OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Jeutje, wat een verhaal Orea. 
Je hebt het wel heel mooi verwoord, zowel de mooie, lieve, romantische dingen, als die waar je (veel) verdriet van hebt (gehad). Ik vind het heel knap dat je dit zo open en bloot aan ons toevertrouwd... maakt je een mooi mens! 
Je hebt het wel heel mooi verwoord, zowel de mooie, lieve, romantische dingen, als die waar je (veel) verdriet van hebt (gehad). Ik vind het heel knap dat je dit zo open en bloot aan ons toevertrouwd... maakt je een mooi mens!
Ik vind dit zo fijn om te horen, maar dat weet je welquote:Op dinsdag 2 november 2010 12:32 schreef Orea het volgende:
Thnx all!!
En dan ben ik zo trots dat ik mijn dochter (hopelijk) een hele fijne, stabiele, zorgeloze jeugd kan geven met een papa en een mama die heeeeel erg veel van elkaar houden... Zo anders dan wat M. en ik kennen uit onze jeugd
. 
. 
.dit is geloof ik één van die weinige keren per jaar dat ik de emo smilie gebruik waar hij eigenlijk voor is bedoeld
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Niet dat ik er veel over te zeggen heb, maar ik vind dat eigenlijk wel een goed idee!quote:Op dinsdag 2 november 2010 23:55 schreef Sorbootje het volgende:
Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik zou jouw verhaal graag lezen!quote:
Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Sorbo, ik ben ook erg benieuwd naar jouw verhaal 
ik geef hem aan je door! Vraag ga ik even bedenken, net wakker enzo 
ik geef hem aan je door! Vraag ga ik even bedenken, net wakker enzo
Skiet even op juh, Sorbooooo 
And if I could choose the world around me, the world I'd choose would all revolve 'round you
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
Ja joh, zit hier de hele tijd te kijken voor een update!quote:
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>
De vraag hoeft niet tegen te houden om de rest vast te vertellen hoor 
Maar ik ben een beetje inspiratieloos
Hoe ben je aan sisqo gekomen? Aan de kat himselve, de naam en waarom steekt ie altijd zijn tong naar iedereen uit?
(sorry voor de vreselijk stomme vraag hoor! Als iemand een betere heeft, voel je vrij )
Maar ik ben een beetje inspiratieloos
Hoe ben je aan sisqo gekomen? Aan de kat himselve, de naam en waarom steekt ie altijd zijn tong naar iedereen uit?
(sorry voor de vreselijk stomme vraag hoor! Als iemand een betere heeft, voel je vrij )
Ja, die kat is zo onbeleefd 
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>
Oooh, Orea, wat een mooi verhaal! En wat vreselijk verdrietig dat je moeder is overleden.
Heel, heel veel geluk met je verse gezinnetje!
Sorbo, ben je nou al begonnen?
Heel, heel veel geluk met je verse gezinnetje!
Sorbo, ben je nou al begonnen?
Ik wil het graag lezen hoor
Ben erg nieuwsgierig!quote:
Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen
Orea, jeetje wat een verhaal. Ik had het nooit vermoed, zoveel verdrietigs al meegemaakt. Wat goed, fijn, mooi, alles ! dat je zo gelukkig bent met je leven, met je lieve man en prachtige dochter .
Ik ben er echt van onder de indruk.
Sorbo ik ben ook benieuwd.
.Ik ben er echt van onder de indruk.
Sorbo ik ben ook benieuwd.
Orea, wat een heftig verhaal! Ik had echt nooit geraden dat je zulke zware tijden hebt gehad, omdat je juist zo'n stralend persoontje bent (kan ook niet anders met Leia ). Het lijkt me zo vreselijk moeilijk om niet de steun te hebben van je moeder wanneer je zelf moeder wordt. Ik sta er nauwelijks bij stil, maar ik moet echt vaker mijn zegeningen tellen.
Dank je voor je openhartigheid. Je bent een mooi mens (van buiten en van binnen)
). Het lijkt me zo vreselijk moeilijk om niet de steun te hebben van je moeder wanneer je zelf moeder wordt. Ik sta er nauwelijks bij stil, maar ik moet echt vaker mijn zegeningen tellen. Dank je voor je openhartigheid. Je bent een mooi mens (van buiten en van binnen)
Ja zeg, slapen doe je maar in je eigen tijdquote:
Ik ben bezig, maar heb gisteren de hele dag geslapen, sorry!
