abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_72877835
Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... Het is erg lang geworden volgens mij. Nu kan ik ook eindelijk rustig de tijd nemen om jullie verhalen door te lezen. Hoeveel bevallingen ik ook bijgewoond heb, dat heb ik tijdens mijn zwangerschap stomgenoeg toch steeds een beetje geschuwd....

40 volle weken heb ik ongelooflijk genoten van het zwanger zijn, van alles voor het eerst zelf ervaren, van het moment dat we hoorden dat je een meisje zou zijn, van het gewenst dikker worden en het in bikini paraderen met mijn bolle buik op het strand tijdens onze laatste vakantie met z’n tweetjes. Van het knutselen aan het kamertje en het fantaseren over hoe zij en wij zouden zijn samen. Nog niet eerder was ik er aan toe om te bevallen, ik voelde me lichamelijk prima op wat kleine ongemakjes na en kon eigenlijk nog geen afscheid nemen van die voor mij heerlijke status van het zwanger zijn. Maar dan is het 24 augustus, de dag dat ik uitgerekend ben en al heeft die datum me vanaf het begin af aan weinig gezegd omdat we allebei steeds het vermoeden hadden dat je wat later zou komen, toch is vanaf dat moment de knop om en overwint mijn nieuwsgierigheid, die inmiddels aanvoelt als heimwee, het van de zwangerschap… ik wil je zien, voelen, ik wil je verse geur diep in me op kunnen snuiven, ik wil je zo ongelooflijk graag ontdekken en leren kennen… De week die volgt vind ik elke dag wat moeilijker. Ik verlies mijn verloskundige realiteitszin en ben ’s ochtends verdrietig als de dag begint zonder dat jij er bent. Dat wil ik niet dus ik geef mezelf een schop onder mijn kont en besluit in de auto te stappen en de rit van 3 kwartier naar mijn moeder te rijden. Samen met mijn zusje vullen we de dag volledig met de wanhopige zoektocht naar een tweedehands kastje. Mijn moeder vindt het maar spannend om met haar hoogzwangere dochter op pad te zijn, maar zo voel ik me niet, ik voel me niet anders dan anders en nog niets wijst erop dat ons meisje zich een dezer dagen aan zal dienen. Eenmaal in alle rust weer thuis laten lief en ik ’s avonds in een slakkentempo de honden uit. Het is nog heerlijk weer buiten, ik voel me veel beter na vandaag. Ik grap dat we vroeg naar bed moeten omdat t morgen gaat gebeuren, morgen is het namelijk de 30e, de dag die lief vanaf het begin af aan met grote stelligheid heeft aangewezen als dé datum waarop ons meisje geboren zal gaan worden. En met al zijn stelligheid en mijn vertrouwen in hem is mijn gevoel hem blind gaan geloven. Als hij op dat moment dan ook als antwoord geeft dat t bij nader inzien toch niet zal gebeuren morgen, omdat er dan nu vast al iets aan de gang had moeten zijn, voelt het dan ook heel eventjes alsof hij de grond onder me wegtrapt…

