Het OUD Estafette Topic deel 9

maar als die namen worden meegenomen van de een na de ander, dan kan iemand die van mening verandert en dus misschien wel weer wil, nooit meer gevraagd worden... dan alleen de namen doorgeven die je zelf geprobeerd hebt, en niet uit het pmmetje van degene voor je die namen ook meenemen?
(sorry, ik zeur en draaf door... )

Ik ben heel benieuwd naar appelsap...

Volgens mij heb ik geen enkel idee wie appelsap is
Dus ik ben heel erg benieuwd!

Ik vind het echt een hele eer dat ik het stokje gekregen heb!
Ik post de laatste tijd zo weinig op fok, dat ik het absoluut niet verwacht had.
Ik plaats mijn verhaal vanavond.

Allereerst wil ik zeggen, dat hoewel ik de laatste tijd weinig post, ik wel haast alle verhalen uit deze reeks gelezen heb. Vaak vol bewondering en soms ook herkenning, maar ik was er vooral verbaasd over dat vrijwel iedereen wel met dezelfde gevoelens te maken heeft zoals onzekerheid en angst bijvoorbeeld. Je weet het, maar toch als ik dat soort dingen lees schrik ik daar soms wel van.

Wie is appelsap?
Ik ben Samantha, ruim 21 jaar geleden werd ik geboren en vrijwel mijn hele leven heb ik in een dorpje bij Breda gewoond. Mijn leventje leek voorspoedig te gaan, ik vond het altijd leuk om naar school te gaan, dat ging me ook goed af en ik had veel vriendinnetjes.
Ik kreeg vwo-advies en ging naar een middelbare school waar niemand anders van mijn dorp heen ging. Het leek me heerlijk om weer opnieuw te beginnen en dat was ook zo.
Jammer genoeg brak toen ook een periode aan waarin ik me steeds bewuster werd van mezelf en de dingen om mij heen. Ik voelde me erg ongelukkig en ik ben ongeveer vanaf mijn 12de tot mijn 18de erg depressief geweest om verschillende redenen die ik liever voor mezelf houd.
Het was een hele heftige tijd waarin ik een hoop heb meegemaakt maar vooral ook een hoop dingen heb geleerd, en waar ik eigenlijk nog steeds niet graag aan terug denk.

Voor mijn gevoel begon mijn leven pas vanaf mijn 18de, zo zie ik dat nu nog steeds.
Ik had al verschillende vriendjes gehad voor ik Sander ‘tegenkwam’. In hoeverre zoiets tegenkomen is, hij sprak me aan via het fotoboek op fok en al vrij snel begonnen we met msn-en. Ik was toen 17. Het was gewoon gezellig en het was helemaal niet serieus want ik had een vriendje toen. Maar op een dag vroeg hij me mee naar de bioscoop. Ik zei nee en toen begon hij me elke dag opnieuw mee te vragen naar de bioscoop en ik zei elke dag weer nee. Toen op een dag, ging het uit met mijn vriendje en had ik zoiets van, dan zeg ik maar gewoon ja, maar nog steeds met de intentie dat het gewoon gezellig zou zijn en verder niks.
De dag waarop wij naar de bioscoop gegaan zijn, is de dag waarop ik voor het eerst écht verliefd werd. Ik ging er heen om een leuke avond te hebben maar ik kwam helemaal verward thuis, want dit was me nog nooit overkomen. Ik wilde hem wel vaker zien en ik kwam er achter dat hij daar ook zo over dacht. Na ruim een maand mocht ik mezelf zijn vriendin noemen.
In die periode was ik nog steeds erg depressief maar begon het langzaamaan beter te gaan.
Sander was een heel ander type dan de jongens waar ik normaal gesproken mee omging en hij heeft me onbewust wel ontzettend geholpen om uit de depressie te komen. Maand naar maand werd onze relatie serieuzer en toen na 9 maanden bleek ik zwanger te zijn. Dat was in 2007 en ik was toen 18. Achteraf gezien is dit een hele lastige periode geweest waarin er veel in onze relatie veranderd is, waar we nu af en toe nog mee worstelen.
We hebben er uiteindelijk voor gekozen om dit kindje te houden omdat ik het niet weg kon laten halen, en onze relatie was nog lang niet voorbij en elke andere beslissing die we genomen zouden hebben zou sowieso het einde betekend hebben.
Hoewel er heel veel mensen voor ons klaarstonden hebben wij wel altijd het idee gehad dat we het met elkaar moesten doen. We zijn in die periode veel naar elkaar gegroeid en hebben veel steun bij elkaar gezocht. Ik ging van 5 naar 6 vwo en zou proberen het jaar nog vol te maken zodat ik toch een diploma had. Ik februari zou Damian geboren worden maar uiteindelijk ben ik in december gestopt met school omdat het te zwaar werd.
In februari werd Damian geboren, voor mij is die periode erg heftig geweest. Aan Damian was ik vrij snel gewend, maar ik ben in die periode wel haast al mijn vrienden verloren. Sander en ik woonden nog niet samen, wat het ook vrij lastig maakte. En Sander zag zijn zoontje niet zo vaak wat voor hem erg moeilijk was.

