OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Ik ben Linda, 21 jaar geleden geboren onder de rook van Utrecht, in IJsselstein. 2 maanden voor mijn 3e verjaardag kreeg ik een zusje en 3 maanden voor mijn 4e verjaardag gingen mijn ouders uit elkaar. Met mijn moeder verhuisden we naar een flatje. We waren veel samen met de oppas, omdat mama fulltime werkte. Vakanties zaten er voor ons niet in, maar ik heb het nooit gemist. In de zomer speelde we op het balkon, met opblaasbadje en plastic serviesjes. We gingen regelmatig naar het zwembad en iedere dag gingen we vers fruit halen bij de groenteboer.
Na nog een paar verhuizingen en als gevolg daarvan ook andere scholen, kwamen we uiteindelijk 2 huizen naast het huis waar ik ben geboren te wonen. Dit was voor mij vrij heftig, omdat het in dezelfde straat was waar lange tijd mijn vader ook nog gewoond heeft en waar voor mij veel ingrijpende dingen gebeurd zijn. Al van kleins af aan heb ik mijn moeder gevraagd hoe oud ik moest zijn om niet meer naar papa te hoeven. Steevast was haar antwoord: Als je 12 bent, kunnen we het daar nog eens over hebben. Toen baalde ik daar van, maar achteraf vind ik dat een goed standpunt. Uiteindelijk heeft ze toen ik 11 was, contact gezocht met een advocaat, omdat ik echt niet meer 4 dagen achter elkaar bij mijn vader en zijn nieuwe vriendin wilde zijn. Ik voelde me daar niet prettig. Je eigen mening hebben was alleen mogelijk als dat ook zijn mening was en haar kinderen (2 jongens, beide ouder dan ik) zijn regelmatig geslagen door zowel hun moeder als mijn vader. In de brief van de advocaat stond dat ik alleen nog de zaterdag en de zondag daar wilde zijn, in plaats van vrijdag tot maandag. Nadat mijn vader de brief onder ogen kreeg is er 3u lang op me ingepraat, gedreigd met kinderrechters, het nooit meer mogen zien van mijn moeder enzovoorts, enzovoorts. De volgende dag kwam zijn vriendin me wakker maken met de vraag of ik al van gedachte veranderd was. Het antwoord was nog steeds: Nee. Ze is toen weggegaan met de mededeling: “Als je mijn kind was geweest, had ik het er wel uitgeslagen.” Iets wat voor mij bevestigde dat ik de goede beslissing nam. Ik ben na het ontbijt, waarbij ik compleet genegeerd werd, naar het huis van een collega van mijn moeder gegaan. Hij heeft mijn moeder gebeld en ze heeft me opgehaald. Een tijdlang ben ik helemaal niet meer bij mijn vader geweest, tot ik het langzaamaan weer ging proberen, met 1 zondag per keer. Tot ik daar op zondag kwam en me meegedeeld werd dat ik weer normaal kon doen en dus van vrijdag tot maandag kon komen of ik hoefde helemaal niet meer te komen en hoorde dan ook niet meer bij het gezin. Ik koos voor het laatste en ben nu dus al 10 jaar niet meer bij mijn vader thuis geweest.
Doordat ik op 3 verschillende basisscholen gezeten heb, is het me nooit gelukt om daar goede vriendschappen aan over te houden. Op de middelbare school kreeg ik daar wel de kans voor. Ik was echter al zo gewend aan de oppervlakkige contacten dat er nu nog 1 iemand is die ik regelmatig zie van de middelbare school en verder niet. Dat is ook goed zo, maar af en toe kan ik wel een steekje van jaloezie voelen bij mensen die echte vriendschappen voor het leven hebben.