Het is 30 augustus en mijn collega heeft me eerder al gevraagd of ze iets voor me kan betekenen. Ik heb voor het weekend al besloten dat als ik zondagavond nog niet bevallen zou zijn dat ik graag wilde dat ze me zou strippen. Naarmate het tijdstip nadert dat ze zal komen wordt ik steeds zenuwachtiger. Niet voor het strippen, maar voor het nieuws dat er nog niets te strippen valt en ik maar uit mijn hoofd moet zetten dat ik de komende week zal gaan bevallen. Na wat getreuzel van mijn kant is het 20.00 uur als we zover zijn. Tot mijn grote verbazing blijk ik zonder enig merkbaar voorwerk al een verweekte, met 2 vingers toegankelijke baarmoedermond te hebben, lukt het strippen goed al is t dan geen pretje en zit er wat bloed aan N’s handschoen…en bloed, bloed geeft moed in dit geval! Daar wil ik me aan vast houden! N wenst me heel veel succes en ik beloof haar dat ik t haar morgen zal laten weten als in de loop van de nacht blijkt dat t het een en ander in gang heeft gezet. Als ik de deur achter haar dicht doe merk ik al dat t flink zeurt in mijn onderbuik, vast als te verwachten reactie op t strippen. Ik besluit in alle rust even lekker te gaan douchen om vroeg op bed te kunnen. Het zeurderige gevoel blijft, maar neemt al gauw een patroon aan, om de 3-4 minuten voelt t kramperig, maar dit kunnen nog lang geen weeën zijn, het is steeds maar kortdurend en absoluut niet pijnlijker dan vervelend te noemen. Ik besluit eens even te gaan kijken hoe ver mijn lief is met zijn bezigheden. Als laatste naschok op mijn nesteldrang is hij vandaag het riool gaan verleggen zodat we ook in de garage warm water hebben, hij is al de hele avond onder de vloer bezig. Ik dribbel wat om ‘m heen en merk dat ik meer en meer ook moet gaan zuchten tegen de krampjes. Het is 22.00 uur als het in mijn hoofd langzaam begint te dagen dat de bevalling misschien wel heel voorzichtig is begonnen, maar omdat ik gestript ben durf ik er nog niet op te hopen dat t ook daadwerkelijk door zal gaan zetten. Ik zeg tegen mijn lief dat er in ieder geval “iets” gebeurt en dat hij zo maar moet stoppen met zijn werkzaamheden en de honden uit moet gaan laten, zodat we zo kunnen gaan slapen. Ik zodat ik niet zo op de hoop en krampjes gefixeerd ben, van echte weeën word ik immers wel weer wakker en hij zodat hij de eerste uurtjes van de bevalling nog even wat slaap kan pakken om er later als ik m echt nodig heb helemaal voor me te kunnen zijn. Het is 22.30 uur als de krampen voorzichtig weeën durf te gaan noemen, omdat ze nu wel heel regelmatig om de 2-3 minuten komen en venijnig beginnen te worden. Ik ben in de weer om een kersenpitkussen op te warmen. Het is voor t eerst dat ik dat ding gebruik en na een verwoede poging om m warm te houden gooi ik m in de prullenbak, wat stinkt dat ding ongelooflijk! Om 23.00 uur blijken de weeën echt een flinke minuut aan te houden… dit is t, dit is de bevalling, en die is zowaar begonnen op de 30e. Als mn lief terugkomt van het wandelen sta ik een beetje bangig te jammeren op de babykamer, ik voel me ineens heel onzeker en kan niet helemaal een weg vinden in het half verloskundige, half barende zijn. Mijn beste vriendin M zal mijn bevalling gaan begeleiden, iets waar we samen over gefantaseerd hebben en ik wens haar aanwezigheid met heel mijn hart, maar ze zal 5 kwartier moeten rijden, dus wanneer bel ik haar? Het voelt allemaal al zo heftig, maar het is nog maar net écht begonnen. De angst dat ik haar te vroeg bel en bij haar aankomst nog maar 2 cm blijk te hebben is ineens zo aanwezig… Mn lief knuffelt me en spreekt me streng toe dat ik de verloskundige in mij uit moet schakelen. Ik besluit de weeën onder de douche op te vangen en t nog een half uurtje aan te kijken. Nog geen 5 minuten later roep ik dat M gebeld moet worden, het voelt ineens alsof het wel eens snel zou kunnen gaan. Om 23.42 uur krijgt M het telefoontje waar ze al vanaf de dag dat ik 37 weken zwanger was vol spanning op zit te wachten. Ze stelt mn lief op de automatische piloot een aantal informatieve vragen, maar vertelt later geen enkel antwoord gehoord te hebben. In minder dan een uur tijd hoor ik haar auto de straat in rijden… gelukkig! Inmiddels ben ik de douche allang weer uit, ik word duizelig van de warmte en weet geen fijne houding te vinden. Als M binnenkomt ziet ze me in innige omhelzing met de verwarmingsbuizen in de badkamer, die zijn goed fijn te knijpen zonder dat er protest uit komt. Ze zit een tijdje op de trap naar me te kijken en probeert ondertussen een rol te vinden tussen vriendin en verloskundige zijn… het maakt mij niets uit, ik vind het fijn dat ze er is. En lief is ook blij, want M heeft opdrachten voor hem, waardoor hij zich wat nuttiger voelt. Voor mij is hij nuttig genoeg, want ondertussen heb ik verschrikkelijke rugweeën, het voelt af en toe alsof mijn rug openscheurt en terwijl mijn lief tijdens elke wee met zijn volle gewicht op mijn rug moet hangen, moet ik