Toen Damian 7 maanden was zijn wij gaan samenwonen in Vlissingen.
En dit is eigenlijk de gelukkigste periode van mijn leven tot nu toe. Het is ontzettend fijn om een gezinnetje te kunnen zijn en voor mij voelt dat elke dag nog als een groot geschenk. We proberen ons door alle moeilijkheden heen te slaan en gek genoeg blijf ik nog altijd het gevoel hebben van: jemig dat wij zo ver zijn gekomen. Het heeft voor mij, als jonge moeder, nooit zo gevoeld alsof het zo heeft mogen zijn. Ik heb nog altijd het gevoel dat er iets gigantisch mis zal gaan en wacht daar nog altijd op, juist omdat het ons nu zo goed afgaat.
Het eerste jaar in Vlissingen heb ik met Damian thuisgezeten. En in september (2008), toen Damian 1.5 was ben ik weer naar school gegaan om vwo af te maken. Dat betekent dus dat ik afgelopen weken examens gemaakt heb en 18 juni krijg ik hier de uitslag van, maar het is al vrijwel zeker dat ik geslaagd ben!
Dit jaar ging me zo goed af dat ik besloten heb om te gaan studeren. Ik wil het op zijn minst 1 jaar geprobeerd hebben, dus in september ga ik beginnen met Fiscale economie in Tilburg.

In mijn verhaal staat nog niets over waar ik van houd, en wie ik ben.
Omdat ik het idee heb dat mijn leven pas op mijn 18de echt begonnen is, heb ik zelf nog haast geen idee wie ik ben. Voor mijn gevoel begint mijn leven nu pas echt er moet nog zoveel op mijn pad komen... Ik hang nog teveel aan het verleden vast om te kunnen vertellen wie ik nu ben.
Wat ik de afgelopen tijd wel geleerd heb, is dat ik sterker ben dan ik gedacht heb, dat ik mezelf te vaak onderschat en vaak onnodig onzeker ben en ik durf nooit trots te zijn op mezelf.
Ik ben altijd bang dat ik dingen niet kan bereiken, opnieuw naar school gaan en komend jaar studeren is voor mij een uitdaging die ik nauwelijks aandurf(de).
Ook weet ik dat ik een enorme twijfelaar ben. Ik kan slecht beslissingen maken en ik ben dus zo iemand die geen hobby’s en passies heeft (mijn enige echte passie is Damian), geen echte muzieksmaak heeft, geen favoriete boeken en films heeft en ga zo maar door. Natuurlijk lees ik wel, kijk ik films en luister ik wel eens naar muziek, maar ik heb geen uitgesproken smaak en ik moet echt zin hebben in dat soort dingen. Dingen die ik verder wel graag doe, gewoon lekker luieren op de bank, zappen en af en toe een serie kijken. Met vriendinnen afspreken en wat we gaan doen maakt me niet uit want gezellig is het toch wel en ik ga graag naar het strand.
Qua eten kan je me wakker maken voor bloemkool, ananas, paprikachips, chocolade en natuurlijk appelsap.
Er zijn wel ontzettend veel dingen die ik nog zou willen doen of leren, zo wil ik nog eens leren naaien, leren koken zonder knorrpakjes, nog veel meer van de wereld zien en ga zo maar door. Maar op dit moment heb ik het daar echt te druk voor en houd ik me meer bezig met mijn gezin en mijn toekomst en daar ben ik tevreden mee.

