Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

Maar je omgeving laat je wel vrij om het op jouw manier te verwerken, dat is ook een vorm van steun.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 21:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.

Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).

hey jack,

Ik ben wel naar een psycholoog geweest, niet zozeer voor het rouwverwerkingsproces als wel voor problemen die zich voordeden door wat er was gebeurd.

Ik weet niet of je het erover wil hebben hier op het forum zonder je kloon ( ) maar zou je eens kunnen uitleggen wat je bedoelt als je zegt dat je geen steun ervaart?

Steun van vrienden enzo valt mij ook behoorlijk tegen. Ik had ht ook niet anders verwacht, er was een lang ziektebed voorafgegaan aan de dood en bij iedere tegenslag liepen er weer een paar mensen weg. Mensen die er wel voor je zijn is misschien een handjevol, als je geluk hebt. Echt steunen, als in ook eens bellen na die eerste paar weken, of eens een kaartje sturen of weet ik wat, heb ik ook bar weinig gehad. k vind het heel naar, alleen m'n pa en mn vriend doen er wat aan voor m'n gevoel. Misschien dat ik m'n vrienden ermee tekort doe, maar ik geloof toch dat als hun zoiets was overkomen, ik meer van me zou laten horen dan wat de meesten nu bij mij doen. Ik weet niet of het angst of onwetendheid is ofzo, maar goed.

Realiseer je wel dat de enige die je echt steun kan geven jijzelf bent. Als je naar een psycholoog gaat kan die je hooguit helpen dingen helderder te maken, erover te praten, je ei kwijt te kunnen. Maar dingen oplssen doen ze niet is mijn ervaring

Er zijn 4 personen die echt weten waarin ik zit, waarvan 1 die ik regelmatig zie en waar ik dus ook op tijd en stond m'n ei kwijt kan op de nodige momenten. De anderen zie of hoor ik eerder sporadisch, maar ze informeren dan wel hoe het gaat en als ik er nood aan heb kan ik ook daar m'n verhaal aan kwijt.

Verder zijn er genoeg mensen die op de hoogte zijn van het verlies, maar zoals normaal ook veel die er niet genoeg bij stil staan/stonden om te beseffen hoe groot het verlies daadwerkelijk is. Daar maak ik ook geen probleem van, ik hoef ook geen 20 mensen om mij heen die elke 5mins vragen of alles ok is.
Waar ik echter wel een probleem van maak is dat er enkele mensen zijn die verdomd goed weten hoe zwaar het mij allemaal valt, of het toch zouden moeten weten. Dat zijn ook mensen die het dichtst bij mij staan en waar ik dus 0,0 steun van ervaar. Het zijn ook die mensen die mij bedelven onder allerlei kritiek. Het zal vast ook wel meespelen dat deze personen onderling ook in oorlog leven (en daar zit ik dus zo wat tussenin...).
Het is dus niet zozeer het rouwen op zich dat een probleem is, maar het is alles daaromheen waardoor ik geen ruimte krijg om te rouwen (ook niet na 10 maanden).

Dat een psycholoog vooral praten is en niet daadwerkelijk dingen oplossen, dat snap ik. Dat is ook de reden waarom ik er niet mee verder gegaan ben, omdat ik nog niet overtuigd ben dat het echt een oplossing zal zijn.

Dag allemaal,

Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)

Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!

Ik ben bang dat ik het helemaal verkeerd formuleer Jack, maar goed.....

Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.

Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?

Toen mijn zus overleed, konden sommige mensen ook niet begrijpen dat ik na de crematie kon lachen. Maar ik was vooral heel blij en dankbaar dat ik zo'n mooi mens als zus had gehad. Als ik dat uitlegde, begrepen ze het wel.

Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.

Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.

Sterkte!

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:11 schreef moensie het volgende:
Dag allemaal,

Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)

Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!

Welkom Moensie!

Je weet het vast wel, je moet imho die pijn toch meemaken. Hoe je dat doseert verschilt voor iedereen.
En ik heb ook geleerd om vervelende reacties te negeren.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.

