UIO's & Costa's grote dobbelsteenavontuur #4: De nasleep!

Het begin
Dit jaar mochten jullie en de dobbelsteen beslissen waar ik heen ga op vakantie. Jullie mogen mij opties geven voor de dobbelsteen.

Dit gegeven leverde al heel snel 6 opties op:

1. Slovenië (optie GI)
2. Oostenrijk (optie Deo)
3. Frankrijk (Optie UIO)
4. Finland (Optie Sjeen)
5. Italië (Optie BrandX)
6. Cyprus met Griekenland gecombineerd (Optie MaxPower en Kaatjejannie)

Eenmaal thuis was het even wachten op ripley als getuige van de eerste worpen en op een werkende fotocamera.

De eerste worp:



Vive la France
Nu is Frankrijk een heel groot land en dus was het de vraag welke regio / stad te bezoeken. Wederom waren de opties voor de dobbelsteen snel ingevuld:

1. Verdun en de Somme regio (Optie Arrebar)
2. Corsica (Optie Dagonet)
3. Alpe d'Huez (Optie Mitä_kuuluu)
4. Normandie (Optie Misstique)
5. Parque Regional des Volcans (Optie UIO en Deo)
6. Reims en de champagnestreek (Optie Ripley)

De tweede worp:

quote:

De teerling is geworpen. Ik ga een berg beklimmen.

Pas de volgende morgen kwam ik erachter, dat ik de dobbelsteen en jullie tekort had gedaan door een exacte plaats (Alpe d'Huez) op te nemen in het rijtje. De rest van de opties waren namelijk streken.

Het vervoer
Eerst moest echter geworpen worden voor het vervoer richting de Alpen. De opties daarvoor waren:

1. Met het vliegtuig naar Lyon of NIce. Hoe ik daarvandaan bij de berg terecht kom, is aan de dobbelsteen. Dit wordt een 1 of 2 op de dobbelsteen.
2. Met de trein (Thalys en TGV) vanuit Nederland naar Grenoble. Hoe ik daarvandaan bij de berg terecht kom, is aan de dobbelsteen. Dit wordt een 3 of 4 op de dobbelsteen.
3. Auto huren in Nederland. Dit wordt een 5 of 6 op de dobbelsteen.

De derde worp:



Met het vliegtuig dus naar Lyon of Nice.

De correctie
Bleven we dus zitten met de fout in het lijstje van de tweede worp. Dit is gecorrigeerd door naast de Alpe d'Huez een tweede bestemming te werpen, waarbij Alpe d'Huez vervangen is door de alpenstreek en de daar voorkomende bergtoppen:

1. Verdun en de Somme regio
2. Corsica
3. Les 6 Vallees
4. Normandie
5. Parque Regional des Volcans
6. Reims en de champagnestreek

De vierde worp:



Na de beklimming van de Alpe d'Huez gaan de dobbelsteen en ik naar Parque Regional des Volcans in het Centraal Massief.

De reisgids
Zonder reisgids ben je nergens. Uiteindelijk zag ik maar 2 reële opties voor de dobbelsteen:

LonelyPlanet is even.
Rough Guide is oneven.

De vijfde worp:



Dat resultaat lijkt me duidelijk.

Aardbevingen
Plotseling vroeg Fogel me hoe het zat met de aardbevinginformatie. Hij had namelijk eerder aangegeven dat zes epicentra van aardbevingen in de buurt van de Alpe d'Huez wel een aardige optie voor de dobbelsteen was als correctie op worp 2. Hier had ik toen niets mee gedaan omdat het me nogal onhandig leek.

Zijn vraag of ik die info nog wilde, werd beantwoord door de dobbelsteen. Even is ja, oneven is nee.

De zesde worp:

quote:

Kom maar op met die info. Een zes is even, dus we gaan één van die plaatsjes op jouw aardbevingenkaart opzoeken.

Het lijstje met 6 epicentra was gauw gevuld:

1. Le Villard (232 B3)
2. Ailefroide (232 B3)
3. La Bessée (232 B4)
4. Valloire (232 A1)
5. Annecy-le-Vieux --> Morat (196 A2) Morat ligt dichter bij het epicentrum.
6. Acceglio (251 E2 Italië)

De zevende worp:



Het werd even een zoekplaatje, maar de zevende worp brengt mij naar de restanten van Le Villard.

Buitensportactiviteiten
Sport_Life wees me erop, dat buitensportactiviteiten zeker moeten plaatsvinden. Dat was ik met hem eens en een kanotocht door één van de vele gorges / rivieren in het Centraal Massief mag dan ook niet ontbreken. Met de inbreng van opvallend veel crewleden die het blijkbaar niet erg vinden om een medemod een stinksloot in te sturen, kwam het volgende lijstje tot stand:

1. Creuse (Optie UIO)
2. Gorge de la Truyère (Optie Ripley)
3. Gorge du Tarn (Optie DutchTrain)
4. Loire (Optie Buzzer)
5. Lot (Optie Sjeen)
6. Allier (Optie Sjeen)

De achtste worp



Optie Ripley is het geworden! Ik zal proberen om met een kano bij één van de bekendste punten van de Gorge de la Truyère, het Viaduc de Garabit, op de foto te gaan. Even op zoek gegaan naar mogelijkheden om een kano te huren bij het Viaduc de Garabit, maar dat leverde bepaald niet veel opties op: http://www.margeride-truyere.com/fr,1,1043.html Ze hebben er wel jet-ski's. Een kilometer of 10 verderop zit wel een kanoverhuur.

Vervoer naar de Alpen
Om bij de Alpe d'Huez te geraken, moet ik vanaf het vliegveld van Lyon een vervoersmiddel hebben. Na lang piekeren kwam het volgende lijstje tot stand:

1. Cabriolet huren (Optie Ripley)
2. Trein (Optie UIO)
3. Liften (Optie De_Hertog en OA)
4. Auto huren (Optie logisch)
5. Bus (Optie je moet wat)
6. Helicopter (Optie Werewolf)

De negende worp:



Wat het geworden is, is nog een geheim. In ieder geval totdat Mitä besloten heeft al dan niet mee te gaan, zal dit een geheim blijven.

Parc Régional des Volcans d'Auvergne
In het Parc Régional des Volcans d'Auvergne zijn er drie groepen inactieve vulkanen, namelijk de Monts-Dômes, de Monts-Dore en de Monts du Cantal. Dit leek me een mooie mogelijkheid om de dobbelsteen te raadplegen. Van de hoogste vulkaan van één van de drie groepen moet zeker de top bereikt worden.

Voor de verandering vormden de twee tegenpolen op de dobbelsteen een paar:

1 of 6: Monts-Dômes (optie Sjeen)
2 of 5: Monts du Cantal (optie dingdang)
3 of 4: Monts-Dore (optie overig)

De tiende worp:



Weer geen goed resultaat voor Sjeen. De hoogste vulkaan van deze meest zuidelijke groep is de Plomb du Cantal met een hoogte van 1855 meter. Waar we dus op moeten.

Architectonische hoogstandjes
Iemand riep dat de bestemming gesneden koek was, maar dat dat wellicht te verbeteren viel met een speciaal sausje. Om tegemoet te komen aan deze opmerking, mochten de mensen van FOK! met een bouwwerk komen die ik op de reis door het zuidoosten van Frankrijk zou bezoeken. De opties voor de dobbelsteen werden:

1. E.1027 te Roquebrune (optie k_man)
2. Arena van Nîmes (optie Tokay )
3. Forten van Briançon (optie Werewolf)
4. Le Palais Idéal du Facteur Cheval te Hauterives (optie OA)
5. Unité d'Habitation te Marseille inclusief overnachting (optie DutchTrain)
6. La Magnanerie de la Roque te Molezon (optie Sjeen)

De worp liet ik bij wijze van uitzondering uitvoeren door een collega die een liefhebber van werk van Charles-Edouard Jeanneret is.

De elfde worp:



Wederom dus niet de optie Sjeen, maar wel de optie DutchTrain. Een nacht in het door Le Corbusier ontworpen hotel in de Unité d'Habitation te Marseille.

De route
Mitä is bij mij thuis langs geweest en zodra hij zeker weet of hij mee gaat, kunnen we gaan dobbelen over de te boeken manier van terugreis vanuit Lyon. Of een gedeelte met de trein naar Parijs en dan terugvliegen, of direct terugvliegen vanuit Lyon.

Uiteraard hebben we meteen even gekeken naar de mogelijke route en die ziet er in ieder geval spectaculair uit. Met de klok mee:

Lyon Airport - Grenoble - Bourg d'Oisans - Alpe d'Huez - Briançon - Le Villard (epicentrum aardbeving) (overnachting Unité d'Habitation) - Mont Ventoux / Gorges du Verdon (keuzemoment) - Marseille - Avignon / Nîmes - Millau - Aurillac - Plombe du Cantal (vulkaan beklimmen) - St. Flour (kanotocht bij Viaduc de Garabit) - Le Puy en Velay - Clermont-Ferrand / St. Étienne (keuzemoment) - Lyon - Lyon Airport / Lyon La Part Dieu (TGV) (keuzemoment).

Tips en opties voor de dobbelsteen
Onderweg zullen we genoeg opties voor de dobbelsteen tegenkomen, maar als jij iets weet in een bepaalde stad / streek (denk aan hotels / restaurants / museum / attractie / bezienswaardigheidwaardigheid / etc.) waar we langskomen, dan mag je die nu natuurlijk al opgeven als optie voor de dobbelsteen. Sowieso staat de route nog niet vast.

Tips die al zijn binnengekomen en die meegenomen zullen worden bij de beslissingen door de dobbelsteen als we daar zijn, zijn:

het monument voor Tom Simpson op de Mont Ventoux (optie spijkerbroek)

de kabelbaan in Grenoble (optie Sjeen)

zingen op de Pont d'Avignon (optie Fogel)

in Puy en Velay is er een Taverne van Maître Kanter (optie Bora-Bora)

souvenir meenemen voor een vrouwelijke FOK!user die met een optie voor de dobbelsteen was gekomen (optie Hik)

Deze laatste mogelijkheid is als volgt ingevuld:

1 = We nemen rode wijn mee voor ...
2 = We nemen chocolademousse mee voor ...
3 = We nemen kaas mee voor ...
4 = We nemen witte wijn mee voor ...
5 = We nemen andere culinaire hoogstandjes mee voor ...
6 = We nemen een receptenboekje mee voor ...

De kandidates voor het souvenir zijn:
1. Hik (wereldreizigster met blonde krullen en charmante valpartijen)
2. Sjeen (Limburgse schone)
3. Tokay ( )
4. BrandX (vechtsportspecialist uit de Dolemieten)
5. Ripley (Amsterdamse schone met blonde krullen)
6. Misstique (waar Dagonet mazzel mee heeft)

Tot zover zijn we gekomen in deel 1: UIO's grote dobbelsteenavontuur
Lees de voorbereidingen en het vertrek in UIO's grote dobbelsteenavontuur #2, vertrek 2 mei!
Lees het vervolg van het avontuur hier: UIO's & Costa's grote dobbelsteenavontuur #3: Het verslag!
Hier kun je ook het speciale weblog volgen:
http://weblog.fok.nl/Dobbelsteen

En nu?
Nu volgt het verslag van het grote dobbelsteenavontuur!!

Zaterdag 2 mei; Amsterdam – Maastricht – Beaune

Eindelijk. Zo’n anderhalf jaar geleden vormde het plan en volgde het eerste topic, maar wat fysieke problemen stelden het vertrek uit. Nu is het dan zover: het dobbelsteenavontuur gaat beginnen.

Het eerste doel is simpel: lunchen bij Sjeen in Maastricht. Daarna zien we wel. Een paar punten staan vast, de rest laten we over aan de grillen van de dobbelsteen.

Stipt om kwart over negen staat Costa voor de deur met zijn enorme leasebak. Mijn tas kan met gemak in de kofferbak en m'n schoudertas met belangrijke spullen voor onderweg kan op de achterbank. De dobbelsteen krijgt een prominente plaats achter de voorruit. Snel nog een rondje water voor de plantjes en een laatste check op alle ramen en sloten en we kunnen gaan.

Het adres in Maastricht voeren we in en het systeem berekent voor ons de snelste route. Niet dat het grootste deel moeilijk zal zijn: gewoon de A2 afrijden tot we in Maastricht zijn en dan een keertje links en rechts. Als we de gracht afrijden zetten we de reismeter op 0. Ik gok dat we zo’n 4000 km zullen rijden. Costa gokt op iets meer dan 3500 km. We zullen zien.

Meteen bij de eerste scherpe bocht blijkt al, dat de prominente plaats achter de voorruit geen goede plek is voor de dobbelsteen. Hij vliegt door de auto en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Een minder prominente, maar wel veiligere plek is snel gevonden.

De reis over de A2 verloopt vlekkeloos. Onderweg stoppen we alleen één keer om de tank vol te gooien en iets voor twaalf uur zijn we bij Sjeen. Ietwat zenuwachtig (toch vreemd, want ik ken Sjeen al jaren en ben al eens bij haar thuis geweest in het kader van een andere exercitie) bellen we aan. De deur gaat open en daar staan we oog in oog met een vijfjarig meisje. 'Ik ga met jouw dobbelsteen gooien,' is het eerste dat ze zegt. Dat is dan ook duidelijk. De enorme boterkoek die ik heb meegenomen om haar om te kopen mocht ze niet willen gooien, blijkt helegaar niet nodig.

Eerder in dit topic hebben jullie al kunnen lezen dat we onderweg een souvenir moeten oppikken voor een FOK!dame. De worp om te determineren wie de gelukkige ontvangster is, is al uitgevoerd door een Olympische sportheldin. De worp die zal bepalen wat we gaan halen, wordt uitgevoerd door Isa, het dochtertje van Sjeen.

De opties waren:

quote:

1 = We nemen rode wijn mee voor ...
2 = We nemen chocolademousse mee voor ...
3 = We nemen kaas mee voor ...
4 = We nemen witte wijn mee voor ...
5 = We nemen andere culinaire hoogstandjes mee voor ...
6 = We nemen een receptenboekje mee voor ...

Zie hier de foto's van de worp en het resultaat:





_{Isa was iets te snel met de worp voor onze camera.}

We moeten dus rode wijn meenemen voor een FOK!dame. Op weg naar het volgende vaststaande doel: Alpe d'Huez komen we door Bourgondië, dus dat moet wel lukken.

Na de lunch nemen we afscheid van de Maastrichtse gastvrijheid. Ongetwijfeld hadden we nog uren heerlijk in het zonnetje kunnen zitten natafelen, maar het avontuur moet verder.

Buiten een kort oponthoud in België vanwege een ongeluk op de snelweg (Belgen kunnen echt niet rijden, in plaats van de auto's verderop neer te zetten blijven ze met aanhanger en al midden op de weg staan ondanks alleen maar blikschade) rijden we rap naar Frankrijk.

Wat opvalt in Frankrijk is de grote hoeveelheid snelheidscontroles. Dat heb ik niet eerder meegemaakt in Frankrijk, maar wellicht heeft het te maken met de Tulpenrally waarvan we de hele dag al auto's zien. Bij het naderen van Bourgondië stoppen we even langs de snelweg op de Aire de Montigny le Roi. Naast ons stopt een Nederlands stel. Zij blijkt een journaliste uit Leiden te zijn die frequent op FOK! lurckt. Wat een toeval. Het dobbelsteenavontuur kent ze dan weer niet.

Op de kaart zie ik twee echte kastelen aangegeven staan op de kaart. Dat lijkt me de ideale locatie om een fles rode wijn voor een FOK!dame te halen. De twee opties voor de dobbelsteen zijn:

Clos de Vougeot (even)
Savigny le Beaune (oneven)

We gooien een 3 en dus zetten we koers voor Savigny. In Savigny is het château snel gevonden. Het is er druk en in de cave staan vele wijnen uitgestald:



Costa wijst 6 flessen aan en ik doe buiten de worp.



Dit is in ieder geval het resultaat.



Wederom een 3. Een Volnay Premier Cru. De duurste fles die Costa had aangewezen. Over anderhalf tot twee jaar goed op dronk. Hier ook nog even een foto met het château:



Het is inmiddels al een uur of zes en het wordt tijd om een hotel op te zoeken. Even we gaan naar het centrum van Beaune, oneven we blijven in het plaatsje Savigny. Een 6.

In Beaune blijkt het touristoffice gesloten, maar gelukkig hangt een informatiebord in de etalage. Daarop zien we 6 hotels in de buurt van waar we de auto geparkeerd hebben. Met de klok mee vanaf nummer 1 nummeren we de hotels:








Restaurant & Hotel Le Gourmandin blijkt een uitstekende optie van de dobbelsteen. Gelukkig hebben ze een kamer met twee bedden. Bij het inchecken vraagt de waard ons of we ook willen ontbijten in het hotel. Even is ja, oneven is nee. Een 1. Dan vraagt hij ons of we wel willen dineren in het restaurant. Even is ja, oneven is nee. Een 4.

Na even opgefrist te hebben, nemen we plaats aan een tafeltje buiten. De serveerster vraagt ons of we dat zeker weten. Op de vraag of het soms gaat regenen, antwoordt ze dat ze geen meteorologe is. Op haar aanraden nemen we eerst een aperitief buiten en mocht het gaan regenen kunnen we altijd nog binnen plaatsnemen.

Helaas zitten we ook behoorlijk uit het zicht van de serveerster. Leuk als ze er ook uit mag zien van een afstand, willen we toch wat bestellen nadat het aperitief op is. Uiteindelijk komt een ober naar buiten en hij geeft ons de kaart. De kaart begint met 4 vaste menu's, dan á la carte en eindigt met het duurste vaste menu. Dat zijn 6 opties! Costa gooit voor ons beiden:





Ai, het duurste vaste menu.



Gelukkig wel zonder al te veel keuzes. Alleen het nagerecht heeft meerdere opties voor de dobbelsteen. De diverse gangen smaken uitstekend. Maar dan volgt de dessertkaart:



Te veel keuzes!
Na wat eliminaties vanwege alcohol, te goedkoop en allergieën houden we 7 opties over. De appeltaart kan wat mij betreft ook wel verdwijnen , dus houden we er 6 over:



Daar kan voor gedobbeld worden.