Zoals ik al zei, ben ik erg onzeker en onderschat ik mezelf te vaak. Dat merk ik ook aan de opvoeding van Damian.
En dat brengt me bij de vraag van Ticootje: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
Ik heb altijd het idee gehad dat ik extra mijn best moet doen (Sander heeft dat nooit gehad) en Sander is dan ook de enige waar ik mijn onzekerheid tegen uit durf te spreken en waartegen ik durf te zeggen dat ik het af en toe wel eventjes anders gewild had.
Ik vond het belangrijk om tegenover anderen sterk over te komen en om dus extra mijn best te doen, omdat er weinig mensen waren die vertrouwen in me hadden, ook gezien mijn verleden.
Maar ik had dat gevoel ook heel erg vanuit mezelf. Ik ben een tijd erg bang geweest dat ik Damian niet genoeg kon geven en dat hij bij ons sowieso te kort zou komen, hoeveel liefde en geld we ook hadden. Daarnaast wilde ik echt niet eindigen als bijstandsmoeder met een rotkind.
Op dit moment heb ik dat gevoel trouwens helemaal niet meer en vind ik ‘gewoon’ mijn best doen goed genoeg, omdat ik zelf het gevoel heb dat als ik het over mocht doen ik helemaal niets zou veranderen. Daarnaast weet ik dat Damian bij ons niks te kort komt en dat hij het ontzettend fijn heeft bij ons.

Ik geef het stokje door aan Sugar. Ik vind dat jij gevoelens altijd krachtig en duidelijk kan beschrijven.
Daarom wil ik aan jou vragen: Hoe ervaar jij het moederschap en wat betekent moeder zijn voor jou? Wat zijn voor jou de makkelijke en leuke dingen en waar worstel je juist mee?

Wow, appelsap! Mooi!
Alvast gefelciteerd met je diploma!
En wat stoer dat je gaat studeren! Gaat vast lukken!

Leuk om het hele verhaal te lezen

Mooi, appelsap! En wat goeoeoeoed dat je _{vrijwel zeker} geslaagd bent!
Kan me voorstellen dat het niet makkelijk is geweest, maar wat mooi dat jullie er samen zo uitgekomen zijn.
En het gevoel dat het leven niet goed kán blijven, en dat je dus wacht op iets slechts, is herkenbaar... maar gelukkig is het niet waar. Tenminste, ik heb het wachten uiteindelijk maar opgegeven omdat het zo lang zo goed ging

wauw appelsap, ik helemaal niet dat jouw leven zo heftig was. Ik vond/vind jou echt een hele stoere mama. Ik heb jullie wel gevolgd toen jullie gingen samenwonen. Jullie huisje zag er zo leuk uit op de foto's.
Goed dat je je nu echt beter voelt! En studeren is echt zo leuk! Daar moet je echt van genieten.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 21:07 schreef appelsap het volgende:

En dat brengt me bij de vraag van Ticootje: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
Ik heb altijd het idee gehad dat ik extra mijn best moet doen (Sander heeft dat nooit gehad) en Sander is dan ook de enige waar ik mijn onzekerheid tegen uit durf te spreken en waartegen ik durf te zeggen dat ik het af en toe wel eventjes anders gewild had.
Ik vond het belangrijk om tegenover anderen sterk over te komen en om dus extra mijn best te doen, omdat er weinig mensen waren die vertrouwen in me hadden, ook gezien mijn verleden.
Maar ik had dat gevoel ook heel erg vanuit mezelf. Ik ben een tijd erg bang geweest dat ik Damian niet genoeg kon geven en dat hij bij ons sowieso te kort zou komen, hoeveel liefde en geld we ook hadden. Daarnaast wilde ik echt niet eindigen als bijstandsmoeder met een rotkind.
Op dit moment heb ik dat gevoel trouwens helemaal niet meer en vind ik ‘gewoon’ mijn best doen goed genoeg, omdat ik zelf het gevoel heb dat als ik het over mocht doen ik helemaal niets zou veranderen. Daarnaast weet ik dat Damian bij ons niks te kort komt en dat hij het ontzettend fijn heeft bij ons.

