Pink Floyd XIV

Ik beschouw Atom Heart Mother (het nummer) samen met The Embryo gewoon als voorloper van Echoes. Het slaat bovendien ook nog eens een brug naar de psychedelische nummers die ze daarvoor speelden (Careful With That Axe..., Set The Controls For the Heart of the Sun). Maar omdat die lange versies niet op de studioalbums staan (of sterk ingekort) komt dat niet helemaal over. Maar als je de dvd Live in Pompeii kijkt, zie je toch wel overeenkomsten. En het is gewoon een erg goed stuk, ook. David Gilmour heeft zich er inderdaad negatief over uitgelaten vroeger maar hij is nu van mening verandert. Hij heeft het vorig jaar nog live gespeeld.

quote:

Op donderdag 17 september 2009 22:07 schreef Gordijn het volgende:

[..]

Zo is het maar net.

Maar ik vind Animals een redelijk emotioneel album, allé, dat wekt het toch bij mij op. Heb ik veel minder met de latere albums.

Animals is ook mijn favoriete album maar niet echt omdat het zo emotioneel is. Ik zou eigenlijk zeggen dat een album als The Wall veel emotioneler is dan Animals (bv bij "don't leave me now"), om nog maar te zwijgen over The Final Cut.. In Animals hoor ik toch meer een afstandelijk punkgeluid.

Ik heb de docu" which one isPink?" op dvd. Wat die docu laat zien is dat de Floyd constant bezig is geweest met een experimentele zoektocht naar iets wat voor hen het toppunt van muziek was.. Maar op de vraag "Wie is Pink?' komt niet echt een antwoord naar voren.

Wat vinden jullie dan? Ik denk dat de leider "de Pink" van Pink Floyd de gene is die altijd trouw is gebleven aan de band en het bester voorhad met Pink Floyd. Dan is dat denk ik toch Rick Wright..

die was laatst nog op TV, was een goeie docu!

Is pink dan niet de experimentele zoektocht naar het toppunt van muziek? Want dan zou 'Pink' Echoes zijn.

quote:

Op maandag 28 september 2009 16:23 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik heb de docu" which one isPink?" op dvd. Wat die docu laat zien is dat de Floyd constant bezig is geweest met een experimentele zoektocht naar iets wat voor hen het toppunt van muziek was.. Maar op de vraag "Wie is Pink?' komt niet echt een antwoord naar voren.

Wat vinden jullie dan? Ik denk dat de leider "de Pink" van Pink Floyd de gene is die altijd trouw is gebleven aan de band en het bester voorhad met Pink Floyd. Dan is dat denk ik toch Rick Wright..

Voor zo ver ik weet was Wright in de jaren 80 behoorlijk "geen lid van de band". Verder denk ik dat Waters, Gilmour en Barrett en zelfs Mason veel meer creatieve inbreng hebben gehad. Wright was vooral belangrijk voor de dromerige sfeer van de muziek maar niet bepaald de leider van de band. Dacht ik dan...

De leider van de band is niet zozeer het lid dat de meeste inbreng heeft gehad, is mijn mening dan. Wright was één van de oprichters van de band, samen met Mason, Waters en Barrett. Barrett is de grootste oprichter door de naam van de band de indentiteit en de muzikale stroming te bepalen. In de eerste jaren was hij de leider van de band, maar zoals iedereen weet vertrok hij al snel vanwege zijn overmatig LSD gebruik. Blijkbaar was Barrett geestelijk niet sterk genoeg om het grote succes aan te kunnen,en om de band te redden waren de andere leden wel verplicht om hem te laten vervangen door David Gilmour. Daarna werd Roger Waters de leider. Hij heeft de meeste invloed gehad van alle leden en heeft Pink Floyd een vaste indentiteit gegeven en is ook het meest verantwoordelijk voor de songteksten op de albums Dark Side of the Moon, Wish You Were Here en The Wall. Maar tijdens The Wall vond Waters inmiddels dat hij "de band" was en gaf de andere leden simpelweg geen kans om hun muzikale inbreng te doen. Hj ontsloeg Wright en claimde na The Final Cut dat Pink Floyd niet meer bestond. Kortom: als het aan hem had gelegen had de band daarna niet meer voortbestaan. Daarom zou ik hem ook niet als de onbetwiste leider van de groep willen bestempelen. Hij dacht immers niet meer in het belang van de band.

