Het OUD Estafette topic deel 11

Bijzondere verhalen weer.

Seilram als volgende??

Jeetje Ssserpente, jouw verhaal bleef de hele avond door mn hoofd spoken.
Wat een vreselijke jarenlange ellendige situatie zeg! Was jouw vader ook zo toen er nog pleegkinderen bij jullie in woonden?
En ik heb meteen drastisch mijn zelfbedachte beeld van wat ik had van jou bijgesteld.
Ik dacht dat je vast uit een warm nest zou komen en je altijd alles voor de wind gaat.
Dat moest haast wel dacht ik, je ziet er altijd zo mooi verzorgd en netjes uit dus daar had ik gewoon al van alles omheen verzonnen

lieve Sserpente; ook ik zit met tranen in mijn ogen bij te komen van jouw heftige verhaal..
OMG wat heb jij een zware jeugd gehad... en wat ben je toch sterk dat je daar zo uit bent gekomen..(L)
je bent zo'n onwijs lieve en trotse moeder en ik zie en lees ook altijd zulke fijne dingen van je. ik denk dat Lente zch geen betere moeder had kunnen wensen.

en jouw verhaal lezende besefte ik ook ineens waarom ik altijd van die heerlijke buitenkeutelfoto's van lieve Lente zie...

Zo, even tijd om uitgebreid te reageren.

Wat een hoop lieve reacties! Grappig dat er vaak gezegd wordt dat ik zo’n sterke vrouw ben. Ik ervaar dat zelf eigenlijk helemaal niet zo. Ik voel me eigenlijk juist helemaal niet sterk, maar leef gewoon m’n leventje. Het is lastig uit te leggen, maar ik ben gewoon wie ik ben, en da’s juist vaak niet zo sterk voor m’n gevoel. Ik heb vorig jaar niet voor niets de hormonsteraward gewonnen. Wel vraag ik me regelmatig af hoe ik geweest was als ik wel een normale jeugd had gehad.

Ik verbaas me ook telkens opnieuw over hoe heftig anderen het allemaal vinden. Het is voor mij zo lastig om de situatie objectief te bekijken, vooral toen ik er middenin zat. Pas nadat ik uit huis was, was ik in staat om iets afstand te nemen en me te beseffen wat er nou precies al die jaren gebeurd was. Tot die tijd was die ‘ellende’ gewoon mijn wereld, mijn vertrouwde thuisbasis.

Ik heb er trouwens nog steeds moeite mee om hardop te zeggen dat ik een rotjeugd heb gehad. Ik bagatelliseer het dagelijks. Het voelt als klikken naar m’n ouders en ik vraag me nog steeds elke dag af of ik het niet aan mezelf te danken had of het misschien schromelijk overdrijf. Dat is namelijk wat mijn vader me altijd heeft voorgehouden. Ik was een etterbak, dus ik had het allemaal aan mezelf te danken. Ook met mijn moeder kan ik er moeilijk over praten. Die lijkt zich namelijk zo schuldig te voelen dat ze elk gesprek zo weet te draaien dat zij het slachtoffer en dus niet verantwoordelijk was.

Hiernaast was ik in m’n vroege jeugd hartstikke gelukkig. Was ik dan echt zo’n moeilijke puber met zo’n vreselijk grote mond die dr vader tot wanhoop dreef? Misschien wel. Hiernaast is mijn vader psychisch niet in orde (maar verdomt hij het om naar een psycholoog/psychiater te gaan), dus vind ik dat ik het hem eigenlijk niet kwalijk mag nemen. Hij heeft het er ook vast heel moeilijk mee dat ie z’n dochter niet meer ziet. Mij lijkt het in ieder geval vreselijk als ouder. Kortom, ik heb nog steeds erg veel moeite met het analyseren van de situatie en er een eenduidige mening over te vormen. En eigenlijk ben ik daar elk vrij moment van de dag mee bezig. Daarom kan ik ook geen minuut stilzitten, maar moet ik altijd iets omhanden hebben. Elke rustmomentje besteed ik aan het uitpluizen van mijn jeugd: waar ging het mis? Tijdens het tandenpoetsen, opmaken, noem maar op. Nu ik dit opschrijf, besef ik trouwens wel ineens dat dit sinds Lente er is een stuk minder is geworden.

