Teveel nadenken - Kracht van het nu #3

t
v
p

TVP.

tvp

TVP, mooi topic, vanavond of morgen weer ff inkijken!

Dit klinkt als iets waar ik ook last van heb. Dit moet ik later even doorlezen.

Ok, dit klinkt heel interessant en in some sense ook logisch, maar...

Hoe ga je dan om met de negatieve in deze wereld? Like, je geniet van het mooie, je hebt plezier, maar stel je voor dat je je vriendin kwijt raakt? Hoe ga je daar dan mee om.. probeer je te blijven observeren en ga je niet in op het "gekrenkte ego"? Zo ja, verwerk je dan wel wat je meemaakt of verdring je het gewoon?

Verdringen lijkt me sowieso niet de juiste weg. Vroeg of laat komt 't toch wel naar boven en zit je jaren later met dat 'gekrenkte ego'.
De key is om niet door te draven.

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 09:44 schreef Natalie het volgende:
Verdringen lijkt me sowieso niet de juiste weg. Vroeg of laat komt 't toch wel naar boven en zit je jaren later met dat 'gekrenkte ego'.
De key is om niet door te draven.

Juh, maar ik vraag me af hoe dat correspondeert met die theorie...

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 09:40 schreef maniack28 het volgende:
Ok, dit klinkt heel interessant en in some sense ook logisch, maar...

Hoe ga je dan om met de negatieve in deze wereld? Like, je geniet van het mooie, je hebt plezier, maar stel je voor dat je je vriendin kwijt raakt? Hoe ga je daar dan mee om.. probeer je te blijven observeren en ga je niet in op het "gekrenkte ego"? Zo ja, verwerk je dan wel wat je meemaakt of verdring je het gewoon?

Verdringen is nooit goed, acceptatie is de key in deze. Je moet de huidige situatie accepteren, ook al is die niet leuk. Dus niet blijven hangen in "oh was ik nog maar met haar samen", want dan leef je in het verleden met je gedachten. Vanuit die acceptatie kun je verder gaan bouwen naar iets nieuws bijvoorbeeld, of naar een verbetering. Ik was het nooit met hem eens toen hij zei "tijd speelt geen factor hierbij", maar ben er inmiddels wel achter dat daar een kern van waarheid in zit.

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 10:44 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Verdringen is nooit goed, acceptatie is de key in deze. Je moet de huidige situatie accepteren, ook al is die niet leuk. Dus niet blijven hangen in "oh was ik nog maar met haar samen", want dan leef je in het verleden met je gedachten. Vanuit die acceptatie kun je verder gaan bouwen naar iets nieuws bijvoorbeeld, of naar een verbetering. Ik was het nooit met hem eens toen hij zei "tijd speelt geen factor hierbij", maar ben er inmiddels wel achter dat daar een kern van waarheid in zit.

Ok, de key ligt dus in het accepteren... maar wat als je relatie ten einde is om een reden die je niet kan accepteren, dwz: je vindt elkaar echt echt echt ontzettend leuk, maar het kan vanwege de een of andere reden niet werken. Hoe accepteer je dit soort oneerlijke dingen?

Ik bedoel, als iemand je niet meer leuk vindt of iemand gaat vreemd dan kan ik dat ook accepteren, het doet wel pijn, maar ik kan daar mee leven. Het idee dat dingen soms zo onlogisch en oneerlijk zijn, daar kan ik niet mee leven. Maar misschien is dat mijn rationele gedachte over dingen die soms loodrecht op gevoelskwesties staan.

En tijd speelt geen factor.. je kan niet van het een op het andere moement dingen verwerkt hebben toch? Of is dat wel mogelijk?

(ik ben echt benieuwd en als het boek niet te duur is ga ik het zeker kopen)

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 10:50 schreef maniack28 het volgende:

[..]

Ok, de key ligt dus in het accepteren... maar wat als je relatie ten einde is om een reden die je niet kan accepteren, dwz: je vindt elkaar echt echt echt ontzettend leuk, maar het kan vanwege de een of andere reden niet werken. Hoe accepteer je dit soort oneerlijke dingen?

Ik bedoel, als iemand je niet meer leuk vindt of iemand gaat vreemd dan kan ik dat ook accepteren, het doet wel pijn, maar ik kan daar mee leven. Het idee dat dingen soms zo onlogisch en oneerlijk zijn, daar kan ik niet mee leven. Maar misschien is dat mijn rationele gedachte over dingen die soms loodrecht op gevoelskwesties staan.

Dit zul je dan toch ook echt moeten accepteren. Er is altijd een reden voor zo'n breuk. Als je zegt dat je dat niet kan accepteren, dan ben je waarschijnlijk niet eerlijk tegenover jezelf en wil je heel graag dingen ontkennen. Maar zoals iemand in het vorige topic een keer mooi zei: "soms moet je ook accepteren dat je iets niet kan accepteren"

quote:

En tijd speelt geen factor.. je kan niet van het een op het andere moement dingen verwerkt hebben toch? Of is dat wel mogelijk?

Het is ook niet zo dat je geen verdriet meer mag hebben bijvoorbeeld, dat soort dingen hoort er gewoon bij. Maar volgens de theorie kun je dus wél dingen van het ene op het andere moment geaccepteerd hebben. Want wanneer wil je het dan wel accepteren?? Waarom lukt het dan wel en nu nog niet? Over een maand is het ook weer het nu van die dag, maar is die dag dan zoveel anders dan de dag die je nu meemaakt?

Goh, en ik was toen een van de meest kritische personen in deze topicreeks over dit boek, nu leg ik het mensen uit

quote:

Op zondag 21 juni 2009 18:18 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Goedenavond NU-ers. Ik heb denk ik over een paar dagen wel weer een verhaaltje

Wij wachten!

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 02:28 schreef Probably_on_pcp het volgende:
30 posts waarvan 10 tvp's

Tja, blijkbaar leeft het toch meer bij mensen dan ik in eerste instantie dacht. Dat geeft me weer aan dat ik toch niet zo raar blijk te zijn

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 09:44 schreef Natalie het volgende:
Verdringen lijkt me sowieso niet de juiste weg. Vroeg of laat komt 't toch wel naar boven en zit je jaren later met dat 'gekrenkte ego'.
De key is om niet door te draven.

Dat is het, je hoeft je emoties niet te ontkennen, dat is zelfs onzin. Taak is om er niet in vast te blijven zitten, je hoeft niet alles gelijk te accepteren, maar je moet er ergens een streep onder zetten en kijken (of genieten) van wat er over is (en niet blijven kniezen over wat er verloren is gegaan).

Hmm, binnenkort eens kijken of ik het boek aan kan schaffen.

Ik kwam/kom het boek maar niet door... misschien toch weer eens oppakken.

Ik ben ook een beetje van mening dat ik wel OK zit qua relativerings vermogen en positieve dingen uit (eventueel) negatieve situaties halen. Mijn recente situatie bijvoorbeeld. Vandaag is mijn eerste dag als officieel werkloze. Best balen dat door de crisis mijn contract niet is verlengd. Maar ik begrijp de baas zijn keuze wel en respecteer die ook. Ik heb ook keurig mijn maand uitgewerkt en een draaiboek gemaakt voor de collega's die nou mijn taak in hun schoenen krijgen geschoven. Dit alleen maar om het hun wat makkelijker te maken want hun hebben het eigenlijk veel te druk om een derde van een fulltime functie (als export logistiek manager) over te nemen. Plus dat ik de enige was die op de hoogte was van alle vereiste exportdocumenten etc. En dat is af en toe nog best lastig.

Nu zit ik dus ineens thuis. Gelukkig is het mooi weer. Ik ben allerlei achterstallige schoonmaak klusjes aan het doen, geniet van de zon met een lekker boek (nee, niet dát boek ) beetje gamen, lekker koken, kortom genieten van de dag en niet depri in een hoekje gaan zitten balen dat ik nog geen werk heb. Ondertussen ben ik ook elke dag even aan het kijken naar vacatures, en ben bezig met inschrijvingen etc. Ben dus ook actief bezig met het zoeken naar een nioeuwe baan.

Mijn houding op dit moment is dit: wie weet welke deuren er nu voor me opengaan. Dit hoeft niet persé iets slechts te zijn. Nieuwe dag, nieuwe kansen!

_{en met mijn werkervaring kom ik er echt wel, ondertussen even genieten nog. Het had tenslotte ook winter kunnen zijn}

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 11:11 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dit zul je dan toch ook echt moeten accepteren. Er is altijd een reden voor zo'n breuk. Als je zegt dat je dat niet kan accepteren, dan ben je waarschijnlijk niet eerlijk tegenover jezelf en wil je heel graag dingen ontkennen. Maar zoals iemand in het vorige topic een keer mooi zei: "soms moet je ook accepteren dat je iets niet kan accepteren"

Ik vind het mooi omschreven en je hebt denk ik wel gelijk, het lukt alleen niet altijd

quote:

[..]

Het is ook niet zo dat je geen verdriet meer mag hebben bijvoorbeeld, dat soort dingen hoort er gewoon bij. Maar volgens de theorie kun je dus wél dingen van het ene op het andere moment geaccepteerd hebben. Want wanneer wil je het dan wel accepteren?? Waarom lukt het dan wel en nu nog niet? Over een maand is het ook weer het nu van die dag, maar is die dag dan zoveel anders dan de dag die je nu meemaakt?

Dus in feite kan je verdriet hebben en het accepteren tegelijk? Voor mij is een tijdje verdrietig zijn om iets een verwerkingsproces om iets te accepteren. Ik huil een beetje uit, praat erover, denk erover en door dit te doen kan ik het op den duur een plek geven, het verwerken. Maar als je iets meteen accepteert dan heb je toch ook geen reden meer om te huilen?

quote:

Goh, en ik was toen een van de meest kritische personen in deze topicreeks over dit boek, nu leg ik het mensen uit

Das toch mooi

Nog wat dingen die mij bezig houden.

Volgens van Tolle, is al het materiële in ons leven vergankelijk. En dat is ook wel zo natuurlijk.
Hij vertelt dat wij altijd vrede/geluk hebben in volledige bewustzijn.

Maar ik vroeg mij dan af, wat als je muziek luistert?
Ben je dan in het NU?, ik denk het niet. En hoe je muziek leuk of niet leuk vinden als je volledig bewust bent?
Kan je überhaupt iets materialistisch als leuk ervaren als je volledig bewust bent?

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 14:30 schreef logicc123 het volgende:
Nog wat dingen die mij bezig houden.

Volgens van Tolle, is al het materiële in ons leven vergankelijk. En dat is ook wel zo natuurlijk.
Hij vertelt dat wij altijd vrede/geluk hebben in volledige bewustzijn.

Maar ik vroeg mij dan af, wat als je muziek luistert?
Ben je dan in het NU?, ik denk het niet. En hoe je muziek leuk of niet leuk vinden als je volledig bewust bent?
Kan je überhaupt iets materialistisch als leuk ervaren als je volledig bewust bent?

Ik denk opzich van wel. Maar ik denk ook dat je het net iets anders kunt bekijken. Namelijk dat je natuurlijk nog wel eens boos zult zijn of een goed gevoel hebben bij bepaalde muziek, maar dat je je niet meer zo laat meeslepen door het gevoel van het moment. Observeer voor de gein eens hoe snel die kunnen veranderen en kijk dan eens of jij die gevoelens bent.

Ik kan zelf (nog) weinig met termen als 'volledig bewust' zijn, want volgens mij is het net als met iets als 'verlichting': je snapt het pas op het moment dat je het ook daadwerkelijk ervaart. Tot die tijd is het een denkconcept, maar niet de echte ervaring.

Daarom denk ik dat je als je volledig bewust bent, je meer onthecht bent van de materiële wereld en je eigen gedachtenwereld. Je kunt het allemaal makkelijker relativeren, waardoor het niet meer allemaal aan je blijft vastkleven.. door los te laten ervaar je meer..

Ik probeer de laatste tijd om zo ver mogelijk het 'nu' in te komen. Maar ik merk, hoe verder ik probeer te gaan, hoe meer weerstand mijn ego me geeft. Tot het op een bepaald punt niet echt verder kan. Als ik in bed lig of zit val ik als een blok in slaap, als ik buiten rondhang of een mooie plek bekijk wordt ik ook gewoon moe.



Ik probeer het maar te painten, misschien niet duidelijk.

In iedergeval, dat ik verder in het 'nu' ga betekend niet dat ik me dan depressief ga voelen, ik ben me bewust van dat deze gevoelens er zijn, maar op een bepaald punt, richting het uiterste zegmaar (zo heb ik me periodes gevoelt en dat wil ik nóóit meer) geef ik op. Niet door wilskracht maar doordat ik wordt afgeleid door gedachten of dat ik mijn concentratie niet kan behouden.

