Is een psychose altijd eng/negatief voor het slachtoffer?

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 10:38 schreef terror623 het volgende:
Sommige dingen kan ik trouwens nog steeds niet verklaren, dingen die ik heb gezien in mijn psychose (tijdens dromen) die later uitkwamen, plaatsen waar ik in mijn dromen kwam, waar ik nog nooit werkelijk was geweest, die fysiek bleken te bestaan en 100% overeen kwamen met wat ik had gezien in mijn dromen en meer van dat soort ongein.

Dat paranormale aspect is al heel vroeg onderkend. In een bepaalde fase van de bipolaire omkering kan dat voorkomen. Ik heb het zelf bij mensen meegemaakt. En of ik het nou geloof of niet, of anderen het geloven of niet, is volledig irrelevant tov die waarneming.

Helaas zijn veel wetenschappers bereid zich los te maken van bestaande paradigma's. Of laat het doel van het onderzoek dat niet toe. Want als men dit soort dingen wil gaan verklaren kom je het meest grote gekunstel tegen.
Dat gaat dan ongeveer zo: 'tijd is lineair, dus is het onmogelijk dat iemand in de toekomst kan kijken. wanneer iemand denk iets gezien te hebben dat in de toekomst uitkomt, is het DUS een bewijs dat diegene iets ziet en dat foutief labelt als 'die heb ik eerder al gezien'..

Let wel, ik doe geen uitspraken over dit soort fenomenen, (heel interessant, zou er dagen over door kunnen gaan maar heb er simpelweg de tijd niet voor ) maar wel over dit wetenschapstheoretische kunstfoutje: als je van tevoren al van alles uitsluit zal je nooit buiten de grenzen van je huidige paradigma komen.

En dat merk je al in verslagen en case-studies: men zal daar tegenwoordig niet snel iets over dit soort fenomenen inzetten, bang dat men zich belachelijk maakt. Maar in oudere verslagen, tot aan de 60er jaren vorige eeuw aan toe zie je dit nog wel terug. Toen had men nog meer de mantaliteit van 'we noteren alles' Een foto in woorden.

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 11:03 schreef Ritmo het volgende:
Klopt, echt te vreselijk voor woorden voor diegene.

Een drang tot declassifieren, de angst om zelf als de minste beschouwd te worden misschien?.Het beste te voorkomen door gauw een ander als zodanig te benoemen?

Maar er is altijd iemand de minste. Er is altijd een onderkant. Zegt niets over die persoon, wel over de samenstelling van de groep waarin hij de minste is.
Als je heel nederland zou opdelen in groepjes van twee, is er in ieder groepje dus één de minste.
Dus, de helft van de nederlandse populatie is dan een mindere, een inferieure

Maar goed, als je daar dan weer groepjes van twee van maakt, is de helft van die inferieuren ineens weer de top, de beste

vaak kunnen de minsten juist de betere zijn, ik kan veel mensen aanwijzen, die als ze een psychose zouden krijgen gewoon compleet door zouden draaien en er voor de rest van hun leven in zouden blijven, dat zijn vaak de mensen die juist het hardste lachen (door onbegrip)

Door wat ik heb meegemaakt heb ik wel een bepaald respect gekregen voor mensen met een psychiatrische achtergrond, en al helemaal voor de mensen die ermee weten te leven of er weer bovenop weten te komen. Vooral omdat je naast door jezelf ook door je hele omgeving gehinderd wordt (deels terecht natuurlijk, het is gewoon KUT samenleven met een psychoot), werk vinden is lastig (ik heb er meestal voor gekozen eerlijk te zijn over mijn verleden, veel werkgevers respecteerden dit, sommigen ook niet) etc.

Het grote probleem zit hem er denk ik in dat het ongelovelijk moeilijk is je te verplaatsen in iemand wiens waarneming anders is dan de jouwe en te accepteren dat zijn waarneming anders is dan de jouwe, als je kan accepteren dat zijn waarneming anders is dan pas kan je iets voor die persoon betekenen.

volgens mij komt het volledig door tripmiddelen (heb daar vroeger redelijk wat van gesnoept), maar mijn psych dacht dat het schizofrenie is, maar ik ben al 2 jaar zonder medicijnen en psychosen.

Stress is inderdaad een behoorlijke factor in een psychose, als je een gevoeligheid hebt voor psychose en veel stress ervaart dan wordt de kans op een psychose aanzienlijk groter.
Zelf ben ik iemand die eigenlijk zo goed als nooit stress kent (ik begrijp dat hele stress ook nouwelijks) maar vroeger kon ik inderdaad dingen slecht van me af zetten (leefde veel in het verleden, kon nog terugdenken naar slechte keuzes van toen ik 8 was en daar boos op mezelf om worden) dat heb ik ondertussen helemaal losgelaten (het besef dat vrijwel iedere voorm van spijt (op keuzes) zinloos is is behoorlijk bevrijdend).

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 11:09 schreef Ritmo het volgende:
Dat klinkt al heel wat anders dan mijn simpele theorie.

Is geen theorie

Zijn psychoses (symptomen van) een ziekte? Het bestaan van psychoses bewijst alleen maar dat het menselijk organisme als zodanig kan reageren.
Die manier van reageren kan je ook induceren met medicatie of chemicals, daar was men al vroeg achter.
Dus was het een logische aanname om uit te gaan van een fausse route in het hersenmetabolisme, maw, het brein zou zijn eigen halucinogeen produceren.
Geen nood, we bedenken een stofje dat daar iets aan doet - beetje simpel gezegd.
En inderdaad, dat doet wonderen.

Maar in veel gevallen blijkt toch na enige tijd dat het zijn werkzaamheid verliest. Of dosering moet aangepast, of er moet op andere medicatie worden overgeschakeld.
Bekeken vanuit het hersenmetabolisme, kun je stellen dat het brein op zoek ging naar een andere manier om tóch weer 'gek' te kunnen zijn.
Natuurlijk kun je dat herformuleren als 'lichaam bestrijd vreemd ingebrachte stoffen' etc, maar de feiten blijven hetzelfde: je zou zeggen dat het lichaam meewerkt met die (poging tot) genezing.
Op zeker niveau kun je stellen dat dus de natuurlijk staat van dat individu is het streven naar dat effect.

Je kan zeker stellen dat een neurose een zich tot in de pathologie uitstrekkende verlenging is van een hysterische karaktereigenschap cq persoonlijkheidseigenschap.
En net zo dat een psychose een tot in het extreme doorgevoerde staat is van het schizoide karakter of persoonlijkheid.

Wat is dan ziekte, en wat is dan nog persoonlijke variatie of excentriciteit? Waar zit die grens? Veel duidt er op dat je pas spreekt van een ziekte wanneer het leidt tot uitval.