Op het VWO, waar ik liever lui dan moe was, maar toch makkelijk doorheen gerold ben, leerde ik J. kennen. Met hem ben ik 3 jaar samen geweest, tot ik er achter kwam dat hij vreemd gegaan was. Hij koos voor z’n nieuwe vriendin, met wie hij nu bijna anderhalf jaar samen is. Ik koos ervoor om even lekker niks te moeten. Na het behalen van m’n propedeuse Management Economie en Recht ben ik 5 weken naar Zweden gegaan om te werken in het hotel/restaurant van vrienden van mijn moeder. En daar werkte Ronny. Hij was de kok, 29 jaar oud en Duitser. Hoewel ik naar Zweden gegaan ben om rust te krijgen en m’n hoofd op orde te krijgen, werd m’n hoofd juist nog meer overhoop gehaald. Halsoverkop besloot ik een jaar in Zweden te blijven in plaats van de vooraf afgesproken 5 weken. Uiteindelijk zijn we eind september naar Berlijn verhuisd. Onze eerste keer seks resulteerde, ondanks nuvaring-gebruik, in een zwangerschap en miskraam. Hierdoor kwam het thema kinderen iets sneller naar boven dan bij andere stellen. Begin augustus waren we 1 jaar samen en was ik 34 weken zwanger van een meisje dat op 17 september dezelfde naam zal krijgen als 1 van de kindjes van mijn voorgangsters.
Wat betreft films, lezen en dergelijke staat alles een beetje op een laag pitje. Ik lees eigenlijk alles wat los en vast zit, maar wel ter ontspanning. Doordat ik de hele dag al leef in een vreemde taal, is het voor mij niet echt ontspannend om dan ’s avonds ook nog op de bank te kruipen met een Duits boek. Precies zo met films, alles is hier nagesynchroniseerd. Tegenwoordig bestaat mijn leeswereld dus uit Nederlandse tijdschriften van een paar maanden terug die ik meeneem als ik bij mijn moeder was of die zij meebrengt hierheen en boeken over zwangerschap en geboorte. Volgend jaar ga ik weer verder met m’n studie, dus dan gaat ook het aantal leesuren weer drastisch omhoog!
En dan de vraag van Faja:
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Door de afstand tussen mij en mijn moeder, die er vooral letterlijk is, heb ik het op dit moment soms best moeilijk. Kleine dingetjes als leuk winkelen voor rompertjes en dergelijk is niet voor ons weggelegd. Ik heb wel veel contact met d’r, via mail, MSN en telefoon. Als ik vragen heb, stel ik die ook altijd wel, maar zoals ze zelf ook zegt, er zijn sinds haar zwangerschappen heel veel dingen veranderd. Ze was 21 toen ik kwam en had na de geboorte iets wat ze tegenwoordig een postnatale depressie zouden noemen. Hierdoor heeft ze heel veel dingen verdrukt of is ze vergeten. Ik kan met haar dus prima over mijn eigen zwangerschap praten, maar met dingen van haar eigen zwangerschappen kan ze me helaas niet helpen.
Mijn schoonmoeder is een heel ander verhaal. Ronny heeft zelden tot nooit contact met haar. Ik heb d’r nu 3 keer gezien. Sowieso zijn ze hier in Duitsland (of in Berlijn, dat weet ik niet) vrij afstandelijk. Aangezien ik hier pas een jaar ben, is het voor mij vrij lastig om op zo’n manier te praten met bijvoorbeeld Ronny’s zussen. Al met al is het dus tijdens deze zwangerschap vooral een kwestie van zelf uitzoeken geweest. Waar ga ik heen nu ik zwanger ben, hoe zit het met kinderbijslag, waar vindt de bevalling plaats enzovoorts. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant is het een gevolg van de keuze die ik 1 jaar geleden gemaakt heb.
Best een lang verhaal geworden uiteindelijk, sorry daarvoor. Ik heb iemand benaderd voor het stokje, dus ik wacht nog even op reactie daarop.