Ik ben echt heel erg benieuwd naar je verhaal
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ok, hier gaat ie dan!
Grofweg 31 jaar geleden zag ik het levenslicht in het pittoreske veendam
. Twee schatten van ouders, die geen cent te makken hadden, hebben voor een heel onbezorgde vroege jeugd gezorgd in een (wel echt) mooi Drents dorp. Ik kreeg de vrijheid om, samen met mijn jongere broertje, buiten te ravotten. Ik bouwde hutten, klom in bomen en ving kikkers (waar ik heel voorzichtig mee omging, behalve die ene keer toen ik met mijn vader mee vissen was gegaan. Ik had kleine kikkers gevangen en mijn vader droeg me vlak voor we naar huis gingen op ze vrij te laten. Ik dacht daar anders over en stopte ze allemaal in mijn broekzakken. Onderweg in de auto vond mijn vader me opvallend stil. Eenmaal thuisgekomen was ik zo verdwenen en even later kwam ik tevoorschijn met een emmer vol kikkertjes. Ze hadden het wonder boven wonder overleefd. Dit verhaal komt elk jaar zo rond kerst weer bovendrijven als de familie bijeen is).
Op school was ik gelukkig. Ik was een gangmaker en een durfal. Niet op het gebied van sport (bang voor de bal), maar wel als het ging om stoere praatjes en opvallende kleding. Na de basisschool ging ik naar de mavo bij ons in het dorp. Ik had hoog gescoord op de cito-toets, maar was nog erg speels en wild. Een kleine school dichtbij huis leek mijn ouders beter. Ik weet tot op de dag van vandaag niet of dat nou zon slimme keuze was. Ik heb nooit echt geleerd om te studeren, om hard te werken voor resultaat. Na de mavo deed ik de havo en ook dat ging me gemakkelijk af.
Maar eerst nog even terugkomen op mijn tijd op de mavo. Toen ik veertien was kreeg ik een vriendje. Dat liep vreselijk mis *knip* ik voel me er niet prettig bij dat het hier staat, vandaar dat ik even knip.
Ik kreeg het moeilijker met authoriteit. Het escaleerde nooit echt, maar ik werd brutaal en ging me steeds meer tegen alles en iedereen afzetten. Thuis ging het ook moeizamer. Het is dat ik uit een erg warm nest kom, daarom ben ik toch redelijk op de rails gebleven. Toch bleef ik zwijgen over wat er was gebeurd en ik ben niet van plan het nu nog te vertellen. Ik kan oprecht zeggen dat ik het volledig verwerkt heb. Ik vergeet het niet, maar ik heb het wel vergeven. Voor mezelf.
Toen ik een jaar of zeventien was onmoette ik mijn vriend A.. Hij was heel lief en geduldig en heeft mij rust gebracht. Toen ik in Leeuwarden creatieve therapie ging studeren, was ik meer bij hem dan in LWD. Toen ik na het eerste jaar stopte met mijn studie, ben ik dan ook bij hem ingetrokken. Ik was toen achttien. We hebben het drie jaar goed gehad samen, maar toen was de kaars echt gedoofd bij mij. Hij was té lief. Dat klinkt misschien hard, maar ik denderde met mijn fikse temperament volledig over hem heen.
Ondertussen was ik ook met een nieuwe studie begonnen en weer gestopt. Ik kreeg een baan bij een overheidsinstelling waar ik het goed naar mijn zin had.
Ik heb na het verbreken van die relatie weer een half jaar bij mijn ouders gewoond. Dat ging best goed, maar na dat halve jaar waren we allemaal aan meer privacy toe. Ik vond een kamer in Groningen, met een lekker tuintje. Ik kreeg een nieuwe vriend. Hij kwam uit Zeeland en eerlijk gezegd was dat niet echt serieus. Toen zag ik het niet, maar achteraf was het gewoon angst om alleen te zijn en de vakantiesfeer van mijn weekenden in Zeeland die het aantrekkelijk maakten.