Sterker nog, heel DSM IV bv is ingericht op die basis: gefinancierd en gestuurd door de amerikaanse farmaceutische industrie, zodanig dat bepaalde gedragingen en ervaringen geduid konden worden als ziekte of zelfs al als voorfase van een ziekte. Waarmee het dus een te behandelen storing is, te vergoedingen door de ziektekostenverzekeringen, en dus poen voor de farmacie.

Of dat het doel was kan je niet zeggen natuurlijk. Speelt ook geen rol. Wel duidelijk is dat zodra een diskwalificatie of classificatie opgenomen is in een systeem waarin geld een rol speelt, en waar bepaalde partijen er beter van worden, je daar best rekening mee mag houden en je zeker waar het aan komt op theorievorming dat beslist moet verdisconteren.

(wat betreft het verband tussen persoonlijkheid en ziekte, lees het werk van Detlefson, een Deense arts die de ziekteleer vanuit een niet alledaagse kant bekijkt)

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 15:53 schreef wallofdolls het volgende:
Is een randpsychose gelijk aan borderline?

edit:

oh..dat was het wel voorheen
[..]

Vroeger dachten ze dat er één lijn was met neurose aan de ene kant en psychose aan de andere kant. Toen begonnen ze borderline te onderscheiden en dat zou dan ergens in het midden moeten zijn van die lijn. Ik weet niet of de naam daar vandaan komt, vaker wordt gezegd dat het zo heet, omdat mensen met een borderline-stoornis alles nogal in extremen kunnen hebben (heel depressief en heel boos bv.). Grenzen van alles.

Nu worden er drie gebieden gezien: de neurotische, de borderline en de psychotische. Iedereen heeft trekken van bepaalde gebieden, pas wanneer je aan veel criteria voldoet spreek je van een stoornis of ziekte.

Een randpsychose heeft dus helemaal niets met borderline te maken, het zegt vooral iets over het stadium waarin de persoon zich bevindt: al veel wanen, misschien wat hallucinaties, maar nog wel realiteitszin. Iemand met een fullblown psychose heeft nauwelijks nog realiteitszin wb. zijn wanen en hallucinaties.

(als eerste 'test' in een intakegesprek vraag ik altijd als reactie op een waanachtige inbreng: 'voelt dat alsof het waar is, of ís het waar voor jou?' iemand die randpsychotisch is antwoordt dan: het voelt alsof het waar is, maar het lijkt soms echt. Voor iemand die psychotisch is voelt het als echt, óf weet niet waar ik het over heb, óf twijfelt enorm.)

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:19 schreef iteejer het volgende:

[..]

Is geen theorie

Zijn psychoses (symptomen van) een ziekte? Het bestaan van psychoses bewijst alleen maar dat het menselijk organisme als zodanig kan reageren.
Die manier van reageren kan je ook induceren met medicatie of chemicals, daar was men al vroeg achter.
Dus was het een logische aanname om uit te gaan van een fausse route in het hersenmetabolisme, maw, het brein zou zijn eigen halucinogeen produceren.
Geen nood, we bedenken een stofje dat daar iets aan doet - beetje simpel gezegd.
En inderdaad, dat doet wonderen.

Maar in veel gevallen blijkt toch na enige tijd dat het zijn werkzaamheid verliest. Of dosering moet aangepast, of er moet op andere medicatie worden overgeschakeld.
Bekeken vanuit het hersenmetabolisme, kun je stellen dat het brein op zoek ging naar een andere manier om tóch weer 'gek' te kunnen zijn.
Natuurlijk kun je dat herformuleren als 'lichaam bestrijd vreemd ingebrachte stoffen' etc, maar de feiten blijven hetzelfde: je zou zeggen dat het lichaam meewerkt met die (poging tot) genezing.
Op zeker niveau kun je stellen dat dus de natuurlijk staat van dat individu is het streven naar dat effect.

Je kan zeker stellen dat een neurose een zich tot in de pathologie uitstrekkende verlenging is van een hysterische karaktereigenschap cq persoonlijkheidseigenschap.
En net zo dat een psychose een tot in het extreme doorgevoerde staat is van het schizoide karakter of persoonlijkheid.

Wat is dan ziekte, en wat is dan nog persoonlijke variatie of excentriciteit? Waar zit die grens? Veel duidt er op dat je pas spreekt van een ziekte wanneer het leidt tot uitval.

Sterker nog, heel DSM IV bv is ingericht op die basis: gefinancierd en gestuurd door de amerikaanse farmaceutische industrie, zodanig dat bepaalde gedragingen en ervaringen geduid konden worden als ziekte of zelfs al als voorfase van een ziekte. Waarmee het dus een te behandelen storing is, te vergoedingen door de ziektekostenverzekeringen, en dus poen voor de farmacie.

Of dat het doel was kan je niet zeggen natuurlijk. Speelt ook geen rol. Wel duidelijk is dat zodra een diskwalificatie of classificatie opgenomen is in een systeem waarin geld een rol speelt, en waar bepaalde partijen er beter van worden, je daar best rekening mee mag houden en je zeker waar het aan komt op theorievorming dat beslist moet verdisconteren.

(wat betreft het verband tussen persoonlijkheid en ziekte, lees het werk van Detlefson, een Deense arts die de ziekteleer vanuit een niet alledaagse kant bekijkt)

De DSM is er gekomen, zodat overal ter wereld alle psychiaters een bv. paranoïde schizofrenie als hetzelfde zouden herkennen (voorheen was dat niet zo, wat ze in Amerika een schizofrene stoornis vonden, vonden ze in Engeland en Zweden vooral borderline!!). Het is dus niet meer dan een soort van afsprakenboek. Dit is depressie en dit niet (kort door de bocht natuurlijk).

In Amerika wordt veel meer volgens de DSM-classificaties gewerkt dan bv. in Europa, hier proberen we meer informatie te verzamelen dan alleen uit observatie (door het laten invullen van zelfbeoordelingstesten en het afnemen van hetero-anamneses bv.).

Toch ben ik het met je eens dat het allemaal een heel groot financieel gegoochel is geworden. Hier moeten alle psychiaters, GZ-psychologen en eerstelijnspsycholgen een behandelplan met diagnose bij de zorgverzekeraar inleveren, anders wordt de hulp niet vergoed. De zorgverzekeraars hebben dus alle lijntjes in handen.. voelt soms een beetje eng dat het allemaal om geld draait en in veel mindere mate om de mens..

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 11:49 schreef Ritmo het volgende:
Ik kan moeilijk begrijpen dat veel mensen zwaar overspannen raken b.v. : je kiest op een gegeven moment toch voor jezelf en zet er een rem op?