Maar dan vraagt de dame van het net getrouwde Amerikaanse stel dat voor ons zit wat we aan doen zijn. Dus ik leg het uit. Terwijl ik het uitleg, bedenk ik me dat ze het vast heel leuk zal vinden om de dobbelsteen te werpen. Dat wil ze niet, want ze durft de verantwoordelijkheid niet aan. Wel wil ze voor goed geluk even op dobbelsteen blazen. Nu heb ik geen idee waarvoor geluk een noodzakelijke kwestie zou zijn in deze eenvoudige dobbelsteenbeslissing, maar van mij mag ze blazen wat ze wil. Dus dat doet ze hier:



Met als resultaat een 5. De profiteroles:



Na het verrukkelijke eten zijn we nog een klein rondje gaan lopen, maar in Beaune valt 's avonds niet veel te doen.

Dat was de zaterdag.

Zondag 3 mei; Beaune – Alpe d'Huez – Briançon

Vandaag staan we voor de volgende keuze:
Kort ritje door de wijngaarden en dan de snelweg naar Grenoble en daar de optie van Sjeen uitvoeren (met gondel naar fort boven de stad) (even)
De langere toeristische route naar Alpe d'Huez zonder stop in Grenoble.

Costa gooit een 4.

Eerst maar eens ontbijten. Naast het hotel zit een Salon de Thé die open is. Verder zie ik geen mogelijkheden. Bij het ontbijt dat ze serveren hebben we de keuze uit 6 croissant-achtige broodjes. Helaas wijst de 1 van de dobbelsteen ons een naturel aan. De keuze van theesoorten is overweldigend. Aan de eigenaresse vraag ik welke 3 soorten zij aanraadt bij ontbijt. De dobbelsteen beslist in het voordeel van de Ceylon melange. Een goede keuze.



Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden richting de wijndorpjes Pommard en Volnay. Daarvandaan rijden we de Haute Côte op. Boven St. Romain hebben we een schitterend uitzicht over de streek.



Komend vanaf de snelweg kun je de gondel niet missen. Boven de rivier hangen namelijk 4 kleine glazen bolletjes. Heel eventjes willen we de opdracht heroverwegen. We hebben namelijk beiden een gezonde last van hoogtevrees. Maar nee, we zijn nu eenmaal overgeleverd aan de grillen van de dobbelsteen.






Als we eindelijk boven zijn, weten we niet hoe snel we uit het gammele bolletje moeten stappen. Bij het fort zit een kleine voedselbar, waar ik een warme wafel met nutella voor ons beiden dobbel.



[filmpje fort ]

Vanaf het fort lopen we in een half uur naar beneden naar de rivier en de auto. Op naar Alpe d'Huez en de 22 haarspeldbochten die naar de top leiden.



Halverwege en waar we heen moeten:



De top:


Boven valt niet veel te beleven. Het skiseizoen is net voorbij en de wandelaars en fietsers zijn nog niet in grote getale opgewarmd genoeg voor de trip naar de top. Ondanks de weinig fysieke inspanning van met de auto naar de top gaan, hebben we best trek gekregen. We kunnen boven wat te eten halen, maar ook in Bourg d'Oisans aan de voet. Hier leren we gelijk een wijze dobbelsteenles: dobbel nooit bergafwaarts. Nadat ik de dobbelsteen weer gevonden heb, blijken we in het dal te gaan eten.

Het dorpje zit vol met motorrijders. Gelukkig zitten er ook 3 restaurants naast elkaar. De 1 beslist dat we bij de meest linkse gaan zitten. Daar blijken ze op dat moment geen etenskaart te voeren. De 4 wijst ons door naar de meest rechtse etablissement, een broodjeszaak. De eerste dobbelsteenworp wijst uit dat ik een broodje ham kaas ga nemen, de volgende worp geeft vervolgens aan welke soort ham en de daaropvolgende worp besluit tenslotte over de soort kaas. Costa dobbelt een broodje ham.

We vervolgen de weg naar Briançon. Om daar te komen, moeten we de Col du Lautaret over, waar we de keuze kunnen maken om via een omweg naar ons doel te gaan, of de rechtstreekse route te blijven volgen. De omweg over de Col du Galibier en de Col du Télégraphe blijkt echter afgesloten, dus de Col du Lautaret blijkt het dak van onze tour te zijn.



Door naar de oude vestingstad Briançon voor een hotel en restaurant. In het oude centrum zitten alleen een pension (even) en een auberge (oneven). De 3 wijst ons Auberge de la Paix aan. De foto van ons stapelbed hebben jullie gezien. Bij de receptie ontmoeten we een koppel uit Australië. Greg en Tracey maken een wereldreis en zijn onderweg naar Italië. Zij blijken ook uit Beaune te zijn gekomen. Ik kijk Costa aan en zeg: 'Even bieden we ze een biertje aan, oneven niet.' Costa knikt en ik gooi:


_{vlnr: Costa, Tracey & Greg}

Het is erg gezellig met de Ozzies. Greg, die sowieso het hoogste woord voert, besluit dat Tracey ook maar even met de dobbelsteen moet werpen.
Even: we nemen er nog 1 op hun kosten.
Oneven: we gaan onze eigen kant weer op.

2!

Na het rondje gaan we onze eigen kant weer op. Rond de auberge zitten diverse restaurants. Stom toevallig dobbelen we het restaurant van de auberge. Dit blijkt minder gunstig. De creativiteit van de kok komt voornamelijk tot uitdrukking in de presentatie.





_{let op het overdadige gebruik van paprikapoeder als bordopmaak bij bijna elke gang}

Na het eten lopen Costa en ik een klein rondje langs de vesting. We proberen wat foto's te schieten, want meer valt er toch niet te doen.



Dan is het tijd voor bed.

Maandag 4 mei; Briançon – Le Villard – Marseille #1

Na een snelle douche in de herberg gaan we vroeg op pad. Vandaag wordt een lange dag. We moeten volgens de dobbelsteenopgave 'Bezoek een epicentrum' van Fogel naar de restanten van Le Villard (zo'n 15 km ten zuiden van Briançon) en dan moeten we door naar Marseille volgens de opgave van mijn medemod DutchTrain om daar te slapen in het hotel in het gebouw Unité d'Habitation van ontwerper Le Corbusier. Om in Marseille te komen, kunnen we via de Gorges du Verdon of de Mont Ventoux rijden. Daar kunnen we onderweg de dobbelsteen over laten beslissen.

Briançon blijkt op maandagmorgen gesloten. We komen tenminste geen bakkerij of Salon de Thé tegen. Wel ontwaren we een moderne ruiter te paard:



Dan maar op weg naar Le Villard. Onderweg rijden we door het dorpje Les Vigneaux waar we een café en bakkerij langs de weg zien. Beiden zijn open en bij het café scoren we een thee en kop koffie, in de bakkerij dobbel ik een pain au chocolat voor beiden.

Niet veel verder rijden we Le Villard binnen. Bij het bordje met de plaatsnaam parkeren we de auto:



Zoals beloofd lopen we een rondje door Le Villard op zoek naar duidelijke aanwijzingen van een aardbeving. We vinden geen. Wel het kerkje dat ik al op de kaart zag staan:



Volgens de reisgids is de rit vanaf Vallouise naar Ailefroide een spectaculaire route. Het is alleen wel de verkeerde kant op. Bij het kerkje gooit Costa de dobbelsteen.

1 – 3: We gaan naar Ailefroide.
4 – 6: We gaan niet naar Ailefroide.





Jammer.

Terug bij de auto bedenk ik, dat dit ook wel een goede plek is om te dobbelen voor de te volgen route naar Marseille.

1 – 3: We gaan via de Mont Ventoux
4 – 6: We gaan via de Gorges du Verdon




Via de Gorges du Verdon dus. Op de weg daarheen komen we langs een meer, het Lac de Serre-Poncon. Het oneven getal 5 wijst ons de oostelijke route om het meer heen.




Ik zie nu pas dat de foto op vrijwel exact dezelfde plek is genomen als waar de tekening op het bordje gemaakt. Ik dacht dat we die foto pas kilometers verderop hadden geschoten.

In Digne-les-Bains willen we genieten van een lunch op het centrale plein. Op de kaart staan 5 salades. Net wat we nodig hebben. Als we een 6 gooien nemen we iets anders van de kaart. De 1 wijst ons de salade Perigord toe. En al doet de foto anders vermoeden , ik geniet met volle teugen van de rijk gevulde salade.



De route naar de Gorges du Verdon is een mooie. Daar aangekomen hebben we de keuze:
Eerst de noordkant en dan via de zuidkant terug (even). Andersom (oneven). Ik gooi een 4.

De Gorges du Verdon zijn indrukwekkend.





Het is al vrij laat als we de Gorges du Verdon verlaten. Wederom staan we voor een keuze. Hier een hotel en restaurant zoeken en dan de volgende dag langs de Côte d'Azur naar Marseille gaan, of nog anderhalf uur doorrijden naar Marseille om daar te overnachten in het hotel van Le Corbusier. We gooien een 2 wat doorrijden betekent.