Na een klein jaar solliciteerde ik binnen de overheidinstelling op een nieuwe baan. Eén van de leden van de sollicitatiecommissie was B.. Ik was vreselijk zenuwachtig, maar zolang ik me op hem focuste ging het goed. Ik voelde me meteen heel erg op mijn gemak bij hem. Ik kreeg de baan, maar niet dankzij B. B. heeft tegen de rest van de commissie gezegd dat hij zich terugtrok, omdat hij een andere dan zakelijke belangstelling voor me had en niet objectief kon zijn. Toen ik aan mijn nieuwe baan begon kwam ik er al snel achter dat B. getrouwd was en drie kinderen had. Een regelrechte NO GO dus. Maar ondanks alles bleven we elkaars gezelschap opzoeken. Ik beëindigde mijn relatie met de jongen uit Zeeland, want als ik zulke sterke gevoelens voor iemand anders kon toelaten, zat het niet goed.
Op een avond, nadat we allebei een avonddienst hadden gedraaid, gingen we iets drinken samen. Gewoon vriendschappelijk, maakten we onszelf wijs. De spanning was om te snijden, maar we hielden het bij een netjes klopje op de arm. Meer konden we toch ook echt niet doen?!
De maandag daarop volgend zag B. er nogal moe uit. Hij vroeg me of we in de pauze een stukje konden wandelen. Dat hebben we gedaan. Hij vertelde me dat hij vreselijk verliefd op me was. Dat hij het aan zijn vrouw had verteld en dat zij hem de deur wees. Dat hij niets van me verwachte, maar toch wilde dat ik het wist.
Om een heel lang verhaal kort te maken, de vrijdag daarna is hij bij me ingetrokken op mijn kamer van 17m2. Daar hebben we een jaar lang samen gewoond. Een vreselijk heftige tijd. Vre-se-lijk verliefd, maar ook ontzettende schuldgevoelens. Gevoelens van verdriet over de pijn van de kinderen. B. is uit puur schuldgevoel drie keer teruggegaan naar zijn ex, om vervolgens volledig verward weer voor mijn deur te staan. We hebben elkaar in dat ene jaar door en door leren kennen.
Na dat jaar zijn we naar zijn huis in FRL verhuisd. In dorpje waar ik nog nooit geweest was. Daar woonde ik ineens in een huis dat B. en zijn ex samen hadden laten bouwen. Waar ze met hun kinderen hadden gewoond, tegenover de beste vriendin van zijn ex. Op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk.
En ineens kwamen om het weekend drie kinderen over de vloer. Ik was 23 en was stiefmoeder. Gelukkig is dat altijd goed gegaan. Ze hebben mij wonder boven wonder in hun hart gesloten en ik hen. Ik ben nog elke dag blij met hun open houding naar mij. Dat had ook heel anders gekund en ik had het ze niet kwalijk kunnen nemen.
Na een paar jaar kochten B. en ik een nieuw huis. In hetzelfde dorp, want de kinderen hadden daar vriendinnen en we wilden ze niet nog meer stabiliteit ontnemen. Daar begon ik me echt op mijn plek te voelen. Ik viel 35 kilo af. Voor het eerst in heel lange tijd voelde ik me goed in mijn huis en mijn leven. De ex van mijn man trouwde opnieuw en kreeg nog een kind. Dat bracht ook rust. We leerden normaal met elkaar om te gaan. Iets waarvoor ik nog altijd bewondering heb. Ik weet niet of ik het op had kunnen brengen als ik in haar schoenen had gestaan.
B. en ik wilden geen kinderen. We hadden genoeg aan zijn drie kinderen waren we van mening. Daar was ik heilig van overtuigd. Tót mijn schoonzus (en beste vriendin) baarmoederhalskanker kreeg. Ze had ons net verteld dat ze nog zo graag een kindje wilde met haar vriend. Dat zette ons allebei zó aan het denken! Wilden we écht geen kind? Misschien toch wel! We gaven onszelf een jaar bedenktijd. Als we eind 2008 nog steeds een kind wilden, zouden we ervoor gaan. In dat jaar 2008 bleek de tumor zodanig groot te zijn, dat de baarmoeder van mijn schoonzus verwijderd moest worden. Hun droom viel in duigen, terwijl wij druk plannen maakten. Toen mijn schoonzus zei dat draagmoederschap hun enige kans was op een kind, riep ik in een opwelling: Als ik dat toch eens voor jullie zou kunnen doen!. Dat kon ik gemakkelijk roepen, want om in aanmerking te komen moet je een zwangerschap voldragen hebben en geen kinderwens meer hebben. Ik was nog niet eens zwanger. Sterker nog, we hadden nog geen besluit genomen.