Allereerst leuk om je verhaal te lezen

Wat ik me dan afvraag, uiteraard hoef je geen antwoord te geven hoor.

Maar voor wie wilde je dan extra je best doen? Familie, ConsultatieBureau? Sander?
En hoe reageerde je familie? Had die wel vertrouwen in je?

_{De reden dat ik het vraag is omdat ik zelf redelijk jong ben, en eigenlijk juist alleen positieve feedback krijg.
(Vrienden, familie, ouders etc) Op af en toe weer een zuurpruim op straat na ..}

Hoe combineer je je school/ studie met je kind? Ook financieel zeg maar? Ben ik erg benieuwd naar. Voor mij is nu mijn niet afgeronde studie een reden nog niet aan kinderen te beginnen... Maar ik twijfel steeds meer of dit wel gegrond is... Ben nu 24 en vind dat een mooie leeftijd. Hoe heb jij dat aangepakt, en wat voor hulp was er beschikbaar? Als dit te privé is moet je 't eerlijk zeggen hoor!
(en moet toch zeggen dat ik het stoer vind dat je aan een studie gaat beginnen!)

MamsX, eigenlijk voor iedereen (zelfs voor de zuurpruimen op straat. )Waarom weet ik niet precies, misschien om mezelf dan wat zekerder te voelen.
Mijn familie en vrienden hebben wel altijd positief gereageerd, maar hebben nooit gezegd dat ze er vertrouwen in hadden. Van mijn directe familie wist ik ook dat zij daar aan twijfelden, ook al is dat nooit gezegd. Onlangs hebben ze dat voor het eerst tegen mij gezegd dat ze dat zo gevoeld hebben, nu ze zien dat het wel goed gaat.

Pyttpytt, hoe combineer je zoiets..
Qua kinderopvang ging Damian 2,5 dag in de week naar het kinderdagverblijf.
Financieel gezien zijn we voor elk jaar kosten kwijt voor kinderopvang en studie. Voor het eerste jaar hebben we gespaard en dan alles wat ik van de IB-groep kreeg ook gespaard en een deel voor kinderopvang.
Ik heb wel het geluk dat mijn vriend een goede baan heeft. Hij kan de andere kosten betalen waardoor ik niet persee hoef te werken.
Qua hulp op school heb ik vooral gemerkt, als jij de situatie bespreekt dat er vaak alleen maar begrip voor is.
Persoonlijk zou ik er wel mee wachten tot ik afgestudeerd bent, want het lijkt me makkelijker.

Mooi Appelsap!!
En wat goed dat je geslaagd bent!!

Goed verhaal, Appelsap. En wat knap dat je zo kunt zeggen dat je nog niet goed weet wie je bent. Dat alleen al zegt dat je toch wél weet hoe het zit, als je snapt wat ik bedoel.

Heel veel succes met je toekomstplannen en alvast gefeliciteerd met het behalen van je diploma! Stoer!

Dank voor het stokje. Nu heb ik het bijna 'gevraagd' lijkt 't, terwijl ik in het begin alleen maar bang werd van al die vragen. Me zo uitspreken over mijzelf, mijn leven, mijn voorkeuren… Te kwetsbaar voelde dat.
Nu voel ik dat niet meer als bedreigend, misschien vooral omdat ik beter in mijn vel zit dan toen. En ook omdat ik merk hoe mooi en goed en boeiend het is jullie verhalen te lezen. Aan een mooi topic doe ik graag mee en daarmee kom ik dus terug op mijn eerste reactie.

Ik ben Merel, nu 32 jaar oud, jongste uit een Brabants gezin met drie dochters en een vader en moeder die nog bij elkaar zijn. Ze wonen ook nog steeds in het huis waar ik tot mijn 18e ook woonde, dus daar op bezoek gaan is nog altijd terug naar de straat waar ik fietsenmakertje speelde met buurkindjes.
Mijn jeugd was in de basis goed en fijn. Ik heb altijd veel en goed met mijn moeder kunnen praten en mijn zussen waren leuke speelkameraadjes en later ook fijn als klankbord. Ik was een beetje de clown van het gezin, de brutaalste en meest directe ook. (Dat directe heb ik nu nog).

Ook op de basisschool liep het wel goed, ik kwam goed mee gewoon. Wel had ik op mijn rapport uit de eerste klas al een geruststellend tekstje van de leraar staan: “Niet denken dat je het niet kunt, je redt het elke keer prima en ook nog eens heel goed.”
Vanaf groep 6 werd mijn basisschooltijd narrig. Ik werd buitengesloten door mijn drie vriendinnetjes die me elke dag weer leken te accepteren om me daarna toch te lozen. Ze wáren mijn vriendinnen, zo voelde ik dat ook echt en 1 op 1 lukte het prima, maar in het groepje van vier was ik te veel. De pesterijtjes waren meisjesachtig en dus venijnig. Ik kwam vaak vol verdriet thuis en mijn jongste zus (de middelste van ons drieën) maakte zich zorgen om me en nam het voor me op. Mijn ouders hebben ook gepraat met ons vieren en met de leraren. Dat hielp niet wezenlijk, uiteindelijk is het vanzelf wel minder geworden en konden we meer met zijn vieren door één deur.

En toen als drupke naar de brugklas, havo/vwo. Ik was een kind nog, zo plat als wat en totaal niet bezig met jongens, uitgaan en puberen. En dat bleef een hele tijd zo! Pas rond mijn 16e zoende ik voor het eerst en met dat eerste echte vriendje wilde ik vooral niet veel verder gaan. Eng!
In die tijd ging ik voor het eerst proberen wat af te vallen ook. Dat ik daarbij soms ‘gestimuleerd’ werd door mensen in mijn directe omgeving heeft mijn zelfvertrouwen geen goed gedaan. Toch lijnde ik toen wel op een 'normale' manier.

Ik heb op de middelbare school een paar vriendinnen voor het leven gemaakt en vooral veel lol gehad met feestcommissie, uitgaan, roken, hangen op pleintjes én toneel! Dat was het echt helemaal voor me.
Nadat ik het atheneum had afgerond, deed ik daarom auditie op de toneelschool in Eindhoven. Ik werd aangenomen, ging op kamers en had er een superspannende, heftige, leuke, boeiende én moeilijke tijd. Want oh, wat kwam ik mezelf tegen! Ik moest met de billen bloot, durfde niet, durfde dat niet te erkennen, kreeg kritiek en slokte al die kritiek in me op. Ze hadden gelijk, ik was niet goed! Ik móest veranderen! Ik ging dagelijks bang naar school, maar wilde zó graag dat ‘t me zou lukken, dat ik uiteindelijk ook ben afgestudeerd.

_{'Leuk' weetje: in die tijd liet ik mezelf testen op HIV en soa's, omdat ik het op vakantie onveilig gedaan had. De huisarts kon ik bellen boor de uitslag, maar toen ik belde, vertelde ze dat ik moest langskomen. Ik kon meteen langskomen. Ze zei: “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede is dat we geen soa’s hebben gevonden bij je. Het slechte is dat de HIV-test positief lijkt te zijn. Omdat de uitslag dubieus is (ze doen er dan meteen nog eentje achteraan met hetzelfde bloed), moet je nog een keer geprikt worden en wordt je DNA bekeken.” Ik zat er alleen en voelde de grond onder me wegzakken. De dokter zei ook nog: “Ik heb het nog niet meegemaakt dat een uitslag die positief lijkt bij de eerste test, daarna toch definitief negatief blijkt.” Bizarre week gehad waarin ik dacht dat ik besmet was en waarin ik mijn leven echt zag instorten. Ik voelde me een wapen, een gevaar voor anderen... Tót ik de uiteindelijk definitieve uitslag had: niets aan de hand!}

In de zomer na mijn afstuderen leerde ik S kennen in Brindisi (Italië) en na die vakantie bleven we verliefd en bij elkaar. Eerst hij in Tilburg en ik in Eindhoven, al na een dik jaar samen in Eindhoven.

Het jaar na mijn afstuderen ging het niet oké. Ik moest al snel aan mezelf toegeven dat het theatervak me niet gelukkig zou maken. Die beslissing luchtte me op, maar maakte ook dat ik mezelf niet veel meer waard vond. Ik deed een paar maanden psychologie in Nijmegen, had een bijbaantje bij Bruna en zocht naar wat ik wilde en wie ik echt was.
Ik had tijdens de Academie voor Drama ervaren hoe 'fijn' het was om mijn lijf te veranderen naar het plaatje dat ik wilde zijn en sloeg door. Ik ging maandenlang zo min mogelijk eten. Nog altijd is dat mijn zwakke plek, ik grijp ernaar in slechte tijden en moet mijn gedrag daarin dus nog veel beter onder controle zien te krijgen.
Ik wist het tij te keren dankzij lieve mensen om me heen, ging in deeltijd communicatie studeren omdat ik tekstschrijver wilde worden en vond daarin echt het vak dat past. Godzijdank!

Tijdens die studie besloten S en ik dat we heel graag een kindje wilden en Maria maakte mij moeder en S vader. Laatst hadden we het nog over de vraag ‘wat is de mooiste dag van je leven’ en voor ons allebei staat die dag van haar geboorte erg hoog in het rijtje mooiste dagen.

Ook nog tijdens die studie gingen we (yeah!) en werd ik zwanger van Storm. De zwangerschap was emotioneel al moeilijker dan de eerste zwangerschap en na de bevalling werd ik depressief. Ik heb er veel over geschreven en dat stuk van mijn leven juist sterk hier gedeeld. Ik heb een tijd geleden oprecht een aantal mensen van hier in het topic bedankt voor alle lieve, steunende en helpende reacties. Ik heb veel gehad aan Fok! in die zware tijd voor mij en dat zal ik nooit vergeten.

En nu zijn we compleet ^{al rammel ik ineens sinds een paar weken, bizar en totaal niet de bedoeling is dat!!!} en genieten we enorm van elkaar. Ik ben zo trots op ze en zo blij met ze, ik geniet van de manier waarop S hun vader is en ik geniet van ons samen. Ik ben bijna dagelijks nog een beetje verbaasd dat wij een echt gezin zijn, dat we zomaar in een huis wonen met z’n vieren, zo echt. Met een gezinsauto voor de deur, schommels in de tuin, met de verantwoordelijkheid over twee kindjes, helemaal van ons, bij ons, door ons.

* Sugar houdt van documentaires, van mooie dingen maken, van bladeren in de Viva, van meeblèren met André Hazes, van een waarachtig gesprek, van olijven, van schrijven, van analyseren, van winkelen als troost, van zon, van slenterfietsen, van foto’s maken, van sporten, van bellen met mijn zus én van Ben & Jerry’s.

De vraag van Appelsap:
Hoe ervaar jij het moederschap en wat betekent moeder zijn voor jou? Wat zijn voor jou de makkelijke en leuke dingen en waar worstel je juist mee?

Ik ervaar het moederschap als heel belangrijk en waardevol. Een grotere, meer zinvolle taak voel ik niet in het leven. Mijn eigen geluk en de kans mezelf in al mijn volheid te zijn ^{ook een heel belangrijk doel!} kleeft namelijk óók aan het moederschap, voel ik. Het dwingt me bijna de rust in, dwingt me de 'echte weg' te kiezen en te leven in mijn leven zoals het is. 't Is dat ik vrij hardnekkig ben in het kiezen van tijdelijk verleidelijke doodlopende zijweggetjes.

Het gaat me goed af om er echt voor ze te zijn, om ze héél sterk aan te voelen en ze te steunen in het zijn wie ze zijn. Alles mogen ze zijn: bang, wild, verlegen, brutaal, verdrietig, vrolijk, boos, stil...
Dat is ook wat ik ze graag wil blijven meegeven. Dat het echt oké is zoals ze zijn. En dat 'trouw blijven aan jezelf' een heel heel heel waardevolle kunst is.

