Tessie, wat een narigheid!
Hopelijk kunnen ze je voor wat betreft het weefsel geruststellen. Heel veel sterkte met het verwerken!
Ook voor iedereen hier die verdriet heeft om het verlies van een kindje een dikke
!
Ik zelf zit de laatste dagen erg slecht in mijn vel, ik zou namelijk deze week uitgerekend zijn. En dat idee is zo confronterend, als alles goed was gegaan was ik een dezer dagen moeder geworden. Ik word er zo intens verdrietig van, barst bij het minste of geringste in huilen uit. Voel me dan vervolgens weer een aansteller... Pfff, ik maak het mezelf soms zo lastig.
Wat niet helpt is dat het nog niet weer gelukt is om zwanger te worden. Na de curettage is mijn menstruatie onregelmatig geworden (voor de zwangerschap kon ik de klok er op gelijkzetten), de laatste keer sloeg ik zelfs een hele maand over. We hebben nu 17 februari een afspraak bij de gynaecoloog omdat ik me er best zorgen over maak. Ik ben de jongste niet meer (35) en ik heb MS, ik ben zo bang dat ik een erge relapse krijg waardoor onze hele kinderwens gevaar loopt.
Al met al behoorlijke stressveroorzakers (tel er nog bij op dat ik ben ontslagen...), misschien is mijn cyclus daarom zo van slag. Maar ik wil niet het risico nemen om 'te laat' te zijn...
Ik herken het verhaal van Soneal, ik probeer (ben lang alleen geweest) ook veel zelf op te lossen, wil er een ander niet mee belasten...(de miskraam is immers al in juli geweest, wat 'stel ik me nu aan'?
)... Slaat natuurlijk nergens op, sterker nog, mijn lief wordt er erg boos om. Hij is er onvoorwaardelijk voor me en wil helemaal niet uit de wind gehouden worden door mij. Ik hoef het niet alleen te doen, gelukkig!