Anderhalf uur later rijden we Marseille binnen. Het is even zoeken, maar hotel Le Corbusier wordt gevonden en heeft ook een kamer voor ons.








Het restaurantbezoek mag wel in een aparte post.

Maandag 4 mei; Briançon – Le Villard – Marseille #2

Bij de oude haven vind je in Marseille de meeste restaurants. Om daar te komen kun je de bus of een taxi nemen. De dobbelsteen wijst ons de bus aan.

Aan de zuidkant van de haven lopen we een straatje in dat alleen maar restaurants heeft. Te veel voor de dobbelsteen. . Op een kruispunt waar we aanbeland zijn, zit op elke hoek een restaurant. We nummeren ze met de klok mee 1 tot en met 4, een 5 is opnieuw werpen en een 6 is doorlopen naar het volgende kruispunt. Gelukkig werpen we een 1. Restaurant Paul is de gelukkige.

Een mooie Franse blondine opent voor ons de deur. Dat gaat goed. Of we een tafel voor 2 willen? Daar is geen dobbelsteen voor nodig: Ja. Tot zover loopt de communicatie gesmeerd, maar dan beginnen de misverstanden.
'Roken of niet roken?'
'Niet roken graag.'
'Binnen of het overdekte terras?'
'Het terras.'
We gaan zitten aan het toegewezen tafeltje, maar dan realiseert ze zich dat we in het rookgedeelte zitten.
'Geen probleem.'



De blondine vertrekt weer om snel terug te komen met de kaart. Costa dobbelt á la carte, ik een menu. We willen bij de blondine bestellen, maar ze antwoordt dat dat niet kan, omdat ze geen Engels begrijpt. En wij hebben de Engelse kaart gekregen. Alsof dat de dobbelresultaten zou beïnvloeden. Rare meiden die Françaises.

Een nieuwe mooie serveerster (brunette) die wel Engels begrijpt, komt de bestelling opnemen. Costa dobbelt de rockfish soup (bouillabaise) als vooraf en de gegrilde zeebaars als hoofdgerecht. Ik moet het doen met de foie gras vooraf en de beef in rode wijnsaus als hoofdgerecht. Met de bestelling verdwijnt de brunette.

Een paar minuten later keert ze weer terug naar onze tafel.
'U had de rockfish soup als vooraf?' vraagt ze aan mij.
'Nee hij,' wijs ik Costa aan.
'Ok,' antwoordt ze en verdwijnt weer.
'U wilde wijn?' vraagt ze aan Costa, die bier bestelt heeft.
'Nee, bier.'
Ze knikt en komt even later terug met de drankjes.
'Wat had u als voorgerecht?' vraagt ze aan Costa.
'Rockfish soup.' antwoordt hij.
Niet begrijpend kijkt ze hem aan.
'En als hoofdgerecht ook rockfish soup?'
'Nee,' antwoordt hij, 'de gegrilde zeebaars.'
Kennelijk is haar Engels toch niet zo denderend, maar dat geeft niet. We zien haar graag aan tafel verschijnen.

Uiteindelijk arriveert ze met de juiste voorgerechten. Foie gras met een vijgencompôte en plakjes mango voor mij en een schaal toast met oranje saus voor Costa. Gelukkig blijkt dat een bijgerecht, want snel volgt een enorme schaal visbouillon. Ondanks de niet rijpe mango, smaakt het allemaal best.

Het hoofdgerecht laat even op zich wachten en costa maakt van de gelegenheid gebruik om te zien of we een wifi-verbinding tot stand kunnen brengen. Dat kan. In het topic staat costa's post als laatste post in het topic.
'Vreemd,' zegt hij.
'Is het topic niet gewoon vol?' vraag ik.
'Hoe zie je dat?' vraagt costa.
'Kun je er in reageren?'
'Nee.'
'Voila.'
Het nieuwe topic (deze dus) is snel gevonden. Bedankt Bora-Bora!

Op dat moment komt de serveerster weer met een grote schaal toast met oranje saus voor costa. Dan ziet ze de vorige schaal nog staan.
'U heeft toch bouillabaise?' vraagt ze hem.
'Nee,' antwoordt hij. 'De gegrilde zeebaars.'
'Ah,' zegt ze en loopt terug naar de keuken ons met de schaal toast achterlatend.
Niet veel later komt ze met haar handen vol weer naar ons toe. Costa krijgt een gegrilde vis en mij schotelt ze de rijk gevulde bouillabaise voor.
In m'n beste Frans vertel ik haar dat ik dat niet besteld heb. Niet begrijpend kijkt ze me aan.
'Qu'est-ce que c'est?' probeer ik nogmaals.
'Je sais pas,' antwoordt ze eerlijk. Een serveerster die niet weet wat ze serveert.
'Wilt u het niet?'
'Nee,' antwoord ik, 'de dobbelsteen heeft beslist dat ik beef in rode wijnsaus zal eten.'
Dit maakt het voor haar allemaal niet veel duidelijker, maar ze neemt de bouillabaise toch weer mee terug naar de keuken.



Wederom komt ze met de Engelse kaart terug, maar ik vrees dat dat niet gaat werken.
'Viande au vin rouge,' probeer ik in mijn beste Frans.
' Ah,' roept de uit, 'over 5 minuten heeft u het.'
Costa is inmiddels begonnen, 'lauwe vis is ook niks.'
5 minuten later krijg ik ook daadwerkelijk het juiste gerecht voorgeschoteld. Wederom smaakt het prima.

Het vaste menu geeft me 3 keuzes qua nagerecht. De serveerster noemt ze op en ik gooi een 4. Weer profiteroles. Dan vraagt ze me waarom ik met een dobbelsteen alles beslis. Ik vertel haar over FOK! en het dobbelsteenavontuur en de 6 opties van de weblog.
'Mag ik gooien?' vraagt ze me net wanneer ik haar wil vragen om voor de weblogopties te gooien.

De opties zijn:

quote:

1) Parasailen Puy de Dome
2) In Marseille een taxirit maken met een taxi uit de film "taxi"
3) Bronwater drinken in Vichy (als deze het wordt daarna dobbelen voor het aantal slokken)
4) Aan een Fransoos uitleggen wat FOK! is (als deze het wordt dobbelen voor het aantal Fransen die je lastig moet vallen)
5) De arena van Nimes bezoeken en proberen op het midden terrein te komen
6) Het gebied onder Arles is een mooi moerasachtig gebied met flamingo's, ga hier na toe en ga met een flamingo op de foto.

Een 3. Bronwater drinken in Vichy dus. Daar maar bepalen met de teerling hoeveel slokken het worden.

Vreemd genoeg lijkt de serveerster het dobbelsteenavontuur wel te begrijpen, maar de misverstanden zijn nog niet voorbij. Als ze met de rekening komt, leg ik geld neer en vraag om ¤ 5 retour.
'Dat heb ik niet,' antwoordt ze.
Niet begrijpend kijk ik haar aan. 'Uit de kassa,' zeg ik, 'als fooi voor de service.'
Ze neemt het geld mee en komt terug met het exacte bedrag aan wisselgeld. Nogmaals zeg ik haar dat ik maar ¤ 5 wil. Van de ¤ 13 pakt ze de ¤ 3 aan munten.
'Dat is meer dan voldoende,' zegt ze. .

Costa en ik zitten nog na te tafelen als ze bij ons komt om een sigaret te roken.
'Wat doen jullie hierna?'
Dat gaat de goede kant uit.
'Geen idee, wat valt hier te doen?' open ik de mogelijkheden.
'Als jullie straks weggaan, neem dan gelijk een taxi weg hier. Het is hier gevaarlijk laat op de avond.'
Dat is dan ook gelijk duidelijk. Daar bestaat geen misverstand over. . Ongeveer 100 meter verderop is een taxistandplaats. Onderweg daarheen worden we nagekeken door bepaald niet frisse types. Vergeleken met hen zijn we bepaald niet klein, maar erg veilig voelen we ons niet. Bij de standplaats zien we niet de taxi uit de film, maar onze chauffeur scheurt wel met een rotgang door Marseille naar het hotel waar we voor de deur afgezet worden.

Het was weer een lange dag. Eenmaal in bed val ik zo in slaap.

Dinsdag 5 mei; Marseille – Camargue – Nîmes

Met de waarschuwing van de serveerster nog in gedacht ben ik vroeg wakker. Erg vroeg zelfs. Ik probeer de zonsopgang fotografisch vast te leggen.




Het wordt tijd om Marseille te verlaten. Een erg mooie stad is het niet, dus we willen snel weg. Helaas blijken we in het woon – werkverkeer terecht te zijn gekomen. Het duurt een uur voor we de stad uit zijn op weg naar Carry-le-Rouet. Daar vinden we een bakkertje bij de jachthaven dat ons ontbijt verzorgt. Ik dobbel een enorme viennoiserie. Erg lekker en erg veel calorieën.