Nu ik het verhaal nog eens teruglees vind ik ook dat ik Nils te weinig in het zonnetje heb gezet. Het is onvoorstelbaar hoeveel geduld hij met mij heeft gehad. Ik ben zo vreselijk moeilijk geweest en moet hem tot het uiterste gedreven hebben. Natuurlijk heeft ook hij z’n nukken en was ie me wel eens beu, maar pfoe, wat heeft die jongen een geduld met mij gehad. Ik vraag me af waar ik zonder hem was geweest. Niet alleen emotioneel, maar ook functioneel heeft ie ons een ijzersterke basis gegeven. Terwijl ik namelijk fulltime studeerde, heeft hij met een fulltime baan en een avondstudie ernaast alle kosten op zich genomen die komen kijken bij het samenwonen in een huurhuis. Ik heb geen cent meebetaald. Tel hierbij een hysterische en verwijten makende vriendin bij op en het plaatje is compleet.

Ook ben ik vergeten te vertellen dat we inmiddels weer een keer verhuisd zijn naar een piepklein dorpje aan de rand van een stad. En hoewel eerst onbewust, lijk ik hier Lente dezelfde vroege jeugd willen geven als ik zelf heb gehad. We scharrelen lekker buiten en in een afgezet stuk tuin lopen drie konijnen en twee kippen. Ik heb via Lente hiermee ook een stukje van m’n eigen gelukkige peutertijd te herleven.

Be, grappig dat je zegt dat er mensen om minder verknipt raken. Mensen in mijn omgeving die voor het eerst mijn verhaal horen, zijn ook altijd verbaasd dat ik zo ‘normaal’ ben. Ik zie het maar als compliment.

En wat hebben er veel ouders een hersenbloeding gehad, zeg. Wat een sluipmoordenaar is dat, he? Gelukkig blijken er meer vechters te zijn. Jouw vader was ook jong, Huup. Je zegt dat er niks meer aan hem te horen is na zijn afasie. Maar kost het praten hem zelf wel nog veel energie? Dat is bij mijn moeder namelijk wel zo. Dat ik mede de reden dat ze niet meer in staat is om te werken. En het frustreert haar mateloos dat anderen haar handicap niet zien en er dus niets van snappen, laat staan er begrip voor hebben. Ze zegt vaak dat je beter een zichtbare dan een onzichtbare handicap kunt hebben.

Sorbo, ik heb je liedje nog niet geluisterd, maar ga het zeker doen. Ben bang dat ik ga zwelgen in zelfmedelijden en moet huilen en heb mezelf net opgemaakt. :’)

Claudia, ik snap je vraag, maar vind het moeilijk om er een mening over te vormen. Ik kan me namelijk niet goed herinneren hoe hun relatie destijds was. Voordat mij vader het nest in dook met dat pleegkind, eigenlijk juist wel goed, geloof ik. Hoewel hij het toen ook wel al moeilijk met zichzelf had. Hij had namelijk een vader die precíes zo was als hij. Zelfs nog een graadje erger. Daarmee heeft ie in die tijd ook het contact verbroken. (Mede hierom ben ik zo bang dat de geschiedenis zich herhaalt, ik heb immers ook geen contact meer met mijn vader.) Mijn ouders waren toen iig nog maar een paar jaar bij elkaar, nog vol optimistische verwachtingen over hun huwelijk en in die periode hebben ze besloten om pleegkinderen op te vangen. Maar het liep al snel fout dus.

Afijn, het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat jullie het nog niet beu zijn. Vragen mag trouwens altijd.