Helemaal correct

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.

Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?

Ja.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.

Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
[

Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 19:26 schreef Jack. het volgende:

[..]

Helemaal correct
[..]

Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.
[..]

Ja.
[..]

Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
[..]

Nee. Als je niet tegen je moeder vertelt wat je meemaakt en hoe je je voelt, weet zelfs je moeder het niet. Mijn moeder vroeg het wel. Maar zij wist het dus ook niet. En dat is logisch.
Het is heel vervelend dat jouw moeder tegen andere mensen over je praat. Maar als die familieleden daarom dingen tegen je zeggen kan je antwoorden: dat is prive, daar wil ik niet over praten.

Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?

Er is niks mis mee als je naar een psycholoog gaat. Als jij het idee hebt dat dat je dingen op een rij moet zetten en je komt er niet uit, prima, ga naar een *loog/*chiater.

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 21:42 schreef Bill_E het volgende:
Over het overlijden van een dierbare vind ik amper topics. Ik had eigenlijk wel een verzamel topic gevonden. Ik ben net mijn vader plotseling verloren en was op zoek naar verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Of zoek ik fout ?

wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verloren
ik kom er nooit over heen...

Jack:
Ik ga hiervoor ook naar een psycholoog, ben nog wel aan het zoeken naar de "goeie" omdat ik ook met andere dingen kamp. Ik ben 2 jaar in behandeling geweest voor een eetstoornis en mijn ervaring met een psycholoog is heel goed. Alleen moet er wel een "klik" zijn. Een psycholoog geeft ook handvatten om verder te kunnen en laten je dingen soms in een ander licht zien waardoor je ineens anders gaat denken. Dat is mijn ervaring. Ik denk voor jou heel goed als ik dat zo hoor. Vooral als je plannen hebt om de banden met je familie te doorbreken..... Sjeetje dat is nogal wat...
Ik had erge moeite met mijn vader een aantal jaren terug. Hij was onredelijk streng waar ik als overgevoelig zieltje niet mee om kon gaan. Ik wist niet meer wie ik was en wat ik deed omdat ik dat wilde of omdat dat van me werd verwacht. Ik ben door een hoop shit een eetstoornis gaan ontwikkelen om de boel te verdoven. De therapie heeft me geleerd mezelf beter te uiten. Ik ben in gesprek gegaan met mijn vader op een heel andere manier als wat ik gewend was, waardoor er voor hem dingen duidelijker werden, maar ook voor mij. Hierdoor zijn we juist dichter naar elkaar toe gegroeid. Zeker heb ik daarna ook nog ruzies gehad waarbij ik dacht dat het niet meer goed zou komen. Maar toch is een bloedband sterk.
Ik denk echt dat het je kan helpen, maar ik wil je ook aanraden als je bij de eerste poging niet een "klik" ervaart, dat je dan niet stopt met proberen. Echt, mijn ervaringen zijn super.
Omdat ik nu ergens anders woon als destijds is het logistiek niet zo fijn om daar weer terug te gaan, dus ga ik op zoek naar een psych die me kan helpen, ook weer met het eten. Omdat dat wat specialisme vereist neem ik niet zomaar met elke praktijk genoegen ;-). Hou vol! Echt waar, het kost wat moeite, maar iedereen heeft zoveel kracht in zich! Je moet alleen inderdaad de goede stimulans krijgen om dit te verwerken en kracht te krijgen om de rest van het leven weer met volle kracht aan te kunnen.


Nadia:
Godverdomme wat is dat kut zeg!!! Ongelofelijk klote... Geen andere woorden voor.... Ik weet dat wat ik heb meegemaakt klote is, maar nog te doen. Maar echt, ongelofelijk kut. Als je dingen kwijt wilt, wij luisteren (=lezen).

Kop op iedereen, tot de volgende post!
xx Miss Vanilla

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 22:55 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?

ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.

Nadia, wat moet dat ongelofelijk moeilijk voor je zijn. Ook met niemand praten. Doet praten nog te pijn?
Als ik het goed begrijp was jij ook bij datzelfde ongeluk betrokken. Dat is helemaal klote. Heb je ook schuldgevoelens? (waarom jij het wel hebt overleefd en zij niet?). Heb je geen hulp gekregen?
Inderdaad echt factor 100 x erger, dat was hier al goed verwoord......
Hoe lang is dat ongeluk geleden?

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 7 november 2009 13:38 schreef nadiaschoonheid het volgende:

[..]

ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.

heel bizar verhaal. heb mijn moeder plotseling verloren (zware beroerte).
ik heb mijn moeder in enkele uren in een coma zien glijden waar ze niet meer uit kwam.
van "ik heb zo'n erge hoofdpijn" "ik voel mijn arm niet meer" tot haar laatste woorden "auwa auwa, dit doet zo'n pijn"(toen ze een dikke infuusnaald in der been staken).

ook ik merk dat wij (broertje, vader en ik erg veranderd zijn).

wat ik wel merk is dat het belangrijk is om er met bepaalde mensen over te praten al is het maar dat je ff een knuffel krijgt of ff op iemands schouder kunt uithuilen.

vergeten doe je zoiets nooit maar op een gegeven moment kun je het een plek geven, kan alleen helaas heel lang duren

Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

[ Bericht 0% gewijzigd door Cocktailprikker op 09-11-2009 21:18:59 ]

Tja wat valt er dan nog te zeggen... wat zullen jullie het zwaar hebben.
Veel sterkte en steun elkaar.

God wat is dat erg zeg. AL die verhalen hierzo, een brok in mn keel..

Sterkte allemaal

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Hai, dat in slaap brengen vond ik zelf heel fijn werken. Mijn moeder heeft het ook gehad. Na maanden van pijn, eindelijk een vredige blik op haar gezicht toen ze in slaap werd gebracht. (alleen ze begon hard te snurken) 3 uur later was het ook al over bij mijn moeder. Sterkte jongen!

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Bahbah, sterkte. Lijkt me een vreselijke beslissing, ookal is het niet echt een beslissing maar kan het waarschijnlijk eigenlijk niet anders... hoop dat je het een beetje aankan, heel veel sterkte...!

Ben toch wel blij wat dat betreft dat het bij mijn mams "gewoon naturlijk" ging... alleen de laatste 1 of 2 uur wilde ze extra morfine, en ze was eigenlijk nog vrij helder tot een uur van tevoren. Maar ja, afscheid is altijd kut eigenlijk, hoe het ook gaat.

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.

30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.

@Jack

Ik ben geen diepzinnige prater van nature, maar ik heb op een begeven moment wel de stap genomen om naar een psycholoog te gaan na het overlijden van mijn ouders. Ik had het idee dat ik tegen muren aan begon te lopen en mijn huisgenoten konden totaal geen hoogte krijgen van me.

Kijk wel met gemengde gevoelens terug op die sessies, heb er zelf ca. 12 gehad. Enerzijds heeft het m'n ogen geopend waarin we op bepaalde situaties hebben teruggeblikt. Het zal de eerste keer in ieder geval niet meevallen, want dan ben je doodmoe na zo'n sessie. Anderzijds werd het op een begeven moment een herhaling van 'ja maar, dat verdriet blijf je toch houden'.

Ik heb er zeker wel wat aan gehad. Maar mijn vader is nu 6,5 jaar dood en mijn moeder alweer bijna 2 jaar, denk niet dat iemand zou kunnen vertellen hoe een dame van 24 daar mee om moet gaan. Praat nog wel regelmatig met een collega die haar moeder is verloren en dan vind je toch wel veel steun bij elkaar.

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...

quote:

Op donderdag 12 november 2009 15:33 schreef jjstyle333 het volgende:

[..]

Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.

30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.

Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!


Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.

Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.

xx Miss Vanilla

Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.

Herkenbaar ?

Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.