Na het ontbijt halen we wat stukken fruit in een supermarkt en tanken we de auto vol. We rijden door naar Martigues aan het Étang de Berre. Langs een weggetje tussen twee meren stoppen we bij de ruïne van een kapel op een heuvel. Vanaf de heuvel zien we de grote raffinaderijen die de zuidoosthoek van de Camargue flankeren. De route langs de raffinaderijen is weinig opheffend, maar dan naderen we het pontje dat toegang geeft tot de Camargue. In de kanalen langs de weg zien we veel flamingo's. Dat belooft veel goeds voor weblogoptie 6, ook al hoeven we die niet uit te voeren. In de Camargue gaat dat vast lukken.

Het pontje over de Rhône kost ¤ 5. Een stevige prijs als je gratis pontjes gewend bent. We rijden dwars door de Camargue naar het Centre Ecologique, dat niet een bezoekerscentrum, maar een onderzoekscentrum blijkt te zijn. Daar zien we wel voor het eerst de fameuze Camargue-paarden. We weten de kennelijk schuchtere dieren enigszins vast te leggen met het fototoestel:



Als we bij het echte bezoekerscentrum komen, blijkt deze gesloten. Flamingo's zijn vrijwel niet te zien. Af en toe zien we er een paar op een meter of 100 van de weg, maar daar staan dan vogelspotters met telelensen stil.



We rijden helemaal naar de andere kant van de Camargue en in het toeristische Saintes Maries de la Mer zien we vele paarden, stieren en een paar flamingo's dicht bij de weg staan.



Na de late lunch rijden we over landweggetjes naar Nîmes. We richten onze pijlen direct op het office de tourisme. Aan de dames achter de balie vragen we naar de overnachtingsmogelijkheden in het centrum.
'U kunt Nederlands praten,' zegt de jongste dame met een Vlaams accent.
'Ben je Vlaamse?' vraag ik haar.
'Nee, Belgische,' antwoordt ze. 'Uit Antwerpen.'
'Dus Vlaamse?'
'Ja.'


We krijgen 3 opties in het centrum. Het viersterren Imperator Concorde, waar Hemmingway kennelijk graag verbleef, en de driesterren La Baume en Royal. We dobbelen het Royal en de Vlaamse belt ze voor ons met de vraag of ze een kamer met 2 bedden voor ons hebben. Jammer genoeg zitten ze vol. Dan dobbelen we La Baume en de Vlaamse belt ze op met dezelfde vraag. Gelukkig hebben ze plek voor ons.

De Vlaamse en haar collega's hebben vol belangstelling gekeken naar ons gedobbel. Ze vraagt wat we aan het doen zijn en ik leg het uit. Vervolgens vraag ik haar wat ze die middag zou doen als ze niet hoefde te werken die middag.
'Ik weet niets van het uitgaansleven,' zegt ze verschrikt.
'Ik bedoel als je nú vrij zou zijn, waar zou je dan heen gaan?'
'De Arena, het Maisson Carrée of Le Jardin de la Fontaine.'
Niet toevallig de hoogtepunten van de stad.
'Daar kun je een omnipas voor krijgen die 3 dagen geldig is.'
Ik vraag haar of ze voor ons wil dobbelen welke we de volgende dag als eerste zullen bezoeken. Dat wil ze wel.




Een 4. De tuinen van de fontein dus als eerste. Daar kunnen we de Tour Magne beklimmen en daar heb je dan een mooi uitzicht over de stad, aldus de Vlaamse.

De receptionist van La Baume blijkt de vraag om een kamer met twee aparte bedden niet begrepen te hebben. Het zijn 2 losse bedden die tegen elkaar aan staan.
'Kunnen ze los?' vraag ik.
De receptionist haalt zijn schouders op.
Na wat verbouwwerk onzerzijds blijkt het best mogelijk.


_{Foto vanaf de binnenplaats van Hotel La Baume, een oud herenhuis.}

In het centrum stikt het van de restaurants, maar dat is een zorg voor later. Eerst willen we wat drinken op een rustig terrasje. Dat is snel gevonden op de Place d'Horlogier. Ideaal om even bij te komen van wederom een lange dag met vele indrukken. As de drankjes arriveren komt net een 20-koppige Roma-band de hoek omgelopen om op het plein een concert te geven. Merde.

Bij het inzetten van het 4e of 5e nummer vinden we het welletjes en vluchten we het plein af. Doelloos slenteren we wat rond tot de magen aangeven dat het tijd is voor het diner. Zoals gezegd is aan restaurants geen gebrek, dus gaat de dobbelsteen bepalen het hoeveelste we zullen binnenstappen. Dat blijkt het 4e restaurant, genaamd Michel Belcour 'Le Cuisinier', te zijn. Een prima naam.

Het is er druk en de tafeltjes staan vlak naast elkaar. Michel 'Le Cuisinier' Belcour heet ons persoonlijk welkom, maar zijn vrouw blijft achter haar bureau zitten. Vanuit haar luie stoel overziet ze alles wat gebeurt in het restaurant.

We dobbelen een menu. Ik heb een salade met geitenkaas vooraf en gevogelte als hoofdgerecht. Costa heeft zalmcarpaccio vooraf en hetzelfde hoofdgerecht. De smaak is niet uitzonderlijk goed of slecht. Van Le Cuisinier hadden we meer verwacht om heel eerlijk te zijn. Als nagerecht hebben we allebei de chocolademousse. Niet slecht, maar het zou ook zomaar uit een pak van de supermarkt kunnen komen.

Na het eten slenteren we rustig terug naar het hotel.

Woensdag 6 mei; Nîmes – Ayres

Zoals gebruikelijk ben ik als eerste wakker. Na een snelle douche ga ik naar buiten. Op een meter of 50 van het hotel zit een winkeltje waar ze ook internettoegang aanbieden. Jullie hebben het resultaat met het AZERTY-toetsenbord kunnen lezen. Op de weg terug naar het hotel belt Costa me. Hij is ook klaar voor het ontbijt.

Op het pleintje waar we de avond ervoor hebben gezeten zit ook een Salon de Thé. Daar dobbelen we een ontbijt met een viennoiserie. Deze ochtend hebben we de tijd om Nîmes te bekijken. Volgens de dobbelworp van de Vlaamse moeten we eerst naar Le Jardin de la Fontaine. Dat zit niet ver van waar we op dat moment zijn.



De tuinen beginnen hier bij de fontein en lopen de heuvel op naar de Tour Magne, een toren uit de tijd van de Romeinen. Links, maar niet te zien op de foto zit de Tempel van Diane. We dobbelen erom of we ook nog de Tour Magne beklimmen. Even is ja, oneven is nee.






Het uitzicht over de stad is fenomenaal en gelukkig zijn we de eerste toeristen van de dag. Eenmaal beneden stroomt een bus Duitse 55-plussers binnen. Wij beginnen aan de afdaling naar het Maisson Carrée, de Romeinse tempel. Onderweg stoppen we nog om even plaats te nemen op het terras van Hotel Royal waar we een ijsthee en een appelsap dobbelen. Het Maisson Carrée valt wat tegen. Binnen krijgen we een 3D-film te zien over de helden van Nîmes met een voorspelbare uitkomst. De buitenkant van de tempel ziet er wel schitterend uit. Vanaf de tempel lopen we rechtstreeks naar het amfitheater. Het filmpje hebben jullie al gezien.




Helaas konden we het middenterrein niet bereiken. Op de laatste foto kun je de Tour Magne zien vanuit de top van het amfitheater.



Op de weg terug naar het hotel merken we dat het tijd is voor een lichte lunch. Een croque moet daar wel aan voldoen. We gaan zitten bij een lunchzaak en de kaart biedt 3 soorten croques:

1-2 Croque Monsieur (de traditionele variant)
3-4 Croque Madame (de traditionele variant met een spiegelei erop)
5-6 Croque Berger (de voor ons onbekende variant)

Costa dobbelt voor ons beiden:




De Croque Berger blijkt geen lichte kost. Bedenk een Croque Monsieur en doe daar een ferme laag bechamelsaus over. En extra kaas. En daarnaast patat met salade.

Teruglopend in de zon naar het hotel komen we langs een winkeltje met alleen maar hoofddeksels. Geen overbodige luxe, dus we gaan naar binnen. Het resultaat van de dobbelsteenactie daar, hebben jullie al kunnen zien in het filmpje van Vichy. Mocht je dat gemist hebben, wees niet getreurd: er volgen foto's.

Als we Nîmes uitrijden lees is ik in de reisgids dat ten zuiden van Nîmes meer Romeinse ruïnes te vinden zijn in het plaatsje Ambrussum. Het einddoel van de dag is Millau dat een kilometer of 100 ten westen van Nîmes ligt. De dobbelsteen beslist in het voordeel van de Romeinen:



Conclusie: Moeilijk te vinden en de omweg niet waard. We draaien de auto om en rijden weg richting het noordwesten, naar het Parc National des Cévennes en Mont Aigoual. In het plaatsje Ganges hebben we weer een keuze. Volgens de reisgids zijn er twee toeristische trekpleisters in de buurt die een omweg betekenen. De opties voor de dobbelsteen:

1-2 Direct over de Mont Aigoual en dan naar Millau.
3-4 Klein stukje om via Grotte des Demoiselles en dan over de Mont Aigoual.
5-6 Groot stuk om via Cirque de Navacelles en dan over de Mont Aigoual.