Nils is gewoon een kanjer, dat was al lang duidelijk!

En weet je, hoe lastig je als puber misschien ook was, niets, maar dan ook echt helemaal niets rechtvaardigt hoe jij bent behandeld. Laat niemand je iets anders wijsmaken! En dan hoef je je vader echt niet te veroordelen om wat hij heeft gedaan en hoe hij is/was, het maakt het nog niet oké!

Dat liedje is niet echt een tranentrekker hoor. Geen zorgen! Dat ik er wel om moet janken komt omdat ik overal om moet janken.

Ssserpente, je bent gewoon een geweldige vrouw.
Of het nou dankzij of ondanks je jeugd is, doet niets af aan wie je nu bent, en wat je al bereikt hebt. En daar mag je heel trots op zijn.

Ik heb trouwens even de linkjes gemaakt van de nieuwste verhalen, voor in de OP:
Lijnloos
Marlinde
McLaura
Basboussa
Orea
Sorbootje
Becky27
Ssserpente

Even nuanceren trouwens, het is echt niet zo dat ik het raar of stom vind als mensen wél last hebben van hun jeugd of opvoeding. Het was meer een constatering dat je idd gewoon normaal bent.

En wat Sorbo zegt... er zijn genoeg lastige pubers die nog niet een fractie over zich heen krijgen van wat jij hebt meegemaakt, dus laat dat idd nooit een argument zijn.

quote:

Op vrijdag 12 november 2010 13:22 schreef Ssserpente het volgende:
Ik voel me eigenlijk juist helemaal niet sterk, maar leef gewoon m’n leventje. Het is lastig uit te leggen, maar ik ben gewoon wie ik ben, en da’s juist vaak niet zo sterk voor m’n gevoel.

Dit is juist hartstikke sterk. Het is ook zoals ik je zie nav je posts en ook de ene keer dat ik je heb ontmoet. Gewoon jij.

En dat Nils een gouden vent is, was al duidelijk, maar je aanvulling maakt het nog duidelijker.

Ssserpente, ik heb je verhaal gelezen, ben er echt stil van en ik heb heel veel respect voor jou!

Ssserpente je kunt het nog wel horen aan mn vader hoor, ik zei het verkeerd. Als je het niet weet dan lijkt het gewoon of ie wat langdradig is. Hij moet veel zoeken naar woorden enzo. Als je weet wat ie heeft gehad kun je het plaatsen. Lezen kost hem erg veel moeite en energie en praten ook wel. Hij heeft veel geluk gehad met zijn werkgever, die hebben hem heel lang de tijd gegeven om de draad weer op te pakken en te herstellen. Inmiddels is hij opgeklommen van agent naar brigadier dus wat werk betreft heeft hij meer geluk. Scheelt ook wel dat rennen belangrijker is dan lullen in zijn werk
Ze zijn bij nul begonnen, mn vader en moeder. Ze liet hem haar voorlezen uit kinderboekjes, eindeloos, om maar te oefenen. Wat mij het meest "tegenviel" was het geheugenverlies en de karakterverandering. Dat moet voor mn moeder ook pittig zijn geweest. Ik zie nog die blanco uitdrukking op zn gezicht toen wij eindelijk langs mocht in het ziekenhuis. Zo'n okay, dus die drie zijn van mij? Dat is stukje bij beetje wel teruggekomen, vooral aan de hand van foto's ook, maar toch.

En het is ook een sluipmoordenaar. Ik ben blij met de reclames op televisie, dat hopelijk maar zoveel mogelijk mensen een hersenbloeding of infarct tijdig herkennen en weten wat ze moeten doen. Het kan zo'n verschil maken.

quote:

Op vrijdag 12 november 2010 13:41 schreef Sorbootje het volgende:
Nils is gewoon een kanjer, dat was al lang duidelijk!

En weet je, hoe lastig je als puber misschien ook was, niets, maar dan ook echt helemaal niets rechtvaardigt hoe jij bent behandeld. Laat niemand je iets anders wijsmaken! En dan hoef je je vader echt niet te veroordelen om wat hij heeft gedaan en hoe hij is/was, het maakt het nog niet oké!

Precies dit!

_{Dit is mijn, vrij ongezouten mening.}

Ssserpente, ik herken uit jouw verhaal heel erg het stukje dat je de schuld zoekt bij jezelf, dat je argumenten blijft verzinnen om de daden van je vader goed te praten c.q. minder erg te laten lijken. Stop daarmee, echt!

Je pa was de volwassene en had beter moeten weten. Punt.

Je kan het hem niet kwalijk nemen omdat hij pyschisch niet in orde is? Zwaktebod van je pa; hij kan ook een behandeling ondergaan. Dat zou/zal het heus niet 1-2-3 opgelost hebben maar het zou hem wel handvaten hebben gegeven om beter om te gaan met de situaties.

Je was een recalcitrante puber? Tsjah, dat hoort erbij he. Jammer voor je pa. Uit de verhalen haal ik niet dat je heel extreem was en al was je wel zo extreem dan rechtvaardigt dat nog steeds niet zijn acties in mijn ogen.
Het zal je vader vast pijn doen dat hij jou, Nils en Lente nu niet meer ziet. Dat heeft hij aan zichzelf te danken lijkt me?
Bottomline, maak je over zijn verdriet en pijn geen zorgen. Jij, Nils en Lente komen op de 1e plaats!

Enne, ik heb diep respect voor je. Echt waar.

Keshet wat kun je dat goed verwoorden, ik ben het helemaal met je eens

Serpente, ik lees net je verhaal. Zoals ik het lees vind ik het best heftig. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet zeggen wat ik wil zeggen... Als je over Lente schrijft, dan voel je gewoon aan hoe je schrijft hoeveel ze voor je betekent en hoeveel je van haar houdt. Dat is zo mooi. Zij heeft alles behalve een rotjeugd!

Weet je wat zo raar is, ondanks dat je sommige mensen nooit gezien hebt, maar wel hier leest enzo... en je hoort dan bepaalde achtergrond verhalen, dan zou ik een arm om iemand heen willen slaan en het liefst zou ik willen dat het allemaal anders was. Ik weet niet of dit zo duidelijk overkomt. Je bent in mijn ogen een top user! Dus een top vrouw/moeder!

Ssserpente, een beetje late reactie, want ik kon steeds de goede woorden niet vinden, en ik had bedacht dat ik zou reageren als ik dat wel kon. Dat lukt nog steeds niet, maar goed, toch een reactie, want woah wat een verhaal.
Stom eigenlijk, hoe je een persoonlijkheid bedenkt bij iemand die je maar heel oppervlakkig kent. Dat jij altijd overkomt op mij als een mooie, gelukkige, open, liefdevolle, warme vrouw, en dat ik daar dan ook er een soort van van uitga dat je zo al je hele leven bent. Ik vind het heel mooi hoe je terecht bent gekomen, knap vooral. Zoals al eerder is gezegd, er zijn mensen om minder totaal verknipt geraakt.
Verder sluit ik mij maar aan bij Keshet: diep respect voor jou. Mooi mens!

Ssserpente

Ssserpente, wat een mooi opgeschreven verhaal. Niet dat het een mooi verhaal is, maar je schrijft het heel mooi op. Lijkt me een heel heftige jeugd die je hebt gehad! Blij dat jij voor Lente een perfecte mama zal zijn!

Jullie zijn harstikke lief. En dat ik het mezelf niet kwalijk mag nemen, weet ik rationeel gezien ook wel natuurlijk. Ik zou ieder ander in die situatie hetzelfde advies geven. Maar zo voelt het helaas echt niet. Ik denk dat het een soort aangeleerde en ingesleten denkwijze is geworden om toch de schuld bij mezelf te zoeken; dat is er zo ingestampt. En weet je, ongeacht wiens schuld het was, ik blijf medelijden met m'n vader hebben. Hij voelde zich door mij geintimideerd, ik was verbaal veel sterker dan hij en ik vertikte het om me door hem te laten kleineren.