Ikzelf blijf gewoon doorgaan. heb wel een rem maar gebruik em nouwelijks omdat ik vrijwel geen stress ken.
Recent wel overspannen geraakt, maar dat was weer een kut samenloop van omstandigheden (zware allergie->eczeem over hele lichaam->continu jeuk->1maand niet/nouwelijks meer slapen en 60 uur per week werken)

Ik ben nu een heel interessant (ok, vind ik dan hè ) boek aan het lezen van Oliver Sacks: Musicofilia.
Het boek gaat over allerlei neurologische 'afwijkingen' die te maken hebben met muziek. Sacks is die neuroloog die ook 'Awakenings' heeft geschreven (is later verfilmd met Robin Williams en Robert de Niro) en 'De man die zijn vrouw voor een hoed hield'.

Eén hoofdstuk gaat over muzikale hallucinaties. Eerder werden die bestempeld als psychotisch, maar uit de praktijk blijkt dat heel veel mensen er last van hebben, maar er vaak niet onder lijden. Het is vooral vervelend als de muziek die ze 'horen' heel hard 'staat' en ze een gesprek willen voeren of naar andere echte muziek willen luisteren.

De mensen die ze hebben reageren ook niet heel goed op anti-psychotica maar meer op anti-epileptica (hoewel ook niet op zo'n manier dat de muziek echt weggaat). Er was ook geen correlatie met schizofrenie bv., ook niet met epilepsie overigens.. vreemd iets dus!

Wel een voorbeeld van hallucinaties die niet heel vervelend zijn. Tijdens het lezen vroeg ik me af hoeveel mensen er nu zijn die dat hebben. Volgens Sacks zijn het er veel meer dan in de literatuur voorkomt, omdat veel mensen bang zijn om voor 'gek' versleten te worden.. zijn er hier mensen die het hebben??

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:28 schreef m-niki het volgende:
De DSM is er gekomen, zodat overal ter wereld alle psychiaters een bv. paranoïde schizofrenie als hetzelfde zouden herkennen (voorheen was dat niet zo, wat ze in Amerika een schizofrene stoornis vonden, vonden ze in Engeland en Zweden vooral borderline!!). Het is dus niet meer dan een soort van afsprakenboek. Dit is depressie en dit niet (kort door de bocht natuurlijk).

Yep, en op initiatief van en gefinancierd door een wereldwijd functionerende farmaceutische industrie. Er zit ook een stukje marketing in.

Marketing en farmacie gaan heel nauw samen. Zover dat soms theorievorming erdoor gestuurd wordt. Bv de marketing van Valium: geniaal gewoon

Zonder dat er over de achtergronden veel bekend was, wist men wel dat diazepam een sterk emotie-remmende werking bezat.
Eind jaren 50 werd het mogelijk om stoffen te voorzien van licht radioactieve deeltjes. Dat deed men met die diazepm, en ging daarna kijken waar dat terecht kwam. (Via rontgenfotografie)
Bleek zich te concentreren in een bepaald gebied.
Dit gebied noemde men 'het limbisch systeem'. En men claimde de bron van emoties gelocaliseerd te hebben: het limbisch systeem. Zonder dat daar nog veel over bekend was.

Vervolgens werden ze bij Hoffman Laroche wakker: 'hey, als we dat es omdraaien?' Dat middel werd op de markt gezet, naampje Valium, en de diverse artsenbezoekers gingen rondkraaien dat dit middel echt helpt: 'want het grijpt in op het limbisch systeem'.

Wat een totale omkering van feiten is

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:46 schreef Ritmo het volgende:
Uit je verhaal maak ik op (weet niet of dat klopt) dat je een psychose geen ziekte vindt maar eerder een andere vorm van waarnemen, een andere geestelijke staat. Maar dat vind ik een beetje te positief, want je vermogen om samenhangend en logisch te kunnen denken valt wel degelijk deels uit.

Wat ik bedoelde is dat je niet weet wat je onderbewustzijn allemaal opgenomen heeft in je leven. En ik geloof dat je geest bij een psychose deels 'teert' op je onderbewustzijn. Dus kan het best maar zijn dat jij je opeens in een stad loopt die je 3 maanden geleden in een film zag.

Er was een onderzoek naar een dorpje in Nepal. Geisoleerd, geheel eigen gemeenschap. Geestesziekten kwamen daar simpelweg niet voor.
Iedereen had een eigen taak, er was een arbeidsdeling naar vermogen van eenieder.

Betere wegen, bereikbaarheid stedelijke milieus, confrontatie met westerse technieken, etc - het dorpje ging veranderen. Sommigen wilden naar de stad om te werken, er werden spullen binnengebracht, zelfvoorzienendheid hield op.

En toen kwamen er wél psychiatrische ziekltebeelden. Sterk lijkend op westerse beelden.
Waarom? Omdat de eisen verhoogd werden, en het voor sommigen ineens niet meer genoeg was om te zijn wie men was?

Oftewel, inhoeverre kan een psychaitrsich ziektebeeld worden opgevat als een niet meer mee kunnen komen, of een niet meer passen in een systeem of omgeving dat veeleisender gaat worden? Een conflict tussen persoonlijkheid en eisen die de omgeving stelt?

Echte schizofrenie zie je nauwelijks meer, alleen nog de verschijningsvorm (schizofrenie + medicatie). De echte onbehandelde schizofreen is ook echt ziek, koorts, grote lichamelijke ellende. Daar is het evident dat dit een ziekte is.

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:52 schreef Ritmo het volgende:
Je hebt er wel een studie van gemaakt zeg, Iteejer.

Nope, mijn pa was betrokken bij dat onderzoek destijds

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 13:05 schreef Ritmo het volgende:
Tsja, zolang je het leven extreem ongecompliceerd houdt krijgen dergelijke ziektes niet de kans om zich te ontwikkelen. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet aanwezig zijn. Sterker nog: wat dacht je van de klopjacht op heksen bijvoorbeeld? Vroeger als je 'zeer apart' was werd je niet onderzocht maar moest je dood. Er wordt op minder ontwikkelde plaatsen en tijden niet over gepraat en er werd niets nader onderzocht. 30 jaar geleden was een kind met ADHD nog gewoon een ontspoord rotkind dat je bang moest maken zodat ie rustig bleef...

Maar de druk van een moderne samenleving werkt idd als een enorme trigger voor dergelijke ziektes.

De jacht op heksen gaat veel verder dan alleen dat. Eveneens enorm interessant. Maar niet los te zien van de geschiedenis, van de kerkgeschiedenis, sociale ontwikkelingen, het mannelijke en het vrouwelijke in de maatschappij van die tijd.

