Ook eindelijk mijn verhaal, hopelijk maakt het jullie die nog moeten bevallen wat minder bang voor de bevalling want het is mij erg meegevallen.
Ik heb het verhaal al ingekort maar het is nog steeds erg lang. Ik moest de spoiler weghalen van jullie, dus ok
Op woensdagmiddag merkte ik dat ik wel erg vaak harde buiken had waarvan sommige ook lichtjes pijnlijk waren. Ik dacht "eindelijk! nu gaan ze vast snel over in voorweeen". 's Avonds zijn ML en ik nog naar de borstvoedingscursus geweest en ook daar had ik af en toe een krampje. Na de cursus vroeg ik de VK die de cursus gegeven had of ze even wilde voelen hoe de baby lag omdat ik bovenin twee grote bobbels voelde, ook had ik de baby minder duidelijk gevoeld dan anders die dag. Ze luisterde naar het hartje en voelde dat hij goed ingedaald lag. Toen we naar de auto liepen had ik een paar keer een kramp waar ik even voor stil moest staan maar het kwam nog steeds niet in me op dat dat misschien wel een wee kon zijn.
Die nacht, van woensdag op donderdag, had ik kramp onder in mijn buik. Ik dacht dat het darmkrampen waren. Ik kon er niet van slapen en ben beneden gaan internetten. Uiteindelijk ben ik 's morgens wel weer eventjes in slaap gevallen.
's Morgens verloor heel veel roze slijm, de slijmprop. "Uhm, dus........" Ik vertelde het ML maar zei dat ik echt niet verwachtte dat het begonnen was want ik voelde alleen wat lichtje krampjes, minder erg dan heftige menstruatiekrampen, dus ML kon best wel naar zijn werk gaan.
Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in de krampjes kwam. Ik begon te timen en merkte dat de krampjes toch wel 45 seconden tot 2.30 minuten aanhielden en ze om de 1 tot 2 minuten kwamen. Waarbij de weeen van 2.30 minuten bestonden uit twee weeen die direct op elkaar volgden.
Om half 12 heb ik de VKnpraktijk gebeld, de VK zou met ongeveer een half uurtje langskomen. Ze zei dat ik het beste even kon gaan douchen. Hierna belde ik ML op zijn werk dat hij het beste naar huis kon komen. De VK arriveerde rond 12 uur, ze toucheerde me en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond was al bijna verstreken. We spraken af dat ze om 15 uur weer terug zou komen maar dat we moesten bellen als de vliezen zouden breken, als het bloedverlies heftig zou worden of wanneer er wat anders aan de hand zou zijn. Ook zei ze dat het nog af zou kunnen zwakken in dit stadium.
We gingen op bed zitten, ML hield de weeen bij op een Excel-sheet, ondertussen hadden we rustige Indie rock aanstaan. De weeen werden sterker en ik ving ze op met een warme kruik op mijn buik en door mijn hoofd in het dekbed te verbergen en me zo af te sluiten van de buitenwereld.
Om 16.00 uur was de VK er weer en had ik 4 cm uitsluiting, nu zou het echt doorzetten.Twee uur later zou ze weer terug komen.
De weeen begonnen echt heftig te worden en kwamen heel snel achter elkaar maar het opvangen ging erg goed. Ik kon niet meer op bed liggen tijdens het opvangen maar hing over de ladenkast, die had precies de goede hoogte om op te leunen. De tijd vloog om, al heel snel was het 18.00 uur. Ik moest nu echt puffen. De VK toucheerde me en ik had al 7-8 cm ontsluiting, nu zou ze niet meer weggaan. Dit had ze niet verwacht omdat ik erg rustig was, nog praatjes had en volgens haar de weeen opving alsof we nog in het beginstadium waren. De VK ging achter me op bed zitten en masseerde mijn rug, dat was erg fijn.