We gooien een 5 en moeten dus weer de langere omweg volgen. Hopelijk is dit wel de extra kilometers waard.

Om bij het Cirque de Navacelles te komen, moeten we door de Gorges de la Vis. Deze route alleen is al de extra kilometers waard. En op de rit zelf komen we vrijwel geen anderen tegen. Niet voor de eerste keer en zeker niet voor de laatste keer vragen we ons af wat de anderen wel weten dat wij niet weten. Kennelijk niets:



Het Cirque de Navacelles is een natuurlijke piramide in het midden van een bocht in de rivier die duizenden jaren terug een andere loop heeft genomen. Volgens de reisgids is de weg naar het noorden naar Le Vigan aan de voet van Mont Aigoual bezaaid met stenen cirkels, maar die hebben wij niet gezien.

De middag loopt al bijna ten einde en we staan in Le Vigan voor de keuze. Hier iets zoeken om te overnachten (1-3), of aan de andere kant van de berg (4-6).



Dit is de top van Mont Aigoual. Dit is tevens de hoed uit Nîmes. En ik wijs naar Amsterdam.
En dit is Costa die zich vermaakt in de sneeuw:



We rijden de berg af aan de noordzijde. Rond een uur of zes rijden we het dal van rivier de Jonte in. Daar worden we opgehouden:




Meyrueis, de volgende plaats van enige omvang, is maar een paar kilometer verderop. We hebben dus de tijd. Tevens is het een goed moment om de dobbelsteen te laten beslissen het hoeveelste bord naar een hotel / chambre d'hote / auberge we gaan volgen. Ik gooi een 1. Blij toe, want we hebben geen idee hoeveel mogelijkheden we zullen tegenkomen. Vol verwachting gaan we wat bochten om, maar geen borden. En dan zien we er één!






Château d'Ayres. Tevens driesterrenhotel. Slapen in een château dus. Bij de receptie vragen we om een kamer met twee bedden. Alleen de suite blijkt te voldoen:




En dat voor ¤ 165 exclusief ontbijt. Dure grap van de dobbelsteen. .

Om de kosten van de overnachting enigszins te compenseren gaan we de stad in om wat te eten. Costa nummert de restaurants die hij ziet en gooit een 2. Restaurant Sully & Rennaisance, dat gerund wordt door een dame die volgens onze fantasie eind jaren '80 de plaatselijke miss-verkiezing domineerde. De volgende worp bepaalt dat we een regionaal menu voorgeschoteld gaan krijgen. Vooraf dobbelen we beiden de salade met walnoten en Roquefort , costa's hoofdgerecht is de forel, entrecote de mijne. De prijs – kwaliteit verhouding is dik in orde. Als nagerecht heeft costa de Ile flotante (vla met slagroom en limonade) en ik het kaasplankje. Voor in totaal ongeveer ¤ 30 hebben we beiden goed gegeten en gedronken. Gelukkig is het ook al erg laat, want het dorp is uitgestorven. De bedden in het kasteel lonken.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 04-06-2009 09:56:53 ]

Donderdag 7 mei; Ayres – Millau – Raulhac

Gisteravond hebben we geen plek om te ontbijten gezien in Meyrueis, dus ontbijten we in het château. Het ontbijt is net zo duur als het diner van de vorige avond. .

Als we vertrekken hebben we staan we gelijk voor de keuze:

1-3 Westwaards naar Millau door de Gorges de la Jonte en langs de Grotte de Dargilan.
4-6 Noordwaards naar Millau via de Gorges du Tarn.

Een 5 beslist dat we de langere noordwaardse route volgen. In Sainte Enimie komen we bij de Tarn. Daar rijden we de brug over en beginnen de route langs de Tarn.






Uiteindelijk rijden we na een mooie rit Millau binnen. De stad zelf is niet heel bijzonder, op één heel erg interessant bouwwerk na: het Grand Viaduc du Millau. We halen belegde broodjes bij een bakker (Costa dobbelt een baguette met jambon cru en ik een ciabatta met kipkerry) en rijden naar een uitzichtpunt:



En van onderen:



Bij het uitzichtpunt eten we rustig ons broodje op en dobbelen dan. We hebben namelijk de keuze uit direct de snelweg oprijden om op tijd bij de vulkaan aan te komen (oneven), of een kleine omweg naar Roquefort om daar een kaaskelder te bezoeken. De kaasgoden zijn ons gunstig gezind. Een 2.

In Roquefort zijn 3 kaasmakers die tevens een tour door de kelder en een proeverij aanbieden:
1 en 6: Papillon
2 en 5: Société
3 en 4: Coulet

We gooien een 3 en dit ben ik in de kelder van Coulet. Ik kijk niet bijzonder vrolijk, maar dat ligt aan de kou in deze kelder:



Coulet biedt 3 soorten kaas met blauwe ader aan, die we gretig proeven. Uiteraard kopen we ook een paar stukken. Ik dobbel de iets zachtere oranje variant en Costa de iets sterkere zwarte variant.



Na het bezoek draaien we de snelweg op. We hebben nog een stuk te gaan voor we bij de vulkaan zijn en we hebben nu de kans over het viaduct te rijden.



Na 50 km over de snelweg te hebben gereden, hebben we er wel weer genoeg van. We moeten sowieso de snelweg af richting het westen om in de buurt van de vulkaan te komen. Bij Saint Geniez-d'Olt rijden we de vallei van de Lot in. Een mooie rit over landweggetjes en uiteindelijk een stuk route national doet ons in Entraygues belanden. Waar de Lot en de Truyère (waar we nog in moeten kanovaren) samenkomen, nemen we plaats op een terrasje. Het is al vijf uur en voor het donker is de top van de Plombe du Cantal bereiken, zit er niet meer in.

Terwijl Costa twee ijsthee met perziksmaak voor ons dobbelt, haal ik een boekje van m'n moeder uit m'n tas tevoorschijn. Het boekje heet Bed & Breakfasts of Character and Charm in France. Een duidelijke titel en als je moeder je iets meegeeft, moet je er ook gebruik van maken. Volgens het boekje zijn er 3 mogelijkheden op de weg naar de vulkaan:


_{onduidelijk, maar probeer maar eens een boekje open te houden en te fotograferen tegelijk}

Nr 94 Barathe (1 of 2)
Nr 95 Courbelimagne (3 of 4)
Nr 332 Vilherols (5 of 6)

Rond half zes rijden we de oprijlaan van Domaine de Courbelimagne op in Raulhac.



Een dame met een grasmaaier komt me tegemoet als ik uitgestapt ben. Ik vraag haar of ze voor ons een kamer heeft met twee bedden.
'Alleen de suite,' antwoordt ze.
Dit komt bekend voor.
Ze laat me de suite zien.


Costa in zijn torentje grenzend aan de witte kamer van de suite.


Ik op mijn bed in de blauwe kamer van de suite. Niet zichtbaar op de foto is de badkamer van de suite die in mijn torentje grenzend aan de blauwe kamer zit.

Ik bereid me voor op de schok van de prijs. Die volgt wel, maar niet vanwege de hoogte. Slechts ¤ 105, inclusief ontbijt. . Voor Château d'Ayres hebben we uiteindelijk het dubbele betaald. En deze suite is veel mooier! !

De kasteeldame vraagt ons of we ook een diner willen. Aangezien we in niemandsland zitten, is het antwoord ja. Rond 7 uur krijgen we een aperitief in de tuin. Buiten ons verblijft er alleen een ouder Frans stel met hun hond op het Domaine de Courbelimagne en met hen genieten we van het aperitief. Rond half acht vraagt de kasteelheer of wij hem willen volgen naar de eetkamer. Deze is indrukwekkend. Vanwege de verzekering van de voorwerpen die aan de muur hangen mogen we er alleen niet fotograferen. Als we hier melden dat een aantal stukken van de kasteelcollectie in het Louvre hangen, zegt dat vast wel genoeg.

Het vaste menu is overigens minstens zo indrukwekkend als de eetkamer. Een groene soep vooraf, een salade met eetbare bloemetjes en gegrilde lokale kaas daarna, gevogelte als hoofdgerecht en clafoutis (fruittaart) toe. En kaas natuurlijk.

Vrijdag 8 mei; Domaine de Courbelimagne in Raulhac – Auberge de Mazayes

Wakker worden in een château heeft wel wat. Het ontbijt is inbegrepen, dus daar hoeft de dobbelsteen niet over te beslissen. Het zonnetje schijnt, dus Costa en ik gaan goedgemutst op pad. Het plan van vandaag: op naar de Plombe du Cantal en dan de kanotocht over de Truyère bij het Viaduc de Garabit, dan over de snelweg naar Clermont-Ferrand om daar de Auberge de Mazayes op te zoeken. Allemaal opties uit het eerste topic hier op FOK!.

Vanuit Courbelimagne rijden we naar Vic sur Cère waar we de weg naar de Plombe du Cantal volgen. Dan begint het te regenen. Steeds harder.