Eind 2008 was ons verlangen zo sterk gegroeid dat we besloten te proberen een kind te krijgen. Eén kind om ons gezin compleet te maken. Op1 januari stopten we met voorbehoedsmiddelen en eind januari had ik een positieve test in mijn handen. Ik was overdonderd door de snelheid waarmee ik zwanger raakte. Ik was ervan uitgegaan dat het minstens een jaar zou duren. In de tijd dat ik overgewicht had was ik eens een half jaar met de pil gestopt en niet ongesteld geworden. Ik dacht dat er iets m
[ Bericht 1% gewijzigd door Sorbootje op 04-11-2010 20:47:49 ]
Grofweg 31 jaar geleden zag ik het levenslicht in het pittoreske veendam
. Twee schatten van ouders, die geen cent te makken hadden, hebben voor een heel onbezorgde vroege jeugd gezorgd in een (wel echt) mooi Drents dorp. Ik kreeg de vrijheid om, samen met mijn jongere broertje, buiten te ravotten. Ik bouwde hutten, klom in bomen en ving kikkers (waar ik heel voorzichtig mee omging, behalve die ene keer toen ik met mijn vader mee vissen was gegaan. Ik had kleine kikkers gevangen en mijn vader droeg me vlak voor we naar huis gingen op ze vrij te laten. Ik dacht daar anders over en stopte ze allemaal in mijn broekzakken. Onderweg in de auto vond mijn vader me opvallend stil. Eenmaal thuisgekomen was ik zo verdwenen en even later kwam ik tevoorschijn met een emmer vol kikkertjes. Ze hadden het wonder boven wonder overleefd. Dit verhaal komt elk jaar zo rond kerst weer bovendrijven als de familie bijeen is).Op school was ik gelukkig. Ik was een gangmaker en een durfal. Niet op het gebied van sport (bang voor de bal), maar wel als het ging om stoere praatjes en opvallende kleding. Na de basisschool ging ik naar de mavo bij ons in het dorp. Ik had hoog gescoord op de cito-toets, maar was nog erg speels en wild. Een kleine school dichtbij huis leek mijn ouders beter. Ik weet tot op de dag van vandaag niet of dat nou zon slimme keuze was. Ik heb nooit echt geleerd om te studeren, om hard te werken voor resultaat. Na de mavo deed ik de havo en ook dat ging me gemakkelijk af.
Maar eerst nog even terugkomen op mijn tijd op de mavo. Toen ik veertien was kreeg ik een vriendje. Dat liep vreselijk mis *knip* ik voel me er niet prettig bij dat het hier staat, vandaar dat ik even knip.
Ik kreeg het moeilijker met authoriteit. Het escaleerde nooit echt, maar ik werd brutaal en ging me steeds meer tegen alles en iedereen afzetten. Thuis ging het ook moeizamer. Het is dat ik uit een erg warm nest kom, daarom ben ik toch redelijk op de rails gebleven. Toch bleef ik zwijgen over wat er was gebeurd en ik ben niet van plan het nu nog te vertellen. Ik kan oprecht zeggen dat ik het volledig verwerkt heb. Ik vergeet het niet, maar ik heb het wel vergeven. Voor mezelf.
Toen ik een jaar of zeventien was onmoette ik mijn vriend A.. Hij was heel lief en geduldig en heeft mij rust gebracht. Toen ik in Leeuwarden creatieve therapie ging studeren, was ik meer bij hem dan in LWD. Toen ik na het eerste jaar stopte met mijn studie, ben ik dan ook bij hem ingetrokken. Ik was toen achttien. We hebben het drie jaar goed gehad samen, maar toen was de kaars echt gedoofd bij mij. Hij was té lief. Dat klinkt misschien hard, maar ik denderde met mijn fikse temperament volledig over hem heen.
Ondertussen was ik ook met een nieuwe studie begonnen en weer gestopt. Ik kreeg een baan bij een overheidsinstelling waar ik het goed naar mijn zin had.