Na een tijdje vroeg de VK of ik al een drukgevoel had, ik dacht van niet. Ik moest plassen en vroeg aan de VK of ik wel naar de wc mocht, want misschien zou ze bang zijn dat ik zou gaan persen. Maar het mocht. Toen voelde ik wel wat druk maar niet heftig, niet zoals men omschrijft dat je persdrang absoluut niet kunt onderdrukken. Toen ik klaar was vertelde de VK dat ik op de baarkruk mocht en dat ze de vliezen zou breken, daar schrok ik heel erg van want ik had gehoord dat je daar een weeenstorm van kunt krijgen. Maar volgens haar was het nu al op zijn heftigst. Ik ging zitten en moest nog even een wee wegpuffen, als ik wilde mocht ik al zachtjes meedrukken, maar hoe moest dat, ik deed maar wat. De VK brak de vliezen en zei "alles gaat goed maar, het vruchtwater is wel bruin..., dat betekend dat we naar het ziekenhuis gaan". De VK reed voorop naar het ziekenhuis en ML en ik erachteraan. Ik vond het erg moeilijk de weeen weg te puffen in de auto omdat ik moest zitten en ik voelde ieder hobbeltje en bochtje. Ik hing aan de hoofdsteun van ML en pufte soms echt te snel, dan bracht ML me weer op het juiste ritme.
In de verloskamer aangekomen nam de VK van het ziekenhuis het over. In de kamer waren verder ook een verpleegkundige en een co-assistente met grote bange ogen. Toen ze even weg was vroeg ik waarom ze me steeds zo aankeek, maar blijkbaar was dit haar eerste bevalling. Ik moest eerst op bed liggen zodat een electrode op het hoofdje van de baby aangebracht kon worden om zijn hartslag te controleren, op mijn been kreeg ik een ontvanger geplakt. Daarna moest ik weer op de baarkruk, maar ik had zo'n honger, ik kreeg een bakje vla waar ik denk ik twee happen van gehad heb. Ik probeerde te persen maar ik had het idee dat ik maar wat deed, maar de VK zei dat ze het hoofdje al kon voelen net achter mijn schaamlippen. Op iedere perswee perste ik drie keer, de verpleegkundige maakte mijn gezicht tussendoor steeds vochtig met een washandje want ik had het zo heet. Na 3 kwartier persen moest ik op bed gaan liggen want anders zou ik veel te veel opzwellen van onderen. Volgens de VK en de VK van het ziekenhuis zou het opstaan en lopen ook zorgen dat het hoofdje nog dieper zou zakken. Ik voelde daar niets van, ik had verwacht wijdbeens te zullen moeten lopen. Toen ik op bed lag hield de VK een spiegel vast zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat vond ik heel fijn, nu wist ik precies waar ik naartoe moest persen. Ik perste zo hard als ik kon, drie of vier keer op een perswee, terwijl de VK's mij enthousiast aanmoedigde. Ondertussen hield ik me bezig met het bezorgde gezicht van de co-assistente, ik kon me helemaal indenken hoe zij zich zou voelen en lette ik erop dat ik mijn ogen openhield tijdens het persen. En toen stond het hoofdje, oh-wat-deed-dat-vreselijk-pijn. Tijdens het persen voelde ik het niet, maar tussen het persen door brandde het zo. Drie persweeen heeft het hoofdje gestaan, tijdens de laatste perswee hield ik het persen zelfs even tegen omdat de VK de spiegel vergat. En toen ineens lag er een glibberig kindje op mijn buik. Niels!! Geboren om 21.51 uur. Wat was hij groot en blauwig en er zat nog gelig huidsmeer op zijn benen. ML probeerde zijn emoties te bedwingen. Ik voelde me vooral erg verbaasd. Vijftien minuten heeft hij bij me gelegen en toen werd Niels meegenomen... "hij moet toch wat extra zuurstof" Al bij mijn bed werd een zuurstofmaskertje voor zijn gezicht gehouden. Niels kreunde, trok zijn ribbenkast erg in tijdens het ademen en