Dick Norman Amai deel twee alweer.

quote:

Afscheid van Dick Norman: ‘Eindelijk een normaal leven’

Komende week speelt Dick Norman (42) in het Nederlandse Rosmalen officieel zijn laatste ATP-tornooi. ‘Big Dick’ ruilt na de euforie van Roland Garros, een depressie na zijn eerste afscheid en de stranden van Sydney de adrenaline van de courts in voor puur gezinsgeluk in Tiegem. ‘Nog een laatste keer met het hele gezin on the road: geweldig!’

Big Dick (100 kilo voor 2.04 meter) zal, met een break tussen 1998 en 2000 die hem met een depressie opzadelde, 22 jaar proftennisser zijn geweest. Zijn topranking enkel was 85ste. Zijn hoogtepunt enkel de halve finale tegen Boris Becker op Wimbledon in 1995, zijn eerste grandslam nog wel, na onder anderen Stefan Edberg te hebben uitgeschakeld. Het hele land stond op stelten. ‘Dat is altijd het hoogtepunt van mijn carrière gebleven. Ik kon maar niet vatten wat er gebeurde’, omschrijft de latere ereburger van Waregem zijn ‘jongensdroom’.

In zijn tweede tennisleven haalde de West-Vlaming in 2009, toen hij alleen nog maar dubbel ging spelen, met zijn favoriete Zuid-Afrikaanse partner Wesley Moodie nog de finale van Roland Garros en in 2010 de halve finales in Parijs en Wimbledon. Maar dan leek het stilaan op. In 2011 zei de serve and volley-speler al ‘nog twee jaar’. ‘Stilaan bolde mijn ATP-ranking (117de intussen, nvdr.) even snel uit als ikzelf. Mijn motivatie én mijn power minderden, ik serveerde nog maar aan 190 km per uur in plaats van 220 per uur.’ Al won hij in februari in Dubai met de Rus Davydenko nog eens van de broers Marko en vooral Novak Djokovic, de nummer één van de wereld. ‘Mijn laatste mooie herinnering’, lacht hij.

In Tiegem wordt het een saai leven, Dick.

‘Neen. Ik heb juist zo’n normaal leven gemist. Ik zie bijvoorbeeld mijn neefjes Remy en Ramon doodgraag, maar ik was er bijna nooit voor hen. We konden nauwelijks eens samen tennissen of naar een voetbalmatch. Intussen zijn ze 14 en 16 jaar. Familie, eens afspreken met vrienden, een fietstochtje. We waren zo ongeveer tien maanden per jaar weg, hé. Waardoor we omzeggens het hele jaar in de zon zaten. De winters hier wordt dus wennen. Maar ik kijk er naar uit: om 7 uur opstaan, de kinderen wassen, kleden, eten geven en proberen tegen acht uur op school te krijgen. Dat is meer stress dan tennissen. (grijnst) De intense emoties, mijn longen uitschreeuwen bij een mooi punt, voor 15.000 toeschouwers, zal ik wel missen. Maar mijn gezin is een ander geluk.’

quote:

Dick Norman wordt toernooidirecteur ATP Antwerpen

Dick Norman wordt de toernooidirecteur van het European Open, een met 612.755 euro gedoteerd ATP-toernooi, waarvan de derde editie van 15 tot 21 oktober in de Lotto Arena plaatsvindt. Dat deelde de organisatie maandag mee. De voormalige tennisser komt aan het roer te staan samen met zijn echtgenote Ilse Van Parys. Zij wordt event director.

Van 2006 tot 2009 organiseerden Norman en Van Parys al samen de Belgian Masters in de Topsporthal Vlaanderen in Gent. “We keren als het ware terug naar de roots”, zegt Norman. “Ilse en ik zijn alvast supergemotiveerd om van ons eerste ATP-toernooi een succes te maken. Dat er voor een ex-tennisser gekozen wordt, is een trend die je in steeds meer landen ziet. Richard Krajicek op het ATP van Rotterdam is maar één voorbeeld. Mijn ervaring op en naast het tennisterrein zal hier goed ingezet worden.”

