Recreatief Wielrennen #26 met zomerse Ritten

LEL 2009, een achterhoedegevecht.

Voor de vierde keer reisde ik in juli af naar London om deel te nemen
aan LEL. De afgelopen drie keer had ik in herinnering als relatief
makkelijke ritten waar ik nooit in serieuze moeilijkheden raakte. Het
regende en waaide wel eens wat maar nooit vergelijkbaar met wat we twee
jaar geleden tijdens PBP voor de kiezen kregen. Maar dit keer zou anders
zijn.

In tegenstelling tot de grote meerderheid van de Nederalndse
afvaardiging koos ik voor een aanreis per trein. Tegenwoordig mag je in
de Eurostar je fiets gewoon meenemen. En met een rechtstreekse
treinverbinding naar Brussel die vrijwel voor de deur stopt was de keuze
snel gemaakt. Tot Brussel ging de reis snel en zonder problemen. In
Brussel mijn fiets afgegeven voor verzending met dezelfde trein en de
rest van mijn bagage naar de trein gesleept. Fietstassen zijn behoorlijk
onhandig als ze niet aan een fiets hangen. In London alle bagage naar de
het bagageafhaalpunt gebracht waar men me verbaasd aankeek. 'Nee er is
geen fiets meegekomen met deze trein.'. Brussel wordt opgebeld en daar
bleek mijn fiets nog voor verzending klaar te staan.

De wachttijd benutte ik voor een wandeling door London. Maar eerst werd
ik in het station van London St. Pancras aangesproken door een mobiele
telefoon verkoper. Die had een mooi aanbod voor LEL, 2 SIM-kaarten voor
10 Pond, inclusief 2x5 Pond belkrediet. Dat is erg mooi. Lokaal bellen
voor lokaal tarief en wat nog belangrijker is, een ander telefoonnummer
onderweg zodat alleen diegenen aan wie ik het telefoonnummer had gegeven
me konden storen. Van de vorige keer herinnerde ik me nog diverse
telefoontjes van buitenlandse deelnemers die dachten dat ik met
telepatische gaven kon zien waar ze verkeerd waren gereden en hoe ze nu
verder moesten.

Na 3 uur wachten was mijn fiets goed aangekomen en kon ik me in het
Londonse verkeer storten op weg naar London Liverpool Street station.
Zoals gewoonlijk ging dat goed, gewoon meerijden met de stroom en
duidelijk je plek innemen op de weg. Niet weg laten drukken naar de kant
dus. En vooral fietspaden negeren. Vanaf Liverpool Street is het maar
een klein stukje naar de jeugdherberg van Cheshunt.

Direkt bij het station kom ik John Spooner tegen. De enige die alle 5
LEL's tot dan toe heeft uitgereden. Samen met hem loop ik naar de
jeugdherberg. Een plek is daar al voor mij gereserveerd. Vrijwilliger
zijn bij zo'n evenement heeft zo z'n voordelen. Als ik op de kamer
aankom is Tijmen al in diepe rust. Ik probeer hem niet te storen en ga
terug Cheshunt in om te eten en daarna wat te ontspannen.

De volgende ochtend is Tijmen nog in diepe rust als ik ga ontbijten.
Melita is inmiddels ook aangekomen en na het ontbijt kunnen we als
vrijwilligers aan de slag. Alle spullen voor de rijders zijn in Cheshunt
afgeleverd. Dat scheelt de huur van een kleine vrachtwagen, zoveel is er
opgeslagen. De hele ochtend zijn we bezig met het maken van de
inventaris en het controleren van de spullen. Diverse mensen die in de
loop van de ochtend binnenkomen worden direct als vrijwilliger
gerecruteerd. Zo staat Ilse bijna direct aan na aankomst aan de ingang
om samen met Helen parkeerwacht te zijn. Rond het middaguur zijn we
klaar. Eten en dan de registratietafels klaar maken. Op het moment dat
de eerste doos met shirts naar buiten gedragen wordt gaan dik honderd
rijders al in een lange rij staan. Dat terwijl we alles nog in aan het
richten zijn. Op het moment dat we klaar zijn om de registratie te
beginnen staat er een lange rij door de hele binnentuin van de
jeugdherberg. Die is onmogelijk snel weg te werken. Zeker omdat de
printer van Melita kort voor LEL kapot ging en er geen stickers voor de
brevetkaarten meer afgedraaid konden worden. Een bestuurslid van AUK zit
aan de 2e tafel en is veel te precies met het opschrijven van de
gegevens van de rijders. Hier ontstaat een enorme opstopping. Verderop
krijg ik steeds meer de rol van probleem oplosser. Sommige problemen
zijn reëel, sommige hebben alleen een rustig moment nodig om alles na te
kijken, maar veel problemen zijn eerder zelf op te lossen. Gelukkig
steken de Italiaanse en Nederlandse coordinatoren een hand toe en
verlossen ons van behoorlijk wat druk. Een paar keer sluit ik kort met
Melita om te beslissen hoe we bepaalde problemen oplossen. Het
makkelijkst zijn daarbij Italië en Nederland. Alle gegevens afzonderlijk
goed uitgedraaid. We kunnen vanaf landelijke lijsten werken bij die twee
landen. Ik maak al mijn eerste gedachtenpunt voor de tips voor over 4
jaar. Alle landen moeten zo gaan werken.

Een groot probleem lost zich heel snel op. Harry Tuinhof meldt zich sip
bij mij dat zijn fiets gestolen is op de camping. Ik kijk naar rechts
waar twee leden van de Londonse wielerclub Willesden CC bezig zijn met
het aannemen van de tassen. Samen met Harry ga ik direct naar hun toe.
Ik ben nog amper uitverteld als Mark Brooking naast Harry gaat staan om
te kijken of hun postuur overeenkomt. Daar moet Harry wel nog even iets
voor bijeten. Maar de lengte klopt en Mark biedt hem direct aan om op
een van zijn fietsen LEL te fietsen. Mark woont om de hoek en is snel
terug met een groene Condor voorzien van alle toeters en bellen voor een
Britse zomer. Even sleutelen en Harry kan een proefrondje maken. Gingen
alle problemen maar zo snel.

Tegen een uur of 5 bonkt mijn hoofd. Inmiddels is de ergste drukte
voorbij. Een paar verse vrijwilligers zijn aangekomen. We werken hen in
en ik ga samen met Gaby, de Duise LEL contactpersoon even pauzeren. Het
is hard nodig. Als we terugkomen hebben we nog een uurtje werk voordat
iedereen ingeschreven is.

Gelukkig hoef ik me niet te bekommeren om allerhande praktische zaken.
Eten en onderdak is voor me geregeld. Na het eten heb ik eindelijk de
tijd om de zakjes sportdrank voor te bereiden. Tijmen slaapt alweer, ik
doe dat dus maar buiten. Daarna even ontspannen en tegen middernacht lig
ik na een lange dag eindelijk in bed. Om 6 uur sta ik er weer naast. Om
7 uur is de registratie voor de vroege starters die in de buurt wonen.
Ontbijten en stipt 7 uur ga ik boven in de jeugdherberg naast Melita
zitten om deze mensen in te schrijven. De andere vrijwilligers zijn
ofwel hun start om 8 uur aan het voorbereiden of nog niet aanwezig.
Tegen 9 uur is iedereen weer op post en kan ik snel m'n bagagetassen in
orde maken. Helaas moeten de kamers van de jeugdherberg om 10 uur leeg
zijn. Daardoor kan ik niet met een uitgebreide siesta wat slaap inhalen.

Rond de middag ga ik even Cheshunt in om even uit de chaos te zijn en
wat te gaan eten. Ik ben op tijd terug voor een kleine ceremonie. Melita
krijgt van Jean-Gualbert Faburel, bestuurslid van de ACP een groot
aandenken uitgereikt als dank en waardering voor haar organiseren van
LEL. Zij is verbaasd en enorm trots. Zoiets had zij niet verwacht.
Faburel had me getipt, dus ik stond met de camera in de aanslag.





Niet veel later duikt een Italiaan op. Ook zijn fiets is gestolen. Maar hij
heeft snel een goedkope fiets op de kop getikt. Melita probeert nog te
regelen dat op een van de controleposten een fiets voor de Italiaan
klaar zal staan. Maar die is zo tevreden over zijn goedkope barrel dat
hij hierop LEL helemaal uitrijdt. Tussen de bedrijven door haal ik mijn
fiets naar voren. Ik kan nog net de start van 14 uur fotograferen en om
14u15 sta ik klaar om te starten.



Net op dat moment komt een groep Catalanen aan. Een van hen ontbreekt. Hij komt te voet, ook zijn fiets
is uit zijn hotel gestolen. Rocco die de start verzorgt verandert direct
hun starttijd in de laatste starttijd zodat ze maximale tijd hebben om
dit probleem op te lossen. Ik verlaat om 14u15 Cheshunt met
slaapachterstand en veel teveel dingen in m'n hoofd.

Dat is een kettingslijtagemeter. Als de twee palletjes precies in de ketting vallen dan heeft de ketting een bepaalde lengte. 0.75 zal dan goed zijn, 1,0 versleten.

deel 2 van het verslag van LEL

Mijn startgroep telt veel minder dan de officiële 50 rijders per startgroep. Veel rijders die om 14u15 hadden moeten starten blijken al eerder gestart te zijn. Na mij gaat nog maar een handvol rijders van start. In Cheshunt kan ik nog goed bij de groep blijven. De GPS is dan van groot voordeel. Maar op de 1e helling wordt ik al gelost. Ik rij beroerd, heb geen benen en ben totaal niet gefocust op de rit. Het inschrijven van 600 deelnemers is toch veel belastender dan de 150 die vorige keer in London gestart zijn. Ik probeer er maar het beste van te maken. Een enkele keer zie ik nog een groepje voorbij komen als ik even een sanitaire stop maak. En een enkele keer haal ik iemand met een lekke band in. Voor de rest heb ik helemaal geen gevoel dat ik in een rit rij met honderden deelnemers, eerder alsof ik een heel klein brevet rij.





Tot Gamlinggay sukkel ik voort. Hier hoef ik eigenlijk niet naar binnen maar zoals ik rij komt deze verversingspost als geroepen. Eindelijk zie ik eens mensen. Direct na de post zie ik een supermarkt. Ik stop en koop wat chocola en vooral een grote fles cola. Dat moet mij er maar doorheen helpen. En inderdaad, na een tijdje begin ik wat minder beroerd te draaien. Het loopt inmiddels tegen de avond. Traditioneel rij ik dan ook beter. Ik begin langzaam ook weer wat van m'n omgeving waar te nemen. Een klein uurtje voor de controle in Thurlby stop ik om m'n reflectievest aan te trekken. Net op dat moment komt er een rijder op een hybride voorbij. Hij vraagt me of er een probleem is. Ik stap weer op en rij samen met hem verder.
Het blijkt de eerste grote rit van Russell te zijn. En dat valt te merken ook. Hij rijdt wel redelijk door zolang het licht is. Maar met zijn verlichting kan hij alleen amper vooruit komen. Prima geschikt voor de stad maar niet voor een rit als LEL. Op een van de lichte afdalingen moet hij dan ook lossen zonder dat ik het merk. Zelfs een gesloten spoorwegovergang is niet genoeg oponthoud om hem weer bij te laten komen. Als ik in Thurlby aankom meldt ik dat dan ook bij de technische man. Die belooft iemand terug te sturen om te zorgen dat Russell niet in de problemen raakt. Voordat iemand gevonden is meldt Russell zich al bij de controle. Gelijk begint de technische man hem te helpen aan wat betere verlichting.





Gelukkig blijf ik goed rijden na Thurlby. Een tijd rij ik met Russell op. Ik geef hem een spoedcursus randonneur rijden. Eigenlijk veel te laat, dat had lang voor de start moeten gebeuren. Niet veel later wordt ik ingehaald door de groep Catalanen. Die rijden stug door. Het blijkt dat ze pas om 17 uur vertrokken zijn in Cheshunt en enorm hard doorgereden hebben om de tijd in te halen. Helaas is daarbij een van hun rijders overboord gegaan. De gestolen fiets hebben ze in Cheshunt nog kunnen vervangen door een inderhaast opgebouwd exemplaar uit reserveonderdelen. Ze zijn voorzien van eigen volgwagen met eigen mecanicien. Dat helpt enorm in zo'n situatie. In hun groepje hang ik direct aan het elastiek. Bergaf kan ik goed bijkomen, maar bergop moet ik steeds een beetje laten. Als ik weer even op achterstand ben zie ik dat ze een afslag missen. Ik stop en roep maar ze horen het niet meer. Het daaropvolgende uur fiets ik alleen. Een enkele keer komt er een snelle rijder die wat problemen gehad heeft voorbijstuiven. Die zie ik meestal al lang van te voren aankomen. Het landschap is langzaam behoorlijk kaal en al veel vlakker geworden. Achterop komende rijders zie je van ver komen.
Langzaam begint de slaap toe te slaan. Het is al ver na middernacht als ik in Washingborough aankom. De korte nachten vooraf en de onmogelijkheid om een siesta te houden voor de start worden mij fataal. Ik besluit in Washingborough te slapen tot de ochtend. Nu nog 100km doorrijden tot Thorne is te link. Zeker omdat het begonnen is te regenen. Dan ga je toch wat minder snel in een greppel liggen. Als ik in Washingborough aankom staat de mecanicien van de Catalanen te wachten. In gebarentaal leg ik hem uit dat zijn groep zich verreden heeft. Hij heft zijn handen ten hemel.
Voordat ik ga slapen analyseer ik LEL nog met Keith, de AUK voorzitter. In de vroege ochtend sta ik weer op. Ik voel me al een stuk beter. Helaas is er bijna niemand meer op de controle, ook de Catalanen niet meer.



Kort na Washingborough is er een geheime controle. De winkel ertegenover is open zodat ik nieuwe cola kan kopen. Na Washingborough is het helemaal vlak. Maar helaas ook een fors stuk met tegenwind. De wind is inmiddels van zuid naar zuidwest gedraaid, het hele stuk dat naar het westen voert heb ik er flink last van. Na een tijdje komt een Italiaan me achterop. Hij rijdt een onitaliaanse fiets, een lichtblauwe stalen fiets met spatborden. Hij lijkt wel een Brit. Samen fietsen we verder. Vlak voor Thorne komen we weer uit op bekend terrein, de oude route tot aan de Rugby Club.
In de Rugby Club is het rustig. Ik rij dan ook als een van de laatst rijders rond. Een situatie die niet snel zal veranderen. De route na Thorn is een stuk makkelijker geworden. Na wat draai en keerwerk om wat rivieren over te steken rijden we nu meer naar het westen in plaats van naar Castle Howard te gaan, dwars door het zwaarste deel van de Howardian Hills. Halverwege Thorn en Coxwold pauzeer ik in een dorpje voor een ijsje. Het is nog behoorlijk warm en droog. Maar vooral waait het. In de namiddag slaat de slaap weer toe. Ik moet zelfs een tijdje op een beschutte plek gaan zitten om wat te dutten. Als ik wakker wordt zie ik net Jan uit Oostende voorbijrijden met z'n maat. Ik verbaas me, die moeten toch al lang in de Pennines zitten. Zij houden in terwijl ik snel opstap. Ik hoor dat ze vlak na Thorn een ongeluk gehad hebben en 6 uur verloren met de reparatie. Nu proberen ze de achterstand in te halen. Al snel laat ik me terugzakken. Zij rijden veel te hard voor me. Kort voor Coxwold gaat het nog even fors omhoog. De route gaat hier door de uitlopers van de Howardian Hills. Voor de zoveelste keer kom ik op een controle Mel tegen. Zij rijdt langzaam naar het noorden met de auto om te kijken of alles goed gaat. Ik besluit nu al te slapen. Het stuk na Coxwold gaat fors naar het westen en er staat nog altijd een harde wind. Uit ervaring weet ik dat het 's avonds en 's nachts minder hard waait. Ik kan dus beter in de late namiddag slapen en de hele nacht doorrijden.

quote:

Op vrijdag 14 augustus 2009 17:26 schreef SeLang het volgende:
Zeg Ivo, Wat vind jij nou van het fietsen in Engeland?

Zelf vind ik de echt kleine wegen (door het platteland) prachtig, maar het schiet natuurlijk niet op als je van A naar B wilt. De grotere wegen zijn vaak erg smal, bochtig en druk. Dus als er een auto achter je zit kunnen ze je soms nieteens voorbij. Omdat ik hier natuurlijk zelf ook auto rij realiseer ik me hoe gevaarlijk sommige wegen zijn. Op drukke bochtige wegen heb je helemaal geen overzicht als er een fietser achter een bocht zit en er wordt vaak veel te hard gereden om op tijd te kunnen stoppen (en een uitwijkmogelijkheid heb je niet vanwege tegenliggers). Ikzelf rij op dat soort wegen daarom altijd erg langzaam en krijg dan zo'n hele file van autos achter me die de risicos kennelijk anders inschatten...

Ik rij assertief maar met veel communiceren. Neem dus een duidelijk zichtbare positie in op de weg en geef veel signalen naar automobilisten. Bijvoorbeeld of de weg verderop vrij is om in te halen of juist niet. Dat werkte vrij goed. Behalven op een aantal stukjes drukkere A weg meer richting London. Verder naar het noorden was er helemaal geen probleem. In het zuiden zijn er inderdaad veel automobilisten die veel te veel risico nemen. Soms lijken Britse automobilisten op Kroaten.

Ik voel me een stuk frisser nadat ik wakker ben geworden. Ik heb zelfs geen wekker nodig gehad. Dat geeft goede moed. Beneden eet ik uitgebreid, ik ga een lange nacht tegemoet. Op de controle is het nu rustig geworden. Lynn, de chef de controle, is door haar dochter naar bed gestuurd. Zij was oververmoeid. Ik zal nu absoluut de laatste rijder zijn. Voor de controleurs maakt dit niks uit. M'n tassen vul ik aan met een aantal voorraaden uit mijn dropbag. Ik verwacht geen open winkels te vinden tot minstens Alston. Het eerste kapotte onderdeel verdwijnt ook in de dropbag, mijn helmlamp heeft het begeven. Zolang de GPS het doet is dit geen probleem. En als de GPS het begeeft heb ik nog 2 batterijlampen die ik als reserve verlichtingssysteem gebruik.
In het donker rij ik Coxwold uit. Ik heb goed gegokt, de wind is aanmerkelijk minder. Daarnaast ben ik nu fris en kom ik goed vooruit. Een van de eerste keren tijdens deze LEL. In Thirsk zie ik tot mijn verbazing dat de lokale TESCO open is. Ik stop en haal genoeg eten om tot voorbij Alston te komen. De bewaker van dit TESCO filiaal houdt mijn fiets in de gaten terwijl ik boodschappen doe. Dit keer heb ik een grotere tas genomen die nooit helemaal vol zit. Zo kan ik genoeg flessen cola, imitatie Red Bull en gewoon eten meenemen. Tegen de tijd dat ik Yad Moss omhoog moet zal dit toch wel weer op zijn. Zonder problemen kom ik aan in Middleton Tyas. Ook hier wordt ik weer hartelijk begroet door de controleurs. Er staan diverse fietsen buiten, voor de eerste keer niet alleen van rijders die nog naar het noorden moeten. Ook de snelste man is binnen en ligt te slapen. Hij is dan wel 6 uur voor mij gestart maar een voorsprong van zo'n 500km is toch wel erg fors.
Net als ik weg rij uit Middleton Tyas komt een groepje snelle Italianen aan. Ik vraag mij af of zij gaan slapen of niet. Dit zou voor hun een uitgekiende mogelijkheid zijn om de Duitser voorbij te steken. Direct na Middleton Tyas herken ik het terrein weer. Ik kom voorbij Barton Truck stop, een controle tijdens mijn eerste LEL. Toch slaag ik voor de 1e keer erin om verkeerd te rijden. Ik let even niet op en ga een afslag voorbij, een heuvel omhoog. Ik kies ervoor om verder door te rijden en dan pas links af te slaan, zo hoef ik niet een keer voor niks te klimmen. De regels van AUK zijn iets soepeler op dit gebied. In de verte zie ik de hemel alweer licht worden. De 1e keer een nacht doorrijden tijdens deze LEL is eindelijk een success. Net nadat ik weer terug op het parcours ben zie ik wat andere rijders achterop komen. Zij hebben in Middleton Tyas geslapen. Ik ben dus eindelijk wat ingelopen, een teken dat ik nu weer normaal rij. Een uurtje na zonsopkomst heb ik even een forse slaapaanval. Ik slaap zelfs in tijdens een korte afdaling en kom even in de berm terecht. Een duidelijk teken. Ik rol mijn slaapzak uit in de berm en zet mijn fiets tegen een muurtje. Een kwartier later wordt ik weer wakker. Een slaapzak is toch beduidend comfortabeler dan een reddingsdeken. Verder rij ik weer over de traditionele houten brug en door naar Barnard Castle. Langzaam begint de weg te klimmen, ik ben eindelijk onderweg naar Yad Moss. De 1e Brit zie ik inmiddels ook tegemoet komen. Vooraan is het veld enorm uit elkaar geslagen. Helaas is in Middleton in Teesdale geen café open voor een ontbijt. Ik ga dus maar even langs de weg zitten om wat van mijn voorraden op te eten. Weer komt er een rijder langs die nog naar het noorden moet. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik weer deel ben van LEL. De klim naar Yad Moss gaat traditioneel goed. Een enkele rijder zie ik tegemoet komen. Ook Roly, een in Heerlen wonende Brit die vaker brevetten bij mij rijdt. Vlak voor de top komen mij dan twee Quests tegen. Die zien er in dit landschap echt buitenaards uit. Een van de twee zit helemaal weggedoken onder z'n spatscherm. Bovenop Yad Moss komt de regen me horizontaal tegeomoet. Het is er wat frisjes maar niet nog warm genoeg om alleen met kniestukken te rijden. Het goretex jasje dat tot nu toe vaak net iets te warm was is nu perfekt.





Het vinden van de controle voor Alston is met de GPS beduidend makkelijker. Ik heb nu de exacte aangave van de afstand tot Alston voor m'n neus, weet dus wanneer ik moet uitkijken voor een zijweggetje. Hier wil je niet voorbijstuiven. In Alston is Heather weer chef de controle. En zij heeft de zaken goed voor elkaar. Ik kan direct aanschuiven aan een tafel. Het is bijna precies dezelfde samenstelling aan de tafel als in Fougères op de weg terug. Matt merkt dit direct op, 'het achterveld van PBP 2007' is zijn commentaar. Alleen heeft hij een volledige nacht in een B&B achter de rug. Henry Rijkenberg wil net wegrijden op weg naar London. Na Alston kom ik terecht in zwaar weer. Ik zie rijders met moeite de kasseien van Alston omhoog lopen. Hun wielerschoentjes hebben amper grip, hun banden evenmin. Het eerste stuk is redelijk omlaag over een grote weg. De regen nodigt niet uit tot pauzes. Ik vorder redelijk vlot, regen deert me altijd minder dan hitte.





Pas in Brampton is mijn colavoorraad op. Ik stop bij een winkel waar ook een Amerikaanse en een Noorse deelnemer net cola hebben gehaald. Kort voor Brampton kwamen de Faburels me tegen. Zij is daarmee de 1e vrouw die ik terug heb zien komen, zij zijn ook een van de eerste starters van de middaggroep die ik op de terugweg heb gezien. Ik zie in ieder geval veel minder rijders tegemoet komen dan de voorgaande keren. Ik verwacht dan ook forse drukte in Eskdalemuir. Deze etappe in 2 stukken breken lijkt me dan ook een goed idee. In Longtwon zoek ik naar een klein restaurantje. Ik zie een paar fietsen voor een café-restaurant staan en ga naar binnen. Ik neem gelijk mijn Reskin mee naar binnen, ik voel dat de natte zeem wat irritatie bezorgt en wil die plek even controleren. Binnen kijk ik op de menukaart en bestel gelijk warm eten. Dat kan ik wel hebben bij deze temperatuur. Gelukkig blijkt op de WC dat ik geen schade aan het zitvlak heb, de Reskin kan terug de tas in. Het eten laat niet lang op zich wachten en vrij snel kan ik door, weer goed warm en goed doorvoed. In de tussentijd heb ik Tijmen voorbij zien komen. Met de hoeveelheid slaap die hij de nachten voor LEL heeft gehad moet hij zowat zonder slapen hebben kunnen rijden.



In de namiddag is de A7 onprettig druk. Gelukkig duurt dit niet al te lang, na Langholm voert het parcours eindelijk weer over kleine weggetjes. In Langholm moet ik even een electronicazaak in. De oortjes van m'n MP3 speler zijn kapot. Aangezien ik verwacht alles nog alleen te moeten rijden is het toch belangrijk om wat afleiding te hebben. De eigenaar van de electronicazaak is het al opgevallen dat er veel fietsers onderweg zijn. Hij vraagt dan ook wel evenement het is. Tenminste dat denk ik te verstaan, hij spreekt met een zwaar Schots accent. Bij het wegrijden zie ik een andere bezienswaardigheid. Een aantal oude motoren, daaronder heel mooie Indians willen net wegrijden.









Na Langholm komt de een na de andere rijder me tegemoet. Daaronder veel bekenden. Het geeft me veel energie en leidt goed af. Vlak voor Eskdalemuir zie ik Gaby en Corinna voorbijkomen. In haar Corinna heeft een startplek gekregen omdat een andere Duitser z'n arm gebroken heeft in de voorbereiding. In haar 1e seizoen als randonneuse komt ze zomaar als 2e vrouw door. Klasse. Verder veel rijders die ik ook op mijn 300 en 600 heb kunnen begroeten. Die gaat over deels hetzelfde terrein, uitgestrekte bossen op 500-600m hoogte.





In Eskdalemuir is het mudjevol. Alle stoelen zijn bezet. Hier moet het de afgelopen nacht een hel zijn geweest en de komende nacht ook. Ik zie veel bekenden. John Spooner is er ook. Hij heeft een hele groep rijders om zich heen die zich op hem verlaten. Daaronder een tweetal Italiaanse dames met erg licht gewicht. Zij hebben de grootste problemen met de tegenwind. Eigenlijk is het veel te gezellig om vanuit hier weer de regen in te gaan. Maar het moet. Bij het verlaten van de controle vraag ik aan de controleurs of ze nog een bericht hebben voor de volgende post. Eskdalemuir is namelijk vrijwel verstoken van mobiele telefonie ontvangst. We zitten echt in de binnenlanden. Phil vraagt me om de controle van Traquair te vragen om zoveel mogelijk mensen daar te houden. Hij zal zeker nog tot 10 uur in de ochtend mensen afstempelen. Voor mij gaat dat in ieder geval een hele kluif worden. Ik rij door met een forse wind in de rug. Het eerste stuk tot Tushielaw Inn gaat goed ondanks de forse gaten in de weg. De tegemoetkomende groepen zien er echter beroerd uit. Zij moeten vechten voor iedere meter. Ik heb het alleen maar wat frisjes. Bij Tushielaw Inn stop ik even om een vers ondershirt aan te trekken. Dankzij een waterdichte kanotas in m'n rackpack zijn mijn kleren nog kurkdroog. Ook doe ik mijn kniestukken maar weer aan. Sokken laat ik zitten, daarvoor is het veel te nat. Blote voeten met lichte overschoenen zijn veel prettiger. Na Tushielaw Inn draait de weg naar het westen en moet ook ik vechten voor iedere meter. Veel vroeger dan de afgelopen dagen doe ik mijn licht aan, het is behoorlijk donker. Ik hoop dat de veelslapers van Stoke-Mandeville in ieder geval basis verlichting bij zich hebben, anders wordt het nog gevaarlijk voor hen. In Traquair wordt ik direct naar binnen geleid. Dit is niet alleen een slaapplek maar ook een geheime controle. Ik geef het bericht van Phil af aan de stempelaar. Die zegt me dat er geruchten gaan dat er tijd bij komt. Op basis van geruchten valt niet veel te doen dus vraag ik haar of het mogelijk is deze geruchten bij Melita te controleren. Melita wordt direct gebeld. De telefoon gaat dan rond langs diverse personen. Mij vraagt ze om de actuele stand van zaken op de weg, ik ben de laatste die binnen is gekomen. Nadat ook diverse andere aanwezigen de situatie hebben geschetst is haar beslissing duidelijk, 2 uur extra voor iedereen. Een aantal rijders die aanstalten maakten om te vertrekken doen gelijk hun jas weer uit. Nu blijven ze hier. De controleurs gaan direct aan de gang om extra slaapplekken te maken. Deze controle loopt perfect.
Ik ga eerst eten voordat ik doorrijd naar Dalkeith. Russell zit hier ook. Hij ziet zijn kansen somber in. Ook hij moet nog door naar Dalkeith. Maar onder deze omstandigheden zijn zelfs de geleende lampen uit Thurlby niet goed genoeg. Hij moet helaas besluiten in Traquair te blijven. Met een iets betere uitrusting had hij het wel gered. Voor mij betekent dit ook een kans minder om een maatje voor de terugweg te vinden. Net als ik Traquair verlaat zie ik Jan Demeulemeester binnekomen. Hij en Gerald hebben aardig wat tijd goedgemaakt sinds ik hun het laatst zag. Ik zeg hen dat ze 2 uur erbij krijgen. Ze besluiten direct ergens te gaan slapen, het heeft geen zin om onnodige risico's te nemen. Ik vertrek in het pikkedonker naar Dalkeith. Er komt nog aardig wat volk richting Traquair. Traquair zal daarmee voor de nacht ook behoorlijk vol komen te zitten. Onderweg naar boven kijk ik of er nog schuilmogelijkheden zijn voor de terugweg. Die zie ik totaal niet, zelfs geen bushokje. Daarmee wordt het voor mij te link om vannacht nog terug te rijden naar Traquair. Daarmee vergaat mijn kans om weer terug op schema te komen. Vlak voor de top komt een motard bij me. Hij biedt me aan om me bij te lichten in de afdaling. Dat is niet echt nodig, ik ken de afdaling en m'n licht is goed genoeg. Bovenaan de afdaling zet ik m'n GPS op hoge resolutie en kan zo zien of er een scherpe bocht aankomt. Met de storm in de rug stuif ik naar beneden. Beneden wacht de motard op me en schermt me op de drukke weg af. Hierdoor kan ik de ideale lijn nemen en kom ik zonder tijdsverlies in Dalkeith aan.
Sonya, de hoofdcontroleur van Dalkeith, is doodop. Ik heb nog genoeg energie om 1-2 uur door te rijden maar de situatie op de pas is te gevaarlijk. Daarom rol ik na het eten mijn slaapzak uit en slaap tot de ochtend. Een Italiaan en een Fransman slapen ook nog op de controle. Morgen zal het moeilijk worden.

quote:

Op vrijdag 14 augustus 2009 21:43 schreef Wombcat het volgende:
Wel echt schots weer op die foto's idd. Niet echt een pretje om te fietsen in dat weer.

Met alleen wind of alleen regen had ik het eigenlijk prima gevonden. Ik hou niet zo van hitte. Dan heb ik liever een verfrissend regenbuitje.

quote:

Op vrijdag 14 augustus 2009 21:59 schreef Wombcat het volgende:

[..]

En 't past ook totaal niet bij de TT

In Schotland heet dit zomer

Om 5 uur ben ik al wakker, een uur voordat ik wilde vertrekken. Maar uitgeslapen voel ik me bij lange na niet, eerder totaal brak en slap. Ik zit een tijdje wat te suffen. Een half uurtje later kom ik langzaam weer bij en begin ik met het ontbijt. Intussen is Sonya ook weer wakker. Wakker genoeg om mij fors erop aan te vallen dat ik op haar controle ben blijven slapen. Tegen de andere twee zegt ze niks. Aangezien zij vlak voor LEL Melita op een onredelijke manier aan het aanvallen was en ik daarop Melita verdedigde hou ik het erop dat ze wraak wil nemen. Ik reageer dan ook niet echt op haar commentaren. Doorrijden was gewoonweg te onveilig. Iets om later uit te praten.
De winkels zijn nog dicht als ik om 6 uur wegrij in Dalkeith. Ik heb geen idee of de Italiaan en de Fransman naar het station zijn gereden of dat ze onderweg zijn naar Londen. Gelukkig ligt aan de A7 een 24 uurs tankstation waar ik voorraden insla. Ik verwacht geen open winkels aan te treffen tot Langholm. Bij de afslag naar Innerleithen verwacht ik direkt een forse wind op kop te krijgen. Maar niets van dat, een licht windje tegen en een schuchter zonnetje dat opkomt. Ik heb geluk. Gestaag beklim ik de pas. In de ochtenduren is ie goed te doen zeker nu het droog is. Vlak voordat ik in Traquair aankom zie ik twee rijders me tegemoet komen. Dat terwijl ik dacht absoluut de laatste te zijn. Feitelijk ben ik dat ook. De twee rijders hebben al opgegeven maar willen toch van London naar Edinburgh rijden en van daar de trein terug nemen. Volgens een van hen is er bij Tushielaw Inn een forse overstroming. Zij is er te voet doorheen gegaan. In Traquair is al veel opgeruimd maar thee en wat te eten is er zeker nog. Meer dan ik verwacht heb. Hier moet het vannacht erg vol zijn geweest. Ik blijf niet te lang hier en rij door naar Eskdalemuir. Nu ziet het er erg mooi uit.





De overstroming bij Tushielaw Inn is zelfs grotendeels weg als ik er aan kom. Wel zie ik dat de rivieren op de grens van overstromen zijn. Als het nu nog geregend zou hebben zou ik er niet doorheen gekomen zijn. Ook in Eskdalemuir funtioneert de controle nog. Dat terwijl ik volgens de nieuwe telling al meer dan 3 uur te laat ben. Ik krijg nog altijd warm eten en er is nog altijd cola te koop. Ik bespreek de afgelopen nacht even met de controleurs en ga weer verder. Waar het eerste gedeelte van de dag wel redelijk liep gaat het vanaf nu beroerd. Ik sukkel voort en moet om de haverklap stoppen omdat ik echt niet meer vooruit kom. Een eindje voor Brampton kom ik plotseling 3 rijders van Stoke-Mandeville tegen. Zij hebben me onderweg naar Eskdalemuir ingehaald en zijn nu blijkbaar totaal kapot. Tot aan Brampton rijden we samen op. Daarna zie ik ze wegrijden op de steile hellingen, zij hebben alle bagage in hun volgwagen liggen. Ik heb veel bij me.





Het stuk van Brampton tot Aslton is een van de zwaarste stukken van LEL. De hellingen in de Pennines staan niet bekend om hun bescheiden percentages. Meestal kruip ik in de kleinste versnelling omhoog. Vlak voor Alston komt er een wagen van de controle tegemoet rijden. Die geeft aan dat de controle over niet al te lange tijd gaat sluiten. Gelukkig ben ik langzaam weer wat bijgekomen. De Muur van Alston kom ik dan ook goed over. Bovenaan de muur zie ik een van de Stoke-Mandeville rijders te voet voor me. Hij is helemaal kapot. Ik rij door en kom op de controle aan met nog maar 1u55 achterstand op de nieuwe rekening. Ondanks dat ik beroerd reed ben ik toch nog wat tijd ingelopen.
Ook hier zijn nog alle voorzieningen open. Ik krijg warm eten en wordt geïnterviewd voor de LEL DVD. Eigenlijk heb ik al opgegeven om nog binnen de nieuwe tijd binnen te komen. London wil ik wel halen, als het moet volledig op eigen gelegenheid, stempelend in café's en tankstations. Het is al donker als ik verderrij. De 3 Stoke-Mandeville rijders zijn al vertrokken, ze hebben een hotel gereserveerd in Barnard Castle. Ik heb ernstige twijfels of ze dit zullen halen. Zij hebben maar minimale verlichting en hoegenaamd geen nachtervaring. En dat in een lange afdaling. Vlak voor de top komt hun motorhome meerdere keren voorbijrijden. Met de fietsen erop. Ofwel geven ze op ofwel geven ze in Alston aan dat ze morgenochtend vanaf daar weer vertrekken. Ze stoppen niet dus ik kan het hen niet vragen.
Met de nieuwe SON E-delux is de nachtelijke afdaling super. Ik rij zowat sneller dan overdag omdat er nu totaal geen verkeer is. Af en toe schiet er een konijn door de lichtbundel, een keer een vos. Ik ben zelfs snel genoeg beneden in Middleton-Tyas om een colatje te drinken in een café. De cafégangers hebben al veel fietsers voorbij zien komen en beginnen langzaam te begrijpen wat er aan de hand is. In het café koop ik nog twee blikjes cola voor 1 pond het stuk voor onderweg. Daarna ga ik weer verder, door het donker naar Barnard Castle. Na Barnard Castle begint de slaap toe te slaan. Ik kan m'n fiets gelukkig nog op de weg houden en kom veilig in Middleton Tyas aan. Daar wordt ik al verwacht. Heather heeft de plannen van de laatste rijders doorgebeld aan Middleton Tyas. Ook gaf ze me de telefoonlijst mee zodat ik kan melden aan de volgende controle als ik van mijn plannen moet afwijken. Ik krijg direct eten en een bed aangeboden. Een aanbod waar ik graag op inga.