[ Bericht 0% gewijzigd door Linda2205 op 19-08-2009 21:28:44 ]
Na nog een paar verhuizingen en als gevolg daarvan ook andere scholen, kwamen we uiteindelijk 2 huizen naast het huis waar ik ben geboren te wonen. Dit was voor mij vrij heftig, omdat het in dezelfde straat was waar lange tijd mijn vader ook nog gewoond heeft en waar voor mij veel ingrijpende dingen gebeurd zijn. Al van kleins af aan heb ik mijn moeder gevraagd hoe oud ik moest zijn om niet meer naar papa te hoeven. Steevast was haar antwoord: Als je 12 bent, kunnen we het daar nog eens over hebben. Toen baalde ik daar van, maar achteraf vind ik dat een goed standpunt. Uiteindelijk heeft ze toen ik 11 was, contact gezocht met een advocaat, omdat ik echt niet meer 4 dagen achter elkaar bij mijn vader en zijn nieuwe vriendin wilde zijn. Ik voelde me daar niet prettig. Je eigen mening hebben was alleen mogelijk als dat ook zijn mening was en haar kinderen (2 jongens, beide ouder dan ik) zijn regelmatig geslagen door zowel hun moeder als mijn vader. In de brief van de advocaat stond dat ik alleen nog de zaterdag en de zondag daar wilde zijn, in plaats van vrijdag tot maandag. Nadat mijn vader de brief onder ogen kreeg is er 3u lang op me ingepraat, gedreigd met kinderrechters, het nooit meer mogen zien van mijn moeder enzovoorts, enzovoorts. De volgende dag kwam zijn vriendin me wakker maken met de vraag of ik al van gedachte veranderd was. Het antwoord was nog steeds: Nee. Ze is toen weggegaan met de mededeling: “Als je mijn kind was geweest, had ik het er wel uitgeslagen.” Iets wat voor mij bevestigde dat ik de goede beslissing nam. Ik ben na het ontbijt, waarbij ik compleet genegeerd werd, naar het huis van een collega van mijn moeder gegaan. Hij heeft mijn moeder gebeld en ze heeft me opgehaald. Een tijdlang ben ik helemaal niet meer bij mijn vader geweest, tot ik het langzaamaan weer ging proberen, met 1 zondag per keer. Tot ik daar op zondag kwam en me meegedeeld werd dat ik weer normaal kon doen en dus van vrijdag tot maandag kon komen of ik hoefde helemaal niet meer te komen en hoorde dan ook niet meer bij het gezin. Ik koos voor het laatste en ben nu dus al 10 jaar niet meer bij mijn vader thuis geweest.
Doordat ik op 3 verschillende basisscholen gezeten heb, is het me nooit gelukt om daar goede vriendschappen aan over te houden. Op de middelbare school kreeg ik daar wel de kans voor. Ik was echter al zo gewend aan de oppervlakkige contacten dat er nu nog 1 iemand is die ik regelmatig zie van de middelbare school en verder niet. Dat is ook goed zo, maar af en toe kan ik wel een steekje van jaloezie voelen bij mensen die echte vriendschappen voor het leven hebben.
Op het VWO, waar ik liever lui dan moe was, maar toch makkelijk doorheen gerold ben, leerde ik J. kennen. Met hem ben ik 3 jaar samen geweest, tot ik er achter kwam dat hij vreemd gegaan was. Hij koos voor z’n nieuwe vriendin, met wie hij nu bijna anderhalf jaar samen is. Ik koos ervoor om even lekker niks te moeten. Na het behalen van m’n propedeuse Management Economie en Recht ben ik 5 weken naar Zweden gegaan om te werken in het hotel/restaurant van vrienden van mijn moeder. En daar werkte Ronny. Hij was de kok, 29 jaar oud en Duitser. Hoewel ik naar Zweden gegaan ben om rust te krijgen en m’n hoofd op orde te krijgen, werd m’n hoofd juist nog meer overhoop gehaald. Halsoverkop besloot ik een jaar in Zweden te blijven in plaats van de vooraf afgesproken 5 weken. Uiteindelijk zijn we eind september naar Berlijn verhuisd. Onze eerste keer seks resulteerde, ondanks nuvaring-gebruik, in een zwangerschap en miskraam. Hierdoor kwam het thema kinderen iets sneller naar boven dan bij andere stellen. Begin augustus waren we 1 jaar samen en was ik 34 weken zwanger van een meisje dat op 17 september dezelfde naam zal krijgen als 1 van de kindjes van mijn voorgangsters.
Wat betreft films, lezen en dergelijke staat alles een beetje op een laag pitje. Ik lees eigenlijk alles wat los en vast zit, maar wel ter ontspanning. Doordat ik de hele dag al leef in een vreemde taal, is het voor mij niet echt ontspannend om dan ’s avonds ook nog op de bank te kruipen met een Duits boek. Precies zo met films, alles is hier nagesynchroniseerd. Tegenwoordig bestaat mijn leeswereld dus uit Nederlandse tijdschriften van een paar maanden terug die ik meeneem als ik bij mijn moeder was of die zij meebrengt hierheen en boeken over zwangerschap en geboorte. Volgend jaar ga ik weer verder met m’n studie, dus dan gaat ook het aantal leesuren weer drastisch omhoog!
