Klopt en dat doe ik ook zeker. Maar ik ben eigenlijk nu al op zoek naar antwoorden. Dingen wat mijn vrienden en familie ook niet weten. Hoe lang duurt het voor ik het een plaatsje kan geven bijvoorbeeld.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 22:13 schreef SpiekerJozef het volgende:
Allereerst sterkte met het verlies van je vader.
Je gevoelens kan je beter delen met mensen die je vader ook gekend hebben omdat die ook meestal wel weten wat voor een band jij met je vader had. En in jou geval was het plotseling en ongewenst en in mijn geval was het niet plotseling en zeer gewenst omdat hij al vijf jaar leed. Maar ookal is het voor mij tien jaar geleden, mis ik hem nog steeds en heb nog steeds vragen aan hem te stellen of bevestiging te vragen voor de dingen die ik doe.
Nogmaal sterkte maar praat met je familie, vrienden en kennissen . . .
Sja. Zoals je zelf al zegt, het wisselt enorm sterk van persoon tot persoon - hoe zit je zelf in elkaar, wat voor band had je met je vader, etc. etc.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 22:24 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Klopt en dat doe ik ook zeker. Maar ik ben eigenlijk nu al op zoek naar antwoorden. Dingen wat mijn vrienden en familie ook niet weten. Hoe lang duurt het voor ik het een plaatsje kan geven bijvoorbeeld.
Natuurlijk is dat van persoon tot persoon verschillend.
Mooie verhalen en herinneringen heb ik al een paar dagen gehoord. We hebben gehuild en gelachen.
En daar vind ik ook veel steun in. Maar ik wil ook door met me leven. En doorgaan met de dagelijkse gang van zaken. Wanneer ga je weer naar je werk. Ga je een paar dagen later weer naar een feestje van vrienden. Enz enz enz
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 22:24 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Klopt en dat doe ik ook zeker. Maar ik ben eigenlijk nu al op zoek naar antwoorden. Dingen wat mijn vrienden en familie ook niet weten. Hoe lang duurt het voor ik het een plaatsje kan geven bijvoorbeeld.
Natuurlijk is dat van persoon tot persoon verschillend.
Mooie verhalen en herinneringen heb ik al een paar dagen gehoord. We hebben gehuild en gelachen.
En daar vind ik ook veel steun in. Maar ik wil ook door met me leven. En doorgaan met de dagelijkse gang van zaken. Wanneer ga je weer naar je werk. Ga je een paar dagen later weer naar een feestje van vrienden. Enz enz enz
Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzoquote:Op dinsdag 6 oktober 2009 22:41 schreef Cocktailprikker het volgende:
Zon topic lijkt mij een goed idee Ik ga binnekort namelijk mijn moeder verliezen en het kan fijn zijn om wat van je af te tikken en vooral het te delen met mensen die weten wat je door maakt.
Wowquote:Op dinsdag 6 oktober 2009 22:41 schreef Cocktailprikker het volgende:
Zon topic lijkt mij een goed idee Ik ga binnekort namelijk mijn moeder verliezen en het kan fijn zijn om wat van je af te tikken en vooral het te delen met mensen die weten wat je door maakt.
Voor 2 maanden terug is ma opgenomen met trombose in haar voet, benen waren ook erg dik. Sindsdien is ze er alleen op achteruit gegaan. Diagnose kanker kwam zon 4 5 weken terug. Tumor in de lever, uitzaaingen naar haar borst, lymfeklieren. Toen een dag voor ze een punctie zou krijgen vanwege de enorme hoeveelheid vocht in haar lichaamm, kreeg ze een hartaanval. Met ambu naar ziekenhuis. Volgende dag weer een hartaanval. Pompfunctie blijkt sterk verminderd, en er zit ook "iets" in haar hart. Verdere behandeling is zinloos en dus krijgt mama alleen nog pijnbestrijding. Op dit moment is haar situatie stabiel, maar erg slecht. Ze kan haar benen niet meer bewegen zoveel vocht, van alles krijgt ze een blauwe plek of bloeding. Ze slaapt erg veel. Gelukkig is ze thuis en is er 24/7 iemand bij haar, een tante die lang in de zorg heeft gewerkt neemt dat deel op zich, en dat is vooral voor mama erg prettig dat alles op haar eigen tempo kan.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:08 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzo
Sjees... heel veel sterkte zeg.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:29 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Voor 2 maanden terug is ma opgenomen met trombose in haar voet, benen waren ook erg dik. Sindsdien is ze er alleen op achteruit gegaan. Diagnose kanker kwam zon 4 5 weken terug. Tumor in de lever, uitzaaingen naar haar borst, lymfeklieren. Toen een dag voor ze een punctie zou krijgen vanwege de enorme hoeveelheid vocht in haar lichaamm, kreeg ze een hartaanval. Met ambu naar ziekenhuis. Volgende dag weer een hartaanval. Pompfunctie blijkt sterk verminderd, en er zit ook "iets" in haar hart. Verdere behandeling is zinloos en dus krijgt mama alleen nog pijnbestrijding. Op dit moment is haar situatie stabiel, maar erg slecht. Ze kan haar benen niet meer bewegen zoveel vocht, van alles krijgt ze een blauwe plek of bloeding. Ze slaapt erg veel. Gelukkig is ze thuis en is er 24/7 iemand bij haar, een tante die lang in de zorg heeft gewerkt neemt dat deel op zich, en dat is vooral voor mama erg prettig dat alles op haar eigen tempo kan.
Er is niet echt een prognose, eigenlijk elk moment kan ze een hartaanval krijgen en ze heeft ons laten weten, dat er dan niks gedaan hoeft te worden. Alles wat er geregeld moest worden is inmiddels geregeld, dat is wel fijn.
Ik post er veel over in het Nijmegen SC topic, waar ik meer rondhuis Helpt toch wel om even op een rijtje te zetten hoe en wat... merk ik
Als het kan, probeer dan toch nog wat dingen te bespreken met je moeder, zelfs al botert het niet tussen jullie. Besef dat als je het nu niet doet, het straks nooit meer kan.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb niet echt dingen die ik nog wil / moet bespreken geloof ik met mijn moeder... Boterde laatste tijd niet zo tussen ons en dat is er nu niet echt beter op geworden.
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
Jep dat verhaal van die film werd ook verteld op de crematie van me pa.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb niet echt dingen die ik nog wil / moet bespreken geloof ik met mijn moeder... Boterde laatste tijd niet zo tussen ons en dat is er nu niet echt beter op geworden.
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
Wat je zegt, herken ik vanaf de andere kant zeg maar. Mijn beste vriend en een goede vriendin hebben beide in korte tijd een van hun ouders verloren en zaten met een hoop vragen waar ze niets mee konden omdat je eigenlijk alleen maak over kan spreken wanneer je het zelf mee maakt.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb niet echt dingen die ik nog wil / moet bespreken geloof ik met mijn moeder... Boterde laatste tijd niet zo tussen ons en dat is er nu niet echt beter op geworden.
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
Aan de ene kant goed advies, maar soms is de relatie niet zo dat het ook echt mogelijk is zo open te zijn naar elkaar. Dan is het soms ook niet goed om zoiets te forceren. Mensen hebben me hetzelfde advies vaak gegeven en ik heb me er af en toe best aan geërgerd. Ik kon er niks mee. Maar, elke situatie is anders, dus toch wel goed dat het genoemd wordt.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:46 schreef Bill_E het volgende:
maar ik zou echt zorgen dat je alles gezegd hebt nu het nog
Dit dus. Ik ben elke keer weer gewoon doorgegaan. Werken, studeren, sporten, naar vrienden en ook gewoon naar verjaardagen. Dat werkt voor mij het best. En in het begin veel wandelen en fietsen om zo rustig en helder na te kunnen denken.quote:het is voor iedereen anders, de ene voelt zich prettig als ie ZSM weer normaal gaat leven, de ander blijft het liefste een maand thuis of bij familie, je moet doen wat jij denkt dat het beste voor je is.
Weet die vriend wat er is gebeurd? Zo ja, zou ik gewoon gaan, die vriend weet wel hoe je je voeltquote:Op vrijdag 9 oktober 2009 21:54 schreef Bill_E het volgende:
Ik zit nu te twijfelen of ik morgen wel of niet naar een feestje van een vriend ga. Op zich heb ik wel zin in een feestje, maar ik heb momenteel maar 1 gespreks onderwerp.. En ik wil de sfeer niet verpesten.. De meest van mijn vrienden kende me vader ook.
Niet gewoon in dit topic?quote:Op vrijdag 9 oktober 2009 16:06 schreef Sander het volgende:
Je verhaal lijkt op dat van mijn vader. Die is drie jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. Ook geen ziektebeeld of wat dan ook. Stuur maar een x een pm of een emailtje.
Ja iedereen die er is weet wat er gebeurt is. En iedereen kende mijn vader. Ik ben dus bang dat het de hele avond over me pa gaat daar. En daarmee misschien wel de sfeer verknal.quote:Op vrijdag 9 oktober 2009 22:44 schreef Stephan1237 het volgende:
[..]
Weet die vriend wat er is gebeurd? Zo ja, zou ik gewoon gaan, die vriend weet wel hoe je je voelt
Waarom niet? Je kunt je gedachten even verzetten.quote:Op vrijdag 9 oktober 2009 21:54 schreef Bill_E het volgende:
Ik zit nu te twijfelen of ik morgen wel of niet naar een feestje van een vriend ga. Op zich heb ik wel zin in een feestje, maar ik heb momenteel maar 1 gespreks onderwerp.. En ik wil de sfeer niet verpesten.. De meest van mijn vrienden kende me vader ook.
quote:Op zaterdag 10 oktober 2009 01:34 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Niet gewoon in dit topic?
[..]
Ja iedereen die er is weet wat er gebeurt is. En iedereen kende mijn vader. Ik ben dus bang dat het de hele avond over me pa gaat daar. En daarmee misschien wel de sfeer verknal.
Ik heb ook net mijn zus verloren na een lang gevecht aan kanker, al wisten we dat die tijd dat ze zou komen te overlijden er aan kwam, was haar overlijden heel plotseling.quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:08 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzo
als je er maar eenmaal bent!quote:Op zondag 11 oktober 2009 01:28 schreef Bill_E het volgende:
Ik ben op het feestje geweest en het is goed bevallen!
Leuk om te horenquote:Op zondag 11 oktober 2009 01:28 schreef Bill_E het volgende:
Ik ben op het feestje geweest en het is goed bevallen!
Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......quote:Op zondag 11 oktober 2009 12:04 schreef gebakken-koekje het volgende:
vorige week was het de verjaardag van mijn moeder, eind deze maand is het een jaar geleden dat ze overleden is en pas nu merk ik dat als een sneltrein doorstomen niet altijd kan
Ja dat ken ik. Maar dat heeft misschien ook te maken met het feit dat iemand die overlijdt, je alleen verdriet bezorgt. Een ex kan je ook woede en andere gevoelens bezorgen. Ik zou het wel heel erg vinden als mijn ex overlijdt; het is wel de vader van mijn kind en iemand waar ik zoveel jaar van mijn leven van gehouden heb.quote:Op zondag 18 oktober 2009 22:55 schreef sergeantpeppers het volgende:
heb vroege heel veel problemen gehad met het feit dat mijn vader al oud was.
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.
op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..
het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort
belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind
gisternacht is mijn broertje ingestort.quote:Op donderdag 22 oktober 2009 21:27 schreef Bill_E het volgende:
nu 3 weken na dato lijk ik er helemaal overheen.. Erg vreemd maar ik heb alleen nog wat rare nachtmerrie's gehad ( waar ik nooit last van heb) Verder kan ik er zonder problemen over praten, of aan denken. Natuurlijk mis ik hem wel een beetje.. Maar misschien moet het ergste nog komen..
Je hebt wel mensen waar je alles tegen kwijt kunt dus ook over de "feestdagen" ?quote:Op donderdag 22 oktober 2009 21:36 schreef lunaris2009 het volgende:
[..]
gisternacht is mijn broertje ingestort.
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.
ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.
maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen
Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.quote:Op dinsdag 20 oktober 2009 00:05 schreef childintime het volgende:
[..]
Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......
Als ze gevoelloos waren hadden ze je ook geen gezellige avond gewenst. Verder vind ik het een overtrokken reactie van je: Iedereen verwerkt het verlies van een dierbare anders. Ook je omgeving. Ik vind niet dat je ze van gevoelloosheid kan betichten. Voor hen gaat het leven door: Zij hebben niet hun vader verloren.quote:Op zaterdag 24 oktober 2009 16:18 schreef MissSunshine412 het volgende:
Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?
quote:Op donderdag 29 oktober 2009 18:23 schreef krakkemieke het volgende:
Mijn zus en vader zijn overleden.
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.
En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.
Ik heb altijd erg rekening gehouden met anderen. Maar toen mijn zus overleed, heb ik gedaan wat goed voelde. Ik lachte bv veel om alle goede herinneringen. Je hoort niet te lachen, maar het maakte mijn grote verdriet dragelijk.
quote:Op vrijdag 30 oktober 2009 22:08 schreef Fredo55 het volgende:
In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)
En een paar dagen later nog je baan kwijt raken ook.quote:Op vrijdag 30 oktober 2009 22:42 schreef Stephan1237 het volgende:
[..]
Ik zou daar niet overheen komen
Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.quote:Op vrijdag 23 oktober 2009 11:56 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.
Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat
Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijkquote:Op zaterdag 31 oktober 2009 00:26 schreef childintime het volgende:
[..]
Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.
Bizar is dat he. Dat je het gevoel van zoiets; een zo basaal en elementair gevoel moet wegstoppen en je er schuldig over moet voelen........Persoonlijk heb ik geleerd (maar goed ik ben geen 20 meer), dat ik doe wat ik moet doen. Als ik verdriet heb om iets als dit, dan is dat zo en ben ik niet van plan om mooi weer te spelen om aan de norm van anderen te voldoen. Ik hoop dat veel mensen hier (waaronder veel jonge mensen) hier moed uit halen. Voor zichzelf op komen. Zoiets meemaken van dichtbij is vreselijk, maar maakt je ook een volwassener mens. Iemand die directer en oprechter met gevoelens om gaat en zich minder aantrekt van wat de buitenwereld denkt en vindt.quote:Op zaterdag 31 oktober 2009 00:43 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk
Ik heb ook zulke foto's. Heel mooi, en ik heb geen idee waarom ik ze niet ophang.quote:Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Mijn vader staat sinds een paar dagen na de crematie al binnen.quote:Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
In het geval van mijn vader was het wel dat hij er precies zo bijlag als hij was.quote:Op maandag 2 november 2009 18:52 schreef krakkemieke het volgende:
Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.
Wij hier thuis met het overlijden van mijn grootouders wel. Het is een "kans" die je maar 1 keer krijgt, weg is weg. Al kijk je er nooit meer naar, maar je hebt ze wel als de behoefte er ooit is.quote:Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Bill_E het volgende:
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk
Vier maanden is inderdaad niet veel, en ik had ook niet verwacht dat ik "eroverheen" zou zijn. Ik denk inderdaad ook dat je met de jaren dingen weer anders gaat zien, maar ik leef momenteel eigenlijk vooral in het nu. Gewoon de dagen tellen lijkt het soms. Ik bedoelde eigenlijk da ik had verwacht op zijn minst 4 maanden na dato wel een baan te hebben, of in ieder geval iets te onernemen, maar ik was er echt zo kapot van. ik ga nu er nog 3 weken tussenuit en hoop dan een baan te krijgen als ik terugkom. Ik hoop da het uiteindelijk goed is da ik er zo de tijd voor heb genomen.quote:Op dinsdag 3 november 2009 00:33 schreef capricia het volgende:
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.
Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.
Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.
Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.
Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.
Op zo'n moment ben je ook wel sterk. Het is pas na een paar weken / maanden dat het echt binnenkomt. Zoiets kan heel erg vooruit geschoven worden. In het gezin van mijn moeder zijn ze nu (zo'n 40 jaar na dato) nog het verlies van hun moeder aan het verwerken en leven ze nog dagelijks met bepaalde persoonlijke gevolgen. In hun tijd was het normaal om door te gaan en er niet over te praten. Omdat mijn moeder hier veel over heeft gepraat, weet ik dat het nu voor ons gezin belangrijk is om te blijven praten en elkaar goed in de gaten te houden. Ik merk alleen dat ik het leed van iedereen op me wil nemen. Het wordt me af en toe ook teveel. Ik ben er voor mam, door veel thuis te zijn. Maar thuis is thuis niet meer....quote:Op dinsdag 3 november 2009 18:14 schreef WanEnOonlie het volgende:
*volgt topic
Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.
hey jack,quote:Op donderdag 5 november 2009 21:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.
Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).
Welkom Moensie!quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:11 schreef moensie het volgende:
Dag allemaal,
Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)
Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!
Helemaal correctquote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.
Ja.quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?
Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.
Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
[
quote:Op vrijdag 6 november 2009 19:26 schreef Jack. het volgende:
[..]
Helemaal correct
[..]
Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.
[..]
Ja.
[..]
Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
[..]
Nee. Als je niet tegen je moeder vertelt wat je meemaakt en hoe je je voelt, weet zelfs je moeder het niet. Mijn moeder vroeg het wel. Maar zij wist het dus ook niet. En dat is logisch.
Het is heel vervelend dat jouw moeder tegen andere mensen over je praat. Maar als die familieleden daarom dingen tegen je zeggen kan je antwoorden: dat is prive, daar wil ik niet over praten.
Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?
Er is niks mis mee als je naar een psycholoog gaat. Als jij het idee hebt dat dat je dingen op een rij moet zetten en je komt er niet uit, prima, ga naar een *loog/*chiater.
wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verlorenquote:Op dinsdag 6 oktober 2009 21:42 schreef Bill_E het volgende:
Over het overlijden van een dierbare vind ik amper topics. Ik had eigenlijk wel een verzamel topic gevonden. Ik ben net mijn vader plotseling verloren en was op zoek naar verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Of zoek ik fout ?
Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )quote:Op vrijdag 6 november 2009 21:52 schreef nadiaschoonheid het volgende:
[..]
wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verloren
ik kom er nooit over heen...
ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..quote:Op vrijdag 6 november 2009 22:55 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?
heel bizar verhaal. heb mijn moeder plotseling verloren (zware beroerte).quote:Op zaterdag 7 november 2009 13:38 schreef nadiaschoonheid het volgende:
[..]
ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.
Hai, dat in slaap brengen vond ik zelf heel fijn werken. Mijn moeder heeft het ook gehad. Na maanden van pijn, eindelijk een vredige blik op haar gezicht toen ze in slaap werd gebracht. (alleen ze begon hard te snurken) 3 uur later was het ook al over bij mijn moeder. Sterkte jongen!quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden
Bahbah, sterkte. Lijkt me een vreselijke beslissing, ookal is het niet echt een beslissing maar kan het waarschijnlijk eigenlijk niet anders... hoop dat je het een beetje aankan, heel veel sterkte...!quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden
Sterkte kerel.quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden
Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden
Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)quote:Op donderdag 12 november 2009 15:33 schreef jjstyle333 het volgende:
[..]
Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.
30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.
Ik had mij weken terug al "voorbereid" op het einde na die hartaanvallen, maar nu is het slechts wachten en het aanzien van lijden, evenals zelf daardoor enorm lijden. Wel voel ik me nu iets fijner, nou mama van haar lijden zo veel mogelijk af is. Ik heb net nog even bij haar gezeten en ze had haar ogen half open voor een paar minuten Maar ze ligt er nu rustig bij, ademt ook rustig. De morfinedosis gaat wel omhoog, ik hoop echt dat ze niet lang meer zo hoeft te lijden, en dat we een soort van verder kunnen. Ook al wil ik daar eigenlijk helemaal niet aan denken, moet het welquote:Op donderdag 12 november 2009 17:02 schreef _Vanilla_ het volgende:
[..]
Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
[..]
Ik kan het heel goed van 2 kanten bekijken. Je wilt er zijn voor je moeder, dat is begrijpelijk. Je wilt ook dat anderen er zijn voor je moeder, zoals je dat zelf doet verwacht je dat ook van hun Het is echter ook belangrijk dat je momenten voor jezelf kunt nemen, als je dat wilt.quote:Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!
Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.
Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.
xx Miss Vanilla
Ik herken dit helemaal Was al vrij onverschillig over het algemeen, maar nu gebeurd er zoveel dat ik echt niet weet hoe en wat en dat het me ook weinig kan schelen Ik voel me zo geleefd, ben blij als dat voorbij isquote:Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Herkenbaar.quote:Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Mam zegt ook dat ze het fijn vind om af en toe alleen te zijn en tot zichzelf te komen. Maar afgelopen zondag is mijn broer 2 uur op bezoek geweest, verder was ze alleen. Ze zei zelf dat ze een rotzondag had gehad en zich erg alleen had gevoeld. Dat vind ik kei klote. Tis inderdaad dat ik verwacht dat mn broers ook wat beter nadenken omdat ik dat doe. Maar het is ook zo logisch! (vind ik) Mam heeft nu het meeste verdriet en wordt het meest geconfronteerd met het overlijden van pap. Dan denk je toch aan haar? Zij komt nu op de eerste plaats, wij komen op de 2e plaats. Sowieso zit dat zorgen voor anderen heel erg in me. Ik moet dat leren, voor mezelf kiezen. Maar dat moet ik zekerheid hebben dat het met de rest goed gaat.quote:Op donderdag 12 november 2009 17:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
[..]
Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Je kunt niet verwachten dat mensen hun aandacht er een jaar later nog voor hebben, terwijl ze het zelf niet ervaren hebben. En dan weten ze natuurlijk dat het heel belangrijk is, en dan denken ze dus ook dat het heel belangrijk is wat zij zeggen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Je kunt altijd een verkeerde opmerking maken, daar worden ze echt niet ineens meer dood van of zo, of het gemis groter.quote:Op vrijdag 13 november 2009 14:09 schreef _Vanilla_ het volgende:
Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!
