Morrissey #3: Throwing our arms around Watt

quote:

Op zondag 7 juni 2009 11:33 schreef Joesse het volgende:
het was echt supervet! Ik vind Seasick toch zo mooi he

quote:

Op zondag 7 juni 2009 11:44 schreef Liejannuh het volgende:
Ik vond de fans eng! Hysterische pubers leken het wel.
Gedrag wat bij meisjes van 16 acceptabel / te verwachten is, maar waar ik echt vraagtekens bij zet als het gaat om volwassen mannen van middelbare leeftijd!

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:31 schreef Nepthys het volgende:
Überhaupt geweldige band ook.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:24 schreef MuadDib het volgende:

[..]

Een meer dan geweldig nummer, maar geen kippevelmoment. Daarvoor werd het teveel ontsierd door zogenaamde fans naast me die het nodig vonden om er met hun zatte koppen doorheen te lachen...

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:38 schreef Joesse het volgende:
ah ja ik stond boven, en daar was iedereen wel stil (om me heen iig) maar ik hoorde inderdaad wel het een en ander er doorheen soms. Toen 'ie werd ingezet overviel het me een beetje, ik kreeg rillingen en toch ook wel kippenvel!

quote:

MORRISSEY EN HET MINISTRY OF SILLY WALKS

Door alle ziekteperikelen (en de daaraan gekoppelde berichten van afgelaste optredens in Groot-Brittannië) is de gebruikelijke hamvraag die eeuwig en onlosmakelijk met concerten van MORRISSEY verbonden lijkt, dit keer zowaar naar de achtergrond verdwenen. Of de onlangs 50 jaar geworden zanger nog op nummers van The Smiths gaat trakteren, en vooral ook op welke, het is vanavond even van minder belang. Het volgepakte Watt wil vooral weten hoe de afgelopen maanden behoorlijk kwakkelende Mozza uit zijn ziekbed (officieel: ‘throat illness’) is gekomen.

De Tour Of Refusal die Rotterdam als enige Nederlandse halteplaats heeft is tot nu toe niet bepaald soepeltjes verlopen. Al bij de kick-off, begin dit jaar in Amerika, moesten er wegens ziekte optredens afgezegd worden. Het werd er niet beter op toen Morrissey vorige maand z’n vaderland bereikte. Het ene na het andere concert werd gecanceld, met uitzondering van de verjaardagsfeestjes in de Manchester Apollo, waar Abraham als een soort Lazarus op miraculeuze wijze was opgestaan. Het bleek een korte opleving en dus was het voor Nederland vooral een kwestie van duimen en afwachten.

Alsof hij alle twijfel in één klap wil wegnemen. Zo opent Morrissey vanavond het ook voor hem intieme avondje Rotterdam. En om de bijna traditionele smeekbedes (om Smiths-songs) maar meteen de kop in te drukken speelt hij een fel gespeelde klassieker: This Charming Man moet het weliswaar zonder het ragfijne gitaarspel van Johnny Marr doen, maar de rockversie die de vierkoppige begeleiding neerzet, gaat er in als koek. ‘I would go out tonight, but I haven’t got a stitch to wear’, galmt het massaal door Watt.

Als vanouds hanteert Morrissey het microfoonsnoer als dirigentstokje om de maat mee te slaan en als zweep waarmee het podium wordt gegeseld. Ja, hij is weer wat ouder geworden, oogt in die spijkerbroek en dat colbertje meer en meer als een aandoenlijke, onhandige (hij lijkt nog altijd weggelopen te zijn uit het ‘ministry of silly walks’) en onbegrepen knuffelbeer, maar heeft qua stemgeluid gelukkig helemaal niets ingeleverd. Keelproblemen? Nou, daar is niets van te merken op Irish Blood, English Heart of Black Cloud, nummers in het begin van de set waarop de beminnelijke bard eventjes los gaat en de stembanden op de proef stelt.

Ook de rest van het kleine anderhalve uur Morrissey vertoont de stem geen scheurtjes. Sterker nog, het is juist dankzij dat uit duizenden herkenbare geluid dat de boel grotendeels bij elkaar blijft. Niet dat zijn degelijk rockende begeleidingsband niet adequaat speelt, maar als Morrissey met een gepast gevoel voor drama en theater refreintjes als I’m throwing my arms around Paris de zaal injaagt, krijgt de avond toch net even de glans die je verwacht. Daar zijn we voor gekomen. En toch ook voor die Smiths-krakers ja.

Zijn solowerk (met de nadruk op z’n laatste album Years Of Refusal) mag dan de boventoon voeren en een redelijk enthousiaste respons (een met verve gebracht When I Last Spoke To Carol) genieten, zodra er klassiekers als How Soon Is Now? (rommelig, maar wel lekker) of Some Girls Are Bigger Than Others (van alle subtiliteit ontdaan) voorbijkomen haakt Watt pas goed in. Uiteindelijk krijgt Rotterdam dus waar het voor komt. Een zanger die goed bij stem is, Smiths-nummers om mee te brullen én voor de liefhebber: het ontblote bovenlijf van Mozza, die tegen het einde van de set nog even wil aantonen dat ook een 50-jarige rockzanger zich nergens voor hoeft te schamen. RAYMOND ROTTEVEEL

Gezien: MORRISSEY, WATT, ROTTERDAM (6 JUNI 2009)

quote:

Rotterdam remedie voor Morrissey
Door ANTON SLOTBOOM

[RECENSIE MUZIEK] ROTTERDAM - Waarom de dure Britse popster Morrissey eigenlijk in Watt optrad, en niet in een chic theater? Het antwoord op zijn vraag wist hij zelf, en het klonk verrassend bot: ,,Omdat ik een hairy assed rocker ben.''