En dan de vraag van Faja:
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Door de afstand tussen mij en mijn moeder, die er vooral letterlijk is, heb ik het op dit moment soms best moeilijk. Kleine dingetjes als leuk winkelen voor rompertjes en dergelijk is niet voor ons weggelegd. Ik heb wel veel contact met d’r, via mail, MSN en telefoon. Als ik vragen heb, stel ik die ook altijd wel, maar zoals ze zelf ook zegt, er zijn sinds haar zwangerschappen heel veel dingen veranderd. Ze was 21 toen ik kwam en had na de geboorte iets wat ze tegenwoordig een postnatale depressie zouden noemen. Hierdoor heeft ze heel veel dingen verdrukt of is ze vergeten. Ik kan met haar dus prima over mijn eigen zwangerschap praten, maar met dingen van haar eigen zwangerschappen kan ze me helaas niet helpen.
Mijn schoonmoeder is een heel ander verhaal. Ronny heeft zelden tot nooit contact met haar. Ik heb d’r nu 3 keer gezien. Sowieso zijn ze hier in Duitsland (of in Berlijn, dat weet ik niet) vrij afstandelijk. Aangezien ik hier pas een jaar ben, is het voor mij vrij lastig om op zo’n manier te praten met bijvoorbeeld Ronny’s zussen. Al met al is het dus tijdens deze zwangerschap vooral een kwestie van zelf uitzoeken geweest. Waar ga ik heen nu ik zwanger ben, hoe zit het met kinderbijslag, waar vindt de bevalling plaats enzovoorts. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant is het een gevolg van de keuze die ik 1 jaar geleden gemaakt heb.
Best een lang verhaal geworden uiteindelijk, sorry daarvoor. Ik heb iemand benaderd voor het stokje, dus ik wacht nog even op reactie daarop.
[ Bericht 0% gewijzigd door Linda2205 op 19-08-2009 21:28:44 ]
Lotte!
Noah!
Noah!
Ik ben gevraagd om het stokje over te nemen! (en die had ik niet zien aankomen! 
)
Ik ga er binnenkort even voor zitten.
)Ik ga er binnenkort even voor zitten.
Linda, ik wist niet dat je nog zo jong was. Alles gaat wel snel bij jou 
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Zo, ik heb dus Raissa benaderd voor het stokje en het is aangenomen. Mijn vraag:
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
Lotte!
Noah!
Noah!
Mijn zusje is wel gegaan. Zij is iemand die altijd probeert te pleasen. Het was zielig voor papa als hij beide kinderen niet meer zou zien. Hij heeft daar ook handig op ingespeeld door altijd tegen haar te zeggen dat hij geen idee heeft waarom ik niet meer kom en dat hij me zo mist. Hij is niks veranderd, maar zij heeft nog steeds contact met hem, zij het met tegenzin.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:30 schreef livelink het volgende:
Linda, ik wist niet dat je nog zo jong was. Alles gaat wel snel bij jou
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
En ja, het gaat inderdaad erg snel. Als je me anderhalf jaar geleden gezegd had dat ik er nu zo bij zou zitten, zwanger in mn eigen huisje, 600km bij "thuis" vandaan, had ik je echt uitgelachen
Lotte!
Noah!
Noah!
Linda, wat een ongelovelijke eikel van een vader heb je zeg! Sorry dat ik het zo zeg maar het idee dat mensen zo met hun kinderen om gaan, gaat mijn pet te boven. Jammer dat je vooral zelf veel info hebt moeten opzoeken over zwanger zijn etc. Hopelijk heeft FOK OUD ook een hoop info voor je die je normaliter niet of nauwelijks in boeken vindt. Bedankt voor het beantwoorden van mijn vraag trouwens.
Geen probleem, ik hou er wel van als mensen het zo zeggenquote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:38 schreef Faja-Lobi het volgende:
Linda, wat een ongelovelijke eikel van een vader heb je zeg! Sorry dat ik het zo zeg maar het idee dat mensen zo met hun kinderen om gaan, gaat mijn pet te boven. Jammer dat je vooral zelf veel info hebt moeten opzoeken over zwanger zijn etc. Hopelijk heeft FOK OUD ook een hoop info voor je die je normaliter niet of nauwelijks in boeken vindt. Bedankt voor het beantwoorden van mijn vraag trouwens.
