Het helpt mij al vaak als ik kan zeggen: Snotver! ik heb het effe moeilijk met herinneringen. Je maat hoeft dan niks te zeggen, maar je hebt het wel even gezegd. Dat scheelt vaak al, dat je het zegt.quote:Op zaterdag 28 november 2009 20:28 schreef Jack. het volgende:
[..]
Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.
Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet
ja joh..ik ben dolgelukkig!quote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Sterker nog, je hebt zelf ook invloed over wanneer het opkomt en wanneer niet. Als het nou elke dag wel een keer opkomt en je een halfuur in beslag neemt, dan kun je er ook voor kiezen om er elke dag een half uur voor te nemen en het te laten opkomen, of zelfs opwekken.quote:Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.quote:Op maandag 30 november 2009 01:17 schreef otacon het volgende:
binnen mijn familie hebben we een 8 daagse "ritueel" waarbij we de doden eren en onze verdriet eigenlijk kunnen uitstorten in dat periode. Tot nu toe heeft het mij altijd geholpen.
Sterkte met je verlies. Het is niet echt netjes van je familie, maar ik hoop dat ze gedaan hebben wat ze het beste leek. Dus uit goede bedoelingen jou laat hebben ingelicht. Maar normaal is het nier nee!quote:Op maandag 23 november 2009 09:23 schreef Some-Lady het volgende:
Mijn opa is dinsdagavond overleden
[...]
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
Ik vertrouw erop dat je advies goed bedoelt is. Maar ik vermoed dat dit erg loze woorden zijn voor vele mensen die hier lezen/postenquote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
quote:Op maandag 30 november 2009 14:00 schreef Pyttpytt het volgende:
Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
Goed punt, maar toch was ik ook zo, in het begin.. Ik vond dat mensen of normaal moesten doen of gewoon hun mond houden. Ik ben enorm boos geweest naar mensen toe en dat hebben ze geweten ook. Nu heb ik de meest krankzinnige reacties gekregen, van 'het zit je niet mee' tot 'gelukkig hadden jullie geen kinderen samen'. Houdt dan gewoon je mondquote:Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
ik ben mijn ouders en zoon en toenmaligen vriendin en moeder van mijn zoon verloren in een auto ongeluk 13 jaar geleden mijn zoon was 1.5 jaar jong.wij wonen in israel en waren op vakantie in nederland ,bij mijn ouders.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:20 schreef Lavenderr het volgende:
[..]
Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?
Ja, ik ga wel, regelmatig.
Nou weet je wat het is, voor goed bedoelde opmerkingen die er wat cru uitkomen, heb ik echt nog wel begrip. Dan snap ik echt wel dat niemand een perfecte reactie klaar heeft. Daar heb ik het hier niete ens over. Maar ik wordt spontaan genegeerd, ik krijg dus niet eens een reactie. Ik verwacht alleen een goedendag, zoals eerder ook. Dus niet eens iets aan het overlijden gerelateerd, zeg maar. Gewoon gedag, zoals we altijd deden. Dat vind ik zó raar, end aar kan ik gewoon geen begrip voor opbrengen. Ze stond verdomme voor het raam toen mijn vader na zijn overlijden het huis uit gedragen werd, sindsdien zegt ze geen gedag meer!quote:Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'
Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......
Sterkte!
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.quote:Op woensdag 2 december 2009 13:33 schreef Pyttpytt het volgende:
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk
De meerwaarde van professionele hulp kan zijn dat ze dingen vragen waar je met je vrienden enzo niet over praat. Ze zijn er juist om vragen te stellen over dingen die in jouw geblokkeerd zitten. Daar zijn ze voor, anders kon je het zelf oplossen.quote:Op woensdag 2 december 2009 21:00 schreef Jack. het volgende:
[..]
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.
Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.
Dat gevoel van 'er gaat vast nog iets ergs gebeuren' heb ik ook zo erg!quote:Op woensdag 2 december 2009 14:43 schreef _Vanilla_ het volgende:
Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
Neeh verwerken doe ik niet, maar het haalt wel een soort van last van je schouders.quote:Op maandag 30 november 2009 09:18 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.
Dat is een mooi gezegde als je zo'n ervaring weer een paar jaar achter je hebt liggen. Aan zoiets heb je geen boodschap als er een ouder, geliefde, vriend of naast familielid je net ontvallen is. Nu kan ik de dood van m'n zwager in dit daglicht zien; 5 jaar geleden, toen'ie van de 1 op de andere dag er niet meer was, en wij hem een week voor Kerst naar de begraafplaats brachten nietquote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |