broncode'van Jan Sloot?

------

Mogelijke werking broncode van Jan Sloot

Jan Sloot was volgens de overlevering een begenadigd televisiereparateur, die bovendien werkzaam was in de periode dat hoge kwaliteit analoog signaal overging in de digitale variant. Met name het analoge signaal van het Composiet Video (CVBS) is in deze kwestie interessant, een analoog beeldsignaal is namelijk erg eenvoudig. De fase bepaalt de kleur en de amplitude de verzadiging van die kleur. Het signaal dat de helderheid bevat loopt er parallel op een andere frequentie onder. Het signaal voor de helderheid was zeker in die tijd precies hetzelfde als voor de zwart-wittelevisie. In principe zijn er dus drie variabelen nodig om een kleur weer te geven namelijk de waarde van de fase, de waarde van de amplitude en de waarde van de helderheid. Aangezien er zes kleuren werden doorgegeven, te weten geel, rood, magenta, blauw, cyaan en groen en dat 1 volt voldoende was voor de amplitude is het aantal waarden beperkt.

Analoog signaal coderen

De analoge televisie was hoe je het ook bekijkt, een erg eenvoudig apparaat. Een elektronenkanon beschreef het beeldscherm van links naar rechts en van boven naar beneden. Het elektronenkanon wist dat het aan de volgende regel moest beginnen, omdat het signaal een lijnpuls gaf aan het eind van de regel. Aan het eind van het complete beeld gaf het signaal een rasterpuls, daardoor wist het elektronenkanon dat het weer bovenaan moest beginnen. Ook in die tijd was het mogelijk om dat analoge signaal om te zetten naar een digitaal signaal. Sloot was ongetwijfeld goed bekend met die techniek, want hij was reparateur in de overgangsmethode van analoog naar digitaal. Wat de vinding van Sloot vermoedelijk uniek maakte was dat hij de waarden die hij uitlas codeerde naar een codetaal, het Sloot Digital Coding System (SDCS) in plaats van het direct digitaal door te zenden. Deze lange rijen van codetaal sloeg hij op in een database, waarbij hij de waarden die achterelkaar hetzelfde bleven als hetzelfde links codeerde. Veel problemen gaf dit niet, want de lijnpuls gaf altijd het einde van de lijn aan en de rasterpuls het einde van het raster.

In principe had Sloot dus aan het einde van een film een database met een enorme hoeveelheid gegevens in de taal SDCS. Het is niet vreselijk moeilijk om een database verticaal uit te lezen, zodoende is het aannemelijk dat Sloot in zijn codetaal ook de mogelijkheid heeft gebruikt om hetzelfde als boven aan te geven, wat ook in opslagruimte bespaarde. Zolang de regel boven de schrijfregel maar in het geheugen staat komt dit goed.

Jan Sloot schreef data op het beeldscherm

Sloot had waarschijnlijk een simpel (beeld)besturingssysteem geschreven dat opgeslagen was in het befaamde kastje. Dit beeldbesturingssysteem had als kenmerk dat het het beeld niet als een compleet plaatje verzond, zoals digitaal gebruikelijk is, maar opbouwde volgens de structuur van het de beeldopbouw van een analoge televisie. Een contante stroom van data schreef het beeld op het scherm. Veel geheugencapaciteit hoefde dit niet te kosten, want eenmaal geschreven data kon na een paar regels al uit het geheugen verdwijnen. Ook het voor- en achteruitspoelen wijst op deze techniek, want het enige wat daarvoor moet gebeuren is versneld op het beeld schrijven.

Chipkaart van Jan Sloot bevatte sleutel

Blijft over het fenomeen van de chipkaart waarop de complete film zou staan. Ik vermoed dat de chipkaart slechts een sleutel bevatte. Sloot had immers de film in SDCS in een database staan. In principe is het mogelijk om naar de uitkomst van deze codetaal (SDCS) die de film weergeeft te rekenen.

De sleutel op de chipkaart bevatte de toegang tot de berekening naar de film in SDCS. Het befaamde kastje van Sloot bevatte in het besturingssysteem in elk geval de mogelijkheid om naar SDCS te rekenen aan de hand van de sleutel, plus de mogelijkheid om die op een scherm weer te geven. Het kastje van Jan Sloot hoefde niet de hele film te bevatten, want zolang het systeem maar sneller rekende als het voor- of achteruit kon ‘spoelen’ ging alles goed. Omdat het geheugen maar een paar regels codetaal hoefde te bevatten kon het geheel afspelen met relatief weinig geheugen. De stroom van gegevens was ook met de geclaimde zestien schermpjes niet zo groot dat het niet via een parallelle poort kon worden doorgeven.

Deze manier van werken verklaart ook waarom Jan Sloot alleen films kon vertonen die zijn systeem had gecodeerd en waarom hij volgens de overlevering opgenomen videobeeld kon vertonen. De uitgang van een analoge videocamera verschilt niet van het CVBS-signaal. Het is onwaarschijnlijk dat er als bewijs op een conferentie anderhalf uur gefilmd moest worden. Vermoedelijk was het geheugen groot genoeg om dat op te slaan en bezat het kastje op dat moment toch een codeerfunctie.

De films in de codetaal bewaarde Sloot in een database thuis. Al hoefde dat niet, want de hele film kon berekend worden aan de hand van de code op de chipkaart.

Dit verklaart ook waarom het zenden via een netwerk niet mogelijk was, zolang beide partijen niet een identieke sleutel naar de berekening van zijn taal en het besturingssysteem met weergaveprogramma bezaten.

Toch analoog en toch coderen

Mocht het systeem zo werken dan had Jan Sloot gelijk met de uitspraak dat het systeem niet in enen en nullen werkte. Hij had een manier gevonden om een digitaal apparaat als zijnde analoog te gebruiken. Hij comprimeerde niks, maar codeerde uiterst efficiënt.

[ Bericht 1% gewijzigd door remlof op 27-11-2009 11:40:17 (link weggehaald) ]

@fruityloop
Nee, nee geen spam.
Ik had een plek nodig om die tekst te posten en waar ik er grip op had wat ermee gebeurde. Als ik hem op een forum zet en de moderator is het er niet meer eens, dan gaat het verloren. Bovendien kun je niet overal lappen tekst posten. Waar absoluut wat voor te zeggen is, natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 27 november 2009 11:31 schreef Deetch het volgende:
Maar waar komt de filmdata dan vandaan? De sleutel zat op de chip, het programma in dat kastje en de film??????

Hij rekende met de sleutel het analoge signaal uit. Zolang het systeem sneller rekent dan hij voor- of achteruitspoelt heb je beeld en geen database nodig. De chipkaart was dus de sleutel.
Ook in die tijd kon je met een plotter een oscilloscoopsignaal printen. Hij gebruikte waarschijnlijk die printercode of iets wat daarvan was afgeleid. Sloeg die printercode op in een database, die hij thuis had staan. Optimaliseerde de code in de database door dubbele waardes te vervangen. Dan had hij in principe een enorm lang getal, dat getal werd teruggerekend tot een sleutel. Die sleutel ging op de chipkaart. Het kastje kon de sleutel terugrekenen tot het getal dat de waardes van het analoge signaal vertegenwoordigde.