. Beter dan de reactie die ik regelmatig krijg: "Je zal het er wel zelf naar gemaakt hebben en flink de puber hebben uitgehangen." En dat dan niet alleen van volwassenen, maar ook van klasgenoten en vrienden.
Lotte!
Noah!
Noah!
Ook een mooi verhaal Linda, ook al kende ik het al een beetje 
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
en toen waren we weer drie verhalen verder! Mrien, leuk dat je ook james patterson leest!
(al heb ik nu geen geduld meer voor die moord en doodslag, al heeft een collega me wel tess gerrritsen aanbevolen )LL, pfff, ik kende je verhaal al een beetje, maar het blijft erg heftig! er is iig heel veel iefde in jullie fam, dus das helemaal goed!
Linda, ook al zo'n heftig verhaal, zeg! weet niet echt iets nuttigs te zeggen, sorry
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Poeh zeg, het zijn inderdaad allemaal erg heftige verhalen...
Van de rillingen over mijn rug tot een dikke glimlach om de mooie dingen die er ook tussen verstopt zitten.
Dames, heel erg bedankt dat jullie zo openhartig durven zijn! (Zoals bekend: ik durf het niet...)
Van de rillingen over mijn rug tot een dikke glimlach om de mooie dingen die er ook tussen verstopt zitten.
Dames, heel erg bedankt dat jullie zo openhartig durven zijn! (Zoals bekend: ik durf het niet...)
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
Ik ben Raïssa en behoor ook tot de jonkies van OUD. In september word ik 22. Ik ben geboren in Papendrecht maar heb het grootste gedeelte van mijn leven doorgebracht in Putten (GLD). Op dit moment woon ik in Lelystad, samen met Milanese en onze bloedmooie dochter Mila.
In mijn jeugd heb ik een hoop meegemaakt, een hoop 'foute vriendjes' met verstrekkende gevolgen. Ik heb er voor gekozen hier verder niet over te schrijven, ik vind het moeilijk om er een samenhangend verhaal in te krijgen.
Op mijn 15e begon mijn ziekte de kop op te steken. Ik werd onverklaarbaar moe en hing iedere dag meerdere malen boven het toilet om er mijn maaginhoud in te deponeren. Na vele artsen gezien te hebben en verschillende diagnoses (o.a. anorexia, PDS en "tussen je oren") te hebben gekregen ging het steeds slechter. In 2005 ging het dusdanig slecht dat ik op de hartbewaking terecht kwam, ze hadden me zolang laten lopen dat mijn hart er ieder moment mee op kon houden. Na enkele dagen was er dan eindelijk de diagnose, de ziekte van crohn. Toen die diagnose er eenmaal was heeft het nog even geduurd voordat het beter ging, na drie jaar sukkelen ging het dan eindelijk wat beter en leek mijn ziekte onder controle.
Doordat ik zo lang heb lopen sukkelen met mijn gezondheid heb ik na 4 jaar VWO te hebben gedaan gekozen om een MBO opleiding (economie en detailhandel) te gaan doen, dan had ik in ieder geval een papiertje op zak. De opleiding heb ik met een 9,3 vanuit mijn ziekenhuisbed afgerond. Mijn oorspronkelijke plan was om informatica of rechten te gaan studeren, uiteindelijk is daar niks meer van terecht gekomen. Maar omdat ik leren wel heel erg leuk vind ben ik maar wat studies via de LOI en NTI gaan volgen, Assurantie B, Spaans, Loonadministratie. Allemaal met goed gevolg afgesloten.
Milanese heb ik leren kennen via een vriend. Hij heeft een blinddate voor ons geregeld en dat bleek te klikken! Sinds januari 2005 zijn we bij elkaar, sinds april 2006 wonen we samen in Lelystad.