ADHD, mja, vergeet ook niet de mogelijke effecten van voeding en toevoegingen aan die voeding zoals kleurstoffen, insecticiden, etc. Is simpelweg niet bekend.

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:19 schreef iteejer het volgende:
Zijn psychoses (symptomen van) een ziekte? Het bestaan van psychoses bewijst alleen maar dat het menselijk organisme als zodanig kan reageren.
Die manier van reageren kan je ook induceren met medicatie of chemicals, daar was men al vroeg achter.
Dus was het een logische aanname om uit te gaan van een fausse route in het hersenmetabolisme, maw, het brein zou zijn eigen halucinogeen produceren.
Geen nood, we bedenken een stofje dat daar iets aan doet - beetje simpel gezegd.
En inderdaad, dat doet wonderen.

Waarom zouden je hersenen dat zo zeker doen? EEn psychose kan ook een uiterste poging van je hersenen zijn om te herstellen en zodoende daar niks mee te maken hebben.

quote:

Maar in veel gevallen blijkt toch na enige tijd dat het zijn werkzaamheid verliest. Of dosering moet aangepast, of er moet op andere medicatie worden overgeschakeld.
Bekeken vanuit het hersenmetabolisme, kun je stellen dat het brein op zoek ging naar een andere manier om tóch weer 'gek' te kunnen zijn.
Natuurlijk kun je dat herformuleren als 'lichaam bestrijd vreemd ingebrachte stoffen' etc, maar de feiten blijven hetzelfde: je zou zeggen dat het lichaam meewerkt met die (poging tot) genezing.
Op zeker niveau kun je stellen dat dus de natuurlijk staat van dat individu is het streven naar dat effect.

Dat vind ik nogal een bewering. Je hersenen (je onderbewustzijn) zijn altijd op zoek naar een stabiele stiuatie. Naar orde, naar regelmaat, naar een ontspannen staat. Als jij je in je bewustzijn te kort richt op het herstellen van je lichaam dan nemen je hersenen dat zelf in handen. Het zou me nogal wat zijn als je hersenen zich 'moedwillig' gek willen laten maken en dat vind ik ook een onverantwoordde benadering

quote:

Je kan zeker stellen dat een neurose een zich tot in de pathologie uitstrekkende verlenging is van een hysterische karaktereigenschap cq persoonlijkheidseigenschap.
En net zo dat een psychose een tot in het extreme doorgevoerde staat is van het schizoide karakter of persoonlijkheid.

Ik zou eerder iwllen zeggen dat het een extreme doorgevoerde staat is van het waarschuwings/herstelmechanisme van je hersenen.

quote:

Sterker nog, heel DSM IV bv is ingericht op die basis: gefinancierd en gestuurd door de amerikaanse farmaceutische industrie, zodanig dat bepaalde gedragingen en ervaringen geduid konden worden als ziekte of zelfs al als voorfase van een ziekte. Waarmee het dus een te behandelen storing is, te vergoedingen door de ziektekostenverzekeringen, en dus poen voor de farmacie.

Dat is zo;n typische complottheorie die de ronde doet ja. Laten we het zo zeggen dat de farmaceutische industrie niet bepaald problemen heeft met zo'n handboek. En graag mee zou willen werken. Het is nogal complexe materie he. Kijk de onderzoekers hebben er baat bij dat ze zo goed mogelijk onderzoek kunnen doen. Daar hebben ze geld voor nodig. Dat geld moet ergens vandaan komen. Dus willen ze financiers. Toevallig zijn de bedrijven die er baat bij hebben om dat te financieren ook de bedrijven die de producten verkopen die op de omschreven omstandigheden toepasbaar zijn.

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:47 schreef iteejer het volgende:

Marketing en farmacie gaan heel nauw samen. Zover dat soms theorievorming erdoor gestuurd wordt. Bv de marketing van Valium: geniaal gewoon

Gedeeltelijk mee eens natuurlijk (ja ik werk er zelf in dus sta er dicht bij ), erectile dysfunction is een wat recentere, we hebben een pil maar nog geen markt dus moet eerst een markt gecreeerd worden en plots heeft iedereen last van slappe piemels (om het even cru te zeggen)

Maar het onderzoek van o.a. Paul Janssen (van Janssen-Cilag) was toch echt niet gedreven door dit soort praktijken, zijn werk met Haldol heeft toch ook veel duidelijk gemaakt zonder dat gehele marketing sausje

[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 30-07-2009 19:52:37 ]

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 12:38 schreef m-niki het volgende:
Ik ben nu een heel interessant (ok, vind ik dan hè ) boek aan het lezen van Oliver Sacks: Musicofilia.
Het boek gaat over allerlei neurologische 'afwijkingen' die te maken hebben met muziek. Sacks is die neuroloog die ook 'Awakenings' heeft geschreven (is later verfilmd met Robin Williams en Robert de Niro) en 'De man die zijn vrouw voor een hoed hield'.

Eén hoofdstuk gaat over muzikale hallucinaties. Eerder werden die bestempeld als psychotisch, maar uit de praktijk blijkt dat heel veel mensen er last van hebben, maar er vaak niet onder lijden. Het is vooral vervelend als de muziek die ze 'horen' heel hard 'staat' en ze een gesprek willen voeren of naar andere echte muziek willen luisteren.

De mensen die ze hebben reageren ook niet heel goed op anti-psychotica maar meer op anti-epileptica (hoewel ook niet op zo'n manier dat de muziek echt weggaat). Er was ook geen correlatie met schizofrenie bv., ook niet met epilepsie overigens.. vreemd iets dus!

Wel een voorbeeld van hallucinaties die niet heel vervelend zijn. Tijdens het lezen vroeg ik me af hoeveel mensen er nu zijn die dat hebben. Volgens Sacks zijn het er veel meer dan in de literatuur voorkomt, omdat veel mensen bang zijn om voor 'gek' versleten te worden.. zijn er hier mensen die het hebben??

Ik heb geen idee waar de neuk je het over hebt. Vindt het Zoieso wel vervelend als studenten hele lange stukken schrijven en doen alsof zij een psychoot begrijpen. En ik kan er geen touw aan vastknopen terwijl ik al vroeg in mijn jeugd 'gek' ben geworden. ik heb altijd dat "loops" en frases van muziek in mij hoofd spelen. Dit heb ik mijn hele leven al. En is best vervelend vooral omdat ik zo hard muziek kan spelen in mijn hoofd dat ik moiete krijg met ademen en voel alsof er een druk op mijn hoofd staat. Naja, het zal wel niets zijn. Heb altijd het idee gehad dat iedereen dat had.