Voor de beeldvorming: mijn vader is een klein, gefrustreerd mannetje met zenuwtics, knipperen met z'n ogen en zo. Maar hij is zo autoritair, kon me zo vernietigend en minachtend aankijken, dat ik ineenkromp. Dat was eigenlijk z'n enige wapen, maar het was zeer effectief. En was Keshet al zei, ik was idd echt geen extreme puber in mijn herinnering. Ik had een grote mond, moest voor school achter m'n broek gezeten worden en ruimde m'n kamer niet op, da's alles eigenlijk. Maar dat was voldoende aanleiding voor die ruzies, want het ging hem daar eigenlijk helemaal niet om natuurlijk. Hij was stikjaloers op de relatie tussen mij en mijn moeder. Als m'n moeder en ik bijvoorbeeld samen een middagje de stad waren ingeweest, waren de poppen aan het dansen zodra we thuiskwamen. Vaak was z'n enige opmerking dan: "Zorg jij dat binnen vijf minuten jouw kamer is opgeruimd?" Alles wat ie daarna nog vond en niet op z'n plek was, gooide ie achterin z'n auto en nam ie mee naar z'n werk om daar in een container te gooien. Of hij reed er overheen. Dat deed ie ook op kerstavond als m'n moeder de hele middag in de keuken had gestaan om een lekker diner voor ons te maken. Zodra we dan aanschoven zei ie: "Is jouw kamer opgeruimd?" En die was nooit naar z'n zin natuurlijk. Het kerstdiner werd dan zonder verdere woorden in de prullenbak geschoven, ik werd naar buiten geschopt en m'n moeder zat te huilen omdat ze zo d'r best had gedaan om het gezellig te maken. En daar kon ie het dan vervolgens ook niet bij laten. Ik moest natuurlijk nog harder gestraft worden omdat ik het weer had verziekt. Dus liep ie tot een uur of drie 's nachts ongeveer elk uur mijn slaapkamer in om een nieuwe sanctie op te leggen (fietssleutel inleveren: "Je loopt maar naar de bus (3 km), buskaart inleveren: "Je ziet maar hoe je op school komt", schoolgeld stopzetten: "Ik investeer geen stuiver meer in jou"). En zo waren we minstens twee dagen zoet. Dan ging het een week goed en begon het opnieuw. Hij heeft zelfs een keer aangifte gedaan van geestelijke mishandeling van z'n 17-jarige dochter jegens d'r vader.

En weet je, enerzijds wil ik zo graag dat het goedkomt en dat ie spijt heeft zodat we opnieuw kunen beginnen, maar anderzijds weet ik dat ik 'm niet meer in m'n buurt kan verdragen. Er blijven herinneren opkomen die me weken van slag raken. Alleen al de manier waarop ie kijkt, ruikt of met z'n ogen knippert, maken dat ik me weer het nietszeggende meisje van toen word. Ik heb het zelfs als als ik garnalensalade ruik, want dat heeft ie eens over me heen gespuugd.

Maar ik heb geen idee hoe de toekomst er dan uit gaat zien. Ik vind het ondenkbaar dat ik hem nooit meer zal zien en dat ik op een gegeven moment via via te horen krijg dat ie is overleden. Maar met 'm afspreken is ook geen optie.

Kortom, ik zit er nog erg over in dubio. Want hij blijft m'n vader en ik heb er maar een...

