Bevallingsverhalen deel 9

Dat sommige mensen zulke details vragen vind ik ook wel een beetje raar hoor, zou het zelf niet zomaar vragen, zelfs niet bij hele goeie vriedinnen. Laat ze zelf maar met die info komen, of zo...

Wat ik ook niet helemaal begrijp is dat ik nu steeds vaker ongevraagd de meest gruwelijke details en verhalen van mensen te horen krijg die ik helemaal niet wil weten en al helemaal niet van hun... Moeders van teamgenootjes bij de hockey, vrouwen op mijn werk met wie ik normaal nauwelijks een woord wissel... ga zo maar door. "Ik hoef je nare verhalen niet te horen!"... (sorry, moest effe )

ik heb niets weg hoeven zuchten, ik ging zo hoppa naar 10cm en toen whaaarh persx8 en baby

desondanks posten we hier allemaal wel ons bevallingsverhaal
al klagend als anderen het willen weten

ik vertelde alles tot in de goorste details

Haha, ik ook! Aan iedereen die het horen én niet horen wil: vooral m'n mannelijke collega's. _{Er zit er nl eentje bij die nog steeds denken dat vrouwen niet poepen en zo. Bij hem dik ik het allemaal nog extra aan.}

Wat ik me nou afvroeg he, als bevallingsn00b, die littekens in je daar beneden, zorgt dat niet voor gevoelloze delen, zeg maar? Niet te vergelijken denk ik, maar ik heb een litteken op mijn been, en de huid is daar gevoelloos. Hoop niet dat dat daar benee ook zo is....

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:08 schreef freecell het volgende:
balen Nijna!

En persen is inderdaad niet tegen te houden Hoezo wegzuchten? Ik was stiekem écht al wel zachtjes aan het meepersen toen de vlos binnenkwam hoor Niet te stuiten.

Dus niet zo raar dat ze het hoofdje bij het toucheren al halverwege het geboortekanaal tegenkwam

Hoe doen mensen dat die dat moeten wegzuchten? ik deed heus mijn best!

Met de grote angst dat ik van alles kapot zou maken als ik al zou persen toen ik nog lang geen 10 cm ontsluiting had, lukte het met toch een uurtje of 5 om persweeen weg te zuchten. Maar het is heel pijnlijk en vermoeiend, en ik vond het dus ook echt eng.

5 uur?

Mij lukte het juist niet om mee te persen; om me over te geven aan de persweeen, zeg maar. Ik bleef ze (onbewust) tegenhouden. En hoewel alles gewoon ging zoals het hoorde, heb ik het niet echt als een oerkracht ervaren. Voor m'n gevoel bleef ik het allemaal zelf in de hand houden. Althans, dat probeerde ik...

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 17-11-2009 19:59:24 ]

Om 13 uur kwamen de vk en gyn controleren omdat ik al persdang had, en toen had ik pas bijna 6 cm ontsluiting. Om 18 uur mocht ik pas meepersen omdat ik 10 cm had. In de tussentijd was zo;n beetje 1 op de 3 weeen een perswee. Naarmate de tijd vorderde, werd dat vaker.

Ik was erg blij toen ik mee mocht persen, maar ik had niet het idee dat de weeen veranderden. Niet onlogisch achteraf, als je al zo veel persweeen hebt gehad

Jeumig, da's heftig, Miss!

Mja, vond ik op dat moment ook, maar 4 dagen later zou ik het al zo overdoen voor een tweede

Waaah Miss-sly Dat klinkt behoorlijk dodelijk

Nee, bij mij werden de weeën in één keer minder frequent en knoertharde persweeën.

Ik heb echt beide keren totaal geen persweeen gehad en in totaal maar 1 buikwee en de rest alleen maar van die ellendige rugweeen Ben heel blij dat ik geen persweeen weg hoefde te puffen, maar het is ook wel erg raar als je je eigen persmomenten kunt "uitzoeken" terwijl je weet dat dat pijn gaat doen. Dat nodigt niet echt uit zeg maar

Overigens duurden beide bevallingen bijna even lang (rond dezelfde tijd begonnen en Esmee is om 21:27 uur geboren en Linde om 21:28 uur) Linde is alleen met de vacuumpomp geboren en Esmee zonder hulpmiddelen. Bij Linde 1 klein scheurtje opgelopen dat amper gehecht hoefde te worden en bij Esmee helemaal niks.

O ja beide keren viel het "staan" van het hoofdje echt ontzettend mee. Ik was de 2e keer vooral bang voor de persweeen, omdat ik die de eerste keer dus niet gehad had, maar ze bleven de 2e keer ook uit...

Pff ja persweeen... die had ik ook. Tot ik mocht beginnen met persen

Miss Sly lijkt een beetje op mijn verhaal al had ik wel volledige ontsluiting met K maar ze zakte niet in dus om 15.30 of 14.30 zou het na moeten zoeken, volledige ontsluiting met persweeen en ze is om half twee 's nachts geboren. Om half zeven kreeg ik een ruggenprik in het ziekenhuis tijdens 1 grote perswee vanaf halfvijf ongeveer en om 1 uur was de rp eraf en kwamen ze bijna niet terug maar ik vond die drie uur wegpuffen/vloeken/meepersen stiekem/altijd puffen enz. echt een hele crime zeg maar. Uiteindelijk bevallen zonder weeen want die kwamen niet meer terug.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 20:50 schreef tessie het volgende:
Pff ja persweeen... die had ik ookschijn ik ook gehad te hebben (weeënstorm). Tot ik mocht beginnen met persen

kleine aanpassing in de quote

ach, en ik vraag wel aan anderen hoe ze uit de strijd gekomen zijn
naja, eerst hoe het is bevallen en of ze nog konden zitten na de bevalling en zo, dan weet je meestal wel genoeg

en vwb gevoel bij het litteken, dat komt wel weeer terug.

_{Oke, hij is veel te lang, maar ik begreep dat ie niet in spoiler mag. Dus als het te lang is hoor ik het wel.}

Op 20 september (40w3) word ik midden in de nacht wakker van iets wat op weeën lijkt. Tenminste, dat denk ik dan. Na een uur of twee met een kruik bellen we de vk. Die geeft als tip om in bad te gaan liggen. Echte regelmaat zit er niet in en in bad is het ook nog eens zo weg. Tegen de ochtend komt de vk, baarmoedermond is niet eens verstreken en ze denkt aan een blaasontsteking. Later die dag blijkt dat niet eens zo te zijn. Valse start dus.
Op 23 september heb ik een afspraak bij de vk, m’n man gaat mee want misschien kunnen ze wel strippen. Groot is dan ook de teleurstelling als er niets te strippen valt. Het zit gewoon nog potdicht. Alle papieren worden klaargemaakt voor de overdracht aan het ziekenhuis. Ik mag me dinsdag in het ziekenhuis melden.

Die zaterdag nemen we het ervan. Het is het laatste mooie weekend van het jaar en het is ook zeker te weten ons laatste weekend met z’n tweetjes. Ergens rond half 1 ’s nachts krijg ik krampen en ze lijken regelmatig.. Om half twee regelt mijn man een kruik voor me, om een uur of drie duik ik het bad in. De weeën zitten vooral in mijn rug en komen om de 3 a 4 minuten. We bellen de vk en om kwart voor vijf is zij er, samen met een stagiaire. En yes, ik heb ontsluiting, wel 1,5 cm. Wij lachen nog, want dat is nog altijd beter dan de week ervoor. Wat wel minder is, is het toucheren. Mijn baarmoeder ligt gekanteld en ze kunnen er bijna niet bij. Bovendien moet de stagiaire ook nog voelen, brr. VK en stagiaire verlaten het pand en komen rond 11 uur terug. In de tussentijd worden de weeën niet regelmatiger, niet sterker en ze gaan van mijn rug naar mijn benen. Ik vang ze hangend aan de kast op terwijl mijn man mijn benen masseert. Om 11 uur is de vk terug, weer twee keer toucheren, met als conclusie dat ik niets opgeschoten ben. Het woord ziekenhuis valt voor de eerste keer. Afspraak is dat ze rond vier uur terugkomen en dan moet het beter zijn, zo niet dan word ik ingestuurd. We krijgen de tip om rond te lopen en dus loop ik rondjes om ons kookeiland. Maar de weeën nemen af, ik voel ze alleen in mijn benen en ze worden zo onregelmatig dat er niet tegen te puffen valt. We besluiten zelf de vk te bellen en als ze komt is het zo bekeken, ik ben niets opgeschoten en ben dan al 36 uur wakker. We moeten naar het ziekenhuis. Huilend pak ik mijn spullen en we vertrekken.
Inhet ziekenhuis word ik opgevangen door een hele lieve verpleegkundige, ze stelt me gerust en al snel is er een vk. Die toucheert en constateert dat de baarmoedermond niet eens verstreken is en dat er eigenlijk geen ontsluiting is. Inleiden heeft geen zin, ik mag naar de afdeling en krijg een spuit om te slapen. Ik krijg een tweepersoonskamer voor me alleen, ik mag nog wat eten en dan om half zeven krijg ik de prik met verdoving en slaapmiddel. Binnen een paar minuten ben ik compleet van de wereld en ik slaap een paar uur heerlijk. Die nacht wordt nog een aantal keer gecontroleerd wat mijn ontsluiting is en voor ik het weet is het ochtend, 28 september. De nachtdienst heeft me dan al verteld dat ik mag douchen en naar de verloskamers mag. Ik bel mijn man, dat ie mag komen, maar hij blijkt al bijna onderweg.

Vervolgens horen we 2 uur lang dat ik bijna naar de verloskamers mag. Om half elf gaan we dan eindelijk, ik loop zelf over de gang want ik heb maar eens in de 8 minuten een wee die goed weg te puffen valt. Op de verloskamer moeten we vervolgens ook nog een half uur wachten op een verpleegkundige. Haar eerste woorden is dat ze eigenlijk niet goed wisten wat ze met me aanmoesten, het was druk en ik was min of meer vergeten. Ik beslis dan al dat ik haar niet mag en volgens mij denkt zij op dat moment hetzelfde.
Kwart over elf worden dan eindelijk de vliezen gebroken en de vk sluit een hartslagmeter en een meetding voor de weeën aan. Ze meldt me dat ik al zo’n 6 cm ontsluiting heb, al weer 2 cm meer dan die ochtend en dat met maar 20 weeën. Toch krijg ik medicijnen om de weeën op te wekken, het infuus daarvoor mag de verpleegkundige prikken. Maar dat prikken gaat mis en alles zit onder het bloed. Bovendien doet het gewoon gemeen zeer en voel ik dat stomme infuus de hele bevalling. Ik hoor nog hoe de verpleegkundige aan mijn man uitlegt dat de weeën op het scherm tussen de 100 en de 150 moeten zitten en dan gaat ze. De weeën worden snel sterker en ik kan niet liggen vanwege de pijn in mijn benen en rug, maar zitten gaat niet omdat de infuuslijn te kort is. We bellen om dit op te lossen, maar ook dat duurt eeuwen. En bij alles wat we vragen krijgen we het gevoel dat we zeuren.
De weeën komen op het scherm niet boven de 100, maar ze komen wel heel snel op elkaar en ik word redelijk maf van de pijn. Ergens rond half 2 houd ik het niet meer en bellen we maar weer eens. De verpleegkundige komt weer kijken en stelt voor dat ik in bad ga. Vervolgens laat ze aan mijn man zien waar het bad is en koppelt ze de hartslagmeter en het weeënding af. En dan gaat ze! Dus we strompelen zelf naar de badkamer en vechten daar met het infuus. Mijn nachthemd gaat helemaal over de infuuslijn naar de paal, geen idee hoe we het anders hadden moeten doen. Ik zit nog geen minuut in bad als er weer een wee komt en ik het gevoel heb dat ik moet persen. Ik raak nou echt in paniek en vraag mijn man te bellen.
De verpleegkundige gelooft me duidelijk niet als ik haar vertel dat ik moet persen. En tja, in bad kan ze niets, dus daar moet ik uit en of ik even naar het bed wil lopen. Met de infuuspaal als rollater vang ik op die 4 meter wel tig weeën op. Ik moet gaan liggen,wat niet gaat en dan duwt de verpleegkundige mijn benen opzij en uit elkaar. Ondanks de persweeën en de pijn word ik enorm kwaad, want ik heb met de fysio besproken dat dit niet hoeft vanwege mijn bekken en ik dit vertel ik de verpleegkundige dan ook (stond ook in mijn dossier). Maar ze vindt dat ik me aanstel en zij weet het allemaal beter. Vervolgens meldt ze doodleuk dat de vk eraan komt en dat ze het wiegje gaat halen. Oja en ik mag niet persen. Nou, dat gaat dus echt niet en de paniek wordt alleen maar groter. Als de vk dan eindelijk binnenkomt rond kwart over twee zegt de verpleegkundige op zo’n lullig toontje “ze denkt dat ze moet persen”. De vk kijkt één keer en zegt dan droog dat ze haartjes ziet en dat ik dus gelijk heb. De vk en haar co-assistent gaan aan het einde van het bed zitten en ik mag mijn voeten in hun zij zetten. Eindelijk mag ik mee gaan persen, ik ben gewoon zo blij. Grappig was wel dat ik telkens vergat dat ik mijn knieholten moest pakken en dus mijn handen achter mijn hoofd wilde leggen.
Op een gegeven moment vraag ik hoe lang ik al aan het persen ben en ik krijg als antwoord van de verpleegkundige “dat ik het toch zo goed weet, nou dan weet ik ook wel dat je bij een eerst meestal een uur perst. Nou dat uur is nog niet om”. Gelukkig zegt de vk heel rustig dat ik er bijna ben en ik heb niet meer de puf om me echt kwaad te maken. En dan voel ik ineens tijdens een wee dat het wel heel hard gaat. De vk ziet het ook en zegt dat ik een scheurtje heb opgelopen inwendig. Mij maakt het niet uit, ik voel er niets van. En dan krijg ik te horen dat Driekus er bij de volgende wee wel zal zijn en dat ik dus goed moet luisteren. Waar de vk me dat heel rustig vertelt, moet de verpleegkundige het nog even kattig voor mijn gezicht herhalen. Jaaha, nou weten we het wel. Ik pers, puf en luister en dan pak ik zelf mijn ukkie aan. Na wel 20 keer gezegd te hebben dat het mijn manneke is, kijk ik opzij naar de tranen in de ogen van mijn man “oja, ons manneke, sorry!”.