In juni 2008 werd ik zwanger van Mila. In veel gevallen houdt de ziekte van crohn zich rustig tijdens de zwangerschap, bij mij helaas niet het geval. Het kwam in alle hevigheid weer terug. De zwangerschap begon met extreme misselijkheid, in eerste instantie werd dit gewijt aan de zwangerschap achteraf
bleek dat dit het eerste symptoom was van een opvlammende crohn. Met 25 weken zwangerschap ben ik met gillende sirenes opgehaald omdat ik weeën had, eenmaal in het ziekenhuis werd de weeënactiviteit gelukkig minder en uiteindelijk stopte ze, zonder hulp. De rest van mijn zwangerschap heb ik voornamelijk
in bed doorgebracht, doordat ik vrijwel continu (ook 's nachts en dat putte me uit) enorm pijnlijke harde buiken had (die veroorzaakt werden door mijn ontstoken darmen).
Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
Inmiddels is Mila 7 maanden oud en je merkt er niks van dat ze te vroeg geboren is, gelukkig maar want dat had heel anders kunnen lopen! Zelf ben ik in de tussentijd geopereerd omdat de ziekte niet meer rustig te krijgen was met medicatie. Zoals veel mensen wel denken ben ik nu niet genezen maar hoop ik wel de komende paar jaren klachtenvrij te kunnen leven.
Wat doe ik op dit moment? Ik werk, zorg voor Mila en run het huishouden, al schiet dat laatste er nog weleens bij in Ik kan qua werk gelukkig mijn eigen tijd indelen, ik doe verschillende werkzaamheden (administratie, PZ, marketing) voor een beveiligingsbedrijf en daarnaast heb ik een webshop met verlichting.
Mijn hobbies, ik heb jaren de paardensport beoefend. Mijn eigen paard heb ik een aantal jaar geleden weggedaan omdat ik een liesblessure had. Ik heb het 3 jaar geleden weer opgepakt maar vanwege de zwangerschap, problemen met mijn rug en doordat ik nu erg weinig tijd heb ben ik hier weer mee gestopt. Lekker lezen in een warm bad is ook een van mijn hobbies. Ik mag de boeken van Saskia Noort, René Appel, Heleen van Royen, Esther Verhoef, Siska Mulder, etc. Litheraire thrillers dus. Op dit moment ben ik bezig in Mijn laatste bekentenis van H. Fitzgerald.
Voor welk gerecht mag je mij wakker maken? Hmmm... lastig. Aangezien ik redelijk last heb van een ochtendhumeur zou ik je niet aanraden mij midden in de nacht wakker te maken. Maar als je het dan toch doet dan graag voor een tournedos met kruidenboter en lekkere frietjes en tomaten!
Dan nu de vraag van Linda2205:
De geboorte van Mila kwam totaal onverwacht, voor mijn gevoel had ik me nog nergens op voorbereid. De schrik dat de geplande keizersnede niet door kon gaan omdat het hoofdje inmiddels al te zien was was dan ook erg groot, hoewel ik er nooit vanuit ben gegaan dat ik "op tijd" zou bevallen maar te vroeg kwam het toch redelijk rauw op mijn dak. Ik had me totaal niet verdiept in een natuurlijke bevalling. En ik zou moeder worden! Ik! Dat kon helemaal niet want ik moest nog zoveel lezen en voorbereiden en vragen!
Toen ze er eenmaal was voelde het heel erg onwerkelijk, ze bleef in het ziekenhuis en ik ging met een lege buik weer naar huis. De volgende dagen heb ik me zo schuldig gevoeld, ik kon niet ieder moment bij haar zijn omdat ik simpelweg te veel pijn had en te moe was. Mijn kleine meisje lag daar helemaal alleen aan allerlei draadjes en slangetjes en infuzen en ik kon maar 2 of 3 keer paar dag naar haar toe.. Na een paar dagen bleek dat ze meer voor de sier was aangesloten op de draadjes dan dat ze zich echt zorgen om haar hebben gemaakt, ze is zo sterk! Ik ben zo gelukkig dat alles goed met haar is, dat ze geen schade heeft ondervonden van de medicatie die ik tijdens de zwangerschap heb gebruikt het had zo fout kunnen gaan! De eerste vraag die mijn arts stelde toen ik vertelde dat Mila geboren was was: "Heeft ze geen hersenbloedingen gehad?" Nee, ze heeft helemaal niks! Geen beademing nodig, geen opstartproblemen! Ze is alleen wat klein en moet warm gehouden worden.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als op Mila. Alles moet op de foto om voor altijd te kunnen onthouden. Of ik meer geniet dan wanneer ze op tijd geboren zou zijn.. Een hele moeilijke vraag omdat ik denk dat mijn lichaam zo'n lange zwangerschap niet had kunnen volhouden. Wat ik wel weet is dat ik geniet met
volle teugen van zo'n mooi kindje.
Dan ga ik nu maar een speurtocht op touw zetten naar een opvolg(st)er om het stokje over te nemen, aanmelden mag via PM
In mijn jeugd heb ik een hoop meegemaakt, een hoop 'foute vriendjes' met verstrekkende gevolgen. Ik heb er voor gekozen hier verder niet over te schrijven, ik vind het moeilijk om er een samenhangend verhaal in te krijgen.
Op mijn 15e begon mijn ziekte de kop op te steken. Ik werd onverklaarbaar moe en hing iedere dag meerdere malen boven het toilet om er mijn maaginhoud in te deponeren. Na vele artsen gezien te hebben en verschillende diagnoses (o.a. anorexia, PDS en "tussen je oren") te hebben gekregen ging het steeds slechter. In 2005 ging het dusdanig slecht dat ik op de hartbewaking terecht kwam, ze hadden me zolang laten lopen dat mijn hart er ieder moment mee op kon houden. Na enkele dagen was er dan eindelijk de diagnose, de ziekte van crohn. Toen die diagnose er eenmaal was heeft het nog even geduurd voordat het beter ging, na drie jaar sukkelen ging het dan eindelijk wat beter en leek mijn ziekte onder controle.
Doordat ik zo lang heb lopen sukkelen met mijn gezondheid heb ik na 4 jaar VWO te hebben gedaan gekozen om een MBO opleiding (economie en detailhandel) te gaan doen, dan had ik in ieder geval een papiertje op zak. De opleiding heb ik met een 9,3 vanuit mijn ziekenhuisbed afgerond. Mijn oorspronkelijke plan was om informatica of rechten te gaan studeren, uiteindelijk is daar niks meer van terecht gekomen. Maar omdat ik leren wel heel erg leuk vind ben ik maar wat studies via de LOI en NTI gaan volgen, Assurantie B, Spaans, Loonadministratie. Allemaal met goed gevolg afgesloten.
Milanese heb ik leren kennen via een vriend. Hij heeft een blinddate voor ons geregeld en dat bleek te klikken! Sinds januari 2005 zijn we bij elkaar, sinds april 2006 wonen we samen in Lelystad.
In juni 2008 werd ik zwanger van Mila. In veel gevallen houdt de ziekte van crohn zich rustig tijdens de zwangerschap, bij mij helaas niet het geval. Het kwam in alle hevigheid weer terug. De zwangerschap begon met extreme misselijkheid, in eerste instantie werd dit gewijt aan de zwangerschap achteraf
bleek dat dit het eerste symptoom was van een opvlammende crohn. Met 25 weken zwangerschap ben ik met gillende sirenes opgehaald omdat ik weeën had, eenmaal in het ziekenhuis werd de weeënactiviteit gelukkig minder en uiteindelijk stopte ze, zonder hulp. De rest van mijn zwangerschap heb ik voornamelijk
in bed doorgebracht, doordat ik vrijwel continu (ook 's nachts en dat putte me uit) enorm pijnlijke harde buiken had (die veroorzaakt werden door mijn ontstoken darmen).
Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
Inmiddels is Mila 7 maanden oud en je merkt er niks van dat ze te vroeg geboren is, gelukkig maar want dat had heel anders kunnen lopen! Zelf ben ik in de tussentijd geopereerd omdat de ziekte niet meer rustig te krijgen was met medicatie. Zoals veel mensen wel denken ben ik nu niet genezen maar hoop ik wel de komende paar jaren klachtenvrij te kunnen leven.
Wat doe ik op dit moment? Ik werk, zorg voor Mila en run het huishouden, al schiet dat laatste er nog weleens bij in
Ik kan qua werk gelukkig mijn eigen tijd indelen, ik doe verschillende werkzaamheden (administratie, PZ, marketing) voor een beveiligingsbedrijf en daarnaast heb ik een webshop met verlichting.Mijn hobbies, ik heb jaren de paardensport beoefend. Mijn eigen paard heb ik een aantal jaar geleden weggedaan omdat ik een liesblessure had. Ik heb het 3 jaar geleden weer opgepakt maar vanwege de zwangerschap, problemen met mijn rug en doordat ik nu erg weinig tijd heb ben ik hier weer mee gestopt. Lekker lezen in een warm bad is ook een van mijn hobbies. Ik mag de boeken van Saskia Noort, René Appel, Heleen van Royen, Esther Verhoef, Siska Mulder, etc. Litheraire thrillers dus. Op dit moment ben ik bezig in Mijn laatste bekentenis van H. Fitzgerald.
Voor welk gerecht mag je mij wakker maken? Hmmm... lastig. Aangezien ik redelijk last heb van een ochtendhumeur zou ik je niet aanraden mij midden in de nacht wakker te maken. Maar als je het dan toch doet dan graag voor een tournedos met kruidenboter en lekkere frietjes en tomaten!
Dan nu de vraag van Linda2205:
quote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:30 schreef Linda2205 het volgende:
Zo, ik heb dus Raissa benaderd voor het stokje en het is aangenomen. Mijn vraag:
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
De geboorte van Mila kwam totaal onverwacht, voor mijn gevoel had ik me nog nergens op voorbereid. De schrik dat de geplande keizersnede niet door kon gaan omdat het hoofdje inmiddels al te zien was was dan ook erg groot, hoewel ik er nooit vanuit ben gegaan dat ik "op tijd" zou bevallen maar te vroeg kwam het toch redelijk rauw op mijn dak. Ik had me totaal niet verdiept in een natuurlijke bevalling. En ik zou moeder worden! Ik! Dat kon helemaal niet want ik moest nog zoveel lezen en voorbereiden en vragen!
Toen ze er eenmaal was voelde het heel erg onwerkelijk, ze bleef in het ziekenhuis en ik ging met een lege buik weer naar huis. De volgende dagen heb ik me zo schuldig gevoeld, ik kon niet ieder moment bij haar zijn omdat ik simpelweg te veel pijn had en te moe was. Mijn kleine meisje lag daar helemaal alleen aan allerlei draadjes en slangetjes en infuzen en ik kon maar 2 of 3 keer paar dag naar haar toe.. Na een paar dagen bleek dat ze meer voor de sier was aangesloten op de draadjes dan dat ze zich echt zorgen om haar hebben gemaakt, ze is zo sterk! Ik ben zo gelukkig dat alles goed met haar is, dat ze geen schade heeft ondervonden van de medicatie die ik tijdens de zwangerschap heb gebruikt het had zo fout kunnen gaan! De eerste vraag die mijn arts stelde toen ik vertelde dat Mila geboren was was: "Heeft ze geen hersenbloedingen gehad?" Nee, ze heeft helemaal niks! Geen beademing nodig, geen opstartproblemen! Ze is alleen wat klein en moet warm gehouden worden.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als op Mila. Alles moet op de foto om voor altijd te kunnen onthouden. Of ik meer geniet dan wanneer ze op tijd geboren zou zijn.. Een hele moeilijke vraag omdat ik denk dat mijn lichaam zo'n lange zwangerschap niet had kunnen volhouden. Wat ik wel weet is dat ik geniet met
volle teugen van zo'n mooi kindje.
Dan ga ik nu maar een speurtocht op touw zetten naar een opvolg(st)er om het stokje over te nemen, aanmelden mag via PM
Linda mooi verhaal, heftig maar wel mooi hoe je voor jezelf gekozen hebt.
Raissa ik moest huilen muh 
Raissa
ik moest huilen muh
Huilen? Waarom?quote:Op donderdag 20 augustus 2009 13:10 schreef huuphuup het volgende:
Linda mooi verhaal, heftig maar wel mooi hoe je voor jezelf gekozen hebt.
Raissa
Daarom:quote:
jouw schuld!quote:Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
en omdat ik het zo mooi vind dat je mooie meisje het zo goed doet nu
Als rammelende Crohn-patiente is dit niet echt bevorderlijk voor mijn beslissingsvermogen, maar Raissa, wat fijn dat je dit hebt willen delen. En dat het allemaal weer helemaal goed is gekomen natuurlijk!
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
Raissa, dank je wel dat je het stokje wilde overnemen en voor het beantwoorden van m'n vraag!
Lotte!
Noah!
Noah!