Poppejans, ik weet eigenlijk niet hoe m'n vader was toen er nog pleegkinderen bij ons in huis woonden. Tegen mij wel lief, herinner ik me. Toen ik twee was is ie dus die relatie met dat pleegkind aangegaan. Toen begonnen de ruzies tussen mijn ouders ook pas. Dat is het enige wat ik me daarvan kan herinneren, dat mijn vader dan heel zielig op de bank zat te huilen en dat ik hem kwam troosten. Maar met die kinderen was ie ook best leuk, denk ik. Hij kon alleen niet met pubers omgaan. Door hen voelde ie zich heel snel in geintimideerd, in het nauw gedreven. Het is puur onzekerheid van 'm. Met die Danielle, dat pleegkind dat jarenlang is gebleven, kon ie het ook steeds minder goed vinden naarmate ze ouder werd. Hoewel ie wel eens toespelingen heeft gemaakt, begreep ik van mijn moeder, maar daar ging ze niet op in.

Huup, wat herkenbaar, zeg. Mijn moeder is ook van nul af aan begonnen. "Wijs de poes maar aan. Nee, dat is de muis." En die blanco uitdrukking, vreselijk he? Ik hen toen echt gedacht: als ze zo blijft, geef 'r dan maar een spuitje... Maar ze is er nog, gelukkig.

Roep het alsjeblieft als jullie mijn geemmer zat zijn, het gaat nu al minstens drie pagina's over mij. Maar ik heb er eigenlijk nog nooit echt met 'leken' over durven praten, dus ik vind jullie reacties eigenlijk wel fijn.

Seilram, wil jij het stokje overnemen?

Serpente wat een heftig verhaal. Ook vanaf hier veel respect voor jou.

Ssserpente, vooropgesteld dat mijn vader heel anders is dan de jouwe, herken ik het wel heel erg dat je zegt dat je twijfelt over contact, "want het blijft wel je vader". Daar worstel ik ook al jaren mee en makkelijker wordt het niet. _{overigens herken ik ook het "al het speelgoed afpakken en weggooien als de slaapkamer niet netjes was" en mijn vader heeft ook geprobeerd mij in rechte te betrekken omdat ik een minder vriendelijke opmerking op mijn persoonlijke blog had geplaatst over hem, toen ik vijftien was} Maar mijn vader is voornamelijk zelf in de war, denk ik, en heeft nooit moedwillig míj aangevallen. Ik vind dat echt verschrikkelijk om te lezen, hoe een vader zich zo tegen zijn kind kan keren.
Ik vind het dapper dat je het opgeschreven hebt!

Ik vind jullie verhalen allemaal zo bijzonder. Ze laten toch steeds weer zien dat echt ieder huisje zijn kruisje heeft. Ook degenen waarvan je soms denkt dat ze het allemaal zo goed voor elkaar hebben.
Maar ik vind het vooral mooi om te lezen hoe iedereen door de (meer of minder) nare tijden heen is gekomen en er door gegroeid is. Jullie zijn allemaal op je eigen manier stoere wijven! En bedankt dat jullie ons een inkijkje in jullie levens geven.

Serpente, ik kan me goed indenken dat je nog een tijd zult worstelen met je herinneringen en je gevoelens voor je vader. Hopelijk kun je het allemaal een plekje geven. Je bent een kanjer.

Serpente, al gaat het 3 topics lang over jou! Weet je, ik vind dat juist fijn om te lezen. Ten eerste omdat het me boeit, ten tweede omdat het me fijn lijkt voor jou. Dit is toch een soort uitlaatklep.
Wat je zegt over dat jij het gevoel hebt dat het aan jou ligt... ik kan het in een bepaalde zin wel begrijpen. Als er jarenlang zo tegen je gedaan wordt en er worden bepaalde dingen gezegd, dan ga je dat vaak ook geloven, zeker op die leeftijd ben je daar gewoon vatbaar voor. Neemt niet weg dat de volwassene dat hoort te weten en daar rekening mee hoort te houden.

Hahaha, ik geloof dat mijn secret santa een balletje heeft opgegooid . Serpente, lief dat je hem doorgeeft. Ik schrijf met liefde en plezier een stukkie hoor. Dat wordt wel pas eind van de week denk ik.