mezelf echt inwendig toespreken dat mijn rug écht niet zal scheuren, dat dat bij al die bevallingen die ik begeleid heb nog nooit gebeurd is en dat dat dus ook mij niet zal overkomen. Zodra de wee wegebt ben ik ook weer helemaal bij en klets ik vrolijk met mn lief, M en T, onze kraamverzorgster die inmiddels ook gearriveerd is. Ik sta een kaarsje aan te steken en kan nog net op tijd de lucifer uitblazen voor ik weer compleet overvallen word door de heftigheid van de volgende wee. Om 01.15 uur weet M me op bed te praten om te kijken hoe het ervoor staat en het is zoals het voelt; ik heb al 7 cm. Maar het hoofdje staat nog hoog en zal om problemen te voorkomen nog flink naar beneden moeten zakken voor ik kan gaan persen. M besluit mijn vliezen nog niet te breken en ik neem mijn positie bij de verwarming weer in. Die voelt ineens heet aan, want de temperatuur in de slaapkamer moest opgekrikt worden, maar ik wil m uit, dit is mijn weeënplek en ik heb t te warm voor die extra hitte. Om 02.00 uur begint de druk naar onder zo ontzettend toe te nemen dat ik M vraag om toch de vliezen te breken, ze voelde nog een flinke vochtblaas, dus wie weet dat het breken wat verlichting geeft. Om 02.15 uur heb ik 8 cm en ook wat toenemend bloedverlies. Als M mijn vliezen breekt blijft het stil, M zegt niets, T zegt niets en ik voel die warme stroom vruchtwater lopen en denk alleen maar ‘shit, meconiumhoudend vruchtwater”. Doemscenario’s over een rit naar het ziekenhuis beginnen al door mijn hoofd te spoken als M de verlossende woorden uitspreekt dat het vruchtwater helder is. “Gelukkig!!”. Wel staat het hoofdje nog steeds erg hoog en M stelt voor dat ik op mijn zij ga liggen. Die houding voelt echt niet fijn, maar ik weet hoe die houding kan helpen om het hoofdje wat dieper in te laten dalen dus doe mijn best om door te zetten. Mn lief drukt nog steeds volop in mijn rug en T biedt me haar handen aan om in te knijpen. Heel bewust probeer ik niet té hard te knijpen, maar bij het afzakken van de wee zie ik T met een rood hoofd haar trouwring van haar rechter naar haar linkerhand schuiven. Ik heb t 10 minuten volgehouden als ik om 02.25 uur écht weer van het bed af wil omdat ik moet plassen, eigenlijk wil ik alleen maar even zitten en plassen lukt dan ook niet meer, maar ik voel hoe mijn meisje dieper naar beneden zakt. Langzaam begin ik dan ook af en toe wat persdrang te voelen. Om 02.40 uur is de druk dusdanig dat M besluit nogmaals een VT te doen en alleen nog een dun randje voelt. Het hoofdje blijkt toch nog steeds wat hoog te staan en ik moet proberen de weeën nog heel even weg te blijven zuchten, als dat enkele minuten later al écht niet meer gaat. Ik word overvallen door een intens gevoel van mee moeten drukken, ik kan het niet tegenhouden, mijn lijf wil persen. M voelt niet meer, maar zegt dat ik voorzichtig mag proberen wat mee te persen. Maar goed ook, want in die luttele seconden heb ik me al voorgenomen om op te stappen en ergens verstopt in een hoekje in mijn eentje te gaan persen als het nog niet had gemogen. Persen plat op mijn rug voelt verschrikkelijk, in mijn hoofd weet ik precies wat ik moet doen, maar het lukt me niet, het is te overweldigend. Na afloop van de wee zeg ik dat ik best wil persen, maar dan wel op de baarkruk, ik MOET zitten en mn lief MOET in mn rug drukken! Binnen no time staat de kruk in de kamer en om 02.50 uur begin ik officieel met persen. De opluchting die de meeste mensen hierbij vaak ervaren en die ik mensen tijdens de ontsluitingsfase altijd voorspiegel is compleet afwezig, persen voelt helemaal niet fijn. Het voelt of haar hoofdje via de achterkant geboren wil worden en tijd om even bij te komen is er niet. In mijn hoofd probeer ik mezelf te vertellen dat ik drie keer op een wee moet persen, maar ik doe het volledig op gevoel, dan weer rustig, dan weer met kracht die vanuit mijn tenen komt en niet te stoppen is. Het voelt een beetje ongecoördineerd en als 1 lange wee, maar het voelt wel goed. Met mijn ogen dicht hoor ik M op de achtergrond na een kwartiertje al enthousiaste kreten slaken dat ze al een segmentje van het hoofdje ziet. Ik geloof haar niet, ik kén die aanmoedigingstechniek, maar tegelijkertijd voel ik t…ik voel hoe het hoofdje van ons meiske heel hard op weg is om geboren te worden en na nog een klein kwartiertje voel ik zonder dat er nog een wee is dat haar hoofdje heel langzaam uit mij zakt. Ik pers niet en kan het ook niet tegenhouden, ze wordt heel rustig geboren. Als haar schoudertjes geboren moeten worden volgt de laatste krachtige wee en nog heel even moet ik flink mn best doen. In mijn hoofd heb ik het stappenplan al klaar om M zo veel mogelijk te kunnen helpen als de schoudertjes niet vloeiend volgen, maar het is niet nodig. Met een dubbelgeslagen armpje glibberen haar schoudertjes om 03.20 uur ineens heel gemakkelijk achter haar hoofdje aan, ik voel haar lijfje uit mij glijden, mijn buik verdwijnt…