werd niet mooi roze. Langzaam aan kleurde hij bij. Zijn Apgar score was 8/8/8, zijn gewicht 3690 en zijn lengte 51,5 cm, dat laatste was een grapje van de verpleegkundige omdat ze tegenwoordig de kinderen niet meer uitstrekken om te meten. De kinderarts werd erbij gehaald en er werd besloten dat het toch het verstandigste was hem een nachtje voor observatie te houden. Iedere 3 uur zouden ze zijn temperatuur en andere lichaamsfuncties controleren. Gelukkig mocht ML ook blijven slapen omdat ik in mijn eentje op een kamer lag met Niels, met de notie dat hij naar huis moest zodra een andere kraamvrouw bij mij op de kamer zou komen. De verdoving voordat ik gehecht werd deed nogal pijn en tijdens het hechten voelde ik nog steeds wat pijn. De score was 9 inwendige en 2 uitwendige hechtingen waarvan de laatste een twijfelgeval was "Ik denk dat ik hier ook nog maar een hechting zet op dit binnenstebuiten flubbertje", en een kleine aambei. Niels werd weer bij mij gelegd, hij rook vreemd vond ik, zurig, pasgeboren baby's hoorden toch zoet te ruiken? Later bleek hij naar het wasmiddel van het ziekenhuis te ruiken omdat hij een mutsje op en een doek om had van het ziekenhuis. De verpleegkundige hielp mij Niels aan te leggen, hij wilde wel happen maar snapte nog niet dat hij ook moest zuigen, maar na een tijdje had hij het door. Wat een zuigkracht! Hierna werd ik op bed gewassen door een nachtverpleegkundige en werden we verplaatst naar de ziekenhuiskamer, Niels werd in een bedje naast mij gelegd. Daar hebben we onze moeders gebeld. 's Morgens bleek helemaal niet aan de nachtdienst doorgegeven te zijn dat ik hechtingen had, ze dachten dat mijn pijn van de aambei kwam. Toen pas kreeg ik ijspacks: papieren zakjes met daarin een zakje met ijs voor bovenop het maandverband, heel prettig. Maar het allerergste was dat ze het gewicht van Niels ook verkeerd genoteerd hadden, 3960 gram in plaats van 3690 gram, hierdoor had de kraamhulp op zondag het idee dat Niels veel te veel afgevallen was en werd de VKpraktijk en het ziekenhuis gebeld. Op vrijdag kwam er opnieuw een kinderarts naar Niels kijken en die vond Niels nog zo prikkelbaar en zijn ademhaling zo snel dat hij nog een nachtje ter observatie moest blijven. Zaterdag werd Niels opnieuw onderzocht en werd geconcludeerd dat er niets mis leek te zijn maar dat zijn snelle ademhaling gewoon bij hem hoort en mochten naar huis. Daar werden we na een half uurtje opgevangen door de kraamhulp die mij resoluut naar bed stuurde want ik was veel te hyper. Zij was hartstikke lief en enthousiast en heeft ons tijdens de kraamtijd heel goed begeleid.
- Het viel mij erg tegen hoe bejaard ik me voelde na de bevalling, ik had zelfs moeite om rechtop te gaan zitten in bed, terwijl ik me tijdens de bevalling zo sterk voelde. Het was net of mijn spieren niet meer werkten.
- De pijn van de bevalling viel me heel erg mee, ik had het me veel erger voorgesteld, als ik menstrueer heb ik ook zulke heftige krampen maar dan niet zo vaak achter elkaar.
- Het bloedverlies viel heel erg mee, terwijl mijn baarmoeder niet eens zo snel slonk. Ik heb maar enkele stolsels verloren en echt niet ter grote van een vuist, het vloeien houdt wel lang aan maar dat kan ik me wel voorstellen met zo'n grote wond.
- Hechtingen zijn niet fijn en ik heb nu nog steeds een heel zwaar gevoel in mijn bekkenbodem bij lang lopen, staan en dragen van Niels.
[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 15-11-2009 20:18:08 ]
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>