Ik heb het zelf ook gehad. Wist ik veel hoe ik met een ander zijn verlies om moest gaan. Je doet je best maar ik ervoer dat ook als heel moeilijk. Ik had dan wel dat ik er dan langere tijd daarna nog eens naar vroeg terwijl de aandacht van de meesten al was weggeebt (maar dat heb ik met andere dingen ook, ik kan zomaar iets van jaren geleden oprakelen), maar daar was ik dan meestal niet op mijn gemak in.quote:Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....
xx Miss Vanilla
Waar ben je precies bang voor?quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Ik weet natuurlijk niet hoe het moet, maar dat vind ik geen reden om het me maar te laten overkomen. Maar ik heb wel twee ouders in korte tijd verloren, en nog een vriend tussendoor, toch wat minder dierbaar. Dus ervaring telt ook.quote:Op zaterdag 14 november 2009 15:56 schreef _Vanilla_ het volgende:
Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?
Eerst was het wel wat raar, maar mijn omgeving vindt dat eigenlijk wel heel prettig heb ik het idee. Nou ben ik sowieso niet van de fluwelen handschoentjes in de sociale omgang, dus misschien ligt dat bij anderen anders, maar ik heb het idee dat iedereen maar wat graag een beetje houvast heeft in dit soort kwesties.quote:Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.
Maar dat zijn dus keuzes die je daarin kunt maken. Je kunt de tuin ervoor aanwijzen, maar ook beslissen dat je de confrontatie niet aan de tuin wilt hebben hangen. Bijvoorbeeld omdat je daarin ook wel eens tuinfeesten wilt hebben of erin wilt zitten en daar los van bent. Het is een keuze die je alleen maar zelf kunt maken, maar het is wel een keuze over hoe je het verwerkingsproces inricht.quote:Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.
xx Miss Vanilla
Dat lijkt me erg moeilijk om je beide ouders op zo'n korte tijd te verliezen.quote:Op zaterdag 14 november 2009 17:07 schreef Swingding het volgende:
Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.
Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.
Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.
Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.
Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.
quote:Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:
[..]
Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...
Er staat ook gemiddeld Dat is ook de periode die in verschillende onderzoeken betrokken wordt. Net zoals al de stadia van kwaadheid en berusting en nog wat van die stadia die ik nu even niet uit mijn hoofd weet. En voor iedereen is het inderdaad anders. Mijn broer heeft na het overlijden van mijn moeder al snel weer zijn eigen leven opgepakt. Ik doe daar iets langer over. Bij mijn vader overigens hetzelfde. Hij had wel verdriet maar heeft eerder de knop omgezet om weer verder te gaan. Daaruit blijkt wel hoe verschillend mijn broer en ik zijn.quote:Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:
[..]
Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.
quote:Op zondag 18 oktober 2009 @ 22:09 schreef Vivi het volgende:
*Meeleest
De begraafplaats is voor mij juist een plek waar ik naartoe ga als ik bang/boos/verdrietig ben, het is voor mij een plek om tot rust te komen maar ik ga er ook wel zomaar naartoe, gewoon even om hoi te zeggen. Soms ga ik weken niet en soms een paar keer per week, het zit op loop afstand dus dat is wel makkelijk. Wat anderen ook al vragen, waar ben je bang voor? Bang om emoties te laten zien daar hoeft niet en bijzondere dingen op een begraafplaats zie je niet, gewoon de grafstenen en soms wat mensen die er ook lopen, dat is alles.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Dat begrijp ik.quote:Op donderdag 19 november 2009 20:48 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.
Dat heb ik ook.quote:Op donderdag 19 november 2009 21:00 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.
Dat dus..quote:Op donderdag 19 november 2009 22:06 schreef Pyttpytt het volgende:
Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.
Het gedenken doe ik vaak thuis, als ik tussen de bedrijven door even naar mijn vaders foto kijk, hij is er toch bij en kijkt mee. Soms praat ik tegen zijn foto, of praat ik in mijn hoofd tegen hem.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Nee, ik ben daar nooit meer geweest na mijn vaders dood. Ten eerste omdat de begrafenis op zich teveel emotie was en ten tweede omdat ik meer geloofde dat hij in mij zat in plaats van ergens alleen in een koud graf.... Als ik al iets wilde zeggen tegen hem, dan deed ik dat beter afgezonderd, alleen ergens op een plek in huis waar hij ook zolang had geleefd..... Waar zijn "geest" hing, waar ik me hem zo goed kon herinneren.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...quote:Op zondag 22 november 2009 18:50 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
...
Ik heb het ook, na anderhalve maand.quote:Op maandag 23 november 2009 09:21 schreef Jack. het volgende:
[..]
Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...
Dat dus.quote:Op vrijdag 27 november 2009 19:00 schreef Jack. het volgende:
dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.