En terwijl de handen van mijn beste vriendin haar glibberige lijfje opvangen en haar aan mij overgeven omklem ik dat natte wezentje met al mijn liefde en realiseer me vanuit t diepst van mijn tenen…ik ben moeder, met héél mijn hart…ze is er, mijn lief klein hoopje mens, ons meisje…Met lange bibberige snikken hou ik haar heel stevig vast en achter mij voel ik hoe mijn lief vader wordt….hoe de voorgaande zwangere maanden, die voor hem wel eens spannend en onzeker waren omdat alles voor zijn gevoel nog zo ontastbaar was en de band die hij op wilde bouwen nog moest ontstaan, als sneeuw voor de zon verdwijnen en plaatsmaken voor het gevoel dat hij een dochter heeft… ZIJN dochter, volledig tastbaar en om nooit meer los te laten…
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
pi_72878528
Oooh Poppedein, tranen hier, wat een prachtig mooi verslag!
Ik ben er gewoon even helemaal stil van. Mooi beschreven hoe je je hebt gevoeld als bevallende vrouw en verloskundige. Wat prachtig ook dat je beste vriendin erbij kon zijn en dat zij je meisje heeft opgevangen en aan jou overgegeven heeft

*zucht*
#geen
pi_72878575
Poppedein, ook hier tranen! Zo wil ik het ook, dat gevoel van liefde voor je meiske! En dat stuk over je Lief enenen...gewoon
Lotte!
Noah!
pi_72878882
Juup, wat een goed verslag! Ik had al het idee dat de doula ingeschakeld was om jou wat te ontlasten en toch te zorgen dat DuchessX wel de steun had die ze nodig had. Wat ontzettend goed geregeld! Ik weet van schaap dat hij het ook wel onwerkelijk vond en soms erg moeilijk om te zien dat ik pijn had, maar dat moet voor jou nog moeilijker in te passen zijn. Wel fijn dat je achteraf kunt weten dat de geboorte van Evi een mooi moment was.

Van wat ik zo van je lees, kan ik me voorstellen dat het een moeilijke tijd is qua prikkels, want er komen er zo natuurlijk echt heel erg veel bij. Maar samen met je Duchess komt dat vast helemaal in orde. Ik vind jullie zo'n ontzettend fijn stel en ik hoop dat jullie erg gelukkig zijn met z'n drietjes

Poppedein, jouw verhaal lees ik straks.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
  vrijdag 18 september 2009 @ 17:57:23 #130
95408 Incantrix
0118 999 88199 9119 725....
pi_72881544
DuchessX, wat een ontzettend heftig verhaal, maar wat omschrijf je het goed, en helder, en mooi..