Hun jarenlange ervaring met het organiseren van tennistoernooien, -vakanties en -clinics zal Norman en Van Parys goed van pas komen. “Het belang van zo’n ATP-toernooi in ons land is niet te onderschatten voor de populariteit van het Belgische tennis”, verklaart Van Parys. “Meer dan ooit willen we daarom van het European Open een heuse belevenis maken, met een coole fanzone, een party en entertainment rond het toernooi. Bovendien gaan we de komende tijd heel actief promotie voeren, onder andere naar de tennisclubs in ons land.”

De 47-jarige Norman werd in 1995 bekend bij het grote publiek toen hij zich verrassend plaatste voor de achtste finales van Wimbledon. In het dubbelspel bereikte hij in 2010 de top tien van de wereld. In juni 2013 nam hij afscheid van het professionele tennis. Sindsdien is hij als coach, commentator en vooral organisator van toernooien, clinics en vakanties actief in het tennis.

Half mei wil de organisatie de eerste namen in het deelnemersveld voor het European Open 2018 bekendmaken. De eerste editie werd in 2016 gewonnen door de Fransman Richard Gasquet. Diens landgenoot Jo-Wilfried Tsonga ging vorig jaar met de zege aan de haal. Telkens was de Argentijn Diego Schwartzman verliezend finalist.

quote:

Ex-Wimbledonsensatie Dick Norman trok met vrouw en drie kinderen de tenniswereld rond: “We waren een rondreizend circus”

“Papa? Mama? Wanneer gaan we weer naar Sydney?” Alsof ze even gaan winkelen, zo weerklinkt af en toe de vraag ten huize Dick Norman (47). De tenniswereldreizen zijn voorbij, volgende week strijkt het gezin wel nog eens neer in Wimbledon. Waar Norman 23 jaar geleden Wimbledongroten als Pat Cash en Stefan Edberg deed knielen en nipt boog voor Boris Becker. De ex-tennisser is niet alleen bezoeker, maar ook onderhandelaar. Met zijn vrouw Ilse organiseert Norman het ATP-toernooi in Antwerpen.

Dick Norman diept twee badges op. Dick Norman: member, Ilse Van Parys: guest van de L8-club. Van Parys: “Als je de laatste acht van een grandslamtoernooi bereikt, ben je er de rest van je leven welkom. Dick heeft zo’n pas voor zowel Wimbledon als Roland Garros.”

Norman: “De kids mogen mee, fijn. Nanou googelde mij onlangs nadat ze een filmpje gevonden had. Met mijn lang haar en haarband zag ik er echt uit als een rockgitarist.” Voor zijn huzarenstukje van weleer zijn Nanou (10), Manon (8) en Tibo (7) nog te klein. Zijn Wimbledon-hoogtepunt blijft zijn stunt van 1995, toen hij bij zijn eerste grandslamtornooi gelijk de kwartfinale speelde, Wimbledonwinnaars als Pat Cash, Stefan Edberg uitschakelde en Boris Becker bijna een voetje lichtte. Later, toen hij bij zijn succesvolle reconversie als dubbelspeler top tien van de wereld was, stond hij op het heilige gras twee keer in de halve finale.

Norman: “Mooie momenten, maar die ene Wimbledon blijft magisch, een langgerekte droom. Ik had nog nooit tegen zulke vedetten gespeeld. Ik was nog ballenraper van Edberg. En dan winnen: waanzinnig. Al die aandacht was ik niet gewoon.”

Om het zacht uit te drukken: in je interview voor de openbare omroep bij Carl Huybrechts maakte je geen goede beurt.

Van Parys: “Ver-schrik-ke-lijk, het dieptepunt uit zijn carrière.” (lacht)

Norman: “Ik zat te zweten, antwoordde met: ja, neen.” (lacht)

Van Parys: “Ook legendarisch was de aankondiging: Boris Becker, zoveel prijzengeld, zoveel titels, en dit en dat. En Dick Norman from Belgium, no titles, no money.”