Ik heb na het verbreken van die relatie weer een half jaar bij mijn ouders gewoond. Dat ging best goed, maar na dat halve jaar waren we allemaal aan meer privacy toe. Ik vond een kamer in Groningen, met een lekker tuintje. Ik kreeg een nieuwe vriend. Hij kwam uit Zeeland en eerlijk gezegd was dat niet echt serieus. Toen zag ik het niet, maar achteraf was het gewoon angst om alleen te zijn en de vakantiesfeer van mijn weekenden in Zeeland die het aantrekkelijk maakten.
Na een klein jaar solliciteerde ik binnen de overheidinstelling op een nieuwe baan. Eén van de leden van de sollicitatiecommissie was B.. Ik was vreselijk zenuwachtig, maar zolang ik me op hem focuste ging het goed. Ik voelde me meteen heel erg op mijn gemak bij hem. Ik kreeg de baan, maar niet dankzij B. B. heeft tegen de rest van de commissie gezegd dat hij zich terugtrok, omdat hij een andere dan zakelijke belangstelling voor me had en niet objectief kon zijn. Toen ik aan mijn nieuwe baan begon kwam ik er al snel achter dat B. getrouwd was en drie kinderen had. Een regelrechte NO GO dus. Maar ondanks alles bleven we elkaars gezelschap opzoeken. Ik beëindigde mijn relatie met de jongen uit Zeeland, want als ik zulke sterke gevoelens voor iemand anders kon toelaten, zat het niet goed.
Op een avond, nadat we allebei een avonddienst hadden gedraaid, gingen we iets drinken samen. Gewoon vriendschappelijk, maakten we onszelf wijs. De spanning was om te snijden, maar we hielden het bij een netjes klopje op de arm. Meer konden we toch ook echt niet doen?!
De maandag daarop volgend zag B. er nogal moe uit. Hij vroeg me of we in de pauze een stukje konden wandelen. Dat hebben we gedaan. Hij vertelde me dat hij vreselijk verliefd op me was. Dat hij het aan zijn vrouw had verteld en dat zij hem de deur wees. Dat hij niets van me verwachte, maar toch wilde dat ik het wist.
Om een heel lang verhaal kort te maken, de vrijdag daarna is hij bij me ingetrokken op mijn kamer van 17m2. Daar hebben we een jaar lang samen gewoond. Een vreselijk heftige tijd. Vre-se-lijk verliefd, maar ook ontzettende schuldgevoelens. Gevoelens van verdriet over de pijn van de kinderen. B. is uit puur schuldgevoel drie keer teruggegaan naar zijn ex, om vervolgens volledig verward weer voor mijn deur te staan. We hebben elkaar in dat ene jaar door en door leren kennen.
Na dat jaar zijn we naar zijn huis in FRL verhuisd. In dorpje waar ik nog nooit geweest was. Daar woonde ik ineens in een huis dat B. en zijn ex samen hadden laten bouwen. Waar ze met hun kinderen hadden gewoond, tegenover de beste vriendin van zijn ex. Op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk.
En ineens kwamen om het weekend drie kinderen over de vloer. Ik was 23 en was stiefmoeder. Gelukkig is dat altijd goed gegaan. Ze hebben mij wonder boven wonder in hun hart gesloten en ik hen. Ik ben nog elke dag blij met hun open houding naar mij. Dat had ook heel anders gekund en ik had het ze niet kwalijk kunnen nemen.
Na een paar jaar kochten B. en ik een nieuw huis. In hetzelfde dorp, want de kinderen hadden daar vriendinnen en we wilden ze niet nog meer stabiliteit ontnemen. Daar begon ik me echt op mijn plek te voelen. Ik viel 35 kilo af. Voor het eerst in heel lange tijd voelde ik me goed in mijn huis en mijn leven. De ex van mijn man trouwde opnieuw en kreeg nog een kind. Dat bracht ook rust. We leerden normaal met elkaar om te gaan. Iets waarvoor ik nog altijd bewondering heb. Ik weet niet of ik het op had kunnen brengen als ik in haar schoenen had gestaan.