Gimour nam het initiatief om samen met Wright en Mason Pink Floyd nieuw leven in te blazen. Waters was egoistisch en probeerde te voorkomen dat Pink Floyd verder zou bestaan zónder hem. Maar de laatste twee albums die onder leiding van Gilmour zijn uitgebracht zijn niet bepaald de grootste Floyd successen. Het initiatief was goed, maar Gilmour heeft een andere muzikale stijl dan Waters. Nu Waters niet meer de leider was, kon Gillmour zijn muzikale inbreng doen. Maar als de groep in de jaren 70 onder leiding van Waters geen grote naam had gemaakt, waren ze in de jaren 80 en 90 nooit zo'n groot succes gebleven. Bovendien werden de liveshows steeds meer een spectaculair rocktheater dat min of meer op de achtergrond werd begeleid door muziek. `Een spektakel zonder inhoud` wat Water juist verafschuwde in de periode dat hij de leiding had.

Daarbij komt dat Gilmour niet heeft bijgedragen aan het ontstaan van de groep. En onder zijn leiding, was Pink Floyd niet zo succesvol als daarvoor. En toen de groep in 2005 werd uitgenodigd om voor Live 8 te spelen, was het tGilmour die in eerste instantie weigerde omdat hij niet met Waters op één podium wilde spelen. Hij dacht hierbij dus ook niet aan het belang om Pink Floyd een waardige afsluiting te geven.

Dan blijven Mason en Wright over:P En dan zou ik Mason niet als "Pink" aanwijzen omdat zijn drumwerk gewoon niet zo getalenteerd is (ookal beweert hijzelf van wel) dat Wright verantwoordelijk is voor de dromerige sfeer is zeker een heel belangrijk aspect van Pink Floyd. Rick Wright heeft het meeste in het belang van de band gedacht en is zelfs trouw gebleven aan de band toen Waters hem ontsloeg, door nog wel de live optredens te willen doen.

Maar eigenlijk valt er geen echte `Pink` over de gehele Pink Floyd periode aan te wijzen. Misschien moet er meer gekeken worden naar de periode dat er geen sprake was van 1 leider, maar dat het echt muziek van het collectief was. Dat is dan idd `Echoes` en het gehele album `Dark Side of the Moon`. Door hun samenwerking was Pink Floyd gezamenlijk de leider van een muzikaal kunstwerk..wellicht is Dark Side of The Moon daarom hun meest succesvolle album.

dit vond ik nou is een leuk onderwerp om over te schrijven. Als wannabe journalist vind ik dat je best een stukje mag schrijven over je favoriete band. Het gaat tenslotte om de inhoud

[ Bericht 1% gewijzigd door Jordiaantje op 28-09-2009 21:17:25 ]

quote:

Op maandag 28 september 2009 16:23 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik heb de docu" which one isPink?" op dvd. Wat die docu laat zien is dat de Floyd constant bezig is geweest met een experimentele zoektocht naar iets wat voor hen het toppunt van muziek was.. Maar op de vraag "Wie is Pink?' komt niet echt een antwoord naar voren.

Wat vinden jullie dan? Ik denk dat de leider "de Pink" van Pink Floyd de gene is die altijd trouw is gebleven aan de band en het bester voorhad met Pink Floyd. Dan is dat denk ik toch Rick Wright..

Leider van de band is diegene die het stempel op de band drukt; niet alleen in creatieve zin, maar ook een voortrekkersrol heeft als het gaat om liveshows en de artistieke richting die de band opgaat.

Zo gezien zijn er dus drie "leiders" (vervelende term eigenlijk) geweest; Syd, Roger en daarna David.

quote:

Op maandag 28 september 2009 20:28 schreef Jordiaantje het volgende:
Maar eigenlijk valt er geen echte `Pink` over de gehele Pink Floyd periode aan te wijzen. Misschien moet er meer gekeken worden naar de periode dat er geen sprake was van 1 leider, maar dat het echt muziek van het collectief was. Dat is dan idd `Echoes` en het gehele album `Dark Side of the Moon`. Door hun samenwerking was Pink Floyd gezamenlijk de leider van een muzikaal kunstwerk..wellicht is Dark Side of The Moon daarom hun meest succesvolle album.