Al met al duurde de echte bevalling maar 4 uur en 7 minuten en heb ik 53 minuten geperst. Ik blijk heel sterk op de weeënopwekkers te reageren, die zijn maar een heel laag niveau gezet en ook nog heel snel terug geschroefd, maar toen was het al te laat. Op het laatst gaat het zelfs zo hard dat ze Driekus nog iets teruggeduwd hebben om de knip te kunnen zetten. Dat is op zijn hoofdje ook te zien, daar zitten sneetjes van de schaar.
Ook hoor ik pas als Driekus er is ,dat ik niet mocht persen omdat hij bij het breken van de vliezen nog met zijn handje bij zijn hoofd lag. Zo lag ie met de laatste echo ook, maar ons was verteld dat hij niet kon indalen met dat handje. Hij lag al weken goed ingedaald, dus wij hadden daar geen handje meer verwacht.
Al met al viel het bevallen zelf me mee, ik heb meer last gehad van mijn benen en rug van de dag ervoor en ik heb ook de plaats van het infuus nog dagen gevoeld. Wel baal ik enorm van het gedrag van de verpleegkundige, haar wil ik zeker niet meer tegenkomen. Gelukkig is Driekus tijdens de wisseling van diensten geboren, dus de hele nazorg is door een andere verpleegkundige gedaan.

Sssserpente! Gelukkig dat het je er niks van gevoeld hebt dan.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:35 schreef huuphuup het volgende:

[..]

weet je. ik heb daar ook niets van gevoeld omdat t gebied verdoofd was dankzij de knip. Maar nu is het enige waar ik me druk om maak voor een volgende bevalling dat staan van t hoofdje en ik ben heel erg geneigd om tegen die tijd te vragen of ze niet tegen het einde van t persen een verdoving dr in kunnen jassen ofzo

Had ik daar maar aan gedacht idd!
Het is maar goed dat je pijn niet echt kan onthouden.

Nu even verder lezen...

Wat een raar mens zeg, die verpleegkundige! Je vraagt je toch af waarom dat soort mensen op die afdeling werken...

Sserpente wat en maffe verpleegkundige
Ik had haar geslagen bij het 'ze denkt dat ze moet persen' écht

wat heftig Mefke. Ik had ook zo'n verpleegkundige "nee je hebt geen persdrang geloof me nou maar, als je moet persen dan weet je dat" ehm, ja, ik moet persen en ik weet het zo goed? _{daarnaast stond ze de hele rit naast mn bed kauwgom te kauwen en daar heb ik me zó enorm aan geërgerd}

fijn wel dat je vk wel gewoon rustig reageerde.

Mefke, wat jammer dat je zo´n nare verpleegster had zeg! Wat een stom mens, je vraagt je toch af waarom zo iemand voor dat beroep heeft gekozen he...

Jeumig Mefke, wat lijkt me dat rót zeg! Zeker als je in zo'n kwetsbare positie bent. Hopelijk heb je 't allemaal weer van je af kunnen zetten toen je zoon eenmaal geboren was. Fijn dat de bevalling op zich je niet tegengevallen is. Ik zou zeggen: way to go!

Mefke, wat een akelig mens! Je zou haast een klacht indienen!

Mefke, wat een heks zeg die verpleegkundige. Fijn dat de verloskundige wel normaal deed!