Norman: “Tijdens de opwarming was ik meer bezig met naar Becker te kijken dan met mijn opwarming. Inmiddels is Becker failliet en heeft hij no money.” (lacht)

Van Parys: “Wij applaudisseerden met drie voor Dick. Tienduizend man in dat stadion keek ons aan: Wie zijn die drie? Heerlijk. Later beleefde onze oudste dochter Nanou er ook superdagen. Ze wil graag terug.”

Norman: “Ze vraagt altijd naar Sarah, de vaste nanny van Wimbledon toen ze daar in de crèche zat.”

Een vaste nanny?

Van Parys: “Op de grandslamtoernooien kunnen de spelerskinderen naar de crèche. Dat is bijna Club Med voor kinderen. Op het einde van Dicks carrière hadden steeds meer toernooien crèches, omdat de toppers hun kinderen begonnen mee te nemen zoals Kim (Clijsters, nvdr.), Roger Federer… Wij waren een rondreizend circus. Dezelfde kindjes zagen elkaar terug in een ander land. Manon heeft haar eerste vier verjaardagen in New York gevierd.”

Norman: “De traditionele familiefoto’s toen waren Ilse met een tweemansbuggy en ik met een draagzak.”

Van Parys: “De meeste spelers stonden versteld hoe we dat deden.”

Norman: “Toegegeven, het was niet altijd makkelijk.”

Zoals?

Van Parys: “De moeilijkste vlucht ooit was naar Australië, dertig uur met overstappen. Tijdens die reis sliepen we geen twee minuten: of een kind moest een pamper aan of moest eten of moest worden geëntertaind.”

Norman: “Mijn dubbelpartner sliep de hele vlucht in businessclass. De volgende nacht lag hij wakker door de jetlag terwijl ik als een blok in slaap viel en gelijk was aangepast. (lacht) Voor de kids waren die jetlags altijd moeilijk.”

Van Parys: “Toch hebben we er geen seconde spijt van.”

Norman: “Ik ben niet gestopt omdat ik niet meer wilde, wel omdat de kinderen schoolplichtig waren.”

Vragen ze niet: wanneer gaan we nog eens naar Sydney?

Norman: “Ja, terwijl ze niet eens Tiegem (waar hij woont, nvdr.) wisten liggen toen ik stopte. Tja, ze maakten het paradijs mee. In Sydney pakten we na mijn trainingen de boot en trokken naar het strand.”

Van Parys: “Of we kregen kaartjes voor Sea Life, een aquarium. In Roland Garros kregen we kaartjes voor Disneyland. De kinderen waren al zes keer in Disneyland geweest, vonden dat de normaalste zaak van de wereld. Als we nu zeggen: Disneyland kost geld, kijken ze verrast op.”

Jullie maakten toch ook kleinere toernooien zonder luxe mee.

Norman: “Op de grote toernooien word je meer in de watten gelegd met chique hotels, maar het was veel leuker op die kleinere toernooien.”

Van Parys: “Op de grotere toernooien hebben de toppers hun entourage bij. Kim (Clijsters, nvdr.) bijvoorbeeld had tijdens haar laatste Australian Open een vijftiental vrienden en familie mee. Dan hebben ze er geen behoefte aan om met andere spelers op te trekken, wel op kleinere toernooien. Herinner je je de barbecue in Mexico nog, Dick?”

De barbecue in Mexico?

Van Parys: “We deden enkele toernooien in Mexico. In de winkel zei ik: Kom, we gaan een barbecue doen vandaag, altijd dat hoteleten. Elke speler legde geld in de pot. Er waren brochettes, muziek, Coronabier… Iedereen vond dat echt de max.”

Norman: “Al lachend zeiden ze: Dick, je brengt toch je barbecue mee volgende week naar het andere toernooi? Zo’n zwartgeblakerd ding in mijn valies? No way. Een kwartier later dacht ik: Ik steek dat ding in de doos en neem die mee.”

Van Parys: “’s Namiddags maakten alle spelers brochetjes, de barbecue werd steeds groter. We deden dat drie weken op rij. Aanvankelijk enkel voor de Engelssprekenden, Amerikanen, Europeanen, Zuid-Afrikanen, maar de latino’s waren zo ontgoocheld: Dit is discriminatie. (lacht) Toen vlogen we van Mexico naar Bermuda. Toen de spelers ons zagen in het vliegtuig, schreeuwden ze: Dick, je hebt je barbecue toch mee?”

Norman: “Een supersfeer was dat tussen die spelers.”

Van Parys: “In dat opzicht zijn de toppers eenzamer dan de subtoppers. Ook al is het hard voor subtoppers, omdat je moet knokken om financieel te overleven.”

Was dat financieel behapbaar?

Van Parys: “Dat was een bijkomende stimulans voor Dick.”

Norman: “Ik redeneerde: We hebben 10.000 euro aan tickets betaald, ik kan het mij niet permitteren om er in de eerste ronde uit te vliegen.”

Van Parys: “Als het gezin meeging, moest hij wel voor brood op de plank zorgen.”

Norman: “Toen ik net dubbel speelde, raakte ik niet meteen binnen in de grote toernooien. Dus speelde ik een toernooike in Mexico City. Ik was eerste reekshoofd dubbel en speelde de kwalificaties in het enkelspel om wat op te warmen voor het dubbel, ook al had ik mijn enkelcarrière afgesloten. Lag ik er toch meteen uit in het dubbel. Ik was zo overtuigd dat ik dat dubbel even zou winnen, dat onze terugvlucht een week later was geboekt. Die tickets voor het gezin wijzigen kostte meer dan 1.000 euro. Ik kan maar beter een matchke winnen in het enkel, zo dacht ik. Wel, ik won het toernooi.”

Van Parys: “Niet normaal, terwijl hij elke middag in het zwembad zat, met de kindjes speelde.”

Norman: “Het is geen toonbeeld van professionalisme voor de beginnende tennisser, maar ik trok mijn zwembroek uit, mijn tennistenue aan en speelde. Omdat ik in het zwembad Mexicaanse kindjes in het zwembad gooide en niet alleen mijn kindjes, supporterden er elke dag meer Mexicanen voor mij. In de finale stond iedereen achter mij, waanzinnig. Ik kon tijdens mijn speech geen woord uitbrengen, weende van ontroering.”

Van Parys: “Toen waren de Mexicaanse mamaatjes nog zotter van hem. (lacht) Sommige spelers waren zelfs ambetant: Dick, jij was toch gestopt, wat zit jij hier nog enkel te spelen?”

Norman: “Maar ik was zo relaxed, dat kwam ook door Ilse en het gezin.”

Van Parys: “De moeilijkste beslissing in mijn leven was mijn job opzeggen om mee te reizen. Zo onzeker, iedereen verklaarde mij voor gek. Maar ik nam veel van hem weg, boekte hotels, trainingsvelden, transport, regelde contracten...”

Norman: “Plots speelde ik zes grandslamtoernooien op rij en behaalde mijn beste ranking ooit, dat was geen toeval. Ik moest enkel denken aan tennissen.”

Van Parys: “Vergeet niet, het is anders vrijwel onmogelijk om een relatie te hebben met een proftennisser. Wij zagen geen enkele relatie standhouden waarvan de partner niet regelmatig meeging. Tennissers zijn zoveel weg: vijf weken Australië, vijf weken Amerika… Gemiddeld drie dagen in een maand thuis.”

Norman: “Je groeit zo uit elkaar. In één namiddag kun je geen vier weken bijpraten.”

Samen uit, samen thuis, zo lijkt het. Ook nu werken jullie weer samen, als toernooidirecteur en event manager van het ATP-toernooi van Antwerpen.

Van Parys: “Dick komt meestal met de ideeën en ik werk de lijnen uit. Intensief – ik heb daarnaast nog een andere job –, maar als we het nu niet deden, kwam er misschien nooit meer zo’n kans.”

Norman: “Ik ging alleen akkoord als Ilse mee instapte.”

Van Parys: “En jij had na je tenniscarrière wat moeite met het missen van al die emoties… Vorig jaar zei je tegen mij: Is het dit nu, het leven?”

Norman: “Ik ben niet in een zwart gat gevallen. We hadden een gezin, organiseren met Sabine Appelmans tennisvakanties in Portugal die nog altijd super draaien. Wel vielen die heftige emoties weg: schreeuwen omdat je wint, zin om te blèten als je verliest… Antwerpen sluit weer wat meer aan bij ons vorige leven. Met de meeste spelers heb ik nog gespeeld of getraind.”

Jullie mogen even reclame maken. Waarom moet iedereen naar Antwerpen komen?

Van Parys: “We krijgen toptennis in Antwerpen – het is de enige keer dat Goffin in België zal spelen –, maar het moet meer zijn. In de Lotto Arena kun je, als je naar een concert gaat, een hamburger eten. Naar het tennis komen mensen zes, zeven uur met hun kinderen, het eten moest beter. Het moet ook gezellig zijn tussen de wedstrijden. We hebben de wereld rondgereisd, weten wat nodig is om ons op ons gemak te voelen, ook met een gezin. En niet alleen de vips, dat zijn 3.000 man, maar ook die andere 22.000 man willen we soigneren. Er komt een leuke fanzone waar mensen lekker kunnen eten en drinken, op vrijdag is er een party met optredens en dj’s die tennisfans niet mogen missen. De kaartjesverkoop loopt een stuk vlotter dan vorig jaar.”

Norman: “Toen ik vorig jaar tennisles aan kinderen gaf, vroeg ik tijdens het toernooi van Antwerpen: Wie weet waar David Goffin nu speelt? Niemand wist het. Nu gaan we bij liefst 341 tennisclubs langs.”

Van Parys: “Het helpt dat Dick bij veel mensen nog een belletje doet rinkelen.”

Je ziet er nog scherp uit. Zou je nog meekunnen?

Norman: “Nu niet, omdat ik te veel uren als toernooidirecteur draai. (lacht) Vorig jaar kriebelde het wel. Niet om een comeback te maken, maar ik was er zeker van dat ik het niveau nog aankon in het dubbelspel. Maar dat hoofdstuk is afgesloten.”

Loopt er tussen je kinderen een opvolger/-ster rond?

Van Parys: “Ze spelen alle drie tennis. We pushen niemand, maar bij Tibo, de jongste, gaat alles als vanzelf. Als hij zo doorgaat, zou hij van mij vijf jaar mogen proberen.”

Norman: “Ik sta er weigerachtig tegenover. Ik heb twintig jaar de druk van de wereldranglijst gevoeld, crossen van toernooi naar toernooi. Ik ben blij dat het gedaan is, wil niet weer twintig jaar hetzelfde. Bijna geen enkele toptennisser stuurt zijn kinderen naar toptennis. Omdat het zo’n intensief leven is, omdat er veel geroepen en weinig uitverkoren zijn. Alles moet meezitten om er te geraken. De droom dat, als je je kind maar genoeg training geeft, hij David Goffin zal worden, die gaat niet op.”

quote:

Op zondag 1 juli 2018 12:55 schreef wimderon het volgende:

[..]

quote:

In 1995 beleefde ‘Big Dick’ Norman zijn wonderweek op Wimbledon: “Ik had nog nooit zoveel geld bij mekaar gezien”

Het was zijn allereerste grandslamtoernooi – met een gelukje, want hij verloor in de kwalificaties, maar werd opgevist als lucky loser. Geld om een coach of een hotel te betalen had hij niet. En noodgedwongen zakte hij elke dag met de metro naar Wimbledon af. Toch schakelt de onbekende Belg Dick Norman (49) in de zomer van 1995 drie ex-winnaars uit op het gras van Londen. Cash, Edberg, Woodbridge. De wereld kijkt de ogen uit: wie is die lange slungel? Terug naar de wonderweek van Big Dick.