Juup, ook heel erg bijzonder om jouw belevingen omtrent de bevalling te kunnen lezen, wat fijn dat jullie beiden zo veel profijt hebben gehad van de aanwezigheid van de Doula! Mooi verhaal, en op de één of andere manier vind ik wat je zegt over de nieuwe ervaringen en emoties inpassen in je bibliotheek echt heel mooi, op en top een verse vader die iets heel bijzonders heeft meegemaakt

En Poppedein, ach ach, na het verhaal van DuchessX dat al tranen in mijn ogen bracht moet ik van jouw verhaal echt heel hard huilen, wat mooi Het gevoel niet meer te weten welke kant je opmoet wanneer jou zelf iets overkomt waar je dagelijks mee werkt ken ik in iets andere vorm, en volgens mij heb je het echt supergoed gedaan!
3!
pi_72882383
Poppedein, wat mooi
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
  vrijdag 18 september 2009 @ 20:04:41 #132
175104 Fruppel
Okay D Elmo voor jou ;)
pi_72885802
Poppedein wat heb je ontzettend mooi geschreven!
pi_72885983
Kersjes en Duchess wat een heftige verhalen, maar wat blijft het toch mooi om het te lezen, die ontlading uiteindelijk, toen was alles goed inderdaad

Lieve lieve poppedein, wat heb je het ontzettend mooi opgeschreven
Wat fijn dat het, voor zover je een bevalling in de hand hebt, gegaan is zoals je gewild had. Maar wat lijkt het me ontzettend moeilijk om een midden te vinden tussen het vk zijn en het zelf bevallen. Geconfronteerd worden met alle kennis en ervaring die je hebt op zo'n manier. moeilijk, maar ook gewoon raar.
Het laatste stukje wat je schrijft, over hoe je je moeder voelt worden en vooral over hoe je je lief vader voelt worden, god wat mooi en wat een fijn gevoel is dat inderdaad. Puzzelstukjes waarvan je niet wist dat ze bestonden vallen op hun plek.
Zomerkind <3 & Winterkind <3
Polkadotflying
Want zo is het ook!
初戀的香味就這樣被我們尋回
  vrijdag 18 september 2009 @ 20:13:54 #134
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_72886176
Ik vind alle verhalen op hun eigen manier mooi, maar poppedein ik moest bij jou verhaal toch even een traantje wegpinken...
  Jubileum moderator vrijdag 18 september 2009 @ 20:17:05 #135
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_72886311
Ademloos heb ik je verhaal gelezen Poppedein, en ik eindigde met een brok in mijn keel. Mooi!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
pi_72886583
Mooi poppedein geweldig geschreven en ook ik zit met een brok in mijn keel.
pi_72886637
Wat een bevalling Duch!

Poppedeintje, ik moet huilen van jouw verhaal!! Heel mooi geschreven.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
pi_72888709
Mooi verhalen weer. Soms een traantje weg gepinkt.
pi_72889453
Heel mooi Poppedein! Gek lijkt me dat om dat wat je geleerd en al zo vaak gezien hebt zelf in de praktijk te brengen. Maar het is je gelukt, met schitterend resultaat

O en ik kan het niet nalaten om te vragen: komt je vriendin M. uit Groningen?
  vrijdag 18 september 2009 @ 21:46:50 #140
190853 RockabeIIa
Embracing my inner trailerpark
pi_72889761
Juup

Poppedein, heel bijzonder het verhaal van jou te lezen. Je hebt zo duidelijk verstand van zaken en ondanks dat deed je het op veel eigen gevoel. Volgens mij maakt deze ervaring jou een supervrloskundige!
I'm so glamourous I piss glitter!
pi_72890346
zucht...dank voor al jullie lieve reacties, ik moet er om huilen...

Jore, M. komt nu niet uit Groningen, maar heeft daar wel net als ik haar opleiding gevolgd!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
pi_72890723
Juup, wat leuk om ook te lezen hoe jij het beleefd hebt!

Poppedein, wat een super mooi verhaal
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
  vrijdag 18 september 2009 @ 22:12:42 #143
68900 Saffier
Tobias en Ylana
pi_72890864
Wat een mooie verhalen weer.
Juup heel bijzonder om eens 'de andere kant' van een bevalling te lezen, dankje en succes met alles weer op een rijtje krijgen

Poppedein wat ontzettend mooi opgeschreven
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
pi_72890985
Duchess en Juup, bijzonder om jullie verhalen samen te lezen. Mooi.

Poppedein, wat een mooie bevalling heb je gehad, zo met je lief en M.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
pi_72893737
quote:
Op vrijdag 18 september 2009 15:54 schreef Poppedein het volgende:
Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... [...]
Wat een mooi verhaal
pi_74721807
Ook eindelijk mijn verhaal, hopelijk maakt het jullie die nog moeten bevallen wat minder bang voor de bevalling want het is mij erg meegevallen.