Het moeilijke van het moederschap zit 'm voor mij in chaos in mijn hoofd die niet altijd 'goed combineert' met een dochter wier billen afgeveegd moeten worden, een zoon die de la als opstapje gebruikt, een telefoon die gaat en de klok die ineens tien minuten heeft ingeslikt. Te veel lijntjes maken mijn lontje kort.
Dus ik moet regelmatig besluiten dat ik dingen even ‘on hold’ zet (de dingen die zich afspelen in mijn hoofd) om de praktische zaken enigszins soepel te laten verlopen, zónder frustratie voor wie dan ook.
Ik oefen hard, laat ik het daarop houden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 10-06-2009 09:54:04 ]

Wauw dames wat een mooie treffende verhalen

Appelsap, ik vind het best logisch dat je op je 21e nog niet helemaal weet wie je bent. Komt vanzelf met de jaren. _{zei de oude taart!}
Mooi stuk heb je geschreven.

Suug, wat fijn dat je nu wel zo openhartig durft te zijn. En jouw visie op je kinderen komt zo overeen met de mijne. Zó belangrijk. Jij lieve vrouw.

Appelsap! Wauw wat een verhaal! Mooi ook dat je nu kan onderkennen dat je jezelf wel eens onderschat hebt!
Ik vind het zo stoer dat je vrijwel zeker geslaagd bent, dat heb je dan toch maar mooi even gedaan joh!
_{Leuk ook om te lezen over jou en Sander... voor mij blijft hij altijd de "Sandertje" die me altijd met de meeste vreselijke oneerbare voorstellen aansprak op msn. Maar kleine jongetjes worden ook groot.}

Fijn om te lezen dat je nu weer wat beter in je vel zit Sugar!

Mooi sap en sjoeg!
Bij elk verhaal meer dat ik hier lees besef ik mij dat ik eigenlijk heel normaal ben. Ik zie bij bijna iedereen wel iets dat ik herken.

appelsap en sugar, allebei heftige verhalen met heftig op z'n eigen manier...
Hele mooie aflopen, terwijl het verhaal van appelsap nog niet af is...

Mooi, Sugar. Wellicht een heel persoonlijke vraag, maar ben je bang dat maria ook een eetstoornis ontwikkelt later, of ben je daar niet echt mee bezig?

(achtergrond: mijn moeder heeft altijd (naja, atlijd... ) anorexia gehad (ook tijdens de zwangerschappen), vandaar dat ik het vraag.)

Wat een prachtige verhalen weer!

Appelsap, jou "ken" ik uit de tijd dat ik zelf niet lekker in mn vel zat en uit verveling hele dagen op Fok! lurkte. Je huisje, je zwangerschap, alles toen "meegemaakt" en nu ik hier zelf mag posten, ben jij er niet meer. Heel erg leuk om dan op deze manier een kijkje in je leven te krijgen!

En Sugar, in je posts, je foto's ed. kom je altijd op me over als een supermoeder voor je kinderen. Erg mooi om nu eens het verhaal te lezen over de vrouw-sugar, naast het plaatje dat ik had van mama-sugar! Dank je wel hiervoor

Bedankt voor de lieve reacties!
LovelyLady, ben je mal! Ik kan me zo'n opmerking juist heel goed voorstellen, ook al wist je wel alles. je hebt met zo'n opmerking ook gewoon hartstikke gelijk, gelukkig wel!
_{hopelijk ten overvloede: niet meer over in zitten, hoor!}

Ik reageer straks even op jouw vraag, Davinia. Nu op telefoon niet zo handig.

En ik heb iemand gepm'd om het stokje aan door te geven, dus ik wacht de reactie af!

sugar

Sugar, mooi verhaal Leuk dat we alsnog een kijkje in jouw hoofd mochten nemen

Sugar. Leuk dat je toch het stokje aan genomen hebt want ik vond het erg jammer dat je weigerde.
Ik vind je namelijk echt over komen als een onwijs leuke mama.
En ik was benieuwd naar de rest van Sugar. Een erg mooi verhaal.