En hoe weet je wanneer iemand een "echte psychose" heeft, dat zie je toch ook alleen maardoor observeren? Die persoon laat zich gewoon gaan, zij kunnen hun woede en onmacht niet meer inhouden en worden agressief. Is het dan dat je het pas kan zien wanneer iemand een "echte" psychose heeft? Waaorm noem je het dan pas een echte psychose?

Ik zei al, ik ben ook vaak psychotisch geweest, mensen die zichzelf laten gaan en de boel kort en klein slaan, zijn gewoon zwak. Vooral hollanders zijn zo zwak merk ik. Zij willen die rem gewoon niet.

Een vroegere collega van mij had ook lang te kampen met psygoses, door nare ervaring die ze heeft meegemaakt in haar jeugd. Ze voelde ook altijd een psygose aankomen.

Een bekende schrijfster Heleen Rooij heeft er ook mee te kampen gehad, en volgens mij ook een boek over geschreven.
Kan worden verholpen met medicatie en behandeling

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 21:48 schreef Arie81 het volgende:
Een vroegere collega van mij had ook lang te kampen met psygoses, door nare ervaring die ze heeft meegemaakt in haar jeugd. Ze voelde ook altijd een psygose aankomen.

Een bekende schrijfster Heleen Rooij heeft er ook mee te kampen gehad, en volgens mij ook een boek over geschreven.
Kan worden verholpen met medicatie en behandeling

Dat is het em nou juist, feitelijk kan het niet worden verholpen met medicatie(mijn ervaring) maar onderdrukken de medicatie juist de kenmerken, juist datgene wat de psychose echt vervelend maakt (bepaalde gedachtengangen in mijn geval) blijven.
Die kan je er alleen zelf uit krijgen, een behandeling kan je hierbij wel ondersteunen maar uiteindelijk moet je zelf soort van "die knop" vinden in je hoofd

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 19:50 schreef Schenkstroop het volgende:

[..]

Ik heb geen idee waar de neuk je het over hebt. Vindt het Zoieso wel vervelend als studenten hele lange stukken schrijven en doen alsof zij een psychoot begrijpen. En ik kan er geen touw aan vastknopen terwijl ik al vroeg in mijn jeugd 'gek' ben geworden. ik heb altijd dat "loops" en frases van muziek in mij hoofd spelen. Dit heb ik mijn hele leven al. En is best vervelend vooral omdat ik zo hard muziek kan spelen in mijn hoofd dat ik moiete krijg met ademen en voel alsof er een druk op mijn hoofd staat. Naja, het zal wel niets zijn. Heb altijd het idee gehad dat iedereen dat had.

Moet wel zeggen dat ik juist jou weer heel moeilijk te volgen vind... je gaat een beetje van de hak op de tak en reageert half op mijn post en gaat dan weer door op eerdere posts. Maakt niet uit hoor

(ben overigens geen student meer maar lees nog graag boeken over de dingen waarmee ik me dagelijks in de praktijk bezig houd, om zo van nieuwe ontwikkelingen op de hoogte te blijven en te kijken hoe dat zich uit in de praktijk - en andersom - en het boek van Oliver Sacks is gewoon zeer interessant omdat ik erg van muziek houd en wil weten hoe afwijkingen zich op het neurologische vlak precies verhouden)

Anyway, uit onderzoek blijkt juist volgens Sacks dat er geen verband is tussen muzikale hallucinaties en schizofrenie, maar het is wel toevallig dat jij er last van hebt (ik ga er even vanuit nu dat jij lijdt aan een schizofrene stoornis, omdat je zegt dat je heel vaak psychotisch bent geweest, maar weet ook wel dat ik er net zo goed heel erg naast kan zitten. Zo ja: excuus!!).


Nee, niet iedereen hoort muziek terwijl het nergens echt gedraaid wordt. Wat wel iedereen heeft, is dat een deuntje in je hoofd blijft hangen en dat dat heel vervelend kan zijn, gekmakend zelfs . Hallucinaties zijn toch echt anders, daarbij ervaar je alsof de muziek (of beelden, of stemmen etc.) echt buiten jezelf ontstaan. Volgens Sacks geven de mensen met muzikale hallucinaties geen extra label mee (ze hebben geen wanen, ze proberen de muziek niet te verklaren als bv. door God voor hen gezonden). Puur neurologisch dus! Op het moment dat ze de muziek horen is er ook echt dat hersengebied actief dat normaal ook actief is als je 'echte' muziek hoort, maar tóch is het niet aan te passen of te verhelpen met medicatie (nog niet in ieder geval).

Vreemd vreemd iets!!

quote:

En hoe weet je wanneer iemand een "echte psychose" heeft, dat zie je toch ook alleen maardoor observeren? Die persoon laat zich gewoon gaan, zij kunnen hun woede en onmacht niet meer inhouden en worden agressief. Is het dan dat je het pas kan zien wanneer iemand een "echte" psychose heeft? Waaorm noem je het dan pas een echte psychose?

Ik zei al, ik ben ook vaak psychotisch geweest, mensen die zichzelf laten gaan en de boel kort en klein slaan, zijn gewoon zwak. Vooral hollanders zijn zo zwak merk ik. Zij willen die rem gewoon niet.

Een psychose die fullblown is, is niet zo heel moeilijk te herkennen. Het begint al met onsamenhangende zinnen die voor een buitenstaander moeilijk te volgen zijn bv. Het heeft echt niet alleen te maken met 'jezelf laten gaan' .. fictie en realiteit lopen enorm door elkaar heen in een psychose en degene die het heeft kan niet meer bepalen wat echt is en wat niet. Dat merk je snel genoeg wanneer je met iemand in gesprek gaat dan. Moeilijk te verbergen (tenzij je niets zegt, maar ook dat is natuurlijk enorm vreemd).

Je kunt in een psychose dus ook moeilijk de 'rem' erop zetten, omdat je niet meer doorhebt dat je iets moet afremmen, de wanen nemen het over van de werkelijkheid. Niet iedereen die een psychose heeft slaat de boel bv. kort en klein.

En wat Hollanders met het hele verhaal te maken hebben...

[ Bericht 2% gewijzigd door m-niki op 31-07-2009 15:49:02 ]

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 19:59 schreef Ritmo het volgende:
Ik heb dat in (veel) mindere mate ook wel met die muziek. Maar bij mij is het niet zo dat ik er echt last van heb of dat het m'n gedachten of andere geluiden overstemt ofzo. Ik zie het niet als iets slechts eigenlijk, meer als een soort scherpe gevoeligheid voor met name lage muzikale tonen. Ik hoef maar enkele (bass)tonen van een liedje ergens ver weg te horen en ik weet welk nummer het is, terwijl andere mensen niet eens op was gevallen dat er uberhaupt ergens muziek klonk."He hoe hoor jij dat, en in die paar seconden??" is het altijd dan.