Ik heb het verhaal al ingekort maar het is nog steeds erg lang. Ik moest de spoiler weghalen van jullie, dus ok

Op woensdagmiddag merkte ik dat ik wel erg vaak harde buiken had waarvan sommige ook lichtjes pijnlijk waren. Ik dacht "eindelijk! nu gaan ze vast snel over in voorweeen". 's Avonds zijn ML en ik nog naar de borstvoedingscursus geweest en ook daar had ik af en toe een krampje. Na de cursus vroeg ik de VK die de cursus gegeven had of ze even wilde voelen hoe de baby lag omdat ik bovenin twee grote bobbels voelde, ook had ik de baby minder duidelijk gevoeld dan anders die dag. Ze luisterde naar het hartje en voelde dat hij goed ingedaald lag. Toen we naar de auto liepen had ik een paar keer een kramp waar ik even voor stil moest staan maar het kwam nog steeds niet in me op dat dat misschien wel een wee kon zijn.
Die nacht, van woensdag op donderdag, had ik kramp onder in mijn buik. Ik dacht dat het darmkrampen waren. Ik kon er niet van slapen en ben beneden gaan internetten. Uiteindelijk ben ik 's morgens wel weer eventjes in slaap gevallen.
's Morgens verloor heel veel roze slijm, de slijmprop. "Uhm, dus........" Ik vertelde het ML maar zei dat ik echt niet verwachtte dat het begonnen was want ik voelde alleen wat lichtje krampjes, minder erg dan heftige menstruatiekrampen, dus ML kon best wel naar zijn werk gaan.
Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in de krampjes kwam. Ik begon te timen en merkte dat de krampjes toch wel 45 seconden tot 2.30 minuten aanhielden en ze om de 1 tot 2 minuten kwamen. Waarbij de weeen van 2.30 minuten bestonden uit twee weeen die direct op elkaar volgden.
Om half 12 heb ik de VKnpraktijk gebeld, de VK zou met ongeveer een half uurtje langskomen. Ze zei dat ik het beste even kon gaan douchen. Hierna belde ik ML op zijn werk dat hij het beste naar huis kon komen. De VK arriveerde rond 12 uur, ze toucheerde me en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond was al bijna verstreken. We spraken af dat ze om 15 uur weer terug zou komen maar dat we moesten bellen als de vliezen zouden breken, als het bloedverlies heftig zou worden of wanneer er wat anders aan de hand zou zijn. Ook zei ze dat het nog af zou kunnen zwakken in dit stadium.
We gingen op bed zitten, ML hield de weeen bij op een Excel-sheet, ondertussen hadden we rustige Indie rock aanstaan. De weeen werden sterker en ik ving ze op met een warme kruik op mijn buik en door mijn hoofd in het dekbed te verbergen en me zo af te sluiten van de buitenwereld.
Om 16.00 uur was de VK er weer en had ik 4 cm uitsluiting, nu zou het echt doorzetten.Twee uur later zou ze weer terug komen.
De weeen begonnen echt heftig te worden en kwamen heel snel achter elkaar maar het opvangen ging erg goed. Ik kon niet meer op bed liggen tijdens het opvangen maar hing over de ladenkast, die had precies de goede hoogte om op te leunen. De tijd vloog om, al heel snel was het 18.00 uur. Ik moest nu echt puffen. De VK toucheerde me en ik had al 7-8 cm ontsluiting, nu zou ze niet meer weggaan. Dit had ze niet verwacht omdat ik erg rustig was, nog praatjes had en volgens haar de weeen opving alsof we nog in het beginstadium waren. De VK ging achter me op bed zitten en masseerde mijn rug, dat was erg fijn.
Na een tijdje vroeg de VK of ik al een drukgevoel had, ik dacht van niet. Ik moest plassen en vroeg aan de VK of ik wel naar de wc mocht, want misschien zou ze bang zijn dat ik zou gaan persen. Maar het mocht. Toen voelde ik wel wat druk maar niet heftig, niet zoals men omschrijft dat je persdrang absoluut niet kunt onderdrukken. Toen ik klaar was vertelde de VK dat ik op de baarkruk mocht en dat ze de vliezen zou breken, daar schrok ik heel erg van want ik had gehoord dat je daar een weeenstorm van kunt krijgen. Maar volgens haar was het nu al op zijn heftigst. Ik ging zitten en moest nog even een wee wegpuffen, als ik wilde mocht ik al zachtjes meedrukken, maar hoe moest dat, ik deed maar wat. De VK brak de vliezen en zei "alles gaat goed maar, het vruchtwater is wel bruin..., dat betekend dat we naar het ziekenhuis gaan". De VK reed voorop naar het ziekenhuis en ML en ik erachteraan. Ik vond het erg moeilijk de weeen weg te puffen in de auto omdat ik moest zitten en ik voelde ieder hobbeltje en bochtje. Ik hing aan de hoofdsteun van ML en pufte soms echt te snel, dan bracht ML me weer op het juiste ritme.