Of hij voordien al een interview gegeven had? “Hooguit voor de regionale sportbladzijden.” Hoe hoog hij op de wereldranking stond? “Rond plek 180, of zo? Laag, in ieder geval. Heel laag.” Het was plaats 176. Of hij al op Wimbledon geweest was? “Nooit. Ik vond het al geweldig om er rond te lopen.” Hoeveel fans hij bijhad? “Twee. Mijn zus en een vriendin. Mijn vader kon voor de eerste match geen verlof krijgen.”

Dick Norman moet er zelf om lachen. In de zomer van 1995 is België helemaal nog geen tennisland Bij de vrouwen houden Appelmans en Monami de eer nog een beetje hoog in afwachting van Henin en de pas twaalf geworden Clijsters. Maar bij de mannen is de situatie hopeloos. Malisse komt pas piepen, Filip Dewulf zal zijn wonderweek op Roland Garros pas twee jaar laten kennen, alleen Xavier Daufresne heeft een jaar eerder de 1/8ste finales bereikt in Melbourne. Maar zijn Australisch parcours was niet van die aard dat het veel weerklank kreeg in België. En vóór hem moeten we al terug naar 1976 en Bernard Mignot om een Belg te vinden die de eerste week van een grandslamtoernooi heeft overleefd. Anno 2020 weet Norman: “Belgen en Wimbledon, hoog waren de verwachtingen niet.”

Ook niet bij Norman zelf. Hij mag dan al 24 zijn, alleen de trouwe tennisvolgers kennen hem. Een lange jongen uit het Waregemse, vierdejaarsprof, maar nooit veel potten gebroken. Dat laatste lijkt in 1995 niet anders te worden. Als Norman die lente de krant al haalt, is het in de allerkleinste kolommetjes. Jeruzalem, Annaheim, het zijn verre van de grootste tennistoernooien, maar toch vliegt Norman er in de eerste ronde uit. Het maakt de twijfels alleen maar groter als hij op de boot richting Engeland stapt voor de kwalificaties van Wimbledon. Slapen doet hij noodgedwongen in een zeer bescheiden pension. “Nog niet één ster waard. Maar ik had gewoon geen geld”, zegt hij. “De maanden voordien had ik hooguit een paar honderd euro aan prijzengeld opgehaald. Een trainer? Er was geen denken aan dat ik dat uit eigen zak zou kunnen betalen. Dan maar geen coach. Een troost: wat voor mij gold, gold voor wel meer kwalificatiespelers. In datzelfde pension zaten wel twaalf spelers, sommigen met twee op een kamer. Allemaal aan dertig euro per nacht, met fruitsap uit kartonnen dozen bij het ontbijt.”

Lucky loser

Het is pas de eerste keer dat Norman aan de kwalificaties van een grandslamtoernooi deelneemt en wat opvalt: zonder camera’s in de buurt is Wimbledon flink wat minder statig. Niet de All England Lawn Tennis en Croquet Club is het decor, wel het verderop gelegen Roehampton. “Echte patattenvelden”, grijnst hij vandaag. “De ene valse bots na de andere. Maar ik speelde echt super. Zelfs toen ik in de laatste ronde verloor en niet naar het hoofdtoernooi zou mogen, was ik fier. Het was een mooie week geweest en ik was de vijfde lucky loser. Niet dat ik mij veel illusies maakte. De kans dat er vijf geplaatste tennissers zouden afmelden voor Wimbledon en ik toch mocht deelnemen, was piepklein.”