De rockclub in Rotterdam, de stad waar hij dit jaar zelf wilde spelen, bleek dan ook een perfecte remedie voor een vermoede midlife-crisis. De net vijftig geworden zanger had er bijna ouderwets zin in. (Steven Patrick) Morrissey bracht een dosis overdonderende rocksongs van zijn nieuwste album Years Of Refusal mee.

Stoere rocker of niet, Morrissey had het het aanvankelijk toch moeilijk met de tropische omstandigheden in de overvolle zaal. Het zweet speelde hem al parten bij het eerste nummer van de speellijst, This Charming Man van zijn oude band The Smiths. Het zweet stond op zijn voorhoofd en hij leek meer wel dan niet buiten adem, maar desondanks dartelde hij met oog voor zijn aanhang over het podium.

Een diepe buiging volgde, een van de vele sympathieke gebaren die nog zouden volgen. Al snel stortte hij zelfs theatraal ter aarde waar hij opmerkelijk lang bleef liggen, maar het bleef bij theater.

Na dit stormachtige begin stonden vervolgens wel héél veel nieuwe liedjes van het lauw ontvangen Years Of Refusal op de setlijst, en maar weinig oude hits. Daar bewees Morrissey mee dat hij ook in 2009 nog genoeg te melden heeft als artiest, want veel van die nieuwe liedjes bleken live wel degelijk de moeite waard. Maar het concert, binnen vijf minuten uitverkocht, was pas het tweede sinds hij zijn tournee hervatte na een infectie, en ook dat bleek.

De op handen gedragen ster had er zeker een half uur voor nodig om echt goed te gaan zingen. Maar zijn fans bleven hem toezingen, alsof het spits Lionel Messi van FC Barcelona betrof: Morrissey, mor-ris-sey! Tropisch bleef het daarom steeds, in het met euforie gevulde Watt.

De zanger, die BIJ eerdere gelegenheden in Nederland een stuk killer overkwam, had er uiteindelijk zelfs drie overhemden voor nodig. Een van die shirts gooide hij met een theatraal gebaar in het publiek. Een stukje overhemd van Morrissey: in de zaal brak een stevig robbertje shirtje trekken uit, dat tot na het optreden duurde.

quote:

Genoeg moois om een maand op te teren, en dan heb ik het nog niet eens over Morrissey gehad. Ik wilde namelijk niet weer over de man schrijven, het hoeft immers geen Morrissey blog te worden. Maar zijn concert gisteren in de Rotterdamse Watt was te goed om onvermeld te laten.

Van al zijn concerten in Nederland was dit zonder meer de beste keer, ook omdat het publiek lekker dicht op hem kon staan. De setlist ging alle kanten op. De nieuwe nummers vielen mee, en met This Charming Man openen, dan heb je de sfeer er natuurlijk goed in.

Opmerkelijk hoe Morrissey zijn band (gisteravond Shocking Blue genoemd) instrueert zo min mogelijk als The Smiths te klinken. Geen sprankelend Johnny Marr riedeltje in This Charming Man dus, maar een lelijk donker gedrein. maakte niet uit, alles draaide om de stem van Mozzer en die was behoorlijk goed. In How Soon Is Now leek het even mis te gaan maar Ask en Girlfriend In A Coma klonken goed.

En ja, je hebt natuurlijk The Boss, maar The Mozz dat is er ook wel een met Charisma hoor. Waar sommigen kippenvel krijgen van The Boss die preekt over met z'n allen een huis bouwen, kreeg ik rillingen van Some Girls Are Bigger Than Others:

From the ice age to the dole age there is just one concern
I have just discovered
Some girls are bigger than others
Some girls mothers are bigger than other girls mothers

En toegift First Of The Gang To Die is het beste liedje dat hij de afgelopen tien jaar schreef. Het werd zaterdag meegebruld alsof het een Smiths-klassieker betrof. En terecht. Ik word nog altijd erg vrolijk van een regel als

He stole from the rich and the poor
And the not very rich and the very poor

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:28 schreef MuadDib het volgende:

[..]
Morrissey een homoseksuele man

quote:

Op maandag 8 juni 2009 19:29 schreef Dandilion het volgende:

quote:

Oh, jij bent een vrouw. Loop maar door dan.

quote:

Op maandag 8 juni 2009 21:26 schreef Liejannuh het volgende:
Ik ben trouwens nog steeds onder de indruk van de security en het fouilleren vooraf.
[..]

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 00:13 schreef HenkBenzinetank het volgende:

[..]

Ja vreemd, in de zaal werd de opname apparatuur alweer uit de vagina's geschud

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 13:12 schreef =HellFire= het volgende:
Ik kwam netjes gekleed en ik werd van top tot teen gefouilleerd. In stijl uitgaan kan ook niet meer tegenwoordig he!

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 13:27 schreef Liejannuh het volgende:

[..]

Een goedgeklede man is in het geval van Morrissey natuurlijk een potentiele hooligan!
Snapdatdan!

Oh, this world may lack Style, I know
[...]
TO SAY THE LEAST: I'm truly disappointed.