Niet negatief bedoeld ofzo, maar hoe je het hier neerzet vind ik jouw reactie eigenlijk botter dan de vraag die je kreeg. Ik weet natuurlijk niet de manier waarop ze die stelden, maar ze komt wel geïnteresseerd over en uitnodigend om erover te praten als je dat wil ?quote:Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Is dat standaard in NL dat je via je werk hulp kan krijgen bij zo'n dingen ? Dat is wel een erg mooi systeem!quote:Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
Ik denk dat je er best vanuit mag gaan dat mensen oprecht zijn in hun interesse. Ze weten alleen niet goed hoe ze er mee om moeten gaan, zie ook mijn posts op de vorige pagina's. Ik weet niet of je het andersom wel eens hebt meegemaakt, maar dan zeg je ook maar wat, gewoon om wat te zeggen. Je kunt van mensen niet meer verwachten dan goedbedoelde aandacht, goedgetimede of goed geformuleerde aandacht is al te veel gevraagd. Daar is het te moeilijk voor. Verder vraag ik me ook wel eens af wat iemand nou zou moeten zeggen wat mij pijn zou kunnen doen, dat is zo futiel. Misschien als iemand het structureel zou negeren, doen alsof er niks gebeurd is, keer op keer.quote:Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Volgens mij is het belangrijkste gewoon praten, hoe of wat maakt niet zoveel uit. Wanneer je iets hardop zegt tegen iemand dan gebeurt er wat in je hoofd wat wezenlijk anders is dan denken (of typen). Het is alsof je een diepte aanboort waar je anders niet bij kunt.quote:Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.quote:Op zaterdag 28 november 2009 13:18 schreef Jack. het volgende:
Overigens een vraag voor jullie:
Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen.
Die grip he, hoe krijg je die. Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.quote:Op zaterdag 28 november 2009 14:05 schreef Weltschmerz het volgende:
Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.
Die krijg je niet, die moet je gaan halen.quote:Op zaterdag 28 november 2009 14:53 schreef Pyttpytt het volgende:
Die grip he, hoe krijg je die.
Ik dacht ook 'dat doe ik zelf wel', het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat er een alternatief zou zijn. Niet alleen omdat ik niet zo'n hoge dunk heb van de psychologie, maar gewoon omdat het mijn leven is, mijn verdriet, en ik dus toch degene ben die het moet doen. Of je daar nou hulp bijzoekt of niet, het is hoe dan ook een kwestie van zelf doen lijkt me. Verschil met veel reacties hier is denk ik wel dat ik doen ook als doen zie en niet als wachten of het je laten overkomen. Het was voor mij een logisch vervolg van het regelen van de begrafenis waar je dan ook een heel actieve rol in hebt en waarbij je ook alles stuurt en waarmee je al meteen een enorme slag maakt in de verwerking.quote:Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.
Tja, ik weet niet. Ik was er niet bij, maar het is in ieder geval iemand die het niet negeert. Misschien wilde diegene je ook de gelegenheid geven om het er niet echt over te hebben als je daar geen zin in zou hebben.quote:Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.
Op zich niet natuurlijk. Maar ja, het is natuurlijk wel jouw leven en de wereld is niet eerlijk, noch perfect. Als je wilt dat mensen normaal tegen je doen, dan kun je natuurlijk ook kijken hoe je daar zelf aan kunt bijdragen. Niet omdat dat terecht is, maar wel omdat het beter voor jezelf is.quote:Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.
Ik vind zelf verjaardagen ook niet zo'n geschikte gelegenheid. Dat is voor iedereen lastig.quote:Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept.
Als mensen niet goed weten wat ze moeten doen, dan doen ze maar niks. Ik denk niet dat je daar te snel onverschilligheid achter moet zoeken.quote:Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.
Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.quote:Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.
Het helpt mij al vaak als ik kan zeggen: Snotver! ik heb het effe moeilijk met herinneringen. Je maat hoeft dan niks te zeggen, maar je hebt het wel even gezegd. Dat scheelt vaak al, dat je het zegt.quote:Op zaterdag 28 november 2009 20:28 schreef Jack. het volgende:
[..]
Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.
Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet
ja joh..ik ben dolgelukkig!quote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Sterker nog, je hebt zelf ook invloed over wanneer het opkomt en wanneer niet. Als het nou elke dag wel een keer opkomt en je een halfuur in beslag neemt, dan kun je er ook voor kiezen om er elke dag een half uur voor te nemen en het te laten opkomen, of zelfs opwekken.quote:Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.quote:Op maandag 30 november 2009 01:17 schreef otacon het volgende:
binnen mijn familie hebben we een 8 daagse "ritueel" waarbij we de doden eren en onze verdriet eigenlijk kunnen uitstorten in dat periode. Tot nu toe heeft het mij altijd geholpen.
Sterkte met je verlies. Het is niet echt netjes van je familie, maar ik hoop dat ze gedaan hebben wat ze het beste leek. Dus uit goede bedoelingen jou laat hebben ingelicht. Maar normaal is het nier nee!quote:Op maandag 23 november 2009 09:23 schreef Some-Lady het volgende:
Mijn opa is dinsdagavond overleden
[...]
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
Ik vertrouw erop dat je advies goed bedoelt is. Maar ik vermoed dat dit erg loze woorden zijn voor vele mensen die hier lezen/postenquote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
quote:Op maandag 30 november 2009 14:00 schreef Pyttpytt het volgende:
Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
Goed punt, maar toch was ik ook zo, in het begin.. Ik vond dat mensen of normaal moesten doen of gewoon hun mond houden. Ik ben enorm boos geweest naar mensen toe en dat hebben ze geweten ook. Nu heb ik de meest krankzinnige reacties gekregen, van 'het zit je niet mee' tot 'gelukkig hadden jullie geen kinderen samen'. Houdt dan gewoon je mondquote:Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
ik ben mijn ouders en zoon en toenmaligen vriendin en moeder van mijn zoon verloren in een auto ongeluk 13 jaar geleden mijn zoon was 1.5 jaar jong.wij wonen in israel en waren op vakantie in nederland ,bij mijn ouders.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:20 schreef Lavenderr het volgende:
[..]
Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?
Ja, ik ga wel, regelmatig.