Precies, ze zijn juist op z'n best als er geen leider is - als alle leden een grote inbreng hebben.
Met Animals , The Wall en The Final Cut wordt de rol van Waters steeds groter, en de creatieve inbreng van de rest dus veel keiner. Nog steeds goede muziek, maar begin jaren 80 zeker niet meer zo speciaal als 10 jaar eerder.

Alleen comfortably numb komt een beetje in de buurt van het succes van de jaren 70

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:05 schreef psv2105 het volgende:
Alleen comfortably numb komt een beetje in de buurt van het succes van de jaren 70

Wat bedoel je, komt in de buurt? Comforably Numb maakt gewoon deel uit van hun succesnummers uit de jaren '70

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:13 schreef Ereinion het volgende:

[..]

Wat bedoel je, komt in de buurt? Comforably Numb maakt gewoon deel uit van hun succesnummers uit de jaren '70

ja das waar comfortably numb is wel een van de beste nummers van pnik floyd

quote:

Op woensdag 30 september 2009 21:13 schreef psv2105 het volgende:

[..]

ja das waar comfortably numb is wel een van de beste nummers van pnik floyd

Het is een goed nummer, maar een van de beste, daar ben ik het absoluut niet mee eens.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 21:15 schreef Arn0 het volgende:

[..]

Het is een goed nummer, maar een van de beste, daar ben ik het absoluut niet mee eens.

Geef mij Echoes maar.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 08:48 schreef Hankster het volgende:

[..]

Leider van de band is diegene die het stempel op de band drukt; niet alleen in creatieve zin, maar ook een voortrekkersrol heeft als het gaat om liveshows en de artistieke richting die de band opgaat.

Zo gezien zijn er dus drie "leiders" (vervelende term eigenlijk) geweest; Syd, Roger en daarna David.

Ja. Met misschien de nuancering dat tussen de nadagen van Barrett en de steeds overheersender rol van Waters, er een periode zat waarin de groep geen echte leider kende en als geheel tot enorme hoogte steeg.

Animals is m.i. de overgangsplaat. Hier is Waters al heel dominant, maar hebben Gilmour en Wright nog een zeer grote inbreng. De mooiste momenten van Animals komen zelfs van Gilmour, maar ze hadden niet bestaan zonder de donkere toonzetting die Waters creëert. Er is nog echt sprake van synergie.

Bij The Wall is het Waters al die vrijwel allesbepalend is, en The Final Cut is een pseudo-soloplaat. Al vind ik de nummers waarbij Gilmour nog wél een serieuze inbreng heeft er bovenuit stijgen. Die prachtige sinistere gitaarlagen in de eerste minuut van The Hero's Return, en die stem van Water die binnenvalt:: "Jesus Jesus what's it all about?" En die paar seconden gitaar na "about". Schitterend!

quote:

Op maandag 28 september 2009 16:23 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik heb de docu" which one isPink?" op dvd. Wat die docu laat zien is dat de Floyd constant bezig is geweest met een experimentele zoektocht naar iets wat voor hen het toppunt van muziek was.. Maar op de vraag "Wie is Pink?' komt niet echt een antwoord naar voren.

Wat vinden jullie dan? Ik denk dat de leider "de Pink" van Pink Floyd de gene is die altijd trouw is gebleven aan de band en het bester voorhad met Pink Floyd. Dan is dat denk ik toch Rick Wright..

Het enige bandlid dat van begin tot eind in de band heeft gezeten is Nick Mason.
Voor de rest is iedereen er tussentijds uitgeschopt (Barrett, Wright, Waters), of later bijgekomen (Gilmour).

Maakt dat Mason 'de leider'? I don't think so.
Je hoort duidelijk aan de platen wie de leider is. Barrett was het, toen Roger, en toen David.
Al is David een stuk coöperatiever dan Waters, die, vooral ten tijde van The Wall en Final Cut, het liefst alles zelf deed.

The Final Cut is imho wel een goed album, maar kan qua muziek lang niet in de buurt komen bij Dark Side of the Moon. Dat vind ik nog steeds het beste album van Pink Floyd. Ge-wel-dig!

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 18:56 schreef Pinkerton het volgende:
The Final Cut is imho wel een goed album, maar kan qua muziek lang niet in de buurt komen bij Dark Side of the Moon. Dat vind ik nog steeds het beste album van Pink Floyd. Ge-wel-dig!

The Dark Side of the Moon is overduidelijk een culminatie van alle goede elementen binnen de toenmalige prog-en psychedelische rock. The Final Cut is dat overduidelijk niet, maar inderdaad vooralsnog een goed album.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 00:00 schreef webfreak het volgende:

[..]

Al is David een stuk coöperatiever dan Waters, die, vooral ten tijde van The Wall en Final Cut, het liefst alles zelf deed.

Dat Gilmour een stuk coöperatiever was vind ik eigenlijk twijfelachtig. Ook hij liet weinig ruimte over voor Wright(eerst weer inhuren voordat Wright weer als officieel lid werd opgenomen). Daarentegen werd Wright eigenlijk voor hem wat Gilmour voor Waters was, de kleinere schrijfpartner.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 19:50 schreef Gatenkaas het volgende:

[..]

The Dark Side of the Moon is overduidelijk een culminatie van alle goede elementen binnen de toenmalige prog-en psychedelische rock. The Final Cut is dat overduidelijk niet, maar inderdaad vooralsnog een goed album.
[..]

Dat Gilmour een stuk coöperatiever was vind ik eigenlijk twijfelachtig. Ook hij liet weinig ruimte over voor Wright(eerst weer inhuren voordat Wright weer als officieel lid werd opgenomen). Daarentegen werd Wright eigenlijk voor hem wat Gilmour voor Waters was, de kleinere schrijfpartner.

Bovendien is Gilmour degene die niet een reünie wil na Live Aid. Als het aan Waters ligt zou dat zo gebeuren.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 20:54 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Volgens mij is Gilmour iemand die redelijk wat kan hebben maar dingen niet snel vergeet.

Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik snap 'em.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 19:50 schreef Gatenkaas het volgende:

Dat Gilmour een stuk coöperatiever was vind ik eigenlijk twijfelachtig. Ook hij liet weinig ruimte over voor Wright(eerst weer inhuren voordat Wright weer als officieel lid werd opgenomen). Daarentegen werd Wright eigenlijk voor hem wat Gilmour voor Waters was, de kleinere schrijfpartner.

Gilmour en Mason hadden hun eigen geld in het maken van Momentary Lapse of Reason gestoken. Wright zou dan als officieel lid wel geld krijgen als het album wat opleverde terwijl hij er geen geld ingestoken had. Zoiets zou mij ook niet eerlijk lijken.
Maar goed, als je dan toch een leider zou moeten aanwijzen, zou dat wat mij betreft Roger worden. In die periode werd toch (voor mij althans) de beste muziek gemaakt. En daar reken ik Dark Side of the Moon ook onder.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 21:27 schreef DrDurden het volgende:

[..]

Gilmour en Mason hadden hun eigen geld in het maken van Momentary Lapse of Reason gestoken. Wright zou dan als officieel lid wel geld krijgen als het album wat opleverde terwijl hij er geen geld ingestoken had. Zoiets zou mij ook niet eerlijk lijken.

Van wat ik begrepen heb was AMLOR oorspronkelijk een solo-album van Gilmour.

quote:

Maar goed, als je dan toch een leider zou moeten aanwijzen, zou dat wat mij betreft Roger worden. In die periode werd toch (voor mij althans) de beste muziek gemaakt. En daar reken ik Dark Side of the Moon ook onder.

Ook bij The Dark Side of the Moon nam Waters het leeuwendeel van de nummers voor zijn rekening, dus dat klopt inderdaad.

Wat vinden jullie van de film van The Wall, dat is bij ons hier in het studentenhuis de absolute spacefilm numero uno.

Een fantastische beeldenstroom bij een fantastisch album.