In Lioran slaan we af naar Super Lioran, waar de télépherique (gondel) naar de top van de Plombe du Cantal vertrekt. Die moeten we hebben. Ondertussen is het nog harder gaan regenen. Bij de gondel wacht ons een nare verrassing:

[Plaats voor het laatste filmpje van Costa. ]




Het skiseizoen is voorbij en het wandelseizoen is nog niet begonnen. Het dienstencentrum gaat 11 mei pas open en de gondel hervat pas per 21 mei de dienst. Juist. Tijd om de kaart te raadplegen. Deze wijst uit dat er een weg over de Puy Mary loopt. Dat is een andere hoge vulkaan in de buurt, maar dan voldoen we in ieder geval aan de dobbelsteenopdracht.

Om de weg over de Puy Mary te nemen, moeten we een stukje terugrijden. Geen punt natuurlijk, want we hebben nu eenmaal gedobbeld dat we een vulkaan in de Cantal op moeten. Om bij de weg over de Puy Mary te komen, moeten we de Col de Perthus over. De mooie route over deze col is gelukkig vrijgegeven.



In het dal drinken we wat in de lokale herberg. Het harde regenen is inmiddels overgegaan in een beetje miezeren met een doorbrekend zonnetje. Ons humeur klaart daarmee zienderogen op en we gaan weer op pad. Een paar honderd meter na de herberg staan we weer stil:



Juist. Het bereiken van een vulkaantop in de Cantal-keten is daarmee een onmogelijke opdracht van de dobbelsteen geworden.




Er zit niets anders op dan terug te rijden over de Col de Perthus en door de tunnel onder Super Lioran door de weg te vervolgen naar het Viaduc de Garabit om daar in een kano te stappen. Ondertussen begint het ook weer harder te regenen. Fijn.

In Moissac worden we opgehouden in het dorp. Vele mensen staan in de regen op het centrale plein om een monument heen. Het kwartje valt: 12.00 uur op 8 mei is dodenherdenking in Frankrijk. Na een paar minuten wuift een gendarmerie ons vriendelijk door. Het klaart weer op en de weg naar Saint Flour en het viaduct biedt mooie vergezichten op de vulkanen van de Cantal.



Een wrange ervaring om de toppen zo te zien en er niet op te kunnen. Gelukkig wordt de kanotocht zo vergezeld met een zonnetje. Tijd voor lunch!

Het restaurant waar we stoppen adverteert met een panoramisch uitzicht. De waard begeleidt ons naar een tafel aan het raam, maar iets is niet in de haak. Het ligt niet aan ons. Wij zijn er, de dobbelsteen is er. Het ligt ook niet aan het jaren '80 interieur, of het feit dat slechts 2 andere tafeltjes bezet zijn, of de slecht zittende toupet van de waard. Dan kijken we naar buiten en zien we het. Of juist niet. Geen viaduct te zien, alleen een deel van het stuwmeer. En niet het mooiste deel.

Aangezien we deze avond in het met een Bib Gourmand door Michelin gekeurmerkte restaurant eten, nemen we alleen een hoofdgerecht. Ik dobbel Chou Farci, wat mij niks zegt, en Costa een gegrilde forel. Na opzoeken blijkt Chou Farci een met vlees gevulde kool te zijn, gebakken in bacon. Het smaakt in ieder geval wel oké, maar ook net meer dan dat. Direct na het hoofdgerecht rekenen we af en vertrekken we. Na nog geen 100 meter slaan we de bocht om en daar zien we het door Eiffel ontworpen Viaduc de Garabit.



We zijn er. Nu nog een kanoverhuur vinden. We zien wel een klein haventje, maar geen kano's. We besluiten wat verderop te kijken. We volgen de route om het stuwmeer heen en na een kilometer komen we een kanoverhuur tegen. Althans, we zien een bord en de aanlegsteiger. Geen kano in velden of wegen te bekennen. We rijden maar verder. En verder. En verder. We rijden het hele stuwmeer rond en komen nog wel een mooie ruïne (Château d'Alueze) tegen, maar geen kanoverhuur.

Dit lijkt een dag te worden, waarop geen enkele eerder vastgestelde opdracht uitvoerbaar is.

Inmiddels is het een uur of 3. Er zit niets anders op dan de snelweg naar het noorden te pakken. Onderweg komen we langs de vulkanen van de Mont-Dore-keten. Wellicht hebben we daar meer geluk. Vlak na Issoire verlaten we de snelweg in westelijke richting. Borden langs de weg duiden aan dat we de kaasroute van de Auvergne volgen. Via Besse rijden we over de Col de la Sainte Robert, met prachtig uitzicht op de Puy de Sancy (met 1885 m de hoogste vulkaan in de vulkanenregio), naar het plaatsje Le Mont-Dore. Ook daar blijkt de top van de vulkaan niet bereikbaar.



Om toch maar iets positiefs mee te nemen, laten we de dobbelsteen beslissen de hoeveelste kaasboer die we nog tegenkomen gaan bezoeken. Dat blijkt de eerste te zijn, maar het bezoek ging zo snel dat we geen foto's meer hebben genomen. We liepen naar binnen, moesten een ander stel bezoekers volgen, kozen een kaas uit, rekenden af en stonden alweer buiten. De Saint Nectaire smaakt heerlijk, zoals on_air inmiddels kan beamen.

Mazayes ligt een kilometer of 30 noordelijker. Het wordt tijd om het restaurant op te zoeken. Onderweg besef ik plots dat ik de naam van het restaurant niet meer weet. . Ik stuur een sms naar wat FOK!kers die in mijn mobieltje staan. In Mazayes blijkt die actie totaal overbodig te zijn geweest. Er zijn maar 2 straten en 1 restaurant: Auberge de Mazayes. En voor alle duidelijkheid hangt het Bib Gourmand keurmerk ook nog eens naast de deur:





Een slaapplaats blijkt ook gelijk gevonden. De auberge heeft een kamer voor ons met twee bedden die we zelf nog even uit elkaar moeten schuiven. Daarnaast is het restaurant volgeboekt, tenzij je gast bent.



Die avond eten we geweldig. Ze hebben 3 vaste menu's, waarvan 1 alleen als je het 24 uur van tevoren hebt besteld. Na een snelle opfrissing nemen we plaats in de bar. De dobbelsteen wijst mij een Orangina toe en Costa een Heineken.



Eenmaal aan tafel dobbelt Costa voor ons het menu. Even is het Menu Regional á ¤ 23 en oneven het Menu Terroir á ¤ 35. Helaas dobbelt hij de goedkopere, maar die is nog 5 gangen! ! Geen geld. .

Vooraf krijgen we allebei een gebonden soep. Geen idee wat er in zit, maar het is erg lekker. Als voorgerecht dobbel ik een lokale kaas in bladerdeeg en Costa een linzensalade. Als hoofdgerecht heb ik de Coq au Vin d'Auvergne en Costa de Potée Auvergnate. Dan volgt het kaasplankje en tot slot weer Clafoutis als dessert. Of het heerlijk was? Deze foto's na het dessert zeggen alles:




Bedankt Fogel voor de dobbelsteensuggestie. .

Compleet vol en tevreden zoeken Costa en ik onze bedden weer op. De gedachten aan de onuitvoerbare dobbelsteenopdrachten zijn verdwenen. Morgen kunnen we altijd nog de Puy de Dôme op.

.

Zaterdag 9 mei; Mazayes – Vichy – Bourges

Een nieuwe dag, een nieuwe kans om de top van een vulkaan te bereiken. De Puy de Dôme kunnen we vanuit Mazayes zien liggen. Na een prima ontbijt in de auberge stappen we in de auto. De kaart geeft 2 mogelijke routes naar de vulkaan aan. De dobbelsteen wijst de iets langere noorderlijke route aan.

Aan de voet van de Puy de Dôme komen we erachter dat de route naar boven in mei niet toegankelijk is voor gemotoriseerde privé-voertuigen. Gelukkig gaat er een busje naar de top. Helaas is het pas 10 uur en het eerste busje gaat pas om 12 uur. Er lijkt een vloek te heersen op het bereiken van de top van een vulkaan.

Er zit niets anders op dan naar Vichy te gaan en daar de weblogopdracht uit te voeren. Dat dat wel gelukt is, hebben jullie kunnen zien in het filmpje.



Maar we hebben ook wat foto's, waaronder één waarop Costa eindelijk met zijn hoed te zien is:





Na het bronwater heb ik iets nodig om de smaak weg te spoelen. Gelukkig zit naa de Hall des Sources een crèperie. Costa dobbelt een pannenkoek met banaan en chocola, ik één met peer en chocola. We laten het smaken.



Na het heilzame bronwater is het tijd geworden voor de drank der Goden: wijn! Rode wijn hebben we al gekocht in Bourgondië, dus wordt het tijd voor witte. Zo'n 170 kilometer naar het noorden is de juiste wijnstreek daarvoor te vinden: de Loire rond het plaatsje Sancerre.

Drie plaatsen in die streek zijn goede opties voor de dobbelsteen: Menetou-Salon (1-2), Sancerre (3-4) en Pouilly sur Loire (5-6). We gooien een 2. Vanuit Vichy pakken we de snelweg noaar Bourges. Daarvandaan is het een korte rit naar Menetou-Salon. In het dorp parkeren we de auto naast het informatiebord.

Aan caves is geen gebrek, maar overnachtingsmogelijkheden is een ander verhaal. Op het bord prijken 3 chambres d'hote in de omgeving en dat is het. De dobbelsteen verwijst ons naar de chambre d'hote in het dorpje Parassy, zo'n 6 kilometer verderop.

De chambre d'hote blijkt niet eenvoudig te vinden, maar de eigenaars zijn ontzettend gastvrij. Er is alleen één klein probleem: ze zitten vol. Daar had de dobbelsteen geen rekening mee gehouden. Kennelijk is het een lang weekend in Frankrijk en zit veel vol, maar de eigenaars willen wel even rondbellen voor ons.

Na een stuk of 10 telefoontjes is de uitslag echter onverbiddelijk: alle chambres d'hote in een straal van 25 kilometer zitten vol. We worden aangeraden naar Bourges terug te rijden en daar in te checken in een hotel. Aardig als ze zijn, geven ze ons een foldertje met alle hotels en dergelijke mee.

Gezien de drukte besluiten we het advies op te volgen en gelijk terug te rijden naar Bourges. De eerste 3 hotels die we daar binnenlopen zitten vol, maar Hotel Le Christina (**) heeft goed nieuws: ze hebben een kamer voor ons. Een superieur nog wel. Geen idee wat er superieur aan was, maar de bedden konden in ieder geval gescheiden worden:



Na de scheiding der bedden rijden we weer terug naar Menetou-Salon. We moeten immers nog wijn halen. Op het centrale plein gooien we de dobbelsteen om te bepalen hoeveel caves we zullen bezoeken: 3

De eerste is de cave van Jean Teiller in de zuidwest hoek van het dorp. Jean zelf verwelkomt ons en neemt ons mee zijn cave in. Als je er ooit bent: Let op de drempel!

De tweede is de cave van Isabelle & Pierre Clément even ten noordoosten van het dorp. Volgens de openingstijden zijn ze gesloten, maar ik zie binnen iemand lopen en stap erop af. Natuurlijk mogen we even proeven. De dochter des huizes schenkt ons in, maar blijkbaar heeft ze per ongeluk de dure fles gepakt. Of zoiets krijgt ze te horen van haar oudere broer. Wij zijn in ieder geval verkocht.

De derde is de cave van Jean-Claude Leclerc aan de oostkant van het dorp. Jean-Claude is er niet, maar wel zijn stokoude vader die alleen werkt op zondag of als zoonlief een feestje heeft. Inschenken en afrekenen gaat wat moeilijk, maar dat geeft niet.


Drie flessen van drie verschillende caves.

Na het ritje langs de wijngaarden en de omgeving komen we weer terug in Menetou-Salon. Volgens de informatiekaart zijn er slechts 2 restaurants te vinden: Le Parc en C'heu l'Zib. Oneven dirigeert ons naar het minder chique C'heu l'Zib.



Een kaart is er niet. We krijgen een vast menu en de enige keuzes zijn het voor- en hoofdgerecht (vis, gevogelte of varkensvlees) Ik heb de terrine als voorgerecht en Costa de asperges. Beiden dobbelen de snoek als hoofdgerecht.

Langzaamaan stroomt het restaurant vol. Naast ons komt een Amerikaans stel te zitten. Hun eerste vraag liegt er niet om: Of wij de Amerikanen de schuld geven van de huidige economische crisis. Costa geeft een politiek antwoord.

Ondertussen zijn we begonnen aan het hoofdgerecht, de snoek. Ik dacht altijd dat het een niet-eetbare vis was, maar hij smaakt voortreffelijk. Net als de rest trouwens. C'heu l'Zib doet niet onder voor Auberge de Mazayes. Na de kaas volgen de nagerechten. Meervoud dus. Chocoladetaart, custard, een soort compote, vers fruit, noem het maar op.

Overvol verlaten we het restaurant. Terug naar Bourges, terug naar Hotel Le Christina.

Zondag 10 mei; Bourges – FOK!dame – Amsterdam

Vandaag valt niet veel meer te dobbelen. Een korte wandeltocht door Bourges maakt duidelijk dat alles dicht is, dus we ontbijten in het hotel. Na het ontbijt laden we de tassen voor de laatste keer in de kofferbak. Eenmaal op de snelweg tanken we de auto weer vol en zetten koers naar Nederland.

Zonder opstoppingen rijden we om Parijs heen. Voor de grens met België stoppen we 1 keer om een broodje te halen. De laatste dobbelsteenactie van de reis levert mij een broodje met paté en augurk op.

Binnen anderhalf uur rijden we België door. Eenmaal op Nederlandse bodem is het tijd om de winnares van het souvenir een sms te sturen. Ter herinnering zijn de kandidates:

1. Hik (wereldreizigster met blonde krullen en charmante valpartijen)
2. Sjeen (Limburgse schone)
3. Tokay ( )
4. BrandX (vechtsportspecialist uit de Dolemieten)
5. Ripley (Amsterdamse schone met blonde krullen)
6. Misstique (waar Dagonet mazzel mee heeft)
In het vorige topic hebben jullie al kunnen zien dat Annemiek Bes, winnares van de zilveren medaille zeilen in de Yngling klasse op de Olympische Spelen van Beijing de dobbelsteen heeft laten beslissen over de bestemming van het souvenir. Dat hielden we met deze foto nog even geheim:



De uitkomst kunnen we nu wel tonen:



Nummer 1: Hik!

Haar adres staat al in het navigatiesysteem en als alles goed gaat staan we rond half vier voor haar deur. Ik stuur haar de sms met daarin de felicitaties en de verwachte aankomsttijd. Vrij snel volgt haar antwoord: Natuurlijk zijn we welkom!

Tevens stuur ik een sms naar alle Amsterdamse FOK!kers die ik in mijn mobieltje heb staan. We verwachten natuurlijk wel een ontvangstcomité.

Dan staan we stil. We hebben 4000 km (zoals ik gegokt had bij het vertrek ) zonder problemen gereden en in Nederland staan we in de file op de A27. De reden is vrij duidelijk voor ons. Een paar honderd meter verderop is een bermbrand gaande die voor de nodige rookontwikkeling zorgt.




Ondertussen stromen de antwoorden per sms binnen. Kennelijk zitten vrijwel alle Amsterdamse FOK!kers bij hun moeder of in het buitenland.

Na een half uurtje kunnen we verder en een kwartiertje later staan we in Utrecht op de stoep bij Hik, die de fles rode wijn uit Bourgogne enthousiast in ontvangst neemt.



Een klein uurtje later gaan we weer. We zijn Utrecht nog niet uit of ik ontvang een sms. Waar we blijven? Met wijn en kaas in het vooruitzicht weet ik het ontvangstcomité te overtuigen nog even op ons te wachten.


Weer thuis met het volledige ontvangstcomité in het zonnetje.



[ Bericht 1% gewijzigd door UIO_AMS op 29-07-2009 17:06:30 ]

En dan het volgende:

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 18:09 schreef Ripley het volgende:
Ga je mee eten met UIO en Costa, Isa?

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 21:46 schreef UIO_AMS het volgende:
Oe! Een dubbeldate met Ripley en Isabeau. Geen verkeerd vooruitzicht.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 22:10 schreef Cat22 het volgende:
dobbeldate!

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 15:08 schreef Isabeau het volgende:
Ja super, maar moet ik dan nog een keer de vakantiefoto's zien?

Uiteraard mochten FOK!kers hun keukenkeuze opgeven. De restaurantopties nogmaals:
1. Franse keuken. (Optie UIO_AMS)
2. Thaise keuken. (Optie Costadibalkoni)
3. Koreaanse keuken. (Optie Thetallguy)
4. Amerikaanse keuken. (Optie Cat22)
5. Marokkaanse keuken. (Optie Ripley)
6. Japanse keuken. (Optie Isabeau)

Dobbelsteen in linkerhand, camera in rechter. Ik mik op de bank voor een zachte landing:


Werpen en fotograferen tegelijk werkt niet:


Mikken, werpen en fotograferen al helemaal niet:


Maar we hebben een resultaat:


Optie Ripley dus. We gaan naar de Marokkaan.

En daar zijn we in het vorige topic gebleven. Nu dus nog even dobbelen om te bepalen welk restaurant we gaan bezoeken.

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 18:18 schreef on_air het volgende:
Ben opeens blond en heb een bangs .

Jij nog wel enthousiaste blonde krullen toch .

Een bangs?

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 20:34 schreef Isabeau het volgende:
Ik wil er overigens wel een weekendje Amsterdam incl. rollen voor toeristische dan wel niet toeristische dingen van maken

Een weekendje zelfs. Je hebt plannen .

Gaan we ook voor andere 'dingen' dobbelen?

Mogelijkheden qua Marokkaanse restaurants in Amsterdam op aanvaardbare afstand van mijn huis:

1. Arabic Lounge
2. Bilaldi
3. Fatiem
4. Marrakech
5. Paloma Blanca
6. Zina

De rest was te ver weg voor mij om op de fiets te bereiken.