Nou weet je wat het is, voor goed bedoelde opmerkingen die er wat cru uitkomen, heb ik echt nog wel begrip. Dan snap ik echt wel dat niemand een perfecte reactie klaar heeft. Daar heb ik het hier niete ens over. Maar ik wordt spontaan genegeerd, ik krijg dus niet eens een reactie. Ik verwacht alleen een goedendag, zoals eerder ook. Dus niet eens iets aan het overlijden gerelateerd, zeg maar. Gewoon gedag, zoals we altijd deden. Dat vind ik zó raar, end aar kan ik gewoon geen begrip voor opbrengen. Ze stond verdomme voor het raam toen mijn vader na zijn overlijden het huis uit gedragen werd, sindsdien zegt ze geen gedag meer!quote:Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'
Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......
Sterkte!
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.quote:Op woensdag 2 december 2009 13:33 schreef Pyttpytt het volgende:
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk
De meerwaarde van professionele hulp kan zijn dat ze dingen vragen waar je met je vrienden enzo niet over praat. Ze zijn er juist om vragen te stellen over dingen die in jouw geblokkeerd zitten. Daar zijn ze voor, anders kon je het zelf oplossen.quote:Op woensdag 2 december 2009 21:00 schreef Jack. het volgende:
[..]
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.
Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.
Dat gevoel van 'er gaat vast nog iets ergs gebeuren' heb ik ook zo erg!quote:Op woensdag 2 december 2009 14:43 schreef _Vanilla_ het volgende:
Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
Neeh verwerken doe ik niet, maar het haalt wel een soort van last van je schouders.quote:Op maandag 30 november 2009 09:18 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.
Dat is een mooi gezegde als je zo'n ervaring weer een paar jaar achter je hebt liggen. Aan zoiets heb je geen boodschap als er een ouder, geliefde, vriend of naast familielid je net ontvallen is. Nu kan ik de dood van m'n zwager in dit daglicht zien; 5 jaar geleden, toen'ie van de 1 op de andere dag er niet meer was, en wij hem een week voor Kerst naar de begraafplaats brachten nietquote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Dat heb ik ook heel erg, en ook dat ik het gevoel dat ik bij het afscheid had zou vergeten.quote:Op maandag 7 december 2009 23:10 schreef JX het volgende:
..., al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...
Ik heb destijds gsms geruild, en daarop staat nog een geluidsopname van toen hij de opnamefunctie aan het testen was. Stelt op zich niet veel voor, maar op momenten dat ik het moeilijk heb en alleen ben, dan luister ik wel eens naar die opname om z'n stem nog een keer te horen en hem te horen lachen.quote:Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.
Je mag jezelf niet wijsmaken dat je het niet gezellig mag vinden. Je vader zou het ongetwijfeld veel erger vinden dat jullie elke keer bedroefd bij elkaar zitten, terwijl jullie gewoon plezier moeten maken ook al is hij er niet meer bij. Dat wil niet zeggen dat je ook niet meer aan hem mag denken ofzo, maar plezier maken en hem daarin een plaats geven kan wel, bv door even bij een leuke herinnering aan hem stil te staan, maar het mag ook niet overheersen.quote:Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....
Bij mij spelen ook andere factoren dan louter het gemis, dus je hoeft niet te wanhopen dat je per definitie voor hetzelfde staat als ik (gelukkig maar).quote:Op woensdag 9 december 2009 12:25 schreef _Vanilla_ het volgende:
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....
gecondoleerd ik weet even niet meer te zeggen dan dat......quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.
quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.
quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:26 schreef MissBliss het volgende:
Gecondoleerd formerjellybean en cocktailprikker
Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo
Sterkte cocktailprikker!! Hoe gaat het nu met je? Klote, snap ik ook wel. Maar ik kan me voorstellen als je weet dat het toch moet komen, dat er ook een soort "rust?" kan zijn....... Evengoed mis je iemand voor het leven....quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ... Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.
sterkte!quote:Op woensdag 9 december 2009 18:44 schreef formerjellybean het volgende:
Vandaag te horen gekregen dat een vriend van me zelfmoord heeft gepleegd . Het is bizar en raar .
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.
Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.
Woensdag om 11:00 is de dienst in de Groenestraatkerk, gevolgd door een crematiedienst in Jonkerbos... Ik heb de motor maar even achter gezet, die zal er komende week weinig uit gaanquote:Op zaterdag 12 december 2009 15:36 schreef motorbloempje het volgende:
als je binnenkort een (rustig ) ritje wilt maken ofzo, hoef je denk ik maar een kik te geven op MF in het GLD topic en we staan omgekleed klaar
wanneer is de uitvaart?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
We hebben volgens mij een prachtig afscheid voor mama klaar staan, eerst een dienst in haar geliefde kerk, een dienst die zij zelf samen heeft kunnen stellen met ons. Daarna rijden we via haar ouderlijk huis naar het crematorium. We hebben 40 min inc in/uitloop en wat gaan we daar goed gebruik van maken Een aantal mooie nummers worden afgespeeld, afgewisseld met mooie teksten door wat familieleden.
En dan, laten we mama achter Genodigden gaan met ons mee naar de koffietafel, waar we hopelijk nog vele mooie verhalen zullen horen, zodat er buiten verdriet, nog steeds gelachen kan worden en er genoten wordt, van hoe mama was...
Donderdag zal leeg zijn
lief om zoiets ineens te vindenquote:Op dinsdag 15 december 2009 21:28 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik ga morgen toch in een blazer... kreeg em van een vriend te leen, staat stiekem toch wel goed En wat toevallig, ik kwam een boekje van mama tegen. Met 4daagseliedjes, door mama opgeschreven. Ik sloeg het boekje open en de eerste tekst die ik las:
[ afbeelding ]
neem een biertje van mequote:Op woensdag 16 december 2009 19:00 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed. En vooral erg mooi...
het was zeker mooi...quote:Op woensdag 16 december 2009 19:00 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed. En vooral erg mooi...
