Wat zijn jullie toch enorm lief
Ik zit hier iedere keer weer te janken, omdat jullie zo lief zijn.
We hadden 1½ uur geleden de afspraak in het ziekenhuis, en op de echo was weer geen hartje te zien, niet dat ik het nog durfde te hopen, maar het is zo verwarrend als je lichaam "zwanger" schreeuwt terwijl je geest al probeert te relativeren omdat je een kindje zonder hartslag gezien hebt.
Het kindje was ook niet meer gegroeid, en in deze termijn had dat met drie dagen qua formaat nogal wat moeten uitmaken als het wel goed was.
Ik heb de pillen meegekregen en de eerste vier ga ik zo inbrengen, dus dan moet ik even een tijdje plat, en dan maar hopen dat het een beetje snel werkt, want zoals het nu is is het ook erg moeilijk, dat constante conflict tussen wat m'n lichaam en m'n geest roepen, daarbij ben ik nog misselijker dan ik was toen het nog wel goed zat, dus dat is ook erg vervelend.
Het is sowieso een conflict, niet alleen je lichaam en je geest, aan de ene kant weet je dat het beter is als het zo snel mogelijk over is, aan de andere kant wil je niet dat het over is omdat het nog heel lang niet over had moeten zijn...
Ik weet niet meer of ik moet huilen van opluchting of verdriet.