In de verloskamer aangekomen nam de VK van het ziekenhuis het over. In de kamer waren verder ook een verpleegkundige en een co-assistente met grote bange ogen. Toen ze even weg was vroeg ik waarom ze me steeds zo aankeek, maar blijkbaar was dit haar eerste bevalling. Ik moest eerst op bed liggen zodat een electrode op het hoofdje van de baby aangebracht kon worden om zijn hartslag te controleren, op mijn been kreeg ik een ontvanger geplakt. Daarna moest ik weer op de baarkruk, maar ik had zo'n honger, ik kreeg een bakje vla waar ik denk ik twee happen van gehad heb. Ik probeerde te persen maar ik had het idee dat ik maar wat deed, maar de VK zei dat ze het hoofdje al kon voelen net achter mijn schaamlippen. Op iedere perswee perste ik drie keer, de verpleegkundige maakte mijn gezicht tussendoor steeds vochtig met een washandje want ik had het zo heet. Na 3 kwartier persen moest ik op bed gaan liggen want anders zou ik veel te veel opzwellen van onderen. Volgens de VK en de VK van het ziekenhuis zou het opstaan en lopen ook zorgen dat het hoofdje nog dieper zou zakken. Ik voelde daar niets van, ik had verwacht wijdbeens te zullen moeten lopen. Toen ik op bed lag hield de VK een spiegel vast zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat vond ik heel fijn, nu wist ik precies waar ik naartoe moest persen. Ik perste zo hard als ik kon, drie of vier keer op een perswee, terwijl de VK's mij enthousiast aanmoedigde. Ondertussen hield ik me bezig met het bezorgde gezicht van de co-assistente, ik kon me helemaal indenken hoe zij zich zou voelen en lette ik erop dat ik mijn ogen openhield tijdens het persen. En toen stond het hoofdje, oh-wat-deed-dat-vreselijk-pijn. Tijdens het persen voelde ik het niet, maar tussen het persen door brandde het zo. Drie persweeen heeft het hoofdje gestaan, tijdens de laatste perswee hield ik het persen zelfs even tegen omdat de VK de spiegel vergat. En toen ineens lag er een glibberig kindje op mijn buik. Niels!! Geboren om 21.51 uur. Wat was hij groot en blauwig en er zat nog gelig huidsmeer op zijn benen. ML probeerde zijn emoties te bedwingen. Ik voelde me vooral erg verbaasd. Vijftien minuten heeft hij bij me gelegen en toen werd Niels meegenomen... "hij moet toch wat extra zuurstof" Al bij mijn bed werd een zuurstofmaskertje voor zijn gezicht gehouden. Niels kreunde, trok zijn ribbenkast erg in tijdens het ademen en werd niet mooi roze. Langzaam aan kleurde hij bij. Zijn Apgar score was 8/8/8, zijn gewicht 3690 en zijn lengte 51,5 cm, dat laatste was een grapje van de verpleegkundige omdat ze tegenwoordig de kinderen niet meer uitstrekken om te meten. De kinderarts werd erbij gehaald en er werd besloten dat het toch het verstandigste was hem een nachtje voor observatie te houden. Iedere 3 uur zouden ze zijn temperatuur en andere lichaamsfuncties controleren. Gelukkig mocht ML ook blijven slapen omdat ik in mijn eentje op een kamer lag met Niels, met de notie dat hij naar huis moest zodra een andere kraamvrouw bij mij op de kamer zou komen. De verdoving voordat ik gehecht werd deed nogal pijn en tijdens het hechten voelde ik nog steeds wat pijn. De score was 9 inwendige en 2 uitwendige hechtingen waarvan de laatste een twijfelgeval was "Ik denk dat ik hier ook nog maar een hechting zet op dit binnenstebuiten flubbertje", en een kleine aambei. Niels werd weer bij mij gelegd, hij rook vreemd vond ik, zurig, pasgeboren baby's hoorden toch zoet te ruiken? Later bleek hij naar het wasmiddel van het ziekenhuis te ruiken omdat hij een mutsje op en een doek om had van het ziekenhuis. De verpleegkundige hielp mij Niels aan te leggen, hij wilde wel happen maar snapte nog niet dat hij ook moest zuigen, maar na een tijdje had hij het door. Wat een zuigkracht! Hierna werd ik op bed gewassen door een nachtverpleegkundige en werden we verplaatst naar de ziekenhuiskamer, Niels werd in een bedje naast mij gelegd. Daar hebben we onze moeders gebeld. 's Morgens bleek helemaal niet aan de nachtdienst doorgegeven te zijn dat ik hechtingen had, ze dachten dat mijn pijn van de aambei kwam. Toen pas kreeg ik ijspacks: papieren zakjes met daarin een zakje met ijs voor bovenop het maandverband, heel prettig. Maar het allerergste was dat ze het gewicht van Niels ook verkeerd genoteerd hadden, 3960 gram in plaats van 3690 gram, hierdoor had de kraamhulp op zondag het idee dat Niels veel te veel afgevallen was en werd de VKpraktijk en het ziekenhuis gebeld. Op vrijdag kwam er opnieuw een kinderarts naar Niels kijken en die vond Niels nog zo prikkelbaar en zijn ademhaling zo snel dat hij nog een nachtje ter observatie moest blijven. Zaterdag werd Niels opnieuw onderzocht en werd geconcludeerd dat er niets mis leek te zijn maar dat zijn snelle ademhaling gewoon bij hem hoort en mochten naar huis. Daar werden we na een half uurtje opgevangen door de kraamhulp die mij resoluut naar bed stuurde want ik was veel te hyper. Zij was hartstikke lief en enthousiast en heeft ons tijdens de kraamtijd heel goed begeleid.