Maar dit is volledig mijn interpetatie

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 17:32 schreef Boswachtertje het volgende:

[..]

Ik denk opzich van wel. Maar ik denk ook dat je het net iets anders kunt bekijken. Namelijk dat je natuurlijk nog wel eens boos zult zijn of een goed gevoel hebben bij bepaalde muziek, maar dat je je niet meer zo laat meeslepen door het gevoel van het moment. Observeer voor de gein eens hoe snel die kunnen veranderen en kijk dan eens of jij die gevoelens bent.

Ik heb ook bij veel muziek emoties.
Laatst hoorde ik een nummer en zei ik tegen een vriendin dat dat me aan mijn ex deed denken en dat ik t daarom niet wilde horen.
Ze zei toen: Je kunt wel op elke situatie, elk liedje, elke geur etc het label [ex] plakken, maar dan hou je steeds minder over om 'gewoon'leuk te vinden zonder dat je daaraan denkt.
Dat heeft me wel aan t denken gezet en sinds dien als ik een andere associatie heb bij een liedje, koppel ik die slechte herinnering direct los en probeer ik in het NU te blijven en niet terug te denken aan .....

Zonde om me te laten beinvloeden door alle associaties die ik overal bij heb (en dat zijn er ontzettend veel)...

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 11:11 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dit zul je dan toch ook echt moeten accepteren. Er is altijd een reden voor zo'n breuk. Als je zegt dat je dat niet kan accepteren, dan ben je waarschijnlijk niet eerlijk tegenover jezelf en wil je heel graag dingen ontkennen. Maar zoals iemand in het vorige topic een keer mooi zei: "soms moet je ook accepteren dat je iets niet kan accepteren"
[..]

Het is ook niet zo dat je geen verdriet meer mag hebben bijvoorbeeld, dat soort dingen hoort er gewoon bij. Maar volgens de theorie kun je dus wél dingen van het ene op het andere moment geaccepteerd hebben. Want wanneer wil je het dan wel accepteren?? Waarom lukt het dan wel en nu nog niet? Over een maand is het ook weer het nu van die dag, maar is die dag dan zoveel anders dan de dag die je nu meemaakt?

Goh, en ik was toen een van de meest kritische personen in deze topicreeks over dit boek, nu leg ik het mensen uit

Het accepteren dat het over is, heeft volgens mij 2 kanten (in mijn situatie nu dan): Verstand en gevoel..

1 mijn verstand weet heel goed dat het over is en is er ook klaar mee. mijn ex was niet goed voor mij.
2 mijn emotie heeft er bij vlagen heel veel moeite mee, omdat dat gedeelte de aandacht, knuffels, kussen etc etc mist

Daardoor voel ik me in de steek gelaten en alleen. De neiging om dan weer contact te zoeken (luisteren naar mijn emoties) komt dan weer naar boven. Terwijl ik verstandelijk heel goed weet dat het niks wordt.

Wie hier kan er echt in het NU komen?
Ik heb zelf wel het idee dat ik momenten heb dat ik in het NU kan komen, maar dat schakelt dan enorm snel met me verstand.

Maar in het NU komen is tot nu toe voor mij geen magistrale gebeurtenis zoals Tolle hem omschrijft. Ik weet dat er een fokker is die dat wel mee gemaakt heeft.
Maar vraag me af wie komt hier nu echt in het NU?
Het boek is immers zo populair, maar geen resultaten?


Nog even iets anders, ik heb het idee dat extraverte mensen sowieso meer in het NU leven dan introverte mensen.
Volgens mij denken introverte mensen veel meer na, terwijl extraverte dat er veel sneller uitgooien.

Kun je wel echt buiten het Nu leven? Is het niet meer zo dat we er ons te veel bij voorstellen (zoals je zelf al aangeeft) en dat we zijn gaan denken dat het iets heel speciaals moet zijn.. waarom anders al die boeken, theoriën etc?

Als ik er namelijk over ga nadenken, merk ik dat ik niet in het Nu ben, juist door dat zelfde nadenken.. en daar gaat het bericht in de openingspost volgens mij ook over: een vrije tijd te veroveren op wat je op dit moment allemaal denkt te weten.. je gedachten loslaten, niet meer en niet minder