Maar als het verder doodstil is hoor ik ook wel altijd zacht een soort van muziek, gevormd door b.v. de wind of het gebrom van de verwarming. Maar die 'loops' idd, dat is wel irritant. Dan 'zet' ik altijd een ander liedje op, met enige moeite. Maar wat jij hebt met moeilijk ademen enzo heb ik niet, dat klinkt kut man.

hoe jij het omschrijft, zo staat er ook iets over in het boek van Sacks, maar is niet wat ik bedoel. Ik herken dat heel erg, bv. muziek horen in het hoge gepiep van een apparaat dat aanstaat bv., bij bromtonen ook muziek horen. Het is voor mij net zoiets als figuren gaan zien in een TV die op 'sneeuw' staat.

De mensen met muzikale hallucinaties hebben het blijkbaar de hele dag door (tenzij ze zich heel erg concentreren op iets anders, dan neemt het volume af).

quote:

Op vrijdag 31 juli 2009 15:09 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Mmm waar wat ik dus beschreef (en jij ook lees ik) staat daar dus los van?

niet los van - vindt dat stukje in het boek lastig te begrijpen - maar misschien in veel minder ernstige mate en alleen onder bepaalde voorwaarden (dus bij het horen van brommen, piepen).

De mensen die last hadden van muzikale hallucinaties hadden erg vaak ook last van gehoorverlies (maakt niet uit waar - in het oor zelf of in de hersenen) maar niet allemaal. Oorsuizen of oorpiepen ging bijna altijd vooraf aan het uiteindelijke stadium met hallucinaties. Dat vond ik niet zo raar om te lezen, omdat ik weet dat psychoses juist ook weer vaak oorsuizen als voorbode hebben (maar ook weer niet altijd). En oorsuizen kan ook gewoon op zichzelf staan (Tinnitus).

Hersenen, het blijven rare dingen!!

Heb ook een psychose gehad bijna 2,5 jaar geleden. Niet door drugs maar gewoon door stress en aanleg.

Om je topicvraag te beantwoorden: een psychose is naar mijn idee bijna altijd eng, al hoeft het niet per se negatief te zijn. In mijn psychose had ik soms beangstigende hallucinaties en verschrikkelijk veel bizarre wanen. Ik geloofde niet meer in de wereld zoals ik, en ieder ander weldenkend mens, die kende en vroeg me af hoe ik al die 19 jaar daarvoor zo blind kon zijn. Ik had redelijk veel positievere wanen. Bijvoorbeeld dat ik dacht dat ik onsterfelijk was, heel machtig en superintelligent. Maar ook had ik negatievere wanen. Bijvoorbeeld toen ik geloofde dat ik mensen van de dood moest redden en dat ik niet wist hoe ik dat moest doen. Op zulke momenten kun je wel janken van angst en machteloosheid.

Ben er na een opname van een paar maanden wel weer bovenop gekomen en heb geen last meer gehad van bizarre wanen of hallucinaties. Heb een nieuwe universitaire studie opgepakt en ben met een 7 gemiddeld over naar het 2e jaar waar ik nog harder mijn best voor wil gaan doen. Ben wel een redelijk lange tijd na mijn psychose best depressief geweest (wat heel normaal en veelvoorkomend is), maar ben nu alweer bijna een jaar gewoon gelukkig. Heb bijvoorbeeld ook bijna elke dag wel wat te doen met vrienden en ga komend studiejaar weer op kamers .

Zo zie je maar dat je best goed kan herstellen van een psychose. Al weet ik wel dat ik, had ik de psychose niet gehad, een beter concentratievermogen zou hebben. Andere negatieve aspecten zijn dat ik constant bij gedachtes, of soms ook geluiden of geuren, van mijzelf loop te checken of ze wel normaal zijn. Soms denk ik ook wel op het randje en dan moet ik mezelf dwingen 'er later maar es over na te denken'. En als je er dan 2 weken later over nadenkt kom je soms tot de conclusie dat je een rare gedachte had. Nog een negatief aspect is het stigma dat mijn ziekte heeft. Als ik mijn studie heb afgerond weet ik niet of het wel zo verstandig is om mijn ziekteverleden aan mijn potentiële nieuwe werkgever te vertellen bij een solicitatiegesprek. En als je dat niet doet moet je dat gat (of meerdere gaten) in je cv van anderhalf jaar maar es zien uit te leggen. Ik durf nu wel weer te dromen van een mooie toekomst (ben bijna 22), maar ik besef dat een eventuele volgende psychose een streep door veel toekomstplannen kan gaan zetten. En natuurlijk zijn de medicatie ook geen pretje. Je wordt er vooral vlak en moe van.

En ritmo, van alle drugs kun je psychotisch raken, ik blijf daar nu sowieso vanaf. En bedenk ook dat er een redelijk grote groep is die psychotisch wordt van drugs en er daarna nooit meer uitkomt. En voor een LSD-trip kies je, en weet je misschien wel dat het wel es de drugs kunnen zijn die dat doen. Bij een psychose is daar geen sprake van.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 01:13 schreef fianchetto het volgende:

Om je topicvraag te beantwoorden: een psychose is naar mijn idee bijna altijd eng, al hoeft het niet per se negatief te zijn. In mijn psychose had ik soms beangstigende hallucinaties en verschrikkelijk veel bizarre wanen. Ik geloofde niet meer in de wereld zoals ik, en ieder ander weldenkend mens, die kende en vroeg me af hoe ik al die 19 jaar daarvoor zo blind kon zijn. Ik had redelijk veel positievere wanen. Bijvoorbeeld dat ik dacht dat ik onsterfelijk was, heel machtig en superintelligent. Maar ook had ik negatievere wanen. Bijvoorbeeld toen ik geloofde dat ik mensen van de dood moest redden en dat ik niet wist hoe ik dat moest doen. Op zulke momenten kun je wel janken van angst en machteloosheid.

Toch kan ik het moeilijk begrijpen. In die zin: ik begrijp het verhaal wel, maar ik kan het me niet voorstellen hoe dat bij mij zou voelen.

Zoals Ritmo al zei: iedereen heeft wel in mindere mate psychotische kenmerken. En ook ik ben wel eens bang dat ik er in beland. Dat dubbel-checken van de realiteit doe ik ook heel vaak. Maar ik ben er zodanig waakzaam voor dat ik de realiteit niet verlies dat ik voordat ik daar de kans toe krijg al de eventuele psychose die heel misschien in ontwikkeling zou kunnen zijn onderbreek.