B. en ik wilden geen kinderen. We hadden genoeg aan zijn drie kinderen waren we van mening. Daar was ik heilig van overtuigd. Tót mijn schoonzus (en beste vriendin) baarmoederhalskanker kreeg. Ze had ons net verteld dat ze nog zo graag een kindje wilde met haar vriend. Dat zette ons allebei zó aan het denken! Wilden we écht geen kind? Misschien toch wel! We gaven onszelf een jaar bedenktijd. Als we eind 2008 nog steeds een kind wilden, zouden we ervoor gaan. In dat jaar 2008 bleek de tumor zodanig groot te zijn, dat de baarmoeder van mijn schoonzus verwijderd moest worden. Hun droom viel in duigen, terwijl wij druk plannen maakten. Toen mijn schoonzus zei dat draagmoederschap hun enige kans was op een kind, riep ik in een opwelling: Als ik dat toch eens voor jullie zou kunnen doen!. Dat kon ik gemakkelijk roepen, want om in aanmerking te komen moet je een zwangerschap voldragen hebben en geen kinderwens meer hebben. Ik was nog niet eens zwanger. Sterker nog, we hadden nog geen besluit genomen.
Eind 2008 was ons verlangen zo sterk gegroeid dat we besloten te proberen een kind te krijgen. Eén kind om ons gezin compleet te maken. Op1 januari stopten we met voorbehoedsmiddelen en eind januari had ik een positieve test in mijn handen. Ik was overdonderd door de snelheid waarmee ik zwanger raakte. Ik was ervan uitgegaan dat het minstens een jaar zou duren. In de tijd dat ik overgewicht had was ik eens een half jaar met de pil gestopt en niet ongesteld geworden. Ik dacht dat er iets m
[ Bericht 1% gewijzigd door Sorbootje op 04-11-2010 20:47:49 ]
Ik dacht dat er iets mis met me zou zijn. Uiteraard warenw e wel vreselijk blij. Nu ik zwanger was, kwam de vraag omtrent draagmoederschap weer bij ons boven. Mijn schoonzus (inmiddels genezen) en zwager hadden ook heel voorzichtig gepolst hoe ik er inmiddels over dacht. Ik wist het echt niet! Ik was net zwanger. Voelde zoveel. Zou ik het kunnen? Negen maanden een kindje dragen en dan achter blijven zonder baby?
Ik parkeerde het vraagstuk en genoot van mijn zorgeloze zwangerschap. Af en toe hadden we het erover, maar de conclusie bleef dat we niet konden besluiten, zolang ik zelf nog niet bevallen was.
In oktober werd onze prachtige Isabeau geboren na een relatief eenvoudige bevalling. Leuk vond ik het niet, maar wel te doen. En wat werd ik verliefd op onze dochter. Nooit had ik me voor kunnen stellen hoe geweldig het zou zijn. Ook al waren de eerste maanden loeizwaar (ze huilde erg veel en sliep matig), ik was gelukkig!
Pas na een maand of vier, nadat we een heel openhartig gesprek hadden gehad met mijn schoonzus en zwager, hakten B. en ik de knoop door. Ik weet het nog precies, we reden op de afsluitdijk en B. zei: Denk jij wat ik denk?. Ik zei: Ja, we gaan het doen.
De week daarop zagen we mijn schoonzus en zwager weer en hebben we het verteld. Het was een emotionele avond, waarop we nog dichter bijelkaar kwamen. Wat een mooie vriendschap met zn vieren!
Inmiddels is Isabeau 1 jaar en is het een ondernemende, eigenwijze dreumes met een vrolijk karakter. B. en ik zijn samen gelukkiger dan ooit en we hebben na een traject van medische en psychologische keuringen groen licht gekregen voor het draagmoederschap. Ik voel me dankbaar dat ik dit mee mag maken, wat een bijzonder traject!
Volgend jaar september gaan we beginnen met het terugplaatsen van de ingevroren embryos. En dan maar hopen dat het lukt.
Ik kan oprecht zeggen dat ik een zielsgelukkig mens ben!
En dan nu de vraag van Orea. Een originele vraag in OUD
Sisqo hebben we via MP overgenomen van mensen met een zwaar allergisch kind. Ik viel op zijn bizarre uiterlijk. Hij bleek daarnaast ook nog eens een hart van goud te hebben. Het is een pers met stamboom. Zijn bekkie is echter zó plat en zijn tong zó lang, dat die tong altijd naar buiten hangt. Geen gezicht, maar het zorgt bij mij bijna dagelijks voor lachbuien. Hij is onzindelijk, pist het hele huis onder, mist een stuk van zijn staart, kan geen normale brokjes eten, neigt naar overgewicht, kortom; een beetje een freak. Maar een betere kat kun je je niet wensen!
