Nogmaals bedankt, jullie lieve berichtjes doen me echt veel. Bij mij overheerst nu vooral het verdriet om wat er niet gaat zijn. Daarnaast zie ik ertegenop om hierna weer te starten met de behandelingen, die als emotioneel zwaar ervaar, zonder dat we weten of die diepe wens ooit vervuld gaat worden. Maar we willen dat alletwee zo graag dat we al weten dat we, na verloop van tijd, wel weer zullen.
De oneerlijkheid voel ik wel maar ik kan er niet zo veel mee dus dat is meestal maar een klein steekje en dan verdwijnt het weer. Naar mijn idee is dit namelijk niet bepaald door een hogere macht (waardoor er een bepaalde opzet achter zou zitten) maar is het willekeur. Het loopt gewoon zo in het leven, heel verdrietig, dat wel.
En naast al deze gevoelens voel ik ook dankbaarheid (wat ik zelf niet had verwacht), dat ik mijn lieve vriend naast me heb staan, dat er zo veel mensen om ons geven en met ons meeleven en ook dankbaarheid voor deze zwangerschap.
Dit kleintje heeft ons zoveel vreugde gegeven, al was het dan zo kort. Dat zal ik altijd blijven koesteren. Wonderlijk, zo veel liefde als je al kunt voelen voor een kind dat er nog niet is. Maar ja, die liefde was er al voor de zwangerschap (zoals het gedicht van Oxy "Mama-alleen" zo mooi uitdrukt) en is sindsdien alleen nog maar gegroeid.
This life was not for you
though I learned from you
that beauty need only be a whisper