Zou dat ook kunnen meespelen? Dat je waakzaam bent of niet. Anders gezegd: dat je luistert naar je lichaam.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 15:09 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Toch kan ik het moeilijk begrijpen. In die zin: ik begrijp het verhaal wel, maar ik kan het me niet voorstellen hoe dat bij mij zou voelen.

Zoals Ritmo al zei: iedereen heeft wel in mindere mate psychotische kenmerken. En ook ik ben wel eens bang dat ik er in beland. Dat dubbel-checken van de realiteit doe ik ook heel vaak. Maar ik ben er zodanig waakzaam voor dat ik de realiteit niet verlies dat ik voordat ik daar de kans toe krijg al de eventuele psychose die heel misschien in ontwikkeling zou kunnen zijn onderbreek.

Zou dat ook kunnen meespelen? Dat je waakzaam bent of niet. Anders gezegd: dat je luistert naar je lichaam.

Het kan in ieder geval geen kwaad om gedachten te controleren en te luisteren naar je lichaam . Misschien heeft het inderdaad wel effect, maar bij verschillende factoren (op kamers gaan, teveel studiestress, ontslag, relatieproblemen, drugs) is de kans gewoon erg groot dat je een psychose krijgt als je die aanleg hebt. Toch blijkt uit studies wel dat de broer of zus van een een-eiïge tweeling ongeveer 50% kans heeft om ook psychotisch te worden als de ander ook een psychose heeft gehad. Ik denk dus wel, dat als je een stabiel leven leidt, je nooit een psychose hoeft te krijgen, ook al heb je de aanleg. Maar goed, net als met andere ziekten heeft de ene psychoot nou eenmaal nog meer aanleg voor een psychose dan de ander. Sommige mensen worden als boeddhistische monnik nog psychotisch.

Maar als je geen drugs gebruikt hoef je niet echt bang te zijn om een keer psychotisch te worden, omdat maar ongeveer 1 op de 100 mensen het krijgt in zijn leven. En zelfs als je drugs gebruikt is de kans nog veel groter dat je het niet krijgt dan wel, al het vergroot de kans op een psychose natuurlijk wel.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:14 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Maar? Dat is echt wel veel. Of bedoel je 1 op de 100 mensen die er aanleg voor hebben?

Meer dan 1 op de 100 hebben aanleg (denk ik), maar ongeveer 1 op de 100 krijgt het. Ik zou er niet heel bang voor zijn als ik het nooit had gehad. Maar goed, waakzaamheid kan geen kwaad, al geloof je het meestal toch niet wanneer mensen je voor het eerst proberen duidelijk te maken dat je een psychose hebt.

Ik las toevallig dat ongeveer 1% van de bevolking aan schizofrenie lijdt. Wat ik me wel afvraag is hoe men dat allemaal zo zeker weet, want als je het optelt is ondertussen 10% van de bevolking geestesziek. Dat leek me niet het geval. Dan hebben mensen dus vaak verschillende ziektes en dat impliceert mijns inziens alweer enigszins dat deze 'ziekten' eerder verschillende uitingen zijn van dezelfde ziekte dan dat et daadwerkelijk verschillende ziekten zijn (maar goed, ik blijf een ICT'er en geen psycholoog)

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:22 schreef fianchetto het volgende:

[..]

Meer dan 1 op de 100 hebben aanleg (denk ik), maar ongeveer 1 op de 100 krijgt het. Ik zou er niet heel bang voor zijn als ik het nooit had gehad. Maar goed, waakzaamheid kan geen kwaad, al geloof je het meestal toch niet wanneer mensen je voor het eerst proberen duidelijk te maken dat je een psychose hebt.

In Nederland hebben 150000/160000 mensen psychoses.
En 1% van de wereldbevolking heeft het.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:35 schreef Lavenderr het volgende:

[..]

In Nederland hebben 150000/160000 mensen psychoses.
En 1% van de wereldbevolking heeft het.

Iets zegt mij dat 160.000 / 16.000.000 * 100% ook 1% is .

Maar goed. Ik vind t best veel.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:30 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Wow dat is echt extreem veel. Toevallig hoorde ik gisteren dat m'n oma mogelijk schizofrenie had in d'r laatste jaren, alleen dit is nooit onderzocht omdat ze weigerde mee te werken aan onderzoek. Wist wel dat er geestelijk dingen mis met d'r waren (ik was toen zelf 9 ofzo) maar had dit nooit in verband gebracht met die ziekte. Maar ze had in elk geval alle kenmerken volgens m'n moeder (waandenkbeelden, soms geen contact meer met de realiteit, wartaal uitslaan en alleen kinderen (ons) leek ze te begrijpen). Het zit dus blijkbaar wel in de familie bij mij.

Gelukkig zelf nooit iets gehad wat er ook maar op leek, maar ik gebruik wel zo nu en dan drank en drugs dus die 'check' doe ik ook wel eens.

Maar dat heeft ook met ouderdom te maken toch? Ouderdom sloopt je hersenen ook. Zou dat ook met aanleg te maken hebben op dat moment?

Net zoals dat een geestesziekte niet per se erfelijk hoeft te zijn. Dat kan ook trauma of roofbouw als oorzaak hebben

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:48 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Iets zegt mij dat 160.000 / 16.000.000 * 100% ook 1% is .

Maar goed. Ik vind t best veel.

Is het ook.

_{wat kun jij goed rekenen}

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:54 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Maar dat heeft ook met ouderdom te maken toch? Ouderdom sloopt je hersenen ook. Zou dat ook met aanleg te maken hebben op dat moment?

Net zoals dat een geestesziekte niet per se erfelijk hoeft te zijn. Dat kan ook trauma of roofbouw als oorzaak hebben

De meeste mensen krijgen grofweg tussen hun 15e en 30e hun 1e psychose. Ik denk dat wanneer bejaarden voor het eerst psychotisch worden, dit vooral komt door bijwerkingen van medicijnen tegen parkinson en niet vanwege afbraak van de hersens of iets dergelijks. Mensen met parkinson hebben een tekort aan dopamine en mensen met een psychose een overschot. Vandaar dat sommige mensen (vooral vroeger) ook parkinson-achtige bijwerkingen van de antipsychotica krijgen.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 15:09 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Toch kan ik het moeilijk begrijpen. In die zin: ik begrijp het verhaal wel, maar ik kan het me niet voorstellen hoe dat bij mij zou voelen.

Zoals Ritmo al zei: iedereen heeft wel in mindere mate psychotische kenmerken. En ook ik ben wel eens bang dat ik er in beland. Dat dubbel-checken van de realiteit doe ik ook heel vaak. Maar ik ben er zodanig waakzaam voor dat ik de realiteit niet verlies dat ik voordat ik daar de kans toe krijg al de eventuele psychose die heel misschien in ontwikkeling zou kunnen zijn onderbreek.