Maar Norman besluit toch in Londen te blijven. “Ik vond het al geweldig om er die toppers te zien trainen”, zegt hij. “Intussen liep ik af en toe eens bij de referee binnen. Hoeveel spelers er al hadden afgezegd? En onwaarschijnlijk, maar plots kwam effectief het bericht: er hadden er vijf afgezegd. Ik mocht me klaarmaken. En was meteen bloednerveus.”

Die nervositeit wordt nog groter als bij de loting Pat Cash uit de bus komt. Cash, de man met het eeuwig zwart-wit geruite hoofdbandje, heeft acht jaar eerder Wimbledon gewonnen en is een jeugdidool van Norman. “Ik vergeet nooit die eerste match”, glimlacht Norman. “Ik kom de court op, er zit een massa volk rond het veld, en ik hoor welgeteld twee supporters applaudisseren. Mijn zus en een vriendin. Alle twee: Jeeh, Dick! Dat was het. Ik dus naar mijn stoeltje. Eén minuut, twee minuten, en plots barst me daar een lawaai los. Cash was de baan op gekomen. Iedereen roepen, klappen, juichen… Oorverdovend! Ik ben 2,04 meter groot, was letterlijk de grootste speler van het circuit, maar ik voelde mij een dwerg.”

Maar zijn vorm van de kwalificaties is niet verdwenen. Hij speelt prima en Cash heeft zichtbaar moeite met die lange Belg. Norman voelt dat hij kan winnen en als hij Cash in de tiebreak van de eerste set tegenvoets pakt, bezeert die laatste zich aan de knie. Norman wint de tiebreak, Cash geeft op. “Wat nog ongemakkelijk was”, zegt Norman. “Ik was dolblij. Cash uitgeschakeld! Maar als iemand zich blesseert, kan je moeilijk in zijn gezicht gaan schreeuwen van vreugde.” Weer een lachje: “Wat mijn zus in de tribune trouwens wel gedaan heeft.” Ex-Wimbledon-winnaar nummer één is geveld. Door een Belg, zowaar. Aan de overkant van het Kanaal kijken ze een eerste keer verrast op.

Spelen tegen God

Niet dat Norman er enige notie van heeft. Gsm's, internet, het is in 1995 alleen voor de happy few weggelegd. “Als ik contact met België wilde, moest ik met muntjes in een telefooncel gaan bellen.” Maar hij heeft vooral andere zorgen: in ronde twee wacht opnieuw een gewezen winnaar. De Zweed Stefan Edberg heeft Wimbledon zelfs twee keer op zijn naam staan – 1988 en 1990. En Norman heeft al eens tegen hem gespeeld. “Op mijn zeventiende. Edberg was naar Waregem gekomen voor een exhibitiematch tegen Wilander. Iedereen van de club had een minuutje tegen hem mogen spelen. Was Cash een idool, dan was Edberg mijn god. Op mijn zestiende had ik urenlang video’s van hem bestudeerd. Zijn volley, zijn opslag… Ik was zo zenuwachtig dat ik de avond voordien nog in paniek gaan bijtrainen ben. Ik had schrik om afgemaakt te worden. Drie keer 6-1, zoiets.”

Het worden inderdaad drie sets. Maar niet in het voordeel van Edberg. Halverwege de eerste set vergelijkt de BBC-commentator nog het palmares van beide spelers. Bij Edberg komt hij met een kwartiertje niet toe. Bij Norman klinkt het droogjes: No titles, no finals, no prize money, no nothing. Maar die man van niks bezorgt Edberg met zijn linkshandige tennis een helse namiddag. De Zweed krijgt totaal geen vat op hem: 6-3, 6-4, 6-4. “Alles lukte”, glundert Norman er vandaag opnieuw bij. “Ik heb Edberg er nadien nog over gesproken. Of hij zich herinnerde dat ik ooit in Waregem zijn ballenraper was geweest? Maar daar had hij duidelijk geen boodschap aan. Als je tweemaal Wimbledon gewonnen hebt, wil je echt niet verliezen van iemand die 180ste staat op de wereldranking. Voor hem was dat een afgang.” Daar maakt die laatste geen geheim van. “Ja, ik baalde”, zal hij later zeggen. “Het was David tegen Goliath. Hij mepte mij gewoon van de baan. Pijnlijk.” Ex-Wimbledon-winnaar nummer twee is geveld. Door diezelfde Belg. Aan de overkant van het Kanaal zijn ze nu helemaal wakker.