- Het viel mij erg tegen hoe bejaard ik me voelde na de bevalling, ik had zelfs moeite om rechtop te gaan zitten in bed, terwijl ik me tijdens de bevalling zo sterk voelde. Het was net of mijn spieren niet meer werkten.
- De pijn van de bevalling viel me heel erg mee, ik had het me veel erger voorgesteld, als ik menstrueer heb ik ook zulke heftige krampen maar dan niet zo vaak achter elkaar.
- Het bloedverlies viel heel erg mee, terwijl mijn baarmoeder niet eens zo snel slonk. Ik heb maar enkele stolsels verloren en echt niet ter grote van een vuist, het vloeien houdt wel lang aan maar dat kan ik me wel voorstellen met zo'n grote wond.
- Hechtingen zijn niet fijn en ik heb nu nog steeds een heel zwaar gevoel in mijn bekkenbodem bij lang lopen, staan en dragen van Niels.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 15-11-2009 20:18:08 ]
&lt;a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Niels&lt;/a&gt; en &lt;a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Sam&lt;/a&gt;
pi_74722900
Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!
pi_74724198
Twinkly wat een mooi verhaal! Zit hier met tranen in mijn ogen...
Haal die spoiler maar snel weg, je doet jezelf te kort hoor.

Veel geluk met Niels gewenst
Ben maar heel weinig op Fok, ik heb jouw bevalling gemist
#geen
pi_74724237
quote:
Op zondag 15 november 2009 19:21 schreef mijsje het volgende:
Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!
Mijsje, ik heb je een tijd terug een lange mail gestuurd (of was het via Hyves?), is die niet aangekomen?
#geen
pi_74724383
Twinkly wat een mooi verhaal
en herkenbaar ook, het is mij ook alles meegevallen maar wat je zegt over dat het je tegenviel over hoe bejaard je je voelde achteraf dat was hier idd ook. Dat vond ik zo'n domper!
Mooi!
Zomerkind &lt;3 & Winterkind &lt;3
Polkadotflying
Want zo is het ook!
初戀的香味就這樣被我們尋回
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')