Zou dat ook kunnen meespelen? Dat je waakzaam bent of niet. Anders gezegd: dat je luistert naar je lichaam.

Lastig voor te stellen is het ook, maar je moet proberen te bedenken dat je in een bepaald stadium van een psychose totaal niet meer twijfelt aan of je ervaring/gedachte wel of geen werkelijkheid is, dat IS het gewoon voor diegene.

Het verschilt enorm per persoon waar je drempel ligt om daadwerkelijk zo ver een psychose te ontwikkelen en dat is altijd een samenloop van diverse factoren zoals genetisch aanleg, je persoonlijkheid, omgevingsfactoren enzovoort. Een bepaald ziektebesef en inzicht kan je helpen het te herkennen en signaleren en dus in vroeger stadium te relativeren. Maar probleem is dat veel mensen met een psychose geen ziektebesef hebben, omdat het volgens hen allemaal echt is. Ook eenmaal psychosevrij blijft een aanzienlijke groep mensen vasthouden aan dat hun beleving toen 'echt' was.

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 16:56 schreef Lavenderr het volgende:

[..]

Is het ook.

_{wat kun jij goed rekenen}

Weinig mensen weten dat de psychiatrie zo ongeveer het grootste medische specialisme is, boven chirurgie, internist enzovoort.

Boeiend programma met psychiaters op nederland 2 nu trouwens, voor de liefhebbers.

[ Bericht 16% gewijzigd door WackyWheels op 04-08-2009 22:43:50 ]

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 17:07 schreef fianchetto het volgende:

[..]

De meeste mensen krijgen grofweg tussen hun 15e en 30e hun 1e psychose. Ik denk dat wanneer bejaarden voor het eerst psychotisch worden, dit vooral komt door bijwerkingen van medicijnen tegen parkinson en niet vanwege afbraak van de hersens of iets dergelijks.

Psychose is eigenlijk benoeming van bepaalde symptomatologie. Je zoekt altijd naar waardoor deze bestaan of eventueel in het kader van een ziekte.

Veel ouderen - maar weet niet hoe de situatie van diegene was waar het over ging - krijgen psychotische klachten door een onderliggende lichamelijke aandoening, wordt dan een delier genoemd. Maar ook medicatie kan inderdaad een oorzaak zijn hiervan (bv. ook opiaten). Een oud kwetsbaar brein is daar erg gevoelig voor en kan dat al bij bv. een simpele blaasontsteking ontwikkelen. Er zijn twee grote hypothesen over hoe dat komt, maar echt weten hoe het werkt doet men niet.

Volgens mij heb ik wel een paar keer tegen een psychose aangezeten, maar er nog nooit eentje echt gehad..
ik heb gelukkig nog nooit gewaand, maar wel een gevoel gehad dat ik gek werd (soort van angst aanvallen)

nu heb ik dat eigenlijk niet meer..

een tip voor de psychose-hebbers: ga lekker intensief sporten (er worden dan stofjes in je hersenen aangemaakt die je rustig maken)
ontwikkel je talent van creatief zijn
want als je uit het niets psychoses hebt, ben je toch best wel creatief (die gekke gedachten die je dan hebt verzin je toch echt zelf)

doe wat met die creativiteit

ga verhalen schrijven
leer muziek maken
schrijf teksten voor je muziek
zing/rap het in
leer dansen
schiet een clip waar je danst op je eigen muziek terwijl je je eigen teksten zingt/rapt

door muziek te maken krijg je een beetje overzicht over je eigen gevoel
waardoor je meer zelfinzicht krijgt, waardoor je op z'n beurt weer minder snel de weg in/naar je zelf zult kwijt raken

</emotalk>

quote:

Op maandag 3 augustus 2009 17:07 schreef fianchetto het volgende:

[..]

De meeste mensen krijgen grofweg tussen hun 15e en 30e hun 1e psychose. Ik denk dat wanneer bejaarden voor het eerst psychotisch worden, dit vooral komt door bijwerkingen van medicijnen tegen parkinson en niet vanwege afbraak van de hersens of iets dergelijks. Mensen met parkinson hebben een tekort aan dopamine en mensen met een psychose een overschot. Vandaar dat sommige mensen (vooral vroeger) ook parkinson-achtige bijwerkingen van de antipsychotica krijgen.

psychose bij bejaarden komt vooral door dementie, kijk maar eens bij de zogenaamde BPSD, behavioral and psychological symptoms of dementia, gewoon omdat de hersenen op zijn. Anti Parkinson medicatie heeft daar niet zoveel mee te maken

[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 05-08-2009 09:15:16 ]

quote:

Op woensdag 5 augustus 2009 02:55 schreef 2strive4 het volgende:
Volgens mij heb ik wel een paar keer tegen een psychose aangezeten, maar er nog nooit eentje echt gehad..
ik heb gelukkig nog nooit gewaand, maar wel een gevoel gehad dat ik gek werd (soort van angst aanvallen)

nu heb ik dat eigenlijk niet meer..

een tip voor de psychose-hebbers: ga lekker intensief sporten (er worden dan stofjes in je hersenen aangemaakt die je rustig maken)
ontwikkel je talent van creatief zijn
want als je uit het niets psychoses hebt, ben je toch best wel creatief (die gekke gedachten die je dan hebt verzin je toch echt zelf)

doe wat met die creativiteit

ga verhalen schrijven
leer muziek maken
schrijf teksten voor je muziek
zing/rap het in
leer dansen
schiet een clip waar je danst op je eigen muziek terwijl je je eigen teksten zingt/rapt

door muziek te maken krijg je een beetje overzicht over je eigen gevoel
waardoor je meer zelfinzicht krijgt, waardoor je op z'n beurt weer minder snel de weg in/naar je zelf zult kwijt raken

</emotalk>

Klopt als n bus. Je moet t uitbuiten. Niet zielig gaan doen zoals ik de paar bekenden van mij heb zien doen die er last van hebben (en ja dat klinkt bot, maar ik heb ook een behoorlijke ervaring op 'psychisch gebied', gelukkig niet met psychoses, maar alles is beter dan zielig te gaan doen).

Mediteren. Dansen is sowieso heel goed, omdat je dan je hele lichaam gebruikt en minder snel in je hoofd keert. En sporten heeft natuurlijk als voordeel dat je stofjes aanmaakt en tegelijkertijd ook weer niet echt de kans krijgt om je energie in je hoofd te gebruiken. Bovendien kun je sporten heel goed gebruiken om sociale contacten te hebben, wat ook belangrijk schijnt te zijn.