Alles lukte

Vooral Normans zelfvertrouwen valt intussen op. Niet alleen bij buitenstaanders. Sabine Appelmans is er dat jaar op Wimbledon al in de eerste ronde uitgegaan in het enkelspel, maar in het dubbel gemengd gaat ze wel mee tot de 1/8ste finales. Met aan haar zijde… Dick Norman. “Dat was pure fun”, herinnert Appelmans zich een kwarteeuw later. “En inderdaad, alles lukte die week bij Dick. Normaal spreek je in het dubbelspel af waar jij naartoe gaat als je ploegmaat serveert. Als Dick opsloeg, zei hij alleen maar: Rustig, Sabine, ge moet niets doen. Dat komt wel goed. Als hij een ace wilde slaan, deed hij dat. Ik zie de Britse kranten nog voor mij: Big Dick. In grote letters. Hij was echt een fenomeen.”

Het fenomeen wordt nog groter als Norman ook de derde ronde overleeft. Ditmaal tegen Tod Woodbridge, opnieuw een tweevoudig winnaar van Wimbledon, zij het in het dubbelspel. Maar weer klaart de Belg de klus. Ex-winnaar nummer drie geveld.

Norman: “Toen was het hek helemaal van de dam. Plots stond de nationale tv daar. Ze wilden weten waar ik sliep. Welke koffiekoeken ik bij het ontbijt at. Alles. In mijn pension was ik de held van de B&B. Al die kwalificatiespelers kregen hoop: wat ik kon, konden zij misschien ook op een dag.” De media maken intussen lijstjes. Norman is pas de vierde lucky loser ooit die de 1/8e finales op Wimbledon haalt. En de eerste Belg sinds 1970 die de tweede week haalt. Groot nieuws, overal. “Zelfs de New York Times wist mij te vinden. Het was allemaal nieuw voor mij. Ik zweette meer voor de microfoon dan tijdens mijn wedstrijden.”

Boem Boem Becker

Pas ex-winnaar nummer vier is er te veel aan. Boem-boem-Becker maakt zijn bijnaam ook tegen Norman waar. Norman speelt nochtans een aardige wedstrijd. “Maar het was Becker, hé”, zegt Norman nog steeds met ontzag. “Normaal voel je bij je opwarming je backhand, je forehand... Ik zat gewoon naar hem te kijken en sloeg bijna naast de bal. Ik dacht alleen maar: dat is hier wel Becker, hé, op mijn baan!” In de eerste set sleept Norman nog een tiebreak uit de brand. “Daarna was er niks meer aan te doen. De moeilijkste ballen ging hij halen.”

Het is zijn mooiste thuiskomst ooit geworden. “Met honderden stonden ze mij op te wachten”, zegt Norman. “Heel emotioneel. Dan begreep ik pas wat mijn prestatie in België teweeg had gebracht.” Maar is zijn Londense stunt voor België het begin van vijftien dolle tennisjaren, voor Norman zelf loopt het snel minder. Bevestigen lukt maar moeizaam, en drie jaar later zal hij zelfs anderhalf jaar stoppen met tennissen. Er is een comeback nodig om eindelijk de top honderd te halen en zelfs wereldtop in het dubbelspel te worden. Slapen doet hij dan allang niet meer in die sobere B&B. “Nooit vergeet ik mijn prijzengeld”, besluit hij. “1,2 miljoen frank of 30.000 euro. Vandaag komt een tennisser zijn bed niet meer uit voor zo’n bedrag in een 1/8ste finale. Ik had nog nooit zoveel geld bij mekaar gezien.”