Nog sterkte Ollequote:Op vrijdag 18 december 2009 12:00 schreef Olle. het volgende:
iedereen die iemand is verloren veel sterkte komende dagen! !
Helaas is mijn moeder dit jaar plotseling op 52 jarige leeftijd overleden..
Dat is ook indrukwekkend, omdat het zo dubbel is.quote:Op dinsdag 22 december 2009 18:16 schreef vipergts het volgende:
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn.quote:Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Kun je nagaan hoe het is als je zelf eerst hoogzwanger je moeder begraaft en iedereen je condoleert, om daarna een gezond kereltje ter wereld te brengen en iedereen je feliciteert...quote:Op dinsdag 22 december 2009 18:16 schreef vipergts het volgende:
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
Mijn moeder was zwaar gelovig en heeft de laatste jaren (stuk of 10, is gestorven toen ze 54 was) van haar leven gewijd aan god. Met als resultaat dat toen ze kanker kreeg, voor gek versleten werd door zelfs de kerk (omdat ze de hosti op de traditionele manier, op de knieen, wilde ontvangen) en eenzaam (nja niet alleen maar de kerk en haar volgelingen waren nergens te bekennen) is gestorven.quote:Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
* TJDoornbos is met de dag blijer dat die niet gelooftquote:Op woensdag 23 december 2009 16:04 schreef motorbloempje het volgende:
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar sinds wanneer krijg je van geloven kanker?
Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.quote:Op dinsdag 22 december 2009 21:51 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn.
Ik ben geen echte christen. Maar ik geloof dat iedereen naar de hemel gaat en daar leert wat hij verkeerd heeft gedaan. En dat je dan voelt hoeveel pijn je mensen gedaan hebt. Dat lijkt me wel erg genoeg.
Ik weet niet goed wat je je verder afvraagt over het geloof JohnLocke, vraag gerust verder als je wilt.....
het woordje toen vergeten verandert de hele opzet van die zin.. lees hem nu nog maar eensquote:Op woensdag 23 december 2009 16:04 schreef motorbloempje het volgende:
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar sinds wanneer krijg je van geloven kanker?
Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.quote:Op woensdag 23 december 2009 16:27 schreef JohnLocke het volgende:
[..]
Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.
Ik ben dus benieuwd naar welke rol een eventueel geloof bij anderen heeft gespeeld bij het verwerken van een verlies, of misschien ook bij het voorbereiden erop. Zowel positief als negatief dus.
Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.quote:Op woensdag 23 december 2009 18:40 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?
Ik stel wel vragen bij sommige dingen, zoals wat is nou echt leven. Dat je echt leeft, zeg maar.quote:Op woensdag 23 december 2009 19:07 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.
Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.
Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic
Bij ons was er eerder sprake van een "verplichte" avondwake..quote:Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Hey Jack,quote:Op donderdag 24 december 2009 10:01 schreef Jack. het volgende:
Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.
Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.
Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...quote:Rescue me before it's too late...X
Mijn vader was al jaren dood toen mijn kind werd geboren. Ik dacht allang niet meer dagelijks aan hem. Maar op een dag lag mijn kind bij me en keek ik in haar oogjes en zag een moment mijn vader. Wat uiterlijk betreft lijkt mijn kind totaal niet op mijn vader (hij was heel donker en zij heel licht), maar op dat moment keek ik recht in de ogen van mijn vader en wist dat hij er was. Ik huilde, puur omdat ik zo graag hem erbij had willen hebben. Maar hij was erbij; voor mijn gevoel was hij er op dat moment en is hij ook aanwezig in mijn kind. Degeen die je vroegtijdig verlaat is bij je. En ja, als jongere maakt het je anders als je een dierbaar iemand verliest op jonge leeftijd. Maar het maakt je ook een evenwichtiger en completer mens. Hoe naar dat ook klinkt; je bent een stuk volwassener dan iemand van jouw leeftijd die zoiets nog niet heeft meegemaakt. Godzijdank heb ik de doodd van een kind nooit hoeven meemaken. Ik ken alleen het verdriet van een zeer dierbare ouder/ zwager enzo . Maar het doet pijn en is door niets te vervangen..............quote:Op vrijdag 25 december 2009 13:06 schreef StephenP het volgende:
Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.
Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?
Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...
Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter .
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.
Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft
Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.
Zo, dit moest er even uit
wat verschrikkelijk voor je.quote:Op zaterdag 26 december 2009 02:42 schreef o.us het volgende:
Nou, ik kan denk ik mijn verhaal hier wel kwijt. Ben er wel mee leren omgaan, het is een vrij hectisch verhaal. Afgelopen zomer gebeurd.
Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht. Opeens praatte ze niet meer terug op MSN, maar wel tegen andere mensen. Ik had zoiets van, heh?
Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei. Toen ik maar haar ging bezoeken in haar kamer, was ik opeens niet gewenst. "WAT DOE JE HIER NOU?!" Ik zo van: Gast, doe normaal. Wat is er toch met jou?! Toen maakte zij het uit. Zonder reden. Gewoon zomaar
Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
[..]
Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....
Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..
Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders... "
Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.
Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.
Mooi gezegd, en heb al van meer mensen gehoord dat ik, zoals jij het beschrijft, te hard knijp.quote:Op zaterdag 26 december 2009 18:42 schreef krakkemieke het volgende:
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |