[MUSE XXXVIII] Ahoy, 14 november 2009, *ril.

quote:

Op zondag 15 november 2009 02:44 schreef kweek89 het volgende:

[..]

JA, ik stond dus vooraan en Chris steekt een sigaretje op en denk ah mooi undisclosed desires! kan ik ook ff roken toch een kut nummer...gaat de security janken! dus ik nog zeggen hij rookt ook! wat maakt hem beter dan mij?! toch maar uit gedaan...

verder een briljante gig...bij MK ultra ging ik

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:23 schreef Stofje het volgende:
Ik kan nog geen recensies vinden, had wel iets van NRC of Volkskrant al verwacht... Nou ja, komt misschien nog.

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:22 schreef CherryLips het volgende:
Oja, dat voorprogramma, wat stond die kerel te zweten zeg Het gutste gewoon van z'n voorhoofd en sproeide alle kanten op. Ben blij dat ik niet daar in het midden vooraan stond, te ranzig. En vriendin en ik maakten nog grapjes dat ze goed moesten dweilen voor Matt zo onderuit ging op die zweetplassen, en ja hoor, komt er een kerel met een zwabber .

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:23 schreef Stofje het volgende:
Ik kan nog geen recensies vinden, had wel iets van NRC of Volkskrant al verwacht... Nou ja, komt misschien nog.

quote:

› MUSE GEEFT ROCKLES :: 15-11-2009

Waar anders dan in Ahoy is een band als Muse perfect op z’n plaats? Het Sportpaleis lijkt gebouwd voor acts van dit kaliber. Het is voor veel mensen een behoorlijke reis naar Rotterdam, dat zeker, maar het voelt in dit geval eerder als een pelgrimstocht dan als een kruisgang. Muse is zo langzamerhand de moeder aller hedendaagse rockbands en die status bevestigen ze met een show die alles in zich heeft: pit, klasse, drama, tierelantijnen en flinke portie grootheidswaanzin.

Voor aanvang van het concert is het voor veel mensen nog gissen naar de functie van de drie gigantische vierkante zuilen op het podium. Het teleurstellende voorprogramma Biffy Clyro valt in het niet bij de metershoge bouwwerken. Zelfs als het concert begint, blijft veel onduidelijk: de zuilen blijken schermen die, op een zwart middenstuk na, beelden van traplopende mensfiguren uitzenden. Maar dan: doeken vallen, achter de zwarte middenstukken staan zanger/gitarist Matthew Bellamy, drummer Dominic Howard en bassist Chris Wolstenholme, ieder op hun eigen zuil. Uprising wordt ingezet en een rockshow van epische proporties is uit de startblokken.

De nadruk ligt vanavond uiteraard op het laatste album The Resistance, maar de set bevat zeer divers materiaal. Uiteraard is New Born olie op het vuur, net als Supermassive Black Hole; uit duizenden kelen klinken de opruiende strijdkreten van Bellamy, die zoals altijd bewijst over een ongelooflijk vocaal bereik te beschikken. Datzelfde geldt overigens voor Wolstenholme, die nooit verzaakt en een belangrijke, zo niet onmisbare vocale bijdrage levert.

De jongens van Muse mogen dan niet erg veel rock & roll uitstralen, maar musiceren kunnen ze. Bellamy is overduidelijk de baas, maar zonder het vlekkeloze fundament dat Howard en Wolstenholme onder de composities leggen, was hij niet meer dan een onbegrepen genie geweest. Overigens verdient ook de praktisch onzichtbare vierde man een compliment: daar waar het driemanschap handen te kort komt, schiet hij met synthesizer of gitaar te hulp.

Hoogtepunten? Allereerst Bellamy’s solo in Hysteria. Van een tranentrekkende schoonheid. Vervolgens verschijnt hij na een muzikaal intermezzo weer op zijn zuil om vanachter zijn vleugel United States Of Eurasia en een kippenvelversie van Feeling Good ten gehore te brengen. Na Feeling Good beginnen Howard en Wolstenholme aan een muzikaal duet dat onder de harde kern van Muse bekend staat als de Helsinki Jam. Het is een surrealistisch tafereel: Wolstenholme neemt plaats op het ronddraaiende plateau op Howards zuil en terwijl die de hoogte in schiet spelen de twee een knoertharde en loepzuivere (ingestudeerde) jam.

Het is slechts één van de verbluffende showelementen van de avond. Verder opvallend: Bellamy’s draagbare laserlamp, de talloze kleurrijke (film)beelden en de witte ballonnen met rode confetti die tijdens Plug In Baby het publiek in worden gegooid. Muse geeft rockles in Ahoy: zó hoor je als Grote Band je publiek terug te betalen voor hun constante steun en aandacht. TOM SPRINGVELD

Gezien: MUSE, AHOY, ROTTERDAM (14 NOVEMBER 2009)

Setlist:
Uprising
Resistance
New Born
Map Of The Problematique
Supermassive Black Hole
MK Ultra
Interlude
Hysteria
Nishe
United States Of Eurasia
Feeling Good (Anthony Newley en Leslie Bricusse-cover)
Helsinki Jam
Undisclosed Desires
Starlight
Plug In Baby
Time Is Running Out
Unnatural Selection

Exogenesis: Symphony, Part I: Overture
Stockholm Syndrome
Knights Of Cydonia

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:50 schreef Peter6000 het volgende:
Deze komt moeiteloos in mijn persoonlijke top 5 van beste concerten ooit bezocht.
Wat een fantastisch optreden!!!!!!

En ook nog eens op het mooiste podium dat ik ooit heb gezien.
Had geen youtube-jes gekeken van tevoren, dus de verrassing was groot.

Exogenesis: Symphony, Part I.

Muse - Exogenesis: Symphony, Part 1: Overture (Ahoy Rotterdam, 14-11-2009)

quote:

Muse predikt onheil in kathedraal Ahoy

ROTTERDAM - Drie indrukwekkende zuilen heeft het Britse extaserocktrio Muse zaterdag voor zichzelf opgericht in de Rotterdamse Ahoy.

Drie kantoortorens lijken het aanvankelijk, the Triple Towers, waarin tijdens de spectaculaire opening van de show geprojecteerde schimmen opwaarts gaan per trap om daarna in vrije val weer naar beneden te duvelen. Passende Muse-beeldtaal: de band bezingt de verdrukking en robotisering van de mens en speelt Lego met complottheorieën - de overheid dient ons drugs toe om ons dom te houden, dat soort paranoia. Echt een band voor de moeders tegen nanochipvaccinaties, wie weet waren ze er.

Doeken
Als de doeken rond de torens vallen bij het tot revolutie oproepende openingsnummer Uprising van de laatste plaat The Resistance blijkt dat in de torens drie separate podiums zijn uitgespaard, ergens tussen de vijfde en de zesde verdieping. Goed nieuws voor het publiek op de tweede ring van de concertzaal dat Muse recht in het gezicht kan kijken. Maar de rest van de uitverkochte Ahoy mag ook niet klagen, want wat is dit concert geweldig vormgegeven.

Op alle zijden van de torens wordt geprojecteerd: veel zwart-wit, stemmig fascistoïde rood-zwart, soms zien we alleen nog grote, angstig knipperende ogen op de zuilen, dan weer die klimmende mannetjes. Als de drie podia ook nog op en neer blijken te kunnen bewegen, en de lasers Ahoy inmiddels onder een mintgroene deken hebben gelegd, valt de mond echt even open. Ahoy is een schitterende kathedraal, Muse predikt onheil.

En als je de boodschappen door de zaal hoort dreunen bedenk je je ook nog dat de band dit flitsende uiterlijk niet eens nodig heeft. De liedjes lijken rechtstreeks gericht op een dik pak kippenvel, worden door zanger/gitarist Matthew Bellamy in vervoering over alle ringen gelegd al zijn zijn spel en galmende zang eerder effecterig dan virtuoos. Grote gebaren en veel intens voelen, dat is Muse, en daarmee wordt het nieuwe werk van angstplaat The Resistance afgedraaid: de op het album toch wat vlakke nummers als Undisclosed Desires en Unnatural Selection krijgen er live door een diep overtuigde voordracht een paar dimensies bij en zo krijgt ook ouder materiaal van Black Holes & Revelations een extra lekkere, duistere lading.

Basseffecten
Muse is een echte live-band en blinkt vooral uit in een vernuftig gebruik van gitaar- en basseffecten. Bellamy en bassist/zanger Chris Wolstenholme zetten een berg techniek in tijdens hun spel en zo bouwt Muse een fraai bombastisch en vol rockgeluid, een onwaarschijnlijke bak constante apotheose zo van slechts drie muzikanten, enkel ondersteund door toetsen/piano.

De band zoekt het randje van de kitsch; in hun werk dat met Joy Division-gitaartjes hint naar de jaren tachtig, zoals het prachtig geëxalteerd gespeelde Map Of The Problematique, en in recent werk dat meer aansluiting lijkt te zoeken bij Queen en Pink Floyd. Soms te krampachtig, zoals in United States of Eurasia dat teveel Freddy Mercury ademt om nog serieus genomen te kunnen worden. Hier, in door Bellamy op de piano gespeelde Arabische accenten schiet Muse even door de kritische kitschgrens.

Gelukkig laat de band de symfonische mislukkingen van The Resistance, met quotes van Chopin en Saint-Saëns, voor wat ze zijn, anders zou het zaterdag nog fout kunnen aflopen. Nu moet worden gezegd dat Muse de sacrale sfeer anderhalf uur knap weet vast te houden en dat de gemeente Ahoy vermoedelijk voor maanden verse geloofskracht heeft gekregen.

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:09 schreef JX het volgende:

Ik had een staanplaats op de 1e ring

quote:

Op zondag 15 november 2009 15:10 schreef Duizendpootje het volgende:
Hier een paar foto's van mij!

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 15 november 2009 15:08 schreef TheEraser het volgende:
Nou, dat was een tegenvaller gisteravond..
Ik was er al achter dat ik geen groot fan ben van de laatste 2 albums, maar de nummers van die albums deden me deze keer echt helemaal niks. En waarom spelen ze geen enkel nummer van Showbiz? Gemiste kans imo.

Een goede show, maar met de gespeelde setlist hebben ze wat mij betreft afgedaan. Voor mij dus de komende jaren ook geen muse-shows meer, tenzij ze ernstig terug gaan grijpen op het oudere werk. Het eerste optreden wat ik van ze heb gezien (2002) hebben ze niet meer weten te overtreffen in de 3 shows die ik daarna heb gezien..