En dan nu de standaard vragen nog even:
Hobbies: schilderen, tekenen, KOKEN (das eerder een passie), lezen etc
Boeken: Ik vond De Engelenmaker erg goed, verder Mulischfan, maar ik kan ook genieten van een lekkere Karin Slaughter of een sappige Wallander.
Films: La vita e bella, Tilsammen, Der Untergang, Bye bye Lenin
Waar kun je me s nachts wakker voor maken? Sushi en sashimi en voor een goede risotto. Oh en voor San Daniele ham, of culatello, of vers gebakken zuurdesembrood, of voor een rijpe, zure sinaasappel of.
Leukste uitspraak? Hmm ik zie eigenlijk van bijna alles de humor wel in. Kan niet kiezen!
Ik parkeerde het vraagstuk en genoot van mijn zorgeloze zwangerschap. Af en toe hadden we het erover, maar de conclusie bleef dat we niet konden besluiten, zolang ik zelf nog niet bevallen was.
In oktober werd onze prachtige Isabeau geboren na een relatief eenvoudige bevalling. Leuk vond ik het niet, maar wel te doen. En wat werd ik verliefd op onze dochter. Nooit had ik me voor kunnen stellen hoe geweldig het zou zijn. Ook al waren de eerste maanden loeizwaar (ze huilde erg veel en sliep matig), ik was gelukkig!
Pas na een maand of vier, nadat we een heel openhartig gesprek hadden gehad met mijn schoonzus en zwager, hakten B. en ik de knoop door. Ik weet het nog precies, we reden op de afsluitdijk en B. zei: Denk jij wat ik denk?. Ik zei: Ja, we gaan het doen.
De week daarop zagen we mijn schoonzus en zwager weer en hebben we het verteld. Het was een emotionele avond, waarop we nog dichter bijelkaar kwamen. Wat een mooie vriendschap met zn vieren!
Inmiddels is Isabeau 1 jaar en is het een ondernemende, eigenwijze dreumes met een vrolijk karakter. B. en ik zijn samen gelukkiger dan ooit en we hebben na een traject van medische en psychologische keuringen groen licht gekregen voor het draagmoederschap. Ik voel me dankbaar dat ik dit mee mag maken, wat een bijzonder traject!
Volgend jaar september gaan we beginnen met het terugplaatsen van de ingevroren embryos. En dan maar hopen dat het lukt.
Ik kan oprecht zeggen dat ik een zielsgelukkig mens ben!
En dan nu de vraag van Orea. Een originele vraag in OUD
Sisqo hebben we via MP overgenomen van mensen met een zwaar allergisch kind. Ik viel op zijn bizarre uiterlijk. Hij bleek daarnaast ook nog eens een hart van goud te hebben. Het is een pers met stamboom. Zijn bekkie is echter zó plat en zijn tong zó lang, dat die tong altijd naar buiten hangt. Geen gezicht, maar het zorgt bij mij bijna dagelijks voor lachbuien. Hij is onzindelijk, pist het hele huis onder, mist een stuk van zijn staart, kan geen normale brokjes eten, neigt naar overgewicht, kortom; een beetje een freak. Maar een betere kat kun je je niet wensen!
En dan nu de standaard vragen nog even:
Hobbies: schilderen, tekenen, KOKEN (das eerder een passie), lezen etc
Boeken: Ik vond De Engelenmaker erg goed, verder Mulischfan, maar ik kan ook genieten van een lekkere Karin Slaughter of een sappige Wallander.
Films: La vita e bella, Tilsammen, Der Untergang, Bye bye Lenin
Waar kun je me s nachts wakker voor maken? Sushi en sashimi en voor een goede risotto. Oh en voor San Daniele ham, of culatello, of vers gebakken zuurdesembrood, of voor een rijpe, zure sinaasappel of.
Leukste uitspraak? Hmm ik zie eigenlijk van bijna alles de humor wel in. Kan niet kiezen!
